Πορτογαλία Μαδέρα: πόση ομορφιά μπορεί να χωρέσει σε μια κουκίδα στον Ατλαντικό;

[underwater]

Ξύπνησα με το πολύ πάσο μου, έφαγα το γευστικό μου πρωινό και ξεχύθηκα στους δρόμους της Funchal! Η αλήθεια είναι ότι χρειάστηκε λίγη ώρα να προσανατολιστώ, καθώς τις προηγούμενες μέρες λόγω tours και πανηγυριών είχα μετακινηθεί με ταξί, αυτοκίνητο και mini bus και καθόλου μόνη μου, οπότε επί της ουσίας δεν ήξερα καλά-καλά πώς να πάω από την πανσιόν μου στο κέντρο. Ευτυχώς πάντως, παρότι η πόλη έχει πολλά μικρά δρομάκια, η ρυμοτομία της είναι αρκετά καλή και σε συνδυασμό με το γεγονός ότι είναι χτισμένη σε λόφους επιτρέπει ακόμα και στους πιο άχρηστους στον προσανατολισμό ανθρώπους (όπως καλή ώρα η αφεντιά μου) να βρουν κουτσά-στραβά τον δρόμο τους.

Σε λιγότερο από 10’ ήμουν στον κεντρικό παραθαλάσσιο δρόμο της πόλης, την Avenida do Mar, στο ύψος της μαρίνας. Ο συγκεκριμένος δρόμος είναι πολύ όμορφος και απλωτός, κατάλληλος για ατελείωτους περιπάτους και χάζι, χωρίς να γίνεται οικτρά τουριστικός. Δεξιά της μαρίνας υπάρχει ένα όμορφο παρκάκι σκαρφαλωμένο σε έναν λοφίσκο, ο Jardim de Santa Catarina. Είναι καταπράσινο, με πολλά τροπικά φυτά και λουλούδια, παγκάκια για να απολαύσεις τη θέα της μαρίνας και της Funchal, ένα άγαλμα του Χριστόφορου Κολόμβου, το εκκλησάκι της Αγίας Αικατερίνης, μια λιμνούλα και τα σχετικά.






Στη συνέχεια, και αφού περιπλανήθηκα για λίγο παραλιακά, μπήκα μέσα στα στενά της πόλης και περιδιάβηκα τα δρομάκια της. Πλακόστρωτοι δρόμοι, κτίρια με έντονα πορτογαλικό χαρακτήρα, όμορφα μαγαζάκια.






Σε κάποιο σημείο βρέθηκα μπροστά στον Καθεδρικό της Funchal, τον Sé, το κτίσιμο του οποίου ολοκληρώθηκε το 1514. Δεν μπορώ να πω ότι με εντυπωσίασε. Παρ’ όλα αυτά μπήκα και παρακολούθησα για λίγο λειτουργία στα πορτογαλικά και μου άρεσε! Κάτι που παρατήρησα στη Μαδέρα ήταν ότι σχεδόν έξω από κάθε εκκλησία είχε πολλούς ζητιάνους, κάτι που βλέπουμε βέβαια και στην Ελλάδα.



Εν συνεχεία κατευθύνθηκα προς το τελεφερίκ/cable car (εντάξει north ή θα με μαλώσεις; ) για να ανέβω προς την ορεινή κωμόπολη Monte. Το εισιτήρια μετ’ επιστροφής κοστίζει 15 euros και η διαδρομή διαρκεί 10’. Η διαδρομή είναι πανέμορφη. Από τη μία η Funchal που σιγά-σιγά ξεμακραίνει, από την άλλη το βουνό, όλα αυτά σε συνδυασμό με την ελαφριά ομίχλη δημιουργούσαν μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Το κάθε βαγόνι χωράει μέχρι 7 άτομα, εγώ μπήκα με έναν Ρώσο που ήταν και αυτός μόνος του και είχαμε πολύ άπλα!






Φτάνοντας στο Monte η θερμοκρασία ήταν σαφώς πιο χαμηλή. Η Funchal από κάτω και ο Ατλαντικός δημιουργούν μια όμορφη θέα.




Από το Monte ξεκινά ένα ακόμα τελεφερίκ το οποίο καταλήγει στους Βοτανικούς Κήπους της πόλης. Εγώ μολαταύτα προτίμησα να κάνω τη βόλτα μου στην κωμόπολη και να επισκεφτώ τους Jardins Tropicais do Monte Palace που σύμφωνα με τους rough guides αποτελούν τους πιο εντυπωσιακούς κήπους της ευρύτερης περιοχής.

Ένα από τα γνωστότερα αξιοθέατα του Monte είναι η εκκλησία της Παναγίας του Βουνού (Nossa Senhora do Monte), κτίσμα του 1470. Προσωπικά δεν εντυπωσιάστηκα από το εξωτερικό, ενώ το εσωτερικό δεν μπόρεσα να το δω επειδή ήταν κλειστή. Θεωρείται πάντως η ιερότερη εκκλησία της Μαδέρας.



Δίπλα από την εκκλησία ήταν ένα μέρος τύπου καφενείο-bar, όπου οι τύποι την είχαν δει σαλούν και έτσι! Άκουγες γέλια, τον ήχο των μπουκαλιών της μπύρας και τραγούδια όπως το Oh Susanna! Θυμήθηκα την επίσκεψή μου στην Αριζόνα και γενικότερα η όλη φάση μου φάνηκε αστεία και παράταιρη με το μέρος στο οποίο βρισκόμουν.

Κάπου εκεί πείνασα και δοκίμασα polo do caco, τη γεμιστή ζύμη που ανέφερα σε προηγούμενο post (προτίμησα αυτή με το chorizo), όπου ήταν αρκετά εύγευστη (αν και τις άκρες τις πέταξα, ήταν σαν σκέτο ψωμί). Εν συνεχεία κατευθύνθηκα προς τους κήπους που προανέφερα, με είσοδο 10 euros, στα οποία συμπεριλαμβάνεται προαιρετικά είσοδος στο Monte Palace Museum και κέρασμα κρασιού.

Οι συγκεκριμένοι κήποι αποτελούν ιδιωτική πρωτοβουλία. Το Monte Palace χτίστηκε τον 18ο αιώνα, και μέσα στα χρόνια το κτίσμα και η τέραστια έκταση γύρω του άλλαξε αρκετούς ιδιοκτήτες. Από το 1987 ανήκει στον José Manuel Rodrigues Berardo, ο οποίος ίδρυσε το Berardo Foundation και επένδυσε στη δημιουργία αυτών των εντυπωσιακών κήπων. Οι κήποι άνοιξαν τις πύλες τους το 1991, έχουν έκταση 70.000 τετραγωνικά μέτρα σε διάφορα επίπεδα, και φιλοξενούν δέντρα, φυτά, λουλούδια, πουλιά, ψάρια από όλο τον κόσμο! Οι λίμνες και τα γλυπτά δίνουν έναν ακόμα τόνο γοητείας σε αυτό το υπέροχο μέρος με την οργιώδη βλάστηση. Αισθανόμουν σαν πρωταγωνίστρια σε αυτές τις ταινίες εποχής όπου οι αποικιοκράτες έκαναν τις βόλτες τους μέσα στους επίγειους παραδείσους και έπιναν ανέμελα τα απεριτίφ τους ενώ απέξω χαλούσε το σύμπαν! Και η αλήθεια είναι ότι πραγματικά εκείνες τις ημέρες αισθανόμουν κάπως έκτος τόπου και χρόνου. Σα να είχα ξεχάσει το τι συμβαίνει γύρω μου και ζούσα στον μικρόκοσμό μου!








Φεύγοντας από τους κήπους ξαναπήρα το τελεφερίκ που με μετέφερε στη Funchal, χωρίς να βγάζω φωτός αυτή τη φορά και απλά απολαμβάνοντας τη θέα. Αφού ξαναβρέθηκα στην Avenida do Mar κατευθύνθηκα δυτικά, φτάνοντας στο Forte de São Tiago, ένα ελαφρώς κακόγουστο αλλά χαρακτηριστικό κτίσμα του 1614, το οποίο είχε αρχικά φτιαχτεί για την προστασία της πόλης από τους πειρατές. Μόλις το είδα θυμήθηκα το σχόλιο από την ιστορία του hydronetta περί «χρωματικής επιλογής δίκην ικτέρου» και γελούσα μόνη μου. Στο κάστρο αυτό στεγάζεται και το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, ενώ μπροστά του είναι μια από τις μικρές, χαρακτηριστικές και ψιλοάθλιες μαδεριανές παραλίες. Πολύς κόσμος κολυμπούσε, ενώ με τύλιξε η μυρωδιά του τηγανητού ψαριού από τις υπαίθριες καντίνες. Πολλοί ήταν ψιλομεθυσμένοι και γενικότερα το μέρος μου έβγαλε μια παρακμή και σιγά-σιγά έφυγα.





Μπαίνοντας στα δρομάκια βρέθηκα σε ένα όμορφο στενό όπου πολλές πόρτες ήταν ζωγραφισμένες προσδίδοντας στην περιοχή μια παιδιάστικη ατμόσφαιρα.




Ξαναβγήκα παραλιακά, όπου χάζεψα τους γλάρους και τον Ατλαντικό, ενώ είδα και το φέρρυ του Porto Santo που φόρτωνε επιβάτες. Το Porto Santo είναι ένα νησάκι 2μιση ώρες αν θυμάμαι καλά από τη Μαδέρα, το οποίο έχει καλύτερες παραλίες και ενδείκνυται για εκδρομή, καθώς έχει κάμποσα δρομολόγια την ημέρα. Υπάρχει επίσης και αεροπορική σύνδεση (η πτήση διαρκεί ένα τέταρτο), αλλά είναι μάλλον υπερτιμημένη. Αν είχα μια ακόμα μέρα στην διάθεσή μου ήθελα να το επισκεφτώ πάντως.




Ξαναπήγα στο κεντρικά της πόλης, όπου άραξα σε ένα καφέ να πιω ένα απογευματινό κρασί. Ήταν μια φάση που αισθάνθηκα την ανάγκη για λίγη παρέα. Από τις λίγες στιγμές του ταξιδιού που μελαγχόλησα ως solo traveller.



Μετά κατευθύνθηκα τυχαία προς ένα συμπαθητικό εστιατόριο, το House Jazz, το οποίο φιλοξενεί και βραδιές jazz μουσικής. Από ό, τι είδα μετά on line έχει καλά reviews, εγώ πάλι δεν ενθουσιάστηκα. Πολύ καλό σέρβις, φιλική ατμόσφαιρα, αλλά το πολλά υποσχόμενο ψάρι με τυρί και προσούτο δεν ήταν τόσο γευστικό όσο περίμενα, χωρίς όμως να το θεωρώ και κακό. Οι τιμές πολύ νορμάλ. Κέρασμα γλυκού μαδεριανού κρασιού, λίγο ακόμα χάζι στα στενάκια τριγύρω και επιστροφή στην πανσιόν για μπανάκι, άραγμα και λίγο σερφάρισμα στο internet.





Η επόμενη μέρα περιλάμβανε tour στην δυτική πλευρά του νησιού!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• 9

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 6 of 9

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[alma]

Πως και πως περίμενα την ιστορία που υποσχέθηκες.Άντε να μαθαίνουμε και οι μελλοντικοί επισκέπτες.Με ΤΑΡ πήγες?

 

[underwater]

Πως και πως περίμενα την ιστορία που υποσχέθηκες.Άντε να μαθαίνουμε και οι μελλοντικοί επισκέπτες.Με ΤΑΡ πήγες?

Δεν την καθυστέρησα και πάρα πολύ, δεν μπορείς να πεις!

Ναι, με TAP πήγα, η οποία μου άφησε ανάμεικτες εντυπώσεις.

 

[pattyyy]

Aαααχ, τέλεια! Η ιστορία που περιμένω εδώ και μέρες να εμφανιστεί! Η εισαγωγή σου underwater μου εισάγει κι εμάς τους αμύητους στο ύφος του νησιού! Ανυπομονώ για τη συνέχεια και φυσικά για φωτογραφίες!

υ.γ. το solo ταξίδι έχει ξεχωριστή γοητεία. Έχω δοκιμάσει μέχρι στιγμής μόνο solo αποσπασματικές περιπλανήσεις στα πλαίσια συντροφικού ταξιδιού και ομολογώ ότι τις απόλαυσα εξαιρετικά..

 

[maxoula]

Ωραίο ταξίδι underwater! Αναμένουμε φωτογραφίες από τη φύση αλλά και τις θάλασσες στον Ατλαντικό! Άραγε σε τι διαφέρουν από τις δικές μας?

 

[underwater]

Aαααχ, τέλεια! Η ιστορία που περιμένω εδώ και μέρες να εμφανιστεί! Η εισαγωγή σου underwater μου εισάγει κι εμάς τους αμύητους στο ύφος του νησιού! Ανυπομονώ για τη συνέχεια και φυσικά για φωτογραφίες!

υ.γ. το solo ταξίδι έχει ξεχωριστή γοητεία. Έχω δοκιμάσει μέχρι στιγμής μόνο solo αποσπασματικές περιπλανήσεις στα πλαίσια συντροφικού ταξιδιού και ομολογώ ότι τις απόλαυσα εξαιρετικά..

Ευχαριστώ πολύ patyyy μου! Όσον αφορά τα solo ταξίδια, η αλήθεια είναι ότι δεν έχω κάνει πολλά μόνη-μόνη. Τις περισσότερες φορές είναι μέρη ευρύτερων ταξιδιών με παρέα. Το συγκεκριμένο που ήταν solo με όλη τη σημασία της λέξης πραγματικά το απόλαυσα, ήταν όμως "κομμένο και ραμμένο" στα γούστα και τις προτιμήσεις μου. Διαφορετικά θεωρώ ότι σίγουρα θα υπήρχαν στιγμές που θα είχα κάπως πλήξει.

Για μένα η καλύτερη επιλογή είναι το ταξίδι με άτομα που εκπέμπουν στο ίδιο μήκος κύματος μαζί μου. 2ο σαν επιλογή είναι το solo και τελευταίο έρχεται εκείνο με άτομα που "ναι μεν αλλά" ή γκρουπ. Μολονότι πάντως μου αρέσει η παρέα, η αλληλεπίδραση και ο χαβαλές, σε καμία περίπτωση δεν είμαι διατεθειμένη να χάσω ένα ταξίδι που θέλω πολύ επειδή δεν ακολουθεί κανείς.

Ωραίο ταξίδι underwater! Αναμένουμε φωτογραφίες από τη φύση αλλά και τις θάλασσες στον Ατλαντικό! Άραγε σε τι διαφέρουν από τις δικές μας?

Μαχούλα μου σε ευχαριστώ! Όσον αφορά τη θάλασσα, καθώς το νησί βρίσκεται μέσα στον ωκεανό, έχει όπως καταλαβαίνεις ένα "άνοιγμα", ένα βάθος, μια αγριάδα θα έλεγα που τη διαφοροποιεί αρκετά από τα δεδομένα του Αιγαίου ή του Ιονίου.

Να πω επίσης ότι, ως ηφαιστειογενές νησί, η Μαδέρα δεν έχει πολλές "καλές" παραλίες. Οι περισσότερες έχουν μεγάλες μαύρες κοτρόνες και είναι κάπως άβολη η φάση. Παρ΄όλα αυτά το νερό σαν νερό είναι σούπερ! Επίσης υπάρχει και η εναλλακτική των βουτιών στις λιμνούλες που σχηματίζουν κάποιοι καταρράκτες.

Σαν αυτόν εδώ καλή ώρα!


25fontes_1

 

[htrul18]

underwater αναμένουμε τη συνέχεια! Μου ακούγεται πολύ γοητευτική η ιδέα του σολο ταξιδιού αν και δε το έχω επιχειρήσει ποτέ.
Α, και μια ερώτηση:
Οι κάτοικοι εκεί μιλούν αρκετά αγγλικά ώστε να μπορείς τουλάχιστον να συνεννοηθείς ή πρέπει να ξέρεις ισπανικά/πορτογαλικά;

 

[billvar]

Τέλεια τέλεια τέλεια .. Πες μας και αλλα...

Sent from my iPhone using Travel stories

 

[underwater]

underwater αναμένουμε τη συνέχεια! Μου ακούγεται πολύ γοητευτική η ιδέα του σολο ταξιδιού αν και δε το έχω επιχειρήσει ποτέ.
Α, και μια ερώτηση:
Οι κάτοικοι εκεί μιλούν αρκετά αγγλικά ώστε να μπορείς τουλάχιστον να συνεννοηθείς ή πρέπει να ξέρεις ισπανικά/πορτογαλικά;

Σε ευχαριστώ! Οι κάτοικοι ναι, μιλούν αγγλικά! Ορισμένοι πολύ καλά, άλλοι απλώς σε ένα επαρκές επίπεδο για να ανταλλάξεις δυο κουβέντες ή να πάρεις μια πληροφορία. Νοηματική δεν χρησιμοποίησα καθόλου! Τώρα βέβαια δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει αν πας μόνος σε κάποιο χωριουδάκι στην άκρη του πουθενά!

Τέλεια τέλεια τέλεια .. Πες μας και αλλα...

Sent from my iPhone using Travel stories

Ευχαριστώ! Αναμείνατε!

 

[underwater]

Ημέρα 1η: Επεισοδιακή άφιξη

Ο ψυχαναγκαστικός άνθρωπος κανονίζει τα πάντα στην εντέλεια! Το απόγευμα της 23ης του Αυγούστου λοιπόν έφτασα χαρωπή αλλά και ξεθεωμένη στο αεροδρόμιο της Λισσαβώνας, μετά από μια πολύωρη περιήγηση στην πόλη! Λίγες εβδομάδες πριν είχε εγκαινιαστεί η επέκταση του μετρό προς το αεροδρόμιο, έτσι δεν χρειάστηκε καν να ταλαιπωρηθώ με λεωφορεία, κίνηση και τα σχετικά. Γραμμή στο χώρο φύλαξης αποσκευών όπου είχα αφήσει το backpack μου (είχα κανονίσει μεγάλο stopover και έκανα δύο φορές check-in την αποσκευή επειδή δεν ήθελα να διακινδυνεύσω το να φτάσει πριν από μένα ή, ακόμα χειρότερα, να καταλήξει σε κάνα Ρίο ντε Τζανέιρο και να ψάχνομαι. Άλλωστε δεν είχα διαβάσει και διθυραμβικά reviews γενικότερα για την TAP και είχα σκιαστεί).

Στο check-in ενημερώνομαι ότι η πτήση θα έχει μισάωρη καθυστέρηση. Αφού περνάω έλεγχο και αράζω στην gate διαπιστώνω ότι η καθυστέρηση όπως φαίνεται πρόκειται να είναι πολύ μεγαλύτερη. Κάθε 45λεπτο μας ενημερώνουν για την αναμενόμενη ώρα απογείωσης. Εγώ ήταν καθορισμένο να φτάσω στη Funchal γύρω στις 9και-9μιση και είχα πει στους ιδιοκτήτες της πανσιόν που θα έμενα ότι θα ήμουν εκεί γύρω στις 10και. Τους πήρα οπότε τηλ. να τους ενημερώσω για την αργοπορία καθώς θα έφτανα εκεί μετά το πέρας των τυπικών ωρών που δέχονταν check-in. Προσπάθησα να τηλεφωνήσω και στην εταιρεία μισθωμένων οχημάτων με την οποία είχα κλείσει τη μεταφορά από το αεροδρόμιο (το aerobus στη Funchal σταματά αρκετά νωρίς το βράδυ και τα ταξί μετά τις 10 είναι 30% ακριβότερα), όμως δεν είχα τον αριθμό τους. Με δεδομένο ότι δεν είχα προπληρώσει την κούρσα ήμουν σίγουρη ότι δεν θα με περίμενε κανείς στο αεροδρόμιο.

Μιάμιση ώρα περίπου μετά μας ενημερώνουν ότι θα ξεκινήσει η επιβίβαση, όπως και έγινε. Μας στοιβάζουν λοιπόν στα πουλμανάκια και αυτό ήταν! Περιμέναμε, περιμέναμε, περιμέναμε. ‘Οταν πέρασε ένα 20λεπτο περίπου, κάποιοι που είχαν αγανακτήσει βγήκαν έξω και άρχισαν να διαμαρτύρονται στους οδηγούς των πουλμανακίων. Ο ένας, ένα παιδαρέλι γύρω στα 20, γέλαγε ψιλοπροκλητικά και έλεγε «περιμένω εντολή από πάνω». Σε κάποιους που είχαν παιδιά είχε γυρίσει το μάτι και έκαναν σαν τρελοί. Αισθανόμουν ότι βρισκόμουν στην Ελλάδα και απλά άκουγα πορτογαλικά. Ήμουν κουρασμένη και νύσταζα. Σε κάποια φάση ήρθε μια τύπισσα από την εταιρεία, ζήτησε συγγνώμη και είπε κάτι για ένα τεχνικό πρόβλημα, ενώ λίγο μετά τα πουλμανάκια ξεκίνησαν και επιβιβαστήκαμε.

Λίγο πριν μας μοιράσουν τα σαντουιτσάκια κάτι ανέφεραν για περιορισμένες προμήθειες σε αλκοόλ. Όπως και να έχει εγώ ζήτησα κρασί επειδή τα νεύρα είχαν χτυπήσει κόκκινο και ήθελα να χαλαρώσω λίγο. Η πτήση κράτησε λίγο παραπάνω από μιάμιση ώρα και δεν με χώραγε ο τόπος. Προσπάθησα όμως να ηρεμήσω επειδή περίμενα αυτή την προσγείωση πώς και πώς! Βλέπετε, το αεροδρόμιο της Μαδέρας, το οποίο εγκαινιάστηκε το 1964, είναι διαβόητο και παλιότερα θεωρούταν και πολύ επικίνδυνο, καθώς ο εξαιρετικά μικρός (τότε) αεροδιάδρομός του στην πλαγιά ενός λόφου δίπλα στον Ατλαντικό καθιστούσε την προσέγγισή του εξαιρετικά δύσκολη. Το 2000 έγινε μια επέκταση του αεροδιαδρόμου πάνω σε κάτι μεγάλους στύλους μέσα στη θάλασσα, καθιστώντας το ασφαλές, αλλά και εντυπωσιακό! Μολαταύτα, μερικές φορές οι καιρικές συνθήκες δεν επιτρέπουν την ασφαλή προσγείωση των αεροσκαφών, οπότε χρησιμοποιείται το αεροδρόμιο του γειτονικού Porto Santo, ή σπανιότερα των Κανάριων Νησιών. Επιπλέον, από ό, τι μου είπαν ντόπιοι, για να πραγματοποιήσει ένας πιλότος δρομολόγιο στο συγκεκριμένο αεροδρόμιο χρειάζεται να κάνει κάποιες επιπλέον ώρες εκπαίδευσης στον εξομοιωτή.

Δυστυχώς λόγω της ώρας δεν μπόρεσα να δω την προσέγγιση του αεροδρομίου (είδα όμως αρκετές προσγειώσεις από μακριά μέσα από ένα ιστιοπλοϊκό). Όσον αφορά την προσγείωση καθαυτή, αυτό που μπορώ να πω είναι ότι το αεροπλάνο κινήθηκε κάπως «περίεργα» μόλις άγγιξε έδαφος, αλλά όχι κάτι ιδιαίτερο. Μια κοπέλα που γνώρισα την επόμενη μέρα έλεγε πάντως πως τρόμαξε κάπως στην προσγείωση και ότι μετά έμαθε την ιστορία για τον αεροδιάδρομο. Δεν ξέρω!

Σας παραθέτω πάντως μια φωτό του αεροδρομίου όπως την τράβηξα από τη θάλασσα και μια άλλη του διαδρόμου (όσο μπόρεσα να πλησιάσω), την οποία έβγαλα την μέρα που επέστρεφα. Είδα πολλές και σε καρτ-ποστάλς στα διάφορα τουριστικά μαγαζιά του νησιού.


madeiraair_1

madeiraair_2

Καθώς το αεροδρόμιο είναι πολύ μικρό δεν γίνεται χρήση πούλμαν και απλά περπατάς από το αεροπλάνο στο κτίριο. Ανακούφιση! Το πρόβλημά μου προέκυψε όταν βγήκαν όλες οι αποσκευές και η δική μου πουθενά! Εκεί ήταν που με έπιασε μια απελπισία συνδυαστικά με την κούραση και βούρκωσα! Ήρθε τότε ένας κυριούλης του αεροδρομίου για να με ενημερώσει ότι δεν θα έβγαιναν άλλες αποσκευές (λες και δεν το ήξερα). Ξαφνικά όμως, σα να του έρχεται μια ιδέα, μου λέει: «Μήπως έχεις ένα backpack»; «Ναι, ναι» απαντάω εγώ. «Έλα, εδώ είναι, τα backpacks τα βγάζουμε ξεχωριστά ως υπερμεγέθη». Όντως, ήταν σε μια γωνιά και μου ήρθε και πάλι να κλάψω, αλλά από ανακούφιση. Κατευθύνθηκα προς την έξοδο και με μεγάλη χαρά είδα ότι με περίμενε και ο οδηγός! Δεν θα χρειαζόταν να πάρω ταξί, ούτε να πληρώσω την 35άρα που φοβόμουν!

Από εκείνο το σημείο και μετά άρχισα να το απολαμβάνω! Η ατμόσφαιρα ήταν δροσερή και οσφραινόμουν τη χαρακτηριστική μυρωδιά των νησιών. Καθαρός αέρας, δέντρα, χώμα και ιώδιο! Η διαδρομή σχετικά σύντομη (γύρω στο 20λεπτο), καθώς οι δρόμοι ήταν άδειοι. Μπαινοβγαίναμε σε τούνελ, αρκετές στροφές, καλοί δρόμοι! Σας παραθέτω κάποιες φωτός με γέφυρες και τούνελ που τράβηξα τις επόμενες μέρες.


madeirabridge_1

madeira_tunnel

madeirabridge_3

Ο οδηγός ήταν ευγενικός, αλλά και λιγομίλητος, κάπως σκυθρωπός. Κάτι που διαπίστωσα γενικότερα τις προσέχεις μέρες (αλλά και μου ανέφεραν και κάποιοι ντόπιοι) είναι ότι οι Πορτογάλοι (ή έστω οι Μαδεριανοί) διαφέρουν αρκετά από εμάς, τους Ιταλούς, ή και τους Ισπανούς ακόμα. Εντάξει, σίγουρα είναι πιο «θορυβώδεις» και συμπαθείς από τους Κεντρο-βορειοευρωπαίους, αλλά σε σχέση με τους μεσογειακούς είναι λιγότερο ανοιχτοί, έξω καρδιά, ευχάριστοι. Πιο τυπικοί. Δεν πρόκειται για γοητευτικό λαό. Ένα ντόπιο παιδί τους χαρακτήρισε σε ελεύθερη μετάφραση «μουρτζούφληδες». Πιθανώς να τους αδίκησε λίγο, όμως τα λόγια του δεν απείχαν και πολύ από την πραγματικότητα.

Σε κάποια φάση εμφανίζεται η Funchal! Διάσπαρτα φωτάκια στους λόφους και στο βάθος ο Ατλαντικός. Και πάνω το φεγγάρι που είχε αρχίσει να γεμίζει να ρίχνει το φως του στη θάλασσα! Όμορφη στιγμή!

Τέλος πάντων, με τα πολλά έφτασα στην πανσιόν μου 12 παρά, κουρασμένη και βρώμικη. Με υποδέχτηκε η μία εκ των ιδιοκτητών (πρόκειται για ένα μεσήλικο ζευγάρι) όπου μου έδειξε το δωμάτιό μου και με βοήθησε να τακτοποιηθώ. Η πανσιόν μου ήταν η Vila Teresinha, η οποία αποτελεί μια πολύ καλή επιλογή για value-for-money διαμονή. Πολύ καθαρά δωμάτια με δικό τους μπάνιο, ευγενικοί ιδιοκτήτες, καλό πρωινό, μια όμορφη βεράντα με θέα τη Funchal και τον Ατλαντικό και ένα παλιομοδίτικο στυλ που ταιριάζει με την περιοχή στην οποία βρίσκεται, μακριά από την τουριστική πλευρά με τα ξενοδοχεία. Για το μονόκλινο (που επί της ουσίας ήταν δίκλινο) πλήρωνα 30 euros τη βραδιά.

Έκανα ένα γρήγορο μπάνιο και έπεσα ξερή για ύπνο! Πραγματικά κοιμήθηκα σαν κούτσουρο, τόσο κουρασμένη ήμουν! Και η επόμενη μέρα αναμενόταν αρκετά busy, με ημερήσιο boat trip στις Ilhas Desertas και τοπικό πανηγύρι το βράδυ.

 

[paefstra]

Ευχαριστώ πολύ patyyy μου! Όσον αφορά τα solo ταξίδια, η αλήθεια είναι ότι δεν έχω κάνει πολλά μόνη-μόνη. Τις περισσότερες φορές είναι μέρη ευρύτερων ταξιδιών με παρέα. Το συγκεκριμένο που ήταν solo με όλη τη σημασία της λέξης πραγματικά το απόλαυσα, ήταν όμως "κομμένο και ραμμένο" στα γούστα και τις προτιμήσεις μου. Διαφορετικά θεωρώ ότι σίγουρα θα υπήρχαν στιγμές που θα είχα κάπως πλήξει.

Για μένα η καλύτερη επιλογή είναι το ταξίδι με άτομα που εκπέμπουν στο ίδιο μήκος κύματος μαζί μου. 2ο σαν επιλογή είναι το solo και τελευταίο έρχεται εκείνο με άτομα που "ναι μεν αλλά" ή γκρουπ. Μολονότι πάντως μου αρέσει η παρέα, η αλληλεπίδραση και ο χαβαλές, σε καμία περίπτωση δεν είμαι διατεθειμένη να χάσω ένα ταξίδι που θέλω πολύ επειδή δεν ακολουθεί κανείς.

+1 από μένα! Διαβάζω την καταπληκτική ιστορία σου και σαν οδηγό για παρόμοιο εγχείρημα.

 

[underwater]

+1 από μένα! Διαβάζω την καταπληκτική ιστορία σου και σαν οδηγό για παρόμοιο εγχείρημα.

Σε ευχαριστώ πολύ! Εύχομαι αν ποτέ αισθανθείς την ανάγκη να το κάνεις να το τολμήσεις!

Επίσης θα ήθελα να σας παραθέσω και το link της εταιρείας με την οποία κανόνισα την μεταφορά από το αεροδρόμιο, καθώς έμεινα πολύ ικανοποιημένη.

Private Low Cost Transfers from Airports of Faro, Lisbon, Porto, Madeira, Alicante & Malta