Πορτογαλία Ηφαιστειογενείς παράδεισοι καταμεσής του Ατλαντικού

[alma]

Ξεκινήσαμε για τη Vila Franca do Campo, ενώ η διαδρομή όπως σχεδόν όλες στις Αζόρες ήταν όμορφη. Ακόμα ομορφότερη όμως ήταν η Vila Franca do Campo, η οποία υπήρξε πρώην πρωτεύουσα του νησιού και ιδρύθηκε τον 15ο αιώνα. Πάντως ακόμα και σήμερα η ζωή εκεί έμοιαζε να κυλάει σε πολύ χαλαρότερους ρυθμούς, σαν να έμεινε κολλημένη στο παρελθόν. Περπατήσαμε γύρω από τις πέτρινες εκκλησίες, στις πλατείες που ήταν στολισμένες με χρωματιστές Χριστουγεννιάτικες μπάλες (ευτυχώς ήταν ακόμα στολισμένα παρόλο που η Πρωτοχρονιά είχε περάσει πριν αρκετές μέρες) πάνω στα -γυμνά από φύλλα- δέντρα που ταίριαζαν απόλυτα με τα υπόλοιπα γήινα χρώματα του τοπίου.

Εδώ απόρησα...Τι είχαν βάλει στο δέντρο; Κάτι σαν σεμεδάκι;

Ωστόσο τίποτα δεν έμοιαζε να γυρίζει γύρω από τον τουρίστα. Μια μικρή αγορά λουλουδιών ήταν ημιάδεια θα μπορούσαμε να πούμε, ενώ έμοιαζαν να μας κοιτούν περίεργα μιας και μάλλον υπήρξαμε οι μόνοι μη ντόπιοι εκείνες τις στιγμές.

Επίσης πολλά εστιατόρια ήταν κλειστά, στα παγκάκια κάθονταν μόνο ντόπιοι και τα πάντα «φώναζαν» πως η μικρή αυτή πόλη έστεκε εκεί περήφανη δίπλα στα κύματα του Ατλαντικού, αδιάφορη προς τους τουρίστες, αληθινή και αυθεντική. Και μιας και ανέφερα τα κύματα του Ατλαντικού, τι μπορείς να πεις για αυτές τις στιγμές; Άγριος, γκρι με λευκές γραμμές εκεί όπου έσκαγε το κύμα, έμοιαζε να προσπαθεί ο Ατλαντικός να ταιριάξει απόλυτα με τον συννεφιασμένο ουρανό. Ανταριασμένα κύματα έσκαγαν πάνω σε μια παραλία γεμάτη βράχια που συμπλήρωναν την άγρια ομορφιά του χειμωνιάτικου Ατλαντικού. Ωστόσο επειδή Αζόρες χωρίς πράσινο και βλάστηση δεν νοούνται καν, ακόμα κι εκεί δίπλα στα μανιασμένα κύματα, λίγο πριν την ακτή πράσινο και πολύχρωμα λουλούδια «έσπαγαν» λίγο την αγριάδα και το γκρι του υπόλοιπου τοπίου.

Ξεκινήσαμε να ανέβουμε (κυριολεκτικά έχει πάρα πολλά σκαλιά για να φτάσεις) στη Nossa Senhora da Paz. Αυτή η εκκλησία ήταν από τα μέρη που με άγγιξαν περισσότερο σε όλο το νησί. Σκαρφαλωμένη σε τόσο ύψος, μοιάζει να εποπτεύει τα πάντα και να προστατεύει όλο το νησί.

Η θέα όσο ανεβαίνει κανείς γίνεται ακόμα πιο απερίγραπτα όμορφη, ακόμα πιο μοναδική. Εκτός από τα καταπράσινα τοπία και τα όμορφα σπίτια, βλέπει κανείς και το νησάκι Ilhéu da Vila, το οποίο το καλοκαίρι δέχεται αρκετούς επισκέπτες αλλά εμείς μια και πήγαμε Χειμώνα το είδαμε μόνο από ψηλά.

Φτάνοντας στο πρώτο επίπεδο δεν ξέραμε που να πρωτογυρίσουμε τα κεφάλια μας. Προς τα πάνω, σε κάθε σκαλί στο δρόμο προς την εκκλησία, υπήρχαν τα χαρακτηριστικά αζουλέζους τα μπλε πορτογαλικά πλακάκια που απεικόνιζαν παραστάσεις από τη ζωή του Χριστού και της Παναγίας. Επίσης φτάνοντας επάνω μαθαίνει κανείς τον θρύλο που συνοδεύει την ανέγερση της εκκλησίας.

Ανεβαίνοντας στο λόφο κάποιοι βοσκοί βρήκαν μια μικρή εικόνα της Παναγίας. Ειδοποίησαν τον ιερέα της περιοχής και η εικόνα μεταφέρθηκε στην εκκλησία του Αρχάγγελου Μιχαήλ.Την άλλη μέρα όμως η εικόνα βρέθηκε ξανά στην κορυφή του λόφου. Ξεκίνησαν λοιπόν να χτίζουν ένα εκκλησάκι σε άλλο σημείο του λόφου, το οποίο θεώρησαν κατάλληλο. Ωστόσο τα θεμέλια του ναού την νύχτα μεταφέρθηκαν στο σημείο που η εικόνα βρέθηκε αρχικά. Το θέλημα της Παναγίας ήταν σαφές και η εκκλησία χτίστηκε στο σημείο όπου βρίσκεται ως σήμερα και είναι ιδιαίτερα αγαπητή από τους πιστούς. Όταν πήγαμε εμείς ήταν η εκκλησία μέσα ήταν κλειστή όμως από το άνοιγμα φαίνονταν καθαρά τα φρέσκα λουλούδια που οι πιστοί είχαν εναποθέσει σε διάφορα σημεία.

Πραγματικά είχα όρεξη να γυρίσω κάθε γωνιά του νησιού και να επιστρέψω στο ξενοδοχείο το βράδυ.Ούτε από πείνα, ούτε από κούραση καταλάβαινα. Όμως ο συνταξιδιώτης μου έθεσε βέτο. Ήταν κουρασμένος και πεινασμένος. Κι έτσι καταλήξαμε στην συμπαθητική Lagoa όπου ο καιρός κι εκεί δεν ήταν ο καλύτερος, συννεφιασμένος και βροχερός, οπότε εκτιμήσαμε περισσότερο το εστιατόριο που καθίσαμε για φαγητό. Οι επιλογές ελάχιστες αλλά η σούπα με θαλασσινά ήταν καλομαγειρεμένη και φρέσκια ενώ η κουζίνα θύμιζε ελληνική την οποία αγαπάμε ιδιαιτέρως. Το μόνο πρόβλημα; Οι αθεόφοβοι για 2 άτομα φέρνουν όλοκληρη την κατσαρόλα. Όσοι πειναλέοι προσέλθετε.

Μετά από αυτό ένας τρόπος υπήρχε να «καούν» οι θερμίδες. Άλλη μια μεγάλη νυχτερινή βόλτα στην Πόντα Ντελγάδα, μιας και πλησίαζε ο καιρός να την αποχωριστούμε και να βάλουμε πλώρη για άλλο νησί και άλλες αζοριάνικες πόλεις και χωριά.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 7
• 8
• 9
• 10
• 11
• …

  Go to chapter

  Go
• 20

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 9 of 20

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Yorgos]

Καλώς την! Ενδιαφέρων προορισμός.

Γαλικία μου θυμίζει η αρχιτεκτονική εμένα.

Ποια χρονιά έγινε το ταξίδι; Και αν έχεις την καλοσύνη βάλε όποτε μπορείς και κόστη.

 

[underwater]

Περιμένω σαν τρελή τη συνέχεια για έναν προορισμό που έχω βάλει στο μάτι εδώ και έξι χρόνια!

 

[alma]

Καλώς την! Ενδιαφέρων προορισμός.

Γαλικία μου θυμίζει η αρχιτεκτονική εμένα.

Ποια χρονιά έγινε το ταξίδι; Και αν έχεις την καλοσύνη βάλε όποτε μπορείς και κόστη.

Το ταξίδι έγινε και πέρσυ και φέτος. Πήγαμε τέλος του '17 κι αλλάξαμε χρόνο εκεί. Για να πάει καλά το '18.
Από κόστη δεν θυμάμαι μόνο πόσο κόστισε το Αθήνα-Λισσαβώνα που το είχαμε κλείσει πολύ πριν με προσφορά Aegean. Πάντως 3 πτήσεις Lisboa-Ponta Delgada., Ponta Delgada-Terceira Airport και Terceira Airport-Lisboa κόστισαν 150 ευρώ. Εκεί οι τιμές λογικές για δεδομένα Ευρώπης. Επίσης επειδή ήταν Χειμώνας βρήκαμε ευκολότερα ενοικιαζόμενο αυτοκίνητο(θα ρωτήσω τον άντρα μου αν θυμάται τιμές ενοικίασης,δεν μπορώ να θυμηθώ) και σαφώς καλύτερες τιμές στα ξενοδοχεία. Γενικά έχει ήπιο Χειμώνα και δεν βρίσκω το λόγω να πληρώναμε τιμές Καλοκαιριού, δεδομένου πως δεν πήγαμε για μπάνιο εκεί (οι ελληνικές παραλίες είναι κατά πολύ ανώτερες, στις Αζόρες πας για τη φύση). Ένα από τα λίγα μείον είναι δεν είναι πολύ κατάλληλη περίοδος για whale watching ο Χειμώνας, καθώς γίνεται μεν whale watching, αλλά υπάρχουν σαφώς λιγότερα είδη φαλαινών από ότι άλλες εποχές.

 

[alma]

Περιμένω σαν τρελή τη συνέχεια για έναν προορισμό που έχω βάλει στο μάτι εδώ και έξι χρόνια!

Αν με ρωτάς, αξίζει με χίλια. Μου άρεσε περισσότερο κι από Μαδέιρα και δεν το περίμενα. Απίστευτα τοπία, καλό φαγητό, εκπληκτική φύση.

 

[underwater]

Αν με ρωτάς, αξίζει με χίλια. Μου άρεσε περισσότερο κι από Μαδέιρα και δεν το περίμενα. Απίστευτα τοπία, καλό φαγητό, εκπληκτική φύση.

Είμαι σίγουρη ότι αξίζει! Και δεδομένου ότι έχεις πάει και στη Μαδέρα μετρά διπλά η γνώμη σου! Άντε να οργανώνομαι!

 

[alma]

Και μια γεύση από γκράφιτι στην Ponta Delgada

 

[KostasLia]

Περίμενα και γώ την ιστορία σου..
Ωραίος προορισμός που αποτελεί στόχο και για μένα μελλοντικά,πράγμα που σημαίνει πως θέλουμε όλες τις λεπτομέριες..ο καιρός πως ήταν αλήθεια εκείνη την εποχή??

 

[alma]

Περίμενα και γώ την ιστορία σου..
Ωραίος προορισμός που αποτελεί στόχο και για μένα μελλοντικά,πράγμα που σημαίνει πως θέλουμε όλες τις λεπτομέριες..ο καιρός πως ήταν αλήθεια εκείνη την εποχή??

Θα έχεις ακούσει πως στις Αζόρες μπορείς να βιώσεις τις 4 εποχές σε μια μέρα. Έχει βάση αυτός ο ισχυρισμός ως ένα σημείο, με την έννοια της συχνής εναλλαγής ήλιου-βροχής, δροσιάς-ζέστης κλπ. Ωστόσο ο χειμώνας είναι ήπιος και τον καιρό θα τον έλεγα σχετικά ευχάριστο.Το μόνο εν μέρει πρόβλημα ήταν η ομίχλη που εμπόδιζε τη θέα στα μιραδούρο.
Κατά τ'άλλα όλα καλά αν κι ένα συναχάκι το αρπάξαμε.

 

[alma]

H Ponta Delgada το πρωί ήταν πολύ διαφορετική. Υπέροχη θα έλεγα. Ήρεμη, σχεδόν άδεια σε πολλά σημεία, έτοιμη για όποιον ήθελε να εξερευνήσει με την ησυχία του κάθε γωνιά της. Και η παρατήρηση αυτής της πόλης κατά το περπάτημα, πράγματι είναι σαν να διηγείται ένα κομμάτι της ιστορίας των νησιών.

Σε κάποια σημεία φαίνεται η αίγλη που γνώρισε, λόγω του στρατηγικού σημείου της, σε κάποια άλλα μια γλυκιά αίσθηση παρακμής που θυμίζει γιατί τόσοι πολλοί Αζοριάνοι αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν σε Καναδά, ΗΠΑ και όχι μόνο. Λέγεται πως συχνά οι Αζοριάνοι δεν έφευγαν ποτέ από το νησί τους ούτε καν για να πάνε στη Λισσαβώνα ή ακόμα και σε διπλανά νησιά. Αλλά όταν έφευγαν, έφευγαν για τα καλά ως οικονομικοί μετανάστες πολύ μακριά σε ΗΠΑ, Καναδά και αλλού. Και ευτυχώς ο τουρισμός σε κάποια νησιά από αυτά, έχει βοηθήσει να βρουν κάποιοι νέοι δουλειά και να μείνουν στην πατρίδα τους.

Αλλά περισσότερα επ’αυτού αργότερα. Τώρα είχε έρθει η ώρα να κατευθυνθούμε ξανά προς το αεροδρόμιο για να παραλάβουμε το ενοικιαζόμενο και να ξεκινούμε την εξερεύνηση του São Miguel ή αλλιώς του «πράσινου νησιού» όπως λέγεται.

Έξω από το αεροδρόμιο….

Ξεκινώντας την πρώτη μας εξερεύνηση του νησιού, ήρθαμε αντιμέτωποι με ένα συχνό στις Αζόρες φαινόμενο. Πυκνή ομίχλη κάλυπτε τον δρόμο μπροστά μας και τα καταπράσινα, γεμάτα βλάστηση, όμορφα σημεία του νησιού συχνά μόλις που διακρίνονταν.

Και επειδή τα διάφορα miradouro είναι από τα βασικά αξιοθέατα των Αζόρων είναι καλό να διαθέτει κανείς υπομονή και χρόνο για να καταφέρει να πετύχει την απίστευτη πανοραμική θέα που αυτά προσφέρουν. Το πρώτο μας miradouro, δεν το απολαύσαμε όπως θα θέλαμε λόγω της ομίχλης. Ωστόσο έστω και με ένα κομμάτι του να μοιάζει κρυμμένο σε ένα τεράστιο σύννεφο, το πολλά υποσχόμενο τοπίο μας έδινε μια ιδέα για αυτά που θα ακολουθούσαν. Δεν μας χάλασε γιατί το επισκεφτήκαμε άλλη μέρα ξανά με καλύτερο καιρό. Αλλά και γιατί το νησί έμοιαζε να έχει βγει από αρχαίους θρύλους, τυλιγμένο σε πέπλο ομίχλης, μισοκρυμμένο για όποιον είχε την διάθεση και την επιμονή να το ανακαλύψει. Και εμείς τα διαθέταμε….

 

[alma]

Sete Cidades: Ένα από τα πιο γνωστά και ταυτόχρονα γραφικά μέρη του νησιού. Το πρώτο που πολλοί επισκέπτες επιδιώκουν να δουν είναι την γαλάζια και την σμαραγδένια λίμνη που συνοδεύονται από έναν θρύλο, σύμφωνα με τον οποίο ένας γαλανομάτης βοσκός, ερωτεύτηκε μια πριγκίπισσα με σμαραγδένια μάτια. Αν και εκείνη ανταποκρίθηκε στον έρωτα του, οι ταξικές διαφορές στάθηκαν εμπόδιο σε αυτόν τον έρωτα και το πονεμένο ζεύγος χώρισε, ενώ τα δάκρυα τους σχημάτισαν την γαλάζια και την σμαραγδένια λίμνη. Στην πραγματικότητα πρόκειται για έναν τεράστιο κρατήρα ηφαιστείου, με βάθος εκατοντάδων μέτρων.

Στην περιοχή Sete Cidades, όπου η ζωή κυλά ήρεμα, διαμένουν μόνο μερικές εκατοντάδες κάτοικοι και η φύση έχει τον πρώτο λόγο με τα διάφορα είδη αποδημητικών πτηνών και τα καταπράσινα τοπία να κλέβουν την παράσταση.

Ως γνήσιο παιδί της πόλης εντυπωσιάστηκα με όσα για τους κατοίκους της επαρχίας είναι καθημερινότητα, όπως τα παπάκια κι οι αγελάδες. Τα καημένα πρέπει να απορούσαν που τα φωτογράφιζα συνεχώς, ενώ βόλταραν αμέριμνα γύρω από τη λίμνη.

Πιο πέρα μια ξύλινη φάτνη θύμιζε τις γιορτινές μέρες, ενώ πιο δίπλα υπήρχαν δέντρα μέσα….στη λίμνη.

Κάναμε μια βόλτα σε όλη την περιοχή και τα περίχωρα, όπου η απουσία ανθρώπων σε συνδυασμό με την ομίχλη, έκαναν το τοπίο να μοιάζει από παραμυθένιο ως σχεδόν…στοιχειωμένο. Μα που ήταν οι περίπου 800 κάτοικοι που σύμφωνα με την τελευταία απογραφή έμεναν εκεί;Κυκλοφορούσε κανείς;

 

[artemis21]

Τι καλά να ανοίγεις ξανά μετά από καιρό το Travelstories και να πέφτεις σε ιστορία για έναν από τους αγαπημένους μου προορισμούς, τις Αζόρες!!! Χαίρομαι που όλο και περισσότερος κόσμος ανακαλύπτει τον παράδεισο αυτό και ανυπομονώ να διαβάσω και τις δικές σου εμπειρίες alma!!!