LULLU
Member
- Μηνύματα
- 3.683
- Likes
- 9.015
- Επόμενο Ταξίδι
- το ψαχνω....
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νιγηρας-Μαλι
Μεσάνυχτα και κάτι μπήκαμε κάτω από τις κουνουπιέρες και παραδοθήκαμε σε ένα υπνο που διακόπτονταν μόνο από τις φωνές των πιθήκων σε νυχτερινά ερωτικά η άλλα καλέσματα …
Στις 8 το πρωί μας περίμενε το πρωινό με φρουτα, χυμό ομελέτα, καφέ αλλα και με τις μετρημένες καλοψημένες και πεντανοστιμες φέτες ψωμι..
Σήμερα θα πορευτούμε νότια προς Κολομπια ,καμμια 30 χιλιόμετρα για να επισκεφτούμε ένα χωριό των siona. Oι Σιονα είναι ενα από τα εθνικά γκρουπ ιθαγενων που ζουν εδώ και μοιράζονται το Cuyabeno παρκο με τους ιθαγενείς Secoya μάλλον αρμονικά, μιας και δεν υπάρχουν εχθροτητες μεταξυ τους και σχεδον τους θεωρούνται ότι αποτελούν ενιαίο πληθυσμό. Η Tucanoan είναι η γλώσσα τους και αν και ασχολουνται με τις παραδοσιακές δραστηριότητες για τη επιβιωση τους, δεν απέκλεισαν τη μεταρρύθμιση, δεν έκλεισαν τη πόρτα στον τουρισμό αλλα συμμετέχουν σε τουριστικές δραστηριότητες από το 1990 γεγονός που έχει επιφέρει αλλαγές τόσο στη κοινωνική συμπεριφορά όσο και στη οικονομικη επιφάνεια. Τώρα αφήνουν εύκολα τις καλύβες τους στη ζούγκλα μεταναστεύοντας στις πόλεις για να εκπαιδευτούν, να σπουδάσουν να μορφωθούν..
Φτάνοντας στο χωριό που αποτελείται από 4-5 σπίτια και ένα σχολειό το πρώτο που αντικρίσαμε είναι τα ηλιακά πάνελ που γυαλίζουν κάτω από τις ακτίνες του ήλιου..,, ο πολιτισμός έφτασε εδώ.. η λάμπα κηροζίνης η πετρελαίου παραμένει σβηστή κρεμασμένη στο τοίχο ως αναμνηση μιας άλλης εποχής..
Μας υποδέχεται μια οικογένεια με τα μικρά που παίζουν ξυπόλυτα και αμέριμνα στη αλάνα έξω από το σπίτι. Η οικοδέσποινα μας ξεναγεί στα χωράφια πίσω από το σπίτι και ως καλή οδηγός αγροτουρισμού μας μαθαινει πώς να ξεχωρίζουμε τα φυτά, να μαζεύομαι ταπιόκα η μανιοκα( ρίζες σαν πατάτα που καθαρίζονται και τρίβονται μέχρι να γίνει σκόνη) και να παρασκευάζομαι τη πίτα-κρεπα που σιγοψήνεται στο μαντεμένιο υπαίθριο τηγάνι..
Τι πιο καταλληλο συνοδευτικό για τη κρεπα εκτος από τη μπανανα? Και εμεις λοιπόν στρογγυλοκαθίσαμε και πριν να ανοίξουμε τα ταπεράκια με το μεσημεριανό μας φαγητό ωμών φασολιών, ρύζι και κοτόπουλο τίγκα στο κύμινο, γευτήκαμε τη ταπιοκρεπα με τηγανητή μπανάνα άνευ σοκολάτας όμως…
Ένα από τα σπίτια του χωριού είναι η κατοικία του ποιό διασήμου σαμάνου της χώρας. Μπαίνουμε μέσα στη σκοτεινή αλλά δροσερή κάμερα και πολλά βραβεία , φωτογραφίες, αναφορές κοσμούν τους τοίχους.. Στη μέση του δωματίου σε μια καρέκλα κάθεται ένας γεροντάκος γυρω στα 70, με τα δικα μου κριτήρια, ντυμένος και βαμμένος υπερπαραγωγή, φτερά, πούπουλα, καπέλα, χιτώνες χάντρες, βραχιόλια είναι τα χαρακτηριστικά στο ντύσιμο ενός θεραπευτή.. .Ο σαμάνος λοιπόν, ο γιατρος της φυλής, γνωρίζει κάθε χλωρό φύλλο που υπάρχει, ξέρει τις θεραπευτικές ιδιότητες και θεραπεύει κάθε νόσο.. συμπληρωματικά βοηθήματα στη διάγνωση και σωστή , στοχευόμενη θεραπεία είναι και η χρήση παραισθησιογόνων ουσιών που ευκολα βρίσκονται στη φυση. . ο γνωστός σε όλους μπαφος …..Οι πλέον ευέλικτοι εναλλακτικών θεραπειών δέχτηκαν τις ευλογίες και τα ξορκια του Σαμάνου με το αζημίωτο φυσικά, μιας και δεν μπορούσες να ξεφύγεις από το άγρυπνο αετίσιο βλέμμα της συζύγου-managerώσπου να πέσει το χρήμα ..
Ευλογημένοι , όχι όλοι γυρνάμε στη βάση μας. Ένα χλιαρό ντους και στρωνόμαστε στο μπιριμποτράπεζο μέχρι να φάμε..
Ο Ντιεγκο στη πρωινή ενημέρωση μας εξηγεί πως θα πάμε για ψάρεμα και μας αναλύει κάθε λεπτομέρεια.
Κάτω από το καυτό ήλιο που μας έψησε στη κυριολεξία και τα κουνούπια να κάνουν εφόδους κατά εκατοντάδες το ψάρεμα δεν ήταν και από τα πιο ευχαρίστα αθλήματα.. Τα πιράνχας μου έφαγαν όλα τα δολώματα και οι μόνοι τυχεροί ψαράδες ήταν ο Ντιέγκο που έπιασε 4 μεγάλα ψάρια που πριν τα πετάξει πάλι στη θάλασσα μας εξήγησε το είδος και τις συνήθειες τους και ο Γιάννης που αναγκάστηκε και αυτός να πετάξει στο νερό το ψάρι που έπιασε.. πεισμένοι πως το βραδινό δεν θα είναι ψαρικό, αποφασίσαμε να γυρίσουμε.. Η μια βάρκα έμεινε σχεδόν ακινητοποιημένη αλλά με κλίση επικίνδυνη και λίγο πριν βρεθούν στα νερά οι επιβαίνοντες μια άλλη βάρκα τους μάζεψε μεταφέροντας τους σε μια ξέρα οπου όλοι μαζί περιμέναμε τη εφεδρική βάρκα του lodge να τους μαζέψει και όλοι μαζί να γυρίσουμε πίσω.. Απολαυσαμε το τελευταίο φαγητό του σεφ και είμαστε έτοιμοι για να αναχωρήσουμε. Είναι οι τελευταίες μας στιγμές στη καρδιά του Αμαζόνιου . Αφήσαμε πίσω τη ζούγκλα, τα πουλιά, το Κουρτ το Ντιεγκο τους ιθαγενείς και επιστρέψαμε στη εισοδο του πάρκου . Η στάθμη του νερού χαμηλή και είδαμε και πάθαμε να βγούμε από τις βάρκες αφού η αποβάθρες ήταν πολύ πιο ψηλά ….
Επιστρέψαμε στο Κίτο βραδάκι στο ίδιο ξενοδοχείο το Κίτο. Τελευταία βραδιά μιας πολυπόθητης εκδρομής και ο κάθε ένας κλείνεται στις σκέψεις του..Το βράδυ βρήκε τους μισούς να κόβουν βόλτες στο κέντρο της πόλης , ένα κέντρο ζωηρό, ζωντανό, με μουσική με χορούς παντού μια εικόνα που εμένα μου λείπει αφού έμεινα πίσω παρέα με το Νίκο και την Αγγελική να γευτούμε το γκουρμε φαγητό στο εστιατόριο δίπλα από το ξενοδοχείο και κουρασμένη από τη πτήση, το υψόμετρο πήγα ενωρίς για ύπνο βυθισμένη σε σκέψεις , νοσταλγίες εικόνες και πρόσωπα…, κυρίως πρόσωπα που λείπουν και θα λείπουν για πάντα..
Η πτήση για Αθήνα είναι τα μεσάνυχτα και εμείς αποφασίζομαι να νοικιάσουμε το βαν του γραφείου και να πάμε Otavalo μια μικρή πόλη με το πιο ζωηρό και ενδιαφέρον παζάρι στη περιοχή των Άνδεων. Περάσαμε μέσα από τις τεράστιες εκτάσεις τριανταφυλοκαλλιεργειας ..Το καλύτερο τριαντάφυλλο στο κόσμο παράγεται εδώ και εξάγεται σχεδόν όλη η ποσότητα στη Ρωσία, στη δε Ελλάδα ότι φτάνει είναι πολύ ακριβό, έτσι τουλάχιστον με πληροφορεί η αδελφή μου η ανθοπωλενα..
Στο παζάρι δεν αφιέρωσα πολύ ώρα, ισα για να βρω δυο παντελόνια για ένα τραβελστοριτη (που αλήθεια δεν έμαθα ποτέ αν τα παρέλαβε,) βρήκα ένα roofgardenμε καταπληκτική θέα προς τη πλατεία του παζαριού και με θεσπέσιους φρουτοχυμούς..
Στα στενά της πόλης βρήκαμε ένα εστιατόριο που εξειδικεύεται στο ψήσιμο του ΚΟΥΙ ( ποντικι) που τόλμησε η ανδρική παρέα να δοκιμάσει…
Στην επιστροφή μας για αεροδρόμιο περάσαμε από ενα χωριό και βρήκαμε ένα μαγαζί με τα πιο ωραία από ζύμη χειροποίητα χριστουγεννιάτικα στολίδια που έχω δει ποτέ και που από τότε προσπαθώ κάθε χρόνο να πετυχω κάτι ανάλογο για το παζάρι των ΓΤΚ στη πόλη μας..δεν το πετυχα ακόμη αν και κατι καλύτερο βγήκε φέτος, αλλά προσπαθώ …
Στο αεροδρόμιο αποχαιρετήσαμε το ξεναγό και πήραμε τη δρόμο του γυρισμού.
Αυτό το ταξίδι τα είχε όλα. Βουνά, θάλασσα, ζούγκλα, ηφαίστεια πολλές εμπειρίες και εικόνες. Δεν βρήκαμε όμως χρόνο για να προγραμματίσουμε το ταξίδι του επόμενου χρόνου όπως κάνουμε κάθε φορά..δεν είχαμε χρόνο να καταναλώσουμε για άλλα όνειρα και προσγειωθήκαμε στα Χανιά κλείνοντας ραντεβού μια για βραδιά επανένταξης, φαγητού, εξιστορήσεων και ανταλλαγής φωτογραφιών…
Τα Χανιά για πρώτη φορά δεν μου φάνηκαν αρκετά λαμπερά ενώ το αεροπλάνο ετοιμάζονταν για προσγείωση….
ΤΕΛΟΣ
Στις 8 το πρωί μας περίμενε το πρωινό με φρουτα, χυμό ομελέτα, καφέ αλλα και με τις μετρημένες καλοψημένες και πεντανοστιμες φέτες ψωμι..
Σήμερα θα πορευτούμε νότια προς Κολομπια ,καμμια 30 χιλιόμετρα για να επισκεφτούμε ένα χωριό των siona. Oι Σιονα είναι ενα από τα εθνικά γκρουπ ιθαγενων που ζουν εδώ και μοιράζονται το Cuyabeno παρκο με τους ιθαγενείς Secoya μάλλον αρμονικά, μιας και δεν υπάρχουν εχθροτητες μεταξυ τους και σχεδον τους θεωρούνται ότι αποτελούν ενιαίο πληθυσμό. Η Tucanoan είναι η γλώσσα τους και αν και ασχολουνται με τις παραδοσιακές δραστηριότητες για τη επιβιωση τους, δεν απέκλεισαν τη μεταρρύθμιση, δεν έκλεισαν τη πόρτα στον τουρισμό αλλα συμμετέχουν σε τουριστικές δραστηριότητες από το 1990 γεγονός που έχει επιφέρει αλλαγές τόσο στη κοινωνική συμπεριφορά όσο και στη οικονομικη επιφάνεια. Τώρα αφήνουν εύκολα τις καλύβες τους στη ζούγκλα μεταναστεύοντας στις πόλεις για να εκπαιδευτούν, να σπουδάσουν να μορφωθούν..
Φτάνοντας στο χωριό που αποτελείται από 4-5 σπίτια και ένα σχολειό το πρώτο που αντικρίσαμε είναι τα ηλιακά πάνελ που γυαλίζουν κάτω από τις ακτίνες του ήλιου..,, ο πολιτισμός έφτασε εδώ.. η λάμπα κηροζίνης η πετρελαίου παραμένει σβηστή κρεμασμένη στο τοίχο ως αναμνηση μιας άλλης εποχής..
Μας υποδέχεται μια οικογένεια με τα μικρά που παίζουν ξυπόλυτα και αμέριμνα στη αλάνα έξω από το σπίτι. Η οικοδέσποινα μας ξεναγεί στα χωράφια πίσω από το σπίτι και ως καλή οδηγός αγροτουρισμού μας μαθαινει πώς να ξεχωρίζουμε τα φυτά, να μαζεύομαι ταπιόκα η μανιοκα( ρίζες σαν πατάτα που καθαρίζονται και τρίβονται μέχρι να γίνει σκόνη) και να παρασκευάζομαι τη πίτα-κρεπα που σιγοψήνεται στο μαντεμένιο υπαίθριο τηγάνι..
Τι πιο καταλληλο συνοδευτικό για τη κρεπα εκτος από τη μπανανα? Και εμεις λοιπόν στρογγυλοκαθίσαμε και πριν να ανοίξουμε τα ταπεράκια με το μεσημεριανό μας φαγητό ωμών φασολιών, ρύζι και κοτόπουλο τίγκα στο κύμινο, γευτήκαμε τη ταπιοκρεπα με τηγανητή μπανάνα άνευ σοκολάτας όμως…
Ένα από τα σπίτια του χωριού είναι η κατοικία του ποιό διασήμου σαμάνου της χώρας. Μπαίνουμε μέσα στη σκοτεινή αλλά δροσερή κάμερα και πολλά βραβεία , φωτογραφίες, αναφορές κοσμούν τους τοίχους.. Στη μέση του δωματίου σε μια καρέκλα κάθεται ένας γεροντάκος γυρω στα 70, με τα δικα μου κριτήρια, ντυμένος και βαμμένος υπερπαραγωγή, φτερά, πούπουλα, καπέλα, χιτώνες χάντρες, βραχιόλια είναι τα χαρακτηριστικά στο ντύσιμο ενός θεραπευτή.. .Ο σαμάνος λοιπόν, ο γιατρος της φυλής, γνωρίζει κάθε χλωρό φύλλο που υπάρχει, ξέρει τις θεραπευτικές ιδιότητες και θεραπεύει κάθε νόσο.. συμπληρωματικά βοηθήματα στη διάγνωση και σωστή , στοχευόμενη θεραπεία είναι και η χρήση παραισθησιογόνων ουσιών που ευκολα βρίσκονται στη φυση. . ο γνωστός σε όλους μπαφος …..Οι πλέον ευέλικτοι εναλλακτικών θεραπειών δέχτηκαν τις ευλογίες και τα ξορκια του Σαμάνου με το αζημίωτο φυσικά, μιας και δεν μπορούσες να ξεφύγεις από το άγρυπνο αετίσιο βλέμμα της συζύγου-managerώσπου να πέσει το χρήμα ..
Ευλογημένοι , όχι όλοι γυρνάμε στη βάση μας. Ένα χλιαρό ντους και στρωνόμαστε στο μπιριμποτράπεζο μέχρι να φάμε..
Ο Ντιεγκο στη πρωινή ενημέρωση μας εξηγεί πως θα πάμε για ψάρεμα και μας αναλύει κάθε λεπτομέρεια.
Κάτω από το καυτό ήλιο που μας έψησε στη κυριολεξία και τα κουνούπια να κάνουν εφόδους κατά εκατοντάδες το ψάρεμα δεν ήταν και από τα πιο ευχαρίστα αθλήματα.. Τα πιράνχας μου έφαγαν όλα τα δολώματα και οι μόνοι τυχεροί ψαράδες ήταν ο Ντιέγκο που έπιασε 4 μεγάλα ψάρια που πριν τα πετάξει πάλι στη θάλασσα μας εξήγησε το είδος και τις συνήθειες τους και ο Γιάννης που αναγκάστηκε και αυτός να πετάξει στο νερό το ψάρι που έπιασε.. πεισμένοι πως το βραδινό δεν θα είναι ψαρικό, αποφασίσαμε να γυρίσουμε.. Η μια βάρκα έμεινε σχεδόν ακινητοποιημένη αλλά με κλίση επικίνδυνη και λίγο πριν βρεθούν στα νερά οι επιβαίνοντες μια άλλη βάρκα τους μάζεψε μεταφέροντας τους σε μια ξέρα οπου όλοι μαζί περιμέναμε τη εφεδρική βάρκα του lodge να τους μαζέψει και όλοι μαζί να γυρίσουμε πίσω.. Απολαυσαμε το τελευταίο φαγητό του σεφ και είμαστε έτοιμοι για να αναχωρήσουμε. Είναι οι τελευταίες μας στιγμές στη καρδιά του Αμαζόνιου . Αφήσαμε πίσω τη ζούγκλα, τα πουλιά, το Κουρτ το Ντιεγκο τους ιθαγενείς και επιστρέψαμε στη εισοδο του πάρκου . Η στάθμη του νερού χαμηλή και είδαμε και πάθαμε να βγούμε από τις βάρκες αφού η αποβάθρες ήταν πολύ πιο ψηλά ….
Επιστρέψαμε στο Κίτο βραδάκι στο ίδιο ξενοδοχείο το Κίτο. Τελευταία βραδιά μιας πολυπόθητης εκδρομής και ο κάθε ένας κλείνεται στις σκέψεις του..Το βράδυ βρήκε τους μισούς να κόβουν βόλτες στο κέντρο της πόλης , ένα κέντρο ζωηρό, ζωντανό, με μουσική με χορούς παντού μια εικόνα που εμένα μου λείπει αφού έμεινα πίσω παρέα με το Νίκο και την Αγγελική να γευτούμε το γκουρμε φαγητό στο εστιατόριο δίπλα από το ξενοδοχείο και κουρασμένη από τη πτήση, το υψόμετρο πήγα ενωρίς για ύπνο βυθισμένη σε σκέψεις , νοσταλγίες εικόνες και πρόσωπα…, κυρίως πρόσωπα που λείπουν και θα λείπουν για πάντα..
Η πτήση για Αθήνα είναι τα μεσάνυχτα και εμείς αποφασίζομαι να νοικιάσουμε το βαν του γραφείου και να πάμε Otavalo μια μικρή πόλη με το πιο ζωηρό και ενδιαφέρον παζάρι στη περιοχή των Άνδεων. Περάσαμε μέσα από τις τεράστιες εκτάσεις τριανταφυλοκαλλιεργειας ..Το καλύτερο τριαντάφυλλο στο κόσμο παράγεται εδώ και εξάγεται σχεδόν όλη η ποσότητα στη Ρωσία, στη δε Ελλάδα ότι φτάνει είναι πολύ ακριβό, έτσι τουλάχιστον με πληροφορεί η αδελφή μου η ανθοπωλενα..
Στο παζάρι δεν αφιέρωσα πολύ ώρα, ισα για να βρω δυο παντελόνια για ένα τραβελστοριτη (που αλήθεια δεν έμαθα ποτέ αν τα παρέλαβε,) βρήκα ένα roofgardenμε καταπληκτική θέα προς τη πλατεία του παζαριού και με θεσπέσιους φρουτοχυμούς..
Στα στενά της πόλης βρήκαμε ένα εστιατόριο που εξειδικεύεται στο ψήσιμο του ΚΟΥΙ ( ποντικι) που τόλμησε η ανδρική παρέα να δοκιμάσει…
Στην επιστροφή μας για αεροδρόμιο περάσαμε από ενα χωριό και βρήκαμε ένα μαγαζί με τα πιο ωραία από ζύμη χειροποίητα χριστουγεννιάτικα στολίδια που έχω δει ποτέ και που από τότε προσπαθώ κάθε χρόνο να πετυχω κάτι ανάλογο για το παζάρι των ΓΤΚ στη πόλη μας..δεν το πετυχα ακόμη αν και κατι καλύτερο βγήκε φέτος, αλλά προσπαθώ …
Στο αεροδρόμιο αποχαιρετήσαμε το ξεναγό και πήραμε τη δρόμο του γυρισμού.
Αυτό το ταξίδι τα είχε όλα. Βουνά, θάλασσα, ζούγκλα, ηφαίστεια πολλές εμπειρίες και εικόνες. Δεν βρήκαμε όμως χρόνο για να προγραμματίσουμε το ταξίδι του επόμενου χρόνου όπως κάνουμε κάθε φορά..δεν είχαμε χρόνο να καταναλώσουμε για άλλα όνειρα και προσγειωθήκαμε στα Χανιά κλείνοντας ραντεβού μια για βραδιά επανένταξης, φαγητού, εξιστορήσεων και ανταλλαγής φωτογραφιών…
Τα Χανιά για πρώτη φορά δεν μου φάνηκαν αρκετά λαμπερά ενώ το αεροπλάνο ετοιμάζονταν για προσγείωση….
ΤΕΛΟΣ
