St.Adamantidou
Member
- Μηνύματα
- 245
- Likes
- 898
Περιεχόμενα
Το σχήμα των νησιών, αν το δει κανείς στο χάρτη, θυμίζει μοτίφ δαντέλας. Είναι σαν δυο λουλούδια με μικρά πέταλα ανοιγμένα στον ήλιο. Μικροί κόλποι, λιλιπούτεια ακρωτήρια, χερσόνησοι μια σταλιά, όλα στημένα θαρρείς με τάξη να φτιάχνουν ένα μπουκέτο.
Ξεκινούμε για το γύρο μας από τα δυτικά, από τη μεριά του αεροδρομίου, που έχει το μουρλό όνομα FAAA!! Είναι προφανώς ένα αεροδρόμιο 3 ΄Αλφα. Ούτε μια ίντσα παρακάτω. Πορευόμαστε όλο βορεινά, περνώντας πρώτα μέσα από την Pepeete και τελειώνουμε τον κύκλο πάλι στο FAAA.
Μετά την Papeete, μπαίνουμε στην περιοχή Pirae. Η Μαύρη Ακτή! Εδώ η άμμος είναι πίσσα και το νερό της θάλασσας διάφανο, γαλάζιο πετράδι. Τα αντικρυνά βουνά μωβίζουν και τα δάση από φοινικιές κατεβαίνουν μέχρι την άκρη του νερού. Κι όλα αυτά πλαισιωμένα από το κατάμαυρο φιστόνι της αμμουδιάς. Ε, μη μου πείτε, αυτό είναι θέαμα που το βλέπει κανείς κάθε μέρα!
Ακριβώς στο βοριά και πάνω στο μοναδικό μεγάλο ακρωτήρι του νησιού, ο Κουκ έχτισε το αστρονομικό του παρατηρητήριο, το Venus Point, που σήμερα είναι ένας κοινός φάρος. Ειδοποιεί τους ναυτικούς για την ύπαρξη των ύφαλων που γίνονται φονιάδες των ανυποψίαστων.
Μετά το Venus Point, περνάμε την κοιλάδα της Μahina που ήταν το αραξοβόλι και των τεσσάρων θαλασσοπόρων. ΄Οσοι είδαν το φιλμ «Η ανταρσία του Bounty», θα είδαν και πολλά τοπία αυτής της περιοχής. Αμέσως ύστερα πορευόμαστε σύρριζα στη χαράδρα Papenoo για να φτάσουμε στη θέση Tiarei. Είναι η βορειοανατολική ακτή της Ταϊτής και η πιο βροχερή. Εδώ υπάρχει άφθονο πράσινο καθώς και τρεις καταρράκτες που αφρίζουν κατηφορίζοντας ανάμεσα σε τσαχπίνικες φτέρες και βαρύγδουπα ωραιόφυλλα.
Η Hitia είναι η ορεινή Ταϊτή, στα ανατολικά. Η ακτή της είναι από λάβα. Η άμμος της είναι κατάξανθη, σχεδόν άσπρη και τα βράχια της κατάμαυρα. Και στεφάνι γύρω της το καταπράσινο τοπίο να φουντώνει και να παλεύει να πνίξει θαρρείς την ακρογιαλιά. Μαύρα βράχια, άσπρη άμμος, γαλαζοπράσινα νερά και ατέλειωτες αποχρώσεις πράσινου, σε κάνουν να στέκεσαι περιδεής και να τσιμπιέσαι για να βεβαιωθείς ότι δεν ονειρεύεσαι.
Στην περιοχή του Papeari θα σταθούμε για να γευτούμε συγκεντρωμένη την ομορφιά του νησιού.
Ο αμερικάνος βοτανολόγος Harrison Smith, είχε πάντα κάποιες παλαβές ιδέες στο μυαλό του που αφορούσαν την επιστήμη του. Ονειρευόταν έναν κήπο που να κάνει τους ανθρώπους να σαστίζουν, Χρόνια παίδευε την τρελή ιδέα μέσα του και τελικά βρήκε το ιδανικό μέρος. ΄Ηταν η Ταϊτή. Το κλίμα ήταν γλυκό, το χώμα κατάλληλο, η υγρασία όση χρειαζόταν. Και βάλθηκε να δημιουργεί. Πολύ τολμηρός ο mr Smith φιλοδοξούσε να φτιάξει κήπο μέσα σε κήπο. Και ο κήπος αυτός να είναι, όχι μονάδα πρωτότυπος και εντυπωσιακός αλλά και στο φυσικό του περιβάλλον, χωρίς σέρρες και προσπάθειες τεχνητές για την ανάπτυξη των φυτών.
΄Εφερε λοιπόν ρίζες και βολβούς από όλα τα μέρη του κόσμου και άφησε τη φύση του νησιού να κάνει το θαύμα της. Κι εκείνη το έκανε και με το παραπάνω μάλιστα. Γιατί μπορεί το νούφαρο να ήρθε στις γνωστές του διαστάσεις, αλλά έγινε τελικά πενταπλάσιο. Είδαμε στον κήπο λουλούδια άγνωστα στην όραση και την ακοή μας. Λουλούδια που έμοιαζαν με στριφτές βεντάλιες, με μποτιλάκια, με γλώσσες, με καμπάνες, με… ταψιά, με… σουπιέρες, με ουρές παγωνιών, με λειριά πετεινών και δεν ξέρω τι άλλο. Εδώ είδαμε λειμώνες από… νούφαρα, όπου η βλάστηση είναι τόσο πυκνή που κόντεψα να πνιγώ. Γιατί δεν μπόρεσα έγκαιρα να καταλάβω πώς αυτή η απέραντη πρασινάδα είχε από κάτω νερό, μια και νερό πουθενά δε φαινόταν. Και τα νούφαρα ανθίζουν περήφανα και τεράστια, πάνω σε κοτσάνια τουλάχιστον….. ενός μέτρου!!!!
Όμως υπάρχει και κάτι άλλο. Μέσα στο βοτανικό κήπο ξαναζωντανεύει το Παρίσι των Εμπρεσιονιστών και Εξπρεσιονιστών.
Στα 1965, 62 χρόνια μετά το θάνατο του Paul Gauguin, το ΄Ιδρυμα Singer Polignac, δημιούργησε στο Papeari και μέσα στην βοτανικό κήπο, μουσείο αφιερωμένο στον γάλλο ζωγράφο. Παρ΄ ότι μετά το 1980 δεν εκτίθενται πια οι πρωτότυποι πίνακές του, υπάρχουν ωστόσο αντίγραφά τους, έγγραφα, επιστολές, χάρτες, φωτογραφίες. Το ενδιαφέρον σ΄ αυτό το μουσείο είναι ο τρόπος που είναι οργανωμένο. Δεν χρειάζεσαι ξεναγό. Μεγάλες, κατατοπιστικές ταμπέλες σε παίρνουν από το έμπα και σου διηγούνται με χρονολογική σειρά όλα τα γεγονότα της ζωής του ζωγράφου.
H Mataiea είναι στο νότο του νησιού κι εδώ είναι η ονειρώδης λίμνη Vaihiria. Κι εδώ έζησε ο Gauguin από το 1891 μέχρι το 1893. Αυτά ήταν και τα πιο ευτυχισμένα χρόνια της ζωής του, κοντά στην αγαπημένη του νεαρή Vahine (κοπελλιά) τη γλυκειά Gehaʼ Amana.
Στην Parara υπάρχει η… βροχερή σπηλιά που στάζει μέσα κι έξω υγρασία, σαν βροχή. ΄Ολος ο βράχος είναι κουκουλωμένος από ατέλειωτες φτέρες που κρέμονται σχεδόν μέχρι τη γη, φτιάχνοντας ένα γοητευτικό… ριντό στην είσοδο της σπηλιάς.
Στην Paea έγινε μια προσπάθεια να αναστηλωθεί ένα Marae, το Arahurahu και γίνονται σήμερα εκεί οι παραδοσιακές τελετές, για να θυμούνται οι Ταϊτινοί τις ρίζες τους.
Και φτάνουμε στην Panaauia, πριν κλείσουμε τον κύκλο ξανά στο FAAA. Και σε τούτο το χώρο έζησε επίσης ο Gauguin από το 1896 μέχρι το 1901, σ ένα μεγάλο σπίτι αποικιακού ρυθμού. Σε αυτό ζωγράφισε 60 περίπου έργα, από τα οποία οι ειδικοί ξεχωρίζουν ένα, με παράξενο, ακαταλαβίστικο και δυσπρόφερτο όνομα. Για όποιον έχει το βίτσιο του μαζοχισμού ή βίτσιο εικαστικό, το έργο λέγεται Nave Nave Mahana Vairaumati που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει «Από πού ερχόμαστε? Ποιοι είμαστε? Πού Πάμε?»
Στην Papeete σταματάμε για να χαζέψουμε πρώτη την αγορά της, που κατά βάση είναι αγορά λουλουδιών, φρούτων και λαχανικών. Ε, εδώ είναι πια που τα σαστίζουμε εντελώς. Το τι τρώνε αυτοί οι χριστιανοί, είναι άλλο σόι ταραχή. Συνεχώς κοντοστεκόμαστε και ρωτάμε τα ονόματα και τον τρόπο που τρώγονται τα διάφορα ζαρζαβατικά. Τα τρώνε ωμά, ή τα ζεματούν απλώς, ή μήπως τα βράζουν? Είναι για φαγητό, ή για σαλάτα? Και οι κοπελιές κακαρίζουν από τα γέλια. Τους φαίνεται παράξενο πώς υπάρχουν άνθρωποι που δεν ξέρουν κάποια πολύ ευτελή και καθημερινά τους λαχανικά, όπως θα ξαφνιαζόμασταν κι εμείς αν κάποιος μας ρωτούσε τι είναι και πώς τρώγεται το… λάχανο!!!!!
Για τη λαχαναγορά τους δεν λέω τίποτε. Το παζάρι ήταν κι αυτό ένας πολύχρωμος κήπος.
Εν τέλει ό,τι κι αν πεις για την Ταϊτή, στην κουβέντα σου έρχονται αυθόρμητα οι λέξεις «κήπος, περιβόλι, παράδεισος, Εδέμ», λες και τελειώνουν οι λεξικές επιλογές.
΄Ισως γιατί, μόνο με αυτές τις λέξεις αποδίδεται απόλυτα η φύση της Ταϊτής.
Φεύγω από την Ταϊτή και κάτι αφήνω πίσω μου. Δεν ξέρω τι. Απλά νοιώθω πως δεν πρέπει να φύγω ακόμα, πως δεν μπορώ να φύγω ακόμα.
«Δεν την χόρτασα, άνθρωποι, την Ομορφιά» γκρίνιαζα και όλα μου φταίγανε.
Ας μπορούσα να μείνω πέντε, μονάχα πέντε μέρες ακόμα…
Αλίμονο!!! Ούτε πέντε, ούτε δέκα μέρες παραπάνω θα μου έφταναν!!! Τώρα καταλαβαίνω το σύνδρομο Gauguin. ΄Ηρθε για λίγο κι έμεινε για πάντα, κι ας μην πέθανε εδώ. Σίγουρα εδώ θα έμεινε και η δική του η καρδιά… για πάντα….
Ξεκινούμε για το γύρο μας από τα δυτικά, από τη μεριά του αεροδρομίου, που έχει το μουρλό όνομα FAAA!! Είναι προφανώς ένα αεροδρόμιο 3 ΄Αλφα. Ούτε μια ίντσα παρακάτω. Πορευόμαστε όλο βορεινά, περνώντας πρώτα μέσα από την Pepeete και τελειώνουμε τον κύκλο πάλι στο FAAA.
Μετά την Papeete, μπαίνουμε στην περιοχή Pirae. Η Μαύρη Ακτή! Εδώ η άμμος είναι πίσσα και το νερό της θάλασσας διάφανο, γαλάζιο πετράδι. Τα αντικρυνά βουνά μωβίζουν και τα δάση από φοινικιές κατεβαίνουν μέχρι την άκρη του νερού. Κι όλα αυτά πλαισιωμένα από το κατάμαυρο φιστόνι της αμμουδιάς. Ε, μη μου πείτε, αυτό είναι θέαμα που το βλέπει κανείς κάθε μέρα!
Ακριβώς στο βοριά και πάνω στο μοναδικό μεγάλο ακρωτήρι του νησιού, ο Κουκ έχτισε το αστρονομικό του παρατηρητήριο, το Venus Point, που σήμερα είναι ένας κοινός φάρος. Ειδοποιεί τους ναυτικούς για την ύπαρξη των ύφαλων που γίνονται φονιάδες των ανυποψίαστων.
Μετά το Venus Point, περνάμε την κοιλάδα της Μahina που ήταν το αραξοβόλι και των τεσσάρων θαλασσοπόρων. ΄Οσοι είδαν το φιλμ «Η ανταρσία του Bounty», θα είδαν και πολλά τοπία αυτής της περιοχής. Αμέσως ύστερα πορευόμαστε σύρριζα στη χαράδρα Papenoo για να φτάσουμε στη θέση Tiarei. Είναι η βορειοανατολική ακτή της Ταϊτής και η πιο βροχερή. Εδώ υπάρχει άφθονο πράσινο καθώς και τρεις καταρράκτες που αφρίζουν κατηφορίζοντας ανάμεσα σε τσαχπίνικες φτέρες και βαρύγδουπα ωραιόφυλλα.
Η Hitia είναι η ορεινή Ταϊτή, στα ανατολικά. Η ακτή της είναι από λάβα. Η άμμος της είναι κατάξανθη, σχεδόν άσπρη και τα βράχια της κατάμαυρα. Και στεφάνι γύρω της το καταπράσινο τοπίο να φουντώνει και να παλεύει να πνίξει θαρρείς την ακρογιαλιά. Μαύρα βράχια, άσπρη άμμος, γαλαζοπράσινα νερά και ατέλειωτες αποχρώσεις πράσινου, σε κάνουν να στέκεσαι περιδεής και να τσιμπιέσαι για να βεβαιωθείς ότι δεν ονειρεύεσαι.
Στην περιοχή του Papeari θα σταθούμε για να γευτούμε συγκεντρωμένη την ομορφιά του νησιού.
Ο αμερικάνος βοτανολόγος Harrison Smith, είχε πάντα κάποιες παλαβές ιδέες στο μυαλό του που αφορούσαν την επιστήμη του. Ονειρευόταν έναν κήπο που να κάνει τους ανθρώπους να σαστίζουν, Χρόνια παίδευε την τρελή ιδέα μέσα του και τελικά βρήκε το ιδανικό μέρος. ΄Ηταν η Ταϊτή. Το κλίμα ήταν γλυκό, το χώμα κατάλληλο, η υγρασία όση χρειαζόταν. Και βάλθηκε να δημιουργεί. Πολύ τολμηρός ο mr Smith φιλοδοξούσε να φτιάξει κήπο μέσα σε κήπο. Και ο κήπος αυτός να είναι, όχι μονάδα πρωτότυπος και εντυπωσιακός αλλά και στο φυσικό του περιβάλλον, χωρίς σέρρες και προσπάθειες τεχνητές για την ανάπτυξη των φυτών.
΄Εφερε λοιπόν ρίζες και βολβούς από όλα τα μέρη του κόσμου και άφησε τη φύση του νησιού να κάνει το θαύμα της. Κι εκείνη το έκανε και με το παραπάνω μάλιστα. Γιατί μπορεί το νούφαρο να ήρθε στις γνωστές του διαστάσεις, αλλά έγινε τελικά πενταπλάσιο. Είδαμε στον κήπο λουλούδια άγνωστα στην όραση και την ακοή μας. Λουλούδια που έμοιαζαν με στριφτές βεντάλιες, με μποτιλάκια, με γλώσσες, με καμπάνες, με… ταψιά, με… σουπιέρες, με ουρές παγωνιών, με λειριά πετεινών και δεν ξέρω τι άλλο. Εδώ είδαμε λειμώνες από… νούφαρα, όπου η βλάστηση είναι τόσο πυκνή που κόντεψα να πνιγώ. Γιατί δεν μπόρεσα έγκαιρα να καταλάβω πώς αυτή η απέραντη πρασινάδα είχε από κάτω νερό, μια και νερό πουθενά δε φαινόταν. Και τα νούφαρα ανθίζουν περήφανα και τεράστια, πάνω σε κοτσάνια τουλάχιστον….. ενός μέτρου!!!!
Όμως υπάρχει και κάτι άλλο. Μέσα στο βοτανικό κήπο ξαναζωντανεύει το Παρίσι των Εμπρεσιονιστών και Εξπρεσιονιστών.
Στα 1965, 62 χρόνια μετά το θάνατο του Paul Gauguin, το ΄Ιδρυμα Singer Polignac, δημιούργησε στο Papeari και μέσα στην βοτανικό κήπο, μουσείο αφιερωμένο στον γάλλο ζωγράφο. Παρ΄ ότι μετά το 1980 δεν εκτίθενται πια οι πρωτότυποι πίνακές του, υπάρχουν ωστόσο αντίγραφά τους, έγγραφα, επιστολές, χάρτες, φωτογραφίες. Το ενδιαφέρον σ΄ αυτό το μουσείο είναι ο τρόπος που είναι οργανωμένο. Δεν χρειάζεσαι ξεναγό. Μεγάλες, κατατοπιστικές ταμπέλες σε παίρνουν από το έμπα και σου διηγούνται με χρονολογική σειρά όλα τα γεγονότα της ζωής του ζωγράφου.
