Λακωνία:Καστροπολιτείες, πυργόσπιτα, βουβά καλντερίμια, λιμναία σπήλαια, βυθισμένες πόλεις, απολιθωμένα φοινικοδάση και οινοπνευματί κρυστάλλινα νερά!

[Klair]

Μονεμβασιά: Εξερευνώντας την Κάτω Πόλη

Κυρά Μονοβασιά μου, πέτρινο καράβι μου.

Χιλιάδες οι φλόκοι σου και τα πανιά σου.

Κι όλο ασάλευτη μένεις, να με αρμενίζεις μες την Οικουμένη.

Ετούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν τη σιωπή,

σφίγγει στον κόρφο του τα πυρωμένα του λιθάρια,

σφίγγει στο φως τις ορφανές ελιές του και τα αμπέλια του,

σφίγγει τα δόντια. Δεν υπάρχει νερό. Μονάχα φως.

Ο δρόμος χάνεται στο φως

κι ο ίσκιος της μάντρας είναι σίδερο.

Η ρίζα σκοντάφτει στο μάρμαρο.

Μαρμάρωσαν τα δέντρα, τα ποτάμια κι οι φωνές

μες στον ασβέστη του ήλιου.

Δεν υπάρχει νερό. Όλοι διψάνε. Χρόνια τώρα.

Όλοι μασάνε μια μπουκιά ουρανό πάνω από την πίκρα τους.

Γιάννης Ρίτσος


18 Αυγούστου 2020

Ξυπνήσαμε πρωί-πρωί, φρέσκοι και δροσεροί, αφού δεν χρειάστηκε καν να ανάψουμε το κλιματιστικό κατά τη διάρκεια της νύχτας. Πήραμε ένα γρήγορο πρωινό στην κουζίνα του διαμερίσματος, από προμήθειες που είχαμε μαζί μας και ετοιμαστήκαμε για το ταξίδι μας στον χωροχρόνο.

Διασχίσαμε με το αυτοκίνητο τη γέφυρα

και η καλή μας τύχη ήταν πάλι μαζί μας, αφού βρήκαμε parking ακόμα πιο κοντά στην Πύλη. Αν και πρωί, ο δρόμος του ενός χιλιομέτρου ήταν σε όλο του το μήκος κατειλημμένος από σταθμευμένα αυτοκίνητα.

H Νέα Πόλη από το σημείο που παρκάραμε:

Περνώντας την Πύλη και μπαίνοντας στο Κάστρο, υπό το εκτυφλωτικό φως του ηλίου, νιώσαμε ότι περάσαμε την Πύλη του χρόνου, ξεκινώντας ένα ταξίδι πίσω στο παρελθόν, όταν ο Βράχος της Μονεμβασιάς, η Άκρα Μινώα, όπως ονομαζόταν στην αρχαιότητα, αποκόπηκε από την Πελοπόννησο με έναν σεισμό, το 375 μ.Χ. και άρχισε να πλέει σαν “Πέτρινο Καράβι” καταμεσής του Μυρτώου Πελάγους.

Στρίψαμε αμέσως αριστερά, σε ένα ανηφορικό καλντερίμι και μετά από λίγα βήματα βρεθήκαμε στην αυλή του σπιτιού του Γιάννη Ρίτσου.

Εδώ στέκεται η προτομή του ποιητή ατενίζοντας το Πέλαγος. Σε αυτόν οφείλει η Μονεμβασιά, τον ιδιαίτερο χαρακτηρισμό “Πέτρινο Καράβι”.

Στη συνέχεια κατεβήκαμε τα σκαλάκια δεξιά της Πύλης και περνώντας από αυτήν τη χαμηλή καμάρα

κατηφορίσαμε προς το Τείχος της θάλασσας, την περατζάδα δηλαδή, που κινείται κατά μήκος του και διακόπτεται από τις δυο πλατείες-πλατώματα της Πολιτείας.

Φτάνοντας εδώ καταλαβαίνεις γιατί ο ποιητής εμπνεύστηκε και παρομοίασε τη Μονεμβασιά με καράβι, αφού η θέα προς τη θάλασσα απλώνεται ως εκεί που φτάνει το μάτι ελλείψει απέναντι στεριάς. Εδώ αντιλαμβάνεσαι τη συνδιαλλαγή που συμβαίνει, μεταξύ της άγριας ομορφιάς της πέτρας και του ήρεμου και χαλαρωτικού γαλάζιου της θάλασσας.

Βλέποντας τους λουόμενους στο Πορτέλο να βουτούν από τα μαύρα, άγρια βράχια της ακτογραμμής στη θάλασσα, μας δόθηκε η εντύπωση, ότι πηδούν από την κουπαστή ενός πλοίου στην καλοφτιαγμένη, γαλάζια πισίνα της πλώρης του.

INFO: Το Πορτέλο είναι ένα μικρό, κρυμμένο άνοιγμα στη νότια πλευρά των Τειχών, μέσα στην καρδιά της Καστροπολιτείας, που οδηγεί στο γραφικό ομώνυμο λιμανάκι. Παλαιότερα λειτουργούσε ως λιμάνι ανεφοδιασμού του Κάστρου, αλλά και ως ο μόνος χώρος, όπου μπορούσαν να κάνουν μπάνιο οι Μονεμβασιώτες. Το Πορτέλο αναπλάστηκε και σήμερα προσφέρει τη μοναδική εμπειρία να κολυμπά κανείς στη σκιά της Καστροπολιτείας.

Από αυτό το σημείο μπορέσαμε να δούμε τους γλάρους να βολτάρουν πάνω από την Πέτρινη Πολιτεία και αφουγκραστήκαμε την ανάσα της θάλασσας και τον απαλό ήχο των κυμάτων που σκάνε στα βράχια.

Και σαν σηκώσαμε το κεφάλι ψηλά και κοιτάξαμε, καταλάβαμε για ποιο λόγο η Μονεμβασιά, με το σύνθετο όνομά της, Μόνη και Έμβασις, ήταν το μήλο της Έριδος και διακαής πόθος, για πολλούς και διαφορετικούς κατακτητές.

Το Κάστρο στη μακρόχρονη ιστορία του έγινε Βυζαντινό, Φράγκικο, Ενετικό, Οθωμανικό με πολλαπλές κατακτήσεις από τους ίδιους κατακτητές, πριν γίνει οριστικά Ελληνικό, κρατώντας αναλλοίωτα τα σημάδια, τουλάχιστον τεσσάρων διαφορετικών πολιτισμών. Έχει πολιορκηθεί και ελευθερωθεί, έχει δει πολιτισμούς να ακμάζουν και να παρακμάζουν, αυτοκρατορίες να μεγαλουργούν και να καταποντίζονται, έχει υποστεί ακόμα και πειρατική κυριαρχία.

Συνεχίσαμε την πορεία μας κατά μήκος του Τείχους της θάλασσας, με στόχο να φτάσουμε στα ανατολικά Τείχη της Πολιτείας.

Συναντήσαμε τη μεγάλη λιθοστρωμένη πλατεία της Χρυσαφίτισσας. Η πλατεία στολίζεται με γραμμικά γλυπτά και διάσπαρτες μπάλες κανονιών.

Το έργο υλοποιήθηκε και εγκαινιάστηκε πρόσφατα (2015) και πλέον ο χώρος αυτός αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του οικισμού, αφήνοντας στη λήθη την πρώην χωμάτινη αλάνα, με τις λάσπες, τα αγριόχορτα και τις πέτρες από τα γκρεμισμένα αρχοντικά. Τέσσερις πλάκες, που είναι τοποθετημένες στις εισόδους της πλατείας έχουν σκαλισμένους επιλεγμένους στίχους του ποιητή Γιάννη Ρίτσου, από τη συλλογή Μονεμβασιά. Τα δε γλυπτά είναι εμπνευσμένα από τη Βυζαντινή καλλιγραφία: “Φλερτάρουν με την ιδέα της βλάστησης και των κλαριών και αποτυπώνουν τον πολύ σημαντικό ρόλο που έχουν τα γράμματα στον Βυζαντινό πολιτισμό”.

Η πλατεία απέσπασε έπαινο, στις 24/2/2018 στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Μουσείου Μπενάκη, όπου πραγματοποιήθηκαν τα αρχιτεκτονικά βραβεία ΔΟΜΕΣ 2018. Εκτός από την πλατεία, τα κλικ της φωτογραφικής μας μηχανής έκλεψε και ο κατάλευκος ναός της Παναγίας Χρυσαφίτισσας, του 17ου αιώνα.

INFO: Η Παναγία Χρυσαφίτισσα είναι χτισμένη τον 17ο αιώνα, στη θέση άλλου παλαιότερου ναού, της Παναγίας της Οδηγήτριας. Μέσα στον ναό είναι τοποθετημένη η ομώνυμη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας, έργο πιθανώς του 15ου ή του 16ου αιώνα. Σύμφωνα με την παράδοση η εικόνα βρισκόταν αρχικά στο χωριό Χρύσαφα της Λακωνίας. Στη Μονεμβασιά έφτασε μόνη της με τρόπο θαυμαστό, στο σημείο που ιδρύθηκε αργότερα ο ναός και το μοναστήρι της Παναγίας Χρυσαφίτισσας. Την εικόνα ανακάλυψε εκεί μια ηλικιωμένη γυναίκα, η οποία ειδοποίησε αμέσως τον Επίσκοπο.

Συγκεντρώθηκαν τότε όλοι οι χριστιανοί, την παρέλαβαν και τη λιτάνευσαν μέχρι τον μητροπολιτικό ναό, όπου και την τοποθέτησαν. Την ίδια νύχτα η εικόνα εξαφανίστηκε. Επέστρεψε πάλι θαυματουργικά στον τόπο ευρέσεως. Ύστερα από αυτό οι κάτοικοι ικανοποιώντας τη θέληση της Θεοτόκου, έχτισαν εκεί ναό και τοποθέτησαν μέσα σε αυτόν την εικόνα. Κάτω από τον ναό αναβλύζει πηγή, η μοναδική στη Μονεμβασιά, που το θαυματουργό της νερό συντελεί στην απόκτηση παιδιών και μάλιστα αγοριών.

Στο μεταξύ έμαθαν οι Χρυσαφίτες (κάτοικοι του χωριού Χρύσαφα, απ΄ όπου έφυγε η εικόνα) ότι η εικόνα τους βρίσκεται στη Μονεμβασιά και πήγαν να τη ζητήσουν από τον Επίσκοπο, ο οποίος αρνήθηκε να τη δώσει πίσω. Οι Χρυσαφίτες κατέφυγαν στο δικαστήριο, το οποίο και κέρδισαν μεταφέροντας την εικόνα πίσω στο χωριό τους. Η Παναγία όμως δεν έμεινε ικανοποιημένη με τη μεταφορά της, γι΄ αυτό επέστρεψε πάλι στη Μονεμβασιά, στον νεόδμητο ναό της.

Πηγή: www.monemvasianews.gr

Περάσαμε την ανατολική Πύλη των Τειχών

και ακολουθήσαμε το στενό, κατηφορικό μονοπάτι που φτάνει μέχρι τον Φάρο του 1896.

Επιστροφή και πορεία ανηφορική για τη συνέχεια της εξερεύνησής μας. Σε πρώτο πλάνο στο οπτικό μας πεδίο, ο ναός του Αγίου Νικολάου ξεχώριζε ανάμεσα στα πέτρινα αρχοντικά και το Malvasia cafe είχε απλωμένα, καρέκλες και τραπεζάκια, πάνω στο στενό πλάτωμα. Οι λιγοστοί για την ώρα πελάτες προσπαθούσαν να βρουν καταφύγιο, από τον ανελέητο ήλιο, στα τραπεζάκια κάτω από τη γέρικη ελιά.

INFO: Ο ναός του Αγίου Νικολάου είναι σταυροειδής με τρούλο. Η επιγραφή στο αέτωμα της εισόδου αναφέρει ότι ο ναός ανεγέρθηκε από τον ιατρό-φιλόσοφο Ανδρέα Λικίνο. Το κτίριο δεν λειτούργησε ποτέ ως εκκλησία, αλλά χρησιμοποιήθηκε ως οπλοστάσιο, κατά την περίοδο της Β΄ Τουρκοκρατίας. Έγινε και σχολείο, στο οποίο φοίτησε ο Γιάννης Ρίτσος.

Πέσαμε πάνω και στον ναό της Αγίας Άννας ή Αγίων Ακινδύνων.

INFO: Δίκλιτος θολοσκέπαστος ναός. Η αρχική οικοδομική του φάση ανάγεται στους Βυζαντινούς χρόνους. Μετασκευάστηκε από μονόχωρος σε δίκλιτος πιθανότατα κατά την περίοδο της Β΄ Ενετοκρατίας (1690-1715).

Ρίξαμε ξανά το βλέμμα μας προς τη θάλασσα και προς την πλατεία της Χρυσαφίτισσας

και μετά χαθήκαμε στα στενά καλντερίμια. Το να περιδιαβαίνεις τα στενά σοκάκια της Μονεμβασιάς δεν είναι μια απλή βόλτα, είναι πραγματική εμπειρία! Τίποτα δεν είναι το ίδιο. Κανένα καλντερίμι, καμιά ανηφοριά, καμιά καμάρα, κανένας ναός, γιατί οι διαφορετικοί κατακτητές έχουν αφήσει τα δικά τους ιδιαίτερα αποτυπώματα πάνω στην πόλη, όλα αυτά τα χρόνια. Αυτή είναι και η μοναδική της ατμόσφαιρα και γι΄ αυτό μαγνητίζει ακατάπαυστα τους επισκέπτες της.

Όλα αυτά τα ετερόκλητα στοιχεία έκαναν και εμάς να θέλουμε να περπατήσουμε, πόντο-πόντο τις γειτονιές της. Το παράδοξο με τα καλντερίμια της είναι ότι πολλές φορές δεν οδηγούν κάπου συγκεκριμένα. Μπορεί να ανεβαίνεις σκαλιά, να περνάς από στενά περάσματα και ξαφνικά να βρεθείς στην αυλή ενός σπιτιού ή σε ένα αδιέξοδο και να πρέπει να ακολουθήσεις άλλη κατεύθυνση. Κανονικός λαβύρινθος. Τα περισσότερα από αυτά έχουν όμορφες πέτρινες καμάρες που λέγονται “δρομικές” ή “διαβατικά”. Συνήθως όλα τα καλντερίμια ξεκινούν από τον κεντρικό δρόμο και διακλαδώνονται ανηφορικά ή κατηφορικά, προς κάθε πιθανή κατεύθυνση και η καλύτερη ιδέα είναι να τα περπατήσει κανείς όλα ή τέλος πάντων, αν όχι όλα, τα περισσότερα, αφού ο κόπος και ο ιδρώτας του θα αποζημιωθούν με πανέμορφες εικόνες.

Ανθισμένες γλάστρες και αυλές, βουκαμβίλιες που γαντζώνονται πάνω στους πέτρινους τοίχους και πανέμορφες πόρτες θα είναι η ανταμοιβή του.

Είπα πόρτες…. αχ αυτές οι πόρτες!! Σε αυτό το ταξίδι έφαγα κόλλημα με τις πόρτες. Όχι μόνο της Μονεμβασιάς, αλλά και της Αρεόπολης. Θα μπορούσα όλη μέρα να περιπλανιέμαι, για να ανακαλύπτω και να φωτογραφίζω, όλες μα όλες τις πόρτες.

Η περιπλάνηση στην ψηλότερη συνοικία της Κάτω Πόλης μας έβγαλε σε ένα από τα ανηφορικά καλντερίμια, που οδηγούν προς την Άνω Πόλη. Έτσι συμπτωματικά, χωρίς να το έχουμε σχεδιάσει βρεθήκαμε στην είσοδο της εκκλησίας της Παναγίας Μυρτιδιώτισσας, η οποία κατέχει περίοπτη θέση σε αυτήν τη γειτονιά.

Η εκκλησία ήταν ανοιχτή και μπορέσαμε να θαυμάσουμε το ξυλόγλυπτο επιχρυσωμένο τέμπλο του 16ου αιώνα, με τα έντονα αναγεννησιακά χαρακτηριστικά, που έχει παρθεί από τον ναό του Ελκόμενου Χριστού, στον οποίο ανήκε αρχικά.

INFO: Μονόκλιτη Βασιλική με τρούλο που χτίστηκε την περίοδο της Β΄ Ενετοκρατίας (1690-1715) και μετασκευάστηκε σε δίκλιτη πιθανότατα την ίδια περίοδο. Η τοπική παράδοση αναφέρει πως ιδρύθηκε από τον Επίσκοπο Κυθήρων Φιλόθεο Δαρμάριο, που καταγόταν από τη Μονεμβασιά. Η λατρεία της Παναγίας Μυρτιδιώτισσας σχετίζεται πράγματι με τα Κύθηρα, τα οποία διατηρούσαν στενές εμπορικές και πολιτιστικές σχέσεις με το Κάστρο της Μονεμβασιάς. Ο ναός είναι γνωστός και ως Παναγιά Κρητικιά, γεγονός που σχετίζεται με την εγκατάσταση προσφύγων από την Κρήτη στην Κάτω πόλη.

Για το τέλος αφήσαμε το κεντρικότερο κομμάτι της Πολιτείας. Η Κάτω Πόλη διασχίζεται από έναν κεντρικό δρόμο, ο οποίος είναι γεμάτος καταστήματα, καφέ και εστιατόρια. Τα παλιά χρόνια ήταν το εμπορικό κέντρο με τα εργαστήρια και τις οικίες των ναυτικών και των εμπόρων. Τα εμπορικά καταστήματα του τότε αναπτύσσονταν ακριβώς όπως συμβαίνει και σήμερα, κατά μήκος του κεντρικού δρόμου. Ήταν η “Μέση Οδός” των Βυζαντινών, ο “Φόρος” των Βενετών, το “Παζάρι” των Τούρκων και η “Αγορά” των Ελλήνων.

Γύρω από την πλατεία με το κανόνι συγκεντρώνονται τα σημαντικότερα αξιοθέατα της Μονεμβασιάς.

Εδώ βρίσκεται το Αρχαιολογικό Μουσείο, που χτίστηκε τον 16ο αιώνα και λειτούργησε αρχικά ως Τζαμί, αλλά και ο περιβόητος ναός του Ελκόμενου Χριστού.

INFO: Τρίκλιτη Βασιλική με τρούλο, τρεις ημικυκλικές αψίδες στα ανατολικά και θολωτό νάρθηκα στα δυτικά. Η αρχική οικοδομική φάση ανάγεται στους παλαιοχριστιανικούς χρόνους (6ος-7ος αιώνας). Ο ναός απογυμνώθηκε πολλές φορές από τις φορητές εικόνες και τα κειμήλιά του. Σήμερα το εσωτερικό του ναού κοσμείται με μεταβυζαντινές εικόνες (17ος-18ος αιώνας), όπως ο Ελκόμενος Χριστός ή η Γέννηση του Χριστού στο τέμπλο. Τα μαρμάρινα γλυπτά που είναι εγκατεστημένα γύρω από την εκκλησία ή εντοιχισμένα σε αυτήν χρονολογούνται στους παλαιοχριστιανικούς και βυζαντινούς χρόνους.

Η αξία της εικόνας του Ελκόμενου Χριστού είναι ανεκτίμητη. Είναι από τις σημαντικότερες και μεγαλύτερες εικόνες της Παλαιολόγειας περιόδου, ενώ έχει χαρακτηριστεί ως η σπουδαιότερη Σταύρωση σε φορητή εικόνα. Παρουσιάζει μια σκηνή του Θείου Πάθους και συγκεκριμένα αυτήν αμέσως μετά τον θάνατο του Χριστού. Στο κέντρο βρίσκεται ο Χριστός με τα μάτια κλειστά. Τον περιβάλλουν, στα αριστερά η Παναγία με τις μυροφόρες, ενώ δεξιά βρίσκεται ο Ιωάννης με έναν εκατόνταρχο πίσω του. Στην κορυφή υπάρχει η επιγραφή “ο βασιλιάς της δόξης”, ενώ στη βάση υπάρχει σπήλαιο με το κρανίο του Αδάμ μέσα σε αυτό.

Η εικόνα φυλάσσεται σε κουβούκλιο. Όλα αυτά τα δρακόντεια μέτρα ασφαλείας συμβαίνουν διότι η εικόνα εκλάπη πριν πολλά χρόνια από αρχαιοκάπηλους, οι οποίοι για να μπορέσουν να τη μεταφέρουν, την έκοψαν σε κομμάτια, αφού η εικόνα έχει το μέγεθος μιας πόρτας. Ευτυχώς βρέθηκε μετά από κάποιους μήνες και φυλάχθηκε στο Βυζαντινό Μουσείο, όπου και έγινε η αποκατάστασή της. Γύρισε τελικά στη Μονεμβασιά, αφού έγιναν όλες οι απαραίτητες ενέργειες για την ασφάλειά της. Η εικόνα κλάπηκε στις αρχές Ιανουαρίου 1979 και επέστρεψε ύστερα από 32 χρόνια στη Μονεμβασιά. Στη συγκεκριμένη αρπαγή βασίστηκε ένα σίριαλ της κρατικής τηλεόρασης με τον τίτλο: “Ιερόσυλοι” του Κώστα Λυχναρά.

Η εκκλησία δυστυχώς βρισκόταν σε ανακαίνιση και δεν μπορέσαμε να δούμε τίποτα από όλα όσα περιγράφω παραπάνω.

Κάθιδροι, αναψοκοκκινισμένοι και λαχανιασμένοι βρήκαμε καταφύγιο στο “Βαθύσφαιρο”, ένα καφέ του κεντρικού δρόμου, το οποίο διαθέτει μια μικροσκοπική βεραντούλα στο πίσω μέρος. Δεν είχε κανέναν άλλο πελάτη και αράξαμε εκεί, απολαμβάνοντας τη μοναξιά και τη δροσιά, έχοντας θέα στα κεραμίδια των αρχοντικών που κατρακυλάνε στον κατήφορο μέχρι τη θάλασσα.

Σε αυτό το καφέ έφαγα το πρώτο μου αμυγδαλωτό, αφού το Κάστρο φημίζεται για το συγκεκριμένο παραδοσιακό γλυκό και πήρα πληροφορίες, από τη γλυκύτατη σερβιτόρα, από πού μπορώ να αγοράσω τα καλύτερα αμυγδαλωτά, για φίλους και συγγενείς. Θυμήθηκα ακόμη, ότι πριν πολλά χρόνια που είχα επισκεφθεί ξανά τη Μονεμβασιά, υπήρχε ένα μαγαζί στον κεντρικό δρόμο, κοντά στην πλατεία, που έφτιαχνε αμυγδαλωτά και ο κόσμος σχημάτιζε ουρές, για να αγοράσει και να απολαύσει επιτόπου αυτό το γλυκό. Σαν σήμερα θυμάμαι τη μυρωδιά του ροδόνερου να απλώνεται σε όλη τη γειτονιά του Κάστρου, αλλά η σερβιτόρα μου είπε ότι αυτό το μαγαζί δεν υπάρχει και πλέον είναι λιγοστοί αυτοί που ασχολούνται με την παραγωγή του γλυκού. Με πληροφόρησε επίσης, ότι το ζαχαροπλαστείο “Μορέως Ήδιστα” στη Νέα Πόλη είναι το πιο παλιό και παραδοσιακό μαγαζί και ότι εκεί θα βρω τα καλύτερα, κατά τη γνώμη της αμυγδαλωτά. Έτσι για την ιστορία να αναφέρω, ότι αγόρασα μερικά κουτιά από το “Μορέως Ήδιστα”, αλλά αυτό που έφαγα στο καφέ στο Κάστρο, μου άρεσε περισσότερο. Ήταν αγορασμένο από το “Κελάρι” το παντοπωλείο, το οποίο βρίσκεται στον κεντρικό δρόμο του Κάστρου, μου είπε η κοπέλα του καφέ.

Καθίσαμε αρκετή ώρα στη βεραντούλα, χωρίς ευτυχώς να εμφανιστεί κανείς άλλος θαμώνας και όταν πια όλες οι λειτουργίες μας είχαν επανέλθει σε φυσιολογικά επίπεδα, αποφασίσαμε να αναχωρήσουμε, προς αναζήτηση παραλιών, για να κάνουμε τις βουτιές μας.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• …

  Go to chapter

  Go
• 12

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 4 of 12

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Klair]

Διαδρομή: Αθήνα-Κόρφος Κορινθίας

Κυριακή 16 Αυγούστου αναχωρήσαμε από την Αθήνα πανέτοιμοι, στις 14:30 μετά το μεσημέρι με προορισμό το χωριό Κόρφος, που βρίσκεται στα νοτιοανατολικά όρια της περιφερειακής ενότητας Κορινθίας. Ο Κόρφος αποτελεί έναν κοντινό στην Αττική παραθαλάσσιο προορισμό, με παραλίες τις οποίες περιβάλλουν οι πευκόφυτες πλαγιές της περιοχής.

Εδώ έχει εξοχικό σπίτι η οικογένεια της κοπέλας του γιου μας και οι λόγοι που θα κάναμε την πρώτη μας διανυκτέρευση σε παραλιακό κατάλυμα ήταν δύο: ο πρώτος ήταν για να ειδωθούν τα παιδιά, αφού η κοπέλα έλειπε διακοπές με τους γονείς της, όλη την εβδομάδα του δεκαπενταύγουστου και ο δεύτερος ήταν για να αφήσουμε τη γάτα του γιου μας για cat-sitting, αφού η κοπέλα του αυτήν τη φορά δεν θα μας συνόδευε στο ταξίδι.

Eπιπλέον αυτή η μικρή στάση θα μας έδινε την ευκαιρία να σπάσουμε τις πολλές ώρες οδήγησης μέχρι το Λιμάνι του Γέρακα, το οποίο σηματοδοτούσε την επίσημη έναρξη των καλοκαιρινών μας διακοπών.

 

[Klair]

Διαδρομή: Κόρφος-Σοφικό-Αγγελόκαστρο-Λίμνες-Πρόσυμνα-Νέο Ηραίο-Άργος-Άστρος-Λεωνίδιο-Τσιτάλια-Πελετά-Λαμπόκαμπος-Ρειχιά-Ιέρακας (Γέρακας)-Λιμήν Ιέρακα (Γέρακα)-Μονεμβασιά.

Το πρωινό της 17ης Αυγούστου 2020 μας βρήκε να ανηφορίζουμε τον δρόμο, ο οποίος διατρέχει το πευκόφυτο όρος που ορθώνεται πάνω από τον κλειστό κόλπο του Κόρφου. Φτάνοντας στην κορυφή και τον κεντρικό δρόμο ακολουθήσαμε την ταμπέλα προς Σοφικό-Αγγελόκαστρο-Μυκήνες. Μετά τον Άγιο Βλάσση στρίψαμε για Σοφικό, ακολουθώντας την επαρχιακή οδό Κορίνθου-Επιδαύρου.

Λιόδεντρα και μικρά αλσύλλια από πεύκα μας συνόδευαν κατά τη διάρκεια της διαδρομή μας μέχρι το Σοφικό. Πολλοί κάτοικοι του Σοφικού ασχολούνταν με το εμπόριο της ρητίνης (το 1886 το Σοφικό παρήγαγε 500.000 οκάδες ρητίνης ετησίως). Κάποιοι από αυτούς τους εμπόρους μετοίκησαν στις ανατολικές ακτές της περιοχής, ώστε να εμπορεύονται ευκολότερα μέσω της θάλασσας το προϊόν τους. Με τα χρόνια αυτοί οι έμποροι έμειναν μόνιμα πλέον στις παραθαλάσσιες πλαγιές, δημιουργώντας τον οικισμό του Κόρφου.

Το Σοφικό είναι επίσης γνωστό και για τη μακραίωνη ιστορία του, με γνωστότερη την περίοδο της Επανάστασης του 1821, όταν πρωταγωνίστησε στα επαναστατικά γεγονότα της Κορινθίας, με σημαντικότερη στιγμή την ανάδειξή του σε πρωτεύουσα της Επαναστατικής Κυβέρνησης.

Η ταμπέλα Αγγελόκαστρο-Λίμνες-Μυκήνες μας ενημέρωσε για τη συνέχεια της πορείας μας. Ο επαρχιακός δρόμος Μονή Ταξιαρχών-Κάτω Αλμυρή διασχίζει χαμηλούς λόφους, οι οποίοι εξακολουθούν να σκεπάζονται από καταπράσινα εύρωστα πεύκα και θάμνους μέχρι το Αγγελόκαστρο.

Αφήνοντας πίσω μας το Αγγελόκαστρο ο δρόμος γίνεται τόσο στενός που μοιάζει με φαρδύ μονοπάτι, παρά με αυτοκινητόδρομο και το τοπίο αλλάζει εντελώς. Γύρω μας απλώνονταν χωράφια με κατακίτρινα από την ξεραΐλα αγριόχορτα και αγκάθια.

Στα χαμηλά υψωματάκια άρχισαν να εμφανίζονται μαντριά και στάνες, ενώ η έλλειψη υψηλών δέντρων ήταν πλέον εμφανής. Ήμασταν εντελώς μόνοι οδηγώντας σε ένα τοπίο, στο οποίο επικρατούσε το χρώμα της ώχρας στα χωράφια, οι χαμηλοί αραιοί θάμνοι και οι λόφοι με τους πετρώδεις σχηματισμούς, με μόνους κατοίκους της περιοχής τα κατσίκια και τα πρόβατα. Οι στάνες είναι φτιαγμένες γύρω από κάποιο μεγάλο δέντρο, σπάνιο πλέον είδος σε αυτό το τοπίο, για να προσφέρει σκιά στα ζώα που μαζεύονται γύρω του.

Μπανίσαμε και εμείς ένα μεγάλο δέντρο μόνο του, ανάμεσα στα ξεροχώραφα, δίπλα σε ένα μαντρί και κάναμε την πρώτη μας στάση για κολατσιό. Μετά από μια στροφή πέσαμε από το πουθενά, στο πρώτο μας μποτιλιάρισμα…

Οι Λίμνες είναι απλωμένες στον λόφο, αλλά ο δρόμος δεν περνάει μέσα από το χωριό. Γύρω στα 20 χιλιόμετρα μας χώριζαν πλέον από το Άργος. Μετά τα Πρόσυμνα και το Νέο Ηραίο, πίσω από τα χωράφια με τα εσπεριδοειδή φάνηκε ο λόφος με το Κάστρο Λάρισας Άργους και συνειδητοποιήσαμε ότι μπαίναμε πλέον στο Άργος. Το διασχίσαμε τάχιστα βάζοντας πλώρη για το Άστρος.

Μετά το Άργος και για περίπου 70 Km ο στενός δρόμος που οδηγεί προς Άστρος και Λεωνίδιο είναι μια δύσκολη διαδρομή, με συνεχείς στροφές. Τη ζαλάδα και το ανακάτεμα στο στομάχι αντισταθμίζει η όμορφη θέα, αφού ο επαρχιακός δρόμος κινείται διαρκώς δίπλα στη θάλασσα, ενώ δαντελωτές ακτές ξεδιπλώνονται μετά από κάθε στροφή. Λίγο μετά το Κιβέρι, η Αργολίδα δίνει τη σκυτάλη στην Αρκαδία.

Στο Άστρος είχα πάει σε μικρή ηλικία και δε θυμόμουν τίποτα απολύτως από την πόλη. Σίγουρα όμως θυμόμουν ότι έπαιξε σημαντικό ρόλο στην Επανάσταση, αφού στις 29 Μαρτίου του 1823 συγκροτήθηκε εδώ η Β΄ Εθνική Συνέλευση, με την προεδρία του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, ώστε να ψηφιστεί η αναθεώρηση του πρώτου Ελληνικού Συντάγματος της Επιδαύρου.

Δεν υπήρχε χρόνος διαθέσιμος για περιήγηση στην πόλη του Άστρους. Θέλαμε όμως να δούμε την παραλία του παράλιου Άστρους, το οποίο αποτελεί σημαντικό καλοκαιρινό θέρετρο, για πολλούς κατοίκους των γύρω νομών και όχι μόνο, αφού τα τελευταία χρόνια ακούγεται πολύ συχνά ως επιλογή για διακοπές ή μικρές αποδράσεις του Σαββατοκύριακου.

Ένα μεγάλο τμήμα του παράλιου Άστρους είναι χτισμένο αμφιθεατρικά στον λόφο που δεσπόζει με την παρουσία του στη μια άκρη της μεγάλης παραλίας, ενώ το μεσαιωνικό Κάστρο στην κορυφή αποτελεί πόλο έλξης για τους επισκέπτες, προσφέροντας όμορφη θέα. Ο λόφος “Νησί” είναι μια μικρή χερσόνησος αστεροειδούς σχήματος, εξ ου και το όνομα της πόλης, πάνω στον οποίο βρίσκονται χτισμένα όμορφα σπίτια με κόκκινες στέγες και αναμφίβολα αποτελεί ένα γραφικό κομμάτι του παράλιου Άστρους.

Οι παραλίες τέτοιου στυλ όμως απέχουν πολύ από τα γούστα και την αισθητική μας και πολύ δύσκολα θα επιλέγαμε να κάνουμε το μπάνιο μας εδώ.

Αντιθέτως η βόλτα στον λόφο “Νησί” και η επίσκεψη στο Kάστρο με την πανοραμική θέα, θα μας ενδιέφερε ιδιαιτέρως, αν το Άστρος αποτελούσε μέρος του προγράμματος αυτού του οδοιπορικού που μόλις είχε ξεκινήσει.

Συνεχίσαμε με χαμηλές ταχύτητες και ακόμα περισσότερες στροφές μπαίνοντας στην πρωτεύουσα της Τσακωνιάς, το Λεωνίδιο. Είναι χαρακτηρισμένος παραδοσιακός οικισμός, στην κοιλάδα του Δαφνώνα, με ιστορικά διατηρητέα μνημεία, αρχοντικά και Πύργους. Στην πλάτη του Λεωνιδίου υψώνεται ένας απότομος κατακόκκινος βράχος, σήμα κατατεθέν της μικρής κωμόπολης,

ενώ προς την άλλη πλευρά απλώνεται ο εύφορος κάμπος, ο οποίος τροφοδοτεί το Λεωνίδιο με κηπευτικά (είναι γνωστή η Τσακώνικη μελιτζάνα), ελιές και άλλα φρούτα.

Στο ύψωμα που δεσπόζει της πόλης σώζονται τρεις χαρακτηριστικοί ανεμόμυλοι.

Ο κεντρικός πάνστενος δρόμος είναι η περατζάδα του Λεωνιδίου. Σε αυτόν τον δρόμο στριμώχνονται αυτοκίνητα και διαβάτες και εδώ βρίσκονται συγκεντρωμένα όλα τα εμπορικά καταστήματα, τα καφενεία, οι καφετέριες και οι φούρνοι, ενώ λίγο πιο πέρα δεσπόζει η κεντρική πλατεία της κωμόπολης.

Αφήσαμε το αυτοκίνητο στον δημόσιο χώρο στάθμευσης, ο οποίος βρίσκεται δίπλα στον χείμαρρο Δαφνώνα που διασχίζει το Λεωνίδιο και πήραμε να περπατάμε τον κεντρικό δρόμο, ο οποίος ετούτη την ώρα ήταν γεμάτος από κόσμο και διερχόμενα αυτοκίνητα.

Στα στενά δρομάκια είδαμε όμορφα δίπατα και τρίπατα αρχοντικά, με πλακόστρωτες αυλές. Η πατρίδα του ζωγράφου Βαρβέρη, του Τσούχλου, του ποιητή Κώστα Ουράνη, του Σαραντάρη και άλλων αξιόλογων προσώπων έσφυζε από ζωή. Αρκετοί ηλικιωμένοι Τσάκωνες γέμιζαν τα παραδοσιακά καφενεία, αλλά και πολλοί επισκέπτες κυκλοφορούσαν, μπαινοβγαίνοντας στα εμπορικά μαγαζιά ή τους φούρνους της κωμόπολης.

Από τα αρχοντικά που σώζονται ως σήμερα, ο Πύργος του Τσικαλιώτη είναι ένα σημαντικό διατηρητέο μνημείο της Τουρκοκρατίας, που χρονολογείται περίπου στα 1808. Είναι από τα πλέον ιστορικά μνημεία της Πελοποννήσου που ανοικοδομήθηκε από τον Κωνσταντίνο Τσικαλιώτη, ο οποίος ως μέλος της Φιλικής Εταιρείας προσέφερε πάρα πολλά χρήματα και εφόδια στον αγώνα της Απελευθέρωσης.

Είχε μεσημεριάσει και ο χρόνος μας πίεζε να συνεχίσουμε το ταξίδι μας. Κάναμε προμήθειες από έναν φούρνο και αναχωρήσαμε περνώντας τη γέφυρα του χειμάρρου Δαφνώνα. Είδαμε στα δεξιά μας να εκτίθεται ένας παλιός οδοστρωτήρας, αλλά δεν πρόλαβα να τον φωτογραφίσω.

Αφήσαμε οριστικά πίσω μας το Λεωνίδιο ακολουθώντας την επαρχιακή οδό Απιδέων-Λεωνιδίου. Κάποια ξέφωτα κατά τη διάρκεια της διαδρομής, μας χάρισαν πανοραμική θέα στην κωμόπολη.

Ανηφορίζαμε και όλο ανηφορίζαμε…

Στο απέναντι βουνό βλέπαμε τον δρόμο σαν μαχαιριά να σχίζει το τοπίο στα δύο

και από την κορυφή πήραμε την τελευταία πανοραμική φωτογραφία του Λεωνιδίου. Ύστερα το χάσαμε από τα μάτια μας, αφού η ψηλή βουνοκορφή μπήκε ανάμεσά μας.

Πιάσαμε την κατηφόρα.

Το τοπίο βραχώδες και άγριο, ο δρόμος στενός σαν μονοπάτι. Στροφές κι άλλες στροφές! Τεράστιες κατακόκκινες σπηλιές, σαν κακοφορμισμένες πληγές σημάδευαν το κορμί του απέναντι βουνού.

Σε ένα ύψωμα συναντήσαμε δύο ζευγάρια παγκάκια να κοιτάζουν το “άπειρο”. Ποιος άραγε είχε τη φαεινή ιδέα να βάλει αυτά τα παγκάκια στην άκρη του πουθενά?

Η απορία μας λύθηκε μερικά λεπτά αργότερα, αφού είδαμε την ταμπέλα που έγραφε: Τσιτάλια.
Τα Τσιτάλια χτισμένα σε ένα οροπέδιο του Πάρνωνα είναι ένα μικρό, μικρούτσικο χωριό 10 χιλιόμετρα νότια του Λεωνιδίου. Το χωριό περιτριγυρίζεται από χωράφια με ελιές και αμπέλια.

Συνεχίσαμε προς Πυργούδι και Πελετά. Τα Πελετά είναι πραγματικά ένα πολύ όμορφο χωριό της νότιας Κυνουρίας. Είναι κεφαλοχώρι σε ένα μεγάλο και άγονο οροπέδιο του Πάρνωνα. Η πέτρα αποτέλεσε την πρώτη ύλη με την οποία οι κάτοικοι του χωριού μπόρεσαν να οικοδομήσουν τις κατοικίες τους. Έτσι περνώντας με το αυτοκίνητο μέσα από το χωριό είδαμε παλιά διώροφα πέτρινα σπίτια, με περίτεχνα σκαλιστά κάγκελα στα μικρά μπαλκόνια τους. Η περιοχή έχει αμπέλια που παράγουν το ονομαστό Πελετιώτικο κρασί. Επίνειο του χωριού είναι τα Πούλιθρα.

Είχαμε ακόμα αρκετά χιλιόμετρα δύσκολης διαδρομής μέχρι το χωριό του Γέρακα που αποτελούσε τον πρώτο ταξιδιωτικό μας στόχο. Το τοπίο ήταν φανταστικό, γεμάτο εναλλαγές και διαφορετικές εικόνες, οι οποίες μας κρατούσαν σε εγρήγορση, τροφοδοτώντας συνεχώς την περιέργειά μας, για το τι θα ανταμώσουμε στη συνέχεια. Μέχρι ζώνες διάβασης αποδημητικων πουλιών και έλατα απαντήσαμε στο ταξίδι μας.

Συνεχίσαμε να καταπίνουμε κι άλλα χιλιόμετρα κι άλλες εικόνες! Μετά τον Λαμπόκαμπο και πριν τη Ρειχιά, ο δρόμος διατρέχει ένα οροπέδιο και κάναμε μια μικρή στάση. Τριγύρω βουνά! Στη δεξιά κορυφογραμμή απλώνονταν ανεμογεννήτριες στη σειρά.

Για πολλά χιλιόμετρα ταξιδεύαμε μόνοι μας. Δεν είχαμε συναντήσει ψυχή στον δρόμο, ούτε καν κατσίκια ή πρόβατα.

Τα χιλιόμετρα είχαν αρχίσει να μαζεύονται. Πριν λίγη ώρα είχαμε αφήσει πίσω μας την ταμπέλα που έγραφε: Γέρακας. Πίσω από τα λιόδεντρα, πάνω στον λόφο φάνηκαν επιτέλους τα πρώτα σπίτια του χωριού.

Ο στενός δρόμος, μας πέρασε μέσα από το χωριό.

Στρίψαμε σε ένα μικρό στενάκι που οδηγούσε στον περίβολο της εκκλησίας της Κοίμησης της Θεοτόκου. Από εδώ το χωριό απλώθηκε μπροστά στα μάτια μας χωρισμένο σε γειτονιές, που παίρνουν το όνομά τους από το επίθετο της οικογένειας που κατοικεί εκεί. Π.χ. τα Λαυκαίϊκα, τα Κρητικαίϊκα, τα Καραγιαναίϊκα ή τα Τζώρτζαίϊκα κ.λ.π.

Η εκκλησία ήταν κλειστή. Κάναμε μια μικρή γυροβολιά στον χώρο, είδαμε το Κοιμητήριο και τη θέα στο απέναντι βουνό, μπήκαμε στο αυτοκίνητο και αναχωρήσαμε για το Λιμάνι του Γέρακα.

Ο Λιμήν Ιέρακα είναι ένα μικρό παραθαλάσσιο χωριό χτισμένο μέσα στην αγκαλιά ενός φιόρδ, στις ανατολικές ακτές του νομού Λακωνίας. Ο δρόμος βολοδέρνει κατρακυλώντας ανάμεσα σε χωράφια και ξεροτράχαλους λόφους, πριν καταλήξει οριστικά στο γραφικό λιμανάκι. Ο Γέρακας ή Ιέραξ, όπως ονομαζόταν κατά τα βυζαντινά χρόνια αποτέλεσε τον ναυτικό σταθμό των Βυζαντινών για την καταπολέμηση των Σαρακηνών, αλλά και αγκυροβόλιο Υδραίων και Σπετσιωτών εμπόρων.

Κατηφορίζοντας τον λόφο, ο δρόμος σκάει πρώτα στην απόληξη του φιόρδ, εκεί που η θάλασσα έχει μετατραπεί σε λιμνοθάλασσα και σημαντικό υγροβιότοπο, ο οποίος αποτελεί καταφύγιο, αλλά και σταθμό μετανάστευσης αποδημητικών πουλιών. Υπάγεται στο δίκτυο Νatura 2000 και είναι πολύ πιθανό να συναντήσει κάποιος, ερωδιούς και άλλα είδη της φτερωτής πανίδας.

Το λιμανάκι με τα λιγοστά σπίτια είναι ένα ήσυχο, γραφικό ψαροχώρι με ενοικιαζόμενα δωμάτια και ψαροταβέρνες πάνω στη θάλασσα. Ο κόσμος ήταν ελάχιστος, γεγονός που μας χαροποίησε ιδιαιτέρως.

Φτάσαμε με το αυτοκίνητο στο τέλος της διαδρομής, εκεί που βρίσκεται το αγροτικό ιατρείο και υπάρχει άπλωμα για να παρκάρεις. Το χωριουδάκι δεν έχει παραλία. Βουτάς από την προβλήτα κατευθείαν στα βαθιά νερά, του ασφαλούς και απάνεμου λιμανιού, το οποίο βρίσκεται στην αρχή του στομίου του τεράστιου φιόρδ. Φορέσαμε μαγιό επιτόπου και γρήγορα κάναμε το μεγάλο βήμα, για να βρεθούμε στα αναζωογονητικά νερά αυτής της μεγάλης γαλάζιας πισίνας. Μπροστά μας περνούσε ένα μικρό πλεούμενο και δίπλα μας λικνίζονταν απαλά, τα λιγοστά ιστιοφόρα και οι ψαρόβαρκες των κατοίκων του οικισμού.

Ήταν τέτοια η δροσιά που πήραμε από τη βουτιά μας, που όλη η κούραση και η κάψα του ταξιδιού έφυγαν μονομιάς από πάνω μας. Ντυθήκαμε και ανανεωμένοι περπατήσαμε κατά μήκος του τσιμεντοστρωμένου δρόμου, πάνω στον οποίο απλώνουν τα τραπεζάκια τους οι λιγοστές ψαροταβέρνες του χωριού. Ηρεμία, αυθεντικότητα και γραφικότητα χαρακτηρίζουν τον οικισμό, ο οποίος σκαρφαλώνει νωχελικά στον λοφίσκο. Στο ψηλότερο σημείο ξεχωρίζει η εκκλησία των Αγίων Αναργύρων.

Αφού είχαμε δροσιστεί και είχαμε αναλάβει δυνάμεις, πριν φάμε, είπαμε να ξαναζεσταθούμε και να αναψοκοκκινήσουμε ξανά, αφού ο επόμενος στόχος ήταν η περιήγηση στην αρχαία πόλη του Ζάρακα, η οποία απλώνεται στην κορυφή του λόφου, πάνω από το φιόρδ του Λιμένα του Γέρακα.

Μπήκαμε πάλι στο αυτοκίνητο και ακολουθήσαμε έναν μικρό, ανηφορικό τσιμεντοστρωμένο δρόμο, ο οποίος τελειώνει στα τελευταία σπίτια της μιας άκρης του χωριού. Από εκεί ξεκινάει καλοσχηματισμένο μονοπάτι, το οποίο οδηγεί στην αρχαία πόλη.

Η ζέστη ήταν αφόρητη, αφού ο ήλιος ήταν ακόμα ντάλα πάνω από τα κεφάλια μας. Κανονικά αυτό το εγχείρημα έπρεπε να γίνει αργότερα, να έχει πέσει ο ήλιος και να έχει καταλαγιάσει η πολλή κάψα, αλλά αργότερα εμείς έπρεπε να έχουμε φύγει. Οπότε ή τώρα ή ποτέ.

Ο Ζάρακας ή Ζάραξ ήταν αρχαία πόλη και τα ερείπιά της σήμερα εντοπίζονται στη μικρή χερσόνησο, βόρεια της εισόδου του φιορδ του Λιμανιού του Γέρακα. Ευλίμενον χωρίον ονομάστηκε από τον Παυσανία στο έργο του Λακωνικά, η Ακρόπολη του Ζάρακα.

Πρώτα συναντήσαμε το οχυρωματικό τείχος και πηδώντας πάνω από τις μεγάλες πέτρες μπήκαμε στον αφύλαχτο-μπάτε σκύλοι αλέστε-αρχαιολογικό χώρο.

Τα τείχη της Ακρόπολης και της αρχαίας πόλης σώζονται σε μεγάλο ύψος, στη βόρεια και στη δυτική πλευρά. Το τείχος ενισχυόταν από οκτώ ορθογώνιους τετράγωνους Πύργους. Στην ανατολική πλευρά ορθωνόταν η Ακρόπολη. Το τείχος και η Ακρόπολη κατασκευάστηκαν στους ελληνιστικούς χρόνους, ενώ στη θέση της πόλης έχουν εντοπιστεί ίχνη κατοίκησης από την προϊστορία. Εντός του χώρου της Ακρόπολης έχουν βρεθεί λείψανα τρίκλιτης Βασιλικής.

Ο Παυσανίας περιγράφει ότι το σημαντικότερο κτίριο της περιοχής ήταν ο ναός του Απόλλωνα Κιθαρωδού, αλλά αυτό το κτίριο δεν έχει εντοπιστεί. Επίσης ο Παυσανίας αναφέρει ότι η πόλη πήρε το όνομά της από τον Λακεδαιμόνιο ήρωα Ζάρηκα, που την ίδρυσε μεταξύ 1300 και 1200 π.Χ. Ο Ζάρηκας ή Ζάρακας ήταν γιος του βασιλιά της Καρύστου, Πετραίου. Η αρχαία πόλη και το οχυρωμένο λιμάνι παρέμεναν σε χρήση και κατά τους ρωμαϊκούς και βυζαντινούς χρόνους.

Φτάνοντας στο ψηλότερο σημείο της Ακρόπολης μπορέσαμε να δούμε το στενό στόμιο του όρμου. Οι Ενετοί έκλειναν με μια τεράστια αλυσίδα την είσοδο του φυσικού αυτού λιμανιού, προκειμένου να αποτρέψουν την πρόσβαση σε κουρσάρους και ανεπιθύμητους επισκέπτες. Έτσι το άλλο όνομα του Λιμανιού του Γέρακα είναι Porto Cadena (Λιμάνι της Αλυσίδας).

Μια άλλη ονομασία του Γέρακα είναι Porto delle Botte (Λιμάνι των Βαρελιών) καθώς από εδώ γινόταν η εξαγωγή του κρασιού Μalvasia της Μονεμβασιάς.

Μόνο από εκεί ψηλά μπορέσαμε να κατανοήσουμε πλήρως, πως αυτή η λωρίδα της θάλασσας εισχωρεί τόσο βαθιά στη στεριά, σχηματίζοντας ένα κανονικό φιορδ και να υποκλιθούμε στο μεγαλείο της φύσης.

Αυτός είναι και ο λόγος που αυτό το ήσυχο σήμερα λιμανάκι αποτέλεσε κάποτε το κρησφύγετο του Φράγκου αρχιπειρατή, Ρογήρου ντε Λαούρια της Αραγονίας, όταν αποφάσισε να κουρσέψει τη Μονεμβασιά.

Στο πέρασμα τόσων και τόσων χρόνων το φιόρδ του Γέρακα υπήρξε πάντα καταφύγιο και σίγουρη λύση, για όσους ήθελαν να αποφύγουν τις τρικυμίες και τις θαλασσοταραχές που έβρισκαν στη ρώτα τους. Στα “Λόγια της Πλώρης” του Ανδρέα Καρκαβίτσα, ο καπετάν Βαλμάς μαχαίρωσε τον γιο του, όταν η φουρτουνιασμένη θάλασσα απειλούσε να βυθίσει το σκαρί τους. Το αγόρι επέμενε ότι πίσω από τις βραχώδεις ακτές υπάρχει ασφαλές καταφύγιο και ήθελε να τους οδηγήσει εκεί, προστατεύοντάς τους από τα μανιασμένα κύματα.

Χορτάσαμε αρχαία, πανοραμική θέα και ανελέητη ζέστη, στα όρια του εγκεφαλικού. Πήραμε ξανά τον κατήφορο.

Είχε έρθει η ώρα του φαγητού. Επιλέξαμε την ταβέρνα Αύρα, γιατί το μπαλκονάκι με τα τραπεζάκια είχε σκιά τούτη την ώρα. Τα λιγοστά σκαλάκια που οδηγούν στην ταβέρνα χωρίζουν το μπαλκόνι στα δύο και η αριστερή πλευρά με τα πιο πολλά τραπέζια ήταν γεμάτη κόσμο. Στο δεξί τμήμα του μπαλκονιού υπήρχε ένα και μοναδικό τραπέζι και ήταν ευτυχώς ελεύθερο. Εκεί καθίσαμε φυσικά, μακριά και αγαπημένοι από τους υπόλοιπους συνδαιτυμόνες και παραγγείλαμε άμεσα, θαλασσινά πιάτα και σαλάτα χωριάτικη. Εγώ δυστυχώς έφαγα λευκά ζυμαρικά (χωρίς σάλτσα εννοώ) γιατί το στομάχι μου δεν ήταν στα καλά του από το χθεσινοβραδινό φαγητό στον Κόρφο. Ήταν και οι ατελείωτες στροφές όλης της σημερινής διαδρομής που είχαν επιδεινώσει το πρόβλημα και έτσι ήθελα να το “στρώσω” εν όψει και των υπολοίπων ημερών των διακοπών μας. Aπ΄ ότι είπαν, ο σύζυγος και ο γιος, το φαγητό ήταν καλό και οι τιμές φυσιολογικές.

Κατά τις 18:30 σήμανε αναχώρηση για Μονεμβασιά. Από το Λιμάνι του Γέρακα η Νέα Πόλη της Μονεμβασιάς απέχει περίπου 24 χιλιόμετρα και ο δρόμος, στο μεγαλύτερο μέρος του κινείται παραλιακά, προσφέροντας πανέμορφη θέα, ειδικά όταν τον διασχίζεις την ώρα του δειλινού, όπως εμείς.

Το Κritikos rooms στον κεντρικό δρόμο που διασχίζει τη Νέα Πόλη ήταν το κατάλυμα που θα μας φιλοξενούσε για δύο βράδια. Το είχαμε κλείσει τηλεφωνικά, όχι από πλατφόρμα, στα 100 ευρώ το τρίκλινο, χωρίς πρωινό. Η οικοδέσποινα μας υποδέχθηκε ευγενικά και μας έδωσε το κλειδί του διαμερίσματος, το οποίο αποτελούνταν από ένα ευρύχωρο δωμάτιο, με ένα διπλό και ένα μονό κρεβάτι. Είχε χωριστό δωμάτιο κουζίνα, με μεγάλο ψυγείο και τραπέζι φαγητού, χωλ και άνετο μπάνιο. Ήταν διακοσμημένο με παλαιάς αισθητικής έπιπλα, αλλά καθαρό. Σε αυτό το ταξίδι δεν μας ενδιέφεραν τα πολυτελή, μοντέρνα καταλύματα, αφού θα μας “έβλεπαν” μόνο για ένα μπάνιο και έναν ύπνο. H τιμή και η καθαριότητα ήταν οι δύο σημαντικοί παράγοντες, που καθόρισαν την επιλογή των καταλυμάτων όλου του ταξιδιού. Πάντως για την ιστορία το Κritikos rooms έχει βαθμολογία στο booking 9,3 στα 219 reviews. Eίχε δωρεάν parking για το αυτοκίνητο και πάντα σε ένα τραπεζάκι στην είσοδο υπήρχαν φρέσκα και λαχταριστά σύκα, που περίμεναν τους ενοίκους για να τους γλυκάνουν.

Τακτοποιηθήκαμε, μπανιαριστήκαμε, στολιστήκαμε και βουρ για βραδινή βόλτα στο Κάστρο της Μονεμβασιάς. Διασχίσαμε τη γέφυρα των 400 μέτρων, που ενώνει τον Βράχο με την ενδοχώρα και ελπίζαμε να σταθούμε τυχεροί βρίσκοντας parking, κάπου στον μήκους ενός χιλιομέτρου δρόμο, που οδηγεί στην Πύλη της Καστροπολιτείας. Όχι τίποτε άλλο, αλλά ποιος συνωστίζεται στο μικρό λεωφορειάκι που εκτελεί το συγκεκριμένο δρομολόγιο, ανά μισή ώρα, φέρνοντας παστωμένους σαν σαρδέλες, τους επίδοξους εξερευνητές του Κάστρου της Μονεμβασιάς. Εγώ για να είμαι ειλικρινής διατηρούσα μηδενικές ελπίδες εύρεσης parking και ήμουν διατεθειμένη να κάνω τη διαδρομή από τη Νέα Πόλη μέχρι την Πύλη με τα πόδια, παρά να στριμωχτώ μέσα στο λεωφορείο. Οι άλλοι δύο συνταξιδιώτες όμως ήταν ανένδοτοι και δεν περνούσε καν από το μυαλό τους η σκέψη, ότι δεν θα βρεθεί θέση παρκαρίσματος. Τελικά, για άλλη μια φορά επικράτησε η κωλοφαρδία-τύχη-πώς γίνεται ρε φίλε και πάντα βρίσκει parking-του συζύγου και όλοι ήμασταν ενθουσιασμένοι και χαρούμενοι, αφού γλιτώσαμε από άσκοπες και κουραστικές καταστάσεις, που συνήθως συνοδεύουν τη διαδικασία παρκαρίσματος, σε πολυσύχναστα μέρη, μέρες και ώρες αιχμής.

Στην Πύλη εισόδου δύο μεγάλες ταμπέλες συνιστούσαν τη χρήση μάσκας εντός του Κάστρου. Εμείς μπήκαμε αεράτοι, αλλά μόλις είδαμε τον κόσμο να συνωστίζεται στον κεντρικό δρόμο-περατζάδα, τσουπ τις κοτσάραμε, μέχρι που απομακρυνθήκαμε από το πλήθος, αρχίζοντας να βολτάρουμε στα απόμακρα, υποφωτισμένα καλντερίμια, τα οποία διακλαδώνονται προς κάθε πιθανή και απίθανη κατεύθυνση.

Περίτεχνες ξύλινες πόρτες, ανθισμένες αυλές, φουντωτές βουκαμβίλιες σκαρφαλωμένες σε πέτρινους τοίχους ή εγκαταλελειμμένα αρχοντόσπιτα, φαναράκια που φώτιζαν με λιγοστό φως τα δρομάκια δημιουργούσαν μια ατμόσφαιρα παραμυθένια και εξωπραγματική.

Φτάσαμε μέχρι το τέλος της πόλης και είδαμε το φωτισμένο ανατολικό τείχος του Κάστρου.
Πλασμένη από πέτρα, θάλασσα, ήλιο και ιστορία η Μονεμβασιά δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο. Καμάρες, αδιέξοδα, ανηφορικά σκαλιά, στενά περάσματα, μικροσκοπικές αυλίτσες πλάθουν τον ιστό της Καστροπολιτείας. Πολλά αρχοντικά έχουν μετατραπεί σε ξενοδοχεία και καλόγουστα καφέ, τα οποία παραδόξως δεν είχαν πολύ κόσμο να συνωστίζεται, αντιθέτως τα τραπεζάκια ήταν λίγα, η μουσικούλα σε χαμηλούς τόνους και ο κόσμος, τόσος όσος έπρεπε, για να ευχαριστηθεί κάποιος την όμορφη, ζεστή βραδιά.

Επιστρέψαμε στην περατζάδα όταν πια ο κόσμος είχε λιγοστέψει. Τα εμπορικά καταστήματα μάζευαν τους πάγκους με την πραμάτεια τους και ετοιμάζονταν να κλείσουν, τα εστιατόρια και τα καφενεδάκια της πλατείας είχαν και αυτά χαλαρώσει από πελάτες.

Κρέπα και παγωτό στο χέρι για τον σύζυγο και τον γιο και καθισιό στα σκαλάκια κάποιας ανηφορίτσας για χάζεμα. Εγώ δίαιτα, λόγω στομαχιού. Μεσάνυχτα και κάτι πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για το αυτοκίνητο. Ήταν ώρα να αφήσουμε για λίγο την αρχόντισσα και να ξεκουραστούμε. Εξ άλλου η επόμενη μέρα θα ήταν όλη δική της!

 

[psilos3]

Καταπληκτικό οδοιπορικό σε συνδυασμό πάντα με την απολαυστική γραφή της @Klair
Είμαι σίγουρος ότι αυτή η ιστορία θα φέρει πολλές ιδέες και πολλά επικείμενα ταξίδια. Εξάλλου ο συγκεκριμένος νομός συνίσταται για κάτι τέτοιο.
Προσωπικά έχω δει ελάχιστα πράγματα, τη Μονεμβασιά, το Γέρακα και λίγο από χωριά, οπότε περιμένω με ανυπομονησία τη συνέχεια!

 

[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Κ]

Όταν γράφει η @Klair πραγματικά η ανάγνωση της είναι απόλαυση. Σαν την συγγραφή της δεν έχει, κατά την άποψή μου, στις ιστορίες του forum.
Βρέθηκα κι εγώ το ίδιο διάστημα στο νόμο, για 1 μέρα, 3 φορά, όπου έμεινα στο κόλπο του Οιτύλου, είδα ξανά μια το Γερολιμενα. Περιμένω με αγωνία και γλυκιά νοσταλγία τη συνέχεια. Όσο για το οδοιπορικό σου μέχρι να φτάσεις ιδιαίτερο,είδες και αρκετά έως εκεί αντί να πήγαινες από την πεπατημένη. Είδες και ελαχιστα την πόλη μου! (Άργος).

ΥΓ. @psilos3 χρωστάς ακόμα την ιστορία από το Μπέργκαμο!

 

[EviTan]

Πω Πωωω... τι όμορφα μέρη! και τι ωραία η αφήγηση!!! Αυτή τη Μονεμβασια , πόσο άχτι την έχω να πάω... Νύχτες μαγικές κι ονειρεμένες φαντάζομαι! Περιμένω την συνέχεια!

 

[Señor_Nada]

Προφανώς like σε όλα.

Περιμένω να διαβάσω την άποψή σου για ένα μέρος. Είμαι περίεργος να δω τι θα γράψεις!

Γενικά τα αρχαία στην Λακωνία μοιάζουν παρατημένα και απαξιωμένα. Ντροπιαστικές εικόνες, θα ήταν αστείο να χρεώνουν είσοδο.

 

[Klair]

Καταπληκτικό οδοιπορικό σε συνδυασμό πάντα με την απολαυστική γραφή της @Klair

@psilos3 Σε ευχαριστώ πολύ για το όμορφο σχόλιο!

Είμαι σίγουρος ότι αυτή η ιστορία θα φέρει πολλές ιδέες και πολλά επικείμενα ταξίδια. Εξάλλου ο συγκεκριμένος νομός συνίσταται για κάτι τέτοιο.

Μακάρι αυτή η ιστορία να εμπνεύσει κι άλλους ταξιδιώτες, να δώσει ερεθίσματα και ιδέες για πολλά ταξίδια στον νομό Λακωνίας, ο οποίος είναι αστείρευτος και να γραφτούν κι άλλες ιστορίες.

Προσωπικά έχω δει ελάχιστα πράγματα, τη Μονεμβασιά, το Γέρακα και λίγο από χωριά, οπότε περιμένω με ανυπομονησία τη συνέχεια!

Ελπίζω η συνέχεια να σου δώσει ιδέες και να αποτελέσει ισχυρό κίνητρο για μια νέα επίσκεψη στην περιοχή. Πραγματικά αξίζει να της αφιερώσεις λίγο από τον ταξιδιωτικό σου χρόνο!

 

[Klair]

Όταν γράφει η @Klair πραγματικά η ανάγνωση της είναι απόλαυση. Σαν την συγγραφής δεν έχει, κατά την άποψή μου, στις ιστορίες του forum.

@ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Κ Τι να πω εγώ τώρα μετά από αυτό το σχόλιο! Κάθε φορά με συγκινείς αφάνταστα και σε ευχαριστώ πολύ γι΄ αυτό!

Βρέθηκα κι εγώ το ίδιο διάστημα στο νόμο, για 1 μέρα, 3 φορά, όπου έμεινα στο κόλπο του Οιτύλου, είδα ξανά μια το Γερολιμενα. Περιμένω με αγωνία και γλυκιά νοσταλγία τη συνέχεια.

Ελπίζω η συνέχεια να εξακολουθήσει να σου προσφέρει προσμονή και γλυκιά νοσταλγία!

Όσο για το οδοιπορικό σου μέχρι να φτάσεις ιδιαίτερο,είδες και αρκετά έως εκεί αντί να πήγαινες από την πεπατημένη. Είδες και ελαχιστα την πόλη μου! (Άργος).

Ναι, είδαμε και καταευχαριστηθήκαμε πανέμορφα και ιδιαίτερα τοπία, εκτός της πεπατημένης, ακολουθώντας αυτή τη διαδρομή, η οποία επιλέχθηκε για αυτόν ακριβώς τον λόγο. Θέλαμε να είναι ένα πραγματικό οδοιπορικό, με εκπλήξεις και εναλλαγές εικόνων να μας βομβαρδίζουν ακατάπαυστα μέχρι τον τελικό προορισμό, το Λιμάνι του Γέρακα.

 

[Klair]

Πω Πωωω... τι όμορφα μέρη! και τι ωραία η αφήγηση!!! Αυτή τη Μονεμβασια , πόσο άχτι την έχω να πάω... Νύχτες μαγικές κι ονειρεμένες φαντάζομαι! Περιμένω την συνέχεια!

@EviTan Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια και εύχομαι να πραγματοποιηθεί σύντομα η επιθυμία σου και να ζήσεις στη Μονεμβασιά, τις μαγικές και ονειρεμένες νύχτες που φαντάζεσαι. Να μείνεις σε ξενοδοχείο μέσα στο Κάστρο, για ακόμα περισσότερη μαγεία και μυστηριακή ατμόσφαιρα!

 

[Klair]

Προφανώς like σε όλα.

@Señor_Nada Σε ευχαριστώ πολύ!

Περιμένω να διαβάσω την άποψή σου για ένα μέρος. Είμαι περίεργος να δω τι θα γράψεις!

Μου τσιγκλάς την περιέργεια σε αφάνταστο βαθμό, για το μέρος που περιμένεις τη γνώμη μου, αλλά δε θέλω να μου πεις ποιο είναι. Θα το συζητήσουμε όταν έρθει η ώρα του, στη συνέχεια της ιστορίας.

Γενικά τα αρχαία στην Λακωνία μοιάζουν παρατημένα και απαξιωμένα. Ντροπιαστικές εικόνες, θα ήταν αστείο να χρεώνουν είσοδο.

Στη συνέχεια έχω πολλά ακόμα να "σούρω" για το κεφάλαιο: Λακωνία+αρχαία

 

[Smaragda53]

Ωραίο ταξίδι κι όπως πάντα εξαιρετική περιγραφή! Πηγαίνοντας στον Γέρακα (εμείς το λέγαμε Γεράκι δεν ξέρω γιατί, πριν μερικά χρόνια που είχα πάει με ιστιοπλοικό), πας, πας, πας και σιγά-σιγά καταλαβαίνεις ότι έχεις μπει σ΄ένα φιορδ κανονικότατο και πολύ μακρύ. Από την ανοικτή θάλασσα είναι πολύ δύσκολο να βρεις το άνοιγμα για το φιορδ, εμείς ευτυχώς είχαμε εξασκημένο "καπετάνιο"! Κάναμε μπάνιο στο μώλο και παρ΄ολίγο να μας χτυπήσει το ιπτάμενο δελφίνι που ερχόταν ολοταχώς από τη γωνία και δε φαινόταν! Φάγαμε στα ταβερνάκια, κάναμε βόλτα στη λίμνη που είναι πραγματικός βιότοπος, αλλά το καλύτερο ήταν όταν το δεύτερο βράδυ μας στρίμωξαν όλους σε μια καρότσα ενός τρίκυκλου και μας ανέβασαν στο χωριό που γινόταν πανηγύρι! Τι ωραία που ήταν προ κορωνοιού και δεν το καταλαβαίναμε οι ανόητοι! Στη Μονεμβασιά πρώτη φορά πήγες? Αξίζει να μείνεις μέσα στο κάστρο και να πας άλλες εποχές κι όχι καλοκαίρι.