Grerena
Member
- Μηνύματα
- 1.407
- Likes
- 19.805
- Επόμενο Ταξίδι
- Μαδρίτη πάλι :)
- Ταξίδι-Όνειρο
- Tromso, Las Vegas
Τελευταία … πίστα!
Ξημέρωσε και η ημέρα της επιστροφής μας. Στις 4:00 ήταν η πτήση μας που σημαίνει ότι είχαμε όλη την ημέρα μπροστά μας.
Στο αρχικό μας πρόγραμμα για σήμερα είχαμε σχεδιάσει να δούμε τρία «αξιοθέατα».
Το Grass Roots Square, που προσπαθήσαμε χθες να δούμε και αποτύχαμε, τους τάφους Graves Edvard Munch & Henrik Ibsen και το Mathallen Oslo, μια ωραία κλειστή αγορά δίπλα στο ποτάμι Akerselva, (που σήμερα όμως Δευτέρα είναι κλειστή). Από τα τρία το ένα είχε μείνει, το νεκροταφείο, το οποίο δεν ήταν και πολύ ανεβαστικό για φινάλε, χώρια του ότι δεν «γέμιζε» την ημέρα.
Εγώ λοιπόν θα ενεργοποιούσα το plan B μου, που από καιρό το είχα προάγει σε plan A, στο μυαλό μου. Ήθελα να πάω στο Holmekollen, το οποίο άνετα «γέμιζε» το πρωινό 3ωρο που είχα στη διάθεσή μου.
Το Holmekollen Ski Jump Tower είναι μία πίστα αλμάτων πάνω από την πόλη του Όσλο και έχει διαδραματίσει ζωτικό ρόλο στην τοπική κοινότητα για περίπου 120 χρόνια.
Ο πρώτος διαγωνισμός άλματος με σκι πραγματοποιήθηκε σε αυτό το σημείο το 1892, με 12.000 θεατές. Τα πρώτα χρόνια που το άλμα ήταν πολύ πιο απλό από ό,τι σήμερα, η πίστα του σκι αποτελούνταν από έναν φυσικό λόφο με μια ράμπα απογείωσης από χιόνι και κλαδιά δέντρων. Σταδιακά, το άλμα αναπτύχθηκε, ψηλώνοντας με τα χρόνια. Το πρώτο σημαντικό γεγονός που έλαβε χώρα στο άλμα ήταν οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες του 1952, οπότε το ύψος του πύργου απογειώθηκε πραγματικά.
Το χιονοδρομικό άλμα διαθέτει πλατφόρμα θέασης με εκπληκτική θέα στη γύρω περιοχή.
Μία πίστα άλματος σκι και μάλιστα ιστορική δεν είναι ένα αξιοθέατο που το βλέπεις συχνά και θα ήθελα να πάω ως εκεί να το δω.
Η Emily από την άλλη, δεν ψηνόταν. Αντιπαθεί τα χιόνια.
«Μα δεν έχει χιόνια τέτοια εποχή» της έλεγα. Εκείνη όμως ήταν ανένδοτη. Ήθελε τελευταίες ώρες του ταξιδιού να χαρεί την πόλη και όχι να τρέχει στα βουνά.
Δύο ήταν οι υποψήφιες βόλτες στην πόλη για εκείνη. Ή το πάρκο Vigeland, που φιγουράρει σε όλες τις λίστες “must see” ή στο νεκροταφείο. Τελικά διάλεξε το πρώτο.
Θα πηγαίναμε λοιπόν η καθεμιά τις βόλτες μας και θα συναντιόμασταν κατά τις 12:00 στο λόμπι του ξενοδοχείου μας.
Έφτασα ως το σταθμό του μετρό του Θεάτρου. Εκεί καθυστέρησα σημαντικά προσπαθώντας να ακυρώσω το εισιτήριο, που μόλις είχα κόψει σε γκισέ και αυτό αρνιόταν πεισματικά να ακυρωθεί. Τελικά μπήκα μέσα με μη ακυρωμένο εισιτήριο χάνοντας έτσι ένα πολύτιμο τέταρτο της ώρας.
Η διαδρομή με το μετρό ως το Holmenholmen σε αποζημιώνει. Για λίγη διαδρομή παραμένει …μετρό. Πολύ σύντομα γίνεται υπέργειο τραμ σε μια μάλλον ανηφορική διαδρομή, που διασχίζει ένα καταπληκτικό εξοχικό τοπίο με Φθινοπωρινά χρώματα και θέα προς το φιόρδ του Όσλο. Προσπερνάς στο διάβα σου ωραία σπίτια με καταπληκτική αρχιτεκτονική, που μοιάζουν με μικρά chalet, απόλυτα ταιριαστά με το περιβάλλον.
Στο σταθμό του Holmekollen κατέβηκα μετά από 14 στάσεις και 25 λεπτά της ώρας. Εκεί κατέβηκε σχεδόν όλο το τρένο. Δεν χρειάστηκε να ψάχνω στο gps, πως να πάω και που, αφού ήταν πιο εύκολο να ακολουθήσω τον κόσμο, που έδειχνε να ξέρει που πηγαίνει.
Λίγη ανηφορική διαδρομή για ένα δεκάλεπτο και στις 10:00 ακριβώς βρέθηκα στη μέση της πίστας του Holmenkollen.
Είναι πολλά αυτά που μπορείς να κάνεις. Να δεις το μουσείο του σκι (αλλά ήταν κλειστό λόγω ανακαίνισης), να ανέβεις στην κορυφή του πύργου, να κάνεις zip line έως τη βάση του ή να μπεις στο simulator για να νιώσεις την κατάβαση ενός σκιέρ. Απ’ όλα αυτά το πιο εύκολο ήταν να μπω στο simulator και έτσι …
Στις 10:05 ήμουν η δεύτερη στη σειρά (πίσω από μια 4μελή οικογένεια) για να μπω στο simulator.
Μπήκαμε και οι πέντε μας. Πέντε λεπτά κράτησε η όλη «κούνια». Πλάκα είχε, αλλά δεν ήταν και κάτι φοβερό. Σαν ένα light παιχνίδι σε λούνα παρκ ήταν.
Μια σκέψη που έκανα ήταν να ανέβω στην κορυφή του πύργου. Με απέτρεψε όμως το … κόστος του ασανσέρ για εκεί. 15ευρώ για να ανέβω; Το ξανασκέφτηκα και είπα: «Μια χαρά είναι η θέα και από δω…»
Πήρα τα ποδαράκια μου για να πάω στη βάση της πίστας.
Όσο απομακρυνόμουν από την πίστα τόσο γυρνούσα και την κοιτούσα ψάχνωντας να βρω ωραίες οπτικές για λήψη και όσο το κοίταζα από μακριά τόσο μου έμοιαζε σαν ένα ... πλάσμα, ένα δεινόσαυρο ή ένα τερατάκι (σαν αυτό του λοχ-νες
), που ξεπροβάλει το λαιμό του μέσα από τα δέντρα, με τέτοιο σχήμα που είχε. Μα! Κοιτάξτε δεν μοιάζει;
Περιμετρικά της πίστας υπάρχει ένα μεγάλο δίκτυο δρόμων, στο οποίο δεν μπορείς να το περπατήσεις ... αμέριμνα. Πρέπει να έχεις το νου σου μήπως περάσει κάποιος σκιερ και σε «κόψει», γιατί μπορεί να μην έχει χιόνια, αλλά έχει όμως … σκιέρ!
Τελικά και χιόνια είχε...
...αλλά και rollerskiers!
Πολλούς αθλητές είδα να προπονούνται πάνω στην άσφαλτο χρησιμοποιώντας κανονικά τα μπατόν τους και έχοντας ρόδες στα πόδια αντί για σανίδες του σκι. Μου φάνηκε πολύ όμορφο θέαμα και έτσι περπατούσα στο δρόμο με προσοχή μεν, ψάχνοντας δε ... αθλητές για να τους ... φωτογραφήσω.
Η περιοχή όλη είναι καταπράσινη και εκτός του ότι είναι κατάλληλη για σκι με ή χωρίς χιόνι είναι ιδανική και για πεζοπορία ...
...έχει και αρκετά σημεία ενδιαφέροντος όπως ο Olav V, ένα άγαλμα του πρώην βασιλιά της Νορβηγίας...
...ή ένα χαριτωμένο 7μετρο troll, που λόγω προνομιακής θέσης που βρίσκεται, απέναντι από την πίστα ... δεν χάνει τουρνουά για τουρνουά ski jump.
Και η θέα προς το Oslofjord ... ήταν ανεπανάληπτη!
Μιάμιση ώρα κράτησε η βόλτα μου γύρω από την πίστα συνολικά. Στις 11:20 είχα ήδη κατηφορίσει ως τη στάση του Holmekollen, στις 11:45 ήμουν ήδη στη στάση του Θεάτρου στο Όσλο και στις 12 παρά είχα φτάσει στο λόμπι του ξενοδοχείου μας.
Είχαμε ένα χρονικό «αέρα» για τη συνέχεια, οπότε καθίσαμε χαλαρά να πιούμε άλλο ένα καφεδάκι και να πούμε τα νέα της ημέρας με την Emily.
Η Emily είχε πάει βόλτα ως το πάρκο Vigeland. Είχα και εγώ την ευκαιρία μου να επισκεφτώ αυτό το πάρκο αλλά για να είμαι ειλικρινής κατά βάθος δεν μου «γέμιζε» πολύ το μάτι. Στις εικόνες που έβλεπα, τα αγάλματα που το διακοσμούσαν μου φαίνονταν λίγο ‘άγρια’, ‘μπρουτάλ’ και ίσως και φοβιστικά.
Η Emily όμως μου είπε ότι τα γλυπτά αυτά ήταν αρκετά ταιριαστά με το πάρκο απ’ ότι πίστευε και η ίδια και ότι ήταν όμορφη η βόλτα προς τα εκεί. Αλλιώς είναι να τα βλέπεις από κοντά.
Οι φωτογραφίες νομίζω ότι δεν πείθουν και πολύ. Συγνώμη Κε Vigeland που το λέω αλλά δεν είστε … πολύ φωτογενής.
Αυτό ήταν.
Πήραμε τα σακίδια στον ώμο και φύγαμε.
Αποχαιρετίσαμε το ξενοδοχείο μας, το παλάτι, τον εμπορικό Karl Johans, που σήμερα (αν είναι δυνατόν) δεν μπορούσες να τον διασχίσεις από τον πολύ κόσμο. Ήταν μια ηλιόλουστη ημέρα, με θερμοκρασία γύρω στους 10 βαθμούς και με τους Νορβηγούς έξω σαν τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή. Είδαμε και το λιοντάρι της πλατείας, που δεν είχαμε προσέξει νωρίτερα. Με το φως του ήλιου πολλά αποκαλύπτονται.
Για δες καιρό που διάλεξε η πτήση να με πάρει. Ο καιρός του Οκτώβρη είναι θέμα τύχης. Μπορεί να τον πετύχεις στα καλά του όπως τον πετύχαμε εμείς τη Δανία, αλλά μπορεί και όχι… όπως τον ζήσαμε σε Σουηδία και Νορβηγία. Όλοι οι καιροί όμως είναι μέσα στο πρόγραμμα.
Στα 50€ είχαμε πληρώσει το αεροπορικό εισιτήριο της επιστροφής μας και άλλα 20€ πληρώσαμε τώρα το εισιτήριο του τρένου για το αεροδρόμιο! Δεν το λες και φθηνό! Δεν ξέρω αν υπήρχε οικονομικότερος τρόπος να πάμε στο αεροδρόμιο, γιατί δεν το έψαξα καθόλου. Σημασία έχει ότι σε 40’ είμαστε αεροδρόμιο. Όλα κύλησαν ομαλά και στην ώρα τους.
Η πτήση είχε λίγες αναταράξεις, οι οποίες δεν με άφησαν να κοιμηθώ αλλά όλα καλά. Φτάσαμε στο Ελ. Βενιζέλος κατά τις 8:30. Το ταξίδι τελείωσε.
Η ιστορία θα συνεχίσει λίγο ακόμα. Υπάρχει και επίλογος.
Ξημέρωσε και η ημέρα της επιστροφής μας. Στις 4:00 ήταν η πτήση μας που σημαίνει ότι είχαμε όλη την ημέρα μπροστά μας.
Στο αρχικό μας πρόγραμμα για σήμερα είχαμε σχεδιάσει να δούμε τρία «αξιοθέατα».
Το Grass Roots Square, που προσπαθήσαμε χθες να δούμε και αποτύχαμε, τους τάφους Graves Edvard Munch & Henrik Ibsen και το Mathallen Oslo, μια ωραία κλειστή αγορά δίπλα στο ποτάμι Akerselva, (που σήμερα όμως Δευτέρα είναι κλειστή). Από τα τρία το ένα είχε μείνει, το νεκροταφείο, το οποίο δεν ήταν και πολύ ανεβαστικό για φινάλε, χώρια του ότι δεν «γέμιζε» την ημέρα.
Εγώ λοιπόν θα ενεργοποιούσα το plan B μου, που από καιρό το είχα προάγει σε plan A, στο μυαλό μου. Ήθελα να πάω στο Holmekollen, το οποίο άνετα «γέμιζε» το πρωινό 3ωρο που είχα στη διάθεσή μου.
Το Holmekollen Ski Jump Tower είναι μία πίστα αλμάτων πάνω από την πόλη του Όσλο και έχει διαδραματίσει ζωτικό ρόλο στην τοπική κοινότητα για περίπου 120 χρόνια.
Ο πρώτος διαγωνισμός άλματος με σκι πραγματοποιήθηκε σε αυτό το σημείο το 1892, με 12.000 θεατές. Τα πρώτα χρόνια που το άλμα ήταν πολύ πιο απλό από ό,τι σήμερα, η πίστα του σκι αποτελούνταν από έναν φυσικό λόφο με μια ράμπα απογείωσης από χιόνι και κλαδιά δέντρων. Σταδιακά, το άλμα αναπτύχθηκε, ψηλώνοντας με τα χρόνια. Το πρώτο σημαντικό γεγονός που έλαβε χώρα στο άλμα ήταν οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες του 1952, οπότε το ύψος του πύργου απογειώθηκε πραγματικά.
Το χιονοδρομικό άλμα διαθέτει πλατφόρμα θέασης με εκπληκτική θέα στη γύρω περιοχή.
Μία πίστα άλματος σκι και μάλιστα ιστορική δεν είναι ένα αξιοθέατο που το βλέπεις συχνά και θα ήθελα να πάω ως εκεί να το δω.
Η Emily από την άλλη, δεν ψηνόταν. Αντιπαθεί τα χιόνια.
«Μα δεν έχει χιόνια τέτοια εποχή» της έλεγα. Εκείνη όμως ήταν ανένδοτη. Ήθελε τελευταίες ώρες του ταξιδιού να χαρεί την πόλη και όχι να τρέχει στα βουνά.
Δύο ήταν οι υποψήφιες βόλτες στην πόλη για εκείνη. Ή το πάρκο Vigeland, που φιγουράρει σε όλες τις λίστες “must see” ή στο νεκροταφείο. Τελικά διάλεξε το πρώτο.
Θα πηγαίναμε λοιπόν η καθεμιά τις βόλτες μας και θα συναντιόμασταν κατά τις 12:00 στο λόμπι του ξενοδοχείου μας.
Έφτασα ως το σταθμό του μετρό του Θεάτρου. Εκεί καθυστέρησα σημαντικά προσπαθώντας να ακυρώσω το εισιτήριο, που μόλις είχα κόψει σε γκισέ και αυτό αρνιόταν πεισματικά να ακυρωθεί. Τελικά μπήκα μέσα με μη ακυρωμένο εισιτήριο χάνοντας έτσι ένα πολύτιμο τέταρτο της ώρας.
Η διαδρομή με το μετρό ως το Holmenholmen σε αποζημιώνει. Για λίγη διαδρομή παραμένει …μετρό. Πολύ σύντομα γίνεται υπέργειο τραμ σε μια μάλλον ανηφορική διαδρομή, που διασχίζει ένα καταπληκτικό εξοχικό τοπίο με Φθινοπωρινά χρώματα και θέα προς το φιόρδ του Όσλο. Προσπερνάς στο διάβα σου ωραία σπίτια με καταπληκτική αρχιτεκτονική, που μοιάζουν με μικρά chalet, απόλυτα ταιριαστά με το περιβάλλον.
Στο σταθμό του Holmekollen κατέβηκα μετά από 14 στάσεις και 25 λεπτά της ώρας. Εκεί κατέβηκε σχεδόν όλο το τρένο. Δεν χρειάστηκε να ψάχνω στο gps, πως να πάω και που, αφού ήταν πιο εύκολο να ακολουθήσω τον κόσμο, που έδειχνε να ξέρει που πηγαίνει.
Λίγη ανηφορική διαδρομή για ένα δεκάλεπτο και στις 10:00 ακριβώς βρέθηκα στη μέση της πίστας του Holmenkollen.
Είναι πολλά αυτά που μπορείς να κάνεις. Να δεις το μουσείο του σκι (αλλά ήταν κλειστό λόγω ανακαίνισης), να ανέβεις στην κορυφή του πύργου, να κάνεις zip line έως τη βάση του ή να μπεις στο simulator για να νιώσεις την κατάβαση ενός σκιέρ. Απ’ όλα αυτά το πιο εύκολο ήταν να μπω στο simulator και έτσι …
Στις 10:05 ήμουν η δεύτερη στη σειρά (πίσω από μια 4μελή οικογένεια) για να μπω στο simulator.
Μπήκαμε και οι πέντε μας. Πέντε λεπτά κράτησε η όλη «κούνια». Πλάκα είχε, αλλά δεν ήταν και κάτι φοβερό. Σαν ένα light παιχνίδι σε λούνα παρκ ήταν.
Μια σκέψη που έκανα ήταν να ανέβω στην κορυφή του πύργου. Με απέτρεψε όμως το … κόστος του ασανσέρ για εκεί. 15ευρώ για να ανέβω; Το ξανασκέφτηκα και είπα: «Μια χαρά είναι η θέα και από δω…»
Πήρα τα ποδαράκια μου για να πάω στη βάση της πίστας.
Όσο απομακρυνόμουν από την πίστα τόσο γυρνούσα και την κοιτούσα ψάχνωντας να βρω ωραίες οπτικές για λήψη και όσο το κοίταζα από μακριά τόσο μου έμοιαζε σαν ένα ... πλάσμα, ένα δεινόσαυρο ή ένα τερατάκι (σαν αυτό του λοχ-νες
), που ξεπροβάλει το λαιμό του μέσα από τα δέντρα, με τέτοιο σχήμα που είχε. Μα! Κοιτάξτε δεν μοιάζει;
Περιμετρικά της πίστας υπάρχει ένα μεγάλο δίκτυο δρόμων, στο οποίο δεν μπορείς να το περπατήσεις ... αμέριμνα. Πρέπει να έχεις το νου σου μήπως περάσει κάποιος σκιερ και σε «κόψει», γιατί μπορεί να μην έχει χιόνια, αλλά έχει όμως … σκιέρ!
Τελικά και χιόνια είχε...
...αλλά και rollerskiers!
Πολλούς αθλητές είδα να προπονούνται πάνω στην άσφαλτο χρησιμοποιώντας κανονικά τα μπατόν τους και έχοντας ρόδες στα πόδια αντί για σανίδες του σκι. Μου φάνηκε πολύ όμορφο θέαμα και έτσι περπατούσα στο δρόμο με προσοχή μεν, ψάχνοντας δε ... αθλητές για να τους ... φωτογραφήσω.
Η περιοχή όλη είναι καταπράσινη και εκτός του ότι είναι κατάλληλη για σκι με ή χωρίς χιόνι είναι ιδανική και για πεζοπορία ...
...έχει και αρκετά σημεία ενδιαφέροντος όπως ο Olav V, ένα άγαλμα του πρώην βασιλιά της Νορβηγίας...
