St.Adamantidou
Member
- Μηνύματα
- 245
- Likes
- 898
Περιεχόμενα
΄Ετσι λέει το πρόγραμμα του ταξιδιωτικού γραφείου που μας ξεναγεί, κι εμείς γελάμε, γιατί όλα τα προγράμματα, εν γένει, μιλάνε για τέτοια εξωτικά και ρομαντικά, αλλά βέβαια όλα μένουν στα χαρτιά.
Στη Bora Bora φτάνουμε σε σαρανταπέντε λεπτά από την Tahiti, με αεροπλάνο των Πολυνησιακών Γραμμών. Στο αεροδρόμιο μας περιμένει ένα πλοιαράκι που μας αδειάζει σ΄ ένα σχεδόν ερημικό λιμανάκι, κι εκεί, καθώς πατάμε στεριά, μια μελαψή καλλονή, μ΄ ένα θεόκοντο φουστάνι που αφήνει να φαίνονται δυο ψηλά, ατελείωτα πόδια, κι ένα κοκέτικο top, είναι φορτωμένη λουλουδάτες γιρλάντες.
«Είστε από την Ελλάδα?» ρωτάει
«Ναι», της λέω ξαφνιασμένη, κι αμέσως μου περνάει τα λουλούδια στο λαιμό και μου σκάει ένα φιλί στο μάγουλο!
Γουρλώνω το μάτι και ρωτώ καχύποπτα
«Πόσο κοστίζει το κολιέ?»
«Την αγάπη σας στο νησί μας» μου απαντά γελώντας.
Σε λίγο όλο το σοβαρό μας γκρουπ «ανθίζει» καθώς είμαστε όλοι πνιγμένοι στις πλουμέριες.
Από το προσωπικό του ξενοδοχείου μάθαμε ότι η κοπελιά ήταν miss Bora Bora το 1982 και τώρα είναι υπεύθυνη των Δημοσίων Σχέσεων του Marara, του ξενοδοχείου που καταλύσαμε.
Από το λιμάνι μας παίρνει πούλμαν, με την καλλονή μας, και μας αδειάζει σε ένα εκπληκτικό συγκρότημα που θυμίζει πολυνησιακό χωριό. Μέσα σ΄ έναν απέραντο ολάνθιστο κήπο είναι φυτεμένες χορτοκαλύβες. Οι μικρές είναι δίκλινα δωμάτια με ένα τεράστιο λουτρό και οι πιο μεγάλες είναι οι κοινόχρηστοι χώροι, η ρεσεψιόν το μπαρ και το εστιατόριο που, στηριγμένα πάνω σε πασσάλους μέσα στο νερό, θαρρείς πως πλέουν…
Στη ρεσεψιόν που είναι όλη στολισμένη με λουλούδια, μας περιμένει ένα δροσερό κοκτέιλ. ΄Οσο να μας δώσουν τα κλειδιά μας, πίνουμε το ποτό μας και παίρνουμε μια ιδέα για την παραμονή μας εδώ. Ο κήπος είναι μια σεμνή… ζουγκλίτσα, γεμάτη δέντρα ανθισμένα, φυτά λουλουδιασμένα, ευωδιές παράξενες και πρωτομύριστες για τα δικά μας βάρβαρα ρουθούνια.
Είναι νωρίς ακόμα –λίγο μετά το μεσημέρι- και ο ήλιος ζεματάει. Αδημονούμε να δούμε το καλύβι μας. Είναι χαμένο κάπου, ανάμεσα σε κατακόκκινους ιβίσκους και δέντρα με λουλούδια μπουμπουκωτά, κατακίτρινα που κάνουν τσαμπιά χοντρά, στο μέγεθος της γροθιάς. Μη με ρωτάτε το όνομά τους, αδύνατο να το θυμηθώ.
Το εσωτερικό της καλύβας μας είναι ευρύχωρο και τα έπιπλα από ψάθα τρυπητή. Στο ταβάνι ένας πελώριος ανεμιστήρας με 6, παρακαλώ, ταχύτητες.
Το μπάνιο είναι χαρά θεού. Φεγγερό, με μιαν ατελείωτη σειρά από φεγγίτες, πελώριο, χωρισμένο στα δύο, με καθρέφτες τεράστιους και ιβίσκους καρφιτσωμένους παντού. Στο καλαθάκι των σαπουνιών, στο καλαθάκι των αντιηλιακών, στο καλαθάκι με τις πετσετούλες των χεριών, πάνω στα αναποδογυρισμένα ποτήρια, στους καθρέφτες. Ιβίσκοι επίσης είναι ακουμπισμένοι με αγάπη πάνω στα κομοδίνα μας, μέσα στα σταχτοδοχεία, πάνω στο τραπέζι του σαλονιού, πάνω στο έπιπλο της τουαλέτας.
Στη μικρή βεράντα δυο τεράστιες πολυθρόνες από μπαμπού, μ’ ένα τραπεζάκι στη μέση, σου ζητούν να απλώσεις την αρίδα σου και να απολαύσεις το καφεδάκι σου, κοιτώντας τη δύση.
Βάλαμε τα μαγιό μας αστραπιαία. Η θάλασσα είναι δυο βήματα από μας. Είναι ένας μικροσκοπικός κόλπος που μόλις χωράει το συγκρότημα του ξενοδοχείου μας. Απέναντι ακριβώς, και σε δυο χιλιόμετρα περίπου απόσταση, δυο χαμηλές καταπράσινες κορφούλες, σαν δυο μικρές πλωτές πυραμίδες. Η αμμουδιά είναι κάτασπρη και τα φοινικόδεντρα κατεβαίνουν μέχρι την άκρη της άμμου.
Το νερό είναι ακύμαντο και καταπράσινο. Και στο βάθος ο ωκεανός σπάει τα μούτρα του πάνω στο ριφ. Η θάλασσα είναι σχεδόν καυτή. Ο ήλιος την βράζει από τις 5,30 το πρωί, μέχρι τις 5.30 το βράδυ. Και όταν λέμε τη βράζει, εννοούμε τη βράζει. Της δίνει και καταλαβαίνει!!!!
Κι εκεί που πλατσουρίζουμε, κουβεντιάζουμε και χαλούμε τον κόσμο, να σου κι αρχίζουν οι πρώτες χοντρές ψιχάλες. Αλαφιαζόμαστε στην αρχή, αλλά μια κι ο βρεμένος τη βροχή δεν τη φοβάται… βγάζουμε από τα καλάθια μας τα σύνεργα του… λουτρού, τα φοράμε στο κεφάλι μας και ξαναπέφτουμε στο νερό. Σε δευτερόλεπτα οι ουρανοί ανοίγουν και κατεβαίνουν πάνω μας όλα τα ποτάμια του στερεώματος. Η θάλασσα πηδάει κάτω από το βίτσισμα της βροχής και το φρεσκοκουρεμένο γκαζόν, μαζί με το χώμα, μοσχομυρίζουν. Το μπάνιο μας είναι συναρπαστικό. Κι εν τω μεταξύ ο ήλιος βουτάει και χάνεται. ΄Ισα ίσα προλαβαίνουμε να φτάσουμε στα καλύβια μας, κι έχει κιόλας νυχτώσει. Καιρός να ξεκουραστούμε μια στάλα, πριν το δείπνο.
Την άλλη μέρα φεύγω για τα ριφς και τους καρχαρίες.
Στη Bora Bora φτάνουμε σε σαρανταπέντε λεπτά από την Tahiti, με αεροπλάνο των Πολυνησιακών Γραμμών. Στο αεροδρόμιο μας περιμένει ένα πλοιαράκι που μας αδειάζει σ΄ ένα σχεδόν ερημικό λιμανάκι, κι εκεί, καθώς πατάμε στεριά, μια μελαψή καλλονή, μ΄ ένα θεόκοντο φουστάνι που αφήνει να φαίνονται δυο ψηλά, ατελείωτα πόδια, κι ένα κοκέτικο top, είναι φορτωμένη λουλουδάτες γιρλάντες.
«Είστε από την Ελλάδα?» ρωτάει
«Ναι», της λέω ξαφνιασμένη, κι αμέσως μου περνάει τα λουλούδια στο λαιμό και μου σκάει ένα φιλί στο μάγουλο!
Γουρλώνω το μάτι και ρωτώ καχύποπτα
«Πόσο κοστίζει το κολιέ?»
«Την αγάπη σας στο νησί μας» μου απαντά γελώντας.
Σε λίγο όλο το σοβαρό μας γκρουπ «ανθίζει» καθώς είμαστε όλοι πνιγμένοι στις πλουμέριες.
Από το προσωπικό του ξενοδοχείου μάθαμε ότι η κοπελιά ήταν miss Bora Bora το 1982 και τώρα είναι υπεύθυνη των Δημοσίων Σχέσεων του Marara, του ξενοδοχείου που καταλύσαμε.
Από το λιμάνι μας παίρνει πούλμαν, με την καλλονή μας, και μας αδειάζει σε ένα εκπληκτικό συγκρότημα που θυμίζει πολυνησιακό χωριό. Μέσα σ΄ έναν απέραντο ολάνθιστο κήπο είναι φυτεμένες χορτοκαλύβες. Οι μικρές είναι δίκλινα δωμάτια με ένα τεράστιο λουτρό και οι πιο μεγάλες είναι οι κοινόχρηστοι χώροι, η ρεσεψιόν το μπαρ και το εστιατόριο που, στηριγμένα πάνω σε πασσάλους μέσα στο νερό, θαρρείς πως πλέουν…
Στη ρεσεψιόν που είναι όλη στολισμένη με λουλούδια, μας περιμένει ένα δροσερό κοκτέιλ. ΄Οσο να μας δώσουν τα κλειδιά μας, πίνουμε το ποτό μας και παίρνουμε μια ιδέα για την παραμονή μας εδώ. Ο κήπος είναι μια σεμνή… ζουγκλίτσα, γεμάτη δέντρα ανθισμένα, φυτά λουλουδιασμένα, ευωδιές παράξενες και πρωτομύριστες για τα δικά μας βάρβαρα ρουθούνια.
Είναι νωρίς ακόμα –λίγο μετά το μεσημέρι- και ο ήλιος ζεματάει. Αδημονούμε να δούμε το καλύβι μας. Είναι χαμένο κάπου, ανάμεσα σε κατακόκκινους ιβίσκους και δέντρα με λουλούδια μπουμπουκωτά, κατακίτρινα που κάνουν τσαμπιά χοντρά, στο μέγεθος της γροθιάς. Μη με ρωτάτε το όνομά τους, αδύνατο να το θυμηθώ.
Το εσωτερικό της καλύβας μας είναι ευρύχωρο και τα έπιπλα από ψάθα τρυπητή. Στο ταβάνι ένας πελώριος ανεμιστήρας με 6, παρακαλώ, ταχύτητες.
Το μπάνιο είναι χαρά θεού. Φεγγερό, με μιαν ατελείωτη σειρά από φεγγίτες, πελώριο, χωρισμένο στα δύο, με καθρέφτες τεράστιους και ιβίσκους καρφιτσωμένους παντού. Στο καλαθάκι των σαπουνιών, στο καλαθάκι των αντιηλιακών, στο καλαθάκι με τις πετσετούλες των χεριών, πάνω στα αναποδογυρισμένα ποτήρια, στους καθρέφτες. Ιβίσκοι επίσης είναι ακουμπισμένοι με αγάπη πάνω στα κομοδίνα μας, μέσα στα σταχτοδοχεία, πάνω στο τραπέζι του σαλονιού, πάνω στο έπιπλο της τουαλέτας.
Στη μικρή βεράντα δυο τεράστιες πολυθρόνες από μπαμπού, μ’ ένα τραπεζάκι στη μέση, σου ζητούν να απλώσεις την αρίδα σου και να απολαύσεις το καφεδάκι σου, κοιτώντας τη δύση.
Βάλαμε τα μαγιό μας αστραπιαία. Η θάλασσα είναι δυο βήματα από μας. Είναι ένας μικροσκοπικός κόλπος που μόλις χωράει το συγκρότημα του ξενοδοχείου μας. Απέναντι ακριβώς, και σε δυο χιλιόμετρα περίπου απόσταση, δυο χαμηλές καταπράσινες κορφούλες, σαν δυο μικρές πλωτές πυραμίδες. Η αμμουδιά είναι κάτασπρη και τα φοινικόδεντρα κατεβαίνουν μέχρι την άκρη της άμμου.
Το νερό είναι ακύμαντο και καταπράσινο. Και στο βάθος ο ωκεανός σπάει τα μούτρα του πάνω στο ριφ. Η θάλασσα είναι σχεδόν καυτή. Ο ήλιος την βράζει από τις 5,30 το πρωί, μέχρι τις 5.30 το βράδυ. Και όταν λέμε τη βράζει, εννοούμε τη βράζει. Της δίνει και καταλαβαίνει!!!!
Κι εκεί που πλατσουρίζουμε, κουβεντιάζουμε και χαλούμε τον κόσμο, να σου κι αρχίζουν οι πρώτες χοντρές ψιχάλες. Αλαφιαζόμαστε στην αρχή, αλλά μια κι ο βρεμένος τη βροχή δεν τη φοβάται… βγάζουμε από τα καλάθια μας τα σύνεργα του… λουτρού, τα φοράμε στο κεφάλι μας και ξαναπέφτουμε στο νερό. Σε δευτερόλεπτα οι ουρανοί ανοίγουν και κατεβαίνουν πάνω μας όλα τα ποτάμια του στερεώματος. Η θάλασσα πηδάει κάτω από το βίτσισμα της βροχής και το φρεσκοκουρεμένο γκαζόν, μαζί με το χώμα, μοσχομυρίζουν. Το μπάνιο μας είναι συναρπαστικό. Κι εν τω μεταξύ ο ήλιος βουτάει και χάνεται. ΄Ισα ίσα προλαβαίνουμε να φτάσουμε στα καλύβια μας, κι έχει κιόλας νυχτώσει. Καιρός να ξεκουραστούμε μια στάλα, πριν το δείπνο.
Την άλλη μέρα φεύγω για τα ριφς και τους καρχαρίες.
