Grerena
Member
- Μηνύματα
- 1.303
- Likes
- 17.256
- Επόμενο Ταξίδι
- Πορτογαλία
- Ταξίδι-Όνειρο
- Tromso, Las Vegas
Περιεχόμενα
BATH: Η πόλη των … Baths.
Μετά από μία ώρα διαδρομή στην Αγγλική ύπαιθρο φτάσαμε στο Bath.
Τα περισσότερα κτίρια της πόλης του Bath έχουν χτιστεί από την τοπική πέτρα της περιοχής, η οποία έχει ένα πολύ χαρακτηριστικό μελί χρώμα. Χρονολογούνται από τον 18ο και 19ο αι. και έχουν «γεωργιανό» αρχιτεκτονικό ύφος.
Κάτι που διαπιστώσαμε αμέσως με την είσοδό μας στην πόλη …
Είναι σίγουρα πιο … «ξανθιά» πόλη σε σχέση με την πιο «σκουρόχρωμη» Οξφόρδη…
Το εκδρομικό μας λεωφορείο σταμάτησε σε μια τριγωνική πλατεία στο κέντρο της πόλης ανάμεσα στο ποτάμι, που τη διασχίζει και στον Καθεδρικό της Abbey Bath. Εκεί, η ξεναγός μας, μας έδωσε κάποιες οδηγίες και μας έδωσε και … ραντεβού μετά από 3,5 ώρες στο ίδιο σημείο.
Η πόλη έχει πολλά για να δει ένας τουρίστας. Πρώτα απ΄όλα έχει τα ρωμαϊκά λουτρά, που είναι από τα καλύτερα διατηρημένα ρωμαϊκά ερείπια στον κόσμο. Επίσης, έχει έναν υπέροχο Καθεδρικό (τον Abbey Bath), το Royal Cresent (που έχει καταλάβει τη 2η θέση στο βραβείο: “The most picturesque street”), τα πάμπολλα γεωργιανά κτίρια, καθώς και τα υπέροχα πάρκα που περιβάλλουν τις όχθες του Avon ποταμού. Υπάρχουν βέβαια και τα σύγχρονα λουτρά Thermae Bath Spa ... αλλά αυτά δεν θα το αναλύσω, γιατί αφού δεν πήγα … με πονάει λίγο...
Εμείς οπωσδήποτε θα πηγαίναμε στο κορυφαίο αξιοθέατο, που ήταν τα λουτρά και μετά … ότι άλλο προλαβαίναμε.
Ευτυχώς, είμαστε πολλοί τυχεροί αφού ο καιρός ήταν εξαιρετικός. Ο διαθέσιμος χρόνος των 3,5 ωρών μια χαρά μου φάνηκε. Υπολόγιζα μιάμιση ώρα στα λουτρά και ένα δύωρο βόλτα.
Είχα άμεση ανάγκη για ένα καφεδάκι, οπότε η πρώτη μας στάση ήταν στην πλατεία του καθεδρικού, στην Abbey church Yard. Καθίσαμε στο γωνιακό Cornish bakery, απ’ το οποίο είχαμε καλή ορατότητα στην περατζάδα του πολύ ζωηρού Κυριακάτικου πρωινού.
Ήπια το καφεδάκι μου (ενώ τα παιδιά φάγανε ένα σνακ) απολαμβάνοντας την πολύ ωραία ατμόσφαιρα και έχοντας θέα τον καθεδρικό και τα ρωμαϊκά λουτρά. Η πλατεία μπροστά μας είχε πολύ κίνηση. Είχε πολύ κόσμο, περιστέρια και … ζογκλέρ, που με τα κόλπα του είχε προσελκύσει ακόμα πιο πολύ κόσμο γύρω του.
Μπροστά μας βλέπαμε τη νότια πλευρά των λουτρών, με την μεγάλη ελληνική παρακαλώ επιγραφή: «ΑΡΙΣΤΟΝ ΜΕΝ ΥΔΩΡ».
Αυτός ο Ελληνορωμαϊκός πολιτισμός έχει αφήσει παντού τα σημάδια του!
Εδώ θέλω να πω ότι το Bath ήταν στη δική μου λίστα επιθυμιών και όχι στων παιδιών. Τα παιδιά νόμιζαν ότι πρόκειται απλά μια Αγγλική πόλη, που ήθελα να πάω λόγω Unesco. Όταν όμως ο μεγάλος (που έχει ιδιαίτερη αδυναμία στην Ρωμαϊκή Ιστορία) κατάλαβε πόσο άρρηκτη σχέση έχει το Bath με τον Ελληνορωμαϊκό παρελθόν, νομίζω ότι το καταχάρηκε.
Μετά από αυτό το μικρό μας χαλάρωμα προχωρήσαμε προς την είσοδο των λουτρών.
Θα μπορούσε και αυτό το εισιτήριο των Roman Baths να μας το έχει προμηθεύσει το Πρακτορείο, αλλά προτίμησα να το βγάλουμε μόνοι μας, γιατί λόγω παιδιών το επί τόπου είχε καλύτερη τιμή. Ευτυχώς εδώ δεν είχε τα πλήθη του Stonehenge και μπήκαμε πολύ γρήγορα μέσα.
Φτάνοντας στο γκισέ μας ρωτάει ο υπεύθυνος για τα audio quide:
-«Σε ποια γλώσσα θέλετε ενημέρωση;»
Και εγώ χαμογελαστή του απαντάω:
-«In Greek please», που αποκλείεται να έχετε (συμπληρώνω στα Ελληνικά)
Και εκείνος αμέσως μου λέει:
-«Wait for a moment».
Ξαφνιασμένη γυρνάω στα αγόρια και λέω:
-«Τι πάει να μας φέρει; Δεν κατάλαβε τι του είπα προφανώς». «Ελληνικά του είπα»!
Κι όμως. Όταν γύρισε μου σκάει δυο φυλλάδια με την παρουσίαση των λουτρών (πλήρης ενημερωτικός οδηγός και σκαρίφημα των χώρων) στα ελληνικά! Τρελάθηκα! Δεν το περίμενα αυτό.
Με τη βοήθεια λοιπόν του φυλλαδίου την επόμενη μιάμιση ώρα (αλλά και του audio guide στα Αγγλικά) περιπλανηθήκαμε μέσα στα λουτρά.
Με το που μπαίνεις μέσα στο χώρο είναι σαν να μπαίνεις σε χρονοκάψουλα και να μεταφέρεσαι αυτόματα 2000 χρόνια πίσω. Αντικρίσαμε μια υπαίθρια ελληνορωμαϊκή πισίνα, που περιμετρικά της είχε πολύ όμορφο περιστήλιο και πεζοδρόμια. Η πισίνα βρίσκεται στο κέντρο ενός αιθρίου, που ο επάνω όροφός του ήταν διακοσμημένος με κίονες και αγάλματα Ρωμαίων αυτοκρατόρων.
Ξεχωρίσαμε αυτό του Μ. Κωνσταντίνου…
Αφού περιεργαστήκαμε πολύ ώρα το χώρο βγάζοντας και τις άπειρες φωτογραφίες συνεχίσαμε και με τους υπόλοιπους βοηθητικούς χώρους των λουτρών.
Η παρουσίαση των αρχαίων δημόσιων λουτρών ήταν εξαιρετική. Υπήρχαν στα διάφορα σημεία οθόνες, οι οποίες με φωτορεαλιστικά video-spot σου παρουσίαζαν ακριβώς πως ήταν στην αρχαιότητα ο χώρος που έβλεπες και τι χρήση είχε. Υπήρχε ένας λαβύρινθος από διαδρόμους, που οδηγούσαν σε άλλα μικρότερα λουτρά, σε ξεχωριστά δωμάτια σε ισόγειο και υπόγειο επίπεδο. Είδαμε και τα αποδυτήρια, αλλά και τους ειδικούς χώρους που έλεγχαν τη στάθμη του νερού. Η ξενάγηση από τα audio guide ήταν κατατοπιστικότατη και με τέτοιο προσανατολισμό ώστε να κατανοείς σε μεγάλο βαθμό την ευρύτερη ζωή των Ρωμαίων. Ήταν μία ιδανική επίσκεψη, ειδικά για τους λάτρεις της ιστορίας!
Πολλοί τουρίστες, για να ολοκληρώσουν την επίσκεψή τους στα λουτρά συνεχίζουν με μια επίσκεψη στο Great Pump room. Πρόκειται για ένα ιστορικό διατηρητέο κτίριο, που βρίσκεται δίπλα στα ρωμαϊκά λουτρά, στο οποίο μπορείς να πιεις ένα ποτήρι ιαματικό νερό, από τις πηγές που τροφοδοτούν τα λουτρά. Έτσι αποκτάς μια «γεύση» κυριολεκτικά των ιαματικών λουτρών! Εκτός απ’ το νερό όμως το Pump room σερβίρει και τσάι. Πολύ Αγγλική συνήθεια και τα παιδιά μου δεν είναι και τόσο …Άγγλοι και από την άλλη μεριά υπέθεσα ότι θα είναι και λίγο “τσιμπημένο” σε τιμές, οπότε αρκέστηκα σε μια φωτογραφία απ’ έξω.
Το Pump room είναι «συνδεδεμένο» με την Αγγλίδα μυθιστοριογράφο Jane Austin, η οποία συνήθιζε να πίνει εδώ το τσάι της αλλά και επειδή ο χώρος έχει χρησιμοποιηθεί σαν σκηνικό για πολλά από τα μυθιστορήματά της.
Εκτός από το Pump room είχα μαζί μου καλού κακού και μια λίστα με διάφορες «τσαγιερί» του Bath.
Πρόκειται για τσαγιερί που σερβίρουν τσάι με συνοδεία διάφορα αλμυρά και γλυκά και γενικά η διαδικασία σερβιρίσματος, αλλά και κατανάλωσης του τσαγιού είναι ολόκληρη ιεροτελεστία.
Όλα αυτά θα ήταν πολύ ωραία … αλλά με άλλη παρέα. Αν πήγαινα με τα παιδιά… για τσάι, μάλλον θα μου γκρινιάζανε ακόμα.
Με τα παιδιά πήγαμε όμως για … να ψωνίσουμε … φιγούρες! Τις γνωστές φιγούρες των Games Workshop φυσικά. Το κατάστημά τους το βρήκαμε εύκολα. Ήταν στην οδό St. Jame’s Parade, στα 3’ από τα λουτρά. Μικρή πόλη το Bath. Αλλά δυστυχώς δεν είχε τις φιγούρες που θέλαμε. Που είναι ο «θησαυρός» της Οξφόρδης; Ευτυχώς όμως δεν μου κρατήσανε μούτρα αυτή τη φορά και με κάτι πατατάκια στο χέρι αρχίσαμε τη βόλτα στην πόλη.
Αφού είχαμε χρόνο είπαμε να καθίσουμε κάπου να φάμε σήμερα κανονικά σε τραπέζι. Είχα ακούσει κάπου ότι θα μπορούσαμε να φάμε σε ένα Ιταλικό εστιατόριο του Jamie Oliver. Πρόκειται για τον Άγγλο τηλεμάγειρα που βλέπουμε και στη δική μας τηλεόραση. Διασχίσαμε λοιπόν τη Union street και ρωτώντας σε ένα στενό το βρήκαμε. Μόνο που αυτό που βρήκαμε, δεν ήταν κλασικό εστιατόριο, αλλά ένα τύπου ορθάδικο με δυο τρία σκαμπό, που έφτιαχνε κυρίως μπαγκέτες. Τώρα εγώ δεν καταλαβαίνω τι το ιδιαίτερο από το ταλέντο ενός σεφ θα μπορούσε να έχει μια μπαγκέτα σάντουιτς. Δεν ξέρω. Μπορεί και να έχει “κάτι”. Δεν δοκίμασα, γιατί τελικά δεν καθίσαμε.
Κατεβήκαμε πάλι τον κεντρικό δρόμο (Union street) φτάνοντας πάλι στην πλατεία Abbey Church Yard.
Ψάχνοντας το “Games Workshop” και τον “Jamie Oliver” περπατήσαμε αρκετά sτην πόλη.
Το κέντρο του Bath είναι υπέροχο, γραφικό, με πετρόκτιστα σοκάκια, υπέροχους πεζόδρομους και πλατείες, ρωμαϊκή, μεσαιωνική και γοτθική ατμόσφαιρα και όμορφα καταστήματα. Δεν μπορώ να μην τονίσω την ιδιαίτερη ομορφιά ειδικά της Bath Street, ενός δρόμου που «πνίγεται» από κιονοστοιχίες και μάλλον δεν είναι τυχαίο που το κέντρο της επιλέχτηκε για να σηματοδοτηθεί από το έμβλημα της Unesco.
Από εκεί που πίστευα ότι είναι πολλές οι τριάμισι ώρες που είχαμε στη διάθεσή μας, τώρα έβλεπα ότι δεν προλαβαίναμε. Ήθελα να πάμε δούμε και τον Καθεδρικό και το άλλο ορόσημο της πόλης, την Pulteley bridge.
Ο Καθεδρικός ήταν μπροστά μας. Αλλά ήταν η ώρα που δεν δέχονταν τουρίστες, γιατί είχε λειτουργία. Και για να εξασφαλίσουν την ησυχία υπήρχε και πορτιέρης, ο οποίος πολύ ευγενικά μεν … σε έδιωχνε δε.
«Ελάτε σε καμιά ώρα» μας είπε.
«Αχ! Δυστυχώς δεν θα είμαστε στην πόλη σε καμιά ώρα. Έχουμε έρθει ημερήσια απ’ το Λονδίνο.»
«Α! ημερήσια από το Λονδίνο;» επανέλαβε. «Ε! τότε…» δεν συνέχισε την κουβέντα, απλά άνοιξε την κουρτίνα της εισόδου και μου έκανε ένα νεύμα να μπούμε μέσα ενώ παράλληλα με το δάχτυλο στα χείλη, μου έδειξε το διεθνές σήμα της σιωπής.
Τον ευχαρίστησα και εγώ με παντομίμα και μπήκαμε.
Μπήκαμε στον Καθεδρικό και τον είδαμε χωρίς να βγάλω καμιά φωτογραφία. Δεν επιτρέπονταν την ώρα της λειτουργίας και δεν ήθελα να καταχραστώ την καλοσύνη του πορτιέρη.
Όσο λαμπρός, μεσαιωνικός και «γοτθικός» φαίνεται απ’ έξω, τόσο … το ίδιο είναι και το εσωτερικό του.
Είδαμε …μεγάλα παράθυρα από βιτρό, πέτρινες κολώνες στο χρώμα του μελιού, ένα μεγάλο εκκλησιαστικό όργανο και πολλές ενδιαφέρουσες καλλιτεχνικές αρχιτεκτονικές λεπτομέρειες.
Είναι επίσης εντυπωσιακό ότι ο συγκεκριμένος χώρος είναι τόπος Χριστιανικής λατρείας για πάνω από 1200 χρόνια και συνεχίζει να είναι ένας … ενεργός ναός.
Ωραία όλα αυτά αλλά «έκανε πείνα» και σίγουρα δεν προλαβαίναμε να καθίσουμε κάπου για φαγητό.
Υπήρχε και η εκκρεμότητα της Pulteney bridge…..
Πρόλαβα την γκρίνια των στομαχιών μας ψωνίζοντας πρόχειρο φαγητό με πατατάκια και αναψυκτικά. Κατευθυνθήκαμε σε ένα από τα πολλά πάρκα που περιβάλλουν το ποτάμι Avon, δίπλα στην όχθη του, σε σημείο που “κερδίζει” από τη θέα της γέφυρας Pulteney. Βρήκαμε ένα παγκάκι και αράξαμε κάνοντας πικ-νικ και ρεμβάζοντας την πολυφωτογραφημένη θέα του.
Η γέφυρα Pulteney και o τεχνητός μικρός καταρράκτης που βρίσκεται μπροστά της.....
Η Pulteney είναι μια από τις ελάχιστες γέφυρες που έχουν απομείνει παγκοσμίως, που κατά μήκος τους της υπάρχουν καταστήματα. Μοιάζει λίγο με την Ponte Vecchio της Φλωρεντίας, μόνο που είναι σε άλλα χρώματα.
Είναι μια πανέμορφη πετρόχτιστη γέφυρα στο κέντρο της πόλης, που δένει αρμονικά με το όλο γεωργιανό τοπίο. Είναι ένα πανέμορφο τοπίο.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά κόντευε η ώρα 5:00. Είχαμε ραντεβού με το group μας για να φύγουμε. Φτάσαμε στις 5:00 ακριβώς τελευταίοι, αλλά στην ώρα μας! Η θέση μας όμως (επάνω πρώτη σειρά) μας περίμενε.
Οι επόμενες δυόμισι περίπου ώρες πέρασαν χωρίς να το καταλάβουμε πολύ. Κοιμηθήκαμε. Φτάσαμε Λονδίνο περίπου οκτώ παρά και επιλέξαμε να κατεβούμε στην Cromwell road, στο Kensington, κοντά στο Φυσικής Ιστορίας, που από εκεί ήταν πιο κοντά το ξενοδοχείο μας απ’ ότι η Victoria, που θα κατέληγε το λεωφορείο.
Μόλις κατεβήκαμε, αποφασίσαμε να φάμε σε ένα Ιταλικό εστιατόριο, που βρήκαμε στο δρόμο μας και μας φάνηκε καλό. Vecchiomondo Ristorante λεγόταν. Νωρίς φτάσαμε και είμαστε και ξεκούραστοι. Τελειώσαμε με τα αξιοθέατα για σήμερα. Γιατί όχι; Είχαμε πεθυμήσει να φάμε κάτι μεσογειακό. Κοινώς: μακαρονάδες!
Πήραμε λοιπόν δυο μακαρονάδες και μία πίτσα και έτσι έκλεισε η μέρα.
Σήμερα ήταν σαφώς πιο ξεκούραστη η μέρα για όλους. Μπορεί να πήγαμε ταξίδι και να ξυπνήσαμε πολύ πρωί, αλλά για μένα τουλάχιστον ήταν πολύ άνετα, γιατί δεν είχα το άγχος να προλάβω το ένα και να προλάβω και το άλλο και να κοιτάω και το ρολόι. Τα είχε αναλάβει αυτά το πρακτορείο. Ρίξαμε και τους ύπνους μας στο λεωφορείο, τα παιδιά ήταν ξεκούραστα και με κέφι (όχι όπως χθες βράδυ, πτώματα και με μούτρα μέχρι το πάτωμα) και όλα καλά.
Μετά από το φαγητό πήραμε metro από το South Kensington για Holland Park και φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας κατά τις 10:00. Δεν θυμάμαι τι ταινία είδαμε εκείνο το βράδυ. Κάτι καλό πάντως…στα Αγγλικά!
Μετά από μία ώρα διαδρομή στην Αγγλική ύπαιθρο φτάσαμε στο Bath.
Τα περισσότερα κτίρια της πόλης του Bath έχουν χτιστεί από την τοπική πέτρα της περιοχής, η οποία έχει ένα πολύ χαρακτηριστικό μελί χρώμα. Χρονολογούνται από τον 18ο και 19ο αι. και έχουν «γεωργιανό» αρχιτεκτονικό ύφος.
Κάτι που διαπιστώσαμε αμέσως με την είσοδό μας στην πόλη …
Είναι σίγουρα πιο … «ξανθιά» πόλη σε σχέση με την πιο «σκουρόχρωμη» Οξφόρδη…
Το εκδρομικό μας λεωφορείο σταμάτησε σε μια τριγωνική πλατεία στο κέντρο της πόλης ανάμεσα στο ποτάμι, που τη διασχίζει και στον Καθεδρικό της Abbey Bath. Εκεί, η ξεναγός μας, μας έδωσε κάποιες οδηγίες και μας έδωσε και … ραντεβού μετά από 3,5 ώρες στο ίδιο σημείο.
Η πόλη έχει πολλά για να δει ένας τουρίστας. Πρώτα απ΄όλα έχει τα ρωμαϊκά λουτρά, που είναι από τα καλύτερα διατηρημένα ρωμαϊκά ερείπια στον κόσμο. Επίσης, έχει έναν υπέροχο Καθεδρικό (τον Abbey Bath), το Royal Cresent (που έχει καταλάβει τη 2η θέση στο βραβείο: “The most picturesque street”), τα πάμπολλα γεωργιανά κτίρια, καθώς και τα υπέροχα πάρκα που περιβάλλουν τις όχθες του Avon ποταμού. Υπάρχουν βέβαια και τα σύγχρονα λουτρά Thermae Bath Spa ... αλλά αυτά δεν θα το αναλύσω, γιατί αφού δεν πήγα … με πονάει λίγο...
Εμείς οπωσδήποτε θα πηγαίναμε στο κορυφαίο αξιοθέατο, που ήταν τα λουτρά και μετά … ότι άλλο προλαβαίναμε.
Ευτυχώς, είμαστε πολλοί τυχεροί αφού ο καιρός ήταν εξαιρετικός. Ο διαθέσιμος χρόνος των 3,5 ωρών μια χαρά μου φάνηκε. Υπολόγιζα μιάμιση ώρα στα λουτρά και ένα δύωρο βόλτα.
Είχα άμεση ανάγκη για ένα καφεδάκι, οπότε η πρώτη μας στάση ήταν στην πλατεία του καθεδρικού, στην Abbey church Yard. Καθίσαμε στο γωνιακό Cornish bakery, απ’ το οποίο είχαμε καλή ορατότητα στην περατζάδα του πολύ ζωηρού Κυριακάτικου πρωινού.
Ήπια το καφεδάκι μου (ενώ τα παιδιά φάγανε ένα σνακ) απολαμβάνοντας την πολύ ωραία ατμόσφαιρα και έχοντας θέα τον καθεδρικό και τα ρωμαϊκά λουτρά. Η πλατεία μπροστά μας είχε πολύ κίνηση. Είχε πολύ κόσμο, περιστέρια και … ζογκλέρ, που με τα κόλπα του είχε προσελκύσει ακόμα πιο πολύ κόσμο γύρω του.
Μπροστά μας βλέπαμε τη νότια πλευρά των λουτρών, με την μεγάλη ελληνική παρακαλώ επιγραφή: «ΑΡΙΣΤΟΝ ΜΕΝ ΥΔΩΡ».
Αυτός ο Ελληνορωμαϊκός πολιτισμός έχει αφήσει παντού τα σημάδια του!
Εδώ θέλω να πω ότι το Bath ήταν στη δική μου λίστα επιθυμιών και όχι στων παιδιών. Τα παιδιά νόμιζαν ότι πρόκειται απλά μια Αγγλική πόλη, που ήθελα να πάω λόγω Unesco. Όταν όμως ο μεγάλος (που έχει ιδιαίτερη αδυναμία στην Ρωμαϊκή Ιστορία) κατάλαβε πόσο άρρηκτη σχέση έχει το Bath με τον Ελληνορωμαϊκό παρελθόν, νομίζω ότι το καταχάρηκε.
Μετά από αυτό το μικρό μας χαλάρωμα προχωρήσαμε προς την είσοδο των λουτρών.
Θα μπορούσε και αυτό το εισιτήριο των Roman Baths να μας το έχει προμηθεύσει το Πρακτορείο, αλλά προτίμησα να το βγάλουμε μόνοι μας, γιατί λόγω παιδιών το επί τόπου είχε καλύτερη τιμή. Ευτυχώς εδώ δεν είχε τα πλήθη του Stonehenge και μπήκαμε πολύ γρήγορα μέσα.
Φτάνοντας στο γκισέ μας ρωτάει ο υπεύθυνος για τα audio quide:
-«Σε ποια γλώσσα θέλετε ενημέρωση;»
Και εγώ χαμογελαστή του απαντάω:
-«In Greek please», που αποκλείεται να έχετε (συμπληρώνω στα Ελληνικά)
Και εκείνος αμέσως μου λέει:
-«Wait for a moment».
Ξαφνιασμένη γυρνάω στα αγόρια και λέω:
-«Τι πάει να μας φέρει; Δεν κατάλαβε τι του είπα προφανώς». «Ελληνικά του είπα»!
Κι όμως. Όταν γύρισε μου σκάει δυο φυλλάδια με την παρουσίαση των λουτρών (πλήρης ενημερωτικός οδηγός και σκαρίφημα των χώρων) στα ελληνικά! Τρελάθηκα! Δεν το περίμενα αυτό.
Με τη βοήθεια λοιπόν του φυλλαδίου την επόμενη μιάμιση ώρα (αλλά και του audio guide στα Αγγλικά) περιπλανηθήκαμε μέσα στα λουτρά.
Με το που μπαίνεις μέσα στο χώρο είναι σαν να μπαίνεις σε χρονοκάψουλα και να μεταφέρεσαι αυτόματα 2000 χρόνια πίσω. Αντικρίσαμε μια υπαίθρια ελληνορωμαϊκή πισίνα, που περιμετρικά της είχε πολύ όμορφο περιστήλιο και πεζοδρόμια. Η πισίνα βρίσκεται στο κέντρο ενός αιθρίου, που ο επάνω όροφός του ήταν διακοσμημένος με κίονες και αγάλματα Ρωμαίων αυτοκρατόρων.
Ξεχωρίσαμε αυτό του Μ. Κωνσταντίνου…
Αφού περιεργαστήκαμε πολύ ώρα το χώρο βγάζοντας και τις άπειρες φωτογραφίες συνεχίσαμε και με τους υπόλοιπους βοηθητικούς χώρους των λουτρών.
Η παρουσίαση των αρχαίων δημόσιων λουτρών ήταν εξαιρετική. Υπήρχαν στα διάφορα σημεία οθόνες, οι οποίες με φωτορεαλιστικά video-spot σου παρουσίαζαν ακριβώς πως ήταν στην αρχαιότητα ο χώρος που έβλεπες και τι χρήση είχε. Υπήρχε ένας λαβύρινθος από διαδρόμους, που οδηγούσαν σε άλλα μικρότερα λουτρά, σε ξεχωριστά δωμάτια σε ισόγειο και υπόγειο επίπεδο. Είδαμε και τα αποδυτήρια, αλλά και τους ειδικούς χώρους που έλεγχαν τη στάθμη του νερού. Η ξενάγηση από τα audio guide ήταν κατατοπιστικότατη και με τέτοιο προσανατολισμό ώστε να κατανοείς σε μεγάλο βαθμό την ευρύτερη ζωή των Ρωμαίων. Ήταν μία ιδανική επίσκεψη, ειδικά για τους λάτρεις της ιστορίας!
Πολλοί τουρίστες, για να ολοκληρώσουν την επίσκεψή τους στα λουτρά συνεχίζουν με μια επίσκεψη στο Great Pump room. Πρόκειται για ένα ιστορικό διατηρητέο κτίριο, που βρίσκεται δίπλα στα ρωμαϊκά λουτρά, στο οποίο μπορείς να πιεις ένα ποτήρι ιαματικό νερό, από τις πηγές που τροφοδοτούν τα λουτρά. Έτσι αποκτάς μια «γεύση» κυριολεκτικά των ιαματικών λουτρών!
Εκτός απ’ το νερό όμως το Pump room σερβίρει και τσάι. Πολύ Αγγλική συνήθεια και τα παιδιά μου δεν είναι και τόσο …Άγγλοι και από την άλλη μεριά υπέθεσα ότι θα είναι και λίγο “τσιμπημένο” σε τιμές, οπότε αρκέστηκα σε μια φωτογραφία απ’ έξω.
Το Pump room είναι «συνδεδεμένο» με την Αγγλίδα μυθιστοριογράφο Jane Austin, η οποία συνήθιζε να πίνει εδώ το τσάι της αλλά και επειδή ο χώρος έχει χρησιμοποιηθεί σαν σκηνικό για πολλά από τα μυθιστορήματά της.
Εκτός από το Pump room είχα μαζί μου καλού κακού και μια λίστα με διάφορες «τσαγιερί» του Bath.
Πρόκειται για τσαγιερί που σερβίρουν τσάι με συνοδεία διάφορα αλμυρά και γλυκά και γενικά η διαδικασία σερβιρίσματος, αλλά και κατανάλωσης του τσαγιού είναι ολόκληρη ιεροτελεστία.
Όλα αυτά θα ήταν πολύ ωραία … αλλά με άλλη παρέα. Αν πήγαινα με τα παιδιά… για τσάι, μάλλον θα μου γκρινιάζανε ακόμα.
Με τα παιδιά πήγαμε όμως για … να ψωνίσουμε … φιγούρες! Τις γνωστές φιγούρες των Games Workshop φυσικά. Το κατάστημά τους το βρήκαμε εύκολα. Ήταν στην οδό St. Jame’s Parade, στα 3’ από τα λουτρά. Μικρή πόλη το Bath. Αλλά δυστυχώς δεν είχε τις φιγούρες που θέλαμε. Που είναι ο «θησαυρός» της Οξφόρδης; Ευτυχώς όμως δεν μου κρατήσανε μούτρα αυτή τη φορά και με κάτι πατατάκια στο χέρι αρχίσαμε τη βόλτα στην πόλη.
Αφού είχαμε χρόνο είπαμε να καθίσουμε κάπου να φάμε σήμερα κανονικά σε τραπέζι. Είχα ακούσει κάπου ότι θα μπορούσαμε να φάμε σε ένα Ιταλικό εστιατόριο του Jamie Oliver. Πρόκειται για τον Άγγλο τηλεμάγειρα που βλέπουμε και στη δική μας τηλεόραση. Διασχίσαμε λοιπόν τη Union street και ρωτώντας σε ένα στενό το βρήκαμε. Μόνο που αυτό που βρήκαμε, δεν ήταν κλασικό εστιατόριο, αλλά ένα τύπου ορθάδικο με δυο τρία σκαμπό, που έφτιαχνε κυρίως μπαγκέτες. Τώρα εγώ δεν καταλαβαίνω τι το ιδιαίτερο από το ταλέντο ενός σεφ θα μπορούσε να έχει μια μπαγκέτα σάντουιτς. Δεν ξέρω. Μπορεί και να έχει “κάτι”. Δεν δοκίμασα, γιατί τελικά δεν καθίσαμε.
Κατεβήκαμε πάλι τον κεντρικό δρόμο (Union street) φτάνοντας πάλι στην πλατεία Abbey Church Yard.
Ψάχνοντας το “Games Workshop” και τον “Jamie Oliver” περπατήσαμε αρκετά sτην πόλη.
Το κέντρο του Bath είναι υπέροχο, γραφικό, με πετρόκτιστα σοκάκια, υπέροχους πεζόδρομους και πλατείες, ρωμαϊκή, μεσαιωνική και γοτθική ατμόσφαιρα και όμορφα καταστήματα. Δεν μπορώ να μην τονίσω την ιδιαίτερη ομορφιά ειδικά της Bath Street, ενός δρόμου που «πνίγεται» από κιονοστοιχίες και μάλλον δεν είναι τυχαίο που το κέντρο της επιλέχτηκε για να σηματοδοτηθεί από το έμβλημα της Unesco.
Από εκεί που πίστευα ότι είναι πολλές οι τριάμισι ώρες που είχαμε στη διάθεσή μας, τώρα έβλεπα ότι δεν προλαβαίναμε. Ήθελα να πάμε δούμε και τον Καθεδρικό και το άλλο ορόσημο της πόλης, την Pulteley bridge.
Ο Καθεδρικός ήταν μπροστά μας. Αλλά ήταν η ώρα που δεν δέχονταν τουρίστες, γιατί είχε λειτουργία. Και για να εξασφαλίσουν την ησυχία υπήρχε και πορτιέρης, ο οποίος πολύ ευγενικά μεν … σε έδιωχνε δε.
«Ελάτε σε καμιά ώρα» μας είπε.
«Αχ! Δυστυχώς δεν θα είμαστε στην πόλη σε καμιά ώρα. Έχουμε έρθει ημερήσια απ’ το Λονδίνο.»
«Α! ημερήσια από το Λονδίνο;» επανέλαβε. «Ε! τότε…» δεν συνέχισε την κουβέντα, απλά άνοιξε την κουρτίνα της εισόδου και μου έκανε ένα νεύμα να μπούμε μέσα ενώ παράλληλα με το δάχτυλο στα χείλη, μου έδειξε το διεθνές σήμα της σιωπής.
Τον ευχαρίστησα και εγώ με παντομίμα και μπήκαμε.
Μπήκαμε στον Καθεδρικό και τον είδαμε χωρίς να βγάλω καμιά φωτογραφία. Δεν επιτρέπονταν την ώρα της λειτουργίας και δεν ήθελα να καταχραστώ την καλοσύνη του πορτιέρη.
Όσο λαμπρός, μεσαιωνικός και «γοτθικός» φαίνεται απ’ έξω, τόσο … το ίδιο είναι και το εσωτερικό του.
Είδαμε …μεγάλα παράθυρα από βιτρό, πέτρινες κολώνες στο χρώμα του μελιού, ένα μεγάλο εκκλησιαστικό όργανο και πολλές ενδιαφέρουσες καλλιτεχνικές αρχιτεκτονικές λεπτομέρειες.
Είναι επίσης εντυπωσιακό ότι ο συγκεκριμένος χώρος είναι τόπος Χριστιανικής λατρείας για πάνω από 1200 χρόνια και συνεχίζει να είναι ένας … ενεργός ναός.
Ωραία όλα αυτά αλλά «έκανε πείνα» και σίγουρα δεν προλαβαίναμε να καθίσουμε κάπου για φαγητό.
Υπήρχε και η εκκρεμότητα της Pulteney bridge…..
Πρόλαβα την γκρίνια των στομαχιών μας ψωνίζοντας πρόχειρο φαγητό με πατατάκια και αναψυκτικά. Κατευθυνθήκαμε σε ένα από τα πολλά πάρκα που περιβάλλουν το ποτάμι Avon, δίπλα στην όχθη του, σε σημείο που “κερδίζει” από τη θέα της γέφυρας Pulteney. Βρήκαμε ένα παγκάκι και αράξαμε κάνοντας πικ-νικ και ρεμβάζοντας την πολυφωτογραφημένη θέα του.
Η γέφυρα Pulteney και o τεχνητός μικρός καταρράκτης που βρίσκεται μπροστά της.....
Η Pulteney είναι μια από τις ελάχιστες γέφυρες που έχουν απομείνει παγκοσμίως, που κατά μήκος τους της υπάρχουν καταστήματα. Μοιάζει λίγο με την Ponte Vecchio της Φλωρεντίας, μόνο που είναι σε άλλα χρώματα.
Είναι μια πανέμορφη πετρόχτιστη γέφυρα στο κέντρο της πόλης, που δένει αρμονικά με το όλο γεωργιανό τοπίο. Είναι ένα πανέμορφο τοπίο.Μ’ αυτά και μ’ αυτά κόντευε η ώρα 5:00. Είχαμε ραντεβού με το group μας για να φύγουμε. Φτάσαμε στις 5:00 ακριβώς τελευταίοι, αλλά στην ώρα μας! Η θέση μας όμως (επάνω πρώτη σειρά) μας περίμενε.
Οι επόμενες δυόμισι περίπου ώρες πέρασαν χωρίς να το καταλάβουμε πολύ. Κοιμηθήκαμε. Φτάσαμε Λονδίνο περίπου οκτώ παρά και επιλέξαμε να κατεβούμε στην Cromwell road, στο Kensington, κοντά στο Φυσικής Ιστορίας, που από εκεί ήταν πιο κοντά το ξενοδοχείο μας απ’ ότι η Victoria, που θα κατέληγε το λεωφορείο.
Μόλις κατεβήκαμε, αποφασίσαμε να φάμε σε ένα Ιταλικό εστιατόριο, που βρήκαμε στο δρόμο μας και μας φάνηκε καλό. Vecchiomondo Ristorante λεγόταν. Νωρίς φτάσαμε και είμαστε και ξεκούραστοι. Τελειώσαμε με τα αξιοθέατα για σήμερα. Γιατί όχι; Είχαμε πεθυμήσει να φάμε κάτι μεσογειακό. Κοινώς: μακαρονάδες!
Πήραμε λοιπόν δυο μακαρονάδες και μία πίτσα και έτσι έκλεισε η μέρα.
Σήμερα ήταν σαφώς πιο ξεκούραστη η μέρα για όλους. Μπορεί να πήγαμε ταξίδι και να ξυπνήσαμε πολύ πρωί, αλλά για μένα τουλάχιστον ήταν πολύ άνετα, γιατί δεν είχα το άγχος να προλάβω το ένα και να προλάβω και το άλλο και να κοιτάω και το ρολόι. Τα είχε αναλάβει αυτά το πρακτορείο. Ρίξαμε και τους ύπνους μας στο λεωφορείο, τα παιδιά ήταν ξεκούραστα και με κέφι (όχι όπως χθες βράδυ, πτώματα και με μούτρα μέχρι το πάτωμα) και όλα καλά.
Μετά από το φαγητό πήραμε metro από το South Kensington για Holland Park και φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας κατά τις 10:00. Δεν θυμάμαι τι ταινία είδαμε εκείνο το βράδυ. Κάτι καλό πάντως…στα Αγγλικά!
Last edited:
