Λακωνία:Καστροπολιτείες, πυργόσπιτα, βουβά καλντερίμια, λιμναία σπήλαια, βυθισμένες πόλεις, απολιθωμένα φοινικοδάση και οινοπνευματί κρυστάλλινα νερά!

[Klair]

Ελαφόνησος

Ταξιδεύοντας με τη μηχανή του χρόνου στο παρελθόν!

Πριν ξεκινήσω να περιγράφω τη φετινή μας επίσκεψη στην Ελαφόνησο, θα μπω στη μηχανή του χρόνου και θα μεταφερθώ πολλά-πολλά χρόνια πίσω, προσπαθώντας να ξυπνήσω αναμνήσεις και βιώματα, από τις προηγούμενες φορές που βρέθηκα σε αυτόν τον μοναδικό και πανέμορφο τόπο. Θα προσπαθήσω αυτές τις αναμνήσεις, να τις μεταφέρω και σε εσάς, όσο καλύτερα μπορώ, για να σας βάλω στο κλίμα του τότε, αλλά και για να σας δώσω να καταλάβετε τις κοσμογονικές αλλαγές, που έχουν συντελεστεί στο νησί, τα τελευταία κυρίως χρόνια.

Πρώτη φορά επισκέφθηκα την Ελαφόνησο, σε ηλικία περίπου 15 ετών, με τους γονείς μου. Μείναμε σε ένα απλό δωμάτιο, στο μικρό τότε χωριουδάκι-λιμάνι του νησιού. Ο μόνος τσιμεντοστρωμένος δρόμος ήταν αυτός κατά μήκος του λιμανιού και όπως σήμερα, έτσι και τότε, εδώ μαζευόταν όλη η κίνηση και η ζωή του νησιού. Όλα τα υπόλοιπα δρομάκια, που τριγύριζαν, ανάμεσα στα λιγοστά και φτωχικά σπιτάκια του χωριού ήταν αμμώδη. Κανονική παραλία δηλαδή. Τα παπούτσια σου γέμιζαν με άμμο, μέχρι να φτάσεις στο κατάλυμα.

Κάθε πρωί, τα καΐκια με τις μαύρες σημαίες επέστρεφαν από το ψάρεμα του ξιφία. Ξεφόρτωναν τα τεράστια κήτη, πάνω σε καρότσια, τα οποία έσερναν στον τσιμεντένιο δρόμο, μέχρι τα λιγοστά ψαράδικα του νησιού. Έχω φωτογραφία ενός τέτοιου καροτσιού, φορτωμένο με ξιφίες! Έφαγα τον κόσμο, ψάχνοντας σε όλο το σπίτι μου, αλλά δεν μπόρεσα να τη βρω. Ίσως να την έχει η μητέρα μου. Μας έδωσαν και μια κομμένη μύτη ενός ξιφία για σουβενίρ. Επιστρέφοντας στην Αθήνα, μετά από μέρες, η μύτη άρχισε να βρωμάει φρικτά και την καταχωνιάσαμε κάπου στο υπόγειο του σπιτιού, ξεχνώντας την έκτοτε. Μπορεί ακόμα να βρίσκεται κάπου τρυπωμένη, ανάμεσα στις παλιατζούρες, που χρόνια τώρα καταλήγουν σε αυτόν τον χώρο.

Κάθε μέρα τρώγαμε ολόφρεσκα ψάρια. Σε μια ταπεινή ταβέρνα παραγγέλναμε, πριν το μπάνιο μας, κακαβιά η οποία μας περίμενε έτοιμη να την απολαύσουμε με την επιστροφή μας στο μαγειρείο. Ήταν η ωραιότερη κακαβιά που έχω φάει στη ζωή μου.

Η δεύτερη φορά ήταν γύρω στα 15 χρόνια μετά, με παρέα. Μείναμε στην παραλία της Παναγίας, σε σκηνές μέσα στις μεγάλες “σπηλιές” που δημιουργούν οι κέδροι. Όλη μέρα αραχτοί στην παραλία, κάτω από τον καυτό ήλιο ή κάνοντας βόλτες και ψαρέματα με το φουσκωτό. Το βραδάκι πηγαίναμε για φαγητό σε κάποιο ταβερνάκι του χωριού, το οποίο πλέον είχε αρχίσει να αυξάνεται και να πληθύνεται και κάποιοι από τους αμμώδεις δρόμους, οι πιο κεντρικοί, είχαν στρωθεί και αυτοί με τσιμέντο. Η διαδρομή χωριό-παραλία Παναγίας γινόταν πολύ δύσκολα, σε δύσβατους χωματόδρομους, οι οποίοι σε αρκετά σημεία είχαν ψιλή άμμο και κάθε φορά θυμάμαι, παίρναμε φόρα με το αυτοκίνητο, για να μην κολλήσουμε, περνώντας από αυτά τα σημεία. Ο λόφος, πίσω από την παραλία της Παναγίας είχε ελάχιστα σπίτια και υπήρχε μόνο μια καντίνα, κάπου στο μέσον της παραλίας, για ώρα ανάγκης.

Εκείνο το καλοκαίρι γνωρίσαμε στην Παναγία έναν δικηγόρο, ο οποίος είχε έρθει με την 16χρονη κόρη του για διακοπές και κάνανε καταδύσεις με μπουκάλες. Είχαν φυσικά και αυτοί ένα φουσκωτό και όλοι μαζί, κάναμε βόλτες στα τρία μικρά νησάκια που βρίσκονται ακριβώς απέναντι από την παραλία της Παναγίας, αλλά και στον Σίμο, ο οποίος τότε ήταν το ωραιότερο τοπίο που είχα δει στη ζωή μου, στην Ελλάδα.

Πάνω στον μικρό λόφο που χωρίζει τις δύο παραλίες του Σίμου υπήρχε μια καντίνα και μαζί με όλα τα “φρικιά” (βάζω και τους εαυτούς μας μέσα) που ζούσαν στους κέδρους του Σίμου μαζευόμασταν, σε αυτήν την καντίνα.

Οι δύο παραλίες του Σίμου ήταν παρθένες! Μόνο άμμος, κέδρα και τιρκουάζ νερά! Τίποτ΄ άλλο! Κάναμε ζωή χαρισάμενη, σαν Ροβινσώνες Κρούση, κατάμαυροι από τον ήλιο. Όλη μέρα... από παραλία σε παραλία!

Τρίτη φορά πήγαμε με πολυπληθή παρέα και τον γιο μου τρεισήμισι χρόνων. Κατασκηνώσαμε στην Παναγία. Πάλι ψαρέματα με το φουσκωτό, πάλι ήλιος, θάλασσα, αραλίκι και ο μικρός τρισευτυχισμένος. Όλη μέρα μπάνιο, το βράδυ καλαμάρια στην ταβέρνα και ύπνος στη σκηνή. Τι άλλο θέλει ένα μικρό παιδί, για να νιώσει ότι ζει μέσα στο παραμύθι?

Ο Σίμος ακόμα παρέμενε παρθένος. Η καντίνα στη θέση της, ο κόσμος εξακολουθούσε να είναι ελάχιστος και να κατασκηνώνει στα κέδρα. Όλα ήταν ακόμα αγνά, αυθεντικά, καθαρά και αμόλυντα. Παρ΄ όλη τη χύμα κατάσταση στον τρόπο διαμονής των κατασκηνωτών, σκουπίδια δεν έβλεπες πουθενά, παρά μόνο αυτά που δημιουργούσε η ίδια η φύση (ξερά χόρτα ή σπασμένα από τον αέρα κλαδιά των κέδρων ή κορμούς που μπορεί να ξέβραζε η θάλασσα). Αχ.. τι ωραίες αναμνήσεις, από παραδείσους που έχουν πια χαθεί οριστικά και για πάντα.

Επιστροφή στο σήμερα
20 Αυγούστου 2020

Πρωί-πρωί σταθήκαμε πίσω από το plexiglass που προστάτευε τον μπουφέ με τα εδέσματα του πρωινού. Η κοπέλα με τη μάσκα της δεχόταν τις παραγγελίες και ετοίμαζε τα πιάτα, με τα βούτυρα, τις μαρμελάδες, τα ρυζόγαλα, τα βραστά αυγά, τα ψωμιά και τα φρούτα. Σε μεγάλους δίσκους τα μεταφέραμε στα στρωμένα τραπέζια της αυλής, τα οποία ήταν τοποθετημένα τηρώντας τις προβλεπόμενες αποστάσεις.

Κάναμε το check-out και αναχωρήσαμε για το λιμάνι της Πούντας. Χωρίς ουρές και καθυστερήσεις εκδώσαμε τα εισιτήρια (11 ευρώ το αυτοκίνητο και 1 ευρώ το άτομο, η μονή διαδρομή) και αναχωρήσαμε για το νησί, με το ferry των 10:30.

Καθίσαμε έξω φυσικά, για να απολαύσουμε τη θέα που απλωνόταν τριγύρω μας.

Πρώτα κάναμε βόλτα στο χωριό, όσο ακόμα η θερμοκρασία ήταν σε ανεκτά επίπεδα. Ήταν σαν να βρισκόμαστε σε ένα άγνωστο μέρος, για πρώτη φορά. Πληθώρα σπιτιών και εμπορικών μαγαζιών, με σουβενίρ και όλα τα καλοκαιρινά είδη στη μόστρα, σούπερ μάρκετ, σαντουιτσάδικα, ταβέρνες και πολλά καΐκια, πάρα πολλά καΐκια στο λιμάνι.

Ακόμα και το εκκλησάκι του Αγίου Σπυρίδωνα, που είναι χτισμένο πάνω στη βραχονησίδα, στην άκρη του παραλιακού δρόμου, μας φάνηκε διαφορετικό.

Τότε

Τώρα

Κάναμε τον περίπατό μας στη μικρή γέφυρα που συνδέει τη στεριά με το νησάκι και φωτογράφισα τους γλάρους να απαγγιάζουν στη μικρούλα παραλιούλα δίπλα στο εκκλησάκι.

Το χωριό ακόμα κινούνταν σε νωχελικούς ρυθμούς, αφού όλοι βρίσκονταν στις παραλίες του νησιού.

Αγοράσαμε σάντουιτς και ξεκινήσαμε για την παραλία της Παναγίας, στα βορειοδυτικά του νησιού. Ονομάζεται και παραλία Νησιά της Παναγίας, αφού σε μικρή απόσταση από την αμμουδιά υπάρχουν τρεις βραχονησίδες ξαπλωμένες στα γαλαζοπράσινα νερά. Η Παναγία η Κατωνησιώτισσα έχει δώσει το όνομά της, όχι μόνο στην πανέμορφη παραλία, αλλά και στις μικρές νησίδες που την περιβάλλουν.

Ασφαλτοστρωμένοι δρόμοι διατρέχουν πλέον όλο το νησί, ενώ ταμπέλες σε οδηγούν στις διάσημες παραλίες του. Φτάσαμε σε έναν κανονικό οικισμό, με τεράστια ξενοδοχειακά συγκροτήματα, βίλες και σπίτια σκαρφαλωμένα πάνω στον λόφο. Ταμπέλες διαφήμιζαν τις ταβέρνες, τα μπαράκια ακόμη και τα μίνι μάρκετ της περιοχής.

Πού ήρθαμε? Αυτή είναι η Παναγία, η αγαπημένη μας παραλία? Φυσικά και είναι αυτή! Τι περίμενες κυρά μου, ότι θα βρεις τα πράγματα, όπως τα είχες αφήσει εδώ και 15-20 χρόνια?

Παρκάραμε σε ένα άπλωμα. Δεξιά, πέρα μακριά είδαμε ομπρελοξαπλώστρες.

Ζαλωθήκαμε τις ομπρέλες, το ψυγείο, τις πετσέτες και κινήσαμε για το αριστερό κομμάτι της παραλίας, με τους κέδρους που κάποτε μας φιλοξενούσαν στις αγκαλιές τους, για πολλές-πολλές μέρες. Και ω! του θαύματος, το μέρος μας φάνηκε γνώριμο. Οι ίδιοι κέδροι, τα ίδια τιρκουάζ νερά, η ίδια ξανθή, λεπτή άμμος και το κυριότερο, χωρίς πολύ κόσμο. Δεν χρειάστηκε να στήσουμε τις ομπρέλες, αφού οι κέδροι μας φρόντισαν και μας προστάτευσαν από τις καυτές ακτίνες του ήλιου και η θάλασσα μας δέχθηκε ξανά στη δροσερή αγκαλιά της.

Όταν δροσίστηκα, άρπαξα τη φωτογραφική και ξεκίνησα να σκαρφαλώνω στους αμμόλοφους.

Είμαι σίγουρη, ότι βρήκα ακόμη και τις “φωλιές” που στείναμε τότε τις σκηνές μας. Πόσο πολύ συγκινήθηκα δεν περιγράφεται! Ήμουν τόσο χαρούμενη, που αυτό το τμήμα της παραλίας έχει μείνει ακόμα αγνό, να θυμίζει κάτι, από τα περασμένα μεγαλεία του νησιού.

Τότε

Τώρα

Τώρα

Κάτω από την παχιά σκιά των κέδρων έκλεισα τα μάτια και άρχισα να φέρνω στον νου μου, όλα όσα θαυμαστά είχα διαβάσει για την ύπαρξη και την ιστορία του νησιού.

Πρώτα απ΄ όλα θυμήθηκα τον τοπικό θρύλο, που διηγούνταν κάποτε οι ηλικιωμένοι ψαράδες, ο οποίος μιλούσε για ένα πλοίο, που έπλεε στην περιοχή και μετέφερε ελάφια και άλλα διάφορα ζώα. Λέγανε οι παλιοί ναυτικοί, ότι ένα θηλυκό ελάφι, που κυοφορούσε, έπεσε στη θάλασσα, κολύμπησε μέχρι το νησί και γέννησε. Από αυτόν τον θρύλο πήρε το όνομά της η Ελαφόνησος.

Οι ντόπιοι το ονομάζουν Λαφονήσι και ο Κολοκοτρώνης, στα απομνημονεύματά του το λέει Αλαφονήσι. Η ιστορία του νησιού ξεκινάει από την περίοδο 6000 έως 3500 χρόνια π.Χ. κατά την οποία ήκμασε ένας λαμπρός και σπάνιος προϊστορικός πολιτισμός, ίχνη του οποίου είχαμε δει, κάνοντας την υποβρύχια εξερεύνησή μας στο Παυλοπέτρι. Έκτοτε η ιστορική διαδρομή της Ελαφονήσου και της γύρω περιοχής συνδέεται με τον Πελοποννησιακό Πόλεμο και την κατάληψη από τους Αθηναίους. Επιπλέον συνδέεται με τον Θουκυδίδη, τους Ρωμαίους, το Βυζάντιο, την πειρατεία, τις Βενετοτουρκικές ναυμαχίες, τη ναυμαχία του Ναυαρίνου και την απελευθέρωση της Ελλάδας.

Οι πρώτοι κάτοικοι του σημερινού νησιού ήταν οι Λέλεγες και αργότερα οι Αχαιοί και οι Δωριείς. Το στενό της Ελαφονήσου, γνωστό και ως το “Μπογάζι του Τσιρίγου”, αποτελεί τον ισχυρότερο ιστορικό κρίκο μεταξύ Κυθήρων, Ελαφονήσου και Κάβο Μαλέα. Αποτελεί έναν από τους σπουδαιότερους υπερπόντιους δρόμους, μεταξύ Ανατολής και Δύσης στη Μεσόγειο και τον μοναδικό οικονομικό θαλάσσιο δρόμο σύνδεσης, Ανατολικής και Δυτικής Ελλάδας, για 9.000 χρόνια.

Τον θαλάσσιο χώρο της Ελαφονήσου επισκέπτονταν οι Φοίνικες, για την εκμετάλλευση της πορφύρας. Στα Κύθηρα υπάρχει αρχαία τοποθεσία, με το όνομα Φοινικιές και στο Παυλοπέτρι βρέθηκαν ίχνη πορφύρας. Στην Ελαφόνησο χτίστηκε περίπου τον 1ο αιώνα π.Χ., ιερό της Αθηνάς. Επίσης χτίστηκε ιερό του Απόλλωνα, που το αναφέρει ο Θουκυδίδης, πιθανότατα στην περιοχή της Λεύκης, η οποία σήμερα είναι μια μικρή αμμώδης παραλία δίπλα στον Σίμο.

