evaT
Member
- Μηνύματα
- 1.952
- Likes
- 16.670
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
Λιθουανία - Τρακάι
Η σημερινή μέρα είχε εκδρομούλα στο μαγευτικό κάστρο του Τρακάι.
Μόλις ένα μισάωρο έξω από το Βίλνιους, το κάστρο του 14ου αιώνα χτισμένο από το Μέγα Δούκα Gediminas βρίσκεται στη λίμνη Galve σ ένα εντυπωσιακό φυσικό περιβάλλον το οποίο προσδοκούσαμε ότι λόγω εποχής θα μας χάριζε εικόνες καρτ ποστάλ.
Τα πράγματα όμως δεν ξεκίνησαν ιδανικά. Στο σταθμό λεωφορείων φτάσαμε ακριβώς την ώρα που έφευγε το δρομολόγιο και το επόμενο ήταν σε 1 ώρα. Μας είπαν να δοκιμάσουμε τα τρένα απέναντι.
Στο γκισέ είχα ένα 10ευρο στο χέρι αλλά μια γκασπαζά μας είπε να πάμε στο τρένο αμέσως και να βγάλουμε εισιτήριο μέσα γιατί έφευγε σε 5 λεπτά.
Ωραίο το τρενάκι άνετο, καθαρό και ήσυχο αλλά όταν πέρασε η εισπράκτορας, μια θειά εντελώς ρωσόφατσα, η οποία ζήτησε αντί για τα 2,40 που ξέραμε 4,40.
Ρωτήσαμε το λόγο και μας απάντησε στα ρώσικα, αγγλικά δεν καταλάβαινε γρι κ ανέλαβε να καθαρίσει τη μπουγάδα ένας συνεπιβάτης-διαμεσολαβητής-μεταφραστής κοινώς αν δεν βγάλεις εισιτήριο στο γκισέ, εντός του τρένου τρως πέναλτι...
Τούρκος η Μαρία!
Βοηθός Τούρκου εγώ.
Αρχίζει να φωνάζει η δικιά μου στα αγγλικά γιατί δεν μας το είπαν στο γκισέ, η άλλη να φωνάζει στα ρώσικα να λέει τα δικά της, πλάκα είχαν αλλά προφανώς και καμία δεν καταλάβαινε τι έλεγε η άλλη, ο συνεπιβάτης-μεταφραστής αγανάκτησε και είπε εμένα παρατείστε με ήσυχο, φεύγει η ρωσόφατσα εισπράκτορας και ύστερα από λίγο γυρίζει με μια άλλη που καταλάβαινε αγγλικά. Της εξηγούμε ήρεμα τι έχει συμβεί και μας ενημέρωσε ομολογουμένως πολύ ευγενικά πως το γκισέ κλείνει 5 λεπτά πριν την αναχώρηση οπότε έπρεπε να βολευτούμε είτε με το εισιτήριο με καπέλο ή να είχαμε βγάλει online. Κοινώς ας προσέχαμε.
Εμείς επιμέναμε ότι ήταν υποχρέωσή τους να μας ενημερώσουν σε κάθε περίπτωση, συμφώνησε μ αυτό και μας πρότεινε στην επιστροφή να πάμε να βρούμε την υπάλληλο και να διαμαρτυρηθούμε για να μας δώσει τα χρήματά μας πίσω.
Πιάσ' τ αβγό και κούρεφτο, αλλά είπαμε θα πάμε μια βόλτα, έτσι για το γαμώτο.
Στην επαρχία το χιόνι κάλυπτε τα πάντα. Η λίμνη μας υποδέχθηκε παγωμένη.
Μπορώ να πω πως η αρχική εντύπωση δεν ήταν και η καλύτερη, μάλλον αδιάφορο ήταν το τοπίο-θυμήθηκα την αντίστοιχη αίσθηση μόλις είχα αντικρύσει τη λίμνη Bled + το κουκλίστικο χωριουδάκι στην Σλοβενία τον περασμένο Μάρτη και τα αβίαστα ουάου που έβγαιναν με την πρώτη επαφή.
Καμία σχέση εδώ. Ειδικά το χωριό στο Τρακάι μόνο γραφικό δεν ήταν. Τα σπιτάκια ήταν προκάτ χωρίς κανένα ιδιαίτερο χρώμα ή κάτι που προκαλούσε την προσοχή.
Η απόσταση από το σιδηρ.σταθμό μέχρι το κάστρο, κοντά στα 3 χιλιόμετρα τα οποία τα πήραμε με το πόδι. Συχνά πυκνά βλέπαμε στάση λεωφορείου το οποίο όμως λεωφορείο δεν φάνηκε ποτέ όση ώρα περπατούσαμε. Λογικό να μην υπάρχουν τακτικά δρομολόγια στο καταχείμωνο.
Γνωρίζαμε ότι η τελική εικόνα θα ήταν σημαντικά εντυπωσιακότερη όμως η διαδρομή καθοδόν ήταν απογοητευτική.
Διαβάζοντας κάτι αξιολογήσεις για το μέρος στο trip advisor τις προηγούμενες μέρες είχα προσέξει το σχόλιο ενός τύπου που πήγε λέει στο χωριό με τη δικιά του και δεν πέρασε καλά γιατί εκείνη βαρέθηκε και ήθελε να το περάσουν γρήγορα ενώ αυτός ήθελε να ρίξει άγκυρα και να δει το όμορφο χωριό με κάθε λεπτομέρεια.
Αβίαστα πήρα το μέρος της κοπέλας, ποιός ξέρει τι σόι ψυχαναγκαστικός πρήχτης ήταν που ήθελε να στρατοπεδεύσει στο συγκεκριμένο χωριό.
Εμείς ευτυχώς σε κάτι τέτοια είχαμε ακριβώς τα ίδια γούστα, προσπεράσαμε γρήγορα το άνευρο χωριό και αδημονούσαμε να φτάσουμε στο κυρίως πιάτο της εξόρμησης.
Που μόλις ξεπρόβαλε μας προσέφερε αυτές τις απόκοσμες,καθηλωτικές εικόνες.
Καλό ε;;;
'Αντε να έρθεις εδώ καλοκαίρι και να το πετύχεις δίχως ψυχή
Πάω ή έρχομαι;
Και στην επιστροφή το κρύο είχε σφίξει και η λίμνη άρχισε να παγώνει από λεπτό σε λεπτό!
Φωτογραφιάρα! (της Μαρίας αυτή)
Δεν μπορώ να φανταστώ ποιά άλλη εποχή μπορεί όλο αυτό το θέαμα να είναι περισσότερο εντυπωσιακό.
Ο χειμώνας του πάει!
Εκμεταλλευόμενες το πανέμορφο περιβάλλον σε συνδυασμό με την απουσία κόσμου, φτιάξαμε εδώ ακόμη ένα βιντεάκι για την επερχόμενη εκπομπή στον Alpha το οποίο και τίμησαν δεόντως προβάλλοντάς το παράλληλα σε άλλο παράθυρο ταυτόχρονα με τη ζωντανή εμφάνιση της Μαρίας από τη Ρίγα, μόνο που το μπέρδεψε ο Μάνεσης, εδώ λέει βλέπουμε ένα κάστρο από το Ταλίν
(έχει η Αγγλία Καλαμάτα; ) μέχρι που του το σφύριξαν ότι άλλο πράγμα δείχνουν και το μάζεψε.
Η επιστροφή είχε πρώτα από όλα στάση σε ταβέρνα για φαγητό και ζεστό κρασί!
Αφού καρδαμώσαμε και κυκλοφόρησε το αίμα στα άκρα, σκεφτήκαμε αντί για ξεποδάριασμα στην παγωνιά να κάνουμε ωτοστόπ.
Ωτοστόπ είχα να κάνω από το 1990 όταν δούλευα το καλοκαίρι στη Χαλκιδική στο Sani Beach και ήταν ο μόνος τρόπος για να φτάσεις στο πιο κοντινό χωριό.
Δεν μου είχε περάσει από το μυαλό ότι θα το ξαναζήσω, αλλά ποτέ μη λες ποτέ, υπό τις συνθήκες, με τα πόδια και τη μέση να διαμαρτύρονται ήδη δεν είμασταν για να το αποκλείσουμε.
Απλώσαμε τους αντίχειρες στους διερχόμενους πλην όμως ουδείς έδειχνε να ενδιαφέρεται.
Γενικά οι λαοί εκεί πάνω, είναι αναμενόμενα εσωστρεφείς με ελάχιστη διάθεση να εξυπηρετήσουν, να επικοινωνήσουν ή να φανούν φιλικοί. Με τις αναγκαίες εξαιρέσεις, αλλά ο κανόνας ήταν αδιαμφισβήτητος.
Είχαμε ήδη διανύσει το πρώτο χιλιόμετρο της διαδρομής όταν τελικά σταμάτησε μια συμπαθητική κυρία με ένα θηριώδες SUV.
Ευκαιρία για μια έστω σύντομη επαφή με ντόπιο-μάθαμε πως επίσημα μιλούν τα Λιθουανικά αλλά ανεπίσημα ,οι μεγαλύτεροι κυρίως σε ηλικία προτιμούν τα ρώσικα-αυτά ξέρουν αυτά εμπιστεύονται, την ώρα που τη Ρωσία ούτε να τη βλέπουν στο χάρτη θέλουν, τη γλώσσα δεν λένε να την αφήσουν.
Την ευχαριστήσαμε θερμά που μας γλύτωσε από ποδαρόδρομο και κρύο και αυτή τη φορά επιλέξαμε λεωφορείο για την επιστροφή μας.
Φυσικά και πήγαμε από τα τρένα μόλις φτάσαμε Βίλνιους. Η υπάλληλος που μας είχε φεσώσει βέβαια είχε σχολάσει και αυτή που βρήκαμε έκανε την ανήξερη.
'Εβαλε και τα γέλια και μας ειρωνεύτηκε πως κάνουμε έτσι για 2 ευρώ παραπάνω πράγμα που κατάφερε να με φουντώσει και μένα που είμαι γενικά πιο βραδυφλεγής...
Ζητήσαμε να δούμε κάποιον ανώτερο, αυτή φώναξε μιά άλλη και οι δύο κάργιες μαζί προσπαθούσαν να μας ξεφορτωθούν λέγοντάς μας πως το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να στείλουμε μέιλ στην ιστοσελίδα της εταιρείας σιδηροδρόμων. Εξαιρετικά...
Σειρά στη μέρα μας είχε το Μουσείο Θυμάτων της Γενοκτονίας της KGB στο Βίλνιους.
Στην προηγούμενη ιστορία που έγραψα για το ταξιδάκι μου στη Βουδαπέστη πριν 2 μήνες έγραφα ότι εκείνη θα ήταν τελευταία φορά σε αντίστοιχο μουσείο αναφερόμενη στο Μουσείο του Τρόμου που είδα εκεί-κάτι αντίστοιχο με το σημερινό.
Αυτοδιαψεύδομαι λοιπόν και δεν μου έχω καμία εμπιστοσύνη, τα έλεγα και στη Μαρία καθοδόν πως έχοντας ζήσει στην εφηβεία μου τα γεγονότα της πτώσης του Βερολίνου είχα και ανέκαθεν μια έφεση στις ιστορίες κατασκοπείας, οπότε με κλίκαρε άπειρα να δω ένα τέτοιο κτίριο που στέγαζε και υπέθαλπτε αυτούσια τις εγκληματικές ενέργειες της ΚGB.
Περπατήσαμε αρκετά για να φτάσουμε ως εκεί.
Οι εικόνες της νέας πόλης δεν ήταν ιδιαίτερα ελκυστικές
Το μουσείο όμως καρα-άξιζε
Είχαν και εκθέματα από τους χώρους βασανιστηρίων. Μαζί με λεπτομερή περιγραφή για τις πρακτικές τους. Δεν θέλησα να βγάλω καμία φωτογραφία από εκεί ούτε να μοιραστώ αυτά που έμαθα.
Το μόνο που έχω να πω πια, πως αυτή ήταν όντως η τελευταία φορά που επισκέπτομαι τέτοιο μουσείο και πως η νέα γενιά θα έπρεπε να έχει τουλάχιστον μία επαφή με έναν αντίστοιχο χώρο για να μαθαίνει και να μην επαναλάβει ποτέ....
Η μέρα μας ήταν παραπάνω από γεμάτη. Είχαμε αρκετό δρόμο προς το χόστελ, περάσαμε λιγάκι από το κέντρο όπως έπεφτε η νύχτα τα πάντα ήταν υποτονικά, το είχαν ρίξει έξω το προηγούμενο βράδι άλλωστε, απόψε ήταν όλοι στα σπίτια τους.
Πήραμε προμήθειες από το σούπερ μάρκετ- εγώ βρήκα και salad bar και έφτιαξα μια ωραία χορταστική σαλάτα να βοσκήσω λιγάκι γιατί τόσες μέρες μου είχαν λείψει οι φυτικές ίνες, πήραμε κ ένα μπουκάλι κρασί να το γλεντήσουμε μόνες.
Στο χόστελ το ενδιαφέρον είχε μεταφερθεί στον κάτω όροφο που γινόταν ένα ας πούμε πάρτι. 3-4 βαρεμένοι κοπανούσαν από ένα ταμπούρλο (ο καθένας στο δικό τέμπο) και οι υπόλοιποι χάζευαν.
Αράξαμε στην ευρύχωρη κουζίνα του ορόφου μας εντελώς μόνες και απολαύσαμε το κρασάκι και την ησυχία μας.
Κάποια στιγμή μπούκαρε ένας τρελαμένος 20χρονος από τους κοιτώνες , μας κοίταξε απορημένα....τι κάνετε ρε γκάις εδώ πάνω, κάτω είναι το πάρτυ, ελάτε κάτω γιούχουυυυ!!!!
Γιούχου λέω και γω, πήγαινε εσύ κι έννοια σου ερχόμαστε! και απλώθηκα καλύτερα στον καναπέ
Λίγο πριν γλαρώσουμε, η βραδιά μετατράπηκε σε χόρορ όταν ο γνωστός τρελός έκανε πανηγυρική είσοδο σε ντελίριο, περπατούσε πέρα δώθε ψελλίζοντας ασυναρτησίες και κουνώντας κεφάλι και χέρια πάνω κάτω-εκτός εαυτού, κάπου κάπου έβγαζε και άναρθρους ήχους, προσπαθήσαμε να παραμείνουμε ψύχραιμες και ακίνητες ενώ κάποια στιγμή μου λέει η Μαρία, κοίτα πίσω σου διακριτικά αυτός κάτι κάνει στην κουζίνα μην τυχόν και βουτήξει κανένα μαχαίρι;
'Οχι λέω οδοντόβουρτσα κρατάει για την ώρα, καλά είμαστε....και μόλις χάθηκε από το οπτικό μας πεδίο θυμηθήκαμε την ταινία χόστελ και τρέξαμε καλού κακού να κλειδωθούμε στο δωμάτιό μας.
Η σημερινή μέρα είχε εκδρομούλα στο μαγευτικό κάστρο του Τρακάι.
Μόλις ένα μισάωρο έξω από το Βίλνιους, το κάστρο του 14ου αιώνα χτισμένο από το Μέγα Δούκα Gediminas βρίσκεται στη λίμνη Galve σ ένα εντυπωσιακό φυσικό περιβάλλον το οποίο προσδοκούσαμε ότι λόγω εποχής θα μας χάριζε εικόνες καρτ ποστάλ.
Τα πράγματα όμως δεν ξεκίνησαν ιδανικά. Στο σταθμό λεωφορείων φτάσαμε ακριβώς την ώρα που έφευγε το δρομολόγιο και το επόμενο ήταν σε 1 ώρα. Μας είπαν να δοκιμάσουμε τα τρένα απέναντι.
Στο γκισέ είχα ένα 10ευρο στο χέρι αλλά μια γκασπαζά μας είπε να πάμε στο τρένο αμέσως και να βγάλουμε εισιτήριο μέσα γιατί έφευγε σε 5 λεπτά.
Ωραίο το τρενάκι άνετο, καθαρό και ήσυχο αλλά όταν πέρασε η εισπράκτορας, μια θειά εντελώς ρωσόφατσα, η οποία ζήτησε αντί για τα 2,40 που ξέραμε 4,40.
Ρωτήσαμε το λόγο και μας απάντησε στα ρώσικα, αγγλικά δεν καταλάβαινε γρι κ ανέλαβε να καθαρίσει τη μπουγάδα ένας συνεπιβάτης-διαμεσολαβητής-μεταφραστής κοινώς αν δεν βγάλεις εισιτήριο στο γκισέ, εντός του τρένου τρως πέναλτι...
Τούρκος η Μαρία!
Βοηθός Τούρκου εγώ.
Αρχίζει να φωνάζει η δικιά μου στα αγγλικά γιατί δεν μας το είπαν στο γκισέ, η άλλη να φωνάζει στα ρώσικα να λέει τα δικά της, πλάκα είχαν αλλά προφανώς και καμία δεν καταλάβαινε τι έλεγε η άλλη, ο συνεπιβάτης-μεταφραστής αγανάκτησε και είπε εμένα παρατείστε με ήσυχο, φεύγει η ρωσόφατσα εισπράκτορας και ύστερα από λίγο γυρίζει με μια άλλη που καταλάβαινε αγγλικά. Της εξηγούμε ήρεμα τι έχει συμβεί και μας ενημέρωσε ομολογουμένως πολύ ευγενικά πως το γκισέ κλείνει 5 λεπτά πριν την αναχώρηση οπότε έπρεπε να βολευτούμε είτε με το εισιτήριο με καπέλο ή να είχαμε βγάλει online. Κοινώς ας προσέχαμε.
Εμείς επιμέναμε ότι ήταν υποχρέωσή τους να μας ενημερώσουν σε κάθε περίπτωση, συμφώνησε μ αυτό και μας πρότεινε στην επιστροφή να πάμε να βρούμε την υπάλληλο και να διαμαρτυρηθούμε για να μας δώσει τα χρήματά μας πίσω.
Πιάσ' τ αβγό και κούρεφτο, αλλά είπαμε θα πάμε μια βόλτα, έτσι για το γαμώτο.
Στην επαρχία το χιόνι κάλυπτε τα πάντα. Η λίμνη μας υποδέχθηκε παγωμένη.
Μπορώ να πω πως η αρχική εντύπωση δεν ήταν και η καλύτερη, μάλλον αδιάφορο ήταν το τοπίο-θυμήθηκα την αντίστοιχη αίσθηση μόλις είχα αντικρύσει τη λίμνη Bled + το κουκλίστικο χωριουδάκι στην Σλοβενία τον περασμένο Μάρτη και τα αβίαστα ουάου που έβγαιναν με την πρώτη επαφή.
Καμία σχέση εδώ. Ειδικά το χωριό στο Τρακάι μόνο γραφικό δεν ήταν. Τα σπιτάκια ήταν προκάτ χωρίς κανένα ιδιαίτερο χρώμα ή κάτι που προκαλούσε την προσοχή.
Η απόσταση από το σιδηρ.σταθμό μέχρι το κάστρο, κοντά στα 3 χιλιόμετρα τα οποία τα πήραμε με το πόδι. Συχνά πυκνά βλέπαμε στάση λεωφορείου το οποίο όμως λεωφορείο δεν φάνηκε ποτέ όση ώρα περπατούσαμε. Λογικό να μην υπάρχουν τακτικά δρομολόγια στο καταχείμωνο.
Γνωρίζαμε ότι η τελική εικόνα θα ήταν σημαντικά εντυπωσιακότερη όμως η διαδρομή καθοδόν ήταν απογοητευτική.
Διαβάζοντας κάτι αξιολογήσεις για το μέρος στο trip advisor τις προηγούμενες μέρες είχα προσέξει το σχόλιο ενός τύπου που πήγε λέει στο χωριό με τη δικιά του και δεν πέρασε καλά γιατί εκείνη βαρέθηκε και ήθελε να το περάσουν γρήγορα ενώ αυτός ήθελε να ρίξει άγκυρα και να δει το όμορφο χωριό με κάθε λεπτομέρεια.
Αβίαστα πήρα το μέρος της κοπέλας, ποιός ξέρει τι σόι ψυχαναγκαστικός πρήχτης ήταν που ήθελε να στρατοπεδεύσει στο συγκεκριμένο χωριό.
Εμείς ευτυχώς σε κάτι τέτοια είχαμε ακριβώς τα ίδια γούστα, προσπεράσαμε γρήγορα το άνευρο χωριό και αδημονούσαμε να φτάσουμε στο κυρίως πιάτο της εξόρμησης.
Που μόλις ξεπρόβαλε μας προσέφερε αυτές τις απόκοσμες,καθηλωτικές εικόνες.
Καλό ε;;;
'Αντε να έρθεις εδώ καλοκαίρι και να το πετύχεις δίχως ψυχή
Πάω ή έρχομαι;
Και στην επιστροφή το κρύο είχε σφίξει και η λίμνη άρχισε να παγώνει από λεπτό σε λεπτό!
Φωτογραφιάρα! (της Μαρίας αυτή)
Δεν μπορώ να φανταστώ ποιά άλλη εποχή μπορεί όλο αυτό το θέαμα να είναι περισσότερο εντυπωσιακό.
Ο χειμώνας του πάει!
Εκμεταλλευόμενες το πανέμορφο περιβάλλον σε συνδυασμό με την απουσία κόσμου, φτιάξαμε εδώ ακόμη ένα βιντεάκι για την επερχόμενη εκπομπή στον Alpha το οποίο και τίμησαν δεόντως προβάλλοντάς το παράλληλα σε άλλο παράθυρο ταυτόχρονα με τη ζωντανή εμφάνιση της Μαρίας από τη Ρίγα, μόνο που το μπέρδεψε ο Μάνεσης, εδώ λέει βλέπουμε ένα κάστρο από το Ταλίν
(έχει η Αγγλία Καλαμάτα; ) μέχρι που του το σφύριξαν ότι άλλο πράγμα δείχνουν και το μάζεψε.Η επιστροφή είχε πρώτα από όλα στάση σε ταβέρνα για φαγητό και ζεστό κρασί!
Αφού καρδαμώσαμε και κυκλοφόρησε το αίμα στα άκρα, σκεφτήκαμε αντί για ξεποδάριασμα στην παγωνιά να κάνουμε ωτοστόπ.
Ωτοστόπ είχα να κάνω από το 1990 όταν δούλευα το καλοκαίρι στη Χαλκιδική στο Sani Beach και ήταν ο μόνος τρόπος για να φτάσεις στο πιο κοντινό χωριό.
Δεν μου είχε περάσει από το μυαλό ότι θα το ξαναζήσω, αλλά ποτέ μη λες ποτέ, υπό τις συνθήκες, με τα πόδια και τη μέση να διαμαρτύρονται ήδη δεν είμασταν για να το αποκλείσουμε.
Απλώσαμε τους αντίχειρες στους διερχόμενους πλην όμως ουδείς έδειχνε να ενδιαφέρεται.
Γενικά οι λαοί εκεί πάνω, είναι αναμενόμενα εσωστρεφείς με ελάχιστη διάθεση να εξυπηρετήσουν, να επικοινωνήσουν ή να φανούν φιλικοί. Με τις αναγκαίες εξαιρέσεις, αλλά ο κανόνας ήταν αδιαμφισβήτητος.
Είχαμε ήδη διανύσει το πρώτο χιλιόμετρο της διαδρομής όταν τελικά σταμάτησε μια συμπαθητική κυρία με ένα θηριώδες SUV.
Ευκαιρία για μια έστω σύντομη επαφή με ντόπιο-μάθαμε πως επίσημα μιλούν τα Λιθουανικά αλλά ανεπίσημα ,οι μεγαλύτεροι κυρίως σε ηλικία προτιμούν τα ρώσικα-αυτά ξέρουν αυτά εμπιστεύονται, την ώρα που τη Ρωσία ούτε να τη βλέπουν στο χάρτη θέλουν, τη γλώσσα δεν λένε να την αφήσουν.
Την ευχαριστήσαμε θερμά που μας γλύτωσε από ποδαρόδρομο και κρύο και αυτή τη φορά επιλέξαμε λεωφορείο για την επιστροφή μας.
Φυσικά και πήγαμε από τα τρένα μόλις φτάσαμε Βίλνιους. Η υπάλληλος που μας είχε φεσώσει βέβαια είχε σχολάσει και αυτή που βρήκαμε έκανε την ανήξερη.
'Εβαλε και τα γέλια και μας ειρωνεύτηκε πως κάνουμε έτσι για 2 ευρώ παραπάνω πράγμα που κατάφερε να με φουντώσει και μένα που είμαι γενικά πιο βραδυφλεγής...
Ζητήσαμε να δούμε κάποιον ανώτερο, αυτή φώναξε μιά άλλη και οι δύο κάργιες μαζί προσπαθούσαν να μας ξεφορτωθούν λέγοντάς μας πως το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να στείλουμε μέιλ στην ιστοσελίδα της εταιρείας σιδηροδρόμων. Εξαιρετικά...
Σειρά στη μέρα μας είχε το Μουσείο Θυμάτων της Γενοκτονίας της KGB στο Βίλνιους.
Στην προηγούμενη ιστορία που έγραψα για το ταξιδάκι μου στη Βουδαπέστη πριν 2 μήνες έγραφα ότι εκείνη θα ήταν τελευταία φορά σε αντίστοιχο μουσείο αναφερόμενη στο Μουσείο του Τρόμου που είδα εκεί-κάτι αντίστοιχο με το σημερινό.
Αυτοδιαψεύδομαι λοιπόν και δεν μου έχω καμία εμπιστοσύνη, τα έλεγα και στη Μαρία καθοδόν πως έχοντας ζήσει στην εφηβεία μου τα γεγονότα της πτώσης του Βερολίνου είχα και ανέκαθεν μια έφεση στις ιστορίες κατασκοπείας, οπότε με κλίκαρε άπειρα να δω ένα τέτοιο κτίριο που στέγαζε και υπέθαλπτε αυτούσια τις εγκληματικές ενέργειες της ΚGB.
Περπατήσαμε αρκετά για να φτάσουμε ως εκεί.
Οι εικόνες της νέας πόλης δεν ήταν ιδιαίτερα ελκυστικές
Το μουσείο όμως καρα-άξιζε
Είχαν και εκθέματα από τους χώρους βασανιστηρίων. Μαζί με λεπτομερή περιγραφή για τις πρακτικές τους. Δεν θέλησα να βγάλω καμία φωτογραφία από εκεί ούτε να μοιραστώ αυτά που έμαθα.
Το μόνο που έχω να πω πια, πως αυτή ήταν όντως η τελευταία φορά που επισκέπτομαι τέτοιο μουσείο και πως η νέα γενιά θα έπρεπε να έχει τουλάχιστον μία επαφή με έναν αντίστοιχο χώρο για να μαθαίνει και να μην επαναλάβει ποτέ....
Η μέρα μας ήταν παραπάνω από γεμάτη. Είχαμε αρκετό δρόμο προς το χόστελ, περάσαμε λιγάκι από το κέντρο όπως έπεφτε η νύχτα τα πάντα ήταν υποτονικά, το είχαν ρίξει έξω το προηγούμενο βράδι άλλωστε, απόψε ήταν όλοι στα σπίτια τους.
Πήραμε προμήθειες από το σούπερ μάρκετ- εγώ βρήκα και salad bar και έφτιαξα μια ωραία χορταστική σαλάτα να βοσκήσω λιγάκι γιατί τόσες μέρες μου είχαν λείψει οι φυτικές ίνες, πήραμε κ ένα μπουκάλι κρασί να το γλεντήσουμε μόνες.
Στο χόστελ το ενδιαφέρον είχε μεταφερθεί στον κάτω όροφο που γινόταν ένα ας πούμε πάρτι. 3-4 βαρεμένοι κοπανούσαν από ένα ταμπούρλο (ο καθένας στο δικό τέμπο) και οι υπόλοιποι χάζευαν.
Αράξαμε στην ευρύχωρη κουζίνα του ορόφου μας εντελώς μόνες και απολαύσαμε το κρασάκι και την ησυχία μας.
Κάποια στιγμή μπούκαρε ένας τρελαμένος 20χρονος από τους κοιτώνες , μας κοίταξε απορημένα....τι κάνετε ρε γκάις εδώ πάνω, κάτω είναι το πάρτυ, ελάτε κάτω γιούχουυυυ!!!!
Γιούχου λέω και γω, πήγαινε εσύ κι έννοια σου ερχόμαστε! και απλώθηκα καλύτερα στον καναπέ
Λίγο πριν γλαρώσουμε, η βραδιά μετατράπηκε σε χόρορ όταν ο γνωστός τρελός έκανε πανηγυρική είσοδο σε ντελίριο, περπατούσε πέρα δώθε ψελλίζοντας ασυναρτησίες και κουνώντας κεφάλι και χέρια πάνω κάτω-εκτός εαυτού, κάπου κάπου έβγαζε και άναρθρους ήχους, προσπαθήσαμε να παραμείνουμε ψύχραιμες και ακίνητες ενώ κάποια στιγμή μου λέει η Μαρία, κοίτα πίσω σου διακριτικά αυτός κάτι κάνει στην κουζίνα μην τυχόν και βουτήξει κανένα μαχαίρι;
'Οχι λέω οδοντόβουρτσα κρατάει για την ώρα, καλά είμαστε....και μόλις χάθηκε από το οπτικό μας πεδίο θυμηθήκαμε την ταινία χόστελ και τρέξαμε καλού κακού να κλειδωθούμε στο δωμάτιό μας.
Last edited:
σε κάθε ταξίδι, τα απολύτως απαραίτητα ήταν κάτι αναρίθμητα νεσεσέρ διαφόρων μεγεθών που λέει δεν πάει πουθενά χωρίς αυτά….υγρά μαντηλάκια για κάθε χρήση, μαντηλάκια ντεμακιγιάζ, μαντηλάκια αντισηπτικά, μαντηλάκια για τον κ@@@λο και γενικώς μαντηλάκια!
