Ιρλανδία Η τριλογία του Σεπτέμβρη (2016) - Πρώτο μέρος. Στις pubs του Δουβλίνου.

[gelf]

Κεφάλαιο 6

Μια μικρή βόλτα στη Βόρεια Ιρλανδία.

Το επόμενο πρωινό σηκώθηκα πριν από τον ήλιο.

Την ημέρα αυτή είχα προγραμματίσει το ταξίδι στη Βόρεια Ιρλανδία, του οποίου - όπως προανέφερα στο προηγούμενο κεφάλαιο – μείωσα τη χρονική διάρκεια. Στο ταξίδι αυτό αναφέρομαι συνοπτικά, αφού το θέμα της παρούσας ιστορίας είναι το Δουβλίνο και οι pubs του Δουβλίνου, καθοριστικό στοιχείο και άρρηκτα δεμένο με την ιστορία και τις παραδόσεις της πόλης.
Βγήκα από το ξενοδοχείο και σε λιγότερο από ένα λεπτό είχα επιβιβαστεί στο λεωφορείο, το οποίο αφού πέρασε από το λιμάνι κατευθύνθηκε βόρεια προς το Μπέλφαστ, το οποίο απέχει 167km από το Δουβλίνο. Το λεωφορείο κινήθηκε κατά μήκος της εθνικής οδού

και μπήκε στη Βόρεια Ιρλανδία.

Είχαν περάσει πάνω από δύο ώρες, όταν μπήκαμε για λίγο στο Μπέλφαστ.

Κατόπιν το λεωφορείο προχώρησε προς την περιοχή όπου έχουν γίνει γυρίσματα της σειράς Game of Thrones (αδιάφορο για μένα - άρχισα να κάνω αυτοκριτική για τη μη ενοικίαση αυτοκινήτου). Κατεβήκαμε για λίγο

και στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς τη rope bridge, περνώντας από όμορφα παραλιακά τοπία.

Στην περιοχή της rope bridge σταματήσαμε για πάνω από μια ώρα, αφού απαιτείται αρκετό περπάτημα έως τη θέση διάβασης της γέφυρας.

Το τοπίο ήταν υπέροχο και ο καιρός πολύ καλός για να το απολαύσεις.

Από το μονοπάτι πρόσβασης στη rope bridge, προς βορά, διακρίνεται το νησί Rathlin, ενώ στο βάθος αχνά φαίνονται τα νησιά της Σκωτίας και κυρίως το νησί Islay, στο οποίο υπάρχουν αρκετά αποστακτήρια που παράγουν whisky με καπνιστή γεύση κυρίως. Χαμογέλασα όταν σκέφτηκα ότι με ισχυρά κιάλια θα έβλεπα το αποστακτήριο του Lagavulin, ενός ακόμα αγαπημένου μου whisky, σκωτσέζικου αυτή τη φορά, όπως φαίνεται και από τη γραφή του. Το αποστακτήριο του Lagavulin βρίσκεται στο νότιο παραλιακό τμήμα του σκωτσέζικου νησιού Islay.

Προχώρησα κατά μήκος του μικρού μονοπατιού προς τη θέση διάβασης της γέφυρας. Κατά μήκος του μονοπατιού - παράκτιου αλλά σε υψόμετρο κυμαινόμενο από 30m έως περίπου 70m από την επιφάνεια της θάλασσας - υπάρχουν θέσεις με θαυμάσια οπτική γωνία για να σταματήσεις και να απολαύσεις τη φυσική ομορφιά.

Η rope bridge είχε κατασκευαστεί αρχικά το έτος 1775 από ψαράδες σολομού του βόρειου ατλαντικού. Στη συνέχεια είχαν γίνει κατά καιρούς εργασίες συντήρησης, οι οποίες διατήρησαν την κατασκευή στην αρχική της, περίπου, μορφή. Η γέφυρα από σχοινί έχει μήκος (άνοιγμα) 20m και απόσταση από το έδαφος στο κέντρο της (ύψος) 23m.
Η όλη περιοχή διαθέτει ιδιαίτερα γεωλογικά χαρακτηριστικά και μοναδική πανίδα και χλωρίδα.
Μετά τη διάβαση της γέφυρας επέστρεψα, προς το parking, απολαμβάνοντας τη θέα.

Ύστερα από την επίσκεψη στη rope bridge κατευθυνθήκαμε προς το Bushmills.

Το λεωφορείο με άφησε στο Bushmills

και θα το έβρισκα αργότερα στο Giant's Causeway, όπου προβλεπόταν παραμονή περίπου δύο ωρών. Προχώρησα γρήγορα προς το αρχαιότερο σε λειτουργία - από το έτος 1608 – αποστακτήριο irish whiskey. Μετά από σύντομη επίσκεψη, πήρα ένα ταξί και πήγα στο Giant's Causeway. Ήθελα να δω το παγκόσμια γνωστό γεωλογικό φαινόμενο. Φτάνοντας στο χώρο επιβιβάστηκα στο shuttle bus, για να μη χάσω χρόνο.

Το φαινόμενο του Giant's Causeway είναι μοναδικό, αφού είναι μια περιοχή με 40.000 περίπου κίονες αποτελούμενους από το ηφαιστειογενές πέτρωμα βασάλτη, προερχόμενους από ηφαιστειακή έκρηξη, την οποία οι ειδικοί επιστήμονες προσδιορίζουν ότι έγινε σε χρονική περίοδο πριν από 60 εκατομμύρια χρόνια. Το μοναδικό αυτό γεωλογικό φαινόμενο έχει χαρακτηριστεί από το έτος 1986 μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς από την Unesco. Οι περισσότεροι κίονες έχουν σχήμα εξαγωνικού πρίσματος, όμως υπάρχουν και αρκετοί που έχουν σχήμα τετραγωνικού ή πενταγωνικού ή επταγωνικού ή και οκταγωνικού σχήματος. Το μεγαλύτερο ύψος πρίσματος ανέρχεται στα 12m. Περπάτησα θαυμάζοντας το αποτέλεσμα της ηφαιστειακής έκρηξης, για όσο χρόνο είχα στη διάθεσή μου.

Όταν είδα τα χρονικά περιθώρια να στενεύουν, ανέβηκα στο shuttle bus και επέστρεψα στο κέντρο επισκεπτών δηλαδή στο κτίριο εισόδου-εξόδου, το οποίο διαθέτει γραφείο τουριστικών πληροφοριών, ανταλλακτήριο συναλλάγματος, καταστήματα για αναμνηστικά, υποδομές για οπτικοακουστικές παρουσιάσεις κλπ.
Μετά το τέλος της επίσκεψής μας στο Giant's Causeway, κατευθυνθήκαμε νότια, προς την πρωτεύουσα της Βόρειας Ιρλανδίας, το Μπέλφαστ. Κάθε αναφορά στην Ιρλανδία και κυρίως στη Βόρεια Ιρλανδία φέρνει μνήμες από τον εμφύλιο πόλεμο. Στην ελεύθερη Ιρλανδία γιορτάζουν τα 100 χρόνια αφού η τελευταία φάση του πολέμου της ανεξαρτησίας ξεκίνησε το έτος 1916, με κατάληξη την ανεξαρτησία του μεγάλου τμήματος της Ιρλανδίας το έτος 1921. Όμως στη Βόρεια Ιρλανδία οι εχθροπραξίες σταμάτησαν πρόσφατα, όταν ο IRA στις 28 Ιουλίου 2005 κήρυξε τον τερματισμό οποιασδήποτε ένοπλης ενέργειας και ανακοίνωσε ότι θα προσπαθούσε να επιτύχει τους στόχους του με ειρηνικά μέσα. Στην παρούσα ιστορία δεν αναφέρομαι σε άλλα ιστορικά στοιχεία πλην αυτών που αφορούν στο Δουβλίνο. Αν η ιστορία αφορούσε στη Βόρεια Ιρλανδία, όπου οι πληγές είναι πρόσφατες, δεν θα ήταν δυνατό να μη γίνονται συνεχείς αναφορές στα γεγονότα.

Φτάνοντας λοιπόν στο Μπέλφαστ, περάσαμε από τη δυτική όχθη του ποταμού Λάγκαν

και συνεχίσαμε προς το κέντρο της πόλης. Όταν κατέβηκα από το λεωφορείο, έκανα μια μικρή βόλτα στο κέντρο, ξεκινώντας από την πλατεία Donegall, όπου δεσπόζει το εμβληματικό κτίριο του Δημαρχείου.

Το πανέμορφο Δημαρχείο (City Hall) του Μπέλφαστ ολοκληρώθηκε το έτος 1906 και είναι δείγμα του πλούτου που προήλθε από τη βιομηχανική επανάσταση του 18ου και 19ου αιώνα. Σημειώνεται ότι το Μπέλφαστ, ήταν η μοναδική πόλη στην Ιρλανδία που βίωσε τη βιομηχανική επανάσταση. Έτσι η κατασκευή του Δημοτικού μεγάρου χρηματοδοτήθηκε από την κρατική εταιρία παροχής αερίου. Το κτίριο κατασκευάστηκε σε κλασικό αναγεννησιακό ρυθμό και είναι χτισμένο με λευκές πέτρες Portland.
Το κτίριο υπέστη αρκετές καταστροφές από βομβιστική επίθεση, το έτος 1988, αλλά στη συνέχεια ολοκληρώθηκαν σύντομα οι εργασίες αποκατάστασης.
Επί της πλατείας Donegall, στον περίβολο κατ' ουσία του Δημαρχείου υπάρχει κενοτάφιο στη μνήμη των πεσόντων του πρώτου παγκοσμίου πολέμου.

Επίσης στην πλατεία Donegall, υπάρχουν και άλλα μνημεία αλλά και πλήθος αγαλμάτων.

Γύρω από την κεντρική πλατεία Donegall, υπάρχουν αρκετά ενδιαφέροντα κτίρια, όπως η βιβλιοθήκη Linen Hall Library (βόρεια), η οποία ιδρύθηκε το έτος 1788 με σκοπό να "βελτιώνει το μυαλό και να προάγει το πνεύμα της έρευνας και της αναζήτησης" και η οποία διαθέτει 260.000 περίπου βιβλία, το Pearl Assurance Building (ανατολικά) και κυρίως το Scottish Provident Building (δυτικά) το οποίο κατασκευάστηκε από το έτος 1897 έως το έτος 1902.

Από την κεντρική πλατεία Donegall, η οποία είναι το "σημείο μηδέν" του Μπέλφαστ, ξεκίνησα μια μικρή βόλτα στο κέντρο της πόλης, κατευθυνόμενος βόρεια.

Στη συνέχεια έστριψα ανατολικά στους πεζόδρομους του κέντρου και προχώρησα κατά μήκος του πεζόδρομου Castle έως τη συμβολή αυτού με τον πεζόδρομο Arthur, όπου εκεί υπάρχει ένα γλυπτό από χάλυβα ονομαζόμενο το πνεύμα του Μπέλφαστ (Spirit of Belfast) και το οποίο παρουσιάστηκε το Σεπτέμβρη του 2009.

Συνέχισα τη μικρή βόλτα στους πεζόδρομους του κέντρου,

έως ότου σταμάτησα σε μια pub και ήπια μια μπύρα. Στη συνέχεια άφησα τους πεζόδρομους, βγαίνοντας και περπατώντας στην κεντρική λεωφόρο Royal,

έως τη διασταύρωση αυτής με την οδό North. Στην περιοχή αυτή, μέσα στο κέντρο της πόλης, μου έκαναν εντύπωση τα πολλά ερειπωμένα-εγκαταλελειμμένα κτίρια.

Ύστερα από το μικρό αυτό περίπατο, άρχισα να περπατώ, επιστρέφοντας στην πλατεία Donegall. Θα επέστρεφα στο Δουβλίνο με το λεωφορείο του πρακτορείου.
Όσο έπινα τη μπύρα μου, πριν από λίγη ώρα, σκέφτηκα ότι η ώρα ήταν προχωρημένη και αφού είχα αποφασίσει να μη διανυκτερεύσω στο Μπέλφαστ, η ορθότερη επιλογή ήταν να επιστρέψω με το λεωφορείο του πρακτορείου, ώστε να μη χάσω το βράδυ στο Δουβλίνο. Τα συμπεράσματα που εξήγαγα από την πολύ μικρή βόλτα στο κέντρο του Μπέλφαστ ήταν: ότι το Μπέλφαστ είναι πιο οικονομικό από το Δουβλίνο και ότι αξίζει να αφιερωθεί στο Μπέλφαστ ένα τριήμερο, συμπεριλαμβανομένου και του χρόνου ενασχόλησης με τα γεγονότα του 20ου αιώνα.

Στο δρόμο της επιστροφής παρατηρούσα το φεγγάρι που είχε αρχίσει να γεμίζει.

Και εγώ ήμουν ευτυχής που προσεγγίζαμε Δουβλίνο.
Φώναξα από μέσα μου: Δουβλίνο έρχομαι! Δουβλίνο επιστρέφω!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• …

  Go to chapter

  Go
• 12

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 6 of 12

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[gelf]

Κεφάλαιο 2

Η πρώτη μικρή πρωινή βόλτα στο Δουβλίνο.

Την άλλη ημέρα, ξύπνησα πρωί, παρά το ξενύχτι το οποίο είχε προηγηθεί. Ρίχνω μια ματιά προς τα έξω από ένα από τα τρία παράθυρα του δωματίου μου και βλέπω ήλιο.

Δειλό ήλιο, αλλά ήλιο. Για τους Δουβλινέζους ήταν μια ηλιόλουστη ημέρα. Μετά το πρωινό στο ξενοδοχείο,

βγαίνω έξω. Ο ουρανός ήταν πλέον συννεφιασμένος. Απέναντι από τη μικρή πλατεία Beresford, όπου ήταν το ξενοδοχείο μου, ήταν ο υπεραστικός σταθμός λεωφορείων, ενώ στο βάθος διακρινόταν το κτίριο του (πρώην) τελωνείου, το οποίο τώρα φιλοξενεί δημόσιες υπηρεσίες.

Στο τετράγωνο όπου ήταν το ξενοδοχείο μου υπήρχε και ένα τουριστικό γραφείο.

Είχα σκεφτεί πολύ, το τι θα έκανα τις έξι ημέρες στην Ιρλανδία. Ήθελα να δω, έστω και για λίγο, την ιρλανδική επαρχία. Στόχος μου ήταν να κάνω και μερικές διανυκτερεύσεις εκτός Δουβλίνου. Για το λόγο αυτό είχα κλείσει ξενοδοχείο με δωρεάν ακύρωση. Όσο περνούσε ο χρόνος οι τιμές των ξενοδοχείων στο Δουβλίνο απογειώνονταν, αφού ο Σεπτέμβρης είναι μήνας αιχμής για την κεντρική και βόρεια Ευρώπη. Οπότε αποφάσισα να κρατήσω το ξενοδοχείο και αν μου προέκυπτε διανυκτέρευση εκτός Δουβλίνου να την πλήρωνα επί πλέον. Περισσότερο θα με συνέφερε. Βέβαια, επαναλαμβάνω, ότι ήθελα να δω, έστω και για λίγο, την ιρλανδική επαρχία. Όμως δεν είχα εμπιστοσύνη στον εαυτό μου για οδήγηση στην υπέροχη επαρχία της Ιρλανδίας, όταν μάλιστα έβαζα στους στόχους μου και επίσκεψη στα αποστακτήρια. Και μάλιστα στο πιο παλιό - εν λειτουργία - αποστακτήριο. Το αποστακτήριο του Bushmills από το έτος 1608. Επίσης δεν θα μπορούσα να αποκλείσω και μερικά ποτά στις pub, που θα έβρισκα στο δρόμο μου. Αφού η συγκοινωνία δεν εξυπηρετεί, αυτοκίνητο δεν ήθελα να ενοικιάσω για ευνόητους λόγους, μονόδρομος ήταν η εύρεση τουριστικού πρακτορείου, τα οποία αφθονούν στο Δουβλίνο. Βέβαια δεν βρήκα τουριστικό πρακτορείο το οποίο να εξυπηρετεί το αποστακτήριο του Bushmills. Όμως αυτό λύθηκε κατόπιν συνεννόησης με το πρακτορείο. Θα με άφηναν στο Bushmills και θα έβρισκα το λεωφορείο αργότερα στο Giant's Causeway. Επίσης κανόνισα και την αυτονόμησή μου μετά το Μπέλφαστ. Θα έμενα στο Μπέλφαστ και θα επέστρεφα μόνος μου. Υπολόγιζα να μείνω στο Μπέλφαστ το βράδυ και να επέστρεφα Δουβλίνο την άλλη ημέρα το πρωί. Αφού έκλεισα για την επόμενη ημέρα την εκδρομή για τη Βόρεια Ιρλανδία, προχώρησα για μια πρώτη εξερεύνηση του κέντρου του Δουβλίνου και μια πρώτη εξόρμηση προς τις pub του Δουβλίνου. Ανέβηκα στην Talbot street και προχώρησα δυτικά όπου αυτή μετονομάζεται σε Earl Street Νorth, προς τη διασταύρωση της με την O'Connell street, όπου υπάρχει το Spire.

Το Spire (σπείρα) είναι μεταλλικός (από ανοξείδωτο χάλυβα) οβελίσκος, ύψους 121,20 μέτρων (398 πόδια), σχήματος κόλουρου κώνου, αφού η κυκλική βάση είναι διαμέτρου 3 μέτρων, ενώ η κορυφή του έχει διάμετρο 15 εκατοστών. Οι διαστάσεις αυτές και κυρίως η μικρή διάσταση της διαμέτρου της κορυφής σε συνδυασμό με το ύψος της κατασκευής, δείχνουν από μακριά αυτήν ως κώνο, ενώ στην πραγματικότητα όπως προαναφέρθηκε η κατασκευή είναι κόλουρος κώνος και ο οποίος δημιουργήθηκε για το millenium, αλλά τελικά ολοκληρώθηκε το έτος 2003. Η κατασκευή του είχε δημιουργήσει αρκετές αντιδράσεις. Πολλοί υποστηρίζουν ότι κατασκευάστηκε για να εξυπηρετεί τους πολλούς μεθυσμένους του Δουβλίνου και για να τους βοηθά να βρίσκουν τον προσανατολισμό τους.
Πριν από το Spire, μερικά μέτρα ανατολικά απ’ αυτό, επί της Earl Street Νorth, υπάρχει το James Joyce Statue, μπρούτζινο άγαλμα του James Joys, σε φυσικές διαστάσεις.

Προχωρώ προς το Spire.

Απέναντι από το Spire είναι το General Post Office (Γενικό Ταχυδρομείο).

Το κτίριο σύμβολο της ιρλανδικής ανεξαρτησίας. Το κτίριο το οποίο υπέστη πολλές ζημιές από πυρκαγιά, εκτός από την πρόσοψή του, η οποία έχει διατηρηθεί ανέπαφη και στην οποία διακρίνονται ίχνη σφαιρών

από τον πόλεμο ανεξαρτησίας, του οποίου η τελευταία φάση ξεκίνησε το έτος 1916, με κατάληξη την ανεξαρτησία του μεγάλου τμήματος της Ιρλανδίας το έτος 1921, με την υπογραφή της αγγλοϊρλανδικής συνθήκης.
Άλλωστε όλο το Δουβλίνο είναι γεμάτο από πανό και αφίσες 1916-2016, για τον ένα αιώνα της τελικής εκκίνησης του απελευθερωτικού αγώνα. Σκεπτόμενος τα αποτυπώματα των σφαιρών στην πρόσοψη του Γενικού Ταχυδρομείου, χαμογέλασα όταν σκέφτηκα ότι τα ίχνη του νικηφόρου πολέμου έχουν μείνει για έναν αιώνα, ενώ αντίθετα ίχνη χαμένων πολέμων έχουν σβηστεί πολύ πιο γρήγορα (στο μυαλό μου ήρθε το Βερολίνο, αλλά και άλλες πόλεις της Γερμανίας). Το Γενικό Ταχυδρομείο ήταν κατά τη διάρκεια των γεγονότων, τα οποία οδήγησαν στην απελευθέρωση του μεγαλύτερου τμήματος της Ιρλανδίας, η έδρα των ηγετών της εξέγερσης. Η κατασκευή του General Post Office ξεκίνησε το έτος 1814 και στην μήκους 67 μέτρων, περίπου, πρόσοψή του έχει έξι ιωνικούς κίονες.
Το Δουβλίνο τόσο μπροστά από το Γενικό Ταχυδρομείο, όσο και σε πολλά άλλα σημεία του κέντρου της πόλης είναι ένα απέραντο εργοτάξιο.

Προχώρησα λίγο ακόμα προς τα δυτικά κατά μήκος της Henry Street, του βασικού εμπορικού δρόμου του βόρειου Δουβλίνου, φωτογραφίζοντας το Spire

και επέστρεψα πάλι στην κεντρική διασταύρωση, αυτής με την O'Connell Street. Πέρασα απέναντι από την ανατολική πλευρά της O'Connell Street για να έχω καλύτερη θέα του General Post Office.

Στη συνέχεια προχωρώντας νότια, πάντα, κατά μήκος της O'Connell Street Lower, συνάντησα το άγαλμα του συνδικαλιστή ηγέτη και αγωνιστή Jim Larkin, (1874-1947)

γεννημένου στις φτωχογειτονιές του Λίβερπουλ, από γονείς φτωχούς ιρλανδούς μετανάστες. Ο Jim Larkin αναδείχτηκε στο Λίβερπουλ ως συνδικαλιστής ηγέτης και το έτος 1907 πήγε στη γη των γονιών του στην Ιρλανδία και συγκεκριμένα στο Μπέλφαστ για την οργάνωση του κινήματος των ναυτεργατών. Την περίοδο εκείνη, το Μπέλφαστ ήταν από τα κυριότερα βιομηχανικά και ίσως το κυριότερο ναυπηγικό (βλ. Τιτανικός) κέντρο της τότε Βρετανίας. Στη συνέχεια πήγε στο Δουβλίνο, όπου ήταν ένας από τους ιδρυτές του εργατικού κόμματος της Ιρλανδίας.

Συνέχισα προς νότο κατά μήκος της O'Connell Street Lower, μέχρι τη γέφυρα O'Connell, όπου την προηγούμενη νύχτα με είχε αφήσει το λεωφορείο από το αεροδρόμιο. Παρατηρώντας προς βορά δεσπόζει το άγαλμα του Daniel O'Connell (1775-1847) του πρωτοπόρου ηγέτη του αγώνα για την ανεξαρτησία της Ιρλανδίας.

Από τη γέφυρα O'Connell, στοχεύοντας προς τα δυτικά βλέπω τη γέφυρα Ha'penny, η οποία κατασκευάστηκε το έτος 1816 για να συνδέσει τη βόρεια με τη νότια πλευρά του ποταμού Liffey. Τo όνομά της το πήρε από τα διόδια, αξίας μισής πένας, που έπρεπε να πληρωθούν για τη διάβαση της γέφυρας.

Προχωρώ κατά μήκος της αποβάθρας προς τα δυτικά και προς τη γέφυρα Ha'penny. Μερικές φορές γυρίζω για να παρατηρήσω τη γέφυρα O'Connell.

Η γέφυρα O'Connell είναι μία γέφυρα που βρίσκεται στο ιστορικό κέντρο του Δουβλίνου και ενώνει τις οδικές αρτηρίες O'Connell Street και D'Olier Street. Σχεδιάστηκε από τον γνωστό αρχιτέκτονα της Γεωργιανής περιόδου James Gandon και η κατασκευή της χρειάστηκε τρία χρόνια για να ολοκληρωθεί τριών από το έτος 1791 έως το έτος 1794. Αρχικά η γέφυρα ονομάστηκε Carlisle Bridge, από το όνομα του τότε αντιβασιλιά λόρδου Carlisle. Για την κατασκευή της χρησιμοποιήθηκε γρανίτης και πέτρα. Η αρχιτεκτονική της βασίζεται σε τρεις συμμετρικές αψίδες.

Τελικά το όνομα της γέφυρας τροποποιήθηκε το έτος 1882 και έλαβε το όνομα του Ιρλανδού πολιτικού ηγέτη Daniel O'Connell, μετά από την ευρεία ανακατασκευή της που έγινε μεταξύ των ετών 1877 και 1880.

Προχώρησα δυτικά, κατά μήκος της παραποτάμιας οδού

έως τη γέφυρα Ha'penny.

Αφού πέρασα τη γέφυρα, Ha'penny

φωτογραφίζοντας και προς τη γέφυρα O'Connell,

επέστρεψα κοντά στη γέφυρα O'Connell, να πιω ένα χυμό με θέα τον ποταμό Liffey και τη νότια όχθη αυτού.

 

[Borealis]

να πιω ένα χυμό

Το Δουβλίνο έφερε και κακές συνήθειες?

 

[gelf]

Το κεφάλαιο αυτό είναι μια πρώτη απάντηση στον φίλο Borealis, περί κακών συνηθειών. Δεν απέκτησα στο Δουβλίνο κακές συνήθειες. Αντίθετα εντατικοποίησα τις καλές.


Κεφάλαιο 3

Η πρώτη (ημερήσια) εξόρμηση στις pubs του Δουβλίνου.

Έχοντας ξαναδιαβάσει πρόσφατα το έργο του James Joyce, Dubliners και με τη βοήθεια του google map, στο οποίο εντόπιζα τις περιοχές, πλατείες, οδούς, στις οποίες διαδραματίζονταν οι ιστορίες, είχα μάθει πάρα πολύ καλά το Δουβλίνο. Επίσης είχα σημειώσει και όλες τις pub τις οποίες ανέφερε ο James Joyce στα έργα του.

Έτσι μετά την πρώτη στάση, ξεκούραστος, περνάω τη γέφυρα O'Connell, βρίσκομαι στη νότια όχθη, ακολουθώ για λίγο την οδό Westmoreland και στρίβω δεξιά στη Fleet street. Επί τέλους ήμουν στο Temple Bar. Και ήταν μεσημέρι. Είχα όλη την ημέρα (και τη νύχτα) μπροστά μου.

Την προηγούμενη νύχτα είχα πάρει μια πρώτη γεύση του Temple Bar. Όμως ήταν νύχτα (μετά τις 01.30) και ο χρόνος ήταν περιορισμένος.

Αλλά τώρα και επί τέλους έφτασα στο Temple Bar με όλη την ημέρα μπροστά μου. Και μόλις έφτασα εκεί με έπιασε μια αφόρητη δίψα. Άκουγα τις μουσικές και μπήκα αμέσως σε ένα από τα πρώτα μπαρ που βρήκα στο δρόμο μου. μπήκα στο πρώτο μπαρ που συνάντησα για να πιω μια Guinness. Στο "The Palace Bar",

έξω από το οποίο υπήρχαν τέσσερις αναμνηστικές πλακέτες αφιερωμένες σε τέσσερις μεγάλους Ιρλανδούς λογοτέχνες, όπως τον Brendan Behan,

(στίχους του οποίου έχει μελοποιήσει ο Θεοδωράκης – «Ένας όμηρος» κλπ) και τον Patrick Cavanach.

Ανοίγω μια παρένθεση. Στο έργο «Ένας όμηρος» του Brendan Behan, το γελαστό παιδί αφορά στον αγωνιστή του ιρλανδικού επαναστατικού αγώνα Μάικλ Κόλλινς. Ο Μάικλ Κόλλινς ήταν ο επικεφαλής του ιρλανδικού κλιμακίου με το οποίο η Βρετανική αυτοκρατορία υπέγραψε, το έτος 1921, την αγγλοϊρλανδική συνθήκη με την οποία ουσιαστικά αναγνωριζόταν το αυτόνομο Ιρλανδικό κράτος. Όμως τη συνθήκη δεν την υποδέχτηκαν ευχάριστα όλοι οι Ιρλανδοί, παρ' όλο του ότι ύστερα από 700 χρόνια κατοχής η Ιρλανδία - ή μάλλον τα 5/6 αυτής - αποκτούσε την ανεξαρτησία της. Υπήρχαν κάποιοι εξτρεμιστές που διαφωνούσαν με την υπογραφή της συνθήκης. Μια ομάδα απ' αυτούς δολοφόνησαν τον Ιρλανδό αγωνιστή Μάικλ Κόλλινς στις 22-08-1922. Το έτος 1957 ο Ιρλανδός επαναστάτης, ποιητής, μυθιστοριογράφος και θεατρικός συγγραφέας Brendan Behan γράφει το έργο «Ένας όμηρος», το οποίο αναφέρεται στον ιρλανδικό απελευθερωτικό αγώνα. Το έργο μεταφράστηκε στα ελληνικά από τον Βασίλη Ρώτα και μελοποιήθηκε από τον Μίκη Θεοδωράκη και ανέβηκε σε ελληνικό θέατρο το έτος 1962. Το πιο γνωστό τραγούδι του έργου είναι το "Γελαστό παιδί", στο οποίο όπως αναφέρουν οι πρωτότυποι στίχοι "σκοτώσαν οι δικοί μας". Συγκεκριμένα το πρωτότυπο ποίημα του Brendan Behan στη μετάφραση του Βασίλη Ρώτα ανέφερε:
"Ήταν πρωί τ' Αυγούστου κοντά στη ροδαυγή
βγήκα να πάρω αέρα στην ανθισμένη γη
βλέπω μια κόρη κλαίει, σπαραχτικά θρηνεί
σπάσε καρδιά μου εχάθη το γελαστό παιδί."

Το γελαστό παιδί το οποίο αναφέρει ο Brendan Behan στο ποίημά του ήταν ο Μάικλ Κόλλινς, χαρακτηρισμό τον οποίο είχε δώσει στον Κόλλινς, η μητέρα του Brendan Behan. Σημειώνεται ότι η οικογένεια του Brendan Behan, ήταν στην πλευρά των επαναστατών, μάλιστα ο Brendan είχε καταδικαστεί σε φυλάκιση εννέα ετών, ενώ ως ιστορικό στοιχείο αναφέρω ότι πέθανε το έτος 1964, νέος, σε ηλικία 41 ετών, λόγω της μεγάλης του αγάπης προς το αλκοόλ.

Το ποίημα του Brendan Behan συνεχίζει:
"Είχεν αντρειά και θάρρος και αιώνια θα θρηνώ
το πηδηχτό του βήμα το γέλιο το γλυκό.
Ανάθεμα την ώρα, κατάρα τη στιγμή,
σκοτώσαν οι δικοί μας το γελαστό παιδί."

Στην Ελλάδα ύστερα από την πρώτη παρουσίαση του έργου αλλάχτηκε η φράση το "οι δικοί μας" με τη φράση "οι εχθροί μας". Μάλιστα επί χούντας και επειδή το τραγούδι αυτό ήταν από τα σύμβολα του αντιδικτατορικού αγώνα αλλάχτηκε η φράση το "οι εχθροί μας" με τη φράση "οι φασίστες". Έτσι κι εγώ για πολύ καιρό, νόμιζα ότι το γελαστό παιδί αφορούσε σε κάποιον Έλληνα αγωνιστή. Μάλιστα από την εποχή της μεταπολίτευσης έως και μέχρι πρόσφατα, όλοι οι καλλιτέχνες ερμήνευαν το τραγούδι με την εκδοχή "οι φασίστες".
Βέβαια οι αλλαγές αυτές δεν συνάδουν με τη συνέχεια του ποιήματος:
"Μον' να 'ταν σκοτωμένο στου αρχηγού το πλάι
και μόνον από βόλι Εγγλέζου να 'χε πάει
κι από απεργία πείνας μέσα στη φυλακή
θα 'ταν τιμή μου που 'χασα το γελαστό παιδί"

Κλείνω την παρένθεση, αφού αναφέρθηκα σε έναν αγαπημένο μου Δουβλινέζο δημιουργό και επανέρχομαι στην ιστορία μου. Εκείνη την ημέρα Τρίτη και 13 Σεπτέμβρη, βλέποντας την αναμνηστική πλάκα στον Brendan Behan μπήκα σε μια pub να πιω την πρώτη μπύρα της ημέρας. Μετά την πρώτη μπύρα συνεχίζω να περπατώ κατά μήκος της Fleet street.

Το πάρτι στο Temple Bar, είχε αρχίσει. Αν και Τρίτη μεσημέρι στις περισσότερες pub είχε ξεκινήσει το live πρόγραμμα. Μπαίνω στη pub Oliver St. John Gogarty,

στη γωνία των οδών Fleet και Anglesea. Είναι μια ατμοσφαιρική κλασική ιρλανδική pub με πίνακες και με βιβλία.

Αφού ήπια μια Guinness, ακούγοντας μουσική βγήκα έξω.
Ακριβώς απέναντι είναι μια άλλη ατμοσφαιρική pub: The Auld Dubliner.

Οι πινακίδες στους δρόμους, αλλά και στις περισσότερες pubs είναι γραμμένες πρώτα στα ιρλανδικά και μετά στα αγγλικά.

Και σ’ αυτή την pub είχε ξεκινήσει το live πρόγραμμα.

Συνέχισα την περιπλάνησή μου στο Temple Bar, μέχρι που έφτασα στο ομώνυμο μπαρ.

Διαβάζοντας μια πινακίδα έξω από το μπαρ, μου λύθηκε η απορία για την ονομασία της περιοχής η οποία οφείλεται στον sir William Temple (1628-1699).

Μου έκανε πάλι εντύπωση η αναγραφή σε δύο γλώσσες με τα ιρλανδικά να είναι πιο ψηλά από τα αγγλικά.

Μπαίνοντας στο μπαρ συνάντησα πάλι τον James Joyce

(ή μάλλον ένα από τα πολλά αγάλματά του τα οποία υπάρχουν σε διάφορα σημεία της πόλης).

Μέσα στο ατμοσφαιρικό μπαρ,

πίνοντας το πρώτο μαλτ Bushmills (10y), άρχισα να αναρωτιέμαι αν το Δουβλίνο είναι η αγαπημένη μου πόλη. Η μουσική ήταν υπέροχη. Αγαπημένη rock. Πίνοντας στη συνέχεια Jameson black barrel, με την πλούσια γεύση, άρχισα να απαριθμώ αγαπημένες μου πόλεις. Το Άμστερνταμ, την Κρακοβία, τη Σαγκάη, το Παρίσι, τη Νέα Υόρκη, τη Ρώμη, το Ρίο ντε Τζανέιρο, τη Βενετία, μέχρι που άρχισα να χάνω τον λογαριασμό. Παρήγγειλα ένα μαλτ Paddy προερχόμενο από το Κορκ και όταν έκλεισα με μαλτ Bushmills, είχα αποφασίσει ότι το Δουβλίνο είναι η αγαπημένη μου πόλη.
Όμως την πόλη έπρεπε να τη γνωρίσω παραπάνω. Τότε με πόνο ψυχής, αλλά με την υπέροχη βελούδινη γεύση του Bushmills να με συντροφεύει, αποχώρησα από το Temple Bar.

 

[gelf]

Κεφάλαιο 4

Η πρώτη απογευματινή βόλτα στο Δουβλίνο.

Βγαίνοντας από το Temple Bar και περπατώντας στην ομώνυμη περιοχή, μου έκαναν αίσθηση τα πολύχρωμα καταστήματα στα ισόγεια των κτιρίων, τα οποία συναντάς στο κέντρο του Δουβλίνου.

Όταν βγήκα από την περιοχή Temple Bar, προχώρησα προς το Trinity College,

όπου είχαν σπουδάσει οι περισσότεροι από τους μεγάλους λογοτέχνες της ιρλανδικής σχολής, όπως οι Όσκαρ Ουάιλντ, Σάμουελ Μπέκετ, Τζόναθαν Σουίφτ και πολλοί άλλοι. Άλλωστε το Δουβλίνο είναι μία από τις ελάχιστες λογοτεχνικές πόλεις σύμφωνα με την κατηγοριοποίηση της UNESCO.
Όμως πηγαίνοντας προς το Trinity College, συνάντησα διάφορα εμπόδια με σοβαρότερο το μουσείο του ιρλανδικού ουίσκι, (Irish Whiskey Museum), που είναι απέναντι από το Trinity College και στο οποίο έκανα μια σύντομη επίσκεψη.

Όταν βγήκα από το μουσείο, μπήκα στους κήπους του Trinity College,

το επίσημο Ιρλανδικό όνομα του οποίου είναι "Το κολέγιο της Αγίας και Αδιαιρέτου Τριάδος της βασίλισσας Ελισάβετ κοντά στο Δουβλίνο". Αυτό το πανεπιστήμιο είναι το αρχαιότερο στην Ιρλανδία και ιδρύθηκε το έτος 1592 με απόφαση της Βασίλισσας Ελισάβετ Α. Έτσι δικαιολογείται και ο προαναφερόμενος επίσημος τίτλος. Αρχικά ήταν εγκατεστημένο εκτός του κέντρου της πόλης και οι επιρροές και ο τρόπος λειτουργίας του βασίζονταν στα προτεσταντικά πρότυπα. Οι ρωμαιοκαθολικοί έγιναν αποδεκτοί στους κύκλους του πανεπιστημίου μόλις το 1753 και μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα η δράση τους υπόκειντο σε περιορισμούς. Οι γυναίκες εισήχθησαν για πρώτη φορά στα τμήματα του ιδρύματος το 1904. Σήμερα το πανεπιστήμιο βρίσκεται στο κέντρο της πόλης, στην πλατεία College Green, απέναντι από το Ιρλανδικό Κοινοβούλιο και την Τράπεζα της Ιρλανδίας κατέχοντας έκταση 47 στρεμμάτων.
Το πανεπιστήμιο διαθέτει τρεις κοσμητείες και παρέχει προπτυχιακές και μεταπτυχιακές σπουδές μέσω των είκοσι τεσσάρων τμημάτων του. Οι επιβλητικές βιβλιοθήκες του πανεπιστημίου περιλαμβάνουν περίπου 200.000 τόμους βιβλίων αλλά και περισσότερα από 4,5 εκατομμύρια σπάνια χειρόγραφα. Το πιο σημαντικό έκθεμα των βιβλιοθηκών είναι το book of Kells, το οποίο προσελκύει πολλούς επισκέπτες. Έτσι και την ημέρα που πήγα, η ουρά ήταν μεγάλη για επίσκεψη στο book of Kells,

και άλλωστε δεν ήταν αξιοθέατο, το οποίο ήταν στις προτεραιότητές μου. Με την επίσκεψη στο χώρο, ήθελα απλά να αναπνεύσω λίγο την πανεπιστημιακή αύρα και να παρατηρήσω την αρχιτεκτονική των κτιρίων.

Αφού ξεκουράστηκα λίγο στα άνετα παγκάκια αποχώρησα από το χώρο του Trinity College και κατευθύνθηκα νότια κατά μήκος της Grafton Street, έως τη διασταύρωση αυτής με τη Suffolk Street, από όπου η Grafton Street μετατρέπεται σε πεζόδρομο. Στη διασταύρωση στρίβω δεξιά και προχωρώ λίγο κατά μήκος της Suffolk Street, μέχρι που συναντώ το επιβλητικό κτίριο του πρώην ναού του Αγίου Αντρέα.
Στην Ιρλανδία υπάρχουν ναοί που μετά την απελευθέρωση άλλαξαν χρήση και ένας απ' αυτούς ήταν ο επιβλητικός ναός του Αγίου Αντρέα.

Από το έτος 1993 οπότε και σταμάτησε να λειτουργεί ως εκκλησία μέχρι πριν από λίγο καιρό ήταν τουριστικό γραφείο του Δήμου, το οποίο τώρα μεταφέρθηκε δίπλα, ώστε το κτίριο να αλλάξει εκ νέου χρήση με αναμενόμενη απόδοση ενοικίου άνω των 600.000 ευρώ ετησίως.
Μπροστά από το κτίριο του ναού, βρίσκεται είναι άγαλμα της Molly Malone. Ο μύθος της Molly Malone, είναι πασίγνωστος. Όπως αναφέρουν και οι στίχοι του σχετικού τραγουδιού, πρόκειται για μια νέα γυναίκα η οποία για να εξασφαλίσει τα προς το ζην, το πρωί εργαζόταν πουλώντας ψάρια, ενώ το βράδυ πουλώντας το κορμί της.

Απέναντι από το κτίριο της εκκλησίας και το άγαλμα της Molly Malone είναι η pub O'Neills, οποία αναφέρεται στα έργα του James Joyce.

Έφυγα και προχωρώντας κατά μήκος της Suffolk Street, έφτασα ύστερα από λίγα μέτρα σε ένα κεντρικό πεζόδρομο του Δουβλίνου την Grafton Street,

όπου κατευθύνθηκα νότια κατά μήκος του πεζόδρομου, έως το πάρκο St. Stephen's Green. Στην είσοδο του πάρκου υπάρχει μια αψίδα.

η Fusilier's Arch, η οποία κατασκευάστηκε το έτος 1907, πέντε χρόνια μετά τον (δεύτερο) πόλεμο των Μπόερς (1899-1902). Η κατασκευή της αψίδας από το τότε καθεστώς είχε δημιουργήσει μεγάλες αντιδράσεις, αφού Ιρλανδοί συμμετείχαν στον πόλεμο και από τις δύο πλευρές. Από την αψίδα μπήκα στο πάρκο.
Το St. Stephen's Green είναι ένα πολύ όμορφο βικτωριανό πάρκο στο κέντρο της πόλης, έκτασης 89 περίπου στρεμμάτων και το οποίο άνοιξε για το κοινό το έτος 1880.
Το πάρκο διαθέτει αρκετά στοιχεία συμμετρίας, πολλά λουλούδια, λίμνες, παγκάκια, περιποιημένο γκαζόν και είναι μια όαση πρασίνου και νερού μέσα στο κέντρο της πόλης.

Αφού ξεκουράστηκα, βγήκα από το πάρκο και προχώρησα πάλι προς τον κεντρικό πεζόδρομο την Grafton Street με κατεύθυνση βόρεια, αυτή τη φορά, επιστρέφοντας προς το κέντρο.
Σε μια πάροδο της Grafton Street, τη Harry Street, παρατήρησα ένα άγαλμα. Προχώρησα κοντά και βλέπω ότι είναι το άγαλμα του Phil Lynott. Ο Phil Lynott (1949 - 1986) ήταν Ιρλανδός τραγουδιστής και μουσικός ο οποίος έγινε ευρύτερα γνωστός ως ιδρυτικό μέλος, βασικός συνθέτης-στιχουργός, τραγουδιστής και μπασίστας του ιρλανδικού rock συγκροτήματος Thin Lizzy. Είχε όμως την τύχη που είχαν αρκετοί rock stars. Πέθανε νέος από καταχρήσεις ναρκωτικών ουσιών.

Η Ιρλανδία έχει μεγάλη παράδοση στη rock music. Όμως είχα αρχίσει να διψάω. Και απέναντι ήταν μία από τις αρχαιότερες pub του Δουβλίνου.

 

[mikrh tsopana]

Ωπ ωπ, τί τόπικ-διαμάντι είναι αυτό; Πώς και δεν το ανακάλυψα νωρίτερα;
Αν και-θα το πω- δεν είμαι φαν του ουίσκι, η Ιρλανδία, χωρίς να την έχω γνωρίσει, ήταν πάντοτε ένας από τους πιο ενδιαφέροντες προορισμούς. Αυτό με το γελαστό παιδί, κι εγώ πάντοτε πίστευα ότι αφορούσε σε κάποιον από τη δικτατορία, αφού στο σχολείο πάντα το τραγουδούσαμε στη 17Ν.

Μέχρι να τα καταφέρω να πάω, μόνο μουσική μπορώ να ακούω και να διαβάζω όμορφες ιρλανδικές ιστορίες

 

[gelf]

Κεφάλαιο 5

Η συνέχεια της εξόρμησης στις pub του Δουβλίνου.

Απέναντι από το άγαλμα του Phil Lynott, επί του πεζόδρομου Harry Street, διακρίνω την pub McDaids, από τις αρχαιότερες pub του Δουβλίνου, από το έτος 1779, όπως έγραφε και στην όψη του κτιρίου.

Μπαίνω μέσα και ήταν, πράγματι, μια ατμοσφαιρική pub. Διψούσα και ήπια μια Guinness. Στη συνέχεια μετά από μερικές βόλτες στο κέντρο της πόλης, προχώρησα προς την pub O'Neills. Πλησίαζε βράδυ και δεν είχα φάει τίποτα μετά το πρωινό. Έριξα μια ματιά στα μπαρ του καταστήματος

και αφού έφαγα, πίνοντας τη Guinness μου,

ανέβηκα στον όροφο για να πιω τα ποτά μου.
Στον όροφο εκτός από τη θέα προς το κτίριο της εκκλησίας και προς το άγαλμα της Molly Malone,

υπάρχει ένας πολύ ωραίος ημιυπαίθριος χώρος (τον ονομάζουν: beer garden),

όπου είναι δυνατό και να ακούσεις τη μουσική και να καπνίσεις και να δεις αθλητικά γεγονότα (συγκεκριμένα, πρεμιέρα ομίλων Champions League εκείνη την ημέρα) χωρίς ήχο βέβαια.
Αλλά κυρίως στον όροφο υπάρχουν όμορφα μπαρ με πολύ άνετα σκαμπό και κυρίως υπάρχει ένα μπαρ με μεγάλη συλλογή από whisky και whiskey.

Ξεκίνησα ζητώντας ως πρώτο ποτό ένα malt Bushmills (10y). Μου το έφερε και αρχίσαμε τη συζήτηση περί ουίσκι. Συζητώντας με τον μπάρμαν έμαθα κάτι το οποίο δεν γνώριζα (ούτε είχα παρατηρήσει) μέχρι να φτάσω στο Δουβλίνο. Τη διαφορά γραφής του σκωτσέζικου ουίσκι από αυτήν του ιρλανδικού. Το σκωτσέζικο ουίσκι γράφεται whisky, ενώ το ιρλανδικό ουίσκι γράφεται whiskey. Πολλοί ισχυρίζονται ότι η διαφορά γραφής μπορεί να οφείλεται στη μία παραπάνω απόσταξη του irish whiskey και γι' αυτό έχουν προσθέσει το γράμμα e. Όμως μάλλον το σωστό είναι ότι η λέξη whiskey, προέρχεται από την ιρλανδική φράση "uiske beatha", το οποίο σημαίνει νερό της ζωής.
Ξαφνικά ενώ για πολλή ώρα έβλεπα προς το μπαρ, διακρίνω ένα μπουκάλι αρκετά ψηλότερο από τα υπόλοιπα. Ήταν το whiskey Whiter's Tears, το οποίο συστήνω προς όλους τους συγγραφείς. Δεν είναι τυχαίο τ' όνομά του. Είναι υπέροχο malt irish whiskey.

Και όσο περνούσε η ώρα, ο μπάρμαν σε κάθε ουίσκι (μάλλον whiskey) που παρήγγειλα, αφού έβαζε στο ποτήρι τη μερίδα με τη μεζούρα, προσέθετε οικοιοθελώς και μια επί πλέον ποσότητα από το malt irish whiskey, το οποίο ήθελα να δοκιμάσω. Αφού έκανα τεστ γευσιγνωσίας στα malt irish whiskey, αποφάσισα να πάω προς το ξενοδοχείο για ανασυγκρότηση. Άλλωστε την άλλη ημέρα θα ξυπνούσα πιο πριν κι από τον ήλιο.
Βγαίνοντας έξω από την pub,

κοίταξα απέναντι και κατάλαβα ότι η Molly Malone δεν μένει ποτέ μόνη της.

Πέρασα μπροστά από το Κοινοβούλιο και την Τράπεζα και όταν έφτασα στο Trinity College,

μπήκα πάλι στο χώρο του, για να δω πως είναι το βράδυ.

Έκανα μερικές βόλτες στη Fleet street

και στην ευρύτερη περιοχή του Temple Bar. Ύστερα από ένα σύντομο πέρασμα από το Hard Rock Cafe,

περνώντας τον ποταμό Liffey,

κατευθύνθηκα προς το ξενοδοχείο μου

για σύντομο ντους και ολιγόλεπτη ξεκούραση. Απέναντι ήταν ο σταθμός των υπεραστικών λεωφορείων.

Πήγα να ρωτήσω τις ώρες επιστροφής από Μπέλφαστ. Το πρωί είχα προγραμματίσει να κάνω μια διανυκτέρευση στο Μπέλφαστ, χωρίς όμως ν’ αφήσω το δωμάτιο στο ξενοδοχείο του Δουβλίνου, αφού οι τιμές είχαν πάρει την ανηφόρα από την ημέρα που είχα κάνει την κράτηση. Όμως μετά την πρώτη ημέρα στο Δουβλίνο είχα αρχίσει να αναθεωρώ. Άλλωστε είμαι γνωστός αναθεωρητής.
Ανέβηκα στο δωμάτιο του ξενοδοχείου και όταν ύστερα από λίγο κατέβηκα φρεσκαρισμένος, είχα πάρει την απόφασή μου. Ύστερα από την πρώτη ολόκληρη ημέρα στην πόλη, είχα αντιληφθεί ότι το Δουβλίνο είναι μια πόλη την οποία αγαπάς από την πρώτη στιγμή, και είχα στενοχωρηθεί που θα το άφηνα την άλλη ημέρα. Αυτό σκέφτηκα και άλλαξα το πρόγραμμά μου. Το επόμενο βράδυ θα επέστρεφα στο Δουβλίνο!
Μετά από αυτή την απόφαση μπήκα στην πρώτη pub που βρήκα μπροστά μου για να το γιορτάσω.

Η pub που είχα μπει, βρίσκεται απέναντι από το ξενοδοχείο μου, ονομάζεται Robert Reade Bar and Café και είναι μια παραδοσιακή ιρλανδέζικη pub. Εκεί ήπια ένα malt Teeling irish whiskey, το οποίο είναι το μόνο που παρασκευάζεται πλέον στο Δουβλίνο, μετά τη μεταφορά του αποστακτηρίου του Jameson, από το Δουβλίνο στο Midleton, στη νότια Ιρλανδία, κοντά στο Κορκ. Αφού ήπια το ουίσκι μου, θέλησα να πιω την καλύτερη Guinness (!) του Δουβλίνου, οπότε προφανώς κατευθύνθηκα στη Mulligan's pub.

Αφού απόλαυσα τη Guinness μου, αποφάσισα να μην πάω, πάλι, προς το Temple Bar, αφού πλέον η ώρα ήταν προχωρημένη και την άλλη ημέρα θα ξυπνούσα πολύ νωρίς. Έτσι επέστρεψα στο ξενοδοχείο μου.
Υπέροχα κύλησε όλη η ημέρα, Τρίτη 13-09-2016. Κι ας λένε οι προληπτικοί περί Τρίτης και 13.

 

[gelf]

Κεφάλαιο 6

Μια μικρή βόλτα στη Βόρεια Ιρλανδία.

Το επόμενο πρωινό σηκώθηκα πριν από τον ήλιο.

Την ημέρα αυτή είχα προγραμματίσει το ταξίδι στη Βόρεια Ιρλανδία, του οποίου - όπως προανέφερα στο προηγούμενο κεφάλαιο – μείωσα τη χρονική διάρκεια. Στο ταξίδι αυτό αναφέρομαι συνοπτικά, αφού το θέμα της παρούσας ιστορίας είναι το Δουβλίνο και οι pubs του Δουβλίνου, καθοριστικό στοιχείο και άρρηκτα δεμένο με την ιστορία και τις παραδόσεις της πόλης.
Βγήκα από το ξενοδοχείο και σε λιγότερο από ένα λεπτό είχα επιβιβαστεί στο λεωφορείο, το οποίο αφού πέρασε από το λιμάνι κατευθύνθηκε βόρεια προς το Μπέλφαστ, το οποίο απέχει 167km από το Δουβλίνο. Το λεωφορείο κινήθηκε κατά μήκος της εθνικής οδού

και μπήκε στη Βόρεια Ιρλανδία.

Είχαν περάσει πάνω από δύο ώρες, όταν μπήκαμε για λίγο στο Μπέλφαστ.

Κατόπιν το λεωφορείο προχώρησε προς την περιοχή όπου έχουν γίνει γυρίσματα της σειράς Game of Thrones (αδιάφορο για μένα - άρχισα να κάνω αυτοκριτική για τη μη ενοικίαση αυτοκινήτου). Κατεβήκαμε για λίγο

και στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς τη rope bridge, περνώντας από όμορφα παραλιακά τοπία.

Στην περιοχή της rope bridge σταματήσαμε για πάνω από μια ώρα, αφού απαιτείται αρκετό περπάτημα έως τη θέση διάβασης της γέφυρας.

Το τοπίο ήταν υπέροχο και ο καιρός πολύ καλός για να το απολαύσεις.

Από το μονοπάτι πρόσβασης στη rope bridge, προς βορά, διακρίνεται το νησί Rathlin, ενώ στο βάθος αχνά φαίνονται τα νησιά της Σκωτίας και κυρίως το νησί Islay, στο οποίο υπάρχουν αρκετά αποστακτήρια που παράγουν whisky με καπνιστή γεύση κυρίως. Χαμογέλασα όταν σκέφτηκα ότι με ισχυρά κιάλια θα έβλεπα το αποστακτήριο του Lagavulin, ενός ακόμα αγαπημένου μου whisky, σκωτσέζικου αυτή τη φορά, όπως φαίνεται και από τη γραφή του. Το αποστακτήριο του Lagavulin βρίσκεται στο νότιο παραλιακό τμήμα του σκωτσέζικου νησιού Islay.

Προχώρησα κατά μήκος του μικρού μονοπατιού προς τη θέση διάβασης της γέφυρας. Κατά μήκος του μονοπατιού - παράκτιου αλλά σε υψόμετρο κυμαινόμενο από 30m έως περίπου 70m από την επιφάνεια της θάλασσας - υπάρχουν θέσεις με θαυμάσια οπτική γωνία για να σταματήσεις και να απολαύσεις τη φυσική ομορφιά.

Η rope bridge είχε κατασκευαστεί αρχικά το έτος 1775 από ψαράδες σολομού του βόρειου ατλαντικού. Στη συνέχεια είχαν γίνει κατά καιρούς εργασίες συντήρησης, οι οποίες διατήρησαν την κατασκευή στην αρχική της, περίπου, μορφή. Η γέφυρα από σχοινί έχει μήκος (άνοιγμα) 20m και απόσταση από το έδαφος στο κέντρο της (ύψος) 23m.
Η όλη περιοχή διαθέτει ιδιαίτερα γεωλογικά χαρακτηριστικά και μοναδική πανίδα και χλωρίδα.
Μετά τη διάβαση της γέφυρας επέστρεψα, προς το parking, απολαμβάνοντας τη θέα.

Ύστερα από την επίσκεψη στη rope bridge κατευθυνθήκαμε προς το Bushmills.

Το λεωφορείο με άφησε στο Bushmills

και θα το έβρισκα αργότερα στο Giant's Causeway, όπου προβλεπόταν παραμονή περίπου δύο ωρών. Προχώρησα γρήγορα προς το αρχαιότερο σε λειτουργία - από το έτος 1608 – αποστακτήριο irish whiskey. Μετά από σύντομη επίσκεψη, πήρα ένα ταξί και πήγα στο Giant's Causeway. Ήθελα να δω το παγκόσμια γνωστό γεωλογικό φαινόμενο. Φτάνοντας στο χώρο επιβιβάστηκα στο shuttle bus, για να μη χάσω χρόνο.

Το φαινόμενο του Giant's Causeway είναι μοναδικό, αφού είναι μια περιοχή με 40.000 περίπου κίονες αποτελούμενους από το ηφαιστειογενές πέτρωμα βασάλτη, προερχόμενους από ηφαιστειακή έκρηξη, την οποία οι ειδικοί επιστήμονες προσδιορίζουν ότι έγινε σε χρονική περίοδο πριν από 60 εκατομμύρια χρόνια. Το μοναδικό αυτό γεωλογικό φαινόμενο έχει χαρακτηριστεί από το έτος 1986 μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς από την Unesco. Οι περισσότεροι κίονες έχουν σχήμα εξαγωνικού πρίσματος, όμως υπάρχουν και αρκετοί που έχουν σχήμα τετραγωνικού ή πενταγωνικού ή επταγωνικού ή και οκταγωνικού σχήματος. Το μεγαλύτερο ύψος πρίσματος ανέρχεται στα 12m. Περπάτησα θαυμάζοντας το αποτέλεσμα της ηφαιστειακής έκρηξης, για όσο χρόνο είχα στη διάθεσή μου.

Όταν είδα τα χρονικά περιθώρια να στενεύουν, ανέβηκα στο shuttle bus και επέστρεψα στο κέντρο επισκεπτών δηλαδή στο κτίριο εισόδου-εξόδου, το οποίο διαθέτει γραφείο τουριστικών πληροφοριών, ανταλλακτήριο συναλλάγματος, καταστήματα για αναμνηστικά, υποδομές για οπτικοακουστικές παρουσιάσεις κλπ.
Μετά το τέλος της επίσκεψής μας στο Giant's Causeway, κατευθυνθήκαμε νότια, προς την πρωτεύουσα της Βόρειας Ιρλανδίας, το Μπέλφαστ. Κάθε αναφορά στην Ιρλανδία και κυρίως στη Βόρεια Ιρλανδία φέρνει μνήμες από τον εμφύλιο πόλεμο. Στην ελεύθερη Ιρλανδία γιορτάζουν τα 100 χρόνια αφού η τελευταία φάση του πολέμου της ανεξαρτησίας ξεκίνησε το έτος 1916, με κατάληξη την ανεξαρτησία του μεγάλου τμήματος της Ιρλανδίας το έτος 1921. Όμως στη Βόρεια Ιρλανδία οι εχθροπραξίες σταμάτησαν πρόσφατα, όταν ο IRA στις 28 Ιουλίου 2005 κήρυξε τον τερματισμό οποιασδήποτε ένοπλης ενέργειας και ανακοίνωσε ότι θα προσπαθούσε να επιτύχει τους στόχους του με ειρηνικά μέσα. Στην παρούσα ιστορία δεν αναφέρομαι σε άλλα ιστορικά στοιχεία πλην αυτών που αφορούν στο Δουβλίνο. Αν η ιστορία αφορούσε στη Βόρεια Ιρλανδία, όπου οι πληγές είναι πρόσφατες, δεν θα ήταν δυνατό να μη γίνονται συνεχείς αναφορές στα γεγονότα.

Φτάνοντας λοιπόν στο Μπέλφαστ, περάσαμε από τη δυτική όχθη του ποταμού Λάγκαν

και συνεχίσαμε προς το κέντρο της πόλης. Όταν κατέβηκα από το λεωφορείο, έκανα μια μικρή βόλτα στο κέντρο, ξεκινώντας από την πλατεία Donegall, όπου δεσπόζει το εμβληματικό κτίριο του Δημαρχείου.

Το πανέμορφο Δημαρχείο (City Hall) του Μπέλφαστ ολοκληρώθηκε το έτος 1906 και είναι δείγμα του πλούτου που προήλθε από τη βιομηχανική επανάσταση του 18ου και 19ου αιώνα. Σημειώνεται ότι το Μπέλφαστ, ήταν η μοναδική πόλη στην Ιρλανδία που βίωσε τη βιομηχανική επανάσταση. Έτσι η κατασκευή του Δημοτικού μεγάρου χρηματοδοτήθηκε από την κρατική εταιρία παροχής αερίου. Το κτίριο κατασκευάστηκε σε κλασικό αναγεννησιακό ρυθμό και είναι χτισμένο με λευκές πέτρες Portland.
Το κτίριο υπέστη αρκετές καταστροφές από βομβιστική επίθεση, το έτος 1988, αλλά στη συνέχεια ολοκληρώθηκαν σύντομα οι εργασίες αποκατάστασης.
Επί της πλατείας Donegall, στον περίβολο κατ' ουσία του Δημαρχείου υπάρχει κενοτάφιο στη μνήμη των πεσόντων του πρώτου παγκοσμίου πολέμου.

Επίσης στην πλατεία Donegall, υπάρχουν και άλλα μνημεία αλλά και πλήθος αγαλμάτων.

Γύρω από την κεντρική πλατεία Donegall, υπάρχουν αρκετά ενδιαφέροντα κτίρια, όπως η βιβλιοθήκη Linen Hall Library (βόρεια), η οποία ιδρύθηκε το έτος 1788 με σκοπό να "βελτιώνει το μυαλό και να προάγει το πνεύμα της έρευνας και της αναζήτησης" και η οποία διαθέτει 260.000 περίπου βιβλία, το Pearl Assurance Building (ανατολικά) και κυρίως το Scottish Provident Building (δυτικά) το οποίο κατασκευάστηκε από το έτος 1897 έως το έτος 1902.

Από την κεντρική πλατεία Donegall, η οποία είναι το "σημείο μηδέν" του Μπέλφαστ, ξεκίνησα μια μικρή βόλτα στο κέντρο της πόλης, κατευθυνόμενος βόρεια.

Στη συνέχεια έστριψα ανατολικά στους πεζόδρομους του κέντρου και προχώρησα κατά μήκος του πεζόδρομου Castle έως τη συμβολή αυτού με τον πεζόδρομο Arthur, όπου εκεί υπάρχει ένα γλυπτό από χάλυβα ονομαζόμενο το πνεύμα του Μπέλφαστ (Spirit of Belfast) και το οποίο παρουσιάστηκε το Σεπτέμβρη του 2009.

Συνέχισα τη μικρή βόλτα στους πεζόδρομους του κέντρου,

έως ότου σταμάτησα σε μια pub και ήπια μια μπύρα. Στη συνέχεια άφησα τους πεζόδρομους, βγαίνοντας και περπατώντας στην κεντρική λεωφόρο Royal,

έως τη διασταύρωση αυτής με την οδό North. Στην περιοχή αυτή, μέσα στο κέντρο της πόλης, μου έκαναν εντύπωση τα πολλά ερειπωμένα-εγκαταλελειμμένα κτίρια.

Ύστερα από το μικρό αυτό περίπατο, άρχισα να περπατώ, επιστρέφοντας στην πλατεία Donegall. Θα επέστρεφα στο Δουβλίνο με το λεωφορείο του πρακτορείου.
Όσο έπινα τη μπύρα μου, πριν από λίγη ώρα, σκέφτηκα ότι η ώρα ήταν προχωρημένη και αφού είχα αποφασίσει να μη διανυκτερεύσω στο Μπέλφαστ, η ορθότερη επιλογή ήταν να επιστρέψω με το λεωφορείο του πρακτορείου, ώστε να μη χάσω το βράδυ στο Δουβλίνο. Τα συμπεράσματα που εξήγαγα από την πολύ μικρή βόλτα στο κέντρο του Μπέλφαστ ήταν: ότι το Μπέλφαστ είναι πιο οικονομικό από το Δουβλίνο και ότι αξίζει να αφιερωθεί στο Μπέλφαστ ένα τριήμερο, συμπεριλαμβανομένου και του χρόνου ενασχόλησης με τα γεγονότα του 20ου αιώνα.

Στο δρόμο της επιστροφής παρατηρούσα το φεγγάρι που είχε αρχίσει να γεμίζει.

Και εγώ ήμουν ευτυχής που προσεγγίζαμε Δουβλίνο.
Φώναξα από μέσα μου: Δουβλίνο έρχομαι! Δουβλίνο επιστρέφω!

 

[giannoula]

Κεφάλαιο 4

Η πρώτη απογευματινή βόλτα στο Δουβλίνο.

Βγαίνοντας από το Temple Bar και περπατώντας στην ομώνυμη περιοχή, μου έκαναν αίσθηση τα πολύχρωμα καταστήματα στα ισόγεια των κτιρίων, τα οποία συναντάς στο κέντρο του Δουβλίνου.

View attachment 159483

View attachment 159484

Όταν βγήκα από την περιοχή Temple Bar, προχώρησα προς το Trinity College,

View attachment 159485

όπου είχαν σπουδάσει οι περισσότεροι από τους μεγάλους λογοτέχνες της ιρλανδικής σχολής, όπως οι Όσκαρ Ουάιλντ, Σάμουελ Μπέκετ, Τζόναθαν Σουίφτ και πολλοί άλλοι. Άλλωστε το Δουβλίνο είναι μία από τις ελάχιστες λογοτεχνικές πόλεις σύμφωνα με την κατηγοριοποίηση της UNESCO.
Όμως πηγαίνοντας προς το Trinity College, συνάντησα διάφορα εμπόδια με σοβαρότερο το μουσείο του ιρλανδικού ουίσκι, (Irish Whiskey Museum), που είναι απέναντι από το Trinity College και στο οποίο έκανα μια σύντομη επίσκεψη.

View attachment 159486

View attachment 159487

View attachment 159488

Όταν βγήκα από το μουσείο, μπήκα στους κήπους του Trinity College,

View attachment 159490

View attachment 159491

το επίσημο Ιρλανδικό όνομα του οποίου είναι "Το κολέγιο της Αγίας και Αδιαιρέτου Τριάδος της βασίλισσας Ελισάβετ κοντά στο Δουβλίνο". Αυτό το πανεπιστήμιο είναι το αρχαιότερο στην Ιρλανδία και ιδρύθηκε το έτος 1592 με απόφαση της Βασίλισσας Ελισάβετ Α. Έτσι δικαιολογείται και ο προαναφερόμενος επίσημος τίτλος. Αρχικά ήταν εγκατεστημένο εκτός του κέντρου της πόλης και οι επιρροές και ο τρόπος λειτουργίας του βασίζονταν στα προτεσταντικά πρότυπα. Οι ρωμαιοκαθολικοί έγιναν αποδεκτοί στους κύκλους του πανεπιστημίου μόλις το 1753 και μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα η δράση τους υπόκειντο σε περιορισμούς. Οι γυναίκες εισήχθησαν για πρώτη φορά στα τμήματα του ιδρύματος το 1904. Σήμερα το πανεπιστήμιο βρίσκεται στο κέντρο της πόλης, στην πλατεία College Green, απέναντι από το Ιρλανδικό Κοινοβούλιο και την Τράπεζα της Ιρλανδίας κατέχοντας έκταση 47 στρεμμάτων.
Το πανεπιστήμιο διαθέτει τρεις κοσμητείες και παρέχει προπτυχιακές και μεταπτυχιακές σπουδές μέσω των είκοσι τεσσάρων τμημάτων του. Οι επιβλητικές βιβλιοθήκες του πανεπιστημίου περιλαμβάνουν περίπου 200.000 τόμους βιβλίων αλλά και περισσότερα από 4,5 εκατομμύρια σπάνια χειρόγραφα. Το πιο σημαντικό έκθεμα των βιβλιοθηκών είναι το book of Kells, το οποίο προσελκύει πολλούς επισκέπτες. Έτσι και την ημέρα που πήγα, η ουρά ήταν μεγάλη για επίσκεψη στο book of Kells,

View attachment 159492

και άλλωστε δεν ήταν αξιοθέατο, το οποίο ήταν στις προτεραιότητές μου. Με την επίσκεψη στο χώρο, ήθελα απλά να αναπνεύσω λίγο την πανεπιστημιακή αύρα και να παρατηρήσω την αρχιτεκτονική των κτιρίων.

View attachment 159493

View attachment 159494

View attachment 159495

Αφού ξεκουράστηκα λίγο στα άνετα παγκάκια αποχώρησα από το χώρο του Trinity College και κατευθύνθηκα νότια κατά μήκος της Grafton Street, έως τη διασταύρωση αυτής με τη Suffolk Street, από όπου η Grafton Street μετατρέπεται σε πεζόδρομο. Στη διασταύρωση στρίβω δεξιά και προχωρώ λίγο κατά μήκος της Suffolk Street, μέχρι που συναντώ το επιβλητικό κτίριο του πρώην ναού του Αγίου Αντρέα.
Στην Ιρλανδία υπάρχουν ναοί που μετά την απελευθέρωση άλλαξαν χρήση και ένας απ' αυτούς ήταν ο επιβλητικός ναός του Αγίου Αντρέα.

View attachment 159503

Από το έτος 1993 οπότε και σταμάτησε να λειτουργεί ως εκκλησία μέχρι πριν από λίγο καιρό ήταν τουριστικό γραφείο του Δήμου, το οποίο τώρα μεταφέρθηκε δίπλα, ώστε το κτίριο να αλλάξει εκ νέου χρήση με αναμενόμενη απόδοση ενοικίου άνω των 600.000 ευρώ ετησίως.
Μπροστά από το κτίριο του ναού, βρίσκεται είναι άγαλμα της Molly Malone. Ο μύθος της Molly Malone, είναι πασίγνωστος. Όπως αναφέρουν και οι στίχοι του σχετικού τραγουδιού, πρόκειται για μια νέα γυναίκα η οποία για να εξασφαλίσει τα προς το ζην, το πρωί εργαζόταν πουλώντας ψάρια, ενώ το βράδυ πουλώντας το κορμί της.

View attachment 159504

View attachment 159505

Απέναντι από το κτίριο της εκκλησίας και το άγαλμα της Molly Malone είναι η pub O'Neills, οποία αναφέρεται στα έργα του James Joyce.

View attachment 159506

View attachment 159507

Έφυγα και προχωρώντας κατά μήκος της Suffolk Street, έφτασα ύστερα από λίγα μέτρα σε ένα κεντρικό πεζόδρομο του Δουβλίνου την Grafton Street,

View attachment 159508

όπου κατευθύνθηκα νότια κατά μήκος του πεζόδρομου, έως το πάρκο St. Stephen's Green. Στην είσοδο του πάρκου υπάρχει μια αψίδα.

View attachment 159509

η Fusilier's Arch, η οποία κατασκευάστηκε το έτος 1907, πέντε χρόνια μετά τον (δεύτερο) πόλεμο των Μπόερς (1899-1902). Η κατασκευή της αψίδας από το τότε καθεστώς είχε δημιουργήσει μεγάλες αντιδράσεις, αφού Ιρλανδοί συμμετείχαν στον πόλεμο και από τις δύο πλευρές. Από την αψίδα μπήκα στο πάρκο.
Το St. Stephen's Green είναι ένα πολύ όμορφο βικτωριανό πάρκο στο κέντρο της πόλης, έκτασης 89 περίπου στρεμμάτων και το οποίο άνοιξε για το κοινό το έτος 1880.
Το πάρκο διαθέτει αρκετά στοιχεία συμμετρίας, πολλά λουλούδια, λίμνες, παγκάκια, περιποιημένο γκαζόν και είναι μια όαση πρασίνου και νερού μέσα στο κέντρο της πόλης.

View attachment 159510

View attachment 159511

View attachment 159512

Αφού ξεκουράστηκα, βγήκα από το πάρκο και προχώρησα πάλι προς τον κεντρικό πεζόδρομο την Grafton Street με κατεύθυνση βόρεια, αυτή τη φορά, επιστρέφοντας προς το κέντρο.
Σε μια πάροδο της Grafton Street, τη Harry Street, παρατήρησα ένα άγαλμα. Προχώρησα κοντά και βλέπω ότι είναι το άγαλμα του Phil Lynott. Ο Phil Lynott (1949 - 1986) ήταν Ιρλανδός τραγουδιστής και μουσικός ο οποίος έγινε ευρύτερα γνωστός ως ιδρυτικό μέλος, βασικός συνθέτης-στιχουργός, τραγουδιστής και μπασίστας του ιρλανδικού rock συγκροτήματος Thin Lizzy. Είχε όμως την τύχη που είχαν αρκετοί rock stars. Πέθανε νέος από καταχρήσεις ναρκωτικών ουσιών.

View attachment 159513

Η Ιρλανδία έχει μεγάλη παράδοση στη rock music. Όμως είχα αρχίσει να διψάω. Και απέναντι ήταν μία από τις αρχαιότερες pub του Δουβλίνου.

Respect στον Phil Lynott! Απλά θεός...

 

[gelf]

Κεφάλαιο 7

Δουβλίνο. Η επιστροφή. Μια ολοήμερη βόλτα νότια του Liffey.

Και επί τέλους έφτασα στο Δουβλίνο. Για να μη χάνω χρόνο έφαγα λίγο σύντομο φαγητό κοντά στο ξενοδοχείο, ώστε να έχω τον απαιτούμενο χρόνο για μια ακόμα νύχτα στο Δουβλίνο. Κατέβηκα από το λεωφορείο κατά τις 9 το βράδυ. Μετά το πρόχειρο φαγητό, ανέβηκα στο δωμάτιο, έκανα σύντομο ντους, άλλαξα ρούχα και κατέβηκα στο μπαρ του ξενοδοχείου.

Είχε Guinness και πολύ καλή συλλογή από irish whiskey. Χαμογέλασα βλέποντας στον κατάλογο ένα κοκτέιλ το οποίο ονομαζόταν "sex on the beach".
Ήπια μια Guinness για να ξεδιψάσω και συνέχισα με malt irish whiskey. Μου άρεσε πολύ και το Tullamore dew single malt whiskey. Ζήτησα από τον μπάρμαν να κατεβάσει από το μπαρ τη συλλογή Tullamore whiskey. Τη φωτογράφισα.

Πάντως μου άρεσε το περιεχόμενου του μπουκαλιού που ήταν στο κέντρο. Μετά απ' αυτά αισθάνθηκα ξεκούραστος και με βήμα ταχύ κατευθύνθηκα προς το Temple Bar.
Επί τέλους ήμουν πάλι Δουβλίνο. Η νύχτα πέρασε πολύ όμορφα και κάποια στιγμή αποφάσισα να επιστρέψω στο ξενοδοχείο.

Το επόμενο πρωινό, ο καιρός ήταν καλός. Βγήκα από το ξενοδοχείο για να κάνω ένα περίπατο στην πόλη του Δουβλίνου. Αποφάσισα να περπατήσω στην πόλη, νότια του ποταμού Liffey. Από το ξενοδοχείο μου ακολούθησα τη βόρεια παρόχθια διαδρομή έως τη γέφυρα O'Connell. Περπάτησα κατά μήκος της γέφυρας O'Connell, από βορά προς νότο. Όπως περπατούσα κατά μήκος της γέφυρας παρατηρώ μια πλακέτα σε σχέση με το θεωρούμενο ως μεγαλύτερο λογοτεχνικό έργο του 20ου αιώνα τον "Οδυσσέα" του James Joyce

Γενικά σε όλη την πόλη συναντώνται αυτές οι πλακέτες αναφερόμενες στο μεγάλο έργο του James Joyce.
Συνέχισα τον περίπατο στην αγαπημένη μου πόλη, στη νότια πλευρά του ποταμού Liffey κατευθυνόμενος δυτικά. Προχώρησα πάνω από τρία χιλιόμετρα, συμπεριλαμβανομένων κάποιων μικρών παρακάμψεων, απόλαυσα το κέντρο της πόλης και τελικά έφτασα στη φυλακή Κιλμέινχαμ. Η Kilmainham Gaol κατασκευάστηκε το έτος 1789 και το υλικό που χρησιμοποιήθηκε ήταν ψαμμίτης, υλικό το οποίο δεν διασφαλίζει στεγανότητα, οπότε με τον συνήθη βροχερό καιρό του Δουβλίνου δημιουργούντο υγρές και ζοφερές συνθήκες για τους κρατούμενους, όταν από το έτος 1796 λειτούργησε η φυλακή. Ήταν σκληρή φυλακή και είχε σχεδιαστεί έτσι ώστε να μην υπάρχει διαχωρισμός κρατουμένων (άντρες, γυναίκες, παιδιά). Πολλά εξέχοντα μέλη του ιρλανδικού κινήματος ήταν κρατούμενοι στις φυλακές αυτές, μεταξύ αυτών και οι ηγέτες των εξεγέρσεων των ετών 1798,1803, 1848, 1867, 1916 καθώς και του αγγλοϊρλανδικού πολέμου 1919-1921. Στο χώρο έξω από τη φυλακή γίνονταν δημόσιοι απαγχονισμοί. Σταμάτησε να λειτουργεί ως φυλακή το έτος 1924 από το ελεύθερο ιρλανδικό κράτος και λειτουργεί ως μουσείο από τη δεκαετία το 1960. Στο μουσείο παρουσιάζονται οι αγώνες για την ανεξαρτησία οι οποίοι έφτασαν σε αποκορύφωμα τη χρονική περίοδο 1916-1921. Σημειώνεται ότι εκεί γυρίστηκαν μεγάλα τμήματα γνωστών κινηματογραφικών ταινιών, οι οποίες αφορούσαν στον αγώνα για την ανεξαρτησία της Ιρλανδίας, όπως "Μάικλ Κόλλινς", "Στο όνομα του πατρός" κλπ.

Κοντά στο κτίριο των πρώην φυλακών υπάρχει το κτίριο του νοσοκομείου Kilmainham, στο οποίο από το έτος 1991 στεγάζεται το Irish Museum of Modern Art (ΙΜΜΑ).

Το νοσοκομείο Kilmainham κατασκευάστηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1680 και τέθηκε σε λειτουργία το έτος 1684, με το όνομα βασιλικό νοσοκομείο Kilmainham.
Είναι από τα πρώτα κτίρια της πόλης σε κλασσικό στυλ. Ο σερ Ουίλιαμ Ρόμπινσον σχεδίασε το νοσοκομείο με πρότυπο το Les Invalides του Παρισιού. Η αρχική του χρήση ήταν νοσοκομείο - γηροκομείο για ανύπαντρους συνταξιούχους βετεράνους στρατιωτικούς, ενώ το έτος 1922 άλλαξε χρήση και μετατράπηκε σε αστυνομικό στρατώνα. Στη συνέχεια μετά από μια μεγάλη περίοδο παρακμής, ήταν ένα από τα πρώτα κτίρια που αξιοποιήθηκαν από το πρόγραμμα αποκατάστασης του Δουβλίνου και έτσι από το έτος 1991, μετά από την επιτυχή ανακαίνισή του λειτουργεί ως ιρλανδικό μουσείο σύγχρονης τέχνης.

Μετά την επίσκεψη στο μουσείο, αφού περπάτησα λίγο, περίπου ένα χιλιόμετρο, κατευθύνθηκα προς το εργοστάσιο και την αποθήκη της Guinness. Το συγκρότημα της Guinness καταλαμβάνει συνολική έκταση 260 στρεμμάτων και βρίσκεται νότια του ποταμού Liffey, δυτικά του κέντρου της πόλης και σε μικρή απόσταση απ’ αυτό.

Ο Arthur Guinness (1725 – 1803) ξεκίνησε την παραγωγή μπύρας το έτος 1759. Η τότε μικρή επιχείρηση εξελίχτηκε σήμερα στη μεγαλύτερη ζυθοποιεία της Ευρώπης. Από το συγκρότημα αυτό, η Guinness εξάγει μπίρα σε περισσότερες από 150 χώρες, σε ολόκληρη τη γη. Η μπύρα μαζί με το ουίσκι είναι τα δύο εθνικά ποτά της Ιρλανδίας.
Η αποθήκη της Guinness (Guinness Storehouse) διαθέτει μεγάλη επισκεψιμότητα, αφού υπολογίζεται ότι από το έτος 2000 (Νοέμβρη - οπότε ολοκληρώθηκαν οι εργασίες μετασκευής του κτιρίου που κάλυπτε τις αποθηκευτικές ανάγκες της επιχείρησης, σε εκθεσιακό χώρο) έως σήμερα έχουν επισκεφτεί το χώρο πάνω από τέσσερα εκατομμύρια άτομα, κάτι που κατατάσσει το χώρο μεταξύ των περισσότερο επισκέψιμων τόπων στον κόσμο.
Έτσι για τους λάτρεις της μπύρας, του πιο διαδεδομένου αλκοολούχου ποτού παγκοσμίως, αλλά και για όσους ενδιαφέρονται να ενημερωθούν για τον τρόπο παραγωγής και την ιστορία της πιο διάσημης Ιρλανδικής μπύρας, το μουσείο της εταιρίας είναι ο κατάλληλος προορισμός. Στους επτά ορόφους του ο επισκέπτης παρακολουθεί τις παραδοσιακές τεχνικές παρασκευής του προϊόντος. Εκτός από την παρακολούθηση της διαδικασίας, στον έβδομο όροφο στεγάζεται το φημισμένο Gravity Bar στο οποίο εκτός από τη δοκιμή της μπύρας, είναι απολαυστική και η θέα της πόλης.

Συνέχισα ανατολικά προς το κέντρο της πόλης και κάνοντας μια παράκαμψη προς νότο, πέρασα για λίγο από το αποστακτήριο του Teeling Whiskey, όπου ήπια ένα malt whiskey. Το Teeling Whiskey Distillery, είναι το μoναδικό, σε λειτουργία αποστακτήριο στο Δουβλίνο, μετά τη μεταφορά του αποστακτηρίου του Jameson από το Δουβλίνο στο Midleton στη νότια Ιρλανδία, κοντά στο Κορκ.

Προχωρώντας προς κέντρο, πέρασα από τον καθεδρικό ναό του Αγίου Πατρικίου (St Patrick's Cathedral)

και το ομώνυμο πάρκο (St. Patrick's Park)

Στην ιρλανδική γλώσσα ο ναός St Patrick's Cathedral ονομάζεται "Árd Eaglais Naomh Pádraig". Στην αρχική του μορφή ο ναός ήταν ξύλινη κατασκευή σε θέση όπου λέγεται ότι ο Άγιος Πατρίκιος βάφτιζε νεοφώτιστους σε ένα πηγάδι το έτος 450. Το έτος 1192, ο ναός ανακατασκευάστηκε από πέτρα με την εποπτεία του επισκόπου John Comyn. Μετά από αρκετές ανακατασκευές και σε κάποιες περιπτώσεις με αλλαγή χρήσης, σήμερα είναι η μεγαλύτερη εκκλησία στην πόλη του Δουβλίνου και φιλοξενεί την έδρα της Αγγλικανικής Εκκλησίας της Ιρλανδίας. Στην παρούσα φάση χρησιμοποιείται για την πλειοψηφία των μεγαλύτερων εκδηλώσεων που σχετίζονται με τον εορτασμό των εθνικών επετείων.
Αν και δεν τα πάω καλά με τα εκκλησιαστικά θυμήθηκα ότι και στη Νέα Υόρκη υπάρχει καθεδρικός ναός του Αγίου Πατρικίου. Το συνδύασα με τη μεγάλη πείνα των μέσων του 19ου αιώνα στην Ιρλανδία, όπου λόγω αυτής μετανάστευσαν περίπου ένα εκατομμύριο Ιρλανδοί στις ΗΠΑ κυρίως, αλλά και στον Καναδά.

Φεύγοντας από το πάρκο και την εκκλησία του Αγίου Πατρικίου, προχώρησα βόρεια κατά μήκος της οδού St Patrick και ύστερα από λίγα μέτρα βρέθηκα στο κέντρο του μεσαιωνικού Δουβλίνου και μπροστά από τον καθεδρικό ναό Christ Church Cathedral

με την κλειστοφοβική κρύπτη. Η χορωδία της εκκλησίας θεωρείται μία από τις καλύτερες χορωδίες της Ιρλανδίας με παράδοση έξι αιώνων. O καθεδρικός ναός της εκκλησίας του Χριστού, ιδρύθηκε στη θέση όπου είναι σήμερα, το έτος 1038 από τον Σίτρικ Σίλκενμπιαρντ, τον πρώτο Χριστιανό βασιλιά των δουβλινέζων σκανδιναβών, και ήταν κατασκευασμένος από ξύλο. Στη συνέχεια το έτος 1172, ο Νορμανδός Ρίτσαρντ ντε Κλερ, αφού ως επικεφαλής του αγγλονορμανδικού στρατού, δηλώνοντας πίστη στο βασιλιά της Αγγλίας είχε κατακτήσει το Δουβλίνο (οπότε και ξεκίνησε η υποδούλωση της Ιρλανδίας υπό την αγγλική κυριαρχία), κατεδάφισε το ναό και τον ανακατασκεύασε με πέτρα. Ο καθεδρικός ναός πέρασε στην προτεσταντική εκκλησία κατά τη Μεταρρύθμιση, μαζί με τον καθεδρικό του Αγίου Πατρικίου.Η σημερινή μορφή του ναού οφείλεται σε ευρεία αναστύλωση - ανακαίνιση που πραγματοποιήθηκε τον 19ο αιώνα.
Δίπλα στον Christ Church Cathedral και με είσοδο από το ναό,

βρίσκεται το μουσείο Dublinia, το οποίο είναι μουσείο ιστορίας για τη μεσαιωνική περίοδο του Δουβλίνο, αλλά και για την περίοδο των vikings.

Από τον καθεδρικό ναό Christ Church Cathedral, αφού περιπλανήθηκα λίγο στην περιοχή,

προχώρησα προς το Dublin Castle.

Το κάστρο άρχισε να κατασκευάζεται με εντολή του βασιλιά Ιωάννη, στις αρχές του 13ου αιώνα, λίγο μετά την εισβολή των Νορμανδών στην Ιρλανδία (1169) και ολοκληρώθηκε το έτος 1230 υιοθετώντας αρκετά στοιχεία αρχιτεκτονικής που έφεραν μαζί τους οι νέοι κατακτητές της χώρας, με σκοπό την αμυντική θωράκιση της πόλης. Χαρακτηριστικό στοιχείο του συγκροτήματος του κάστρου είναι η κεντρική αυλή με τους κήπους που ολοκληρώθηκαν το έτος 1680 και η οποία περιτριγυρίζεται από υψηλά αμυντικά τείχη και κυκλικούς πύργους σε κάθε γωνία.

Στο παρελθόν, στη θέση των κήπων υπήρχε μια λίμνη, γνωστή ως «μαύρη λίμνη» (Dubh-Linn), από την οποία η πόλη πήρε το όνομά της.
Αρχικά το κάστρο αποτελούσε ένα τμήμα της εξωτερικής περιμέτρου της πόλης και τα νερά του ποταμού Poddle τροφοδοτούσαν τις τάφρους που το περιτριγύριζαν ενισχύοντας έτσι την αμυντική του διάταξη. Κατά τη διάρκεια του μεσαίωνα αντικαταστάθηκαν και οι τελευταίες ξύλινες κατασκευές στο εσωτερικό του συγκροτήματος του κάστρου, το οποίο όμως καταστράφηκε από πυρκαγιά το έτος 1673. Οι εργασίες αναστήλωσης άρχισαν αμέσως και σήμερα σώζεται μόνο ένας πύργος από την αρχική κατασκευή. Το κάστρο πάντα είχε σημαντικό ρόλο στη ιστορία της πόλης. Η χρήση του άλλαξε πολλές φορές ανάλογα με τις ανάγκες. Στην αρχή ήταν οχυρωματικό έργο, έπειτα μετατράπηκε σε βασιλική κατοικία και στη συνέχεια έγινε η έδρα της νεοσύστατης ηγεσίας του ελεύθερου ιρλανδικού κράτους. Μάλιστα εδώ πραγματοποιήθηκε το 1922 το τελετουργικό της παράδοσης του συγκροτήματος στην προσωρινή Ιρλανδική κυβέρνηση με επικεφαλής τον Michael Collins. Για σειρά ετών στο κάστρο πραγματοποιούνταν η ορκωμοσία των νεοεκλεγέντων προέδρων, ενώ σήμερα το κάστρο αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα τουριστικά αξιοθέατα της πόλης. Κατά καιρούς φιλοξενεί σημαντικές εκθέσεις και επιπλέον λειτουργεί ως συνεδριακό κέντρο. Μάλιστα κατά τη διάρκεια της προεδρίας της Ιρλανδίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, το κάστρο υπήρξε ο τόπος πολλών συνεδριάσεων του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.
Στο συγκρότημα του κάστρου βρίσκεται η βιβλιοθήκη και πινακοθήκη Τσέστερ Μπίτι, η οποία διαθέτει τις συλλογές του ευπατρίδη σερ Άλφρεντ Τσέστερ Μπίτι (1875-1968), μία από τις καλύτερες συλλογές ανατολίτικης τέχνης.

Δίπλα στο Dublin Castle, βρίσκεται το Dublin City Hall, κατασκευασμένο από λευκές πέτρες Portland.

Το Δημαρχείο βρίσκεται επί της κεντρικής οδού Dame και είναι στο ψηλότερο σημείο της οδού Parliament, έτσι ώστε από την πρόσοψή του να φαίνεται όλο το μήκος της οδού, έως τον ποταμό Liffey. Το Δημαρχείο κατασκευάστηκε μεταξύ των ετών 1769 και 1779, σύμφωνα με τα σχέδια του αρχιτέκτονα Τhomas Cooley και είναι αξιοσημείωτο παράδειγμα της γεωργιανής αρχιτεκτονικής του 18ου αιώνα. Ήταν το κέντρο της βρετανικής κυβέρνησης στην Ιρλανδία μέχρι το έτος 1922, ενώ κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του 1916 έγιναν καταλήψεις και ανακαταλήψεις του κτιρίου.

Απέναντι από το Δημαρχείο, παρατηρώ ένα ωραίο μπαρ. Είναι το Ivy bar.

Ρίχνω μια ματιά στο εσωτερικό του bar και επαληθεύομαι. Πολύ ατμοσφαιρικό bar. Το σημειώνω στο μυαλό μου, για να το επισκεφτώ αργότερα και συνεχίζω το περπάτημα. Περπατώ κατά μήκος των δρόμων του μεσαιωνικού τμήματος του Δουβλίνου.

Κάποια στιγμή φτάνω πάλι στον καθεδρικό ναό Christ Church Cathedral και στο, συνδεόμενο με το ναό, μουσείο Dublinia, από τη βόρεια πλευρά αυτή τη φορά.

Προχώρησα έως τον ποταμό Liffey

και παρατηρώ προς τη βόρεια όχθη του. Βλέπω απέναντι το Δικαστικό μέγαρο.

Το δικαστικό μέγαρο και συγκεκριμένα The Four Courts (Ανώτατο Δικαστήριο και Περιφερειακό Δικαστήριο σήμερα, ενώ πριν από το έτος 2010 ήταν και έδρα ποινικών δικαστηρίων τα οποία μεταφέρθηκαν όταν κατασκευάστηκαν νέα κτίρια). Κατασκευάστηκε μεταξύ των ετών 1786 και 1796, ενώ τα τελευταία διακοσμητικά στοιχεία ολοκληρώθηκαν το έτος 1802. Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου, μετά την αγγλοϊρλανδική συνθήκη, του έτους 1921, το συγκρότημα των κτιρίων, καταλήφθηκε από ομάδες αντίθετες στην υπογραφή της συνθήκης και τα κτίρια υπέστησαν μεγάλες καταστροφές. Τα κτίρια αποκαταστάθηκαν το έτος 1932 και άρχισαν πάλι να λειτουργούν ως δικαστήρια.

Προχωρώ κατά μήκος της παραποτάμιας οδού Wood Quay,

επιστρέφοντας στην οδό Parliament και στο δρόμο μου συναντώ μια εκκλησία που έχει πλέον χρήση θεάτρου.

Φτάνοντας στην οδό Parliament, κατευθύνομαι νότια από το ποτάμι προς το Δημαρχείο. Θεώρησα ότι, μετά το πολύωρο περπάτημα, ήρθε η ώρα της ανταμοιβής. Και η ανταμοιβή στον εαυτό μου είναι γνωστή. Η μπαρότσαρκα. Έτσι μπήκα στην πρώτη pub που συνάντησα μπροστά μου. Άλλωστε η ώρα έφτανε επτά το απόγευμα.

 

[gelf]

Κεφάλαιο 8

Μια ολονύχτια βόλτα στις pubs.

Στη διασταύρωση των οδών Parliament και Essex, βλέπω μια pub, η οποία ονομάζεται Turk's Head Bar.

Μπήκα στην pub και ήπια μια Guinness, σε συνδυασμό με ένα malt Bushmills irish whiskey. Όταν βγαίνω έξω, απέναντι και διαγώνια παρατηρώ μια άλλη pub. Την Porterhouse Temple Bar.

Ρίχνω μια ματιά στο εσωτερικό της pub, μου άρεσε, αλλά αποφάσισα να επιστρέψω εκεί αργότερα. Θυμήθηκα ότι απέναντι από το Δημαρχείο στη συμβολή των οδών Dame και Parliament είχα παρατηρήσει ένα μπαρ το οποίο μου άρεσε πολύ. Το Ivy bar. Πολύ ατμοσφαιρικό.

Αφού ξεκουράστηκα και απόλαυσα το ατμοσφαιρικό αυτό bar, πίνοντας τα ποτά μου (συνδυασμός Bushmills και Guinness), μετά από αρκετή ώρα και αφού έξω είχε σκοτεινιάσει βγήκα από το Ivy bar και προχωρώντας κατά μήκος της οδού Parliament από νότο προς βορά, δηλαδή από το Δημαρχείο προς το ποτάμι, ρίχνω τη ματιά μου προς τα πίσω και βλέπω το Δημαρχείο φωτισμένο.

Συνέχισα να περπατώ κατά μήκος της οδού Parliament, μέχρι τη διασταύρωση αυτής με την οδό Essex, όπου διαγώνια από το Turk's Head Temple Bar βρίσκεται το Porterhouse Temple Bar.
Σκέφτηκα να πιω μια μπύρα εκεί, αλλά αποφάσισα να πάω μετά το φαγητό. Είχαν περάσει αρκετές ώρες από το πρωινό. Είχε βραδιάσει και αποφάσισα εκείνη την ημέρα να μη φάω σε pub. Προχώρησα κατά μήκος της οδού Essex, όπου στη γωνία της οδού Essex με τον πεζόδρομο Cow' s βρίσκεται το ιταλικό wine bar - restaurant Pinocchio Italian Temple Bar.

Το φαγητό ήταν πολύ καλό,

όπως και τα δύο μπουκάλια ιταλικό κρασί με τα οποία το συνόδευσα.

Ήταν η μοναδική φορά, όπου στο Δουβλίνο δεν έφαγα σε pub. Μετά το φαγητό πέρασα από το Porterhouse Temple Bar,

ήπια ένα χωνευτικό malt irish whiskey και προχώρησα προς το κέντρο του Temple Bar.
Στα λιθόστρωτα καλντερίμια της συνοικίας Temple Bar, είχε απίστευτο γέλιο. Ιρλανδοί κυκλοφορούσαν (επιεικώς) "εν ευθυμία", όπου σε συνδυασμό με show στους δρόμους, δημιουργούσαν μια πολύ ευχάριστη ατμόσφαιρα.
Κάποια στιγμή αποφάσισα να μπω σ' ένα μπαρ και επέλεξα την pub "the Norseman",

όπου πίνοντας το ποτό μου πέρασα πολύ ωραία.
Στη συνέχεια κατευθύνθηκα προς το γνωστό μου Temple Bar,

το οποίο έχει το όνομα της συνοικίας, μπήκα μέσα,

κάθισα σ' έναν υπέροχο ημιυπαίθριο χώρο όπου επιτρέπεται το κάπνισμα και σε τακτά χρονικά διαστήματα πήγαινα στο μπαρ και έπαιρνα ποτά.

Ξεκίνησα με Guinness, σε συνδυασμό με ένα malt Bushmills και στη συνέχεια για να αλλάξω γεύση αντικατέστησα τη Guinness με την επίσης ιρλανδέζικη μπύρα Murphy's.
Προφανώς και στο μπαρ αυτό είχε live.

Ήταν αργά. Ήταν πολύ αργά, όταν αποφάσισα να επιστρέψω για ύπνο στο ξενοδοχείο.
Πηγαίνοντας προς το ξενοδοχείο μου,

σκεφτόμουν ότι πέρασα μια πολύ όμορφη ημέρα και μια ομορφότερη νύχτα.

 

[gelf]

Κεφάλαιο 9

Μια βόλτα βόρεια του Liffey.

Το επόμενο πρωινό ξύπνησα με μια αίσθηση πληρότητας, απόρροια της υπέροχης προηγούμενης ημέρας. Ξεκουράστηκα πολύ και βγήκα από το ξενοδοχείο με την ησυχία μου. Είχα αποφασίσει να κάνω μια βόλτα στην πλευρά της πόλης, βόρεια του ποταμού Liffey. Έτσι όπως και την προηγούμενη ημέρα ξεκίνησα από ανατολικά και θα κατέληγα στο κέντρο, από τη βόρεια όμως, πλευρά αυτή τη φορά.
Ανατολικά του κέντρου βρίσκεται το Phoenix Park.
Το Phoenix Park είναι το μεγαλύτερο αστικό πάρκο της Ευρώπης, ενώ θεωρείται ότι είναι το μεγαλύτερο αστικό πάρκο στον κόσμο. Το πάρκο καλύπτει έκταση 707 εκταρίων με διαμορφωμένους κήπους, λίμνες, γήπεδα και υπέροχες επαύλεις του 18ου αιώνα. Στο πάρκο βρίσκεται και ο ζωολογικός κήπος του Δουβλίνου (έτος ίδρυσης 1881). Θεωρείται ότι το πάρκο Phoenix πήρε το όνομά του από το ομώνυμο μυθικό πτηνό, αλλά πολλοί Ιρλανδοί πιστεύουν ότι το όνομα του πάρκου προέρχεται από το "fion uisce", το οποίο σημαίνει καθαρό νερό.
Περίπου στο κέντρο του πάρκου βρίσκεται το Phoenix Park Monument.

Το μνημείο αυτό κατασκευάστηκε με πρωτοβουλία του λόρδου Τσέστερφιλντ, το έτος 1745. Στην κορυφή του μνημείου, είναι τοποθετημένος ένας υποτιθέμενος φοίνικας, ο οποίος μοιάζει περισσότερο με αετό παρά με το μυθικό πτηνό (που μας είχε βασανίσει).
Άρχισα να περπατώ κατά μήκος της λεωφόρου Τσέστερφιλντ, κατευθυνόμενος προς τη νοτιοανατολική πύλη του πάρκου.
Νοτιοδυτικά του μνημείου και εντός του πάρκου βρίσκεται η κατοικία του πρέσβη των ΗΠΑ, από το έτος 1927, σε κτίριο του 18ου αιώνα, εντός έκτασης 62 στρεμμάτων.
Νότια-Νοτιοδυτικά του μνημείου και εντός του πάρκου βρίσκεται ο παπικός σταυρός (ύψους 38 μέτρων περίπου) που τοποθετήθηκε λόγω της επίσκεψης του Πάπα το έτος 1979. Μάλιστα ο σταυρός τοποθετήθηκε με δυσκολία, μόλις 15 ημέρες πριν από την επίσκεψη του Πάπα Ιωάννη Παύλου Β, στις 14 Σεπτεμβρίου 1979, ημέρα της γιορτής της ύψωσης του σταυρού.
Τη λειτουργία αυτή, στις 29 Σεπτεμβρίου 1979, παρακολούθησε (όπως αναφέρει η βιβλιογραφία) περισσότερο από το 1/3 του πληθυσμού της Ιρλανδίας.

Συνέχισα να περπατώ κατά μήκος της λεωφόρου Τσέστερφιλντ, κατευθυνόμενος προς τη νοτιοανατολική πύλη του πάρκου. Βόρεια της λεωφόρου βρίσκεται το Προεδρικό Μέγαρο (Áras an Uachtaráin - στα ιρλανδικά) και πρώην κατοικία των αντιβασιλέων.

Το κτίριο σχεδιάστηκε από τον Nathaniel Clements, ολοκληρώθηκε το έτος 1751 και σήμερα έχει 95 δωμάτια.
Αφού συνέχισα να περπατώ με νοτιοανατολική κατεύθυνση, προσεγγίζοντας την πύλη ώστε να περπατήσω προς το κέντρο της πόλης, δεξιά μου (νοτιοδυτικά) ήταν το Wellington Monument

και αριστερά μου (βορειοανατολικά) οι Peoples Garden.

Το Wellington Monument ολοκληρώθηκε το έτος 1861 και είναι ύψους 62 μέτρων. Κατασκευάστηκε προς τιμή του Δούκα του Wellington (γνωστού και ως Iron Duke), γεννημένου στο Δουβλίνο και νικητή της μάχης του Βατερλώ.

Οι Peoples Garden, εκτείνονται σε έκταση 22 στρεμμάτων και είναι χαρακτηριστικό δείγμα βικτοριανής κηπουρικής. Οι κήποι δημιουργήθηκαν το έτος 1840 και έλαβαν την τελική τους μορφή το έτος 1864. Οι κήποι αποτελούνται από εκτάσεις με πράσινο, με περιποιημένο γκαζόν, δέντρα, λουλούδια, λίμνες, παγκάκια κλπ, τα οποία συνθέτουν ένα πολύ όμορφο σύνολο.

Βγήκα έξω από τη νοτιοανατολική πύλη του πάρκου, όπου κοντά στην πύλη, επί της οδού Parkgate βρίσκεται η Ryan's pub

μία από τις καλύτερες pub της πόλης. Προφανώς στην pub αυτή, έκανα στάση για να πιω την πρώτη μπύρα της ημέρας.
Αφού ξεκουράστηκα, βγήκα από την pub και άρχισα να περπατώ επιστρέφοντας στο κέντρο της πόλης. Παντού συναντούσα τα πανό για τα εκατό χρόνια από την εξέγερση του 1916.

Προχωρώντας προς το κέντρο έκανα μια μικρή παράκαμψη βόρεια και πέρασα από την περιοχή όπου βρίσκεται το Old Jameson Distillery,

για το οποίο γνώριζα ότι ήταν κλειστό, αλλά ήθελα να δω την ευρύτερη περιοχή. Το Old Jameson Distillery βρίσκεται στην Bow street, όπου έως το έτος 1971 παραγόταν εκεί το πιο γνωστό irish whiskey, το Jameson. Από το έτος 1971 το αποστακτήριο του Jameson irish whiskey μεταφέρθηκε από το Δουβλίνο στο Midleton στη νότια Ιρλανδία, κοντά στο Κορκ.
Το αρχικό αποστακτήριο ιδρύθηκε το έτος 1780 και ονομάστηκε Bow Street Distillery. Το έτος 1786 ο John Jameson με τη γυναίκα του μετακόμισε από τη Σκωτία στο Δουβλίνο και εργάστηκε ως υψηλόβαθμος υπάλληλος στο αποστακτήριο της Bow street. Εξαιτίας της καλής κοινωνικής θέσης που κατείχε ο John Jameson στη Σκωτία είχε αποκτήσει φιλίες με σημαντικά πρόσωπα και άτομα με επιρροή. Σε μία συνάντηση σε αριστοκρατικό σαλόνι είχε γνωρίσει τη μέλλουσα σύζυγό του, τη Margaret Haig, η οποία ήταν η κόρη του δημιουργού του γνωστού σκωτσέζικου ουίσκι Haig.
Το έτος 1805 το αποστακτήριο της Bow street, πέρασε στα χέρια του Jameson κι έτσι ξεκίνησε η παραγωγή του πιο διάσημου ουίσκι της Ιρλανδίας. Το έτος 1810 η ποτοποιία μετονομάστηκε σε John Jameson & Son’s Bow Street Distillery.
Σύντομα, λόγω της εξαιρετικής ποιότητας που είχε το ουίσκι Jameson έγινε πρώτο σε παραγωγή και εξαγωγή στην Ιρλανδία. Ο John Jameson ανακάλυψε ότι συγκεκριμένα στελέχη κριθαριού έφτιαχναν καλύτερο ουίσκι και γι’ αυτό έπεισε του τοπικούς αγρότες να χρησιμοποιούν τους κατάλληλους σπόρους. Το Old Jameson Distillery , από το έτος 1997 λειτουργεί ως μουσείο.

Στη συνέχεια κατέβηκα πάλι προς το ποτάμι, πέρασα από το συγκρότημα των κτιρίων των δικαστηρίων (Four Courts) και φτάνοντας στην O'Connell street, κατευθύνθηκα βόρεια έως την Parnell street, όπου στη διασταύρωση των δύο οδών, στο θέατρο Ambassador, λειτουργεί έκθεση αφιερωμένη στα 100 χρόνια από την εξέγερση του 1916.

Μου αρέσει να γνωρίζω τα ιστορικά στοιχεία μιας περιοχής που επισκέπτομαι και κυρίως τα πρόσφατα. Όταν βγήκα από την έκθεση έκανα μια βόλτα στην περιοχή

και πέρασα από το Dublin Writer' s Museum, στο οποίο παρουσιάζεται η απαράμιλλη λογοτεχνική ιστορία του Δουβλίνου και των διασημότερων συγγραφέων του, σε μια ιστορική γεωργιανή έπαυλη του 18ου αιώνα. Η πλούσια συλλογή του μουσείου περιλαμβάνει προτομές και προσωπογραφίες, αυθεντικές επιστολές, χειρόγραφα, πρώτες εκδόσεις, σπάνιες φωτογραφίες, γραφομηχανές αλλά και προσωπικά αντικείμενα των Όσκαρ Ουάιλντ, Τζέιμς Τζόις, Σάμουελ Μπέκετ, Τζορτζ Μπέρναρντ Σω και άλλων. Ευχαριστήθηκα πολύ αυτή την επίσκεψη.
Στη συνέχεια άρχισα να κατευθύνομαι νότια προς το ποτάμι. Σκέφτηκα προς στιγμή να ακολουθήσω το τουρ Dublin Literary Pub Crawl, δηλαδή τον γνωστό λογοτεχνικό περίπατο ενός χιλιομέτρου με στάσεις σε 8 αιωνόβιες λογοτεχνικές pubs της πόλης. Μετά σκέφτηκα ότι από τις περισσότερες pubs είχα ήδη περάσει, ενώ είχα στο πρόγραμμα και τις άλλες. Επίσης σκέφτηκα, ότι γνωρίζω από λογοτεχνία και δεν θα μου προσέφερε κάτι ουσιαστικό το τουρ. Σκέφτηκα ότι μάλλον θα έχανα την ώρα μου. Έτσι συνέχισα να κατευθύνομαι νότια, προς τη Merrion Square και προς την Εθνική Πινακοθήκη.