Την εποχή των πειρατών γίνεται αναφορά του νησιού σε ένα αραβικό χειρόγραφο (7ος αιώνας), όπου η Ελαφόνησος αναφέρεται ως “Ashab al baqar” δηλαδή το νησί των ελαφιών, ονομασία που απαντάται και στους ναυτικούς χάρτες του 16ου αιώνα, όπου ονομάζεται Isola di Cervi (νησί των ελαφιών).

Πηγή: Μέντης Κωνσταντίνος, 1993: Ελαφονήσι το Σμιγοπέλαγο Νησί.

Μια φασαριόζικη παρέα νεαρών, που στρογγυλοκάθισε κοντά μας, με επανέφερε στο τώρα. Όση ώρα όμως ήμουν βυθισμένη, σε ιστορικές αναδρομές και τοπικούς θρύλους, χωρίς να το αντιληφθώ, η “γειτονιά” μας είχε αρχίσει να γεμίζει κόσμο. Βλέπετε, το προχωρημένο της ώρας, συνέβαλε στη συρροή όλο και περισσότερων ανθρώπων, για το μεσημεριανό τους μπάνιο. Ήταν ώρα, οι πρωινοί να τα μαζεύουν και να φεύγουν και αυτό κάναμε!

Ακολουθήσαμε τις ταμπέλες για τον Σίμο, αφού πλέον η περιοχή, μας ήταν εντελώς άγνωστη και οι δρόμοι καινούριοι. Αναγνώρισα μόνο το Σπήλαιο του Σίμου, που απαιτεί ανηφορική ανάβαση στο βουνό, η οποία ξεκινάει από ένα σημείο του παραλιακού δρόμου.

Σε απόσταση 4 χιλιομέτρων από το χωριό της Ελαφονήσου, στη νότια πλευρά του νησιού απλώνονται τα “διδυμάκια”: Το Σαρακήνικο (μεγάλη παραλία) και ο Φράγκος (μικρή παραλία). Τα χαρακτηριστικά του Σίμου είναι γνωστά πλέον σε όλους. Ψιλή άμμος, αμμοθίνες, κέδροι, τιρκουάζ νερά και κρινάκια της θάλασσας.

Σύμφωνα με την ντόπια παράδοση, η παραλία πήρε το όνομά της, από έναν Καλύμνιο δύτη σφουγγαρά ή από κάποιον ερημίτη που ονομαζόταν Σίμος. Προσεγγίζοντας την παραλία το θέαμα που αντικρίσαμε, οδηγώντας στον παραλιακό δρόμο ήταν επιεικώς... αποκρουστικό. Πάνω-κάτω φανταζόμασταν τι θα συναντήσουμε, αλλά αυτό που είδαμε, ξεπέρασε κάθε μας φαντασία. Κοιταχτήκαμε με τον άντρα μου, με τον τρόμο να μας γουρλώνει διάπλατα τα μάτια. Δεν είναι δυνατόν! Τελικά το βαρέλι της κακοποίησης του περιβάλλοντος, δεν έχει πάτο…

Προσεγγίσαμε το πρώτο parking το οποίο ήταν full. Στο δεύτερο βρήκαμε, κακήν-κακώς, μια θεσούλα και κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο, φορώντας τα καπέλα μας και κρατώντας μόνο τη φωτογραφική μηχανή στα χέρια. Για βουτιά εδώ, ούτε να λέγεται! Με τίποτα!! Μόνο φωτογραφίες θα παίρναμε για το αρχείο μας και θα φεύγαμε γρήγορα.

Αρχίσαμε να κατηφορίζουμε, ακολουθώντας τον ξύλινο διάδρομο, που διατρέχει όλο το κεδρόδασος, μέχρι εκεί που ξεκινούν οι ομπρέλες και οι ξαπλώστρες. Εξουθενωμένοι σερβιτόροι, ανεβοκατέβαιναν όλη αυτήν τη διαδρομή, κάτω από τον καυτό ήλιο, φορτωμένοι τεράστιους δίσκους, με τις παραγγελίες των λουομένων.

Καημένα κρινάκια, ποιο άραγε θα είναι το μέλλον σας?

Και σεις γέρικοι και ανεμοδαρμένοι κέδροι...

...κάνετε υπομονή και αντέχετε να σας μαστιγώνουν αέρηδες και αμμοθύελλες, τόσα και τόσα χρόνια, αλλά αυτήν τη ντροπή, πόσο ακόμα θα την αντέξετε?

Η μικρή καντινούλα που υπήρχε πάνω στον λόφο, πήρε των ομματιών της, αφού πλέον μεγάλα beach bar εκμεταλλεύονται την παραλία. Πήραμε την κλασική φωτογραφία:

και μετά ανηφορίσαμε στον λόφο για τις υπόλοιπες πανοραμικές λήψεις.

Τότε

Τώρα

Τώρα

Μερικές ακόμα συγκρίσεις:

Τότε

Τότε

Τώρα

Όταν καλύφθηκαν οι φωτογραφικές μας ορέξεις, κατευθυνθήκαμε τάχιστα προς το αυτοκίνητο. Δεν βρήκα και μαύρη πέτρα για να ρίξω πίσω μου…

Στις 15:00 είχαμε ήδη περάσει απέναντι στην Πούντα, συναντώντας μια ουρά αυτοκινήτων, τουλάχιστον 2 χιλιομέτρων να περιμένουν κάτω από τον ανυπόφορο ήλιο, για να επιβιβαστούν στα ferries για την Ελαφόνησο.

Στο Σίμο να πάτε παιδιά!! Έχει beach bar, ξαπλώστρες, κρεβάτια με κουρτίνες και κουνουπιέρες και γκαρσόνια να πάρουν τις παραγγελίες σας, ακόμα και μέσα από τη θάλασσα. Πηγαίνετε να ζήσετε το καλοκαιρινό σας όνειρο!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 6
• 7
• 8
• 9
• 10
• 12
• 12

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 8 of 12

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Klair]

Διαδρομή: Αθήνα-Κόρφος Κορινθίας

Κυριακή 16 Αυγούστου αναχωρήσαμε από την Αθήνα πανέτοιμοι, στις 14:30 μετά το μεσημέρι με προορισμό το χωριό Κόρφος, που βρίσκεται στα νοτιοανατολικά όρια της περιφερειακής ενότητας Κορινθίας. Ο Κόρφος αποτελεί έναν κοντινό στην Αττική παραθαλάσσιο προορισμό, με παραλίες τις οποίες περιβάλλουν οι πευκόφυτες πλαγιές της περιοχής.

Εδώ έχει εξοχικό σπίτι η οικογένεια της κοπέλας του γιου μας και οι λόγοι που θα κάναμε την πρώτη μας διανυκτέρευση σε παραλιακό κατάλυμα ήταν δύο: ο πρώτος ήταν για να ειδωθούν τα παιδιά, αφού η κοπέλα έλειπε διακοπές με τους γονείς της, όλη την εβδομάδα του δεκαπενταύγουστου και ο δεύτερος ήταν για να αφήσουμε τη γάτα του γιου μας για cat-sitting, αφού η κοπέλα του αυτήν τη φορά δεν θα μας συνόδευε στο ταξίδι.

Eπιπλέον αυτή η μικρή στάση θα μας έδινε την ευκαιρία να σπάσουμε τις πολλές ώρες οδήγησης μέχρι το Λιμάνι του Γέρακα, το οποίο σηματοδοτούσε την επίσημη έναρξη των καλοκαιρινών μας διακοπών.

 

[Klair]

Διαδρομή: Κόρφος-Σοφικό-Αγγελόκαστρο-Λίμνες-Πρόσυμνα-Νέο Ηραίο-Άργος-Άστρος-Λεωνίδιο-Τσιτάλια-Πελετά-Λαμπόκαμπος-Ρειχιά-Ιέρακας (Γέρακας)-Λιμήν Ιέρακα (Γέρακα)-Μονεμβασιά.

Το πρωινό της 17ης Αυγούστου 2020 μας βρήκε να ανηφορίζουμε τον δρόμο, ο οποίος διατρέχει το πευκόφυτο όρος που ορθώνεται πάνω από τον κλειστό κόλπο του Κόρφου. Φτάνοντας στην κορυφή και τον κεντρικό δρόμο ακολουθήσαμε την ταμπέλα προς Σοφικό-Αγγελόκαστρο-Μυκήνες. Μετά τον Άγιο Βλάσση στρίψαμε για Σοφικό, ακολουθώντας την επαρχιακή οδό Κορίνθου-Επιδαύρου.

Λιόδεντρα και μικρά αλσύλλια από πεύκα μας συνόδευαν κατά τη διάρκεια της διαδρομή μας μέχρι το Σοφικό. Πολλοί κάτοικοι του Σοφικού ασχολούνταν με το εμπόριο της ρητίνης (το 1886 το Σοφικό παρήγαγε 500.000 οκάδες ρητίνης ετησίως). Κάποιοι από αυτούς τους εμπόρους μετοίκησαν στις ανατολικές ακτές της περιοχής, ώστε να εμπορεύονται ευκολότερα μέσω της θάλασσας το προϊόν τους. Με τα χρόνια αυτοί οι έμποροι έμειναν μόνιμα πλέον στις παραθαλάσσιες πλαγιές, δημιουργώντας τον οικισμό του Κόρφου.

Το Σοφικό είναι επίσης γνωστό και για τη μακραίωνη ιστορία του, με γνωστότερη την περίοδο της Επανάστασης του 1821, όταν πρωταγωνίστησε στα επαναστατικά γεγονότα της Κορινθίας, με σημαντικότερη στιγμή την ανάδειξή του σε πρωτεύουσα της Επαναστατικής Κυβέρνησης.

Η ταμπέλα Αγγελόκαστρο-Λίμνες-Μυκήνες μας ενημέρωσε για τη συνέχεια της πορείας μας. Ο επαρχιακός δρόμος Μονή Ταξιαρχών-Κάτω Αλμυρή διασχίζει χαμηλούς λόφους, οι οποίοι εξακολουθούν να σκεπάζονται από καταπράσινα εύρωστα πεύκα και θάμνους μέχρι το Αγγελόκαστρο.

Αφήνοντας πίσω μας το Αγγελόκαστρο ο δρόμος γίνεται τόσο στενός που μοιάζει με φαρδύ μονοπάτι, παρά με αυτοκινητόδρομο και το τοπίο αλλάζει εντελώς. Γύρω μας απλώνονταν χωράφια με κατακίτρινα από την ξεραΐλα αγριόχορτα και αγκάθια.

Στα χαμηλά υψωματάκια άρχισαν να εμφανίζονται μαντριά και στάνες, ενώ η έλλειψη υψηλών δέντρων ήταν πλέον εμφανής. Ήμασταν εντελώς μόνοι οδηγώντας σε ένα τοπίο, στο οποίο επικρατούσε το χρώμα της ώχρας στα χωράφια, οι χαμηλοί αραιοί θάμνοι και οι λόφοι με τους πετρώδεις σχηματισμούς, με μόνους κατοίκους της περιοχής τα κατσίκια και τα πρόβατα. Οι στάνες είναι φτιαγμένες γύρω από κάποιο μεγάλο δέντρο, σπάνιο πλέον είδος σε αυτό το τοπίο, για να προσφέρει σκιά στα ζώα που μαζεύονται γύρω του.

Μπανίσαμε και εμείς ένα μεγάλο δέντρο μόνο του, ανάμεσα στα ξεροχώραφα, δίπλα σε ένα μαντρί και κάναμε την πρώτη μας στάση για κολατσιό. Μετά από μια στροφή πέσαμε από το πουθενά, στο πρώτο μας μποτιλιάρισμα…

Οι Λίμνες είναι απλωμένες στον λόφο, αλλά ο δρόμος δεν περνάει μέσα από το χωριό. Γύρω στα 20 χιλιόμετρα μας χώριζαν πλέον από το Άργος. Μετά τα Πρόσυμνα και το Νέο Ηραίο, πίσω από τα χωράφια με τα εσπεριδοειδή φάνηκε ο λόφος με το Κάστρο Λάρισας Άργους και συνειδητοποιήσαμε ότι μπαίναμε πλέον στο Άργος. Το διασχίσαμε τάχιστα βάζοντας πλώρη για το Άστρος.

Μετά το Άργος και για περίπου 70 Km ο στενός δρόμος που οδηγεί προς Άστρος και Λεωνίδιο είναι μια δύσκολη διαδρομή, με συνεχείς στροφές. Τη ζαλάδα και το ανακάτεμα στο στομάχι αντισταθμίζει η όμορφη θέα, αφού ο επαρχιακός δρόμος κινείται διαρκώς δίπλα στη θάλασσα, ενώ δαντελωτές ακτές ξεδιπλώνονται μετά από κάθε στροφή. Λίγο μετά το Κιβέρι, η Αργολίδα δίνει τη σκυτάλη στην Αρκαδία.

Στο Άστρος είχα πάει σε μικρή ηλικία και δε θυμόμουν τίποτα απολύτως από την πόλη. Σίγουρα όμως θυμόμουν ότι έπαιξε σημαντικό ρόλο στην Επανάσταση, αφού στις 29 Μαρτίου του 1823 συγκροτήθηκε εδώ η Β΄ Εθνική Συνέλευση, με την προεδρία του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, ώστε να ψηφιστεί η αναθεώρηση του πρώτου Ελληνικού Συντάγματος της Επιδαύρου.

Δεν υπήρχε χρόνος διαθέσιμος για περιήγηση στην πόλη του Άστρους. Θέλαμε όμως να δούμε την παραλία του παράλιου Άστρους, το οποίο αποτελεί σημαντικό καλοκαιρινό θέρετρο, για πολλούς κατοίκους των γύρω νομών και όχι μόνο, αφού τα τελευταία χρόνια ακούγεται πολύ συχνά ως επιλογή για διακοπές ή μικρές αποδράσεις του Σαββατοκύριακου.

Ένα μεγάλο τμήμα του παράλιου Άστρους είναι χτισμένο αμφιθεατρικά στον λόφο που δεσπόζει με την παρουσία του στη μια άκρη της μεγάλης παραλίας, ενώ το μεσαιωνικό Κάστρο στην κορυφή αποτελεί πόλο έλξης για τους επισκέπτες, προσφέροντας όμορφη θέα. Ο λόφος “Νησί” είναι μια μικρή χερσόνησος αστεροειδούς σχήματος, εξ ου και το όνομα της πόλης, πάνω στον οποίο βρίσκονται χτισμένα όμορφα σπίτια με κόκκινες στέγες και αναμφίβολα αποτελεί ένα γραφικό κομμάτι του παράλιου Άστρους.

Οι παραλίες τέτοιου στυλ όμως απέχουν πολύ από τα γούστα και την αισθητική μας και πολύ δύσκολα θα επιλέγαμε να κάνουμε το μπάνιο μας εδώ.

Αντιθέτως η βόλτα στον λόφο “Νησί” και η επίσκεψη στο Kάστρο με την πανοραμική θέα, θα μας ενδιέφερε ιδιαιτέρως, αν το Άστρος αποτελούσε μέρος του προγράμματος αυτού του οδοιπορικού που μόλις είχε ξεκινήσει.

Συνεχίσαμε με χαμηλές ταχύτητες και ακόμα περισσότερες στροφές μπαίνοντας στην πρωτεύουσα της Τσακωνιάς, το Λεωνίδιο. Είναι χαρακτηρισμένος παραδοσιακός οικισμός, στην κοιλάδα του Δαφνώνα, με ιστορικά διατηρητέα μνημεία, αρχοντικά και Πύργους. Στην πλάτη του Λεωνιδίου υψώνεται ένας απότομος κατακόκκινος βράχος, σήμα κατατεθέν της μικρής κωμόπολης,

ενώ προς την άλλη πλευρά απλώνεται ο εύφορος κάμπος, ο οποίος τροφοδοτεί το Λεωνίδιο με κηπευτικά (είναι γνωστή η Τσακώνικη μελιτζάνα), ελιές και άλλα φρούτα.

Στο ύψωμα που δεσπόζει της πόλης σώζονται τρεις χαρακτηριστικοί ανεμόμυλοι.

Ο κεντρικός πάνστενος δρόμος είναι η περατζάδα του Λεωνιδίου. Σε αυτόν τον δρόμο στριμώχνονται αυτοκίνητα και διαβάτες και εδώ βρίσκονται συγκεντρωμένα όλα τα εμπορικά καταστήματα, τα καφενεία, οι καφετέριες και οι φούρνοι, ενώ λίγο πιο πέρα δεσπόζει η κεντρική πλατεία της κωμόπολης.

Αφήσαμε το αυτοκίνητο στον δημόσιο χώρο στάθμευσης, ο οποίος βρίσκεται δίπλα στον χείμαρρο Δαφνώνα που διασχίζει το Λεωνίδιο και πήραμε να περπατάμε τον κεντρικό δρόμο, ο οποίος ετούτη την ώρα ήταν γεμάτος από κόσμο και διερχόμενα αυτοκίνητα.

Στα στενά δρομάκια είδαμε όμορφα δίπατα και τρίπατα αρχοντικά, με πλακόστρωτες αυλές. Η πατρίδα του ζωγράφου Βαρβέρη, του Τσούχλου, του ποιητή Κώστα Ουράνη, του Σαραντάρη και άλλων αξιόλογων προσώπων έσφυζε από ζωή. Αρκετοί ηλικιωμένοι Τσάκωνες γέμιζαν τα παραδοσιακά καφενεία, αλλά και πολλοί επισκέπτες κυκλοφορούσαν, μπαινοβγαίνοντας στα εμπορικά μαγαζιά ή τους φούρνους της κωμόπολης.

Από τα αρχοντικά που σώζονται ως σήμερα, ο Πύργος του Τσικαλιώτη είναι ένα σημαντικό διατηρητέο μνημείο της Τουρκοκρατίας, που χρονολογείται περίπου στα 1808. Είναι από τα πλέον ιστορικά μνημεία της Πελοποννήσου που ανοικοδομήθηκε από τον Κωνσταντίνο Τσικαλιώτη, ο οποίος ως μέλος της Φιλικής Εταιρείας προσέφερε πάρα πολλά χρήματα και εφόδια στον αγώνα της Απελευθέρωσης.

Είχε μεσημεριάσει και ο χρόνος μας πίεζε να συνεχίσουμε το ταξίδι μας. Κάναμε προμήθειες από έναν φούρνο και αναχωρήσαμε περνώντας τη γέφυρα του χειμάρρου Δαφνώνα. Είδαμε στα δεξιά μας να εκτίθεται ένας παλιός οδοστρωτήρας, αλλά δεν πρόλαβα να τον φωτογραφίσω.

Αφήσαμε οριστικά πίσω μας το Λεωνίδιο ακολουθώντας την επαρχιακή οδό Απιδέων-Λεωνιδίου. Κάποια ξέφωτα κατά τη διάρκεια της διαδρομής, μας χάρισαν πανοραμική θέα στην κωμόπολη.

Ανηφορίζαμε και όλο ανηφορίζαμε…

Στο απέναντι βουνό βλέπαμε τον δρόμο σαν μαχαιριά να σχίζει το τοπίο στα δύο

και από την κορυφή πήραμε την τελευταία πανοραμική φωτογραφία του Λεωνιδίου. Ύστερα το χάσαμε από τα μάτια μας, αφού η ψηλή βουνοκορφή μπήκε ανάμεσά μας.

Πιάσαμε την κατηφόρα.

Το τοπίο βραχώδες και άγριο, ο δρόμος στενός σαν μονοπάτι. Στροφές κι άλλες στροφές! Τεράστιες κατακόκκινες σπηλιές, σαν κακοφορμισμένες πληγές σημάδευαν το κορμί του απέναντι βουνού.

Σε ένα ύψωμα συναντήσαμε δύο ζευγάρια παγκάκια να κοιτάζουν το “άπειρο”. Ποιος άραγε είχε τη φαεινή ιδέα να βάλει αυτά τα παγκάκια στην άκρη του πουθενά?

Η απορία μας λύθηκε μερικά λεπτά αργότερα, αφού είδαμε την ταμπέλα που έγραφε: Τσιτάλια.
Τα Τσιτάλια χτισμένα σε ένα οροπέδιο του Πάρνωνα είναι ένα μικρό, μικρούτσικο χωριό 10 χιλιόμετρα νότια του Λεωνιδίου. Το χωριό περιτριγυρίζεται από χωράφια με ελιές και αμπέλια.

Συνεχίσαμε προς Πυργούδι και Πελετά. Τα Πελετά είναι πραγματικά ένα πολύ όμορφο χωριό της νότιας Κυνουρίας. Είναι κεφαλοχώρι σε ένα μεγάλο και άγονο οροπέδιο του Πάρνωνα. Η πέτρα αποτέλεσε την πρώτη ύλη με την οποία οι κάτοικοι του χωριού μπόρεσαν να οικοδομήσουν τις κατοικίες τους. Έτσι περνώντας με το αυτοκίνητο μέσα από το χωριό είδαμε παλιά διώροφα πέτρινα σπίτια, με περίτεχνα σκαλιστά κάγκελα στα μικρά μπαλκόνια τους. Η περιοχή έχει αμπέλια που παράγουν το ονομαστό Πελετιώτικο κρασί. Επίνειο του χωριού είναι τα Πούλιθρα.

Είχαμε ακόμα αρκετά χιλιόμετρα δύσκολης διαδρομής μέχρι το χωριό του Γέρακα που αποτελούσε τον πρώτο ταξιδιωτικό μας στόχο. Το τοπίο ήταν φανταστικό, γεμάτο εναλλαγές και διαφορετικές εικόνες, οι οποίες μας κρατούσαν σε εγρήγορση, τροφοδοτώντας συνεχώς την περιέργειά μας, για το τι θα ανταμώσουμε στη συνέχεια. Μέχρι ζώνες διάβασης αποδημητικων πουλιών και έλατα απαντήσαμε στο ταξίδι μας.

Συνεχίσαμε να καταπίνουμε κι άλλα χιλιόμετρα κι άλλες εικόνες! Μετά τον Λαμπόκαμπο και πριν τη Ρειχιά, ο δρόμος διατρέχει ένα οροπέδιο και κάναμε μια μικρή στάση. Τριγύρω βουνά! Στη δεξιά κορυφογραμμή απλώνονταν ανεμογεννήτριες στη σειρά.

Για πολλά χιλιόμετρα ταξιδεύαμε μόνοι μας. Δεν είχαμε συναντήσει ψυχή στον δρόμο, ούτε καν κατσίκια ή πρόβατα.

Τα χιλιόμετρα είχαν αρχίσει να μαζεύονται. Πριν λίγη ώρα είχαμε αφήσει πίσω μας την ταμπέλα που έγραφε: Γέρακας. Πίσω από τα λιόδεντρα, πάνω στον λόφο φάνηκαν επιτέλους τα πρώτα σπίτια του χωριού.

Ο στενός δρόμος, μας πέρασε μέσα από το χωριό.

Στρίψαμε σε ένα μικρό στενάκι που οδηγούσε στον περίβολο της εκκλησίας της Κοίμησης της Θεοτόκου. Από εδώ το χωριό απλώθηκε μπροστά στα μάτια μας χωρισμένο σε γειτονιές, που παίρνουν το όνομά τους από το επίθετο της οικογένειας που κατοικεί εκεί. Π.χ. τα Λαυκαίϊκα, τα Κρητικαίϊκα, τα Καραγιαναίϊκα ή τα Τζώρτζαίϊκα κ.λ.π.

Η εκκλησία ήταν κλειστή. Κάναμε μια μικρή γυροβολιά στον χώρο, είδαμε το Κοιμητήριο και τη θέα στο απέναντι βουνό, μπήκαμε στο αυτοκίνητο και αναχωρήσαμε για το Λιμάνι του Γέρακα.

Ο Λιμήν Ιέρακα είναι ένα μικρό παραθαλάσσιο χωριό χτισμένο μέσα στην αγκαλιά ενός φιόρδ, στις ανατολικές ακτές του νομού Λακωνίας. Ο δρόμος βολοδέρνει κατρακυλώντας ανάμεσα σε χωράφια και ξεροτράχαλους λόφους, πριν καταλήξει οριστικά στο γραφικό λιμανάκι. Ο Γέρακας ή Ιέραξ, όπως ονομαζόταν κατά τα βυζαντινά χρόνια αποτέλεσε τον ναυτικό σταθμό των Βυζαντινών για την καταπολέμηση των Σαρακηνών, αλλά και αγκυροβόλιο Υδραίων και Σπετσιωτών εμπόρων.

Κατηφορίζοντας τον λόφο, ο δρόμος σκάει πρώτα στην απόληξη του φιόρδ, εκεί που η θάλασσα έχει μετατραπεί σε λιμνοθάλασσα και σημαντικό υγροβιότοπο, ο οποίος αποτελεί καταφύγιο, αλλά και σταθμό μετανάστευσης αποδημητικών πουλιών. Υπάγεται στο δίκτυο Νatura 2000 και είναι πολύ πιθανό να συναντήσει κάποιος, ερωδιούς και άλλα είδη της φτερωτής πανίδας.

Το λιμανάκι με τα λιγοστά σπίτια είναι ένα ήσυχο, γραφικό ψαροχώρι με ενοικιαζόμενα δωμάτια και ψαροταβέρνες πάνω στη θάλασσα. Ο κόσμος ήταν ελάχιστος, γεγονός που μας χαροποίησε ιδιαιτέρως.

Φτάσαμε με το αυτοκίνητο στο τέλος της διαδρομής, εκεί που βρίσκεται το αγροτικό ιατρείο και υπάρχει άπλωμα για να παρκάρεις. Το χωριουδάκι δεν έχει παραλία. Βουτάς από την προβλήτα κατευθείαν στα βαθιά νερά, του ασφαλούς και απάνεμου λιμανιού, το οποίο βρίσκεται στην αρχή του στομίου του τεράστιου φιόρδ. Φορέσαμε μαγιό επιτόπου και γρήγορα κάναμε το μεγάλο βήμα, για να βρεθούμε στα αναζωογονητικά νερά αυτής της μεγάλης γαλάζιας πισίνας. Μπροστά μας περνούσε ένα μικρό πλεούμενο και δίπλα μας λικνίζονταν απαλά, τα λιγοστά ιστιοφόρα και οι ψαρόβαρκες των κατοίκων του οικισμού.

Ήταν τέτοια η δροσιά που πήραμε από τη βουτιά μας, που όλη η κούραση και η κάψα του ταξιδιού έφυγαν μονομιάς από πάνω μας. Ντυθήκαμε και ανανεωμένοι περπατήσαμε κατά μήκος του τσιμεντοστρωμένου δρόμου, πάνω στον οποίο απλώνουν τα τραπεζάκια τους οι λιγοστές ψαροταβέρνες του χωριού. Ηρεμία, αυθεντικότητα και γραφικότητα χαρακτηρίζουν τον οικισμό, ο οποίος σκαρφαλώνει νωχελικά στον λοφίσκο. Στο ψηλότερο σημείο ξεχωρίζει η εκκλησία των Αγίων Αναργύρων.

Αφού είχαμε δροσιστεί και είχαμε αναλάβει δυνάμεις, πριν φάμε, είπαμε να ξαναζεσταθούμε και να αναψοκοκκινήσουμε ξανά, αφού ο επόμενος στόχος ήταν η περιήγηση στην αρχαία πόλη του Ζάρακα, η οποία απλώνεται στην κορυφή του λόφου, πάνω από το φιόρδ του Λιμένα του Γέρακα.

Μπήκαμε πάλι στο αυτοκίνητο και ακολουθήσαμε έναν μικρό, ανηφορικό τσιμεντοστρωμένο δρόμο, ο οποίος τελειώνει στα τελευταία σπίτια της μιας άκρης του χωριού. Από εκεί ξεκινάει καλοσχηματισμένο μονοπάτι, το οποίο οδηγεί στην αρχαία πόλη.

Η ζέστη ήταν αφόρητη, αφού ο ήλιος ήταν ακόμα ντάλα πάνω από τα κεφάλια μας. Κανονικά αυτό το εγχείρημα έπρεπε να γίνει αργότερα, να έχει πέσει ο ήλιος και να έχει καταλαγιάσει η πολλή κάψα, αλλά αργότερα εμείς έπρεπε να έχουμε φύγει. Οπότε ή τώρα ή ποτέ.

Ο Ζάρακας ή Ζάραξ ήταν αρχαία πόλη και τα ερείπιά της σήμερα εντοπίζονται στη μικρή χερσόνησο, βόρεια της εισόδου του φιορδ του Λιμανιού του Γέρακα. Ευλίμενον χωρίον ονομάστηκε από τον Παυσανία στο έργο του Λακωνικά, η Ακρόπολη του Ζάρακα.

Πρώτα συναντήσαμε το οχυρωματικό τείχος και πηδώντας πάνω από τις μεγάλες πέτρες μπήκαμε στον αφύλαχτο-μπάτε σκύλοι αλέστε-αρχαιολογικό χώρο.

Τα τείχη της Ακρόπολης και της αρχαίας πόλης σώζονται σε μεγάλο ύψος, στη βόρεια και στη δυτική πλευρά. Το τείχος ενισχυόταν από οκτώ ορθογώνιους τετράγωνους Πύργους. Στην ανατολική πλευρά ορθωνόταν η Ακρόπολη. Το τείχος και η Ακρόπολη κατασκευάστηκαν στους ελληνιστικούς χρόνους, ενώ στη θέση της πόλης έχουν εντοπιστεί ίχνη κατοίκησης από την προϊστορία. Εντός του χώρου της Ακρόπολης έχουν βρεθεί λείψανα τρίκλιτης Βασιλικής.

Ο Παυσανίας περιγράφει ότι το σημαντικότερο κτίριο της περιοχής ήταν ο ναός του Απόλλωνα Κιθαρωδού, αλλά αυτό το κτίριο δεν έχει εντοπιστεί. Επίσης ο Παυσανίας αναφέρει ότι η πόλη πήρε το όνομά της από τον Λακεδαιμόνιο ήρωα Ζάρηκα, που την ίδρυσε μεταξύ 1300 και 1200 π.Χ. Ο Ζάρηκας ή Ζάρακας ήταν γιος του βασιλιά της Καρύστου, Πετραίου. Η αρχαία πόλη και το οχυρωμένο λιμάνι παρέμεναν σε χρήση και κατά τους ρωμαϊκούς και βυζαντινούς χρόνους.

Φτάνοντας στο ψηλότερο σημείο της Ακρόπολης μπορέσαμε να δούμε το στενό στόμιο του όρμου. Οι Ενετοί έκλειναν με μια τεράστια αλυσίδα την είσοδο του φυσικού αυτού λιμανιού, προκειμένου να αποτρέψουν την πρόσβαση σε κουρσάρους και ανεπιθύμητους επισκέπτες. Έτσι το άλλο όνομα του Λιμανιού του Γέρακα είναι Porto Cadena (Λιμάνι της Αλυσίδας).

Μια άλλη ονομασία του Γέρακα είναι Porto delle Botte (Λιμάνι των Βαρελιών) καθώς από εδώ γινόταν η εξαγωγή του κρασιού Μalvasia της Μονεμβασιάς.

Μόνο από εκεί ψηλά μπορέσαμε να κατανοήσουμε πλήρως, πως αυτή η λωρίδα της θάλασσας εισχωρεί τόσο βαθιά στη στεριά, σχηματίζοντας ένα κανονικό φιορδ και να υποκλιθούμε στο μεγαλείο της φύσης.

Αυτός είναι και ο λόγος που αυτό το ήσυχο σήμερα λιμανάκι αποτέλεσε κάποτε το κρησφύγετο του Φράγκου αρχιπειρατή, Ρογήρου ντε Λαούρια της Αραγονίας, όταν αποφάσισε να κουρσέψει τη Μονεμβασιά.

Στο πέρασμα τόσων και τόσων χρόνων το φιόρδ του Γέρακα υπήρξε πάντα καταφύγιο και σίγουρη λύση, για όσους ήθελαν να αποφύγουν τις τρικυμίες και τις θαλασσοταραχές που έβρισκαν στη ρώτα τους. Στα “Λόγια της Πλώρης” του Ανδρέα Καρκαβίτσα, ο καπετάν Βαλμάς μαχαίρωσε τον γιο του, όταν η φουρτουνιασμένη θάλασσα απειλούσε να βυθίσει το σκαρί τους. Το αγόρι επέμενε ότι πίσω από τις βραχώδεις ακτές υπάρχει ασφαλές καταφύγιο και ήθελε να τους οδηγήσει εκεί, προστατεύοντάς τους από τα μανιασμένα κύματα.

Χορτάσαμε αρχαία, πανοραμική θέα και ανελέητη ζέστη, στα όρια του εγκεφαλικού. Πήραμε ξανά τον κατήφορο.

Είχε έρθει η ώρα του φαγητού. Επιλέξαμε την ταβέρνα Αύρα, γιατί το μπαλκονάκι με τα τραπεζάκια είχε σκιά τούτη την ώρα. Τα λιγοστά σκαλάκια που οδηγούν στην ταβέρνα χωρίζουν το μπαλκόνι στα δύο και η αριστερή πλευρά με τα πιο πολλά τραπέζια ήταν γεμάτη κόσμο. Στο δεξί τμήμα του μπαλκονιού υπήρχε ένα και μοναδικό τραπέζι και ήταν ευτυχώς ελεύθερο. Εκεί καθίσαμε φυσικά, μακριά και αγαπημένοι από τους υπόλοιπους συνδαιτυμόνες και παραγγείλαμε άμεσα, θαλασσινά πιάτα και σαλάτα χωριάτικη. Εγώ δυστυχώς έφαγα λευκά ζυμαρικά (χωρίς σάλτσα εννοώ) γιατί το στομάχι μου δεν ήταν στα καλά του από το χθεσινοβραδινό φαγητό στον Κόρφο. Ήταν και οι ατελείωτες στροφές όλης της σημερινής διαδρομής που είχαν επιδεινώσει το πρόβλημα και έτσι ήθελα να το “στρώσω” εν όψει και των υπολοίπων ημερών των διακοπών μας. Aπ΄ ότι είπαν, ο σύζυγος και ο γιος, το φαγητό ήταν καλό και οι τιμές φυσιολογικές.

Κατά τις 18:30 σήμανε αναχώρηση για Μονεμβασιά. Από το Λιμάνι του Γέρακα η Νέα Πόλη της Μονεμβασιάς απέχει περίπου 24 χιλιόμετρα και ο δρόμος, στο μεγαλύτερο μέρος του κινείται παραλιακά, προσφέροντας πανέμορφη θέα, ειδικά όταν τον διασχίζεις την ώρα του δειλινού, όπως εμείς.

Το Κritikos rooms στον κεντρικό δρόμο που διασχίζει τη Νέα Πόλη ήταν το κατάλυμα που θα μας φιλοξενούσε για δύο βράδια. Το είχαμε κλείσει τηλεφωνικά, όχι από πλατφόρμα, στα 100 ευρώ το τρίκλινο, χωρίς πρωινό. Η οικοδέσποινα μας υποδέχθηκε ευγενικά και μας έδωσε το κλειδί του διαμερίσματος, το οποίο αποτελούνταν από ένα ευρύχωρο δωμάτιο, με ένα διπλό και ένα μονό κρεβάτι. Είχε χωριστό δωμάτιο κουζίνα, με μεγάλο ψυγείο και τραπέζι φαγητού, χωλ και άνετο μπάνιο. Ήταν διακοσμημένο με παλαιάς αισθητικής έπιπλα, αλλά καθαρό. Σε αυτό το ταξίδι δεν μας ενδιέφεραν τα πολυτελή, μοντέρνα καταλύματα, αφού θα μας “έβλεπαν” μόνο για ένα μπάνιο και έναν ύπνο. H τιμή και η καθαριότητα ήταν οι δύο σημαντικοί παράγοντες, που καθόρισαν την επιλογή των καταλυμάτων όλου του ταξιδιού. Πάντως για την ιστορία το Κritikos rooms έχει βαθμολογία στο booking 9,3 στα 219 reviews. Eίχε δωρεάν parking για το αυτοκίνητο και πάντα σε ένα τραπεζάκι στην είσοδο υπήρχαν φρέσκα και λαχταριστά σύκα, που περίμεναν τους ενοίκους για να τους γλυκάνουν.

Τακτοποιηθήκαμε, μπανιαριστήκαμε, στολιστήκαμε και βουρ για βραδινή βόλτα στο Κάστρο της Μονεμβασιάς. Διασχίσαμε τη γέφυρα των 400 μέτρων, που ενώνει τον Βράχο με την ενδοχώρα και ελπίζαμε να σταθούμε τυχεροί βρίσκοντας parking, κάπου στον μήκους ενός χιλιομέτρου δρόμο, που οδηγεί στην Πύλη της Καστροπολιτείας. Όχι τίποτε άλλο, αλλά ποιος συνωστίζεται στο μικρό λεωφορειάκι που εκτελεί το συγκεκριμένο δρομολόγιο, ανά μισή ώρα, φέρνοντας παστωμένους σαν σαρδέλες, τους επίδοξους εξερευνητές του Κάστρου της Μονεμβασιάς. Εγώ για να είμαι ειλικρινής διατηρούσα μηδενικές ελπίδες εύρεσης parking και ήμουν διατεθειμένη να κάνω τη διαδρομή από τη Νέα Πόλη μέχρι την Πύλη με τα πόδια, παρά να στριμωχτώ μέσα στο λεωφορείο. Οι άλλοι δύο συνταξιδιώτες όμως ήταν ανένδοτοι και δεν περνούσε καν από το μυαλό τους η σκέψη, ότι δεν θα βρεθεί θέση παρκαρίσματος. Τελικά, για άλλη μια φορά επικράτησε η κωλοφαρδία-τύχη-πώς γίνεται ρε φίλε και πάντα βρίσκει parking-του συζύγου και όλοι ήμασταν ενθουσιασμένοι και χαρούμενοι, αφού γλιτώσαμε από άσκοπες και κουραστικές καταστάσεις, που συνήθως συνοδεύουν τη διαδικασία παρκαρίσματος, σε πολυσύχναστα μέρη, μέρες και ώρες αιχμής.

Στην Πύλη εισόδου δύο μεγάλες ταμπέλες συνιστούσαν τη χρήση μάσκας εντός του Κάστρου. Εμείς μπήκαμε αεράτοι, αλλά μόλις είδαμε τον κόσμο να συνωστίζεται στον κεντρικό δρόμο-περατζάδα, τσουπ τις κοτσάραμε, μέχρι που απομακρυνθήκαμε από το πλήθος, αρχίζοντας να βολτάρουμε στα απόμακρα, υποφωτισμένα καλντερίμια, τα οποία διακλαδώνονται προς κάθε πιθανή και απίθανη κατεύθυνση.

Περίτεχνες ξύλινες πόρτες, ανθισμένες αυλές, φουντωτές βουκαμβίλιες σκαρφαλωμένες σε πέτρινους τοίχους ή εγκαταλελειμμένα αρχοντόσπιτα, φαναράκια που φώτιζαν με λιγοστό φως τα δρομάκια δημιουργούσαν μια ατμόσφαιρα παραμυθένια και εξωπραγματική.

Φτάσαμε μέχρι το τέλος της πόλης και είδαμε το φωτισμένο ανατολικό τείχος του Κάστρου.
Πλασμένη από πέτρα, θάλασσα, ήλιο και ιστορία η Μονεμβασιά δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο. Καμάρες, αδιέξοδα, ανηφορικά σκαλιά, στενά περάσματα, μικροσκοπικές αυλίτσες πλάθουν τον ιστό της Καστροπολιτείας. Πολλά αρχοντικά έχουν μετατραπεί σε ξενοδοχεία και καλόγουστα καφέ, τα οποία παραδόξως δεν είχαν πολύ κόσμο να συνωστίζεται, αντιθέτως τα τραπεζάκια ήταν λίγα, η μουσικούλα σε χαμηλούς τόνους και ο κόσμος, τόσος όσος έπρεπε, για να ευχαριστηθεί κάποιος την όμορφη, ζεστή βραδιά.

Επιστρέψαμε στην περατζάδα όταν πια ο κόσμος είχε λιγοστέψει. Τα εμπορικά καταστήματα μάζευαν τους πάγκους με την πραμάτεια τους και ετοιμάζονταν να κλείσουν, τα εστιατόρια και τα καφενεδάκια της πλατείας είχαν και αυτά χαλαρώσει από πελάτες.

Κρέπα και παγωτό στο χέρι για τον σύζυγο και τον γιο και καθισιό στα σκαλάκια κάποιας ανηφορίτσας για χάζεμα. Εγώ δίαιτα, λόγω στομαχιού. Μεσάνυχτα και κάτι πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για το αυτοκίνητο. Ήταν ώρα να αφήσουμε για λίγο την αρχόντισσα και να ξεκουραστούμε. Εξ άλλου η επόμενη μέρα θα ήταν όλη δική της!

 

[psilos3]

Καταπληκτικό οδοιπορικό σε συνδυασμό πάντα με την απολαυστική γραφή της @Klair
Είμαι σίγουρος ότι αυτή η ιστορία θα φέρει πολλές ιδέες και πολλά επικείμενα ταξίδια. Εξάλλου ο συγκεκριμένος νομός συνίσταται για κάτι τέτοιο.
Προσωπικά έχω δει ελάχιστα πράγματα, τη Μονεμβασιά, το Γέρακα και λίγο από χωριά, οπότε περιμένω με ανυπομονησία τη συνέχεια!

 

[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Κ]

Όταν γράφει η @Klair πραγματικά η ανάγνωση της είναι απόλαυση. Σαν την συγγραφή της δεν έχει, κατά την άποψή μου, στις ιστορίες του forum.
Βρέθηκα κι εγώ το ίδιο διάστημα στο νόμο, για 1 μέρα, 3 φορά, όπου έμεινα στο κόλπο του Οιτύλου, είδα ξανά μια το Γερολιμενα. Περιμένω με αγωνία και γλυκιά νοσταλγία τη συνέχεια. Όσο για το οδοιπορικό σου μέχρι να φτάσεις ιδιαίτερο,είδες και αρκετά έως εκεί αντί να πήγαινες από την πεπατημένη. Είδες και ελαχιστα την πόλη μου! (Άργος).

ΥΓ. @psilos3 χρωστάς ακόμα την ιστορία από το Μπέργκαμο!

 

[EviTan]

Πω Πωωω... τι όμορφα μέρη! και τι ωραία η αφήγηση!!! Αυτή τη Μονεμβασια , πόσο άχτι την έχω να πάω... Νύχτες μαγικές κι ονειρεμένες φαντάζομαι! Περιμένω την συνέχεια!

 

[Señor_Nada]

Προφανώς like σε όλα.

Περιμένω να διαβάσω την άποψή σου για ένα μέρος. Είμαι περίεργος να δω τι θα γράψεις!

Γενικά τα αρχαία στην Λακωνία μοιάζουν παρατημένα και απαξιωμένα. Ντροπιαστικές εικόνες, θα ήταν αστείο να χρεώνουν είσοδο.

 

[Klair]

Καταπληκτικό οδοιπορικό σε συνδυασμό πάντα με την απολαυστική γραφή της @Klair

@psilos3 Σε ευχαριστώ πολύ για το όμορφο σχόλιο!

Είμαι σίγουρος ότι αυτή η ιστορία θα φέρει πολλές ιδέες και πολλά επικείμενα ταξίδια. Εξάλλου ο συγκεκριμένος νομός συνίσταται για κάτι τέτοιο.

Μακάρι αυτή η ιστορία να εμπνεύσει κι άλλους ταξιδιώτες, να δώσει ερεθίσματα και ιδέες για πολλά ταξίδια στον νομό Λακωνίας, ο οποίος είναι αστείρευτος και να γραφτούν κι άλλες ιστορίες.

Προσωπικά έχω δει ελάχιστα πράγματα, τη Μονεμβασιά, το Γέρακα και λίγο από χωριά, οπότε περιμένω με ανυπομονησία τη συνέχεια!

Ελπίζω η συνέχεια να σου δώσει ιδέες και να αποτελέσει ισχυρό κίνητρο για μια νέα επίσκεψη στην περιοχή. Πραγματικά αξίζει να της αφιερώσεις λίγο από τον ταξιδιωτικό σου χρόνο!

 

[Klair]

Όταν γράφει η @Klair πραγματικά η ανάγνωση της είναι απόλαυση. Σαν την συγγραφής δεν έχει, κατά την άποψή μου, στις ιστορίες του forum.

@ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Κ Τι να πω εγώ τώρα μετά από αυτό το σχόλιο! Κάθε φορά με συγκινείς αφάνταστα και σε ευχαριστώ πολύ γι΄ αυτό!

Βρέθηκα κι εγώ το ίδιο διάστημα στο νόμο, για 1 μέρα, 3 φορά, όπου έμεινα στο κόλπο του Οιτύλου, είδα ξανά μια το Γερολιμενα. Περιμένω με αγωνία και γλυκιά νοσταλγία τη συνέχεια.

Ελπίζω η συνέχεια να εξακολουθήσει να σου προσφέρει προσμονή και γλυκιά νοσταλγία!

Όσο για το οδοιπορικό σου μέχρι να φτάσεις ιδιαίτερο,είδες και αρκετά έως εκεί αντί να πήγαινες από την πεπατημένη. Είδες και ελαχιστα την πόλη μου! (Άργος).

Ναι, είδαμε και καταευχαριστηθήκαμε πανέμορφα και ιδιαίτερα τοπία, εκτός της πεπατημένης, ακολουθώντας αυτή τη διαδρομή, η οποία επιλέχθηκε για αυτόν ακριβώς τον λόγο. Θέλαμε να είναι ένα πραγματικό οδοιπορικό, με εκπλήξεις και εναλλαγές εικόνων να μας βομβαρδίζουν ακατάπαυστα μέχρι τον τελικό προορισμό, το Λιμάνι του Γέρακα.

 

[Klair]

Πω Πωωω... τι όμορφα μέρη! και τι ωραία η αφήγηση!!! Αυτή τη Μονεμβασια , πόσο άχτι την έχω να πάω... Νύχτες μαγικές κι ονειρεμένες φαντάζομαι! Περιμένω την συνέχεια!

@EviTan Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια και εύχομαι να πραγματοποιηθεί σύντομα η επιθυμία σου και να ζήσεις στη Μονεμβασιά, τις μαγικές και ονειρεμένες νύχτες που φαντάζεσαι. Να μείνεις σε ξενοδοχείο μέσα στο Κάστρο, για ακόμα περισσότερη μαγεία και μυστηριακή ατμόσφαιρα!

 

[Klair]

Προφανώς like σε όλα.

@Señor_Nada Σε ευχαριστώ πολύ!

Περιμένω να διαβάσω την άποψή σου για ένα μέρος. Είμαι περίεργος να δω τι θα γράψεις!

Μου τσιγκλάς την περιέργεια σε αφάνταστο βαθμό, για το μέρος που περιμένεις τη γνώμη μου, αλλά δε θέλω να μου πεις ποιο είναι. Θα το συζητήσουμε όταν έρθει η ώρα του, στη συνέχεια της ιστορίας.

Γενικά τα αρχαία στην Λακωνία μοιάζουν παρατημένα και απαξιωμένα. Ντροπιαστικές εικόνες, θα ήταν αστείο να χρεώνουν είσοδο.

Στη συνέχεια έχω πολλά ακόμα να "σούρω" για το κεφάλαιο: Λακωνία+αρχαία

 

[Smaragda53]

Ωραίο ταξίδι κι όπως πάντα εξαιρετική περιγραφή! Πηγαίνοντας στον Γέρακα (εμείς το λέγαμε Γεράκι δεν ξέρω γιατί, πριν μερικά χρόνια που είχα πάει με ιστιοπλοικό), πας, πας, πας και σιγά-σιγά καταλαβαίνεις ότι έχεις μπει σ΄ένα φιορδ κανονικότατο και πολύ μακρύ. Από την ανοικτή θάλασσα είναι πολύ δύσκολο να βρεις το άνοιγμα για το φιορδ, εμείς ευτυχώς είχαμε εξασκημένο "καπετάνιο"! Κάναμε μπάνιο στο μώλο και παρ΄ολίγο να μας χτυπήσει το ιπτάμενο δελφίνι που ερχόταν ολοταχώς από τη γωνία και δε φαινόταν! Φάγαμε στα ταβερνάκια, κάναμε βόλτα στη λίμνη που είναι πραγματικός βιότοπος, αλλά το καλύτερο ήταν όταν το δεύτερο βράδυ μας στρίμωξαν όλους σε μια καρότσα ενός τρίκυκλου και μας ανέβασαν στο χωριό που γινόταν πανηγύρι! Τι ωραία που ήταν προ κορωνοιού και δεν το καταλαβαίναμε οι ανόητοι! Στη Μονεμβασιά πρώτη φορά πήγες? Αξίζει να μείνεις μέσα στο κάστρο και να πας άλλες εποχές κι όχι καλοκαίρι.