Δανία Νορβηγία Σουηδία Για χάρη του ... G ö t e b o r g !

[Grerena]

Ημέρα μουσείων
Σήμερα ήταν η ημέρα των μουσείων. Θα «εκμεταλλευόμασταν» την Oslo pass στο έπακρο. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι από τις 10:00 έως τις 5:00 που είναι ανοιχτά τα μουσεία δεν προλαβαίνεις να πας και σε πολλά. Οριακά αποσβέναμε τα χρήματα που δώσαμε. Εμείς όμως είμαστε ήδη κερδισμένες, αφού έχουμε δει συν ένα μουσείο (του Munch) από χθες. Σε τρία μουσεία να μπαίναμε σήμερα μαζί με το κέρδος των δωρεάν μεταφορών και θα ήμουν πολύ ευχαριστημένη. Δεδομένου ότι το μουσείο Vikings και το Νόμπελ ήταν κλειστά, τρία ήταν και τα εναπομείναντα μουσεία που ήθελα οπωσδήποτε να επισκεφτώ, το “National”, το “Kon-Tiki” και το “Fram”.
Το σίγουρο ήταν ότι η ημέρα μας θα ήταν πολύ “φορτωμένη” και μάλλον απαλλαγμένη και από το κρύο, αφού θα μας ‘έτρωγαν’ τα μουσεία.

Η ημέρα μας θα ξεκινούσε στις 10:00, ώρα που θα άνοιγε το πρώτο μουσείο, που ήταν το «Εθνικό μουσείο».
Για πριν τις 10:00 το πρόγραμμα-ουτοπία, που συνήθως φτιάχνω έλεγε να «πεταχτούμε μια βόλτα ως το πάρκο Vigeland. Αλλά που κουράγια για να το κάνουμε; Η αλήθεια είναι ότι και το κρύο των τελευταίων δύο ημερών, αλλά και τα απανωτά πρωινά ξυπνήματα μου, με είχαν λίγο καταβάλει, οπότε το πάρκο το «ξέχασα» επίτηδες. Δεν πειράζει. Next time, μαζί με κάτι άλλα που έχω στο μυαλό μου!

Το ξενοδοχείο μας είχε δωρεάν καφεδάκι στο λόμπι και φούρνο μικροκυμάτων για τα εκ Σουηδίας πρωινά μας (δεν πήγε τσάμπα το κουβάλημα), οπότε το πρωινό μας ήταν Βασιλικό.

Διασχίσαμε το αρκετά ήσυχο έως και ερημικό θα έλεγα Κυριακάτικο Όσλο …

... και στις 10:00 ακριβώς ανανεωμένες, ξεκούραστες και σχεδόν πρώτες, πρώτες βρεθήκαμε στην είσοδο του Εθνικού μουσείου.

Το Εθνικό μουσείο συγκεντρώνει τις συλλογές της Εθνικής Πινακοθήκης, του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης και του Νορβηγικού Μουσείου Διακοσμητικών Τεχνών και Σχεδίου όλες κάτω από την ίδια στέγη δημιουργώντας έτσι το μεγαλύτερο μουσείο τέχνης στις Σκανδιναβικές χώρες.
Πρωταγωνίστρια, η παλιά Εθνική Πινακοθήκη, η Νορβηγική τέχνη, η μεγαλύτερη συλλογή από πίνακες ζωγραφικής στη χώρα και η διάσημη “Κραυγή” του Munch (πάλι).
Έπαθα ένα μικρό σοκ όταν στην πρώτη αίθουσα που μπήκα είδα τα ... μάρμαρα του Παρθενώνα.

Αλλά πως αλλιώς θα δικαιολογούσε τη φήμη του ότι το Εθνικό Μουσείο έχει μέσα τα ... πάντα!!!
Δεν σταθήκαμε ούτε στα ελληνικά, ούτε στα ελληνορωμαικά, ούτε στα Αιγυπτιακά, ούτε σε οτιδήποτε μύριζε ... αντίγραφο.

Προχωρήσαμε στη σύγχρονη τέχνη...

... στα κρύσταλλα, στα μουράνο, στα μουσικά όργανα, στις ταπισερί, στις πορσελάνες, στα έπιπλα, τη μόδα ...

Είχε και ... ολόκληρα σπίτια, χαρακτηριστικά του 19ου και του 20ου αιώνα...

Πιο πολύ μου άρεσαν οι αίθουσες αφιέρωμα στις δεκαετίες του ‘20 έως και του ’60...

Είδαμε και μια μεγάλη συλλογή βασιλικών ρούχων της Βασίλισσας Sonja...

Τόσα «έχει τα πάντα» δεν το φανταζόμουν. Εγώ για την «κραυγή» ήθελα να δω και ήδη είχα περάσει μιάμιση ώρα μέσα στο μουσείο και την προσοχή μου έχουν τραβήξει τόσα άλλα που δεν έχουν σχέση με τη ζωγραφική.

Κάποια στιγμή ανεβήκαμε όροφο ... και εκεί ...
Μια τεράστια συλλογή με έργα κλασικών ζωγράφων από Φλαμανδούς και Γάλλους έως Ιταλούς masters παρουσιάστηκε μπροστά μας, η οποία με έκανε να αναρωτηθώ για το που βρίσκομαι. Στο Παρίσι, στο Μιλάνο, στη Ρώμη ή στη Μαδρίτη; Είναι δυνατόν τέτοια συλλογή και να μην την είχα ξανακούσει; Ως και ξεναγούς είχε με γκρουπάκια, που παρουσίαζαν τα χαρακτηριστικά και την ιστορία του κάθε πίνακα!
Χαλάστηκα λίγο όταν βρέθηκα μπροστά στη Μόνα Λίζα, κάτι που με έκανε να αναρωτηθώ αν αυτά που έβλεπα ήταν αντίγραφα, όπως αυτή.
Όχι δεν ήταν. Βρισκόταν εκεί ένα αντίγραφο για λόγους εκπαιδευτικούς. Είδα και Θεοτοκόπουλο, Goya, Gauguin, Van Gogh, Monet, Rodin, Titian, Velázquez και πολλούς άλλους.

Είδα και πολλούς Νορβηγούς, οι οποίοι ξεχώριζαν από μακριά λόγω της Νορβηγικής θεματολογίας τους. Παγετώνες, φιορδ, βουνοκορυφές, καταρράκτες, ακρωτήρια, φάροι, καράβια και θαλασσινά τοπία...

Είδα και πολύ Munch, μαζί με άλλη μία έκδοση της «Κραυγής».

Ο στόχος επετεύχθη. Είδα και την «κραυγή» (ξανά) και δεν ήθελα να αφιερώσω άλλο χρόνο στην Πινακοθήκη. «Έτρεχε» και η Oslo pass και είπαμε να πάμε για άλλα.
Το μουσείο μου άφησε μια πολύ ωραία αίσθηση περισσότερο με τον πολυποίκιλο και πολύ ενδιαφέρον κάτω όροφό του.

Συνάντησα την Emily στο καφέ του μουσείου. Ωραίο καφέ με θέα …

Ίσα που συναντηθήκαμε ίσα που χωρίσαμε και πάλι με τη φιλενάδα μου.
Το επόμενο αξιοθέατο που ήθελα να πάω ήταν το Δημαρχείο. Δεν ήταν μέσα στην κάρτα του Oslo, αλλά ήταν όμως δωρεάν. Η Emily δεν ψηνόταν για Δημαρχείο. Είχε δει κάτι άλλο μέσα στην Oslo pass που της άρεσε περισσότερο. Έτσι χωρίσαμε για λίγο. Εγώ πήγα Δημαρχείο και εκείνη στο “Bible museum”.

Το Δημαρχείο της πόλης βλέπει την ίδια πλατεία με το Εθνικό μουσείο και στις 12:00 η ώρα είχε κάποια ξενάγηση. Το ενδιαφέρον μου συγκεντρωνόταν όμως πιο πολύ στην κεντρική αίθουσα του Δημαρχείου, που ήταν η αίθουσα στην οποία γίνονται οι απονομές των Νόμπελ Ειρήνης. Από τα τρία κτίρια σχετιζόμενα με τα βραβεία Νόμπελ του Oslo, αυτό και μόνο αυτό είχα τη δυνατότητα να το επισκεφτώ και θεωρούσα επιβεβλημένο να το δω εκ των έσω.

Το Δημαρχείο απ’ έξω δείχνει μπρουταλιστικής αρχιτεκτονικής. Αν μου έλεγαν δηλαδή ότι αυτό το κτίριο βρίσκεται σε κάποια Ανατολική χώρα θα το πίστευα.

Μέσα όμως ήταν … άλλο πράγμα!

Η τελετή του βραβείου Νόμπελ Ειρήνης πραγματοποιείται κάθε χρόνο στο δημαρχείο στις 10 Δεκεμβρίου, η οποία ημερομηνία είναι η επέτειος του θανάτου του Dr Alfred Nobel. Ο βραβευμένος με Νόμπελ εκφωνεί την ομιλία του και του απονέμεται το μετάλλιο και το δίπλωμα κατά το οποίο η Νορβηγική Βασιλική οικογένεια και ο Πρωθυπουργός είναι παρόντες εκτός από άλλους παγκόσμιους αξιωματούχους.
Η φετινή τελετή (10/12/2023) είχε αρκετά συγκινησιακό φόρτο αφού το Νόμπελ παρέλαβαν τα 17χρονα δίδυμα παιδιά της βραβευθείσας Ιρανής Ναργκίς Μοχαμαντί, λόγω του ότι η ίδια δεν μπόρεσε να παραλάβει αφού βρίσκονταν σε φυλακή του Ιράν.

Επανέρχομαι στον Οκτώβρη του 2023…
Η είσοδος στο Δημαρχείο υπόκειται σε έλεγχο τύπου αεροδρομίου. Με το που μπαίνεις μέσα μια … έκπληξη τη νιώθεις. Μετά τη «brutal» εξωτερική όψη δεν περιμένεις το art Deco εσωτερικό. Το Δημαρχείο του Όσλο άνοιξε το 1950. Διακοσμήθηκε από Νορβηγούς καλλιτέχνες με μοτίβα βγαλμένα από τη Νορβηγική ιστορία και σε Σκανδιναβικό στυλ.

Το πρώτο που αντικρίζεις μπαίνοντας είναι η αίθουσα απονομής, η οποία είναι μια τεράστια και εντυπωσιακά όμορφη αίθουσα. Το δάπεδο και μέρη των τοίχων ήταν κατασκευασμένα από μάρμαρο και η μεγαλύτερη επιφάνεια των τοίχων είναι καλυμμένη με μια σειρά από τοιχογραφίες, που απεικονίζουν στιγμές της ιστορίας της Νορβηγία και του Όσλο.

Δεν πέτυχα κάποια ξενάγηση που περίμενα, αλλά μπορεί να ήταν και καλύτερα αφού έτσι μπόρεσα και περιηγήθηκα με την ησυχία μου στους χώρους.

Μια μαρμάρινη σκάλα οδηγεί στον πάνω όροφο σε μια σειρά από αίθουσες συνεδριάσεων και γραφείων.

Πρώτο συνάντησα ένα χώρο που χρησιμοποιείται για Δεξιώσεις. Ανοίγματα από άκρη σε άκρη δίνουν μια καταπληκτική θέα προς το φιόρδ.

Το δωμάτιο Munch είναι αυτό στο οποίο γίνονται κυρίως τελετές γάμου. Το όνομα αυτού του δωματίου είναι ένας φόρος τιμής στον διάσημο Νορβηγό ζωγράφο Edvard Munch. Ονομάζεται έτσι λόγω του έργου του (του 1910), που υπάρχει στον πίσω τοίχο του, με τίτλο “life”, ο οποίος εικονίζει παιδιά (τα νιάτα) και μεγαλύτερους (τα γηρατειά) γύρω από το δέντρο της ζωής. Είναι η μικρότερη αίθουσα δεξιώσεων στο Δημαρχείο του Όσλο, που εκτός από τελετές γάμου χρησιμοποιείται και για γεύματα ή και συνεντεύξεις τύπου.

Το εντυπωσιακότερο για μένα δωμάτιο του πάνω ορόφου είναι το δωμάτιο “Storstein”. Αυτό το δωμάτιο διακοσμήθηκε με μια τοιχογραφία που ονομάζεται «Ανθρώπινα Δικαιώματα». Η τοιχογραφία απεικονίζει την πορεία που έκαναν τα ανθρώπινα δικαιώματα από την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης του 1789 έως την υπογραφή του Συντάγματος της Νορβηγίας το 1814.

Σε μια όμορφη ημικυκλική αίθουσα συνεδριάζει το Δημοτικό Συμβούλιο (Câmara de Vereadores), με το κοινό να μπορεί να παρακολουθεί τη συνεδρίαση από το μπαλκόνι του πάνω ορόφου.

Το ένα δωμάτιο είναι καλύτερο από το άλλο. Εντυπωσιακή και η αίθουσα “Krogh”, η οποία είναι διακοσμημένη με την τοιχογραφία «Η πόλη και τα περίχωρά της», στην οποία τόσο η πόλη (του Όσλο) όσο και η ύπαιθρος παρουσιάζονται μέσα από την αλλαγή των εποχών.

Αναπάντεχες εικόνες και αναπάντεχα ωραία ήταν γενικά η επίσκεψη αυτή του Δημαρχείου.
Βγήκα έξω αναρωτώμενη γιατί η Emily δεν ήρθε μαζί μου, αλλά μόλις είδα πάλι το Δημαρχείο εξωτερικά, τη δικαιολόγησα λίγο. Είναι λίγο άσχημο! Που να το φανταστεί η κοπέλα ότι μέσα είναι αλλιώς;

Περπάτησα ως τη θάλασσα. Απέναντι φαινόταν το φρούριο Akershus. Ένα κάστρο είναι του 1300μ.Χ. προστάτευε την πόλη το μεσαίωνα από τις Σουηδικές επιδρομές.
Κοντά μου στην άκρη μιας προβλήτας μου τράβηξε το μάτι κάτι λαμπερό. Ένα ασημένιο-καθρεφτίζον γλυπτό είναι ενός δύτη. Φιλοτεχνημένο σε πλήρη εξάρτηση με σταυρωμένα χέρια να σκέφτεται αν θα βουτήξει ή όχι.
Λίγο πιο πίσω του είδα και την ψαραγορά, που ήταν κλειστή σήμερα Κυριακή. Εκεί ήταν και το λιμάνι που άραζαν τα σκάφη που πήγαιναν είτε στο Oslofjord, είτε στη χερσόνησο Bygdøy. Γενικά δεν “βαριέται” το μάτι στο παραλιακό μέτωπο του Oslo και συνεχώς έχει με κάτι να ασχολείται.

Ένα δεύτερο καφεδάκι λαχτάρισα και το ήπια στο “espresso house”, που είναι απέναντι από το Εθνικό μουσείο και στην αρχή της παραλιακής Aker Brygge. Εκεί με βρήκε η Emily, η οποία ήρθε σχεδόν αμέσως μόλις κάθισα.

Μετά το καφεδάκι σειρά είχε το καραβάκι που θα μας πήγαινε στην χερσόνησο Bygdøy, στην οποία βρίσκεται το βαρύ πυροβολικό των μουσείων του Όσλο.

Φτάσαμε στην άκρη της προβλήτας, στην είσοδο ενός σκάφους ελπίζοντας ότι είμαστε στη σωστή βάρκα αλλά …ατυχήσαμε.
«Τα δρομολόγια δεν γίνονται τον Οκτώβριο», μας είπε η λιμενικός (σαν να μου φάνηκε ότι το χειλάκι της στράβωσε και λίγο ειρωνικά).
«Κακώς! Μια χαρά είναι ο καιρός. Γιατί δεν γίνονται τον Οκτώβριο; Τι σόι θαλασσόλυκοι είναι οι Νορβηγοί; Το διαδίκτυο λέει ότι γίνονται.» Τα σκέφτηκα όλα αυτά δεν τα είπα, αλλά σαν να τα διάβασε όμως εκείνη και συμπλήρωσε: «Τα δρομολόγια πραγματοποιούνται έως 15 Οκτώβρη»
Τελικά κανείς δεν είναι τέλειος. Ούτε οι Νορβηγοί.

Απογοητευμένες που χάσαμε τη βαρκάδα φύγαμε για τη στάση του τραμ. Το τραμ Νο 30 πήραμε και σε 25 λεπτά βρεθήκαμε έξω από το “Kon Tiki museum”.

Η Emily έμαθε για την ιστορία του Kon Tiki με αφορμή την επίσκεψη μας στο μουσείο. Εγώ έτυχε να τη γνωρίζω από παλιά εξ’ αιτίας μιας ταινίας. «Κον-τίκη» είναι το όνομα μιας …σχεδίας αλλά και της ταινίας, η οποία περιγράφει την πραγματική ιστορία του ιστορικού-τυχοδιώκτη-ταξιδευτή Νορβηγού Thor Heyerdahl. Όσο με είχε συναρπάσει η ταινία τότε, άλλο τόσο με συνεπήρε και το μουσείο τώρα.

Ένα από τα μεγάλα άλυτα εθνογραφικά μυστήρια ήταν πως οι αρχικοί κάτοικοι των νησιών της Πολυνησίας μπόρεσαν να περιηγηθούν στα χιλιάδες μίλια ανοιχτού ωκεανού και να κατοικήσουν μακρινά διάσπαρτα νησιά του Ειρηνικού με τεχνολογία λίθινης εποχής. Ο Νορβηγός εξερευνητής-ανθρωπολόγος Thor Heyerdahl υποστήριζε τη θεωρία ότι ο πολυνησιακός λαός ξεκίνησε τη μετανάστευση από τη Νότια Αμερική και χρησιμοπoίησε τους δυτικούς ανέμους που επικρατούσαν για να ταξιδέψουν με τις σχεδίες τους “πέρα από τον ωκεανό”, θεωρία που θέλησε να αποδείξει ότι ισχύει με ένα ταξίδι που πραγματοποίησε ο ίδιος.
Το 1947 ο Heyerdahl με ένα πλήρωμα πέντε ατόμων και με μία σχεδία που κατασκευάστηκε από ξύλο μπάλσα, μπαμπού και σχοινιά (τεχνολογία δηλαδή που ήταν διαθέσιμη στην προκολομβιανής Αμερική) ξεκίνησε από το Περού και κατάφερε και διένυσε 8.000χλμ. στον Ειρηνικό ωκεανό και μετά από 101 ημέρες να φτάσει στο νησί Raroia της Πολυνησίας.

Η σχεδία Kon-Tiki με την οποία πραγματοποίησε το ταξίδι ο Heyerdahl εκτίθεται στο μουσείο.

Βέβαια αργότερα οι έρευνες απέδειξαν ότι η καταγωγή των πολυνησιακών λαών βρίσκεται στην Ασία και ότι οι δυτικοί άνεμοι τους βοήθησαν να επιστρέψουν στις πατρίδες τους, ύστερα από το προς ανατολάς ταξίδι τους. Αυτό όμως δεν μειώνει την αξία του εγχειρήματος του Heyerdahl.

Ο Heyerdahl ως γνήσιος εξερευνητής πραγματοποίησε και άλλες αποστολές σε Ειρηνικό αλλά και σε Ατλαντικό και σε Ινδικό ωκεανό με ανάλογα σκάφη-σχεδίες κατασκευασμένες από καλάμια.

Το μουσείο περιέχει επίσης αντίγραφα των σχεδιών Ra, Ra II και Tigris, καθώς και χάρτες, φωτογραφικό υλικό, αλλά και έντυπες αναφορές, video με συνεντεύξεις του Heyerdahl και γενικά πολύ υλικό από τις θρυλικές αποστολές του.

Εγώ πραγματικά ενθουσιάστηκα πολύ με την όλη παρουσίαση αυτής της ιστορίας και των γεγονότων. Η αλήθεια είναι ότι τέτοιου είδους μουσείο δεν είχα ξαναδεί.

Απέναντι ακριβώς από το Kon-Tiki βρίσκεται το “μουσείο Fram”. Μετά το Kon-Tiki οι πιθανότητες να με εντυπωσιάσει και δεύτερο μουσείο στο καπάκι ήταν … μηδαμινές. Κι όμως! Το “Fram” με εντυπωσίασε σχεδόν το ίδιο.

Το “Fram museum” παρουσιάζει μια ολόκληρη εποχή, αυτή της Νορβηγικής πολικής εξερεύνησης. Στεγάζει το διάσημο Νορβηγικό πλοίο εξερεύνησης “Fram” του 19ου αι., πλοίο που ... αψήφησε τον πάγο. Είναι το πλοίο που χρησιμοποιήθηκε στην πρώτη αποστολή που έφτασε στο Νότιο Πόλο! “Fram” σημαίνει «εμπρός» στα Νορβηγικά. Φημίζεται ότι είναι το ισχυρότερο ξύλινο πλοίο που κατασκευάστηκε ποτέ, υπηρέτησε αποστολές από τέσσερις τουλάχιστον πολικούς εξερευνητές, με διασημότερους τον Fridtjof Nansen (για τον οποίο κατασκευάστηκε αρχικά), και τον Roald Amudsen.

Δεν χωράει σε μία φωτογραφία, ούτε καν με τον ευρυγώνιο ...

Συναρπαστική μου φάνηκε η ιστορία των εξερευνητών και του ίδιου του πλοίου. Ο Nansen πρωτοχρησιμοποίησε το Fram σε μια προσπάθεια να κατακτήσει το Βόρειο Πόλο το 1893. Κατάφερε και έφτασε έως το γεωγραφικό πλάτος ρεκόρ 86 13,6’Β, σε αυτή την αποστολή.
Ο Amudsen που ονειρευόταν να στήσει τη σημαία της πατρίδας του στο Βόρειο Πόλο αγόρασε το Fram από τον Nansen για να το κάνει, αλλά δεν πρόλαβε αφού προηγήθηκε ο Robert Peary το 1909. Αποφάσισε να στραφεί προς την Ανταρκτική και την κατάκτηση του Νότιου Πόλου, την οποία είχε στόχο και ο Βρετανός Robert F. Scott. Ο Amudsen με το Fram έφτασε πρώτος το Δεκέμβριο του 1911, με τον Scott δεύτερο 34 ημέρες αργότερα, ο οποίος και πέθανε μαζί με το πλήρωμά του κατά την επιστροφή του.

Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τα πλοία που έπλεαν στον βόρειο ωκεανό εκείνη την εποχή ήταν να παγιδευτούν από πάγο. Ο διαστελλόμενος πάγος θα ασκούσε ολοένα αυξανόμενη πίεση στο κύτος του πλοίου, συνθλίβοντάς το τελικά εντελώς. Ο Nansen οραματίστηκε ένα πλοίο που θα μπορούσε να «επιπλέει» πάνω από τον πάγο. Το σχήμα του κύτους του “Fram” σχεδιάστηκε με τέτοιο τρόπο ώστε να εκτρέπει αργά τον διαστελλόμενο πάγο. Ο πάγος γλιστρούσε κάτω από το σώμα του πλοίου και σιγά-σιγά το σήκωνε διατηρώντας το αλώβητο. Επιπλέον, το πηδάλιο και η προπέλα σχεδιάστηκαν για να ανασύρονται μέσα από το πλοίο, για να προστατεύονται έτσι από ζημιές. Το “Fram” μπορούσε να αποθηκεύσει αρκετά εφόδια για να συντηρήσει το πλήρωμά του για τουλάχιστον πέντε χρόνια. Η γάστρα του ήταν πολύ μονωμένη για να εξασφαλίζεται προστασία από το κρύο.

Το “Fram” έχει πάρει μέρος σε δεκάδες αποστολές. Έχει ταξιδέψει σε ωκεανούς και θάλασσες έως και στην άκρη της γης και τώρα στεκόταν μπροστά μου ολόκληρο, ατόφιο, αλώβητο. Μπορούσα να μπω μέσα στο καράβι, να περιπλανηθώ στο κατάστρωμα, να κατεβώ μέσα στο κύτος, να δω τις καμπίνες του πληρώματος, του Nansen, του Amudsen, να κατέβω στα αμπάρια και να εξερευνήσω όλο το εσωτερικό του.

Το πιο εντυπωσιακό όμως ήταν η ταινία 270 μοιρών, που προβάλλονταν από το κατάστρωμα του πλοίου συνοδεία και της ηχητικής υπόκρουσης. Καθ΄ όλη τη διάρκεια παραμονής μου στο πλοίο άκουγα τους πάγους να … σπάνε, καθώς το πλοίο έπλεε αργά πάνω τους. «Άκουγα» και την απόλυτη σιωπή όταν αυτό άραζε ακίνητο. Ήταν τόσο υποβλητικό όλο αυτό το σκηνικό που μπορεί και να ένιωθες για λίγο ότι ήσουν στα πέρατα του κόσμου, εσύ και οι πάγοι, σαν να ήσουν μέρος του πληρώματος, σαν να ταξιδεύεις μαζί του, σαν να ένιωθα λίγο λίγο το ... κρύο.

Είχε και άλλα μέσα το μουσείο. Άλλο ένα πλοίο εξερευνήσεων, το “Norge”, αφιερώματα κυρίως στον Amudsen, χάρτες, φωτογραφίες, video και γενικά πολύ υλικό από τις αποστολές των Νορβηγών εξερευνητών.

Εννοείται ότι και αυτό το μουσείο το είδαμε χώρια με την Emily. Μετά το “Norge” που εξερεύνησα ως όφειλα και αυτό και μια μικρή έκθεση με igloo, έλκηθρα και πολικά ζώα που είδα ψιλοτροχάδην συναντηθήκαμε με την Emily σε κάποια ξύλινα κιόσκια εντός του μουσείου, στα οποία καθίσαμε για φαγητό.

Ήμουν καλυμμένη με τα δυο αυτά μουσεία. Μια πόρτα όμως είναι το “Norsk Maritimt Museum” και επειδή τα λεφτά μας δώσαμε λέμε "γιατί να μην πάμε και εκεί;" Χρόνος υπάρχει! (νόμιζα)

Αμ! δε που υπάρχει. Με το που μπήκαμε μάθαμε ότι το μουσείο κλείνει σε μισή ώρα.
«Ως τις 5:00 δεν είναι ανοιχτά;»
«Όχι. Είναι ως τις 4:00»
Πάλι καράβια και βαπόρια είδαμε και μπήκαμε (και μέσα) ...

Δεν με ένοιαζε τόσο το Maritime, που κάτι ψιλοείδαμε κιόλας, αλλά το “Norsk Folkemuseum” που ήθελα να δούμε. Οι σημειώσεις μου λέγανε ότι κλείνει στις 5:00 με περιθώριο να βγούμε έξω ως τις 6:00 αλλά τόσα άλλα ωράρια είχα διαβάσει λάθος και ποιος μου λέει ότι αυτό ήταν σωστό;
Είχε λίγο περπάτημα, έκανε και κρύο, το επόμενο λεωφορείο φαινόταν να αργεί, οπότε ...δεν το ρισκάραμε. Πήραμε το λεωφορείο για να γυρίσουμε πίσω στα γνωστά μας λημέρια.
«Πάμε όπερα;»
«Πάμε όπερα»
Κατεβήκαμε σε στάση δίπλα στο πάρκο Borshagen, απέναντι από την όπερα και δυο βήματα από τις σάουνες, που ήταν σε παράταξη δίπλα στη promenade του λιμανιού.

Είναι τρελοί αυτοί οι Νορβηγοί! Με 2 βαθμούς και κάνουν μπάνιο!
Αναρωτιέμαι αν φέτος με τους -29 του Γενάρη αν δροσίστηκαν καθόλου.
Προσπεράσαμε χαζεύοντας τους τρελούς Νορβηγούς και φτάσαμε στην όπερα για μια ακόμη φορά.

Την είχαμε δει μέρα αλλά και νύχτα αλλά δεν είχαμε περπατήσει στην οροφή της. Εκτός από τη βόλτα στην προκυμαία του Όσλο συνηθίζεται πολύ και η βόλτα στην οροφή της Όπερας, η οποία συνοδεύεται και με θέα στο φιόρδ του Όσλο …

Μπήκαμε μέσα στην Όπερα και καθίσαμε στο καφέ της. Ύστερα από τόσο κρύο, πάγους και σάουνες μια ζεστή σοκολάτα με θέα στο φιόρδ ήταν αυτό που λαχταρούσαμε.

Η μικρή απογοήτευση που δεν πρόλαβα το “Norsk Folkemuseum” ακολούθησε και άλλη μια. Στο γυρισμό για το σπίτι μας κάναμε στάση εκεί που θα έπρεπε να βρίσκεται το “Grass Roots Square”. Μια καλλιτεχνική εγκατάσταση από χιλιάδες μικροσκοπικά μπρούτζινα γλυπτά-ανθρωπάκια, που έχουν καταλάβει αυτή την πλατεία της πόλης ήθελα να δούμε ως το τελευταίο αξιοθέατο της ημέρας.
Που ήταν όμως; Δεν τα βρήκαμε πουθενά. Κρίμα.

Αντ' αυτών, στο δρόμο για το ξενοδοχείο μας συναντήσαμε τυχαία ένα σπίτι που έζησε ο Munch για επτά χρόνια ως παιδάκι, από το 1868 έως το 1875. Πολύ κοντά στο σπίτι του Munch είναι και το ξενοδοχείο μας, "Cochs Pension".

Δεν κάναμε κάτι άλλο σήμερα. Σκανδιναβία είμαστε και έπρεπε να προσέχουμε το budget μας.
Άλλωστε, μπορεί να μην είχαμε το καταπληκτικό Lobby της Κοπεγχάγης, που τα βράδια μαζευόμασταν για μπιρίτσες, είχαμε όμως ένα πάρα πολύ ωραίο και ζεστό δωμάτιο με θέα και κουζίνα! Μαγειρέψαμε (ξανά) σαν στο σπίτι μας (λέμε τώρα), μια ωραιότατη μανιταρόσουπα (πάλι) με mini pretzel αντί για κρουτόν και φάγαμε για βραδινό.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 10
• 11
• 12
• 13
• 14

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 12 of 14

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Grerena]

Κοπεγχάγη
Στις 12:00 η ώρα ένα μεσημέρι του Οκτώβρη είμαστε ήδη καθισμένες δίπλα δίπλα σε αεροπλάνο της Norwegian και έτοιμες για την απογείωση. Τρεισήμισι ώρες αργότερα είδα από το παράθυρό μου τη γέφυρα Øresund, κάτι που σήμαινε ότι όπου να’ ναι θα φτάναμε στην πρωτεύουσα της Δανίας.

Προσγειωθήκαμε γύρω στις 2:00. Βγάλαμε εισιτήρια για το τρένο που πάει Κοπεγχάγη (προς 30 κορώνες το ένα) και μετά από μόλις 15 λεπτά διαδρομή φτάσαμε στον κεντρικό σταθμό της Κοπεγχάγης.
Το πρώτο που βλέπεις βγαίνοντας από το σταθμό είναι το Tivoli, το γνωστό θεματικό πάρκο-αξιοθέατο.

Δέκα λεπτάκια περπατήσαμε για να φτάσουμε στο hostel μας, το “Next house Copenhagen”. Το κτίριο είναι «Βιομηχανικό» απ’ έξω, «βιομηχανικό» και από μέσα. Ήταν ένας ψηλοτάβανος χώρος με εμφανές μπετόν, super μοντέρνος με ένα τεράστιο lobby με εστιατόριο, καθιστικά, μαγαζιά, παιχνίδια (μπιλιάρδο, darts, mini golf, έως και γηπεδάκι ποδοσφαίρου), αμφιθέατρο, οθόνες και αφίσες που προσκαλούσαν σε θεματικές βραδιές (yoga, golf, μπίρας, πίτσας) και πολλά άλλα για όλα τα γούστα.

Ήταν ένας πολυχώρος, που έγινε το στέκι μας, η μπιραρία μας, το καταφύγιο μας κάθε βράδυ ύστερα από τις εξορμήσεις μας και εξ’ αρχής ήξερα ότι θα μου λείψει αυτό το μέρος όταν φύγουμε.

Κάναμε check in μόνες μας, βγάλαμε μαγνητικά κλειδιά μόνες μας, βρήκαμε και το δωμάτιό μας … all by ourselves.

Το δωμάτιο ήταν λίγο γιαπωνέζικο …
Δεν το λες ευρύχωρο αλλά … εργονομικό σίγουρα. Ήταν πεντακάθαρο και είχε τα … πάντα. Όταν λέω τα πάντα εννοώ … και ντουλάπια και παράθυρο με θέα και χώρο για να ακουμπήσεις πράγματα και πρίζες δίπλα στο προσκεφάλι σου και πιστολάκι και γενικά όλα όσα εγώ χρειάζομαι για να είμαι ευχαριστημένη από το κατάλυμα. Παρόλο που σε ξεγελούσε η πρώτη ματιά …μια χαρά άνετο ήταν και βολευτήκαμε όλες μας.

Ρίξαμε ένα φρεσκαρισματάκι και βγήκαμε βόλτα στην πόλη.

Απ’ την κεντρική πλατεία Radhuspladsen είπαμε να ξεκινήσουμε, να δώσουμε τα σέβη μας στον Andersen που στέκει στην άκρη της, πλάι στο Δημαρχείο της πόλης.

Περάσαμε έξω από τη γλυπτοθήκη του Carlsberg, χωρίς να μας περάσει απ’ το μυαλό να μπούμε μέσα. Κάτω από άλλες συνθήκες μια γλυπτοθήκη με Rodin και Van Gogh θα ήταν μια προτεραιότητα για μένα αλλά τώρα την … προσπέρασα. Οι «άλλες συνθήκες» είναι η ίδια η πόλη. Έχει τόσα πολλά άλλα να δούμε που «δεν χωράει» η γλυπτοθήκη. Βέβαια αν ήταν "Carlsberg Brewery" αντί για "Carlsberg Glyptotek" θα την προτιμούσα. Η Carlsberg είναι μια μεγάλη υπόθεση για την Κοπεγχάγη και το όνομα αυτό θα το συναντούσαμε πολλές φορές. Αυτό γιατί και ο Jacob Jacobsen ο ιδρυτής της μπιραρίας αλλά και ο συνεχιστής υιός Carl (εξ’ ου και το Carl-berg) ήταν πολύ φιλότεχνοι, οι οποίοι εκτός από τις συλλογές που είχαν οι ίδιοι, χρηματοδότησαν και πολλά έργα που κοσμούν την πόλη.

Περάσαμε και έξω και από τα «τείχη» του Tivoli. Τα ίδια θα πω και για το πάρκο Tivoli. Ωραίο, δημοφιλές, από τα παλαιότερα του κόσμου θεματικό πάρκο αλλά …..προηγούνται …άλλα.

Ώσπου φτάσαμε στην πλατεία του Δημαρχείου...

Ο διάσημος παραμυθάς Hans Christian Andersen κάθεται με ένα βιβλίο στο χέρι και ατενίζει τη διάσημη παιχνιδούπολη.

Στην πλατεία του Δημαρχείου έφαγα το πρώτο μου γεύμα και ήταν ένα «βρώμικο» από καντίνα της πλατείας, ένα κλασικό Σκανδιναβικό … hot dog!
Έτσι, μου λύθηκε και η απορία μου, αν η Δανία έχει "βρώμικα". Έχει και μάλιστα πολύ νόστιμα.

Τα κορίτσια προτίμησαν ένα κλασικό hamburger από το γωνιακό Burger King.
Μετά τα γεύματα είπαμε να περπατήσουμε στον πλέον κεντρικό δρόμο της πόλης, μήκους περίπου ενός χιλιομέτρου, που ενώνει την πλατεία Δημαρχείου με την «Πλατεία του βασιλιά».

Μια βόλτα κάναμε σε έναν από τους πιο μεγάλους πεζόδρομους της Ευρώπης. Ο εμπορικός αυτός δρόμος γνωστός ως Strøget, είναι γεμάτος ιστορικά κτίρια, τα οποία φιλοξενούν καταστήματα αλυσίδων ένδυσης αλλά και υψηλής ραπτικής. Όλοι οι διάσημοι οίκοι Prada, Louis Vuitton, Hermès, Hugo Boss κ.α. βρίσκονται σχεδόν σε παράταξη. Ο Strøget, κατά διαστήματα «διακόπτεται» από πλατείες σαν τις “Gammeltorv” και “Vimmelskattet”, ενώ το θέαμα το εμπλουτίζουν μουσικοί και καλλιτέχνες του δρόμου, που δίνουν τις δικές τους υπαίθριες παραστάσεις.

Χαζολογήσαμε στα μαγαζιά μέχρι τα μισά του δρόμου. Στη συνέχεια στρίψαμε προς την παραλία.
Προσπεράσαμε γοργά το παλάτι Christiansborg...

... γιατί θέλαμε να προλάβουμε να δούμε τη Βασιλική Βιβλιοθήκη με το φως της μέρας.
Οριακά προλάβαμε με λιγοστό φως να δούμε τους κήπους της …

Η Βασιλική Βιβλιοθήκη βρίσκεται στο νησί Slotsholmen της Κοπεγχάγης μαζί με τα Εθνικά Αρχεία, το παλάτι Christiansborg, το Κοινοβούλιο της Δανίας και το Ανώτατο Δικαστήριο. Η σύγχρονη επέκταση της αποτελεί το λεγόμενο “Black Diamond”, που βρίσκεται δίπλα στο νερό του καναλιού. Λέγεται “Διαμάντι” λόγω του αρχιτεκτονικού του στυλ και “μαύρο” λόγω των σκούρας γυάλινης επιφάνειάς του. Έχει μπει στη λίστα των βασικών αξιοθεάτων της πόλης και η τοποθεσία του και τα “opening times” του το έχουν καταστήσει και πολύ εύκολο να το επισκεφτείς.
Τελικά προλάβαμε και το είδαμε στο … σούρουπο.

Μπήκαμε μέσα για μια μικρή ανάπαυλα. Όσο να ’ναι θέλαμε μια δόση ζέστης. Δεν έκανε πολύ κρύο. Είχε γύρω στους 12 βαθμούς. Επικρατούσε ένας ωραίος «Ελληνικός Χειμώνας», αλλά εμείς βρεθήκαμε απότομα από τη ζέστη (της Αθήνας των 27 βαθμών) και μας φαινόταν … «κάπως». Χρειαζόμασταν λίγο χρόνο προσαρμογής στις καινούριες καιρικές συνθήκες.

Όμορφη η Βιβλιοθήκη είναι και εκ των έσω …

Από εδώ θα μπορούσα να δω καθαρά το λιμάνι αν … ήταν μέρα.

Δεν περιεργάστηκα τη βιβλιοθήκη όσο θα ήθελα, γιατί ήταν αρκετά σκοτεινή. Για να πας από τη μια αίθουσα στην άλλη ή από τον ένα όροφο στον άλλο έπρεπε να περάσεις από σκοτεινούς διαδρόμους και σκάλες. Μπρρρ … ήταν λίγο φοβιστική.
Διέσχισα όμως τη γέφυρα που ενώνει την νέα Βιβλιοθήκη με την παλιά, το μοντέρνο με το κλασικό τμήμα της.

Βγαίνοντας έξω πετύχαμε μια μικρή γοργόνα. Όχι τη γνωστή αλλά μια άλλη μικρή γοργόνα.
Μία γοργόνα με δραματική έκφραση και τρομαγμένο βλέμμα, με την ουρά της σε πρώτο πλάνο, διπλωμένη σαν να βγήκε μόλις απ’ το νερό. Το γλυπτό είναι έργο γυναίκας γλύπτριας, της Anne Marie Carl Nielsen, η οποία διένυε άσχημη περίοδο στη ζωή της όταν δημιούργησε το έργο, όλις 8 χρόνια μετά τη διάσημη μικρή γοργόνα.

Σειρά είχε η Nyhavn. Το κανάλι ορόσημο με τα χρωματιστά σπιτάκια θέλαμε να δούμε. Δεν ήταν μακριά, μόλις 1χλμ. Μόνο φακό που δεν ανάψαμε για να βλέπουμε στη διαδρομή μας ως εκεί. Η Κοπεγχάγη είναι μια σκοτεινή πόλη. Ούτε λάμπες έχει ο Δήμος ούτε φανάρια, τουλάχιστον όχι αρκετά για να βλέπουμε άνετα μέσα στη νύχτα. Ότι φως έχει είναι από τα ... φώτα των κτιρίων και τις αντανακλάσεις τους στο νερό. Πρέπει να έχεις λίγο το νου σου όταν περπατάς μέσα στη νύχτα στην Κοπεγχάγη και είναι καθαρά δική σου ευθύνη να μην ... σαβουριαστείς.

Φτάσαμε και στο διάσημο σκανδιναβικό landmark …

“Havn” θα πει λιμάνι και “Nyhavn” θα πει «νέο λιμάνι». Γιατί το ονόμασαν έτσι ενώ είναι ένα παλιό εμπορικό λιμάνι δεν ξέρω. Το σίγουρο είναι ότι είναι ένα όμορφο και πολύ γραφικό λιμάνι.
Παλιά το κανάλι αυτό ήταν ένα εμπορικό λιμάνι, όπου “σύχναζαν” πλοία απ’ όλο τον κόσμο. Ήταν γεμάτο ναυτικούς και είχε και πολλές pubs για … ναυτικούς. Εν ολίγοις ήταν μία κακόφημη και επικίνδυνη συνοικία.
Τα σπίτια και οι pub του τότε έχουν μετατραπεί σε μπαρ και καφετέριες με τραπεζάκια έξω και τα πλοία του τότε μετατράπηκαν σε σκάφη και τουριστικά πλοιάρια αλλάζοντας ελάχιστα την «όψη» του πολύχρωμου καναλιού μέσα στα χρόνια.

Είναι μία όμορφη εικόνα από αυτές που χαρακτηρίζουν την πόλη όπως και αυτή της μικρής γοργόνας (που θα βλέπαμε αύριο). Τώρα που έχουν καταλαγιάσει όλες οι εικόνες της πόλης στο μυαλό μου θα έλεγα ότι αν εγώ ψήφιζα μια χαρακτηριστική εικόνα της Κοπεγχάγης δεν θα διάλεγα αυτή της Nyhavn. Τα όμορφα χρωματιστά σπιτάκια δεν μου φάνηκαν πρωτόγνωρα. Έχω ξαναδεί όμορφα χρωματιστά σπιτάκια στη σειρά και σε άλλες Ευρωπαϊκές πόλεις. Τα γυάλινα κτίρια σύγχρονου design που «βουτούν» στο νερό των καναλιών μου φαίνονται πιο αντιπροσωπευτικά της πόλης, που είναι η πατρίδα του design, κάτι που αδημονούσα να διαπιστώσω ιδίοις όμμασι και εγώ.

Λίγο το κρύο, λίγο τα σκοτάδια που έπρεπε να διασχίσουμε για να γυρίσουμε πίσω στο hostel μας, λίγο οι μπιρίτσες που μας περίμεναν στο Lobby, μας οδήγησαν στο να λήξουμε εδώ την περιήγηση και να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής.

Εεεπ! Τι φωταψίες είναι αυτές; Για χάρη του design υποθέτω και όχι για φωτισμό.

Να και οι μπίρες μας. Carlsberg! Τι άλλο; Στην πηγή της ήρθαμε!

Αλλά και ο χώρος ήταν υπέροχος. Διέθετε ψυχαγωγία για όλες τις ηλικίες και για αυτό άλλωστε υπήρχε και μεγάλη ποικιλομορφία στους επισκέπτες παρόλο που ήταν … hostel! Άλλοι έτρωγαν, άλλοι έπιναν, άλλοι έπαιζαν, άλλοι παρακολουθούσαν ως θεατές τα παιχνίδια, άλλοι googl-αραν αραχτοί, αλλά γενικά όλα γίνονταν χωρίς βαβούρα, σε ένα πολύ προσεγμένο περιβάλλον και με το προσωπικό διακριτικό και stand by για να βοηθήσει σε οτιδήποτε χρειαζόταν.

Ο ξενώνας έχει αναλάβει να κάνει και «προξενιά» για τους μεμονωμένους ταξιδιώτες αφού έχει ορίσει συγκεκριμένο meeting point για αυτούς. «Solo traveler. Meet up place» έλεγε μια ταμπελίτσα πάνω σε ένα πάγκο με επιτραπέζια παιχνίδια. Είναι όμως ιδανικά και για παρέες που θέλουν να κοινωνικοποιηθούν περισσότερο. Εύκολα και εμείς πιάσαμε κουβέντα με μια παρέα τριών Ελλήνων, που τα έπιναν δίπλα μας. Ήταν ήδη τρεις μέρες εκεί και θα έφευγαν την επομένη με τις καλύτερες εντυπώσεις και απ’ το hostel και από τη Δανία, μας είπαν. Κάτι μου έλεγε ότι και εμείς με τις καλύτερες θα φεύγαμε.

Καθίσαμε αρκετά χαλαρώνοντας έως τις 11:00 το βράδυ που πήγαμε για ύπνο στο δωμάτιό μας.

........................................................ post ..........................................................................

 

[Grerena]

Ημέρα ποδηλάτου
Νωρίς σηκωθήκαμε. Γύρω στις 8:00 είμαστε ήδη στο λόμπι μας και πίναμε το καφεδάκι μας και τρώγαμε το πρωινό μας. Μπισκότα, muffins, σάντουιτς επιτρέπονταν σήμερα χωρίς τύψεις, αφού θα μας έδιναν την απαραίτητη ενέργεια για να ανταποκριθούμε στη σωματική άθληση που θα ακολουθούσε.
Το πρόγραμμα είχε ποδήλατο σήμερα. Πήγαμε στη reception, πληρώσαμε 125 κορώνες έκαστη (16,8€), πήραμε τα κλειδάκια μας και τα ποδήλατά μας και κατά τις 9:30 φύγαμε για την ποδηλατική εξόρμηση …

Είναι μεγάλο … θέμα το ποδήλατο στην Κοπεγχάγη. Φαίνεται εύκολο αλλά δεν είναι και τόσο, σε μια πόλη που όλοι χρησιμοποιούν το ποδήλατο ως μεταφορικό μέσο (και όχι για διασκέδαση όπως εμείς).
Η Κοπεγχάγη είναι παγκοσμίως γνωστή για τα πολλά ποδήλατα. Το 37% των κατοίκων της Κοπεγχάγης προτιμούν το ποδήλατο για μεταφορικό μέσο. Ειδικά το πρωί τα ποδήλατα κατακλύζουν την πόλη. Βλέπεις άντρες με κοστούμια, γυναίκες με μοντέρνα έως και με αρκετά κυριλέ ντυσίματα, γονείς με παιδιά (με ενσωματωμένα καθίσματα), όλοι με τα ποδήλατά τους να πηγαίνουν στη δουλειά τους ή στο σχολείο. Αποτελεί το πιο δημοφιλές μέσο μεταφοράς και λέγεται ότι 1,2 εκατομμύρια χιλιόμετρα καλύπτονται καθημερινά από ποδηλάτες στην πόλη!
Οι ποδηλατόδρομοι αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του κυκλοφοριακού σχεδιασμού. Κοινώς έχει δικούς του κανόνες, δρόμους, φανάρια. Και καλά αυτό είναι λογικό. Το πρόβλημα είναι ότι έχει και δικό του ρυθμό. Όλοι πάνε με μια συγκεκριμένη και ... μεγάλη ταχύτητα, την οποία συνήθως θα πρέπει να ακολουθείς και εσύ αν δεν θέλεις να πέσει κάποιος πάνω σου ή αν δεν θέλεις γενικά να προκαλέσεις ατύχημα. Ήταν μια πρόκληση για μας και αποδείχτηκε να είναι ένα από τα καλύτερα highlight της εκδρομής.

Πολύ την απόλαυσα αυτήν την ημέρα του ποδηλάτου. Οδηγούσαμε για λίγο, φτάναμε σε κάποιο σημείο ενδιαφέροντος, σταματούσαμε, κλειδώναμε το όχημα, μετά το ξαναπαίρναμε, όταν ζοριζόμασταν το παίρναμε στα χέρια και μετά το οδηγούσαμε ξανά.

Πρώτο μας μέλημα ήταν να πάμε να δούμε την περίφημη μικρή γοργόνα. Είναι λίγο μακριά και θέλαμε να πάμε και νωρίς και πριν τις ορδές του κόσμου για να τη δούμε. Βέβαια με τα πετάλια στα πόδια και την κάμερα στα χέρια είναι δύσκολο να διασχίσεις την Κοπεγχάγη χωρίς να κάνεις συχνές στάσεις.
Πως θα αποθανάτιζα το … BLOX, χωρίς να κάνω στάση;

Βέβαια κατά ... λάθος αποθανάτισα και έναν ημίγυμνο Δανό, που μόλις βγήκε από μια σάουνα, ο οποίος μου «χάλασε» λίγο τη φωτογραφία και αναγκάστηκα να αλλάξω οπτική για να βγάλω μια φωτογραφία της προκοπής (χωρίς παρεμβολές) του Αρχιτεκτονικού κέντρου "BLOX".
Το BLOX είναι ένα από τα πολλά ιδιαίτερα κτίρια της πόλης κατασκευασμένο με τζάμια και καθρέφτες., το οποίο όταν το κοιτάς με μια ματιά βλέπεις (μέσω των αντανακλάσεων) και την απέναντι όχθη.

Ύστερα από μια μονοκοπανιά διαδρομή μέσω ... Βασιλικής Βιβλιοθήκης, μαρμάρινου ναού, βασιλικών περιπτέρων και πολλών άλλων ...

...με στάσεις για φωτογραφίες, φανάρια και διάφορα ποδηλατικά προβλήματα που έπρεπε να ξεπεράσουμε καταφέραμε και φτάσαμε στην είσοδο του πάρκου Churchill-Langelinie, ψιλοαργά, κατά τις 10:30.

Την κρήνη Gefion είδαμε πρώτα. Gefion είναι η Σκανδιναβή θεά της γεωργίας και το άγαλμά της εδώ τη δείχνει να οδηγεί μια ομάδα βοδιών. Μπορεί και να μην σταματούσαμε αν δεν είχε τόσο κόσμο. Κινέζοι, Ιάπωνες και όλη η Ασία ήταν εκεί. Αν αυτό το άγνωστο σιντριβάνι είχε τόσο κόσμο τότε φαντάζομαι τι θα γινόταν στη μικρή γοργόνα! Μπορεί βέβαια να οφείλεται στο ότι λειτουργεί ως πηγάδι των ευχών και οι ευχές να ... πιάνουν! Εμείς δεν κάναμε ευχή ελλείψει ... κορώνων. Δεν είχαμε κάνει βλέπετε συνάλλαγμα και δεν προβλεπόταν άλλωστε.

Η μικρή γοργόνα βρίσκεται σε ένα βράχο πάνω στη θάλασσα στην άκρη του πάρκου Langelinie και μέχρι να φτάσουμε ως εκεί μας πρόλαβαν πολλοί.

Οι ορδές ήταν εκεί! Ευτυχώς όμως ήταν «πολιτισμένες» ορδές. Υπήρχε σειρά, δεν έμεναν πολύ ώρα ούτε και “καβαλούσαν” το άγαλμα. Νομίζω ότι η πιο απολίτιστη ήμουν εγώ. Και το «καβάλησα» σχεδόν και 800 φωτογραφίες έβγαλα και έμεινα πολύ ώρα να το θαυμάζω. Ήμουν και τυχερή γιατί είχε μια μέρα … με ωραίο καιρό. Ως και ήλιο είχε οπότε και η γοργόνα ήταν φωτογενής και οι φωτογραφίες βγήκαν όμορφες.

Η πανέμορφη και βαθιά λυπημένη Μικρή Γοργόνα του Δανοισλανδού γλύπτη Edvard Eriksen κατασκευάστηκε το 1913 πάνω σε ένα βράχο και πάνω στο νερό, για να τιμήσει τον Hans Christian Andersen, ο οποίος έγραψε το παραμύθι «Η μικρή γοργόνα». Η ενσάρκωση του παραμυθιού σε αυτό το γλυπτό ήταν δώρο στην πόλη από τον Carl Jacobsen, ιδιοκτήτη της ζυθοποιίας Carlsberg. Άρρηκτα συνδεδεμένο με το παραμύθι, το γλυπτό αποτελεί σύμβολο της Κοπεγχάγης και ένα από τα πιο τουριστικά αξιοθέατα της πόλης.

Εδώ ήταν το σημείο που είδαμε τον περισσότερο συγκεντρωμένο κόσμο. Πουθενά αλλού δεν είδαμε τόσο μαζεμένο κόσμο. Ήταν επίσης το μοναδικό σημείο που συναντήσαμε πλανόδιο καφέ και ένα πλανόδιο σουβενιράδικο που δεχόταν ευρώ! Έτσι πήρα το πρώτο μου σουβενίρ, που ήταν φυσικά ένα μαγνητάκι με τη μικρή γοργόνα.

Προχωρήσαμε βορειότερα και βγήκαμε έξω από το πάρκο για να δούμε άλλη μια γοργόνα…

Στα 10 λεπτά με τα πόδια από τη γοργόνα του Eriksen, σε μια πλατεία δίπλα στις παλιές αποθήκες στο λιμάνι της Κοπεγχάγης βρίσκεται μια ομάδα γλυπτών του Bjørn Nørgaard, καθηγητή της Ακαδημίας Καλών Τεχνών της Δανίας.
Γύρω από ένα σιντριβάνι από γρανίτη βρίσκονται κάποια γλυπτά με ...παραμορφωμένες φιγούρες.

Πρωταγωνιστής αυτών είναι μία …γοργόνα. Η «Γενετικά Τροποποιημένη Μικρή Γοργόνα» είναι επίσης χάλκινη και κάθεται σε στάση παρόμοια με αυτή του Eriksen, στο δικό της βράχο μέσα στο λιμάνι αλλά η στριμμένη φιγούρα της, με τα επιμήκη σκελετικά της πόδια και ένα αγνώριστο κεφάλι, προδίδουν τη γενετική αλλοίωσή της.
Το έργο αυτό (του 2006) χαρακτηρίζεται σαν «μια προκλητική και χιουμοριστική ματιά στη μεταμοντέρνα κοινωνία».

Δεν μείναμε πολύ να το χαζέψουμε γιατί θέλαμε στις 12:00 ακριβώς να είμαστε στην αυλή του παλατιού του Amalienborg προκειμένου να δούμε την αλλαγή φρουράς.

Πάλι κάναμε τις στάσεις μας για ξεκούραση (εεε! … για φωτογραφίες εννοούσα ...)

... οι οποίες φωτογραφίες είναι πολλές φορές μια αποκάλυψη για ... μετά το ταξίδι! Αποθανατίζουν πράγματα που την ώρα της λήψης δεν γίνονται αντιληπτά. Το ρετρό πυροσβεστικό αυτοκίνητο με τους βετεράνους πυροσβέστες ήθελα να απαθανατίσω αλλά πέτυχα και ένα εργοστάσιο στο φόντο.

Εργοστάσιο, που εκείνη τη στιγμή που το "έπιασε" η ματιά μου, σκέφτηκα από μέσα μου: «Ακόμα και τα εργοστάσιά τους έχουν design» Αυτή είναι μια μεγάλη αλήθεια, αλλά δεν είναι μόνο αυτός ο λόγος που το κάνω θέμα. Οι Δανοί έχουν πάει ένα βήμα παραπάνω.

Το συγκεκριμένο εργοστάσιο λέγεται Copenhill και είναι εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από απόβλητα αλλά είναι και ...πίστα σκι συγχρόνως! Πρόκειται για ένα παγκοσμίου φήμης αστικό βουνό, που διαθέτει μια κεκλιμένη οροφή με αναβατήρες σκι, με τοίχο αναρρίχησης, με διαδρομή πεζοπορίας και όλα αυτά βρίσκονται πάνω σε ένα κέντρο διαχείρισης απορριμμάτων!
Μπορεί η Δανία να είναι επίπεδη και να μην έχει λόφους, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουν πίστες σκι! Το “Copenhill” φιγουράρισε στο φόντο πολλών φωτογραφιών μου, άθελά μου και το πρόσεξα μετά το ταξίδι μου και παρόλο που δεν έφτασα ως εκεί, δεν μπορούσα να μην αναφερθώ σε αυτό, γιατί πραγματικά με εντυπωσίασε πολύ και την επόμενη φορά σίγουρα θα το επισκεφτώ από κοντά.

Με τα πολλά καταφέραμε να είμαστε στην ώρα μας στην αυλή του παλατιού.
Η κύρια κατοικία της βασιλικής οικογένειας της Δανίας, το Amalienborg είναι στην πραγματικότητα ένα συγκρότημα τεσσάρων παλατιών ροκοκό με πανομοιότυπες προσόψεις, που «κοιτούν» το έφιππο άγαλμα του βασιλιά Frederik V, το οποίο βρίσκεται στο κέντρο της (ενδιάμεσης) οκταγωνικής πλατείας.

Κόσμος πολύς είχε μαζευτεί για να δει την αλλαγή της φρουράς...

Στις 12:00 η ώρα η πλατεία γέμισε με στρατιωτικούς βηματισμούς, στρατιωτικά παραγγέλματα και ψηλά καπέλα. Η στρατιωτική φρουρά του παλατιού αποτελείται από από φιγούρες ίδιες με το «Το μολυβένιο στρατιωτάκι» από το παραμύθι του Andersen. Είναι φανερό από που πήρε την έμπνευση για το παραμύθι αυτό ο Andersen.

Απογοητεύτηκα λίγο γιατί περίμενα την αλλαγή ... μετά μουσικής.
Το πρωτόκολλο λέει ότι αν η Μονάρχης βρίσκεται στην κατοικία, οι φρουροί συνοδεύονται από το μουσικό συγκρότημα των Βασιλικών Φρουρών, αν οι πρίγκιπες είναι μέσα τότε οι φρουροί συνοδεύονται από φλάουτα και τύμπανα και όταν το παλάτι είναι ακατοίκητο, οι φρουροί κάνουν τη δουλειά τους χωρίς μουσική συνοδεία.
Σήμερα δεν βρισκόταν κανείς στο παλάτι. Απ’ ότι μου είπε η Emily που παρακολουθεί τα social η βασίλισσα Μαργαρίτα και όλη η οικογένεια ήταν στο άλλο παλάτι της Κοπεγχάγης, στο Christiansborg, για το πάρτι της ενηλικίωσης του εγγονού της βασίλισσας, στο οποίο παρευρίσκονταν και όλοι οι γαλαζοαίματοι της Ευρώπης.

Στον πύργο του Christiansborg, ο οποίος ήταν μέσα στα σχέδιά μου λόγω της θέας που προσφέρει αποφασίσαμε τελικά να μην πάμε. Δεν έδειξαν ενδιαφέρον τα κορίτσια, θα είχε και κόσμο λόγω του happening, οπότε τον «αφήσαμε» εκτός.
Στη συνέχεια …
Επιστρέψαμε προς Nyhavn, για να τη δούμε και με το φως της ημέρας. Παρκάραμε τα οχήματα πλάι στο κανάλι και βγήκαμε στον πεζόδρομο του καναλιού για περπάτημα και ξεμούδιασμα.

Ο χειρότερος φωτογράφος να είσαι δεν θα μπορέσεις να έχεις κακή λήψη με τέτοιο φόντο...

Είχε και ωραία ημέρα, είχε και ήλιο και περπατήσαμε λίγο πάνω κάτω το κανάλι. Δεν έχει και μεγάλο μήκος. Τον αριθμό 18 της Nyhavn ψάξαμε να βρούμε για να δούμε από κοντά το πορτοκαλί σπίτι που έμενε ο Andersen περί το 1870. Σουβενιράδικο είναι σήμερα και μπήκαμε μέσα για να ψωνίσουμε τα … απαραίτητα. Έτσι είδαμε και τον ίδιο τον Andersen.

Βγαίνοντας είδαμε και άλλη πινακίδα στο διπλανό κόκκινο σπίτι. «Ο H.C.Andersen έζησε εδώ όταν κυκλοφόρησε το πρώτο του βιβλίο περιπέτειας».
«Μα! Και εδώ έμενε ο Andersen; Ποιο σπίτι από τα δύο να πιστέψουμε;»
Τελικά έμαθα ότι σε τρία σπίτια της Nyhavn είχε μείνει ο παραμυθάς. Στο 18, στο 20 και στο 67. Κατά πως φαίνεται του άρεσε η γειτονιά και τον ενέπνεε στη συγγραφή.

Είχε έρθει και η ώρα για ένα καφεδάκι.
Στο “Ved Kajen” πήγαμε δηλαδή «Στην αποβάθρα» για καφεδάκι, σε ένα από τα μαγαζιά της Nyhavn, με θέα το κανάλι και την περατζάδα.

Μη το βλέπετε έτσι ηλιόλουστο και φωτεινό. Τα φαινόμενα απατούν. Όταν λέμε ωραία ημέρα εννοούμε για ... Κοπεγχάγη. Τους επτά βαθμούς που είχε μπορείς να τους πεις και … κρύο. Παρόλα αυτά όλοι έξω κάθονταν θαυμάζοντας το κανάλι και τα πολύχρωμα σπιτάκια. Ακολουθώντας το “ρεύμα” καθίσαμε και εμείς σε τραπεζάκι έξω. Με το ποδήλατο που κάναμε όλη μέρα δεν είχαμε καταλάβει το κρύο. Με το που καθίσαμε όμως …. Οι σκούφοι και οι κουβέρτες βοήθησαν λίγο, αλλά δεν ήταν για πολύ.
Ένας γαλλικός, ένα καπουτσίνο και ένας espresso κόστισαν 15€. Για Δανία και Nyhavn … καλά μου φάνηκαν.

Κάναμε μεγάλο διάλειμμα. Είχε έρθει η ώρα για ποδηλατάδα και για τη Christiania.

Στο τέλος του καναλιού της Nyhavn ξεκινά η γέφυρα Inderhavnsbroen (κατασκευής μόλις του 2016), η οποία διασχίζει το μεγάλο κανάλι του λιμανιού και ενώνει τη Nyhavn με την απέναντι στη συνοικία Christianshavn.
Από τη γέφυρα είναι καταπληκτική η ορατότητα προς το κανάλι, τη Nyhavn, τη Βασιλική Βιβλιοθήκη και γενικά προς πολλά σημεία της Κοπεγχάγης που θα τα έλεγα και «χαρακτηριστικά».

Η ίδια η γέφυρα, τα γύρω κανάλια που διασταυρώνονται στην έξοδό της, τα houseboats και η πλατεία Kroyers, στην οποία «σκάει» είναι ένα χάρμα οφθαλμών. Δεν ήξερα που να πρωτοκοιτάξω.

Δεν σταθήκαμε πολύ στο σημείο γιατί θέλαμε να «βγάλουμε την υποχρέωση» της περιβόητης Christiania.

Η κοινότητα της Christiania. Μια εναλλακτική κοινωνία hippies που ιδρύθηκε το 1971. Είναι μια αυτόνομη έκταση 340 στρ. που διέπεται από ειδικό νομικό καθεστώς καθώς επιτρέπεται η εμπορία και η χρήση μαριχουάνας.
Η περιοχή έχει πολλά φαγάδικα, μπαράκια, καλλιτεχνικά εργαστήρια και πολύ street art.
Μπήκαμε στο χώρο μάλλον από την πίσω «πόρτα».

Ένιωσα σαν τη μύγα μέσα στο γάλα όταν περάσαμε από την κεντρική Pusher street, εκεί που βρίσκονταν και οι έμποροι και τα «φυτά τους». Κράχτες οι έμποροι διαφήμιζαν την πραμάτεια τους όπως οι ντελάληδες στη λαϊκή. Πάρε-πάρε πρώτο πράγμα!
Μια προσπάθεια έκανα να βγάλω τάχα μου μια selfie με φόντο την Pusher και την πραμάτεια της, η οποία δεν πέτυχε και πολύ. Θολή βγήκε και μου την είπαν κιόλας. "Δεν επιτρέπονται φωτογραφίες".
Να ψωνίσουμε στα μαγαζιά δεν μπορούσαμε, να βολτάρουμε χαλαρά δεν μπορούσαμε, να φωτογραφίσουμε δεν μπορούσαμε, …. Μπορούσαμε όμως να φάμε…

Εγώ είχα αρχίσει να πεινάω. Μου μύρισε γύρος και τότε κατάλαβα ότι πεινάω ... πολύ. Είδα μπροστά μου ένα αραβικό μαγαζί, που πουλούσε “shawarma”. Σα γύρος ήταν σε ψωμάκι με διάφορα άλλα μέσα. Τα κορίτσια μάλλον φοβήθηκαν το street food της Christiania. Εγώ πάλι πεινούσα είπαμε, και έτσι το τόλμησα.
«Πάμε να φάμε στην πλατεία που περάσαμε νωρίτερα. Εκεί που είχε μια φοβερή αγορά με street food» είπε η Emily.
«Πάμε, αλλά θα χτυπήσω πρώτα για ορεκτικό ένα shawarma»
Ωραιότατο ήταν.

Επιστρέψαμε στην Kroyers Plads...

To Kroyers Plads είναι μια πλατεία που βρίσκεται σε ένα εξαιρετικό σημείο του καναλιού στη γειτονιά Cristianshavn. Η πλατεία σχεδιάστηκε συγχρόνως με τα γύρω κτίρια, τα οποία συνεχίζουν την ιστορική δομή τη αποθήκης συνεχίζοντας έτσι και την αρχιτεκτονική βιομηχανική παράδοση της περιοχής.
Στην υπαίθρια αγορά “Broens Gadekokken” καθίσαμε για φαγητό, η οποία πραγματικά έχει μια μεγάλη ποικιλία από κουζίνες street food. Η πλατεία και το “Broens Gadekokken” αποτελούν ένα εξαιρετικό μέρος για φαγητό ενώ έχει και εξαιρετικό γύρω περιβάλλον.

Το Δανέζικο street food είναι ακριβό. Fish and chips πήρε η Emily από το “Haddock’s” και κάτι χορτοφαγικό η Joy από το διπλανό “TONKIN”. Ήταν ωραιότατα και τα δύο προς 15 και 13 ευρώ αντίστοιχα. Υπήρχαν και χειρότερα (από τιμές). Το ελληνικό “Strangas” είχε το πιτόγυρο με 13€!!! Τo Fish and Chips της Emily νομίζω ότι άξιζε πιο πολύ τα λεφτά του. Εγώ από την άλλη αρκέστηκα στο χορταστικό αραβικό Shawarma της Christiania, που αν το ξαναέβρισκα στην πόλη θα το προτιμούσα ξανά.

Μετά το φαγητό χωρίσανε για λίγο οι δρόμοι μας. Η Emily ήθελε να εγκαταλείψει το ποδήλατο που την είχε κουράσει και αποφάσισε να πάει στο ξενοδοχείο και να το παραδώσει. Η Joy και εγώ είπαμε να κάνουμε μια περαιτέρω βολτούλα στη γειτονιά της όπερας και όπου αλλού μας βγάλει έως ότου συναντηθούμε ξανά με την Emily στην αγορά με το που θα έπεφτε η νύχτα.
Έτσι και έγινε.
Κάναμε με τη Joy και τα ποδήλατά μας μια διαδρομή έως τη συνοικία “Holmen”.
Η αλήθεια είναι ότι κάναμε μια απολαυστική διαδρομή στη συνοικία “Holmen”. Διασχίσαμε μια γειτονιά ήσυχη, χωρίς αυτοκίνητα, πλάι σε κανάλια, μοντέρνες κατοικίες, ποταμόσπιτα και πάρκα.

Δεν απομακρυνθήκαμε πολύ. Φτάσαμε ως την όπερα, την είδαμε από κοντά και πήραμε το δρόμο της επιστροφής.

Το ραντεβού μας με την Emily ήταν στην αρχή του πεζόδρομου Strøget. Είπαμε να πάμε στο ραντεβού κάνοντας έναν κύκλο για να δούμε λίγο περισσότερο Κοπεγχάγη. Τι ποδήλατα είχαμε; Ειδικά τώρα που τους είχαμε πάρει τον αέρα;
Έτσι, θα οδηγούσαμε στην κεντρική “Gothersgate”, περνώντας δίπλα από τα δυο μεγάλα πάρκα Rosenburg και Βοτανικού, θα κάναμε μια στάση στην αγορά “Torvehallerne” (που φιγουράρει σε όλους τους ταξιδιωτικούς οδηγούς) για μια ματιά και στο τέλος θα φτάναμε στην Strøget.

Ύστερα από 10-15 λεπτά διαδρομής και 6 γέφυρες φτάσαμε στην αρχή της κεντρικής οδού Gothersgate. Από εκεί και πέρα ομολογώ ότι η οδήγηση ήταν λίγο δύσκολη για μας. Και αυτό γιατί είχε ποδηλατική ... κίνηση. Εδώ δεν μπορούσες να πας με το δικό σου ρυθμό και να σταματάς όποτε θες και όπου θες. Λογικό θα μου πείτε αλλά ήταν δύσκολο να ακολουθήσεις το tempo των Δανών αν το ποδήλατο για σένα είναι σπορ που δεν κάνεις συχνά.
Έπρεπε να ακολουθήσουμε το ρυθμό των Δανών, που ήταν ... ιλλιγιώδης. Κάποια στιγμή σταμάτησα απότομα και ένας από πίσω μου για να μην πέσει πάνω μου έκανε απότομο ελιγμό προσπέρασης ακούμπησε έναν τρίτο ποδηλάτη, προς στιγμήν χάσανε ισορροπία και οι δύο και από τύχη αποφεύχθηκε η καραμπόλα. Αλλά ... οι άνθρωποι είναι πολιτισμένοι! Ούτε γαλλικά, ούτε μούντζες ούτε τίποτα. Μόνο η ντροπή μου έμεινε και η ψηλή αδρεναλίνη. Ζήσαμε την περιπέτεια και σήμερα.

Μια στάση κάναμε σε ένα Super market “aldi” για να ψωνίσουμε κάποιο σνακ. Λίγα πράγματα πήραμε γιατί είχε πέσει ... πόλεμος. Πήραμε και εμείς μερικά πολεμοφόδια, δηλαδή τσιπς για το βράδυ και μπισκότα για το πρωί.

Το πάρκο Rosenborg ήταν εξαιρετικό. Μπήκαμε για λίγο από μια του είσοδο και βγήκαμε από μια άλλη προκειμένου να το περπατήσουμε έστω για λίγο. Είδαμε και το παλάτι Rosenborg από μακριά. Όσα πάρκα και να έχεις δει, το Rosenborg πρέπει να προστεθεί σε αυτά.

Στρίψαμε αριστερά στην Farimagsgade, ώσπου φτάσαμε στην αγορά Torvehallerne.

Άλλου τύπου αγορά αυτή σε σχέση με την Broens Gadekokken. Εκτός του ότι είναι μια κλειστή αγορά (δηλαδή παντός καιρού), είχε περισσότερο παραδοσιακά Δανέζικα προϊόντα σε αντίθεση με την έθνικ αγορά που φάγαμε νωρίτερα. Είχε πάγκους με φρέσκα λαχανικά, ψαρικά και τυριά αλλά και μικρά μαγαζάκια για φαγητό ή σνακ στο πόδι, όπως συνήθως έχουν αυτές οι αγορές.
Μια γρήγορη βόλτα κάναμε. Βρήκα ένα περίπτερο με ασιάτικα ‘σκατολοίδια’ απ’ όπου πήρα και κάτι τσιπς γαρίδας για την μπιρίτσα μας το βράδυ και φύγαμε γρήγορα γιατί η Emily μας περίμενε.

Κατά τις 4:30 είμαστε παρκαρισμένες στην άκρη της Strøget πάνω στην πλατεία του Δημαρχείου.

Βόλτα για ψώνια στην Κοπεγχάγη αποτελεί και λίγο ανέκδοτο ειδικά για μας που προσέχουμε και το budget μας. Βόλτα για τη βόλτα όμως είναι μια χαρά η Strøget. Στην αρχή είμαστε μαζί αλλά σε πολύ λίγο σκορπιστήκαμε. Εγώ έψαχνα για σουβενίρ και μαγνητάκια, η Joy βρήκε κάτι second hand, στα οποία … ακολούθησα και εγώ σε λίγο (παραλίγο να ψωνίσω), η Emily θα μπορούσε να είχε ψωνίσει αλλά τελικά κρατήθηκε. Το χούι της φιλενάδας μου είναι να ψωνίζει την τελευταία ημέρα του ταξιδιού με ότι έχει περισσέψει από χρήμα, οπότε προς το παρόν είχαμε γλυτώσει το κουβάλημα.

Ενδιαφέρον είχαν και τα κάθετα στενάκια, στα οποία είδαμε και ιδιαίτερα … μαγαζιά και ψαγμένες μπυραρίες.

Θα μπορούσαμε κάπου να αράξουμε για μια μπιρίτσα αλλά πραγματικά το δέλεαρ της μπίρας στη «φωλιά μας», στο hostel μας δηλαδή ήταν πολύ μεγάλο.

Επιστρέψαμε πίσω κάνοντας μια στάση στο μπακάλικο της γειτονιάς μας. Ψωνίσαμε (ξανά) σνακ για την μπίρα μας το βράδυ και πρωινά για την επόμενη το πρωί.

Ήπιαμε τις μπιρίτσες μας στο lobby οργανώνοντας την αυριανή ημέρα.

................................................... post .........................................................

 

[Grerena]

Ένα road trip στη Ζηλανδία
Πάνω σε ένα νησί βρίσκεται η Κοπεγχάγη, το οποίο ονομάζεται Zealand (σκέτο ). Επιβεβλημένη ήταν για μένα η ενοικίαση αυτοκινήτου για σήμερα προκειμένου να γυρίσουμε λίγο τη Ζηλανδία. Πως αλλιώς θα επισκεπτόμασταν άλλωστε τα τρία Unesco sites του νησιού; Ευτυχώς βέβαια μαζί με τα Unesco υπήρχαν και πολλά άλλα ενδιαφέροντα πράγματα να δούμε, όπως κάστρα, λιμάνια, μουσεία και αρχιτεκτονικά δημιουργήματα Δανών αρχιτεκτόνων – αξιοθέατα.

Πρώτη σηκώθηκα το πρωί προκειμένου να είμαι στην ώρα μου στο ραντεβού που είχα με τη Europe car της Κοπεγχάγης.
Ανέβηκα την Bernstorffsgade, προσπέρασα το Tivoli και το σταθμό, έστριψα αριστερά στην Ved Vesterport και έφτασα, στο κεντρικό γραφείο της Europe car, το οποίο βρίσκεται σε πολύ χαρακτηριστικό σημείο ακριβώς απέναντι απ’ το πλανητάριο. Η εύκολη πρόσβαση ως το γραφείο άλλωστε μαζί και με την καλή τιμή με έκαναν να διαλέξω αυτήν την εταιρία. Αφού τελείωσα γρήγορα με τα διαδικαστικά, παρέλαβα ένα ωραιότατο Hundai i10 και πήγα στο hostel για να παραλάβω την παρέα.

Αρχιτεκτονική και Δανέζικο design
Τι κοινό έχουν οι Bjarke Ingels, Arne Jacobsen, Henning Larsen και Jørn Utzon; Εκτός από το ότι είναι αρχιτέκτονες με πληθώρα διάσημων έργων στο ενεργητικό τους είναι όλοι Δανοί. Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν το ότι η Δανία είναι γεμάτη με εκπληκτικά αρχιτεκτονικά αριστουργήματα.

Έργα των Bjarke και Larsen είχαμε ήδη δει στις βόλτες μας τις δυο προηγούμενες ημέρες και σήμερα είχαμε σκοπό να δούμε και άλλα. Ο Arne Jacobsen είναι ο δημιουργός των πασίγνωστων επίπλων “Ant” και “Egg” (γκουγκλάρετε και δείτε), τα οποία χαρακτηρίζονται και “έργα τέχνης” και ο Utzon είναι ο αρχιτέκτονας της εμβληματικής Όπερας του Σίδνεϊ.
Πολύ δυνατά αρχιτεκτονικά επιτεύγματα βρίσκονται στα περίχωρα της Κοπεγχάγης και πρώτο μας μέλημα ήταν να κατευθυνθούμε στα νότια της πόλης προκειμένου να δούμε από κοντά το περίφημο αρχιτεκτονικό στυλ και design των Δανών Αρχιτεκτόνων.

Πρώτη μας στάση ήταν μια φοιτητική εστία, η οποία έχει πάρει και βραβείο Αρχιτεκτονικής.

Η Φοιτητική εστία “Tietgen” κάθε άλλο παρά κοιτώνα Πανεπιστημίου θυμίζει. Έχει μια κυκλική κάτοψη, αλλά στην ουσία είναι ένα πολύγωνο 75 όψεων! Λειτουργεί από το 2006 και ένα έχω να πω: Μακάρι να ήμουν φοιτήτρια στη Δανία!

Τρεισήμισι χιλιόμετρα νοτιότερα κάναμε τη δεύτερη “αρχιτεκτονική” μας στάση.
Πρόκειται για μια πολυκατοικία που είναι γνωστή με το όνομα “VM MOUNTAIN”.

Περιλαμβάνει 80 παραδοσιακές κατοικίες που προεξέχουν η μία κάτω από την άλλη φτάνοντας έως και τους 11 ορόφους. Όλες οι κατοικίες διαθέτουν βεράντες με βλάστηση δίνοντας έτσι την εικόνα ενός καταπράσινου ...λόφου. Ο χώρος κάτω από τον λόφο αποτελεί πολυόροφο χώρο στάθμευσης αυτοκινήτων.
Το VM MOUNTAIN πήρε το βραβείο του καλύτερου κτιρίου κατοικιών στον κόσμο στην Παγκόσμια Έκθεση Αρχιτεκτονικής.

Άλλα 3 χλμ. οδηγήσαμε νοτιότερα ώσπου φτάσαμε στο πλέον εντυπωσιακό κτίριο για σήμερα.

Το 8TALLET είναι ένα συγκρότημα κατοικιών, το πλέον αναγνωρίσιμο του ομίλου Bjarke Ingels (BIG), και αποτελεί το μεγαλύτερο ιδιωτικό κτίριο στη Σκανδιναβία, όταν ολοκληρώθηκε το 2010.

«Ο αριθμός 8» όπως μεταφράζεται, έχει κάτοψη σχήματος ...8 και περιλαμβάνει 476 σπίτια διαφόρων στυλ, όπως διαμερίσματα με θέα, με κήπους, αρχοντικά, ρετιρέ με βεράντες, χώροι γραφείων κ.α. Οι αρχιτέκτονες δημιούργησαν μια μικρή κοινότητα δίνοντας έμφαση στον ελεύθερο χώρο, τον ελεύθερο χρόνο, την οικογενειακή ζωή, τις δραστηριότητες και την ασφάλεια.

Οι κατοικίες οργανώθηκαν γύρω από δύο αυλές, οι οποίες διαθέτουν πολλούς κοινόχρηστους χώρους και επικοινωνούν με περιμετρικούς πεζόδρομους και ποδηλατόδρομους από το επίπεδο του δρόμου έως τον 10ο όροφο καθιστώντας τη έτσι μια τρισδιάστατη γειτονιά, που συνδυάζει τη ζωή του προαστίου και την ενέργεια της πόλης.

Το αποκορύφωμα του σχεδίου είναι οι δυο επικλινείς πράσινες στέγες συνολικού εμβαδού 1700 τετραγωνικών μέτρων, οι οποίες τοποθετήθηκαν με τέτοιο τροπο ώστε να παρέχουν την οπτική συνέχεια του έργου με τις παρακείμενες προστατευόμενες γραφικές και καταπράσινες περιοχές του Kalvebod Fælled, προς τα νότια.

Και για τα κατοικίδια ...

Συγκεκριμένο spot για την ανάγκη τους. Νοικοκυρεμένα πράγματα. Όχι όπου κι όπου!

Κάναμε τρεις στάσεις για να δούμε αυτά τα ιδιαίτερα κτίσματα, που είχα επισημάνει αλλά θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει και εκατόν τρεις στάσεις για άλλα τόσα. Ότι έβλεπα στην περιοχή, μου φαινόταν ιδιαίτερο και ήταν… ιδιαίτερο*.

Θα μπορούσα να χαρακτηρίσω την όλη περιοχή ένα θεματικό «αρχιτεκτονικό» πάρκο , ή έστω ένα ά-χαστο αξιοθέατο.

Δεν τελειώνει εδώ ο κατάλογος με τα διάσημα και εμβληματικά κτίρια της Δανίας που αξίζει να δούμε.
Θα μπορούσαμε όλη την ημέρα να τη “γεμίζαμε” πηγαίνοντας από το ένα στο άλλο. Όλη η Δανία είναι γεμάτη με κτίρια ιδιαίτερου, πρωτοπόρου, μοντέρνου design, κτίρια που συνδυάζουν την αιχμηρή σχεδίαση και την πρακτική λειτουργικότητα. Μέσα στο δικό μας τριήμερο εκτός από τα τρία σημερινά στοχευμένα κτίρια συναντήσαμε τυχαία και πάρα πολλά. Κάποια από αυτά τα φωτογράφισα, κάποια απλά τα προσπερνούσα χωρίς να προλαβαίνω να το κάνω. Θα πρέπει όμως στο μικρό αυτό κεφάλαιο του «Δανέζικου αρχιτεκτονικού design» να αναφέρω μερικά από αυτά που συναντήσαμε:

Ξενοδοχείο και συνεδριακό κέντρο “Bella Sky” αποτελούνται από δύο εμβληματικούς πύργους ύψους 75 μέτρων, που αρχικά τρέχουν παράλληλα μεταξύ τους και που στη συνέχεια «ανεβαίνοντας» γέρνουν έξω από την κοινή τους βάση σε μια γωνία 15 μοιρών. (Βρίσκεται στην περιοχή κοντά στο 8TALLET)
Οι 80 μέτρων ύψους "Cactus Tower", αντί να έχουν τις πλάκες δαπέδου τοποθετημένες τυπικά τη μία πάνω από την άλλη, αυτές «στρίβουν» στο κάθε επίπεδο παρέχοντας μοναδική προοπτική σε καθένα από τα 495 διαμερίσματα έχοντας ως αποτέλεσμα και μια εντυπωσιακή αρχιτεκτονική έκφραση. (Βρίσκεται κοντά στο σταθμό των τρένων)
Οι "Axel Towers" σχεδιάστηκαν από την βραβευμένη δανική εταιρεία αρχιτεκτόνων “Lundgaard & Tranberg Arkitekter”, γνωστή (σε μένα πια) και από τη φοιτητική εστία που είδαμε νωρίς το πρωί. (Βρίσκεται κοντά στο Tivoli)
Το "Krystallen", είναι ένα γυάλινο συγκρότημα γραφείων, που ακουμπά μόνο σε τρία σημεία επαφής στο έδαφος και ανασηκώνεται από αυτό δημιουργώντας δημόσιο χώρο κάτω και γύρω του. Λόγω του ρομβικού σκελετού του και της απουσίας δομικών υποστυλωμάτων δημιουργεί μια φωτεινή και ευάερη ατμόσφαιρα. (Βρίσκεται στο λιμάνι λίγο πριν το BLOX)

Με τέτοιο design (μορφή των μπαλκονιών που προεξέχουν και το χρώμα του κτιρίου) θα φανταζόταν κανείς ότι το κτίριο είναι ένας οίκος ευγηρίας; (Βρίσκεται στην περιοχή κοντά στο 8TALLET)
Το αποκορύφωμα είναι το Copenhill, το εργοστάσιο/πίστα σκι, για το οποίο δεν κρατήθηκα και το περιέγραψα νωρίτερα.

Φύγαμε πια από την Κοπεγχάγη. Το πρόγραμμα είχε και άλλες πόλεις, λιμάνια, κάστρα, πάρκα και … ένα μουσείο.

Roskilde (Dom & Blåtand)
Το Roskilde είναι μια μικρή πόλη 50 χιλιάδων κατοίκων χτισμένη στο μυχό ενός φιόρδ 35χλμ δυτικά της Κοπεγχάγης. Στο Roskilde θα κάναμε την επόμενη στάση μας. Τη διάλεξα γιατί είναι μια όμορφη πόλη για επίσκεψη και α! όλως τυχαίως έχει και έναν Καθεδρικό, που ανήκει στη λίστα της Unesco!
Ο καθεδρικός ναός Roskilde λόγω της αρχιτεκτονικής του αξίας, της ομορφιάς του και της ιστορικής του σημασίας χαρακτηρίστηκε Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO το 1995. Αποτελεί επίσης και μια ταφική εκκλησία για τους Δανούς βασιλείς από τον 15ο αιώνα, με πολλά παρεκκλήσια και θύλακες που προστέθηκαν με τα χρόνια.

Μπήκαμε στην πόλη και παρκάραμε σε ένα προσημειωμένο στο χάρτη μου parking πολύ κοντά στον Καθεδρικό. Ήταν εύκολο να τον εντοπίσουμε αφού κατευθυνθήκαμε προς τους τρεις χαρακτηριστικούς κώνους που ξεπρόβαλαν στο βάθος πάνω από τις στέγες του Roskilde.

Είναι ο τελευταίος τόπος ανάπαυσης 40 Δανών βασιλιάδων και βασιλισσών. Καμία άλλη εκκλησία στον κόσμο δεν περιέχει τόσους πολλούς βασιλικούς τάφους και με τα πραγματικά πολλά παρεκκλήσια του ο ναός αντιπροσωπεύει όλη την ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική ιστορία εδώ και 800 χρόνια.

Δεν μπήκαμε μέσα λόγω …τσιγγουνιάς. Δεν μπορούσα να δώσω 70 κορώνες για να δω εκ των έσω άλλη μια εκκλησία στη ζωή μου. Άλλωστε μια ματιά της έριξα λίγο από την πόρτα. * Μοιάζει λίγο με την “Thomaskirche” της Λειψίας, που έχω πάει (οπότε είναι σαν να την είδα )

Αν και … από τους 40 τάφους των βασιλιάδων, που είναι θαμμένοι εδώ μέσα είχα την περιέργεια να δω αυτόν του Harald Blåtand.
Ήταν ο πρώτος Viking βασιλιάς που υποδέχτηκε θετικά τη νέα θρησκεία, τον Χριστιανισμό. Ο μεγάλος Σκανδιναβός ηγέτης Harald Blåtand θεωρείται ο θεμελιωτής της Δανίας.
Σας θυμίζει κάτι το όνομα; Blåtand! Αν το μεταφράσουμε στα Αγγλικά είναι: Bluetooth! Και ναι! Αυτό που φαντάζεστε είναι.

Όταν στις αρχές του ’90 οι προγραμματιστές της Σουηδικής Ericsson ασχολήθηκαν με την τεχνολογία που θα επέτρεπε στις συσκευές τους να συνδέονται με άλλες συσκευές χωρίς καλώδια, παράλληλα έψαχναν να δώσουν σε αυτό το άκρως απόρρητο πρότζεκτ μια μυστική κωδική ονομασία.
Η ιδέα να δώσουν το παρατσούκλι ενός Viking βασιλιά, του Harald Blåtand επικράτησε. Ο Χάραλντ ο Κυανόδους θεωρείται ως μία από τις κορυφαίες μορφές της σκανδιναβικής ιστορίας, καθώς ενοποίησε τη Δανία, Ν. Σουηδία και Νορβηγία και εκχριστιάνισε το λαό. Έτσι στην Ericson γεννήθηκε ο συνειρμός:
«Ο Σκανδιναβός βασιλιάς ένωσε τους ανθρώπους, έτσι όπως και η (“Bluetooth”) τεχνολογία που αναπτύσσεται ενώνει τις συσκευές».
Το λογότυπο του ασύρματου συμβόλου του Bluetooth είναι τα αρχικά του Χάραλντ, σε ρουνικό αλφάβητο και σε … μπλε φόντο (ᚼᛒ)

, όπως … το μπλε δόντι του βασιλιά!

Η Roskilde Dom ήταν μια καλή αφορμή για να μάθω αυτό το πολύ ενδιαφέρον ιστορικό “tip”.

Roskilde (Fjord και Vikings)
Στην πόλη με «τράβηξε» ο Καθεδρικός της αλλά ήταν μια καλή ευκαιρία να έρθουμε κοντά και με τους Vikings, κάτι που δεν προβλεπόταν να κάνουμε ούτε στη Σουηδία και ούτε καν στη Νορβηγία, αφού το μουσείο των Vikings στο Όσλο ήταν κλειστό, λόγω ανακαίνισης.

Το Roskilde ήταν εμπορικό κέντρο την εποχή των Βίκινγκ, εποχή που όλες σχεδόν οι μεταφορές και το εμπόριο γίνονταν με βάρκες, επομένως η θέση του Roskilde στο φιόρδ ήταν σημαντική. Στον πυθμένα του φιόρδ του Roskilde βρέθηκαν πέντε πλοία των Vikings, τα οποία βυθίστηκαν σκόπιμα στο στόμιο του λιμανιού για να αποτρέψουν τους επιδρομείς από την επίθεση στην πόλη.
Το Μουσείο Πλοίων Βίκινγκ (Vikingeskibsmuseet) στις όχθες του φιόρδ Roskilde είναι ένα από τα κορυφαία τουριστικά αξιοθέατα της Δανίας. Αφιερωμένο στην ιστορία της ναυτιλίας και της ναυπήγησης σκαφών στην αρχαία και μεσαιωνική εποχή, περιέχει τα πέντε σπάνια σωζόμενα αυθεντικά πλοία Βίκινγκς. Ανασκάφηκαν και εκτίθενται στο Viking Ship Museum.

Θα μπορούσαμε να πάμε με το αυτοκίνητο ως το λιμάνι, αλλά προτιμήσαμε να περπατήσουμε ως εκεί βλέποντας παράλληλα και λίγο την πόλη. Πιο πολύ φύση είδαμε βέβαια παρά πόλη, αφού περάσαμε μέσα από ένα πάρκο προκειμένου να φτάσουμε στο λιμάνι της.

Το μουσείο βρίσκεται σε όμορφη τοποθεσία κάτω στο φιόρδ Roskilde και αποτελείται από το Viking Ship Hall, το ναυπηγείο με τα εργαστήρια (στα οποία γίνονται ανακατασκευές πλοίων Viking, χρησιμοποιώντας τεχνικές ναυπήγησής τους) καθώς και το λιμάνι του μουσείου, με πλοία Viking και σκανδιναβικές παραδοσιακές ξύλινες βάρκες.

Ο περισσότερος κόσμος είχε μαζευτεί γύρω από μία “κατοικία” Viking, έξω από την οποία δύο σωματώδεις “Vikings” έδιναν ολόκληρη παράσταση σχετικά με το πως ζούσαν και το πως πολεμούσε η φυλή τους πριν 1000 χρόνια. Και δεν ήταν μόνο Δανοί και παιδάκια αλλά και πολλοί τουρίστες όλων των ηλικιών και η παράσταση και το μάθημα ιστορίας ήταν στα Αγγλικά.

Ο καιρός ήταν καλός. Το λιμανάκι είχε κόσμο. Το καφέ ήταν γεμάτο, δεν έβρισκες τραπέζι πάνω στην προβλήτα, υπήρχε έντονη κινητικότητα στην επίδειξη μάχης με κόσμο που πήγαινε και ερχόταν, πολλοί βόλταραν στην προβλήτα και γενικά ήταν υπέροχα.

Εμένα πιο πολύ με γοήτευσαν οι βάρκες που ήταν αραγμένες στο λιμάνι του μουσείου όπως και μια καταπληκτική ανακατασκευή καραβιού.

Τα κορίτσια προτίμησαν να λιαστούν στο ξύλινο deck του Café Knarr, θαυμάζοντας τη θέα και το λιμάνι.
Το Roskilde Havn είναι πραγματικά κάτι που θα συνιστούσα σε όλους όσους γοητεύονται από την εποχή και τον πολιτισμό των Vikings.

Κάστρο Frederiksborg
Ένα από τα πολυάριθμα κάστρα και τα παλάτια που χτίστηκαν κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Christian IV είναι το Κάστρο Frederisborg. Βρίσκεται στην καρδιά της πόλης Hillerød, αποτελεί το μεγαλύτερο κάστρο της Αναγεννησιακής εποχής στη Σκανδιναβία και θεωρείται ένα από τα αρχιτεκτονικά αριστουργήματα αυτού του στυλ.
Είναι από τα διασημότερα κάστρα στη Δανία σε ένα άκρως γραφικό σκηνικό, αφού είναι χτισμένο πάνω σε τρία νησάκια και περικλείεται από μία λίμνη και υπέροχους κήπους.

Χρησιμοποιήθηκε ως βασιλική κατοικία για 100 χρόνια (1600 – 1700). Ανακαινίστηκε στα μέσα του 19ου αι. αλλά τελικά εγκαταλείφθηκε από τους βασιλιάδες αμέσως μετά. Σήμερα είναι Μουσείο Εθνικής Ιστορίας, το οποίο ιδρύθηκε από τον ζυθοποιό (της Carlsberg), Jacob Jacobsen. Σας είπα ότι την Carlsberg θα τη συναντάμε συχνά!

Χτισμένο σε Ολλανδικό αναγεννησιακό στιλ το εντυπωσιακά καλά διατηρημένου κάστρο Frederiksborg δείχνει απλά …παραμυθένιο. Ξεπερνά (από τα κάστρα που έχω δει) ακόμα και αυτό του Neuschwanstein της Βαυαρίας.

Περπατήσαμε σε όλους τους εξωτερικούς χώρους του, βεράντες, αυλές, γεφύρια, προβλήτες. Απ’ όσα κάστρα είχα μελετήσει στη Ζηλανδία, αυτό ήταν το πιο όμορφο, που του άξιζε και μια επίσκεψη και μέσα αλλά δεν μας έπαιρνε χρονικά να την κάνουμε.

Ένα κάστρο με παρόμοιο όνομα “Fredensborg” βρίσκεται στα 10 χιλιόμετρα μακριά. Χτίστηκε σαν εξοχικό παλάτι το 1719 πριν από το Frederisborg και σήμερα το χρησιμοποιεί η Her Majesty the Queen Μαργαρίτα επίσης σαν εξοχικό, Φθινόπωρο ή Άνοιξη. Επίσης, σε αυτό δέχεται και τους αρχηγούς των κρατών. Εμείς δεν είμαστε αρχηγοί κρατών , η Βασίλισσα ήταν στην Κοπεγχάγη, οπότε αναγκαστικά προσπεράσαμε το παλάτι χωρίς να το δούμε ούτε απ’ έξω και κατευθυνθήκαμε προς ένα άλλο κάστρο, το κάστρο Kronborg.

…………………………………. Post ………………………………………………………….

 

[Grerena]

Zealand’s συνέχεια ...

Helsingor και κάστρο Kronborg
Μισή ώρα χρειαστήκαμε για να φτάσουμε στο επόμενο αστεράκι του χάρτη μας, που ήταν
η παραλιακή πόλη Helsingor. Η πόλη είναι γνωστή για το κάστρο “Kronborg” του 15ου αιώνα, που απαθανατίστηκε ως κάστρο Elsinore στον «Άμλετ» του Ουίλιαμ Σαίξπηρ.
Γύρω στις τρεις η ώρα παρκάραμε στο parking του πολιτιστικού κέντρου “The Cuture Yard”.

Όπου και να πάμε στη Δανία θα «σκοντάψουμε» πάνω σε κάποιον από τους διάσημους Αρχιτέκτονές της. Έτσι και εδώ. Το πρώτο πράγμα που είδαμε ήταν το Ναυτικό μουσείο, έργο της εταιρίας “BIG”, γνώριμης ύστερα από την πρωινή μας επίσκεψη στο κτίριο 8TALLET. Είναι ένα ευφάνταστο, υπόγειο μουσείο, που έχει τη μορφή πλοίου χτισμένο σε μια πρώην αποβάθρα με τέτοιο τρόπο που να μην εμποδίζει τη θέα του σπουδαίου αξιοθέατου κάστρου Kronborg.

Μη φοβάστε όμως γιατί δεν θα συνεχίσω το μάθημα αρχιτεκτονικής αφού εδώ στο Helsingor εμένα τουλάχιστον με «κέντρισαν» άλλα πράγματα.

Το κάστρο Kronborg χτίστηκε προς τα τέλη του 1500. Είναι ένα αναγεννησιακό αριστούργημα με μπαρόκ πρασινοχάλκινους πύργους, το οποίο χτίστηκε αρχικά για βασιλική κατοικία, αλλά μέσα στους επόμενους δυο αιώνες ενισχύθηκε με τάφρους, οχυρώσεις, κανόνια και προμαχώνες με βάση τη στρατιωτική αρχιτεκτονική της εποχής και μετατράπηκε σε απόρθητο φρούριο. Ήταν για αιώνες σημαντικό λόγω θέσης. Έλεγχε το στενό του Øresund Sound, εισπράττοντας διόδια από τα πλοία που περνούσαν προς τη Βαλτική καθιστώντας έτσι το Helsigor σε μια από τις πιο σημαντικές και πλούσιες πόλεις της Ευρώπης.

Τη διασημότητά του όμως το κάστρο πιο πολύ την οφείλει στον Σαίξπηρ και στο έργο του «Άμλετ», καθώς ο Άγγλος δραματουργός τοποθέτησε εδώ, στο κάστρο της Ελσινόρης, τα γεγονότα της τραγωδίας του Δανού πρίγκιπα Άμλετ.
Από το 2000 το κάστρο έχει συμπεριληφθεί από την UNESCO στον κατάλογο των Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς.

Χρειάζονται τουλάχιστον δυο ώρες για να δεις το κάστρο άπαξ και περάσεις τις πύλες του. Εμείς προτιμήσαμε να το «δούμε» απ’ έξω, κάνοντας βόλτα στις οχυρώσεις, που απλώνονται σε έναν καταπράσινο χώρο περιμετρικά του. Στην ουσία ήταν ένας περίπατος στα μονοπάτια των τάφρων του κάστρου, αλλά και ένας περίπατος παράλληλα με την ακτή, αφού το κάστρο βρίσκεται στην άκρη μιας χερσονήσου και περιβάλλεται από τη θάλασσα από τις τρεις πλευρές του.

Η θέα ήταν ... ποικίλη. Πότε έβλεπες τη θάλασσα, πότε το κάστρο, πότε τους πράσινους λόφους (που έκρυβαν μέσα τους περάσματα του κάστρου), πότε το Helsingbor της Σουηδίας απέναντι. Πάρα πολύ μου άρεσε αυτή η 40λεπτη βόλτα στους «κήπους» του κάστρου της Ελσινόρης.

Σειρά είχε το λιμάνι του Helsingor και ένας “ηλιόλουστος” καφές!
Νομίζω ότι είμαστε πολύ τυχερές στο θέμα καιρός. Η σημερινή ημέρα (όπως ίσως και η χθεσινή) είχε υπέροχο καιρό για ημερήσια εκδρομή στην εξοχή. Ένα καφεδάκι πλάι στο λιμάνι του Helsingor έμοιαζε ιδανικό.
Το καφέ του Πολιτιστικού κέντρου μοιάζει να μονοπωλεί το λιμάνι, αλλά από την άλλη ήταν και ωραίο, οπότε καθίσαμε σε αυτό. Ωραίο και φωτεινό ήταν και μέσα αλλά είπαμε σήμερα που ήταν ... καλοκαίρι να καθίσουμε στα τραπεζάκια έξω, πλάι στα καράβια.

«Τι ωραία που είναι εδώ, σήμερα» έλεγα συνέχεια. Αλλά μάλλον θα το είπα πολλές φορές, γιατί η Emily αντέδρασε με το: «Μας το είπες, το εμπεδώσαμε».
Χα, χα Τι να κάνω; Αυτά τα μικρά λιμάνια του βορρά μου βγάζουν μια γοητεία ...
«Ότι προλάβεις, από “γοητεία”, γιατί απ’ ότι φαίνεται από αύριο χαλάει ο καιρός».

Σε κοντινή απόσταση, απέναντι από το “Culture Yard”, στην άκρη μιας προβλήτας με θέα στο νερό βρίσκεται ο “Han”, με το παρατσούκλι "ο μικρός γοργόνος" μια σύγχρονη ανδρική εκδοχή της κλασικής χάλκινης μικρής γοργόνας της Κοπεγχάγης.

Δηλαδή .... άλλη μία εκδοχή της κλασικής μικρής γοργόνας της Κοπεγχάγης! Εμείς ήδη με τον “Han” έχουμε δει την τέταρτη γοργόνα σε Δανέζικο έδαφος (και σίγουρα θα υπάρχουν κι άλλες!). Παρόλο που ο Han δεν έχει ουρά αλλά πόδια αποκαλείται μικρό ασημένιο αδερφάκι του αρχικού αγάλματος, λόγω της στάσης του πάνω στο βράχο, ίδιας με της μεγάλης αδερφής του. Σε πλήρη αντίθεση με τους χάλκινους λιμενεργάτες, που κοσμούν το λιμάνι του Helsingor, αλλά και τα παραδοσιακά αγάλματα μυωδών ανδρών, οι γλύπτες εδώ δημιούργησαν μια εύθραστη, αγορίστικη φιγούρα.

Ο “Han” αγναντεύει τη θάλασσα και το κάστρο ενώ η γυαλιστερή του επιφάνεια αντανακλά το περιβάλλον. Πρόκειται για μια καλλιτεχνική πινελιά, που τείνει να γίνει πόλος έλξης για την πόλη.

Είπαμε να κάνουμε και μια μικρή βόλτα στην πόλη του Helsingor, την οποία και κάναμε, χωρίς όμως να απομακρυνθούμε και πολύ από τα πέριξ του λιμανιού.

Εκτός από το λιμάνι, είδαμε και το μουσείο των ναυπηγείων με τους χάλκινους λιμενεργάτες του απ’ έξω, είδαμε και το φουτουριστικό Πολιτιστικό κέντρο του και πολλές όμορφες εικόνες της πόλης.

Είδαμε και δυο τοιχογραφίες της πόλης, οι οποίες παίζει να είναι και οι πλέον διάσημες τοιχογραφίες του ... forum!

Μπορεί το κάστρο να ήταν ο κράχτης για να έρθουμε στην πόλη, αλλά όπως συνέβη και με το Roskilde, πιο πολύ χάρηκα την πόλη και ιδιαιτέρως το λιμάνι της.

Το πρόγραμμα για τη συνέχεια είχε επίσκεψη στο πάρκο Dyrehaven, αλλά ....
Οριακή θα ήταν η είσοδός μας σε αυτό όσον αφορά το φως της ημέρας... και θα μπορούσαμε να μπούμε πριν νυχτώσει στο πάρκο, αλλά .... δεν ξέρω πως θα βγαίναμε μετά. Σήμερα ήταν Τετάρτη, η οποία είναι η μόνη ημέρα της εβδομάδας που στο πάρκο επιτρέπεται να μπεις με το αυτοκίνητο για να το γυρίσεις και σε αυτό έλπιζα εξ’ αρχής. Σκεφτόμουν ότι αν μπούμε με το αυτοκίνητο όσο τεράστιο και να είναι θα μπορούσαμε να κάνουμε ένα μικρό γύρο και να δούμε έστω και λίγο το 3ο Unesco του νησιού.

Louisiana museum
Αλλά τα ταξιδιωτικά προγράμματα είναι για να καταστρατηγούνται. Μεταξύ Kronborg και πάρκου υπάρχει το Μουσείο Louisiana. Πρόκειται για ένα μουσείο μοντέρνας Τέχνης που ... ήθελα και δεν ήθελα να πάω να το δω.
Από τη μία ήταν πολύ ιδιαίτερο και είχα μεγάλη περιέργεια να το δω και αν δεν το έβλεπα τώρα δεν θα μου ξαναδινόταν η ευκαιρία να το κάνω (εδώ που βρίσκεται) και από την άλλη είχε αρκετά ακριβή είσοδο (145κορώνες δηλ. 20€!!!) και φανταζόμουν ότι δεν θα ήταν δα ούτε Pompidou, ούτε Ludwig (Κολωνίας), χώρια του ότι εξ’ αιτίας του θα «χάναμε» το πάρκο Jægersborg Dyrehave.

Τη λύση την έδωσε η ... Joy. Louisiana ψήφισε και μιας που η φιλενάδα μας δεν θα μας ακολουθούσε στο Όσλο, εκεί δηλαδή που ήταν το “βαρύ πυροβολικό” των μουσείων της εκδρομής ε! εννοείται ότι εισακούστηκε η επιθυμία της.

Το Louisiana ήταν ότι πιο ιδιαίτερο έχω δει σε μουσείο Μοντέρνας Τέχνης.
Θα ξεκινήσω με ένα tip: Το μουσείο ονομάστηκε Louisiana λόγω της συζύγου του ιδιοκτήτη. Όχι μιας αλλά τριών συζύγων, αφού ... όλες τις έλεγαν Louiz! Βέβαια αυτό το μουσείο έχει και άλλες πρωτοτυπίες. Χτίστηκε για να γίνει μουσείο. Δεν ήταν δηλαδή κάποτε κάποιο παλάτι που σήμερα βρήκε στέγη κάποια συλλογή.

Φτάσαμε γύρω στις 5:30 το απόγευμα. Είχαμε πολύ χρόνο έως τις 10:00 που θα έκλεινε σήμερα. Τυχερές είμαστε που βρήκαμε μια θεσούλα για το μικρό μας Augo, στο parking πολύ κοντά στην είσοδο. Από το πόσο γεμάτο ήταν το parking καταλάβαμε και πόσο κόσμο είχε το μουσείο μέσα.

Το πρώτο πράγμα που είδαμε φτάνοντας στην είσοδό του μουσείου ήταν ένας Henry Moore…

Το μουσείο είναι ένα παγκοσμίως γνωστό αξιοθέατο της Δανίας λόγω των εκθέσεών του, των μόνιμων συλλογών του, για την εξαιρετική τοποθεσία του, για την αρχιτεκτονική του, για τον κήπο του και για όλα αυτά μαζί. Το Louisiana αποτελεί ένα μοναδικό σκηνικό που συνδυάζει αρμονικά την τέχνη, τη φύση και την αρχιτεκτονική.

Εγώ ξεκίνησα με τους εξωτερικούς χώρους για να προλάβω το σκοτάδι, τα κορίτσια μπήκαν γρήγορα μέσα για να γλυτώσουν το κρύο που είχε αρχίσει στο μεταξύ.

Το πάρκο προσφέρει ένα υπέροχο σκηνικό για τη μεγάλη συλλογή γλυπτών της Louisiana. Τα 60 γλυπτά του μουσείου βρίσκονται σε ένα σχολαστικά σχεδιασμένο πάρκο και καθένα από αυτά είναι προσεκτικά τοποθετημένο για να ενσωματώνεται απρόσκοπτα στο περιβάλλον.

Εξέχουσα θέση διατηρείται για το διάσημο γλυπτό “Two piece reclining figure No.5” του Henry Moore, δημιουργία του 1963. Τοποθετημένο στο γρασίδι πίσω από το μουσείο, ακριβώς στην άκρη της πλαγιάς με θέα τη θάλασσα, το γλυπτό έχει συνδεθεί τόσο στενά με την ταυτότητα του μουσείου με την πάροδο του χρόνου που έχει γίνει η εικόνα του ίδιου του μουσείου. Τη θέση του γλυπτού (η οποία είναι βέβαια και από τις πλέον αβανταδόρικες) την επέλεξε ο ίδιος ο Moore.

Ο κήπος αποτελείται από ένα μικρό οροπέδιο και μία πλαγιά με κλίση προς της θάλασσα του Øresund και κυριαρχείται από τεράστια δέντρα και θάμνους συνθέτοντας παράλληλα και έναν βοτανικό κήπο!

Τριγύρισα στο χώρο προσπαθώντας να μην αφήσω σπιθαμή ανεξερεύνητη...

Εδώ ένας Joan Miró ...

Το παράκανα όμως με την εξερεύνηση όταν ακολούθησα ένα μονοπάτι-γλυπτό, στο οποίο ίσα που χωρούσε το ένα μου πόδι, χώρια του ότι παραλίγο να χαθώ .

Όταν έπεσε το σκοτάδι και το κρύο παραδυνάμωσε αποφάσισα να συνεχίσω με την εντός συλλογή.

Μπήκα μέσα στο μουσείο, στο οποίο είχε πολύ κόσμο. Για την ακρίβεια, εγώ τόσο πολύ κόσμο δεν έχω δει αλλού. Ίσως όμως να έχω δει στο μουσείο της Ακρόπολης τις ημέρες της δωρεάν εισόδου.

Το μουσείο περιλαμβάνει πολλές πτέρυγες, άλλες υπόγειες, άλλες υπέργειες, άλλες ανεξάρτητες, που συνδέονται μεταξύ τους είτε με γυάλινους διαδρόμους, που γίνονται ένα με τη φύση είτε με αυλές και αίθρια.
Προσπάθησα να δω ότι μπορούσα. Η αλήθεια είναι ότι χρειαζόμουν …gps. Δεν είχε μια ομαλή ροή η διαδρομή. Το μουσείο ήταν «λαβύρινθος», οπότε φυσικό και επόμενο ήταν να μη βρω τα κορίτσια. Το γεγονός ότι δεν υπάρχει σαφής κατεύθυνση για την επίσκεψη ήταν μέσα στα ...σχέδια των αρχιτεκτόνων! Ήθελαν η Louisiana να έχει μια ελευθερία κινήσεων και οι επισκέπτες να κατανέμονται καλύτερα στο χώρο. Το αποτέλεσμα για μας ήταν ότι το μουσείο το είδαμε χωριστά, η κάθε μία μόνη της, αφού συναντηθήκαμε πια στο τέλος της επίσκεψής μας.

Εκτός από έργα Δανών καλλιτεχνών με πτέρυγες που θυμίζουν κλασικές πινακοθήκες...

Ότι άλλο είδα ήταν .... όχι και τόσο κλασικό, με πρώτη απ’ όλες η πτέρυγα Giakometti ...
Τα έργα του Alberto Giacometti αποτελούν μεγάλο κομμάτι της Συλλογής της Λουιζιάνα.
Στο δρόμο προς τις αίθουσές του συναντούμε δύο σημαντικά έργα από τη σουρεαλιστική περίοδο του, Spoon Woman και το Walking Woman. Ξέρετε πόση ώρα περίμενα για έχω λήψη χωρίς κόσμο;

Στην κυρίως αίθουσα συναντήσαμε έναν πιο ώριμο Τζιακομέτι, που μας πηγαίνει πίσω στους Ετρούσκους ή έστω σε κάτι που μοιάζει με ανθρώπους σε μια μετα- πυρηνική εποχή.

Ο walking Man είναι το «μεγάλο» έργο του σε μια μεγαλειώδη αίθουσα-ένα με τη φύση, που δεν φαινόταν τώρα που νύχτωσε...

Μια μοναχική ανδρική φιγούρα φτιαγμένη από ένα ενιαίο κομμάτι μπρούτζου, του οποίου η τραχιά επιφάνεια προσδίδει μια σκελετική όψη στον άνδρα και στο περιπλανώμενο περπάτημά του. Αυτό το έργο είναι τόσο εμβληματικό που εμφανίζεται στο πίσω μέρος του χαρτονομίσματος των 100 φράγκων στην Ελβετία, τη χώρα γέννησης του καλλιτέχνη, και υπάρχει επίσης ένα αντίγραφο του αγάλματος στα κεντρικά γραφεία της UNESCO στο Παρίσι!

Πολύ «δυνατή» έκθεση του μουσείου είναι αυτή του σούπερ σταρ της σύγχρονης τέχνης Ισλανδού Ragnar Kjartansson.
Εκτίθεται μια σειρά από video art, πίνακες ζωγραφικής, γλυπτά και σχέδια, συμπεριλαμβανομένων πολλών από τα πιο αγαπημένα έργα του ίδιου του καλλιτέχνη. Ανάμεσά τους μια εγκατάσταση βίντεο εννέα καναλιών "The Visitors" (2012), με τον Kjartansson και μια ομάδα φίλων του να παίζουν μουσική, ο καθένας διαφορετικό όργανο και μέσα από διαφορετική οθόνη δημιουργώντας έτσι μια ορχήστρα με το θεατή να βρίσκεται στο κέντρο της ακούγοντας την ίδια μουσική από 9 διαφορετικές πηγές. Ήταν απλά θαυμάσιο, εντελώς συναρπαστικό και καθηλωτικό!

Υπήρχαν και πολλά ανθρωποκεντρικά έργα, που θα δυσκολευτώ να περιγράψω.

Το ανθρωποκεντρικό κομμάτι που αφορούσε τις Ρωσίδες επαναστάτριες, το οποίο ήταν ακατάλληλο για παιδιά (αλήθεια, αφού υπήρχε και ανάλογη σήμανση) σίγουρα δε μπορώ να το περιγράψω. Να πάτε να το δείτε. Είχε δε τόσο κόσμο, που σχεδόν αποσβολωμένος παρακολουθούσε τα video της έκθεσης, και ήταν πολύ δύσκολο ακόμα και να διασχίσεις την αίθουσα για να προχωρήσεις στην επόμενη!!!
Η φεμινιστική-ακτιβιστική ομάδα διαμαρτυρίας “Pussy Riot”, που ιδρύθηκε στη Μόσχα το 2011, είναι διάσημη για τις αυθόρμητες και θαρραλέες ενέργειές της που αμφισβητούν το ρωσικό καθεστώς. Στη “Louisiana”παρουσιάζεται η πρώτη μουσειακή έκθεση της Pussy Riot.

Τον άνθρωπο που σκέφτεται να κάνει το απονενοημένο … πάλι δυσκολεύομαι να περιγράψω. Έργο του Kjartansson και αυτό, ο “scared man” είναι ένας άνδρας με σμόκιν βρίσκεται σε ένα γείσο με την πλάτη στον τοίχο, που σκέφτεται να κάνει το απονενοημένο διάβημα.
Κυριολεκτικά, ερμηνευτική, παραστατική, αρκετά αληθοφανής και γενικά … απερίγραπτη … τέχνη!

Είδαμε και την Δομινικανοαμερικανή Firelei Báez με τα μνημειώδη χρωματιστά σχέδιά της πάνω σε αρχαίους αποικιακούς χάρτες ...

Είδαμε και τεράστιο υφαντό γλυπτό, που απεικονίζει μια αναπαράσταση του σπηλαίου Σιμόνι στην ανατολική Κένυα, στην έκθεση “Cave_bureau”.

και δεν περιγράφω άλλο ...

Κάποια στιγμή συνάντησα την Emily. Ανταλλάξαμε πληροφορίες για το μουσείο. Τι είδες εσύ; αυτό το είδες; αυτό δεν το είδες; Καθίσαμε με ησυχία για να τσεκάρουμε τι είχε δει η καθεμιά. Το μουσείο ήταν τόσο πολύπλοκο χωροταξικά, που φοβόμουν μην τυχόν μου είχε ξεφύγει κάτι πολύ σημαντικό που δεν είχα δει. Έψαξα τα highlights του διαφημιστικού prospect και τι να δω; Έχει κάποιο έργο της Kusama μέσα που ΔΕΝ ΤΟ ΕΙΔΑ!
«Που είναι και δεν το είδα;» «Πάω να ρωτήσω τη reception».
Και έτσι πήρα οδηγίες ...
«Θα κατεβείς τις σκάλες θα περάσεις όλα τα ανθρωπολογικά θα ανεβείς τις σκάλες θα βρεις μια ταμπέλα που λέει προς Kusama, θα κατέβεις 3 σκαλοπάτια και θα δεις δυο πόρτες. Την δεξιά θα ανοίξεις για να δεις την Kusama».
Μια πορτούλα ήταν που δεν σου γέμιζε το μάτι. Μα είναι δυνατόν μία τόσο πληθωρική γκαλερί να έχει την Kusama κρυμμένη εδώ μέσα; Τελικά υπήρχε λόγος. Το «έργο» το απαιτούσε!

Το «Gleaming Lights» της Yayoi Kusama ήταν σκέτη ... οφθαλμαπάτη.

...που αποτελείται από ... άπειρα πολύχρωμα φωτάκια μέσα στο σκοτάδι.

Το «Gleaming Lights» αποτελείται από έναν ενιαίο χώρο τέσσερα επί τέσσερα μέτρα, εκατό μινιατούρες λάμπες, τοίχους και οροφή με καθρέφτη και ένα πάτωμα, που είναι μια ... πισίνα με νερό, που ενισχύει τις αντανακλαστικές ψευδαισθήσεις. Οι μικροσκοπικές λάμπες έχουν συνεχείς χρωματικές εναλλαγές από κόκκινο σε πράσινο σε μπλε σε κίτρινο, αποκτώντας διαδοχικά τους χρωματισμούς ξανά και ξανά με μια απαλή, ρυθμική κανονικότητα.

Με το που μπαίνεις μέσα και κλείνεις την πόρτα πίσω σου στέκεσαι στη μέση του σκοτεινού δωματίου πάνω σε μια πλατφόρμα-πρόβολο πάνω από την πισίνα αλλά νιώθεις ότι αιωρείσαι σε ένα σκοτεινό περιβάλλον, περιτριγυρισμένη από … άπειρα πολύχρωμα φωτάκια που κινούνται!
Οι τοίχοι με καθρέφτη επεκτείνουν τα όρια αυτού που στην πραγματικότητα είναι ένα μικρό, κλειστό δωμάτιο, δημιουργώντας την ψευδαίσθηση του άπειρου χώρου και εσύ να νιώθεις τόσο ... μικρός!

Το βρήκα αριστουργηματικό!
Ήταν από τα πιο όμορφα δημιουργήματα που έχω δει από καλλιτέχνη σε γκαλερί μοντέρνας τέχνης. Και μου άρεσε που έκλεισε με αυτό η επίσκεψή μου σε αυτό το μουσείο. Και παραλίγο να μην το δω!

Η ώρα είχε πάει 8 και ... καιρός να φύγουμε.
Στη συνέχεια πήραμε το αυτοκίνητο φτάσαμε αισίως στην Κοπεγχάγη. Παρκάραμε το αυτοκίνητο σύμφωνα με τις οδηγίες που είχαμε έξω από τα γραφεία της Europecar και αφού πήραμε το κατιτίς μας για να φάμε στο δρόμο από τα γνωστά μας πια 7eleven (είναι πάντα ανοιχτά και έχουν snacks & είδη φούρνου) φτάσαμε στο hostel μας για τις καθιερωμένες πια μπίρες μας.

Τελευταίο μας βράδυ σήμερα. Είχαμε πολλά να οργανώσουμε και να σκεφτούμε για την αυριανή ημέρα. Θα φεύγαμε γύρω στις 10:00 από το ξενοδοχείο και από τη Δανία για να πάμε στο Malmö. Εγώ σκέφτηκα ότι είχα λίγο χρόνο για να πεταχτώ μέχρι το πάρκο που δεν πήγαμε σήμερα. Έψαξα στην αρχή τα λεωφορεία αλλά μια δυσκολία μου την έβγαζαν. Δεν δέχονται κάρτα τα λεωφορεία και μου φαινόταν «βουνό» το να πάω να κάνω μετρητά για δύο εισιτήρια τώρα που φεύγουμε από τη χώρα. Απογοητεύτηκα για λίγο μέχρι που η reception με βοήθησε να βρω τη λύση. Με λίγο περπάτημα παραπάνω θα πήγαινα ως τον κεντρικό σταθμό του τρένου θα έβγαζα εισιτήριο ale retour για το σταθμό Klampenborg και θα προσέγγιζα το πάρκο από την δυτική του είσοδο.

Ήθελα να παίξουμε και κάτι από τα πολλά παιχνίδια του hostel. Απ’ την πρώτη στιγμή μου είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον ένα παιχνίδι, που μόλις σήμερα κάθισα για να το παρακολουθήσω και να μάθω πως παίζεται.

Table Shuffleboard λέγεται.
Το Table Shuffleboard είναι ένα παιχνίδι στο οποίο οι παίκτες σπρώχνουν βαράκια απευθείας με το χέρι πάνω σε ένα μακρύ ξύλινο τραπέζι με στόχο αυτά να φτάσουν στην αντίθετη πλευρά του τραπεζιού και να σταματήσουν σε μια περιοχή σκορ μαζεύοντας πόντους. Ένα υλικό (σαν ροκανίδι) βοηθάει τα βαράκια να γλιστρούν πάνω στο τραπέζι και το ταλέντο του παίκτη να σταματούν εκεί που πρέπει.
Κάτι μεταξύ μπιλιάρδου και curling δηλαδή

Δεν παίξαμε.
Και η κούραση αλλά και η μπίρα με κοίμισαν πολύ εύκολα.

....................................................... post .............................................................

 

[Grerena]

Dyrehaven (Deer Park)
Από τα άγρια χαράματα σηκώθηκα. Είχα ετοιμαστεί αποβραδίς και έτσι έφυγα αμέσως.
Άδειο ήταν το λόμπι. Φυσικό είναι. Τέτοια ώρα (7:00 το πρωί) όλοι κοιμούνται. Έβγαλα δυο φωτογραφίες του αγαπημένου πλέον λόμπι και το “αποχαιρέτισα”. Δεν θα επέστρεφα πίσω, αφού μετά το πάρκο θα έφευγα κατευθείαν για Σουηδία.

Ανέβηκα την “Bernstorffsgade” και σε 10’ έφτασα στο σταθμό. Βρήκα και μηχάνημα εισιτηρίων αλλά βρήκα και γκισέ, τον οποίο και προτίμησα. Ογδόντα κορώνες (κοντά 11€) πλήρωσα το εισιτήριο ale retour για το σταθμό του Klampenborg.

Στις 7:38 είχε ήδη φύγει το τρένο. Ψιλο-άδειο ήταν τέτοια ώρα. Μετά από 9 στάσεις και 20 λεπτά ήμουν ήδη στον προορισμό μου. Το Klampenborg ήταν η τελευταία στάση της διαδρομής.

Κατέβηκα απ' το τρένο, πέρασα το δρόμο και σχεδόν αμέσως βρέθηκα σε μια από τις εισόδους του πάρκου.

Το Dyrehaven που στα Δανέζικα σημαίνει «Πάρκο ελαφιών» είναι ένα δασικό πάρκο, που βρίσκεται μόλις 30χλμ. βόρεια της Κοπεγχάγης. Είναι γνωστό για τις μεγάλες και γέρικες βελανιδιές που διαθέτει αλλά κυρίως για τα ελάφια του. Από το 2015 εγγράφηκε στα μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco.
Όλες οι είσοδοι στο πάρκο έχουν μια χαρακτηριστική κόκκινη πύλη και ένα σπιτάκι, που χρησιμεύει ως κατοικία των δασοφυλάκων. Στις 19 πύλες του πάρκου δόθηκε το χαρακτηριστικό κόκκινο χρώμα από τα μέσα του 18ου αιώνα και η εμφάνιση τους ολοκληρώθηκε με ένα υπέρθυρο στο πάνω μέρος, που φέρει το μονόγραμμα του βασιλέως μονάρχη.

Το 1669 ο Frederik ΙΙΙ αποφάσισε ότι το δάσος έπρεπε να περιφραχτεί και τα άγρια ελάφια από τις γύρω περιοχές να οδηγηθούν σε αυτό το πάρκο. Το τοπίο διαμορφώθηκε έτσι ώστε οι Δανοί βασιλιάδες και η αυλή να μπορούν να διεξάγουν κυνήγι με σκύλους, το οποίο και κορυφώθηκε μετά τον Μεσαίωνα έως και τον 18ο αι. Οι δρόμοι είναι διαμορφωμένοι σε σχήμα αστεριού, έτσι ώστε οι κυνηγοί να μπορούν να σταθούν στα σταυροδρόμια και να παρακολουθούν πιο εύκολα την πορεία των σκύλων στο κυνήγι.
Το μεγαλύτερο αξιοθέατο του ζωολογικού κήπου "Jægersborg" είναι τα ελάφια.
Σήμερα υπάρχουν περίπου 2.100 ελάφια, τα οποία προέρχονται σε μεγάλο βαθμό από τα αρχικά ζώα.

Το πρώτο αλλά και το τελευταίο καφέ (να το πω; ) που συνάντησα ήταν το γραφικότατο “Peter Liep's Hus”, το οποίο στις 8:00 το πρωί μιας καθημερινής με ψοφόκρυο ήταν κλειστό. Εξανεμίστηκαν οι ελπίδες μου για να πιω πρωινό καφέ!

Το "Jægersborg Dyrehave" δεν είναι πάρκο. Είναι δάσος. Μεγάλο, τεράστιο και ήσυχο (από κόσμο).
Δεν θα μπορούσα να το γυρίσω, ούτε καν μέχρι το κυνηγετικό περίπτερο δεν θα μπορούσα να πάω, που είναι σχεδόν στο κέντρο του πάρκου. Μια μικρή πεζοπορική διαδρομή ήθελα να κάνω κάνοντας ένα κύκλο στα νότια του πάρκου συνδυάζοντας ίσως και ένα "βλέμμα" στο Bakken (ένα γειτονικό θεματικό πάρκο) και ελπίζοντας ότι θα συναντούσα και μερικούς από τους μόνιμους κατοίκους, που ήταν φυσικά τα ελάφια.

Αλλά και αυτή η μικρή βόλτα είχε … θέματα.
Πως να κάνω μικρή βόλτα σε ένα πάρκο που είναι τεράστιο; Όποιο δρόμο και να κοίταζα ... «έσβηνε» όπου έφτανε το μάτι μου και μου ήταν αρκετά δύσκολο να πάρω την απόφαση για να το ακολουθήσω.

Σχεδόν … φοβόμουν.
Εσείς θα ακολουθούσατε χωρίς δεύτερη σκέψη αυτόν τον δρόμο;

Και άνθρωπος … πουθενά. Και είχε και ένα κρύο απίστευτο. Η θερμοκρασία είχε πέσει 10 βαθμούς κάτω σε σχέση με χθες και είχε και αέρα.

Και εκεί που στεκόμουν σε μια διασταύρωση προσπαθώντας να βρω προς τα που να προχωρήσω ή αν θα προχωρήσω, τη λύση μου έδωσε ένα ελάφι, που είδα κάπου στο βάθος να διασχίζει το δρόμο. «Προς τα εκεί θα πάω», σκέφτηκα. Και πήγα.
Βέβαια το ελαφάκι δεν με περίμενε, αλλά μου “έδειξε” μόνο το δρόμο, δεξιά και αριστερά του οποίου πολλά ελάφια έβλεπα ανάμεσα στα φυλλώματα. Μερικά βέβαια τα μπέρδευα με τα ... πεσμένα κούτσουρα. Ήταν κορμοί από γέρικες βελανιδιές που παρέμεναν στο δάσος.

Σε λίγο όμως συνήθισε το μάτι μου και ξεχώριζα πιο εύκολα, τα ελάφια από τα κούτσουρα.

Τσάμπα βέβαια καθόμουν, έψαχνα, παρατηρούσα και ζουμάριζα τα ελάφια που έβλεπα εκεί μακριά στο βάθος, για τα οποία ήμουν και δεν ήμουν σίγουρη αν ήταν ελάφια, χα, χα αφού σε λίγο θα συναντούσα αγέλες και αγέλες, τις οποίες θα φωτογράφιζα χωρίς κόπο.

Ώσπου σε κάποια στιγμή πέτυχα και αγέλη. Μεγάλη και …ατρόμητη. Στα δύο μέτρα την πλησίασα για να βγάλω μια selfie και αυτά ούτε που κουνήθηκαν από τη θέση τους.

Ένα δυο μόνο σήκωσαν κεφάλι, με κοίταξαν και μετά με αγνόησαν και συνέχισαν το φαγητό τους. Είναι πολύ εξοικειωμένα με τον άνθρωπο. Είχα διαβάσει κάπου ότι «Δεν υπάρχει σχεδόν κανένα μέρος στον κόσμο όπου μπορείτε να πλησιάσετε τόσο κοντά ένα κοπάδι ελαφιών όσο εδώ» και δεν … το πίστευα ότι το κοντά είναι τόσο … κοντά!

Έστριψα σε ένα δρομάκι για να μπορέσω να πραγματοποιήσω τον πεζοπορικό “κύκλο” που είχα στο μυαλό μου.
Είχα ήδη εξοικειωθεί και με την ερημιά. Περπατούσα μέσα στο δάσος και το μόνο που μου έκανε παρέα ήταν το θρόισμα των φύλλων (γιατί είχε και αέρα εκείνη την ημέρα). Ακούγεται πολύ ποιητικό αλλά ήταν παράλληλα και πολύ ρεαλιστικό.
Κάποια στιγμή είδα ένα σπίτι. Ήταν ένα αχυρένιο σπίτι, όπως στα παραμύθια.

Πριν από 200 χρόνια, χτίστηκαν πολλά ξύλινα σπίτια με αχυρένια στέγη, όπου αποθηκεύονταν σανό για τη χειμερινή διατροφή των ελαφιών. Σήμερα έχουν απομείνει πέντε, ένα εκ των οποίων «πέτυχα» στη μικρή μου βόλτα. Δεν έχει πια την παλιά χρήση αλλά σίγουρα ενισχύει την ομορφιά του τοπίου.

Κάπου εδώ με προσπέρασαν δυο ιππείς...

Μα που βρισκόμουν; Στη Δανία του 21ου αιώνα;

Σε λίγο άρχισα να βλέπω στο βάθος το Λούνα πάρκ. Το "Bakken" είναι εκεί.
Μπορεί να ήξερα προς τα που περπατούσα και τι θα συναντούσα σε λίγο αλλά παρ’ όλα αυτά είναι μία έκπληξη να συναντάς ένα Λούνα παρκ στη μέση του δάσους.

Το Dyrehavsbakken έχει καταγραφεί σαν το παλαιότερο Λούνα παρκ του κόσμου. Χρονολογείται από το 1583 αλλά στην ουσία αυτή η χρονολογία αφορά τον προπομπό του Λούνα παρκ. Πολλοί άνθρωποι συνέρρεαν στο πάρκο λόγω των ιαματικών νερών της περιοχής, που είχαν θεραπευτικές ιδιότητες. Αυτό έφερε εμπόρους με πάγκους με τρόφιμα και πλανόδιους διασκεδαστές όπως κλόουν, ζογκλέρ, μίμους και τραγουδιστές.
Γύρω στο 1800 το πάρκο απέκτησε την πρώτη του ρόδα, το 1840 το πρώτο του καρουζέλ (με ατμό) και το 1932 το πρώτο του τρενάκι, το Rutschebanen, το οποίο και υπάρχει ακόμα.
Λόγω της ιστορικής του αξίας και της μοναδικής του θέσης, δεν επιτρέπεται σε μεγάλες επωνυμίες να στήνουν περίπτερα στο Bakken και οι επιγραφές νέον … απαγορεύονται. Αντίθετα, υπάρχει μια ποικιλία από πολύχρωμες ξύλινες κατασκευές, μικρά ανεξάρτητα ιδιόκτητα καταστήματα και παλιομοδίτικοι πάγκοι.

Το πάρκο δεν λειτουργεί το χειμώνα. Τώρα όμως τον Οκτώβρη και μάλιστα κατά την περίοδο του Haloween και των Φθινοπωρινών διακοπών των Δανών είναι τα φόρτε του. Ένας από τους λόγους που ήθελα να ‘ρθουμε χθες ήταν και για να χαρούμε και τα χρώματα και τους στολισμούς Haloween.

Εκτός από το πρωτοπόρο Rollercoaster Rutschbanen, είδα και άλλα από τα δημοφιλή παιχνίδια, όπως το “Onride”, το "Polyppen" και το "Mine Train Ulven". Δεν ήμουν μόνη μου. Συνάντησα και το ... προσωπικό του Bakken, που ήταν επί ποδός, αφού φρόντιζε το χώρο και τον προετοίμαζε για το βράδυ.

Πήρα το δρόμο της επιστροφής. Τον έκλεισα τον «κύκλο» στην πύλη απ’ όπου μπήκα. Άλλα 600μ. ήθελα ακόμα ως το σταθμό...

Σε 5 λεπτά ήμουν στο σταθμό και σε 15 έφυγε το τρένο. Το γεγονός ότι δεν υπήρχε στην ουσία σταθμός, δεν υπήρχε πίνακας ανακοινώσεων, δεν υπήρχε άνθρωπος να ρωτήσω με δυσκόλεψε αρκετά έως ότου ανακάλυψα ότι ... ένα και μόνο ένα τρένο υπήρχε για Κοπεγχάγη και δεν ήταν κάποιος «κόμβος» για να αναρωτηθώ. Ευτυχώς που είχα εισιτήριο επιστροφής βέβαια.

Πολύ χάρηκα που στρίμωξα και το 3ο Unesco της εκδρομής μέσα στη σημερινή ημέρα. Ήταν λίγο τραβηγμένο να πάω μόνη μου στις 8:00 το πρωί σε ένα δάσος αλλά στο τέλος αποδείχθηκε ... συναρπαστική η όλη φάση.

Στις 10:15 ακριβώς ήμουν στον Κεντρικό σταθμό της Κοπεγχάγης και συνεπής στο ραντεβού μου με τα κορίτσια.
Κατευθυνθήκαμε σε μηχάνημα που είχε την επιγραφή “Øresundticket” και βγάλαμε 3 εισιτήρια για Malmö.

Αντίο Δανία!
………………………………………….. post …………………………………………………………..

 

[Grerena]

Malmö
Η τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Σουηδίας. Γνωστή λόγω … γέφυρας. Η Øresund bridge γεφυρώνει τον πορθμό Øresund, τη Δανία με τη Σουηδία, την Κοπεγχάγη με το Malmö. Εγώ την πρωτοέμαθα το 2013, τότε που η Σουηδία είχε (ξανά)αναλάβει τη Eurovision και η εκδήλωση είχε γίνει στο Malmö. Αλήθεια! Η πίστα τη βραδιά αυτής της Eurovision ήταν μια … γέφυρα, η οποία συμβόλιζε τη φιλία των δύο χωρών ...

Φωτο internet
... και μαντέψτε ποια χώρα κέρδισε εκείνη τη χρονιά: Το τρόπαιο πέρασε τη ... γέφυρα και πήγε από τη Σουηδία στη Δανία!

Για πότε περάσαμε Σουηδία ούτε που το καταλάβαμε. Ήταν και κοντά, δεν έγινε και κανένας έλεγχος (διαβατηρίων) και ένιωσα σαν να … μην αλλάξαμε χώρα.

Τη γέφυρα Øresund μπορείς να τη δεις από παντού, αλλά όχι όταν τη διασχίζεις με τρένο.
Όταν τη διασχίζεις με το τρένο βλέπεις αυτό …

Σημασία έχει ότι φτάσαμε γρήγορα στο σταθμό των τρένων του Malmö, από τον οποίο δεν πολυθέλαμε να βγούμε έξω λόγω … κρύου! Σήμερα έκανε πολύ κρύο, είχε και αέρα και εκείνη τη στιγμή είχε και ένα ψιλόβροχο. Που να προχωρήσουμε και που να πάμε;

Είπαμε να αφήσουμε τα σακίδιά μας στη φύλαξη. Φωτιά και λαύρα όμως ήταν τα restorage. 35 κορώνες η ώρα (!!!) και εμείς θα μέναμε στην πόλη έως τις 6:00 το απόγευμα. Ε όχι! Ότι γλυτώσαμε από τις μετακινήσεις μας με τα λεωφορεία (flixbus) θα τα πληρώναμε στο σταθμό; Μαζί μας λοιπόν θα παίρναμε τα σακίδια. Ευτυχώς που οι αεροπορικές μας αποτρέπουν από το να κουβαλάμε και επιπλέον χειραποσκευές και τώρα έχουμε μόνο ένα back-pack να σέρνουμε στον “περίπατό” μας στην πόλη.
Βέβαια δεν είναι ότι καλύτερο να κάνεις τουρισμό με το μπαγκάζι στον ώμο, τον αέρα να σηκώνει το αδιάβροχο στο σβέρκο και το χέρι να κρυσταλλιάζει μέσα σε δευτερόλεπτα που έμενε γυμνό, αλλά εμείς είμαστε τουρίστριες παντός καιρού (αναγκαστικά).

Πάνε στο .. καλό (#$%*%$#) όλες οι πεζοπορικές διαδρομές που είχα σχεδιάσει στο μυαλό μου να κάνουμε στο Malmö. Το plan B μου έλεγε να βρούμε ένα καταφύγιο να κρυφτούμε εεε! να ανασυνταχτούμε. Και αυτό δεν ήταν άλλο από την Βιβλιοθήκη της πόλης, τη Malmö City Library.
Τώρα τελευταία οι Βιβλιοθήκες/αναγνωστήρια των πόλεων που επισκέπτομαι αποτελούν μια καλή λύση για ... δωρεάν ανάπαυλα. Σήμερα που επικρατούσαν άσχημες καιρικές συνθήκες ήταν επιβεβλημένη η επίσκεψη.

Βγήκαμε από το σταθμό με πρώτο μας μέλημα να τσεκάρουμε τη στάση του flixbus, το οποίο θα παίρναμε στις 6:00 το απόγευμα (δηλ. σε πάνω από έξι ώρες). Απέναντι ακριβώς από το σταθμό ήταν.

Πολύ κοντά μας ήταν η Stortoget, η μεγαλύτερη και παλαιότερη πλατεία του Malmö, η οποία είναι γεμάτη με ωραία κτίρια αλλά με τέτοιο αγιάζι που να τα δούμε; Με σκυμμένο κεφάλι τη διασχίσαμε τραβώντας μόνο ένα-δυο φωτογραφίες από υποχρέωση, μιας που φτάσαμε ως εδώ. Ένα υπέροχο αναγεννησιακό κτίριο αποθανάτισα που μετά κατάλαβα ότι ήταν το Δημαρχείο.

Διασχίσαμε την Stortoget και πήραμε τον πεζόδρομο Södergatan. Εδώ ήταν όλα τα πολυτελή καταστήματα της πόλης, οι διεθνείς φίρμες και τα Σουηδικά πολυκαταστήματα. Εδώ ήταν και η «Optimist Orchestra», ένα αφηρημένο γλυπτό μιας παρέλασης μουσικών, που μετά τον Πύργο του Καλατράβα είναι το Νο 2 σήμα κατατεθέν που χαρακτηρίζει την πόλη.

Στο τέλος της Södergatan φτάσαμε και στην άλλη μεγάλη πλατεία του Malmö, την Gustav Adolfs torg. Την διασχίσαμε και αυτήν και το διπλανό πάρκο, το Kyrkogarden, που την αρχή νομίζαμε ότι ήταν πάρκο, αλλά μετά καταλάβαμε ότι ήταν ένα κανονικό νεκροταφείο! Έχουν νεκροταφείο στο κέντρο της πόλης και ήταν πέρασμα!

Φτάσαμε και στη Βιβλιοθήκη...

Η Βιβλιοθήκη της πόλης του Malmö αποτελείται από τρία κτίρια.
Το «Κάστρο», το σχέδιο του οποίου οι αρχιτέκτονες το εμπνεύστηκαν από τα αναγεννησιακά κάστρα της Δανίας και της Νότιας Σουηδίας, το "Ημερολόγιο του φωτός" και από το "The Cylinder", ένα κυλινδρικό κτίριο που συνδέει τα δύο άλλα και που αποτελεί την κύρια είσοδο της Βιβλιοθήκης και διαθέτει γραφείο πληροφοριών, reception και καφετέρια.

Όαση μας φάνηκε η βιβλιοθήκη. Φάγαμε, ήπιαμε, ζεσταθήκαμε, ξεκουραστήκαμε και ... θαυμάσαμε και το αξιοθέατο, που είναι η ίδια η Βιβλιοθήκη. Η αίθουσα "Ημερολόγιο του φωτός" εντυπωσιάζει ιδιαίτερα. Όπως λέει και το όνομά της «λούζεται» στο φως, ακόμα και σήμερα που ήταν πολύ σκοτεινιασμένη ημέρα.

Οργανωθήκαμε για τη συνέχεια. Κόψαμε τις πολλές πολλές βόλτες (από το πρόγραμμα) κρατώντας μόνο το κλου – highlight – must do – όλα τα λεφτά – δραστηριότητα όλης της εκδρομής, που δεν ήταν άλλο από μια σάουνα αλά Swedish.

Σάουνα θέλαμε να κάνουμε και εδώ το Malmö έχει την “Ribersborgs Kallbadhus”.

Η διαδρομή ως τη σάουνα είναι περίπου 2 χλμ. Μπορεί να έκανε ψόφο αλλά μόνο με το πόδι βλέπεις την πόλη. Έτσι μπήκαμε μέσα στο Kungsparken (Το Πάρκο του Βασιλιά) για να κόψουμε δρόμο. Είναι είναι το παλαιότερο πάρκο του Malmö (του 1872) και είναι εμπνευσμένο από αγγλικούς κήπους.

Δεν χρειαζόταν ιδιαίτερη προσπάθεια για να δούμε το ορόσημο της πόλης, που δεν ήταν άλλο από το «Turning Torso». Για την ακρίβεια καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδρομής μας βλέπαμε από διάφορες οπτικές τον περίφημο πύργο του Καλατράβα.

Ο νεο-φουτουριστής Santiago Calatrava σχεδίασε έναν εμβληματικό πύργο, με σκοπό να δώσει στον ορίζοντα της πόλης ένα αξέχαστο σημείο αναφοράς, πράγμα το οποίο και πέτυχε. Όπως σαφώς υποδηλώνει και το όνομά του κτιρίου, που είναι και ο ψηλότερος ουρανοξύστης στην Σκανδιναβία, με ύψος 190μ. έχει μια στρεβλή μορφή καθώς «στρίβει» σταδιακά καθώς «ανεβαίνει».

To Ribersborgs Kallbadhus εγκαινιάστηκε το 1898 και είναι ένα από τα παλαιότερα και καλύτερα διατηρημένα κρύα λουτρά που λειτουργούν ακόμη.

Το κτίριο είναι ένα ενδιαφέρον δείγμα σουηδικής αρχιτεκτονικής, βρίσκεται μέσα στη θάλασσα και για να το προσεγγίσεις πρέπει να διασχίσεις μία προβλήτα 150μ. Διαφημίζεται σαν απαραίτητη επίσκεψη για όποιον επιθυμεί να γνωρίσει τις σουηδικές παραδόσεις σε αρμονία με τη φύση και πραγματικά είναι ακριβώς έτσι. Η Σουηδική παράδοση σε αρμονία με τη φύση!

Εδώ θα πρέπει να πω δυο λόγια για τον καιρό. Δεν έκανε κρύο. Έκανε πολυυυυύ κρύο. Η θερμοκρασία ήταν κοντά στους 4 βαθμούς Κελσίου αλλά με τον αέρα που είχε, είχες την αίσθηση των μηδέν!
Ο αέρας λυσσομανούσε. Κάτι που νιώσαμε πολύ έντονα όταν πήγαμε να περάσουμε την προβλήτα για να φτάσουμε στα λουτρά. Ήταν μια πάρα πολύ δύσκολη διαδρομή.

Ήταν σαν να είμαστε σε καράβι που θαλασσοπνίγεται. Φοβήθηκα ότι θα με πάρει ο αέρας. Δυο φωτογραφίες έβγαλα με κίνδυνο της ζωής της …φωτογραφικής. Τα κατάφερα όμως …

Πρέπει να φαινόμουν αρκετά αστεία καθώς αγωνιζόμουν να παραμείνω όρθια πάνω στην ξύλινη προβλήτα προσπαθώντας παράλληλα να κάνω την τουρίστρια, γιατί σαν να διέκρινα ένα μειδίαμα στα χείλη των Σουηδέζων που συναντούσα στο δρόμο και που μόλις έβγαιναν από το κτίριο, οι οποίες παρεπιπτόντως ήταν κατακόκκινες και φαίνονταν να μην κρύωναν και τόσο όπως εγώ.

Μπήκαμε μέσα. Η Emily αποφάσισε να μην κάνει σάουνα. Είχε μια πληγή στο πόδι και είπε να μην την “εκβιάσει”. Θα καθόταν στο υπέροχο café των λουτρών για φαγητό και καφέ και για να βρει λίγη ησυχία και χρόνο να ασχοληθεί με τα social.

Η Joy και εγώ αφήσαμε τα πράγματά μας στη φιλενάδα να μας τα φυλάει και πήγαμε στη reception για τα περαιτέρω. Στα περαιτέρω δεν συνέχισε το κινητό μου. Μέχρι εδώ έκανε καριέρα η φωτογραφική μου στη σάουνα. Δεν επιτρέπεται στα ενδότερα για ευνόητους λόγους.
Θα συνεχίσω λοιπόν με “χίλιες λέξεις” αντί για εικόνες.

Πληρώσαμε για την είσοδο 80 κορώνες και για μια πετσέτα 40κορώνες δηλ. 10€ συνολικά και προχωρήσαμε. Αριστερά οι άντρες και δεξιά οι γυναίκες. Ανοίξαμε τη δεξιά πορτούλα και μπήκαμε. Ωχ! Πάλι σε εξωτερικό χώρο βρεθήκαμε. Στο ψύχος δηλαδή ...
Παρόλαυτά ο χώρος είναι καταπληκτικός και πρέπει να τον περιγράψω...
Δυο σειρές με ξύλινες εξέδρες είδαμε πάνω στο νερό γεμάτες με ατομικά αποδυτήρια (ξύλινα και αυτά), τοποθετημένες έτσι ώστε να δημιουργούνται κάποιες περίκλειστες «πισίνες» με το θαλασσινό νερό και σκάλες που οδηγούσαν σε αυτό, για να κάνουν μπάνιο όσοι θέλουν μετά τη σάουνα σε αυτές. Υπήρχε και εναλλακτική για μπάνιο στην ανοιχτή θάλασσα με σκάλες που οδηγούσαν πάνω από τα προστατευτικά βράχια κατ’ ευθείαν σε αυτή. Περιμετρικά «έτρεχαν» καταστρώματα που φαντάζομαι με καλύτερο καιρό είναι κατάλληλα για ηλιοθεραπεία και χαλάρωση.
Έξι είναι οι σάουνες. Δύο στο χώρο των γυναικών, δύο στων αντρών και δύο κοινές.
Τελικά οι εικόνες είναι σημαντικές και δεν θα τις αποφύγω. Από το internet λοιπόν ...

Μπήκαμε μέσα σε μια σάουνα. Το θερμόμετρο στον τοίχο έδειχνε τους 70 βαθμούς και μια κλεψύδρα δίπλα του που έδειχνε πόση ώρα θα ...αντέξεις.
Κάθεσαι, βολεύεσαι σε μια θέση όπως μπορείς. Κάποιες είχαν βιβλίο και διάβαζαν, κάποιες έδειχναν να αυτοσυγκεντρώνονταν σε πλήρη ακινησία, εγώ απλά ρέμβαζα. Είχε ένα παράθυρο έξω από το οποίο έβλεπα κάτι μεγάλες κροκάλες σε πρώτο πλάνο, τη θάλασσα σε δεύτερο και ενίοτε υπήρχε και τρίτο πλάνο που ήταν ... γυναίκες που μετά τη σάουνα βούταγαν στη θάλασσα! Βουτούσαν στην ανοιχτή θάλασσα της Βαλτικής σήμερα που είχε σχεδόν 0 βαθμούς και με αυτόν τον αέρα!!! Και δεν φτάνει αυτό μόνο. Μετά τη βουτιά καθόντουσαν στην κουπαστή του καταστρώματος ρεμβάζοντας και πιάνοντας χαλαρά ψιλή κουβεντούλα μεταξύ τους! Είναι τρελές αυτές οι Σουηδέζες!

Όπως καταλαβαίνεται την εμπειρία της σάουνας σκανδιναβικού στυλ την έζησα κατά το ήμισυ. Δεν κολύμπησα στα παγωμένα νερά. Αν «κρατούσε» ο καιρός λίγο και ήταν όπως χθες … μπορεί και να το τολμούσα. Μπορεί να είναι ευεργετικό το χειμερινό μπάνιο για το σώμα όπως λένε αλλά είμαι σίγουρη ότι εγώ μόνο ... πνευμονία θα άρπαζα αν το έκανα.

Γύρω στα 25 λεπτά έμεινα μέσα στα ζεστά. Μπορούσα και άντεχα να καθίσω και περισσότερο, αλλά η Joy είχε ήδη βγει νωρίτερα και η Emily μας περίμενε. Βγήκα έξω ετοιμάστηκα και πήγα στο καφέ. Η Emily μόλις είχε φάει ένα σάντουιτς με γαρίδες και είχε πιει και το καφεδάκι της. Ωραία φαίνονταν, ζήλεψα λίγο, αλλά δεν είχαμε χρόνο για να αράξουμε και εμείς. Μπορεί και να είχαμε αλλά είπαμε να φύγουμε γιατί είχαμε δρόμο μπροστά μας.

Απόλαυσα και διασκέδασα πάρα πολύ τη συγκεκριμένη φάση. Θα μου πείτε: «Μια σάουνα ήταν. Έχει και στην Ελλάδα» Όοοοχι! Νομίζουμε ότι έχουμε στην Ελλάδα. Η Ribersborgs του Malmö ΕΙΝΑΙ Η σάουνα. Η συγκεκριμένη είναι στη Σουηδία, στην πόλη του Malmö, μέσα στη θάλασσα, σε ένα μοναδικό και πανέμορφο κτίριο εποχής, με μοναδική ατμόσφαιρα, θα ήθελα να ξαναβρεθώ εκεί και μόνο αν πάει κάποιος και ζήσει αυτήν την εμπειρία θα καταλάβει τον ενθουσιασμό μου.

Είχαμε 25 λεπτά περπάτημα ως τη στάση του flixbus αλλά στο δρόμο μας ως εκεί είχαμε στάσεις να κάνουμε.

Περάσαμε από τους δρόμους Citadellsvägen και Neptunigatan ...

Ώσπου φτάσαμε στην Malmö Salute, την κλειστή αγορά του Malmö. Στα χαρτιά λέγεται ότι είναι αγορά με street food, εγώ όμως είδα πληθώρα μαγαζιών πιο ... ανεβασμένα. Κοινώς και ο ... Λαζάρου θα μπορούσε να έχει μαγαζί εδώ.

Ωραία και πολύ design=άτη ήταν μέσα και έξω ...

Καθίσαμε για λίγο στο “Poms Mackor”. Η Joy και εγώ φάγαμε μόνο (η Emily ήταν χορτασμένη από τα λουτρά). Ένα σάντουιτς με κοτόπουλο έφαγα. Η μισή μερίδα αντί των 8,5€!!! Και δεν πεινούσαμε. Πιο πολύ προληπτικά φάγαμε, αφού θα ακολουθούσε ταξίδι και ήταν άγνωστο πότε θα ξανατρώγαμε.

Φύγαμε με κατεύθυνση πια για το σταθμό.
Ήξερα ότι κοντά στο σταθμό βρίσκεται το "knotted gun". Είναι ένα γλυπτό περίστροφο Colt Python Magnum, με διπλωμένη κάνη, σύμβολο της μη βίας. Δημιουργήθηκε από έναν Σουηδό καλλιτέχνη ως φόρο τιμής στον John Lennon μετά τον θάνατό του. Δυσκολεύτηκα να το βρω λόγω ... μεγέθους. Δεν το έβλεπα. Το περίμενα πιο ... πομπώδες. Είχα διαβάσει διάφορα για το site αυτό αλλά δεν περίμενα να συναντήσω ένα γλυπτό μεγέθους ... “Manneken Pis”. Η φωτογραφία μου ξεγελάει.

Η αγορά του σταθμού πάλι ήταν πιο θελκτική από άποψη τιμών και ποικιλίας σε σχέση με την Malmö Salute. Και το περιβάλλον της επίσης είναι πολύ ωραίο. Ψωνίσαμε διάφορα φαγώσιμα, νερά και ... μαγνητάκια (ευτυχώς πρόλαβα στο νήμα πριν την αναχώρηση απ’ την πόλη).

Φτάσαμε στη στάση κατά τις 6 παρά και περιμέναμε να έρθει το λεωφορείο.
Flixbus περιμέναμε Nordia buss ήρθε... Δεν ξέρω γιατί.
"Για Göteborg με flixbus;" ρώτησα. Ναι μου είπε ο οδηγός και μπήκαμε.

Οι πίσω θέσεις ήταν όλες δικές μας και έτσι «απλωθήκαμε».

Μια χαρά μου φάνηκε. Έφαγα, ξεκουράστηκα και κοιμήθηκα. Χρειάζονται και οι οδικές διαδρομές στα «γεμάτα» ταξιδιωτικά προγράμματα για ... ξεκούραση.

Η βόλτα στο Malmö ήταν μικρότερη απ’ ότι σχεδίαζα. Αφήσαμε πολλά απ’ έξω και αυτό λόγω του κακού καιρού. Δεδομένων όμως των συνθηκών και του απίθανου happening της Ribersborgs-σάουνας όχι μόνο είμαι ευχαριστημένη αλλά την κατατάσσω στις τοπ ταξιδιωτικές μου ημέρες. Αν και δεδομένων των συνθηκών αρκετά είδαμε και από το Malmö.

Και ένα μικρό tip για το φινάλε του κεφαλαίου:
Ο φετινός διαγωνισμός της Eurovision θα γίνει στο Malmö της Σουηδίας. Βρήκα το logo του διαγωνισμού στο διαδίκτυο, που είναι μία εικόνα του Malmö με φόντο τον Πύργο του Καλατράβα και τα λουτρά Ribersborgs.

Ύστερα απ’ αυτό είναι σαφές πιστεύω ότι τα Ribersborgs αποτελούν ένα από τα landmarks της πόλης που ... “έχω πάει”.

………………………………………….. post …………………………………………………………..

 

[Grerena]

Άφιξη στο Göteborg και κρουαζιέρα στα νησιά!
Συνήθως κοιμάμαι στα λεωφορεία και τα τρένα. Η διαδρομή Malmö - Göteborg είναι τρεισήμισι ώρες που σημαίνει ότι κοιμήθηκα πολύ! Λίγα λεπτά πριν φτάσουμε με ξύπνησαν οι φίλες μου. Καλά καλά δεν είχαν ανοίξει τα μάτια μου όταν βρέθηκα στο δρόμο να περπατώ κοιτώντας πάλι gps και χάρτες.

Η ανιψιά (και ο άντρας της) θα μας φιλοξενούσαν για τα επόμενα δύο βράδια. Το σπίτι τους απείχε με τα πόδια περί τα 25 λεπτά από το σταθμό. Η αρχική σκέψη ήταν να πάμε ως το σπίτι τους ακολουθώντας μια ας πούμε τουριστική διαδρομή περνώντας δίπλα από το Δημαρχείο ή τη γέφυρα των λιονταριών ή τον Καθεδρικό, αλλά τώρα μέσα στο κρύο και με την κούραση να εκδηλώνεται, το μόνο που με ένοιαζε ήταν να φτάσουμε μια ώρα αρχύτερα σπίτι και να χουχουλιάσουμε.

Η ώρα ήταν 9:30 το βράδυ και η “Ερμού” ήταν άδεια από κόσμο. Χα, χα. Ερμού λέγαμε μεταξύ μας χαϊδευτικά τον κεντρικό εμπορικό δρόμο του Göteborg, αφού η ανιψιά εξηγώντας μας που μένει, μας έλεγε ότι μένει κέντρο-κέντρο, σε δρόμο που είναι όπως μια κάθετη στην Ερμού της Αθήνας.
Το σπίτι της πράγματι ήταν πολύ κοντά στην “Kungsgatan”.
Εγώ θα την εξελίξω την παρομοίωση και θα πω ότι τρεις είναι οι πολύ εμπορικοί δρόμοι της πόλης, η “Sodra Larmgatan”, η “Vallgatan” και η “Kungsgatan” (δίπλα στον Καθεδρικό), δηλαδή η “Καραγιώργη Σερβίας”, η “Ερμού” και η “Μητροπόλεως” (δίπλα στη Μητρόπολη) και με αυτή τη σειρά.

Πάντως με αυτά τα νυχτοπερπατήματα ψιλοκαλύψαμε μεγάλο κομμάτι του κέντρου της πόλης, αφού την επόμενη ημέρα εγώ τουλάχιστον δεν είχα τόσο χρόνο για να το περπατήσω με άνεση.

Η ανιψιά μένει σε μια ωραία πολυκατοικία στον τρίτο όροφο. Η πολυκατοικία αυτή διαθέτει και ένα διαμέρισμα, που προορίζεται για φιλοξενία, για όποιον από τους κατοίκους της έχει καλεσμένους και χρειάζεται ξενώνα. Αρκεί να κάνει κράτηση τον ξενώνα εγκαίρως.
Το διαμέρισμα ήταν στο ισόγειο αυτής της πολυκατοικίας και ήταν μια μικρή και πολύ περιποιημένη μεζονετούλα. Μπάνιο, τραπεζαρία, ψυγείο και μια μικρή κουζινίτσα ήταν στο κάτω επίπεδο και κρεβάτια με τηλεόραση στο πάνω. Και φιλοξενία και ανεξαρτησία. Ότι καλύτερο!

Μπήκαμε, ξεπεζέψαμε, χαλαρώσαμε και ανεβήκαμε στον τρίτο για επίσκεψη. Τι ωραία!
Το σπίτι τους είναι εξαιρετικό. Ψηλοτάβανο, με μεγάλα παράθυρα με θέα, με ξύλινα πατώματα με μοντέρνα και minimal διακόσμηση.
Καθίσαμε στο σαλόνι τους συζητώντας διάφορα. Μιλήσαμε για το ταξίδι μας μέχρι στιγμής, περί Σουηδών και Σουηδίας, τις συνήθειες τους, τη ζωής τους εκεί (και το πόσο ευχαριστημένοι ήταν από αυτή), το πως βρέθηκαν στη χώρα. Μάθαμε για τα διάφορα που θα μπορούσαμε να κάνουμε στο Göteborg, μας πρότειναν και μαγαζιά για καφέ ή φαγητό, μας συμβούλεψαν ακόμα και για το Όσλο τονίζοντας ιδιαίτερα το πόσο ακριβό είναι. «Να πάρετε φαγητό μαζί σας από τη Σουηδία» μας είπαν χαρακτηριστικά. Οκ. Το ακούσαμε!
Ήταν μια πολύ όμορφη, ευχάριστη βραδιά που «ανέβασε» κατά πολύ την ωραία αίσθηση που μου άφησε αυτή η εκδρομή. Άλλωστε να μην ξεχνάμε ότι για την ανιψιά φτάσαμε μέχρι εδώ!

Το Νότιο Αρχιπέλαγος
«Δεν χρειάζεται να ταξιδέψετε μακριά από την πόλη για να βρείτε γοητευτικά χωριά, εκπληκτικά τοπία και παρθένες παραλίες», έλεγαν οι οδηγοί. Και όσο τα διάβαζα αυτά, τόσο «φούντωνα». Μπήκε λοιπόν και μια Mini cruise στο πρόγραμμα. Θα αφιερώναμε το πρωινό στο Αρχιπέλαγος του Göteborg και από το μεσημέρι και μετά θα κάναμε βόλτες στην ίδια την πόλη. Είχα πειστεί ότι το Νο 1 "must see" του Göteborg είναι το Αρχιπέλαγος, αλλά για το … καλοκαίρι.
Τώρα δεν ήταν καλοκαίρι. Τα κορίτσια δεν “ψήνονταν”. Που να τρέχουν τώρα; Η Emily ήθελε να ξεκουραστεί και λίγο, ήθελε να δει και την ανιψιά της, ήθελε να πάει και για ψώνια. Η Joy από την άλλη άκουσε ψώνια και … υπέκυψε.
Εγώ;
Τι κι αν έχει βαρυχειμωνιά; Έφτασα μέχρι εδώ και δεν θα πάω βόλτα στα νησιά επειδή έχει 2 βαθμούς, κρύο και αέρα; Τα είχα βάλει στο μάτι από καιρό, είχαν «κουμπώσει» στο πρόγραμμα και επίσης αν δεν πήγαινα τώρα πότε θα πήγαινα;

Τα νησιά του Νότιου Αρχιπελάγους είναι νησιά χωρίς αυτοκίνητα, καθιστώντας τα ιδανικό προορισμό για διακοπές, ψάρεμα και κολύμπι το Καλοκαίρι και για πεζοπορία το Χειμώνα. Θα πήγαινα λοιπόν για πεζοπορία. Επικοινωνούν με την ενδοχώρα με τακτικές συνδέσεις. Με βάση τα δρομολόγια (τα οποία είχα «λιώσει» στο διάβασμα) θα μπορούσα να πάω και σε ... τρία νησιά. Λόγω άσχημου καιρού όμως είπα τελικά να αρκεστώ στα δύο πιο κεντρικά που συνδέονται μεταξύ τους με μια γέφυρα.

«Στο Brännö θα μπορούσες να πας» με συμβούλεψε η ανιψιά. «Είναι το μεγαλύτερο νησί και έχεις ελπίδες να βρεις και κάτι ανοιχτό τέτοια εποχή»
«Στα Styrsö και Donsö λέω να πάω», μην πάει τσάμπα και η τόση μελέτη που είχα ρίξει στα δρομολόγια. Η αλήθεια είναι ότι μου φάνηκαν πιο προσιτά και πιο κοντινά. Θα προλάβαινα να δω δύο νησιά και να είμαι πίσω έως το μεσημέρι για να βρω τα κορίτσια και να προλάβω να δω και λίγο το Göteborg.
Η προσέγγισή των νησιών γίνεται από το λιμάνι Saltholmen. Έως εκεί μπορούσα να φτάσω εύκολα με το τραμ Νο 11. Ας είναι καλά η ανιψιά που το προηγούμενο βράδυ μου κατέβασε εφαρμογή των εισιτηρίων “to go” και έτσι έβγαλα εισιτήριο εύκολα από το κινητό μου, αφού στη Σουηδία δεν βρίσκεις εύκολα έντυπα tickets, ούτε γκισέ, ούτε σταθμούς. Το απλό εισιτήριο ήταν των 3€ και είχε διάρκεια 90 λεπτά, που σημαίνει ότι ίσχυε και για τη θαλάσσια διαδρομή μου εκτός του τραμ.

Σηκώθηκα κατά τις 7:30. Στα νύχια πατούσα να μην ξυπνήσω τα κορίτσια. Είχα ετοιμάσει το σακίδιό μου αποβραδίς με snacks, ομπρέλα, power bank δηλ. το γνωστό εξοπλισμό μου και κατά τις 8 και βγήκα στο δρόμο.
Ήταν αρκετά νωρίς για το Göteborg. Δεν έχει ακόμα ξυπνήσει ο κόσμος. Οι δρόμοι ήταν ψιλοάδειοι.

Φτάνω στη στάση του τραμ και μόλις το είδα να πλησιάζει έκανα κλικ στην αγορά του εισιτηρίου ώστε να αρχίσει να μετράει το 90λεπτο την τελευταία στιγμή.

Στις 8:24 πήρα το τραμ και στις 8:55 έφτασα στο πορθμείο του Saltholmen.

Σύμφωνα με το πρόγραμμα στις 9:25 είχε καραβάκι για το νησί Styrsö. Το εισιτήριό μου θα ήταν ακόμα σε ισχύ.

Σήμερα μου φαινόταν ότι έκανε πιο πολύ κρύο σε σχέση με χθες. Είχα φορέσει τα πιο χοντρά που είχα μαζί μου στην εκδρομή δηλαδή … όλα όσα κουβαλούσα. Σκουφί, γάντια και κασκόλ εννοείται. Μόνο τα μάτια μου ήταν γυμνά και … κρύωναν και αυτά.

Ένιωθα ήδη ότι ήμουν σε νησί, αφού το λιμάνι του Saltholmen είναι γραφικότατο...

Στην αρχή έκανα το παλικάρι κόβοντας βόλτες στο λιμάνι περιμένoντας το καράβι αλλά σύντομα δεν άντεξα και χώθηκα στην αίθουσα αναμονής και περίμενα.

Στην ώρα του ήρθε το καραβάκι 281, μπήκα μέσα και η mini cruise ξεκίνησε...

Σε πολύ λίγο το καραβάκι έκανε στάση στο νησί Köpstadsö. Είναι το νησί που αφαίρεσα από το πρόγραμμα για να “μαζέψω” λίγο την ημέρα λόγω κακού καιρού.

Δέκα λεπτά αργότερα φτάσαμε στο νησί Styrsö.

Τέσσερα άτομα αποβιβαστήκαμε. Ένα ζευγάρι, μια κοπέλα και εγώ. Ήταν φανερό ότι και οι τέσσερις είχαμε έρθει για βόλτα. Αμέσως σκορπιστήκαμε προς διαφορετικές κατευθύνσεις.

Εγώ με το που κατέβηκα αποφάσισα να προχωρήσω προς τα βορειοδυτικά. Είχα δει στο google map ένα όμορφο χωριό προς τα εκεί.
Είδα όμορφες ξύλινες μονοκατοικίες, με ωραίους κήπους και περιποιημένες αυλές. Ανάμεσά τους ενίοτε ξεπρόβαλαν και οι γρανιτένιοι βράχοι πάνω στους οποίους έμοιαζαν να είναι χτισμένα. Είδα ένα χωριό, που μόνο με ψαροχώρι δεν έμοιαζε.

Και πράγματι, διάβασα ότι εδώ από τα πρώτα σπίτια που χτίστηκαν στο νησί περί το 1800 ήταν της οικογένειας Öberg, η οποία είχε το εργοστάσιο αλατίσματος ρέγγας, που βρισκόταν κάπου εδώ κοντά. Ακολούθησαν κι άλλοι πλούσιοι, που έχτισαν φανταχτερά εξοχικά σπίτια κοντά σε αυτό και έτσι δημιουργήθηκε ο οικισμός αυτός με τα εντυπωσιακά σπίτια.

Το νησί έχει άλλους 3 οικισμούς με 1400 κατοίκους συνολικά. Το παλαιότερο χωριό είναι το Byn (που κυριολεκτικά σημαίνει χωριό) λέγεται ότι υπάρχει εδώ από το 1752.
Οι μετακινήσεις στο νησί γίνονται με ποδήλατα και με κάτι αστεία μίνι αυτοκινητάκια τύπου golf, που λέγονται “flakmoped”.

Άφησα το χωριό προκειμένου να βγω προς τη θάλασσα.

Ακολούθησα ένα μονοπάτι, το οποίο εξελίχθηκε σε ξύλινη εξέδρα κατά μήκος μιας άγριας ακτογραμμής απολαμβάνοντας εικόνες με γρανιτένιους νησιωτικούς διάσπαρτους σχηματισμούς μέσα στο νερό, ξύλινα σπιτάκια και θέα στο αρχιπέλαγος.

Τα τοπία που έβλεπα ήταν πραγματικά ... χάρμα οφθαλμών.
Ξύλινα έγχρωμα χρωματιστά σπιτάκια, μικρά λιμάνια, νησάκια και φάροι.

Έφτασα στο λιμάνι που ήμουν νωρίτερα...

Το Styrsö έχει μουσείο, ταχυδρομείο, εκκλησία, τα οποία ήταν όλα κλειστά. Λόγω εποχής; Λόγω καιρού; Δεν γνωρίζω.
Βρήκα ένα χαριτωμένο καφέ, ... αλλά ήταν κλειστό.

Πάντως και ανοιχτό να ήταν ... πάλι η πεζοπορία θα με κέρδιζε. Ειδικά τώρα που βγήκε και ήλιος και όσο περπατούσα ζεσταινόμουν!
Πήρα τον παραλιακό δρόμο προς τη γέφυρα, που θα με οδηγούσε στο 2ο νησί, το Donsö. Δεν συνάντησα και πολύ κόσμο. Μόνο κάτι αυτοκινητάκια πηγαινοέρχονταν, που φαίνονταν να εκτελούσαν χρέη μεταφορών, συνεργείων, αγροτικών, με λίγα λόγια επαγγελματικά.

Φτάνοντας στη γέφυρα αποφάσισα να περπατήσω λίγο παραπάνω στο Styrsö πηγαίνοντας μέχρι το 2ο λιμάνι του, έτσι για να δω μερικές εικόνες παραπάνω του νησιού αυτού.
Δεν είμαι σίγουρη αν έκανα καλά, γιατί όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων το Donsö έδινε ωραιότερες εικόνες σε σχέση με την ανατολική πλευρά του Styrsö. Ένα παιδικό σταθμό είδα και τη στάση του καραβιού.

Το Styrsö είχε τρία λιμάνια και το Donsö ένα. Είχα σκοπό να «μπαρκάρω» από το λιμάνι του Donsö. Υπήρχαν συχνά δρομολόγια αλλά είχα αποφασίσει να επιστρέψω με των 11:40 από Donsö. Είχε περάσει η ώρα και είπα να κάνω autostop, για να φτάσω μια ώρα αρχύτερα στο λιμάνι! Το πρώτο αυτοκινητάκι του γκολφ που πέρασε, σταμάτησε στο σήμα μου.

“I’m going to Donsö”, του είπα.
“Sorry, I’m going to the other side”
Έπρεπε να διαλέξω ή βόλτα με το “Golf” προς τα πίσω και το λιμάνι που ήμουν ή βόλτα στο Donsö, με τα πόδια. Διάλεξα το δεύτερο.
Πέρασα τη γέφυρα τραβώντας μερικά πανοραμικά πλάνα …

Μπήκα και μέσα σε ένα χωριό …

Πλησιάζοντας όμως στο λιμάνι είδα τις πλέον όμορφες εικόνες της ημέρας αλλά και πολύ χαρακτηριστικές του Αρχιπελάγους …

Την ώρα που έφτασα στο λιμάνι έφτασε συγχρόνως και ένα καραβάκι. Αγχώθηκα μήπως είναι αυτό που ήθελα να πάρω. Αν και ήταν νωρίς (μόλις 11:28) και δεν έπρεπε να είναι αυτό, είπα να ρωτήσω τον «βαρκάρη»: “Are you going to Statholmen;”
“Yes”, μου λέει.
Και έτσι μπήκα μέσα. Έβγαλα επί τόπου το εισιτήριό μου και σε δευτερόλεπτα το πλοίο σάλπαρε...

Δεν κρατήθηκα όμως και είπα στον ‘βαρκάρη’: «Νωρίς ήρθατε»
Και τι μου είπε; «Θα πάμε πρώτα ως το Vrango και μετά θα ξαναπιάσουμε Donsö»
Συγχίστηκα. Δεν μπορούσε να μου το πει πριν ανέβω; Θα έβλεπα λίγο παραπάνω το Donsö. Αντ’ αυτού θα πήγαινα ως το Vrango, το νοτιότερο νησί του Αρχιπελάγους για να ξαναγυρίσω πάλι πίσω στο Donsö. Τελικά όταν το ξανασκέφτηκα … δεν τη βρήκα και τόσο κακή ιδέα. Θα έκανα μια επιπλέον βαρκάδα και μάλιστα στα ζεστά.

Ανοιχτήκαμε λίγο και «κούνησε» και λίγο αλλά … μια χαρά.
Το πλοίο από την ώρα που μπήκα μέσα «έπιασε» Vrango - Donsö - Styrso Skaret - Styrso Bratten - Kopstadso - Aspero - Saltholmen.

Έκανα πραγματικά ένα Mini boat trip συνολικής διάρκειας μιας ώρας.

Ο κόσμος που μπαινόβγαινε δεν έμοιαζε ούτε με τουρίστες, ούτε με ... ψαράδες. Μοιάζανε με μόνιμους κατοίκους που πηγαινοέρχονταν στο ηπειρωτικό Göteborg για δουλειές. Πολλοί ήταν καλοντυμένοι, πολλοί ήταν με τα ποδήλατά τους, κάποιους είδα και με χαρτοφύλακες στα χέρια και όλοι αυτοί φαίνεται ότι έμεναν μόνιμα στα νησιά και αντί να παίρνουν το λεωφορείο παίρνουν το καράβι για να πάνε στη δουλειά τους.
Πραγματικά απόλαυσα αυτές τις δυόμισι περίπου ώρες περπάτημα στα νησάκια και την «βαρκάδα» κι ας ήταν κρύα η ημέρα.

Φαντάζομαι όμως πως το καλοκαίρι, που υπάρχει η δυνατότητα να πας με μεγαλύτερη ευκολία από το ένα νησί στο άλλο ή να κάνεις ακόμα και μπάνιο στις παραλίες ή και να απολαύσεις έναν καφέ με θέα το αρχιπέλαγος θα είναι τέλεια. Τα γραφικά ξύλινα πολύχρωμα σπιτάκια σε συνδυασμό με το εκπληκτικό περιβάλλον ηρεμίας, ησυχίας, καθαριότητας, χαλάρωσης και απόλυτης αρμονίας της φύσης με τους ανθρώπους καθιστά τα νησιά έναν ειδυλλιακό προορισμό.

Στις 12:25 κατέβηκα στο λιμανάκι του Saltholmen. Μαζί με μένα και όλοι οι επιβάτες και σύσσωμοι μπήκαμε στο τραμ Νο 11, με το οποίο και ήρθαμε, με κατεύθυνση την πόλη.

Κρίμα είναι σκέφτηκα να πάω κατ’ ευθείαν στην πόλη προσπερνώντας το πάρκο Slottsskogen, χωρίς να το δω. “Θα κατέβω νωρίτερα” σκέφτηκα “και θα πάω με τα πόδια στο κέντρο «κόβοντας» μέσα από το πάρκο”.

……………………………………………. post …………………………………………..

 

[Smaragda53]

Τέλεια η βόλτα στο αρχιπέλαγος και πολύ ενδιαφέρουσα η περιγραφή σου, την απολαμβάνω!

 

[Grerena]

Τέλεια η βόλτα στο αρχιπέλαγος και πολύ ενδιαφέρουσα η περιγραφή σου, την απολαμβάνω!

Χαίρομαι πολύ και σε ευχαριστώ για το όμορφο σχόλιο.

Παρόλο που έκανε κρύο, πράγματι ήταν τέλεια η βόλτα στο Αρχιπέλαγος. Τώρα που την αναπολώ γράφοντας για αυτήν, η αλήθεια είναι ότι την απολαμβάνω περισσότερο απ΄ ότι όταν την έκανα.

Χαίρομαι ακόμα πιο πολύ που την έκανα, αφού για λίγο αμφιταλαντεύτηκα για το αν θα έπρεπε να πάω ή όχι. Δεν θα με ακολουθούσε η παρέα μου, ήταν άγνωστο τι θα συναντούσα, είχε κρύο και αέρα, σε ένα μέρος που πιθανά να ήταν όλα κλειστά και ήταν αμφίβολο και αν θα συναντούσα και άνθρωπο. Όλα αυτά όμως μαζί με την πεζοπορία και τις όμορφες εικόνες έκαναν τη βόλτα αυτή αξέχαστη και συναρπαστική.

 

[Grerena]

Το αρχοντικό Göteborg!
Από χθες το βράδυ φτάσαμε στο Göteborg, … και Göteborg δεν είχα δει ακόμα. Ξεκίνησα με τα «σκληρά» , που ήταν τα περίχωρα νησιά του Göteborg. Τώρα ουσιαστικά θα ξεκινούσε η περιήγησή μου στην πόλη, ξεκινώντας με το Slottsskogen.

Ένα μεγάλο και όμορφο πάρκο είναι το Slottsskogen 338 στρεμμάτων. Έχει δύο χαρακτήρες. Το μισό είναι σαν Αγγλικός κήπος και το άλλο μισό θα μπορούσες να το πεις και δάσος, με τόσους σφένδαμους, οξιές, φλαμουριές και βελανιδιές, που έχει μέσα. Αυτό το διαπίστωσα και ιδίοις όμμασι, γιατί τελικά το περπάτησα αρκετά χωρίς να το καταλάβω.

Μπήκα από την ανατολική είσοδό του με σκοπό να βγω από τη βόρεια, αλλά στο δρόμο με παρέσυρε ο ζωολογικός κήπος που είχε μέσα και έκανα και μερικά ζικ-ζακ για χάρη του. Ο ζωολογικός του Göteborg χρονολογείται από το 1876 και είναι δωρεάν!

Μπαίνοντας σχεδόν αμέσως πέτυχα τους πιγκουίνους του πάρκου. Πρόκειται για τους πιγκουίνους Humbolt, οι οποίοι δεν ... θα ‘πρεπε να ζουν εδώ. Οι πιγκουίνοι Humboldt ζουν κυρίως στη δυτική ακτή της Νότιας Αμερικής, από τη Χιλή μέχρι το Περού. Ονομάζονται έτσι από το ρεύμα του κρύου νερού στο οποίο κολυμπούν (το ρεύμα Humboldt), το οποίο είναι το όνομα του εξερευνητή Alexander von Humboldt. Φαντάζομαι ότι και εδώ ... κρύα θα είναι τα νερά.

Αυτό είναι το μοναδικό μη Σκανδιναβικό ζώο που συνάντησα. Το μεγάλο ατού του ζωολογικού είναι τα πολλά είδη ελαφιών και ειδικότερα οι άλκες που διαθέτει. Πέτυχα και μια άλκη. Υποθέτω ότι ήταν θηλυκή, αφού δεν είχε κέρατα.

Είδα και ταράνδους, την ώρα του φαγητού. Μόλις είχαν περάσει οι φροντιστές και είχαν πετάξει ... νοστιμότατα κλαδιά.

Έχει και πιο «συνηθισμένα» ζώα όπως ελάφια, πρόβατα και κριάρια, τα οποία φαντάζομαι έχουν διαφορετικό dna από τα δικά μας, γιατί αλλιώς δεν εξηγείται το πως αντέχουν αυτό το κρύο.

Ένα όμορφο cafe μέσα στο δάσος με έκανε να αψηφήσω το κρύο και να καθίσω για ένα εσπρεσάκι. Άσε που μόλις είδα το cafe θυμήθηκα ότι δεν είχα πιει καφέ σήμερα. Με το «φεύγω στα νύχια» το πρωί και το «είναι όλα κλειστά στα νησιά» κατέληξα να πίνω τον πρώτο μου καφέ σήμερα στις 1:30 το μεσημέρι! Ίσως γι’ αυτό να τον ευχαριστήθηκα πολύ (επειδή τον στερήθηκα).

Μετά τον καφέ προχώρησα προς τα βόρεια ψάχνοντας μία έξοδο αλλά ... το μόνο που κατάφερα ήταν να …χαθώ. Πως γίνεται να χαθείς σε ένα αστικό πάρκο; Αν είναι το Slottsskogen μάλλον γίνεται. Το gps με οδήγησε στο πιο σύντομο δρόμο προς την έξοδο μέσω ενός ... γκρεμού.

Δεν υπάκουσα το gps και προχώρησα προσανατολιστικά από κάποια πιο σαφή μονοπάτια, ώσπου βρέθηκα σε μια έξοδο. Μια παιδική χαρά βρίσκονταν εκεί με μια φάλαινα-παιχνίδι στο κέντρο της.

Τα Σουηδέζικα παιδάκια μαθαίνουν από μικρά να παίζουν με τις φάλαινες

Ύστερα από την κρουαζιέρα στο Αρχιπέλαγος, τη βόλτα στο πάρκο και το ζωολογικό κήπο στο Slottsskogen, είχε έρθει η ώρα που είχα πεθυμήσει λίγο … αστικό τοπίο. Εδώ και λίγη ώρα αντάλλαζα μηνύματα με τις φίλες μου για το που θα βρεθούμε. Είχαμε καταλήξει να βρεθούμε στο “Café Magasinet”, στο κέντρο σχεδόν της πόλης, αλλά η ώρα ήταν στο περίπου.
Τώρα πια που είχα φτάσει στην έξοδο του πάρκου, αναρωτιόμουν αν προλάβαινα πριν το ραντεβού μας να "πεταχτώ" ως το Μουσείο Φυσικής ιστορίας, που ήταν εκεί κοντά. Βολιδοσκόπησα που βρίσκονται οι φίλες μου και όταν κατάλαβα ότι είχαν τελειώσει με τα ψώνια τους και θα ήταν στην ώρα τους στο ραντεβού …εγκατέλειψα την ιδέα του μουσείου και έστριψα αριστερά προς την πόλη φτάνοντας καρφί στις 2:15 στο “Café Magasinet”.

Το Café Magasinet ήταν ένας υπέροχος χώρος για καφέ-γλυκό-snack. Ήταν ένα από τα πολλά που μας σύστησε η ανιψιά. Το διαλέξαμε γιατί ήταν κοντά στη γειτονιά Haga, που θέλαμε να δούμε στη συνέχεια.

Τον δεύτερο καφέ της ημέρας μαζί με γλυκό πήρα εγώ και φαγητό οι φίλες μου.

Τα κορίτσια είχαν πιει τους καφέδες τους για σήμερα. Όταν εγώ βολόδερνα στις θάλασσες εκείνες είχαν κάνει μια βόλτα έως το λιμάνι και την όπερα, είχαν περπατήσει στην “Ερμού” και τη “Μητροπόλεως”, είχαν κάνει τα ψώνια τους (μου πήραν και ένα ζευγάρι γάντια) και είχαν πιεί και το καφεδάκι τους σε ένα εμπορικό κέντρο μαζί με την ανιψιά.

Η οδός Tredje Långgatan που βρίσκεται το Café Magasinet είναι στην ουσία προέκταση του Κεντρικού δρόμου της Haga, του “Haga Nygata”. Μια ευθεία πήραμε για να φτάσουμε στη γειτονιά της Haga.

H Haga είναι το παλαιότερο προάστιο του Göteborg, που χρονολογείται από το 1648 και έχει τον τίτλο της πιο hipster γειτονιάς, περικλείοντας ταυτόχρονα μια τεράστια ιστορία. Είναι μια γοητευτική περιοχή με παραδοσιακά ξύλινα δυόροφα σπίτια, πρώην αποθήκες από τούβλα και λιθόστρωτους πεζόδρομους.

Μέρος της γοητείας της όμως αποτελούν και τα πολλά cafe της, πολλά από αυτά σε υπερυψωμένες αυλές με αποτέλεσμα να βγάζουν μια μποέμικη αίσθηση αλλά και τα πολλά καταστήματά με μοναδικό χαρακτήρα από σαπουνοπωλεία και παιχνίδια έως vintage ρούχα και μικρές αντικερί.
Τα σπίτια της Haga χτίστηκαν στα τέλη του 19ου αι. ως εργατικές κατοικίες σώθηκαν από την κατεδάφιση τη δεκαετία του ’70, για να φτάσουν σήμερα να είναι στέκι των φοιτητών του φημισμένου Πανεπιστημίου της πόλης αλλά και must see για τους επισκέπτες.

Ψιλοσκορπίσαμε μεταξύ μας περπατώντας στην περιοχή. Άλλα μαγαζιά τράβαγαν τη μια από μας και άλλα την άλλη. Σε λουλούδια και αρώματα τη μια, σε αντικερί η άλλη, σε χειροποίητα σουβενίρ την τρίτη. Και η ατμόσφαιρα μοναδική. Ακόμα και με το κρύο και τα τραπεζάκια ... μέσα η μποέμικη ατμόσφαιρα είναι διάχυτη.

Ψωνίσαμε μικροσουβενίρ και φύγαμε προς το σπίτι.

Διάφορα έργα που γίνονται στην περιοχή μας έκοψαν το δρόμο προς το σπίτι και “ανοιχτήκαμε” για να το προσεγγίσουμε αλλιώς, περνώντας έτσι από μια πιο «λιμανίσια» περιοχή της πόλης.

Είδαμε το κανάλι Rosenlund, με φόντο έναν ουρανοξύστη, που όταν ολοκληρωθεί θα «φάει» τον τίτλο του ψηλότερου κτιρίου της Σκανδιναβίας από το “Turning Torso” του Calatrava στο Malmö.
Το “Karlatornet” είναι ένας ουρανοξύστης υπό κατασκευή, ο οποίος όταν τελειώσει, θα έχει ύψος 246 μέτρα, με 74 ορόφους και θα είναι το ψηλότερο κτίριο στις σκανδιναβικές χώρες.

Η γέφυρα, το κανάλι αλλά και το γύρω industrial σκηνικό με τις καμινάδες και τους γερανούς, μαζί με τον πύργο “Karlatornet” στον ορίζοντα της πόλης, πέραν του ποταμού Göta, αποτελούν μια εμβληματική εικόνα του Göteborg.

Είδαμε και την Ψαραγορά … στο περίπου
Είναι χτισμένη δίπλα στην εκβολή του καναλιού Rosenlund από το 1874. Σχεδιάστηκε για να μοιάζει με γοτθική εκκλησία για να προσελκύει την προσοχή! Το αποτέλεσμα είναι ένα εντυπωσιακό κτίριο, που έχει και εντυπωσιακό όνομα: Feskekôrka λέγεται δηλαδή «η εκκλησία των ψαριών» και σίγουρα «τραβάει» το μάτι όταν όμως δεν τελεί υπό εργασίες ανακαίνισης.
Τι έπρεπε να δούμε και τι είδαμε …

Είδαμε και υπέροχα γκράφιτι ...

Είδαμε όμως και πληθωρικά - αρχοντικά κτίρια … σκανδιναβικού …στυλ…

Το βράδυ είμαστε καλεσμένες για φαγητό στο σπίτι της ανιψιάς. Όταν λέμε βράδυ εννοούμε στις 7:00 η ώρα. Ήταν η τέλεια ώρα. Θα έχει νυχτώσει ως τότε και θα έχω κλείσει σχεδόν 11 ώρες στους δρόμους, στις θάλασσες και στο κρύο, οπότε ένα γεύμα σε ένα ζεστό και φιλόξενο σπίτι ήταν όνειρο.
Μέχρι τότε όμως είχα ακόμα ένα δυωράκι μέχρι να νυχτώσει.

Είχα να πάω μια βόλτα ως το κέντρο για να δω τα κλασικά του Göteborg, είχα να πω να πάρω ένα μικροδωράκι για το βράδυ, γιατί δεν μπορούσα να πάω με άδεια χέρια και είχα να ψωνίσω από κάποιο Super Market για να μην πάω στο Όσλο επίσης με ... άδεια χέρια. Είχα ακούσει τόσα πολλά για την ακρίβεια του Όσλο, που είχα πάθει σχεδόν φοβία. Ένιωθα λες και θα πήγαινα στη ζούγκλα και χρειαζόμουν εφόδια για την επιβίωσή μου.

Συναντήσαμε ένα Lidl, τι χαρά τι χαρά! Εγώ μπήκα μέσα για ψώνια και οι φίλες μου στο διπλανό "7eleven". Ψώνισα σαλάτες (για τα κυρίως γεύματα του Όσλο) και διάφορα σνακ για πρωινά και δεκατιανά, όπου μερικά από αυτά μου είναι αγαπημένα από τα … γνώριμα ελληνικά Lidl. Μαζί με τα ψώνια μου συνέχισα τις τουριστικές μου δραστηριότητες.
Η Emily πήγε σπίτι να ξεκουραστεί και εγώ με τη Joy πήγαμε σε ένα ανθοπωλείο για να βρούμε κάποιο δωράκι.
Βρήκαμε το “Floramor & Krukatos”, το οποίο πιο πολύ έμοιαζε με βοτανικό κήπο μαζί με αντικερί συγχρόνως παρά με ανθοπωλείο! Και δεν φτάνει που ήταν σαν μουσείο, που σήκωνε πολύ χάζεμα είχε και μια μεσόπορτα που σε έβγαζε στο “Da Matteo”, ένα άλλο εξαιρετικό café-bar, που μας είχε συστήσει η ανιψιά, σκέτος πειρασμός με τη μυρωδιά της κανέλας από τα κανελοψωμάκια να σου σπάνε τη μύτη.

Ωραία θα ήταν αλλά είχαμε πιει ήδη δυο καφέδες και θα πηγαίναμε για φαγητό και δεν σήκωνε άλλο καφέ. Επίσης, εγώ ακόμα δεν είχα δει το κέντρο της πόλης. Οπότε ψωνίσαμε μία ωραιότατη εξωτική «δράκαινα Μαδαγασκάρης» μαζί με ένα ωραιότατο κασπό σε γκρί πατίνα και μετά ... χωρίσαμε. H Joy συνέχισε τα ψώνια της (με τη δράκαινα στο χέρι) και εγώ τα τουριστικά μου (με τα φαγητά του Lidl επίσης στο χέρι) . Τι άλλο να κάναμε οι τουρίστριες;

Ως το Δημαρχείο και το λιμάνι ήθελα να πάω και ίσα που προλάβαινα.

Διέσχισα την Kungsgatan, είδα τον Καθεδρικό, πέρασα μέσα απ’ το εμπορικό κέντρο Arcaden, διέσχισα τις λεωφόρους Ostra & Sondra Hamngatan, είδα και το Grand Hotell palace (με το caffe του γεμάτο) και γενικά πολύ χάρηκα που είδα την πόλη και στα ‘ζωηρά’ της. Την είχα βλέπετε περπατήσει αργά χθες το βράδυ και πολύ πρωί σήμερα το πρωί όταν ήταν μέσα στην ερημιά και τώρα την έβλεπα τη σωστή ώρα.

Έφτασα στο Lejontrappan, ένα σημείο της πόλης το οποίο αποτελεί το φωτογραφικό σημείο απ’ όπου γίνεται η λήψη της φωτογραφίας κατατεθέν του Göteborg. Μόνο που τώρα σούρουπο πια δεν είναι και πολύ φωτογενές απ’ όπου και να έκανα τη λήψη.

Οριακά το είδα μέρα το λιμάνι. Για την ακρίβεια είδα ένα τμήμα του λιμανιού που έχει ...ονοματεπώνυμο: “Lilla Bommen” λέγεται το ψηλό κοκκινόασπρο κτίριο, αλλά και όλη η γύρω αστική περιοχή πέριξ του ποταμού Göta, με τις αποβάθρες, τα σκάφη και την όπερα.

Σε περίοπτη θέση του “Lilla Bommen” βρίσκεται και η όπερα...

Πενήντα ολόκληρα χρόνια την έχτιζαν και τελικά άνοιξε το 1994. Το αποτέλεσμα είναι ένα «τολμηρό» κτίριο που δίχασε. Σίγουρα όμως είναι μοντέρνο.

Λίγο γρήγορα τα «πέρασα» και το λιμάνι και την Όπερα. Δεν ήταν αργά αλλά ήταν σούρουπο. Μου αρέσουν τα λιμάνια για σουλάτσο αλλά όχι τις προχωρημένες ώρες και όχι όταν είμαι μόνη.
Πήρα το δρόμο του γυρισμού για το σπίτι.

Όπως τα περισσότερα λιμάνια έτσι και το Göteborg έχει τα νυχτερινά κέντρα του ...

Γκράφιτι με θαλασσινά θέματα ...

Έχει και τα casino του ...

Μέχρι εδώ κράτησε το Göteborg για μένα. Ήταν λίγο το 24ωρο για μια τέτοια πόλη. Χρειαζόμουν εκτενέστερη βόλτα στα πάρκα του, στο Αρχιπέλαγος και στο λιμάνι του, επισκέψεις σε κάποια μουσεία του, βόλτα στην πηγή των Volvo αυτοκινήτων του, θα ήθελα να δω και τον Βοτανικό του και το “Universeum” του. Όλα αυτά τα αναφέρω για να τονίσω ότι δεν είναι πόλη της μιας μέρας, αλλά σίγουρα μπορεί να γεμίσει όμορφα ένα τριήμερο.

Γύρισα σπίτι κατά τις 6:30. Ένα μισάωρο σέρβις μου χρειάστηκε για τη συνέχεια. Φορέσαμε τα άνετά μας ρούχα και ανεβήκαμε στον τρίτο όροφο.

Το γεύμα ήταν αριστούργημα. Σουηδικό φαγητό μαγειρεμένο από Ελληνίδα. Ότι καλύτερο!

Σολωμός στο φούρνο στους 170 για 40 λεπτά, πίτα τύπου τάρτας με γέμιση ένα Σουηδικό τυρί, σουηδικό ψωμί με μια σoς θαλασσινών, γλυκοπατάτες και κρασάκι.

Η δε πίτα ονόματι “Västerbottensostpaj” σερβιρισμένη με κρεμμύδι ξερό, αυγοτάραχο, crème fraiche και άνιθο ήταν άπαιχτη! Νιώθω την υποχρέωση να παραπέμψω στη συνταγή της...
Västerbottensostpaj® med löjrom och crème fraiche

Κεριά, απαλή μουσική και σουηδική «αλμυρή» σοκολάτα με καφέ για επιδόρπιο.
Ύστερα από όλα αυτά θα μπορούσα να πω ότι αυτή η βραδιά και αν «ανέβασε» το ταξίδι.

Φύγαμε όμως λίγο μετά τις 9:00 αφήνοντας θεία και ανιψιά μόνες να τα πούνε.
Εμείς συγυρίσαμε το σπιτάκι μας και ετοιμάσαμε και τα πράγματά μας. Είχαμε πρωινό ξύπνημα, πρωινό περπάτημα και πρωινό κρύο να αντιμετωπίσουμε και πέσαμε για ύπνο απ’ τις 10:00.
Φεύγουμε για Όσλο!

……………………………………………. post …………………………………………..

 

[Grerena]

Ταξίδι και άφιξη στο Όσλο
Χαλασμός γινόταν το επόμενο πρωί. Κρύο, αέρας και βροχή.
Προσπαθούσα να το δω από τη θετική του πλευρά το πράγμα. Αν είχε καλοκαιρία θα στενοχωριόμουν που έφευγα, ενώ τώρα; Έλεγα από μέσα μου: «Άντε να φύγουμε απ’ τον παλιόκαιρο, με κούρασε». Αλλά και εκεί που θα πηγαίναμε... θα ‘χε καλύτερο καιρό;
Φόρεσα το αδιάβροχο μιας χρήσης που είχα, άνοιξα και ομπρέλα και "περπατάτε ποδαράκια" μου να φτάσουμε μια ώρα αρχύτερα στο σταθμό.

Όλα τα αντιμετωπίζεις, αλλά όταν σκίσει το παπούτσι και μπει νερό μέσα και σου βρέξει κάλτσα και καλσόν τι κάνεις; Κόβεις το καλσόν, πετάς το βρεγμένο κομμάτι, αλλάζεις κάλτσες και φοράς νάϋλον πατουσάκια για τη συνέχεια. Χα, χα … ο σωστός εξοπλισμός που λέγαμε;
Ευτυχώς που ο σταθμός ήταν κυριλάτος και μπόρεσα να σουλουπωθώ. Με όλες τις παραπάνω πατέντες λοιπόν ζεστάθηκαν τα ποδαράκια μου.

Μπήκα στο λεωφορείο (το οποίο ήταν γεμάτο αυτή τη φορά), κάθισα στη θεσούλα μου, που ήταν κάπου στη μέση και στο παράθυρο. Οι φίλες μου κάθισαν κάπου πίσω και χώρια αλά rayan air, αλλά και μαζί να καθόμασταν δε νομίζω ότι θα άλλαζε κάτι αφού κοιμήθηκα σχεδόν σε όλη τη διαδρομή. Ούτε τις στάσεις κατάλαβα (2 σε Σουηδικό έδαφος και 3 σε Νορβηγικό).

Μία φωτό που τράβηξα πριν κοιμηθώ (έτσι για να ενημερώνεται και το χρονολόγιο) και μία όταν ξύπνησα …

Είχε ξημερώσει για τα καλά όταν ξύπνησα. Σε λιγότερο από μια ώρα θα φτάναμε. Πρόλαβα όμως και είδα αρκετά το Νορβηγικό τοπίο, πριν την είσοδό μας στο Όσλο.
Κάπου εδώ … ξύπνησα …

Και μια ωρίτσα αργότερα «γλύφαμε» το φιορδ του Όσλο ...

Στις 10:30 αντικρίζαμε την πρώτη εικόνα-έκπληξη του Όσλο...

Τόσο φουτουριστική πόλη δεν την περίμενα.
Δεν ξέρω τι περίμενα. Σίγουρα περίμενα μια … πολύ ακριβή πόλη. Αυτή η ιδέα κυριαρχούσε στο μυαλό μου και όλα τα άλλα δεν τα είχα σκεφτεί. Η μεγαλύτερη προσδοκία που είχα για αυτήν την πόλη ήταν απλά να ... φτάσω μέχρι αυτήν.

Η Joy θα μας χαιρετούσε σε λίγο. Είχαμε ένα 2ωρο διαθέσιμο για να …”δει” το Όσλο η Joy. Προλαβαίναμε να κάνουμε μια μικρή βόλτα και να πιούμε ένα καφεδάκι πριν να πάρει το τρένο για το αεροδρόμιο.
Ευτυχώς που το πιο δυνατό ορόσημο και σήμα κατατεθέν του Όσλο βρίσκεται έξω από το σταθμό των τρένων και η Joy θα μπορεί να αποδείξει ότι «έχει πάει» και στο Όσλο.

Η όπερα του Όσλο είναι ένα όμορφο αρχιτεκτονικά κτίριο. Στόχος του αρχιτέκτονα ήταν να κάνει ένα κτίριο που να είναι ... μέρος της φύσης. Αυτό το κατάφερε δημιουργώντας μια κεκλιμένη λευκή επιφάνεια (με ιταλικά μάρμαρα και λευκούς γρανίτες), η οποία μοιάζει να παρασύρεται στον ωκεανό, όπως συμβαίνει με τα παγόβουνα. Αυτό βέβαια φαίνεται πιο πολύ όταν την κοιτάς από την απέναντι όχθη. Προς το παρόν χαρήκαμε μόνο την οροφή της, η οποία είναι εύκολη στην αναρρίχηση, καθιστώντας την τον τέλειο προορισμό για μια έστω και γρήγορη βόλτα.

Πήγαμε λοιπόν ως την Όπερα του Όσλο, βγάζοντας και τις απαραίτητες αναμνηστικές φωτογραφίες. Είδαμε και το μουσείο Munch στο βάθος, είδαμε και το γυάλινο γλυπτό «She Lies», είδαμε και τη Βιβλιοθήκη, είδαμε και τις σάουνες μέσα στη θάλασσα: Το μισό Όσλο είδαμε! Λέμε τώρα.

Έτσι όμως λέγαμε στη φίλη μας για να την παρηγορήσουμε.

Κάποια στιγμή άκουσα ελληνικά δίπλα μου. Ήταν δυο Έλληνες που μονολογούσαν σχολιάζοντας πόσο καλή εντύπωση τους έκανε το Όσλο. «’Επρεπε να βάλουμε κι άλλες μέρες στο Όσλο», έλεγαν. Πιάσαμε και κουβέντα. Θα έκαναν ένα πολυήμερο ταξίδι σε όλη τη Νορβηγία με φιόρδ μέσα, Bergen, Tromsø και Lofoten και είχαν μετανιώσει που είχαν παραλείψει το Όσλο, αφιερώνοντάς του μόνο λίγες ώρες, το οποίο Όσλο τώρα που το έβλεπαν το εκτίμησαν περισσότερο.
Για λίγο αισθάνθηκα και τυχερή που θα είχα δυόμιση ολόκληρες ημέρες διαθέσιμες στο Όσλο. Μπορεί να μην έβλεπα τη Νορβηγία ολόκληρη (σαν αυτούς) αλλά θα έβλεπα το ... Όσλο.

Η αλήθεια είναι ότι με το που βγαίνεις από το σταθμό και βλέπεις μπροστά σου το φιόρδ, την όπερα, την προκυμαία ... εντυπωσιάζεσαι. Η πόλη σε κερδίζει … “άμα τη εμφανίσει”.

Καθίσαμε στο “Backstube Opera” για καφέ. Ένας φούρνος είναι που τον καφέ σου τον σερβίρεσαι μόνος σου. Πληρώνεις και μετά πας σε μια αυτόματη μηχανή πατάς το κουμπάκι που αντιστοιχεί στον καφέ που θέλεις και όχι απαραίτητα τον καφέ που έχεις προπληρώσει. Πλήρωσα έναν espresso με 32 κορώνες και όταν πήγα στη μηχανή πάτησα (κατά λάθος) το κουμπί του double αντί του μονού, που δεν το έβλεπα. Χα, χα. Έως και φθηνό θα τον έλεγα τον καφέ στο Όσλο.

Κατά τις 12 και κάτι μπήκαμε πάλι στο σταθμό για να ξεπροβοδίσουμε τη Joy.
Χαιρετηθήκαμε, τη «βάλαμε» στο τρένο του αεροδρομίου και φύγαμε.

Πρώτο μας μέλημα ήταν να αγοράσουμε την 24ωρη Oslo Pass δηλαδή μια κάρτα που περιλαμβάνει ελεύθερη είσοδο σε όλα τα μουσεία, μαζί με δωρεάν μετακινήσεις. Ενεργοποιείται με την πρώτη είσοδο σε μουσείο, οπότε βόλευε να την αγοράσουμε από τώρα, γιατί κατά πάσα πιθανότητα θα την ενεργοποιούσαμε από σήμερα αργά το απόγευμα.
Η αγορά μιας τέτοιας κάρτας ήταν σχεδόν επιβεβλημένη για δύο λόγους. Το Όσλο έχει πολλά ενδιαφέροντα μουσεία και ο καιρός δεν ευνοούσε τις πολλές βόλτες. Οι επισκέψεις στα μουσεία θα αποτελούσαν «ανάσες» ζέστης! Δύο πολύ σημαντικά μουσεία (των Vikings ship museum και του Nobel Peace Center) θα ήταν κλειστά, οπότε το 24ωρο πάσο θα μας αρκούσε για τα υπόλοιπα.
Κατευθυνθήκαμε προς Visitor Center και πήραμε την κάρτα έναντι των 495νοκ (43€).

Βγήκαμε από το σταθμό από την δυτική πλευρά του, στην πλατεία “Jernbanetorget”. Από αυτήν την πλατεία (Σιδηρόδρομων) ξεκινά η Karl Johans, η οποία καταλήγει μετά από 1,5 χιλιόμετρο στο παλάτι.

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η Karl Johans αποτελεί τον πιο κεντρικό και εμπορικό δρόμο του Όσλο. Πεζοδρομημένος στο μεγαλύτερο ποσοστό του είναι γεμάτος καταστήματα, πολλά από αυτά πολυτελή, φίρμες, αλυσίδες, μεγάλα ξενοδοχεία και όμορφα caffes.

Αυτόν τον δρόμο έπρεπε να ακολουθήσουμε, ώστε να φτάσουμε στο ξενοδοχείο μας, το οποίο βρίσκεται πίσω απ’ το παλάτι, στη βορειοανατολική γωνία των κήπων του. Είχαμε σκοπό να κάνουμε και μια στάση στα ανάκτορα για να δούμε και την αλλαγή φρουράς που γίνεται στις 13:30 και μέχρι τις 2:00 θα είμαστε στο ξενοδοχείο μας, που ήταν και η ώρα του check in.
Βέβαια το κρύο καλά κρατούσε. Είμαστε άλλωστε και αρκετά βορειότερα από το Göteborg. Απορώ με μένα που πίστευα ότι το κρύο της Σουηδίας ήταν μια …παρένθεση. «Άσε που νομίζω ότι αυτό το ψιλό που ρίχνει δεν είναι χιονόνερο, αλλά … χιόνι!»
Το κρύο όμως δεν πτοεί τους Νορβηγούς! Αλίμονο! Έσφυζε από ζωή η κεντρική Karl Johansgate.

Θα επισκεπτόμαστε και εμείς τα μαγαζιά αργότερα, αφού ξεφορτωνόμαστε τα μπαγκάζια στο ξενοδοχείο μας.

Να 'το το παλάτι φαίνεται στο τέλος του δρόμου...

Η Karl Johans περνάει μπροστά από το Κοινοβούλιο, αλλά και από το Πανεπιστήμιο και τη Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου. Δε νομίζω ότι μόνο εγώ βλέπω την ελληνιστική αρχιτεκτονική; Είναι φανερή σε όλα τα κτίρια…

Φτάσαμε και στο παλάτι...

Εικόνα γνώριμη αφού ... φέρνει λίγο στο Ελληνικό Κοινοβούλιο.

Εδώ είναι η επίσημη βασιλική κατοικία του Βασιλιά Harald V της Νορβηγίας.

Μόνο που εμείς φτάσαμε νωρίς για την αλλαγή φρουράς. Ήταν μόλις 1:00 η ώρα και δεν θα έλεγα ότι θα ήταν ευχάριστο να περιμένουμε ως τότε μέσα στο κρύο. Ποιο κρύο; Εδώ είχε αρχίσει και έριχνε και χιόνι.
Έτσι φύγαμε για το ξενοδοχείο μας. Στα 5 λεπτά είμαστε εκεί δηλαδή αρκετά νωρίς και για το check in όμως, που ήταν στις 2:00. Καθίσαμε στο “Espresso house”, κάτω ακριβώς από το ξενοδοχείο μας. Τέλεια! Μια ζεστή σοκολάτα ίσως ήταν και το μοναδικό που ήθελα αυτή τη στιγμή.

Εμένα με “έτρωγε” όμως η σκέψη της αλλαγής φρουράς. Να γίνεται τόσο κοντά και να μην πάω; Η Emily δεν ενδιαφερόταν, οπότε «πετάχτηκα» μόνη μου. Στα 5 λεπτά απόσταση ήταν άλλωστε.

Μην βλέπετε τον φρουρό που στέκει σοβαρός και αμίλητος. Τα φαινόμενα απατούν. Όλο κουνιόταν, μιλούσε και έκανε παρατηρήσεις στον κόσμο. "Μην περνάτε από κει" , "μην πλησιάζετε εδώ", φαινόταν να λέει με αυστηρό ύφος.
Εγώ βρήκα πάντως ένα καλό σημείο να στηθώ κοντά του και παρακολούθησα την "εκδήλωση".

Είχε λιγότερο κόσμο απ’ ότι στην Κοπεγχάγη. Δεν θα έλεγα ότι είναι πολύ εντυπωσιακό.
Δεν είχε το τυπικό, στιβαρό και απόλυτο συγχρονισμό του Buckingham, δεν είχε το παραμυθένιο του Amalienborg (Κοπεγχάγης), δεν είχε το δυναμικό, επιβλητικό και ... ρωμαλέο της Αθήνας.
Δεν μπορώ να μη σχολιάσω το στιλιστικό των στολών που δεν ήταν … καθόλου εντυπωσιακό. Μονοχρωμία σε ένα αυστηρό μπλε σκούρο, με αθλητική ρίγα, χρυσά κουμπιά και με πράσινες επωμίδες και μαύρο λοφίο στο καπέλο! Τους λυπήθηκα λίγο γιατί μου φαίνονταν πολύ λεπτά τα κοστούμια που φορούσαν για να αντέξουν το …χιόνι που έριχνε εκείνη τη στιγμή. Μόνο οι επικεφαλής (δεν αναγνωρίζω βαθμούς) φορούσαν κάτι ωραιότατα παλτό, που άνετα θα μπορούσαν να φορεθούν και εκτός υπηρεσίας.

Κατά τα άλλα ήταν ένα εθιμοτυπικό, που κράτησε περίπου κανένα τέταρτο, μπροστά στο παλάτι και μέσα σε ένα καταπράσινο περιβάλλον. Ήρθε «στρατός» και αντικατέστησε έναν άλλο «στρατό». Οι επικεφαλής αντάλλαξαν κάποια παραγγέλματα και αυτό ήταν όλο. Αυτό που έβλεπα για πρώτη φορά είναι ότι μέσα στο «στρατό» αυτό υπήρχαν και γυναίκες.

Γύρισα πίσω, όπου με περίμενε η ζεστή σοκολάτα μου.
Στις 2:00 και κάτι φτάσαμε στη reception του ξενοδοχείου μας, “Cochs Pensjonat”. Κάναμε και το check in μας και μπήκαμε στο δωμάτιο, το οποίο ...

…ήταν εξαιρετικό. Ευρύχωρο, φωτεινότατο, με θέα και με κουζινούλα.
"Απλωθήκαμε", φρεσκαριστήκαμε, φάγαμε το μεσημεριανό μας (γαριδο-μακαρονο-σαλάτα που κουβαλούσα από τη Σουηδία ), ετοιμαστήκαμε και ανανεωμένες ξεκινήσαμε για μια “0 βαθμών Κελσίου” βόλτα.

Το πρόγραμμα είχε περπάτημα έως την παραλιακή, περπάτημα στην παραλιακή, στη συνέχεια περπάτημα έως την όπερα και τέλος επίσκεψη στο πρώτο μουσείο του διημέρου, το μουσείο Munch.
Ντυθήκαμε λοιπόν σαν κρεμμύδια και βγήκαμε έξω.

………………………………………………………………… post … …………………..