...ή ένα χαριτωμένο 7μετρο troll, που λόγω προνομιακής θέσης που βρίσκεται, απέναντι από την πίστα ... δεν χάνει τουρνουά για τουρνουά ski jump.
Και η θέα προς το Oslofjord ... ήταν ανεπανάληπτη!
Μιάμιση ώρα κράτησε η βόλτα μου γύρω από την πίστα συνολικά. Στις 11:20 είχα ήδη κατηφορίσει ως τη στάση του Holmekollen, στις 11:45 ήμουν ήδη στη στάση του Θεάτρου στο Όσλο και στις 12 παρά είχα φτάσει στο λόμπι του ξενοδοχείου μας.
Είχαμε ένα χρονικό «αέρα» για τη συνέχεια, οπότε καθίσαμε χαλαρά να πιούμε άλλο ένα καφεδάκι και να πούμε τα νέα της ημέρας με την Emily.
Η Emily είχε πάει βόλτα ως το πάρκο Vigeland. Είχα και εγώ την ευκαιρία μου να επισκεφτώ αυτό το πάρκο αλλά για να είμαι ειλικρινής κατά βάθος δεν μου «γέμιζε» πολύ το μάτι. Στις εικόνες που έβλεπα, τα αγάλματα που το διακοσμούσαν μου φαίνονταν λίγο ‘άγρια’, ‘μπρουτάλ’ και ίσως και φοβιστικά.
Η Emily όμως μου είπε ότι τα γλυπτά αυτά ήταν αρκετά ταιριαστά με το πάρκο απ’ ότι πίστευε και η ίδια και ότι ήταν όμορφη η βόλτα προς τα εκεί. Αλλιώς είναι να τα βλέπεις από κοντά.
Οι φωτογραφίες νομίζω ότι δεν πείθουν και πολύ. Συγνώμη Κε Vigeland που το λέω αλλά δεν είστε … πολύ φωτογενής.
Αυτό ήταν.
Πήραμε τα σακίδια στον ώμο και φύγαμε.
Αποχαιρετίσαμε το ξενοδοχείο μας, το παλάτι, τον εμπορικό Karl Johans, που σήμερα (αν είναι δυνατόν) δεν μπορούσες να τον διασχίσεις από τον πολύ κόσμο. Ήταν μια ηλιόλουστη ημέρα, με θερμοκρασία γύρω στους 10 βαθμούς και με τους Νορβηγούς έξω σαν τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή. Είδαμε και το λιοντάρι της πλατείας, που δεν είχαμε προσέξει νωρίτερα. Με το φως του ήλιου πολλά αποκαλύπτονται.
Για δες καιρό που διάλεξε η πτήση να με πάρει. Ο καιρός του Οκτώβρη είναι θέμα τύχης. Μπορεί να τον πετύχεις στα καλά του όπως τον πετύχαμε εμείς τη Δανία, αλλά μπορεί και όχι… όπως τον ζήσαμε σε Σουηδία και Νορβηγία. Όλοι οι καιροί όμως είναι μέσα στο πρόγραμμα.
Στα 50€ είχαμε πληρώσει το αεροπορικό εισιτήριο της επιστροφής μας και άλλα 20€ πληρώσαμε τώρα το εισιτήριο του τρένου για το αεροδρόμιο! Δεν το λες και φθηνό! Δεν ξέρω αν υπήρχε οικονομικότερος τρόπος να πάμε στο αεροδρόμιο, γιατί δεν το έψαξα καθόλου. Σημασία έχει ότι σε 40’ είμαστε αεροδρόμιο. Όλα κύλησαν ομαλά και στην ώρα τους.
Η πτήση είχε λίγες αναταράξεις, οι οποίες δεν με άφησαν να κοιμηθώ αλλά όλα καλά. Φτάσαμε στο Ελ. Βενιζέλος κατά τις 8:30. Το ταξίδι τελείωσε.
Η ιστορία θα συνεχίσει λίγο ακόμα. Υπάρχει και επίλογος.
Last edited:
post …………………………………………..
