Κούβα Κούβα, η εκδρομή των ονείρων μας στο νησί της επανάστασης.

[psilos3]

Οι πρώτες συζητήσεις στα νησιά

Μου το ‘χε πει ο Νίκος άλλωστε, τη πρώτη φορά που το ανέφερα πριν χρόνια, «Άμα είναι να το ψάξουμε, να το ψάξουμε σοβαρά, όχι μόνο να λέμε λόγια» και είχε απόλυτο δίκιο γιατί συνήθως κάπως έτσι γίνεται η αρχή. Βέβαια εγώ ακόμα τότε δεν είχα περάσει τα σύνορα ούτε για να πάω στη Βουλγαρία, που ναι μια ώρα δρόμος από τη Θεσσαλονίκη, και η Λατινική Αμερική μου φάνταζε μέγεθος δυσθεώρητο. Πόσο άδικο είχα…

Αύγουστος του 2017 λοιπόν, και πάνω που οργώναμε τα βόρεια Δωδεκάνησα, μεταξύ Λειψών και Λέρου ή Λέρου και Πάτμου (μικρή σημασία έχει), ακούστηκε πάλι η ίδια ατάκα:

-Να το ψάξουμε σοβαρά φίλε!

-Και φυσικά θα το ψάξουμε ρε φίλε, με την επιστροφή μας απ’ τις διακοπές, θα κάνουμε τη σχετική έρευνα για να έχουμε ένα μπούσουλα. Ημερομηνίες ξέρουμε;

-Ναι, μέσα Μαρτίου του 2018, να είμαστε καλά.

-Ωραία, αρχίζει η έρευνα για εισιτήρια αρχικά

-Και όχι μόνο φίλε, έρευνα και για το πώς θα κινηθούμε, θα σου στείλω να διαβάσεις ότι καλό βρω.

-Από πού θα μου στείλεις;

-Ε, από travelstories.gr φυσικά, πού αλλού;

Τι σας έχω πει εγώ τόσες φορές; Ποιο είναι το δόγμα μου; Ο κανόνας που λέει ότι τα επόμενα ταξίδια οργανώνονται καλύτερα όταν είσαι σε ταξίδι! Αυτό συνέβη πάλι.

22 Σεπτέμβρη του 2017, ένα μήνα και κάτι μετά είχε μπει για τα καλά ο στόχος. Ένα από κείνα τα ΠΣΚ που κρατάς για το τελείωμα του καλοκαιριού, και σε βρίσκει πάλι στα Δωδεκάνησα, στο νότο αυτή τη φορά. Κι έχεις κατέβει με υλικό προς συζήτηση.

Σε ένα παραδοσιακό νησιώτικο τραπέζι λοιπόν στη πανέμορφη Σύμη, έχει απλωθεί ο τυπωμένος χάρτης της Κούβας, με εμφανείς τις πόλεις και τις κεντρικές οδικές αρτηρίες. Είναι πλέον σούρουπο και φυσάει ένα αεράκι, οπότε το χάρτη τον κρατάει από τη μία ένα μπουκάλι beefeater και από την άλλη το φορητό Bluetooth ηχείο που εκείνη την ώρα παίζει Σωκράτη. Η συζήτηση έχει ανάψει για τα καλά:

-Ξεκινάμε από Αβάνα και βλέπουμε Βινάλες, Τρινιδάδ, Σιενφουέγος;

-Καλά και δε θα φτάσουμε μέχρι το Καμαγουέι;

-Αυτό προϋποθέτει να νοικιάσουμε αμάξι. Είσαι σίγουρος;

-Ναι θα νοικιάσουμε, αλλά πρέπει να βιαστούμε.

-Πώς να βιαστούμε εδώ ακόμα δε κλείσαμε εισιτήρια, είναι κοντά στα 900€ και μου φαίνονται ακριβά.

-Τι άγχεσαι, όλα θα γίνουν, με το που πέσουν κάτω από 800 τα κλείνουμε.

-Εντάξει μέσα, αλλά να δούμε και το μαυσωλείο στη Σάντα Κλάρα, μη πάμε ως εκεί χωρίς να το δούμε.

-Ναι κάτι θα κάνουμε, θα το εντάξουμε στο πρόγραμμα. Άλλη ερώτηση;

-Βαραντέρο δε θα σταματήσουμε καθόλου δηλαδή;

-Όχι βέβαια, τι είμαστε τίποτα τουρίστες που δεν έχουν δει ήλιο και θάλασσα στη ζωή τους; Άμα είναι να πάμε γι’ αυτό, ας μείνουμε Ελλάδα.

-Καλά, καλά, έχουμε χρόνο ακόμα για να το φτιάξουμε το πρόγραμμα, κάτσε να βρούμε μια τα εισιτήρια…

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• …

  Go to chapter

  Go
• 15

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 2 of 15

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[psilos3]

Οι πρώτες συζητήσεις στα νησιά

Μου το ‘χε πει ο Νίκος άλλωστε, τη πρώτη φορά που το ανέφερα πριν χρόνια, «Άμα είναι να το ψάξουμε, να το ψάξουμε σοβαρά, όχι μόνο να λέμε λόγια» και είχε απόλυτο δίκιο γιατί συνήθως κάπως έτσι γίνεται η αρχή. Βέβαια εγώ ακόμα τότε δεν είχα περάσει τα σύνορα ούτε για να πάω στη Βουλγαρία, που ναι μια ώρα δρόμος από τη Θεσσαλονίκη, και η Λατινική Αμερική μου φάνταζε μέγεθος δυσθεώρητο. Πόσο άδικο είχα…

Αύγουστος του 2017 λοιπόν, και πάνω που οργώναμε τα βόρεια Δωδεκάνησα, μεταξύ Λειψών και Λέρου ή Λέρου και Πάτμου (μικρή σημασία έχει), ακούστηκε πάλι η ίδια ατάκα:

-Να το ψάξουμε σοβαρά φίλε!

-Και φυσικά θα το ψάξουμε ρε φίλε, με την επιστροφή μας απ’ τις διακοπές, θα κάνουμε τη σχετική έρευνα για να έχουμε ένα μπούσουλα. Ημερομηνίες ξέρουμε;

-Ναι, μέσα Μαρτίου του 2018, να είμαστε καλά.

-Ωραία, αρχίζει η έρευνα για εισιτήρια αρχικά

-Και όχι μόνο φίλε, έρευνα και για το πώς θα κινηθούμε, θα σου στείλω να διαβάσεις ότι καλό βρω.

-Από πού θα μου στείλεις;

-Ε, από travelstories.gr φυσικά, πού αλλού;

Τι σας έχω πει εγώ τόσες φορές; Ποιο είναι το δόγμα μου; Ο κανόνας που λέει ότι τα επόμενα ταξίδια οργανώνονται καλύτερα όταν είσαι σε ταξίδι! Αυτό συνέβη πάλι.

22 Σεπτέμβρη του 2017, ένα μήνα και κάτι μετά είχε μπει για τα καλά ο στόχος. Ένα από κείνα τα ΠΣΚ που κρατάς για το τελείωμα του καλοκαιριού, και σε βρίσκει πάλι στα Δωδεκάνησα, στο νότο αυτή τη φορά. Κι έχεις κατέβει με υλικό προς συζήτηση.

Σε ένα παραδοσιακό νησιώτικο τραπέζι λοιπόν στη πανέμορφη Σύμη, έχει απλωθεί ο τυπωμένος χάρτης της Κούβας, με εμφανείς τις πόλεις και τις κεντρικές οδικές αρτηρίες. Είναι πλέον σούρουπο και φυσάει ένα αεράκι, οπότε το χάρτη τον κρατάει από τη μία ένα μπουκάλι beefeater και από την άλλη το φορητό Bluetooth ηχείο που εκείνη την ώρα παίζει Σωκράτη. Η συζήτηση έχει ανάψει για τα καλά:

-Ξεκινάμε από Αβάνα και βλέπουμε Βινάλες, Τρινιδάδ, Σιενφουέγος;

-Καλά και δε θα φτάσουμε μέχρι το Καμαγουέι;

-Αυτό προϋποθέτει να νοικιάσουμε αμάξι. Είσαι σίγουρος;

-Ναι θα νοικιάσουμε, αλλά πρέπει να βιαστούμε.

-Πώς να βιαστούμε εδώ ακόμα δε κλείσαμε εισιτήρια, είναι κοντά στα 900€ και μου φαίνονται ακριβά.

-Τι άγχεσαι, όλα θα γίνουν, με το που πέσουν κάτω από 800 τα κλείνουμε.

-Εντάξει μέσα, αλλά να δούμε και το μαυσωλείο στη Σάντα Κλάρα, μη πάμε ως εκεί χωρίς να το δούμε.

-Ναι κάτι θα κάνουμε, θα το εντάξουμε στο πρόγραμμα. Άλλη ερώτηση;

-Βαραντέρο δε θα σταματήσουμε καθόλου δηλαδή;

-Όχι βέβαια, τι είμαστε τίποτα τουρίστες που δεν έχουν δει ήλιο και θάλασσα στη ζωή τους; Άμα είναι να πάμε γι’ αυτό, ας μείνουμε Ελλάδα.

-Καλά, καλά, έχουμε χρόνο ακόμα για να το φτιάξουμε το πρόγραμμα, κάτσε να βρούμε μια τα εισιτήρια…

 

[psilos3]

Προετοιμασία & εισιτήρια

Λίγες μέρες μετά, Παρασκευή απόγευμα 6 Οκτωβρίου και η τύχη μας χαμογελούσε. μετά το σχόλασμα μου, κι ενώ τυχαία καθόμουν και κοιτούσα εισιτήρια, το μάτι μου πέφτει πάνω στη τιμή της Airfrance. Ήταν αρκετά κάτω απ’ ότι περιμέναμε, στο σύνολο της 608 ευρώ για πτήση Αθήνα – Παρίσι – Αβάνα και επιστροφή με το ίδιο ακριβώς δρομολόγιο. Περιττό να σας πω ότι δεν υπήρξαν δεύτερες σκέψεις. Η επικοινωνία ήταν άμεση, και το πρώτο αλλά σημαντικότερο βήμα του ταξιδιού μας είχε γίνει. Πέντε ακριβώς μήνες πριν την αναχώρηση, είχαμε στα χέρια μας τα εισιτήρια και ήμασταν ενθουσιασμένοι.



Εδώ να σας πω κάτι πολύ σημαντικό αναφορικά με τέτοια ταξίδια. Δεν αρκεί μόνο να πληρώσεις φθηνότερα, αλλά να ξέρεις τι πληρώνεις. Για παράδειγμα υπήρχαν εισιτήρια με 80-100 ευρώ φθηνότερα, αλλά με πολλές ώρες αναμονής σε αεροδρόμια π.χ. του Καναδά. Πιστέψτε με, οι 4 ώρες αναμονής και στο πήγαινε και στο έλα στο αεροδρόμιο του Παρισίου δεν ήταν τίποτα. Αν τυχόν και βρείτε οικονομική μετάβαση προσέξτε καλά αυτό το κομμάτι. Τι να το κάνω να περιμένω μέσα σε ένα αεροδρόμιο, σε μια χώρα που ίσως χρειάζομαι και βίζα για να κάνω μια βόλτα έξω; Τι νόημα έχει να είμαι 35 ώρες στο δρόμο και να φτάσω κατάκοπος;

Να αναφέρω επιπλέον ότι η περίοδος αυτή (αρχή Οκτωβρίου) είναι στάνταρ περίοδος προσφορών της AirFrance / KLM. Αν κάποιος έχει κατά νου να ταξιδέψει από τις γιορτές και μετά καλό θα είναι να το ξέρει. Το είδα δύο συνεχόμενες χρονιές το συγκεκριμένο. Σε πολλές πτήσεις μετ’ επιστροφής προς λατινική Αμερική σου χαρίζουν κυριολεκτικά το ένα εισιτήριο.

Το επόμενο βήμα ήταν να βγάλουμε το πρόγραμμα προκειμένου να κλείσουμε τα υπόλοιπα κομμάτια του ταξιδιού, εξίσου βασικά. Με μεγάλη δυσκολία καταλήξαμε στις 4 διανυκτερεύσεις εκτός Αβάνας, στο κέντρο συγκεκριμένα του νησιού, αποκλείοντας ορισμένους προορισμούς, και δύο ήταν οι βασικότεροι λόγοι γι’ αυτό:

1. Δύσκολη μετακίνηση. Εσωτερική πτήση δεν υπήρχε περίπτωση να χρησιμοποιήσουμε. Είχαμε ακούσει πολλά και δυστυχώς όχι άδικα. Επίσης η μετακίνηση με Viazul αλλά και με κοινόχρηστα ταξί ήταν κάτι που μας προβλημάτιζε μιας και κανένας δε μπορεί να σου εγγυηθεί τη συνέπεια τους. Η ενοικίαση αυτοκινήτου αποτελούσε μονόδρομο.

2. Σωστή κατανομή χρόνου. Δεν υπήρχε σε καμία περίπτωση η ευελιξία να πηγαινοέρχεσαι εντός Κούβας, κυρίως λόγω κακού οδικού δικτύου, αλλά και άλλων αρκετών περιορισμών στην οδήγηση οι οποίοι και θα αναφερθούν παρακάτω. Έπρεπε να ακολουθήσουμε μία «νορμάλ» κυκλική σειρά, για να δούμε όσα περισσότερα αξιοθέατα μας ήταν επιτρεπτό.

Συνεπώς το πρόγραμμα καταρτίστηκε ως εξής : Αβάνα – Ρεμέδιος (Σαντα Κλάρα) – Τρινιδάδ – Σιενφουέγος – Αβάνα.

Η διαδρομή όπως αποδίδεται στο χάρτη:

Όπως μπορείτε να διαβάσετε πιο κάτω (αν έχετε το κουράγιο βέβαια) αποδείχτηκε ιδανική επιλογή, καθώς σε μια χώρα όπως αυτή δε λείπουν διαφόρων ειδών απρόοπτα. Στεναχωρηθήκαμε που έμεινε εκτός πλάνου το Βινάλες, όμως βασιστήκαμε στη λογική, όχι στα θέλω μας. Είναι σ’ αυτά που θα κάνουμε στην επόμενη επίσκεψη μας στη Κούβα. Επίσης συμφωνήθηκε ότι θα βγει εντελώς εκτός και το ενδεχόμενο του Βαραντέρο. Πραγματικά δεν υπάρχει κανένας λόγος, και δε το μετανιώσαμε στιγμή.

Έχοντας καταλήξει πλέον στο πρόγραμμα, και μετά από μια σχετική έρευνα στο φόρουμ, τέσσερις μήνες πριν την αναχώρηση μας κλείσαμε και το αυτοκίνητο από το http://havanautos.com . Πιστέψτε με είναι ιδανικός χρόνος για Κούβα, και όπως ίσως να γνωρίζετε, στη περίπτωση που το αμελήσετε ενδεχομένως να μείνετε χωρίς αμάξι. Δε συζητάμε καν το ενδεχόμενο να βρείτε επιτόπου… Η ιδιαιτέρως τσουχτερή τιμή που το κλείσαμε για τέσσερα 24ωρα ήταν 280$ περίπου, τα οποία κρατήθηκαν από τη πιστωτική. Στη τιμή συμπεριλάβαμε και δεύτερο οδηγό σε περίπτωση που χρειαζόταν προς 30$ συνολικά, καθώς και 10$/ημέρα για ασφάλεια. Στο email που μας ήρθε αναγράφεται ότι ο κάτοχος της κάρτας ο οποίος πληρώνει, πρέπει να είναι στα άτομα που ταξιδεύουν με το αυτοκίνητο. Δε ξέρω αν πρακτικά το ελέγχουν. Επίσης δίδονται 200$ σαν εγγύηση κατά τη παραλαβή του αυτοκινήτου, τα οποία παίρνεις πίσω όταν το παραδίδεις. Τέλος, πρέπει να υπάρχει τρομερή ακρίβεια στις ώρες παράδοσης, αλλιώς χρεώνεσαι ολόκληρη την επόμενη ημέρα!

Αφού είχαμε λύσει τα δύο πιο περίπλοκα ζητήματα, τα υπόλοιπα φαινόντουσαν παιχνιδάκι. Στο θέμα της διαμονής βασιστήκαμε στο Airbnb κάτι που μας δικαίωσε απόλυτα. Θέλαμε να μείνουμε μόνο σε σπίτια, και καθόλου ξενοδοχεία, άντε ενοικιαζόμενα δωμάτια. Η λογική μας (σε τέτοια ταξίδια που γίνεται πάντα) είναι να το ζούμε όσο πιο κοντά στη κουλτούρα του λαού γίνεται… Η διαμονή κυριότερα και το φαγητό κατά δεύτερο λόγο αποτελούν μέρος αυτής.

Να πω ότι στη Κούβα, τα σπίτια που προορίζονται για τουρίστες έχουν ειδική σήμανση και πληρούν κάποιες στάνταρ προδιαγραφές. Η συμβουλή μου είναι να μη το φοβηθείτε καθόλου, και να νοικιάσετε σπίτι/δωμάτιο. Αναφορικά με τις τιμές θα αναφερθώ αναλυτικά στη κάθε περιοχή, ωστόσο έχετε στο μυαλό σας ότι πληρώναμε από 10$ έως 15$ το πιο ακριβό ανά άτομο τη νύχτα. Αρκετά χαμηλά νομίζω, γιατί με 24$ δολάρια πχ είχες ολόδικο σου σπίτι στην Αβάνα, το οποίο φιλοξενούσε από 2 που ήμασταν εμείς, έως 6 άτομα. Συμφέρει σε κάθε περίπτωση έναντι του ξενοδοχείου, και βλέπεις και το παραδοσιακό της υπόθεσης.

Στο θέμα Βίζα & ασφάλεια, διαλέξαμε το ένα από τα 4 πρακτορεία στην Αθήνα που εξυπηρετούν αυτή τη δουλειά καθώς η πρεσβεία δεν εξέδιδε πλέον βίζα. Η τιμή που μας δόθηκε ήταν μαζί με ασφάλεια, 55€ το άτομο όπου και συμφωνήσαμε, πολύ λιγότερα από το αντίστοιχο πρακτορείο στη Θεσσαλονίκη που μου ζήτησε 90€. Η Βίζα ήταν δεκαήμερης παραμονής και μας κάλυπτε ακριβώς.

Το τελευταίο που απόμενε πριν την αναχώρηση μας, ήταν τα ψώνια που έπρεπε να κάνουμε καθώς είχαμε λύσει τα υπόλοιπα όλα και πολύ βασικά.

Αρχικά προμηθευτήκαμε αντάπτορες για ρεύμα, προκειμένου να μπορούμε να φορτίσουμε τις συσκευές μας. Αμερικάνικου τύπου σε Ευρωπαϊκό. Σας πληροφορώ ότι χρειάστηκαν παντού, και σας δείχνω και μια φωτογραφία για το πώς είναι. Μπορείτε να τους βρείτε σε κάθε κατάστημα με ανταλλακτικά ηλεκτρονικών, και δε θα σας κοστίσουν πάνω από 2€.

Επίσης επειδή είχαμε τρομάξει (αδίκως ίσως) με όλα όσα διαβάζαμε, κάναμε μια ετοιμασία σε ότι αφορά τις προμήθειες. Πέρα από χαρτιά υγείας και σαμπουάν κτλ, αγοράσαμε ένα σωρό τρόφιμα και τα κουβαλήσαμε μαζί μας. Από μπισκότα και κρουασάν, μέχρι ξηρά τροφή, παστέλια, μπάρες δημητριακών, ξηροκάρπια κτλ κτλ. Εννοείται ότι τελικά δε καταναλώθηκαν ούτε τα μισά απ’ όλα αυτά και γίνανε δώρο στους Κουβανούς. Μη κάνετε το ίδιο λάθος, πάρτε τα απολύτως απαραίτητα σε ότι αφορά τα σνακ, γιατί όντως δεν είναι μια χώρα που βρίσκεις ότι θέλεις όποτε το θέλεις, αλλά μη τρελαθούμε κιόλας… Βέβαια αυτά αλλάζουν ανά διαστήματα, και καλό είναι να πληροφορείστε μέσω του φόρουμ για σχετικές ελλείψεις στη χώρα.

Γνωρίζαμε ακόμη τον καιρό που θα συναντήσουμε (καλοκαιρινές για εμάς συνθήκες) και φροντίσαμε να μην επιβαρύνουμε τις αποσκευές μας με περιττό χειμωνιάτικο ρουχισμό. Χρειάστηκαν διπλά και πλέον μπλουζάκια, γιατί οι συνθήκες ζέστης ήταν πολύ υψηλές, και μόνο μια μέρα που υπήρξε βροχή ένα τύπου μακρυμάνικο. Τα ζεστά χειμερινά ρούχα που φορούσαμε φεύγοντας, μας χρειάστηκαν ξανά μόλις πιάσαμε Παρίσι στην επιστροφή.

Αρκετά σημαντικό επίσης να έχετε μαζί σας αντηλιακό, ένα η και περισσότερα καθώς ο ήλιος καίει αν και δε το καταλαβαίνετε αρχικά τόσο έντονα, καθώς και κάποιο γαλάκτωμα για το κάψιμο. Τη πάτησα τη πρώτη μέρα κιόλας, και το βράδυ πασαλειφόμουν με οδοντόκρεμες! Μικρό το κακό όμως, δε πτοούμαστε από αυτά.

Τέλος προμηθευτήκαμε αρκετά από τα απαραίτητα φάρμακα που πρέπει να υπάρχουν σε τέτοια ταξίδια, παυσίπονα, αντιπυρετικά, χάπια για το στομάχι, φυσικός ορός για τα μάτια, σταγόνες, αλλά και ταμπλέτες για τα κουνούπια μαζί με spray αντιμετώπισης. Επίσης τα περισσότερα ήταν αχρείαστα αλλά είναι κάτι που πότε δε ξέρεις αν θα σου χρειαστεί, οπότε καλό είναι να υπάρχουν.

Το μόνο που περιμέναμε πλέον ήταν τις μέρες να περάσουν…

 

[psilos3]

Ημέρα του ταξιδιού

Η πολυπόθητη Παρασκευή 9 Μαρτίου είχε φτάσει, και αξημέρωτα βρεθήκαμε στο Ε. Βενιζέλος προκειμένου να αναχωρήσουμε. Περάσαμε το τσεκ ιν σχεδόν πρώτοι και παραλάβαμε τα εισιτήρια, τον έλεγχο στα διαβατήρια, και επιβιβαστήκαμε στη πτήση της Air France για Παρίσι.

Ήταν μια ωραία πτήση τριών ωρών με υπέροχη θέα.

Μετά την άφιξη μας, και καθώς γνωρίζαμε ότι έχουμε κοντά 4 ώρες στο αεροδρόμιο του Παρισίου, ψάξαμε αρχικά να δούμε το terminal αναχώρησης για να μη τρέχουμε τελευταία στιγμή, και κάτσαμε για ένα καφεδάκι. Η ώρα πέρασε πολύ γρήγορα, και ανυπομονούσαμε να επιβιβαστούμε στο αεροσκάφος. Ήταν εξάλλου η πρώτη μεγάλη πτήση εκτός Ευρώπης και για τους δύο, και το συναίσθημα ήταν υπέροχο, δεδομένου ότι πετούσαμε και για Αβάνα.

Η Air France μας είχε ενημερώσει από τη προηγούμενη ότι κάτι άλλαξε, και δε θα εξυπηρετούσε αυτή τη συγκεκριμένη πτήση αλλά μία άλλη εταιρεία low cost συγκεκριμένα, η Wammos. Δε μας πτόησε κάτι τέτοιο, καθώς είχαμε τα κανονικά προνόμια επιβατών, τα οποία είχαμε πληρώσει.

Το λεωφορείο έκανε κοντά στο 20λεπτο να φτάσει στο αεροπλάνο, τόσο που αναρωτιόμουν πόσο μεγάλο παίζει να είναι το SDG. Αφού διαπιστώθηκε ένα τεχνικό πρόβλημα και μας είχαν σα τους χαζούς άλλα 20 λεπτά μέσα σε ένα σταματημένο λεωφορείο επιβιβαστήκαμε.

Ο κακός χαμός μέσα στο αεροσκάφος, καθώς όλοι έψαχναν να βολευτούνε και να αλλάξουν τις θέσεις τους για να κάθονται κοντά με τη παρέα/οικογένεια τους. Ένα μπάχαλο που το πλήρωμα προσπαθούσε να βάλει σε τάξη. Επίσης άλλοι να παραπονιούνται για τις οθόνες των επιβατών που δε δούλευαν, άλλοι γιατί δεν είχαν το ταξιδιωτικό κιτ (κουβέρτα, μάσκα κτλ), άλλοι γιατί κι εγώ δε ξέρω τι. Το πλήρωμα εξυπηρετικότατο πάντως σε όλα αν και η καθυστέρηση άλλης μιας ώρας και κάτι μέχρι να πετάξουμε μας κούρασε ιδιαίτερα. Δε μας χάλασε όμως καθώς και κουπονάκι παραλάβαμε δώρο 100€ σε πτήση όταν επιστρέψαμε, αλλά και όπως είπα πηγαίναμε ΑΒΑΝΑ!

Μετά από ένα ταξίδι περίπου 10 ωρών, το οποίο ήταν ευχάριστο καθώς το αεροσκάφος είχε αρκετούς χώρους για να κάνεις τη βόλτα σου και να μη μουδιάσεις, σχετικά άνετες θέσεις -υπενθυμίζω ότι είμαι κοντά στα 2 μέτρα και τα προσέχω αυτά- αλλά και άφθονα αλκοολούχα κατά τη διάρκεια της πτήσης όπως και φαγητά, αφιχθήκαμε στο αεροδρόμιο Jose Marti, έτοιμοι να ζήσουμε το όνειρο.

Είχαμε διαβάσει ότι πέφτει πολύς κόσμος στον έλεγχο διαβατηρίων κατά την άφιξη στη Κούβα και μπορεί να χάσουμε αρκετό χρόνο εκεί, οπότε φερθήκαμε σαν κλασσικοί Έλληνες, και με το που λύσαμε τις ζώνες πήραμε πράγματα και πήγαμε στη πόρτα του αεροσκάφους. Με το που αυτή άνοιξε αρχίσαμε να τρέχουμε προς τον έλεγχο. Όντως περάσαμε τη διαδικασία γρήγορα, κοντά στο 20λεπτο, και όταν η πανέμορφη Κουβανή μου έβαλε τη σφραγίδα ‘’Jose Marti’’ στο διαβατήριο χάρηκα γιατί σκεφτόμουν ήδη τη πρώτη βόλτα νύχτα στην Αβάνα. Αμ δε, τσάμπα η χαρά και τσάμπα το χαμόγελο της Κουβανής…

Αφού πέρασα τον ιατρικό έλεγχο, όπου με ρώτησε ένας γιατρός σε γραφείο μετά τα διαβατήρια από πού ταξιδεύω και μου είπε να περάσω, παρέδωσα το έγγραφο που είχαμε συμπληρώσει στο αεροπλάνο και αφορούσε τη δήλωση των ειδών που κουβαλάς στη χώρα (ποτέ δε κατάλαβα το νόημα του) και έφτασα στο χώρο των αποσκευών. Αποφασίσαμε να περιμένω εγώ για τις βαλίτσες, και ο Νίκος να ασχοληθεί με συνάλλαγμα και αγορά κάρτας Sim, αλλά να βγει και για ένα τσιγαράκι γιατί είχε χαρμανιάσει.

Τι το ‘θελα και χάρηκα που λέτε; Αν δεν έχετε περιμένει βαλίτσα στο αεροδρόμιο της Αβάνας, δεν έχετε δει τίποτα. Μία ανά πέντε λεπτά… Ξεκινούσε ο ιμάντας, σταματούσε ο ιμάντας. Πάλι έπαιρνε τα πάνω του ο ιμάντας και με έκανε να χαρώ, πάλι μετά το απότομο φρενάρισμα και στοπ. Και όλο να πληθαίνει ο κόσμος που ήταν στην αναμονή. Και όλο να παραλαμβάνουν βαλίτσες οι υπόλοιποι εκτός από μένα. Έφαγα κοντά στη μιάμιση ώρα ταλαιπωρίας για να βάλω μυαλό, και να μάθω να κάνω τον Ελληναρά κατεβαίνοντας από τ’ αεροπλάνο. Όλα εδώ πληρώνονται.

Βγήκα συγκρατώντας την επιθυμία μου να κάνω κι εγώ ένα τσιγάρο μετά από όλο αυτό, και αφού έμαθα ότι καταφέραμε να κάνουμε συνάλλαγμα, αλλά όχι να αγοράσουμε κάρτα μιας και ήταν κλειστά, κατευθύνθηκα προς τα ταξί για να ρωτήσω πόσα λεφτά θέλουν για να μας πάνε στο προορισμό μας, κοντά στη πλατεία της Επανάστασης δηλαδή στο σπίτι όπου θα μέναμε. Η τιμή ήταν στάνταρ 25 Cuc ακατέβατα, κάτι που το ξέραμε φυσικά εκ των προτέρων. Συνεννοήθηκαν μεταξύ τους για να σιγουρέψουν τη διεύθυνση, φορτώσαμε τις αποσκευές που ίδρωσα για να πάρω, και ανεβήκαμε στο καινούριο σχεδόν ταξί για να πάμε στο κέντρο.

Εδώ να αναφέρω κάτι που σίγουρα γνωρίζετε ήδη σε ότι αφορά το συνάλλαγμα στη Κούβα, απλά θα βοηθήσει στην ανάγνωση της ιστορίας. Τα νομίσματα έχουν ως εξής:

Cuban Convertible Peso (CUC). Είναι ανάλογο με την ισοτιμία του δολαρίου ένα προς ένα. Τη περίοδο που γράφεται η ιστορία 1€ αντιστοιχεί σε 1,12 Cuc.

Cuban Peso (CUP). Απευθύνεται κυρίως σε Κουβανούς αλλά όχι μόνο. Η αντιστοιχία του σήμερα είναι: 1€ = 29,6 Cup.

Τα μεγάλα χαρτονομίσματα (50 CUC) καταχωρούνται πάντα με την επίδειξη διαβατηρίου.

Οι πρώτες εικόνες από τη Κούβα ήταν μαγικές. Δε περίμενα φυσικά τίποτα λιγότερο. Αρκετά αραιοχτισμένο το από εκεί κομμάτι της Αβάνας, άδειοι τελείως δρόμοι και υποφωτισμένοι, και κάτι οχήματα που δε τα είχα δει στη ζωή μου παρά μόνο σε παλιές Ελληνικές ταινίες. Το σκηνικό συμπλήρωναν ξεχασμένα μπαράκια τύπου καντίνας –στα οποία αδημονούσα να βρεθώ μετά από τόσες ώρες ταξίδι- , πολύ ψηλά φοινικόδεντρα, και μια αρκετά μεγάλη ζέστη.

Φτάσαμε στο σπίτι μετά από 20 περίπου λεπτά, αφού ο ταξιτζής ρώτησε μερικούς περαστικούς για σιγουριά, όπου μας περίμενε ο ιδιοκτήτης του σπιτιού μαζί με την αδερφή της γυναίκας του την Irene, η οποία ήξερε άπταιστα Αγγλικά και μας κατατόπισε πλήρως στα του σπιτιού και της περιοχής. Αρχικά μας κέρασαν το καφέ του καλωσορίσματος κι έπειτα σημείωσαν τα διαβατήρια μας, και μας άφησαν ανανεώνοντας το ραντεβού για το παρα μεθεπόμενο πρωί όπου θα αναχωρούσαμε. Είχαμε νοικιάσει το ίδιο σπίτι και για τις τρεις τελευταίες μέρες στην Αβάνα, οπότε θα αφήναμε εκεί τα πράγματα μας, κάτι που μας διευκόλυνε ιδιαίτερα. Δε παρέλειψαν φυσικά να μας πουν ότι έχουν πούρα και άμα χρειαστούμε να πάρουμε από αυτούς και να μη πληρώσουμε πολλά έξω. Ήμασταν δασκαλεμένοι όμως…

Το σπίτι που νοικιάσαμε θα το βρείτε σαν ‘’★Private apartment★ garden next Revolution Square‘’ και το κόστος ήταν περί τα 24$ τη νύχτα. Μας άρεσε και μας έκανε το κλικ από τη πρώτη στιγμή, ιδιαίτερα η βεράντα του.

 

[psilos3]

Η πρώτη νύχτα στην Αβάνα

(Η τραγουδάρα που δε μπορούσε να ξεκολλήσει από το μυαλό μου, πριν, αλλά και κατά τη διάρκεια της εκδρομής στη Κούβα)

Περιττό να αναφέρω ότι οι περισσότεροι μετά από δουλειά και ξενύχτι, τρίωρη πτήση για Παρίσι, τετράωρη αναμονή, δίωρη σχεδόν καθυστέρηση, δεκάωρη πτήση, κοντά δυο χαμένες ώρες στο αεροδρόμιο, άφιξη στο σπίτι και γνωριμία με τους ιδιοκτήτες, θα έκαναν λογικά ένα ζεστό μπάνιο και θα έπεφταν ξεροί. Συμφωνώ, αυτό λέει οι λογική.

Είπα οι περισσότεροι όμως, όχι όλοι. Και σίγουρα όχι εμείς. Σιγά που θα καθόμασταν σπίτι πρώτη νύχτα στην Αβάνα, κάτι που περιμέναμε πως και πως. Ούτε γι’ αστείο λοιπόν. Εννοείται πως δε κουνήσαμε καν τις βαλίτσες από το σημείο που τις είχαμε παραπετάξει, πήραμε τα κλειδιά και βγήκαμε να πιούμε μερικές μπύρες για το καλώς ήρθαμε, να δούμε και να μυρίσουμε λίγο Κούβα! Εξάλλου σας έχω κάνει γνωστό το κανόνα: «αν δεν ανοίξει η πρώτη μπύρα, δεν έχεις φτάσει στο προορισμό».

Από τη πρώτη κιόλας στιγμή οι διαφορές με όλα όσα είχαμε ζήσει μέχρι τώρα στις εκδρομές μας ήταν εμφανέστατες. Μόνο και μόνο βασικά που περπατάς σε ένα μέρος τόσο μακριά απ’ τη χώρα σου για πρώτη φορά είναι κάτι το μοναδικό σαν συναίσθημα. Μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η ησυχία στους δρόμους παρόλο που ξέραμε ότι η Αβάνα δεν ήταν από τις πρωτεύουσες που είχαμε συνηθίσει. Κάναμε ένα τσεκ σε ένα μπαρ – καντίνα που ήταν κοντά στο σπίτι μας, και αφού διαπιστώσαμε ότι δεν έχει μπύρες αλλά μόνο τσιγάρα & ρούμι κινηθήκαμε προς άγνωστη κατεύθυνση μέσα στη νύχτα.

Περπατήσαμε σε κεντρικούς δρόμους χαζεύοντας τη νυχτερινή Αβάνα, και περίπου στη περιοχή του πανεπιστημίου βρήκαμε ένα αναψυκτήριο το οποίο ήταν ανοικτό και είχε κόσμο να περιμένει, όλους Κουβανούς. Αυτό που διαπίστωσα και τις επόμενες ημέρες, είναι ότι υπάρχουν πολλά αντίστοιχα αναψυκτήρια παντού στη Κούβα, και αποτελεί συνήθεια γι’ αυτούς ένα ελαφρύ σνακ (ψωμάκι με αλλαντικό τύπου μορταδέλα) μαζί με αναψυκτικό που δε κατάλαβα ποτέ τι ήταν. Φοβηθήκαμε να δοκιμάσουμε – κάτι που δε συνέβη ευτυχώς τις επόμενες ημέρες – και αρκεστήκαμε στις παγωμένες μπύρες, το σκοπό δηλαδή που μας έβγαλε στο δρόμο εκείνη τη πρώτη κουρασμένη νύχτα.

Λίγο πιο κάτω συναντήσαμε ένα πάρκο με αρκετό κόσμο, κάτι το οποίο δικαιολογούσε η πρόσβαση στο ίντερνετ. Γενικά σε πόλεις της Κούβας και ειδικότερα στην Αβάνα όπως ίσως να γνωρίζετε, υπάρχουν σημεία πρόσβασης στο Wi-Fi σε δημόσιους χώρους, κυρίως στα πολλά πάρκα που υπάρχουν στη πόλη. Αυτός είναι ο κύριος λόγος πλέον που θα δείτε πολύ κόσμο και ειδικότερα τουρίστες σε πάρκο, κάτι που έχει τη πλάκα του καθώς πέρα από την επικοινωνία με τον έξω κόσμο, είναι και μια καλή ευκαιρία για γνωριμίες με ντόπιους, αλλά και με άλλους τουρίστες.

Κάρτες για πρόσβαση στο ίντερνετ μπορείτε να προμηθευτείτε από τα διάφορα μαγαζιά που θα βρείτε του Κουβανικού φορέα τηλεπικοινωνιών, αλλά και από νετ καφέ, πάντα με το διαβατήριο σας. Αν θέλετε να αποφύγετε την αναμονή και την όλη διαδικασία, υπάρχουν αρκετοί πλανόδιοι με κάρτες των οποίων η χρέωση είναι λίγα cuc παραπάνω. Η πρόσβαση στο ίντερνετ σε σημεία με πολύ συνωστισμό είναι και θέμα τύχης μερικές φορές, καθώς η πολυκοσμία επιβαρύνει τον εξοπλισμό και είναι αδύνατο να συνδεθείς, κάτι που το γνώριζα και λόγω της δουλειάς μου. Σε γενικές γραμμές πάντως το αποτέλεσμα είναι ικανοποιητικό. Το εντυπωσιακό όμως είναι το γεγονός αυτό καθ’ αυτό. Δε μπορείτε πλέον να φανταστείτε πως είναι να είσαι χωρίς πρόσβαση στο ίντερνετ όποτε θέλεις… Είναι πλέον τόσο πολύ στη δική μας καθημερινότητα, όσο και το ηλεκτρικό ρεύμα π.χ., και χωρίς αυτό η ζωή είναι πολύ διαφορετική. Για κάποιους αποτελεί και σοβαρό λόγο μη επίσκεψης στη Κούβα. Τραγικό κατά τη γνώμη μου.

(Ο τρόπος σύνδεσης στο internet μέσω browser, συμπληρώνοντας τα απαραίτητα στοιχεία που αναγράφονται στη κάρτα):

Η κούραση είχε βαρύνει τα πόδια μας αρκετά. Η συνεχόμενη αυπνία μας είχε καταβάλει, αλλά πλέον η ατμόσφαιρα της Κούβας τα κέρδιζε όλα. Δεν είχαμε σκοπό να χάσουμε ούτε στιγμή.

Γυρίσαμε στο σπίτι να κάνουμε ένα μπάνιο και να χαλαρώσουμε. Η βεράντα του σπιτιού μας ήταν υπέροχη, και αποτέλεσε σημείο σταθμό του ταξιδιού. Στη διάθεση μας είχαμε από μία σιδερένια κουνιστή πολυθρόνα η οποία οφείλω να σας πω ότι είναι ακόμα μια πολύ ωραία συνήθεια των Κουβανών και βολεύει καταπληκτικά! Ένα μπανάκι και μια τελευταία μπύρα ήταν αυτό που χρειαζόμασταν. Το ρολόι έγραφε μία μετά τα μεσάνυχτα, η μέρα ήταν τεράστια και μεσολάβησε ταξίδι. Ήταν ώρα για ξεκούραση προκειμένου να εκμεταλλευτούμε την επόμενη μέρα από νωρίς. Και είχε πολλά να μας δώσει…

 

[psilos3]

Καλημέρα από Αβάνα!


Αν κάτι δε περίμενα με τίποτα να συναντήσω, ήταν αυτή η ευχαρίστηση με το κλίμα της Κούβας. Δε λέω, αρκετή ζέστη σε σημείο σκασμού εντός της ημέρας, αν και η περίοδος που πήγαμε ήταν η καλύτερη ομολογουμένως, ωστόσο η ποιότητα ύπνου ήταν το κάτι άλλο. Κοιμόσουν 6-7 ώρες και σηκωνόσουν άλλος άνθρωπος, ξεκούραστος και κεφάτος. Καμία σχέση με το βαρύ κλίμα που έχουμε στα βόρεια…

Ήπιαμε το καφεδάκι μας, πήραμε μερικές προμήθειες στα σακίδια μας, κι από ένα μακρυμάνικο που απλά το κάναμε βόλτες και ξεκινήσαμε για τη πρώτη μας εξόρμηση στην Αβάνα. Ήταν λίγο μετά τις 10 το πρωί και η ζέστη ήδη αρκετή. Στη γειτονιά μας και στους γύρω δρόμους ο κόσμος είχε αρχίσει να κυκλοφορεί από πολύ νωρίτερα

Αφού περάσαμε από ένα Cadecas (ανταλλακτήριο συναλλάγματος) που ήταν κοντά στο σπίτι, σε λιγότερο από 5 λεπτά πατούσαμε τη Plaza la Revolution και η συγκίνηση μου ήταν μεγάλη. Εικόνες που έβλεπα στο ίντερνετ στη τηλεόραση και σε φωτογραφίες από μικρός, ήταν πλέον ολοζώντανες μπροστά μου. Τα μεγάλα κτήρια με τις προσωπογραφίες του Che και του Camilo, η πλατεία, οι απέραντοι άδειοι δρόμοι. Η πρώτη εικόνα που θα δει κάποιος αν ψάξει για την Αβάνα

Κατευθυνθήκαμε προς το πύργο του Jose Marti (José Martí Memorial) απέναντι, όπου χρησιμοποιείται σαν έκθεση – μουσείο, και ανεβαίνοντας έχεις την απόλυτη θέα σε όλη την Αβάνα. Στο ισόγειο υπάρχει έκθεση φωτογραφίας με θέματα της επανάστασης και όχι μόνο, η προτομή του Jose Marti, και ένα κατάστημα αναμνηστικών. Πήραμε το ασανσέρ για να ανέβουμε πάνω, οπού υπήρχε υπάλληλος ακόμα και σ’ αυτό το πόστο. Η θέα της πόλης ήταν καταπληκτική

Είδαμε τη πολύ ωραία φωτογραφική έκθεση, και λίγο πιο κάτω σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο έκανε πρόβα μια παιδική χορωδία. Σταθήκαμε λίγο να δούμε το θέαμα καθώς είχε πολύ κόσμο, κυρίως Κουβανούς. Βγαίνοντας κατευθυνθήκαμε προς το αναψυκτήριο γιατί είχαμε σκάσει. Δεν είχε και το καλύτερο κλιματισμό εκεί μέσα, όποτε η πρώτη Cerveza Crystal της ημέρας και γενικώς της εκδρομής ήταν επιβεβλημένη, μαζί με τη πρώτη εικόνα από τη πλατεία της επανάστασης, την οποία με τη πρώτη ευκαιρία θα κοινοποιούσαμε στους φίλους μας στην Ελλάδα μέσω του Fb. Υπήρχαν πολλοί βλέπετε που δε ξέραν ότι θα πάμε, και μείνανε λίγο με το στόμα ανοιχτό!

Κάναμε τη βόλτα μας στην άδεια πλατεία τις επανάστασης και στους γύρω δρόμους, και μετά βασιζόμενοι στους χάρτες μας και στις πληροφορίες μας το κόψαμε με τα πόδια προς το επόμενο αξιοθέατο που ήταν η Νεκρόπολη (Necrópolis Cristóbal Colón). Αν και νεκροταφείο, πρόκειται για εθνικό μνημείο, ένα από τα μεγαλύτερα της Λατινικής Αμερικής. Ξεχωρίζει για την εικονογραφία του, τα αγάλματα και τις εντυπωσιακές μαρμάρινες κατασκευές, και αποτελεί χώρο ταφής διαφόρων καλλιτεχνών, αθλητών, πολιτικών, συγγραφέων, επιστημόνων και επαναστατών. Κόστος εισόδου 5 Cuc.

Βγαίνοντας, κατηφορίσαμε προς την Avenida 23 που περνάει ακριβώς από κάτω και αποτελεί γνωστό δρόμο με αρκετά καταστήματα, φαγητού ποτού κ.α. Δε παραλείψαμε βεβαίως να προμηθευτούμε από ένα πλανόδιο τη πρώτη μας συσκευασία με εργατικά πούρα περί τα 3 Cuc. Πολύ φθηνά και όχι τίποτα το ιδιαίτερο σε ποιότητα, ωστόσο καπνίζονται ευχάριστα. Να ξέρετε ότι στο αεροδρόμιο τα συγκεκριμένα θεωρούνται τσιγάρα, όχι πούρα. Κάναμε μια στάση να ξαποστάσουμε για μια μπύρα.

Ο επόμενος προορισμός με κατεύθυνση πάντα το κέντρο της Αβάνας, ήταν το πάρκο Λένον (Parque Lennon) σε μια πολύ όμορφη περιοχή του Βεδάδο που δε χορταίναμε να περπατάμε και να φωτογραφίζουμε. Αφού βγήκαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες στο άγαλμα του Τζον, συνεχίσαμε το δρόμο μας προς το κέντρο, περνώντας κι έξω από τη πρεσβεία της Β.Κορέας

Στο δρόμο μας προς το κέντρο πετύχαμε και μια ανοιχτή αγορά στην οποία δε παραλείψαμε να μπούμε και να φωτογραφίσουμε. Πολύ διαφορετικές εικόνες:

Κάναμε μια αναζωογονητική στάση στο Parque Coppelia για μπύρα, επαφή με τον έξω κόσμο μέσω ιντερνετ και δοκιμή του καταπληκτικόυ παγωτού με ρούμι το οποίο ήταν απαραίτητο με τόση ζέστη. Ακολουθήσαμε αμέσως μετά το δρόμο μέσω του πανεπιστημίου (Universidad de la Habana) ενός πολύ όμορφου κτηρίου, και προχωρώντας κεντρικά φτάσαμε στη περιοχή πίσω απ’ το Καπιτώλιο της Αβάνας, η οποία και δεν ήταν και η πιο επιμελημένη.

Το κέντρο όμως και το Καπιτώλιο είναι ίσως το πιο όμορφο κομμάτι, το οποίο φυσικά πλαισιώνεται από ένα πάρκο – όπως και τα περισσότερα αξιοθέατα – και υπέροχα κτήρια. Δυστυχώς δεν ήταν επισκέψιμο μιας και εκτελούνταν εργασίες συντήρησης. Είχε πολύ κόσμο όμως στα σκαλιά και στα πέριξ του.

Αυτό που έπρεπε να κάνουμε οπωσδήποτε, και ο σημαντικός λόγος που κατεβήκαμε ως εκεί ήταν να προμηθευτούμε Κουβανικό τηλεφωνικό αριθμό. Ρωτώντας και ψάχνοντας αρκετά βρήκαμε το κτήριο του φορέα τηλεπικοινωνιών της Κούβας. Ήταν πολύ σημαντικό να έχουμε επικοινωνία μέσω τηλεφώνου εντός χώρας αλλά και για κλήσεις από την Ελλάδα.

Πριν την αναχώρηση ψάχτηκα σχετικά με τις χρεώσεις κινητής τηλεφωνίας, επειδή για επαγγελματικούς λόγους ήταν απαραίτητο να έχω τον αριθμό μου μαζί στη Κούβα. Ίσως να φανούν χρήσιμα σε όσους ψάχνουν απαντήσεις σχετικά. Επικοινώνησα συγκεκριμένα με τη Vodafone, οπότε και αναφέρω τα εξής:

Αρχικά να ξεκαθαρίσω πως η Κούβα ανήκει στη ζώνη 3, κάτι που σημαίνει ότι δε μεταφέρεται κανένα προνόμιο του προγράμματος σου με στάνταρ χρέωση (π.χ. στη Σερβία έδινες 12€/ημέρα και δούλευες τα πάντα σαν να ήσουν στην Ελλάδα). Εδώ μιλάμε για στάνταρ χρεώσεις σχεδόν απαγορευτικές. Τις Ελληνικές εταιρίες εξυπηρετεί η Cubacell.

Κουβα -> Κούβα = 1€/Λεπτό (Εντός χώρας από Ελληνικά νούμερα)

Κούβα προς Ευρ. Ένωση 4€/Λεπτό

Μήνυμα SMS = 49 cents

Εισερχόμενη κλήση = 1,5/Λεπτό

Δεδομένα - Internet = 4€/Mbyte (!!!!)

Γι αυτό λοιπόν είναι προτιμότερο να αγοραστεί Κουβανική κάρτα SIM για εισερχόμενες, επισημαίνω ότι η χρέωση απο Ελλάδα προς Κουβανικό αριθμό είναι 69 cents/Λεπτό. Προσοχή όμως γιατί ο φόρος κινητής και ο ΦΠΑ δεν συμπεριλαμβάνονται, και μπορεί αν μιλήσεις αρκετά να εκτοξευθεί η τιμή. Δώσαμε περίπου 30 Cuc για δεκαήμερη ισχύ της κάρτας και χρόνο ομιλίας.

Μετά τη τόση αγανάκτηση και τα πέρα δώθε μες τον ήλιο, μας άξιζε να ξαποστάσουμε λίγο στο πάρκο της πλατείας και να απολαύσουμε μια παγωμένη Bucanero. Ευτυχώς σ’ αυτή τη χώρα μπύρες πωλούνται παντού! Αυτό που κατάλαβα δε χρειάζεται να έχεις κατάστημα, μπορείς απλά να μετατρέψεις την είσοδο του σπιτιού σου σε ότι θέλεις για έξτρα εισόδημα. Είδαμε αρκετά σπίτια να πωλούν φαγητό, μπύρες, αναψυκτικά, καφέ, και ότι μπορείτε να φανταστείτε. Το ίδιο βράδυ να καταλάβετε αγοράσαμε μπύρα από ένα αυτοσχέδιο μπαρ κοντά στο σπίτι μας το οποίο ήταν στη καθημερινότητα γκαράζ – συνεργείο και μετά μετατρεπόταν σε πάγκο πώλησης χυμών και ποτών. Τα πάντα για την επιβίωση.

Καθίσαμε στο πάρκο, όπου ήπιαμε τη μπύρα μας χαζεύοντας από τη μία τους τουρίστες που έτρεχαν πέρα – δώθε σαν τρελοί, και από την άλλη τους Κουβανούς που περιμένανε με αξιοζήλευτη τάξη και υπομονή τη σειρά τους για τα λεωφορεία της επιστροφής προς τα σπίτια τους λογικά. Παραδίπλα μια παρέα έπαιζε μπάσκετ, και ο Νίκος δεν έχασε την ευκαιρία να δοκιμάσει τις ικανότητες του. Εγώ αρκετά ζαλισμένος από τον ήλιο δεν είχα την ίδια ενέργεια, οπότε και αφιερώθηκα στη Bucanero.

Είχαμε πιάσει απόγευμα πλέον, και ξεκινήσαμε να επιστρέψουμε στο σπίτι για να συμμαζευτούμε λίγο και να βγούμε προς τα έξω. Από ένα Mini market ψωνίσαμε και ένα μπουκάλι Havana Club για το σπίτι το οποίο δε πιστεύαμε ότι μπορεί να κοστίζει μόνο 4,5 Cuc. Ήταν η 3αρα η Αβάνα, όχι η λευκή που όπως κατάλαβα τη θεωρούνε τελευταίας ποιότητας. Οι 2 χυμοί που πήραμε για συνοδευτικό κόστισαν 5 Cuc. Τι ειρωνεία! Ας το πίναμε σκέτο στη τελική, κάτι που μάθαμε τις επόμενες μέρες.

Στο δρόμο ‘’Avenida Salvador Allende’’ που οδηγούσε προς το σπίτι μας, και απέναντι απ’ τον πανέμορφο καθεδρικό ναό ‘’Iglesia Del Sagrado Corazon de Jesus’’, βρήκαμε ένα από τα δύο αγαπημένα μας πάρκα με καλό σήμα Wi-Fi, το λεγόμενο ‘’Parque de La Santa Varela’’. Γινόταν φυσικά ο χαμός από τουρίστες αλλά και Κουβανούς. Είχαμε φροντίσει νωρίτερα να προμηθευτούμε από μια κάρτα πεντάωρη για ίντερνετ, οπότε το μόνο μας μέλημα ήταν να βρούμε κάτι να τσιμπήσουμε και μπύρες, μιας και μια ώρα την αφιερώσαμε εκεί. Ευτυχώς το αναψυκτήριο που είχαμε ανακαλύψει το προηγούμενο βράδυ ήταν αρκετά κοντά!

Φτάσαμε στο σπίτι κατάκοποι αλλά υπερβολικά γεμάτοι από τη πρώτη μας μέρα. Το ρούμι δεν άργησε να ανοίξει και ήταν υπέροχο. Συνοδεύτηκε από ξηρούς καρπούς, κριτσίνια και άλλες προμήθειες που κουβαλούσαμε από την Ελλάδα, και καλής Ελληνικής μουσικής από το καινούριο Bluetooth ηχείο. Κάηκε λίγο η νύχτα, καθώς περιοριστήκαμε σε κοντινή βόλτα, αλλά δε μας ένοιαξε καθόλου.

 

[psilos3]

Αβάνα, ημέρα δεύτερη, η τουριστική!

Σηκωθήκαμε ανάλαφροι και με τρομερή διάθεση να πιούμε το καφεδάκι μας και να ξεκινήσουμε. Όπως είπα πετύχαμε πολύ καλές κλιματολογικές συνθήκες και ο ύπνος όλες αυτές τις μέρες ήταν παραπάνω από καλός και αρκετός. Το πρόγραμμα σήμερα είχε πάλι βόλτα και γνωριμία με τη πόλη της Αβάνας.

Αφού ετοιμαστήκαμε και φύγαμε από το σπίτι, ανηφορίσαμε και πάλι δίπλα προς τη πλατεία της επανάστασης. Είπαμε να φερθούμε λίγο τουριστικά (ήταν η μέρα τέτοια) και να ανεβούμε σε Coco taxi για την εμπειρία. Παραπλεύρως της πλατείας υπήρχε πιάτσα με πολλά διαθέσιμα. Αμέσως δύο-τρεις οδηγοί έπεσαν πάνω μας, για να πάμε μαζί τους, εμείς όμως προτιμήσαμε το πρώτο.

Ενδιαφέρον είχε η στιχομυθία του ενός με το Νίκο, ο οποίος καπνίζει στριφτά τσιγάρα, και αμέσως τον ρώτησε συνωμοτικά χωρίς να ακούν οι άλλοι οδηγοί αν ενδιαφερόμαστε να αγοράσουμε μαριχουάνα. Φυσικά τον ξαποστείλαμε, γιατί αφενός ήμασταν διαβασμένοι από το φόρουμ για τους αυστηρούς νόμους της Κούβας, και αφ’ ετέρου δε πίνουμε μαριχουάνα!

Η εμπειρία είχε πολύ γέλιο αν και τέρμα τουριστική. Από τη πλατεία της επανάστασης μέχρι το Καπιτώλιο χρεωθήκαμε περί τα 14 Cuc, τιμή ιδιαιτέρως υψηλή αλλά χαλάλι. Το βίντεο που έβγαλα από τη διαδρομή έκανε τους φίλους μας στην Ελλάδα να σκάσουν απ’ τη ζήλεια τους μόλις το είδαν. Άξιζε λοιπόν από κάθε άποψη απλά για μια φορά. Εξάλλου αν μας αρέσει κάτι σε τέτοιες εκδρομές είναι το περπάτημα, πόσο μάλλον σε μια πόλη σα την Αβάνα.

Η πρώτη μας στάση ήταν σε ένα τέρμα τουριστικό μπαρ – αξιοθέατο, το πασίγνωστο ‘’Floridita’’, φημισμένο κυρίως για το λόγο ότι εκεί έπινε τα ποτά του ο Ernest Hemingway, άγαλμα του οποίου υπάρχει στη γωνία του μπαρ και βγήκαμε φυσικά φωτογραφία. Οι ηλίθιες απορίες μου του στυλ «μήπως είναι νωρίς ακόμα;», «θα έχει ανοίξει;», και «θα βρούμε κόσμο;» λύθηκαν μονομιάς με το που μπήκαμε μέσα. Μη σας πω ότι σταθήκαμε και τυχεροί μάλιστα καθώς δεν είχε τόση πολυκοσμία, σε σχέση με άλλες μέρες και ώρες.

Αμέσως αριστερά η Κουβανική μπάντα να παίζει και να δίνει το ρυθμό, και οι τουρίστες να χορεύουν στους ήχους της. Ε πώς να μη πιείς το cocktail σου υπό αυτές τις συνθήκες; Γίνεται; Δε γίνεται! Πιάσαμε θέση στο μπαρ και χαθήκαμε στις μουσικές και στο ρούμι. Ωραία φάση, κι αυτό για μια φορά όμως. Κάθε πόλη που σέβεται τον εαυτό της άλλωστε έχει ένα μπαρ (τουλάχιστον) σήμα κατατεθέν για τους τουρίστες. Η τιμή του μοχίτο αν θυμάμαι καλά ήταν στα 5 Cuc.

Βγήκαμε αρκετά πιο χαρούμενοι – είχαμε και κάτι ρούμια στο κεφάλι πλέον – και κατευθυνθήκαμε προς ακόμη πιο κεντρικά. Περάσαμε ένα υπέροχο πάρκο με δέντρα αριστερά δεξιά, και πάγκους με διάφορα σουβενίρ και ζωγραφιές, και κατευθυνθήκαμε στη στάση του Havana bus για να εκδώσουμε εισιτήρια. Ναι το γνωστό τουριστικό ανοιχτό κόκκινο λεωφορείο. Γενικά δε μας αρέσει στις εκδρομές, προτιμούμε να βλέπουμε τα πάντα μόνοι μας, ωστόσο αυτή τη φορά η απόφαση μας ήταν συνειδητή, σχεδόν επιβεβλημένη. Ξέραμε ότι η Αβάνα είναι μια μεγάλη πόλη, και ότι ο μόνος τρόπος να δούμε αρκετά κομμάτια της που δε θα τα βλέπαμε υπό άλλες συνθήκες ήταν αυτός. Κόστος 10 Cuc το άτομο.

Οι πρώτες εικόνες από τη περίφημη Malecon ήταν αν μη τι άλλο εντυπωσιακές! Αφού πέρασε ένα σημαντικό κομμάτι της μεγάλης αυτής παραλιακής οδού, έφτασε μέχρι τα ξενοδοχεία και έστριψε αριστερά για τη Νεκρόπολη και τη πλατεία της επανάστασης, αλλά πέρασε και από σημεία που όντως δε τα είχαμε στα υπόψιν. Ήταν αστείο ότι σε ορισμένα σημεία τα κλαδιά από τους φοίνικες κοπανούσαν πάνω στο δεύτερο όροφο του λεωφορείου κι έπρεπε να σκύψεις. Αλίμονο σου αν ξεχαστείς!

Η βόλτα μας κράτησε περίπου στο δίωρο, και αν εξαιρέσεις το κάψιμο απ’ τον ήλιο οι εντυπώσεις ήταν άριστες. Μας άφησε και πάλι στο κέντρο, στο σημείο της αφετηρίας. Έτσι κι εμείς ψάχνοντας σημείο να ξεδιψάσουμε, αρχίσαμε και πάλι τη περιπλάνηση στα πανέμορφα δρομάκια του κέντρου της Αβάνας.

Βρεθήκαμε στη πλατεία του καθεδρικού ναού του Αγίου Χριστόφορου, ένα πανέμορφο σημείο πραγματικά. Οι φίλες που γνωρίσαμε μόλις από τη Κίνα ανέλαβαν να βγάλουν την απαραίτητη φωτογραφία.

Περάσαμε και από το πασίγνωστο μπαρ ‘’ La Bodeguita del Medio’’ γνωστό για την ανακάλυψη του περίφημου κοκτέιλ μοχιτο, ωστόσο οι ορδές των βαρβάρων εκείνη την ώρα μας απέτρεψαν να μπούμε να πιούμε ένα.

Η βόλτα συνεχίστηκε με Cerveza crystal στο χέρι. Τι να πω για την Αβάνα, θα σας κουράσω σε όλη την ιστορία αλλά η πόλη είναι αποκάλυψη:

Λίγο πιο κάτω για καλή μας τύχη πέσαμε πάνω σε ένα μπαρ που μας κίνησε τη περιέργεια. Σημαία και πινακίδα της Ατλέτικ Μπιλμπάο απ’ έξω, ομάδας που τρέφουμε ιδιαίτερη συμπάθεια και οι δύο. Φυσικά και μπήκαμε για ένα, και μετά άλλο ένα μοχίτο. Μέσα στο μπαρ η διακόσμηση ήταν άκρως ποδοσφαιρική και μας άρεσε πολύ. Μάταια το ψάχναμε τις άλλες μέρες και δε μπορέσαμε να το βρούμε. Τα κακά της έλλειψης ιντερνετ, αλλά δε πειράζει…

Ο ρυθμός της πόλης μας είχε συνεπάρει για τα καλά. Αφού κάναμε ένα σύντομο διάλειμμα για να πάρουμε πίτσα στο χέρι, από ένα μαγαζάκι του κέντρου που πάντα είχε μεγάλη ουρά και μια πίτσα απλή αλλά πεντανόστιμη, συνεχίσαμε τη βόλτα και γνωρίσαμε τους φίλους μας με το καροτσάκι και τις παραδοσιακές καρύδες. Η καρύδα σφάζεται μπροστά σου, και αφού ανοιχτεί η τρύπα στο επάνω μέρος, ρίχνεται άφθονο ρούμι και ένα καλαμάκι για να μπορέσεις να το πιείς. Μάλλον μας συμπάθησαν περισσότερο σε σχέση με άλλους τουρίστες, που και έκπτωση μας έκαναν, και παραπάνω ρούμι μας έριξαν, και χαρτονόμισμα με τον Τσε μας έδωσαν για δώρο, και φωτογραφία βγήκαμε! Με 4 Cuc παρακαλώ.

Το κατάλληλο μέρος για να πιούμε αυτό το ιδιότυπο cocktail – το οποίο ήθελε βέβαια πάγο αλλά δε ντραπήκαμε να το καθαρίσουμε κι έτσι – ήταν η Malecon φυσικά, που εκείνη την ώρα που έδυε ο ήλιος και όλοι βγαίναν τη βόλτα τους, και κυρίως οι κουβανοί, ήταν όνειρο.

Η νύχτα μας βρήκε στο κέντρο, από μπαρ σε μπαρ.

Δεν υπήρχε λόγος να γυρίσουμε πίσω και να ξαναβγούμε άλλωστε, την επομένη μας περίμενε πρωινό ξύπνημα και δρόμος.

Οι παραδόσεις βέβαια τηρήθηκαν πριν τον ύπνο. Ρούμι, πούρο, κουνιστή πολυθρόνα, μουσική και βεράντα…

 

[psilos3]

Σαν βγεις στο πηγαιμό για το Ρεμέδιος

Ξυπνήσαμε νωρίς για να πιούμε το καφέ μας, καθώς είχε έρθει η μέρα που θα ξεκινούσε η περιπλάνηση μας στα ενδότερα της χώρας. Η ευγενέστατη σπιτονοικοκυρά ήρθε στο σπίτι γύρω στις εννιά και μισή, όπου συνεννοηθήκαμε για τη φύλαξη των αποσκευών μας, μιας και τέσσερις ημέρες μετά θα επιστρέφαμε στην Αβάνα στο ίδιο σπίτι. Είναι κάτι που σας συνιστώ να κάνετε για να μη κουβαλάτε άδικα τις αποσκευές σας, ειδικά αν είναι να γυρίσετε στην Αβάνα.

Οι ιδιοκτήτες μας πήγαν με το αμάξι τους μέχρι το χώρο παραλαβής της Havanautos, ένα γραφείο με parking στην Calle 28-A e, απέναντι από ένα μεγάλο ξενοδοχείο.

Είχαμε διαβάσει ότι η ώρα παραλαβής ενδέχεται να έχει σημαντική καθυστέρηση, ωστόσο σε εμάς συνέβη κάτι πρωτόγνωρο. Παραλάβαμε το αυτοκίνητο 10 λεπτά νωρίτερα! Σίγουρα το γεγονός ότι η Irene έκανε την όλη συνεννόηση έπαιξε σημαντικό ρόλο. Όπως και να ‘χει στις 11 παρά το πρωί ήμασταν σχεδόν έτοιμοι για αναχώρηση. Είχαμε ήδη δώσει σε μετρητά τα 200 Cuc που αναφέρω πιο πάνω για εγγύηση, βάλαμε υπογραφές, και κρατήθηκαν σε φωτοτυπία τα διαβατήρια και τα διπλώματα μας.

Το αμάξι ήταν ένα GEELY, καλό για τα δεδομένα Κούβας, αλλά και τίγκα στη πατέντα όπως σύρμα στην ασφάλεια της πόρτας, ξυλόβιδες κτλ. Φυσικά γεμάτο τσαμπουκάδες και γρατζουνιές εξωτερικά οπότε δε παραλείψαμε να βγάλουμε φωτογραφίες (αν και δε μας έλεγξαν στη παράδοση). Επίσης τσεκάραμε προσεκτικά ρεζέρβα και εργαλεία. Όσοι νοικιάσετε αμάξι θεωρήστε δεδομένο ότι θα χρειαστεί μια -τουλάχιστον- φορά να αλλάξετε λάστιχο. Μιλάμε για δρόμους Κούβας, οπότε καλό είναι να είστε προετοιμασμένοι γι’ αυτό το ενδεχόμενο.

Ξεκινώντας την οδήγηση και προσπαθώντας να προσαρμοστώ στα δεδομένα της Αβάνας (τα φανάρια είναι στο επόμενο τετράγωνο απ’ αυτό που κινείσαι), κατάλαβα ότι είναι πιο σημαντικό να προσαρμοστώ στο αυτοκίνητο. Δεν έχω ξαναοδηγήσει ενοικιαζόμενο με το τιμόνι να τζογάρει τόσο πολύ, και να κουνάει τόσο. Λες και οδηγάω σκούνα με 5 μποφόρ πλευρικό άνεμο... Εδώ είμαστε.

Βγαίνοντας στην Εθνική με προορισμό τη Σάντα Κλάρα και μετά το Ρεμέδιος, το πρώτο πράγμα που συνάντησα ήταν ένα κάρο. Ναι κάρο. Στο αριστερό ρεύμα, γιατί στο δεξί είχε ποδηλάτες και πεζούς. Καλώς ήρθατε στη Κούβα! Οτι και να σας πω είναι λίγο. Θέλει προσοχή γιατί πέρα από τις τεράστιες λακκούβες, μπορείς να συναντήσεις οτιδήποτε. Από τύπους στ' αριστερά πάνω στη νησίδα να πουλάνε κρεμμύδια και σκόρδα, μέχρι άλογα με αναβάτες, κότες ή γουρούνια να διασχίζουν το δρόμο... Απίθανη κατάσταση. Δε θα ήθελα να ξέρω πως είναι το βράδυ, γι’ αυτό όπως έχει ξαναγραφτεί σοφά, αν έχετε σκοπό να το κάνετε, αποφύγετε το.

Βάσει αυτή της πραγματικότητας λοιπόν συνεχίσαμε το δρόμο μας, έχοντας τα μάτια μας ορθάνοιχτα για το τι μπορεί να συμβεί. Και τι άλλο στη Κούβα, από αστυνομικούς ελέγχους. Συνέχεια. Σε διαδρομή 3,5 ωρών περίπου με σταμάτησαν τρεις φορές. Χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο. Να πω ότι οι πινακίδες των αυτοκινήτων προς ενοικίαση διαφέρουν σε σχέση με των Κουβανών, ξεχωρίζει δηλαδή ο τουρίστας που οδηγεί από μακριά. Τα όρια ταχύτητας τα σέβομαι γενικώς, πόσο μάλλον και στη Κούβα, οπότε ο έλεγχος περιορίστηκε στα τυπικά, δίπλωμα άντε βαριά διαβατήριο. Φυσικά είτε το άθλιο το Ελληνικό δίπλωμα το ροζ τρίπτυχο που έχουμε, είτε το πάσο, είτε το δελτίο του μπάσκετ να έδειχνα ήταν το ένα και το αυτό. Απλά κοιτούσαν φωτογραφία, χαιρετούσαν ευγενικά, κι από δω παν κι άλλοι…

Εδώ αξίζει να επισημάνω το παράδοξο των αποστάσεων στη Κούβα. Ακόμα και με το δικό σας αμάξι είναι πολύ διαφορετικές οι συνθήκες από αυτό που έχουμε συνηθίσει στη χώρα μας. Οι δρόμοι με όλα τα ευτράπελα και με τις κακές τους συνθήκες δεν είναι για πολλά γκάζια, το ίδιο και τα οχήματα. Αν κάποιος λοιπόν έχει βασιστεί στο Google maps κι έχει στο μυαλό του τις αντίστοιχες αποστάσεις στην Ελλάδα, θα απογοητευτεί. Ας υπολογίζει το διπλάσιο χρόνο για να πέφτει μέσα.

Επίσης, μιας και αναφέρθηκα σ’ αυτό, ενδείκνυται λόγω έλλειψης δικτύου δεδομένων και ίντερνετ, εφαρμογές με offline χάρτες για να κάνετε δουλειά. Το google maps με δεδομένα το ξεχνάτε σίγουρα.

Προσωπικά το μόνο που δοκίμασα ήταν το Here, πολύ αξιόπιστο και κανένα πρόβλημα στους δορυφόρους, αλλά δε δούλευε η φωνητική πλοήγηση γιατί δεν υποστηριζόταν λόγω γλώσσας (μη ισπανόφωνης) του τηλεφώνου, και δε το χα ψάξει νωρίτερα ο αφελής. Βασίστηκα λοιπόν στις οδηγίες του αγαπητού μου συνοδηγού, και χρησιμοποιούσαμε την εφαρμογή μόνο σαν «ζωντανό» χάρτη για το δρόμο.

Ευτυχώς η διαδρομή συνεχίστηκε φυσιολογικά, και βοήθησαν σημαντικά σ’ αυτό τα 2 πλαστικά σεϊκερ του φραπέ που κουβαλούσαμε μαζί μας, τα μπισκοτάκια και οι προμήθειες, αλλά και η μουσική, καθώς είχα σκεφτεί και κουβαλήσει μια μικρή θήκη με CD η οποία πραγματικά μας έσωσε. Σε τρεισήμισι σχεδόν ώρες περάσαμε έξω από το κόμβο της Σάντα Κλάρα.

Συνεχίσαμε ακόμα 40 λεπτά φτάνοντας στο προορισμό μας επιτέλους που δεν ήταν άλλος απ’ το Ρεμέδιος. Λίγο πριν κάναμε στάση για να φουλάρουμε βενζίνη, όπου δεν υπήρχε περίπτωση να βγάλω άκρη με το αυτόματο σύστημα αν δε με βοηθούσε μετά από δέκα λεπτά που κοιτούσα σαν το χαζό ο υπάλληλος του πρατηρίου. Η τιμή της βενζίνης ήταν παρόμοια με την Ελλάδα, περίπου 1,5 CUC / λίτρο.

To Remedios ήταν ο πρώτος σταθμός μας εκτός Αβάνας, και η επιλογή ήταν μετά από ψάξιμο, καθώς είχαμε διαβάσει πολύ καλά λόγια, και θέλαμε να είμαστε κοντά στη Σάντα Κλάρα αλλά όχι να μείνουμε εκεί, θέλαμε παραλία σχετικά κοντά μπας και κάνουμε καμιά βουτιά (Cayo Santa Maria), να έχουμε το Τρινιδάδ σε απόσταση ωρών, και να μη φάμε παραπάνω ώρες στο δρόμο. Ιδανική επιλογή. Παρκάραμε προσωρινά στη πλατεία για να τσεκάρουμε τα χαρτιά μας που έγραφαν την οδό της διαμονής μας.

Δυσκολευτήκαμε πάρα πολύ να βρούμε το κατάλυμα μας, αφού φάγαμε καμιά ώρα να ρωτάμε αριστερά – δεξιά και να ψάχνουμε τις οδούς και τους χάρτες, ώσπου μας «έκοψε» να πάρουμε τηλέφωνο μιας και είχαμε στη διάθεση μας το Κουβανικό αριθμό. Ο φίλος μας ο Lester, ιδιοκτήτης του ‘’Hostal Buen Viaje’’ ενός πολύ όμορφου συγκροτήματος με ενοικιαζόμενα δωμάτια, μας παρέλαβε σε 5 λεπτά και μας οδήγησε στο χώρο του που ήταν 2-3 λεπτά μακριά απ’ τη πλατεία με τα πόδια. Του έκανε ιδιαίτερη εντύπωση μόλις του είπαμε ‘’Grecia’’ καθώς ήμασταν μόλις οι δεύτεροι του Έλληνες πελάτες στα 11 χρόνια που είχε το χώρο αυτό. Η γυναίκα του μας έφερε φρέσκο παγωμένο χυμό για το καλωσόρισμα και μας κατατόπισε στο πολύ όμορφο δωμάτιο, το πιο ακριβό που πληρώσαμε στη Κούβα, κόστους 28$ τη βραδιά.

Αφού ολοκληρώσαμε με τα διαδικαστικά, συμφωνήσαμε για το πρωινό της επομένης κόστους 5 cuc το άτομο το οποίο ζητήσαμε να είναι έτοιμο στη τραπεζαρία στις 8 το πρωί της επομένης. Επίσης φροντίσαμε να αφήσουμε το αμάξι σε φυλασσόμενο χώρο και όχι στο δρόμο με κόστος 2 cuc τη βραδιά. Λίγο αργότερα κατάλαβα ότι ο «φυλασσόμενος χώρος» δεν ήταν τίποτα περισσότερο από την αυλή του γείτονα… Χαλάλι, είχα το κεφάλι μου ήσυχο, όχι ότι υπήρχε κάποιος λόγος άγχους βέβαια. Τέλος, αφού της ζητήσαμε να μας κλείσει ένα τραπέζι για τις 8 το βράδυ στο πιο γνωστό paladares της πόλης, πετάξαμε τα πράγματα όπως να ναι στο δωμάτιο, και βγήκαμε για τη πρώτη αναγνωριστική βόλτα (και τη πρώτη μπύρα μη ξεχνιόμαστε) στο Remedios. Διαδρομή, κούραση, και ζέστη μας είχαν αγανακτήσει… Χρειαζόμασταν μια παγωμένη Bucanero άμεσα.

Κάναμε τη βόλτα μας στα στενάκια της πόλης, και φτάσαμε στη κεντρική πλατεία που είναι αφιερωμένη στον εθνικό ήρωα και συγγραφέα Χοσέ Μαρτί. Χαρακτηριστικό αξιοθέατο οι δύο καθολικές εκκλησίες η μία απέναντι από την άλλη. Λέω και γράφω τη λέξη «πόλη» καθώς πληροφορήθηκα ότι ο πληθυσμός είναι κοντά στις 45.000 κατοίκους, ωστόσο εμάς το μόνο που μας έδωσε ήταν η αίσθηση του χωριού. Παντού κόσμος με ποδήλατα, κάρα, παιδάκια να παίζουν στο δρόμο, άνθρωποι να κάθονται στις αυλές τους χαμογελαστοί, ελάχιστα αυτοκίνητα και θόρυβος. Γενικά μια πολύ ωραία και αυθεντική εικόνα.

Ξαποστάσαμε ένα μισάωρο στη πλατεία, και γυρίσαμε στο δωμάτιο να κάνουμε ένα μπάνιο και να ετοιμαστούμε για το φαγητό μας, το πρώτο «καλό» γεύμα στη Κούβα. Βγήκαμε και κάναμε μια βόλτα και από την άλλη μεριά, όπου υπάρχουν μερικά καταστήματα – σπίτια με σουβενίρ. Πρώτη φορά άκουσα για την ανταλλακτική οικονομία του τύπου δώσε μου το μπλουζάκι που φοράς και πάρε 3 μαγνητάκια κι ένα ζωγραφιστό πιάτο. Να και κάτι καινούριο.

Προχωρήσαμε ως το άγαλμα της δημοκρατίας, ένα σύμβολο της απελευθέρωσης της Κούβας από τον αποικιακό ζυγό, και φτάσαμε ξανά στη πλατεία της πόλης για να πάμε στο «Paloma» το πολύ ωραίο paladar που σας ανέφερα.

Μου άρεσε πολύ το στυλ, καθώς ήταν η πρώτη φορά που πηγαίναμε σε τέτοιο χώρο. Σαν ένα παλιό αρχοντικό που μαγείρευε στη κουζίνα του και σέρβιρε στο σαλόνι του. Από τα εξαιρετικά πιάτα που διέθετε, διαλέξαμε τηγανιτή μπανάνα, που μας φάνηκε σαν πατάτα, φασόλια με καστανό ρύζι, ένα πιάτο σήμα κατατεθέν της εκδρομής που δε θα με πείραζε να το τρώω και κάθε μέρα στο σπίτι μου, και κοτόπουλο τηγανιτό. Φάγαμε με τη συνοδεία λευκού ρουμιού, το οποίο φυσικά και συνδυάζεται εξαιρετικά με το φαγητό. Μείναμε απόλυτα ευχαριστημένοι από τις επιλογές μας.

Βγαίνοντας κάναμε ένα στοπ στο διπλανό ακριβώς μπαρ για ένα ποτό, αλλά ήταν πολύ ήσυχο και δε μας τράβηξε. Κανένα πρόβλημα, τη νύχτα μπορούμε να τη φτιάξουμε μόνοι μας παντού άλλωστε. Όπως κάναμε το περασμένο Αύγουστο στο Αγαθονήσι, κάναμε και το Μάρτιο στο Ρεμέδιος. Μπουκαλάκι ρούμι, πούρο, μουσική και άραγμα στη πλατεία του χωριού. Τι καλύτερο;

Ούτε η βροχή που μας έπιασε σε κάποια φάση ήταν ικανή να μας χαλάσει τη διάθεση. Για κανένα λόγο, ήμασταν στην άλλη άκρη του κόσμου, στο ταξίδι της ζωής μας. Βρήκαμε την ευκαιρία για ένα ποτάκι ακόμα μέχρι να κοπάσει, ώστε να επιστρέψουμε για ύπνο γεμάτοι από ικανοποίηση για ακόμη μια μέρα. Εξάλλου η επόμενη ήταν επίσης σημαντική.

 

[psilos3]

Σάντα Κλάρα και μετ’ εμποδίων Τρινιδάδ. Ημέρα περιπέτειας.


Το εγερτήριο ήταν στις 8 και το πρωινό μας περίμενε ήδη στο πολύ όμορφο προαύλιο χώρο. Τι να πω γι’ αυτό το γεύμα, ένα τραπέζι γεμάτο ωραία πράγματα, από τα χαρακτηριστικά μικρά pancakes, ψωμί με βούτυρο και μέλι, φυσικό χυμό, γάλα, καφέ, μαρμελάδες, κ.α. Πρώτη φορά δοκίμασα και τροπικά φρούτα, χωρίς πάντως να ενθουσιαστώ ιδιαίτερα.



Παρέλαβα το αυτοκίνητο από τη διπλανή αυλή και ξεκινήσαμε αμέσως για Σάντα Κλάρα. Το πρόγραμμα σήμερα είχε περιήγηση στη πόλη και εκπλήρωση ενός μεγάλου ονείρου, επίσκεψη στο μαυσωλείο – μνημείο του ηγέτη, του επαναστάτη, του συντρόφου Ερνέστο Γκεβάρα.

Φτάνοντας στη πόλη μετά από 40 λεπτά, η πρώτη μας στάση είχε οριστεί για το ‘’Monumento a la Tomadel Tren Blindado’’ το οποίο και βρίσκεται δίπλα ουσιαστικά στο κεντρικό δρόμο όπως έρχεσαι από Ρεμέδιος. Πρόκειται για μια περιοχή με βαγόνια τρένων τα οποία έχουν μετατραπεί σε μουσειακό χώρο, τα οποία βρίσκονται εκεί από την πολύ σημαντική (και τελευταία) μάχη της επανάστασης που έγινε στη περιοχή το Δεκέμβρη του 1958. Συγκεκριμένα ο Che με περίπου 300 άνδρες κατάφερε να νικήσει τις πολλαπλάσιες δυνάμεις του Μπατίστα εκτροχιάζοντας τα τρένα που τους μετέφεραν στη Σάντα Κλάρα.

Η χαρακτηριστική μπουλντόζα με την οποία συνέβη αυτό είναι στην αρχή του χώρου. Για να μπεις στα βαγόνια και να βγάλεις φωτογραφίες πλήρωνες 1 Cuc.

Στη συνέχεια μπήκαμε στο αμάξι με σκοπό να πάμε στο μαυσωλείο. Έτσι νομίζαμε. Γιατί εκείνη τη στιγμή ξεκινούσε η περιπέτεια. Είχαμε ρωτήσει, και η πληροφόρηση μας είναι ότι βρισκόταν στην άλλη πλευρά της πόλης. Πήγαμε μέχρι εκεί, και το GPS μας έβγαζε ακριβώς αντίθετα. Γυρίσαμε και το πήραμε από την αρχή. Πάλι τα ίδια. Το GPS αλλού γι’ αλλού. Το ακολουθήσαμε και μας έβγαλε σε ένα χωματόδρομο στη βάση ενός λόφου. Μετά σε ένα εκπαιδευτήριο. Μετά πάλι στη βάση του λόφου.

Κάναμε το γύρο του λόφου θεωρώντας πως το μαυσωλείο είναι εκεί πάνω, και αφού παρκάραμε το αμάξι ανεβήκαμε με τα πόδια ως επάνω ακολουθώντας τα σκαλοπάτια και τον κόσμο. Πέρα από τη πολύ ωραία θέα της πόλης και τις δύο τεράστιες σημαίες, μία της επανάστασης και μία της Κούβας, δεν υπήρχε τίποτε άλλο.

Αργότερα μάθαμε ότι αποτελούσε στρατηγικής σημασίας σημείο για τους κυβερνητικούς, και αρχηγείο τους. Ανεβαίνοντας γνωρίσαμε μερικούς φοιτητές, και μας έδειξαν το χώρο του Μαυσωλείου στην ακριβώς αντίθετη πλευρά της πόλης. Μα τι είχε πάει τόσο λάθος; Προσπαθούσαμε κι εμείς κα καταλάβουμε… Δε πτοηθήκαμε, κάτσαμε να πιούμε μια μπύρα στο αναψυκτήριο του χώρου και αποφασίσαμε να συνεχίσουμε με το παραδοσιακό τρόπο, μέσα από τους δρόμους της Santa Clara χωρίς το GPS και ρωτώντας όπου βρούμε. Που να ξέραμε ότι πάλι διαλέξαμε λάθος…

Κινούμενος στα στενάκια της Σάντα Κλάρα λοιπόν, από ένα σημείο πετάγεται ένας πιτσιρικάς με ποδήλατο δίπλα μου σε κάποια φάση. Ρωτάει ‘’Che Guevara Mausoleum?’’ , ναι απαντάω εγώ και τον ακολουθάμε σα χάνοι, μπροστά αυτός, πίσω εμείς με το αμάξι. Στη πόλη μέσα χαμός από κίνηση πράγμα ασυνήθιστο, κάτι είχε γίνει και η αστυνομία μας έστελνε από κάτι μικρά στενάκια. Σε κάποια φάση ακούω το αμάξι να κάνει περίεργους ήχους και τον πιτσιρικά να μου κάνει νόημα. Κάνω στην άκρη, βλέπω το λάστιχο μπαταρισμένο και ξεκινάω να καταριέμαι τη τύχη μου, ψύχραιμα πάντα σχετικά. Μέχρι να βγάλω γρύλους και κλειδιά και να ξεκινήσω να σηκώνω το αμάξι, οι πιτσιρικάδες με τα ποδήλατα είχαν γίνει δύο. Ο δεύτερος με ρούχα συνεργείου, με κάνει στην άκρη ευγενικά και αρχίζει να βγάζει αυτός το λάστιχο μόνος του. Κατόπιν μου εξηγεί ότι δουλεύει σε βουλκανιζατέρ λίγο πιο κάτω και θα μας το φτιάξει, μιας και η ρεζέρβα ήταν σε κακά χάλια. Όντως με το που την είδα είχα πει στο Νίκο ότι δε πάμε πουθενά έτσι μιας και το λάστιχο της ρεζέρβας ήταν λες και το έτριψαν, εντελώς φθαρμένο. Βάζει τη ρεζέρβα, και μετακινούμαστε λίγο παραδίπλα ανάμεσα σε σπίτια σε μια παρακείμενη αλάνα. Παίρνει το λάστιχο και φεύγει να το φτιάξει, αφού μας ενημερώνει ότι για το κόστος θα μας αποζημιώσει η ασφαλιστική από την εταιρεία ενοικίασης. Ναι σίγουρα!

Είχα την αίσθηση ότι κάτι δε πάει καλά, ωστόσο δε μίλησα. Λίγο η ανασφάλεια, ξένος τόπος, αυτοκίνητο, απομονωμένος, λίγο η ζαλούρα από το πρωί στο πόδι, η ζέστη, το πήγαινε έλα, οι χαμένες ώρες, το μαυσωλείο που θέλαμε να δούμε και δε το είχαμε καν πλησιάσει, θεώρησα ότι ίσως είναι ιδέα μου. Δεν ήταν ωστόσο.

Ο πιτσιρικάς γυρνάει 20 λεπτά αργότερα με το φτιαγμένο λάστιχο και ξεκινάει τη τοποθέτηση, ο Νίκος αναλαμβάνει τη συνεννόηση, κι εγώ είμαι απορροφημένος στα χαρτιά της εταιρείας και τσεκάρω. Αφού τελειώνει τη δουλειά του ζητάει 20 CUC (!) για ότι έκανε, και 120 CUC (!!!) για την επισκευή. Εγώ μέσα στο αυτοκίνητο να ψάχνω, μέχρι να βγω βλέπω το Νίκο (που δεν είχε εικόνα κόστους επισκευών) να μετράει και να πληρώνει, ενώ μας είχαν δώσει ήδη μια και καλά απόδειξη για να δώσουμε στην εταιρεία ενοικίασης. Δε πρόλαβα καν να πω τίποτα γιατί άργησα να στροφάρω… Ο πιτσιρικάς του service είχε γίνει μπουχός, κι εμείς πληρώσαμε το κόστος ενός φούιτ (που λέμε και στα Βόρεια) όσο 2 καινούρια λάστιχα… Μας «φάγανε» μέρα μεσημέρι. Τη πατήσαμε σα χαζοί, επιπόλαιοι, και ανόητοι τουρίστες. Με τις υγείες μας!

Ο άλλος μικρός στο μεταξύ πιστός στο στόχο του, να μας πάει στο μαυσωλείο. Μπαίνω στο αμάξι ακόμα ζαλισμένος, μην έχοντας καταφέρει να εξηγήσω ακόμα πως τη πατήσαμε και τον ακολουθώ. Φτάνουμε μετά από λίγο στο μαυσωλείο μες τα νεύρα, και ο τύπος μας ζητάει και γι αυτόν λεφτά. Του δίνω 5-10 Cuc δε θυμάμαι, μαζί με ότι μπινελίκια ήξερα στα Ελληνικά. Ξενέρωσα, πιο πολύ με τον εαυτό μου όμως.

Τώρα που τα σκέφτομαι και τα αποτυπώνω γραπτώς όλα αυτά, δε μου βγάζει κανείς απ’ το μυαλό ότι όλα αυτά που συνέβησαν μες τη πόλη ήταν σικέ από την αρχή. Υπάρχει σύστημα, και μας το επιβεβαίωσε και ό άνθρωπος από την εταιρεία ενοικίασης τη μέρα που γυρίσαμε. Προσοχή λοιπόν σε όσους έχετε σκοπό να νοικιάσετε όχημα. Προσοχή στους επιτήδειους. Προσοχή στο αίσθημα ανασφάλειας που προανέφερα ότι δημιουργούν. Δε θέλει πολύ να τη πατήσεις, όχι βέβαια ότι φερθήκαμε και πολύ έξυπνα. Αν σας συμβεί το οτιδήποτε, να κάνετε κατευθείαν ένα τηλέφωνο στην εταιρεία ενοικίασης. Στη χειρότερη φωνάζετε αστυνομία, και σε καμία περίπτωση ακόμα κι αν σας εξυπηρετήσουν δε δίνετε τα υπέρογκα ποσά που ζητούν. Στη Κούβα είστε στο φινάλε, δε κινδυνεύετε. Μεγάλη προσοχή σε Σάντα Κλάρα και Τρινιδάδ λοιπόν, γιατί τέτοιες απάτες γίνονται κατ’ εξακολούθηση.

Αφού παρκάραμε στο τεράστιο άδειο παρκινγκ και μείναμε δέκα λεπτά να ηρεμήσουμε, επικεντρωθήκαμε στο γεγονός της εκδρομής αυτό καθ’ αυτό. Ε ναι, ήμασταν σε ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα του ταξιδιού μας, εκεί που θέλαμε να πάμε τόσο καιρό, σιγά μη ξενερώσουμε για 50€ χασούρα το άτομο. Δε βαριέσαι.

Όντως η επαναφορά ήταν άμεση. Προχωρήσαμε προς το μαυσωλείο του ανθρώπου που έχει εμπνεύσει γενιές και γενιές παγκοσμίως.

Η στήλη με το περίπου 7 μέτρων μπρούτζινο άγαλμα του Τσε να κρατάει το τουφέκι του και τη φράση “Hasta La Victoria Siempre” χαραγμένη πάνω ήταν πανύψηλη και επιβλητική. Με είχε καταβάλει μεγάλο δέος για το μνημείο αυτό, δε σας το κρύβω, καθώς πρόκειται για μία προσωπικότητα που θαυμάζω για τα επιτεύγματα της σε όλη μου τη ζωή. Η διπλανή στήλη αφορά το γράμμα που έγραψε ο Che απευθυνόμενος στον Fidel φεύγοντας από τη Κούβα.

Όταν έφτασα ακριβώς στη βάση της στήλης του αγάλματος και είδα τα λουλούδια, σχεδόν δάκρυσα. Δε το πίστευα ότι ο κόσμος αφήνει λουλούδια στη μνήμη του, μισό αιώνα και πλέον από το θάνατο του. Η αύρα του μεγάλου αυτού οραματιστή, του επαναστάτη, του συντρόφου, του ιδεαλιστή παραμένει ολοζώντανη στις συνειδήσεις χιλιάδων ανθρώπων. Θα καταλάβετε πολύ καλά τη λατρεία που έχουν οι Κουβανοί στον άνθρωπο αυτό όταν ταξιδέψετε εκεί. Το χαμόγελο τους στην αναφορά του ονόματος του τα λέει όλα.

Στο μυαλό μου στριφογύριζαν συνέχεια οι στίχοι των Apurimac, που πρώτη φορά ένιωθα τόσο έντονα:


Σα θρύλος γύρω καλπάζεις

Σαν ευχή και σαν κατάρα

Στα στενά της Σάντα Κλάρα

Το όνειρό σου δοκιμάζεις



Εδώ θα μείνει για πάντα

Το ζεστό το πέρασμά σου

Φωτιά που ανάβει η ματιά σου

Κομαντάντε Τσε Γκεβάρα


Το μαυσωλείο είναι ακριβώς κάτω από το χώρο που βρίσκεται το άγαλμα και αποτελείται από δύο αίθουσες, και η είσοδος είναι δωρεάν. Η πρώτη αίθουσα έχει κεράκια στη μνήμη των συντρόφων του Τσε που έχασαν τη ζωή τους στη Βολιβία. Αφού περάσεις από εκεί πηγαίνεις στη δεύτερη αίθουσα η οποία αφορά μουσείο αφιερωμένο στον Che. Φωτογραφίες από τη ζωή του, ρούχα, παπούτσια, προσωπικά αντικείμενα και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε. Η κυρία στη πόρτα αφού μας ρώτησε από πού είμαστε (δε κατάλαβα το γιατί) μας τόνισε ότι απαγορεύεται η λήψη φωτογραφιών. Εννοείται πως δεν υπήρχε περίπτωση να μη βγάλω έστω μία φωτογραφία, και πολύ διακριτικά τα κατάφερα. Το όπλο, η στρατιωτική στολή, και ο χαρακτηριστικός μαύρος μπερές με το αστέρι της επανάστασης. Ερνέστο Γκεβάρα:

Αποχωρήσαμε πολύ ικανοποιημένοι απ’ όσα είδαμε, και αφού βγήκαμε τις φωτογραφίες ως οφείλαμε να κάνουμε, κατευθυνθήκαμε στο παρκινγκ. Η περιπέτεια στη Σάντα Κλάρα είχε λάβει τέλος. Βασικά η Σάντα Κλάρα, όχι η περιπέτεια…

Κάναμε περίπου δέκα λεπτά να βγούμε από τη πόλη που μας είχε ταλαιπωρήσει τόσο, αλλά συνάμα μας είχε δείξει και τόσο ωραία πράγματα. Φραπεδάκι, μουσικούλα στο αμάξι, χάρτη στο κινητό και τσίτα τα γκάζια (τηρουμένων αναλογιών) για Trinidad μέσω Manicaragua, μια ορεινή πόλη που αποτελεί το πέρασμα ουσιαστικά στην επαρχία Sancti Spíritus που βρίσκεται η ιστορική, πανέμορφη και πολύ τουριστική πόλη του Τρινιδαδ. Ο επαρχιακός δρόμος ήταν άδειος και πάρα πολύ καλός κάτι που μας έκανε τρομερή εντύπωση.

Σε 35 λεπτά περίπου είχαμε καλύψει το 1/3 του δρόμου προς το Τρινιδαδ και περνούσαμε μέσα από τη Μανικαράγουα.

Ήμασταν χαρούμενοι γι’ αυτό και ανυπομονούσαμε να φτάσουμε. Μας κόπηκε όμως το γέλιο.. Λίγο μετά και εντελώς ξαφνικά, ο δρόμος κοβόταν χωρίς ιδιαίτερη προειδοποίηση, και γινόταν χωματόδρομος, κακοτράχαλος και κουραστικός. Αναγκαστικά χαμηλώναμε πολύ ταχύτητα, και πηγαίναμε με ιδιαίτερη προσοχή. Μετά από λίγο έφτιαξε, για ένα δύο χιλιόμετρα και καπάκι ξανά χωματόδρομος. Το ίδιο σενάριο συνεχιζόταν αλλεπάλληλα, σε σημείο εκνευρισμού, αν και θεωρήσαμε εαυτούς τυχερούς που δε πετύχαμε περίοδο με περισσότερες βροχές. Ακόμα εκεί θα ήμασταν…

Περάσαμε το σημείο όπου ο χείμαρρος είχε πάρει μαζί του τη γέφυρα και γινόταν έργα αποκατάστασης. Επίσης περάσαμε κάτι χωριά ξεχασμένα απ’ το θεό. Να ένα γήπεδο ποδοσφαίρου μάλιστα του χωριού:

Και ξανά μανά χωματόδρομο και μικρές ταχύτητες.

Μετά από κανένα δίωρο ταλαιπωρίας αρχίσαμε να κατεβαίνουμε αισθητά και να συναντάμε κι άλλα αυτοκίνητα. Σε κάποια φάση πετύχαμε ένα αναψυκτήριο στη μέση του πουθενά.

Δε το σκέφτηκα, κάνω αμέσως δεξιά, παρατάω το όχημα και πηγαίνω απέναντι για να ακολουθήσει αυτή η στιχομυθία:

-Hola amigo, dos cervezas frias por favor

-No beers

-No beers? Πως το ‘πες αυτό αντίχριστε;

Ευτυχώς δε τον έπιασα απ’ το γιακά όπως ο Βέγγος στο επικό στιγμιότυπο του ΘΒ – 000 αν και πολύ θα το ήθελα.

Το ξενέρωμα ήταν μεγαλύτερο απ’ αυτό που έφαγα στη Σαντα Κλάρα με το λάστιχο. Νεράκι λοιπόν και χάζι στην απίστευτη θέα της λίμνης από εκεί ψηλά. Μα τι βλάστηση ήταν αυτή!

Ξαναπήραμε το δρόμο λέγοντας με σφιγμένα δόντια δε πειράζει, πόσο μακριά να είναι το Τρινιδαδ; Ε να μη φάμε κανένα 40λεπτο ακόμα πίσω από ένα παραφορτωμένο Lada σε τσιμεντόδρομο χωροπηδώντας; Να το φάμε.

Ευτυχώς πλέον μπροστά μας βλέπαμε το Τρινιδάδ και τις ταμπέλες που μας καλωσόριζαν.

Σε πέντε λεπτά είχαμε προσεγγίσει το κέντρο, και το χαρακτηριστικό πλακόστρωτο των δρόμων του Τρινιδαδ. Η φήμη λέει ότι οι πέτρες των δρόμων του έχουν φτάσει με γαλέρες από την Ισπανία. Δε ξέρω καθώς δε το επιβεβαίωσα από πουθενά. Αυτό που ξέρω είναι ότι επρόκειτο για το πιο ωραίο σημείο (μικρή πόλη) της Κούβας, διάσημο αξιοθέατο και μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco.

Η ταμπέλα Parking μας υποχρέωνε να κάνουμε αριστερά, καθώς δεν επιτρέπονται τα τουριστικά αυτοκίνητα μέσα σε όλο τον οικισμό του Τρινιδαδ, δε θέλαμε κιόλας να το έχουμε άγχος. Από απέναντι πετάχτηκε ο τύπος – υπεύθυνος του parking (κλασσικό φαινόμενο στη Κούβα) και σημείωσε τις πινακίδες του οχήματος, μας κατατόπισε στο παρκάρισμα, και μας χρέωσε 5 Cuc με απόδειξη όμως. Ήταν για ένα 24ωρο.

Πήραμε τα πράγματα μας στα χέρια, τα οποία ευτυχώς δεν ήταν τόσο πολλά και ξεκινήσαμε να βρούμε το σπίτι που είχαμε νοικιάσει. Αυτή τη φορά δε τη πατήσαμε σαν νουμπάδες και πήραμε κατευθείαν τηλέφωνο τον Alexis, ένα παλικαράκι κοντά στα 20 με γνώση στοιχειωδών Αγγλικών εξυπηρετικότατο. Το σπίτι ήταν αρκετά κεντρικά, και το μέρος έκλεψε αμέσως τη καρδιά μας.

Γι’ ακόμα μια φορά η επιλογή μας ήταν λίρα εκατό. Παραδοσιακό σπίτι με βεράντα και κουνιστές πολυθρόνες φυσικά, σε μια πολύ όμορφη Κουβανική γειτονιά. Μπορείτε να το βρείτε σαν ‘’Hostal Almamia (Casa Independiente)’’. Μας άρεσε ιδιαίτερα, και μέχρι να τακτοποιηθούμε ο Alexis πετάχτηκε δίπλα στο σπίτι του να μας φέρει ένα χυμό που ετοίμασε η μητέρα του για το καλωσόρισμα. Τον ήπιαμε στα γρήγορα, και αφού αφήσαμε τα πάντα όπως έχουν (παραδοσιακή πλέον συνήθεια κάθε φορά που φτάνουμε σε καινούριο μέρος) βγήκαμε βόλτα να πάμε επιτέλους να πιούμε κάτι. Είχαμε μια πολύ μεγάλη και δύσκολη μέρα, και ήταν οι πρώτες ουσιαστικά στιγμές χαλάρωσης. Απόγευμα πλέον, περασμένες πέντε και δεν υπήρχε όρεξη για τίποτε άλλο πέρα από βόλτα και ποτά.

Αρχικά περάσαμε τη παραδοσιακή αγορά του Τρινιδάδ, και καταλήξαμε στη γνωστή του πλατεία, εκεί που διοργανώνονται όλα τα μουσικά happening κάθε βράδυ, και από μια ώρα και μετά κλείνουν τη πρόσβαση στα σκαλιά με σχοινί και ζητάνε αντίτιμο εισόδου. Αφήσαμε το ενδεχόμενο της μπύρας και τσιμπήσαμε δύο Μοχιτάρες να ξεδιψάσουμε, σε μεγάλο πλαστικό ποτήρι με 2 Cuc έκαστος. Τι ωραίες συνήθειες αυτή η χώρα. Εκεί παρατήρησα πρώτη φορά και κάτι ακόμη, που μου έκανε όμως ιδιαίτερη εντύπωση. Όλοι μα όλοι και παντού κατά το σερβίρισμα έπιαναν το καλαμάκι με λαβίδα και όχι με τα χέρια! Περιττό να αναφέρω τι γίνεται στη χώρα μας στην αντίστοιχη περίπτωση…

Αράξαμε επιτέλους και πήραμε δυνάμεις,και αποφασίσαμε να κάνουμε μια βόλτα εκτός κέντρου και να ανανεώσουμε τις κάρτες μας για το Ίντερνετ, από το τοπικό κατάστημα του παρόχου. Το Τρινιδάδ είναι σαφώς διαφορετικότερο εκτός ιστορικού κέντρου, πιο «άσχημο» αλλά φιλόξενο με την εικόνα να παραμένει ίδια. Όλοι έξω από τις πόρτες των σπιτιών τους, καθισμένοι, άλλοι να παίζουν ντόμινο, μια κυρία στη πολυθρόνα της στην εξώπορτα να πουλάει βίδες (!), ένας παππούς να πουλάει χαρτονομίσματα του Τσε, παιδάκια να παίζουν, γείτονες να συζητούν. Μου θύμισε πολύ εικόνες από το χωριό που μένω στην Ελλάδα τη δεκαετία του ’80. Κούβα με τα ωραία σου.

Πήραμε τις κάρτες και καθίσαμε λίγο για να συνδεθούμε με τον έξω κόσμο.

Λίγο όμως γιατί μας περίμενε απόψε το μπουκάλι με τη Χρυσή Αβάνα που μόλις είχαμε προμηθευτεί, και οι κουνιστές μας πολυθρόνες. Η θέα από το μπαλκόνι μας στις σκεπές των σπιτιών της παλιάς πόλης καταπληκτική:

Ήπιαμε κάμποσο ρούμι (ζωή να ‘χουμε) και φάγαμε κάτι αλμυρές προμήθειες που είχαμε φροντίσει να κουβαλήσουμε, ετοιμαστήκαμε να βγούμε τη νυχτερινή βόλτα μας στο Τρινιδάδ. Να τονίσω εδώ ότι πρόκειται για μέρος με αρκετό κόσμο, κυρίως τουρίστες απ’ όλες τις μεριές του πλανήτη, είτε με γκρουπ συντεταγμένα το πρωί ερχόμενοι από Βαραδέρο και τις γύρω περιοχές, είτε μόνοι όπως εμείς.

Το βράδυ είχε εξίσου πολύ κόσμο, χωρίς ωστόσο να γίνεται πανικός και να καταντάει ενοχλητικό το όλο ζήτημα. Τόσο όσο.

Η νυχτερινή περιπλάνηση ξεκίνησε από το ‘’Yesterday rock bar’’ το οποίο πήρε το όνομα του από το πασίγνωστο τραγούδι των Beatles. Στην είσοδο ξεχωρίζουν τα αγάλματα των θρυλικών σκαθαριών, σε ένα πολύ ωραίο συνολικά σκηνικό. Είχε και ζωντανή μουσική, χωρίς όμως να μας ενθουσιάσει.

Το ενδιαφέρον παρέμεινε αμείωτο σε όποια μπαρ και αν επισκεφτήκαμε, ωστόσο είχε έρθει η ώρα να πάμε και στο διάσημο «νυχτερινό αξιοθέατο» της περιοχής, τη θρυλική ντίσκο ‘’La Cueva - Ayala’’ που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει «σπηλιά» και πρόκειται όντως για ντίσκο/κλαμπ μέσα σε φυσικό σπήλαιο. Είχαμε μάθει ότι βρίσκεται στο λόφο πάνω από το Τρινιδάδ και μπορείς εύκολα να πας με τα πόδια.

Έχουμε πάρει λοιπόν τον ανήφορο, και πάνω που προχωράμε στα στενάκια του Τρινιδάδ και αναρωτιόμαστε τι άλλο μπορεί να συμβεί μια μέρα τόσο περιπετειώδη σαν αυτή, ξαφνικά μπροστά μας τελειώνει ο δρόμος και γίνεται χωμάτινο μονοπάτι. Το πηγαίνουμε λίγο ακόμα και λέγοντας δε μπορεί να κάναμε τόσο λάθος, από δω μας έστειλαν, βγαίνουμε χωρίς να το καταλάβουμε μέσα στην αυλή ενός σπιτιού που θύμιζε φαβέλα, καθώς είχε περιφράξει τα πάντα με λαμαρίνα και τενεκέδες. Έντρομος πετάγεται ο ιδιοκτήτης που εκείνη την ώρα έβλεπε τηλεόραση ο άνθρωπος, και βλέπει μπροστά του δύο μυστήριους τύπους με γελοία πουκάμισα. Γελάμε για να σπάσουμε το πάγο, γελάει κι αυτός, του λέμε ‘’La Cueva?’’ , βγαίνει μαζί μας και μας δείχνει το χωμάτινο μονοπάτι που έβγαζε στο δρόμο μπροστά από την είσοδο. Οι αναποδιές της μέρας συνεχίστηκαν και τη νύχτα λοιπόν, πολύ πιο ήπια βέβαια.

Φτάσαμε και πληρώσαμε το αντίτιμο των 5 Cuc (με ποτό) για την είσοδο, και κατεβήκαμε τα σκαλιά. Μέχρι τότε δε το πιστεύαμε αλλά τελικά όντως επρόκειτο για σπήλαιο, κι ένιωσα λες και μπαίνω στην Αντίπαρο.

Το σκηνικό άκρως εντυπωσιακό, βέβαια αρκετά εμφανή τα τουριστικά σημάδια καθώς ο κόσμος που είδαμε αποτελούνταν 95% από τουρίστες, και η μουσική κυμαινόταν στο ίδιο επίπεδο.

Το κάθε επιπλέον ποτό κόστιζε 3 Cuc, και όπως μπορείτε να καταλάβετε δε ντραπήκαμε καθόλου.

Βγαίνοντας πήραμε τη κατηφόρα προς το σπίτι, σίγουροι αυτή τη φορά για το που πηγαίνουμε, είδαμε πολλούς πλανόδιους έξω από το club. Στην αρχή θεώρησα ότι ήταν stand όπου πουλούσαν φαγητό, αλλά έπεσα έξω καθώς όταν πλησίασα όλοι μου λέγανε ‘’Amigo, Mojito 1 CUC!’’. Να το επαναλάβω άλλη μια φορά; Γεια σου Κούβα με τα ωραία σου! Φυσικά και πήραμε από ένα για το δρόμο, καθώς δε θέλουμε να μας κακοχαρακτηρίσουν ως αγενείς.

Λίγο έξω από το σπίτι, μια παρέα με Πολωνές τουρίστριες που έμενε παρακάτω μας ρώτησαν αν είμαστε ντόπιοι, γιατί τα πουκάμισα αυτά λένε τα φορούσαν μόνο ντόπιοι. Που να ξέρατε ρε δύστυχες ότι πρόκειται για επένδυση, όχι για ντύσιμο…

Κοιμηθήκαμε αποκαμωμένοι από την ένταση και τη κούραση όλης της ημέρας. Πόσες εικόνες κατάφεραν τελικά να χωρέσουν σε μια μέρα μέσα, είναι κάτι που το σκέφτομαι ακόμα. Κάπως έτσι πρέπει να ναι η ευτυχία, παρόλες τις αναποδιές.

 

[psilos3]

Πύργος των Σκλάβων, παραλία Ancon & μια νέα φιλία!


Η επόμενη μέρα μας βρήκε στο πόδι σχετικά νωρίς και γεμάτοι από ενέργεια, παρόλο που ήπιαμε από καμιά δέκα ρούμια τη προηγούμενη νύχτα. Είχαμε πλέον τη ψυχολογία και οι Κουβανικοί ρυθμοί μας είχαν αφομοιώσει. Το Τρινιδάδ το πρωί ήταν στα μάτια μας ακόμη πιο όμορφο, και δε χάσαμε την ευκαιρία να κάνουμε μια βόλτα στη πόλη, πριν αναχωρήσουμε για τη σημερινή εκδρομή μας.

Φημισμένη για τις καλλιτεχνικές δημιουργίες:

Και για τη γνωστή πλατεία με τους φοίνικες:

Καταλήξαμε σε μια μικρότερη πλατεία όπου μια μπάντα έπαιζε τις μουσικές της, και παραδίπλα τα άλογα περίμεναν τους επισκέπτες για βόλτα:

Πόσο πιο Κούβα το όλο σκηνικό; Για πείτε.

Παραλάβαμε το αυτοκίνητο και βασιζόμενοι για ακόμα μια φορά στο χάρτη του here αναχωρήσαμε μέσω του κεντρικού δρόμου του Sancti Spiritus για επίσκεψη στο πύργο των σκλάβων ή κανονικά ‘’ The Manaca Iznaga Tower’’. Το συγκεκριμένο αξιοθέατο αποτελεί σημείο αναφοράς στη περιοχή, και η απόσταση του από το Τρινιδάδ είναι 15 χιλιόμετρα. Είκοσι λεπτά μετά ήμασταν στο πάρκινγκ της περιοχής, όπου αφήσαμε το αυτοκίνητο – φυσικά – με χρέωση 1 CUC και καρτελάκι αριθμοδότησης.

Ο ύψους 45 μέτρων «πύργος επιφυλακής» όπως χαρακτηρίζεται ανεγέρθηκε το 1816 και η χρησιμότητα του ήταν η παρακολούθηση των σκλάβων που εργαζόντουσαν στις φυτείες του ζαχαροκάλαμου της περιοχής. Στη κορυφή του υπήρχε μια μεγάλη καμπάνα που σήμανε την αρχή και τη λήξη της εργάσιμης ημέρας. Τότε αποτελούσε το ψηλότερο κτίσμα στη Κούβα.

Σήμερα η περιοχή αποτελεί προστατευόμενο αξιοθέατο. Στα πέριξ του πύργου μπορεί να συναντήσει κανείς καταστήματα με δερμάτινα σουβενίρ, λευκά είδη και αναμνηστικά της Κούβας.

Πληρώσαμε το αντίτιμο των 2 CUC και για τους δύο και ξεκινήσαμε την ανάβαση στο πύργο. Οι σκάλες ήταν πολύ στενές και απότομες, και το αίσθημα μιας αστάθειας ήταν διάχυτο σε όλη τη διάρκεια της ανάβασης. Τώρα αυτό ήταν από τις ξύλινες σκάλες και το παλιό κτίσμα, ήταν από τις Αβάνες της προηγούμενης μέρας, δε ξέρω, θα σας γελάσω…

Φτάσαμε καταϊδρωμένοι και λαχανιασμένοι στη κορυφή. Η θέα ήταν όντως εξαιρετική κι απεριόριστη:

Κάπου εκεί ψηλά λοιπόν μεταξύ έκτου & έβδομου ορόφου, ακολούθησε η πολύ ώριμη, ταπεινή, και ιδιαίτερη κουβέντα μας, δείχνοντας ακόμα μια φορά το πολιτισμό που κουβαλάμε απ’ τη χώρα μας:

- Νίκο, ιδροκόπησα ρε μλκ, τι ήταν αυτό;

- Αφού στο είπα ρε μλκ, έχει ζόρικη ανάβαση, να πάρουμε μπύρες μαζί μας από κάτω.

- Είχες δίκιο ρε μλκ, μλκία κάναμε, τώρα ας ξεροσταλιάσουμε…

Αμέσως μετά από δίπλα ακούστηκε μια φωνή του τύπου «Ωχ, παιδιά Έλληνες είστε;» , για να απαντήσουμε εμείς με φαρδύ χαμόγελο «Ναι, βεβαίως, μα που το κατάλαβες;» και να γνωριστούμε με την Κλειώ, μια κοπέλα που έτυχε να κάνει διακοπές σε φίλους της στο Τρινιδάδ. Αφού ανταλλάξαμε μερικές πληροφορίες για τον καθένα, και απόψεις για τη περιοχή, ανανεώσαμε το ραντεβού μας για το βράδυ στο κρατικό paladares του Τρινιδάδ. Ήμασταν πολύ χαρούμενοι που είχαμε γνωρίσει κάποιον από τη πατρίδα που ταξίδευε με αυτό τον τρόπο. Μια μεγάλη φιλία είχε μόλις αρχίσει!

Κατεβήκαμε και πήγαμε να παραλάβουμε το αυτοκίνητο. Λίγο πιο κάτω σε ένα χαρακτηριστικό σημείο που έκαναν όλοι στάση, κάναμε κι εμείς για να πιούμε μια μπύρα καθώς ήταν η ώρα.

Εκεί είδαμε και κάποιους Κουβανούς να περιμένουν είτε μέσα μαζικής μεταφοράς, είτε να επιβιβάζονται σε διάφορα αυτοκίνητα. Την όλη συνεννόηση την έκανε ένας τύπος με ειδική στολή, και όπως μάθαμε τις επόμενες ημέρες, αυτή ήταν η δουλειά του, και ότι όσοι Κουβανοί έχοντες οχήματα, όφειλαν να εναρμονιστούν με τις υποδείξεις του και να παραλάβουν τον κόσμο που περίμενε στη στάση. Γενικότερα θα δείτε αρκετούς να κάνουν ωτοστόπ στη Κούβα, μάλιστα και με χρήματα πολλές φορές στα χέρια. Ακόμα μια πολύ διαφορετική και ωραία εικόνα:

Μετά από περίπου μισή ώρα σε μια πολύ ωραία διαδρομή στο κόλπο κάτω από το Τρινιδάδ, είχαμε προσεγγίσει τη ‘’ Playa Ancon’’ , τη πολύ γνωστή παραλία της περιοχής, και μιας και φορούσαμε από το πρωί τα μαγιό μας ήμασταν έτοιμοι να βουτήξουμε για πρώτη φορά σε νερά Καραϊβικής. Μια ακόμα εμπειρία μας περίμενε. Δεν ήταν ο σκοπός του ταξιδιού σε καμία περίπτωση βέβαια, απλά έτυχε να συνδυαστεί με το πρόγραμμα της ημέρας και είπαμε γιατί όχι, εξάλλου τι διάολο δε θα έχει κανένα μπαρ στη παραλία με μοχίτο;

Φτάσαμε σε ένα σημείο που όλοι αφήναν τα οχήματα τους, υπαίθριο πάρκινγκ δίπλα από ένα μεγάλο ξενοδοχείο. Με το που κατεβήκαμε πετάχτηκε από το πουθενά ο γνωστός πλέον Κουβανός Νίντζα, υπεύθυνος για το πάρκινγκ της περιοχής, φυσικά με το αζημίωτο. Χαλάλι του τα 2 CUC καθώς ακολουθήσαμε την υπόδειξη του και βάλαμε το αυτοκίνητο στη σκιά!

Σε 2 λεπτά ήμασταν στη παραλία, και οι πρώτες εικόνες απ’ αυτήν ήταν όντως εντυπωσιακές. Κατάλευκη άμμος και φοίνικες σε συνδυασμό με μια θάλασσα χρώματος ανοικτού γαλάζιου κάνανε το όλο σκηνικό υπέροχο. Γύρω μας μόνο τουρίστες, Αμερικανάκια κυρίως από το διπλανό ξενοδοχείο, ευρισκόμενοι σε διακοπές τύπου all inclusive που δε θα ήθελα να κάνω ποτέ στη ζωή μου. Ας το πω ξανά εδώ, παιδιά είναι αμαρτία για εμάς τους Έλληνες να πηγαίνουμε μέχρι τη Κούβα για να χαραμίζουμε τις μέρες μας σε κάτι τέτοιο.

Πήραμε δύο μοχίτο από το διπλανό μπαράκι κόστους 3 Cuc έκαστο, και αράξαμε λίγο να μας δει ο ήλιος και να βγούμε καμιά φωτογραφία να την ανεβάσουμε στο Facebook για να εκνευρίσουμε λίγο ακόμα τους φίλους μας στην Ελλάδα. Βλέπετε ήταν ακόμα χειμώνας, ειδικά στα βόρεια, 14 Μαρτίου.

Λίγο μετά κάναμε τη βουτιά στη θάλασσα, η οποία μου χάλασε την όποια εικόνα είχα μέχρι εκείνη την ώρα. Η λεγόμενη θολούρα του ωκεανού που λέτε, παρόμοια με μια κάτω του μετρίου δική μας θάλασσα όπως πχ Λιτόχωρο Πιερίας, Σταυρός Χαλκιδικής και πάει λέγοντας. Και η συγκεκριμένη εντύπωση δεν ήταν μόνο δική μου, αλλά με όσους Έλληνες έχω μιλήσει σχετικά με αυτό. Θεωρώ ότι κάποιος που έχει δει με τα μάτια του παραλίες όπως το Μπάλο Χανίων, τις Σεϋχέλλες Ικαρίας, τα πράσα Κιμώλου, το πλατύ γιαλό Λειψών, κτλ. κτλ. (θα μπορούσα να γράφω άλλες δύο σελίδες, η λίστα είναι ατελείωτη) δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει αυτές της Κούβας. Τίποτα όμως πέρα απ’ το πολύ ωραίο σκηνικό που περιέγραψα και την αίσθηση της Καραϊβικής. Δε ξέρω πως είναι σε άλλα διπλανά μέρη, ξέρω αυτό που είδαν τα ματάκια μου και δεν με εντυπωσίασε στη τελική επ’ ουδενί. Ήταν όμως ευχάριστο διάλειμμα το μπάνιο στη θάλασσα ειδικά τέτοια άκυρη για εμάς εποχή, δε λέω.

Γυρίσαμε στο Τρινιδάδ σε λιγότερο από είκοσι λεπτά, και αφού αφήσαμε το αμάξι στο γνωστό πάρκινγκ με τη γνωστή πλέον χρέωση της ημέρας (5 CUC) είχαμε αρκετό χρόνο να βολτάρουμε στη πόλη, και να ετοιμαστούμε για το βράδυ, που είχε αρχικά φαγητό & πάλι νυχτερινή βόλτα.

Καθίσαμε λίγο στη πλατεία για να μπούμε στο Ίντερνετ. Οι τουρίστες άρχισαν να καταφτάνουν μαζί με τις συνήθειες τους. Τραπεζάκι και μπύρα Heineken. Δηλαδή ρε φίλε ήρθες στη Κούβα, έκανες τόσα χιλιόμετρα, πήγες στο Τρινιδάδ, έκατσες σε αυτή την υπέροχη πλατεία, για να πιείς αυτό το μπουγαδόνερο; Ε τι να πω εγώ μετά.

Ήταν προχωρημένο απόγευμα όταν γυρίσαμε σπίτι, και όπως είμασταν είπαμε ότι δε θα καθόμασταν σήμερα στις κουνιστές πολυθρόνες της βεράντας, αλλά θα συμπεριφερθούμε σαν γνήσιοι Κουβανοί, και θα κάτσουμε στο πλατύσκαλο έξω από το σπίτι μας, να πιούμε το ρούμι μας (σκέτο βεβαίως) και να ακούσουμε τις μουσικές μας. Η εικόνα για την ομορφιά της γειτονιάς μας μιλάει από μόνη της:

Δε το τραβήξαμε όσο θα θέλαμε, καθώς η βραδινή βόλτα θα ξεκινούσε νωρίς. Ετοιμαστήκαμε, και 3 λεπτά από το σπίτι μας ήμασταν στη Plaza Mayor, τη γνωστή πλατεία με τους φοίνικες. Το ραντεβού μας με τη Κλειώ ήταν στο κρατικό Paladar ,ένα δρόμο κάτω απ’ τη πλατεία, όπου εκείνη τη μέρα είχε αρκετό κόσμο καθώς έπαιζε live ένας πολύ ονομαστός Κουβανός μουσικός (μου διαφεύγει το όνομα του) ο οποίος αποτελούσε πόλο έλξης για τον κόσμο της περιοχής.

Πήραμε 2 μοχίτο από το μπαρ και καθίσαμε συζητώντας σαν Ελληνική παρέα μέχρι να έρθει το φαγητό. Μετά από λίγη ώρα μας σέρβιραν ένα εξαιρετικό γεύμα, χοιρινό με ρύζι και φασόλια, σαλάτα, πατάτες και φυσικά ακόμα 2 μοχίτο. Τιμές φαγητού 5,5 Cuc κάθε μενού, και 3 Cuc κάθε ποτό. Κάπου εκεί αναρωτηθήκαμε πόση ώρα έχουμε να φάμε σαν άνθρωποι, κάτι που είχε τελικά να συμβεί από τη προηγούμενη μέρα…

Στη συνέχεια πήγαμε στο τραπέζι με την υπόλοιπη παρέα, όπου ήταν μια από τις ωραιότερες στιγμές του ταξιδιού, από αυτές που σου μένουν και σε ακολουθούν μια ζωή. Δύο Έλληνες εγώ από τη Θεσσαλονίκη και ο Νίκος από τη Μονεμβασιά, η Κλειώ Ελληνίδα από το Ηράκλειο που ζει στην Ολλανδία, η κολλητή της η FL από την Ολλανδία που άφησε την Ευρώπη και την οργάνωση του Άμστερνταμ για να έρθει να ζήσει οικογενειακά στο Τρινιδάδ, ο άνδρας της ο ED από τη Κούβα, τα παιδιά τους, ένα ζευγάρι από τη Γαλλία, μια κοπέλα από Ιρλανδία, και μερικοί ακόμα που ξεχνάω να αναφέρω, καθώς όπως καταλαβαίνετε η πολυπολιτισμικότητα της παρέας ήταν παραπάνω από εμφανέστατη. Γνωριστήκαμε με όλους και πιάσαμε αμέσως τη κουβέντα (και τη φιλία) με τον ED ο οποίος μόλις έμαθε ότι είμαστε Έλληνες μας καλωσόρισε στη παρέα με δύο παγωμένες μπύρες, τραγουδώντας μας το συγκεκριμένο παραδοσιακό Κουβανικό τραγουδάκι:

Chalara, I zoi einai wraia,

Chalara, ama exeis kai parea…

Επιτέλους είχαμε αρχίσει να καταλαβαίνουμε τη τοπική διάλεκτο απταίστως!

Η συζήτηση μας περιστράφηκε στις δυσκολίες της ζωής στη Κούβα, όχι μόνο από τα μάτια ενός ντόπιου αυτή τη φορά, αλλά ενός συνειδητοποιημένου ντόπιου και της γυναίκας του, που ενώ είχαν την επιλογή της Ολλανδίας, τα άφησαν όλα πίσω τους για να έρθουν στο Τρινιδάδ. Τι να πω εγώ μετά από αυτό; Πραγματικά έχω να θυμάμαι από εκείνη τη κουβέντα τις εξής ατάκες:

Α) Τα πάντα για την επιβίωση. Τα πάντα. Αυτή ήταν η ατάκα τους, και αναφερόταν στη δουλειά φυσικά. Όλοι έκαναν 2 με τρεις διαφορετικές, ο δε ED σαν πολύ καλός γνώστης Αγγλικών έκανε το ξεναγό – οδηγό σε τουρίστες.

Β) Φτώχια αλλά αξιοπρέπεια πάνω απ’ όλα.

Γ) Το χαμόγελο και η λάμψη στα μάτια όταν αναφερθήκαμε στον Che & τον Camilo. Όχι το ίδιο στον Fidel όμως, το οποίο και φυσικά είχε εξήγηση, θεωρούν οι περισσότεροι ότι θα μπορούσε να κάνει πολλά παραπάνω για τον κόσμο. Η συζήτηση επεκτάθηκε, δε χρειάζεται όμως να αναλύσω.

Δ) Το πόσο χρήσιμος θα ήμουν στη χώρα σαν ΙΤ/Μηχανικός επικοινωνιών & Wi-Fi

E) Το πρόβλημα πρόσβασης στο Ίντερνετ στα σπίτια και τις πατέντες γι’ αυτό, αλλά και τα προβλήματα στην εισαγωγή πχ ενός ποδηλάτου ή μιας ηλεκτρικής εστίας.

ΣΤ) Το γεγονός ότι τα παιδιά δεν έμειναν ποτέ νηστικά, και ότι υπάρχει πρόβλεψη γι’ αυτό, αλλά και τα προβλήματα στη τροφοδοσία καθώς πολλές φορές δεν υπάρχει επάρκεια.

Επειδή όμως ήμασταν στη Κούβα οι κουβέντες πήγαν στην άκρη με συνοπτικές διαδικασίες, καθώς όλα μα όλα καταλήγουν στο παρτυ, στο ρούμι και στο χορό. Εξάλλου όπως μας υπενθύμισαν είχαμε τη τύχη να απολαύσουμε ένα μεγάλο τοπικό καλλιτέχνη:

Όταν το πρόγραμμα τελείωσε, συνεχίσαμε σε παραδιπλανό bar – club πάλι με Live μουσική και πολύ χορό. Οι Αβάνες, οι μπύρες και τα Μοχίτο διαδέχονταν το ένα το άλλο, και οι ικανότητες μου στο χορό δεν άργησαν να ξεδιπλωθούν. Βέβαια όταν το είπα αυτό στους φίλους μου στην Ελλάδα με κοιτούσαν με απορία καθώς ξέρουν ότι δε μπορώ να κάνω ούτε τρία βήματα ίσια, αλλά τι φταίω εγώ, με τόσα που είχα πιει από ένα σημείο και μετά μέχρι και τη καραγκούνα χόρευα αν με σήκωνες…

Ο τραγουδιστής δε σταμάτησε να φωνάζει ‘’Grecia’’ και να μας ξεσηκώνει:

Δίπλα μου μια παρέα με Γαλλίδες να χορεύουν και να ξεφαντώνουν. Ο ED ακόμα μια φορά ήρθε και με παρακίνησε σε άψογα πάντα Κουβανικά:

“Ante malaka, kamaki. Greek kamaki!”

Ευτυχώς που ήμαστε σε θέση να βγούμε καμιά φωτογραφία να έχουμε να θυμόμαστε (την οποία ανακάλυψα την επομένη), και να βρούμε το δρόμο για το σπίτι χωρίς να καταλάβουμε πως. Υψηλό αίσθημα προσανατολισμού, και φυσικά κανένας φόβος. Μιλάμε για τόσο φιλόξενο, όμορφο και ασφαλές μέρος. Μεθυσμένοι σε ξένη χώρα τόσο μακριά απ’ τη δική μας, ούτε διαβατήρια πάνω μας, ούτε λεφτά από ένα σημείο κι έπειτα, και δε μας απασχόλησε στιγμή. Οι καταστάσεις ήταν μοναδικές, και ίσως το ωραιότερο βράδυ της εκδρομής είχε φτάσει στο τέλος του!

 

[psilos3]

Σιενφουέγος, στο δρόμο με τα καβούρια

Το άλλο πρωί ήταν δύσκολο, και το ξύπνημα μας έγινε με βαριά καρδιά και σίγουρα βαρύ κεφάλι, αφού ακούσαμε μετά από πόση ώρα τον Alexis και τη μητέρα του να μας χτυπούν για να μας σερβίρουν το πρωϊνό που είχαμε κανονίσει. Αυτά παθαίνει όποιος νυχτοπερπατεί… Το πρωϊνό κόστους 10 Cuc και οι δύο ήταν καταπληκτικό και γέμιζε ένα ολόκληρο τραπέζι. Καφές, χυμός, ζεστό γάλα, ψωμί με βούτυρο και μαρμελάδες, pancakes, φρούτα και ότι άλλο μπορεί να ζητήσει κανείς.

Φάγαμε με την ησυχία μας, μαζέψαμε τα πράγματα αφού τσεκάραμε τρεις φορές ο καθένας (έτσι νομίζαμε) και αναχωρήσαμε για τη Plaza Mayor όπου είχαμε ραντεβού με τη Κλειώ η οποία θα ερχόταν μαζί μας για να δει το Σιενφουέγος, και ο ED να μας χαιρετήσει.

Αφού συνήλθαμε αρκετά πήραμε τα νερά μας τα παγωμένα και πήγαμε στο αυτοκίνητο για να αναχωρήσουμε. Η απόσταση ήταν περίπου 80 χιλιόμετρα, και η πληροφόρηση μας για το δρόμο ήταν ότι πρόκειται για πολύ καλό μεν, αλλά…. Τι αλλά; Καβούρια. Ναι καβούρια, τα οποία υπάρχουν κατά χιλιάδες σε συγκεκριμένο κομμάτι της διαδρομής και «μεταναστεύουν» από τη θάλασσα προς τα ορεινά κάθε Μάρτιο.

Οι συμβουλές που πήραμε ήταν να ακολουθούμε κάποιο βαρύ όχημα που τα πατάει. Εμένα βέβαια το άγχος μου ήταν για τα λάστιχα, καθώς με τίποτα δεν ήθελα να είχα πάλι περιπέτειες σαν αυτή της Σάντα Κλάρα. Ευτυχώς για καλή μου τύχη δε συνέβη κάτι τέτοιο, και μάλιστα μπορώ να πω ότι είμαστε και τυχεροί που βρεθήκαμε μπροστά σ’ αυτό το εντυπωσιακό φαινόμενο.

Όντως λίγο μετά το Τρινιδάδ στο παραλιακό δρόμο και για κάποια χιλιόμετρα μυρίζεις παντού ιώδιο και βλέπεις άπειρα πατημένα καβούρια:

Δε χάσαμε την ευκαιρία να σταματήσουμε και να φωτογραφήσουμε τα καβούρια, όσα απέμειναν δηλαδή και προσπαθούσαν να περάσουν το δρόμο.

Παραδόξως αν εξαιρέσεις το συγκεκριμένο κομμάτι, αλλά και 1-2 περίεργες παρακάμψεις, ο δρόμος ήταν ιδιαίτερα καλός για τα δεδομένα Κούβας. H πολύ ευχάριστη παρέα και η μουσικές των Χαΐνηδων και του Παντελή Θαλασσινού που μας συνόδευαν έκαναν τη διαδρομή ιδανική και τα γαμόγελα να μεγαλώνουν στο πρόσωπο μας:

Σε κάτι λιγότερο από 2 ώρες είχαμε μπει στο Σιενφουέγος!

Ήταν μια διαφορετική πόλη αισθητά μεγαλύτερη από το Τρινιδάδ, αν και πληθυσμιακά τα γραφόμενα λένε ότι είναι στα ίδια επίπεδα. Ξεχώριζε για τα Γαλλικής αρχιτεκτονικής κτήρια της, καθώς αποτέλεσε αποικία κατά το 19ο αιώνα. Προσωπικά θεωρώ πολύ σωστή την επιλογή μας να διαθέσουμε μια νύχτα και εκεί, καθώς ήταν μέσα στο πεδίο δράσης μας και στη διαδρομή μας.

Αρχικά κατευθυνθήκαμε προς το τοπικό πρακτορείο Viazul, προκειμένου να κλείσει η Κλειώ εισιτήριο την επομένη προκειμένου να επιστρέψει στο Τρινιδάδ. Τελικά βολεύτηκε με shared taxi μέσω συνεννόησης με άλλους συνταξιδιώτες, και αφού όρισε ραντεβού επέστρεψε προκειμένου να βρούμε το σπίτι που θα μέναμε.

Είχαμε κλείσει διαμονή για ένα βράδυ στο ‘’Hostal Santa Elena Apartamento independiente’’ το οποίο αν και βρισκόταν σε μια ήσυχη γειτονιά σχετικά κοντά στο κέντρο για πρόσβαση με τα πόδια, δυσκολευτήκαμε πολύ να το βρούμε καθώς αν και η δόμηση στο Σιενφουέγος ήταν αρκετά καλή, οι δρόμοι ήταν πολύ ίδιοι, και τα τετράγωνα παρόμοια. Τέλος καλό όλα καλά όμως και η φίλη μας η Annia μαζί με το σύζυγο της τον Lester μας περίμεναν στη πόρτα. Το διαμέρισμα μεγάλο και ευρύχωρο, και όπως όλα όσα είχαμε επιλέξει στην εκδρομή, φιλοξενούσε άνετα πάνω από 4 άτομα. Συνολικό κόστος περίπου 18$. Το σπίτι διέθετε και σύνδεση ίντερνετ, φυσικά με τη γνωστή κάρτα του παρόχου τηλεπικοινωνιών, οπότε συμπέρανα ότι κάποιο access point υπάρχει κοντά.

Αυτό που μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, ήταν ότι μόλις συστηθήκαμε και άκουσε το όνομα «Κλειώ» ο Lester, ρώτησε αν όντως έχει να κάνει με τη γνωστή μούσα της ιστορίας στην αρχαία Ελλάδα. Πραγματικά μείναμε άφωνοι, καθώς 8 στους 10 Έλληνες αν ρωτήσεις δε ξέρουν τι ήταν οι μούσες, και μπορεί να λέω και λίγο. Το αναφέραμε φυσικά αυτό, και ο Lester μας εξήγησε ότι στη Κούβα μόνο αν δε θέλεις δε μαθαίνεις! Ήταν πραγματικά ένα από τα πολύ ωραία περιστατικά.

Κατόπιν μας έφερε παγάκια από το ψυγείο του, καθώς σκέφτηκε ότι θα θέλουμε να πιούμε παγωμένο νερό καθώς ήταν μεσημέρι και έχει ζέστη, κι εμείς βρήκαμε ευκαιρία να τον κεράσουμε ένα παγωμένο Ελληνικότατο φραπεδάκι. Κύριοι εξάγουμε πολιτισμό κι εμείς, όχι μόνο οι αρχαίοι Έλληνες:

(Η μπλούζα – σημαία του Βιετνάμ αποδείχτηκε προφητική)

Τον οποίο φραπέ μάλιστα αφού τον «ρουκούνιασε» μέσα σε λίγα λεπτά, δυσκολεύτηκε πάρα πολύ να κατανοήσει και θεώρησε παράλογο αυτό που του περιέγραψε η Κλειώ, ότι στη χώρα μας μπορεί να καθόμαστε και τρεις ώρες να πίνουμε το συγκεκριμένο ρόφημα. Και είναι λογικό, που να καταλάβει ο άνθρωπος…

Αφού ταχτοποιηθήκαμε, καταλάβαμε ότι έχουμε ξεχάσει μια σακούλα με ρούχα στο σπίτι στο Τρινιδάδ. Εντάξει, πάλι καλά που τριπλοτσεκάραμε το πρωί, τι να σου πω. Ευτυχώς προλάβαμε την ενδεχόμενη πώληση τους (ναι όπως σας το λέω) μιας και το τηλεφώνημα που κάναμε στον Alexis, και τη συνεννόηση που υπήρξε με την Κλειώ στα Ισπανικά, τα σώσαμε. Ταξίδεψαν την επομένη μέσω του ED στην Αβάνα! Περιπέτεια και για τα ρούχα μου!

Βγήκαμε αμέσως από το σπίτι για να προλάβουμε με το Νίκο κάποιο ανταλλακτήριο καθώς είχαμε σχεδόν ξεμείνει από CUC. Η πόλη όντως ήταν διαφορετική σε σχέση με ότι είχαμε δει, και το κέντρο της ήταν αρκετά όμορφο και προσεγμένο:

Φτάσαμε στο ανταλλακτήριο 16:01, όπου μόλις άλλαζε τη πινακίδα σε «κλειστόν». Όσο και να παρακάλεσα τον Κουβανό, δε μας επέτρεψε να μπούμε και μας έδειχνε το ρολόι του, ότι και καλά δηλαδή έχει παρέλθει το ωράριο. Αφού περιμέναμε απ’ έξω σχεδόν απελπισμένοι για κανένα πεντάλεπτο, μιας και θα ξεμέναμε με τα Ευρώ, βγαίνει και μας λέει με ένα πλατύ χαμόγελο:

-Μπορείτε να πάτε στη τράπεζα εδώ πιο κάτω

-Καλά ρε άνθρωπε, γιατί δε το λες από την αρχή και μας αφήνεις να παιδευόμαστε;

Πήραμε το δρόμο για τη τράπεζα χαμογελαστοί, και η αρχική μου απορία του τύπου «καλά, ανοιχτή τράπεζα τέτοια ώρα;» έφυγε μόλις φτάσαμε. Θα μου πεις ήταν το μόνο αξιοπερίεργο στη χώρα; Όχι βέβαια! Δε συζητάμε φυσικά για πόρτες ασφαλείας και άλλα τέτοια χαζά που έχουμε συνηθίσει στη χώρα μας. Ένας ευγενικός παππούς μας άνοιξε τη πολύ πρόχειρη πόρτα, λίγο χειρότερη απ’ αυτή που έχω στο παλιό μου σπίτι στο χωριό. Από ΄κει καταλαβαίνει πολλά κανένας… Με λίγη αναμονή στην ουρά και χαρτάκι προτεραιότητας είχαμε κάνει το συνάλλαγμα μας επιτέλους, και πήραμε το δρόμο της επιστροφής προς το σπίτι. Έπρεπε να φροντίσουμε και για τις άκρως απαραίτητες προμήθειες εξάλλου:

Αφού γίναμε άνθρωποι βγήκαμε την απογευματινή βόλτα μας στο Σιενφουέγος, κινούμενοι προς τη παραλία μέσω ενός πολύ ωραίου πλακόστρωτου πάρκου.

Οι εικόνες της διαδρομής ήταν πολύ ωραίες, και ο δρόμος μας έβγαλε σε ένα γνωστό καφέ εστιατόριο της παραλιακής όπου έπαιζε μια μπάντα, μέχρι το ηλιοβασίλεμα. Φυσικά και μπήκαμε για ένα ποτό:

Ευτυχώς είχαμε τη Κλειώ μαζί μας και μας θύμισε ότι υπάρχει και αυτό το αίσθημα που έχουν αρκετοί άνθρωποι σε καθημερινή βάση και ονομάζεται πείνα, καθώς εμείς στη συγκεκριμένη εκδρομή μόνο τη δίψα είχαμε κατά νου.

Επιστρέψαμε στο κέντρο της πόλης, νύχτα πλέον και με λιγοστούς τουρίστες. Μια βιτρίνα βγαλμένη από τις αναμνήσεις μου τη δεκαετία του 80 μου τράβηξε αμέσως τη προσοχή:

Πίσω από το πάρκο του Jose Marti με το άγαλμα του, βρήκαμε ένα υπέροχο παλαδάρες, το όνομα του οποίου δυστυχώς δε συγκράτησα, αλλά θα βρείτε πολλά στη συγκεκριμένη περιοχή. Το φαγητό ήταν εξαιρετικό, και το γεγονός ότι το πιο ωραίο πιάτο γι’ ακόμα μια φορά ήταν τα φασόλια με το καστανό ρύζι δε μας προβλημάτισε καθόλου!

Η αγαπημένη μας ώρα είχε φτάσει, καθώς μετά το φαγητό και πολύ κοντά στο πάρκο, λάβαμε τις απαραίτητες συστάσεις για ένα café bar ‘’Terry teatro’’, σε ένα χώρο κάπως σαν αυλή του ομώνυμου θεάτρου. Πιάσαμε ένα τραπεζάκι και αρχίσαμε τα μοχίτο, βλέποντας παράλληλα την εξαιρετική μπάντα η οποία συνδύαζε έντονα ροκ στοιχεία με τοπική μουσική. Ήταν ότι πιο ωραίο άκουσα – για τα δικά μου δεδομένα τουλάχιστον- στην εκδρομή:

Αποκαμωμένοι και γεμάτοι από μια ακόμα μέρα, και αφού ήπιαμε τις Αβάνες και καπνίσαμε ένα πούρο στο μπαλόνι μας, κοιμηθήκαμε καθώς την επομένη η αναχώρηση μας ήταν πολύ πρωί.

 

[psilos3]

Επιστροφή στην Αβάνα


Το ρολόι έδειχνε σχεδόν 7 κι έπρεπε να σηκωθούμε, όχι τόσο ξεκούραστοι αυτή τη φορά. Είχε φέξει σχετικά καλά, οπότε και μπορούσαμε να ξεκινήσουμε. Ο στόχος ήταν να βρισκόμαστε στο σημείο παράδοσης στη Αβάνα έως τις 11 το πρωί, καθώς αφενός γνωρίζαμε ότι η (σχεδόν) παραμικρή καθυστέρηση χρεώνεται σαν ολόκληρη ημέρα και δεν είχε πλάκα, και αφετέρου δε ξέραμε τι μπορεί να συμβεί στο δρόμο, καθώς Κούβα είσαι και δεν αποκλείεται τίποτα.

(Το γράφω και το ξαναγράφω, γίνομαι κουραστικός και το ξέρω, αλλά πιστέψτε με είναι κάτι που πρέπει να γνωρίζετε όσοι σχεδιάζετε ίδιου τύπου εκδρομή)

Βγήκαμε στην Εθνική οδό λοιπόν μετά από λίγο, πατητοί για Αβάνα. Επειδή το οδόστρωμα είναι για τ' ανάθεμα όπως σας εξήγησα, βρήκα ένα κόλπο και ακολούθησα έναν με πινακίδες Κούβας που ήξερε όπως φαινόταν απ’ έξω κι ανακατωτά το δρόμο, και απέφευγε τις λακκούβες. Το ίδιο σας συμβουλεύω να κάνετε κι εσείς αν σκοπεύετε να νοικιάσετε αυτοκίνητο. Οι Κουβανοί σίγουρα ξέρουν καλύτερα! Στη διαδρομή αυτή με σταμάτησαν μόνο μία φορά, κι αυτό για να μου κάνουν παρατήρηση επειδή πήγαινα με τα φώτα ανοικτά. Το λόγο φυσικά δεν το κατάλαβα ποτέ.

Ένα τρίωρο μετά είχαμε πιάσει Αβάνα, όπου μετά από 20λεπτη κίνηση εντός πόλης, παραδώσαμε το αμάξι στην ώρα μας. Έγιναν οι απαραίτητοι έλεγχοι, μας επιστράφηκε το ποσό των 200 Cuc, και γελάσανε όλοι μαζί (κι εμείς) για το περιστατικό στη Σάντα Κλάρα.

Μπήκαμε στο πρώτο διαθέσιμο ταξί κι επιστρέψαμε στο σπίτι μας, με μια νοσταλγία λες και ήταν δικό μας. Όσο να πεις το νιώθαμε, όπως και την Αβάνα πόλη μας. Η Irene μας περίμενε φυσικά, για να μας κατατοπίσει εκ νέου και να μας δώσει τα κλειδιά. Δε χάσαμε καθόλου χρόνο μιας και ήταν περασμένες δώδεκα, και ξεχυθήκαμε στους δρόμους. Προορισμός μας σήμερα το κέντρο, καθώς είχαμε σαν στόχο να επισκεφτούμε το πολύ γνωστό μουσείο της επανάστασης!

Είχαμε προσανατολιστεί αρκετά καλά στην Αβάνα, οπότε για λόγους βόλτας αλλά και για να δούμε όσα περισσότερα γινόταν περπατήσαμε μέσα από τα στενάκια της πόλης, μη χάνοντας την ευκαιρία παράλληλα να φωτογραφίσουμε, να χαζέψουμε και να πιούμε βέβαια και καμιά παγωμένη μπυρίτσα.

Ανοιχτές πόρτες, ανοιχτά σπίτια. Για του λόγου το αληθές:

Ένα μισάωρο μετά είχαμε φτάσει στο Museo de la revolution. Το κτήριο προ επανάστασης ήταν το προεδρικό μέγαρο της Κούβας, και πρόκειται για ένα πολύ εντυπωσιακό κι επιβλητικό νεοκλασικό. Το μουσείο συγκεντρώνει υλικό από τις μάχες του επαναστατικού πολέμου, αλλά και αυτού της ανεξαρτησίας. Πληρώσαμε την είσοδο των περίπου 8 Cuc και μπήκαμε, αρχικά βλέποντας το φωτογραφικό υλικό και τις περιγραφές:

Ξεχώριζε φυσικά στο προαύλιο η τεράστια Κουβανική σημαία:

Ομοιώματα των επαναστατών σε φυσικό μέγεθος:

Θέα από το μουσείο προς τη Malecon:

Το καπέλο του Camilo & ο μπερές του Che, αλλά και ο εσωτερικός χώρος του κτηρίου:

Στο ενδιάμεσο και κατευθυνόμενοι στον εξωτερικό χώρο του μουσείου, είχαμε τηλεφωνηθεί με τον ED, ο οποίος μπήκε επίσης στο μουσείο με διαφορετικό βέβαια εισιτήριο σαν Κουβανός πολίτης (30CUP= 25 λεπτά του ευρώ), κάτι το οποίο μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Γιατί να μην έχουμε κι ένα αντίστοιχο μέτρο στη χώρα μας είναι κάτι που αναρωτιέμαι. Ο ED -που έφερε τα ρούχα μου από το Τρινιδάδ- θα νοίκιαζε αυτοκίνητο ώστε να πάει να παραλάβει από το αεροδρόμιο 2 τουρίστες από την Αμερική, και μετά να κατευθυνθεί προς Βινάλες.

Ήμασταν λοιπόν τυχεροί καθώς είχαμε και ντόπιο ξεναγό στη παρέα μας. Αφού ήπιαμε ένα καφεδάκι στο κυλικείο, είδαμε και πίσω μέρος του μουσείου στο οποίο εκτίθενται οχήματα, αεροσκάφη και πολεμικά πλοία που συμμετείχαν στις μάχες της περιόδου του πολέμου:

Το σημαντικότερο έκθεμα είναι το φημισμένο ιστιοφόρο “Granma” που μετέφερε τον Φιντέλ, τον Τσε και μια χούφτα άλλους αγωνιστές της επανάστασης από το Μεξικό στην Κούβα, προκειμένου να οργανώσουν την επανάσταση με σκοπό την ελευθερία:

Σε γενικές γραμμές λοιπόν το μουσείο παραθέτει κομμάτια της πρόσφατης ιστορίας του τόπου. Σίγουρα η πληροφόρηση είναι σημαντική, και λογικό είναι να θεωρείται από όλους τους επισκέπτες της χώρας σημείο αναφοράς. Επίσης σίγουρα χρήζει βελτίωσης σε κάποια θέματα, αλλά αυτό κατά τη γνώμη μου είναι δευτερεύον. Πολύ ωραία τέλος η εικόνα των μικρών Κουβανών μαθητών που πραγματοποιούσαν την επίσκεψη τους στο χώρο.

Αποκορύφωμα της cult κατάστασης ακόμα και στο μουσείο, είναι ότι στη τουαλέτα το καζανάκι ήταν χαλασμένο. Οπότε τι σκέφτηκε το δαιμόνιο μυαλό τους; Φυσικά να βάλουν μία υπάλληλο η οποία φρόντιζε για να τηρείται η σειρά, αλλά και για να ρίχνει νερό μόλις βγει κάποιος από μέσα. Σουρεάλ!

Η ώρα είχε περάσει, μεσημέριασε για τα καλά και αυτό που θέλαμε πλέον ήταν να τσιμπήσουμε κάτι και να βολτάρουμε μόνο στη παλιά πόλη και στο ιστορικό κέντρο.

Γυρίσαμε μερικά μπαρ, φάγαμε από μικρά μαγαζάκια και ήπιαμε μπύρες όπου βρήκαμε. Αυτή η πόλη είναι μαγική, οι δρόμοι και οι πλατείες της έχουν κάτι το ξεχωριστό:

Όχι δείτε παρακαλώ την εικόνα και πείτε μου, πως γίνεται κάποιος να μην ερωτευτεί την Αβάνα:

Δε γίνεται!

Περασμένο απόγευμα πλέον, και μετά τη καθιερωμένη στάση μας για λίγο στο πάρκο για να συνδεθούμε στο ίντερνετ, γυρίσαμε στο σπίτι κουρασμένοι.

Βέβαια είχαμε ήδη οργανωθεί καταλλήλως όπως θα δείτε γιατί στο σπίτι πρέπει να υπάρχουν τα πάντα, και αφεθήκαμε στη γαλήνη της γειτονιάς και της βεράντας μας. Η κουνιστή πολυθρόνα είχε γίνει απαραίτητο αξεσουάρ:

Το συγκεκριμένο βράδυ δεχτήκαμε και μια πολύ ωραία επίσκεψη, έναν φίλο της αδερφής μου από την Αβάνα, τον Jesus με την κοπέλα του, με τον οποίο είχαμε έρθει σε επαφή από πριν και ήθελε να μας δει. Αφού παρέλαβε τα δώρα που του έστειλαν από την Ελλάδα, όπως ούζο & ελιές (κάτι που δεν υπάρχει στη Κούβα), αράξαμε και πιάσαμε τη κουβέντα πίνοντας ρούμια. Μάθαμε πολύ ωραία πράγματα για τη κουλτούρα των Κουβανών, τον τρόπο ζωής τους, τα θέλω τους, την εικόνα που έχουν οι τουρίστες και πόσο αυτή διαφέρει, τις δυσκολίες τους, το προηγμένο σύστημα παιδείας και υγείας, και γενικότερες πληροφορίες για την εκδρομή μας. Άλλωστε η δουλειά του Jesus ήταν επίσης οι ξεναγήσεις και γνώριζε άπταιστα Αγγλικά. Φυσικά σε κάποια φάση χαλαρώσαμε εντελώς, και αφού η κουβέντα πήγε στο γεγονός ότι εμείς κάθε βράδυ στην εκδρομή αυτή πριν κοιμηθούμε πίνουμε ρούμι και ακούμε μουσική, μου ζήτησαν να τους βάλω να ακούσουν. Ρωτάω «είστε σίγουροι, Greek music, bouzouki?» και μου απαντάνε «ναι» με βεβαιότητα.

Ε λοιπόν, έχετε δει Κουβανή να χαίρεται και να πηγαίνει πέρα – δώθε με το «Απόψε στις ακρογιαλιές» του Τσιτσάνη; Εμείς έχουμε δει, και ήταν η καλύτερη εικόνα για να κλείσει μια ακόμα πολύ όμορφη μέρα.

Όμως επειδή δεν είχαμε ησυχία, σηκωθήκαμε γύρω στς 12 το βράδυ να κάνουμε τη βόλτα μας και να πάμε να βρούμε τον ED σε ένα κοντινό μπαρ (το πιο κυριλέ που είδαμε στη χώρα όπως αποδείχτηκε), καθώς είχαμε μιλήσει. Αυτό που θυμάμαι χαρακτηριστικά είναι η ακριβή τιμή του Mojito εκεί (6 CUC) αλλά και η πείνα που μας έπιασε στην επιστροφή. Φυσικά τι να βρεις να φας στο Βεδάδο μετά τις 2 το βράδυ; Ένα πρατήριο άρτου, από το οποίο πήραμε μια φρατζόλα σκέτη που μας ζητήσανε μάλιστα και 3 CUC, μας έσωσε!