evaT
Member
- Μηνύματα
- 1.952
- Likes
- 16.670
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
Λιθουανία - Βίλνιους (τα υπόλοιπα)
Ξημέρωσε και έμελλε να δούμε άσπρη μέρα και εδώ.
Πακετάραμε (ξανά) και αφήσαμε τα μπαγάζια για να πάμε στα εναπομείναντα αξιοθέατα της πόλης, είχαμε αρκετό χρόνο πριν ξεκινήσουμε για τον τελευταίο σταθμό του Roadtrip, τη Ρίγα της Λετονίας.
Η πόλη ντυμένη στα λευκά ήταν σκέτη κούκλα και η Μαρία πρώτη φορά από τη στιγμή που είχαμε πατήσει το πόδι μας εκεί είπε καλή κουβέντα για την πόλη κι άρχισε να φωτογραφίζει αχόρταγα.
Πήραμε το δρόμο για τον Πύργο Gediminas
Α νάτος! Εκεί πρέπει να ανέβουμε
Το μονοπάτι πήγαινε μέσα από ένα παγωμένο πάρκο
Μετά αρχίσαμε την ανάβαση στο λόφο
Ποταμός Neris
Ανεβήκαμε πολλά σκαλιά
O Πύργος Gediminas (φέρει το όνομα του Μεγάλου Δούκα βεβαίως) είναι ό,τι απέμεινε από την καστροπολιτεία της άνω πόλης και ολοκληρώθηκε το 1409 από άλλο Δούκα.
Αριστερά φαίνονται τα παιδάκια από ένα σχολείο που επισκέπτονταν το χώρο.
Στην πραγματικότητα υπήρχαν εκατομμύρια παιδάκια εκείνη την ημέρα τα οποία ήταν κυριολεκτικά παντού και είναι θαύμα πως έχουμε κάποιες ήρεμες φωτογραφίες από το χώρο.
Ενώ η θέα ήταν υπερ-συγκλο.
Τα επιφωνήματα ουάου και ωωωωωω, ακόμη και μερικά εεεεεε δεν έλεγαν να μας τελειώσουν, ενώ έγινε ήδη ορατός ο επόμενος στόχος, ο Λόφος των Τριών Σταυρών.
Συνήθως μελετάω τα αξιοθέατα που με ενδιαφέρουν για τα ταξίδια μου όταν βρίσκω χρόνο στο γραφείο μου. 'Οταν σχεδίαζα το Βίλνιους στη ζέστη του γραφείου μου μαζί με καφεδάκι, μου φάνηκε καλή ιδέα να τα γκρουπάρω αυτά τα δύο μαζί για να κερδίσουμε χρόνο από τις αποστάσεις.
Στην πράξη βέβαια έπρεπε να κατέβουμε από κει που είμασταν, να βρούμε το μονοπάτι για τον άλλο λόφο, να ανέβουμε εκεί πάνω κι όλα αυτά με τουλάχιστον 20 πόντους χιόνι και πάγο.
Είπαμε ας ξεκινήσουμε και βλέπουμε...
Ο καιρός ήταν ιδιαίτερα μαλακός άλλωστε με τόσο περπάτημα και ανάβαση δε νιώθαμε καθόλου κρύο.
Η συγκεκριμένη βόλτα ήταν ένα από τα καλύτερα κομμάτια όλου του ταξιδιού.
Παπάκια!
Πολλά παπάκια!
ένα καρουζέλ έρημο μέσα στην ησυχία του τίποτα
και ανάβαση
ήταν τόσο απάτητα που αρκετές φορές χάσαμε το μονοπάτι.
Μετά είχε σκαλιά...κι αφού ανεβήκαμε αυτά, είχε κι άλλα σκαλιά...
Και μερικά ακόμη μέχρι που...φάνηκε αυτό
'Ενα τελευταίο κουράγιο και φτάσαμε
Σύμφωνα με το μύθο 7 Φραγκισκανοί μοναχοί αποκεφαλίστηκαν σ αυτό το λόφο στις αρχές του 17ου αιώνα και ένα αρχικό μνημείο τοποθετήθηκε το 1916 το οποίο και έγινε σύμβολο της πόλης. Το 1950 οι Σοβιετικές αρχές το κατήργησαν και η σημερινή του μορφή τοποθετήθηκε από το 1989.
Δυό όψεις έχει η ζωή! Η απέναντι πλευρά τώρα
Αισθανόμουν το λιγότερο ευγνώμων.
Πρώτα γιατί ο δεξιός μου γοφός ανταποκρινόταν πλήρως στα ατελείωτα βασανιστήρια που τον υπέβαλα επιβεβαιώνοντας πως ο φυσίατρος που ανέλαβε να τον "στρώσει" μετά από ένα ορθοπεδικό περιστατικό-έκανε εξαιρετική δουλειά και δεν με ενοχλούσε παρά ελάχιστα πια.
Και κυριότερα γιατί απόλαυσα στο έπακρο-ένα από τα καλύτερα πρωινά όχι μόνο του ταξιδιού αλλά ολόκληρης της χρονιάς, η πεζοπορία στη φύση, η άγρια ομορφιά του χειμωνιάτικου τοπίου λίγα μόνο μέτρα από τον αστικό ιστό, απίθανο πραγματικά, ηρέμησα γαλήνευσα και δραπέτευσα από όλα. 'Ενιωσα χαλαρή και ανάλαφρη μέχρι τα ακροδάχτυλα και καταχώρισα το Βίλνιους ως πόλη της καρδιάς μας
Ολοκληρωμένες από την εμπειρία μας εδώ πήραμε το δρόμο της επιστροφής γράφοντας τον επίλογο της επίσκεψης στην κλειστή αγορά όπου τιμήσαμε την υπέροχη κολοκυθόσουπα που βρήκαμε.
Ρίγα ερχόμαστεεεεε!!!!
Ξημέρωσε και έμελλε να δούμε άσπρη μέρα και εδώ.
Πακετάραμε (ξανά) και αφήσαμε τα μπαγάζια για να πάμε στα εναπομείναντα αξιοθέατα της πόλης, είχαμε αρκετό χρόνο πριν ξεκινήσουμε για τον τελευταίο σταθμό του Roadtrip, τη Ρίγα της Λετονίας.
Η πόλη ντυμένη στα λευκά ήταν σκέτη κούκλα και η Μαρία πρώτη φορά από τη στιγμή που είχαμε πατήσει το πόδι μας εκεί είπε καλή κουβέντα για την πόλη κι άρχισε να φωτογραφίζει αχόρταγα.
Πήραμε το δρόμο για τον Πύργο Gediminas
Α νάτος! Εκεί πρέπει να ανέβουμε
Το μονοπάτι πήγαινε μέσα από ένα παγωμένο πάρκο
Μετά αρχίσαμε την ανάβαση στο λόφο
Ποταμός Neris
Ανεβήκαμε πολλά σκαλιά
O Πύργος Gediminas (φέρει το όνομα του Μεγάλου Δούκα βεβαίως) είναι ό,τι απέμεινε από την καστροπολιτεία της άνω πόλης και ολοκληρώθηκε το 1409 από άλλο Δούκα.
Αριστερά φαίνονται τα παιδάκια από ένα σχολείο που επισκέπτονταν το χώρο.
Στην πραγματικότητα υπήρχαν εκατομμύρια παιδάκια εκείνη την ημέρα τα οποία ήταν κυριολεκτικά παντού και είναι θαύμα πως έχουμε κάποιες ήρεμες φωτογραφίες από το χώρο.
Ενώ η θέα ήταν υπερ-συγκλο.
Τα επιφωνήματα ουάου και ωωωωωω, ακόμη και μερικά εεεεεε δεν έλεγαν να μας τελειώσουν, ενώ έγινε ήδη ορατός ο επόμενος στόχος, ο Λόφος των Τριών Σταυρών.
Συνήθως μελετάω τα αξιοθέατα που με ενδιαφέρουν για τα ταξίδια μου όταν βρίσκω χρόνο στο γραφείο μου. 'Οταν σχεδίαζα το Βίλνιους στη ζέστη του γραφείου μου μαζί με καφεδάκι, μου φάνηκε καλή ιδέα να τα γκρουπάρω αυτά τα δύο μαζί για να κερδίσουμε χρόνο από τις αποστάσεις.
Στην πράξη βέβαια έπρεπε να κατέβουμε από κει που είμασταν, να βρούμε το μονοπάτι για τον άλλο λόφο, να ανέβουμε εκεί πάνω κι όλα αυτά με τουλάχιστον 20 πόντους χιόνι και πάγο.
Είπαμε ας ξεκινήσουμε και βλέπουμε...
Ο καιρός ήταν ιδιαίτερα μαλακός άλλωστε με τόσο περπάτημα και ανάβαση δε νιώθαμε καθόλου κρύο.
Η συγκεκριμένη βόλτα ήταν ένα από τα καλύτερα κομμάτια όλου του ταξιδιού.
Παπάκια!
Πολλά παπάκια!
ένα καρουζέλ έρημο μέσα στην ησυχία του τίποτα
και ανάβαση
ήταν τόσο απάτητα που αρκετές φορές χάσαμε το μονοπάτι.
Μετά είχε σκαλιά...κι αφού ανεβήκαμε αυτά, είχε κι άλλα σκαλιά...
Και μερικά ακόμη μέχρι που...φάνηκε αυτό
'Ενα τελευταίο κουράγιο και φτάσαμε
Σύμφωνα με το μύθο 7 Φραγκισκανοί μοναχοί αποκεφαλίστηκαν σ αυτό το λόφο στις αρχές του 17ου αιώνα και ένα αρχικό μνημείο τοποθετήθηκε το 1916 το οποίο και έγινε σύμβολο της πόλης. Το 1950 οι Σοβιετικές αρχές το κατήργησαν και η σημερινή του μορφή τοποθετήθηκε από το 1989.
Δυό όψεις έχει η ζωή! Η απέναντι πλευρά τώρα
Αισθανόμουν το λιγότερο ευγνώμων.
Πρώτα γιατί ο δεξιός μου γοφός ανταποκρινόταν πλήρως στα ατελείωτα βασανιστήρια που τον υπέβαλα επιβεβαιώνοντας πως ο φυσίατρος που ανέλαβε να τον "στρώσει" μετά από ένα ορθοπεδικό περιστατικό-έκανε εξαιρετική δουλειά και δεν με ενοχλούσε παρά ελάχιστα πια.
Και κυριότερα γιατί απόλαυσα στο έπακρο-ένα από τα καλύτερα πρωινά όχι μόνο του ταξιδιού αλλά ολόκληρης της χρονιάς, η πεζοπορία στη φύση, η άγρια ομορφιά του χειμωνιάτικου τοπίου λίγα μόνο μέτρα από τον αστικό ιστό, απίθανο πραγματικά, ηρέμησα γαλήνευσα και δραπέτευσα από όλα. 'Ενιωσα χαλαρή και ανάλαφρη μέχρι τα ακροδάχτυλα και καταχώρισα το Βίλνιους ως πόλη της καρδιάς μας
Ολοκληρωμένες από την εμπειρία μας εδώ πήραμε το δρόμο της επιστροφής γράφοντας τον επίλογο της επίσκεψης στην κλειστή αγορά όπου τιμήσαμε την υπέροχη κολοκυθόσουπα που βρήκαμε.
Ρίγα ερχόμαστεεεεε!!!!
Last edited:
σε κάθε ταξίδι, τα απολύτως απαραίτητα ήταν κάτι αναρίθμητα νεσεσέρ διαφόρων μεγεθών που λέει δεν πάει πουθενά χωρίς αυτά….υγρά μαντηλάκια για κάθε χρήση, μαντηλάκια ντεμακιγιάζ, μαντηλάκια αντισηπτικά, μαντηλάκια για τον κ@@@λο και γενικώς μαντηλάκια!
