underwater
Member
- Μηνύματα
- 2.712
- Likes
- 11.262
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ανταρκτική
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Ημέρα 1η: Επεισοδιακή άφιξη
- Ημέρα 2η (μέρος πρώτο): Boat trip στις Ilhas Desertas
- Ημέρα 2η (μέρος δεύτερο): Φεστιβάλ στο São Vicente και η απομυθοποίηση του couchsurfing
- Ημέρα 3η: Πεζοπορία στις levadas: κοιλάδα Rabaçal, Risco και 25 Fontes
- Ημέρα 4η: Βολτάροντας στην όμορφη Funchal και το ορεινό Monte
- Ημέρα 5η: περιήγηση στη δυτική πλευρά του νησιού και βολτούλα στη Funchal
- Ημέρα 6η: Funchal και πέριξ
- Ημέρα 7η: Μελαγχολική επιστροφή
Θεώρησα επιβεβλημένο να περάσω μία έστω μέρα του ταξιδιού κάνοντας tour σε κάποια από τις πλευρές του νησιού. Μετά από κάμποσο ψάξιμο κατέληξα σε εκείνο που γίνεται στα δυτικά, λόγω των ιδιαίτερα εντυπωσιακών φυσικών τοπίων που είχα δει σε φωτογραφίες. Η τιμή για αυτό το full-day tour, το οποίο κανόνισα και πάλι με το πρακτορείο madeira seekers, ήταν στα 25 euros, με μια χρέωση 10 επιπλέον euros για γεύμα.
Το γκρουπάκι ήταν σχετικά μικρό και περιλάμβανε αρκετές διαφορετικές εθνικότητες, με αποτέλεσμα ο οδηγός-ξεναγός μας να εξηγεί τα πάντα σε 3 γλώσσες (αγγλικά, ισπανικά, πορτογαλικά) μιλώντας τρομερά γρήγορα και κάπως σα να κάνει αγγαρεία, οπότε πρέπει να ομολογήσω ότι το κομμάτι ξενάγηση με απογοήτευσε ελαφρώς. Τα τοπία που είδα βέβαια με αποζημίωσαν.
Ξεκινήσαμε από το ψαροχώρι Câmara de Lobos, το οποίο βρίσκεται πολύ κοντά στη Funchal και το απολαύσαμε βασικά από ψηλά (από κοντά το είδα την επόμενη μέρα). Είναι ένα πολύ γραφικό χωριουδάκι, χτισμένο σε ένα ιδιαίτερα όμορφο σημείο, το οποίο φαντάζει ακόμα πιο εντυπωσιακό όταν το βλέπεις πανοραμικά. Φυσικά, καθώς πρόκειται για ένα από τα πιο δημοφιλή χωριά της Μαδέρας, έχει και αρκετά έντονο τουριστικό στοιχείο. Πήρε το όνομά του από τους lobos de mar (τις φώκιες monachus-monachus δηλαδή), όπου επισκέπτονταν συχνά το χωριό όταν πρωτοχτίστηκε τον 15ο αιώνα. Στην εποχή μας δεν επισκέπτονται γενικότερα το νησί, ενώ καταφύγιό τους αποτελούν, όπως ανέφερα σε προηγούμενο post, οι Ilhas Desertas, μερικά ναυτικά μίλια μακριά από τη Μαδέρα. Κάτι που προβάλλεται αρκετά στο χωριό είναι η παρουσία του Winston Churchhill σε αυτό, καθώς την περίοδο που έμεινε στη Μαδέρα στα μέσα του προηγούμενου αιώνα επισκεπτόταν το χωριό και ζωγράφιζε. Φαίνεται πως οι κάτοικοι αισθάνονται τόσο περήφανοι γι’ αυτό, που μέχρι και το όνομά του σε ταμπέλες μαγαζιών είδα.
Εν συνεχεία κατευθυνθήκαμε προς το Cabo Girão, ένα ύψωμα 589 μέτρων, από το οποίο έχει κανείς θέα σε έναν απότομο γκρεμό που καταλήγει στον Ατλαντικό. Σταματήσαμε λίγο για φωτογραφίες και μπορώ να πω ότι το τοπίο μου άρεσε αρκετά.
Συνεχίσαμε προς τη Ribeira Brava, το “άγριο ποτάμι” δηλαδή, ονομασία που προέρχεται από τα πλημμυρίσματα του παρακείμενου ποταμού/χειμάρου μετά από δυνατές βροχές, συνήθως το φθινόπωρο (κάτι που συνέβαινε κυρίως παλιότερα, αλλά ενίοτε και σήμερα). Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση στο συγκεκριμένο χωριό, όπου μας δόθηκε αρκετή ώρα να κάνουμε βόλτα, ήταν η “παραλία” του, με κάτι κοτρόνες που δεν είχα ξανασυναντήσει. Υπάρχει ένας μεγάλος παραλιακός δρόμος που καταλήγει σε ένα ύψωμα από το οποίο μπορεί κάνεις να δει τη θέα, πολλά τουριστικά μαγαζιά, ενώ από ό, τι κατάλαβα σημαντικό αξιοθέατο είναι η Igreja de São Bento, μια εκκλησία του 16ου αιώνα που θεωρείται από τις σημαντικότερες και ωραιότερες του νησιού. Είχε ένα ενδιαφέρον το χωριό, όχι όμως ότι ενθουσιάστηκα κιόλας!
Περνώντας από χωριουδάκια και μεγάλες εκτάσεις με μπανανιές (πολύ μπανάνα σε αυτό το νησί!), αρχίσαμε να ανηφορίζουμε, βλέποντας σιγά-σιγά το τοπίο να αλλάζει δραματικά. Η βλάστηση μειώθηκε πολύ, άγρια και γυμνά εδάφη παντού, αισθανόμουν σα να ήμουν κάπου πολύ βόρεια και σε καμία περίπτωση σε ένα νησί απέναντι από το Μαρόκο. Καταλήξαμε στο Paúl da Serra, το ψηλότερο οροπέδιο της Μαδέρας, όπου κάναμε ορισμένες φωτογραφικές στάσεις και μια σύντομη (γύρω στο 1 χλμ) πεζοπορία δίπλα σε μία levada. Ήταν μια ιδιαίτερα εύκολη και ευχάριστη διαδρομή, η οποία είχε μεγάλη διαφορά από εκείνη που είχα κάνει 2 μέρες πριν. Δεν έβλεπες οργιώδη βλάστηση και καταρράκτες, αλλά ένα σχετικά άγονο και άγριο τοπίο, το οποίο έκανε ακόμα πιο εντυπωσιακό η ομίχλη. Οι εναλλαγές αυτές είναι νομίζω το δυνατότερο σημείο της φυσικής ομορφιάς του νησιού. Όσο πλησιάζαμε πάντως προς το τέλος της διαδρομής η παρουσία του πρασίνου γινόταν εντονότερη.
Αφού ξαναμπήκαμε στα λεωφορεία μετά την πεζοπορία κατευθυνθήκαμε προς το Porto Moniz! Ένα μέρος ιδιαίτερης ηφαιστειακής ομορφιάς, του οποίου οι φωτογραφίες που είχα δει όταν είχα πρωτοδιαβάσει για τη Μαδέρα ήταν αυτές που μου δημιούργησαν την ανάγκη να επισκεφτώ το νησί. Η πανοραμική θέα του χωριού απλά συγκλονιστική.
Μόλις κατεβήκαμε στο Porto Moniz ψιλομετάνιωσα που είχα κλείσει φαγητό, επειδή ήθελα απλά να ξεχυθώ να χαζέψω. Πεινούσα όμως, λυπόμουν και το δεκάρικο που είχα δώσει, οπότε πήγα σε ένα ψαράδικο εστιατόριο μαζί με αρκετά ακόμα μέλη του group, όπου φάγαμε ένα νόστιμο μεσημεριανό. Βελουτέ λαχανικών, espada (ένα άσπρο ψάρι που σερβίρεται τηγανητό με μπανάνα-πολύ ιδιαίτερη, «τροπική» γεύση), φρουτοσαλάτα και κρασί αποτέλεσαν το γεύμα μου, ενώ αφού τελειώσαμε σηκωθήκαμε βιαστικά να ανακαλύψουμε το χωριό.
Προσωπικά, ως λάτρης του νερού, της θάλασσας και των ιδιαίτερων παραλιών, κατευθύνθηκα γραμμή προς τις περίφημες ηφαιστειογενείς φυσικές πισίνες του Porto Moniz. Ένα πανέμορφο μέρος για να κολυμπήσεις, το οποίο προσελκύει άτομα όλων των ηλικιών. Η είσοδος είναι 1.5 euros. Γενικότερα έχω σαν αρχή να μην πηγαίνω ποτέ σε παραλίες επί πληρωμή, αλλά δεδομένης της συντήρησης που χρειάζεται το σημείο, αλλά και της απίστευτης ιδιαιτερότητάς του, δεν είπα όχι. Πέρασα αρκετή ώρα χαλαρώνοντας και φωτογραφίζοντας.
Δυστυχώς, καθότι δεν είχα πάρει μαγιό μαζί και καθώς αποφάσισα να μην ακολουθήσω τις παραινέσεις της μάνας μου με την οποία μίλησα στο τηλ. και μου είπε «πέσε με τα εσώρουχα», το μόνο μέρος του σώματός μου που κατάφερε να δροσιστεί ήταν τα ποδάρια μου! Υποσχέθηκα πάντως στον εαυτό μου αν ξαναεπισκεφτώ τη Μαδέρα να περάσω μια μέρα στις πισίνες και να τις απολαύσω για τα καλά!
Φεύγοντας από το Porto Moniz σταματήσαμε σε ένα άλλο ωραίο σημείο με συνταρακτική θέα στον Ατλαντικό, στο Seixal Road, όπου ένας καταρράκτης ρίχνει τα νερά του κατευθείαν στον ωκεανό. Απίστευτη ομορφιά και μαγεία!
Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε στο χωριό όπου είχα πάει πριν λίγες μέρες για το πανηγύρι, στο São Vincente. Και πάλι δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα. Μάλιστα ήταν σε διαδικασία ξεστολίσματος μετά από τα events των προηγούμενων ημερών, κάτι που μου έβγαλε μια μελαγχολία. Περπάτησα λίγο και μετά σταμάτησα στην πλατεία, όπου μέλη ενός group τοπικών ΚΑΠΗ τραγουδούσαν όλο κέφι πορτογαλικά τραγούδια.
Λίγο πριν επιστρέψουμε στη Funchal σταματήσαμε και σε ένα άλλο όμορφο σημείο στη διαδρομή, όπου η ομίχλη έδινε μια ιδιαίτερη νότα στο τοπίο.
Το mini bus με άφησε έξω από την πανσιόν μου. Μετά από λίγη ξεκούραση, ξαναβγήκα για μια απογευματινή βόλτα και χαζολόγημα. Περπάτησα δίπλα στη μαρίνα τρώγοντας παγωτό και χαζεύοντας τον κόσμο, ρέμβασα τον Ατλαντικό και, την ώρα που άρχισε να σουρουπώνει για τα καλά, ο ήχος δυνατών μουσικών με οδήγησε σε ένα υπαίθριο θεατράκι όπου γινόταν ένα φεστιβάλ παραδοσιακής μουσικής με συμμετοχή συγκροτημάτων από διάφορα μέρη του κόσμου. Συνοδεία μπύρας, πέρασα μία ώρα παρακολουθώντας ένα μαδεριανό συγκρότημα παραδοσιακών τραγουδιών και χορών. Ήταν πολύ ενδιαφέρον! Ειδικά ο «αρχηγός» του συγκροτήματος ήταν αυτό που λέμε «μορφή»!
Αργά το βράδυ πήρα ένα ταξάκι όπου με επέστρεψε στο δωμάτιο, και μετά από ένα ντουζάκι έπεσα ξερή για ύπνο, γοητευμένη από τις πανέμορφες εικόνες που για μια ακόμα μέρα μου χάρισε η Μαδέρα.
Το γκρουπάκι ήταν σχετικά μικρό και περιλάμβανε αρκετές διαφορετικές εθνικότητες, με αποτέλεσμα ο οδηγός-ξεναγός μας να εξηγεί τα πάντα σε 3 γλώσσες (αγγλικά, ισπανικά, πορτογαλικά) μιλώντας τρομερά γρήγορα και κάπως σα να κάνει αγγαρεία, οπότε πρέπει να ομολογήσω ότι το κομμάτι ξενάγηση με απογοήτευσε ελαφρώς. Τα τοπία που είδα βέβαια με αποζημίωσαν.
Ξεκινήσαμε από το ψαροχώρι Câmara de Lobos, το οποίο βρίσκεται πολύ κοντά στη Funchal και το απολαύσαμε βασικά από ψηλά (από κοντά το είδα την επόμενη μέρα). Είναι ένα πολύ γραφικό χωριουδάκι, χτισμένο σε ένα ιδιαίτερα όμορφο σημείο, το οποίο φαντάζει ακόμα πιο εντυπωσιακό όταν το βλέπεις πανοραμικά. Φυσικά, καθώς πρόκειται για ένα από τα πιο δημοφιλή χωριά της Μαδέρας, έχει και αρκετά έντονο τουριστικό στοιχείο. Πήρε το όνομά του από τους lobos de mar (τις φώκιες monachus-monachus δηλαδή), όπου επισκέπτονταν συχνά το χωριό όταν πρωτοχτίστηκε τον 15ο αιώνα. Στην εποχή μας δεν επισκέπτονται γενικότερα το νησί, ενώ καταφύγιό τους αποτελούν, όπως ανέφερα σε προηγούμενο post, οι Ilhas Desertas, μερικά ναυτικά μίλια μακριά από τη Μαδέρα. Κάτι που προβάλλεται αρκετά στο χωριό είναι η παρουσία του Winston Churchhill σε αυτό, καθώς την περίοδο που έμεινε στη Μαδέρα στα μέσα του προηγούμενου αιώνα επισκεπτόταν το χωριό και ζωγράφιζε. Φαίνεται πως οι κάτοικοι αισθάνονται τόσο περήφανοι γι’ αυτό, που μέχρι και το όνομά του σε ταμπέλες μαγαζιών είδα.
Εν συνεχεία κατευθυνθήκαμε προς το Cabo Girão, ένα ύψωμα 589 μέτρων, από το οποίο έχει κανείς θέα σε έναν απότομο γκρεμό που καταλήγει στον Ατλαντικό. Σταματήσαμε λίγο για φωτογραφίες και μπορώ να πω ότι το τοπίο μου άρεσε αρκετά.
Συνεχίσαμε προς τη Ribeira Brava, το “άγριο ποτάμι” δηλαδή, ονομασία που προέρχεται από τα πλημμυρίσματα του παρακείμενου ποταμού/χειμάρου μετά από δυνατές βροχές, συνήθως το φθινόπωρο (κάτι που συνέβαινε κυρίως παλιότερα, αλλά ενίοτε και σήμερα). Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση στο συγκεκριμένο χωριό, όπου μας δόθηκε αρκετή ώρα να κάνουμε βόλτα, ήταν η “παραλία” του, με κάτι κοτρόνες που δεν είχα ξανασυναντήσει. Υπάρχει ένας μεγάλος παραλιακός δρόμος που καταλήγει σε ένα ύψωμα από το οποίο μπορεί κάνεις να δει τη θέα, πολλά τουριστικά μαγαζιά, ενώ από ό, τι κατάλαβα σημαντικό αξιοθέατο είναι η Igreja de São Bento, μια εκκλησία του 16ου αιώνα που θεωρείται από τις σημαντικότερες και ωραιότερες του νησιού. Είχε ένα ενδιαφέρον το χωριό, όχι όμως ότι ενθουσιάστηκα κιόλας!
Περνώντας από χωριουδάκια και μεγάλες εκτάσεις με μπανανιές (πολύ μπανάνα σε αυτό το νησί!), αρχίσαμε να ανηφορίζουμε, βλέποντας σιγά-σιγά το τοπίο να αλλάζει δραματικά. Η βλάστηση μειώθηκε πολύ, άγρια και γυμνά εδάφη παντού, αισθανόμουν σα να ήμουν κάπου πολύ βόρεια και σε καμία περίπτωση σε ένα νησί απέναντι από το Μαρόκο. Καταλήξαμε στο Paúl da Serra, το ψηλότερο οροπέδιο της Μαδέρας, όπου κάναμε ορισμένες φωτογραφικές στάσεις και μια σύντομη (γύρω στο 1 χλμ) πεζοπορία δίπλα σε μία levada. Ήταν μια ιδιαίτερα εύκολη και ευχάριστη διαδρομή, η οποία είχε μεγάλη διαφορά από εκείνη που είχα κάνει 2 μέρες πριν. Δεν έβλεπες οργιώδη βλάστηση και καταρράκτες, αλλά ένα σχετικά άγονο και άγριο τοπίο, το οποίο έκανε ακόμα πιο εντυπωσιακό η ομίχλη. Οι εναλλαγές αυτές είναι νομίζω το δυνατότερο σημείο της φυσικής ομορφιάς του νησιού. Όσο πλησιάζαμε πάντως προς το τέλος της διαδρομής η παρουσία του πρασίνου γινόταν εντονότερη.
Αφού ξαναμπήκαμε στα λεωφορεία μετά την πεζοπορία κατευθυνθήκαμε προς το Porto Moniz! Ένα μέρος ιδιαίτερης ηφαιστειακής ομορφιάς, του οποίου οι φωτογραφίες που είχα δει όταν είχα πρωτοδιαβάσει για τη Μαδέρα ήταν αυτές που μου δημιούργησαν την ανάγκη να επισκεφτώ το νησί. Η πανοραμική θέα του χωριού απλά συγκλονιστική.
Μόλις κατεβήκαμε στο Porto Moniz ψιλομετάνιωσα που είχα κλείσει φαγητό, επειδή ήθελα απλά να ξεχυθώ να χαζέψω. Πεινούσα όμως, λυπόμουν και το δεκάρικο που είχα δώσει, οπότε πήγα σε ένα ψαράδικο εστιατόριο μαζί με αρκετά ακόμα μέλη του group, όπου φάγαμε ένα νόστιμο μεσημεριανό. Βελουτέ λαχανικών, espada (ένα άσπρο ψάρι που σερβίρεται τηγανητό με μπανάνα-πολύ ιδιαίτερη, «τροπική» γεύση), φρουτοσαλάτα και κρασί αποτέλεσαν το γεύμα μου, ενώ αφού τελειώσαμε σηκωθήκαμε βιαστικά να ανακαλύψουμε το χωριό.
Προσωπικά, ως λάτρης του νερού, της θάλασσας και των ιδιαίτερων παραλιών, κατευθύνθηκα γραμμή προς τις περίφημες ηφαιστειογενείς φυσικές πισίνες του Porto Moniz. Ένα πανέμορφο μέρος για να κολυμπήσεις, το οποίο προσελκύει άτομα όλων των ηλικιών. Η είσοδος είναι 1.5 euros. Γενικότερα έχω σαν αρχή να μην πηγαίνω ποτέ σε παραλίες επί πληρωμή, αλλά δεδομένης της συντήρησης που χρειάζεται το σημείο, αλλά και της απίστευτης ιδιαιτερότητάς του, δεν είπα όχι. Πέρασα αρκετή ώρα χαλαρώνοντας και φωτογραφίζοντας.
Δυστυχώς, καθότι δεν είχα πάρει μαγιό μαζί και καθώς αποφάσισα να μην ακολουθήσω τις παραινέσεις της μάνας μου με την οποία μίλησα στο τηλ. και μου είπε «πέσε με τα εσώρουχα», το μόνο μέρος του σώματός μου που κατάφερε να δροσιστεί ήταν τα ποδάρια μου! Υποσχέθηκα πάντως στον εαυτό μου αν ξαναεπισκεφτώ τη Μαδέρα να περάσω μια μέρα στις πισίνες και να τις απολαύσω για τα καλά!
Φεύγοντας από το Porto Moniz σταματήσαμε σε ένα άλλο ωραίο σημείο με συνταρακτική θέα στον Ατλαντικό, στο Seixal Road, όπου ένας καταρράκτης ρίχνει τα νερά του κατευθείαν στον ωκεανό. Απίστευτη ομορφιά και μαγεία!
Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε στο χωριό όπου είχα πάει πριν λίγες μέρες για το πανηγύρι, στο São Vincente. Και πάλι δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα. Μάλιστα ήταν σε διαδικασία ξεστολίσματος μετά από τα events των προηγούμενων ημερών, κάτι που μου έβγαλε μια μελαγχολία. Περπάτησα λίγο και μετά σταμάτησα στην πλατεία, όπου μέλη ενός group τοπικών ΚΑΠΗ τραγουδούσαν όλο κέφι πορτογαλικά τραγούδια.
Λίγο πριν επιστρέψουμε στη Funchal σταματήσαμε και σε ένα άλλο όμορφο σημείο στη διαδρομή, όπου η ομίχλη έδινε μια ιδιαίτερη νότα στο τοπίο.
Το mini bus με άφησε έξω από την πανσιόν μου. Μετά από λίγη ξεκούραση, ξαναβγήκα για μια απογευματινή βόλτα και χαζολόγημα. Περπάτησα δίπλα στη μαρίνα τρώγοντας παγωτό και χαζεύοντας τον κόσμο, ρέμβασα τον Ατλαντικό και, την ώρα που άρχισε να σουρουπώνει για τα καλά, ο ήχος δυνατών μουσικών με οδήγησε σε ένα υπαίθριο θεατράκι όπου γινόταν ένα φεστιβάλ παραδοσιακής μουσικής με συμμετοχή συγκροτημάτων από διάφορα μέρη του κόσμου. Συνοδεία μπύρας, πέρασα μία ώρα παρακολουθώντας ένα μαδεριανό συγκρότημα παραδοσιακών τραγουδιών και χορών. Ήταν πολύ ενδιαφέρον! Ειδικά ο «αρχηγός» του συγκροτήματος ήταν αυτό που λέμε «μορφή»!
Αργά το βράδυ πήρα ένα ταξάκι όπου με επέστρεψε στο δωμάτιο, και μετά από ένα ντουζάκι έπεσα ξερή για ύπνο, γοητευμένη από τις πανέμορφες εικόνες που για μια ακόμα μέρα μου χάρισε η Μαδέρα.
Attachments
Last edited:
