15/10/2012
Σήμερα το πρόγραμμα έχει το Ναό της Αναστάσεως.
Έγερση πολύ νωρίς το πρωί, αμέσως μόλις ξημέρωσε και ξαναπερπατάμε τη Via Dolorosa αυτή τη φορά από την Πύλη της Δαμασκού. Οι 4 τελευταίοι (αν θυμάμαι) σταθμοί του Μαρτυρίου του Χριστού βρίσκονται εντός της Εκκλησίας της Αναστάσεως. Για να το εξηγήσουμε: Κάποιος που δεν έχει πάει ποτέ στους Αγίους Τόπους ακούγοντας για το Γολγοθά (ως τόπο σταύρωσης) και τον τάφο του Χριστού μπορεί να νομίζει ότι υπάρχει λόφος στην Παλιά Πόλη όπου βρίσκεται ο Γολγοθάς και εκεί κοντά βράχος με τον τάφο του Χριστού. Δεν είναι, όμως, έτσι. Όλα έχουν καλυφθεί από την Εκκλησία της Αναστάσεως, δηλ. και ο Γολγοθάς και ο Τάφος του Χριστού βρίσκονται εντός της Εκκλησίας της Αναστάσεως και καλύπτονται από αυτήν. Πράγματι η Εκκλησία της Αναστάσεως είναι τεράστια και διάβασα στο φόρουμ ότι αρκετοί χρησιμοποιούν διαγράμματα κάτοψης. Τελικά, όμως, δεν είναι τόσο πολύπλοκη και χαοτική όσο νόμιζα. Στην είσοδο είναι η Πέτρα της Αποκαθήλωσης. Δεξιά είναι το Παρεκκλήσι του Αδάμ. Εκεί κοντά έχει μία σκάλα που ανεβαίνει προς τα πάνω. Στο τέλος της Σκάλας βρίσκεται ο Γολγοθάς, ο τόπος Σταύρωσης. Εκεί υπάρχουν 3 παρεκκλήσια, δύο του Χριστού (το ένα στα αριστερά είναι το Ελληνορθόδοξο, εκεί έχει πάντα πολύ κόσμο, περιμέναμε 20 λεπτά και βρίσκεται ο τόπος της Σταύρωσης), το άλλο στα δεξιά είναι των Καθολικών και ανάμεσά τους υπάρχει Παρεκκλήσι αφιερωμένο στην Παναγία.
Κατεβαίνοντας τη σκάλα, επιστέφουμε στην Πέτρα της Αποκαθήλωσης και από εκεί κατευθιυνόμαστε αριστερά και προσεγγίζουμε τον Πανάγιο Τάφο που είναι ένα κουβούκλιο, που από πίσω του υπάρχει ένα Αρμένικο Παρεκκλήσι. Την ώρα που φτάσαμε οι Καθολικοί είχαν Θεία Λειτουργία και ήταν κλειστός. Με το που άνοιξε, γέμισε κόσμο. Δεν προσκυνήσαμε στον Πανάγιο Τάφο. Είναι το μέρος σε όλο το Ισραήλ που έχει τον περισσότερο κόσμο. Το θεωρώ ανέφικτο να προσκυνήσει κάποιος χωρίς να περιμένει 2-3 ωρές. Εμείς δεν περιμέναμε. Δεξιά του Παναγίου Τάφου βρίσκεται το Καθολικό, ελληνορθόδη εκκλησία, την οποιά επισκεφθήκαμε, καθώς μόλις είχε ανοίξει. Βγαίνοντας από το Καθολικό και κάνοντας ένα γύρο κατά τη φορά του ρολογιού επισκεπτόμαστε διάφορα παρεκκλήσια, ένα μάλιστα είναι σε υπόγειο και στο τέλος επιστρέφουμε στο Παρεκκλήσι του Αδάμ και από εκεί στην Πέτρα της Αποκαθηλωσης και πάλι στην είσοδο - έξοδο της Εκκλησίας.
Στη συνέχεια βγήκαμε από τα τείχη και κάνοντας ένα μεγάλο κύκλο προς τα ανατολικά βρεθήκαμε στην Πύλη του Στεφάνου ή Πύλη των Λεόντων που βρίσκεται βορειοανατολικά της περιτειχισμένης Παλαιάς Πόλης. Αφού εξερευνήσαμε τα μουσουλμανικά νεκροταφεία που βρίσκονται εκεί, μπήκαμε από την Πύλη θέλοντας να δούμε τις στάσεις του Μαρτυρίου του Χριστού από την αρχή, γιατί μέχρι τότε είχαμε μπει μόνο από την Πύλη του Ηρώδη και της Δαμασκού. Την πρώτη στάση που μετατράπηκε αργότερα σε μεντρεσέ (σχολείο διδασκαλίας του Κορανίου δεν την εντοπίσαμε). Όμως, πολύ κοντά στην Πύλη των Λεόντων βρίσκεται η Εκκλησία της Γεννήσεως της Θεοτόκου, Ρωμαιοκαθολική, την οποία επισκεφθήκαμε. Μετά την Εκκλησία, στον ίδιο χώρο βρίσκεται η Δεξαμενή της Βηθεσδά, στο χώρο της οποία περιηγηθήκαμε. Τυπικά για την είσοδο υπήρχε εισιτήριο.Κανείς όμως δεν ζήτησε ούτε εμείς βγάλαμε.
Συνεχίζοντας την Οδό του Μαρτυρίου επισκεφθήκαμε τη Μονή της Μαστιγώσεως και της Καταδίκης και μετά τη Βασιλική Ecce Homo, που ήταν όμως κλειστή. Εκεί βρίσκεται και ο Λιθόστρωτος και το Στρούθιο. Το Στρούθιο είναι σύμπλεγμα υπόγειων δεξαμενών που κτίστηκε από τον Ηρώδη που είναι κατά ένα μέρος ανοικτό και έχει αρκετές επεξηγήσεις σχετικά με το σύστημα ύδρευσης των Ιεροσλύμων κατά την εποχή του Ηρώδη.
Μετά περιπλανηθήκαμε στα στενά της Παλαιάς Πόλης και καταλήξαμε στο Ρωσικό Παρεκκλήσι του Αγίου Αλεξάνδρου που βρίσκεται στο δρόμο λίγο πριν την είσοδο για την Εκκλησία της Αναστάσεως και το οποίο επισκεφθήκαμε.
Απέναντι από τη Ρωσική Εκκλησία του Αλεξάνδρου βρίσκεται η Ευαγγελική - Λουθηρανική Εκκλησία του Σωτήρα. Αυτό που αξίζει σε αυτήν είναι το καμπαναριό για την έξοχη θέα που προσφέρει στην Παλιά Πολη. Πληρώσαμε το φθηνό εισιτήριο και ανεβήκαμε τα πολλά σκαλιά για να θαυμάσουμε την όμορφη θέα από την κορυφή του καμπαναριού όπου και βγάλαμε πολλές φωτογραφίες.
Μετά περιπλανηθήκαμε λίγο στο Muristan Με τις πολλές καφετέριες και εστιατόρια, αλλά είναι πολύ τουριστικά και δεν κάτσαμε. Όντας στην καρδιά του Χριστιανικού Τομέα κατευθυνθήκαμε στο Ελληνορθόδο Πατριαρχείο, όπου απλά μπήκαμε μέσα στην είσοδο και ήταν κλειστό.
