Λακωνία:Καστροπολιτείες, πυργόσπιτα, βουβά καλντερίμια, λιμναία σπήλαια, βυθισμένες πόλεις, απολιθωμένα φοινικοδάση και οινοπνευματί κρυστάλλινα νερά!

[Klair]

Διαδρομή: Μονεμβασιά-Άγιος Φωκάς-Κάστρο Αγίας Παρασκευής Μεσοχωρίου-Παραδείσι-Σπήλαιο Καστανιάς-Λάχι-Άγιος Νικόλαος-Γεωπάρκο Αγίου Νικολάου (απολιθωμένο δάσος)-Νεάπολη Βοιών-Παυλοπέτρι-Βιγκλάφια

Το ημερολόγιο έδειχνε 19 Αυγούστου και το ρολόι 9:00 το πρωί, όταν πληρώσαμε και αποχαιρετήσαμε την ευγενική οικοδέσποινα του καταλύματος της Νέας Πόλης της Μονεμβασιάς. Ακολουθήσαμε τον επαρχιακό δρόμο Μονεμβασιάς-Νεάπολης, ο οποίος κινείται συνεχώς δίπλα στη θάλασσα, απολαμβάνοντας τη θέα και την πρωινή αύρα, με την αλμύρα της θάλασσας, να ξυπνάει τις νευρικές οσφρητικές μας απολήξεις. Συναντήσαμε μια διασταύρωση με ταμπέλες. Η μια έδειχνε Νεάπολη ευθεία και η άλλη Άγιος Φωκάς αριστερά

Aκολουθήσαμε πορεία προς Άγιο Φωκά. Πρώτα συναντήσαμε το μικρό χωριό, με την αμμουδερή παραλία και τα ήρεμα γαλάζια νερά.

Ο δρόμος τελειώνει εκεί που αρχίζει το στενό γεφυράκι, που ενώνει το μικρό νησάκι με τη στεριά. Δεξιά της γέφυρας υπάρχει μια ακόμα μικρή παραλιούλα και αν μας το επέτρεπε ο χρόνος, πολύ θα θέλαμε να ρίξουμε μια πρωινή βουτιά σε αυτά τα ήρεμα νερά, αλλά έπρεπε να συνεχίσουμε το οδοιπορικό μας. Το εκκλησάκι του Αγίου Φωκά που είναι χτισμένο πάνω στο λιλιπούτειο νησάκι είναι κατάλευκο και μας τράβηξε σαν μαγνήτης, καλώντας μας να διασχίσουμε το γεφυράκι και να βρεθούμε μέσα στην αγκαλιά της αρυτίδωτης θάλασσας, ρουφώντας με όλες μας τις αισθήσεις τη μαγεία του τοπίου.

Για να επισκεφθούμε το επόμενο αξιοθέατο έπρεπε να αλλάξουμε τελείως σκηνικό. Ορίσαμε στον πλοηγό, Κάστρο Αγίας Παρασκευής Μεσοχωρίου και αφήνοντας για την ώρα τα γαλαζοπράσινα νερά και την αλμύρα της θάλασσας, αρχίσαμε πάλι να σκαρφαλώνουμε στα ψηλά βουνά και να ακολουθούμε ορεινή πορεία. Κάποια στιγμή είδαμε μέσα στον βατικιώτικο κάμπο να ξεφυτρώνει ένας λόφος και στην κορυφή του να έχει για κορώνα, το Κάστρο της Αγίας Παρασκευής.

Ο δρόμος μας οδήγησε ακριβώς στα ριζά του λόφου και αφήσαμε το αυτοκίνητο κάτω από την πλούσια σκιά μιας τεράστιας, γέρικης ελιάς. Πήραμε τον ανήφορο και φτάνοντας στην είσοδο είδαμε την καγκελόπορτα να είναι κλειστή. Όμως το συρματόπλεγμα στην αριστερή πλευρά, άκρη-άκρη στον γκρεμό ήταν όλο ξηλωμένο και μπορέσαμε άνετα να περάσουμε μέσα στον χώρο και να συνεχίσουμε την κουραστική ανηφορική μας πορεία, στο ελικοειδές μονοπάτι που οδηγεί στη νοτιοδυτική γωνία του Κάστρου, όπου έχει καταρρεύσει μεγάλο τμήμα, του περιμετρικού τείχους της οχύρωσης. Δυστυχώς άλλος ένας εγκαταλελειμμένος στην τύχη του και στις ορέξεις του καθενός αρχαιολογικός χώρος.

Στην αρχή μας συνεπήρε η αεροπλανική θέα προς τον απέραντο κάμπο των Βατίκων.

Στον βατικιώτικο κάμπο, εκτός όλων των άλλων, καλλιεργούνται τα βατικιώτικα κρεμμύδια και όλοι έχουμε δει εικόνες, με τις πλεξούδες της γηγενούς αυτής ποικιλίας, να κρέμονται και να λιάζονται στον καυτερό λακωνικό ήλιο.

“Και η καρδιά ξεροψήνεται στην κάψα, σαν τα βατικιώτικα κρεμμύδια, μπρος στις πόρτες” έγραψε ο Γιάννης Ρίτσος μεταφέροντάς μας, την εικόνα αυτής της γωνιάς της Ελληνικής υπαίθρου.

Τα γνήσια βατικιώτικα κρεμμύδια, αυτά δηλαδή που προέρχονται από γηγενείς σπόρους και όχι από υβρίδια, εκτός από την ξεχωριστή νοστιμιά υπερέχουν και όσον αφορά τη διάρκεια συντήρησης. Και αυτό, γιατί όντας κρεμασμένα σε πλεξούδες, φυλάσσονται σε καλά αεριζόμενες αποθήκες και διατηρούνται αναλλοίωτα, για έναν χρόνο. Πάνω από 200 χρόνια ιστορίας έχει η καλλιέργεια του βατικιώτικου κόκκινου και πολύ καυτερού κρεμμυδιού. Ακόμη και σε έκθεση του Καποδίστρια, το 1828, τα πικάντικα και καυτερά βατικιώτικα κρεμμύδια χαρακτηρίζονταν εξαγώγιμα προϊόντα και βασική πηγή εισοδήματος για τους ντόπιους. Με θεραπευτικές ιδιότητες (καταπραΰνουν φλεγμονές και κακώσεις) τα βατικιώτικα κρεμμύδια αποτελούν πρώτη ύλη και στη γαστρονομία.

Κρεμμυδόπιτες, πίτσα με κρεμμύδι, ψητά κρεμμύδια με μέλι, ξύδι, θαλασσινό αλάτι και ρίγανη είναι μερικές συνταγές στις οποίες πρωταγωνιστεί ο ιστορικός καρπός. Τα τελευταία μάλιστα χρόνια το πρώτο Σαββατοκύριακο μετά τον δεκαπενταύγουστο, διοργανώνεται διήμερη εκδήλωση, προς τιμήν του βατικιώτικου κρεμμυδιού. Παρά τη μεγάλη ιστορία του όμως, όλα δυστυχώς δείχνουν, ότι η παραγωγή του μειώνεται, αφού απειλείται άμεσα από τα υβρίδια κρεμμύδια, που έχουν πρωιμότητα και βγάζουν μεγαλύτερη παραγωγή.

Μπήκαμε μέσα στο Κάστρο και αρχίσαμε να το εξερευνούμε, απ΄ άκρη σ΄ άκρη. Δεν χρειάζεται νομίζω να αναφέρω ότι ήμασταν εντελώς μόνοι μας! Αν ήμασταν άλλοι χαρακτήρες και είχαμε περίεργες ή κακόβουλες προθέσεις, θα μπορούσαμε να τις έχουμε υλοποιήσει, χωρίς να πάρει κανείς μα κανείς χαμπάρι.

INFO: Λίγα χιλιόμετρα χαμηλότερα από το πανέμορφο χωριό του Μεσοχωρίου και πολύ κοντά στη Νεάπολη χτίστηκε στην υστεροβυζαντινή εποχή, πιθανόν από Φράγκους κατακτητές, το Κάστρο της Αγίας Παρασκευής, για να ελέγχει την κίνηση των καραβιών στον όρμο των Βατίκων. Η θέση του στην κορυφή του λόφου, του εξασφάλιζε δύσκολη πρόσβαση σε περίπτωση επίθεσης. Εκτιμάται ότι στο Κάστρο υπήρχαν τρία μεγάλα κτίσματα, συμπεριλαμβανομένης μιας εκκλησίας και ενός τριώροφου Πύργου παρατηρητηρίου.

Περιμετρικά υπάρχουν οχυρωματικά κτίσματα που ενίσχυαν την άμυνά του. Στο ισόγειο υπήρχε δεξαμενή νερού, ενώ από το μικρών διαστάσεων δωμάτιο του ορόφου γινόταν η άντληση του νερού, μέσω φρέατος. Η αρχαιολογική έρευνα απέδωσε πολύτιμα στοιχεία για την αρχική μορφή του συγκροτήματος και την οικοδομική ιστορία του μνημείου. Επιπλέον μέσω των στοιχείων του υλικού βίου που αποκαλύφθηκαν, όπως η κεραμική, τα γλυπτά και τα νομίσματα προέκυψαν κρίσιμες μαρτυρίες, για τη συνεχή κατοίκηση του Κάστρου και τη διαχρονική χρήση των κτιρίων και των υπαίθριων αύλειων χώρων του.

Η πόλη της Νεάπολης απλωνόταν ράθυμα στην αγκαλιά του όρμου, κάτω από τον Αυγουστιάτικο καυτό ήλιο

και στο βάθος η Ελαφόνησος περιτριγυριζόταν από τα πιο τιρκουάζ νερά, που θυμάμαι να έχω δει σε ελληνικές θάλασσες.

Αρχίσαμε να κατηφορίζουμε το μονοπάτι συζητώντας ενθουσιασμένοι με τον σύζυγο, για το πόσο ωραίο ήταν το Κάστρο, αλλά και προβληματισμένοι για την εγκατάλειψη και την απαξίωση, τόσο σημαντικών μνημείων, που αφήνονται να γίνουν βορά του αδυσώπητου χρόνου, αλλά και ανεγκέφαλων ανθρώπων, που σίγουρα επιβουλεύονται την αδράνεια των αρχών και ίσως τελικά υποκύπτουν, σε παράνομες ενέργειες αφαιρώντας υλικά από τέτοια μνημεία.

Στον πλοηγό ορίστηκε νέος προορισμός: Σπήλαιο Καστανιάς. Ξεκινήσαμε, αλλά μετά από λίγα χιλιόμετρα, το GPS επέμενε να θέλει να μας οδήγησει μέσω αγροτικών οδών, καταμεσής του κάμπου. Αποφασίσαμε να το αγνοήσουμε και να ακολουθήσουμε το ένστικτό μας, οδηγώντας στον κεντρικό δρόμο, όμως εκείνο επέμενε, ξανά και ξανά, να θέλει να μας οδηγήσει μέσω άλλης κατεύθυνσης. Στη μεταξύ μας μάχη, τελικά δεν κέρδισε κανείς! Εκείνο (το GPS ντε) μουλάρωσε και το βούλωσε και εμείς ακολουθούσαμε, σαν χαϊβάνια, λάθος διαδρομή. Τελικά ποιος μπορούσε να δώσει τη λύση στον γρίφο? Μα φυσικά οι ντόπιοι!! Ποιος άλλος?

Σταματήσαμε σε μια μάντρα οικοδομών, λίγο πριν από τη Νεάπολη και κατέβηκα να ρωτήσω, αν ακολουθούμε τη σωστή διαδρομή. Στο ταμείο πλήρωνε μια κυρία, η οποία είχε φορτωμένο το φορτηγάκι της με υλικά. - “Γεια σας, να σας κάνω μια ερώτηση παρακαλώ? Για Παραδείσι ή Σπήλαιο Καστανιάς καλά πηγαίνουμε από δω?” -“Όχι είστε σε εντελώς λάθος κατεύθυνση, μου απάντησε η κυρία. -“Αν θέλετε να με ακολουθήσετε, θα σας βγάλω στη διασταύρωση που στρίβει για Καστανιά. Προς τα εκεί είναι ο προορισμός μου”. "Αν θέλουμε λέει? Μετά χαράς να σας ακολουθήσουμε".

Μπροστά αυτή, πίσω εμείς βγήκαμε σε μια διασταύρωση. Αριστερά πήγαινε για Παραδείσι-Καστανιά και δεξιά για Λάχι και Άγιο Νικόλαο. Ευχαριστήσαμε θερμά την κυρία και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε το βουνό. Από το Παραδείσι είδαμε μόνο το εκκλησάκι της Κοίμησης της Θεοτόκου και τη βρύση με το τρεχούμενο νερό, αφού το χωριό είναι καλά κρυμμένο, μέσα στην οργιώδη βλάστηση της ρεματιάς, την οποία ακολουθεί το νερό που τρέχει από τη βρύση.

Ο δρόμος συνέχισε να ανηφορίζει το βουνό. Αριστερά φαινόταν το χωριό Μεσοχώρι να σκαρφαλώνει στο απέναντι βουνό και η επόμενη στροφή μας παρουσίασε πανοραμικά τον βατικιώτικο κάμπο, την πόλη της Νεάπολης και την Ελαφόνησο.

Καβατζάραμε την κορυφή και αρχίσαμε την κάθοδο, έχοντας απρόσκοπτη θέα σε υψώματα, καταπράσινες κοιλάδες και στο background την απέραντη θάλασσα του Μυρτώου Πελάγους. Από ψηλά βλέπαμε έναν ωραίο κλειστό κόλπο, μέχρι που συναντήσαμε μια διασταύρωση. Δεξιά ο δρόμος οδηγούσε στον κλειστό κόλπο, με την παραλία Βαρκό και αριστερά στο Σπήλαιο Καστανιάς. Η παραλία Βαρκό είναι πανέμορφη και συνήθως εντελώς έρημη. Μακάρι να διαθέταμε περισσότερο χρόνο για να τη δούμε από κοντά. Περάσαμε μέσα από την Κάτω Καστανιά ή Καστάνιτσα ή Καστάνια, η οποία ανήκει στα μανιάτικα Μπαρδουνοχώρια της Λακωνίας και βρίσκεται χτισμένη στις νοτιοανατολικές πλαγιές του Ταϋγέτου. Είναι η πατρίδα του Παναγιώταρου Βενετσανάκη και έμεινε γνωστή, από την πολιορκία της, τον Ιούλιο του 1780, από 14.000 Τούρκους, με σκοπό την εξόντωση του Παναγιώταρου, αλλά και του Κωνσταντίνου Κολοκοτρώνη (πατέρα του Γέρου του Μοριά), την οποία και τελικά πέτυχαν μετά από αποτυχημένη έξοδο των πολιορκημένων, στις 19 προς 20 Ιουλίου 1780, ύστερα από 12 μέρες γενναίας αντίστασης.

Αριστερά, μέσα στην πυκνή βλάστηση είδαμε και την Πάνω Καστανιά, καταλήγοντας τελικά στην είσοδο του Σπηλαίου της Καστανιάς.

Είχαμε ενημερωθεί ότι λόγω covid, οι ξεναγήσεις γίνονταν σε ομάδες των 10 ατόμων, εννοείται με μάσκες, ανά μια ώρα. Η πρώτη ξενάγηση ξεκινούσε στις 10:30. Εμείς φτάσαμε εκεί στις 11:00 και κάτι και μαζί με δύο ζευγάρια, που ήδη έπιναν τον καφέ τους, γινόμασταν επτά, οπότε το αμέσως επόμενο γκρουπ ήταν το δικό μας. Μέσα σε ένα τέταρτο είχαν αρχίσει να καταφθάνουν, ένα σωρό ακόμα επισκέπτες και όσο προχωρούσε η ώρα φαντάζομαι, ότι θα δυσκόλευαν τα πράγματα και θα υπήρχαν αναμονές και καθυστερήσεις. Όταν βγήκε το προηγούμενο γκρουπ, ο ξεναγός πήρε θέση πίσω από το ταμείο και κόψαμε τα εισιτήριά μας, 7 ευρώ το άτομο. Γρήγορα-γρήγορα συμπληρώθηκε το γκρουπ μας, με ακόμη ένα ζευγάρι με ένα παιδάκι και ξεκίνησε η ξενάγηση, κατεβαίνοντας τα σκαλάκια της εισόδου.

Η έκταση του Σπηλαίου είναι 1.500 τετραγωνικά μέτρα. Χωρίζεται σε δύο επίπεδα και η διαδρομή είναι περίπου 500 μέτρα. Δεν το λες και ιδιαίτερα μεγάλο, αλλά είναι τόσο πλούσιο σε διάκοσμο και χρωματισμούς, που δεν προλαβαίνεις να τα δεις και να τα αφομοιώσεις όλα. Η πυκνότητα, η ποικιλία των σχημάτων, των χρωμάτων και των μορφών το κατατάσσουν δεύτερο στο είδος του, σε όλη την Ευρώπη. Ανάμεσα στους θεόρατους κόκκινους και λευκούς "καταρράκτες", τις γιγάντιες πολύσχημες κολώνες, τις "κουρτίνες" και τα "σεντόνια" που ξεχύνονται από την οροφή τρυπώνουν "χταπόδια" και "κοράλια", "ελέφαντες" και "μανιτάρια", "πουλιά", "εξωτικά φυτά" και πλάσματα της φαντασίας!!

Έχω δει πολλά Σπήλαια σε όλο τον ελλαδικό χώρο. Μερικά που θυμάμαι στα γρήγορα: Σπήλαιο Περάματος Ιωαννίνων, Σπήλαιο Κάψια, Σπήλαιο Λιμνών στα Καστριά, Σπήλαιο Αντιπάρου, Σπήλαια Διρού, Σπήλαιο Δράκου Καστοριάς. Ε! αυτό της Καστανιάς, το κατατάσσω στην κορυφή. Είναι καταπληκτικό! Μας γοήτευσε τόσο πολύ, που δεν μπορέσαμε να συγκρατηθούμε και παρανομήσαμε, βγάζοντας στα μουλωχτά ελάχιστες φωτογραφίες με το κινητό, για να τις έχουμε για ενθύμιο. Ε! να έχω να δείξω κάτι και σε εσάς, για να σας παρακινήσω και να σας προτρέψω να επισκεφθείτε, οπωσδήποτε το Σπήλαιο της Καστανιάς, αν ποτέ σας βγάλει ο δρόμος σε εκείνα τα μέρη.

INFO: Στις αρχές του περασμένου αιώνα, ο Κώστας Στιβακτάς, βοσκός, είχε παρατηρήσει τις μέλισσες που από μια μικρή τρύπα μπαινόβγαιναν και ξεδιψούσαν. Άνοιξε μια σχισμή στο έδαφος ψάχνοντας για νερό. Ευθύς βρέθηκε μπροστά σε ένα Σπήλαιο μοναδικής ομορφιάς. Από τότε ο ίδιος και οι απόγονοί του συνήθιζαν να μπαίνουν μέσα στο Σπήλαιο, κρατώντας αναμμένη αφάνα, για να βλέπουν και να παίρνουν νερό από μια γούρνα. Αυτό γινόταν μέχρι το 1958, οπότε το Σπήλαιο έγινε ευρύτερα γνωστό και ανατέθηκε η φύλαξη και η προσπάθεια αξιοποίησής του, στην κοινότητα Καστανιάς. Τρία εκατομμύρια χρόνια χρειάστηκε η φύση, για να δημιουργήσει τον απαράμιλλο λιθωματικό διάκοσμο και να πλάσει σώματα και μορφώματα μιας φαντασίας αμύθητης. Ο λιθωματικός διάκοσμος αποτελείται από ανθρακικό ασβέστιο σε κρυσταλλική μορφή, εμπλουτισμένο με οξείδια μετάλλων του υπεδάφους, που του χαρίζουν την επτάχρωμη παλέτα του.

Αγοράσαμε τα μαγνητάκια μας και φύγαμε κάνοντας την ίδια ακριβώς διαδρομή, μέχρι που συναντήσαμε ξανά τη διασταύρωση, στην οποία μας είχε οδηγήσει πριν λίγες ώρες η κυρία με το φορτηγάκι. Το πρώτο χωριό που προσπεράσαμε ήταν το Λάχι, το οποίο είναι χτισμένο αμφιθεατρικά, με θέα στη Νεάπολη και την Ελαφόνησο. Αμέσως μετά το Λάχι απαντήσαμε ένα από τα μεγαλύτερα και ομορφότερα χωριά των Βατίκων, τον Άγιο Νικόλαο. Χτισμένος στη νότια πλευρά του όρους Κρίθινα, του υψηλότερου βουνού των Βατίκων και με θέα προς τα Κύθηρα είναι το τελευταίο χωριό πριν το Ακρωτήριο του Μαλέα. Στην είσοδο του χωριού, πάνω από τον δρόμο είδαμε την ομώνυμη εκκλησία. Το χωριό απλώνεται αμφιθεατρικά και τα σπίτια του χάνονται μέσα στην πλούσια βλάστηση. Στα πόδια του χωριού απλώνεται ο κάμπος. Συνεχίσαμε να οδηγούμε ανάμεσα από λιόδεντρα και φυτείες αλόης για κάμποσα χιλιόμετρα και όταν αντικρίσαμε τη θάλασσα του Λακωνικού κόλπου, το τοπίο άλλαξε δραματικά.

Αφήσαμε τον ασφαλτοστρωμένο κεντρικό δρόμο και συνεχίσαμε την οδήγηση σε βατό χωματόδρομο,

ανάμεσα σε λιβάδια με ξερόχορτα και ψηλά αγκάθια.

Μικροί λόφοι με πετρώδεις σχηματισμούς συμπλήρωναν το “κυκλαδίτικο” άνυδρο τοπίο.

Ο χωματόδρομος στριφογύρισε για κάμποση ώρα, σε αυτό το άγονο ξερακιανό περιβάλλον, μέχρι που κατέληξε άγριος και απότομα κατηφορικός στη θάλασσα. Εγώ την είχα ήδη καταβρεί, αφού όλο αυτό το σκηνικό μου θύμισε αγαπημένα κυκλαδονήσια και πριν καλά-καλά σιγουρέψουμε το αυτοκίνητο σε ένα μικρό άπλωμα, πάνω από τα βράχια, πετάχτηκα έξω και έφτασα στην άκρη της απόκρυμνης ακτογραμμής, αντικρίζοντας αυτές τις υπέροχες εικόνες:

Βρισκόμασταν στο Γεωπάρκο της παράλιας ζώνης του Αγίου Νικολάου, η οποία συμπεριλαμβάνεται στον Άτλαντα των Γεωλογικών Μνημείων του Αιγαίου, το οποίο αξιώνει σήμερα μια θέση στο Δίκτυο των Γεωπάρκων της Ευρώπης.

INFO: Στις παράκτιες τοποθεσίες Αγία Μαρίνα, Κόρακας και Σπίθα, οι απολιθωμένοι μάρτυρες ενός μακρινού παρελθόντος κρατούν φυλαγμένα τα μυστικά και τους κώδικες της εποχής τους. Γεωλογικές ταραχές, σεισμική και ηφαιστειακή δραστηριότητα οδήγησαν στην απολίθωση της παλαιοχλωρίδας της περιοχής, εκατομμύρια χρόνια πριν την εποχή μας. Η οργανική ύλη δέντρων, φυτών αλλά και μαλακίων αντικαταστάθηκε μόριο προς μόριο, από διαλείμματα πυριτίου και ασβεστίου, μέσω μιας υπομονετικής διαδικασίας που συντελέστηκε κάτω από τη θάλασσα. Ριζικοί κόμβοι που φτάνουν σε διάμετρο το ένα μέτρο και πλήθος απολιθωμένων πλασμάτων σώζονται σήμερα, σε μεγάλη έκταση της παραλίας του Αγίου Νικολάου και αποτελούν ένα γεωλογικό μουσείο ανυπολόγιστης αξίας, που κατακτά τη θέση του ανάμεσα στα διατηρητέα μνημεία της φύσης.

Το τοπίο είναι σπάνιας φυσικής ομορφιάς! Το υποτροπικό κλίμα εκείνης της εποχής, στο νότιο άκρο της Πελοποννήσου επέδρασε καταλυτικά, ώστε να δημιουργηθεί μεγάλο δάσος φοινίκων, το οποίο απολιθώθηκε αφήνοντας σε εμάς μια σπάνια κληρονομιά, η οποία είναι εντελώς απροστάτευτη. Ο καθένας που φτάνει εδώ, μπορεί είτε να ακολουθήσει την ξενάγηση, η οποία γίνεται δωρεάν, είτε να περιηγηθεί μόνος του, σε αυτό το σπάνιο και μοναδικό τοπίο, χωρίς καμία επίβλεψη. Τα πάντα είναι παραδομένα στην καλή θέληση των επισκεπτών και στο πόσο συνειδητοποιημένοι είναι οι άνθρωποι που φτάνουν μέχρις εδώ, ώστε να δείξουν σεβασμό και οικολογική συνείδηση, προστατεύοντας κάτι σπάνιο και μοναδικό.

Στη Νεάπολη Βοιών φτάσαμε στις 14:30 μετά το μεσημέρι. Κάναμε με το αυτοκίνητο βόλτα κατά μήκος όλης της λεωφόρου Βοιών, η οποία είναι και η περατζάδα της πόλης, δίπλα στη θάλασσα, με τα εστιατόρια και τα μεζεδοπωλεία, το ένα μετά το άλλο. Όλη η κίνηση της πόλης συγκεντρώνεται εδώ. Όμως η νοτιοανατολικότερη ηπειρωτική πόλη της Ελλάδας, αλλά και της Ευρώπης, δεν κατάφερε να μας τραβήξει το ενδιαφέρον και να μας συγκινήσει. Είναι το μοναδικό μέρος όλου του οδοιπορικού μας, από το οποίο δεν διαθέτω ούτε μια φωτογραφία. Δεν μου κίνησε απολύτως τίποτα το ενδιαφέρον (πράγμα πολύ σπάνιο σε ταξίδι), ώστε να μπω στον κόπο, να πιάσω τη φωτογραφική μηχανή στα χέρια μου και να πάρω έστω και μια φωτογραφία.

Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω την πόλη ή να προσβάλλω ανθρώπους, που μπορεί να κατάγονται ή να διαμένουν στη Νεάπολη, αυτή είναι καθαρά και ξάστερα η προσωπική μου εκτίμηση. Της δώσαμε και δεύτερη ευκαιρία, κάνοντας βόλτα με το αυτοκίνητο πάντα, σε στενά δρομάκια που διατρέχουν τον οικιστικό ιστό της, ο οποίος αποτελείται κυρίως από νεόκτιστα σπίτια. Λίγα ήταν τα παραδοσιακά σπίτια, που καταφέραμε να ξεχωρίσουμε, ανάμεσα στα νεόδμητα χωρίς καμιά ταυτότητα οικοδομήματα. Ούτε η παραλία μας είπε κάτι το ιδιαίτερο.

Δεν μπορώ όμως να μην αναφερθώ στην ιστορία της πόλης, η οποία ξεκινάει από τη 2η χιλιετηρίδα π.Χ. Στη θέση της σημερινής Νεάπολης βρισκόταν η αρχαία πόλη Βοίες. Η περιοχή των Βατίκων κατοικήθηκε από το μυθικό πρόσωπο του Αινεία, ο οποίος ίδρυσε στην περιοχή αυτή, τη “Λακωνική Τρίπολη” των μυκηναϊκών χρόνων, η οποία αποτελούνταν από τρεις πόλεις (Ήτις, Αφροδισιάς και Σίδη). Η Ήτις είναι μια από τις δύο πόλεις που έχτισε ο Αινείας, όταν μετά την Άλωση της Τροίας, στο ταξίδι του προς την Ιταλία, αναγκάστηκε να καταφύγει στον όρμο των Βοιών. Οι τρεις αυτές πόλεις συνενώθηκαν μεταγενέστερα από τον Βοία, σε μια πόλη που ονομάστηκε Βοίες. Σύμφωνα με τον μύθο, η Θεά Άρτεμις έστειλε έναν λαγό, για να υποδείξει τη θέση που ο Βοίας θα έχτιζε την πόλη. Η πρώτη ονομασία της Νεάπολης ήταν Πεζούλα και ανήκε στον Δήμο Βοιών με έδρα το Λάχι, έως το 1840.

Αφού η Νεάπολη δεν μας κράτησε κοντά της προέκυψε περισσότερος χρόνος, ο οποίος αξιοποιήθηκε στις παραμυθένιες παραλίες της Πούντας και του Παυλοπετρίου, με τους αμμόλοφους, την ψιλή άμμο και τους κέδρους. Η Πούντα, εκτός από τις όμορφες παραλίες διαθέτει και λιμάνι, απ΄ όπου τα ferries εκτελούν πυκνά δρομολόγια, από και προς την Ελαφόνησο.

Μια πιθανή ερμηνεία για την προέλευση του ονόματός της είναι η ιταλική λέξη “punta” που σημαίνει “άκρη”. Άλλη πιθανή ερμηνεία προκύπτει από το γεγονός, ότι οι κάτοικοι της Ελαφονήσου, που καλλιεργούσαν εκτάσεις στην περιοχή, περίμεναν στο συγκεκριμένο σημείο το καΐκι, για να επιστρέψουν στο νησί και λόγω των ισχυρών ρευμάτων κρύωναν πολύ κατά τη διάρκεια της διαδρομής. “Πούντιαγαν ή πούντιαζαν” σύμφωνα με την τοπική διάλεκτο.

Περάσαμε τα Βιγκλάφια φτάνοντας στην παραλία του Παυλοπετρίου και παρκάραμε στην άπλα που βρίσκεται πίσω από το Προϊστορικό Νεκροταφείο.

Βγήκαμε από το αυτοκίνητο κάνοντας μια μικρή εξερεύνηση του τοπίου και βολιδοσκοπώντας το σημείο, από το οποίο θα ξεκινούσε η περιπέτεια, που εγώ τουλάχιστον, περίμενα με ιδιαίτερη ανυπομονησία και λαχτάρα. Αναφέρομαι στην υποβρύχια εξερεύνηση της βυθισμένης πολιτείας του Παυλοπετρίου, το οποίο κατοικούνταν ήδη από το 2800 π.Χ και αυτό είναι περίπου 1.000 χρόνια πριν πάει ο Αγαμέμνονας να κάνει πόλεμο στην Τροία και 2.500 χρόνια πριν γεννηθεί ο Περικλής. Είναι επίσης η αρχαιότερη βυθισμένη πολιτεία του κόσμου και η πρώτη που ανακατασκευάστηκε εξ ολοκλήρου σε 3D, με ψηφιακά συστήματα και έγινε ένα πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ από το BBC.

Κάποια από τα ερείπια της αρχαίας πόλης που είχε κανονικότατο σχέδιο, με δρόμους, διώροφα κτίρια και νεκροταφείο φαίνονται από την επιφάνεια της θάλασσας στα 2-3 μέτρα από την παραλία. Ετοιμαστήκαμε γρήγορα-γρήγορα και αφεθήκαμε στην αγκαλιά των εξωτικών, δροσερών νερών. Δεν είχαμε κάνει παρά μόνο λίγα μέτρα από την παραλία, όταν είδαμε τα πρώτα απομεινάρια της βυθισμένης πολιτείας να απλώνονται πάνω στην ψιλή άμμο του βυθού.

Κολυμπήσαμε μέχρι το νησάκι και φτάνοντας στα κοφτερά του βράχια, προσέχοντας να μην πατήσουμε τους αχινούς που πλημμύριζαν τον περιβάλλοντα χώρο βγήκαμε πάνω στο νησί, προσπαθώντας με το βλέμμα να εντοπίσουμε τα σκούρα σημεία της θάλασσας, που θα υποδείκνυαν την ύπαρξη των βυθισμένων υπολοίπων της πόλης.

Είχα δει και στον χάρτη τη θέση των βυθισμένων αρχαίων, αλλά άλλο ο χάρτης και άλλο να βρίσκεσαι ανάμεσα στο στενό πέρασμα, μεταξύ νησιού και παραλίας και να ψάχνεις στα τυφλά. Βουτήξαμε ξανά, με δεξιά κατεύθυνση κοιτώντας την παραλία, γιατί θυμόμουν ότι είχα δει στον χάρτη, μια συστάδα με αρχαία απομεινάρια να απλώνεται στο σημείο, που η αμμώδης παραλία διακόπτεται από μια βραχώδη μυτούλα.

Και πράγματι στα 2-3 μέτρα από την παραλία και ακριβώς στη βραχώδη μύτη είδαμε έναν μεγάλο όγκο, των πολυπόθητων αρχαίων της βυθισμένης πόλης του Παυλοπετρίου. Δεν ξέρω για τον γιο μου, που με συνόδευε σε αυτήν την περιπέτεια, αλλά εγώ χάρηκα και συγκινήθηκα για το επίτευγμά μας. Καταφέραμε μόνοι μας, χωρίς καμία υπόδειξη, παρά μόνο με τη μελέτη του χάρτη και την επιμονή μας να ψάχνουμε κολυμπώντας στο στενό θαλάσσιο πέρασμα, να εντοπίσουμε κάτι μοναδικό και ασύλληπτο!! Τα απομεινάρια της αρχαιότερης βυθισμένης πολιτείας του κόσμου! Δεν το λες και λίγο!!

Μετά από όλα αυτά, αποφασίσαμε να αλλάξουμε σημείο, για να απολαύσουμε ανέμελοι το μπάνιο μας, τις ομορφιές αλλά και τις ιδιαιτερότητες της περιοχής. Κινηθήκαμε προς τη λιμνοθάλασσα Στρογγύλη και καταλήξαμε σε μια όμορφη παραλία, η οποία είχε ελάχιστο κόσμο και σκιά από τους κέδρους. Αράξαμε για ώρες εκεί. Εγώ κάποια στιγμή πήρα τη φωτογραφική μηχανή και έκανα μια μικρή εξερεύνηση της λιμνοθάλασσας, που φιλοξενεί πολλά και σπάνια είδη αποδημητικών πτηνών και η οποία μου χάρισε ατμοσφαιρικές φωτογραφίες, με τα παιχνίδια του νερού και του αλατιού, που παίζονταν στις όχθες της Στρογγύλης.

Για διανυκτέρευση είχαμε κλείσει τηλεφωνικά δωμάτιο στα Βιγκλάφια, στο κατάλυμα Βοίας, στα 60 ευρώ το τρίκλινο, με πρωινό. Τα Βιγκλάφια είναι το τελευταίο χωριό του κάμπου των Βατίκων και το όνομά του το πήρε από τη λέξη Βίγκλα, που σημαίνει παρατηρητήριο, διότι υπήρξε φυσικό παρατηρητήριο ελαφιών, που υπήρχαν στην περιοχή. Παράγουν λάδι, ελιές και τα φημισμένα βατικιώτικα κρεμμύδια, για τα οποία σας μίλησα αναλυτικά προηγουμένως. Αλλά το κυριότερο πλεονέκτημά τους είναι ότι περιτριγυρίζονται από χρυσές αμμουδιές με σμαραγδένια νερά.

Το δωμάτιο ήταν καθαρό, λιτό και απέριττο, με μικρή βεραντούλα, η οποία έβλεπε στον κήπο με τα δέντρα και τα λουλούδια. Κάναμε το μπάνιο μας και αφού δεν θα πηγαίναμε για βόλτα και φαγητό στη Νεάπολη, όπως προβλεπόταν στο αρχικό πρόγραμμα του ταξιδιού, αναζητήσαμε ταβερνάκι για δείπνο στην περιοχή και η επιλογή μας να φάμε στο “Στέκι του μερακλή” λίγα μόλις μέτρα από το ξενοδοχείο μας, αποδείχθηκε το γαστριμαργικό highlight όλου του ταξιδιού. Μάγκας και μερακλής ο ψήστης της ταβέρνας, μας έκανε να γλείφουμε τα δάχτυλά μας. Ακόμα και εγώ που δεν τρώω εύκολα τα κρέατα καταβρόχθισα το ψητό κοτόπουλο που παρήγγειλα, με μεγάλη ευχαρίστηση. Χόρτα, αμπελοφάσουλα, κολοκυθοκεφτέδες, πατάτες φρέσκες, χωριάτικη σαλάτα, όλα νόστιμα και πλούσια, απογείωσαν τις γεύσεις μας και μας έκαναν να κατατάξουμε το “Στέκι του μερακλή” στο νούμερο ένα εστιατόριο, όλου του ταξιδιού.

Τόσο νόστιμα και αυθεντικά ήταν όλα όσα φάγαμε, που σκεφτήκαμε να ξαναφάμε και την επόμενη μέρα, επιστρέφοντας από Ελαφόνησο και πριν ξεκινήσουμε το ταξίδι μας για Γύθειο, αλλά μας είπαν ότι ανοίγουν στις 5:00 το απόγευμα, ώρα που δεν μας βόλευε, αφού θα βρισκόμασταν ήδη καθ΄ οδόν, προς τον επόμενο προορισμό μας.

Ήταν μια πολύ-πολύ γεμάτη μέρα, με τεράστιες εναλλαγές τοπίων και αξιοθέατων. Είχαμε δει ένα μικροσκοπικό εκκλησάκι μόνο του, πάνω σε ένα νησάκι, ένα Κάστρο, ένα καταπληκτικό Σπήλαιο, ένα μοναδικό απολιθωμένο δάσος, διαφορετικά, εντυπωσιακά τοπία και είχαμε ανακαλύψει μια βυθισμένη πολιτεία, η οποία κατοικούνταν από το 2800 π.Χ. Είχαμε κολυμπήσει στα πιο τιρκουάζ νερά της περιοχής και είχαμε ξαπλώσει σε κατάλευκες παραλίες, δίπλα σε μια αλατολίμνη. Τι άλλο να ζήσει κανείς μέσα σε μια μέρα? Και ποιος άλλος τόπος μπορεί να του προσφέρει τέτοια ποικιλία εμπειριών?

Λακωνία: μοναδική, πολύπλευρη και ανεπανάληπτη. Respect για όλα όσα είδαμε και ζήσαμε σήμερα!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 5
• 6
• 7
• 8
• 9
• …

  Go to chapter

  Go
• 12

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 7 of 12

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Klair]

Διαδρομή: Αθήνα-Κόρφος Κορινθίας

Κυριακή 16 Αυγούστου αναχωρήσαμε από την Αθήνα πανέτοιμοι, στις 14:30 μετά το μεσημέρι με προορισμό το χωριό Κόρφος, που βρίσκεται στα νοτιοανατολικά όρια της περιφερειακής ενότητας Κορινθίας. Ο Κόρφος αποτελεί έναν κοντινό στην Αττική παραθαλάσσιο προορισμό, με παραλίες τις οποίες περιβάλλουν οι πευκόφυτες πλαγιές της περιοχής.

Εδώ έχει εξοχικό σπίτι η οικογένεια της κοπέλας του γιου μας και οι λόγοι που θα κάναμε την πρώτη μας διανυκτέρευση σε παραλιακό κατάλυμα ήταν δύο: ο πρώτος ήταν για να ειδωθούν τα παιδιά, αφού η κοπέλα έλειπε διακοπές με τους γονείς της, όλη την εβδομάδα του δεκαπενταύγουστου και ο δεύτερος ήταν για να αφήσουμε τη γάτα του γιου μας για cat-sitting, αφού η κοπέλα του αυτήν τη φορά δεν θα μας συνόδευε στο ταξίδι.

Eπιπλέον αυτή η μικρή στάση θα μας έδινε την ευκαιρία να σπάσουμε τις πολλές ώρες οδήγησης μέχρι το Λιμάνι του Γέρακα, το οποίο σηματοδοτούσε την επίσημη έναρξη των καλοκαιρινών μας διακοπών.

 

[Klair]

Διαδρομή: Κόρφος-Σοφικό-Αγγελόκαστρο-Λίμνες-Πρόσυμνα-Νέο Ηραίο-Άργος-Άστρος-Λεωνίδιο-Τσιτάλια-Πελετά-Λαμπόκαμπος-Ρειχιά-Ιέρακας (Γέρακας)-Λιμήν Ιέρακα (Γέρακα)-Μονεμβασιά.

Το πρωινό της 17ης Αυγούστου 2020 μας βρήκε να ανηφορίζουμε τον δρόμο, ο οποίος διατρέχει το πευκόφυτο όρος που ορθώνεται πάνω από τον κλειστό κόλπο του Κόρφου. Φτάνοντας στην κορυφή και τον κεντρικό δρόμο ακολουθήσαμε την ταμπέλα προς Σοφικό-Αγγελόκαστρο-Μυκήνες. Μετά τον Άγιο Βλάσση στρίψαμε για Σοφικό, ακολουθώντας την επαρχιακή οδό Κορίνθου-Επιδαύρου.

Λιόδεντρα και μικρά αλσύλλια από πεύκα μας συνόδευαν κατά τη διάρκεια της διαδρομή μας μέχρι το Σοφικό. Πολλοί κάτοικοι του Σοφικού ασχολούνταν με το εμπόριο της ρητίνης (το 1886 το Σοφικό παρήγαγε 500.000 οκάδες ρητίνης ετησίως). Κάποιοι από αυτούς τους εμπόρους μετοίκησαν στις ανατολικές ακτές της περιοχής, ώστε να εμπορεύονται ευκολότερα μέσω της θάλασσας το προϊόν τους. Με τα χρόνια αυτοί οι έμποροι έμειναν μόνιμα πλέον στις παραθαλάσσιες πλαγιές, δημιουργώντας τον οικισμό του Κόρφου.

Το Σοφικό είναι επίσης γνωστό και για τη μακραίωνη ιστορία του, με γνωστότερη την περίοδο της Επανάστασης του 1821, όταν πρωταγωνίστησε στα επαναστατικά γεγονότα της Κορινθίας, με σημαντικότερη στιγμή την ανάδειξή του σε πρωτεύουσα της Επαναστατικής Κυβέρνησης.

Η ταμπέλα Αγγελόκαστρο-Λίμνες-Μυκήνες μας ενημέρωσε για τη συνέχεια της πορείας μας. Ο επαρχιακός δρόμος Μονή Ταξιαρχών-Κάτω Αλμυρή διασχίζει χαμηλούς λόφους, οι οποίοι εξακολουθούν να σκεπάζονται από καταπράσινα εύρωστα πεύκα και θάμνους μέχρι το Αγγελόκαστρο.

Αφήνοντας πίσω μας το Αγγελόκαστρο ο δρόμος γίνεται τόσο στενός που μοιάζει με φαρδύ μονοπάτι, παρά με αυτοκινητόδρομο και το τοπίο αλλάζει εντελώς. Γύρω μας απλώνονταν χωράφια με κατακίτρινα από την ξεραΐλα αγριόχορτα και αγκάθια.

Στα χαμηλά υψωματάκια άρχισαν να εμφανίζονται μαντριά και στάνες, ενώ η έλλειψη υψηλών δέντρων ήταν πλέον εμφανής. Ήμασταν εντελώς μόνοι οδηγώντας σε ένα τοπίο, στο οποίο επικρατούσε το χρώμα της ώχρας στα χωράφια, οι χαμηλοί αραιοί θάμνοι και οι λόφοι με τους πετρώδεις σχηματισμούς, με μόνους κατοίκους της περιοχής τα κατσίκια και τα πρόβατα. Οι στάνες είναι φτιαγμένες γύρω από κάποιο μεγάλο δέντρο, σπάνιο πλέον είδος σε αυτό το τοπίο, για να προσφέρει σκιά στα ζώα που μαζεύονται γύρω του.

Μπανίσαμε και εμείς ένα μεγάλο δέντρο μόνο του, ανάμεσα στα ξεροχώραφα, δίπλα σε ένα μαντρί και κάναμε την πρώτη μας στάση για κολατσιό. Μετά από μια στροφή πέσαμε από το πουθενά, στο πρώτο μας μποτιλιάρισμα…

Οι Λίμνες είναι απλωμένες στον λόφο, αλλά ο δρόμος δεν περνάει μέσα από το χωριό. Γύρω στα 20 χιλιόμετρα μας χώριζαν πλέον από το Άργος. Μετά τα Πρόσυμνα και το Νέο Ηραίο, πίσω από τα χωράφια με τα εσπεριδοειδή φάνηκε ο λόφος με το Κάστρο Λάρισας Άργους και συνειδητοποιήσαμε ότι μπαίναμε πλέον στο Άργος. Το διασχίσαμε τάχιστα βάζοντας πλώρη για το Άστρος.

Μετά το Άργος και για περίπου 70 Km ο στενός δρόμος που οδηγεί προς Άστρος και Λεωνίδιο είναι μια δύσκολη διαδρομή, με συνεχείς στροφές. Τη ζαλάδα και το ανακάτεμα στο στομάχι αντισταθμίζει η όμορφη θέα, αφού ο επαρχιακός δρόμος κινείται διαρκώς δίπλα στη θάλασσα, ενώ δαντελωτές ακτές ξεδιπλώνονται μετά από κάθε στροφή. Λίγο μετά το Κιβέρι, η Αργολίδα δίνει τη σκυτάλη στην Αρκαδία.

Στο Άστρος είχα πάει σε μικρή ηλικία και δε θυμόμουν τίποτα απολύτως από την πόλη. Σίγουρα όμως θυμόμουν ότι έπαιξε σημαντικό ρόλο στην Επανάσταση, αφού στις 29 Μαρτίου του 1823 συγκροτήθηκε εδώ η Β΄ Εθνική Συνέλευση, με την προεδρία του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, ώστε να ψηφιστεί η αναθεώρηση του πρώτου Ελληνικού Συντάγματος της Επιδαύρου.

Δεν υπήρχε χρόνος διαθέσιμος για περιήγηση στην πόλη του Άστρους. Θέλαμε όμως να δούμε την παραλία του παράλιου Άστρους, το οποίο αποτελεί σημαντικό καλοκαιρινό θέρετρο, για πολλούς κατοίκους των γύρω νομών και όχι μόνο, αφού τα τελευταία χρόνια ακούγεται πολύ συχνά ως επιλογή για διακοπές ή μικρές αποδράσεις του Σαββατοκύριακου.

Ένα μεγάλο τμήμα του παράλιου Άστρους είναι χτισμένο αμφιθεατρικά στον λόφο που δεσπόζει με την παρουσία του στη μια άκρη της μεγάλης παραλίας, ενώ το μεσαιωνικό Κάστρο στην κορυφή αποτελεί πόλο έλξης για τους επισκέπτες, προσφέροντας όμορφη θέα. Ο λόφος “Νησί” είναι μια μικρή χερσόνησος αστεροειδούς σχήματος, εξ ου και το όνομα της πόλης, πάνω στον οποίο βρίσκονται χτισμένα όμορφα σπίτια με κόκκινες στέγες και αναμφίβολα αποτελεί ένα γραφικό κομμάτι του παράλιου Άστρους.

Οι παραλίες τέτοιου στυλ όμως απέχουν πολύ από τα γούστα και την αισθητική μας και πολύ δύσκολα θα επιλέγαμε να κάνουμε το μπάνιο μας εδώ.

Αντιθέτως η βόλτα στον λόφο “Νησί” και η επίσκεψη στο Kάστρο με την πανοραμική θέα, θα μας ενδιέφερε ιδιαιτέρως, αν το Άστρος αποτελούσε μέρος του προγράμματος αυτού του οδοιπορικού που μόλις είχε ξεκινήσει.

Συνεχίσαμε με χαμηλές ταχύτητες και ακόμα περισσότερες στροφές μπαίνοντας στην πρωτεύουσα της Τσακωνιάς, το Λεωνίδιο. Είναι χαρακτηρισμένος παραδοσιακός οικισμός, στην κοιλάδα του Δαφνώνα, με ιστορικά διατηρητέα μνημεία, αρχοντικά και Πύργους. Στην πλάτη του Λεωνιδίου υψώνεται ένας απότομος κατακόκκινος βράχος, σήμα κατατεθέν της μικρής κωμόπολης,

ενώ προς την άλλη πλευρά απλώνεται ο εύφορος κάμπος, ο οποίος τροφοδοτεί το Λεωνίδιο με κηπευτικά (είναι γνωστή η Τσακώνικη μελιτζάνα), ελιές και άλλα φρούτα.

Στο ύψωμα που δεσπόζει της πόλης σώζονται τρεις χαρακτηριστικοί ανεμόμυλοι.

Ο κεντρικός πάνστενος δρόμος είναι η περατζάδα του Λεωνιδίου. Σε αυτόν τον δρόμο στριμώχνονται αυτοκίνητα και διαβάτες και εδώ βρίσκονται συγκεντρωμένα όλα τα εμπορικά καταστήματα, τα καφενεία, οι καφετέριες και οι φούρνοι, ενώ λίγο πιο πέρα δεσπόζει η κεντρική πλατεία της κωμόπολης.

Αφήσαμε το αυτοκίνητο στον δημόσιο χώρο στάθμευσης, ο οποίος βρίσκεται δίπλα στον χείμαρρο Δαφνώνα που διασχίζει το Λεωνίδιο και πήραμε να περπατάμε τον κεντρικό δρόμο, ο οποίος ετούτη την ώρα ήταν γεμάτος από κόσμο και διερχόμενα αυτοκίνητα.

Στα στενά δρομάκια είδαμε όμορφα δίπατα και τρίπατα αρχοντικά, με πλακόστρωτες αυλές. Η πατρίδα του ζωγράφου Βαρβέρη, του Τσούχλου, του ποιητή Κώστα Ουράνη, του Σαραντάρη και άλλων αξιόλογων προσώπων έσφυζε από ζωή. Αρκετοί ηλικιωμένοι Τσάκωνες γέμιζαν τα παραδοσιακά καφενεία, αλλά και πολλοί επισκέπτες κυκλοφορούσαν, μπαινοβγαίνοντας στα εμπορικά μαγαζιά ή τους φούρνους της κωμόπολης.

Από τα αρχοντικά που σώζονται ως σήμερα, ο Πύργος του Τσικαλιώτη είναι ένα σημαντικό διατηρητέο μνημείο της Τουρκοκρατίας, που χρονολογείται περίπου στα 1808. Είναι από τα πλέον ιστορικά μνημεία της Πελοποννήσου που ανοικοδομήθηκε από τον Κωνσταντίνο Τσικαλιώτη, ο οποίος ως μέλος της Φιλικής Εταιρείας προσέφερε πάρα πολλά χρήματα και εφόδια στον αγώνα της Απελευθέρωσης.

Είχε μεσημεριάσει και ο χρόνος μας πίεζε να συνεχίσουμε το ταξίδι μας. Κάναμε προμήθειες από έναν φούρνο και αναχωρήσαμε περνώντας τη γέφυρα του χειμάρρου Δαφνώνα. Είδαμε στα δεξιά μας να εκτίθεται ένας παλιός οδοστρωτήρας, αλλά δεν πρόλαβα να τον φωτογραφίσω.

Αφήσαμε οριστικά πίσω μας το Λεωνίδιο ακολουθώντας την επαρχιακή οδό Απιδέων-Λεωνιδίου. Κάποια ξέφωτα κατά τη διάρκεια της διαδρομής, μας χάρισαν πανοραμική θέα στην κωμόπολη.

Ανηφορίζαμε και όλο ανηφορίζαμε…

Στο απέναντι βουνό βλέπαμε τον δρόμο σαν μαχαιριά να σχίζει το τοπίο στα δύο

και από την κορυφή πήραμε την τελευταία πανοραμική φωτογραφία του Λεωνιδίου. Ύστερα το χάσαμε από τα μάτια μας, αφού η ψηλή βουνοκορφή μπήκε ανάμεσά μας.

Πιάσαμε την κατηφόρα.

Το τοπίο βραχώδες και άγριο, ο δρόμος στενός σαν μονοπάτι. Στροφές κι άλλες στροφές! Τεράστιες κατακόκκινες σπηλιές, σαν κακοφορμισμένες πληγές σημάδευαν το κορμί του απέναντι βουνού.

Σε ένα ύψωμα συναντήσαμε δύο ζευγάρια παγκάκια να κοιτάζουν το “άπειρο”. Ποιος άραγε είχε τη φαεινή ιδέα να βάλει αυτά τα παγκάκια στην άκρη του πουθενά?

Η απορία μας λύθηκε μερικά λεπτά αργότερα, αφού είδαμε την ταμπέλα που έγραφε: Τσιτάλια.
Τα Τσιτάλια χτισμένα σε ένα οροπέδιο του Πάρνωνα είναι ένα μικρό, μικρούτσικο χωριό 10 χιλιόμετρα νότια του Λεωνιδίου. Το χωριό περιτριγυρίζεται από χωράφια με ελιές και αμπέλια.

Συνεχίσαμε προς Πυργούδι και Πελετά. Τα Πελετά είναι πραγματικά ένα πολύ όμορφο χωριό της νότιας Κυνουρίας. Είναι κεφαλοχώρι σε ένα μεγάλο και άγονο οροπέδιο του Πάρνωνα. Η πέτρα αποτέλεσε την πρώτη ύλη με την οποία οι κάτοικοι του χωριού μπόρεσαν να οικοδομήσουν τις κατοικίες τους. Έτσι περνώντας με το αυτοκίνητο μέσα από το χωριό είδαμε παλιά διώροφα πέτρινα σπίτια, με περίτεχνα σκαλιστά κάγκελα στα μικρά μπαλκόνια τους. Η περιοχή έχει αμπέλια που παράγουν το ονομαστό Πελετιώτικο κρασί. Επίνειο του χωριού είναι τα Πούλιθρα.

Είχαμε ακόμα αρκετά χιλιόμετρα δύσκολης διαδρομής μέχρι το χωριό του Γέρακα που αποτελούσε τον πρώτο ταξιδιωτικό μας στόχο. Το τοπίο ήταν φανταστικό, γεμάτο εναλλαγές και διαφορετικές εικόνες, οι οποίες μας κρατούσαν σε εγρήγορση, τροφοδοτώντας συνεχώς την περιέργειά μας, για το τι θα ανταμώσουμε στη συνέχεια. Μέχρι ζώνες διάβασης αποδημητικων πουλιών και έλατα απαντήσαμε στο ταξίδι μας.

Συνεχίσαμε να καταπίνουμε κι άλλα χιλιόμετρα κι άλλες εικόνες! Μετά τον Λαμπόκαμπο και πριν τη Ρειχιά, ο δρόμος διατρέχει ένα οροπέδιο και κάναμε μια μικρή στάση. Τριγύρω βουνά! Στη δεξιά κορυφογραμμή απλώνονταν ανεμογεννήτριες στη σειρά.

Για πολλά χιλιόμετρα ταξιδεύαμε μόνοι μας. Δεν είχαμε συναντήσει ψυχή στον δρόμο, ούτε καν κατσίκια ή πρόβατα.

Τα χιλιόμετρα είχαν αρχίσει να μαζεύονται. Πριν λίγη ώρα είχαμε αφήσει πίσω μας την ταμπέλα που έγραφε: Γέρακας. Πίσω από τα λιόδεντρα, πάνω στον λόφο φάνηκαν επιτέλους τα πρώτα σπίτια του χωριού.

Ο στενός δρόμος, μας πέρασε μέσα από το χωριό.

Στρίψαμε σε ένα μικρό στενάκι που οδηγούσε στον περίβολο της εκκλησίας της Κοίμησης της Θεοτόκου. Από εδώ το χωριό απλώθηκε μπροστά στα μάτια μας χωρισμένο σε γειτονιές, που παίρνουν το όνομά τους από το επίθετο της οικογένειας που κατοικεί εκεί. Π.χ. τα Λαυκαίϊκα, τα Κρητικαίϊκα, τα Καραγιαναίϊκα ή τα Τζώρτζαίϊκα κ.λ.π.

Η εκκλησία ήταν κλειστή. Κάναμε μια μικρή γυροβολιά στον χώρο, είδαμε το Κοιμητήριο και τη θέα στο απέναντι βουνό, μπήκαμε στο αυτοκίνητο και αναχωρήσαμε για το Λιμάνι του Γέρακα.

Ο Λιμήν Ιέρακα είναι ένα μικρό παραθαλάσσιο χωριό χτισμένο μέσα στην αγκαλιά ενός φιόρδ, στις ανατολικές ακτές του νομού Λακωνίας. Ο δρόμος βολοδέρνει κατρακυλώντας ανάμεσα σε χωράφια και ξεροτράχαλους λόφους, πριν καταλήξει οριστικά στο γραφικό λιμανάκι. Ο Γέρακας ή Ιέραξ, όπως ονομαζόταν κατά τα βυζαντινά χρόνια αποτέλεσε τον ναυτικό σταθμό των Βυζαντινών για την καταπολέμηση των Σαρακηνών, αλλά και αγκυροβόλιο Υδραίων και Σπετσιωτών εμπόρων.

Κατηφορίζοντας τον λόφο, ο δρόμος σκάει πρώτα στην απόληξη του φιόρδ, εκεί που η θάλασσα έχει μετατραπεί σε λιμνοθάλασσα και σημαντικό υγροβιότοπο, ο οποίος αποτελεί καταφύγιο, αλλά και σταθμό μετανάστευσης αποδημητικών πουλιών. Υπάγεται στο δίκτυο Νatura 2000 και είναι πολύ πιθανό να συναντήσει κάποιος, ερωδιούς και άλλα είδη της φτερωτής πανίδας.

Το λιμανάκι με τα λιγοστά σπίτια είναι ένα ήσυχο, γραφικό ψαροχώρι με ενοικιαζόμενα δωμάτια και ψαροταβέρνες πάνω στη θάλασσα. Ο κόσμος ήταν ελάχιστος, γεγονός που μας χαροποίησε ιδιαιτέρως.

Φτάσαμε με το αυτοκίνητο στο τέλος της διαδρομής, εκεί που βρίσκεται το αγροτικό ιατρείο και υπάρχει άπλωμα για να παρκάρεις. Το χωριουδάκι δεν έχει παραλία. Βουτάς από την προβλήτα κατευθείαν στα βαθιά νερά, του ασφαλούς και απάνεμου λιμανιού, το οποίο βρίσκεται στην αρχή του στομίου του τεράστιου φιόρδ. Φορέσαμε μαγιό επιτόπου και γρήγορα κάναμε το μεγάλο βήμα, για να βρεθούμε στα αναζωογονητικά νερά αυτής της μεγάλης γαλάζιας πισίνας. Μπροστά μας περνούσε ένα μικρό πλεούμενο και δίπλα μας λικνίζονταν απαλά, τα λιγοστά ιστιοφόρα και οι ψαρόβαρκες των κατοίκων του οικισμού.

Ήταν τέτοια η δροσιά που πήραμε από τη βουτιά μας, που όλη η κούραση και η κάψα του ταξιδιού έφυγαν μονομιάς από πάνω μας. Ντυθήκαμε και ανανεωμένοι περπατήσαμε κατά μήκος του τσιμεντοστρωμένου δρόμου, πάνω στον οποίο απλώνουν τα τραπεζάκια τους οι λιγοστές ψαροταβέρνες του χωριού. Ηρεμία, αυθεντικότητα και γραφικότητα χαρακτηρίζουν τον οικισμό, ο οποίος σκαρφαλώνει νωχελικά στον λοφίσκο. Στο ψηλότερο σημείο ξεχωρίζει η εκκλησία των Αγίων Αναργύρων.

Αφού είχαμε δροσιστεί και είχαμε αναλάβει δυνάμεις, πριν φάμε, είπαμε να ξαναζεσταθούμε και να αναψοκοκκινήσουμε ξανά, αφού ο επόμενος στόχος ήταν η περιήγηση στην αρχαία πόλη του Ζάρακα, η οποία απλώνεται στην κορυφή του λόφου, πάνω από το φιόρδ του Λιμένα του Γέρακα.

Μπήκαμε πάλι στο αυτοκίνητο και ακολουθήσαμε έναν μικρό, ανηφορικό τσιμεντοστρωμένο δρόμο, ο οποίος τελειώνει στα τελευταία σπίτια της μιας άκρης του χωριού. Από εκεί ξεκινάει καλοσχηματισμένο μονοπάτι, το οποίο οδηγεί στην αρχαία πόλη.

Η ζέστη ήταν αφόρητη, αφού ο ήλιος ήταν ακόμα ντάλα πάνω από τα κεφάλια μας. Κανονικά αυτό το εγχείρημα έπρεπε να γίνει αργότερα, να έχει πέσει ο ήλιος και να έχει καταλαγιάσει η πολλή κάψα, αλλά αργότερα εμείς έπρεπε να έχουμε φύγει. Οπότε ή τώρα ή ποτέ.

Ο Ζάρακας ή Ζάραξ ήταν αρχαία πόλη και τα ερείπιά της σήμερα εντοπίζονται στη μικρή χερσόνησο, βόρεια της εισόδου του φιορδ του Λιμανιού του Γέρακα. Ευλίμενον χωρίον ονομάστηκε από τον Παυσανία στο έργο του Λακωνικά, η Ακρόπολη του Ζάρακα.

Πρώτα συναντήσαμε το οχυρωματικό τείχος και πηδώντας πάνω από τις μεγάλες πέτρες μπήκαμε στον αφύλαχτο-μπάτε σκύλοι αλέστε-αρχαιολογικό χώρο.

Τα τείχη της Ακρόπολης και της αρχαίας πόλης σώζονται σε μεγάλο ύψος, στη βόρεια και στη δυτική πλευρά. Το τείχος ενισχυόταν από οκτώ ορθογώνιους τετράγωνους Πύργους. Στην ανατολική πλευρά ορθωνόταν η Ακρόπολη. Το τείχος και η Ακρόπολη κατασκευάστηκαν στους ελληνιστικούς χρόνους, ενώ στη θέση της πόλης έχουν εντοπιστεί ίχνη κατοίκησης από την προϊστορία. Εντός του χώρου της Ακρόπολης έχουν βρεθεί λείψανα τρίκλιτης Βασιλικής.

Ο Παυσανίας περιγράφει ότι το σημαντικότερο κτίριο της περιοχής ήταν ο ναός του Απόλλωνα Κιθαρωδού, αλλά αυτό το κτίριο δεν έχει εντοπιστεί. Επίσης ο Παυσανίας αναφέρει ότι η πόλη πήρε το όνομά της από τον Λακεδαιμόνιο ήρωα Ζάρηκα, που την ίδρυσε μεταξύ 1300 και 1200 π.Χ. Ο Ζάρηκας ή Ζάρακας ήταν γιος του βασιλιά της Καρύστου, Πετραίου. Η αρχαία πόλη και το οχυρωμένο λιμάνι παρέμεναν σε χρήση και κατά τους ρωμαϊκούς και βυζαντινούς χρόνους.

Φτάνοντας στο ψηλότερο σημείο της Ακρόπολης μπορέσαμε να δούμε το στενό στόμιο του όρμου. Οι Ενετοί έκλειναν με μια τεράστια αλυσίδα την είσοδο του φυσικού αυτού λιμανιού, προκειμένου να αποτρέψουν την πρόσβαση σε κουρσάρους και ανεπιθύμητους επισκέπτες. Έτσι το άλλο όνομα του Λιμανιού του Γέρακα είναι Porto Cadena (Λιμάνι της Αλυσίδας).

Μια άλλη ονομασία του Γέρακα είναι Porto delle Botte (Λιμάνι των Βαρελιών) καθώς από εδώ γινόταν η εξαγωγή του κρασιού Μalvasia της Μονεμβασιάς.

Μόνο από εκεί ψηλά μπορέσαμε να κατανοήσουμε πλήρως, πως αυτή η λωρίδα της θάλασσας εισχωρεί τόσο βαθιά στη στεριά, σχηματίζοντας ένα κανονικό φιορδ και να υποκλιθούμε στο μεγαλείο της φύσης.

Αυτός είναι και ο λόγος που αυτό το ήσυχο σήμερα λιμανάκι αποτέλεσε κάποτε το κρησφύγετο του Φράγκου αρχιπειρατή, Ρογήρου ντε Λαούρια της Αραγονίας, όταν αποφάσισε να κουρσέψει τη Μονεμβασιά.

Στο πέρασμα τόσων και τόσων χρόνων το φιόρδ του Γέρακα υπήρξε πάντα καταφύγιο και σίγουρη λύση, για όσους ήθελαν να αποφύγουν τις τρικυμίες και τις θαλασσοταραχές που έβρισκαν στη ρώτα τους. Στα “Λόγια της Πλώρης” του Ανδρέα Καρκαβίτσα, ο καπετάν Βαλμάς μαχαίρωσε τον γιο του, όταν η φουρτουνιασμένη θάλασσα απειλούσε να βυθίσει το σκαρί τους. Το αγόρι επέμενε ότι πίσω από τις βραχώδεις ακτές υπάρχει ασφαλές καταφύγιο και ήθελε να τους οδηγήσει εκεί, προστατεύοντάς τους από τα μανιασμένα κύματα.

Χορτάσαμε αρχαία, πανοραμική θέα και ανελέητη ζέστη, στα όρια του εγκεφαλικού. Πήραμε ξανά τον κατήφορο.

Είχε έρθει η ώρα του φαγητού. Επιλέξαμε την ταβέρνα Αύρα, γιατί το μπαλκονάκι με τα τραπεζάκια είχε σκιά τούτη την ώρα. Τα λιγοστά σκαλάκια που οδηγούν στην ταβέρνα χωρίζουν το μπαλκόνι στα δύο και η αριστερή πλευρά με τα πιο πολλά τραπέζια ήταν γεμάτη κόσμο. Στο δεξί τμήμα του μπαλκονιού υπήρχε ένα και μοναδικό τραπέζι και ήταν ευτυχώς ελεύθερο. Εκεί καθίσαμε φυσικά, μακριά και αγαπημένοι από τους υπόλοιπους συνδαιτυμόνες και παραγγείλαμε άμεσα, θαλασσινά πιάτα και σαλάτα χωριάτικη. Εγώ δυστυχώς έφαγα λευκά ζυμαρικά (χωρίς σάλτσα εννοώ) γιατί το στομάχι μου δεν ήταν στα καλά του από το χθεσινοβραδινό φαγητό στον Κόρφο. Ήταν και οι ατελείωτες στροφές όλης της σημερινής διαδρομής που είχαν επιδεινώσει το πρόβλημα και έτσι ήθελα να το “στρώσω” εν όψει και των υπολοίπων ημερών των διακοπών μας. Aπ΄ ότι είπαν, ο σύζυγος και ο γιος, το φαγητό ήταν καλό και οι τιμές φυσιολογικές.

Κατά τις 18:30 σήμανε αναχώρηση για Μονεμβασιά. Από το Λιμάνι του Γέρακα η Νέα Πόλη της Μονεμβασιάς απέχει περίπου 24 χιλιόμετρα και ο δρόμος, στο μεγαλύτερο μέρος του κινείται παραλιακά, προσφέροντας πανέμορφη θέα, ειδικά όταν τον διασχίζεις την ώρα του δειλινού, όπως εμείς.

Το Κritikos rooms στον κεντρικό δρόμο που διασχίζει τη Νέα Πόλη ήταν το κατάλυμα που θα μας φιλοξενούσε για δύο βράδια. Το είχαμε κλείσει τηλεφωνικά, όχι από πλατφόρμα, στα 100 ευρώ το τρίκλινο, χωρίς πρωινό. Η οικοδέσποινα μας υποδέχθηκε ευγενικά και μας έδωσε το κλειδί του διαμερίσματος, το οποίο αποτελούνταν από ένα ευρύχωρο δωμάτιο, με ένα διπλό και ένα μονό κρεβάτι. Είχε χωριστό δωμάτιο κουζίνα, με μεγάλο ψυγείο και τραπέζι φαγητού, χωλ και άνετο μπάνιο. Ήταν διακοσμημένο με παλαιάς αισθητικής έπιπλα, αλλά καθαρό. Σε αυτό το ταξίδι δεν μας ενδιέφεραν τα πολυτελή, μοντέρνα καταλύματα, αφού θα μας “έβλεπαν” μόνο για ένα μπάνιο και έναν ύπνο. H τιμή και η καθαριότητα ήταν οι δύο σημαντικοί παράγοντες, που καθόρισαν την επιλογή των καταλυμάτων όλου του ταξιδιού. Πάντως για την ιστορία το Κritikos rooms έχει βαθμολογία στο booking 9,3 στα 219 reviews. Eίχε δωρεάν parking για το αυτοκίνητο και πάντα σε ένα τραπεζάκι στην είσοδο υπήρχαν φρέσκα και λαχταριστά σύκα, που περίμεναν τους ενοίκους για να τους γλυκάνουν.

Τακτοποιηθήκαμε, μπανιαριστήκαμε, στολιστήκαμε και βουρ για βραδινή βόλτα στο Κάστρο της Μονεμβασιάς. Διασχίσαμε τη γέφυρα των 400 μέτρων, που ενώνει τον Βράχο με την ενδοχώρα και ελπίζαμε να σταθούμε τυχεροί βρίσκοντας parking, κάπου στον μήκους ενός χιλιομέτρου δρόμο, που οδηγεί στην Πύλη της Καστροπολιτείας. Όχι τίποτε άλλο, αλλά ποιος συνωστίζεται στο μικρό λεωφορειάκι που εκτελεί το συγκεκριμένο δρομολόγιο, ανά μισή ώρα, φέρνοντας παστωμένους σαν σαρδέλες, τους επίδοξους εξερευνητές του Κάστρου της Μονεμβασιάς. Εγώ για να είμαι ειλικρινής διατηρούσα μηδενικές ελπίδες εύρεσης parking και ήμουν διατεθειμένη να κάνω τη διαδρομή από τη Νέα Πόλη μέχρι την Πύλη με τα πόδια, παρά να στριμωχτώ μέσα στο λεωφορείο. Οι άλλοι δύο συνταξιδιώτες όμως ήταν ανένδοτοι και δεν περνούσε καν από το μυαλό τους η σκέψη, ότι δεν θα βρεθεί θέση παρκαρίσματος. Τελικά, για άλλη μια φορά επικράτησε η κωλοφαρδία-τύχη-πώς γίνεται ρε φίλε και πάντα βρίσκει parking-του συζύγου και όλοι ήμασταν ενθουσιασμένοι και χαρούμενοι, αφού γλιτώσαμε από άσκοπες και κουραστικές καταστάσεις, που συνήθως συνοδεύουν τη διαδικασία παρκαρίσματος, σε πολυσύχναστα μέρη, μέρες και ώρες αιχμής.

Στην Πύλη εισόδου δύο μεγάλες ταμπέλες συνιστούσαν τη χρήση μάσκας εντός του Κάστρου. Εμείς μπήκαμε αεράτοι, αλλά μόλις είδαμε τον κόσμο να συνωστίζεται στον κεντρικό δρόμο-περατζάδα, τσουπ τις κοτσάραμε, μέχρι που απομακρυνθήκαμε από το πλήθος, αρχίζοντας να βολτάρουμε στα απόμακρα, υποφωτισμένα καλντερίμια, τα οποία διακλαδώνονται προς κάθε πιθανή και απίθανη κατεύθυνση.

Περίτεχνες ξύλινες πόρτες, ανθισμένες αυλές, φουντωτές βουκαμβίλιες σκαρφαλωμένες σε πέτρινους τοίχους ή εγκαταλελειμμένα αρχοντόσπιτα, φαναράκια που φώτιζαν με λιγοστό φως τα δρομάκια δημιουργούσαν μια ατμόσφαιρα παραμυθένια και εξωπραγματική.

Φτάσαμε μέχρι το τέλος της πόλης και είδαμε το φωτισμένο ανατολικό τείχος του Κάστρου.
Πλασμένη από πέτρα, θάλασσα, ήλιο και ιστορία η Μονεμβασιά δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο. Καμάρες, αδιέξοδα, ανηφορικά σκαλιά, στενά περάσματα, μικροσκοπικές αυλίτσες πλάθουν τον ιστό της Καστροπολιτείας. Πολλά αρχοντικά έχουν μετατραπεί σε ξενοδοχεία και καλόγουστα καφέ, τα οποία παραδόξως δεν είχαν πολύ κόσμο να συνωστίζεται, αντιθέτως τα τραπεζάκια ήταν λίγα, η μουσικούλα σε χαμηλούς τόνους και ο κόσμος, τόσος όσος έπρεπε, για να ευχαριστηθεί κάποιος την όμορφη, ζεστή βραδιά.

Επιστρέψαμε στην περατζάδα όταν πια ο κόσμος είχε λιγοστέψει. Τα εμπορικά καταστήματα μάζευαν τους πάγκους με την πραμάτεια τους και ετοιμάζονταν να κλείσουν, τα εστιατόρια και τα καφενεδάκια της πλατείας είχαν και αυτά χαλαρώσει από πελάτες.

Κρέπα και παγωτό στο χέρι για τον σύζυγο και τον γιο και καθισιό στα σκαλάκια κάποιας ανηφορίτσας για χάζεμα. Εγώ δίαιτα, λόγω στομαχιού. Μεσάνυχτα και κάτι πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για το αυτοκίνητο. Ήταν ώρα να αφήσουμε για λίγο την αρχόντισσα και να ξεκουραστούμε. Εξ άλλου η επόμενη μέρα θα ήταν όλη δική της!

 

[psilos3]

Καταπληκτικό οδοιπορικό σε συνδυασμό πάντα με την απολαυστική γραφή της @Klair
Είμαι σίγουρος ότι αυτή η ιστορία θα φέρει πολλές ιδέες και πολλά επικείμενα ταξίδια. Εξάλλου ο συγκεκριμένος νομός συνίσταται για κάτι τέτοιο.
Προσωπικά έχω δει ελάχιστα πράγματα, τη Μονεμβασιά, το Γέρακα και λίγο από χωριά, οπότε περιμένω με ανυπομονησία τη συνέχεια!

 

[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Κ]

Όταν γράφει η @Klair πραγματικά η ανάγνωση της είναι απόλαυση. Σαν την συγγραφή της δεν έχει, κατά την άποψή μου, στις ιστορίες του forum.
Βρέθηκα κι εγώ το ίδιο διάστημα στο νόμο, για 1 μέρα, 3 φορά, όπου έμεινα στο κόλπο του Οιτύλου, είδα ξανά μια το Γερολιμενα. Περιμένω με αγωνία και γλυκιά νοσταλγία τη συνέχεια. Όσο για το οδοιπορικό σου μέχρι να φτάσεις ιδιαίτερο,είδες και αρκετά έως εκεί αντί να πήγαινες από την πεπατημένη. Είδες και ελαχιστα την πόλη μου! (Άργος).

ΥΓ. @psilos3 χρωστάς ακόμα την ιστορία από το Μπέργκαμο!

 

[EviTan]

Πω Πωωω... τι όμορφα μέρη! και τι ωραία η αφήγηση!!! Αυτή τη Μονεμβασια , πόσο άχτι την έχω να πάω... Νύχτες μαγικές κι ονειρεμένες φαντάζομαι! Περιμένω την συνέχεια!

 

[Señor_Nada]

Προφανώς like σε όλα.

Περιμένω να διαβάσω την άποψή σου για ένα μέρος. Είμαι περίεργος να δω τι θα γράψεις!

Γενικά τα αρχαία στην Λακωνία μοιάζουν παρατημένα και απαξιωμένα. Ντροπιαστικές εικόνες, θα ήταν αστείο να χρεώνουν είσοδο.

 

[Klair]

Καταπληκτικό οδοιπορικό σε συνδυασμό πάντα με την απολαυστική γραφή της @Klair

@psilos3 Σε ευχαριστώ πολύ για το όμορφο σχόλιο!

Είμαι σίγουρος ότι αυτή η ιστορία θα φέρει πολλές ιδέες και πολλά επικείμενα ταξίδια. Εξάλλου ο συγκεκριμένος νομός συνίσταται για κάτι τέτοιο.

Μακάρι αυτή η ιστορία να εμπνεύσει κι άλλους ταξιδιώτες, να δώσει ερεθίσματα και ιδέες για πολλά ταξίδια στον νομό Λακωνίας, ο οποίος είναι αστείρευτος και να γραφτούν κι άλλες ιστορίες.

Προσωπικά έχω δει ελάχιστα πράγματα, τη Μονεμβασιά, το Γέρακα και λίγο από χωριά, οπότε περιμένω με ανυπομονησία τη συνέχεια!

Ελπίζω η συνέχεια να σου δώσει ιδέες και να αποτελέσει ισχυρό κίνητρο για μια νέα επίσκεψη στην περιοχή. Πραγματικά αξίζει να της αφιερώσεις λίγο από τον ταξιδιωτικό σου χρόνο!

 

[Klair]

Όταν γράφει η @Klair πραγματικά η ανάγνωση της είναι απόλαυση. Σαν την συγγραφής δεν έχει, κατά την άποψή μου, στις ιστορίες του forum.

@ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Κ Τι να πω εγώ τώρα μετά από αυτό το σχόλιο! Κάθε φορά με συγκινείς αφάνταστα και σε ευχαριστώ πολύ γι΄ αυτό!

Βρέθηκα κι εγώ το ίδιο διάστημα στο νόμο, για 1 μέρα, 3 φορά, όπου έμεινα στο κόλπο του Οιτύλου, είδα ξανά μια το Γερολιμενα. Περιμένω με αγωνία και γλυκιά νοσταλγία τη συνέχεια.

Ελπίζω η συνέχεια να εξακολουθήσει να σου προσφέρει προσμονή και γλυκιά νοσταλγία!

Όσο για το οδοιπορικό σου μέχρι να φτάσεις ιδιαίτερο,είδες και αρκετά έως εκεί αντί να πήγαινες από την πεπατημένη. Είδες και ελαχιστα την πόλη μου! (Άργος).

Ναι, είδαμε και καταευχαριστηθήκαμε πανέμορφα και ιδιαίτερα τοπία, εκτός της πεπατημένης, ακολουθώντας αυτή τη διαδρομή, η οποία επιλέχθηκε για αυτόν ακριβώς τον λόγο. Θέλαμε να είναι ένα πραγματικό οδοιπορικό, με εκπλήξεις και εναλλαγές εικόνων να μας βομβαρδίζουν ακατάπαυστα μέχρι τον τελικό προορισμό, το Λιμάνι του Γέρακα.

 

[Klair]

Πω Πωωω... τι όμορφα μέρη! και τι ωραία η αφήγηση!!! Αυτή τη Μονεμβασια , πόσο άχτι την έχω να πάω... Νύχτες μαγικές κι ονειρεμένες φαντάζομαι! Περιμένω την συνέχεια!

@EviTan Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια και εύχομαι να πραγματοποιηθεί σύντομα η επιθυμία σου και να ζήσεις στη Μονεμβασιά, τις μαγικές και ονειρεμένες νύχτες που φαντάζεσαι. Να μείνεις σε ξενοδοχείο μέσα στο Κάστρο, για ακόμα περισσότερη μαγεία και μυστηριακή ατμόσφαιρα!

 

[Klair]

Προφανώς like σε όλα.

@Señor_Nada Σε ευχαριστώ πολύ!

Περιμένω να διαβάσω την άποψή σου για ένα μέρος. Είμαι περίεργος να δω τι θα γράψεις!

Μου τσιγκλάς την περιέργεια σε αφάνταστο βαθμό, για το μέρος που περιμένεις τη γνώμη μου, αλλά δε θέλω να μου πεις ποιο είναι. Θα το συζητήσουμε όταν έρθει η ώρα του, στη συνέχεια της ιστορίας.

Γενικά τα αρχαία στην Λακωνία μοιάζουν παρατημένα και απαξιωμένα. Ντροπιαστικές εικόνες, θα ήταν αστείο να χρεώνουν είσοδο.

Στη συνέχεια έχω πολλά ακόμα να "σούρω" για το κεφάλαιο: Λακωνία+αρχαία

 

[Smaragda53]

Ωραίο ταξίδι κι όπως πάντα εξαιρετική περιγραφή! Πηγαίνοντας στον Γέρακα (εμείς το λέγαμε Γεράκι δεν ξέρω γιατί, πριν μερικά χρόνια που είχα πάει με ιστιοπλοικό), πας, πας, πας και σιγά-σιγά καταλαβαίνεις ότι έχεις μπει σ΄ένα φιορδ κανονικότατο και πολύ μακρύ. Από την ανοικτή θάλασσα είναι πολύ δύσκολο να βρεις το άνοιγμα για το φιορδ, εμείς ευτυχώς είχαμε εξασκημένο "καπετάνιο"! Κάναμε μπάνιο στο μώλο και παρ΄ολίγο να μας χτυπήσει το ιπτάμενο δελφίνι που ερχόταν ολοταχώς από τη γωνία και δε φαινόταν! Φάγαμε στα ταβερνάκια, κάναμε βόλτα στη λίμνη που είναι πραγματικός βιότοπος, αλλά το καλύτερο ήταν όταν το δεύτερο βράδυ μας στρίμωξαν όλους σε μια καρότσα ενός τρίκυκλου και μας ανέβασαν στο χωριό που γινόταν πανηγύρι! Τι ωραία που ήταν προ κορωνοιού και δεν το καταλαβαίναμε οι ανόητοι! Στη Μονεμβασιά πρώτη φορά πήγες? Αξίζει να μείνεις μέσα στο κάστρο και να πας άλλες εποχές κι όχι καλοκαίρι.