Λακωνία:Καστροπολιτείες, πυργόσπιτα, βουβά καλντερίμια, λιμναία σπήλαια, βυθισμένες πόλεις, απολιθωμένα φοινικοδάση και οινοπνευματί κρυστάλλινα νερά!

[Klair]

Διαδρομή: Αρεόπολη-Λιμένι-Οίτυλο-Παραλία Φονέα-Καλαμάτα-Κόρφος-Αθήνα

Η 23η Αυγούστου ήταν η τελευταία μέρα αυτού του οδοιπορικού. Το πρωί ετοιμαστήκαμε γρήγορα, πληρώσαμε 110 ευρώ για τα δύο βράδια διαμονής στους Πύργους της Εδέμ και όπου φύγει-φύγει.

Φτάνοντας στην πλατεία Αθανάτων της Αρεόπολης την πρώτη καλημέρα, μας την είπε ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης.

Εδώ συγκροτήθηκαν οι πρώτες ένοπλες ομάδες και υψώθηκε η σημαία της Επανάστασης, στις 17 Μαρτίου 1821. Αυτή η σημαία ήταν λευκή και είχε διάφορα εθνικά σύμβολα. Σήμερα εκτίθεται στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο Αθηνών.

Κατηφορίσαμε τον κεντρικό δρόμο, στον οποίο επικρατούσε άκρα σιωπή και ηρεμία. Ήταν νωρίς και η λειτουργία στους Ταξιάρχες, τη Μητρόπολη της Αρεόπολης, βρισκόταν ακόμα σε εξέλιξη.

Κάτω από το λαμπρό φως του ήλιου άρχισε να ξεδιπλώνεται η ομορφιά της παραδοσιακής πόλης με τον αναλλοίωτο βυζαντινό χαρακτήρα. Η πρωτεύουσα της Μέσα Μάνης είναι απίστευτα καλοδιατηρημένη, με ένα δίκτυο πέτρινων σοκακιών, που σε προκαλούν να τα περπατήσεις και σε κάθε βήμα, σου φανερώνουν τα χνάρια της αίγλης του παρελθόντος. Πυργόσπιτα, πέτρινες μάντρες, στενά σκαλάκια και πεζούλες συμπληρώνουν τον οικιστικό ιστό, αυτού του κοσμήματος της Λακωνικής Μάνης.

Καθίσαμε για πρωινό στο CLIBA all day bar, το οποίο βρίσκεται στην ιστορική πλατεία, απ΄ όπου ξεκίνησε η μεγάλη Επανάσταση, υπό την ηγεσία του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, στις 17 Μαρτίου 1821.

Δίπλα ακριβώς στο όμορφο καφέ βρίσκεται και ο διάσημος φούρνος “Το Ψωμί της Μηλιάς”, στον οποίον ο κόσμος, αν και πρωί, σχημάτιζε ουρά για να γευτεί τα παραδοσιακά του εδέσματα.

Παραγγείλαμε club sandwiches και pancakes, αλλά ο υπάλληλος που ήταν υπεύθυνος για την ετοιμασία τους, δεν είχε πιάσει δουλειά ακόμη, οπότε θα αργούσαν κανένα μισάωρο μέχρι να μας τα σερβίρουν.

Άδραξα λοιπόν την ευκαιρία για μια βόλτα στα γύρω στενά δρομάκια και τα κοντινά αξιοθέατα. Πήρα μόνο τη φωτογραφική μηχανή και το κινητό μου και έφυγα. Πρώτος μου στόχος ήταν ο Πύργος Πικουλάκη, στον οποίο στεγάζεται το Βυζαντινό Μουσείο Μάνης. Καθ΄ οδόν προς αυτόν συνάντησα ένα κτίριο, στο οποίο υπήρχε πλακέτα που έγραφε, ότι εδώ έζησε ο Καπετάν Ματαπάς (Μιχάλης Αναγνωστάκος) γνωστός για την πλούσια δράση του, ως Μακεδονομάχος κατά τους Απελευθερωτικούς Αγώνες του Έθνους, την περίοδο 1905-1913. Το παρόν κτίριο διαμορφώθηκε σταδιακά τον 17ο και 18ο αιώνα και τον Ιούνιο του 1998 χαρακτηρίστηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού, ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο. Ήταν μια ευχάριστη και απρόσμενη έκπληξη, γιατί πουθενά δεν είχα διαβάσει για αυτό το οικοδόμημα και την ιστορική του αξία, όταν έψαχνα πληροφορίες για τα αξιοθέατα της Αρεόπολης.

Ακολούθησα πλακόστρωτα σοκάκια με προορισμό τον Πύργο Πικουλάκη

και εδώ ήταν που έφαγα το δεύτερο κόλλημα με τις πόρτες. Μετά τις πόρτες της Μονεμβασιάς, σειρά είχαν στην καρδιά και τον φωτογραφικό μου φακό οι πόρτες της Αρεόπολης. Ιδιαίτερες, περίεργες, φτωχικές, παλιές, αριστουργηματικές…. πόρτες, πολλές πόρτες…..

Ο Πύργος Πικουλάκη ο οποίος αποτελεί έναν από τους σταθμούς του “Δικτύου Μουσείων Μάνης” είναι μια οχυρή Μανιάτικη κατοικία με Πύργο και Πυργόσπιτο των προεπαναστατικών χρόνων και εδώ στεγάζεται η μόνιμη έκθεση που έχει θέμα τις “Ιστορίες θρησκευτικής πίστης της Μάνης” και αναπτύσσεται σε δύο ενότητες:

A) “Eμφάνιση και εδραίωση του Χριστιανισμού” στο ισόγειο, με ανασκαφικά ευρήματα από παλαιοχριστιανικές βασιλικές και
Β) “Η εκκλησία: τόπος λατρείας-χώρος επικοινωνίας” στον επάνω όροφο. Η ενότητα αυτή επιχειρεί να προβάλλει τα βασικά χαρακτηριστικά του Χριστιανικού ναού και τη ζωγραφική του διακόσμηση.

Το Μουσείο προς μεγάλη μου έκπληξη ήταν ανοιχτό. Πέρασα την είσοδο και τότε συνειδητοποίησα ότι δεν είχα την τσάντα μου μαζί, άρα ούτε μάσκα, ούτε χρήματα για το εισιτήριο εισόδου, το οποίο κοστίζει μόλις 3 ευρώ. Έβαλα την ουρά κάτω από τα σκέλια και αναχώρησα. Καλά να πάθω που άρπαξα μόνο τη φωτογραφική και το κινητό και έφυγα. Από την άλλη όμως, δεν περίμενα ότι κυριακάτικα, πριν καν τελειώσει η λειτουργία στους Ταξιάρχες, θα έβρισκα το Μουσείο ανοιχτό.

Δίπλα στον Πύργο Πικουλάκη συνάντησα τον ναό του Αγίου Ιωάννη των Μαυρομιχαλαίων, με τις εξαιρετικές τοιχογραφίες του 1746 και του 1868. Ο ναός δεν ήταν ανοιχτός.

Στάθηκα όμως τυχερή γιατί λίγο πιο κάτω συνάντησα την Παναγία την Γεωργιάννικη, επίσης των Μαυρομιχαλαίων, η οποία ήταν ανοιχτή και μπόρεσα να θαυμάσω, όχι μόνο τον απίστευτο λουλουδιασμένο περίβολό της, αλλά και το όμορφο τέμπλο με τις αξιόλογες εικόνες.

Συνέχισα να περιπλανιέμαι στα όμορφα σοκάκια της Αρεόπολης, συναντώντας σε κάθε μου βήμα κι άλλες πόρτες….

Δίπλα στη λιλιπούτεια πλατεία των Κουτσουλιεριανών βρίσκεται ο Άγιος Νικόλαος με δωδεκάπλευρο τρούλο και ενδιαφέροντα ξύλινο γυναικωνίτη.

Απ΄ ότι καταλαβαίνετε στην Αρεόπολη συναντάει κανείς πολλές και ιστορικές εκκλησίες αλλά κι άλλες πόρτες, πολλές πόρτες....

Επιστρέφοντας προς το BLICA all day bar πέρασα και από την Μητρόπολη των Ταξιαρχών. Η λειτουργία δεν είχε τελειώσει ακόμα και έτσι απέφυγα να μπω στο εσωτερικό. Ο ναός διαθέτει ένα καταπληκτικό πέτρινο Καμπαναριό, το οποίο είναι ο “Φάρος” και ο “Οδηγός” σου, αν χαθείς στις γειτονιές της πέτρινης πολιτείας. Σε αυτήν την εκκλησία παρακολούθησαν τη θεία λειτουργία οι Μανιάτες, πριν ορκιστούν για τον Απελευθερωτικό Αγώνα.

Το τηλεφώνημα ότι τα φαγητά σερβιρίστηκαν στο τραπέζι, με γύρισε γρήγορα-γρήγορα πίσω στο καφέ-μπαρ, όπου απολαύσαμε όλοι μαζί, ένα πλούσιο νόστιμο και χορταστικό πρωινό φαγοπότι.
Αγοράσαμε ψωμί και τοπικά καλούδια από τον Φούρνο της Μηλιάς, για τον μακρύ δρόμο της επιστροφής.

Διασχίζοντας για τελευταία φορά τον πεζόδρομο, προσπαθήσαμε με μεγάλη προσοχή και παρατηρητικότητα, να καταγράψουμε όλες τις λεπτομέρειες του κινηματογραφικού σκηνικού, που με πολλή φροντίδα και μεράκι έχουν στήσει οι επαγγελματίες της Αρεόπολης.

Αστραφτερή και κουκλίστικη η Αρεόπολη μας παρουσίασε ένα εντελώς άλλο πρόσωπο, από αυτό που είχαμε δει χθες το βράδυ. Μας άρεσε πολύ και στις δύο εκδοχές της.

Νυχτοπερπατημένη, πλανεύτρα και ξελογιάστρα, αλλά και παραδοσιακή, ιστορική και ολοφώτεινη, με τις αντανακλάσεις του ήλιου στα πέτρινα καλντερίμια, στους ψηλούς Πύργους και στις αμέτρητες εκκλησίες της μας πλάνεψε, μας μάγεψε και μας ξελόγιασε!

Φτάσαμε στον διπλό ναό της Παναγίας και του Αγίου Χαραλάμπους με το ενδιαφέρον βαθμιδωτό Καμπαναριό.

Και οι δύο εκκλησίες ήταν ανοιχτές και μπορέσαμε να δούμε το λιτό εσωτερικό τους.

Το εσωτερικό της εκκλησίας της Παναγίας

Το εσωτερικό της εκκλησίας του Αγίου Χαραλάμπους

Στην πλατεία Αθανάτων ακόμη ένας ναός μας υποδέχτηκε στο εσωτερικό του. Είναι ο ναός του Αγίου Αθανασίου.

Η Αρεόπολη έχει ιδιαίτερη βαρύτητα σαν πόλη και πιστεύω ότι της δώσαμε την προσοχή που της άξιζε. Το τελευταίο αντίο στην πόλη, που πήρε το όνομά της από τον Θεό Άρη ή (κατά άλλους) από τους αέρηδες που φυσούν μανιασμένα στην περιοχή, το είπαμε από την πλατεία Αθανάτων. Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο ξεκινήσαμε για έναν πολύ ιδιαίτερο και γραφικό προορισμό, το Λιμένι.

Ο οικισμός παρουσιάστηκε ξαφνικά μπροστά μας, ξεπροβάλλοντας από έναν μικρό κλειστό κόλπο με σμαραγδένια νερά. Το επίνειο της Αρεόπολης με τα Πυργόσπιτα είναι συνυφασμένο από πάντα, με τους Μαυρομιχαλαίους που γεννήθηκαν εδώ. Τριγύρω βουνά με ξερή, χαμηλή βλάστηση και πέτρες και στην αγκαλιά του όρμου, πάνω σε μια στενή λωρίδα πέτρινης γης στριμώχνονται, διεκδικώντας το δικό τους μερίδιο προς τα οινοπνευματί νερά, πέτρινα σπίτια και Πύργοι, αγκαλιά με λιγοστά φουντωτά δέντρα.

Ο Πύργος του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη έχει αναστηλωθεί και ορθώνεται αγέρωχος στο τοπίο.

INFO: Πρόκειται για το ιστορικό και διατηρητέο κτίριο, γνωστό επίσης και ως "Συσσίτιο" που υπήρξε πρώτη κατοικία του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, ηγεμόνα και πρωτεργάτη της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Το μοναδικό αυτό Πυργόσπιτο χτίστηκε το έτος 1762 και η αποκατάστασή του ολοκληρώθηκε το έτος 2007, προς τιμήν της ηρωϊκής οικογένειας των Μαυρομιχαλαίων.

Το ειδυλλιακό όμως σκηνικό του γραφικού οικισμού, δυστυχώς τη συγκεκριμένη μέρα, περνούσε σε δεύτερη μοίρα, αφού τα βλέμματα λουομένων και επισκεπτών ήταν συνεχώς στραμμένα προς τα ανοικτά του όρμου, παρακολουθώντας με κομμένη την ανάσα, τον αγώνα που έδιναν τα εναέρια μέσα, για την κατάσβεση της καταστροφικής πυρκαγιάς, η οποία συνέχιζε από χθες, να κατακαίει τη Λακωνική γη. Τέσσερα ελικόπτερα επιχειρούσαν, βουτώντας πολλές φορές ταυτόχρονα στον κόλπο, για την κατάσβεση της φωτιάς.

Βολτάραμε σε όλον τον οικισμό, δεν είναι και μεγάλος, αλλά δεν κάναμε μπάνιο στα τιρκουάζ νερά του. Σκεφτήκαμε να κλείσουμε την πόρτα της Λακωνικής Μάνης πλατσουρίζοντας στα νερά του Οιτύλου.

Το Οίτυλο σκαρφαλώνει στην πλαγιά του βουνού, σε υψόμετρο 240 μέτρων και είναι μια από τις παλαιότερες κωμοπόλεις της Μάνης. Πήρε το όνομά του από τον Αργείο Οίτυλο, τον γιο του Αμφιάνακτα. Ο Όμηρος αναφέρει το Οίτυλο, ως μια από τις Αχαϊκές πόλεις που κυβερνούσε ο βασιλιάς Μενέλαος και είναι κατοικημένο συνεχώς από την εποχή του Ομήρου έως σήμερα. Είναι χτισμένο αμφιθεατρικά, στη δυτική όχθη του φαραγγιού, που χωρίζει τη Μέσα Μάνη από την Έξω ή Μεσσηνιακή και έχει απέναντί του τα ερείπια του Κάστρου της Κελεφάς. Από τη στρατηγική αυτή θέση ελεγχόταν το πέρασμα προς τη Μεσσηνία αλλά και όλος ο κόλπος.

INFO: Η σημασία και η αίγλη της πόλης ήταν ισότιμη με όλες τις υπόλοιπες της Λακεδαίμονος, που αναφέρονται στην Ιλιάδα από τον Όμηρο. Στη συγκεκριμένη δε περιοχή είναι η κυρίαρχη πόλη, μαζί με τη Λας.

Οἳ δ᾽εἶχον κοίλην Λακεδαίμονα κητώεσσαν,
Φᾶρίν τε Σπάρτην τε πολυτρήρωνά τε Μέσσην,
Βρυσειάς τ᾽ἐνέμοντο καὶ Αὐγειὰς ἐρατεινάς,
οἵ τ᾽ ἄρ᾽ Ἀμύκλας εἶχον Ἕλος τ᾽ἔφαλον πτολίεθρον,
οἵ τε Λάαν εἶχον ἠδ᾽Οἴτυλον ἀμφενέμοντο.

ΙΛΙΑΔΟΣ-ΡΑΨΩΔΙΑ Β΄ (στίχοι: 581-585)

Από τον Στράβωνα αναφέρεται με το όνομα Βοίτυλο, σαν σημαντική πόλη μαζί με την Ψαμμαθούντα (σημερινό Πόρτο Κάγιο) και την Ασίνη. Και ο Παυσανίας αναφέρει πως ήταν μια από τις κυριότερες πόλεις του Κοινού των Ελευθερολακώνων. Ο Παυσανίας κατά την περιήγησή του στη Λακωνία έφτασε στη Λας και κατόπιν στην Πύρριχο και την Τευθρώνη (σημερινό Κότρωνα). Η περιήγησή του στη συνέχεια έγινε δια θαλάσσης, λόγω της γεωγραφικής ιδιαιτερότητας της περιοχής, για να αποβιβαστεί στο Οίτυλο. Αφού παραθέτει αρκετά στοιχεία για την πόλη, συνεχίζει οδικώς προς τη Μεσσηνία. Διασώζονται ερείπια αρχαίων μνημείων και επιγραφές, ιδιαίτερα γύρω από την παραλία, όπου θεωρείται πως υπήρχε ναός του Σεράπιδος.

Προσωπικότητες από το Οίτυλο:

• Λυμπεράκης Γερακάρης (1644-1710), κουρσάρος στην υπηρεσία των Βενετών και των Οθωμανών.
• Ηλίας Σαλαφατίνος (1780/82-1858), αγωνιστής της Ελληνικής Επανάστασης.
• Παύλος Ραζέλος (1857-1929), στρατιωτικός και πολιτικός.
• Σωτήρης Πέτρουλας (1943-1965), μέλος της Νεολαίας Λαμπράκη που δολοφονήθηκε κατά τη διάρκεια διαδήλωσης.

Στο Οίτυλο το 1770 αγκυροβόλησε ο Ναύαρχος του Ρωσικού Στόλου Ορλώφ, που μαζί με τους Μαυρομιχαλαίους και τους Μανιάτες ξεκίνησαν τα Ορλωφικά.

Το σημερινό Νέο Οίτυλο, ένα μικρό ψαροχώρι δίπλα στη θάλασσα είναι ένας γενικά ήρεμος τουριστικός προορισμός, που συνδυάζει βουνό και θάλασσα. Ο κόλπος του Νέου Οιτύλου είναι στην ουσία μια μεγάλη οργανωμένη παραλία, ό,τι πρέπει για κολύμπι και βόλτες.

Εμείς συνεχίσαμε για το Καραβοστάσι-το επίνειο του Οιτύλου, που ονομάστηκε και «μικρό Αλγέρι» γιατί ήταν ορμητήριο πειρατών-με την ανοργάνωτη, βοτσαλωτή παραλία κάνοντας το μπάνιο μας εντελώς μόνοι. Είχαμε σε πρώτο πλάνο τον αγώνα που έδιναν τα ελικόπτερα κατά της πυρκαγιάς. Ήταν η πρώτη φορά και εύχομαι από το βάθος της καρδιάς μου να είναι και η τελευταία, που είδαμε από τόσο κοντά μια τέτοια επιχείρηση.

Μεσημέριασε και το ταξίδι πλησίαζε προς το τέλος του. Λόγω της πυρκαγιάς έγινε αλλαγή στο αρχικό σχέδιο επιστροφής προς τον Κόρφο. Η διακοπή της κυκλοφορίας σε τμήματα του δρόμου Αρεόπολης-Γυθείου, μας ανάγκασε να ακολουθήσουμε εντελώς διαφορετική πορεία. Έτσι αποχαιρετώντας τη Λακωνική Μάνη, ξεκινήσαμε από το Οίτυλο με προορισμό την Καλαμάτα. Ακολουθώντας μια εξίσου ενδιαφέρουσα, αλλά και κουραστική διαδρομή, μέσω της επαρχιακής οδού Καλαμάτας-Αρεόπολης, με πολλές στροφές και στενούς δρόμους είχε αρχίσει η αντίστρoφη μέτρηση για το καλοκαιρινό μας οδοιπορικό. Η τελευταία φωτογραφία που έκλεισε αυτό το ταξίδι-διακοπές ήταν αυτή που πήρα από τον δρόμο, κάνοντας μια μικρή στάση στη διάσημη Παραλία του Φονέα.

Στην Καλαμάτα φτάσαμε στις 16:00 κάνοντας με το αυτοκίνητο μια μικρή εξερεύνηση της πόλης. Περάσαμε πρώτα από τη μεγάλη παραλία και στη συνέχεια σταματήσαμε στο κέντρο, για να φάμε σάντουιτς.

Τα 175 Κm μέχρι τον Κόρφο τα διανύσαμε σε περίπου 2 ώρες και 10 λεπτά. Στην παραλία συναντήσαμε τη Φ. την κοπέλα του γιου μας και την αδελφή της. Βουτώντας στα ήσυχα νερά, αφήσαμε όλη την κούραση του ταξιδιού να φύγει στον πάτο της θάλασσας. Το βραδάκι βγήκαμε για φαγητό, σε ένα ταβερνάκι δίπλα στη θάλασσα, επιλέγοντας θαλασσινά, χόρτα και σαλάτα. Ήταν όλα πολύ νόστιμα και σε χορταστικές ποσότητες. Για διαμονή επιλέξαμε το ίδιο κατάλυμα, στο οποίο είχαμε κοιμηθεί και στην αρχή του ταξιδιού. Αυτήν τη φορά μάλιστα η κοπέλα μας έδωσε ένα οικογενειακό δωμάτιο και έτσι είχαμε την άπλα μας, αφού το διαμέρισμα διέθετε χωλ, δύο δωμάτια, ξεχωριστή κουζίνα, μεγάλο μπάνιο και μπαλκόνι. Την επόμενη μέρα ξεκινήσαμε με το πάσο μας, πήραμε το πρωινό προς μεσημεριανό θα έλεγα, σε ένα πολύ ωραίο μαγαζί δίπλα στη θάλασσα και στη συνέχεια αράξαμε στην παραλία μέχρι το απόγευμα.

Όταν έγειρε ο ήλιος και καταλάγιασε η ζέστη, παραλάβαμε το κατοικίδιο (τη γάτα του γιου μας δηλαδή) και η αναχώρηση για την Αθήνα σήμανε και το οριστικό τέλος των καλοκαιρινών διακοπών. Δεν θα γράψω επίλογο, αφού όλο το οδοιπορικό έχει αναλυθεί με κάθε λεπτομέρεια και έχουν δοθεί όλες οι πληροφορίες, που χρειάζεται ένας ταξιδιώτης, για να οργανώσει ένα παρεμφερές ταξίδι.

Θέλω να ευχαριστήσω από καρδιάς όλους εσάς, που διαβάσατε και στηρίξατε με likes, σχόλια, πληροφορίες και επιπλέον φωτογραφίες την ιστορία μου.

Θα ευχηθώ να επιστρέψουμε στην κανονικότητα, με όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες σε ανθρώπινες ζωές, βρίσκοντας σιγά-σιγά τους ρυθμούς μας και ανακτώντας τις ταξιδιωτικές μας ζωές πολύ-πολύ γρήγορα. Υγεία και καλά ταξίδια παιδιά!!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 10
• 11
• 12

First Προηγούμενη 12 of 12

Go to chapter

Go

[Klair]

Διαδρομή: Αθήνα-Κόρφος Κορινθίας

Κυριακή 16 Αυγούστου αναχωρήσαμε από την Αθήνα πανέτοιμοι, στις 14:30 μετά το μεσημέρι με προορισμό το χωριό Κόρφος, που βρίσκεται στα νοτιοανατολικά όρια της περιφερειακής ενότητας Κορινθίας. Ο Κόρφος αποτελεί έναν κοντινό στην Αττική παραθαλάσσιο προορισμό, με παραλίες τις οποίες περιβάλλουν οι πευκόφυτες πλαγιές της περιοχής.

Εδώ έχει εξοχικό σπίτι η οικογένεια της κοπέλας του γιου μας και οι λόγοι που θα κάναμε την πρώτη μας διανυκτέρευση σε παραλιακό κατάλυμα ήταν δύο: ο πρώτος ήταν για να ειδωθούν τα παιδιά, αφού η κοπέλα έλειπε διακοπές με τους γονείς της, όλη την εβδομάδα του δεκαπενταύγουστου και ο δεύτερος ήταν για να αφήσουμε τη γάτα του γιου μας για cat-sitting, αφού η κοπέλα του αυτήν τη φορά δεν θα μας συνόδευε στο ταξίδι.

Eπιπλέον αυτή η μικρή στάση θα μας έδινε την ευκαιρία να σπάσουμε τις πολλές ώρες οδήγησης μέχρι το Λιμάνι του Γέρακα, το οποίο σηματοδοτούσε την επίσημη έναρξη των καλοκαιρινών μας διακοπών.

 

[Klair]

Διαδρομή: Κόρφος-Σοφικό-Αγγελόκαστρο-Λίμνες-Πρόσυμνα-Νέο Ηραίο-Άργος-Άστρος-Λεωνίδιο-Τσιτάλια-Πελετά-Λαμπόκαμπος-Ρειχιά-Ιέρακας (Γέρακας)-Λιμήν Ιέρακα (Γέρακα)-Μονεμβασιά.

Το πρωινό της 17ης Αυγούστου 2020 μας βρήκε να ανηφορίζουμε τον δρόμο, ο οποίος διατρέχει το πευκόφυτο όρος που ορθώνεται πάνω από τον κλειστό κόλπο του Κόρφου. Φτάνοντας στην κορυφή και τον κεντρικό δρόμο ακολουθήσαμε την ταμπέλα προς Σοφικό-Αγγελόκαστρο-Μυκήνες. Μετά τον Άγιο Βλάσση στρίψαμε για Σοφικό, ακολουθώντας την επαρχιακή οδό Κορίνθου-Επιδαύρου.

Λιόδεντρα και μικρά αλσύλλια από πεύκα μας συνόδευαν κατά τη διάρκεια της διαδρομή μας μέχρι το Σοφικό. Πολλοί κάτοικοι του Σοφικού ασχολούνταν με το εμπόριο της ρητίνης (το 1886 το Σοφικό παρήγαγε 500.000 οκάδες ρητίνης ετησίως). Κάποιοι από αυτούς τους εμπόρους μετοίκησαν στις ανατολικές ακτές της περιοχής, ώστε να εμπορεύονται ευκολότερα μέσω της θάλασσας το προϊόν τους. Με τα χρόνια αυτοί οι έμποροι έμειναν μόνιμα πλέον στις παραθαλάσσιες πλαγιές, δημιουργώντας τον οικισμό του Κόρφου.

Το Σοφικό είναι επίσης γνωστό και για τη μακραίωνη ιστορία του, με γνωστότερη την περίοδο της Επανάστασης του 1821, όταν πρωταγωνίστησε στα επαναστατικά γεγονότα της Κορινθίας, με σημαντικότερη στιγμή την ανάδειξή του σε πρωτεύουσα της Επαναστατικής Κυβέρνησης.

Η ταμπέλα Αγγελόκαστρο-Λίμνες-Μυκήνες μας ενημέρωσε για τη συνέχεια της πορείας μας. Ο επαρχιακός δρόμος Μονή Ταξιαρχών-Κάτω Αλμυρή διασχίζει χαμηλούς λόφους, οι οποίοι εξακολουθούν να σκεπάζονται από καταπράσινα εύρωστα πεύκα και θάμνους μέχρι το Αγγελόκαστρο.

Αφήνοντας πίσω μας το Αγγελόκαστρο ο δρόμος γίνεται τόσο στενός που μοιάζει με φαρδύ μονοπάτι, παρά με αυτοκινητόδρομο και το τοπίο αλλάζει εντελώς. Γύρω μας απλώνονταν χωράφια με κατακίτρινα από την ξεραΐλα αγριόχορτα και αγκάθια.

Στα χαμηλά υψωματάκια άρχισαν να εμφανίζονται μαντριά και στάνες, ενώ η έλλειψη υψηλών δέντρων ήταν πλέον εμφανής. Ήμασταν εντελώς μόνοι οδηγώντας σε ένα τοπίο, στο οποίο επικρατούσε το χρώμα της ώχρας στα χωράφια, οι χαμηλοί αραιοί θάμνοι και οι λόφοι με τους πετρώδεις σχηματισμούς, με μόνους κατοίκους της περιοχής τα κατσίκια και τα πρόβατα. Οι στάνες είναι φτιαγμένες γύρω από κάποιο μεγάλο δέντρο, σπάνιο πλέον είδος σε αυτό το τοπίο, για να προσφέρει σκιά στα ζώα που μαζεύονται γύρω του.

Μπανίσαμε και εμείς ένα μεγάλο δέντρο μόνο του, ανάμεσα στα ξεροχώραφα, δίπλα σε ένα μαντρί και κάναμε την πρώτη μας στάση για κολατσιό. Μετά από μια στροφή πέσαμε από το πουθενά, στο πρώτο μας μποτιλιάρισμα…

Οι Λίμνες είναι απλωμένες στον λόφο, αλλά ο δρόμος δεν περνάει μέσα από το χωριό. Γύρω στα 20 χιλιόμετρα μας χώριζαν πλέον από το Άργος. Μετά τα Πρόσυμνα και το Νέο Ηραίο, πίσω από τα χωράφια με τα εσπεριδοειδή φάνηκε ο λόφος με το Κάστρο Λάρισας Άργους και συνειδητοποιήσαμε ότι μπαίναμε πλέον στο Άργος. Το διασχίσαμε τάχιστα βάζοντας πλώρη για το Άστρος.

Μετά το Άργος και για περίπου 70 Km ο στενός δρόμος που οδηγεί προς Άστρος και Λεωνίδιο είναι μια δύσκολη διαδρομή, με συνεχείς στροφές. Τη ζαλάδα και το ανακάτεμα στο στομάχι αντισταθμίζει η όμορφη θέα, αφού ο επαρχιακός δρόμος κινείται διαρκώς δίπλα στη θάλασσα, ενώ δαντελωτές ακτές ξεδιπλώνονται μετά από κάθε στροφή. Λίγο μετά το Κιβέρι, η Αργολίδα δίνει τη σκυτάλη στην Αρκαδία.

Στο Άστρος είχα πάει σε μικρή ηλικία και δε θυμόμουν τίποτα απολύτως από την πόλη. Σίγουρα όμως θυμόμουν ότι έπαιξε σημαντικό ρόλο στην Επανάσταση, αφού στις 29 Μαρτίου του 1823 συγκροτήθηκε εδώ η Β΄ Εθνική Συνέλευση, με την προεδρία του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, ώστε να ψηφιστεί η αναθεώρηση του πρώτου Ελληνικού Συντάγματος της Επιδαύρου.

Δεν υπήρχε χρόνος διαθέσιμος για περιήγηση στην πόλη του Άστρους. Θέλαμε όμως να δούμε την παραλία του παράλιου Άστρους, το οποίο αποτελεί σημαντικό καλοκαιρινό θέρετρο, για πολλούς κατοίκους των γύρω νομών και όχι μόνο, αφού τα τελευταία χρόνια ακούγεται πολύ συχνά ως επιλογή για διακοπές ή μικρές αποδράσεις του Σαββατοκύριακου.

Ένα μεγάλο τμήμα του παράλιου Άστρους είναι χτισμένο αμφιθεατρικά στον λόφο που δεσπόζει με την παρουσία του στη μια άκρη της μεγάλης παραλίας, ενώ το μεσαιωνικό Κάστρο στην κορυφή αποτελεί πόλο έλξης για τους επισκέπτες, προσφέροντας όμορφη θέα. Ο λόφος “Νησί” είναι μια μικρή χερσόνησος αστεροειδούς σχήματος, εξ ου και το όνομα της πόλης, πάνω στον οποίο βρίσκονται χτισμένα όμορφα σπίτια με κόκκινες στέγες και αναμφίβολα αποτελεί ένα γραφικό κομμάτι του παράλιου Άστρους.

Οι παραλίες τέτοιου στυλ όμως απέχουν πολύ από τα γούστα και την αισθητική μας και πολύ δύσκολα θα επιλέγαμε να κάνουμε το μπάνιο μας εδώ.

Αντιθέτως η βόλτα στον λόφο “Νησί” και η επίσκεψη στο Kάστρο με την πανοραμική θέα, θα μας ενδιέφερε ιδιαιτέρως, αν το Άστρος αποτελούσε μέρος του προγράμματος αυτού του οδοιπορικού που μόλις είχε ξεκινήσει.

Συνεχίσαμε με χαμηλές ταχύτητες και ακόμα περισσότερες στροφές μπαίνοντας στην πρωτεύουσα της Τσακωνιάς, το Λεωνίδιο. Είναι χαρακτηρισμένος παραδοσιακός οικισμός, στην κοιλάδα του Δαφνώνα, με ιστορικά διατηρητέα μνημεία, αρχοντικά και Πύργους. Στην πλάτη του Λεωνιδίου υψώνεται ένας απότομος κατακόκκινος βράχος, σήμα κατατεθέν της μικρής κωμόπολης,

ενώ προς την άλλη πλευρά απλώνεται ο εύφορος κάμπος, ο οποίος τροφοδοτεί το Λεωνίδιο με κηπευτικά (είναι γνωστή η Τσακώνικη μελιτζάνα), ελιές και άλλα φρούτα.

Στο ύψωμα που δεσπόζει της πόλης σώζονται τρεις χαρακτηριστικοί ανεμόμυλοι.

Ο κεντρικός πάνστενος δρόμος είναι η περατζάδα του Λεωνιδίου. Σε αυτόν τον δρόμο στριμώχνονται αυτοκίνητα και διαβάτες και εδώ βρίσκονται συγκεντρωμένα όλα τα εμπορικά καταστήματα, τα καφενεία, οι καφετέριες και οι φούρνοι, ενώ λίγο πιο πέρα δεσπόζει η κεντρική πλατεία της κωμόπολης.

Αφήσαμε το αυτοκίνητο στον δημόσιο χώρο στάθμευσης, ο οποίος βρίσκεται δίπλα στον χείμαρρο Δαφνώνα που διασχίζει το Λεωνίδιο και πήραμε να περπατάμε τον κεντρικό δρόμο, ο οποίος ετούτη την ώρα ήταν γεμάτος από κόσμο και διερχόμενα αυτοκίνητα.

Στα στενά δρομάκια είδαμε όμορφα δίπατα και τρίπατα αρχοντικά, με πλακόστρωτες αυλές. Η πατρίδα του ζωγράφου Βαρβέρη, του Τσούχλου, του ποιητή Κώστα Ουράνη, του Σαραντάρη και άλλων αξιόλογων προσώπων έσφυζε από ζωή. Αρκετοί ηλικιωμένοι Τσάκωνες γέμιζαν τα παραδοσιακά καφενεία, αλλά και πολλοί επισκέπτες κυκλοφορούσαν, μπαινοβγαίνοντας στα εμπορικά μαγαζιά ή τους φούρνους της κωμόπολης.

Από τα αρχοντικά που σώζονται ως σήμερα, ο Πύργος του Τσικαλιώτη είναι ένα σημαντικό διατηρητέο μνημείο της Τουρκοκρατίας, που χρονολογείται περίπου στα 1808. Είναι από τα πλέον ιστορικά μνημεία της Πελοποννήσου που ανοικοδομήθηκε από τον Κωνσταντίνο Τσικαλιώτη, ο οποίος ως μέλος της Φιλικής Εταιρείας προσέφερε πάρα πολλά χρήματα και εφόδια στον αγώνα της Απελευθέρωσης.

Είχε μεσημεριάσει και ο χρόνος μας πίεζε να συνεχίσουμε το ταξίδι μας. Κάναμε προμήθειες από έναν φούρνο και αναχωρήσαμε περνώντας τη γέφυρα του χειμάρρου Δαφνώνα. Είδαμε στα δεξιά μας να εκτίθεται ένας παλιός οδοστρωτήρας, αλλά δεν πρόλαβα να τον φωτογραφίσω.

Αφήσαμε οριστικά πίσω μας το Λεωνίδιο ακολουθώντας την επαρχιακή οδό Απιδέων-Λεωνιδίου. Κάποια ξέφωτα κατά τη διάρκεια της διαδρομής, μας χάρισαν πανοραμική θέα στην κωμόπολη.

Ανηφορίζαμε και όλο ανηφορίζαμε…

Στο απέναντι βουνό βλέπαμε τον δρόμο σαν μαχαιριά να σχίζει το τοπίο στα δύο

και από την κορυφή πήραμε την τελευταία πανοραμική φωτογραφία του Λεωνιδίου. Ύστερα το χάσαμε από τα μάτια μας, αφού η ψηλή βουνοκορφή μπήκε ανάμεσά μας.

Πιάσαμε την κατηφόρα.

Το τοπίο βραχώδες και άγριο, ο δρόμος στενός σαν μονοπάτι. Στροφές κι άλλες στροφές! Τεράστιες κατακόκκινες σπηλιές, σαν κακοφορμισμένες πληγές σημάδευαν το κορμί του απέναντι βουνού.

Σε ένα ύψωμα συναντήσαμε δύο ζευγάρια παγκάκια να κοιτάζουν το “άπειρο”. Ποιος άραγε είχε τη φαεινή ιδέα να βάλει αυτά τα παγκάκια στην άκρη του πουθενά?

Η απορία μας λύθηκε μερικά λεπτά αργότερα, αφού είδαμε την ταμπέλα που έγραφε: Τσιτάλια.
Τα Τσιτάλια χτισμένα σε ένα οροπέδιο του Πάρνωνα είναι ένα μικρό, μικρούτσικο χωριό 10 χιλιόμετρα νότια του Λεωνιδίου. Το χωριό περιτριγυρίζεται από χωράφια με ελιές και αμπέλια.

Συνεχίσαμε προς Πυργούδι και Πελετά. Τα Πελετά είναι πραγματικά ένα πολύ όμορφο χωριό της νότιας Κυνουρίας. Είναι κεφαλοχώρι σε ένα μεγάλο και άγονο οροπέδιο του Πάρνωνα. Η πέτρα αποτέλεσε την πρώτη ύλη με την οποία οι κάτοικοι του χωριού μπόρεσαν να οικοδομήσουν τις κατοικίες τους. Έτσι περνώντας με το αυτοκίνητο μέσα από το χωριό είδαμε παλιά διώροφα πέτρινα σπίτια, με περίτεχνα σκαλιστά κάγκελα στα μικρά μπαλκόνια τους. Η περιοχή έχει αμπέλια που παράγουν το ονομαστό Πελετιώτικο κρασί. Επίνειο του χωριού είναι τα Πούλιθρα.

Είχαμε ακόμα αρκετά χιλιόμετρα δύσκολης διαδρομής μέχρι το χωριό του Γέρακα που αποτελούσε τον πρώτο ταξιδιωτικό μας στόχο. Το τοπίο ήταν φανταστικό, γεμάτο εναλλαγές και διαφορετικές εικόνες, οι οποίες μας κρατούσαν σε εγρήγορση, τροφοδοτώντας συνεχώς την περιέργειά μας, για το τι θα ανταμώσουμε στη συνέχεια. Μέχρι ζώνες διάβασης αποδημητικων πουλιών και έλατα απαντήσαμε στο ταξίδι μας.

Συνεχίσαμε να καταπίνουμε κι άλλα χιλιόμετρα κι άλλες εικόνες! Μετά τον Λαμπόκαμπο και πριν τη Ρειχιά, ο δρόμος διατρέχει ένα οροπέδιο και κάναμε μια μικρή στάση. Τριγύρω βουνά! Στη δεξιά κορυφογραμμή απλώνονταν ανεμογεννήτριες στη σειρά.

Για πολλά χιλιόμετρα ταξιδεύαμε μόνοι μας. Δεν είχαμε συναντήσει ψυχή στον δρόμο, ούτε καν κατσίκια ή πρόβατα.

Τα χιλιόμετρα είχαν αρχίσει να μαζεύονται. Πριν λίγη ώρα είχαμε αφήσει πίσω μας την ταμπέλα που έγραφε: Γέρακας. Πίσω από τα λιόδεντρα, πάνω στον λόφο φάνηκαν επιτέλους τα πρώτα σπίτια του χωριού.

Ο στενός δρόμος, μας πέρασε μέσα από το χωριό.

Στρίψαμε σε ένα μικρό στενάκι που οδηγούσε στον περίβολο της εκκλησίας της Κοίμησης της Θεοτόκου. Από εδώ το χωριό απλώθηκε μπροστά στα μάτια μας χωρισμένο σε γειτονιές, που παίρνουν το όνομά τους από το επίθετο της οικογένειας που κατοικεί εκεί. Π.χ. τα Λαυκαίϊκα, τα Κρητικαίϊκα, τα Καραγιαναίϊκα ή τα Τζώρτζαίϊκα κ.λ.π.

Η εκκλησία ήταν κλειστή. Κάναμε μια μικρή γυροβολιά στον χώρο, είδαμε το Κοιμητήριο και τη θέα στο απέναντι βουνό, μπήκαμε στο αυτοκίνητο και αναχωρήσαμε για το Λιμάνι του Γέρακα.

Ο Λιμήν Ιέρακα είναι ένα μικρό παραθαλάσσιο χωριό χτισμένο μέσα στην αγκαλιά ενός φιόρδ, στις ανατολικές ακτές του νομού Λακωνίας. Ο δρόμος βολοδέρνει κατρακυλώντας ανάμεσα σε χωράφια και ξεροτράχαλους λόφους, πριν καταλήξει οριστικά στο γραφικό λιμανάκι. Ο Γέρακας ή Ιέραξ, όπως ονομαζόταν κατά τα βυζαντινά χρόνια αποτέλεσε τον ναυτικό σταθμό των Βυζαντινών για την καταπολέμηση των Σαρακηνών, αλλά και αγκυροβόλιο Υδραίων και Σπετσιωτών εμπόρων.

Κατηφορίζοντας τον λόφο, ο δρόμος σκάει πρώτα στην απόληξη του φιόρδ, εκεί που η θάλασσα έχει μετατραπεί σε λιμνοθάλασσα και σημαντικό υγροβιότοπο, ο οποίος αποτελεί καταφύγιο, αλλά και σταθμό μετανάστευσης αποδημητικών πουλιών. Υπάγεται στο δίκτυο Νatura 2000 και είναι πολύ πιθανό να συναντήσει κάποιος, ερωδιούς και άλλα είδη της φτερωτής πανίδας.

Το λιμανάκι με τα λιγοστά σπίτια είναι ένα ήσυχο, γραφικό ψαροχώρι με ενοικιαζόμενα δωμάτια και ψαροταβέρνες πάνω στη θάλασσα. Ο κόσμος ήταν ελάχιστος, γεγονός που μας χαροποίησε ιδιαιτέρως.

Φτάσαμε με το αυτοκίνητο στο τέλος της διαδρομής, εκεί που βρίσκεται το αγροτικό ιατρείο και υπάρχει άπλωμα για να παρκάρεις. Το χωριουδάκι δεν έχει παραλία. Βουτάς από την προβλήτα κατευθείαν στα βαθιά νερά, του ασφαλούς και απάνεμου λιμανιού, το οποίο βρίσκεται στην αρχή του στομίου του τεράστιου φιόρδ. Φορέσαμε μαγιό επιτόπου και γρήγορα κάναμε το μεγάλο βήμα, για να βρεθούμε στα αναζωογονητικά νερά αυτής της μεγάλης γαλάζιας πισίνας. Μπροστά μας περνούσε ένα μικρό πλεούμενο και δίπλα μας λικνίζονταν απαλά, τα λιγοστά ιστιοφόρα και οι ψαρόβαρκες των κατοίκων του οικισμού.

Ήταν τέτοια η δροσιά που πήραμε από τη βουτιά μας, που όλη η κούραση και η κάψα του ταξιδιού έφυγαν μονομιάς από πάνω μας. Ντυθήκαμε και ανανεωμένοι περπατήσαμε κατά μήκος του τσιμεντοστρωμένου δρόμου, πάνω στον οποίο απλώνουν τα τραπεζάκια τους οι λιγοστές ψαροταβέρνες του χωριού. Ηρεμία, αυθεντικότητα και γραφικότητα χαρακτηρίζουν τον οικισμό, ο οποίος σκαρφαλώνει νωχελικά στον λοφίσκο. Στο ψηλότερο σημείο ξεχωρίζει η εκκλησία των Αγίων Αναργύρων.

Αφού είχαμε δροσιστεί και είχαμε αναλάβει δυνάμεις, πριν φάμε, είπαμε να ξαναζεσταθούμε και να αναψοκοκκινήσουμε ξανά, αφού ο επόμενος στόχος ήταν η περιήγηση στην αρχαία πόλη του Ζάρακα, η οποία απλώνεται στην κορυφή του λόφου, πάνω από το φιόρδ του Λιμένα του Γέρακα.

Μπήκαμε πάλι στο αυτοκίνητο και ακολουθήσαμε έναν μικρό, ανηφορικό τσιμεντοστρωμένο δρόμο, ο οποίος τελειώνει στα τελευταία σπίτια της μιας άκρης του χωριού. Από εκεί ξεκινάει καλοσχηματισμένο μονοπάτι, το οποίο οδηγεί στην αρχαία πόλη.

Η ζέστη ήταν αφόρητη, αφού ο ήλιος ήταν ακόμα ντάλα πάνω από τα κεφάλια μας. Κανονικά αυτό το εγχείρημα έπρεπε να γίνει αργότερα, να έχει πέσει ο ήλιος και να έχει καταλαγιάσει η πολλή κάψα, αλλά αργότερα εμείς έπρεπε να έχουμε φύγει. Οπότε ή τώρα ή ποτέ.

Ο Ζάρακας ή Ζάραξ ήταν αρχαία πόλη και τα ερείπιά της σήμερα εντοπίζονται στη μικρή χερσόνησο, βόρεια της εισόδου του φιορδ του Λιμανιού του Γέρακα. Ευλίμενον χωρίον ονομάστηκε από τον Παυσανία στο έργο του Λακωνικά, η Ακρόπολη του Ζάρακα.

Πρώτα συναντήσαμε το οχυρωματικό τείχος και πηδώντας πάνω από τις μεγάλες πέτρες μπήκαμε στον αφύλαχτο-μπάτε σκύλοι αλέστε-αρχαιολογικό χώρο.

Τα τείχη της Ακρόπολης και της αρχαίας πόλης σώζονται σε μεγάλο ύψος, στη βόρεια και στη δυτική πλευρά. Το τείχος ενισχυόταν από οκτώ ορθογώνιους τετράγωνους Πύργους. Στην ανατολική πλευρά ορθωνόταν η Ακρόπολη. Το τείχος και η Ακρόπολη κατασκευάστηκαν στους ελληνιστικούς χρόνους, ενώ στη θέση της πόλης έχουν εντοπιστεί ίχνη κατοίκησης από την προϊστορία. Εντός του χώρου της Ακρόπολης έχουν βρεθεί λείψανα τρίκλιτης Βασιλικής.

Ο Παυσανίας περιγράφει ότι το σημαντικότερο κτίριο της περιοχής ήταν ο ναός του Απόλλωνα Κιθαρωδού, αλλά αυτό το κτίριο δεν έχει εντοπιστεί. Επίσης ο Παυσανίας αναφέρει ότι η πόλη πήρε το όνομά της από τον Λακεδαιμόνιο ήρωα Ζάρηκα, που την ίδρυσε μεταξύ 1300 και 1200 π.Χ. Ο Ζάρηκας ή Ζάρακας ήταν γιος του βασιλιά της Καρύστου, Πετραίου. Η αρχαία πόλη και το οχυρωμένο λιμάνι παρέμεναν σε χρήση και κατά τους ρωμαϊκούς και βυζαντινούς χρόνους.

Φτάνοντας στο ψηλότερο σημείο της Ακρόπολης μπορέσαμε να δούμε το στενό στόμιο του όρμου. Οι Ενετοί έκλειναν με μια τεράστια αλυσίδα την είσοδο του φυσικού αυτού λιμανιού, προκειμένου να αποτρέψουν την πρόσβαση σε κουρσάρους και ανεπιθύμητους επισκέπτες. Έτσι το άλλο όνομα του Λιμανιού του Γέρακα είναι Porto Cadena (Λιμάνι της Αλυσίδας).

Μια άλλη ονομασία του Γέρακα είναι Porto delle Botte (Λιμάνι των Βαρελιών) καθώς από εδώ γινόταν η εξαγωγή του κρασιού Μalvasia της Μονεμβασιάς.

Μόνο από εκεί ψηλά μπορέσαμε να κατανοήσουμε πλήρως, πως αυτή η λωρίδα της θάλασσας εισχωρεί τόσο βαθιά στη στεριά, σχηματίζοντας ένα κανονικό φιορδ και να υποκλιθούμε στο μεγαλείο της φύσης.

Αυτός είναι και ο λόγος που αυτό το ήσυχο σήμερα λιμανάκι αποτέλεσε κάποτε το κρησφύγετο του Φράγκου αρχιπειρατή, Ρογήρου ντε Λαούρια της Αραγονίας, όταν αποφάσισε να κουρσέψει τη Μονεμβασιά.

Στο πέρασμα τόσων και τόσων χρόνων το φιόρδ του Γέρακα υπήρξε πάντα καταφύγιο και σίγουρη λύση, για όσους ήθελαν να αποφύγουν τις τρικυμίες και τις θαλασσοταραχές που έβρισκαν στη ρώτα τους. Στα “Λόγια της Πλώρης” του Ανδρέα Καρκαβίτσα, ο καπετάν Βαλμάς μαχαίρωσε τον γιο του, όταν η φουρτουνιασμένη θάλασσα απειλούσε να βυθίσει το σκαρί τους. Το αγόρι επέμενε ότι πίσω από τις βραχώδεις ακτές υπάρχει ασφαλές καταφύγιο και ήθελε να τους οδηγήσει εκεί, προστατεύοντάς τους από τα μανιασμένα κύματα.

Χορτάσαμε αρχαία, πανοραμική θέα και ανελέητη ζέστη, στα όρια του εγκεφαλικού. Πήραμε ξανά τον κατήφορο.

Είχε έρθει η ώρα του φαγητού. Επιλέξαμε την ταβέρνα Αύρα, γιατί το μπαλκονάκι με τα τραπεζάκια είχε σκιά τούτη την ώρα. Τα λιγοστά σκαλάκια που οδηγούν στην ταβέρνα χωρίζουν το μπαλκόνι στα δύο και η αριστερή πλευρά με τα πιο πολλά τραπέζια ήταν γεμάτη κόσμο. Στο δεξί τμήμα του μπαλκονιού υπήρχε ένα και μοναδικό τραπέζι και ήταν ευτυχώς ελεύθερο. Εκεί καθίσαμε φυσικά, μακριά και αγαπημένοι από τους υπόλοιπους συνδαιτυμόνες και παραγγείλαμε άμεσα, θαλασσινά πιάτα και σαλάτα χωριάτικη. Εγώ δυστυχώς έφαγα λευκά ζυμαρικά (χωρίς σάλτσα εννοώ) γιατί το στομάχι μου δεν ήταν στα καλά του από το χθεσινοβραδινό φαγητό στον Κόρφο. Ήταν και οι ατελείωτες στροφές όλης της σημερινής διαδρομής που είχαν επιδεινώσει το πρόβλημα και έτσι ήθελα να το “στρώσω” εν όψει και των υπολοίπων ημερών των διακοπών μας. Aπ΄ ότι είπαν, ο σύζυγος και ο γιος, το φαγητό ήταν καλό και οι τιμές φυσιολογικές.

Κατά τις 18:30 σήμανε αναχώρηση για Μονεμβασιά. Από το Λιμάνι του Γέρακα η Νέα Πόλη της Μονεμβασιάς απέχει περίπου 24 χιλιόμετρα και ο δρόμος, στο μεγαλύτερο μέρος του κινείται παραλιακά, προσφέροντας πανέμορφη θέα, ειδικά όταν τον διασχίζεις την ώρα του δειλινού, όπως εμείς.

Το Κritikos rooms στον κεντρικό δρόμο που διασχίζει τη Νέα Πόλη ήταν το κατάλυμα που θα μας φιλοξενούσε για δύο βράδια. Το είχαμε κλείσει τηλεφωνικά, όχι από πλατφόρμα, στα 100 ευρώ το τρίκλινο, χωρίς πρωινό. Η οικοδέσποινα μας υποδέχθηκε ευγενικά και μας έδωσε το κλειδί του διαμερίσματος, το οποίο αποτελούνταν από ένα ευρύχωρο δωμάτιο, με ένα διπλό και ένα μονό κρεβάτι. Είχε χωριστό δωμάτιο κουζίνα, με μεγάλο ψυγείο και τραπέζι φαγητού, χωλ και άνετο μπάνιο. Ήταν διακοσμημένο με παλαιάς αισθητικής έπιπλα, αλλά καθαρό. Σε αυτό το ταξίδι δεν μας ενδιέφεραν τα πολυτελή, μοντέρνα καταλύματα, αφού θα μας “έβλεπαν” μόνο για ένα μπάνιο και έναν ύπνο. H τιμή και η καθαριότητα ήταν οι δύο σημαντικοί παράγοντες, που καθόρισαν την επιλογή των καταλυμάτων όλου του ταξιδιού. Πάντως για την ιστορία το Κritikos rooms έχει βαθμολογία στο booking 9,3 στα 219 reviews. Eίχε δωρεάν parking για το αυτοκίνητο και πάντα σε ένα τραπεζάκι στην είσοδο υπήρχαν φρέσκα και λαχταριστά σύκα, που περίμεναν τους ενοίκους για να τους γλυκάνουν.

Τακτοποιηθήκαμε, μπανιαριστήκαμε, στολιστήκαμε και βουρ για βραδινή βόλτα στο Κάστρο της Μονεμβασιάς. Διασχίσαμε τη γέφυρα των 400 μέτρων, που ενώνει τον Βράχο με την ενδοχώρα και ελπίζαμε να σταθούμε τυχεροί βρίσκοντας parking, κάπου στον μήκους ενός χιλιομέτρου δρόμο, που οδηγεί στην Πύλη της Καστροπολιτείας. Όχι τίποτε άλλο, αλλά ποιος συνωστίζεται στο μικρό λεωφορειάκι που εκτελεί το συγκεκριμένο δρομολόγιο, ανά μισή ώρα, φέρνοντας παστωμένους σαν σαρδέλες, τους επίδοξους εξερευνητές του Κάστρου της Μονεμβασιάς. Εγώ για να είμαι ειλικρινής διατηρούσα μηδενικές ελπίδες εύρεσης parking και ήμουν διατεθειμένη να κάνω τη διαδρομή από τη Νέα Πόλη μέχρι την Πύλη με τα πόδια, παρά να στριμωχτώ μέσα στο λεωφορείο. Οι άλλοι δύο συνταξιδιώτες όμως ήταν ανένδοτοι και δεν περνούσε καν από το μυαλό τους η σκέψη, ότι δεν θα βρεθεί θέση παρκαρίσματος. Τελικά, για άλλη μια φορά επικράτησε η κωλοφαρδία-τύχη-πώς γίνεται ρε φίλε και πάντα βρίσκει parking-του συζύγου και όλοι ήμασταν ενθουσιασμένοι και χαρούμενοι, αφού γλιτώσαμε από άσκοπες και κουραστικές καταστάσεις, που συνήθως συνοδεύουν τη διαδικασία παρκαρίσματος, σε πολυσύχναστα μέρη, μέρες και ώρες αιχμής.

Στην Πύλη εισόδου δύο μεγάλες ταμπέλες συνιστούσαν τη χρήση μάσκας εντός του Κάστρου. Εμείς μπήκαμε αεράτοι, αλλά μόλις είδαμε τον κόσμο να συνωστίζεται στον κεντρικό δρόμο-περατζάδα, τσουπ τις κοτσάραμε, μέχρι που απομακρυνθήκαμε από το πλήθος, αρχίζοντας να βολτάρουμε στα απόμακρα, υποφωτισμένα καλντερίμια, τα οποία διακλαδώνονται προς κάθε πιθανή και απίθανη κατεύθυνση.

Περίτεχνες ξύλινες πόρτες, ανθισμένες αυλές, φουντωτές βουκαμβίλιες σκαρφαλωμένες σε πέτρινους τοίχους ή εγκαταλελειμμένα αρχοντόσπιτα, φαναράκια που φώτιζαν με λιγοστό φως τα δρομάκια δημιουργούσαν μια ατμόσφαιρα παραμυθένια και εξωπραγματική.

Φτάσαμε μέχρι το τέλος της πόλης και είδαμε το φωτισμένο ανατολικό τείχος του Κάστρου.
Πλασμένη από πέτρα, θάλασσα, ήλιο και ιστορία η Μονεμβασιά δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο. Καμάρες, αδιέξοδα, ανηφορικά σκαλιά, στενά περάσματα, μικροσκοπικές αυλίτσες πλάθουν τον ιστό της Καστροπολιτείας. Πολλά αρχοντικά έχουν μετατραπεί σε ξενοδοχεία και καλόγουστα καφέ, τα οποία παραδόξως δεν είχαν πολύ κόσμο να συνωστίζεται, αντιθέτως τα τραπεζάκια ήταν λίγα, η μουσικούλα σε χαμηλούς τόνους και ο κόσμος, τόσος όσος έπρεπε, για να ευχαριστηθεί κάποιος την όμορφη, ζεστή βραδιά.

Επιστρέψαμε στην περατζάδα όταν πια ο κόσμος είχε λιγοστέψει. Τα εμπορικά καταστήματα μάζευαν τους πάγκους με την πραμάτεια τους και ετοιμάζονταν να κλείσουν, τα εστιατόρια και τα καφενεδάκια της πλατείας είχαν και αυτά χαλαρώσει από πελάτες.

Κρέπα και παγωτό στο χέρι για τον σύζυγο και τον γιο και καθισιό στα σκαλάκια κάποιας ανηφορίτσας για χάζεμα. Εγώ δίαιτα, λόγω στομαχιού. Μεσάνυχτα και κάτι πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για το αυτοκίνητο. Ήταν ώρα να αφήσουμε για λίγο την αρχόντισσα και να ξεκουραστούμε. Εξ άλλου η επόμενη μέρα θα ήταν όλη δική της!

 

[psilos3]

Καταπληκτικό οδοιπορικό σε συνδυασμό πάντα με την απολαυστική γραφή της @Klair
Είμαι σίγουρος ότι αυτή η ιστορία θα φέρει πολλές ιδέες και πολλά επικείμενα ταξίδια. Εξάλλου ο συγκεκριμένος νομός συνίσταται για κάτι τέτοιο.
Προσωπικά έχω δει ελάχιστα πράγματα, τη Μονεμβασιά, το Γέρακα και λίγο από χωριά, οπότε περιμένω με ανυπομονησία τη συνέχεια!

 

[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Κ]

Όταν γράφει η @Klair πραγματικά η ανάγνωση της είναι απόλαυση. Σαν την συγγραφή της δεν έχει, κατά την άποψή μου, στις ιστορίες του forum.
Βρέθηκα κι εγώ το ίδιο διάστημα στο νόμο, για 1 μέρα, 3 φορά, όπου έμεινα στο κόλπο του Οιτύλου, είδα ξανά μια το Γερολιμενα. Περιμένω με αγωνία και γλυκιά νοσταλγία τη συνέχεια. Όσο για το οδοιπορικό σου μέχρι να φτάσεις ιδιαίτερο,είδες και αρκετά έως εκεί αντί να πήγαινες από την πεπατημένη. Είδες και ελαχιστα την πόλη μου! (Άργος).

ΥΓ. @psilos3 χρωστάς ακόμα την ιστορία από το Μπέργκαμο!

 

[EviTan]

Πω Πωωω... τι όμορφα μέρη! και τι ωραία η αφήγηση!!! Αυτή τη Μονεμβασια , πόσο άχτι την έχω να πάω... Νύχτες μαγικές κι ονειρεμένες φαντάζομαι! Περιμένω την συνέχεια!

 

[Señor_Nada]

Προφανώς like σε όλα.

Περιμένω να διαβάσω την άποψή σου για ένα μέρος. Είμαι περίεργος να δω τι θα γράψεις!

Γενικά τα αρχαία στην Λακωνία μοιάζουν παρατημένα και απαξιωμένα. Ντροπιαστικές εικόνες, θα ήταν αστείο να χρεώνουν είσοδο.

 

[Klair]

Καταπληκτικό οδοιπορικό σε συνδυασμό πάντα με την απολαυστική γραφή της @Klair

@psilos3 Σε ευχαριστώ πολύ για το όμορφο σχόλιο!

Είμαι σίγουρος ότι αυτή η ιστορία θα φέρει πολλές ιδέες και πολλά επικείμενα ταξίδια. Εξάλλου ο συγκεκριμένος νομός συνίσταται για κάτι τέτοιο.

Μακάρι αυτή η ιστορία να εμπνεύσει κι άλλους ταξιδιώτες, να δώσει ερεθίσματα και ιδέες για πολλά ταξίδια στον νομό Λακωνίας, ο οποίος είναι αστείρευτος και να γραφτούν κι άλλες ιστορίες.

Προσωπικά έχω δει ελάχιστα πράγματα, τη Μονεμβασιά, το Γέρακα και λίγο από χωριά, οπότε περιμένω με ανυπομονησία τη συνέχεια!

Ελπίζω η συνέχεια να σου δώσει ιδέες και να αποτελέσει ισχυρό κίνητρο για μια νέα επίσκεψη στην περιοχή. Πραγματικά αξίζει να της αφιερώσεις λίγο από τον ταξιδιωτικό σου χρόνο!

 

[Klair]

Όταν γράφει η @Klair πραγματικά η ανάγνωση της είναι απόλαυση. Σαν την συγγραφής δεν έχει, κατά την άποψή μου, στις ιστορίες του forum.

@ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Κ Τι να πω εγώ τώρα μετά από αυτό το σχόλιο! Κάθε φορά με συγκινείς αφάνταστα και σε ευχαριστώ πολύ γι΄ αυτό!

Βρέθηκα κι εγώ το ίδιο διάστημα στο νόμο, για 1 μέρα, 3 φορά, όπου έμεινα στο κόλπο του Οιτύλου, είδα ξανά μια το Γερολιμενα. Περιμένω με αγωνία και γλυκιά νοσταλγία τη συνέχεια.

Ελπίζω η συνέχεια να εξακολουθήσει να σου προσφέρει προσμονή και γλυκιά νοσταλγία!

Όσο για το οδοιπορικό σου μέχρι να φτάσεις ιδιαίτερο,είδες και αρκετά έως εκεί αντί να πήγαινες από την πεπατημένη. Είδες και ελαχιστα την πόλη μου! (Άργος).

Ναι, είδαμε και καταευχαριστηθήκαμε πανέμορφα και ιδιαίτερα τοπία, εκτός της πεπατημένης, ακολουθώντας αυτή τη διαδρομή, η οποία επιλέχθηκε για αυτόν ακριβώς τον λόγο. Θέλαμε να είναι ένα πραγματικό οδοιπορικό, με εκπλήξεις και εναλλαγές εικόνων να μας βομβαρδίζουν ακατάπαυστα μέχρι τον τελικό προορισμό, το Λιμάνι του Γέρακα.

 

[Klair]

Πω Πωωω... τι όμορφα μέρη! και τι ωραία η αφήγηση!!! Αυτή τη Μονεμβασια , πόσο άχτι την έχω να πάω... Νύχτες μαγικές κι ονειρεμένες φαντάζομαι! Περιμένω την συνέχεια!

@EviTan Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια και εύχομαι να πραγματοποιηθεί σύντομα η επιθυμία σου και να ζήσεις στη Μονεμβασιά, τις μαγικές και ονειρεμένες νύχτες που φαντάζεσαι. Να μείνεις σε ξενοδοχείο μέσα στο Κάστρο, για ακόμα περισσότερη μαγεία και μυστηριακή ατμόσφαιρα!

 

[Klair]

Προφανώς like σε όλα.

@Señor_Nada Σε ευχαριστώ πολύ!

Περιμένω να διαβάσω την άποψή σου για ένα μέρος. Είμαι περίεργος να δω τι θα γράψεις!

Μου τσιγκλάς την περιέργεια σε αφάνταστο βαθμό, για το μέρος που περιμένεις τη γνώμη μου, αλλά δε θέλω να μου πεις ποιο είναι. Θα το συζητήσουμε όταν έρθει η ώρα του, στη συνέχεια της ιστορίας.

Γενικά τα αρχαία στην Λακωνία μοιάζουν παρατημένα και απαξιωμένα. Ντροπιαστικές εικόνες, θα ήταν αστείο να χρεώνουν είσοδο.

Στη συνέχεια έχω πολλά ακόμα να "σούρω" για το κεφάλαιο: Λακωνία+αρχαία

 

[Smaragda53]

Ωραίο ταξίδι κι όπως πάντα εξαιρετική περιγραφή! Πηγαίνοντας στον Γέρακα (εμείς το λέγαμε Γεράκι δεν ξέρω γιατί, πριν μερικά χρόνια που είχα πάει με ιστιοπλοικό), πας, πας, πας και σιγά-σιγά καταλαβαίνεις ότι έχεις μπει σ΄ένα φιορδ κανονικότατο και πολύ μακρύ. Από την ανοικτή θάλασσα είναι πολύ δύσκολο να βρεις το άνοιγμα για το φιορδ, εμείς ευτυχώς είχαμε εξασκημένο "καπετάνιο"! Κάναμε μπάνιο στο μώλο και παρ΄ολίγο να μας χτυπήσει το ιπτάμενο δελφίνι που ερχόταν ολοταχώς από τη γωνία και δε φαινόταν! Φάγαμε στα ταβερνάκια, κάναμε βόλτα στη λίμνη που είναι πραγματικός βιότοπος, αλλά το καλύτερο ήταν όταν το δεύτερο βράδυ μας στρίμωξαν όλους σε μια καρότσα ενός τρίκυκλου και μας ανέβασαν στο χωριό που γινόταν πανηγύρι! Τι ωραία που ήταν προ κορωνοιού και δεν το καταλαβαίναμε οι ανόητοι! Στη Μονεμβασιά πρώτη φορά πήγες? Αξίζει να μείνεις μέσα στο κάστρο και να πας άλλες εποχές κι όχι καλοκαίρι.