Ιορδανία Ιορδανια για 17 ημερες

[BASILISPAP]

Wadi Rum για 2 βράδια μέρος Α…



Ένας απροσδιόριστος ήχος με βγάζει από τον λήθαργο. Μέχρι που ακούγεται ο μουεζίνης, βρε που χάθηκες εσύ; Μπάνιο και πάμε για πρωινό, απολαμβάνουμε τις νοστιμότατες ελιές, χούμους, φαλάφελ, zaatar, labneh, πίτες, χουρμάδες και την θέα καθώς το φως παίζει παιχνίδια με τα τριγύρω βουνά.

Τελευταίος έλεγχος για τυχόν ξεχασμένα πράγματα στο δωμάτιο και η πόρτα κλείνει για άλλη μια φορά. Σταματάμε στο viewpoint της Wadi Musa από ψηλά για μια τελευταία φωτογραφία. Βάζουμε βενζίνη και πάλι, περνάμε μέσα από χωριά και μικρές πόλεις. Εργασίες ασφάλτωσης στο μισό οδικό δίκτυο, ενώ συνολικά μας χωρίζουν 120χλμ από το νέο κρεβάτι μας.

Στην χώρα δεν περπατάει κανείς, μέχρι και μια καμήλα πήρε ταξί (η αλήθεια είναι ότι πολλοί ντόπιοι κάνουν ωτοστόπ)!






Φτάνουμε στο Wadi rum visitor center, όπου και γίνεται έλεγχος στο Jordan Pass. Από εκεί απομένουν άλλα 5χλμ μέχρι το ομώνυμο χωριό . Μας παραλαμβάνουν από το camp μας, καθώς για να συνεχίσεις από εδώ με δικό σου όχημα πρέπει να έχεις 4χ4 και να πληρώσεις φόρο.

Πρώτη φορά σε αληθινή έρημο, κοιτάμε αδηφάγα τριγύρω. Εδώ γυρίστηκαν αρκετές ταινίες πχ The Martian, πραγματικά αισθάνθηκα σαν να βρίσκομαι στον Άρη.

Το χρώμα της άμμου κάνει φοβέρες εναλλαγές. 30 λεπτά αργότερα και αφού έχουμε προσπεράσει πάμπολλες άλλες κατασκηνώσεις επιτέλους φτάνουμε στην δική μας.

Το Wadi Rum Desert Hear Camp με 3jd για 2 βραδιές με πρωινό και βραδινό στην τιμή. Ναι, δεν είναι τυπογραφικό λάθος, απλά έτσι μαζεύουν πελάτες και μετά θα χρυσοπληρώσεις τα υπόλοιπα. Ενδεικτικά είναι από τις λίγες κατασκηνώσεις με αναρτημένες τις τιμές τους https://www.wadirumdesertheart.com/ .







Μπαίνουμε στην τέντα μας, σε λίγα λεπτά καταλαβαίνουμε ότι καλυτέρα να πάμε στον κοινό χώρο όπου προσφέρουν νερό, τσάι και καφέ δωρεάν. Μεσημεριάτικα καθόμαστε μονοί μας κάτω από τους ανεμιστήρες προσπαθώντας να δροσιστούμε. Κυριολεκτικά εκατοντάδες μύγες οι οποίες εξαφανίζονται το βραδύ και γυρνάνε ξανά την επόμενη μέρα. Ευτυχώς οι ανεμιστήρες διώχνουν τις περισσότερες. Κοιτάζω μέσα από τα παράθυρα και φαίνεται σαν να παρακολουθείς τηλεόραση καθισμένος στο σαλόνι σου.

Ένα έντομο κάνει ηλιοθεραπεία στα λιγοστά φυτά του χώρου καθώς μια γάτα ήρθε να μας ρωτήσει αν χρειαζόμαστε κάτι. Τουλάχιστον είναι ευγενικοί.

Μην έχοντας και πολλά να κάνουμε παραγγέλνουμε φαγητό. Γενικά στην χώρα η κουζίνα είναι πολύ εύκολη αν τρως κρέας, αλλιώς την έκατσες.







Αύριο έχω μια έκπληξη για την Α, για σήμερα θα κάνουμε μια βόλτα δίαρκειας μίας ώρας με την καμήλα κατά την δύση του ηλίου. Ο καθένας έχει την δική του, η μια με όνομα μπανάνα και η άλλη… Δεν θυμάμαι. Η καμήλα σκύβει και ξαπλώνει στην ζεστή άμμο. Ανεβαίνεις πάνω της και στο πρόσταγμα του αφέντη, σηκώνει πρώτα τα πίσω πόδια. Το σώμα αιωρείται προς τα μπροστά, νιώθεις να χάνεις την ισορροπία σου και ότι θα πέσεις. Ευτυχώς ευθυγραμμίζεται άμεσα. Μαζί μας θα έρθει και ένας συμπαθητικός νεαρός ο οποίος δεν καταλαβαίνει γρι αγγλικά και αφού δεν ξέρουμε Αραβικά επικοινωνούσαμε με νοήματα και ζωγραφίες στην άμμο.

Ξεκινάμε και αφήνουμε πίσω μας τα πάντα. Ναι χαμογέλα εσύ, ο ποπός σου θα πονάει αύριο, όμως έχουμε σβήσει ακόμα κάτι από το bucket list μας! Οι καμήλες επιτίθενται με μανία σε κάθε θάμνο που βρίσκεται στο διάβα μας, λένε ότι είναι κακότροπα πλάσματα. Περπάτα άχρηστο ζώο, εγώ σε πληρώνω.

I’m a poor and lonesome cowboy (Lucky luke)… Ο ήλιος χάνεται πίσω από τον ορίζοντα. Κόστος για αύτη την δραστηριότητα, 40jd η κάθε καμήλα.







Επιστρέφοντας υπάρχει κινητικότητα, οι παλιοί γύρισαν από τις δραστηριότητες της ημέρας και ήρθαν νέοι πελάτες. Βαλίτσες αραδιασμένες, έχουμε γείτονες, οι τουαλέτες είναι γεμάτες. Ακούω ότι το φαγητό σερβίρεται στις 7, πάμε χαλαροί στις 7:01 (μην μας πούνε και πεινασμένους) και υπάρχει ήδη ουρά. Βάζουμε από τον μπουφέ κάτι να τσιμπήσουμε, ξανά και ξανά. Καλές γεύσεις, καλή ποικιλία εν μέσω συνοδείας τσαγιού.

Μας δείχνουν τον παραδοσιακό τρόπο μαγειρέματος των Βεδουίνων στην άμμο. Εκεί κάναμε την γνωριμία τριών πολύ συμπαθητικών Ιταλών, ένα ζευγάρι και η φίλη τους. Δέσαμε πολύ εύκολα σαν παρέα. Απόψε είμαστε περίπου 15 φιλοξενούμενοι, μετά το φαγητό οι βεδουίνοι έβαλαν μουσική και μας έδειξαν έναν μονότονο χορό τον οποίο χορέψαμε και εμείς. Ειδικά εγώ του έδωσα και κατάλαβε (not). Στο τέλος μαζευτήκαμε όλοι γύρω από την εξωτερική φωτιά και ακούγαμε τα αστεία του νεαρού ιδιοκτήτη.

Σχεδόν 11 το βράδυ πάμε στην λιτή (και όχι πολύ καθαρή) τέντα μας, ίσα ίσα που χωράει ένα κρεβάτι και μπορούμε με δυσκολία να περάσουμε στο πλάι. Το μπάνιο είναι κοινό σε εξωτερικό χώρο, βγαίνω για να πλύνω τα δόντια μου. Κοιτάζω ψηλά ενώ τα πολλά άστρα ανταποδίδουν το βλέμμα μου, γύρω γύρω σκοτάδι και απολυτή ησυχία.

Χώνομαι κάτω από τις πολύ ζεστές κουβέρτες και χαζεύω λιγάκι στο ιντερνέτ! Λίγα λεπτά μετά έχει πάει 4 και το ξυπνητήρι χτυπάει με μανία…

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 6
• 7
• 8
• 9
• 10
• …

  Go to chapter

  Go
• 18

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 8 of 18

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[BASILISPAP]

Madaba για 3 βραδιές, μέρος Α…

Μια πόλη 85000 κάτοικων, γνωστή ως η πόλη των ψηφιδωτών με πολλούς ορθόδοξους Χριστιανούς.

Έπεσε η νύχτα και μόλις μπήκαμε στην πόλη. Υπάρχει πολλή κίνηση και προσπαθούμε να βρούμε θέση για παρκινγκ. Τυχαία περνάμε μπροστά από ένα αχρησιμοποίητο οικόπεδο στο οποίο θα βάζουμε κάθε μέρα το αυτοκίνητο, μόλις ένα τετράγωνο μακριά από το ξενοδοχείο. Το λες και καλή αρχή!

Επιλέξαμε το Moab land με 66Jod για 3 βράδιες με καλό πρωινό, όμορφη ταράτσα και ιδανική τοποθεσία ακριβώς μπροστά στην εκκλησιά του Αγίου Γεωργίου. Μοναδικό αρνητικό είναι το μικρό και παλιό μπάνιο.

Η ώρα έχει πάει 7 και η κοιλιά γουργουρίζει. Η μέρα μας ήταν ήδη μεγάλη καθώς ξεκινήσαμε από το νησί μας νωρίς το πρωί. Με λίγο διάβασμα που είχα ρίξει, η πόλη έχει πολλά εστιατόρια όμως τα περισσότερα είναι τουριστικά και ακριβά ακόμα και για τα Ελληνικά δεδομένα. Καταλήγουμε ευκολά στο “Fokhar and bhar” το οποίο βρίσκεται πολύ κοντά μας. Τίμιο ταβερνάκι με έναν πολύ συμπαθητικό ιδιοκτήτη. Σούπερ μάρκετ για τα απαραίτητα, αγορά νοστιμότατων ξηρών καρπών για τις ώρες στο αυτοκίνητο και ότι άλλο θα χρειαστούμε άμεσα. Η Ιορδανία, όπως κάθε Μουσουλμανική χώρα που σέβεται τον εαυτό της, δεν επιτρέπει την κατανάλωση αλκοόλ. Εξαίρεση οι χώροι ακριβών τουριστικών εστιατορίων, ξενοδοχείων και οι επιλεγμένες κάβες ποτών σε κάποιες πόλεις. Ενδεικτικά μια μικρή μπύρα σε ένα εστιατόριο κοστίζει περίπου 8 ευρώ ενώ στα εξιδεικευμένα καταστήματα έχει 3-4 ευρώ η μεγάλη.

Πάμε στο δωμάτιο και αποκοιμιέμαι σχεδόν αμέσως… Πολύ πρωινό ξύπνημα (5:20) χάρη στον μουεζίνη που έλεγε τα δικά του . Αστραπές και βροντές μας καλωσορίζουν στην χώρα… Ο καιρός έχει απ’ όλα βροχή, άνεμο, προβλέπεται μέχρι και ανεμοθύελλα στην γειτονιά μας με κακή ορατότητα. Ανεβαίνουμε στο κλειστό τμήμα της ταράτσας και βλέπουμε για πρώτη φορά την πόλη υπό το φως της ημέρας, μια εκκλησιά, μιναρέδες διάσπαρτοι τριγύρω και ένα όμορφο τζαμί ενω οι εναλλαγές καιρού ειναι ταχύτατες.


Χωρίς βιασύνη απολαμβάνουμε το ντόπιο πρωινό, το οποίο συνήθως είναι αλμυρό, παρατηρώντας την γειτονιά από ψηλά. Είμαστε γεμάτοι αμφιβολίες για το πως θα αξιοποιήσουμε την μέρα μας ενω οι προβλέψεις για την αυριανή μέρα προβλέπονται χειρότερες... Αποφασίζουμε να προκαλέσουμε την τύχη μας και να πάμε στα διάσημα desert castles (Κάστρα της ερήμου). Έτσι και αλλιώς στα ταξίδια συνήθως οι θεοί του καιρού είναι μαζί μας, λογικά δεν θα μας βοηθήσουν και εδώ; Η τύχη βοηθάει τους τολμηρούς!



Μόλις βγούμε από την πόλη ακολουθούμε έναν εύκολο δρόμο σε περιοχές με μέτρια ορατότητα και χαλαρή κίνηση. Ο καιρός έχει καταλαγιάσει η βροχή όμως κάνει εμφανή την παρουσία της γεμίζοντας μας με αμφιβολίες για την εξέλιξη. Κοιτά να δεις πόσο γρήγορα χάνεται η αυτοπεποίθηση σου…

Πινακίδες στον δρόμο μας δείχνουν την μικρή απόσταση από Συρία, Ιράκ και Σαουδική Αραβία (περίπου στα 50χλμ). Άλλη μια πινακίδα για το στρατόπεδο προσφυγών της περιοχής, ένας κόμπος στο στομάχι. Ενστικτωδώς σκέφτομαι ποσό κοντά είμαστε από εκείνες τις φρικιαστικές στιγμές για την παγκόσμια ιστορία και τους φανατικούς του ISIS.

120 χλμ μετά βρισκόμαστε στο Al Azraq (μπλέ φρούριο) ένα γρανιτένιο κάστρο με μεγάλη ιστορία το οποίο οι πάμπολλοι κατακτητές του, αλλάξαν ανά τους αιώνες. Πολλά δωμάτια, ένα παλιό τζαμί στην μέση του χώρου. Μου άρεσε ιδιαίτερα μια μεγάλη πόρτα την οποία μπορούσες να ανοίξεις η κλείσεις εάν έβαζες πολύ δύναμη. Στον χώρο δεν υπήρχε πολύς κόσμος και ήταν εύκολο να χαζέψεις και να βγάλεις φωτογραφίες. Χρησιμοποιήθηκε συνεχώς από την εποχή των Ναβαταίων, από τους Ρωμαίους μέχρι και ο Λόρενς της Αραβίας πέρασε από εκεί.





Στο πρόγραμμα είχαμε και το Al Azraq nature reserve αλλά πως να δεις κάτι στην φύση όταν βρέχει; Μικροί ανεμοστρόβιλοι και μια ανεμοθύελλα στο πλάι του δρόμου μας κάνουν να αποφασίσουμε αρνητικά… Τα λιγοστά ζώα που βλέπουμε εκτός από τα σκυλιά είναι κατσίκια με μεγάλα αυτιά. Καμήλες πουθενά!



Μετά από 30 χλμ στον δρόμο της επιστροφής βρίσκουμε το Quseir Amra, από μακριά μοιάζει με ένα σπιτάκι στην μέση του πουθενά. Αναρωτιέσαι ποιον δρόμο να ακολουθήσεις, δεν υπήρχε έλεγχος στα εισιτήρια. Κάποιοι εργάτες δουλεύουν και δεν μας σταματάει κάνεις, έτσι και αλλιώς στο Jordan Pass συμπεριλαμβάνεται και η δωρεάν είσοδος. Μπαίνουμε στον χώρο, ενθουσιάζομαι με τις πολύ όμορφες και καλοδιατηρημένες τοιχογραφίες. Είναι δικαιωματικά μνημείο παγκόσμιας κληρονομίας της Unesco. Τρεις ντόπιοι, ένα ζευγάρι και εμείς στα 30 λεπτά που μείναμε εκεί, δεν το λες και πατείς με, πατώ σε... Χτίστηκε κάπου στο 700μΧ και αρχικά ήταν ένα πολύ μεγαλύτερο αξιοθέατο. Τώρα είναι απλά αυτό που φαίνεται στις φωτογραφίες, ένα έργο τέχνης σε μικρό πακέτο, απλά μην το χάσετε!




Πριν μπούμε στο αυτοκίνητο, μας πλησίασε ένας “βεδουίνος” που έψαχνε για εύκολα θύματα. Ελάτε να σας κεράσω ένα τσάι/καφέ, αφού έβρεχε λιγάκι και με έντονη την περιέργεια να δούμε το εσωτερικό της μεγάλης τέντας, τον ακολουθήσαμε. Είχε ήδη τσιμπήσει 3-4 τουρίστες, όλοι καθόμαστε γύρω από μια φωτιά στην οποία ζεσταίνει το αφέψημα. Περάσαμε 30 λεπτά μιλώντας γενικά περί ανέμων και υδάτων και αφού πληρώσαμε 2Jd ο καθένας, αποχωρήσαμε.

Η συνέχεια είχε με το Qasr Al-Kharranah, φτάνοντας στον χώρο ένας αστυνομικός μας λέει κάτι για το αυτοκίνητο μας. Προσπαθώντας να καταλάβουμε τι θέλει, μου ζητάει το κλειδί. Η αλήθεια είναι ότι είχα τις επιφυλάξεις μου και νόμιζα ότι θέλει λίγο λάδωμα για κάποιον λόγο που θα εφεύρισκε εκείνη την στιγμή. Τελικά απλά προσπάθησε με το κλειδί μας μήπως και ανοίξει το υπηρεσιακό βανάκι του. Δεν τα κατάφερε και αφού μας ευχαρίστησε, μας έδειξε προς τα που να περπατήσουμε για να δούμε το αξιοθέατο. Ένας μεγάλος τετράγωνος όγκος από μακριά, χωρίς παράθυρα περίπου του 700μΧ. Διώροφο με μερικά ιδιαίτερα σημεία για εξερεύνηση, ψάξτε με φακό στα 60 σκοτεινά δωμάτια του. Όλα τα κτίρια έχουν πρόβλεψη για υδρορροές για την φύλαξη το πολυτίμου υγρού.

Επειδή φτάσαμε απόγευμα, ένας άλλος αστυνομικός μας ζήτησε να κλειδώσουμε εμείς οι ίδιοι φεύγοντας! Το βρήκα αστείο, ο Κλειδοκράτωρας του Κάστρου!




Ενημερωτικά υπάρχουν σημεία στα οποία δεν έχεις σήμα στο κινητό, απλά υπομονή και λίγα χλμ παραπέρα όλα λειτουργούν κανονικά. Οπως και στα προηγούμενα ταξίδια μας, εγώ ψάχνω για τα ξενοδοχεία, τα αεροπορικά και λίγο την διαδρομή. Η Α ειναι η φωτογράφος και η οργανώτρια κατά την διάρκεια του ταξιδίου. Χρησιμοποιήσαμε τον rough guide της χώρας.

Επιστροφή στην Madaba, καθίσαμε σε ένα μικρό μαγαζάκι στο οποίο ο ηλικιωμένος ιδιοκτήτης πουλούσε φρεσκοστυμμένο χυμό ροδιού, “χαλο μανταμ, ονλι ουαν τζιντι” ( μόνο 1Jd).

Αποφασίσαμε ότι ΠΡΕΠΕΙ να αγοράσουμε μερικές μπύρες από μια κάβα ποτών (είπαμε 3-4 ευρώ η μεγάλη) για την δόση μας, είδαμε μέχρι Ούζο στην βιτρίνα! Το βραδάκι νωρίς στο ταβερνάκι μας στο οποίο δοκιμάσαμε και το διάσημο αλμυρό γλυκό κιουνεφέ. Αν ενδιαφέρει κάποιον, πληρώναμε περίπου 30+ ευρώ για 2 άτομα, φαγητό, τσάι και γλυκό. Περάσαμε λίγο χρόνο στην ταράτσα αγκαλιά με μια μπύρα και μεταφερθήκαμε στο δωμάτιο μας. Είχε έρθει η ώρα για ξεκούραση…

 

[Sassenach77]

Έχεις καιρό να γράψεις ταξιδιωτική ιστορία και πολύ χαίρομαι τώρα που διαβάζω απο τα χεράκια σου ιστορία!!! Και ταλαιπωρηθήκατε κιόλας για να κάνετε το ταξίδι.....

 

[BASILISPAP]

Madaba για 3 βραδιές, μέρος B…



Αχάραγα και πάλι λόγω του γνωστού κυρίου που ξυπνάει νωρίς, κοιτάζω πίσω από τις κουρτίνες και βρέχει πολύ δυνατά…

Παραδόξως οταν πήγαμε για πρωινό ξημέρωσε μια πανέμορφη μέρα, τα σύννεφα διαλυθήκαν και ξεχυθήκαμε για το πρωινό σαν βάρβαροι που έχουν να φάνε ολάκερες εβδομάδες!

• Αυτά πήρες μόνο; Φάε της λέω…
• Μα δεν πεινάω πολύ.
• Βρε φάε σου λέω, μετά θα θέλεις να φας κάτι και θα πρέπει να το πληρώσουμε! Τώρα που είναι δωρεάν…

Αλλά στου κωφού την πόρτα…

Πήγαμε κατευθείαν στην εκκλησιά του Αγίου Γεωργίου, για να δούμε το πασίγνωστο ψηφιδωτό που απεικονίζει τους Αγίους Τόπους. Φεύγοντας κατέφθαναν οι ορδές των τουριστών, την γλυτώσαμε αυτή την φορά.





Συνεχίσαμε με το αρχαιολογικό πάρκο της πόλης. Πολλά και όμορφα ψηφιδωτά διακοσμούν τα πατώματα. Μια κυρία μας μίλησέ και έτσι αυτόματα αυτοανακηρύχθηκε ξεναγός μας. Έτσι δεν είδαμε τα πράγματα με το πάσο μας αλλά σχεδόν τρέχαμε από πίσω της. Κλασσικά σε κάθε αξιοθέατο στην είσοδο όλο και κάποιος θα σου πιάσει την κουβέντα και θα προσπαθήσει να γίνει ο ξεναγός σου για 5-30 λεπτά. Κάποιοι είναι πολύ επίμονοι, θα πουν ότι επιβάλλεται, άλλοι ότι είναι υποχρεωτικό. Τελικά αν ξέρεις να λες ΟΧΙ χωρίς τύψεις αλλά με σιγουριά και επιμονή θα σε αφήσουν στην ησυχία σου. Απλά no tour, thank you. Παρατηρήστε στις φωτογραφίες ότι λείπουν τα περισσότερα πρόσωπα σε ζώα και ανθρώπους.






Σειρά είχε η εκκλησιά του Ιωάννη του Βαπτιστή, με τον πολύ ενδιαφέρον υπόγειο χώρο και το ιδιαίτερο καμπαναριό από το οποίο βλέπεις τριγύρω την πόλη.





Επόμενος σταθμός η εκκλησιά των Μαρτύρων με πολλά και ενδιαφέροντα ψηφιδωτά σε καλή κατάσταση ειδικά αν αναλογιστείς την ηλικία τους.





Περπατώντας αρκετά βρεθήκαμε στην εκκλησιά των Αποστόλων. Εδώ λόγω εργασιών αποκατάστασης δεν μπορέσαμε να δούμε πολύ καλά τα ψηφιδωτά του χώρου. Τριγύρω όμως όλο και κάποιο θα βρείς για να θαυμάσεις.




Στην χώρα τρώνε μόνο με το δεξί χέρι καθώς το αριστερό θεωρείται (και είναι) ακάθαρτο. Το αλκοόλ και το χοιρινό απαγορεύονται για θρησκευτικούς λογούς.

Οι αστυνομικοί είναι από πολύ φιλικοί έως αδιάφοροι με τους τουρίστες. Στους συχνούς και τυπικούς ελέγχους μας ρώταγαν από που είμαστε και συνεχίζουν με το "Welcome to Jordan". Σε σταματάνε, βλέπουν ότι είσαι δυτικός και η όλη διαδικασία διαρκεί 10 δευτερόλεπτα.

Ψάχνοντας τι άλλο μπορούμε να κάνουμε αφού ο καιρός είναι ανέλπιστα καλός, αποφασίζουμε να οδηγήσουμε και όπου μας βγάλει.

Σε απόσταση 10χλμ βρίσκεται το Όρος Νεμπο στα 700μ υψόμετρο, από το οποίο λέγεται ότι ο Μωυσής αντίκρυσε την γη της επαγγελίας. Ψαχνώ και εγώ αλλά δεν μου φάνηκε και τόσο ιδιαίτερος αυτός ο τόπος (βλάσφημε) ! Πολύς κόσμος, τουριστικά λεωφορεία και μεγάλες ουρές στην είσοδο. Από ψηλά βλέπουμε την Νεκρά Θάλασσα και απέναντι τα Παλαιστινιακά και Ισραηλινά εδάφη. Στην εκκλησιά υπάρχουν και πάλι όμορφα ψηφιδωτά, αλλά ήμαρτον πόσα να αντέξω σε μία ημέρα!




Προσπερναμε πολλές σκηνές στις οποίες μένουν κτηνοτρόφοι, τα κατσίκια τους αναμασούν την άγονη γη.

Αφού ακόμα ήταν νωρίς και είμαστε χωρίς πρόγραμμα, αποφασίζουμε να πάμε μέχρι τον Ιορδάνη ποταμό. Σε απόσταση 30 χλμ από το όρος το τοπίο αλλάζει, η θερμοκρασία ανεβαίνει και διασχίζουμε την βαλτώδη περιοχή για να καταλήξουμε στην είσοδο του χώρου.

Για αρκετό χρόνο πριν πάμε στην χώρα και ψάχνοντας για ενδιαφέροντα είχα σκεφτεί να δούμε και τον Ιορδάνη ποταμό. Διάβασα και πολλά αρνητικά σχόλιά τα οποία έλεγαν ότι είναι ένα πολύ "τουριστικό θρησκευτικό αξιοθέατο" το οποίο πληρώνεις σχετικά αδρά (17 ευρώ τότε). Περιμένεις να γεμίσει το λεωφορείο, μένεις λίγα λεπτά στον χώρο και μετά σε πηγαίνουν για αρκετή ώρα για να ψωνίσεις ενθύμια. Ουσιαστικά στον ορισμό του tourist trap, if I may say so που λένε και στο χωρίο μου. Τουλάχιστον εμένα αυτό μου έκανε. Και αφού δεν είμαι και πολύ θρήσκος (μεταξύ μας καθόλου), δεν βρήκα τον λόγο να μπω. Απλά κάναμε μια μικρή βόλτα στον χώρο και επιστρέψαμε στην Madaba.

Καταλήξαμε και πάλι στον εξώτερικο χώρο στο ταβερνάκι μας οπως και κάθε βράδυ. Απόψε όμως έχει κρύο, ήπιαμε ένα δεύτερο τσάι και φύγαμε άρον άρον για το δωμάτιο μας.

Αύριο νωρίς θα ξεκινήσουμε για την…

 

[BASILISPAP]

Νεκρά θάλασσα για 1 βράδυ…

Πάμε νωρίς για πρωινό και στην συνέχεια φορτώνουμε τα πράγματα μας στο αυτοκίνητο. Φεύγοντας από την Madaba έχει έρθει η ώρα για την πρώτη στάση σε βενζινάδικο. Έχοντας διαβάσει κάποια tips είχα συνεχώς τον νου μου στην αντλία αν και ο υπάλληλος άρχισε να μου μιλάει και να ρωτάει διάφορα. Με τιμή περίπου 0,91jd το λίτρο προσπάθησε να με πείσει να πληρώσω για τα λίτρα και όχι το ποσό. Φαντασθείτε τώρα, έχει κίνηση και όλοι βιάζονται, δεν μιλάς την γλώσσα. Σου δίνει στο χέρι το POS για να το πληκτρολογήσεις ΕΣΥ και σου δείχνει τα λίτρα στην μικρή οθόνη. Όταν του είπα ότι αυτό είναι τα λίτρα έκανε ότι δεν καταλαβαίνει. Στο τέλος λέει οκ, απλά βάλε και 1-2 jd παραπάνω. Αρνήθηκα και έγραψα ακριβώς ότι έλεγε η αντλία. Απλά τον νου σας, αν και η τιμή αλλάζει οπότε δεν ξέρω αν ισχύει αυτό τώρα.



Βγαίνουμε από την πόλη, η κίνηση είναι χαλαρή ο ήλιος φωτίζει τα πανέμορφα πρόσωπα μας και έχουμε έναν στόχο… Για να δούμε όσο το δυνατόν διαφορετικά πράγματα και περιοχές (και κόντρα στο gps) θέλω να πάρω τον δρόμο που περνάει από τις πήγες Ma’in (Ma'in Hot Springs).

Ανήκουν σε ένα ξενοδοχείο και δεν έχουμε τον χρόνο να σταματήσουμε εκεί, απλά να δουμε τον καταρράκτη από ψηλά και να συνεχίσουμε. Ο δρόμος ανεβοκατεβαίνει με τόσο μεγάλη κλίση που κάποιες φορές δεν ξέρεις προς τα που συνεχίζει. Άγονο έδαφος, πέτρες, το χώμα αλλάζει χρώμα γίνεται σχεδόν μαύρο ηφαιστειακό, μετά ξανά γκρι και καφέ. Ξαφνικά βρίσκεσαι ψηλά και έχεις επιτέλους θέα, την Νεκρά θάλασσα και την απέναντι όχθη. Η θερμοκρασία αλλάζει, έχει ζέστη περίπου 30 βαθμούς. Μπαίνεις στον αυτοκινητόδρομο 65 (Dead sea highway) και επιλέγεις να πας Βορρά η Νότο . Μια καμήλα το παίζει αδιάφορη στους παράξενους επισκέπτες που την κοιτάζουν σαν να βλέπουν εξωγήινο για πρώτη φορά.



60 χλμ μετά φτάνουμε στον προορισμό μας,το Wadi Mujib visitor center. Από την πρώτη στιγμή ήθελα απαραίτητα να μπω στο Wadi Mujib Biosphere Reserve (απόθεμα βιόσφαιρας) για να κάνω το siq trail. Λειτουργεί μόνο καλοκαιρινούς μήνες και κλείνει τέλος Οκτωβρίου, δηλαδή μόλις που προλαβαίνουμε καθώς σήμερα είναι 27 του μήνα. Ο βασικός λόγος για τον οποίο κάναμε το ταξίδι μας με αυτή την σειρά. Πρόκειται για ένα φαράγγι με νερό στο οποίο περπατάς, κολυμπάς, τραβάς σχοινιά για να υπερνικήσεις το ρεύμα και μάχεσαι για να ανέβεις σε κάποια σημεία. Καβούρια στην όχθη κάνουν δειλά την παρουσία τους. Νιώθω ένα γαργαλητό, η ιδέα μου θα είναι. Ξανά, μάλλον το ρεύμα σε κάποια σημεία κάνει παιχνίδια. Τελικά το νερό είναι γεμάτο με ψαριά διάφορων μεγεθών που αδηφάγα καταβροχθίζουν τα νεκρά κύτταρα από τους εκατοντάδες επισκέπτες! Τα παπούτσια με χτυπάνε, έχω κάνει μεγάλες πληγές και στα δυο μεγάλα δάχτυλα. Περπατάω ξυπόλητος, νίωθω πολύ καλυτέρα.



Μοναδικό αρνητικό είναι ότι είχε μεγάλες ουρές και αφού βρίσκεσαι συνεχώς στο νερό και στην σκιά, μετά απο λίγο κρυώνεις. Οι φωτογραφίες μας δεν είναι και οι καλύτερες εδώ, είχαμε μια θήκη και υποχρεωτικά χρησιμοποιούσαμε την στοκ κάμερα του κινητού.

Δώσαμε 21jd ο καθένας για την είσοδο η οποία περιλαμβάνει μόνο ένα σωσίβιο, αν βρεις ένα που να ταιρίαζει στον σωματότυπο σου και να μην είναι σχισμένο κτλ. Θεωρείται μέτριας δυσκολίας και η συνολική απόσταση είναι 3χλμ. Πας μέχρι την μέση και όταν φτάσεις έναν καταρράκτη επιστρέφεις. Συνολική διάρκεια περίπου 2-3 ώρες. Υπάρχει και η δυνατότητα να πάρεις μαζί σου οδηγό/ξεναγό αλλά πραγματικά δεν βρισκω τον λόγο. Απλά ακολουθείς τους υπολοίπους και ελπίζεις να μην έχει περισσοτέρους μπροστά σου.




Επίσης να επισημάνω ότι έχει συγκεκριμένο αριθμό επιτρεπόμενων επισκεπτών, οπότε αν φτάσετε λίγο αργά λογικά θα πέσετε στα γκρουπ/ τουριστικά λεωφορεία και θα περιμένετέ αρκετή ώρα μέχρι να φύγει κάποιος. Είχαμε φέρει μαζί μας παπούτσια για το νερό και την θήκη που λέγαμε. Όλα τα υπόλοιπα παραμένουν στο αυτοκίνητο. Ωραία εμπειρία!





Υπάρχουν πολύ λίγες δημοσιές παράλιες στις οποίες για να κάνεις μπάνιο πρέπει να μπεις με ρούχα, το μπικίνι ξέχνα το Βασίλη… Επόμενη επιλογή είναι να μπεις με ημερήσιο πάσο σε ένα από τα δεκάδες ξενοδοχεία με ιδιωτική παράλια και κόστος περίπου στα 25-50 ευρώ ανάλογα. Η τελική επιλογή είναι να τα σκάσεις χοντρά και να πας για διανυκτέρευση σε ένα από αυτά. Εμείς είμασταν πολύ τυχεροί καθώς ενω πήγαμε Οκτώβριο-Νοέμβριο (και θεωρείτε υψηλή τουριστική περίοδος) βρήκαμε κάτι με πολύ λογικό κόστος. Αρχικά το πλάνο ήταν ότι θα μέναμε κάπου κοντά και θα πηγαίναμε για μπάνιο με το ημερήσιο πάσο, με πολύ και καθημερινό ψάξιμο μήπως και βρούμε μια προσφορά έπεσα πάνω στο Grand East Hotel Resort and Spa μέσω Agoda στα 78 ευρώ με πρωινό. Τα σχόλια ποικίλουν αλλά "beggars can't be choosers" οπότε ήταν εύκολη η απόφαση!

Βγαίνουμε απο τον χώρο και με λίγα λεπτά στον ήλιο ανακτούμε τις δυνάμεις και το κουράγιο μας.
Επιστρέφουμε προς τον δρόμο που πήραμε νωρίτερα , 35 χλμ και ήρθε η ώρα να δούμε τι πληρώσαμε. Φτάνουμε στο ξενοδοχείο στις 14:00 με εναν τυπικό έλεγχο στην είσοδο και στην συνέχεια έλεγχος στα σακίδια μας με μηχάνημα xray (στο αεροδρόμιο βρισκόμαστε) ; Πάμε στην ρεσεψιόν και περιμένουμε 15 λεπτά. Δεν βρίσκουν την κράτηση μας ενώ έχουμε ήδη πληρώσει, αμάν (Amman, αλλού είναι αυτό) θα κοιμηθούμε σε κανένα παγκάκι απόψε… Λίγη ώρα αργότερα και παρέα με ένα χυμό επιτέλους μας δίνουν την κάρτα του δωμάτιου μας.

Τα δωμάτια είναι μεγάλα αλλά όλο το ξενοδοχείο σίγουρα έχει δει καλύτερες μέρες. Εμείς νιώθουμε τυχεροί που έχουμε τέτοια θέα και πληρώσαμε τέτοιο ποσό!

Χαλαρώνουμε λιγάκι, έχει πολύ ζέστη. Η ώρα περνάει και βάζουμε μαγιό, τσιρότα στα ποδιά. Ήρθε η ώρα να κολυμπήσουμε στην Νεκρά Θάλασσα. Κατεβαίνουμε τον μακρύ δρόμο, καθώς το νερό κάθε χρόνο υποχωρεί οπότε μεγαλώνει και η απόσταση. Κατεβαίνουμε τα σκαλιά έχοντας ανυπομονησία για το πως θα είναι η εμπειρία. Φτάνουμε στην αμμουδιά λίγο πριν απο την δύση και αφήνουμε τα πράγματα μας. Ντόπιοι και ξένοι τουρίστες έχουν πιάσει μια γωνιά ο καθένας.

Βάζω τα ποδιά μου στο νερο και νιώθω σαν να πάτησα γυαλιά και κόπηκα. Πραγματικά για 1 λεπτό ήταν ένα μικρό σοκ. Μετα το αλάτι σταμάτησε να τσούζει, λένε να μην ξυριστείς πριν από την είσοδο στο νερό και εγω είχα τις πληγές απο τα παπούτσια.

Το σώμα δεν λέει να βουλιάξει, προσπαθώ να γυρίσω μπρούμυτα νιώθω σαν το ανθρωπάκι της Michelin. Το νερό έχει κάτι το παράξενο, σαν μια λαδίλα η οποία μένει στο σώμα. Η Α μου λέει ότι μπήκε λίγο νερό στο στόμα της και είναι αηδιαστικό. Δοκιμάζω και εγώ (surprise), πραγματικά θα έλεγα μια μίξη υγρού μπαταρίας μαζί με ξύδι…



Βγαίνουμε, πάμε για λασπόλουτρο. Βάζουμε αχόρταγα την λάσπη πάνω στα ακάλυπτα σμιλεμένα κορμιά μας και περιμένουμε ένα 10 λεπτό χαζολογώντας και βγάζοντας φωτογραφίες. Ξανά στην θάλασσα για να φύγει η περισσότερη λάσπη. Τέλος ένα ντους εκεί δίπλα και ο ναυαγοσώστης ανακοινώνει ότι σε 10 λεπτά κλείνει η παράλια. Η επιδερμίδα πραγματικά είναι πολύ απαλή μετά το ιδιαίτερο spa που κάναμε! Απαγορεύεται η κολύμβηση πριν και μετά την δύση του ηλίου, το ίδιο και στην πισίνα. Στην άνοδο μας κάποιοι τρέχουν για να προλάβουν το κλείσιμο…





Είχα απογοητευτεί από τις διαθέσιμες επιλογές για φαγητό, τα 5αστερα ξενοδοχεία είναι πανάκριβα. Το δικό μας έχει μπουφέ με 40 ευρώ το άτομο και μόνο άθλια σχόλια στο ιντερνέτ. Ευτυχώς η Α δίνει την ιδέα να πάμε στο Samarah mall που έχει η περιοχή. Πληρωτέο παρκινγκ από κάποιους τύπους που σου δείχνουν που να αφήσεις το όχημα σου… Την επόμενη φορά θα το αφήσω απέξω. Μια βόλτα και καταλήγουμε στο εξαιρετικό Elite, το 90% είναι ντόπιοι και ο χώρος πολύ κάλος. Το φαΐ είναι τέλειο, ο φρέσκος χυμός μέντας/λεμονιού φανταστικός, παραγγέλνουμε κιουνεφέ. Έρχεται ο υπάλληλος ο οποίος είναι υπεύθυνος μαζί με ένα καροτσάκι και αρχίζει την παρασκευή του. Σε 5 λεπτά (η προπαρασκευή γίνεται στην κουζίνα) δοκιμάζουμε τον καλύτερο κιουνεφέ με διαφορά!! Τελική τιμή περίπου 45 ευρώ, αν βρεθείτε στην περιοχή πηγαίνετέ για βραδινό, πείτε ότι σας έστειλα εγώ .



Επιστροφή στο ξενοδοχείο, μάζεμα λίγο το σακίδιο και θα ήθελα να κοιμηθώ νωρίς. Όμως η δυνατή ζωντανή μουσική με belly dancer κρατάει μέχρι τις 11… Κάποια ζευγάρια μεγαλύτερης ηλικίας χορεύουν, ένα κορίτσι σίγουρα θα ήθελε να έχει το outfit της χορεύτριας και ασταμάτητη συνεχίζει με πάθος. Κάνουμε μια μικρή βόλτα εκεί και συνεχίζουμε στο μπαλκόνι παρέα με μια μπύρα. Ησυχίαααα, είμαστε και κάποιας ηλικίας!

Ο Μορφέας ήρθε, με πηρέ και με σήκωσε πολύ γρήγορα! Αύριο έχουμε πολλά να δούμε…

 

[BASILISPAP]

Wadi Musa για 3 βράδια μέρος Α…



Κατεβήκαμε στον ομολογουμένως πολύ μεγάλο μπουφέ του ξενοδοχείου. Φάγαμε λίγο απ’ όλα αλλά τίποτα δεν ήταν πολύ ενδιαφέρον. Η ώρα πήγε δέκα και δυστυχώς πρέπει να φύγουμε γιατί έχουμε μεγάλο δρόμο μπροστά μας. Προσπερνάμε και πάλι την είσοδο του φαραγγιού που βρισκόμασταν χθες, από την μια η Νεκρά θάλασσα και από την άλλη τα βουνά. Χαλαρή κίνηση, τα ματιά ρουφούν τις εικόνες που μας έρχονται. Κάπου κάπου σταματάμε για να δούμε γιατί σταμάτησαν οι άλλοι, συνήθως κάτι το ενδιαφέρον θα δούμε εκτός αν όλοι θέλουν να πάνε τουαλέτα την ίδια ώρα. Κάποιοι πολύ ιδιαίτεροι σχηματισμοί κρυστάλλων αλατιού στην όχθη και μπόλικοι φοίνικες μαζεμένοι. Τα σκουπίδια κάνουμε πως δεν τα βλέπουμε! Βάλαμε νοητά μια υπενθύμιση να ξαναπεράσουμε από εδώ στην επιστροφή.







Αφήνουμε την Dead Sea highway και μπαίνουμε στα ενδοτέρα, επαρχιακοί δρόμοι, άλλες ταχύτητες. Ξαφνικά αόρατα σαμαράκια τα οποία εμφανίζονται στο τελευταίο μέτρο πριν τα προσπεράσεις. Πετάγεσαι για λίγο στον αέρα, χύνεται ο καφές, φεύγουν τα μισά πράγματα στο πάτωμα. Στο επόμενο σαμαράκι ξανά τα ιδία, συγνώμη θα προσέχω. Πραγματικά πολλά σαμαράκια δεν φαίνονται καθόλου.

Το όριο ταχύτητας το προσπερνάνε όλοι χωρίς ιδιαίτερό άγχος και αφού όπως λένε «όταν βρίσκεσαι στην Ρώμη κάνε όπως αυτοί», τρέχω και εγώ. Σε κάποια σημεία μέχρι και με το διπλάσιο από το επιτρεπόμενο. Δεν μιλάω για φάση όποιον πάρει ο χάρος, απλά εκεί που γραφεί πχ 80 και όλοι πάμε με 120-130.. Αν μας γράψουν θα πούμε ότι είσαι άρρωστη! Να ένα περιπολικό, πίασε το τιμόνι! Γενικά στην χώρα οδηγούν με πολύ νεύρο, δεν σέβονται τα όρια ταχύτητας, ούτε και τα φανάρια πολλές φόρες (συχνά μας κορνάραν ενώ έχουμε κόκκινο για να προχωρήσουμε). Για να μην πω και για το μικροδευτερόλεπτο που πάει να πρασινίσει μπιπ μπιπ μπιιιιππππ…



Πρώτη στάση στο κάστρο Karak (σε απόσταση 85χλμ) χτίστηκε περίπου το 1100 μΧ. Ένα μεγάλο και όμορφο κάστρο με θέα στην κοιλάδα και πλούσια ενδιαφέρουσα ιστορία. Κάποια τούνελ είναι σκοτεινά με πολλά δωμάτια. Εργασίες αποκατάστασης γίνονται συνεχώς. Έχει αρκετό περπάτημα αλλά αν περνάς από την περιοχή σίγουρα αξίζει. Γενικά βλέπουμε λίγους σχετικά επισκέπτες. Έντονος ήλιος ο οποίος κουράζει, προσοχή υπάρχουν κάποια σημεία που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και επικινδυνά.





Κατά την είσοδο σας στο χωριό, υπάρχουν παντού πινακίδες που σου υποδεικνύουν το Parking (3jd). Είναι μια απατή καθώς δεν είναι υποχρεωτικό να πας εκεί. Επίσης προσοχή αν αφήσεις το αυτοκίνητο σου μπροστά από ένα κατάστημα (πχ εστιατόριο) καθώς θα σε ζαλίσουν για να πας να φας εκεί. Εμείς απλά πήγαμε σε έναν διπλανό παράδρομο και δεν μας ενόχλησε κάνεις.






Μπροστά μας ένας μεγάλος αυτοκινητόδρομος (The King's Highway) είναι σε καλή κατάσταση με πολλά φορτηγά και αυτοκίνητα. Βάζουμε ξανά καύσιμο με την βοήθεια κάποιου ευγενικού υπάλληλου. Επόμενη στάση μετά από 130χλμ το κάστρο Shobak περίπου του 1100μΧ και αυτό. Άλλο ένα κάστρο ψηλά με πανοραμική θεά σε μια περιοχή χωρίς τίποτα τριγύρω. Λιγότεροι επισκέπτες εδώ, πιστεύω ότι αν ήταν κάπου στην Ευρώπη θα είχε πολύ κίνηση. Γενικά εντυπωσιακότερο από μακριά. Και εδώ προσοχή σε τρύπες, πέτρες, ερείπια κτλ. Σε πολλά σημεία υπάρχουν αρχαίες επιγραφές από τις σταυροφορίες..








Γενικά οι υπάλληλοι στους αρχαιολογικούς χώρους προσπαθούν να σου πουλήσουν κάτι η να σου πλασάρουν ξεναγό. Συχνά δεν ενδιαφέρονται για το αν έχεις εισιτήριο η όχι. Προσπαθούν να σε πείσουν ότι είναι πολύ μακριά από το παρκινγκ και ότι πρέπει να πάρεις το όχημα του golf για να τα καταφέρεις. Λίγο χαλαρό περπάτημα είναι προτιμότερο εκτός αν έχετε προβλήματα υγείας. Χαλαρώσαμε με ένα καφεδάκι πριν φύγουμε για τα τελευταία λίγα χιλιόμετρα της ημέρας.







Ο απολυτός προορισμός, η πασίγνωστη Πέτρα βρίσκεται στην πόλη Wadi Musa. Μια υπερβολικά τουριστική πόλη, με κακή αναλογία vfm σε ξενοδοχεία και εστιατόρια.

Αποψινή (και μόνο) επιλογή μας το Petra Casablanca hostel (27jd) με take away πρωινό. Πολύ μέτρια επιλογή, αλλά καθώς αλλάξαμε λίγο το πρόγραμμα μας, δεν ήθελα να χάσω το ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει για τις επόμενές 2 ημέρες αλλά ούτε και να χρυσοπληρώσω κάποιο άλλο χωρίς να αξίζει. Έχοντας ήδη κάποιες μέρες στην χώρα, είχε έρθει η ώρα να πλύνουμε κάποιο ρούχο. Στην πόλη ζητάνε 7jd το κιλό!! Οπότε βάλαμε πλυντήριο στο ξενοδοχείο μας! Ψάχνοντας για μανταλάκια μάθαμε με έκπληξη ότι “έχει βεβαίως” και μας έφερε μόλις πέντε για τα τέσσερα δωμάτια!!


Πάμε να βρούμε το εστιατόριο της επιλογής μας, έχοντας κατασταλάξει στο Reem Beladi (μπελά μου θυμίζει το όνομα). Παραγγέλνουμε και ενώ ζητήσαμε παρόμοιο φαγητό, μας φέρνουν κάτι τελείως διαφορετικό μεταξύ τους. Το ένα έχει shewarma (γύρο) με φαλάφελ και το άλλο κάτι απροσδιόριστο. Λέμε στον σερβιτόρο ότι δεν είναι αυτό που ζητήσαμε και η απάντηση του είναι «καλή όρεξη» !!! Επιμείναμε και μας έφεραν αμέσως ότι είχαμε ζητήσει αρχικά. Παρατήρησα ότι προσπάθησαν το ίδιο και σε άλλους θαμώνες. Στον κατάλογο (που είδα αργότερα) ήταν βεβαίως πολύ φθηνότερα αυτό που μας έφεραν! Πραγματικά απορώ από τα διθυραμβικά σχόλια κάποιων σε TripAdvisor και google, γεμάτο το μαγαζί. Φυσικά ντόπιος ούτε για δείγμα, συνήθως κακά μαντάτα. Η γεύση ήταν με διαφορά ότι χειρότερο φάγαμε στην χώρα, αφήσαμε το περισσότερο και φύγαμε. Την πατήσαμε, πάμε για άλλα!

Επιστρέφουμε στο δωμάτιο μας, τα ρούχα ακόμα κρέμονται αν και φυσάει.

Συνολικά σήμερα κάναμε 280χλμ, εξερευνήσαμε δυο κάστρα, βάλαμε μπουγάδα και φάγαμε μια αηδία και μισή αλλά αύριο θα δούμε ένα από τα επτά νέα θαύματα του κόσμου!! Ανυπομονώντας, πάω για ύπνο με ένα μεγάλό χαμόγελο…

 

[Sassenach77]

απλά εκεί που γραφεί πχ 80 και όλοι πάμε με 120-130.. Αν μας γράψουν θα πούμε ότι είσαι άρρωστη! Να ένα περιπολικό, πίασε το τιμόνι!

σου έχω πει οτι είσαι θεούλης, έτσι;!!!!

 

[BASILISPAP]

Wadi Musa για 3 βράδια μέρος Β…


Βρισκόμαστε σε μια από τις αρχαιότερες πόλεις στον κόσμο την Wadi Musa (η κοιλάδα του Μωυσή, ο οποίος θεωρείται προφήτης για τους μουσουλμάνους). Μια πόλη η οποία έπαιξε σημαντικό ρόλο στην μεταφορά προϊόντων στον δρόμο του μεταξιού. Κίνα, Σαουδική Αραβία, Αίγυπτος, Ελλάδα, Ρώμη και τόσες άλλες χώρες.

Το ξυπνητήρι χτυπάει στις πέντε για μπάνιο και προετοιμασία για την ημέρα. Πάω στην κοινή κουζίνα και ψάχνω για το πρωινό μας. Μετα από μερικά λεπτά τα βρισκω σε ατομικές σακούλες. Τίποτα το άξιο λόγου, αλλά όταν πείνας όλα είναι καλά.

Μόλις 2 χλμ από το ξενοδοχείο μας βρίσκεται η είσοδος του πασίγνωστου μνημείου σύμβολο!

Η ώρα έχει πάει επτά και μπαίνουμε μαζί με εκατοντάδες άλλους, όλοι θέλουμε να προλάβουμε τον χώρο “χωρίς πολύ κόσμο”. Ένας μακρύς χωματόδρομος, γαϊδούρια με τους ιδιοκτήτες περιμένουν τον επόμενο πελάτη. Αυτοκίνητα του golf περνάνε με φόρα και στριμώχνουν τους υπόλοιπους. Μετα από 1 χλμ αρχίζει το στενό φαράγγι (Al-Siq) στο τέλος του οποίου ξέρεις ότι θα ξεπροβάλει ένα από τα γνωστότερα αξιοθέατα του κόσμου. Σε κάποια σημεία υπάρχουν κόγχες όπου τοποθετούνταν αγάλματα.







Ξαφνικά οι προπορεύοντες σηκώνουν τα κινητά τους και σιωπαίνουν, προϊδεάζοντας μας για το τι έρχεται. Επιτέλους αχνοφαίνεται το μνημείο και δεν βλέπω τίποτα άλλο. Αυτό που ξέρουμε όλοι ως Πέτρα είναι το Θησαυροφυλάκιο.

Καμήλες, ξεναγοί, γαϊδούρια με η χωρίς κάρο, εκατοντάδες τουρίστες αλλά επικρατεί σχετική ησυχία…

Αντίθετα με την ταινία Indiana Jones and the last crusade, τελικά δεν μπορείς να μπεις μέσα στην πύλη όπως ο Indy. Είναι “απλά” μια πρόσοψη και ένα άδειο δωμάτιο και όχι όπως απεικονίζεται στην ταινία. Ψέματα και εδώ, σε τι κόσμο θα φέρουμε τα παιδιά μας;

Προχωράμε ρουφώντας τις εικόνες που ξεδιπλώνονται μπροστά μας!







Ντόπιοι μας προσεγγίζουν για να μας πάνε εκεί ψηλά για καλύτερη θέα, αρνούμαστε καθώς θα πάμε ψηλότερα αύριο.

Η περιοχή είναι μνημείο παγκόσμιας κληρονομίας της Unesco. Λέγεται ότι μόνο το 15% της περιοχής έχει εξερευνηθεί. Μέχρι το 1812 που άκουσε για το θαύμα αυτό ένας Ελβετός δεν το είχαν δει μάτια δυτικού. Φανταστείτε την έκπληξη του με όλα αυτά που αντίκρυσε. Πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας των Ναβαταίων. Γνωστή σαν Rose city λόγω των χρωμάτων στους βράχους. Χτίστηκε 2000 χρόνια νωρίτερα με τα σπήλαια της, τους ναούς, τους τόπους θυσίας και τους τάφους.


Ο χώρος φαίνεται χαοτικός και αρχικά δεν ξέρεις προς τα που να κινηθείς, αν και έχεις τον χάρτη που δίνουν στην είσοδο. Μπορείς να περπατάς όλη μέρα και να μην έχεις δει τα μισά..

Πολύ ιδιαίτερα χρώματα στους τοίχους, κόκκινο, λευκό, ροζ, πορτοκαλί, γκρι, καφέ… Μυριάδες σχέδια που ο καθένας ερμηνεύει διαφορετικά!

Ακολουθούμε τον δρόμο και κάνουμε δεξιά, το Θέατρο από ψηλά. Λαξευμένο στον βράχο, εντυπωσιάζει με το μέγεθος του με χωρητικότητα 8500 ανθρώπων.








Στα σημεία με την καλύτερη θέα υπάρχει πάντα κάποιος που πουλάει τσάι/καφέ, καθόμαστε και απολαμβάνουμε την ηρεμία. Φτάνουμε στους Βασιλικούς τάφους με την διαβρωμένη πρόσοψη. Παντού μικρομάγαζα πουλάνε την πραμάτεια τους. Στους εσωτερικούς χώρους οι χρωματισμοί και τα σχέδια που δημιουργήθηκαν στους τοίχους είναι πανέμορφοι, ψυχεδελικοί και σαν από άλλο κόσμο. Σκαλιά μας μεταφέρουν στον χώρο και χρόνο…







Η Βυζαντινή εκκλησία με όμορφα μωσαϊκά ενω κάποιες πινακίδες ενημερώνουν για την ιστορία της. Σίγουρα νωρίς το πρωί το θέαμα είναι εντυπωσιακότερο, η ζέστη αρχίζει και κάνει την εμφάνιση της.







Δημόσιες τουαλέτες, δυο μεγάλα εστιατόρια και ο κακός χαμός μας επαναφέρουν στην πραγματικότητα… Το κάστρο της κόρης του Φαραώ (Qasr al-Bint), το μοναδικό όρθιο κτίριο στην Πέτρα.

Σταματάμε για να τελειώσουμε το takeaway πρωινό, ο ήλιος είναι έντονος. Ένας σκύλος ψάχνει για ψίχουλα, του δίνουμε κάτι να φάει.







Αντί να συνεχίσουμε με τα σκαλιά, στρίβουμε και πάμε προς την έξοδο. Στο πρόγραμμα μας θα τα δούμε αύριο .

Συνέχεια έχει ο Μεγάλος Ναός (Great temple), με στήλες και πυλώνες αραδιασμένες στον χώρο, το πέτρινο πάτωμα μου άρεσε πολύ. Ότι έχει απομείνει δεν μπορεί να σου δείξει το μεγαλείο και την μεγαλοπρέπεια του μέρους.







Καμήλες και γαϊδούρια συνεχίζουν μαζί με τους ιδιοκτήτες τους για να βγάλουν τα προς το ζην. Χώμα, σκόνη και κόσμος παντού. Περνάμε ξανά μπροστά απο το θέατρο και αφιερώνουμε αρκετό χρόνο μπροστά από το βασικό αξιοθέατο. Νεαροί προσπαθούν να μας πάνε στο viewpoint 1 με 5-10jd το άτομο, ενώ μια συμμορία μικρών παιδιών δεν σε αφήνει να πας μόνος σου. Αν πάτε, κάντε παζάρι, αρχίζουν με 10, πέφτουν στα 7, πολύ γρήγορα θα τα βρείτε στα 3jd. Πινακίδες απαγορεύουν το να πας εκεί αλλά όλοι τις αγνοούν. Αφήνουμε πίσω μας το θησαυροφυλάκιο και ξαναμπαίνουμε στο φαράγγι. 2 χλμ μετά βρισκόμαστε στο visitor center και μπαίνουμε στο όχημα μας.








Στο πλάνο μας έχουμε να πάμε στην Μικρή Πέτρα, σε απόσταση 10χλμ. Η είσοδος είναι δωρεάν, ίσως ενδιαφέρει κάποιους.

Φτάνουμε και σταματάμε στο μικρό καφέ για χαλάρωση, μια φιλική γάτα προσφέρει τις υπηρεσίες της στους θαμώνες.

Όπως λέει και το όνομα του χώρου, είναι βεβαίως ένα μικρότερο αξιοθέατο. Πάλι υπάρχουν σπηλιές λαξευμένες στον πολύχρωμο βράχο. Ίσως η λογική λέει να έρθετε εδώ πριν από την μεγαλύτερη αδελφή της, αλλά εμείς θέλαμε να πάμε εκεί όσο νωρίτερα γίνεται. Πολύ λιγότεροι τουρίστες στον χώρο, κάποιοι εργάτες ετοιμάζουν μια δεξίωση τοποθετώντας φωτισμό, τραπέζια και χαλιά στο χώμα.









Ένας ηλικιωμένος παίζει ένα έγχορδο το οποίο ακούγεται σαν κουνούπι που θέλει να τρυπήσει το τύμπανο σου καθώς μονολογεί τις ιδίες ακριβώς λέξεις κάθε φορά που περνάει κάποιος τουρίστας.

Σε ένα σπήλαιο υπάρχει μια πολύ όμορφη και ιστορική ζωγραφιά στην οροφή. Είναι το καλύτερο διασωθέν δείγμα των Ναβαταίων με ηλικία περίπου 2000 ετών.

Ανεβήκαμε στα σκαλιά που σε πάνε στην “ομορφότερη θέα του κόσμου”, όπως γράφει η πινακίδα. Εκεί έχει ένα μικρό καφέ, στο οποίο θα έπινα ευχαρίστως κάτι αλλά ο χρόνος είναι αμείλικτος και η κούραση μεγάλη. Ένα πολύ γλυκό αγοράκι μας λέει σε άψογα αγγλικά για τα ζώα που έχει στο σπίτι του. Αρχίζει με γάτες, σκυλιά, λύκους, κροκοδείλους, ελέφαντες. Όταν τον ρωτάω για δεινοσαύρους, λέει ότι ναι έχει και από δαυτούς! Το ήξερα!







Το νέο ξενοδοχείο μας είναι το Petra Sofsaf με μόλις 56jd για 2 βραδιές καθώς είχα πέτυχει εξαιρετική προσφορά. Καλή τοποθεσία, ευρύχωρα και καθαρά δωμάτια με μεγάλο ατού τον συμπαθητικότερο υπάλληλο και ένα πολύ καλό πρωινό. Μια μπυρίτσα κατά την δύση στο μπαλκόνι μας, ενώ έχει αρκετό κρύο…

Ιδίας ιδιοκτησίας είναι και το εστιατόριο Elan, είπαμε να το δοκιμάσουμε και ευτυχώς φάγαμε καλά.

Από την αρχή θέλαμε να δούμε την νυχτερινή Πέτρα (Petra by night), όπου ανάβουν εκατοντάδες κεριά, βάζουν παραδοσιακή μουσική καθώς κάποιος εξιστορεί την ιστορία του τόπου και λένε ότι το περιβάλλον είναι πολύ όμορφο και μυστικιστικό. Αλλά δεν ταίριαξαν οι διαθέσιμες μέρες μας με αυτό καθώς λειτουργεί μόνο Δευτέρα, Τετάρτη και Πέμπτη (κοιτάξτε για το Petra by night).

Έχοντας μια κουραστική (16χλμ περπάτημα) αλλά πανέμορφη μέρα, γεμάτος εικόνες αποκοιμήθηκα σαν κούτσουρο…

 

[BASILISPAP]

Wadi Musa για 3 βράδια μέρος Γ…



Πρωινό ξύπνημα, απολαμβάνουμε το πολύ νόστιμο ντόπιο αλμυρό πρωινό και πάμε κατευθείαν στην είσοδο της μικρής Πέτρας. Από εκεί θα κάνουμε την εύκολης/μέτριας δυσκολίας πεζοπορία γνωστή ως “back door to monastery”. Εδώ και καιρό έχω διαβάσει και ενθουσιαστεί με αυτή την επιλογή.

Έχοντας το μίνιμουμ των 2 ημέρων που απαιτούνται για την εξερεύνηση της περιοχής έχουμε την δυνατότητα να το κάνουμε χωρίς να πιεστούμε ιδιαίτερα. Αφήνουμε το αυτοκίνητο μας στην είσοδο του visitor center και σε 2 δευτερόλεπτα έχουμε βρει (μάλλον μας βρήκε) κάποιον για να μας πάει εκεί. Παζάρι και με 15jd μας αφήνει στην μικρή Πέτρα.

Φτάνουμε στο πάρκινγκ και μπροστά στην είσοδο γίνεται έλεγχος για το Jordan Pass. Ακολουθούμε το μονοπάτι που πάει αριστερά, μας προτείνουν ένα τζιπ που με 5jd σε πάει λίγο παραπέρα. Θέλουμε να κάνουμε όλη την πεζοπορία, η μέρα είναι πανέμορφή, οπότε συνεχίζουμε με τα πόδια.. Δυο μικρά σκυλάκια χαίρονται που μας βλέπουν. Ο ήλιος εμφανίζεται πίσω από τα βουνά και δεν ακούγεται απολύτως κανένας ήχος. Μόνο τρεις άλλοι τουρίστες μας προσπερνούν στα γρήγορα, αλλά άμεσα εγκαταλείπουν και αποφασίζουν να πάρουν το τζιπ. Η απόλυτη ηρεμία, ένα πολύ ιδιαίτερο τοπίο, μια μαγική στιγμή… Σχηματισμοί βράχων κάπου μοιάζουν με τους πρώην προέδρους των ΗΠΑ (Mount Rushmore)… Σεληνιακό τοπίο!








Χώμα, πέτρες, σκόνη, λίγα λουλούδια και κάποιοι καρποί που μοιάζουν με μικρά καρπούζια. Φάε να δούμε αν είναι δηλητηριώδες!

Χάνουμε για λίγο τον δρόμο μας (το ίντερνετ δεν πιάνει εδώ), καθώς αρχικά δεν υπάρχουν πινακίδες. Σαν σενάριο που ξεδιπλώνεται μπροστά μου, κάνω εικόνα ένα κογιότ να απομακρύνεται με ένα κόκκαλο ενώ είμαστε πρωτοσέλιδο στην τοπική εφημερίδα. Συνέρχομαι από τις ομιλίες καθώς μας προσπερνάνε ένας ξεναγός με τους εξερευνητές της πλάκας (όχι σαν εμάς) και πάμε ξοπίσω τους. Λίγα μέτρα παραπέρα η πινακίδα μας δείχνει την σωστή κατεύθυνση. Τώρα δεν σας χρειαζόμαστε. Τα σκαλιά αρχίζουν, μπορείς να πας και με γαϊδούρι αν θέλεις.

Σε κάποια σημεία βρίσκεσαι στο χείλος του γκρεμού, οπότε καλύτερα να μην κάνεις πολύ πίσω για εκείνη την πολυπόθητη φωτογραφία! Από ψηλά βλέπεις την έρημο Wadi Araba, ενώ μας προσπερνάνε βεδουίνοι με τα έντονα βαμμένα μαύρα μάτια τους. Τρομερή θέα!









Κατεβαίνουμε σκαλιά και από μακριά βλέπουμε δείγμα ανθρώπινου πολιτισμού. Φτάσαμε στο Μοναστήρι, ένα εκθαμβωτικό και καλοδιατηρημένο μνημείο! Περάσαμε σχεδόν μια ώρα κοιτάζοντας τα αξιοθέατα…

Σταματάμε κάπου για έναν καφέ με κάρδαμο (ο ένας ζητάει 2, ο άλλος 3Jd) για να επεξεργαστούμε αυτά που είδαμε. Μπροστά μας περισσότερα σκαλιά, κάπου λένε 700 αλλού εώς και 850, δεν τα μέτρησα κιόλας να σας πω την αλήθεια. Προσοχή καθώς κάποια από αυτά γλιστράνε πολύ!








Αν πας πίσω με τα πόδια στο visitor center θα έχεις διανύσει 12χλμ άλλα εμείς έχουμε άλλο σχέδιο. Πηγαίνοντας προς τους Βασιλικούς τάφους, ακολουθούμε μια πινακίδα για την πράσινη διαδρομή του χάρτη (Al Kubtha Trail). Θέλουμε την καλύτερη θέα που μπορεί να σου δώσει με το θησαυροφυλάκιο στο πιάτο σου! Πολλά σκαλιά (εμ τι άλλο; ) τα οποία γλιστράνε, κάποιες διάσπαρτες πινακίδες με μπερδεμένες πληροφορίες. Παίρνουμε λάθος μονοπάτι, επιστροφή και νέα προσπάθεια. Σαύρες, πουλιά, κατσίκια, γάτες μας συνοδεύουν στην βόλτα μας. Η θέα στο θέατρο από πολύ ψηλά.







Ένα μικρό μαγαζάκι έχει αποκλείσει την θέα και πρέπει να μπείτε μέσα για να την απολαύσετε . Η στάση και ο καφές (1jd) είναι καλοδεχούμενοι και η εικόνα απίστευτη!

Όλα εκεί μπρος στα μάτια σου, στην άκρη του γκρεμού. Να πω την αλήθεια, το μυαλό ήθελε άλλα τα πόδια αδυνατούσαν να ακολουθήσουν. Η Α πήγε γρήγορα να πιάσει μια καλή γωνιά για να κάτσει με τα πόδια της να κρέμονται στον γκρεμό. Με δυσκολία προσέγγισα την άκρη, την ώρα που μια τρελή τουρίστρια είχε κυριολεκτικά κρεμαστεί για να βγάλει φωτογραφία για το Facebook… Σε αυτή την περιοχή έχουν γίνει αρκετά ατυχήματα ατρόμητων/άμυαλων επισκεπτών.







Μετα από 30 λεπτά αφήνουμε πίσω το μαγικό τοπίο και επιστρέφουμε από το ίδιο μονοπάτι. Περνάμε μπροστά από τους Βασιλικούς τάφους και λίγο αργότερα φτάνουμε στο θησαυροφυλάκιο. Κοιτάζω ψηλά, εκεί που βρισκόμασταν νωρίτερα και βλέπω άλλους στην θέση μας… Μια αιωνιότητα αργότερα ρίχνουμε μια τελευταία ματιά στον χώρο και μπαίνουμε στο φαράγγι, επιστροφή στην πραγματικότητα. Έχουμε διανύσει 18χλμ με πολλά σκαλιά αλλά δεν είμαστε κουρασμένοι (ψέματα, τα πόδια τρέμουν) !

Αφήνοντας πίσω το θησαυροφυλάκιο νιώθω ήδη μια νοσταλγία. Θα ξαναδούμε ποτέ το μνημείο;











Στο εστιατόριο Zawaya γεμίζουμε τα άδεια στομάχια μας χωρίς να το ευχαριστηθούμε ιδιαίτερα. Οι γεύσεις μοιάζουν εξευρωπαϊσμένες με άτολμη ποσότητα μπαχαρικών.

Επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο μας καθώς το πρωί έχουμε και πάλι αλλαγή! Ετοιμάζουμε τα σακίδια και πέφτω σε έναν ύπνο χωρίς όνειρα…

 

[BASILISPAP]

Wadi Rum για 2 βράδια μέρος Α…



Ένας απροσδιόριστος ήχος με βγάζει από τον λήθαργο. Μέχρι που ακούγεται ο μουεζίνης, βρε που χάθηκες εσύ; Μπάνιο και πάμε για πρωινό, απολαμβάνουμε τις νοστιμότατες ελιές, χούμους, φαλάφελ, zaatar, labneh, πίτες, χουρμάδες και την θέα καθώς το φως παίζει παιχνίδια με τα τριγύρω βουνά.

Τελευταίος έλεγχος για τυχόν ξεχασμένα πράγματα στο δωμάτιο και η πόρτα κλείνει για άλλη μια φορά. Σταματάμε στο viewpoint της Wadi Musa από ψηλά για μια τελευταία φωτογραφία. Βάζουμε βενζίνη και πάλι, περνάμε μέσα από χωριά και μικρές πόλεις. Εργασίες ασφάλτωσης στο μισό οδικό δίκτυο, ενώ συνολικά μας χωρίζουν 120χλμ από το νέο κρεβάτι μας.

Στην χώρα δεν περπατάει κανείς, μέχρι και μια καμήλα πήρε ταξί (η αλήθεια είναι ότι πολλοί ντόπιοι κάνουν ωτοστόπ)!






Φτάνουμε στο Wadi rum visitor center, όπου και γίνεται έλεγχος στο Jordan Pass. Από εκεί απομένουν άλλα 5χλμ μέχρι το ομώνυμο χωριό . Μας παραλαμβάνουν από το camp μας, καθώς για να συνεχίσεις από εδώ με δικό σου όχημα πρέπει να έχεις 4χ4 και να πληρώσεις φόρο.

Πρώτη φορά σε αληθινή έρημο, κοιτάμε αδηφάγα τριγύρω. Εδώ γυρίστηκαν αρκετές ταινίες πχ The Martian, πραγματικά αισθάνθηκα σαν να βρίσκομαι στον Άρη.

Το χρώμα της άμμου κάνει φοβέρες εναλλαγές. 30 λεπτά αργότερα και αφού έχουμε προσπεράσει πάμπολλες άλλες κατασκηνώσεις επιτέλους φτάνουμε στην δική μας.

Το Wadi Rum Desert Hear Camp με 3jd για 2 βραδιές με πρωινό και βραδινό στην τιμή. Ναι, δεν είναι τυπογραφικό λάθος, απλά έτσι μαζεύουν πελάτες και μετά θα χρυσοπληρώσεις τα υπόλοιπα. Ενδεικτικά είναι από τις λίγες κατασκηνώσεις με αναρτημένες τις τιμές τους https://www.wadirumdesertheart.com/ .







Μπαίνουμε στην τέντα μας, σε λίγα λεπτά καταλαβαίνουμε ότι καλυτέρα να πάμε στον κοινό χώρο όπου προσφέρουν νερό, τσάι και καφέ δωρεάν. Μεσημεριάτικα καθόμαστε μονοί μας κάτω από τους ανεμιστήρες προσπαθώντας να δροσιστούμε. Κυριολεκτικά εκατοντάδες μύγες οι οποίες εξαφανίζονται το βραδύ και γυρνάνε ξανά την επόμενη μέρα. Ευτυχώς οι ανεμιστήρες διώχνουν τις περισσότερες. Κοιτάζω μέσα από τα παράθυρα και φαίνεται σαν να παρακολουθείς τηλεόραση καθισμένος στο σαλόνι σου.

Ένα έντομο κάνει ηλιοθεραπεία στα λιγοστά φυτά του χώρου καθώς μια γάτα ήρθε να μας ρωτήσει αν χρειαζόμαστε κάτι. Τουλάχιστον είναι ευγενικοί.

Μην έχοντας και πολλά να κάνουμε παραγγέλνουμε φαγητό. Γενικά στην χώρα η κουζίνα είναι πολύ εύκολη αν τρως κρέας, αλλιώς την έκατσες.







Αύριο έχω μια έκπληξη για την Α, για σήμερα θα κάνουμε μια βόλτα δίαρκειας μίας ώρας με την καμήλα κατά την δύση του ηλίου. Ο καθένας έχει την δική του, η μια με όνομα μπανάνα και η άλλη… Δεν θυμάμαι. Η καμήλα σκύβει και ξαπλώνει στην ζεστή άμμο. Ανεβαίνεις πάνω της και στο πρόσταγμα του αφέντη, σηκώνει πρώτα τα πίσω πόδια. Το σώμα αιωρείται προς τα μπροστά, νιώθεις να χάνεις την ισορροπία σου και ότι θα πέσεις. Ευτυχώς ευθυγραμμίζεται άμεσα. Μαζί μας θα έρθει και ένας συμπαθητικός νεαρός ο οποίος δεν καταλαβαίνει γρι αγγλικά και αφού δεν ξέρουμε Αραβικά επικοινωνούσαμε με νοήματα και ζωγραφίες στην άμμο.

Ξεκινάμε και αφήνουμε πίσω μας τα πάντα. Ναι χαμογέλα εσύ, ο ποπός σου θα πονάει αύριο, όμως έχουμε σβήσει ακόμα κάτι από το bucket list μας! Οι καμήλες επιτίθενται με μανία σε κάθε θάμνο που βρίσκεται στο διάβα μας, λένε ότι είναι κακότροπα πλάσματα. Περπάτα άχρηστο ζώο, εγώ σε πληρώνω.

I’m a poor and lonesome cowboy (Lucky luke)… Ο ήλιος χάνεται πίσω από τον ορίζοντα. Κόστος για αύτη την δραστηριότητα, 40jd η κάθε καμήλα.







Επιστρέφοντας υπάρχει κινητικότητα, οι παλιοί γύρισαν από τις δραστηριότητες της ημέρας και ήρθαν νέοι πελάτες. Βαλίτσες αραδιασμένες, έχουμε γείτονες, οι τουαλέτες είναι γεμάτες. Ακούω ότι το φαγητό σερβίρεται στις 7, πάμε χαλαροί στις 7:01 (μην μας πούνε και πεινασμένους) και υπάρχει ήδη ουρά. Βάζουμε από τον μπουφέ κάτι να τσιμπήσουμε, ξανά και ξανά. Καλές γεύσεις, καλή ποικιλία εν μέσω συνοδείας τσαγιού.

Μας δείχνουν τον παραδοσιακό τρόπο μαγειρέματος των Βεδουίνων στην άμμο. Εκεί κάναμε την γνωριμία τριών πολύ συμπαθητικών Ιταλών, ένα ζευγάρι και η φίλη τους. Δέσαμε πολύ εύκολα σαν παρέα. Απόψε είμαστε περίπου 15 φιλοξενούμενοι, μετά το φαγητό οι βεδουίνοι έβαλαν μουσική και μας έδειξαν έναν μονότονο χορό τον οποίο χορέψαμε και εμείς. Ειδικά εγώ του έδωσα και κατάλαβε (not). Στο τέλος μαζευτήκαμε όλοι γύρω από την εξωτερική φωτιά και ακούγαμε τα αστεία του νεαρού ιδιοκτήτη.

Σχεδόν 11 το βράδυ πάμε στην λιτή (και όχι πολύ καθαρή) τέντα μας, ίσα ίσα που χωράει ένα κρεβάτι και μπορούμε με δυσκολία να περάσουμε στο πλάι. Το μπάνιο είναι κοινό σε εξωτερικό χώρο, βγαίνω για να πλύνω τα δόντια μου. Κοιτάζω ψηλά ενώ τα πολλά άστρα ανταποδίδουν το βλέμμα μου, γύρω γύρω σκοτάδι και απολυτή ησυχία.

Χώνομαι κάτω από τις πολύ ζεστές κουβέρτες και χαζεύω λιγάκι στο ιντερνέτ! Λίγα λεπτά μετά έχει πάει 4 και το ξυπνητήρι χτυπάει με μανία…

 

[BASILISPAP]

Wadi Rum για 2 βράδια μέρος Β…



Άσε με ρε μαμά, δεν έχω σχολείο σήμερα… Το βλέφαρο τρεμοπαίζει, προσπαθώ να καταλάβω γιατί έβαλα ξυπνητήρι. Ότι προεξέχει έξω από την κουβέρτα είναι παγωμένο, το κρύο έντονο. Ο μήνας έχει αλλάξει, γιατί είναι σκοτεινά έξω; Είναι 4 το πρωί, πληρώνω και από πάνω γι’ αυτό; Ένα τσάι στα γρήγορα, ο ιδιοκτήτης με την τσίμπλα στο μάτι μας περιμένει στο αυτοκίνητο.

Είμαστε ντυμένοι ζεστά και καθόμαστε μέσα, τα μάτια βρίσκονται κολλημένα στο τζάμι και την σκοτεινή έρημο. Φτάνουμε στο visitor center, περιμένουμε σχεδόν μισή ώρα μέχρι να έρθουν να μας πάρουν παραπέρα. Πετάγεται η Α και λέει ότι προτιμάει να μείνει έξω και (αφού κάνω ότι μου λέει αυτή) καθόμαστε και οι δυο στην καρότσα. Τρία μόλις μέτρα παραπέρα καταριέμαι την απόφαση της. Τρομερό κρύο, ευτυχώς ο οδηγός σταματάει και μας προσφέρει κυριολεκτικά γούνες. Πολύ καλυτέρα έτσι με την χαραυγή να αρχίζει.

Σε απροσδιόριστο χρόνο φτάνουμε σε ένα ξέφωτο όπου κάποιοι βρίσκονται μαζεμένοι. Ο πιλότος (Νορβηγός με μουστάκι που θυμίζει φώκια) μας προσφέρει πρωινό, μπισκότα και καφέ την ώρα που οι εργάτες ετοιμάζουν το αερόστατο. Σε έναν ιδανικό κόσμο θα ήθελα να κρατήσω μυστική την έκπληξη μέχρι και το τελευταίο λεπτό. Αλλά ο ιδιοκτήτης στην κατασκήνωση με ρώταγε πράγματα και δεν γινόταν αλλιώς.

Αργά και σταθερά, το πανί αποκτά άλλη διάσταση, το φουσκώνουν με τεράστιους ανεμιστήρες και ζεστό αέρα. Μέχρι που φαίνεται ένας πανέμορφος κίτρινος όγκος που αιωρείται με δυσκολία. Με ανυπομονησία παρακολουθούμε την ενημέρωση για περιπτώσεις ανάγκης και για εξοικείωση με τους κανόνες ασφαλείας. Με τις εντολές του πληρώματος μπαίνουμε ανά τετράδες σε κάθε ένα από τα τέσσερα τετράγωνα διαμερίσματα στο καλάθι. Μαζί με τον πιλότο έχουμε σύνολο 17 άτομα. Δεν υπάρχει χώρος ούτε για καρφίτσα επιπλέον.

Η ζέστη από την φλόγα είναι καλοδεχούμενη, το αερόστατο αρχίζει να ταλαντεύεται και ξαφνικά αφήνουμε την γη! Τρομερή αίσθηση, ήθελα εδώ και πολλά χρόνια να το κάνω αυτό, από τότε στην Bagan που τα είδαμε από κοντά για πρώτη φορά. Ακόμα ο ήλιος δεν έχει ανατείλει, το αερόστατο συνεχίζει την άνοδο του και ο πιλότος κάνει συνεχώς διορθωτικές κινήσεις. Κάθε λίγο ακούς τον έντονο βρυχηθμό της φλόγας, μέχρι που αποκτάμε το απαραίτητο ύψος. O ήλιος ανατέλλει, οι βράχοι μοιάζουν με μικρά νησιά σε μια καφέ θάλασσα. Πανέμορφη στιγμή από τα 4030 πόδια (1200 μέτρα) και με τον πιλότο να περιστρέφει το αερόστατο για να βλέπουμε οι πάντες . Όπως όλα σε τούτη την ζωή, αρχίζει η κάθοδος μέχρι το καλάθι να συρθεί στο χώμα…








Συνολικά η πτήση διήρκησε μια ώρα και χαίρομαι που αποφασίσαμε να το κάνουμε κατά την Ανατολή. Αργότερα το φως δεν είναι τόσο ιδιαίτερο. Το επόμενο γκρουπ περιμένει για να κάνει το ίδιο. Βγαίνουμε με δυσκολία από το καλάθι και καθόμαστε ξανά στην καρότσα του αυτοκίνητου. Από μακριά ενώ προσπερνάμε γραμμές τραίνου, βλέπουμε το αερόστατό να ανεβαίνει ξανά.

Ενδεικτικά να αναφέρω ότι χρειάζεται να κλείσετε από νωρίς και το κόστος είναι 130-140jd ανά άτομο ανάλογα με την εταιρεία που θα επιλέξεις και βρεις διαθεσιμότητα.







Επιστρέφουμε στην κατασκήνωση μας, σε λίγα λεπτά φεύγουμε για την οκτάωρη ημερήσια εκδρομή με τζιπ. Συνοδοιπόροι μας το τρίο των Ιταλών καθώς και δυο συμπαθητικοί Ολλανδοί. Στις θέσεις μπροστά κάθονται δυο από τα πολλά αδέλφια που εργάζονται στην κατασκήνωση.

Πρώτή στάση σε έναν όμορφο αμμόλοφο όπου και ανεβαίνουμε για μια πολύ όμορφη θέα. Διάσπαρτα ίχνη στην άμμο από άγνωστα ζωύφια/ερπετά, μια νεκροκεφαλή καμήλας με το χαρακτηριστικό μαντήλι που βάζουν οι ντόπιοι στο κεφάλι τους.








Αρχαίες επιγραφές μέσα στο φαράγγι, από τα καραβάνια που κάποτε έκαναν εμπόριο στην περιοχή (Khazali Canyon).






Φαράγγι Burdah και η μικρή αψίδα… Στάση για καφέ σε μαγαζάκια που πουλάνε ενθύμια. Τρομερή θέα και απο εδώ!






Σκαρφάλωμα, εκεί όπου υπάρχει και το σπίτι του Λόρενς (Lawrence House) αν και μάλλον είναι ένας τρόπος να γεμίσουν τον διαθέσιμο χρόνο.







Σταματάμε για μια ώρα περίπου σε μια σκιά, όπου το δίδυμο οδηγού - συνοδηγού ανάβει φωτιά και μας ετοιμάζει ένα νόστιμο γεύμα. Από εκεί συνεχίζουμε στον βράχο με το ιδιαίτερο σχήμα μανιταριού. Εδώ συναντάμε για πρώτη και τελευταία φορά Έλληνες στο ταξίδι μας.









Φτάνουμε στην Μεγάλη αψίδα (Um Fruth Rock Bridge ) όπου και έχει μεγάλη ουρά. Αν θέλεις ανεβαίνεις έναν βράχο ο οποίος γλιστράει τρομερά. Φτάνοντας πάνω είσαι πραγματικά ψηλά, όλοι σπρώχνονται για περάσουν χωρίς να υπάρχει κάτι για να σταματήσει την πτώση σου (ω μη γένοιτο) και έρχονται από τις δυο κατευθύνσεις. Ένα μείγμα ιδανικό για ατυχήματα, απορώ με κάποιους γονείς που ανεβάζουν τα παιδιά τους εκεί πάνω.







Δοκιμάσαμε Sandboarding για πρώτη φορά στην ζωή μας. Είναι ΠΑΡΑ πολύ δύσκολη η ανηφόρα, καθώς το πόδι σου βουλιάζει και κάνει μισό βήμα πίσω. Φτάνοντας πάνω (ενω οι παλμοί σου χτυπάνε κόκκινο και τα πνευμόνια ψάχνουν να βρουν οξυγόνο) προσπαθείς να σηκώσεις την άκρη της σανίδας για να μην βουλιάζει στην άμμο. Αυτά στην θεωρία, γιατί στην πράξη κλάφτα Χαράλαμπε. Αφού με προσπέρασε ένας σκαραβαίος, έφτασα με τα πολλά κάτω. Ο Ιταλός το έκανε άψογα, και πήγε ξανά και ξανά και ξανά!! Και μόνο που τον έβλεπα κουράστηκα!

Στην συνέχεια θα δούμε την περιοχή όπου γυρίστηκε η ταινία the Martian, καταλαβαίνω γιατί επέλεξαν τον χώρο αυτό! Εκπληκτική εικόνα! Η άμμος εδώ είναι έντονο ροζ/κόκκινο…

Ο οδηγός αφήνει το τιμόνι (την ώρα που το αυτοκίνητο κινείται) και κρέμεται από την πόρτα ρωτώντας μας για την συνέχεια. Τέλος πάμε για την δύση του ηλίου παρέα με έναν καφέ που σιγοψήνεται σε μια πρόχειρη φωτία.





Είναι μια δραστηριότητα που αξίζει αλλά όταν βλέπεις να γίνεται κατά κόρον απο εκατοντάδες τζιπ χάνει λίγο από την αίγλη του. Όλοι κάνουμε το ίδιο, ο ένας μετά τον άλλο σαν τα πρόβατα. Κόστος δραστηριότητας 45jd το άτομο, ανάλογα με τον αριθμό του εκάστοτε γκρουπ.

Στο βραδινό είχε πολλούς νεότερους απόψε. Θα χρειαστεί να δώσουμε μάχη για το ποιος θα πρωτοφάει, νομίζω οτι ήρθε η ώρα να (κατα)πλήξω τους θεατές με τις χορευτικές πιρουέτες μου! Τρώγοντας ακούμε το μυστικό της ημέρας. Ένα ζευγάρι από τους χθεσινούς (hardcore εξηντάρηδες), έφυγαν μόνοι τους για μια μεγάλή πεζοπορία από τα ξημερώματα. Τόσες ώρες μετά και δεν έχουν επιστρέψει, έξω πίσσα σκοτάδι και τα κινητά δεν έχουν σήμα στην περιοχή. Άκαρπες έρευνες απο τους ντόπιους, είναι σχετικά κοντά και με τη Σαουδική Αραβία. Λέγεται ότι αν φτάσεις στα σύνορα και δεν επιστρέψεις πίσω, σε πυροβολούν χωρίς πολλά πολλά. Τρώμε αμήχανα και μετά από μια ώρα περίπου εμφανίστηκαν σαν να μην τρέχει τίποτα. Ιδρωμένοι και κουρασμένοι (αλλά άνετοι, δεν καταλαβαίνουν γιατί υπήρξε αυτή η κινητοποίηση) μας ανέφεραν ότι έκαναν 30χλμ τριγύρω στην περιοχή.

Το βράδυ ακούγαμε τα ίδια αστεία του ιδιοκτήτη ο οποίος πρέπει να έχει πει αυτόν τον λόγο ίσα με 1600 φορές. Ένα ψεύτικο μπάνιο, καθώς η πίεση είναι η ελάχιστη και δεν επιτρέπει την χρήση του τηλεφώνου. Ευτυχώς τα μωρομάντηλα αποδεικνύονται σωτήρια! Άυριο θα αφήσουμε και την έρημο πίσω μας. Πρίν καν ακουμπήσω το κεφάλι στο μαξιλάρι ροχαλίζω ήδη…

 

[BASILISPAP]

Aqaba για 1 βράδυ…


Τρώμε το πρωινό μας παρέα με τους Ιταλούς οι οποίοι βιάζονται καθώς θέλουν να φτάσουν νωρίς στην Πέτρα. Αποχαιρετίομαστε ανταλλάσσοντας τηλεφωνά, ευχές και υποσχέσεις για να βρεθούμε ξανά κάποτε. Επιστρέφουμε στο πάρκινγκ του χωριού, το αυτοκίνητο μας είναι ακόμα εδώ! Ο συνολικός λογαριασμός των δραστηριοτήτων που κάναμε, δεν ήταν ακριβώς αυτός που περίμενα. Όταν του είπα ότι συμφωνήσαμε ήδη για τις τιμές προσποιήθηκε ότι δεν το θυμόταν. Τελικά πληρώσαμε τα συμφωνηθέν και αποχωρήσαμε. Πως γίνεται και σε παρόμοιες καταστάσεις η τιμή είναι πάντα υψηλότερη και ποτέ λιγότερη;

Σήμερα έχουμε μόνο 65χλμ απόσταση, ευτυχώς γιατί μας καθυστερούν μεγάλα φορτηγά.
Πρόκειται για το μοναδικό λιμάνι της χώρας, με γείτονες την Σαουδική Αραβία. Η θερμοκρασία είναι περίπου 28 βαθμούς, μια χαρά. Μια πόλη σχεδόν 200000 κατοίκων με πολλούς ντόπιους τουρίστες λόγω του καλυτέρου κλίματος τον χειμώνα.

Πριν από την είσοδο στην πόλη γίνεται έλεγχος από αστυνομία και τελωνείο. Η Aqaba είναι φορολογικός παράδεισος οπότε όλα είναι φθηνότερα εδώ.

Επιλέξαμε το Taj Hotel με 31jd με πρωινό, όπου και μας έκαναν δωρεάν αναβάθμιση! Τα δωμάτια μεγάλα, καθαρά και με καλή τοποθεσία αν έχεις όχημα. Το προσωπικό είναι ευγενικό και επαγγελματίες και το πρωινό μια χαρά.

Δώσαμε τα βρώμικα ρούχα σε πλυντήριο με τιμή περίπου 3jd το κιλό. Πήγαμε και πάλι σε κάβα Sweis liquor store (1,75jd η μεγάλη μπύρα)!! Πάρε κόσμε, όλα τζάμπα λέμε!

Στο αρχικό πλάνο μας, θέλουμε να κάνουμε κατάδυση αλλιώς δεν υπάρχει λόγος που ήρθαμε εδώ. Όμως λίγο η κούραση, λίγο κάτι προσωπικό αποφασίσαμε να πάμε παραλία.

Στα 12χλμ από το ξενοδοχείο βρίσκεται η παραλία Berenice beach club με είσοδο 13jd ο καθένας. Με την είσοδο παίρνεις και πετσέτα παράλιας. Μπήκαμε στην ερυθρά θάλασσα, το νερό είναι κρύο και φυσάει λιγάκι. Χαλαρώνουμε στις ξαπλώστρες, λίγη ηλιοθεραπεία παρέα με έναν παγωμένο καφέ. Μείναμε μέχρι την δύση του ηλίου, γενικά η παραλία δεν είναι κάτι το αξιόλογο. Απέναντι μέχρι και η Αίγυπτος φαίνεται.







Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για ντους και να ετοιμαστούμε για την έξοδο μας. Με την προτροπή του διαμαρτυρόμενου στομαχιού φύγαμε για το δωρεάν πάρκινγκ στο κέντρο. Ανταλλάξαμε και πάλι χρήματα, ξοδεύουμε γρηγορότερα απ’ ότι θα πίστευα! Περπατήσαμε μέχρι την αποβάθρα, πολύ ζωντανή πόλη. Αγοράσαμε νόστιμους ξηρούς καρπούς για όταν υπάρχει επιθυμία για κάτι γρήγορο στο αυτοκίνητο.

Επιλέξαμε το τουριστικό εστιατόριο Shinawi, όπου οι σερβιτόροι έφερναν συνεχώς σε όλους τους πελάτες λάθος παραγγελία. Τι ποτά, τι φαγητά, όλα λάθος! Οι γεύσεις ήταν καλές και οι τιμή περίπου 25jd.

Ένα κουνούπι μου χάλασε την ξεκούραση, το εξολόθρευσα με χαρά τα ξημερώματα…