Ηφαιστειογενείς παράδεισοι καταμεσής του Ατλαντικού

Σας έχει τύχει ποτέ να εντυπωσιαστείτε τόσο από ένα μέρος που να μην μπορείτε καν να περιγράψετε με λέξεις τα συναισθήματα σας; Να είναι τέτοια η γλύκα και η έλξη ενός τόπου που κάθε λέξη, κάθε φράση να φαντάζει φτωχή και λίγη μπροστά του;

Σχεδόν δεν θυμάμαι πια την αναχώρηση από την Ελλάδα, την άφιξη στη Λισαβόνα, την αναχώρηση από τη Λισαβόνα για Αζόρες…Οι μνήμες μου ξεκινούν κάπου εκεί, λίγο πριν τη δύση του ηλίου, όταν ο ωκεανός φάνταζε ατέλειωτος από το παράθυρο του αεροπλάνου, ο ήλιος έδυε και οι αποχρώσεις του μπλε-γκρι-θαλασσί του ουρανού και της θάλασσας επιτέλους «έσπαγαν» από τα φούξια-ροζ-πορτοκαλί χρώματα του ηλιοβασιλέματος….





Όταν φτάσαμε στο μικρό αεροδρόμιο είχε τόσο λίγο κόσμο, που η κατάσταση έμοιαζε σχεδόν οικογενειακή, παρόλο που οι γιορτινές μέρες έκαναν άλλα μέρη ανά τον κόσμο να «βουλιάζουν» από κόσμο. Το μικρό Αζοριάνικο αεροδρόμιο έμοιαζε να ζει στο δικό του κόσμο… Δόξα τω Θεώ…


Ένα αξέχαστο ταξίδι μόλις άρχιζε…

Τα 9 ηφαιστιογενή νησιά μπορεί να αποτελούν πορτογαλικό έδαφος, μοιάζουν όμως να έχουν δική τους ιδιοσυγκρασία. Ανοίγοντας το χάρτη νομίζει κανείς πως οι Αζόρες δεν ανήκουν πουθενά. Φαίνονται δε τόσο μικροσκοπικές που σε κάποιους χάρτες σχεδόν δεν διακρίνονται. Κι όμως καταφέρνουν να χωρούν τόσο υπέροχα τοπία που δεν το διανοείσαι καν, ούτε κοιτώντας τις φωτογραφίες. Απέχοντας πάνω από 1.300χλμ. από την ηπειρωτική Πορτογαλία, πάνω από 1.500 από το Μαρόκο και λιγότερο από 2.000 χλμ. από τον Καναδά, βρίσκονται σε στρατηγική θέση, γεγονός που εξηγεί τον σημαίνοντα ρόλο που έπαιξαν εδώ και αιώνες. Η θέση τους επίσης, κάνει τα νησιά αυτά να έχουν πλούσια χλωρίδα και πανίδα, οι οποίες αποτελούν πόλο έλξης ερευνητών. Ωστόσο η θέση των νησιών έχει και μειονεκτήματα. Όχι μόνο γιατί είναι απομακρυσμένα σχεδόν από όλους. Αλλά και λόγω του ότι είναι ιδιαίτερα σεισμογενή, εξαιτίας της τοποθεσίας στην οποία βρίσκονται ,κατά μήκος τεκτονικών ρηγμάτων, ρωγμών στο φλοιό της γης που τέμνουν την υφαλοράχη του Μέσου Ατλαντικού. Μάλιστα είναι αυτή η τοποθεσία που έχει οδηγήσει σε διάφορους θρύλους σχετικά με τις Αζόρες….Αλλά αυτά θα τα δούμε αργότερα. Τώρα πάμε πίσω στο χειμωνιάτικο βράδυ του Δεκέμβρη που φτάσαμε στην Ponta Delgada, την μεγαλύτερη πόλη των Αζόρων και πρωτεύουσα τους.Το νησί São Miguel στο οποίο βρίσκεται είναι το μεγαλύτερο, το πολυπληθέστερο και το τουριστικότερο του συμπλέγματος των Αζόρων.
Παρόλα αυτά η πρώτη εικόνα της πόλης, έμοιαζε…έρημη…Γιορτινές μέρες και σε άλλες περιοχές του κόσμου, γινόταν χαμός από εκδηλώσεις και πολυκοσμία, ενώ εκεί ήταν κάπως έτσι…






Ρε λες να είχαν δίκιο όσοι μας έλεγαν πως θα βαρεθούμε;…

Κι όμως αγαπήσαμε το μέρος από την πρώτη στιγμή, από τα πρώτα (έρημα) σοκάκια, από τις πρώτες εικόνες αποικιακής αρχιτεκτονικής που θύμιζε Λατινική Αμερική…











Και κατευθυνθήκαμε προς το κέντρο περπατώντας, όπου θα γίνονταν οι εορτασμοί για την έλευση του 2018 και που η εικόνα ήταν αρκετά διαφορετική από τα έρημα στενάκια που περιδιαβαίναμε πριν λίγο….Κόσμος συγκεντρωνόταν για τους εορτασμούς κοντά στην εξέδρα όπου θα γίνονταν η συναυλία και παρά την ύπαρξη τουριστών από διάφορες χώρες, σαφώς υπερτερούσαν οι ντόπιοι. Η μουσική ξεκίνησε και το κέφι άναψε.

 

Καλώς την! Ενδιαφέρων προορισμός.

Γαλικία μου θυμίζει η αρχιτεκτονική εμένα.

Ποια χρονιά έγινε το ταξίδι; Και αν έχεις την καλοσύνη βάλε όποτε μπορείς και κόστη.

 

Περιμένω σαν τρελή τη συνέχεια για έναν προορισμό που έχω βάλει στο μάτι εδώ και έξι χρόνια!

 

Το ταξίδι έγινε και πέρσυ και φέτος. Πήγαμε τέλος του '17 κι αλλάξαμε χρόνο εκεί. Για να πάει καλά το '18.
Από κόστη δεν θυμάμαι μόνο πόσο κόστισε το Αθήνα-Λισσαβώνα που το είχαμε κλείσει πολύ πριν με προσφορά Aegean. Πάντως 3 πτήσεις Lisboa-Ponta Delgada., Ponta Delgada-Terceira Airport και Terceira Airport-Lisboa κόστισαν 150 ευρώ. Εκεί οι τιμές λογικές για δεδομένα Ευρώπης. Επίσης επειδή ήταν Χειμώνας βρήκαμε ευκολότερα ενοικιαζόμενο αυτοκίνητο(θα ρωτήσω τον άντρα μου αν θυμάται τιμές ενοικίασης,δεν μπορώ να θυμηθώ) και σαφώς καλύτερες τιμές στα ξενοδοχεία. Γενικά έχει ήπιο Χειμώνα και δεν βρίσκω το λόγω να πληρώναμε τιμές Καλοκαιριού, δεδομένου πως δεν πήγαμε για μπάνιο εκεί (οι ελληνικές παραλίες είναι κατά πολύ ανώτερες, στις Αζόρες πας για τη φύση). Ένα από τα λίγα μείον είναι δεν είναι πολύ κατάλληλη περίοδος για whale watching ο Χειμώνας, καθώς γίνεται μεν whale watching, αλλά υπάρχουν σαφώς λιγότερα είδη φαλαινών από ότι άλλες εποχές.

 

Αν με ρωτάς, αξίζει με χίλια. Μου άρεσε περισσότερο κι από Μαδέιρα και δεν το περίμενα. Απίστευτα τοπία, καλό φαγητό, εκπληκτική φύση.

 

Είμαι σίγουρη ότι αξίζει! Και δεδομένου ότι έχεις πάει και στη Μαδέρα μετρά διπλά η γνώμη σου! Άντε να οργανώνομαι!

 

Και μια γεύση από γκράφιτι στην Ponta Delgada

 

Περίμενα και γώ την ιστορία σου..
Ωραίος προορισμός που αποτελεί στόχο και για μένα μελλοντικά,πράγμα που σημαίνει πως θέλουμε όλες τις λεπτομέριες..ο καιρός πως ήταν αλήθεια εκείνη την εποχή??

 

Θα έχεις ακούσει πως στις Αζόρες μπορείς να βιώσεις τις 4 εποχές σε μια μέρα. Έχει βάση αυτός ο ισχυρισμός ως ένα σημείο, με την έννοια της συχνής εναλλαγής ήλιου-βροχής, δροσιάς-ζέστης κλπ. Ωστόσο ο χειμώνας είναι ήπιος και τον καιρό θα τον έλεγα σχετικά ευχάριστο.Το μόνο εν μέρει πρόβλημα ήταν η ομίχλη που εμπόδιζε τη θέα στα μιραδούρο.
Κατά τ'άλλα όλα καλά αν κι ένα συναχάκι το αρπάξαμε.

 

H Ponta Delgada το πρωί ήταν πολύ διαφορετική. Υπέροχη θα έλεγα. Ήρεμη, σχεδόν άδεια σε πολλά σημεία, έτοιμη για όποιον ήθελε να εξερευνήσει με την ησυχία του κάθε γωνιά της. Και η παρατήρηση αυτής της πόλης κατά το περπάτημα, πράγματι είναι σαν να διηγείται ένα κομμάτι της ιστορίας των νησιών.

Σε κάποια σημεία φαίνεται η αίγλη που γνώρισε, λόγω του στρατηγικού σημείου της, σε κάποια άλλα μια γλυκιά αίσθηση παρακμής που θυμίζει γιατί τόσοι πολλοί Αζοριάνοι αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν σε Καναδά, ΗΠΑ και όχι μόνο. Λέγεται πως συχνά οι Αζοριάνοι δεν έφευγαν ποτέ από το νησί τους ούτε καν για να πάνε στη Λισσαβώνα ή ακόμα και σε διπλανά νησιά. Αλλά όταν έφευγαν, έφευγαν για τα καλά ως οικονομικοί μετανάστες πολύ μακριά σε ΗΠΑ, Καναδά και αλλού. Και ευτυχώς ο τουρισμός σε κάποια νησιά από αυτά, έχει βοηθήσει να βρουν κάποιοι νέοι δουλειά και να μείνουν στην πατρίδα τους.




























Αλλά περισσότερα επ’αυτού αργότερα. Τώρα είχε έρθει η ώρα να κατευθυνθούμε ξανά προς το αεροδρόμιο για να παραλάβουμε το ενοικιαζόμενο και να ξεκινούμε την εξερεύνηση του São Miguel ή αλλιώς του «πράσινου νησιού» όπως λέγεται.

Έξω από το αεροδρόμιο….





Ξεκινώντας την πρώτη μας εξερεύνηση του νησιού, ήρθαμε αντιμέτωποι με ένα συχνό στις Αζόρες φαινόμενο. Πυκνή ομίχλη κάλυπτε τον δρόμο μπροστά μας και τα καταπράσινα, γεμάτα βλάστηση, όμορφα σημεία του νησιού συχνά μόλις που διακρίνονταν.

Και επειδή τα διάφορα miradouro είναι από τα βασικά αξιοθέατα των Αζόρων είναι καλό να διαθέτει κανείς υπομονή και χρόνο για να καταφέρει να πετύχει την απίστευτη πανοραμική θέα που αυτά προσφέρουν. Το πρώτο μας miradouro, δεν το απολαύσαμε όπως θα θέλαμε λόγω της ομίχλης. Ωστόσο έστω και με ένα κομμάτι του να μοιάζει κρυμμένο σε ένα τεράστιο σύννεφο, το πολλά υποσχόμενο τοπίο μας έδινε μια ιδέα για αυτά που θα ακολουθούσαν. Δεν μας χάλασε γιατί το επισκεφτήκαμε άλλη μέρα ξανά με καλύτερο καιρό. Αλλά και γιατί το νησί έμοιαζε να έχει βγει από αρχαίους θρύλους, τυλιγμένο σε πέπλο ομίχλης, μισοκρυμμένο για όποιον είχε την διάθεση και την επιμονή να το ανακαλύψει. Και εμείς τα διαθέταμε….

 

Sete Cidades: Ένα από τα πιο γνωστά και ταυτόχρονα γραφικά μέρη του νησιού. Το πρώτο που πολλοί επισκέπτες επιδιώκουν να δουν είναι την γαλάζια και την σμαραγδένια λίμνη που συνοδεύονται από έναν θρύλο, σύμφωνα με τον οποίο ένας γαλανομάτης βοσκός, ερωτεύτηκε μια πριγκίπισσα με σμαραγδένια μάτια. Αν και εκείνη ανταποκρίθηκε στον έρωτα του, οι ταξικές διαφορές στάθηκαν εμπόδιο σε αυτόν τον έρωτα και το πονεμένο ζεύγος χώρισε, ενώ τα δάκρυα τους σχημάτισαν την γαλάζια και την σμαραγδένια λίμνη. Στην πραγματικότητα πρόκειται για έναν τεράστιο κρατήρα ηφαιστείου, με βάθος εκατοντάδων μέτρων.

Στην περιοχή Sete Cidades, όπου η ζωή κυλά ήρεμα, διαμένουν μόνο μερικές εκατοντάδες κάτοικοι και η φύση έχει τον πρώτο λόγο με τα διάφορα είδη αποδημητικών πτηνών και τα καταπράσινα τοπία να κλέβουν την παράσταση.

Ως γνήσιο παιδί της πόλης εντυπωσιάστηκα με όσα για τους κατοίκους της επαρχίας είναι καθημερινότητα, όπως τα παπάκια κι οι αγελάδες. Τα καημένα πρέπει να απορούσαν που τα φωτογράφιζα συνεχώς, ενώ βόλταραν αμέριμνα γύρω από τη λίμνη.















Πιο πέρα μια ξύλινη φάτνη θύμιζε τις γιορτινές μέρες, ενώ πιο δίπλα υπήρχαν δέντρα μέσα….στη λίμνη.



Κάναμε μια βόλτα σε όλη την περιοχή και τα περίχωρα, όπου η απουσία ανθρώπων σε συνδυασμό με την ομίχλη, έκαναν το τοπίο να μοιάζει από παραμυθένιο ως σχεδόν…στοιχειωμένο. Μα που ήταν οι περίπου 800 κάτοικοι που σύμφωνα με την τελευταία απογραφή έμεναν εκεί;Κυκλοφορούσε κανείς;

 

Τι καλά να ανοίγεις ξανά μετά από καιρό το Travelstories και να πέφτεις σε ιστορία για έναν από τους αγαπημένους μου προορισμούς, τις Αζόρες!!! Χαίρομαι που όλο και περισσότερος κόσμος ανακαλύπτει τον παράδεισο αυτό και ανυπομονώ να διαβάσω και τις δικές σου εμπειρίες alma!!!