Grerena
Member
- Μηνύματα
- 1.407
- Likes
- 19.805
- Επόμενο Ταξίδι
- Μαδρίτη πάλι :)
- Ταξίδι-Όνειρο
- Tromso, Las Vegas
Περιεχόμενα
Λονδίνου συνέχεια: “ΕΝΑ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΠΟΛΥ … BRITISH!!!”
Υπάρχουν ορισμένα μέρη που πρέπει να επισκεφτούμε με τα παιδιά μας, τόσο για να μάθουν εκείνα τα πράγματα που θα τους διευρύνουν το μυαλό και την αντίληψη όσο και για να αποκτήσουν την αίσθηση της Ιστορίας. Ένα από τα καλύτερα μέρη για να το κάνουμε αυτό κατά τη γνώμη μου είναι το Βρετανικό μουσείο.
Σειρά λοιπόν είχε το Βρετανικό μουσείο, στο οποίο φτάσαμε ομολογουμένως λίγο αργά, δηλ. λίγο μετά τις 3:30. Είχαμε περίπου μία ώρα και κάτι στη διάθεσή μας γιατί το μουσείο έκλεινε στις 5:00. Ο χρόνος ήταν λίγος αλλά προλαβαίναμε να δούμε τα βασικά.
Όσο κλασικό είναι το κτίριο εξωτερικά, τόσο σύγχρονο, μοντέρνο είναι το κεντρικό αίθριο που συναντάς μπαίνοντας. Φανταστικό!
Τα μάρμαρα του Παρθενώνα φιλοξενούνται σε μια μεγάλη κεντρική αίθουσα σε πολύ περίοπτη θέση του μουσείου.
Παρόλο που αυτά ήταν ο βασικός λόγος που πήγα στο μουσείο ... με παραξένεψε που τα είδα εκεί. Ίσως γιατί την τελευταία φορά που πήγα στο δικό μας, το μουσείο της Ακρόπολης και είδα τα ... υπόλοιπα μάρμαρα, σε μια φωτεινή αίθουσα να "αγναντεύουν" την Ακρόπολη, μου φάνηκαν πιο ταιριαστά με το χώρο. Αυτήν την εικόνα είχα στο μυαλό μου και μπορεί ενδόμυχα να περίμενα κάτι ανάλογο.
Η Καρυάτιδα όμως δεν ήταν στον ίδιο χώρο. Αντίθετα ήταν απομονωμένη σε άλλη αίθουσα-διάδρομο σε καθόλου αβανταδόρικη θέση, που έπρεπε να ψάξεις για να τη βρεις. Κρίμα.
Είδαμε και πολλά Αιγυπτιακά ...
είδαμε και τη στήλη της Ροζέτας...
Αυτή η περίφημη στήλη της ροζέτας εμένα προσωπικά με εντυπωσίασε πολύ. Όσοι έχουν πάει στο Βρετανικό θα τη γνωρίζουν, γιατί βρίσκεται και στην πρώτη αίθουσα με το που μπαίνεις μέσα και έχει πολύ κόσμο γύρω της που δυσκολεύεσαι να τη δεις. Πρόκειται για μια πέτρινη πλάκα (που λέγεται στήλη Ροζέτας) που ανακάλυψαν οι στρατιώτες του Ναπολέοντα στην Αίγυπτο και έδωσε την ευκαιρία με την τρίγλωσση επιγραφή της (Ελληνικά, αρχαία Αιγυπτιακά και ιερογλυφικά) στους Αιγυπτιολόγους να αποκρυπτογραφήσουν τα αινιγματικά ιερογλυφικά.
Βγήκαμε έξω στις 5:00 η ώρα με σημάδια κούρασης. Καθίσαμε λίγο στα σκαλοπάτια του μουσείου κάνοντας ένα διάλειμμα για snack και καφέ και για να πάρουμε λίγο δυνάμεις. Ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι η ώρα είχε περάσει και ίσα που προλαβαίναμε να πάμε στο μουσείο του Bond. Του….James Bond.
Είπαμε….. είχα έφηβους μαζί μου! Τελευταία είσοδος για το μουσείο ήταν στις 6:00 και το μουσείο θα έκλεινε στις 7:00. Με τα πόδια λοιπόν και με τη βοήθεια του δορυφόρου φτάσαμε στις 5:59 στο ταμείο του μουσείου. Οκ! Το προλάβαμε. Ήταν κοντά. Μόλις 10’ περπάτημα. Ούτε Λονδρέζα δεν κυκλοφορεί τόσο άνετα και γρήγορα (περιαυτολογούσα από μέσα μου). Μεγάλο δώρο μου έχει κάνει αυτή η τεχνολογία με το gps!
Η έκθεση που θα βλέπαμε είχε τίτλο: “Bond in motion” και φιλοξενούνταν στο London film museum.
Αυτήν την επίσκεψη τη φοβόμουνα λίγο. Σκεφτόμουν ότι ήταν μια τουριστική παγίδα. Τα παιδιά όμως μου το ζήτησαν. Ήταν μια έκθεση που περιλάμβανε πολλά από τα οχήματα, που είχαν χρησιμοποιήσει όλοι οι James Bond στις ταινίες. Εξού και το “in motion” Πολλά από αυτά ήταν τρακαρισμένα και μισοδιαλυμένα. Είχε και μoτοσυκλέτες, είχε και κάποια ρούχα του James (όπως το σμόκιν του Daniel Greg στο Casino Royal, ματωμένο), διαβατήρια, «license to kill» και πολλά gadget που χρησιμοποιούσε. Υπήρχαν video - spot με σκηνές δράσης και φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει και η φοβερή μουσική. Τελικά δεν ήταν άσχημο. Μου άφησε καλές εντυπώσεις.
Το πιο χαβαλεδιάρικο απ’ όλα ήταν όταν στο τέλος της έκθεσης υπήρχαν ρούχα τύπου σμόκιν, τα οποία μπορούσαμε να τα φορέσουμε και σε πόζα αλλά James Bond να βγάλουμε φωτογραφία, το οποίο τελικά και κάναμε. Εγώ στη μέση με στραμμένο το περίστροφο μπροστά και τα αγόρια δεξιά και αριστερά με ψυχρό βλέμμα να φυσούν την κάνη του δικού τους όπλου. Πλάκα είχε.
Μάλλον και αυτό άρεσε στα παιδιά. Μεταξύ μας ..…. Και μένα μου άρεσε.
Τώρα τι άλλο είχε το πρόγραμμα; Μα να πάμε φυσικά στο μαγαζί των Games Workshop να αγοράσουμε φιγούρες! Τα μαγαζιά έκλειναν στις 8:00 το βράδυ και το συγκεκριμένο βρισκόταν εκεί κοντά, στην καρδιά του Covent Garden. Αυτό το υποκατάστημα είχα δυσκολευτεί αρκετά να το βρω, ψάχνοντας στο διαδίκτυο. Έβρισκα διφορούμενα στοιχεία σχετικά με τη διεύθυνσή του και με τις ώρες που ήταν ανοιχτό. Ακόμα και στο google street map, που κοίταζα δεν το έβλεπα πουθενά.
Κοιτάζοντας όμως κάποιες παλιές φωτογραφίες, που είχα βγάλει σε προηγούμενο ταξίδι μου, τι να δω; Σε μια από αυτές η βιτρίνα του Games Workshop ήταν φόντο!!! Έτσι, τώρα γνώριζα ακριβώς που είναι και οπότε με σίγουρο βήμα και αέρα Λονδρέζας (πάλι) οδήγησα τα παιδιά στη σωστή διεύθυνση. Βρισκόταν μέσα στην κλειστή αγορά του Covent Garden, στον κάτω όροφο. Γι’ αυτό δεν φαινόταν στο street map, επειδή ήταν στον κάτω όροφο της κλειστής αγοράς. Φτάσαμε γρήγορα. Μόνο που το μαγαζί δεν το βλέπαμε.
«Μα! Στη φωτογραφία εδώ βρισκόταν»!, «Που είναι τώρα»; Τελικά είδαμε ένα οίκημα, που … θα έπρεπε να ήταν το κατάστημα που έψαχνα, αλλά δεν υπήρχε … τίποτα μέσα. Ρώτησα στο διπλανό μαγαζί σχετικά και τελικά μαθαίνουμε ότι είχε μπει …. λουκέτο!
Αυτό ήταν.
Εγώ έφταιγα (κατά τα παιδιά) που δεν ήξερα ότι είχε μπει λουκέτο και δεν τους άφησα να χαλάσουν όλα τους τα λεφτά στην Οξφόρδη. Πάντα η μαμά φταίει! Είναι γνωστό αυτό!
“ΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ ΕΠΕΣΕ”
Βγήκαμε έξω από την αγορά στις οκτώ και κάτι με δύο κουρασμένα, πεινασμένα και λίγο απογοητευμένα παιδιά για τις φιγούρες που δεν ψώνισαν. Μέχρι εδώ ήταν. Δεν θέλανε τίποτα άλλο να δούνε. «Τα ‘παιξαν». Θέλανε να πάνε πια στο ξενοδοχείο. Το ότι δεν ψωνίσαμε φιγούρες ήταν πολύ καταλυτικό για την μετέπειτα εξέλιξη της βραδιάς. Από εδώ και πέρα αρνιόντουσαν να πάνε οπουδήποτε.
Τι να κάνω τώρα που εγώ είχα στο μυαλό μου να πάμε βόλτα στο Covent Garden Σαββατόβραδο να το δούνε λίγο και μετά να πάμε China town για φαγητό σε κάποιο από τα κινέζικα που είχα μάθει ότι ήταν πολύ καλά και μοδάτα; Και στην Trafalgar Square που είμαστε δίπλα; Πότε θα πάμε; Αν δεν πάμε τώρα πότε θα τη δούνε;
Μια προσπάθειά μας να καθίσουμε σε ένα Ιταλικό απέβη άκαρπη. Είχε ουρά αναμονής και στο 5λεπτο φύγαμε. Προσωρινά «κρατήθηκαν» λίγο με ένα χάμπουργκερ στο χέρι και έτσι βολτάραμε για λίγο στο Covent Garden. Ήταν Σαββατόβραδο και υπήρχαν δεκάδες καλλιτέχνες του δρόμου που ζωγράφιζαν, τραγουδούσαν και έκαναν «ζογκλερικά» και παντομίμες.
Κατάφερα και τους έφτασα μέχρι την China town. Πήραμε και fortune cookies από τους Κινέζους.
Για να καθίσουμε για φαγητό σε ένα από τα εστιατόρια της Lisle street ούτε λόγος.
-«Πάμε να φύγουμε» μου έλεγαν.
-«Μα φτάσαμε μέχρι εδώ. Δεν είναι κρίμα να μη δείτε την Trafalgar»;
-«Όχι δεν είναι. Θα τη δούμε άλλη φορά».
-«Ok. Κρίμα. Πάμε να φύγουμε. Τι να πω άλλο. Ελάτε! Από δω είναι το metro».
Ψέματα δεν έλεγα, από εκεί που τους έλεγα ήταν το metro. Το metro της Charring Cross όμως. Απλά αγνόησα τελείως το metro της Leicester, που ήταν πιο κοντά στο δρόμο μας. Ο μικρός το κατάλαβε και μου το είπε:
-«Καλά», μου λέει. «Δεν έχει κι άλλο metro από εδώ»;
-«Ok. Έχει. Αλλά δεν θέλεις να βγάλεις μια φωτογραφία πάνω στο λιοντάρι της πλατείας πανομοιότυπη με αυτή που είχε βγάλει και ο μπαμπάς σου πριν από χρόνια που είχαμε έρθει στο Λονδίνο»;
Εκεί νομίζω ότι κάμφθηκε λίγο η αντίστασή του.
-«Εντάξει. Μια τελευταία φωτογραφία και φεύγουμε».
Μόνο που η φωτογραφία δεν ήταν πανομοιότυπη με του μπαμπά του. Δεν είχε το κουράγιο να καβαλήσει το λιοντάρι όπως εκείνος. Δίπλα του στάθηκε! Δεν πειράζει, ντοκουμέντο υπάρχει πλέον και από την Trafalgar έστω και με αυτό το μικρό πέρασμα από την πλατεία. Βγάλαμε και άλλη μία φωτογραφία (με τα μούτρα μέχρι κάτω) μπροστά στην φωταγωγημένη Εθνική Πινακοθήκη και στο τέλος φθάσαμε στο metro του Charring Cross, όπου πήραμε το τρένο και πήγαμε στο «ωραίο μας ξενοδοχείο».
Καλά δεν έχουν καθόλου αντοχές οι έφηβοι! Μ΄ αρέσει που σκεφτόμουν μετά να πηγαίναμε και στην Gallery Tate, που σήμερα Σάββατο ήταν ανοιχτή ως τις 10:00. Προφανώς δεν τόλμησα να το πω. Εδώ με το ζόρι τους έσερνα και τους δύο. Μάλλον δεν «σήκωνε το κλίμα» την πινακοθήκη. Τώρα που το σκέφτομαι αν είχαν βρει και είχαν ψωνίσει κι άλλες φιγούρες μάλλον θα είχαν “γεμίσει μπαταρίες”.
“ADAMS FAMILY”
Φτάνοντας στο κατάλυμά μας, στην αυλή του συναντήσαμε την ξενοδόχα μας. Ξαφνιάστηκα όταν με ρώτησε τι πρωινό θα πάρουμε το πρωί. Ακολούθησε ο ίδιος ακριβώς διάλογος, που κάναμε και το πρωί. Της θύμισα ότι αύριο να μη μας σερβίρει πρωινό, γιατί θα φύγουμε πολύ πρωί σε εκδρομή.
«Οκ!» Μου είπε. «Θα φροντίσω να σας φέρω τότε σάντουιτς για το δρόμο.»
«Ok.» Της είπα. «Ευχαριστώ.»
Μπήκαμε στο δωμάτιο, το οποίο με απογοήτευση διαπίστωσα ότι ήταν όπως το αφήσαμε. Δεν είχε αλλάξει καθόλου. Εδώ χρειαζόταν το ραβδί του Harry Potter! Με το μαγικό ραβδί του Snape που είχαμε, δεν γινόταν τίποτα!
Φρεσκαριστήκαμε και αρχίσαμε να χαλαρώνουμε όταν χτύπησε η πόρτα. Ήταν η σπιτονοικοκυρά μας. Ήθελε να με ρωτήσει τι πρωινό θέλαμε για αύριο.???????? Έχω και μάρτυρες τα παιδιά ότι μου έκανε τέτοια ερώτηση. Ήταν η τρίτη φορά που συζητούσαμε αυτό το θέμα. Καλά σκεφτόμουν ότι έχει κάτι το φοβιστικό αυτή η γυναίκα. Της απάντησα (ξανά) ότι δεν θέλαμε πρωινό, γιατί θα φύγουμε πολύ νωρίς το πρωί.
«Εντάξει» μου είπε. Και συνέχισε:
«Να σας φέρω σάντουιτς για το δρόμο;»
«Εντάξει και σας ευχαριστώ πολύ», της είπα (ξανά).
Αφού λοιπόν έφυγε αναρωτήθηκα: μα πότε θα φτιάξει τα σάντουιτς; το πρωί; Αφού της είπα ότι φύγουμε νωρίς. Θα τα φτιάξει τώρα; Μα θα μπαγιατέψουν μέχρι το πρωί.
Τελικά μετά από λίγο λύθηκε το μυστήριο. Μου χτύπησε την πόρτα και μου έφερε πρωινό για το πρωί. Ήταν τυποποιημένα σάντουιτς, χυμός βύσσινο και τσιπς από το διπλανό Super Market.
Τελικά δεν είναι κακή η γυναίκα. Απλά είναι λίγο περίεργη, αφηρημένη και μάλλον κουρασμένη. Ή όπως λέει ένας φίλος μου: μπορεί να είναι απλά … εκκεντρική, όπως όλοι οι Άγγλοι!! Μας ψώνισε για πρωινό! Δεν νομίζω άλλα ξενοδοχεία αν φύγεις νωρίς το πρωί πριν τις ώρες του πρωινού ότι φροντίζουν να σου δώσουν το καλαθάκι σου για να φας αργότερα το πρωινό σου. Αυτό δεν το έκανε μόνο σε μας. Το διάβασα και σε μία άλλη κριτική του booking.
Αυτά … με την εκκεντρική Αγγλίδα σπιτονοικοκυρά μας για σήμερα.
Κοιμηθήκαμε γλυκά αφού νανουριστήκαμε βλέποντας την ταινία “Φύλακες του Γαλαξία” (Guardians of the Galaxy)…….στα Αγγλικά! Το ξέρω ότι είναι προφανές (η ταινία να είναι στα Αγγλικά, στην Αγγλία είμαστε), αλλά δεν το έχω συνηθίσει και δεν μπορώ να παραβλέψω ότι είναι ένα από τα πλεονεκτήματα του να ταξιδεύεις στην Αγγλία…….
Υπάρχουν ορισμένα μέρη που πρέπει να επισκεφτούμε με τα παιδιά μας, τόσο για να μάθουν εκείνα τα πράγματα που θα τους διευρύνουν το μυαλό και την αντίληψη όσο και για να αποκτήσουν την αίσθηση της Ιστορίας. Ένα από τα καλύτερα μέρη για να το κάνουμε αυτό κατά τη γνώμη μου είναι το Βρετανικό μουσείο.
Σειρά λοιπόν είχε το Βρετανικό μουσείο, στο οποίο φτάσαμε ομολογουμένως λίγο αργά, δηλ. λίγο μετά τις 3:30. Είχαμε περίπου μία ώρα και κάτι στη διάθεσή μας γιατί το μουσείο έκλεινε στις 5:00. Ο χρόνος ήταν λίγος αλλά προλαβαίναμε να δούμε τα βασικά.
Όσο κλασικό είναι το κτίριο εξωτερικά, τόσο σύγχρονο, μοντέρνο είναι το κεντρικό αίθριο που συναντάς μπαίνοντας. Φανταστικό!
Τα μάρμαρα του Παρθενώνα φιλοξενούνται σε μια μεγάλη κεντρική αίθουσα σε πολύ περίοπτη θέση του μουσείου.
Παρόλο που αυτά ήταν ο βασικός λόγος που πήγα στο μουσείο ... με παραξένεψε που τα είδα εκεί. Ίσως γιατί την τελευταία φορά που πήγα στο δικό μας, το μουσείο της Ακρόπολης και είδα τα ... υπόλοιπα μάρμαρα, σε μια φωτεινή αίθουσα να "αγναντεύουν" την Ακρόπολη, μου φάνηκαν πιο ταιριαστά με το χώρο. Αυτήν την εικόνα είχα στο μυαλό μου και μπορεί ενδόμυχα να περίμενα κάτι ανάλογο.
Η Καρυάτιδα όμως δεν ήταν στον ίδιο χώρο. Αντίθετα ήταν απομονωμένη σε άλλη αίθουσα-διάδρομο σε καθόλου αβανταδόρικη θέση, που έπρεπε να ψάξεις για να τη βρεις. Κρίμα.
Είδαμε και πολλά Αιγυπτιακά ...
είδαμε και τη στήλη της Ροζέτας...
Αυτή η περίφημη στήλη της ροζέτας εμένα προσωπικά με εντυπωσίασε πολύ. Όσοι έχουν πάει στο Βρετανικό θα τη γνωρίζουν, γιατί βρίσκεται και στην πρώτη αίθουσα με το που μπαίνεις μέσα και έχει πολύ κόσμο γύρω της που δυσκολεύεσαι να τη δεις. Πρόκειται για μια πέτρινη πλάκα (που λέγεται στήλη Ροζέτας) που ανακάλυψαν οι στρατιώτες του Ναπολέοντα στην Αίγυπτο και έδωσε την ευκαιρία με την τρίγλωσση επιγραφή της (Ελληνικά, αρχαία Αιγυπτιακά και ιερογλυφικά) στους Αιγυπτιολόγους να αποκρυπτογραφήσουν τα αινιγματικά ιερογλυφικά.
Βγήκαμε έξω στις 5:00 η ώρα με σημάδια κούρασης. Καθίσαμε λίγο στα σκαλοπάτια του μουσείου κάνοντας ένα διάλειμμα για snack και καφέ και για να πάρουμε λίγο δυνάμεις. Ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι η ώρα είχε περάσει και ίσα που προλαβαίναμε να πάμε στο μουσείο του Bond. Του….James Bond.
Είπαμε….. είχα έφηβους μαζί μου! Τελευταία είσοδος για το μουσείο ήταν στις 6:00 και το μουσείο θα έκλεινε στις 7:00. Με τα πόδια λοιπόν και με τη βοήθεια του δορυφόρου φτάσαμε στις 5:59 στο ταμείο του μουσείου. Οκ! Το προλάβαμε. Ήταν κοντά. Μόλις 10’ περπάτημα. Ούτε Λονδρέζα δεν κυκλοφορεί τόσο άνετα και γρήγορα (περιαυτολογούσα από μέσα μου). Μεγάλο δώρο μου έχει κάνει αυτή η τεχνολογία με το gps! Η έκθεση που θα βλέπαμε είχε τίτλο: “Bond in motion” και φιλοξενούνταν στο London film museum.
Αυτήν την επίσκεψη τη φοβόμουνα λίγο. Σκεφτόμουν ότι ήταν μια τουριστική παγίδα. Τα παιδιά όμως μου το ζήτησαν. Ήταν μια έκθεση που περιλάμβανε πολλά από τα οχήματα, που είχαν χρησιμοποιήσει όλοι οι James Bond στις ταινίες. Εξού και το “in motion”
Πολλά από αυτά ήταν τρακαρισμένα και μισοδιαλυμένα. Είχε και μoτοσυκλέτες, είχε και κάποια ρούχα του James (όπως το σμόκιν του Daniel Greg στο Casino Royal, ματωμένο), διαβατήρια, «license to kill» και πολλά gadget που χρησιμοποιούσε. Υπήρχαν video - spot με σκηνές δράσης και φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει και η φοβερή μουσική. Τελικά δεν ήταν άσχημο. Μου άφησε καλές εντυπώσεις.
Το πιο χαβαλεδιάρικο απ’ όλα ήταν όταν στο τέλος της έκθεσης υπήρχαν ρούχα τύπου σμόκιν, τα οποία μπορούσαμε να τα φορέσουμε και σε πόζα αλλά James Bond να βγάλουμε φωτογραφία, το οποίο τελικά και κάναμε. Εγώ στη μέση με στραμμένο το περίστροφο μπροστά και τα αγόρια δεξιά και αριστερά με ψυχρό βλέμμα να φυσούν την κάνη του δικού τους όπλου. Πλάκα είχε.
Μάλλον και αυτό άρεσε στα παιδιά. Μεταξύ μας ..…. Και μένα μου άρεσε.
Τώρα τι άλλο είχε το πρόγραμμα; Μα να πάμε φυσικά στο μαγαζί των Games Workshop να αγοράσουμε φιγούρες! Τα μαγαζιά έκλειναν στις 8:00 το βράδυ και το συγκεκριμένο βρισκόταν εκεί κοντά, στην καρδιά του Covent Garden. Αυτό το υποκατάστημα είχα δυσκολευτεί αρκετά να το βρω, ψάχνοντας στο διαδίκτυο. Έβρισκα διφορούμενα στοιχεία σχετικά με τη διεύθυνσή του και με τις ώρες που ήταν ανοιχτό. Ακόμα και στο google street map, που κοίταζα δεν το έβλεπα πουθενά.
Κοιτάζοντας όμως κάποιες παλιές φωτογραφίες, που είχα βγάλει σε προηγούμενο ταξίδι μου, τι να δω; Σε μια από αυτές η βιτρίνα του Games Workshop ήταν φόντο!!! Έτσι, τώρα γνώριζα ακριβώς που είναι και οπότε με σίγουρο βήμα και αέρα Λονδρέζας (πάλι
) οδήγησα τα παιδιά στη σωστή διεύθυνση. Βρισκόταν μέσα στην κλειστή αγορά του Covent Garden, στον κάτω όροφο. Γι’ αυτό δεν φαινόταν στο street map, επειδή ήταν στον κάτω όροφο της κλειστής αγοράς. Φτάσαμε γρήγορα. Μόνο που το μαγαζί δεν το βλέπαμε.«Μα! Στη φωτογραφία εδώ βρισκόταν»!, «Που είναι τώρα»; Τελικά είδαμε ένα οίκημα, που … θα έπρεπε να ήταν το κατάστημα που έψαχνα, αλλά δεν υπήρχε … τίποτα μέσα. Ρώτησα στο διπλανό μαγαζί σχετικά και τελικά μαθαίνουμε ότι είχε μπει …. λουκέτο!
Αυτό ήταν.
Εγώ έφταιγα (κατά τα παιδιά) που δεν ήξερα ότι είχε μπει λουκέτο και δεν τους άφησα να χαλάσουν όλα τους τα λεφτά στην Οξφόρδη. Πάντα η μαμά φταίει! Είναι γνωστό αυτό! “ΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ ΕΠΕΣΕ”
Βγήκαμε έξω από την αγορά στις οκτώ και κάτι με δύο κουρασμένα, πεινασμένα και λίγο απογοητευμένα παιδιά για τις φιγούρες που δεν ψώνισαν. Μέχρι εδώ ήταν. Δεν θέλανε τίποτα άλλο να δούνε. «Τα ‘παιξαν». Θέλανε να πάνε πια στο ξενοδοχείο. Το ότι δεν ψωνίσαμε φιγούρες ήταν πολύ καταλυτικό για την μετέπειτα εξέλιξη της βραδιάς. Από εδώ και πέρα αρνιόντουσαν να πάνε οπουδήποτε.
Τι να κάνω τώρα που εγώ είχα στο μυαλό μου να πάμε βόλτα στο Covent Garden Σαββατόβραδο να το δούνε λίγο και μετά να πάμε China town για φαγητό σε κάποιο από τα κινέζικα που είχα μάθει ότι ήταν πολύ καλά και μοδάτα; Και στην Trafalgar Square που είμαστε δίπλα; Πότε θα πάμε; Αν δεν πάμε τώρα πότε θα τη δούνε;
Μια προσπάθειά μας να καθίσουμε σε ένα Ιταλικό απέβη άκαρπη. Είχε ουρά αναμονής και στο 5λεπτο φύγαμε. Προσωρινά «κρατήθηκαν» λίγο με ένα χάμπουργκερ στο χέρι και έτσι βολτάραμε για λίγο στο Covent Garden. Ήταν Σαββατόβραδο και υπήρχαν δεκάδες καλλιτέχνες του δρόμου που ζωγράφιζαν, τραγουδούσαν και έκαναν «ζογκλερικά» και παντομίμες.
Κατάφερα και τους έφτασα μέχρι την China town. Πήραμε και fortune cookies από τους Κινέζους.
Για να καθίσουμε για φαγητό σε ένα από τα εστιατόρια της Lisle street ούτε λόγος.
-«Πάμε να φύγουμε» μου έλεγαν.
-«Μα φτάσαμε μέχρι εδώ. Δεν είναι κρίμα να μη δείτε την Trafalgar»;
-«Όχι δεν είναι. Θα τη δούμε άλλη φορά».
-«Ok. Κρίμα. Πάμε να φύγουμε. Τι να πω άλλο. Ελάτε! Από δω είναι το metro».
Ψέματα δεν έλεγα, από εκεί που τους έλεγα ήταν το metro. Το metro της Charring Cross όμως. Απλά αγνόησα τελείως το metro της Leicester, που ήταν πιο κοντά στο δρόμο μας. Ο μικρός το κατάλαβε και μου το είπε:
-«Καλά», μου λέει. «Δεν έχει κι άλλο metro από εδώ»;
-«Ok. Έχει. Αλλά δεν θέλεις να βγάλεις μια φωτογραφία πάνω στο λιοντάρι της πλατείας πανομοιότυπη με αυτή που είχε βγάλει και ο μπαμπάς σου πριν από χρόνια που είχαμε έρθει στο Λονδίνο»;
Εκεί νομίζω ότι κάμφθηκε λίγο η αντίστασή του.
-«Εντάξει. Μια τελευταία φωτογραφία και φεύγουμε».
Μόνο που η φωτογραφία δεν ήταν πανομοιότυπη με του μπαμπά του. Δεν είχε το κουράγιο να καβαλήσει το λιοντάρι όπως εκείνος. Δίπλα του στάθηκε! Δεν πειράζει, ντοκουμέντο υπάρχει πλέον και από την Trafalgar έστω και με αυτό το μικρό πέρασμα από την πλατεία. Βγάλαμε και άλλη μία φωτογραφία (με τα μούτρα μέχρι κάτω) μπροστά στην φωταγωγημένη Εθνική Πινακοθήκη και στο τέλος φθάσαμε στο metro του Charring Cross, όπου πήραμε το τρένο και πήγαμε στο «ωραίο μας ξενοδοχείο».
Καλά δεν έχουν καθόλου αντοχές οι έφηβοι!
Μ΄ αρέσει που σκεφτόμουν μετά να πηγαίναμε και στην Gallery Tate, που σήμερα Σάββατο ήταν ανοιχτή ως τις 10:00. Προφανώς δεν τόλμησα να το πω. Εδώ με το ζόρι τους έσερνα και τους δύο. Μάλλον δεν «σήκωνε το κλίμα» την πινακοθήκη. Τώρα που το σκέφτομαι αν είχαν βρει και είχαν ψωνίσει κι άλλες φιγούρες μάλλον θα είχαν “γεμίσει μπαταρίες”.“ADAMS FAMILY”
Φτάνοντας στο κατάλυμά μας, στην αυλή του συναντήσαμε την ξενοδόχα μας. Ξαφνιάστηκα όταν με ρώτησε τι πρωινό θα πάρουμε το πρωί. Ακολούθησε ο ίδιος ακριβώς διάλογος, που κάναμε και το πρωί. Της θύμισα ότι αύριο να μη μας σερβίρει πρωινό, γιατί θα φύγουμε πολύ πρωί σε εκδρομή.
«Οκ!» Μου είπε. «Θα φροντίσω να σας φέρω τότε σάντουιτς για το δρόμο.»
«Ok.» Της είπα. «Ευχαριστώ.»
Μπήκαμε στο δωμάτιο, το οποίο με απογοήτευση διαπίστωσα ότι ήταν όπως το αφήσαμε. Δεν είχε αλλάξει καθόλου. Εδώ χρειαζόταν το ραβδί του Harry Potter! Με το μαγικό ραβδί του Snape που είχαμε, δεν γινόταν τίποτα!
Φρεσκαριστήκαμε και αρχίσαμε να χαλαρώνουμε όταν χτύπησε η πόρτα. Ήταν η σπιτονοικοκυρά μας. Ήθελε να με ρωτήσει τι πρωινό θέλαμε για αύριο.
???????? Έχω και μάρτυρες τα παιδιά ότι μου έκανε τέτοια ερώτηση. Ήταν η τρίτη φορά που συζητούσαμε αυτό το θέμα. Καλά σκεφτόμουν ότι έχει κάτι το φοβιστικό αυτή η γυναίκα. Της απάντησα (ξανά) ότι δεν θέλαμε πρωινό, γιατί θα φύγουμε πολύ νωρίς το πρωί.«Εντάξει» μου είπε. Και συνέχισε:
«Να σας φέρω σάντουιτς για το δρόμο;»
«Εντάξει και σας ευχαριστώ πολύ», της είπα (ξανά).
Αφού λοιπόν έφυγε αναρωτήθηκα: μα πότε θα φτιάξει τα σάντουιτς; το πρωί; Αφού της είπα ότι φύγουμε νωρίς. Θα τα φτιάξει τώρα; Μα θα μπαγιατέψουν μέχρι το πρωί.
Τελικά μετά από λίγο λύθηκε το μυστήριο. Μου χτύπησε την πόρτα και μου έφερε πρωινό για το πρωί. Ήταν τυποποιημένα σάντουιτς, χυμός βύσσινο και τσιπς από το διπλανό Super Market.
Τελικά δεν είναι κακή η γυναίκα. Απλά είναι λίγο περίεργη, αφηρημένη και μάλλον κουρασμένη. Ή όπως λέει ένας φίλος μου: μπορεί να είναι απλά … εκκεντρική, όπως όλοι οι Άγγλοι!! Μας ψώνισε για πρωινό! Δεν νομίζω άλλα ξενοδοχεία αν φύγεις νωρίς το πρωί πριν τις ώρες του πρωινού ότι φροντίζουν να σου δώσουν το καλαθάκι σου για να φας αργότερα το πρωινό σου. Αυτό δεν το έκανε μόνο σε μας. Το διάβασα και σε μία άλλη κριτική του booking.
Αυτά … με την εκκεντρική Αγγλίδα σπιτονοικοκυρά μας για σήμερα.
Κοιμηθήκαμε γλυκά αφού νανουριστήκαμε βλέποντας την ταινία “Φύλακες του Γαλαξία” (Guardians of the Galaxy)…….στα Αγγλικά! Το ξέρω ότι είναι προφανές (η ταινία να είναι στα Αγγλικά, στην Αγγλία είμαστε), αλλά δεν το έχω συνηθίσει και δεν μπορώ να παραβλέψω ότι είναι ένα από τα πλεονεκτήματα του να ταξιδεύεις στην Αγγλία…….
Last edited:
