Λακωνία:Καστροπολιτείες, πυργόσπιτα, βουβά καλντερίμια, λιμναία σπήλαια, βυθισμένες πόλεις, απολιθωμένα φοινικοδάση και οινοπνευματί κρυστάλλινα νερά!

[Klair]

Διαδρομή: Χαρούδα-Σπήλαια Διρού-Γερολιμένας-Βάθεια-Αρεόπολη

Ξημέρωσε η 22α Αυγούστου στους Πύργους της Εδέμ. Πετάχτηκα πρώτη από το κρεβάτι και μέχρι να ξυπνήσουν και να ετοιμαστούν οι συνταξιδιώτες μου, για να πάμε όλοι μαζί για πρωινό, άρπαξα τη φωτογραφική μηχανή και βγήκα στον δρόμο. Είχα μεγάλη περιέργεια να δω την περιοχή στο φως της μέρας. Έξω από την είσοδο του καταλύματος μου έκανε εντύπωση ένα ολόκληρο “συγκρότημα” από φραγκοσυκιές.

Στα 350 μέτρα από το ξενοδοχείο βρίσκεται η εκκλησία των Ταξιαρχών, ένα εξαιρετικό δείγμα βυζαντινής εκκλησιαστικής αρχιτεκτονικής, του 11ου αιώνα, με πλούσιο τοιχογραφικό διάκοσμο. Στη διαδρομή μου προς την εκκλησία παρατήρησα σε πολλά σημεία, μέσα στα χωράφια με τις ελιές, τεράστιες πέτρες οι οποίες έχουν χρησιμοποιηθεί στην κατασκευή των μαντρών της περιοχής. Τα μεγαλιθικά της Χαρούδας είναι οι προπάτορες της αξιοθαύμαστης μανιάτικης αρχιτεκτονικής. Οι πέτρες αυτές έχουν χρησιμοποιηθεί επίσης στην κατασκευή κτιρίων της περιοχής.

Ακόμα και στο κατάλυμα είδα τέτοιες μεγάλες πέτρες ενσωματωμένες στην τοιχοποιία των Πύργων, αλλά και σε μικρογκρεμισμένα παλιά οικοδομήματα, στο πίσω μέρος του ξενοδοχείου.

Ο ναός των Ταξιαρχών περικλείεται από μάντρα

και όταν έφτασα στην εξωτερική είσοδο, είδα το κλειδί επάνω στην ξύλινη πόρτα. Χωρίς δισταγμό το έστριψα και άνοιξα, μπαίνοντας στον περίβολο της εκκλησίας. Προς μεγάλη μου έκπληξη είδα την πόρτα του ναού ανοιχτή, ενώ δύο γυναίκες σκούπιζαν και σφουγγάριζαν το εσωτερικό της εκκλησίας.

Τις καλημέρισα και εκείνες με τη σειρά τους με κάλεσαν να μπω στον ναό, για να προσκυνήσω. -”Σας ευχαριστώ, θα μπω σε λίγο, όταν στεγνώσει το δάπεδο, για να μην σας λερώσω” τους απάντησα και ανέβηκα μια στενή πέτρινη σκάλα, που οδηγούσε στην "ταράτσα" των Ταξιαρχών.

Στη συνέχεια μπήκα στο εσωτερικό και εντυπωσιάστηκα από τον τοιχογραφικό διάκοσμο της εκκλησίας.

Η μια κυρία μου έπιασε την κουβέντα. -”Ελάτε να φωτογραφίσετε και την εικόνα της Παναγίας” μου είπε. -”Αυτήν φωτογραφίζει ο περισσότερος κόσμος και είναι αυτή που υπάρχει στα καρτ ποστάλ στα μαγαζιά”.

-”Είστε εθελόντριες που φροντίζουν την καθαριότητα του ναού”? τις ρώτησα. -”Όχι, έχουμε μια βάφτιση εδώ το απόγευμα και εγώ είμαι η γιαγιά της μικρής που θα βαφτιστεί” μου είπε η πιο ομιλητική κυρία. -”Α! είναι το ζευγάρι με το κοριτσάκι που μένουν στους Πύργους της Εδέμ. Μάθαμε από χθες που ήρθαμε για τη βάφτιση” της απάντησα.

Είχαμε ήδη γνωρίσει από κοντά τους γονείς και το παιδί. Η μαμά ήταν ντόπια και ο μπαμπάς Γάλλος και είχαν έρθει μαζί με Γάλλους φίλους στη Χαρούδα για τη βάφτιση, στην εκκλησία των Ταξιαρχών. Μάλιστα η γιαγιά με κάλεσε και στο μυστήριο στις 6:00 το απόγευμα. Την ευχαρίστησα από καρδιάς για την πρόσκληση και τη φιλοξενία της, αλλά εμείς είχαμε άλλα σχέδια για το απόγευμα. Η γιαγιά όμως είχε μεγάλη όρεξη και διάθεση για κουβέντα μαζί μου και ξεκίνησε να μου λέει διάφορες ιστορίες για τον τόπο. Μου είπε και μια ιστορία για την εκκλησία των Ταξιαρχών.

Ήταν λέει κάποτε ένας πατέρας και ο γιος του και αποφάσισαν να χτίσουν από μια εκκλησία ο καθένας, κάνοντας κόντρες μεταξύ τους, για το ποιος θα φτιάξει την ωραιότερη. Ο γιος λοιπόν έφτιαξε τον Ταξιάρχη στη Χαρούδα. Όταν ο πατέρας ήρθε να δει το τελειωμένο έργο του γιου, έμεινε άφωνος από την ομορφιά της εκκλησίας και από τη στεναχώρια για την ήττα του, έπαθε έμφραγμα, κάπου στα χωράφια της περιοχής και πέθανε. Όταν το έμαθε ο γιος, έτρεξε στον πατέρα του φωνάζοντας από μακριά: -Mαύρε μου, μαύρε μου προσφώνηση που χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα στα μανιάτικα μοιρολόγια και δηλώνει τον σπαραγμό.

Λατρεύω τέτοιες επαφές με τους ανθρώπους των τόπων που επισκέπτομαι και θεώρησα τον εαυτό μου, απίστευτα τυχερό για την απροσδόκητη αυτή συνάντηση, η οποία μου άφησε τόσο γλυκά, ζεστά και γαλήνια συναισθήματα. Ευχήθηκα στη γιαγιά, να της ζήσει η εγγονούλα και έφυγα με ένα πλατύ χαμόγελο από την εκκλησία, νιώθοντας ότι είχα πιάσει τον πρώτο αριθμό του λαχείου της γνώσης.

Επιστρέφοντας στο ξενοδοχείο βρήκα τους δικούς μου να κάθονται έξω στην αυλή. Μπήκαμε στη μεγάλη αίθουσα, όπου υπήρχε ένας μπουφές με τα εδέσματα του πρωινού, χωρίς κανένα απολύτως μέτρο προφύλαξης. Ο καθένας με το πιάτο του, πλησίαζε και έπαιρνε ό,τι ήθελε, σαν τις παλιές, καλές εποχές. Μάλλον στο συγκεκριμένο κατάλυμα δεν είχαν ακούσει τίποτα για τον ιό και τα σχετικά μέτρα προστασίας. Πήραμε λίγα πράγματα σε ένα πιάτο και βγήκαμε έξω, στο μεγάλο τραπέζι της αυλής για να φάμε. Εκείνη την ώρα εμφανίστηκαν και οι Γάλλοι φίλοι του ζευγαριού για το πρωινό τους, οι οποίοι έβηχαν δυνατά και ασταμάτητα, γεγονός το οποίο μας θορύβησε είναι η αλήθεια και έτσι αποφασίσαμε, ότι την επόμενη μέρα δεν θα πάρουμε πρωινό στο ξενοδοχείο, αλλά σε κάποιο μαγαζί της Αρεόπολης.

Τα μαζέψαμε γρήγορα-γρήγορα και αναχωρήσαμε για τον πρώτο προορισμό της ημέρας, τα Σπήλαια του Διρού. Είχαμε ενημερωθεί ότι λόγω covid γινόταν η μικρή διαδρομή στα Σπήλαια, η οποία περιελάμβανε 300 μέτρα λιμναίας διαδρομής και 300 μέτρα χερσαίας. Βγάλαμε το εισιτήριο των 10 ευρώ και χωρίς καμία καθυστέρηση, αφού ο κόσμος ήταν λιγοστός, μπήκαμε αμέσως στις βάρκες φορώντας μάσκες. Κάναμε τη λιμναία διαδρομή με ξεναγό τον βαρκάρη.

Στη συνέχεια ο βαρκάρης μας άφησε σε μια μικρή προβλήτα και συνεχίσαμε μόνοι μας, χωρίς ξεναγό και χωρίς καμία επιτήρηση, τη χερσαία διαδρομή του Σπηλαίου. Κατάλευκοι σταλακτίτες και σταλαγμίτες, εντυπωσιακές “κουρτίνες” και άλλοι περίεργοι σχηματισμοί στολίζουν το Σπήλαιο δημιουργώντας ένα εντυπωσιακό θέαμα.

INFO: Τα Σπήλαια Βλυχάδα Διρού είναι από τα ωραιότερα σπήλαια και βρίσκονται στα δυτικά παράλια της Λακωνικής Χερσονήσου, στον όρμο του Διρού. Κάτω από το λιτό τοπίο της Μάνης, η φύση με ασύγκριτη τέχνη και υπομονή σμίλεψε ένα θαύμα, πέρα από κάθε φαντασία. Στην περιοχή υπάρχουν δύο σπήλαια: της Βλυχάδας και της Αλεπότρυπας. Η ύπαρξη του Σπηλαίου της Βλυχάδας ήταν γνωστή στους ντόπιους από το 1900 περίπου. Κανείς όμως δεν υποψιαζόταν το θαύμα που έκρυβε στο εσωτερικό του, μέχρι το 1949 όταν οι ιδρυτές της Ελληνικής Σπηλαιολογικής Εταιρείας, Γιάννης και Άννα Πετροχείλου άρχισαν να το εξερευνούν συστηματικά. Έως το 1960 είχαν εξερευνηθεί και χαρτογραφηθεί 1.600 μέτρα. Από το 1987 η Εφορεία Παλαιοανθρωπολογίας-Σπηλαιολογίας του ΥΠ.ΠΟ άρχισε τη λεπτομερή μελέτη του Σπηλαίου και σε συνεργασία με διεθνή ομάδα σπηλαιοδυτών συνέχισε την εξερεύνηση και χαρτογράφησή του. Μέχρι σήμερα έχουν χαρτογραφηθεί 14.700 μέτρα διαδρομών. Το μεγαλύτερο τμήμα του Σπηλαίου βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια των υδάτων.

Σπήλαιο Αλεπότρυπας

Γνωστό για τα μοναδικής σπουδαιότητας ευρήματα της νεολιθικής εποχής, το Σπήλαιο της Αλεπότρυπας παρουσιάζει μοναδικό επιστημονικό ενδιαφέρον. Κι ενώ η πρώτη εξερεύνησή του το 1958 έδειξε ήδη την αρχαιολογική του σπουδαιότητα, η τουριστική του αξιοποίηση τη δεκαετία του ‘60 κατέστρεψε σημαντικά ανθρωπογενή στοιχεία. Όμως οι συστηματικές αρχαιολογικές ανασκαφές που ξεκίνησαν τη δεκαετία του ’70 έφεραν στο φως έναν «θησαυρό» από πολυάριθμα ευρήματα, μάρτυρες της ακμής μιας σπουδαίας νεολιθικής κοινότητας, που έζησε στα έγκατά του από το 5300 έως το 3200 π.Χ.

Σημαντικό εμπορικό κέντρο και ναυτικός σταθμός της εποχής, είχε συνεχή χρήση και κατοίκηση για 2.500–3.000 χρόνια. Το Σπήλαιο διαθέτει δέκα διαφορετικές αίθουσες με σταλακτίτες και σταλαγμίτες, με μεγαλύτερη αυτή των Λιμνών, με πόσιμο, ανανεώσιμο νερό που έδωσε ζωή στη νεολιθική κοινότητα της Αλεπότρυπας. Θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα νεολιθικά σπήλαια της Ευρώπης και διαθέτει νεολιθικό μουσείο, με τα ευρήματα και την ιστορία του. Λίγα μέτρα πιο πάνω από την παραλία του Διρού, το προϊστορικό Σπήλαιο της Αλεπότρυπας είναι ένα από τα περίφημα Σπήλαια του Διρού με μοναδική αρχαιολογική σπουδαιότητα αναφορικά με τη νεολιθική εποχή.

Η φυσική είσοδος του Σπηλαίου βρίσκεται λίγες δεκάδες μέτρα από τη θάλασσα. Το συνολικό μήκος των στοών του φτάνει τα 600 μέτρα, με πλάτος τα 100 μέτρα και ύψος τα 30 μέτρα. Το εσωτερικό του διαρρυθμίζεται με στοές, που οδηγούν σε δέκα διαφορετικές ευρύχωρες αίθουσες, που διαδέχονται η μια την άλλη και καλύπτονται στο μεγαλύτερο μέρος τους από σταλακτίτες, σταλαγμίτες και στρώμα διάχυτου σταλαγμιτικού υλικού. Το έδαφος είναι κατηφορικό, ανώμαλο και πολυεπίπεδο, με διαδρόμους που οδηγούν, από το ένα πλάτωμα στο άλλο. Η μεγαλύτερη αίθουσα του Σπηλαίου, είναι αυτή των Λιμνών και βρίσκεται στα ανατολικά, σε ύψος 40 μέτρων. Έχει μήκος 100 και πλάτος 60 μέτρα. Στο ανατολικό άκρο της αίθουσας υπάρχει λίμνη, πλάτους 25 μέτρων, με πόσιμο νερό, που έχει μέγιστο βάθος τα 9 μέτρα. Όπως μαρτυρούν τα ευρήματα της νεολιθικής εποχής, οι αίθουσες του Σπηλαίου χρησίμευαν ως κατοικίες.

Το Σπήλαιο που έχει σταθερή θερμοκρασία 18ο C απέχει 50 περίπου μέτρα από την παραλία του Διρού κι έχει συνολική έκταση 6.500 τ. μ. Η σημερινή τεχνητή είσοδός του βρίσκεται σε υψόμετρο 16 μέτρων. Το Σπήλαιο της Αλεπότρυπας ανακαλύφθηκε τυχαία το 1958 από έναν κυνηγό, και την ίδια χρονιά εξερευνήθηκε από το ζεύγος Πετροχείλου και την Σπηλαιολογική Εταιρεία. Το 1967 ανακαλύφθηκαν βραχογραφίες πρωτόγονων ανθρώπων, ενώ οι ανασκαφικές έρευνες που ξεκίνησαν από το 1970, από τον αρχαιολόγο Γ. Παπαθανασόπουλο έφεραν στο φως έναν θησαυρό ευρημάτων: άριστης κατασκευής λίθινα και οστέινα προϊστορικά εργαλεία, όπλα από λίθο, κόκαλο και χαλκό, οστέινα, λίθινα και ασημένια κοσμήματα, κεραμικά αγγεία, πήλινα και μαρμάρινα ειδώλια και σύνεργα υφαντικής. Ανακαλύφθηκαν επίσης ομαδικοί τάφοι, σκελετοί από ανθρώπους και θηράματα, αποθήκες και διάφορες λιθόκτιστες κατασκευές.

Σύμφωνα με τα συμπεράσματα των ερευνών, η Αλεπότρυπα χρησιμοποιήθηκε στη νεότερη και τελική νεολιθική εποχή 5300-3200 π.Χ. και είχε συνεχή κατοίκηση για 2.500-3.000 χρόνια. Νεότερες μετρήσεις τοποθετούν χρονικά τα πρώτα ευρήματα στο 6000 π.Χ. Σύμφωνα με τις επιστημονικές γνωματεύσεις, εδώ άκμασε ένα σπουδαίο νεολιθικό κέντρο, που βασίστηκε στο ναυτικό εμπόριο. Πιθανώς μια ομάδα ναυτικών της νεολιθικής εποχής, λόγω κακοκαιρίας, προσορμίστηκε στον κόλπο του Διρού, όπου εντόπισε στο βάθος του Σπηλαίου πόσιμο νερό. Έτσι η ομάδα εγκαταστάθηκε εκεί, οργανώνοντας στον μικρό κόλπο έναν εμπορικό ναυτικό σταθμό. Η ζωή της κοινότητας διακόπηκε απότομα, από ισχυρό σεισμό που έφραξε την είσοδο του Σπηλαίου. Οι εγκλωβισμένοι πέθαναν από την πείνα, ενώ οι γύρω κάτοικοι εγκατέλειψαν την περιοχή, λόγω έλλειψης πόσιμου νερού.

Τα ευρήματα υποδηλώνουν τον πλούτο, την έκταση, τη ζωντάνια και το υψηλό επίπεδο ζωής της νεολιθικής κοινότητας του Διρού και πολλά από αυτά βρίσκονται στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Σπάρτης. Το Σπήλαιο που χρησιμοποιήθηκε ως καταφύγιο, κατοικία, εργαστήριο, αλλά και ως αποθήκη αγαθών, νεκροταφείο και τόπος λατρείας των νεκρών έχει αναγνωριστεί ως ένα από τα σημαντικότερα νεολιθικά σπήλαια της Ευρώπης. Διαθέτει νεολιθικό μουσείο για την ιστορία της Αλεπότρυπας και τα ευρήματα που έχουν βρεθεί σε αυτήν.

Πηγή: Σπήλαιο Αλεπότρυπας Διρού - Με ευρήματα Νεολιθικής εποχής - Mythical peloponnese

Δυστυχώς το νεολιθικό μουσείο με τα εκθέματα του Σπηλαίου της Αλεπότρυπας ήταν κλειστό για ανακαίνιση και δεν το επισκεφθήκαμε.

Η έξοδος από το Σπήλαιο γίνεται από έναν στενό διάδρομο-μονοπάτι, που κρέμεται πάνω από τη θάλασσα, προσφέροντας θέα στον κλειστό κόλπο του Διρού, με τις δύο μεγάλες, λευκές, βοτσαλωτές παραλίες.

Το μπάνιο μας επιλέξαμε να το κάνουμε στη μεγαλύτερη παραλία, γιατί από μακριά είδαμε ότι είχε λίγο κόσμο, διέθετε αλμυρίκια για σκιά και δεν θέλαμε να απομακρυνθούμε πολύ από την περιοχή. Φτάσαμε στην παραλία και βρήκαμε ελεύθερο αλμυρίκι για να αράξουμε κάτω από την πλούσια σκιά του. Τη στιγμή που βγάζαμε τα πράγματα από το αυτοκίνητο, σηκώνοντας ψηλά το κεφάλι και κοιτώντας στο απέναντι βουνό είδαμε πυκνό καπνό να ανεβαίνει στον ουρανό. Μόλις είχε ξεκινήσει η φωτιά στην περιοχή Λαγκάδα της Λακωνικής Μάνης.

Εγώ βούτηξα αμέσως στα γαλήνια, κρυστάλλινα νερά, ενώ ο σύζυγος και ο γιος έμειναν στη σκιά των αλμυρικιών. Στήσαμε και μια ομπρέλα στην παραλία και ξάπλωσα κάτω από τη σκιά της. Όταν σηκώθηκα για τη δεύτερη βουτιά, ο καπνός είχε πυκνώσει πάρα πολύ. Στάχτες και μαύρες καύτρες είχαν καλύψει την επιφάνεια του νερού, την παραλία και φυσικά την πετσέτα και το σώμα μου. Τους δικούς μου τους είχε πάρει ο ύπνος, κάτω από το αλμυρίκι και όταν πλησίασα για να τους ξυπνήσω, τους είδα καλυμμένους από τις στάχτες της φωτιάς.

Τα μαζέψαμε και φύγαμε, αποφασίζοντας να πάμε πάλι για φαγητό στην ταβέρνα του Βαγγέλη στη Χαρούδα. Όταν φτάσαμε εκεί, ο ιδιοκτήτης μας πληροφόρησε, ότι λόγω της πυρκαγιάς υπήρχε διακοπή ρεύματος, από την Αρεόπολη μέχρι το Ταίναρο και ήταν αδύνατον να μας εξυπηρετήσει. Όμως μας ενημέρωσε, ότι μίλησε με τη ΔΕΗ και τον πληροφόρησαν, πως θα αποκαταστήσουν την ηλεκτροδότηση την επόμενη ώρα, μέσω άλλου σταθμού. Έτσι μας έδωσε την κάρτα με το τηλέφωνο του μαγαζιού και μας είπε να του τηλεφωνήσουμε αργότερα, για να μάθουμε αν ήρθε το ρεύμα.

Επιστρέψαμε αναγκαστικά πλέον στο κατάλυμα, όπου είχαν τεθεί σε λειτουργία οι γεννήτριες, ενώ οι στάχτες είχαν καλύψει όλους τους εξωτερικούς χώρους του ξενοδοχείου. Αράξαμε για ξεκούραση, αναμένοντας τις εξελίξεις. Μάθαμε επίσης ότι ο δρόμος Αρεόπολης-Γυθείου είχε κλείσει.

Κατά τις 16:00 πήρα τηλέφωνο στην ταβέρνα και έμαθα ότι η βλάβη είχε αποκατασταθεί. Έτσι στις 17:00 βρισκόμασταν σε ένα τραπέζι, κάτω από τη σκιά ενός μεγάλου δέντρου απολαμβάνοντας το φαγητό μας, με τις στάχτες να αιωρούνται στην ατμόσφαιρα.

Χορτάτοι, αλλά ανήσυχοι και στεναχωρημένοι για την καταστροφική πυρκαγιά κινήσαμε για να γνωρίσουμε το ορμητήριο των Μανιατών πειρατών, τον Γερολιμένα, η ονομασία του οποίου πιθανότατα οφείλεται στη θεώρησή του ως, Ιερού Λιμανιού. Στη μέσα Μάνη και συγκεκριμένα στο Ακρωτήριο Κάβο Γκρόσο, ο Γερολιμένας μας υποδέχθηκε με τα ήσυχα τιρκουάζ νερά του, τη λευκή βοτσαλωτή παραλία του και τα πέτρινα σπίτια του.

Ο οικισμός είναι πανέμορφος, εκπέμποντας σήμερα ηρεμία και χαλαρότητα. Όμως αν ο επισκέπτης αφήσει τη φαντασία του, να τον ταξιδέψει πίσω σε αλλοτινά χρόνια, ταραγμένα χρόνια, τότε που ο Γερολιμένας αποτελούσε ορμητήριο πειρατών, αλλά και ξακουστό καταφύγιο ψαράδων και λιμάνι προσέγγισης σπογγαλιευτικών σκαφών, τότε θα νιώσει την πραγματική γοητεία του.

Περπατήσαμε απ΄ άκρη σ΄ άκρη τον οικισμό απολαμβάνοντας τη γραφικότητα και την απόκοσμη ομορφιά του Γερολιμένα. Ο κλειστός όρμος του, με τη λευκή παραλία στολίζεται δεξιά από γρανιτένιους βράχους και αριστερά από πέτρινα σπίτια.

Δύο σπουδαίοι Μανιάτικοι Πύργοι, που στέκονται από τα μεσαιωνικά χρόνια στην ανατολική άκρη του Γερολιμένα έχουν ανακαινιστεί και μετατραπεί σε ξενοδοχείο πολλών αστέρων.

Μέχρι και το νεκροταφείο του οικισμού είναι ιδιαίτερο και σίγουρα μοναδικό, με τους πέτρινους τάφους να μοιάζουν σαν μονόχωρα κτίσματα.

Το ηλιοβασίλεμα θα το απολαμβάναμε από την κορυφή ενός λόφου, στον οποίο είναι χτισμένο το απόλυτο Πυργοχώρι της Μάνης. Διώροφοι και τριώροφοι Πύργοι αποτελούν τη Βάθεια. Πολλοί από αυτούς τους Πύργους σήμερα ορθώνονται εγκαταλελειμμένοι, έρημοι και ρημαγμένοι με ατόφια όμως τη μοναδικότητά τους. Μοιάζουν να ακροβατούν στην άκρη του βραχώδους λόφου, ατενίζοντας το Πέλαγος και τον ήλιο που καθημερινά βουτάει στα γαλανά νερά, γέρνοντας προς τη δύση του.

Μετά τον Γερολιμένα, ανηφορίζοντας κάμποσες στροφές αντικρίσαμε τον οικισμό με τα Πυργόσπιτα, τα οποία αποτελούν μνημείο αρχιτεκτονικής παράδοσης, που επιμένει να αντιστέκεται στον χρόνο.

Υπερήφανοι Πύργοι που χτίστηκαν τον 18ο και 19ο αιώνα έχουν πολύ μικρά παράθυρα που λειτουργούσαν ως πολεμίστρες, αλλά και χαμηλές πόρτες, οι οποίες διέθεταν ζεματίστρες, για να αποτρέπουν τους εχθρούς να μπουν στους Πύργους. Σήμερα λίγοι από αυτούς κατοικούνται.

Μπήκαμε σκύβοντας από μια πολύ χαμηλή πόρτα στο εσωτερικό ενός Πύργου και είδαμε παρατημένα στρώματα αλλά και έπιπλα.

Κάναμε βόλτα στις ρούγες και στα σοκάκια που στριμώχνονται για να χωρέσουν, ανάμεσα σε ψηλούς Πύργους έχοντας θέα από τη μια πλευρά στη θάλασσα και από την άλλη στα ξερά και άγρια
βουνά.

Για το ηλιοβασίλεμα ανηφορίσαμε ακόμα πιο ψηλά στο βουνό, για να έχουμε όλο το Πυργοχώρι απλωμένο μπροστά μας. Απολαύσαμε μια πραγματική οπτασία την ώρα του δειλινού, η οποία καλύτερα να αποτυπωθεί με εικόνες, παρά με λόγια.

Nightlife στην Αρεόπολη

Επιλέξαμε για τη βραδινή μας έξοδο την Αρεόπολη, την ιστορική πόλη που διατήρησε την ανεξαρτησία της επί Τουρκοκρατίας. Έχει χαρακτηριστεί διατηρητέος οικισμός, κρατώντας το παραδοσιακό χρώμα της Μάνης και είναι η πατρίδα των Μαυρομιχαλαίων.

Παρκάραμε το αυτοκίνητο πολύ κοντά στο κέντρο της πόλης και περπατώντας ελάχιστα λεπτά, φτάσαμε έξω από τη διπλή εκκλησία της Παναγίας και του Αγίου Χαραλάμπους, στην πλατεία Καπετάν Ματαπά.

Τι ήταν αυτό που αντίκρισαν τα ματάκια μας? Μόνο “καλησπέρα και καλή βραδιά” δεν ακούσαμε φτάνοντας στον στενό, κεντρικό πεζόδρομο, ο οποίος ξεκινάει από την πλατεία Αθανάτων και τελειώνει στην είσοδο του περιβόητου Φούρνου της Μηλιάς. Η αλήθεια είναι ότι περιμέναμε να έχει ζωή η Αρεόπολη, αλλά αυτό που συνέβαινε σε αυτόν τον δρόμο, των 350 μέτρων, ομολογουμένως μας έπιασε εντελώς απροετοίμαστους.

Όλα τα πέτρινα αρχοντικά, κατά μήκος του δρόμου έχουν μετατραπεί σε ταβερνάκια, καφέ και μπαράκια. Όλα κουκλίστικα και καλόγουστα, με ωραίες διακοσμήσεις, με μεγάλες μαξιλάρες και κιλίμια ριγμένα στις πεζούλες, με φαναράκια στα πέτρινα σκαλοπάτια να ρίχνουν το απαλό φως τους στους πέτρινους τοίχους, με λουλουδιασμένες γλάστρες να στολίζουν όλες τις γωνιές, με βουκαμβίλιες γαντζωμένες στην πέτρα, με τραπεζάκια απλωμένα παντού, όλα ταιριαστά και αρμονικά, χωρίς παραφωνίες δένουν με την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική της πόλης.

Η Αρεόπολη μου έδωσε την εντύπωση σκηνικού ταινίας, όπου όλα έχουν μελετηθεί με την παραμικρή λεπτομέρεια και έχουν στηθεί με αριστοτεχνικό τρόπο, για να ακολουθήσει το γύρισμα. Δεν ξέρω και εγώ πόσες φορές ανεβοκατεβήκαμε τον συγκεκριμένο δρόμο, χωρώντας τσίμα-τσίμα να περάσουμε ανάμεσα από τα τραπέζια και τις καρέκλες, για να χορτάσουμε το παραμυθένιο σκηνικό.

Ξεχάσαμε κοινωνικές αποστασιοποιήσεις και μέτρα προστασίας μπροστά σε αυτό που ζούσαμε στην Αρεόπολη. Που και που, βλέποντας τους σερβιτόρους με τις μάσκες για κολιέ, θυμόμασταν ότι υπάρχει πανδημία, η οποία για την ώρα έχει αλλάξει τις ζωές μας.

Το Bukka με τη χαρακτηριστική βουκαμβίλια έξω από την είσοδό του είναι το πιο δημοφιλές μπαράκι αλλά και το Aula με το ιδιαίτερο περιβάλλον είναι ένας όμορφος χώρος για καφέ ή ποτό. Ο μπάρμπα Πέτρος είναι διάσημος για το γουρουνόπουλο φούρνου και τον κόκορα και όποιος θέλει παγωτό από φρέσκο γάλα δεν έχει παρά να επισκεφθεί το Παραδοσιακό. Περπατήσαμε και σε λίγο πιο απόμερα δρομάκια της πόλης, πριν καταλήξουμε σε κάποιο μαγαζί της πλατείας Αθανάτων για κρέπες και παγωτά. Δώσαμε πολύ πρωινό ραντεβού με την Αρεόπολη και όταν πλέον η νύχτα είχε προχωρήσει πολύ αναχωρήσαμε για τη Χαρούδα και τους Πύργους της Εδέμ.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 9
• 10
• 11
• 12

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 11 of 12

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Klair]

Διαδρομή: Αθήνα-Κόρφος Κορινθίας

Κυριακή 16 Αυγούστου αναχωρήσαμε από την Αθήνα πανέτοιμοι, στις 14:30 μετά το μεσημέρι με προορισμό το χωριό Κόρφος, που βρίσκεται στα νοτιοανατολικά όρια της περιφερειακής ενότητας Κορινθίας. Ο Κόρφος αποτελεί έναν κοντινό στην Αττική παραθαλάσσιο προορισμό, με παραλίες τις οποίες περιβάλλουν οι πευκόφυτες πλαγιές της περιοχής.

Εδώ έχει εξοχικό σπίτι η οικογένεια της κοπέλας του γιου μας και οι λόγοι που θα κάναμε την πρώτη μας διανυκτέρευση σε παραλιακό κατάλυμα ήταν δύο: ο πρώτος ήταν για να ειδωθούν τα παιδιά, αφού η κοπέλα έλειπε διακοπές με τους γονείς της, όλη την εβδομάδα του δεκαπενταύγουστου και ο δεύτερος ήταν για να αφήσουμε τη γάτα του γιου μας για cat-sitting, αφού η κοπέλα του αυτήν τη φορά δεν θα μας συνόδευε στο ταξίδι.

Eπιπλέον αυτή η μικρή στάση θα μας έδινε την ευκαιρία να σπάσουμε τις πολλές ώρες οδήγησης μέχρι το Λιμάνι του Γέρακα, το οποίο σηματοδοτούσε την επίσημη έναρξη των καλοκαιρινών μας διακοπών.

 

[Klair]

Διαδρομή: Κόρφος-Σοφικό-Αγγελόκαστρο-Λίμνες-Πρόσυμνα-Νέο Ηραίο-Άργος-Άστρος-Λεωνίδιο-Τσιτάλια-Πελετά-Λαμπόκαμπος-Ρειχιά-Ιέρακας (Γέρακας)-Λιμήν Ιέρακα (Γέρακα)-Μονεμβασιά.

Το πρωινό της 17ης Αυγούστου 2020 μας βρήκε να ανηφορίζουμε τον δρόμο, ο οποίος διατρέχει το πευκόφυτο όρος που ορθώνεται πάνω από τον κλειστό κόλπο του Κόρφου. Φτάνοντας στην κορυφή και τον κεντρικό δρόμο ακολουθήσαμε την ταμπέλα προς Σοφικό-Αγγελόκαστρο-Μυκήνες. Μετά τον Άγιο Βλάσση στρίψαμε για Σοφικό, ακολουθώντας την επαρχιακή οδό Κορίνθου-Επιδαύρου.

Λιόδεντρα και μικρά αλσύλλια από πεύκα μας συνόδευαν κατά τη διάρκεια της διαδρομή μας μέχρι το Σοφικό. Πολλοί κάτοικοι του Σοφικού ασχολούνταν με το εμπόριο της ρητίνης (το 1886 το Σοφικό παρήγαγε 500.000 οκάδες ρητίνης ετησίως). Κάποιοι από αυτούς τους εμπόρους μετοίκησαν στις ανατολικές ακτές της περιοχής, ώστε να εμπορεύονται ευκολότερα μέσω της θάλασσας το προϊόν τους. Με τα χρόνια αυτοί οι έμποροι έμειναν μόνιμα πλέον στις παραθαλάσσιες πλαγιές, δημιουργώντας τον οικισμό του Κόρφου.

Το Σοφικό είναι επίσης γνωστό και για τη μακραίωνη ιστορία του, με γνωστότερη την περίοδο της Επανάστασης του 1821, όταν πρωταγωνίστησε στα επαναστατικά γεγονότα της Κορινθίας, με σημαντικότερη στιγμή την ανάδειξή του σε πρωτεύουσα της Επαναστατικής Κυβέρνησης.

Η ταμπέλα Αγγελόκαστρο-Λίμνες-Μυκήνες μας ενημέρωσε για τη συνέχεια της πορείας μας. Ο επαρχιακός δρόμος Μονή Ταξιαρχών-Κάτω Αλμυρή διασχίζει χαμηλούς λόφους, οι οποίοι εξακολουθούν να σκεπάζονται από καταπράσινα εύρωστα πεύκα και θάμνους μέχρι το Αγγελόκαστρο.

Αφήνοντας πίσω μας το Αγγελόκαστρο ο δρόμος γίνεται τόσο στενός που μοιάζει με φαρδύ μονοπάτι, παρά με αυτοκινητόδρομο και το τοπίο αλλάζει εντελώς. Γύρω μας απλώνονταν χωράφια με κατακίτρινα από την ξεραΐλα αγριόχορτα και αγκάθια.

Στα χαμηλά υψωματάκια άρχισαν να εμφανίζονται μαντριά και στάνες, ενώ η έλλειψη υψηλών δέντρων ήταν πλέον εμφανής. Ήμασταν εντελώς μόνοι οδηγώντας σε ένα τοπίο, στο οποίο επικρατούσε το χρώμα της ώχρας στα χωράφια, οι χαμηλοί αραιοί θάμνοι και οι λόφοι με τους πετρώδεις σχηματισμούς, με μόνους κατοίκους της περιοχής τα κατσίκια και τα πρόβατα. Οι στάνες είναι φτιαγμένες γύρω από κάποιο μεγάλο δέντρο, σπάνιο πλέον είδος σε αυτό το τοπίο, για να προσφέρει σκιά στα ζώα που μαζεύονται γύρω του.

Μπανίσαμε και εμείς ένα μεγάλο δέντρο μόνο του, ανάμεσα στα ξεροχώραφα, δίπλα σε ένα μαντρί και κάναμε την πρώτη μας στάση για κολατσιό. Μετά από μια στροφή πέσαμε από το πουθενά, στο πρώτο μας μποτιλιάρισμα…

Οι Λίμνες είναι απλωμένες στον λόφο, αλλά ο δρόμος δεν περνάει μέσα από το χωριό. Γύρω στα 20 χιλιόμετρα μας χώριζαν πλέον από το Άργος. Μετά τα Πρόσυμνα και το Νέο Ηραίο, πίσω από τα χωράφια με τα εσπεριδοειδή φάνηκε ο λόφος με το Κάστρο Λάρισας Άργους και συνειδητοποιήσαμε ότι μπαίναμε πλέον στο Άργος. Το διασχίσαμε τάχιστα βάζοντας πλώρη για το Άστρος.

Μετά το Άργος και για περίπου 70 Km ο στενός δρόμος που οδηγεί προς Άστρος και Λεωνίδιο είναι μια δύσκολη διαδρομή, με συνεχείς στροφές. Τη ζαλάδα και το ανακάτεμα στο στομάχι αντισταθμίζει η όμορφη θέα, αφού ο επαρχιακός δρόμος κινείται διαρκώς δίπλα στη θάλασσα, ενώ δαντελωτές ακτές ξεδιπλώνονται μετά από κάθε στροφή. Λίγο μετά το Κιβέρι, η Αργολίδα δίνει τη σκυτάλη στην Αρκαδία.

Στο Άστρος είχα πάει σε μικρή ηλικία και δε θυμόμουν τίποτα απολύτως από την πόλη. Σίγουρα όμως θυμόμουν ότι έπαιξε σημαντικό ρόλο στην Επανάσταση, αφού στις 29 Μαρτίου του 1823 συγκροτήθηκε εδώ η Β΄ Εθνική Συνέλευση, με την προεδρία του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, ώστε να ψηφιστεί η αναθεώρηση του πρώτου Ελληνικού Συντάγματος της Επιδαύρου.

Δεν υπήρχε χρόνος διαθέσιμος για περιήγηση στην πόλη του Άστρους. Θέλαμε όμως να δούμε την παραλία του παράλιου Άστρους, το οποίο αποτελεί σημαντικό καλοκαιρινό θέρετρο, για πολλούς κατοίκους των γύρω νομών και όχι μόνο, αφού τα τελευταία χρόνια ακούγεται πολύ συχνά ως επιλογή για διακοπές ή μικρές αποδράσεις του Σαββατοκύριακου.

Ένα μεγάλο τμήμα του παράλιου Άστρους είναι χτισμένο αμφιθεατρικά στον λόφο που δεσπόζει με την παρουσία του στη μια άκρη της μεγάλης παραλίας, ενώ το μεσαιωνικό Κάστρο στην κορυφή αποτελεί πόλο έλξης για τους επισκέπτες, προσφέροντας όμορφη θέα. Ο λόφος “Νησί” είναι μια μικρή χερσόνησος αστεροειδούς σχήματος, εξ ου και το όνομα της πόλης, πάνω στον οποίο βρίσκονται χτισμένα όμορφα σπίτια με κόκκινες στέγες και αναμφίβολα αποτελεί ένα γραφικό κομμάτι του παράλιου Άστρους.

Οι παραλίες τέτοιου στυλ όμως απέχουν πολύ από τα γούστα και την αισθητική μας και πολύ δύσκολα θα επιλέγαμε να κάνουμε το μπάνιο μας εδώ.

Αντιθέτως η βόλτα στον λόφο “Νησί” και η επίσκεψη στο Kάστρο με την πανοραμική θέα, θα μας ενδιέφερε ιδιαιτέρως, αν το Άστρος αποτελούσε μέρος του προγράμματος αυτού του οδοιπορικού που μόλις είχε ξεκινήσει.

Συνεχίσαμε με χαμηλές ταχύτητες και ακόμα περισσότερες στροφές μπαίνοντας στην πρωτεύουσα της Τσακωνιάς, το Λεωνίδιο. Είναι χαρακτηρισμένος παραδοσιακός οικισμός, στην κοιλάδα του Δαφνώνα, με ιστορικά διατηρητέα μνημεία, αρχοντικά και Πύργους. Στην πλάτη του Λεωνιδίου υψώνεται ένας απότομος κατακόκκινος βράχος, σήμα κατατεθέν της μικρής κωμόπολης,

ενώ προς την άλλη πλευρά απλώνεται ο εύφορος κάμπος, ο οποίος τροφοδοτεί το Λεωνίδιο με κηπευτικά (είναι γνωστή η Τσακώνικη μελιτζάνα), ελιές και άλλα φρούτα.

Στο ύψωμα που δεσπόζει της πόλης σώζονται τρεις χαρακτηριστικοί ανεμόμυλοι.

Ο κεντρικός πάνστενος δρόμος είναι η περατζάδα του Λεωνιδίου. Σε αυτόν τον δρόμο στριμώχνονται αυτοκίνητα και διαβάτες και εδώ βρίσκονται συγκεντρωμένα όλα τα εμπορικά καταστήματα, τα καφενεία, οι καφετέριες και οι φούρνοι, ενώ λίγο πιο πέρα δεσπόζει η κεντρική πλατεία της κωμόπολης.

Αφήσαμε το αυτοκίνητο στον δημόσιο χώρο στάθμευσης, ο οποίος βρίσκεται δίπλα στον χείμαρρο Δαφνώνα που διασχίζει το Λεωνίδιο και πήραμε να περπατάμε τον κεντρικό δρόμο, ο οποίος ετούτη την ώρα ήταν γεμάτος από κόσμο και διερχόμενα αυτοκίνητα.

Στα στενά δρομάκια είδαμε όμορφα δίπατα και τρίπατα αρχοντικά, με πλακόστρωτες αυλές. Η πατρίδα του ζωγράφου Βαρβέρη, του Τσούχλου, του ποιητή Κώστα Ουράνη, του Σαραντάρη και άλλων αξιόλογων προσώπων έσφυζε από ζωή. Αρκετοί ηλικιωμένοι Τσάκωνες γέμιζαν τα παραδοσιακά καφενεία, αλλά και πολλοί επισκέπτες κυκλοφορούσαν, μπαινοβγαίνοντας στα εμπορικά μαγαζιά ή τους φούρνους της κωμόπολης.

Από τα αρχοντικά που σώζονται ως σήμερα, ο Πύργος του Τσικαλιώτη είναι ένα σημαντικό διατηρητέο μνημείο της Τουρκοκρατίας, που χρονολογείται περίπου στα 1808. Είναι από τα πλέον ιστορικά μνημεία της Πελοποννήσου που ανοικοδομήθηκε από τον Κωνσταντίνο Τσικαλιώτη, ο οποίος ως μέλος της Φιλικής Εταιρείας προσέφερε πάρα πολλά χρήματα και εφόδια στον αγώνα της Απελευθέρωσης.

Είχε μεσημεριάσει και ο χρόνος μας πίεζε να συνεχίσουμε το ταξίδι μας. Κάναμε προμήθειες από έναν φούρνο και αναχωρήσαμε περνώντας τη γέφυρα του χειμάρρου Δαφνώνα. Είδαμε στα δεξιά μας να εκτίθεται ένας παλιός οδοστρωτήρας, αλλά δεν πρόλαβα να τον φωτογραφίσω.

Αφήσαμε οριστικά πίσω μας το Λεωνίδιο ακολουθώντας την επαρχιακή οδό Απιδέων-Λεωνιδίου. Κάποια ξέφωτα κατά τη διάρκεια της διαδρομής, μας χάρισαν πανοραμική θέα στην κωμόπολη.

Ανηφορίζαμε και όλο ανηφορίζαμε…

Στο απέναντι βουνό βλέπαμε τον δρόμο σαν μαχαιριά να σχίζει το τοπίο στα δύο

και από την κορυφή πήραμε την τελευταία πανοραμική φωτογραφία του Λεωνιδίου. Ύστερα το χάσαμε από τα μάτια μας, αφού η ψηλή βουνοκορφή μπήκε ανάμεσά μας.

Πιάσαμε την κατηφόρα.

Το τοπίο βραχώδες και άγριο, ο δρόμος στενός σαν μονοπάτι. Στροφές κι άλλες στροφές! Τεράστιες κατακόκκινες σπηλιές, σαν κακοφορμισμένες πληγές σημάδευαν το κορμί του απέναντι βουνού.

Σε ένα ύψωμα συναντήσαμε δύο ζευγάρια παγκάκια να κοιτάζουν το “άπειρο”. Ποιος άραγε είχε τη φαεινή ιδέα να βάλει αυτά τα παγκάκια στην άκρη του πουθενά?

Η απορία μας λύθηκε μερικά λεπτά αργότερα, αφού είδαμε την ταμπέλα που έγραφε: Τσιτάλια.
Τα Τσιτάλια χτισμένα σε ένα οροπέδιο του Πάρνωνα είναι ένα μικρό, μικρούτσικο χωριό 10 χιλιόμετρα νότια του Λεωνιδίου. Το χωριό περιτριγυρίζεται από χωράφια με ελιές και αμπέλια.

Συνεχίσαμε προς Πυργούδι και Πελετά. Τα Πελετά είναι πραγματικά ένα πολύ όμορφο χωριό της νότιας Κυνουρίας. Είναι κεφαλοχώρι σε ένα μεγάλο και άγονο οροπέδιο του Πάρνωνα. Η πέτρα αποτέλεσε την πρώτη ύλη με την οποία οι κάτοικοι του χωριού μπόρεσαν να οικοδομήσουν τις κατοικίες τους. Έτσι περνώντας με το αυτοκίνητο μέσα από το χωριό είδαμε παλιά διώροφα πέτρινα σπίτια, με περίτεχνα σκαλιστά κάγκελα στα μικρά μπαλκόνια τους. Η περιοχή έχει αμπέλια που παράγουν το ονομαστό Πελετιώτικο κρασί. Επίνειο του χωριού είναι τα Πούλιθρα.

Είχαμε ακόμα αρκετά χιλιόμετρα δύσκολης διαδρομής μέχρι το χωριό του Γέρακα που αποτελούσε τον πρώτο ταξιδιωτικό μας στόχο. Το τοπίο ήταν φανταστικό, γεμάτο εναλλαγές και διαφορετικές εικόνες, οι οποίες μας κρατούσαν σε εγρήγορση, τροφοδοτώντας συνεχώς την περιέργειά μας, για το τι θα ανταμώσουμε στη συνέχεια. Μέχρι ζώνες διάβασης αποδημητικων πουλιών και έλατα απαντήσαμε στο ταξίδι μας.

Συνεχίσαμε να καταπίνουμε κι άλλα χιλιόμετρα κι άλλες εικόνες! Μετά τον Λαμπόκαμπο και πριν τη Ρειχιά, ο δρόμος διατρέχει ένα οροπέδιο και κάναμε μια μικρή στάση. Τριγύρω βουνά! Στη δεξιά κορυφογραμμή απλώνονταν ανεμογεννήτριες στη σειρά.

Για πολλά χιλιόμετρα ταξιδεύαμε μόνοι μας. Δεν είχαμε συναντήσει ψυχή στον δρόμο, ούτε καν κατσίκια ή πρόβατα.

Τα χιλιόμετρα είχαν αρχίσει να μαζεύονται. Πριν λίγη ώρα είχαμε αφήσει πίσω μας την ταμπέλα που έγραφε: Γέρακας. Πίσω από τα λιόδεντρα, πάνω στον λόφο φάνηκαν επιτέλους τα πρώτα σπίτια του χωριού.

Ο στενός δρόμος, μας πέρασε μέσα από το χωριό.

Στρίψαμε σε ένα μικρό στενάκι που οδηγούσε στον περίβολο της εκκλησίας της Κοίμησης της Θεοτόκου. Από εδώ το χωριό απλώθηκε μπροστά στα μάτια μας χωρισμένο σε γειτονιές, που παίρνουν το όνομά τους από το επίθετο της οικογένειας που κατοικεί εκεί. Π.χ. τα Λαυκαίϊκα, τα Κρητικαίϊκα, τα Καραγιαναίϊκα ή τα Τζώρτζαίϊκα κ.λ.π.

Η εκκλησία ήταν κλειστή. Κάναμε μια μικρή γυροβολιά στον χώρο, είδαμε το Κοιμητήριο και τη θέα στο απέναντι βουνό, μπήκαμε στο αυτοκίνητο και αναχωρήσαμε για το Λιμάνι του Γέρακα.

Ο Λιμήν Ιέρακα είναι ένα μικρό παραθαλάσσιο χωριό χτισμένο μέσα στην αγκαλιά ενός φιόρδ, στις ανατολικές ακτές του νομού Λακωνίας. Ο δρόμος βολοδέρνει κατρακυλώντας ανάμεσα σε χωράφια και ξεροτράχαλους λόφους, πριν καταλήξει οριστικά στο γραφικό λιμανάκι. Ο Γέρακας ή Ιέραξ, όπως ονομαζόταν κατά τα βυζαντινά χρόνια αποτέλεσε τον ναυτικό σταθμό των Βυζαντινών για την καταπολέμηση των Σαρακηνών, αλλά και αγκυροβόλιο Υδραίων και Σπετσιωτών εμπόρων.

Κατηφορίζοντας τον λόφο, ο δρόμος σκάει πρώτα στην απόληξη του φιόρδ, εκεί που η θάλασσα έχει μετατραπεί σε λιμνοθάλασσα και σημαντικό υγροβιότοπο, ο οποίος αποτελεί καταφύγιο, αλλά και σταθμό μετανάστευσης αποδημητικών πουλιών. Υπάγεται στο δίκτυο Νatura 2000 και είναι πολύ πιθανό να συναντήσει κάποιος, ερωδιούς και άλλα είδη της φτερωτής πανίδας.

Το λιμανάκι με τα λιγοστά σπίτια είναι ένα ήσυχο, γραφικό ψαροχώρι με ενοικιαζόμενα δωμάτια και ψαροταβέρνες πάνω στη θάλασσα. Ο κόσμος ήταν ελάχιστος, γεγονός που μας χαροποίησε ιδιαιτέρως.

Φτάσαμε με το αυτοκίνητο στο τέλος της διαδρομής, εκεί που βρίσκεται το αγροτικό ιατρείο και υπάρχει άπλωμα για να παρκάρεις. Το χωριουδάκι δεν έχει παραλία. Βουτάς από την προβλήτα κατευθείαν στα βαθιά νερά, του ασφαλούς και απάνεμου λιμανιού, το οποίο βρίσκεται στην αρχή του στομίου του τεράστιου φιόρδ. Φορέσαμε μαγιό επιτόπου και γρήγορα κάναμε το μεγάλο βήμα, για να βρεθούμε στα αναζωογονητικά νερά αυτής της μεγάλης γαλάζιας πισίνας. Μπροστά μας περνούσε ένα μικρό πλεούμενο και δίπλα μας λικνίζονταν απαλά, τα λιγοστά ιστιοφόρα και οι ψαρόβαρκες των κατοίκων του οικισμού.

Ήταν τέτοια η δροσιά που πήραμε από τη βουτιά μας, που όλη η κούραση και η κάψα του ταξιδιού έφυγαν μονομιάς από πάνω μας. Ντυθήκαμε και ανανεωμένοι περπατήσαμε κατά μήκος του τσιμεντοστρωμένου δρόμου, πάνω στον οποίο απλώνουν τα τραπεζάκια τους οι λιγοστές ψαροταβέρνες του χωριού. Ηρεμία, αυθεντικότητα και γραφικότητα χαρακτηρίζουν τον οικισμό, ο οποίος σκαρφαλώνει νωχελικά στον λοφίσκο. Στο ψηλότερο σημείο ξεχωρίζει η εκκλησία των Αγίων Αναργύρων.

Αφού είχαμε δροσιστεί και είχαμε αναλάβει δυνάμεις, πριν φάμε, είπαμε να ξαναζεσταθούμε και να αναψοκοκκινήσουμε ξανά, αφού ο επόμενος στόχος ήταν η περιήγηση στην αρχαία πόλη του Ζάρακα, η οποία απλώνεται στην κορυφή του λόφου, πάνω από το φιόρδ του Λιμένα του Γέρακα.

Μπήκαμε πάλι στο αυτοκίνητο και ακολουθήσαμε έναν μικρό, ανηφορικό τσιμεντοστρωμένο δρόμο, ο οποίος τελειώνει στα τελευταία σπίτια της μιας άκρης του χωριού. Από εκεί ξεκινάει καλοσχηματισμένο μονοπάτι, το οποίο οδηγεί στην αρχαία πόλη.

Η ζέστη ήταν αφόρητη, αφού ο ήλιος ήταν ακόμα ντάλα πάνω από τα κεφάλια μας. Κανονικά αυτό το εγχείρημα έπρεπε να γίνει αργότερα, να έχει πέσει ο ήλιος και να έχει καταλαγιάσει η πολλή κάψα, αλλά αργότερα εμείς έπρεπε να έχουμε φύγει. Οπότε ή τώρα ή ποτέ.

Ο Ζάρακας ή Ζάραξ ήταν αρχαία πόλη και τα ερείπιά της σήμερα εντοπίζονται στη μικρή χερσόνησο, βόρεια της εισόδου του φιορδ του Λιμανιού του Γέρακα. Ευλίμενον χωρίον ονομάστηκε από τον Παυσανία στο έργο του Λακωνικά, η Ακρόπολη του Ζάρακα.

Πρώτα συναντήσαμε το οχυρωματικό τείχος και πηδώντας πάνω από τις μεγάλες πέτρες μπήκαμε στον αφύλαχτο-μπάτε σκύλοι αλέστε-αρχαιολογικό χώρο.

Τα τείχη της Ακρόπολης και της αρχαίας πόλης σώζονται σε μεγάλο ύψος, στη βόρεια και στη δυτική πλευρά. Το τείχος ενισχυόταν από οκτώ ορθογώνιους τετράγωνους Πύργους. Στην ανατολική πλευρά ορθωνόταν η Ακρόπολη. Το τείχος και η Ακρόπολη κατασκευάστηκαν στους ελληνιστικούς χρόνους, ενώ στη θέση της πόλης έχουν εντοπιστεί ίχνη κατοίκησης από την προϊστορία. Εντός του χώρου της Ακρόπολης έχουν βρεθεί λείψανα τρίκλιτης Βασιλικής.

Ο Παυσανίας περιγράφει ότι το σημαντικότερο κτίριο της περιοχής ήταν ο ναός του Απόλλωνα Κιθαρωδού, αλλά αυτό το κτίριο δεν έχει εντοπιστεί. Επίσης ο Παυσανίας αναφέρει ότι η πόλη πήρε το όνομά της από τον Λακεδαιμόνιο ήρωα Ζάρηκα, που την ίδρυσε μεταξύ 1300 και 1200 π.Χ. Ο Ζάρηκας ή Ζάρακας ήταν γιος του βασιλιά της Καρύστου, Πετραίου. Η αρχαία πόλη και το οχυρωμένο λιμάνι παρέμεναν σε χρήση και κατά τους ρωμαϊκούς και βυζαντινούς χρόνους.

Φτάνοντας στο ψηλότερο σημείο της Ακρόπολης μπορέσαμε να δούμε το στενό στόμιο του όρμου. Οι Ενετοί έκλειναν με μια τεράστια αλυσίδα την είσοδο του φυσικού αυτού λιμανιού, προκειμένου να αποτρέψουν την πρόσβαση σε κουρσάρους και ανεπιθύμητους επισκέπτες. Έτσι το άλλο όνομα του Λιμανιού του Γέρακα είναι Porto Cadena (Λιμάνι της Αλυσίδας).

Μια άλλη ονομασία του Γέρακα είναι Porto delle Botte (Λιμάνι των Βαρελιών) καθώς από εδώ γινόταν η εξαγωγή του κρασιού Μalvasia της Μονεμβασιάς.

Μόνο από εκεί ψηλά μπορέσαμε να κατανοήσουμε πλήρως, πως αυτή η λωρίδα της θάλασσας εισχωρεί τόσο βαθιά στη στεριά, σχηματίζοντας ένα κανονικό φιορδ και να υποκλιθούμε στο μεγαλείο της φύσης.

Αυτός είναι και ο λόγος που αυτό το ήσυχο σήμερα λιμανάκι αποτέλεσε κάποτε το κρησφύγετο του Φράγκου αρχιπειρατή, Ρογήρου ντε Λαούρια της Αραγονίας, όταν αποφάσισε να κουρσέψει τη Μονεμβασιά.

Στο πέρασμα τόσων και τόσων χρόνων το φιόρδ του Γέρακα υπήρξε πάντα καταφύγιο και σίγουρη λύση, για όσους ήθελαν να αποφύγουν τις τρικυμίες και τις θαλασσοταραχές που έβρισκαν στη ρώτα τους. Στα “Λόγια της Πλώρης” του Ανδρέα Καρκαβίτσα, ο καπετάν Βαλμάς μαχαίρωσε τον γιο του, όταν η φουρτουνιασμένη θάλασσα απειλούσε να βυθίσει το σκαρί τους. Το αγόρι επέμενε ότι πίσω από τις βραχώδεις ακτές υπάρχει ασφαλές καταφύγιο και ήθελε να τους οδηγήσει εκεί, προστατεύοντάς τους από τα μανιασμένα κύματα.

Χορτάσαμε αρχαία, πανοραμική θέα και ανελέητη ζέστη, στα όρια του εγκεφαλικού. Πήραμε ξανά τον κατήφορο.

Είχε έρθει η ώρα του φαγητού. Επιλέξαμε την ταβέρνα Αύρα, γιατί το μπαλκονάκι με τα τραπεζάκια είχε σκιά τούτη την ώρα. Τα λιγοστά σκαλάκια που οδηγούν στην ταβέρνα χωρίζουν το μπαλκόνι στα δύο και η αριστερή πλευρά με τα πιο πολλά τραπέζια ήταν γεμάτη κόσμο. Στο δεξί τμήμα του μπαλκονιού υπήρχε ένα και μοναδικό τραπέζι και ήταν ευτυχώς ελεύθερο. Εκεί καθίσαμε φυσικά, μακριά και αγαπημένοι από τους υπόλοιπους συνδαιτυμόνες και παραγγείλαμε άμεσα, θαλασσινά πιάτα και σαλάτα χωριάτικη. Εγώ δυστυχώς έφαγα λευκά ζυμαρικά (χωρίς σάλτσα εννοώ) γιατί το στομάχι μου δεν ήταν στα καλά του από το χθεσινοβραδινό φαγητό στον Κόρφο. Ήταν και οι ατελείωτες στροφές όλης της σημερινής διαδρομής που είχαν επιδεινώσει το πρόβλημα και έτσι ήθελα να το “στρώσω” εν όψει και των υπολοίπων ημερών των διακοπών μας. Aπ΄ ότι είπαν, ο σύζυγος και ο γιος, το φαγητό ήταν καλό και οι τιμές φυσιολογικές.

Κατά τις 18:30 σήμανε αναχώρηση για Μονεμβασιά. Από το Λιμάνι του Γέρακα η Νέα Πόλη της Μονεμβασιάς απέχει περίπου 24 χιλιόμετρα και ο δρόμος, στο μεγαλύτερο μέρος του κινείται παραλιακά, προσφέροντας πανέμορφη θέα, ειδικά όταν τον διασχίζεις την ώρα του δειλινού, όπως εμείς.

Το Κritikos rooms στον κεντρικό δρόμο που διασχίζει τη Νέα Πόλη ήταν το κατάλυμα που θα μας φιλοξενούσε για δύο βράδια. Το είχαμε κλείσει τηλεφωνικά, όχι από πλατφόρμα, στα 100 ευρώ το τρίκλινο, χωρίς πρωινό. Η οικοδέσποινα μας υποδέχθηκε ευγενικά και μας έδωσε το κλειδί του διαμερίσματος, το οποίο αποτελούνταν από ένα ευρύχωρο δωμάτιο, με ένα διπλό και ένα μονό κρεβάτι. Είχε χωριστό δωμάτιο κουζίνα, με μεγάλο ψυγείο και τραπέζι φαγητού, χωλ και άνετο μπάνιο. Ήταν διακοσμημένο με παλαιάς αισθητικής έπιπλα, αλλά καθαρό. Σε αυτό το ταξίδι δεν μας ενδιέφεραν τα πολυτελή, μοντέρνα καταλύματα, αφού θα μας “έβλεπαν” μόνο για ένα μπάνιο και έναν ύπνο. H τιμή και η καθαριότητα ήταν οι δύο σημαντικοί παράγοντες, που καθόρισαν την επιλογή των καταλυμάτων όλου του ταξιδιού. Πάντως για την ιστορία το Κritikos rooms έχει βαθμολογία στο booking 9,3 στα 219 reviews. Eίχε δωρεάν parking για το αυτοκίνητο και πάντα σε ένα τραπεζάκι στην είσοδο υπήρχαν φρέσκα και λαχταριστά σύκα, που περίμεναν τους ενοίκους για να τους γλυκάνουν.

Τακτοποιηθήκαμε, μπανιαριστήκαμε, στολιστήκαμε και βουρ για βραδινή βόλτα στο Κάστρο της Μονεμβασιάς. Διασχίσαμε τη γέφυρα των 400 μέτρων, που ενώνει τον Βράχο με την ενδοχώρα και ελπίζαμε να σταθούμε τυχεροί βρίσκοντας parking, κάπου στον μήκους ενός χιλιομέτρου δρόμο, που οδηγεί στην Πύλη της Καστροπολιτείας. Όχι τίποτε άλλο, αλλά ποιος συνωστίζεται στο μικρό λεωφορειάκι που εκτελεί το συγκεκριμένο δρομολόγιο, ανά μισή ώρα, φέρνοντας παστωμένους σαν σαρδέλες, τους επίδοξους εξερευνητές του Κάστρου της Μονεμβασιάς. Εγώ για να είμαι ειλικρινής διατηρούσα μηδενικές ελπίδες εύρεσης parking και ήμουν διατεθειμένη να κάνω τη διαδρομή από τη Νέα Πόλη μέχρι την Πύλη με τα πόδια, παρά να στριμωχτώ μέσα στο λεωφορείο. Οι άλλοι δύο συνταξιδιώτες όμως ήταν ανένδοτοι και δεν περνούσε καν από το μυαλό τους η σκέψη, ότι δεν θα βρεθεί θέση παρκαρίσματος. Τελικά, για άλλη μια φορά επικράτησε η κωλοφαρδία-τύχη-πώς γίνεται ρε φίλε και πάντα βρίσκει parking-του συζύγου και όλοι ήμασταν ενθουσιασμένοι και χαρούμενοι, αφού γλιτώσαμε από άσκοπες και κουραστικές καταστάσεις, που συνήθως συνοδεύουν τη διαδικασία παρκαρίσματος, σε πολυσύχναστα μέρη, μέρες και ώρες αιχμής.

Στην Πύλη εισόδου δύο μεγάλες ταμπέλες συνιστούσαν τη χρήση μάσκας εντός του Κάστρου. Εμείς μπήκαμε αεράτοι, αλλά μόλις είδαμε τον κόσμο να συνωστίζεται στον κεντρικό δρόμο-περατζάδα, τσουπ τις κοτσάραμε, μέχρι που απομακρυνθήκαμε από το πλήθος, αρχίζοντας να βολτάρουμε στα απόμακρα, υποφωτισμένα καλντερίμια, τα οποία διακλαδώνονται προς κάθε πιθανή και απίθανη κατεύθυνση.

Περίτεχνες ξύλινες πόρτες, ανθισμένες αυλές, φουντωτές βουκαμβίλιες σκαρφαλωμένες σε πέτρινους τοίχους ή εγκαταλελειμμένα αρχοντόσπιτα, φαναράκια που φώτιζαν με λιγοστό φως τα δρομάκια δημιουργούσαν μια ατμόσφαιρα παραμυθένια και εξωπραγματική.

Φτάσαμε μέχρι το τέλος της πόλης και είδαμε το φωτισμένο ανατολικό τείχος του Κάστρου.
Πλασμένη από πέτρα, θάλασσα, ήλιο και ιστορία η Μονεμβασιά δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο. Καμάρες, αδιέξοδα, ανηφορικά σκαλιά, στενά περάσματα, μικροσκοπικές αυλίτσες πλάθουν τον ιστό της Καστροπολιτείας. Πολλά αρχοντικά έχουν μετατραπεί σε ξενοδοχεία και καλόγουστα καφέ, τα οποία παραδόξως δεν είχαν πολύ κόσμο να συνωστίζεται, αντιθέτως τα τραπεζάκια ήταν λίγα, η μουσικούλα σε χαμηλούς τόνους και ο κόσμος, τόσος όσος έπρεπε, για να ευχαριστηθεί κάποιος την όμορφη, ζεστή βραδιά.

Επιστρέψαμε στην περατζάδα όταν πια ο κόσμος είχε λιγοστέψει. Τα εμπορικά καταστήματα μάζευαν τους πάγκους με την πραμάτεια τους και ετοιμάζονταν να κλείσουν, τα εστιατόρια και τα καφενεδάκια της πλατείας είχαν και αυτά χαλαρώσει από πελάτες.

Κρέπα και παγωτό στο χέρι για τον σύζυγο και τον γιο και καθισιό στα σκαλάκια κάποιας ανηφορίτσας για χάζεμα. Εγώ δίαιτα, λόγω στομαχιού. Μεσάνυχτα και κάτι πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για το αυτοκίνητο. Ήταν ώρα να αφήσουμε για λίγο την αρχόντισσα και να ξεκουραστούμε. Εξ άλλου η επόμενη μέρα θα ήταν όλη δική της!

 

[psilos3]

Καταπληκτικό οδοιπορικό σε συνδυασμό πάντα με την απολαυστική γραφή της @Klair
Είμαι σίγουρος ότι αυτή η ιστορία θα φέρει πολλές ιδέες και πολλά επικείμενα ταξίδια. Εξάλλου ο συγκεκριμένος νομός συνίσταται για κάτι τέτοιο.
Προσωπικά έχω δει ελάχιστα πράγματα, τη Μονεμβασιά, το Γέρακα και λίγο από χωριά, οπότε περιμένω με ανυπομονησία τη συνέχεια!

 

[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Κ]

Όταν γράφει η @Klair πραγματικά η ανάγνωση της είναι απόλαυση. Σαν την συγγραφή της δεν έχει, κατά την άποψή μου, στις ιστορίες του forum.
Βρέθηκα κι εγώ το ίδιο διάστημα στο νόμο, για 1 μέρα, 3 φορά, όπου έμεινα στο κόλπο του Οιτύλου, είδα ξανά μια το Γερολιμενα. Περιμένω με αγωνία και γλυκιά νοσταλγία τη συνέχεια. Όσο για το οδοιπορικό σου μέχρι να φτάσεις ιδιαίτερο,είδες και αρκετά έως εκεί αντί να πήγαινες από την πεπατημένη. Είδες και ελαχιστα την πόλη μου! (Άργος).

ΥΓ. @psilos3 χρωστάς ακόμα την ιστορία από το Μπέργκαμο!

 

[EviTan]

Πω Πωωω... τι όμορφα μέρη! και τι ωραία η αφήγηση!!! Αυτή τη Μονεμβασια , πόσο άχτι την έχω να πάω... Νύχτες μαγικές κι ονειρεμένες φαντάζομαι! Περιμένω την συνέχεια!

 

[Señor_Nada]

Προφανώς like σε όλα.

Περιμένω να διαβάσω την άποψή σου για ένα μέρος. Είμαι περίεργος να δω τι θα γράψεις!

Γενικά τα αρχαία στην Λακωνία μοιάζουν παρατημένα και απαξιωμένα. Ντροπιαστικές εικόνες, θα ήταν αστείο να χρεώνουν είσοδο.

 

[Klair]

Καταπληκτικό οδοιπορικό σε συνδυασμό πάντα με την απολαυστική γραφή της @Klair

@psilos3 Σε ευχαριστώ πολύ για το όμορφο σχόλιο!

Είμαι σίγουρος ότι αυτή η ιστορία θα φέρει πολλές ιδέες και πολλά επικείμενα ταξίδια. Εξάλλου ο συγκεκριμένος νομός συνίσταται για κάτι τέτοιο.

Μακάρι αυτή η ιστορία να εμπνεύσει κι άλλους ταξιδιώτες, να δώσει ερεθίσματα και ιδέες για πολλά ταξίδια στον νομό Λακωνίας, ο οποίος είναι αστείρευτος και να γραφτούν κι άλλες ιστορίες.

Προσωπικά έχω δει ελάχιστα πράγματα, τη Μονεμβασιά, το Γέρακα και λίγο από χωριά, οπότε περιμένω με ανυπομονησία τη συνέχεια!

Ελπίζω η συνέχεια να σου δώσει ιδέες και να αποτελέσει ισχυρό κίνητρο για μια νέα επίσκεψη στην περιοχή. Πραγματικά αξίζει να της αφιερώσεις λίγο από τον ταξιδιωτικό σου χρόνο!

 

[Klair]

Όταν γράφει η @Klair πραγματικά η ανάγνωση της είναι απόλαυση. Σαν την συγγραφής δεν έχει, κατά την άποψή μου, στις ιστορίες του forum.

@ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Κ Τι να πω εγώ τώρα μετά από αυτό το σχόλιο! Κάθε φορά με συγκινείς αφάνταστα και σε ευχαριστώ πολύ γι΄ αυτό!

Βρέθηκα κι εγώ το ίδιο διάστημα στο νόμο, για 1 μέρα, 3 φορά, όπου έμεινα στο κόλπο του Οιτύλου, είδα ξανά μια το Γερολιμενα. Περιμένω με αγωνία και γλυκιά νοσταλγία τη συνέχεια.

Ελπίζω η συνέχεια να εξακολουθήσει να σου προσφέρει προσμονή και γλυκιά νοσταλγία!

Όσο για το οδοιπορικό σου μέχρι να φτάσεις ιδιαίτερο,είδες και αρκετά έως εκεί αντί να πήγαινες από την πεπατημένη. Είδες και ελαχιστα την πόλη μου! (Άργος).

Ναι, είδαμε και καταευχαριστηθήκαμε πανέμορφα και ιδιαίτερα τοπία, εκτός της πεπατημένης, ακολουθώντας αυτή τη διαδρομή, η οποία επιλέχθηκε για αυτόν ακριβώς τον λόγο. Θέλαμε να είναι ένα πραγματικό οδοιπορικό, με εκπλήξεις και εναλλαγές εικόνων να μας βομβαρδίζουν ακατάπαυστα μέχρι τον τελικό προορισμό, το Λιμάνι του Γέρακα.

 

[Klair]

Πω Πωωω... τι όμορφα μέρη! και τι ωραία η αφήγηση!!! Αυτή τη Μονεμβασια , πόσο άχτι την έχω να πάω... Νύχτες μαγικές κι ονειρεμένες φαντάζομαι! Περιμένω την συνέχεια!

@EviTan Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια και εύχομαι να πραγματοποιηθεί σύντομα η επιθυμία σου και να ζήσεις στη Μονεμβασιά, τις μαγικές και ονειρεμένες νύχτες που φαντάζεσαι. Να μείνεις σε ξενοδοχείο μέσα στο Κάστρο, για ακόμα περισσότερη μαγεία και μυστηριακή ατμόσφαιρα!

 

[Klair]

Προφανώς like σε όλα.

@Señor_Nada Σε ευχαριστώ πολύ!

Περιμένω να διαβάσω την άποψή σου για ένα μέρος. Είμαι περίεργος να δω τι θα γράψεις!

Μου τσιγκλάς την περιέργεια σε αφάνταστο βαθμό, για το μέρος που περιμένεις τη γνώμη μου, αλλά δε θέλω να μου πεις ποιο είναι. Θα το συζητήσουμε όταν έρθει η ώρα του, στη συνέχεια της ιστορίας.

Γενικά τα αρχαία στην Λακωνία μοιάζουν παρατημένα και απαξιωμένα. Ντροπιαστικές εικόνες, θα ήταν αστείο να χρεώνουν είσοδο.

Στη συνέχεια έχω πολλά ακόμα να "σούρω" για το κεφάλαιο: Λακωνία+αρχαία

 

[Smaragda53]

Ωραίο ταξίδι κι όπως πάντα εξαιρετική περιγραφή! Πηγαίνοντας στον Γέρακα (εμείς το λέγαμε Γεράκι δεν ξέρω γιατί, πριν μερικά χρόνια που είχα πάει με ιστιοπλοικό), πας, πας, πας και σιγά-σιγά καταλαβαίνεις ότι έχεις μπει σ΄ένα φιορδ κανονικότατο και πολύ μακρύ. Από την ανοικτή θάλασσα είναι πολύ δύσκολο να βρεις το άνοιγμα για το φιορδ, εμείς ευτυχώς είχαμε εξασκημένο "καπετάνιο"! Κάναμε μπάνιο στο μώλο και παρ΄ολίγο να μας χτυπήσει το ιπτάμενο δελφίνι που ερχόταν ολοταχώς από τη γωνία και δε φαινόταν! Φάγαμε στα ταβερνάκια, κάναμε βόλτα στη λίμνη που είναι πραγματικός βιότοπος, αλλά το καλύτερο ήταν όταν το δεύτερο βράδυ μας στρίμωξαν όλους σε μια καρότσα ενός τρίκυκλου και μας ανέβασαν στο χωριό που γινόταν πανηγύρι! Τι ωραία που ήταν προ κορωνοιού και δεν το καταλαβαίναμε οι ανόητοι! Στη Μονεμβασιά πρώτη φορά πήγες? Αξίζει να μείνεις μέσα στο κάστρο και να πας άλλες εποχές κι όχι καλοκαίρι.