underwater
Member
- Μηνύματα
- 2.710
- Likes
- 11.219
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ανταρκτική
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Ημέρα 1η: Επεισοδιακή άφιξη
- Ημέρα 2η (μέρος πρώτο): Boat trip στις Ilhas Desertas
- Ημέρα 2η (μέρος δεύτερο): Φεστιβάλ στο São Vicente και η απομυθοποίηση του couchsurfing
- Ημέρα 3η: Πεζοπορία στις levadas: κοιλάδα Rabaçal, Risco και 25 Fontes
- Ημέρα 4η: Βολτάροντας στην όμορφη Funchal και το ορεινό Monte
- Ημέρα 5η: περιήγηση στη δυτική πλευρά του νησιού και βολτούλα στη Funchal
- Ημέρα 6η: Funchal και πέριξ
- Ημέρα 7η: Μελαγχολική επιστροφή
Στην προσπάθειά μου να αντλήσω πληροφορίες από το forum για τη Μαδέιρα δεν βρήκα και πολύ υλικό. Φωτεινή εξαίρεση η όμορφη ταξιδιωτική ιστορία του μέλους hydronetta, ο οποίος μιλούσε με πολύ καλά λόγια για το πρακτορείο madeira seekers, με το οποίο έκλεισε τα διάφορα tours που έκανε στο νησί. Αποφάσισα λοιπόν να ακολουθήσω το παράδειγμά του, καθώς υπήρχε μεγάλη ποικιλία σε tours και οι τιμές ήταν ιδιαίτερα δελεαστικές. Για το πρώτο tour παρ’ όλα αυτά, το ημερήσιο boat trip μου στις Ilhas Desertas, το πρακτορείο υπήρξε ας πούμε «διαμεσολαβητής», καθώς το εκτελεί αυτόνομη εταιρεία, η Ventura, με το ομώνυμο σκάφος της. Η εκδρομή που είχα κλείσει θα διαρκούσε από τις 9 το πρωί ως τις 7μιση το απόγευμα και περιλάμβανε τη μετάβαση στα νησιά, παρατήρηση θαλάσσιων θηλαστικών και πουλιών, μπάνιο στη θάλασσα, ξενάγηση στο μεγαλύτερο εκ των νησιών και γεύμα. Η τιμή κατ’ άτομο ήταν 80 euros.
Ενώ έπρεπε να είμαι 9 παρά είκοσι στη μαρίνα της Funchal, εγώ εξάντλησα όλη την ώρα που μπορούσα να εκμεταλλευτώ για να κοιμηθώ μετά την ταλαιπωρία της προηγούμενης μέρας, οπότε εν τέλει κατέβηκα με ταξί. Τα ταξί είναι σχετικά ακριβά στη Μαδέρα. Για μια απόσταση που ποδαράτο γίνεται σε 10’ πληρώνεις γύρω στα 6 euros. Οι περισσότεροι συνταξιδιώτες είχαν ήδη μαζευτεί. Μεσήλικες οι περισσότεροι (σκέφτηκα χαμογελώντας έναν φίλο μου που συχνά με δουλεύει για τα «γεροντίστικα» χόμπι μου), με εξαίρεση ένα ζευγάρι γύρω στα 25 και μια οικογένεια με μικρά παιδιά. Έμοιαζαν με Γιαπωνέζους (προφανώς είχαν ασιατική καταγωγή), αλλά μιλούσαν αγγλικά. Λίγο μετά ήρθαν και οι υπεύθυνοι του σκάφους. Ανάμεσά τους και μια όμορφη κοπελίτσα που έμοιαζε να είναι γύρω στα 20 και η οποία θεώρησα ότι θα ήταν η βοηθός, του βοηθού, ω βοηθέ! Εν τέλει όμως επρόκειτο για την αρχηγό της εκδρομής τη Raquel, η οποία ήταν marine biologist (πώς το λέμε αυτό βρε παιδιά στα ελληνικά; ), με πάρα πολλές γνώσεις, πολύγλωσση και με χαρισματική προσωπικότητα. Μαζί της και ο skipper, ένας τύπος γύρω στα 40, ευγενέστατος, marine biologist και αυτός, ο οποίος έλυνε απορίες συνδυαστικά με την κοπέλα.
Το σκάφος ήταν ένα όμορφο ιστιοπλοϊκό 40 ετών, μήκους 16 μέτρων, με 2 κατάρτια, κατά βάση φτιαγμένο από ξύλο. Ξεκινώντας ενημερωθήκαμε για το πρόγραμμα, τους κανόνες ασφαλείας και τα σχετικά. Αρκετοί από τους συνταξιδιώτες (δεν ήταν και πολλοί όλοι μαζί, κάτω από 20 άτομα) ασχολούνταν με την παρατήρηση πουλιών και ήταν εφοδιασμένοι με κιάλια, τρελούς τηλεφακούς και τα σχετικά. Πρώτη φορά γνώρισα άτομα που ασχολούνται με αυτό το (παράδοξο για μένα) χόμπι και είχε ενδιαφέρον. Ξεκινήσαμε λοιπόν μες στη χαρά, με το θαλασσινό αεράκι να μας δροσίζει, ενώ η Funchal και η Μαδέρα ξεμάκραιναν.
Αποχαιρετώντας τη Μαδέρα
Ένα αεροσκάφος πλησιάζει για προσγείωση
Από την αρχή μας ενημέρωσαν ότι δεν μπορούσαν να εγγυηθούν ότι θα βλέπαμε δελφίνια ή φάλαινες, παρ’ όλα αυτά μες στον Ατλαντικό μια τέτοια πιθανότητα κάθε άλλο παρά μικρή είναι! Στην αρχή περιοριστήκαμε σε παρατήρηση πουλιών (από ό, τι ενημερώθηκα το οικοσύστημα της Μαδέρας περιλαμβάνει μερικά πολύ σπάνια είδη), όπου εντάξει, καλά ήταν, αλλά δεν μπορώ να πω ότι το συναπάντημα με έκανε να τρέμω από συγκίνηση! Αντίθετα, ο Βέλγος κυριούλης που καθόταν απέναντί μου, κάθε λίγο και λιγάκι σκουντούσε τη γυναίκα του με ενθουσιασμό και έκανε σαν μικρό παιδί ενώ η φωτογραφική έπαιρνε φωτιά! «Εν τέλει αυτοί οι bird watchers μπορεί να φαίνονται το άκρον άωτον της ξενερωσιάς αλλά κρύβουν πολύ πάθος μέσα τους» σκέφτηκα.
Πουλιά
Και βέβαια δεν άργησαν να σκάσουν μύτη και τα πρώτα δελφίνια! Εγώ, καθώς έχω περάσει τα παιδικά μου χρόνια να αρμενίζω τον Κορινθιακό με το φουσκωτό του πατέρα μου με τα δελφίνια να πλησιάζουν τόσο κοντά μας σε σημείο που να μας πιτσιλάνε, είχα θεωρήσει ότι μόνο αν έβλεπα φάλαινες θα ενθουσιαζόμουν! Κι όμως, ενθουσιάστηκα! Ούτε ξέρω πόσα κοπάδια δελφινιών είδα εκείνη την ημέρα, και μάλιστα από αρκετά διαφορετικά είδη διαφόρων μεγεθών (σίγουρα bottlenose dolphin/turslops truncatus, spotted dolphin/stenella frontalis, pilot whale/globicephala macrorhynchus-δελφίνι είναι και αυτό, όχι φάλαινα, και πιθανότατα και άλλα που μου διαφεύγουν). Τα δελφίνια που συναντήσαμε το πρωί ήταν πολύ φιλικά, και μας προσέγγισαν από πολύ κοντά. Ο ενθουσιασμός μου ήταν πραγματικά στο φουλ! Είναι τα πιο γλυκά ζώα, χαίρεσαι να τα βλέπεις να κάνουν τις όλο αρμονία κινήσεις τους ή να τα ακούς να αναπνέουν! Ανά φάσεις την ώρα που έκαναν τις θεαματικές τους εμφανίσεις άκουγα να βγαίνουν από μέσα μου κάτι θορυβώδη «Πσσς!». Ας μην σας κουράζω, το σίγουρο είναι ότι το ευχαριστήθηκα!
Δελφινάκια
Σιγά-σιγά αρχίσαμε να προσεγγίζουμε τις Ilhas Desertas. Πρόκειται για 3 ηφαιστειογενή νησιά που ανήκουν στο αρχιπέλαγος της Μαδέρας και απέχουν 21 ναυτικά μίλια από το λιμάνι της. Ονομάζονται lhéu Chão, Deserta Grande and Bugio, έχουν μια πολύ άγρια ομορφιά και αποτελούν τόπο που ενδημούν πολλά σπάνια ζώα, πουλιά, και έντομα, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τη φώκια monachus-monachus. Για το λόγο αυτό από το 1990 έχουν ανακηρυχθεί προστατευόμενα, απαγορεύεται το ψάρεμα, ενώ υπάρχει ένας μέγιστος επιτρεπόμενος αριθμός ατόμων που μπορούν να τα επισκεφτούν καθημερινά. Αν και δεν κατοικούνται, υπάρχει ένας μικρός αριθμός φυλάκων που διαμένει στο μεγαλύτερο από αυτά, τη Deserta Grande, σε κάποιες υποτυπώδεις εγκαταστάσεις που υπάρχουν εκεί. Παράλληλα, στη Deserta Grande υπάρχει και ένα μικρό ιατρείο ζώων, ενώ γενικότερα τα ζώα φροντίζονται από τους επιστήμονες που συχνά διανυκτερεύουν εκεί.
Όσο πλησιάζαμε στην Deserta Grande είχαμε την ευκαιρία να παρατηρήσουμε τα ηφαιστειογενή σχήματα και χρώματα των βράχων του νησιού (αλλά και των άλλων δύο), κάτι ιδιαίτερα εντυπωσιακό.
Οι «πολυτελείς» εγκαταστάσεις του νησιού
Αγκυροβολήσαμε κοντά στην «κατοικημένη» μεριά του νησιού, όπου απολαύσαμε το κολύμπι μας στα πεντακάθαρα, διαυγή και δροσερά νερά του Ατλαντικού! Ήταν τέλεια! Δυστυχώς δεν είχα πάρει μάσκα μαζί και οι φακοί επαφής δεν μου επιτρέπουν να ανοίγω τα μάτια στο νερό, αλλά έστω και έτσι οι βουτιές ήταν απλά απόλαυση. Συνεχίσαμε με το γεύμα που μας σερβιρίστηκε στο σκάφος, απλό αλλά νόστιμο. Το highlight ήταν ο καταπληκτικός, φρεσκότατος τόνος, ο οποίος συνοδευόταν απλά από κρεμμύδι και ελαιόλαδο.
Προσεγγίσαμε το νησάκι με ένα μικρό φουσκωτό σε δόσεις. Μέχρι να σταθούμε στο μονοπάτι πήγαμε να ξεποδαριαστούμε, καθώς η «παραλία» αποτελείται από μαύρες κοτρόνες, οι οποίες δεν καθιστούν ιδιαίτερα δελεαστικό το περπάτημα. Η Raquel μας έκανε μια ξενάγηση στο νησί, ενημερώνοντάς μας για την ιστορία των Ilhas Desertas, την πανίδα, τις οικολογικές προσπάθειες που έχουν γίνει, τα ζώα που κινδυνεύουν και το ρόλο των φυλάκων και των επιστημόνων που συμμετέχουν στην προσπάθεια προστασίας του οικοσυστήματος. Μετά μας προέτρεψε να αγοράσουμε αν θέλουμε κάτι από ένα μαγαζάκι που υπάρχει όπου τα χρήματα συμβάλλουν στην συντήρηση και προστασία των νησιών. Να πω την αλήθεια αν και είχα όλη την καλή διάθεση, το μαγαζάκι δεν είχε σχεδόν τίποτα και αυτά που είχε δεν θα έπιαναν τόπο, οπότε δυστυχώς δεν άφησα τον οβολό μου.
Εικόνες του νησιού
Επιστρέφοντας στο σκάφος κάποιοι επιλέξαμε να κολυμπήσουμε και να μην πάρουμε πάλι το φουσκωτό. Δεν λες εύκολα όχι σε τέτοια νερά! Στον γυρισμό έπιασε πολύς αέρας και ανοίξαμε τα πανιά, ενώ το σκάφος έγερνε ρυθμικά πότε από τη μία πότε από την άλλη πλευρά. Ήταν πολύ ωραία! Συναντήσαμε και άλλα δελφίνια, αλλά αυτή τη φορά δεν ήταν τόσο φιλικά, αντίθετα άλλαξαν πορεία, οπότε δεν τα πλησιάσαμε και απομακρυνθήκαμε γρήγορα.
Φτάσαμε πίσω στη μαρίνα της Funchal την ώρα που έπεφτε ο ήλιος. Ήταν ένα υπέροχο απόγευμα! Κατεβαίνοντας από το σκάφος αισθανόμουν ψυχική ηρεμία και χαρά και το «ευχαριστώ» που είπα στο πλήρωμα ήταν ειλικρινές και εγκάρδιο.
Ενώ έπρεπε να είμαι 9 παρά είκοσι στη μαρίνα της Funchal, εγώ εξάντλησα όλη την ώρα που μπορούσα να εκμεταλλευτώ για να κοιμηθώ μετά την ταλαιπωρία της προηγούμενης μέρας, οπότε εν τέλει κατέβηκα με ταξί. Τα ταξί είναι σχετικά ακριβά στη Μαδέρα. Για μια απόσταση που ποδαράτο γίνεται σε 10’ πληρώνεις γύρω στα 6 euros. Οι περισσότεροι συνταξιδιώτες είχαν ήδη μαζευτεί. Μεσήλικες οι περισσότεροι (σκέφτηκα χαμογελώντας έναν φίλο μου που συχνά με δουλεύει για τα «γεροντίστικα» χόμπι μου), με εξαίρεση ένα ζευγάρι γύρω στα 25 και μια οικογένεια με μικρά παιδιά. Έμοιαζαν με Γιαπωνέζους (προφανώς είχαν ασιατική καταγωγή), αλλά μιλούσαν αγγλικά. Λίγο μετά ήρθαν και οι υπεύθυνοι του σκάφους. Ανάμεσά τους και μια όμορφη κοπελίτσα που έμοιαζε να είναι γύρω στα 20 και η οποία θεώρησα ότι θα ήταν η βοηθός, του βοηθού, ω βοηθέ! Εν τέλει όμως επρόκειτο για την αρχηγό της εκδρομής τη Raquel, η οποία ήταν marine biologist (πώς το λέμε αυτό βρε παιδιά στα ελληνικά; ), με πάρα πολλές γνώσεις, πολύγλωσση και με χαρισματική προσωπικότητα. Μαζί της και ο skipper, ένας τύπος γύρω στα 40, ευγενέστατος, marine biologist και αυτός, ο οποίος έλυνε απορίες συνδυαστικά με την κοπέλα.
Το σκάφος ήταν ένα όμορφο ιστιοπλοϊκό 40 ετών, μήκους 16 μέτρων, με 2 κατάρτια, κατά βάση φτιαγμένο από ξύλο. Ξεκινώντας ενημερωθήκαμε για το πρόγραμμα, τους κανόνες ασφαλείας και τα σχετικά. Αρκετοί από τους συνταξιδιώτες (δεν ήταν και πολλοί όλοι μαζί, κάτω από 20 άτομα) ασχολούνταν με την παρατήρηση πουλιών και ήταν εφοδιασμένοι με κιάλια, τρελούς τηλεφακούς και τα σχετικά. Πρώτη φορά γνώρισα άτομα που ασχολούνται με αυτό το (παράδοξο για μένα) χόμπι και είχε ενδιαφέρον. Ξεκινήσαμε λοιπόν μες στη χαρά, με το θαλασσινό αεράκι να μας δροσίζει, ενώ η Funchal και η Μαδέρα ξεμάκραιναν.
Αποχαιρετώντας τη Μαδέρα
Ένα αεροσκάφος πλησιάζει για προσγείωση
Από την αρχή μας ενημέρωσαν ότι δεν μπορούσαν να εγγυηθούν ότι θα βλέπαμε δελφίνια ή φάλαινες, παρ’ όλα αυτά μες στον Ατλαντικό μια τέτοια πιθανότητα κάθε άλλο παρά μικρή είναι! Στην αρχή περιοριστήκαμε σε παρατήρηση πουλιών (από ό, τι ενημερώθηκα το οικοσύστημα της Μαδέρας περιλαμβάνει μερικά πολύ σπάνια είδη), όπου εντάξει, καλά ήταν, αλλά δεν μπορώ να πω ότι το συναπάντημα με έκανε να τρέμω από συγκίνηση! Αντίθετα, ο Βέλγος κυριούλης που καθόταν απέναντί μου, κάθε λίγο και λιγάκι σκουντούσε τη γυναίκα του με ενθουσιασμό και έκανε σαν μικρό παιδί ενώ η φωτογραφική έπαιρνε φωτιά! «Εν τέλει αυτοί οι bird watchers μπορεί να φαίνονται το άκρον άωτον της ξενερωσιάς αλλά κρύβουν πολύ πάθος μέσα τους» σκέφτηκα.
Πουλιά
Και βέβαια δεν άργησαν να σκάσουν μύτη και τα πρώτα δελφίνια! Εγώ, καθώς έχω περάσει τα παιδικά μου χρόνια να αρμενίζω τον Κορινθιακό με το φουσκωτό του πατέρα μου με τα δελφίνια να πλησιάζουν τόσο κοντά μας σε σημείο που να μας πιτσιλάνε, είχα θεωρήσει ότι μόνο αν έβλεπα φάλαινες θα ενθουσιαζόμουν! Κι όμως, ενθουσιάστηκα! Ούτε ξέρω πόσα κοπάδια δελφινιών είδα εκείνη την ημέρα, και μάλιστα από αρκετά διαφορετικά είδη διαφόρων μεγεθών (σίγουρα bottlenose dolphin/turslops truncatus, spotted dolphin/stenella frontalis, pilot whale/globicephala macrorhynchus-δελφίνι είναι και αυτό, όχι φάλαινα, και πιθανότατα και άλλα που μου διαφεύγουν). Τα δελφίνια που συναντήσαμε το πρωί ήταν πολύ φιλικά, και μας προσέγγισαν από πολύ κοντά. Ο ενθουσιασμός μου ήταν πραγματικά στο φουλ! Είναι τα πιο γλυκά ζώα, χαίρεσαι να τα βλέπεις να κάνουν τις όλο αρμονία κινήσεις τους ή να τα ακούς να αναπνέουν! Ανά φάσεις την ώρα που έκαναν τις θεαματικές τους εμφανίσεις άκουγα να βγαίνουν από μέσα μου κάτι θορυβώδη «Πσσς!». Ας μην σας κουράζω, το σίγουρο είναι ότι το ευχαριστήθηκα!
Δελφινάκια
Σιγά-σιγά αρχίσαμε να προσεγγίζουμε τις Ilhas Desertas. Πρόκειται για 3 ηφαιστειογενή νησιά που ανήκουν στο αρχιπέλαγος της Μαδέρας και απέχουν 21 ναυτικά μίλια από το λιμάνι της. Ονομάζονται lhéu Chão, Deserta Grande and Bugio, έχουν μια πολύ άγρια ομορφιά και αποτελούν τόπο που ενδημούν πολλά σπάνια ζώα, πουλιά, και έντομα, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τη φώκια monachus-monachus. Για το λόγο αυτό από το 1990 έχουν ανακηρυχθεί προστατευόμενα, απαγορεύεται το ψάρεμα, ενώ υπάρχει ένας μέγιστος επιτρεπόμενος αριθμός ατόμων που μπορούν να τα επισκεφτούν καθημερινά. Αν και δεν κατοικούνται, υπάρχει ένας μικρός αριθμός φυλάκων που διαμένει στο μεγαλύτερο από αυτά, τη Deserta Grande, σε κάποιες υποτυπώδεις εγκαταστάσεις που υπάρχουν εκεί. Παράλληλα, στη Deserta Grande υπάρχει και ένα μικρό ιατρείο ζώων, ενώ γενικότερα τα ζώα φροντίζονται από τους επιστήμονες που συχνά διανυκτερεύουν εκεί.
Όσο πλησιάζαμε στην Deserta Grande είχαμε την ευκαιρία να παρατηρήσουμε τα ηφαιστειογενή σχήματα και χρώματα των βράχων του νησιού (αλλά και των άλλων δύο), κάτι ιδιαίτερα εντυπωσιακό.
Οι «πολυτελείς» εγκαταστάσεις του νησιού
Αγκυροβολήσαμε κοντά στην «κατοικημένη» μεριά του νησιού, όπου απολαύσαμε το κολύμπι μας στα πεντακάθαρα, διαυγή και δροσερά νερά του Ατλαντικού! Ήταν τέλεια! Δυστυχώς δεν είχα πάρει μάσκα μαζί και οι φακοί επαφής δεν μου επιτρέπουν να ανοίγω τα μάτια στο νερό, αλλά έστω και έτσι οι βουτιές ήταν απλά απόλαυση. Συνεχίσαμε με το γεύμα που μας σερβιρίστηκε στο σκάφος, απλό αλλά νόστιμο. Το highlight ήταν ο καταπληκτικός, φρεσκότατος τόνος, ο οποίος συνοδευόταν απλά από κρεμμύδι και ελαιόλαδο.
Προσεγγίσαμε το νησάκι με ένα μικρό φουσκωτό σε δόσεις. Μέχρι να σταθούμε στο μονοπάτι πήγαμε να ξεποδαριαστούμε, καθώς η «παραλία» αποτελείται από μαύρες κοτρόνες, οι οποίες δεν καθιστούν ιδιαίτερα δελεαστικό το περπάτημα. Η Raquel μας έκανε μια ξενάγηση στο νησί, ενημερώνοντάς μας για την ιστορία των Ilhas Desertas, την πανίδα, τις οικολογικές προσπάθειες που έχουν γίνει, τα ζώα που κινδυνεύουν και το ρόλο των φυλάκων και των επιστημόνων που συμμετέχουν στην προσπάθεια προστασίας του οικοσυστήματος. Μετά μας προέτρεψε να αγοράσουμε αν θέλουμε κάτι από ένα μαγαζάκι που υπάρχει όπου τα χρήματα συμβάλλουν στην συντήρηση και προστασία των νησιών. Να πω την αλήθεια αν και είχα όλη την καλή διάθεση, το μαγαζάκι δεν είχε σχεδόν τίποτα και αυτά που είχε δεν θα έπιαναν τόπο, οπότε δυστυχώς δεν άφησα τον οβολό μου.
Εικόνες του νησιού
Επιστρέφοντας στο σκάφος κάποιοι επιλέξαμε να κολυμπήσουμε και να μην πάρουμε πάλι το φουσκωτό. Δεν λες εύκολα όχι σε τέτοια νερά! Στον γυρισμό έπιασε πολύς αέρας και ανοίξαμε τα πανιά, ενώ το σκάφος έγερνε ρυθμικά πότε από τη μία πότε από την άλλη πλευρά. Ήταν πολύ ωραία! Συναντήσαμε και άλλα δελφίνια, αλλά αυτή τη φορά δεν ήταν τόσο φιλικά, αντίθετα άλλαξαν πορεία, οπότε δεν τα πλησιάσαμε και απομακρυνθήκαμε γρήγορα.
Φτάσαμε πίσω στη μαρίνα της Funchal την ώρα που έπεφτε ο ήλιος. Ήταν ένα υπέροχο απόγευμα! Κατεβαίνοντας από το σκάφος αισθανόμουν ψυχική ηρεμία και χαρά και το «ευχαριστώ» που είπα στο πλήρωμα ήταν ειλικρινές και εγκάρδιο.
Attachments
Last edited:
