Πορτογαλία Ηφαιστειογενείς παράδεισοι καταμεσής του Ατλαντικού

[alma]

Αν και θα περίμενε κανείς η επιστροφή στην πρωτεύουσα του νησιού να είναι σχεδόν βαρετή μετά από τέτοια τοπία που είχαμε δει όλη μέρα, αυτό δεν συνέβη. Αντιθέτως! Το δειλινό έβαφε τον ουρανό με απίστευτα χρώματα σε κάθε πιθανή απόχρωση του ροζ, του κίτρινου και του πορτοκαλί, ενώ η βόλτα στον παραλιακό δρόμο, δίπλα σε οικογένειες με παιδάκια, ζευγάρια και ηλικιωμένους, έδειχνε πως η χειμωνιάτικη Ponta Delgada, έμοιαζε να διαθέτει την ιδανική ισορροπία ανάμεσα στο μη κορεσμένο από τουρίστες μέρος και ταυτόχρονα με αρκετή δόση ντόπιων και μερικών τουριστών, ώστε να δίνουν ζωή στην γραφική πρωτεύουσα.

Το επόμενο πρωί ξεκίνησε με καθαρό ουρανό και εμένα σε εξαιρετική διάθεση να φωτογραφίζω, ευρισκόμενη πίσω από το τζάμι του αυτοκινήτου, αζοριάνικες εικόνες.

Το εξαιρετικά βολικό ήταν πως δεν είχαμε αυστηρό πρόγραμμα. Είχαμε βέβαια ένα γενικό πλάνο αλλά στο δρόμο σταματούσαμε σε όποια κωμόπολη, πόλη, χωριό ή miradouro μας κινούσε το ενδιαφέρον. Πρέπει να είχαμε ενσωματωθεί πλήρως στο πνεύμα του νησιού γιατί το ίδιο έκαναν και αρκετοί άλλοι επισκέπτες που συναντήσαμε όπως Ισπανοί, Γάλλοι, Ρώσοι κλπ…Τους ίδιους ανθρώπους τους βλέπαμε σε διάφορα σημεία του νησιού και έτσι ήταν σαν να είμαστε παλιοί γνωστοί που ανταλλάσουν απόψεις. Βλέπεις, το χειμώνα δεν υπάρχει πληθώρα τουριστών στα νησιά κι έτσι λίγο-πολύ γνωριστήκαμε. Δεν ξέρω αν ήταν η γνώση διαφόρων ξένων γλωσσών ή η «αύρα» του μέρους, πάντως ήταν σαν να γνωριζόμαστε πολύ καιρό…Άλλωστε μια χειμωνιάτικη επίσκεψη στις Αζόρες δεν μαρτυρά και αυστηρά mainstream γούστα εδώ που τα λέμε.

Πραγματικά σε κάποια miradouro, το τοπίο μου έμοιαζε σαν ένα παράθυρο με θέα τον Παράδεισο...

Φυσικά δεν τα αφήσαμε όλα στην τύχη. Η περιοχή Furnas ήταν στο επίκεντρο για εκείνη τη μέρα. Και επειδή πρόκειται για φούρνους σχεδόν όνομα και πράγμα, αξίζει να δοκιμάσει κανείς κάθε εμπειρία που προσφέρει η περιοχή. Ενεργά ηφαίστεια, με ιστορία χιλιάδων ετών και απίστευτη φύση σε κάθε απόχρωση του πράσινου, εντυπωσιάζουν κάθε επισκέπτη. Η γεωθερμική δραστηριότητα που συντελείται κάτω από το έδαφος, έχει ως αποτέλεσμα η θερμότητα που εκπέμπεται να χρησιμοποιείται από τους ντόπιους για να σιγομαγειρέψουν σε πήλινα σκεύη, τα οποία θάβονται για ώρες μέσα στο χώμα, το παραδοσιακό cozido(κρέας διαφόρων ειδών με λαχανικά επίσης διαφόρων ειδών), το οποίο αποτελεί μια γευστική εμπειρία που κανείς δεν πρέπει να χάσει. Κάναμε την πρώτη βόλτα στην περιοχή και πήγαμε σε ένα εστιατόριο, για το οποίο είχαμε καλές πληροφορίες και παραγγείλαμε για το μεσημέρι. Καλό είναι να παραγγείλει κανείς από το πρωί, γιατί υπάρχει περίπτωση μετά να μην βρει. Οπότε, έχοντας κάνει την παραγγελία, ήμασταν ελεύθεροι να εξερευνήσουμε την περιοχή.

Εκτός από το cozido, η περιοχή φημίζεται για τα θερμά λουτρά της, με το ιαματικό αλλά δυσάρεστο στην όψη (καφεκόκκινοπορτοκαλί) νερό. Μάλιστα σε προειδοποιούν πως είναι καλύτερα να φοράς ένα παλιό μαγιώ, καθώς είναι πιθανόν να μην βγαίνουν οι πορτοκαλοκαφέ κηλίδες μετά από πάνω του(από τα δικά μας βγήκαν πάντως). Στην τιμή εισόδου περιλαμβάνονται φυσικά και χρήσεις αποδυτηρίων, ντουζιέρας, μπάνιου κλπ.

Για την εμπειρία την ίδια τώρα; Για να είμαι ειλικρινής δεν με ενθουσίασε αν και χάρηκα που την βίωσα…Πρώτον η μυρωδιά του νερού δεν είναι ευχάριστη. Βρωμάει λίγο…Δεύτερον, έχοντας μανία με την καθαριότητα ψάχναμε κι εγώ κι ο άντρας μου, ποια από αυτές τις «πισίνες» έχει το λιγότερο κόσμο…Κι ακόμα κι αυτές που είχαν το λιγότερο, μας φάνηκαν πολυσύχναστες, καθώς κάθε μια ήταν αρκετά μικρή, ώστε ακόμα και 5-6 άτομα να μοιάζουν πολλά. Έτσι βλέπαμε που μειωνόταν ο κόσμος και τρέχαμε να μπούμε εκεί. Τρίτον, σε μία από αυτές ήταν μια οικογένεια Ασιατών όπου η γυναίκα θεώρησε την εμπειρία μάλλον εξαιρετικά μοναδική κι εξωτική, ώστε έβγαλε γύρω στις 200 σέλφις μόνο όση ώρα βρισκόμασταν κι εμείς εκεί. Πάντως όταν βγήκαμε ακόμα έβγαζε…

Ωστόσο το τοπίο ήταν μοναδικό…

Σειρά είχε το πολυαναμενόμενο cozido, το οποίο μετά από τόσο κουραστική μέρα, το τιμήσαμε δεόντως...

Λίγο πριν φύγουμε από την περιοχή αποφασίσαμε να επισκεφτούμε έναν παραδοσιακό φούρνο, ο οποίος παρά το μικρό του μέγεθος και την ταπεινή του όψη, φημίζεται για τα γλυκά αρτοσκευάσματα του. Η υπάλληλος δεν μιλούσε ούτε αγγλικά, ούτε ισπανικά ούτε γενικά καμία άλλη γλώσσα πλην των πορτογαλικών, ωστόσο κάπως συνεννοηθήκαμε….

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• …

  Go to chapter

  Go
• 20

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 6 of 20

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Yorgos]

Καλώς την! Ενδιαφέρων προορισμός.

Γαλικία μου θυμίζει η αρχιτεκτονική εμένα.

Ποια χρονιά έγινε το ταξίδι; Και αν έχεις την καλοσύνη βάλε όποτε μπορείς και κόστη.

 

[underwater]

Περιμένω σαν τρελή τη συνέχεια για έναν προορισμό που έχω βάλει στο μάτι εδώ και έξι χρόνια!

 

[alma]

Καλώς την! Ενδιαφέρων προορισμός.

Γαλικία μου θυμίζει η αρχιτεκτονική εμένα.

Ποια χρονιά έγινε το ταξίδι; Και αν έχεις την καλοσύνη βάλε όποτε μπορείς και κόστη.

Το ταξίδι έγινε και πέρσυ και φέτος. Πήγαμε τέλος του '17 κι αλλάξαμε χρόνο εκεί. Για να πάει καλά το '18.
Από κόστη δεν θυμάμαι μόνο πόσο κόστισε το Αθήνα-Λισσαβώνα που το είχαμε κλείσει πολύ πριν με προσφορά Aegean. Πάντως 3 πτήσεις Lisboa-Ponta Delgada., Ponta Delgada-Terceira Airport και Terceira Airport-Lisboa κόστισαν 150 ευρώ. Εκεί οι τιμές λογικές για δεδομένα Ευρώπης. Επίσης επειδή ήταν Χειμώνας βρήκαμε ευκολότερα ενοικιαζόμενο αυτοκίνητο(θα ρωτήσω τον άντρα μου αν θυμάται τιμές ενοικίασης,δεν μπορώ να θυμηθώ) και σαφώς καλύτερες τιμές στα ξενοδοχεία. Γενικά έχει ήπιο Χειμώνα και δεν βρίσκω το λόγω να πληρώναμε τιμές Καλοκαιριού, δεδομένου πως δεν πήγαμε για μπάνιο εκεί (οι ελληνικές παραλίες είναι κατά πολύ ανώτερες, στις Αζόρες πας για τη φύση). Ένα από τα λίγα μείον είναι δεν είναι πολύ κατάλληλη περίοδος για whale watching ο Χειμώνας, καθώς γίνεται μεν whale watching, αλλά υπάρχουν σαφώς λιγότερα είδη φαλαινών από ότι άλλες εποχές.

 

[alma]

Περιμένω σαν τρελή τη συνέχεια για έναν προορισμό που έχω βάλει στο μάτι εδώ και έξι χρόνια!

Αν με ρωτάς, αξίζει με χίλια. Μου άρεσε περισσότερο κι από Μαδέιρα και δεν το περίμενα. Απίστευτα τοπία, καλό φαγητό, εκπληκτική φύση.

 

[underwater]

Αν με ρωτάς, αξίζει με χίλια. Μου άρεσε περισσότερο κι από Μαδέιρα και δεν το περίμενα. Απίστευτα τοπία, καλό φαγητό, εκπληκτική φύση.

Είμαι σίγουρη ότι αξίζει! Και δεδομένου ότι έχεις πάει και στη Μαδέρα μετρά διπλά η γνώμη σου! Άντε να οργανώνομαι!

 

[alma]

Και μια γεύση από γκράφιτι στην Ponta Delgada

 

[KostasLia]

Περίμενα και γώ την ιστορία σου..
Ωραίος προορισμός που αποτελεί στόχο και για μένα μελλοντικά,πράγμα που σημαίνει πως θέλουμε όλες τις λεπτομέριες..ο καιρός πως ήταν αλήθεια εκείνη την εποχή??

 

[alma]

Περίμενα και γώ την ιστορία σου..
Ωραίος προορισμός που αποτελεί στόχο και για μένα μελλοντικά,πράγμα που σημαίνει πως θέλουμε όλες τις λεπτομέριες..ο καιρός πως ήταν αλήθεια εκείνη την εποχή??

Θα έχεις ακούσει πως στις Αζόρες μπορείς να βιώσεις τις 4 εποχές σε μια μέρα. Έχει βάση αυτός ο ισχυρισμός ως ένα σημείο, με την έννοια της συχνής εναλλαγής ήλιου-βροχής, δροσιάς-ζέστης κλπ. Ωστόσο ο χειμώνας είναι ήπιος και τον καιρό θα τον έλεγα σχετικά ευχάριστο.Το μόνο εν μέρει πρόβλημα ήταν η ομίχλη που εμπόδιζε τη θέα στα μιραδούρο.
Κατά τ'άλλα όλα καλά αν κι ένα συναχάκι το αρπάξαμε.

 

[alma]

H Ponta Delgada το πρωί ήταν πολύ διαφορετική. Υπέροχη θα έλεγα. Ήρεμη, σχεδόν άδεια σε πολλά σημεία, έτοιμη για όποιον ήθελε να εξερευνήσει με την ησυχία του κάθε γωνιά της. Και η παρατήρηση αυτής της πόλης κατά το περπάτημα, πράγματι είναι σαν να διηγείται ένα κομμάτι της ιστορίας των νησιών.

Σε κάποια σημεία φαίνεται η αίγλη που γνώρισε, λόγω του στρατηγικού σημείου της, σε κάποια άλλα μια γλυκιά αίσθηση παρακμής που θυμίζει γιατί τόσοι πολλοί Αζοριάνοι αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν σε Καναδά, ΗΠΑ και όχι μόνο. Λέγεται πως συχνά οι Αζοριάνοι δεν έφευγαν ποτέ από το νησί τους ούτε καν για να πάνε στη Λισσαβώνα ή ακόμα και σε διπλανά νησιά. Αλλά όταν έφευγαν, έφευγαν για τα καλά ως οικονομικοί μετανάστες πολύ μακριά σε ΗΠΑ, Καναδά και αλλού. Και ευτυχώς ο τουρισμός σε κάποια νησιά από αυτά, έχει βοηθήσει να βρουν κάποιοι νέοι δουλειά και να μείνουν στην πατρίδα τους.

Αλλά περισσότερα επ’αυτού αργότερα. Τώρα είχε έρθει η ώρα να κατευθυνθούμε ξανά προς το αεροδρόμιο για να παραλάβουμε το ενοικιαζόμενο και να ξεκινούμε την εξερεύνηση του São Miguel ή αλλιώς του «πράσινου νησιού» όπως λέγεται.

Έξω από το αεροδρόμιο….

Ξεκινώντας την πρώτη μας εξερεύνηση του νησιού, ήρθαμε αντιμέτωποι με ένα συχνό στις Αζόρες φαινόμενο. Πυκνή ομίχλη κάλυπτε τον δρόμο μπροστά μας και τα καταπράσινα, γεμάτα βλάστηση, όμορφα σημεία του νησιού συχνά μόλις που διακρίνονταν.

Και επειδή τα διάφορα miradouro είναι από τα βασικά αξιοθέατα των Αζόρων είναι καλό να διαθέτει κανείς υπομονή και χρόνο για να καταφέρει να πετύχει την απίστευτη πανοραμική θέα που αυτά προσφέρουν. Το πρώτο μας miradouro, δεν το απολαύσαμε όπως θα θέλαμε λόγω της ομίχλης. Ωστόσο έστω και με ένα κομμάτι του να μοιάζει κρυμμένο σε ένα τεράστιο σύννεφο, το πολλά υποσχόμενο τοπίο μας έδινε μια ιδέα για αυτά που θα ακολουθούσαν. Δεν μας χάλασε γιατί το επισκεφτήκαμε άλλη μέρα ξανά με καλύτερο καιρό. Αλλά και γιατί το νησί έμοιαζε να έχει βγει από αρχαίους θρύλους, τυλιγμένο σε πέπλο ομίχλης, μισοκρυμμένο για όποιον είχε την διάθεση και την επιμονή να το ανακαλύψει. Και εμείς τα διαθέταμε….

 

[alma]

Sete Cidades: Ένα από τα πιο γνωστά και ταυτόχρονα γραφικά μέρη του νησιού. Το πρώτο που πολλοί επισκέπτες επιδιώκουν να δουν είναι την γαλάζια και την σμαραγδένια λίμνη που συνοδεύονται από έναν θρύλο, σύμφωνα με τον οποίο ένας γαλανομάτης βοσκός, ερωτεύτηκε μια πριγκίπισσα με σμαραγδένια μάτια. Αν και εκείνη ανταποκρίθηκε στον έρωτα του, οι ταξικές διαφορές στάθηκαν εμπόδιο σε αυτόν τον έρωτα και το πονεμένο ζεύγος χώρισε, ενώ τα δάκρυα τους σχημάτισαν την γαλάζια και την σμαραγδένια λίμνη. Στην πραγματικότητα πρόκειται για έναν τεράστιο κρατήρα ηφαιστείου, με βάθος εκατοντάδων μέτρων.

Στην περιοχή Sete Cidades, όπου η ζωή κυλά ήρεμα, διαμένουν μόνο μερικές εκατοντάδες κάτοικοι και η φύση έχει τον πρώτο λόγο με τα διάφορα είδη αποδημητικών πτηνών και τα καταπράσινα τοπία να κλέβουν την παράσταση.

Ως γνήσιο παιδί της πόλης εντυπωσιάστηκα με όσα για τους κατοίκους της επαρχίας είναι καθημερινότητα, όπως τα παπάκια κι οι αγελάδες. Τα καημένα πρέπει να απορούσαν που τα φωτογράφιζα συνεχώς, ενώ βόλταραν αμέριμνα γύρω από τη λίμνη.

Πιο πέρα μια ξύλινη φάτνη θύμιζε τις γιορτινές μέρες, ενώ πιο δίπλα υπήρχαν δέντρα μέσα….στη λίμνη.

Κάναμε μια βόλτα σε όλη την περιοχή και τα περίχωρα, όπου η απουσία ανθρώπων σε συνδυασμό με την ομίχλη, έκαναν το τοπίο να μοιάζει από παραμυθένιο ως σχεδόν…στοιχειωμένο. Μα που ήταν οι περίπου 800 κάτοικοι που σύμφωνα με την τελευταία απογραφή έμεναν εκεί;Κυκλοφορούσε κανείς;

 

[artemis21]

Τι καλά να ανοίγεις ξανά μετά από καιρό το Travelstories και να πέφτεις σε ιστορία για έναν από τους αγαπημένους μου προορισμούς, τις Αζόρες!!! Χαίρομαι που όλο και περισσότερος κόσμος ανακαλύπτει τον παράδεισο αυτό και ανυπομονώ να διαβάσω και τις δικές σου εμπειρίες alma!!!