H Mataiea είναι στο νότο του νησιού κι εδώ είναι η ονειρώδης λίμνη Vaihiria. Κι εδώ έζησε ο Gauguin από το 1891 μέχρι το 1893. Αυτά ήταν και τα πιο ευτυχισμένα χρόνια της ζωής του, κοντά στην αγαπημένη του νεαρή Vahine (κοπελλιά) τη γλυκειά Gehaʼ Amana.
Στην Parara υπάρχει η… βροχερή σπηλιά που στάζει μέσα κι έξω υγρασία, σαν βροχή. ΄Ολος ο βράχος είναι κουκουλωμένος από ατέλειωτες φτέρες που κρέμονται σχεδόν μέχρι τη γη, φτιάχνοντας ένα γοητευτικό… ριντό στην είσοδο της σπηλιάς.
Στην Paea έγινε μια προσπάθεια να αναστηλωθεί ένα Marae, το Arahurahu και γίνονται σήμερα εκεί οι παραδοσιακές τελετές, για να θυμούνται οι Ταϊτινοί τις ρίζες τους.
Και φτάνουμε στην Panaauia, πριν κλείσουμε τον κύκλο ξανά στο FAAA. Και σε τούτο το χώρο έζησε επίσης ο Gauguin από το 1896 μέχρι το 1901, σ ένα μεγάλο σπίτι αποικιακού ρυθμού. Σε αυτό ζωγράφισε 60 περίπου έργα, από τα οποία οι ειδικοί ξεχωρίζουν ένα, με παράξενο, ακαταλαβίστικο και δυσπρόφερτο όνομα. Για όποιον έχει το βίτσιο του μαζοχισμού ή βίτσιο εικαστικό, το έργο λέγεται Nave Nave Mahana Vairaumati που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει «Από πού ερχόμαστε? Ποιοι είμαστε? Πού Πάμε?»
Στην Papeete σταματάμε για να χαζέψουμε πρώτη την αγορά της, που κατά βάση είναι αγορά λουλουδιών, φρούτων και λαχανικών. Ε, εδώ είναι πια που τα σαστίζουμε εντελώς. Το τι τρώνε αυτοί οι χριστιανοί, είναι άλλο σόι ταραχή. Συνεχώς κοντοστεκόμαστε και ρωτάμε τα ονόματα και τον τρόπο που τρώγονται τα διάφορα ζαρζαβατικά. Τα τρώνε ωμά, ή τα ζεματούν απλώς, ή μήπως τα βράζουν? Είναι για φαγητό, ή για σαλάτα? Και οι κοπελιές κακαρίζουν από τα γέλια. Τους φαίνεται παράξενο πώς υπάρχουν άνθρωποι που δεν ξέρουν κάποια πολύ ευτελή και καθημερινά τους λαχανικά, όπως θα ξαφνιαζόμασταν κι εμείς αν κάποιος μας ρωτούσε τι είναι και πώς τρώγεται το… λάχανο!!!!!
Για τη λαχαναγορά τους δεν λέω τίποτε. Το παζάρι ήταν κι αυτό ένας πολύχρωμος κήπος.
Εν τέλει ό,τι κι αν πεις για την Ταϊτή, στην κουβέντα σου έρχονται αυθόρμητα οι λέξεις «κήπος, περιβόλι, παράδεισος, Εδέμ», λες και τελειώνουν οι λεξικές επιλογές.
΄Ισως γιατί, μόνο με αυτές τις λέξεις αποδίδεται απόλυτα η φύση της Ταϊτής.
Φεύγω από την Ταϊτή και κάτι αφήνω πίσω μου. Δεν ξέρω τι. Απλά νοιώθω πως δεν πρέπει να φύγω ακόμα, πως δεν μπορώ να φύγω ακόμα.
«Δεν την χόρτασα, άνθρωποι, την Ομορφιά» γκρίνιαζα και όλα μου φταίγανε.
Ας μπορούσα να μείνω πέντε, μονάχα πέντε μέρες ακόμα…
Αλίμονο!!! Ούτε πέντε, ούτε δέκα μέρες παραπάνω θα μου έφταναν!!! Τώρα καταλαβαίνω το σύνδρομο Gauguin. ΄Ηρθε για λίγο κι έμεινε για πάντα, κι ας μην πέθανε εδώ. Σίγουρα εδώ θα έμεινε και η δική του η καρδιά… για πάντα….
