traveller_30
Member
- Μηνύματα
- 59
- Likes
- 292
- Επόμενο Ταξίδι
- New York
- Ταξίδι-Όνειρο
- New York
Πέμπτη 30 Ιουλίου – Βενετία
Ξεκινήσαμε νωρίς το πρωί με express τρένο για να διανύσουμε την απόσταση Φλωρεντία – Βενετία. Η διαδρομή ήταν όμορφη, ενώ όσο απομακρυνόμασταν από Τοσκάνη και πλησιάζαμε στη Βόρεια Ιταλία, ο καιρός άλλαζε, συννέφιαζε και η θερμοκρασία έπεφτε. Ο ενθουσιασμός μας όταν αντικρίζαμε τα πρώτα κανάλια δεν περιγράφεται. Όσες φωτογραφίες κι αν είχαμε δει από τη Βενετία, η πόλη αυτή είναι τόσο διαφορετική από κάθε άλλη πόλη, που δεν ξέραμε τι ακριβώς θα αντικρίζαμε!
Μετά από τη δίωρη διαδρομή, φτάσαμε στο σταθμό τρένων Santa Lucia. Βγήκαμε έξω απ’ το σταθμό και αφού πήραμε πληροφορίες σχετικά με το βαπορέτο που έπρεπε να πάρουμε, ξεκινήσαμε την πρώτη μας διαδρομή στα κανάλια της Βενετίας. Παρά το ότι είχαμε βαλίτσες μαζί μας στο βαπορέτο ήμασταν στριμωγμένοι σαν σαρδέλες, ήμασταν πολύ ενθουσιασμένοι και χαρούμενοι που ήμασταν επιτέλους εκεί!!
Ο κεντρικός δρόμος μπροστά από το Grand Canal ήταν ασφυκτικά γεμάτος από τουρίστες, σε σημείο που πραγματικά ήταν πολύ δύσκολο να περπατήσεις. Το ξενοδοχείο μας ήταν το τεσσάρων αστέρων Hotel Gabrielli Sandwirth, και βρισκότανε στην περιοχή Castello, δίπλα από το Doge’s Palace, την πλατεία του Αγίου Μάρκου και ακριβώς απέναντι από το νησάκι που βρίσκεται η εκκλησία San Giorgio Maggiore. Επιλέξαμε να μείνουμε στο κέντρο της Βενετίας για να απολαύσουμε όσο περισσότερο γινόταν το ιστορικό κέντρο της πόλης αυτής, χωρίς να χρειαστεί να ξοδεύουμε χρόνο (και χρήμα..) στα βαπορέτο. Η θέα από το ξενοδοχείο μας ήταν απίστευτα όμορφη και απολαμβάναμε καθημερινά τις μαγευτικές εικόνες που μας πρόσφερε το roof garden του ξενοδοχείου!
Αφού απολαύσαμε για λίγο τη θέα από το ξενοδοχείο, βγήκαμε έξω για μια πρώτη γνωριμία με την όμορφη Βενετία. Αποφασίσαμε να μην ακολουθήσουμε τις ορδές των τουριστών στον κεντρικό δρόμο μπροστά από το Grand Canal, έτσι μπήκαμε στα στενά δρομάκια και χαθήκαμε μέσα στα σοκάκια της Βενετίας. Κυριολεκτικά χαθήκαμε! Από ένα σημείο και μετά ούτε καν κοιτάζαμε το χάρτη, που μέσα από τόσα πολλά δρομάκια, σοκάκια και κανάλια πραγματικά δεν έβγαζε νόημα. Αυτό ήταν και το ομορφότερο κομμάτι της Βενετίας, δεν θα το κουράσαμε πολύ με αξιοθέατα, προγράμματα και τρέξιμο.. Η Βενετία δεν είναι σαν όλες τις υπόλοιπες πόλεις του κόσμου, είναι πραγματικά μοναδική. Από δρομάκι σε δρομάκι κι από κανάλι σε κανάλι, κόσμος στις γόνδολες να βολτάρει στα κανάλια, κόσμος στις γέφυρες να φωτογραφίζει τα κανάλια.
Το χειρότερο κομμάτι στην Βενετία ήταν το φαγητό δυστυχώς. Τέλος στις πεντανόστιμες τρατορίες της Ρώμης και της Φλωρεντίας. Ο λόγος ήταν ότι όσο κι αν έψαξα στο internet δεν βρήκα πληροφορίες για εστιατόρια στη Βενετία, που ακόμα κι αν έβρισκα δύσκολο να τα βρεις στο χάρτη. Εξάλλου στην περιοχή που μέναμε όλα (κυριολεκτικά όλα) τα εστιατόρια φώναζαν τουριστικά και οι τιμές ήταν εξωφρενικές.. Το πήραμε λοιπόν απόφαση πως θα την βγάζαμε κυρίως με πίτσες στο χέρι. Αφού φάγαμε μία μέτρια πίτσα στο χέρι, αποφασίσαμε να βγούμε στη πλατεία San Marco. Δυσκολευτήκαμε βεβαίως να τη βρούμε την πλατεία, αλλά μετά από αρκετή προσπάθεια (η πλατεία αν παίρναμε τον κεντρικό δρόμο ήταν 10 λεπτά απόσταση από το ξενοδοχείο!), φτάσαμε στην πλατεία.
Ήταν η πρώτη μας επαφή με την τεράστια πλατεία San Marco. Ίσως η ομορφότερη πλατεία που είδαμε στην Ιταλία, σίγουρα δεν έχει την χάρη και μοναδικότητα της Piazza Navona, αλλά σίγουρα είναι πάρα πολύ επιβλητική, με πολλά από τα διασημότερα αξιοθέατα της Βενετίας να είναι μαζεμένα στην πλατεία αυτή.
Πρώτος και καλύτερος βέβαια ο ναός του Αγίου Μάρκου, ο οποίος υψώνεται επιβλητικός επικρατεί μεγαλοπρεπώς στην πλατεία αυτή. Ο ναός αποτελεί το σύμβολο της Βενετίας και δικαίως τον ονομάζουν και Chiesa d’Oro (Church of gold). Στην κορυφή της εκκλησίας ξεχωρίζει η μορφή του Απόστολου Μάρκου δίπλα από τους αγγέλους και από κάτω η μορφή του φτερωτού λιονταριού, που αποτελεί και το σύμβολο της Βενετίας. Επίσης στα μπαλκόνια πάνω από την πύλη ξεχωρίζουν τα επιβλητικά άλογα του Αγίου Μάρκου.
Επίσης στην πλατεία θαυμάσαμε τον πύργο με το διάσημο ρολόι της Βενετίας (Campanile bell tower), όπως και το τεράστιο παλάτι των δόγηδων (Doge’s palace). Η πλατεία είναι μονίμως πλημυρισμένη από κόσμο, σε σημείο που δυσκολεύεσαι να περπατήσεις στην πλατεία χωρίς να ποδοπατηθείς με κάποιον.. Γύρω από την πλατεία υπάρχουν αρκετές καφετέριες, κάποιες έχουν και ζωντανή ορχήστρα να προσφέρει κλασσικές μελωδίες στους περαστικούς. Ο οργανισμός μας είχε αρχίσει να επιζητά τη δόση καφεΐνης που είναι απαραίτητη για την λειτουργία του, έτσι αποφασίσαμε να καθίσουμε για καφέ σε κάποια από τις υπέροχες αυτές καφετέριες στην πλατεία! Αμ δε…! Ο φθηνότερος καπουτσίνο που βρήκαμε στην πλατεία ήταν στην εκπληκτική τιμή των €12!!! Ωραία η πλατεία, όμορφη και ρομαντική η ατμόσφαιρα, αλλά όχι και €12 ένας καφές…
Πήραμε το δρόμο της επιστροφής στο ξενοδοχείο από τον κεντρικό δρόμο αυτή την φορά μπροστά από το Grand Canal. Η κίνηση στο δρόμο ήταν πραγματικά απελπιστική… Ειδικά πάνω στις γέφυρες γινότανε πανικός, ήταν πολύ δύσκολο να περπατήσουμε.
Κοντά στο ξενοδοχείο μας βρήκαμε καφέ σε πιο λογικές τιμές αλλά προτιμήσαμε να τον πάρουμε στο χέρι και να τον απολαύσουμε στο roof garden του ξενοδοχείου. Έτσι λοιπόν, απολαύσαμε τον καφέ μας μπροστά από την υπέροχη αυτή θέα της Βενετίας, που όσο η ώρα περνούσε έπαιρνε ένα γλυκό πορτοκαλί-ροζ χρώμα! Χαζεύαμε αρκετή ώρα, και προσέξαμε ότι όσο περνούσε η ώρα οι δρόμοι καθάριζαν από τις ορδές των τουριστών. Επιστρέψαμε στα δωμάτια μας για να ετοιμαστούμε για βραδινή βόλτα στα στενά της Βενετίας και για φαγητό!
Ξεκινήσαμε την βραδινή μας βόλτα μέσα από τα στενά σοκάκια και τα κανάλια της Βενετίας. Περάσαμε από την εντυπωσιακή Γέφυρα των στεναγμών, η οποία χωρίς τους τόσους τουρίστες που την κατακλύζανε το απόγευμα, έμοιαζε μελαγχολική και μοναχική. Περάσαμε από την επίσης γνωστή γέφυρα Ponte del Diavolo και από την Ponte dei Greci με την μεγάλη Ελληνική σημαία να κυματίζει στη γέφυρα. Η διαφορά στην ποσότητα του κόσμου που βρισκότανε στην κεντρική Βενετία από το πρωί μέχρι το βράδυ ήταν τεράστια. Λιγοστός κόσμος στα στενά, περισσότερος κόσμος στα εστιατόρια απολάμβανε το φαγητό του, λιγοστές γόνδολες συνέχιζαν να βολτάρουν στα κανάλια κι εμείς απολαμβάναμε τη βραδινή μας βόλτα στα στενά σοκάκια και γέφυρες.
Δυσκολευτήκαμε πολύ να διαλέξουμε εστιατόριο. Όλα φώναζαν τουριστικά, πουθενά δεν βλέπαμε ντόπιους, οι τιμές ήταν εξωφρενικές και παντού νιώθαμε ανασφάλεια όσον αφορά το φαγητό. Τελικά επιλέξαμε ένα εστιατόριο κοντά στην Ponte del Diavolo, με σκοπό να δοκιμάσουμε ψάρι. Ίσως να ήταν η χειρότερη επιλογή που μπορούσαμε να κάνουμε. Πληρώσαμε σε χρυσάφι για μία χούφτα γαρίδες από κονσέρβα, λίγο τηγανιτό καλαμάρι (λάστιχο) και λίγο υποτίθεται φρέσκο ψάρι, που ούτως ή άλλως ήρθε πραγματικά σε παιδικές μερίδες. Και ξαφνικά όπως «απολαμβάναμε» το φαγητό μας αρχίζει και η νεροποντή!! Ξαφνικά αέρας και κρύο, η βροχή δυνάμωνε και άρχισε να μετατρέπεται σε καταιγίδα.
Πληρώσαμε (χρυσοπληρώσαμε), και αρχίσαμε να τρέχουμε! Τρέχαμε σαν τρελοί, είχαμε γίνει παπιά από την βροχή και το χειρότερο είχαμε καταχαθεί! Δεν είχαμε ιδέα κατά που τρέχαμε… Τρέχαμε κανένα 20λεπτο μέσα στην βροχή και όταν επιτέλους βρήκαμε το ξενοδοχείο η βροχή αποφάσισε να σταματήσει
! Το πρώτο μας βράδυ στη Βενετία είχε δυστυχώς τελειώσει άδοξα, πήραμε και από ένα παγωτό από μια gelataria δίπλα από το ξενοδοχείο που απλά μας έκανε να αναπολούμε τα υπέροχα παγωτά που δοκιμάσαμε στη Ρώμη και στη Φλωρεντία. 
Συμπέρασμα της πρώτης μέρας στη Βενετία ήταν ότι η πόλη είναι πανέμορφη και πολύ ρομαντική, αλλά υπάρχει και πολλή αισχροκέρδεια και εκμετάλλευση του τουρισμού σε σημεία αηδίας (ακούς εκεί €12 ο καφές). Επίσης, έχοντας βέβαια τους ενδοιασμούς μου αφού δεν είχαμε προτάσεις για εστιατόρια από πουθενά, το φαγητό και το παγωτό στη Βενετία δεν συγκρινότανε με τις υπόλοιπες πόλεις που είχαμε επισκεφθεί.
Τέλος, λοιπόν, της πρώτης μας μέρας στη Βενετία. Το ξενοδοχείο μας πάντως ήταν υπέροχο, με πολλές ανέσεις και κατάφερε γενικά να μας ξεκουράσει μετά από την γλυκιά κούραση που αποκομίσαμε τις προηγούμενες μέρες σε Ρώμη και Φλωρεντία! Κοιμηθήκαμε λοιπόν και ξεκουραστήκαμε αφού την επόμενη μέρα θα επισκεπτόμασταν τα νησάκια Murano – Burano, για τα οποία ανυπομονούσαμε από το ξεκίνημα του ταξιδιού μας.
Ξεκινήσαμε νωρίς το πρωί με express τρένο για να διανύσουμε την απόσταση Φλωρεντία – Βενετία. Η διαδρομή ήταν όμορφη, ενώ όσο απομακρυνόμασταν από Τοσκάνη και πλησιάζαμε στη Βόρεια Ιταλία, ο καιρός άλλαζε, συννέφιαζε και η θερμοκρασία έπεφτε. Ο ενθουσιασμός μας όταν αντικρίζαμε τα πρώτα κανάλια δεν περιγράφεται. Όσες φωτογραφίες κι αν είχαμε δει από τη Βενετία, η πόλη αυτή είναι τόσο διαφορετική από κάθε άλλη πόλη, που δεν ξέραμε τι ακριβώς θα αντικρίζαμε!
Μετά από τη δίωρη διαδρομή, φτάσαμε στο σταθμό τρένων Santa Lucia. Βγήκαμε έξω απ’ το σταθμό και αφού πήραμε πληροφορίες σχετικά με το βαπορέτο που έπρεπε να πάρουμε, ξεκινήσαμε την πρώτη μας διαδρομή στα κανάλια της Βενετίας. Παρά το ότι είχαμε βαλίτσες μαζί μας στο βαπορέτο ήμασταν στριμωγμένοι σαν σαρδέλες, ήμασταν πολύ ενθουσιασμένοι και χαρούμενοι που ήμασταν επιτέλους εκεί!!
Ο κεντρικός δρόμος μπροστά από το Grand Canal ήταν ασφυκτικά γεμάτος από τουρίστες, σε σημείο που πραγματικά ήταν πολύ δύσκολο να περπατήσεις. Το ξενοδοχείο μας ήταν το τεσσάρων αστέρων Hotel Gabrielli Sandwirth, και βρισκότανε στην περιοχή Castello, δίπλα από το Doge’s Palace, την πλατεία του Αγίου Μάρκου και ακριβώς απέναντι από το νησάκι που βρίσκεται η εκκλησία San Giorgio Maggiore. Επιλέξαμε να μείνουμε στο κέντρο της Βενετίας για να απολαύσουμε όσο περισσότερο γινόταν το ιστορικό κέντρο της πόλης αυτής, χωρίς να χρειαστεί να ξοδεύουμε χρόνο (και χρήμα..) στα βαπορέτο. Η θέα από το ξενοδοχείο μας ήταν απίστευτα όμορφη και απολαμβάναμε καθημερινά τις μαγευτικές εικόνες που μας πρόσφερε το roof garden του ξενοδοχείου!
Αφού απολαύσαμε για λίγο τη θέα από το ξενοδοχείο, βγήκαμε έξω για μια πρώτη γνωριμία με την όμορφη Βενετία. Αποφασίσαμε να μην ακολουθήσουμε τις ορδές των τουριστών στον κεντρικό δρόμο μπροστά από το Grand Canal, έτσι μπήκαμε στα στενά δρομάκια και χαθήκαμε μέσα στα σοκάκια της Βενετίας. Κυριολεκτικά χαθήκαμε! Από ένα σημείο και μετά ούτε καν κοιτάζαμε το χάρτη, που μέσα από τόσα πολλά δρομάκια, σοκάκια και κανάλια πραγματικά δεν έβγαζε νόημα. Αυτό ήταν και το ομορφότερο κομμάτι της Βενετίας, δεν θα το κουράσαμε πολύ με αξιοθέατα, προγράμματα και τρέξιμο.. Η Βενετία δεν είναι σαν όλες τις υπόλοιπες πόλεις του κόσμου, είναι πραγματικά μοναδική. Από δρομάκι σε δρομάκι κι από κανάλι σε κανάλι, κόσμος στις γόνδολες να βολτάρει στα κανάλια, κόσμος στις γέφυρες να φωτογραφίζει τα κανάλια.
Το χειρότερο κομμάτι στην Βενετία ήταν το φαγητό δυστυχώς. Τέλος στις πεντανόστιμες τρατορίες της Ρώμης και της Φλωρεντίας. Ο λόγος ήταν ότι όσο κι αν έψαξα στο internet δεν βρήκα πληροφορίες για εστιατόρια στη Βενετία, που ακόμα κι αν έβρισκα δύσκολο να τα βρεις στο χάρτη. Εξάλλου στην περιοχή που μέναμε όλα (κυριολεκτικά όλα) τα εστιατόρια φώναζαν τουριστικά και οι τιμές ήταν εξωφρενικές.. Το πήραμε λοιπόν απόφαση πως θα την βγάζαμε κυρίως με πίτσες στο χέρι. Αφού φάγαμε μία μέτρια πίτσα στο χέρι, αποφασίσαμε να βγούμε στη πλατεία San Marco. Δυσκολευτήκαμε βεβαίως να τη βρούμε την πλατεία, αλλά μετά από αρκετή προσπάθεια (η πλατεία αν παίρναμε τον κεντρικό δρόμο ήταν 10 λεπτά απόσταση από το ξενοδοχείο!), φτάσαμε στην πλατεία.
Ήταν η πρώτη μας επαφή με την τεράστια πλατεία San Marco. Ίσως η ομορφότερη πλατεία που είδαμε στην Ιταλία, σίγουρα δεν έχει την χάρη και μοναδικότητα της Piazza Navona, αλλά σίγουρα είναι πάρα πολύ επιβλητική, με πολλά από τα διασημότερα αξιοθέατα της Βενετίας να είναι μαζεμένα στην πλατεία αυτή.
Πρώτος και καλύτερος βέβαια ο ναός του Αγίου Μάρκου, ο οποίος υψώνεται επιβλητικός επικρατεί μεγαλοπρεπώς στην πλατεία αυτή. Ο ναός αποτελεί το σύμβολο της Βενετίας και δικαίως τον ονομάζουν και Chiesa d’Oro (Church of gold). Στην κορυφή της εκκλησίας ξεχωρίζει η μορφή του Απόστολου Μάρκου δίπλα από τους αγγέλους και από κάτω η μορφή του φτερωτού λιονταριού, που αποτελεί και το σύμβολο της Βενετίας. Επίσης στα μπαλκόνια πάνω από την πύλη ξεχωρίζουν τα επιβλητικά άλογα του Αγίου Μάρκου.
Επίσης στην πλατεία θαυμάσαμε τον πύργο με το διάσημο ρολόι της Βενετίας (Campanile bell tower), όπως και το τεράστιο παλάτι των δόγηδων (Doge’s palace). Η πλατεία είναι μονίμως πλημυρισμένη από κόσμο, σε σημείο που δυσκολεύεσαι να περπατήσεις στην πλατεία χωρίς να ποδοπατηθείς με κάποιον.. Γύρω από την πλατεία υπάρχουν αρκετές καφετέριες, κάποιες έχουν και ζωντανή ορχήστρα να προσφέρει κλασσικές μελωδίες στους περαστικούς. Ο οργανισμός μας είχε αρχίσει να επιζητά τη δόση καφεΐνης που είναι απαραίτητη για την λειτουργία του, έτσι αποφασίσαμε να καθίσουμε για καφέ σε κάποια από τις υπέροχες αυτές καφετέριες στην πλατεία! Αμ δε…! Ο φθηνότερος καπουτσίνο που βρήκαμε στην πλατεία ήταν στην εκπληκτική τιμή των €12!!! Ωραία η πλατεία, όμορφη και ρομαντική η ατμόσφαιρα, αλλά όχι και €12 ένας καφές…
Πήραμε το δρόμο της επιστροφής στο ξενοδοχείο από τον κεντρικό δρόμο αυτή την φορά μπροστά από το Grand Canal. Η κίνηση στο δρόμο ήταν πραγματικά απελπιστική… Ειδικά πάνω στις γέφυρες γινότανε πανικός, ήταν πολύ δύσκολο να περπατήσουμε.
Κοντά στο ξενοδοχείο μας βρήκαμε καφέ σε πιο λογικές τιμές αλλά προτιμήσαμε να τον πάρουμε στο χέρι και να τον απολαύσουμε στο roof garden του ξενοδοχείου. Έτσι λοιπόν, απολαύσαμε τον καφέ μας μπροστά από την υπέροχη αυτή θέα της Βενετίας, που όσο η ώρα περνούσε έπαιρνε ένα γλυκό πορτοκαλί-ροζ χρώμα! Χαζεύαμε αρκετή ώρα, και προσέξαμε ότι όσο περνούσε η ώρα οι δρόμοι καθάριζαν από τις ορδές των τουριστών. Επιστρέψαμε στα δωμάτια μας για να ετοιμαστούμε για βραδινή βόλτα στα στενά της Βενετίας και για φαγητό!
Ξεκινήσαμε την βραδινή μας βόλτα μέσα από τα στενά σοκάκια και τα κανάλια της Βενετίας. Περάσαμε από την εντυπωσιακή Γέφυρα των στεναγμών, η οποία χωρίς τους τόσους τουρίστες που την κατακλύζανε το απόγευμα, έμοιαζε μελαγχολική και μοναχική. Περάσαμε από την επίσης γνωστή γέφυρα Ponte del Diavolo και από την Ponte dei Greci με την μεγάλη Ελληνική σημαία να κυματίζει στη γέφυρα. Η διαφορά στην ποσότητα του κόσμου που βρισκότανε στην κεντρική Βενετία από το πρωί μέχρι το βράδυ ήταν τεράστια. Λιγοστός κόσμος στα στενά, περισσότερος κόσμος στα εστιατόρια απολάμβανε το φαγητό του, λιγοστές γόνδολες συνέχιζαν να βολτάρουν στα κανάλια κι εμείς απολαμβάναμε τη βραδινή μας βόλτα στα στενά σοκάκια και γέφυρες.
Δυσκολευτήκαμε πολύ να διαλέξουμε εστιατόριο. Όλα φώναζαν τουριστικά, πουθενά δεν βλέπαμε ντόπιους, οι τιμές ήταν εξωφρενικές και παντού νιώθαμε ανασφάλεια όσον αφορά το φαγητό. Τελικά επιλέξαμε ένα εστιατόριο κοντά στην Ponte del Diavolo, με σκοπό να δοκιμάσουμε ψάρι. Ίσως να ήταν η χειρότερη επιλογή που μπορούσαμε να κάνουμε. Πληρώσαμε σε χρυσάφι για μία χούφτα γαρίδες από κονσέρβα, λίγο τηγανιτό καλαμάρι (λάστιχο) και λίγο υποτίθεται φρέσκο ψάρι, που ούτως ή άλλως ήρθε πραγματικά σε παιδικές μερίδες. Και ξαφνικά όπως «απολαμβάναμε» το φαγητό μας αρχίζει και η νεροποντή!! Ξαφνικά αέρας και κρύο, η βροχή δυνάμωνε και άρχισε να μετατρέπεται σε καταιγίδα.
Πληρώσαμε (χρυσοπληρώσαμε), και αρχίσαμε να τρέχουμε! Τρέχαμε σαν τρελοί, είχαμε γίνει παπιά από την βροχή και το χειρότερο είχαμε καταχαθεί! Δεν είχαμε ιδέα κατά που τρέχαμε… Τρέχαμε κανένα 20λεπτο μέσα στην βροχή και όταν επιτέλους βρήκαμε το ξενοδοχείο η βροχή αποφάσισε να σταματήσει
! Το πρώτο μας βράδυ στη Βενετία είχε δυστυχώς τελειώσει άδοξα, πήραμε και από ένα παγωτό από μια gelataria δίπλα από το ξενοδοχείο που απλά μας έκανε να αναπολούμε τα υπέροχα παγωτά που δοκιμάσαμε στη Ρώμη και στη Φλωρεντία. Συμπέρασμα της πρώτης μέρας στη Βενετία ήταν ότι η πόλη είναι πανέμορφη και πολύ ρομαντική, αλλά υπάρχει και πολλή αισχροκέρδεια και εκμετάλλευση του τουρισμού σε σημεία αηδίας (ακούς εκεί €12 ο καφές). Επίσης, έχοντας βέβαια τους ενδοιασμούς μου αφού δεν είχαμε προτάσεις για εστιατόρια από πουθενά, το φαγητό και το παγωτό στη Βενετία δεν συγκρινότανε με τις υπόλοιπες πόλεις που είχαμε επισκεφθεί.
Τέλος, λοιπόν, της πρώτης μας μέρας στη Βενετία. Το ξενοδοχείο μας πάντως ήταν υπέροχο, με πολλές ανέσεις και κατάφερε γενικά να μας ξεκουράσει μετά από την γλυκιά κούραση που αποκομίσαμε τις προηγούμενες μέρες σε Ρώμη και Φλωρεντία! Κοιμηθήκαμε λοιπόν και ξεκουραστήκαμε αφού την επόμενη μέρα θα επισκεπτόμασταν τα νησάκια Murano – Burano, για τα οποία ανυπομονούσαμε από το ξεκίνημα του ταξιδιού μας.
Κατηφορίζαμε έχοντας μπροστά μας το θεόρατο Vitorrio Emanuele, από το οποίο δυσκολευόμασταν να ξεκολλήσουμε τα μάτια μας όσο περπατούσαμε. Περάσαμε από την πανέμορφη Piazza Colonna και φτάσαμε επιτέλους στη Piazza Venezia και αντικρίσαμε την πλήρη έκταση του εκπληκτικού αυτού μνημείου! Βγάλαμε κάποιες φωτογραφίες, αλλά προχωρήσαμε γρήγορα προς τα δεξιά αφού θα επισκεπτόμασταν ξανά το συγκεκριμένο μνημείο με την υπόλοιπη παρέα.
