Γαλλική Πολυνησία Γαλλική Πολυνησία - Ταϊτή - Μπόρα-Μπόρα

[St.Adamantidou]

Η πιρόγα σχίζει τη λιμνοθάλασσα, με κατεύθυνση κάποιο ερημικό νησιδάκι, για κολύμπι. Ο ήλιος ζεματάει την πλάτη μου. Η ζέστη αρχίζει και γίνεται πολύ έντονη. Ξάφνου, βλέπω απέναντί μου, έτσι, από το πουθενά βγαλμένο, ένα μαύρο, κατάμαυρο μπερντέ να κατεβαίνει από τον ουρανό και να ακουμπάει στο νερό, κλείνοντάς μου κάθε θέα.
«Τι είναι, καλέ, αυτό?» ρωτώ τον Μποραμπορινό
«Βροχή» απαντά αδιάφορα
«Μα αυτό είναι σαν ομίχλη. Μαύρο κι άραχνο» επιμένω εγώ.
«Οχι! Είναι το σύννεφο της βροχής»
»Και γιατί είναι τόσο χαμηλά? Μοιάζει να σέρνεται πάνω στο νερό!» επιμένω
Με κοιτάζει ξαφνιασμένος.
«Γιατί? Η βροχή δεν ακουμπάει στη θάλασσα?» απορεί
Τι να του πεις? Να του πεις πως στο δικό μας το χωριό το σύννεφο είναισύννεφο. Μπορεί να κατεβαίνει αρκετά χαμηλά, αλλά δεν κουτουλάει πια και στο χώμα!! Και βέβαια, η βροχή πέφτει στη γη, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να φυτρώνει κι από τη γη! Κύριε ελέησον!
Κι εκεί που σκέφτομαι τι να του απαντήσω για να αποκαταστήσω την…. τιμή του χωριού μου, το πιρογάκι ορμάει μέσα στο μαύρο μπερντέ. Τον σχίζει, και ω! της ατυχίας και της σκευωρίας! Βρισκόμαστε στη μέση βιβλικού κατακλυσμού. Το τι νερό κατεβαίνει από τα ψηλώματα του ουρανού, δεν το φαντάζεστε. Θαρρείς κι αδειάζουν βαρέλια, μια κι έξω.
Ανασύρω γρήγορα το αδιάβροχό μου, μέσα από την τσάντα μου και κουκουλώνομαι.
Οι αυστραλοί με κοιτούν έκπληκτοι, βλέποντας στα μάτια τους την απορία, πώς σκέφτηκα να φέρω αδιάβροχο, μια ηλιόλουστη μέρα…
«΄Εχω μυαλό εγώ!!!» τους λέω ελληνιστί και γελάω με το ύφος τους.
Βολεύονται όπως όπως κάτω από μια μεγάλη πετσέτα που πήρλαμε πριν φύγουμε από το ξενοδοχείο μας και…. Αρχίζουν το τραγούδι!!!
Επί τέλους η βροχή σταματά κι εμείς ακοστάρουμε σε μιαν αμμουδερή παραλία γεμάτη φοινικιές, ενός έρημου νησιού.
«Διψάτε?» ρωτά ευγενικά ο βαρκάρης
Φυσικά και διψάγαμε, αλλά δεν βλέπαμε πώς θα μπορούσαμε να ξεδιψάσουμε. Ψυχή δεν υπήρχε σε τούτο το νησάκι.
Ο πολυνήσιος γελάει με νόημα. Βουτάει μια μαχαίρα, μεγάλη σαν γιαταγάνι, κι αρχίζει να σκαρφαλώνει σε μια κοκοφοινικιά, σαν μαϊμού. Ο φοίνικας είναι σίγουρα 15 μέτρα ψηλός κι αυτός σέρνεται πάνω στον κορμό, με μιαν εξοργιστική άνεση, σαν ν΄ ανεβαίνει σκαλοπάτια. Φτάνει ψηλά, κάθεται στη μέση της φούντας στην κορφή κι αρχίζει να κοπανάει τα κοτσάνια των καρπών. Σε λίγο δυο καρύδες πέφτουν με ορμή, και σε δυο λεπτά είναι κι αυτός κοντά μας. Αρπάζει τις καρύδες, τις κοπανάει κι αυτές άγρια με το χατζάρι, τους ανοίγειμια τρύπα και μας τις προσφέρει.
Ευλογημένος τόπος!!!
Ενώ εμείς πίνουμε το γλυκό ζουμάκι, το μάτι μου παίρνει ένα αρτόδεντρο. ΄Όμως ο αρτόκαρπος δεν τρώγεται ωμός. Θέλει ψήσιμο στο φούρνο με λίγο βουτυράκι.
Πάρα πέρα οι μπανανιές είναι φορτωμένες χρυσοκίτρινα τσαμπιά.
Ευλογημένος τόπος. Ευλογημένοι άνθρωποι. ΄Ότι θέλουν, τους τα δίνε απλόχερα η φύση.
Ξαναμπαίνουμε στο πλεούμενό μας και συνεχίζουμε για να κλείσουμε τον κύκλο του νησιού. Η Bora Bora είναι ορεινή. Κι ένα από τα βουνά της είναι πολύ χαρακτηριστικά. Είναι ένα σχεδόν τέλειο παραλληλόγραμμο, στημένο ορθό καταμεσίς του νησιού και στην κορφή του έχει μονίμως ένα σύννεφο, σαν κομψό φεσάκι.
΄Οπου δω τούτο το πράμα, ξέρω ότι βλέπω τη Bora Bora.
Αυτή είναι η Bora Bora. Φύση, ομορφιές, νησάκια ερημικά, λουλούδια, λιμνοθάλασσες, ήλιος, βροχή, γελαστοί άνθρωποι, φιλόξενοι, χαλαροί.
Μην περιμένετε να βρείτε ανθρώπινα επιτεύγματα και μουσεία.
Στους παραδείσους δεν υπάρχουν τέτοια.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 5
• 6
• 7
• 8

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 7 of 8

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[go2dbeach]

Ελπιζω να μην αργησει η συνεχεια..τρωω ηδη τα νυχια μου!!

 

[Menia21]

Ωπα, τι θέμα είναι αυτό? Η συνέχεια αναμένεται καυτή!!!!

 

[GTS]

Ως προς το θέμα των φυλών, οι ιθαγενείς της Αμερικής προήλθαν από την Ασία αρχικά! Οπότε, εάν οι Ίνκας εγκαταστάθηκαν στη Πολυνησία, έχουμε επιστροφή προς δυσμάς των ασιατών!

Κατά τ'άλλα, περιμένουμε τη συνέχεια με...τρέλλα!!!

 

[xenos]

Λαμβανοντας υποψιν τις 2 προηγουμενες ιστοριες,αλλα και αυτο το προλογο ειμαι γεματος προσμονη για τις συνεχιες που θα ακολουθησουν.
Ενα ευχαριστω στην St.Adamantidou kai Sia OE.

Η γαλαρια να κανει ησυχια το εργο ξεκινησε..................!!!

 

[efi]

Πως να κανει ησυχια η γαλαρια οταν μολις εχει ξεκινησει ενα τετοιο εργο..... σαν παιδια και εμεις ανυπομονουμε.....ασε που αν αργησει θα φαμε ολα τα ποπ κορν.....

 

[StellAnna]

΄Ερχεται όπου να ΄ναι....

 

[St.Adamantidou]

Το Νησί του Έρωτα


Την είδα τα ξημερώματα, με την ανατολή κι έμπηξα φωνή
«΄Οχι!!!!!!!»
Κι όμως «Ναι!!!» ΄Ηταν εκεί.
Η Ομορφιά ατόφια κι αψεγάδιαστη, περήφανη κι απόμακρη σαν όλα τα μοναδικά πράγματα στον κόσμο.
Αλήθεια, τι να πώς και πώς να το πω? Τα λόγια, μονάχα αναιμικές εικόνες της πραγματικότητας μπορούν να δώσουν. Δυσπιστείτε? Ελάτε λοιπόν να περιγράψουμε ένα ανθοδοχείο ξέχειλο από χίλιων λογιών λουλούδια, με δεκάδες χρώματα και εκατοντάδες σχήματα. Πώς θα αποδίδατε με λόγια αυτή τη χαρά των ματιών? Πώς περιγράφετε, να σας χαρώ, το χρώμα?
Εγώ, μονάχα τούτο θα μπορούσα να σκεφτώ.
«Μια έκρηξη χρωματιστή που γέμισε τα μάτια μου φως και την ψυχή μου ευφροσύνη….» Τίποτε άλλο.
Και πραγματικά Η Ταϊτή ΕΙΝΑΙ ένα βάζο με ξωτικά λουλούδια. Είναι ένα βεγγαλικό που ανοίγει πάνω στο σκοτεινό ριντό της νύχτας, σαν πλουμιστή ουρά παγωνιού. Είναι ένα ώριμο ρόδι που σκάει στον ήλιο, σκορπολογώντας πολύχρωμες χάντρες που κατρακυλούν στις πλαγιές δημιουργώντας ανθένιους καταρράκτες, ορμούν στους κήπους και υφαίνουν πολύχρωμα χαλιά, καβαλικεύουν τους φράκτες και χτίζουν λουλουδισμένα τείχη, κατεβαίνουν μέχρι τα ρείθρα κι αγκαλιάζουν τους δρόμους.
Και τέλος κατηφορίζουν στη θάλασσα, πολιορκούν τις γλαυκές ακρογιαλιές και πλέκουν γύρω τους το ανθισμένο στεφάνι των κοριτσιών της Πολυνησίας.
Και πράγματι, αυτό είναι το εκπληκτικό γνώρισμα της Ταϊτής, καθώς και όλων των νησιών της Πολυνησίας. Η κοραλλιογενής ύφαλος που, σαν προστατευτικό στεφάνι, ζώνει τις μικρές στεριές, σώζοντάς τες από το θανάσιμο αγκάλιασμα του ωκεανού. Θα τα ‘χε καταπιεί όλα τούτα τα νησιδάκια το νερό, αν η Φύση, στη σοφία της, δε μεριμνούσε να τα προστατεύσει με τούτο το θαλασσινό, κοραλλένιο τείχος. ΄Ετσι, σε μιαν απόσταση δύο-τριών χιλιομέτρων από την ακτή, και ως τα Coral Reefs, όπως τα λένε, ο ωκεανός μεταβάλλεται –καταντάει θα έλεγα-, σε λιμνοθάλασσα, ήρεμη κι ακύμαντη, ενώ έξω από τα ριφς γίνεται σεισμός.
Αν το δεις από ψηλά, θα μαγευτείς από το υπέροχο θέαμα. Ο ωκεανός χτυπά πάνω στην κοραλλιογενή ύφαλο και αφρίζει, δημιουργώντας ολόλευκα στεφάνια γύρω από τα νησιά, σαν τα στεφάνια που πλέκουν οι άνθρωποι των νησιών, αντιγράφοντας τη φύση. Και μετά τα πλουμίζουν με λουλούδια πολύχρωμα και τα φορούν για να τιμήσουν τη φύση, για να δηλώσουν ότι είναι αναπόσπαστο κομμάτι δικό της.
Ο Bougainvilee έλεγε την Ταϊτή La nouvelle cythere, το «Νησί του ΄Ερωτα». Ο κύριος αυτός ήταν ο δεύτερος ευρωπαίος που πάτησε το ποδάρι τους εδώ και το… ανεκήρυξε γαλλικό. Ο πρώτος ήταν ο Captain Wallis, του αγγλικού ναυτικού, ο οποίος την ανακάλυψε στα 1767 και τη βάφτισε… «Το Νησί του Βασιλιά Γεωργίου του ΙΙΙ». Να ‘σου και ο Κουκ, το 1769, και από κοντά και ο Captain Bligh, που έφερε εδώ το 1788 το Bounty, πριν τη θρυλική ανταρσία του πληρώματός του. Ο κύριος Κουκ, έκανε τρία ταξίδια εδώ και έμεινε όσο περισσότερο μπορούσε. Και πώς να μην μείνει, Θεούλη μου? Πώς να βρει κανείς το κουράγιο να γυρίσει την πλάτη στον Παράδεισο?
Στέκομαι στη μέση του τεράστιο κήπου του Beachcomber, του ξενοδοχείο μας, χαμένη μέσα στα σκοτάδια, κι όταν σηκώνω το κεφάλι μου, βλέπω να λαμπυρίζει ψηλά ο Σταυρός του Νότου. Ανασαίνω βαθιά. Οι μυρωδιές γεμίζουν το είναι μου.
΄Εχω πια χαζέψει σε μια μεριά αυτού του απέραντου ανθισμένου περιβολιού του κόσμου, που λέγεται Ταϊτή.
Αυθόρμητα σκουντώ τον πλαϊνό μου
«΄Ετσι δεν φαντάζεσαι τον Κήπο της Εδέμ?»
«Τι ηλίθιοι που ήταν οι Πρωτόπλαστοι» απαντάει θυμωμένος, κουνώντας το κεφάλι με σημασία.
Η Ταϊτή, και δεν θα κουραστώ να το λέω, είναι ένας παράδεισος κι ο παππούς Αδάμ με τη γιαγιά Εύα, μας τα ΄καναν μούσκεμα με τα… μήλα και τα φίδια. Καμιά εγκράτεια αυτοί οι δύο, τέλος πάντων? Ντε και καλά το μήλο… Κι έτσι, χαζά. χάσαμε τον παράδεισο. Για ένα Μήλο!!!! Κι εσύ, σήμερα, βλέπεις την ολάνθιστη Ταϊτή και καταριέσαι, από φιρίκι, μέχρι γκόλντεν…

 

[go2dbeach]

Δυσκολα θα υπαρξει καλυτερη περιγραφη της Ταιτης απο αυτην!
Συνεχεια??

 

[St.Adamantidou]

Τι είναι τέλος πάντων η Ταϊτή?


Ας αφήσω για λίγο τα μήλα και τους θαυμασμούς, για να σας πως τι είναι η Ταϊτή. Η Ταϊτή, λοιπόν, μέσα στα δεκάδες νησιά της Πολυνησίας, είναι το μεγαλύτερο, με έκταση 1.042 km2 και μήκος 53 χιλιόμετρα. Αποτελείται από δύο μεγάλα, σβησμένα ηφαίστεια, ενωμένα μεταξύ τους με τον πορθμό Taravao. Μέσα σ΄ αυτούς τους δύο τεράστιους κρατήρες υπάρχουν βουνά πανύψηλα, και μια βαθιά χαράδρα στην καρδιά του νησιού, η καταπράσινη Papenoo. To εσωτερικό του είναι ζούγκλα, βουνά και ερημιά. Ακατοίκητο. ΄Ολος ο πληθυσμός, 50-55 χιλιάδες ψυχές, συνωστίζεται στις ακτές των δύο νησιών, της Tahiti και της Tahiti-Iti
Τα προϊόντα του τόπου είναι κοκοκάρυδα, ζαχαροκάλαμο, βανίλλια, καφές. Βιομηχανία έχει μόνο μία, τον τουρισμό. Και βέβαια τη φύση και τους ανθρώπους. Και τι άνθρωποι!!! Πάντα γελαστοί, καλόκαρδοι, φιλότιμοι, φιλόξενοι, με ένα λουλούδι κατακόκκινο στ΄ αυτί να τους δίνει μιαν ανέμελη εμφάνιση, ένα λουλουδάτο παρέο στη μέση, μια λουλουδένια γιρλάντα στο λαιμό. Είναι η εικόνα της χαράς και της ξεγνοιασιάς. Ο χαρακτήρας των Πολυνησίων έχει πολύ επηρεαστεί από το γλυκό και χλιαρό κλίμα κι έτσι οι κάτοικοι των νησιών είναι χαρούμενοι, γελαστοί ξέγνοιαστοι και πώς να το κάνουμε, κομματάκι οκνοί.
Οι οικογενειακοί θεσμοί, δεν είναι δεσμοί, καθ΄ ότι μάλλον προς το χαλαρό γέρνουνε. Ο γάμος, που δεν προϋπήρχε, αλλά είναι φρούτο ξενόφερτο και σχετικά καινούριο, θεωρείται σαν μια διαδικασία χωρίς πραγματική σημασία και αξία.
Τα παιδιά όμως είναι θείο δώρο, γι΄ αυτό τα λατρεύουν και θεωρούν ότι η κοινότητα είναι υπεύθυνη γι΄ αυτά, καθ΄ όσον ανήκουν σε αυτήν και αυτή είναι υπεύθυνη για το μεγάλωμά τους.
Δεν ξέρω πόσο ενδιαφέρει αυτούς τους ανέμελους ανθρώπους η εκπαίδευση, γιατί από παιδεία στο νησί… Αποικιακά ψιλοπράματα. Δημόσια σχολειά και σχολειά των… ιεραποστόλων. Για όσους θέλουν πανεπιστήμιο, πρέπει να το ψάξουν στο… Παρίσι… Κοίτα κάτι πράματα!!!! Αιώνες μετά, εδώ ζει το σύστημα των ιεραποστόλων. Και η Γαλλία πού είναι? Σίγουρα στη γλώσσα και ακόμα πιο σίγουρα στην ακρίβεια.. ΄Εφριξα με τις τιμές. Είμαστε στο σωτήριο έτος 1984 και ακούστε τιμές. ΄Ένα πακέτο τσιγάρα 500 δραχμές. ΄Ένα φυλλάδιο τουριστικό, με 30 σελιδούλες, 1.000 δρχ. Μία κασέτα 2.000 δρχ. ΄Ενας καφές σε κοινότατο καφενέ-μπαρ 200 δρχ και η κόκα κόλλα, στον ίδιο καφενέ, 250 δρχ.
Τα νοσοκομεία της είναι κρατικά και η φυματίωση, είναι η υπ΄ αριθμ. ένα μάστιγα των κατοίκων.
Πρωτεύουσα και μοναδική πόλη του νησιού, με 25 χιλιάδες κατοίκους, είναι η Papeete. Το όνομά της το πήρε από τον ομώνυμο ποταμό που πάνω της είναι χτισμένη. Την ίδρυσε στα 1827 η νεαρή τότε βασίλισσα Pomare μέσα στα βασιλικά κτήματα, κι εκεί μετέφερε την κατοικία της και την κυβέρνησή της. Και μην νομίσετε ότι η άνασσα Pomare, ήταν μία και μοναδική. Ολόκληρη δυναστεία ήταν, που από το 1797 έκανε κάτι κολεγιές με τους ιεραπόστολους, και κάθισε για τα καλά στους θρόνους της Ταϊτής. ΄Αντρες γυναίκες, Pomare ήταν το όνομά τους. Ο Pomare Νο 2, ασπάστηκε το χριστιανισμό. Αλλά η Pomare Νο 5 έκανε κάτι ταρζανιές με τους ρωμαιοκαθολικούς ιερείς και απέλασε δύο από δαύτους. Η Γαλλία έσπευσε να επανορθώσει την αδικία και έτσι η Ταϊτή έγινε… προτεκτοράτο πρώτα και ύστερα αποικία, στα 1836.
Σήμερα, αποικία είναι, αλλά για να μη χτυπάει άσχημα στο αφτί, την αποκαλούν «υπερπόντειο νομό της Γαλλίας» με νόμισμα το πολυνησιακό φράγκο, που είχε τότε, την μισή ακριβώς αξία του πάλαι ποτέ γαλλικού….
Η έλευση των ευρωπαίων σάρωσε σαν τυφώνας τον παλαιό τρόπο ζωής. Μονάχα οι χοροί τους έμειναν ανέγγιχτοι, διατηρώντας έναν ειλικρινή πρωτογονισμό. Συνοδευόμενοι συχνά μόνο από τα τύμπανά τους από δέρμα καρχαρία, με φλογέρες από μπαμπού κιθάρες, εκφράζουν την αρμονία ανάμεσα στον άνθρωπο και το περιβάλλον του.
Ο πιο σημαντικός και πιο γνωστός απ΄ τους χορούς τους είναι ο tamure ένας πού δύσκολος αλλά και πολύ χαρούμενος χορός, με σαφείς ερωτικούς υπαινιγμούς. Χορεύεται πάντα με τη συνοδεία τυμπάνων και ξύλινων κρουστών, που χτυπούν μ΄ έναν τρομακτικά γρήγορο ρυθμό και πάνω σ΄ αυτόν τον φρενίτη οι χορεύτριες και οι χορευτές κινούν μόνο τα λαγόνια τους. Στο τέλος του χορού τα΄ αφτιά σου βουίζουν, το κεφάλι σου πονεί και τα μάτια σου κάνουν πουλάκια, από την φοβερή προσπάθεια να παρακολουθήσεις τις απανωτές κινήσεις των…. πωπών.
Μέγας άθλος ο tamure.
Ο Οtoa είναι χορός πολεμικός που εκφράζει τα κατορθώματα των πολεμιστών προγόνων και χορεύεται μονάχα από άντρες, πάλι με σκέτα τύμπανα και ξύλινα κρουστά.
Κι ένας τρίτος πολύ διαδεδομένος χορός, που χορεύεται από άντρες και γυναίκες τούτη τη φορά, με τη συνοδεία κιθάρας και τραγουδιού συγχρόνως, είναι ο Boena, που θυμίζει τα ταξίδια των παλιών καιρών με τα κανώ.
Επίσης υπάρχουν και οι χοροί των νεκρών, που χορεύονται στις… κηδείες

Ουφ!! Τελείωσα με τις ιστορίες και τις λοιπές κουραστικές, πλην αναγκαίες πληροφορίες. ΄Όμως εγώ καίγομαι να σας μπάσω στο πούλμαν και να ξεκινήσουμε για τη γνωριμία με τούτη την…. Τροπική Κυρία, που χαλάει κόσμο στη φαντασία των ευρωπαίων.

 

[xenos]

Παρα πολυ καλες οι πληροφοριες και καθολου κουραστικες απο αυτη την πολυ μακρινη και τροπικη κυρια.
Πολυ ακριβες οι τιμες ομως,φανταζομαι τωρα στις μερες μας θα ειναι σκετη φωτια.
Ειμαι στο πουλμαν και αναμενω τη συνεχεια.............

 

[GTS]

Παρα πολυ καλες οι πληροφοριες και καθολου κουραστικες απο αυτη την πολυ μακρινη και τροπικη κυρια.
Πολυ ακριβες οι τιμες ομως,φανταζομαι τωρα στις μερες μας θα ειναι σκετη φωτια.
Ειμαι στο πουλμαν και αναμενω τη συνεχεια.............

Θα πάμε στα Κουκ εμείς ξένε, που είναι και νορμάλ οι τιμές...αλλά το βλέπω δύσκολο να γυρίσουμε