Επιστροφή στην Πύλη της Γιάφας και είχε φτάσει μεσημέρι. Αποφασίσαμε να ανέβουμε στην ακρόπολη, όπου βρίσκεται το Μουσείο του Δαυίδ. Πρώτα περιηγηθήκαμε στους εξωτερικούς χώρους της Ακρόπολης ξεκινώντας από τον Πύργο του Φασαήλ και φυσικά βγάλαμε πολλές φωτογραφίες πάλι! Στην αυλή βρίσκονται ερείπια από διάφορες περιόδους της ιστορίας των Ιεροσολύμων. Επίσης, υπάρχει ένα πολύ ενδιαφέρον Μουσείο Ιστορίας της Πόλης των Ιεροσολύμων ανά τους αιώνες. Δώσαμε έμφαση στην πιο πρόσφατη ιστορία, ιδίως στην Εποχή του 2ου Ναού. Ακολούθως, επισκεφθήκαμε τις αίθουσες με τα εκθέματα των ακόλουθων περιόδων με τη σειρά: Περίοδος Σταυροφόρων, Αγιουβιδών, Μαμελούκων και Οθωμανών. Το Μουσείο αυτό που βρίσκεται στην Ακρόπολη (Citadelle) των Ιεροσολύμων γνωστό ως "Tower of David Museum" είναι πολύ ενδιαφέρον, για όσους ενδιαφέρονται για την ιστορία των Ιεροσολύμων και το συνιστώ ανεπιφύλακτα.
Είχε φτάσει 4 το απόγευμα και ίσα - ίσα που προλαβαίναμε να κάνουμε το γύρο των τειχών που δεν είχαμε προλάβει την πρώτη μέρα, δηλ. από την Πύλη της Γιάφας ως την Πύλη των Λεόντων. Όπως προαναφέρθηκε, αυτός ο γύρος των τειχών έχει διαφορετικό εισιτήριο από το γύρο που κάναμε την πρώτη μέρα που ξεκινά επίσης από την Πύλη της Γιάφας και καταλήγει με πορεία νότια - νοτιοαανατολική στην εβραική συνοικία και στο τείχος των Δακρύων. Σήμερα, θα κάναμε τη δεύτερη διαδρομή που ξεκινώντας από την Πύλη της Γιάφας ακολουθεί πορεία βόρεια - βορειοανατολική και καταλήγει στην Πύλη των Λεόντων. Λοιπόν, αν μου έλεγαν να ξεχωρίσω μία εμπειρία από την Παλιά Πόλη θα έλεγα δίχως αμφιβολία το γύρο στα τείχη από την Πύλη της Γιάφας προς την Πύλη των Λεόντων. Για μένα ηταν ό,τι καλύτερο έκανα στα Ιεροσόλυμα. Και ξέρετε γιατί?? Γιατί είναι αυθεντικό. Ωραία η Εκκλησία της Αναστάσεως, ωραίος ο Θόλος του Βράχου και το Τείχος των Δακρύων, αλλά έχουν τόσο κόσμο μα τόσο κόσμο που χάνεται η μαγεία και κάθε ίχνος κατάνυξης. Αντίθετα πάνω στα τείχη ο κόσμος ήταν ελάχιστος και ένιωθες κάθε στιγμή συγκλονιστικά. Περιττό να πω ότι στον περίπατο αυτό βγάλαμε και τις ωραιότερες φωτογραφίες. Κατά τη διαδρομή περάσαμε από πολλά μνημεία αρχικά του Χριστιανικού και ύστερα του Μουσουλμανικού Τομέα, ενώ επίσης είδαμε και αρκετά κτίρια έξω από τα τείχη στη νέα Πόλη. Κατά μήκος των Τειχών υπάρχουν διαρκώς πινακίδες που εξηγούν ποια κτίρια βρίσκονται σε κάθε σημείο τόσο εντός όσο και εκτός των τειχών. Αυτό που είναι άπαιχτη εμπειρία είναι καθώς προσεγγίσαμε τη βόρεια πλευρά των τειχών και μπήκαμε στη καρδιά της Μουσουλμανικής Συνοικίας, τα τείχη άρχισαν να χαμηλώνουν σε σημείο που ουσιαστικά περπατάγαμε πάνω στις στέγες των σπιτιών που είναι κτισμένα δίπλα στα τείχη. Πιστέψτε με δεν υπάρχει πιο ωραία εμπειρία να περπατάς ένα μέτρο πιο ψηλά από την αυλή σπιτιών όπου βλέπεις παιδιά να παίζουν ποδόσφαιρο και να σε χαιρετούν, στο βάθος να ξεχωρίζεις το Θόλο του Βράχου στον οποίο πέφτουν οι τελευταίες ακτίνες του ήλιου και τον κάνουν ακόμη πιο εντυπωσιακό, ενώ πιο μετά περνας πάνω από αγορές, στην Πύλη της Δαμασκού και συνεχίζεις ακολουθώντας την πορεία των τειχών για να καταλήξεις περίπου 90 λεπτά μετά την έναρξη στην Πύλη της Γιάφας στην Πύλη των Λεόντων. Εκεί στο τέλος μας περίμενες και η πιο δυνατή συγκίνηση. Η ώρα είχε πάει 17:30. Μόλις σουρούπωνε και ξαφνικά, ενώ βρισκόμασταν πάνω στα τείχη πλησιάζοντας προς το τέλος και ο ουρανός είχε βαφτεί σε βαθύ κόκκινο ακούμε τον ουρανό να πλημμυρίζει από το τελευταίο κάλεσμα σε προσευχή του Μουεζίνη, το οποίο, όμως, ακουγόταν από πολλά τζαμιά μέσα και έξω από τα τείχη, σε βαθμό που οι ήχοι από τους μιναρέδες μπερδεύονταν και η ακοή και η όραση τρελαίνονταν από αυτό που άκουγαν και έβλεπαν... Συμπέρασμα: Αν προλαβαίνετε να κάνετε ένα πράγμα μόνο στα Ιεροσόλυμα αυτό να είναι το περπάτημα στα τείχη μεταξύ της Πύλης της Γιάφας και της Πύλης των Λεόντων. Αξίζει όσο τίποτε άλλο...
Σήμερα το πρόγραμμα έχει το Ναό της Αναστάσεως.
Έγερση πολύ νωρίς το πρωί, αμέσως μόλις ξημέρωσε και ξαναπερπατάμε τη Via Dolorosa αυτή τη φορά από την Πύλη της Δαμασκού. Οι 4 τελευταίοι (αν θυμάμαι) σταθμοί του Μαρτυρίου του Χριστού βρίσκονται εντός της Εκκλησίας της Αναστάσεως. Για να το εξηγήσουμε: Κάποιος που δεν έχει πάει ποτέ στους Αγίους Τόπους ακούγοντας για το Γολγοθά (ως τόπο σταύρωσης) και τον τάφο του Χριστού μπορεί να νομίζει ότι υπάρχει λόφος στην Παλιά Πόλη όπου βρίσκεται ο Γολγοθάς και εκεί κοντά βράχος με τον τάφο του Χριστού. Δεν είναι, όμως, έτσι. Όλα έχουν καλυφθεί από την Εκκλησία της Αναστάσεως, δηλ. και ο Γολγοθάς και ο Τάφος του Χριστού βρίσκονται εντός της Εκκλησίας της Αναστάσεως και καλύπτονται από αυτήν. Πράγματι η Εκκλησία της Αναστάσεως είναι τεράστια και διάβασα στο φόρουμ ότι αρκετοί χρησιμοποιούν διαγράμματα κάτοψης. Τελικά, όμως, δεν είναι τόσο πολύπλοκη και χαοτική όσο νόμιζα. Στην είσοδο είναι η Πέτρα της Αποκαθήλωσης. Δεξιά είναι το Παρεκκλήσι του Αδάμ. Εκεί κοντά έχει μία σκάλα που ανεβαίνει προς τα πάνω. Στο τέλος της Σκάλας βρίσκεται ο Γολγοθάς, ο τόπος Σταύρωσης. Εκεί υπάρχουν 3 παρεκκλήσια, δύο του Χριστού (το ένα στα αριστερά είναι το Ελληνορθόδοξο, εκεί έχει πάντα πολύ κόσμο, περιμέναμε 20 λεπτά και βρίσκεται ο τόπος της Σταύρωσης), το άλλο στα δεξιά είναι των Καθολικών και ανάμεσά τους υπάρχει Παρεκκλήσι αφιερωμένο στην Παναγία.
Κατεβαίνοντας τη σκάλα, επιστέφουμε στην Πέτρα της Αποκαθήλωσης και από εκεί κατευθιυνόμαστε αριστερά και προσεγγίζουμε τον Πανάγιο Τάφο που είναι ένα κουβούκλιο, που από πίσω του υπάρχει ένα Αρμένικο Παρεκκλήσι. Την ώρα που φτάσαμε οι Καθολικοί είχαν Θεία Λειτουργία και ήταν κλειστός. Με το που άνοιξε, γέμισε κόσμο. Δεν προσκυνήσαμε στον Πανάγιο Τάφο. Είναι το μέρος σε όλο το Ισραήλ που έχει τον περισσότερο κόσμο. Το θεωρώ ανέφικτο να προσκυνήσει κάποιος χωρίς να περιμένει 2-3 ωρές. Εμείς δεν περιμέναμε. Δεξιά του Παναγίου Τάφου βρίσκεται το Καθολικό, ελληνορθόδη εκκλησία, την οποιά επισκεφθήκαμε, καθώς μόλις είχε ανοίξει. Βγαίνοντας από το Καθολικό και κάνοντας ένα γύρο κατά τη φορά του ρολογιού επισκεπτόμαστε διάφορα παρεκκλήσια, ένα μάλιστα είναι σε υπόγειο και στο τέλος επιστρέφουμε στο Παρεκκλήσι του Αδάμ και από εκεί στην Πέτρα της Αποκαθηλωσης και πάλι στην είσοδο - έξοδο της Εκκλησίας.
Στη συνέχεια βγήκαμε από τα τείχη και κάνοντας ένα μεγάλο κύκλο προς τα ανατολικά βρεθήκαμε στην Πύλη του Στεφάνου ή Πύλη των Λεόντων που βρίσκεται βορειοανατολικά της περιτειχισμένης Παλαιάς Πόλης. Αφού εξερευνήσαμε τα μουσουλμανικά νεκροταφεία που βρίσκονται εκεί, μπήκαμε από την Πύλη θέλοντας να δούμε τις στάσεις του Μαρτυρίου του Χριστού από την αρχή, γιατί μέχρι τότε είχαμε μπει μόνο από την Πύλη του Ηρώδη και της Δαμασκού. Την πρώτη στάση που μετατράπηκε αργότερα σε μεντρεσέ (σχολείο διδασκαλίας του Κορανίου δεν την εντοπίσαμε). Όμως, πολύ κοντά στην Πύλη των Λεόντων βρίσκεται η Εκκλησία της Γεννήσεως της Θεοτόκου, Ρωμαιοκαθολική, την οποία επισκεφθήκαμε. Μετά την Εκκλησία, στον ίδιο χώρο βρίσκεται η Δεξαμενή της Βηθεσδά, στο χώρο της οποία περιηγηθήκαμε. Τυπικά για την είσοδο υπήρχε εισιτήριο.Κανείς όμως δεν ζήτησε ούτε εμείς βγάλαμε.
Συνεχίζοντας την Οδό του Μαρτυρίου επισκεφθήκαμε τη Μονή της Μαστιγώσεως και της Καταδίκης και μετά τη Βασιλική Ecce Homo, που ήταν όμως κλειστή. Εκεί βρίσκεται και ο Λιθόστρωτος και το Στρούθιο. Το Στρούθιο είναι σύμπλεγμα υπόγειων δεξαμενών που κτίστηκε από τον Ηρώδη που είναι κατά ένα μέρος ανοικτό και έχει αρκετές επεξηγήσεις σχετικά με το σύστημα ύδρευσης των Ιεροσλύμων κατά την εποχή του Ηρώδη.
Μετά περιπλανηθήκαμε στα στενά της Παλαιάς Πόλης και καταλήξαμε στο Ρωσικό Παρεκκλήσι του Αγίου Αλεξάνδρου που βρίσκεται στο δρόμο λίγο πριν την είσοδο για την Εκκλησία της Αναστάσεως και το οποίο επισκεφθήκαμε.
Απέναντι από τη Ρωσική Εκκλησία του Αλεξάνδρου βρίσκεται η Ευαγγελική - Λουθηρανική Εκκλησία του Σωτήρα. Αυτό που αξίζει σε αυτήν είναι το καμπαναριό για την έξοχη θέα που προσφέρει στην Παλιά Πολη. Πληρώσαμε το φθηνό εισιτήριο και ανεβήκαμε τα πολλά σκαλιά για να θαυμάσουμε την όμορφη θέα από την κορυφή του καμπαναριού όπου και βγάλαμε πολλές φωτογραφίες.
Μετά περιπλανηθήκαμε λίγο στο Muristan Με τις πολλές καφετέριες και εστιατόρια, αλλά είναι πολύ τουριστικά και δεν κάτσαμε. Όντας στην καρδιά του Χριστιανικού Τομέα κατευθυνθήκαμε στο Ελληνορθόδο Πατριαρχείο, όπου απλά μπήκαμε μέσα στην είσοδο και ήταν κλειστό.
Επιστροφή στην Πύλη της Γιάφας και είχε φτάσει μεσημέρι. Αποφασίσαμε να ανέβουμε στην ακρόπολη, όπου βρίσκεται το Μουσείο του Δαυίδ. Πρώτα περιηγηθήκαμε στους εξωτερικούς χώρους της Ακρόπολης ξεκινώντας από τον Πύργο του Φασαήλ και φυσικά βγάλαμε πολλές φωτογραφίες πάλι! Στην αυλή βρίσκονται ερείπια από διάφορες περιόδους της ιστορίας των Ιεροσολύμων. Επίσης, υπάρχει ένα πολύ ενδιαφέρον Μουσείο Ιστορίας της Πόλης των Ιεροσολύμων ανά τους αιώνες. Δώσαμε έμφαση στην πιο πρόσφατη ιστορία, ιδίως στην Εποχή του 2ου Ναού. Ακολούθως, επισκεφθήκαμε τις αίθουσες με τα εκθέματα των ακόλουθων περιόδων με τη σειρά: Περίοδος Σταυροφόρων, Αγιουβιδών, Μαμελούκων και Οθωμανών. Το Μουσείο αυτό που βρίσκεται στην Ακρόπολη (Citadelle) των Ιεροσολύμων γνωστό ως "Tower of David Museum" είναι πολύ ενδιαφέρον, για όσους ενδιαφέρονται για την ιστορία των Ιεροσολύμων και το συνιστώ ανεπιφύλακτα.
Είχε φτάσει 4 το απόγευμα και ίσα - ίσα που προλαβαίναμε να κάνουμε το γύρο των τειχών που δεν είχαμε προλάβει την πρώτη μέρα, δηλ. από την Πύλη της Γιάφας ως την Πύλη των Λεόντων. Όπως προαναφέρθηκε, αυτός ο γύρος των τειχών έχει διαφορετικό εισιτήριο από το γύρο που κάναμε την πρώτη μέρα που ξεκινά επίσης από την Πύλη της Γιάφας και καταλήγει με πορεία νότια - νοτιοαανατολική στην εβραική συνοικία και στο τείχος των Δακρύων. Σήμερα, θα κάναμε τη δεύτερη διαδρομή που ξεκινώντας από την Πύλη της Γιάφας ακολουθεί πορεία βόρεια - βορειοανατολική και καταλήγει στην Πύλη των Λεόντων. Λοιπόν, αν μου έλεγαν να ξεχωρίσω μία εμπειρία από την Παλιά Πόλη θα έλεγα δίχως αμφιβολία το γύρο στα τείχη από την Πύλη της Γιάφας προς την Πύλη των Λεόντων. Για μένα ηταν ό,τι καλύτερο έκανα στα Ιεροσόλυμα. Και ξέρετε γιατί?? Γιατί είναι αυθεντικό. Ωραία η Εκκλησία της Αναστάσεως, ωραίος ο Θόλος του Βράχου και το Τείχος των Δακρύων, αλλά έχουν τόσο κόσμο μα τόσο κόσμο που χάνεται η μαγεία και κάθε ίχνος κατάνυξης. Αντίθετα πάνω στα τείχη ο κόσμος ήταν ελάχιστος και ένιωθες κάθε στιγμή συγκλονιστικά. Περιττό να πω ότι στον περίπατο αυτό βγάλαμε και τις ωραιότερες φωτογραφίες. Κατά τη διαδρομή περάσαμε από πολλά μνημεία αρχικά του Χριστιανικού και ύστερα του Μουσουλμανικού Τομέα, ενώ επίσης είδαμε και αρκετά κτίρια έξω από τα τείχη στη νέα Πόλη. Κατά μήκος των Τειχών υπάρχουν διαρκώς πινακίδες που εξηγούν ποια κτίρια βρίσκονται σε κάθε σημείο τόσο εντός όσο και εκτός των τειχών. Αυτό που είναι άπαιχτη εμπειρία είναι καθώς προσεγγίσαμε τη βόρεια πλευρά των τειχών και μπήκαμε στη καρδιά της Μουσουλμανικής Συνοικίας, τα τείχη άρχισαν να χαμηλώνουν σε σημείο που ουσιαστικά περπατάγαμε πάνω στις στέγες των σπιτιών που είναι κτισμένα δίπλα στα τείχη. Πιστέψτε με δεν υπάρχει πιο ωραία εμπειρία να περπατάς ένα μέτρο πιο ψηλά από την αυλή σπιτιών όπου βλέπεις παιδιά να παίζουν ποδόσφαιρο και να σε χαιρετούν, στο βάθος να ξεχωρίζεις το Θόλο του Βράχου στον οποίο πέφτουν οι τελευταίες ακτίνες του ήλιου και τον κάνουν ακόμη πιο εντυπωσιακό, ενώ πιο μετά περνας πάνω από αγορές, στην Πύλη της Δαμασκού και συνεχίζεις ακολουθώντας την πορεία των τειχών για να καταλήξεις περίπου 90 λεπτά μετά την έναρξη στην Πύλη της Γιάφας στην Πύλη των Λεόντων. Εκεί στο τέλος μας περίμενες και η πιο δυνατή συγκίνηση. Η ώρα είχε πάει 17:30. Μόλις σουρούπωνε και ξαφνικά, ενώ βρισκόμασταν πάνω στα τείχη πλησιάζοντας προς το τέλος και ο ουρανός είχε βαφτεί σε βαθύ κόκκινο ακούμε τον ουρανό να πλημμυρίζει από το τελευταίο κάλεσμα σε προσευχή του Μουεζίνη, το οποίο, όμως, ακουγόταν από πολλά τζαμιά μέσα και έξω από τα τείχη, σε βαθμό που οι ήχοι από τους μιναρέδες μπερδεύονταν και η ακοή και η όραση τρελαίνονταν από αυτό που άκουγαν και έβλεπαν... Συμπέρασμα: Αν προλαβαίνετε να κάνετε ένα πράγμα μόνο στα Ιεροσόλυμα αυτό να είναι το περπάτημα στα τείχη μεταξύ της Πύλης της Γιάφας και της Πύλης των Λεόντων. Αξίζει όσο τίποτε άλλο...