Grerena
Member
- Μηνύματα
- 1.326
- Likes
- 17.507
- Επόμενο Ταξίδι
- Βαλτικές
- Ταξίδι-Όνειρο
- Tromso, Las Vegas
Dyrehaven (Deer Park)
Από τα άγρια χαράματα σηκώθηκα. Είχα ετοιμαστεί αποβραδίς και έτσι έφυγα αμέσως.
Άδειο ήταν το λόμπι. Φυσικό είναι. Τέτοια ώρα (7:00 το πρωί) όλοι κοιμούνται. Έβγαλα δυο φωτογραφίες του αγαπημένου πλέον λόμπι και το “αποχαιρέτισα”. Δεν θα επέστρεφα πίσω, αφού μετά το πάρκο θα έφευγα κατευθείαν για Σουηδία.
Ανέβηκα την “Bernstorffsgade” και σε 10’ έφτασα στο σταθμό. Βρήκα και μηχάνημα εισιτηρίων αλλά βρήκα και γκισέ, τον οποίο και προτίμησα. Ογδόντα κορώνες (κοντά 11€) πλήρωσα το εισιτήριο ale retour για το σταθμό του Klampenborg.
Στις 7:38 είχε ήδη φύγει το τρένο. Ψιλο-άδειο ήταν τέτοια ώρα. Μετά από 9 στάσεις και 20 λεπτά ήμουν ήδη στον προορισμό μου. Το Klampenborg ήταν η τελευταία στάση της διαδρομής.
Κατέβηκα απ' το τρένο, πέρασα το δρόμο και σχεδόν αμέσως βρέθηκα σε μια από τις εισόδους του πάρκου.
Το Dyrehaven που στα Δανέζικα σημαίνει «Πάρκο ελαφιών» είναι ένα δασικό πάρκο, που βρίσκεται μόλις 30χλμ. βόρεια της Κοπεγχάγης. Είναι γνωστό για τις μεγάλες και γέρικες βελανιδιές που διαθέτει αλλά κυρίως για τα ελάφια του. Από το 2015 εγγράφηκε στα μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco.
Όλες οι είσοδοι στο πάρκο έχουν μια χαρακτηριστική κόκκινη πύλη και ένα σπιτάκι, που χρησιμεύει ως κατοικία των δασοφυλάκων. Στις 19 πύλες του πάρκου δόθηκε το χαρακτηριστικό κόκκινο χρώμα από τα μέσα του 18ου αιώνα και η εμφάνιση τους ολοκληρώθηκε με ένα υπέρθυρο στο πάνω μέρος, που φέρει το μονόγραμμα του βασιλέως μονάρχη.
Το 1669 ο Frederik ΙΙΙ αποφάσισε ότι το δάσος έπρεπε να περιφραχτεί και τα άγρια ελάφια από τις γύρω περιοχές να οδηγηθούν σε αυτό το πάρκο. Το τοπίο διαμορφώθηκε έτσι ώστε οι Δανοί βασιλιάδες και η αυλή να μπορούν να διεξάγουν κυνήγι με σκύλους, το οποίο και κορυφώθηκε μετά τον Μεσαίωνα έως και τον 18ο αι. Οι δρόμοι είναι διαμορφωμένοι σε σχήμα αστεριού, έτσι ώστε οι κυνηγοί να μπορούν να σταθούν στα σταυροδρόμια και να παρακολουθούν πιο εύκολα την πορεία των σκύλων στο κυνήγι.
Το μεγαλύτερο αξιοθέατο του ζωολογικού κήπου "Jægersborg" είναι τα ελάφια.
Σήμερα υπάρχουν περίπου 2.100 ελάφια, τα οποία προέρχονται σε μεγάλο βαθμό από τα αρχικά ζώα.
Το πρώτο αλλά και το τελευταίο καφέ (να το πω; ) που συνάντησα ήταν το γραφικότατο “Peter Liep's Hus”, το οποίο στις 8:00 το πρωί μιας καθημερινής με ψοφόκρυο ήταν κλειστό. Εξανεμίστηκαν οι ελπίδες μου για να πιω πρωινό καφέ!
Το "Jægersborg Dyrehave" δεν είναι πάρκο. Είναι δάσος. Μεγάλο, τεράστιο και ήσυχο (από κόσμο).
Δεν θα μπορούσα να το γυρίσω, ούτε καν μέχρι το κυνηγετικό περίπτερο δεν θα μπορούσα να πάω, που είναι σχεδόν στο κέντρο του πάρκου. Μια μικρή πεζοπορική διαδρομή ήθελα να κάνω κάνοντας ένα κύκλο στα νότια του πάρκου συνδυάζοντας ίσως και ένα "βλέμμα" στο Bakken (ένα γειτονικό θεματικό πάρκο) και ελπίζοντας ότι θα συναντούσα και μερικούς από τους μόνιμους κατοίκους, που ήταν φυσικά τα ελάφια.
Αλλά και αυτή η μικρή βόλτα είχε … θέματα.
Πως να κάνω μικρή βόλτα σε ένα πάρκο που είναι τεράστιο; Όποιο δρόμο και να κοίταζα ... «έσβηνε» όπου έφτανε το μάτι μου και μου ήταν αρκετά δύσκολο να πάρω την απόφαση για να το ακολουθήσω.
Σχεδόν … φοβόμουν.
Εσείς θα ακολουθούσατε χωρίς δεύτερη σκέψη αυτόν τον δρόμο;
Και άνθρωπος … πουθενά. Και είχε και ένα κρύο απίστευτο. Η θερμοκρασία είχε πέσει 10 βαθμούς κάτω σε σχέση με χθες και είχε και αέρα.
Και εκεί που στεκόμουν σε μια διασταύρωση προσπαθώντας να βρω προς τα που να προχωρήσω ή αν θα προχωρήσω, τη λύση μου έδωσε ένα ελάφι, που είδα κάπου στο βάθος να διασχίζει το δρόμο. «Προς τα εκεί θα πάω», σκέφτηκα. Και πήγα.
Βέβαια το ελαφάκι δεν με περίμενε, αλλά μου “έδειξε” μόνο το δρόμο, δεξιά και αριστερά του οποίου πολλά ελάφια έβλεπα ανάμεσα στα φυλλώματα. Μερικά βέβαια τα μπέρδευα με τα ... πεσμένα κούτσουρα. Ήταν κορμοί από γέρικες βελανιδιές που παρέμεναν στο δάσος.
Σε λίγο όμως συνήθισε το μάτι μου και ξεχώριζα πιο εύκολα, τα ελάφια από τα κούτσουρα.
Τσάμπα βέβαια καθόμουν, έψαχνα, παρατηρούσα και ζουμάριζα τα ελάφια που έβλεπα εκεί μακριά στο βάθος, για τα οποία ήμουν και δεν ήμουν σίγουρη αν ήταν ελάφια, χα, χα αφού σε λίγο θα συναντούσα αγέλες και αγέλες, τις οποίες θα φωτογράφιζα χωρίς κόπο.
Ώσπου σε κάποια στιγμή πέτυχα και αγέλη. Μεγάλη και …ατρόμητη. Στα δύο μέτρα την πλησίασα για να βγάλω μια selfie και αυτά ούτε που κουνήθηκαν από τη θέση τους.
Ένα δυο μόνο σήκωσαν κεφάλι, με κοίταξαν και μετά με αγνόησαν και συνέχισαν το φαγητό τους. Είναι πολύ εξοικειωμένα με τον άνθρωπο. Είχα διαβάσει κάπου ότι «Δεν υπάρχει σχεδόν κανένα μέρος στον κόσμο όπου μπορείτε να πλησιάσετε τόσο κοντά ένα κοπάδι ελαφιών όσο εδώ» και δεν … το πίστευα ότι το κοντά είναι τόσο … κοντά!
Έστριψα σε ένα δρομάκι για να μπορέσω να πραγματοποιήσω τον πεζοπορικό “κύκλο” που είχα στο μυαλό μου.
Είχα ήδη εξοικειωθεί και με την ερημιά. Περπατούσα μέσα στο δάσος και το μόνο που μου έκανε παρέα ήταν το θρόισμα των φύλλων (γιατί είχε και αέρα εκείνη την ημέρα). Ακούγεται πολύ ποιητικό αλλά ήταν παράλληλα και πολύ ρεαλιστικό.
Κάποια στιγμή είδα ένα σπίτι. Ήταν ένα αχυρένιο σπίτι, όπως στα παραμύθια.
Πριν από 200 χρόνια, χτίστηκαν πολλά ξύλινα σπίτια με αχυρένια στέγη, όπου αποθηκεύονταν σανό για τη χειμερινή διατροφή των ελαφιών. Σήμερα έχουν απομείνει πέντε, ένα εκ των οποίων «πέτυχα» στη μικρή μου βόλτα. Δεν έχει πια την παλιά χρήση αλλά σίγουρα ενισχύει την ομορφιά του τοπίου.
Κάπου εδώ με προσπέρασαν δυο ιππείς...
Μα που βρισκόμουν; Στη Δανία του 21ου αιώνα;
Σε λίγο άρχισα να βλέπω στο βάθος το Λούνα πάρκ. Το "Bakken" είναι εκεί.
Μπορεί να ήξερα προς τα που περπατούσα και τι θα συναντούσα σε λίγο αλλά παρ’ όλα αυτά είναι μία έκπληξη να συναντάς ένα Λούνα παρκ στη μέση του δάσους.
Το Dyrehavsbakken έχει καταγραφεί σαν το παλαιότερο Λούνα παρκ του κόσμου. Χρονολογείται από το 1583 αλλά στην ουσία αυτή η χρονολογία αφορά τον προπομπό του Λούνα παρκ. Πολλοί άνθρωποι συνέρρεαν στο πάρκο λόγω των ιαματικών νερών της περιοχής, που είχαν θεραπευτικές ιδιότητες. Αυτό έφερε εμπόρους με πάγκους με τρόφιμα και πλανόδιους διασκεδαστές όπως κλόουν, ζογκλέρ, μίμους και τραγουδιστές.
Γύρω στο 1800 το πάρκο απέκτησε την πρώτη του ρόδα, το 1840 το πρώτο του καρουζέλ (με ατμό) και το 1932 το πρώτο του τρενάκι, το Rutschebanen, το οποίο και υπάρχει ακόμα.
Λόγω της ιστορικής του αξίας και της μοναδικής του θέσης, δεν επιτρέπεται σε μεγάλες επωνυμίες να στήνουν περίπτερα στο Bakken και οι επιγραφές νέον … απαγορεύονται. Αντίθετα, υπάρχει μια ποικιλία από πολύχρωμες ξύλινες κατασκευές, μικρά ανεξάρτητα ιδιόκτητα καταστήματα και παλιομοδίτικοι πάγκοι.
Το πάρκο δεν λειτουργεί το χειμώνα. Τώρα όμως τον Οκτώβρη και μάλιστα κατά την περίοδο του Haloween και των Φθινοπωρινών διακοπών των Δανών είναι τα φόρτε του. Ένας από τους λόγους που ήθελα να ‘ρθουμε χθες ήταν και για να χαρούμε και τα χρώματα και τους στολισμούς Haloween.
Εκτός από το πρωτοπόρο Rollercoaster Rutschbanen, είδα και άλλα από τα δημοφιλή παιχνίδια, όπως το “Onride”, το "Polyppen" και το "Mine Train Ulven". Δεν ήμουν μόνη μου. Συνάντησα και το ... προσωπικό του Bakken, που ήταν επί ποδός, αφού φρόντιζε το χώρο και τον προετοίμαζε για το βράδυ.
Πήρα το δρόμο της επιστροφής. Τον έκλεισα τον «κύκλο» στην πύλη απ’ όπου μπήκα. Άλλα 600μ. ήθελα ακόμα ως το σταθμό...
Σε 5 λεπτά ήμουν στο σταθμό και σε 15 έφυγε το τρένο. Το γεγονός ότι δεν υπήρχε στην ουσία σταθμός, δεν υπήρχε πίνακας ανακοινώσεων, δεν υπήρχε άνθρωπος να ρωτήσω με δυσκόλεψε αρκετά έως ότου ανακάλυψα ότι ... ένα και μόνο ένα τρένο υπήρχε για Κοπεγχάγη και δεν ήταν κάποιος «κόμβος» για να αναρωτηθώ. Ευτυχώς που είχα εισιτήριο επιστροφής βέβαια.
Πολύ χάρηκα που στρίμωξα και το 3ο Unesco της εκδρομής μέσα στη σημερινή ημέρα. Ήταν λίγο τραβηγμένο να πάω μόνη μου στις 8:00 το πρωί σε ένα δάσος αλλά στο τέλος αποδείχθηκε ... συναρπαστική η όλη φάση.
Στις 10:15 ακριβώς ήμουν στον Κεντρικό σταθμό της Κοπεγχάγης και συνεπής στο ραντεβού μου με τα κορίτσια.
Κατευθυνθήκαμε σε μηχάνημα που είχε την επιγραφή “Øresundticket” και βγάλαμε 3 εισιτήρια για Malmö.
Αντίο Δανία!
Από τα άγρια χαράματα σηκώθηκα. Είχα ετοιμαστεί αποβραδίς και έτσι έφυγα αμέσως.
Άδειο ήταν το λόμπι. Φυσικό είναι. Τέτοια ώρα (7:00 το πρωί) όλοι κοιμούνται. Έβγαλα δυο φωτογραφίες του αγαπημένου πλέον λόμπι και το “αποχαιρέτισα”. Δεν θα επέστρεφα πίσω, αφού μετά το πάρκο θα έφευγα κατευθείαν για Σουηδία.
Ανέβηκα την “Bernstorffsgade” και σε 10’ έφτασα στο σταθμό. Βρήκα και μηχάνημα εισιτηρίων αλλά βρήκα και γκισέ, τον οποίο και προτίμησα. Ογδόντα κορώνες (κοντά 11€) πλήρωσα το εισιτήριο ale retour για το σταθμό του Klampenborg.
Στις 7:38 είχε ήδη φύγει το τρένο. Ψιλο-άδειο ήταν τέτοια ώρα. Μετά από 9 στάσεις και 20 λεπτά ήμουν ήδη στον προορισμό μου. Το Klampenborg ήταν η τελευταία στάση της διαδρομής.
Κατέβηκα απ' το τρένο, πέρασα το δρόμο και σχεδόν αμέσως βρέθηκα σε μια από τις εισόδους του πάρκου.
Το Dyrehaven που στα Δανέζικα σημαίνει «Πάρκο ελαφιών» είναι ένα δασικό πάρκο, που βρίσκεται μόλις 30χλμ. βόρεια της Κοπεγχάγης. Είναι γνωστό για τις μεγάλες και γέρικες βελανιδιές που διαθέτει αλλά κυρίως για τα ελάφια του. Από το 2015 εγγράφηκε στα μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco.
Όλες οι είσοδοι στο πάρκο έχουν μια χαρακτηριστική κόκκινη πύλη και ένα σπιτάκι, που χρησιμεύει ως κατοικία των δασοφυλάκων. Στις 19 πύλες του πάρκου δόθηκε το χαρακτηριστικό κόκκινο χρώμα από τα μέσα του 18ου αιώνα και η εμφάνιση τους ολοκληρώθηκε με ένα υπέρθυρο στο πάνω μέρος, που φέρει το μονόγραμμα του βασιλέως μονάρχη.
Το 1669 ο Frederik ΙΙΙ αποφάσισε ότι το δάσος έπρεπε να περιφραχτεί και τα άγρια ελάφια από τις γύρω περιοχές να οδηγηθούν σε αυτό το πάρκο. Το τοπίο διαμορφώθηκε έτσι ώστε οι Δανοί βασιλιάδες και η αυλή να μπορούν να διεξάγουν κυνήγι με σκύλους, το οποίο και κορυφώθηκε μετά τον Μεσαίωνα έως και τον 18ο αι. Οι δρόμοι είναι διαμορφωμένοι σε σχήμα αστεριού, έτσι ώστε οι κυνηγοί να μπορούν να σταθούν στα σταυροδρόμια και να παρακολουθούν πιο εύκολα την πορεία των σκύλων στο κυνήγι.
Το μεγαλύτερο αξιοθέατο του ζωολογικού κήπου "Jægersborg" είναι τα ελάφια.
Σήμερα υπάρχουν περίπου 2.100 ελάφια, τα οποία προέρχονται σε μεγάλο βαθμό από τα αρχικά ζώα.
Το πρώτο αλλά και το τελευταίο καφέ (να το πω; ) που συνάντησα ήταν το γραφικότατο “Peter Liep's Hus”, το οποίο στις 8:00 το πρωί μιας καθημερινής με ψοφόκρυο ήταν κλειστό. Εξανεμίστηκαν οι ελπίδες μου για να πιω πρωινό καφέ!
Το "Jægersborg Dyrehave" δεν είναι πάρκο. Είναι δάσος. Μεγάλο, τεράστιο και ήσυχο (από κόσμο).
Δεν θα μπορούσα να το γυρίσω, ούτε καν μέχρι το κυνηγετικό περίπτερο δεν θα μπορούσα να πάω, που είναι σχεδόν στο κέντρο του πάρκου. Μια μικρή πεζοπορική διαδρομή ήθελα να κάνω κάνοντας ένα κύκλο στα νότια του πάρκου συνδυάζοντας ίσως και ένα "βλέμμα" στο Bakken (ένα γειτονικό θεματικό πάρκο) και ελπίζοντας ότι θα συναντούσα και μερικούς από τους μόνιμους κατοίκους, που ήταν φυσικά τα ελάφια.
Αλλά και αυτή η μικρή βόλτα είχε … θέματα.
Πως να κάνω μικρή βόλτα σε ένα πάρκο που είναι τεράστιο; Όποιο δρόμο και να κοίταζα ... «έσβηνε» όπου έφτανε το μάτι μου και μου ήταν αρκετά δύσκολο να πάρω την απόφαση για να το ακολουθήσω.
Σχεδόν … φοβόμουν.
Εσείς θα ακολουθούσατε χωρίς δεύτερη σκέψη αυτόν τον δρόμο;
Και άνθρωπος … πουθενά. Και είχε και ένα κρύο απίστευτο. Η θερμοκρασία είχε πέσει 10 βαθμούς κάτω σε σχέση με χθες και είχε και αέρα.
Και εκεί που στεκόμουν σε μια διασταύρωση προσπαθώντας να βρω προς τα που να προχωρήσω ή αν θα προχωρήσω, τη λύση μου έδωσε ένα ελάφι, που είδα κάπου στο βάθος να διασχίζει το δρόμο. «Προς τα εκεί θα πάω», σκέφτηκα. Και πήγα.
Βέβαια το ελαφάκι δεν με περίμενε, αλλά μου “έδειξε” μόνο το δρόμο, δεξιά και αριστερά του οποίου πολλά ελάφια έβλεπα ανάμεσα στα φυλλώματα. Μερικά βέβαια τα μπέρδευα με τα ... πεσμένα κούτσουρα. Ήταν κορμοί από γέρικες βελανιδιές που παρέμεναν στο δάσος.
Σε λίγο όμως συνήθισε το μάτι μου και ξεχώριζα πιο εύκολα, τα ελάφια από τα κούτσουρα.
Τσάμπα βέβαια καθόμουν, έψαχνα, παρατηρούσα και ζουμάριζα τα ελάφια που έβλεπα εκεί μακριά στο βάθος, για τα οποία ήμουν και δεν ήμουν σίγουρη αν ήταν ελάφια, χα, χα αφού σε λίγο θα συναντούσα αγέλες και αγέλες, τις οποίες θα φωτογράφιζα χωρίς κόπο.
Ώσπου σε κάποια στιγμή πέτυχα και αγέλη. Μεγάλη και …ατρόμητη. Στα δύο μέτρα την πλησίασα για να βγάλω μια selfie και αυτά ούτε που κουνήθηκαν από τη θέση τους.
Ένα δυο μόνο σήκωσαν κεφάλι, με κοίταξαν και μετά με αγνόησαν και συνέχισαν το φαγητό τους. Είναι πολύ εξοικειωμένα με τον άνθρωπο. Είχα διαβάσει κάπου ότι «Δεν υπάρχει σχεδόν κανένα μέρος στον κόσμο όπου μπορείτε να πλησιάσετε τόσο κοντά ένα κοπάδι ελαφιών όσο εδώ» και δεν … το πίστευα ότι το κοντά είναι τόσο … κοντά!
Έστριψα σε ένα δρομάκι για να μπορέσω να πραγματοποιήσω τον πεζοπορικό “κύκλο” που είχα στο μυαλό μου.
Είχα ήδη εξοικειωθεί και με την ερημιά. Περπατούσα μέσα στο δάσος και το μόνο που μου έκανε παρέα ήταν το θρόισμα των φύλλων (γιατί είχε και αέρα εκείνη την ημέρα). Ακούγεται πολύ ποιητικό αλλά ήταν παράλληλα και πολύ ρεαλιστικό.
Κάποια στιγμή είδα ένα σπίτι. Ήταν ένα αχυρένιο σπίτι, όπως στα παραμύθια.
Πριν από 200 χρόνια, χτίστηκαν πολλά ξύλινα σπίτια με αχυρένια στέγη, όπου αποθηκεύονταν σανό για τη χειμερινή διατροφή των ελαφιών. Σήμερα έχουν απομείνει πέντε, ένα εκ των οποίων «πέτυχα» στη μικρή μου βόλτα. Δεν έχει πια την παλιά χρήση αλλά σίγουρα ενισχύει την ομορφιά του τοπίου.
Κάπου εδώ με προσπέρασαν δυο ιππείς...
Μα που βρισκόμουν; Στη Δανία του 21ου αιώνα;
Σε λίγο άρχισα να βλέπω στο βάθος το Λούνα πάρκ. Το "Bakken" είναι εκεί.
Μπορεί να ήξερα προς τα που περπατούσα και τι θα συναντούσα σε λίγο αλλά παρ’ όλα αυτά είναι μία έκπληξη να συναντάς ένα Λούνα παρκ στη μέση του δάσους.
Το Dyrehavsbakken έχει καταγραφεί σαν το παλαιότερο Λούνα παρκ του κόσμου. Χρονολογείται από το 1583 αλλά στην ουσία αυτή η χρονολογία αφορά τον προπομπό του Λούνα παρκ. Πολλοί άνθρωποι συνέρρεαν στο πάρκο λόγω των ιαματικών νερών της περιοχής, που είχαν θεραπευτικές ιδιότητες. Αυτό έφερε εμπόρους με πάγκους με τρόφιμα και πλανόδιους διασκεδαστές όπως κλόουν, ζογκλέρ, μίμους και τραγουδιστές.
Γύρω στο 1800 το πάρκο απέκτησε την πρώτη του ρόδα, το 1840 το πρώτο του καρουζέλ (με ατμό) και το 1932 το πρώτο του τρενάκι, το Rutschebanen, το οποίο και υπάρχει ακόμα.
Λόγω της ιστορικής του αξίας και της μοναδικής του θέσης, δεν επιτρέπεται σε μεγάλες επωνυμίες να στήνουν περίπτερα στο Bakken και οι επιγραφές νέον … απαγορεύονται. Αντίθετα, υπάρχει μια ποικιλία από πολύχρωμες ξύλινες κατασκευές, μικρά ανεξάρτητα ιδιόκτητα καταστήματα και παλιομοδίτικοι πάγκοι.
Το πάρκο δεν λειτουργεί το χειμώνα. Τώρα όμως τον Οκτώβρη και μάλιστα κατά την περίοδο του Haloween και των Φθινοπωρινών διακοπών των Δανών είναι τα φόρτε του. Ένας από τους λόγους που ήθελα να ‘ρθουμε χθες ήταν και για να χαρούμε και τα χρώματα και τους στολισμούς Haloween.
Εκτός από το πρωτοπόρο Rollercoaster Rutschbanen, είδα και άλλα από τα δημοφιλή παιχνίδια, όπως το “Onride”, το "Polyppen" και το "Mine Train Ulven". Δεν ήμουν μόνη μου. Συνάντησα και το ... προσωπικό του Bakken, που ήταν επί ποδός, αφού φρόντιζε το χώρο και τον προετοίμαζε για το βράδυ.
Πήρα το δρόμο της επιστροφής. Τον έκλεισα τον «κύκλο» στην πύλη απ’ όπου μπήκα. Άλλα 600μ. ήθελα ακόμα ως το σταθμό...
Σε 5 λεπτά ήμουν στο σταθμό και σε 15 έφυγε το τρένο. Το γεγονός ότι δεν υπήρχε στην ουσία σταθμός, δεν υπήρχε πίνακας ανακοινώσεων, δεν υπήρχε άνθρωπος να ρωτήσω με δυσκόλεψε αρκετά έως ότου ανακάλυψα ότι ... ένα και μόνο ένα τρένο υπήρχε για Κοπεγχάγη και δεν ήταν κάποιος «κόμβος» για να αναρωτηθώ. Ευτυχώς που είχα εισιτήριο επιστροφής βέβαια.
Πολύ χάρηκα που στρίμωξα και το 3ο Unesco της εκδρομής μέσα στη σημερινή ημέρα. Ήταν λίγο τραβηγμένο να πάω μόνη μου στις 8:00 το πρωί σε ένα δάσος αλλά στο τέλος αποδείχθηκε ... συναρπαστική η όλη φάση.
Στις 10:15 ακριβώς ήμουν στον Κεντρικό σταθμό της Κοπεγχάγης και συνεπής στο ραντεβού μου με τα κορίτσια.
Κατευθυνθήκαμε σε μηχάνημα που είχε την επιγραφή “Øresundticket” και βγάλαμε 3 εισιτήρια για Malmö.
Αντίο Δανία!
Last edited: