17/10/2012
Μετά 3 μέρες στα Ιεροσόλυμα (και κυρίως στην Παλιά Πόλη) αποφασίσαμε να περιηγηθούμε και εκτός Ιεροσολύμων, για να έχουμε μία καλύτερη ιδέα για το Ισραήλ συνολικά. Για τις μετακινήσεις μας εκτός Ιεροσολύμων επιλέξαμε το ταξί. Από το ξενοδοχείο National όπου διαμέναμε μας κανόνισαν έναν οδηγό για 3 ολοήμερες ξεναγήσεις. Ζητήσαμε μόνο οδηγό και όχι ξεναγό και καλά κάναμε, διότι ο συγκεκριμένος ήταν νεαρός, ήξερε καλά σχετικά αγγλικά και έκανε πολλές στάσεις παντού. Αν είδαμε καλά όλα τα μέρη σε ένα βαθμό το οφείλουμε και σε αυτόν.
Όσο για την τιμή: δύο άτομα πληρώσαμε συνολικά για 3 ολοήμερες ξεναγήσεις 600 ευρώ, δηλ. 300 ευρώ το άτομο. Ακούγονται πολλά λεφτά. Τελικά, όμως, δεν ήταν πολλά, καθώς με το ταξί κάναμε συνολικά και τις 3 μέρες 900 (εννιακόσια) χιλιόμετρα, Πιστεύω οργώσαμε τη χώρα και θα σας πω αναλυτικά πού πήγαμε σε καθεμία από τις 3 μέρες.
Την πρώτη μέρα (17/10/2012) κάναμε το Γύρο της Νεκράς Θάλασσας.
Ξεκινήσαμε κατά τις 8 το πρωί και γυρίσαμε με τη Δύση του Ηλίου κατά τις πέντε και μισή το απόγευμα.
Το πρόγραμμα είχε ως εξής:
Πρώτα ξεκινήσαμε από τη Μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου του Χοζεβίτη.
Αφήνοντας τα Ιεροσόλυμα προς τα Ανατολικά, μετά το Όρος των Ελαιών, ο δρόμος πέφτει απότομα και το υψόμετρο πέφτει γρήγορα και η θερμοκρασία ανεβαίνει. Το τοπίο αλλάζει γρήγορα και μετατρέπεται σε ερημικό. Αυτό το ερημικό τοπίο που κυριαρχεί ανατολικά της Ιερουσαλήμ ήταν ιδανικό για μοναστήρια. Γι' αυτό υπάρχουν αρκετά που χρήζουν επίσκεψης. Εκείνη τη μέρα επισκεφθήκαμε τη Μονή του Αγίου Γεωργίου του Χοζεβίτη που βρίσκεται στο δρόμο μεταξύ Ιερουσαλήμ και Ιεριχούς, σε ένα επιβλητικό τοπίο, μέσα στο Φαράγγι Ουάντι Κελτ. Αν θα τολμούσα μία σύγκριση προσαρμοσμένη στα δεδομένα του Ισραήλ, μοιάζει λίγο με Μετέωρα, καθώς το μοναστήρι είναι σκαρφαλωμένο πάνω στα βράχια. Τα αυτοκίνητα σταματάνε σε ένα πλάτωμα απ' όπου το Μοναστήρι δεν φαίνεται και μετά είναι 20 λεπτά περπάτημα, αλλά τι περπάτημα.. Μέσα Οκτώβρη πήγαμε εμείς και μας βγήκε η γλώσσα έξω από την ανηφόρα και την κούραση της ανάβασης. Μιλάμε για πολλή ανηφόρα αλλά πάρα πολύ! Φυσικά υπάρχουν γαιδουράκια με πρόθυμους Παλαιστινίους να σε ανεβάσουν και να σε κατεβάσουν έναντι ανταλλάγματος, που, όμως, δεν ρώτησα πόσο είναι, καθώς το πήραμε απόφαση να πάμε και να γυρίσουμε με τα πόδια. Φυσικά το Μοναστήρι είναι Ελληνορθόδοξο και οι Μοναχοί, ευγενέστατοι, μας υποδέχθηκαν με καλοσύνη και εγκαρδιότητα. Προσκυνήσαμε τον τάφο του Αγίου Γεωργίου του Χοζεβίτη. Το Μοναστήρι είναι επίσης αφειρωμένο και σε ένα πολύ πιο σύγχρονο Άγιο, ο οποίος ήταν Ρουμάνος στην καταγωγή. Γι' αυτό το Μοναστήρι επισκέπτονται συχνά Ρουμάνοι προσκυνητές. Αυτό συνέβη και την ώρα που ήμασταν εμείς εκεί.
Αφού χαιρετήσαμε τους ευγενικούς μοναχούς, αναχωρήσαμε με κατεύθυνση ανατολική για τη Νεκρά Θάλασσα. Προηγουμένως, όμως, κάναμε μία στάση να φωτογραφηθούμε στο σημείο που υπάρχει η στήλη για το Σημείο Μηδέν (δηλ. αυτό το Σημείο βρίσκεται στο ύψος της Θάλασσας, από εκεί και πέρα πέφτει κάτω από το επίπεδο της Θάλασσας. Εξού και στη Νεκρά Θάλασσα βρίσκεται το σημείο με το χαμηλότερο υψόμετρο στη Γη, όπου και εκεί βγάλαμε στη συνέχεια αναμνηστική φωτογραφία.
Πριν φτάσουμε στη Νεκρά Θάλασσα, κάναμε μία σύμτομη παράκαμψη για το Nabi Mosa, το μέρος όπου πιστεύεται ότι βρίσκεται ο τάφος του Μωυσή. Αυτό που πραγματικά απολαύσαμε εκεί ήταν η παντελής έλλειψη τουριστών. Εισιτήριο δεν είχε, ένα ευγενικό αγόρι μας άνοιξε τις κουρτίνες και βγάλαμε φωτογραφία τον υποτιθέμενο τάφο που είναι καλυμμένος με πράσινο ύφασμα. Αφού χαιρετήσαμε ευγενικά 2-3άντρες που έπιναν το τσάι τους στην αυλή μπήκαμε στο ταξί με κατεύθυνση αυτή τη φορά για τη Νεκρά Θάλασσα. Σύντομα μπήκαμε στον Εθνικό Δρόμο 90 που διατρέχει τη Νεκρά Θάλασσα και εμείς στρίψαμε νότια. Στο αριστερό μας χέρι (ανατολικά) ήταν η Νεκρά Θάλασσα που, ως γνωστό είναι κατ' ευφημισμό Θάλασσα, αλλά στην πραγματικότητα είναι λίμνη, χωρισμένη μεταξύ Ισραήλ και Ιορδανίας. Ο οδηγός μας μας εξήγησε ότι έχει πέσει η στάθμη της νερού, γιατί οι Εβραίοι έχουν περιορίσει τη ροή νερού από τον Ιορδάνη ποταμό (τη μεθεπόμενη μέρα είδαμε το σημείο, όπου περιορίζεται η ροή του νερού), φυσικά οι βροχπτώσεις είναι ελάχιστες εκεί, ενώ στις δυτικές όχθες είδαμε τις εγκαταστάσεις του εργοστασίου Ahava, που φτιάχνει τα γνωστά καλλυντικά της Νεκράς Θάλασσας, το οποίο, επίσης, δεσμεύει πολλές ποσότητες νερού για την επιχείρησή του. Ήταν χαρακτηριστικό ότι τα νερά φαίνονταν ότι είχαν τραβηχτεί σε αρκετά σημεία. Φυσικά, το τοπίο ήταν γενικά ερημικό.
Μετά από λίγη ώρα φτάσαμε στη περίφημη Μασάντα.
Είναι το γνωστό φρούριο της εποχής του Ηρώδη, αποτελεί από τους σημαντικότερους αρχαιολογικούς χώρους στο Ισραήλ. Μετά την κατάληψη των Ιεροσολύμων από τους Ρωμαίους το 70 μ.Χ. και την καταστροφή του Δεύτερου Ναού αρκετοί Εβραίοι είχαν οχυρωθεί σε αυτό το φρούριο που βρίσκεται σε ένα ψηλό απόκρημνο λόφο δυτικά της Νεκράς Θάλασσας. Το 73 μ.Χ. Ρωμαικά στρατεύματα στρατοπέδευσαν στη δυτική πλευρά του λόφου (τα απομεινάρια των στρατοπέδων φαίνονται και σήμερα από ψηλά) και μετά από πολιορκία κατέλαβαν το φρούριο. Η πολιορκία έγινε από τη δυτική πλευρά, που ήταν πιο ομαλή σε σχέση με τις υπόλοιπες. Και σήμερα φαίνεται ένα στρωμένο μέρος εδάφους απ' όπου οι Ρωμαίοι μπήκαν στο φρούριο. Για τους περισσότερους η πρόσβαση γίνεται από τα ανατολικά, δηλ. από την πλευρά που κοιτά στη Νεκρά Θάλασσα μέσω του Αυτοκινητόδρομου 90. Υπάρχει το φιδίσιο μονοπάτι, αλλά μόνο για όσους είναι αποφασισμένους για εξαντλητική πεζοπορία. Δεν θα το πρότεινα, γιατί αξίζει να αφιερωθεί περισσότερος χρόνος πάνω. Το εισιτήριο του λιφτ είναι ακριβό αλλά επιβάλλεται. Επίσης, η Μασάντα πρέπει να αποφεύγεται μεσημέρι και καλοκαίρι λόγω της ζέστης. Η περιήγηση είναι απολαυστική και υπάρχουν πολλές επεξήγησεις στα αγγλικά, δεν χρειάζεται ξεναγός. Αφιερώσαμε περίπου 2 ώρες πάνω. Το πιο φωτογραφημένο είναι το Κρεμαστό Παλάτι του Ηρώδη το οποίο όμως βρίσκεται ένα επίπεδο πιο κάτω και δεν είχαμε κουράγιο να ανέβουμε και να ξανανέβουμε. Σώζονται ωραία ψηφιδωτά σε πολλά κτίσματα. Ό, τι είναι αυθεντικό βρίσκεται κάτω από μία μαύρη γραμμή και οι μεταγενέστερες προσθήκες είναι από πάνω. Εντυπωσιακά είναι τα μπάνια (μικβέθ), όπου σώζονται και τα 3 δωμάτια (με κρύο, χλιαρό και ζεστό νερό).
Ειδικά αυτό με το ζεστό νερό όπου σώζονται οι κολώνες που χώριζαν το πάτωμα στο πάνω και κάτω μέρος, ώστε στο κάτω μέρος να κυκλοφορεί ατμός από βρασμό νερού και να ζεσταίνεται το πάνω μέρος όπου βρίσκονταν οι λουόμενοι. Περιηγηθήκαμε και στα άλλα κτίσματα (λ.χ. στο Δυτικό Παλάτι του Ηρώδη με την πισίνα κλπ.), ενώ υπάρχει και μία Βυζαντινή εκκλησία (ερείπια) που χτίστηκε βέβαια πολύ αργότερα. Εννοείται πως η θέα πανταχόθεν είναι πολύ όμορφη και οι φωτογραφίες είναι όμορφες. Χαρακτηριστικό ότι υπερίπταντο αρκετά αεροσκάφη πολεμικής αεροπορίας (υποθέτω θα έχει βάσεις στην έρημο Νέγκεβ κοντά στη Μασάντα). Έτσι λοιπόν ολοκληρώθηκε η επίσκεψη στην περίφημη Μασάντα που αποτελεί όρκο του ισραηλινού στρατού (Masada will never fall again). Είναι παράδειγμα αυτοθυσίας, διότι όταν οι Ρωμαίοι μπήκαν οι υποστηρικτές του φρουρίου είχαν αυτοκτονήσει, για να μην πέσουν στα χέραι του εχθρού εκτός από λίγα γυναικόπαιδα. Δυστυχώς, η Μασάντα μολονότι είναι τόσο σημαντικό αξιοθέατο, δεν περιλαμβάνεται στο τουρ των ελληνικών πρακτορείων, ένας λόγος να κάνετε το ταξίδι μόνοι σας.
Στην επιστροφή σταματήσαμε για να βγάλουμε φωτογραφία την ταμπέλα με το χαμηλότερο σημείο στη Γη, κοντά στο Εν Γκεντί και μετά επισκεφθήκαμε τον αρχαιλογικό χώρο του Κουμράν που είναι στην αρχή της Νεκράς Θάλασσας περίπου. Εκεί ανακαλύφθηκαν οι πάπυροι των Εσσαίων που εκτίθενται στο Μουσείο του Ισραήλ, για τους οποίους έγινε λόγος πριν. Ο αρχαιολογικός χώρος δεν αξίζει και πολλά και σε σχέση με την τιμή του εισιτηρίου μπορεί μάλλον να παραληφθεί. Τα λουτρά (μικβέθ κτλ) είναι επανάληψη όσων είχαμε δει πολύ πιο εντυπωσιακά στη Μασάντα. Η μέρα έκλεισε με την πόλη του Φεγγαριού, τη φερόμενη από τις αρχαιότερες πόλεις του κόσμου την Ιεριχώ. Η ώρα είχε πάει περασμένες τέσσερις και ίσα - ίσα προλαβαίναμε να πάμε στο Παλάτι του Χισάμ. Είναι το σημαντικότερο μνημείο ισλαμικής αρχιτεχτονικής στην Παλαιστίνη. Είναι παλάτι που ισοπεδώθηκε από σεισμό και έχουν μείνει κάποια ερείπια στα οποία περιδιαβαίνεις, κυρίως ερείπια από δωμάτια του παλατιού, λουτρά, τζαμί κτλ. Αυτό για το οποίο είναι πιο γνωστό είναι ένα πανέμορφο ψηφιδωτό που εμφανίζει το δέντρο της ζωής και κάτω από αυτό ένα λιοντάρι που επιτίθεται σε ένα κοπάδι από γαζέλες και κατασπαράζει μία. Δυστυχώς το ψηφιδωτό βρίσκεται σε κλειδωμένο δωμάτιο, αλλά μπορείς να το βγάλεις φωτογραφία από την πόρτα.
Η ώρα είχε περάσει και δεν προλαβαίναμε να πάμε στο Τελ Ιεριχώ, στον αρχαιολογικό χώρο (λόφο) με ευρήματα προιστορικά. Οπότε κατευθυνθήκαμε προς το Σαραντάριο όρος για να βγάλουμε το Μοναστήρι φωτογραφία από κάτω, γιατί δυστυχώς δεν προλαβαίναμε να ανέβουμε πάνω. Είναι το όρος όπου ο Διάβολος υπέβαλε το Χριστό στους Πειρασμούς. Η Θέα της Ιεριχούς είναι πολύ όμορφη από ψηλά, ιδίως καθώς ο ήλιος δύει και ο ουρανός βάφεται σε κόκκινο χρώμα. Μία σύντομη στάση για φωτογράφηση της συκομουριάς και επιστροφή στα Ιεροσόλυμα.
Μετά 3 μέρες στα Ιεροσόλυμα (και κυρίως στην Παλιά Πόλη) αποφασίσαμε να περιηγηθούμε και εκτός Ιεροσολύμων, για να έχουμε μία καλύτερη ιδέα για το Ισραήλ συνολικά. Για τις μετακινήσεις μας εκτός Ιεροσολύμων επιλέξαμε το ταξί. Από το ξενοδοχείο National όπου διαμέναμε μας κανόνισαν έναν οδηγό για 3 ολοήμερες ξεναγήσεις. Ζητήσαμε μόνο οδηγό και όχι ξεναγό και καλά κάναμε, διότι ο συγκεκριμένος ήταν νεαρός, ήξερε καλά σχετικά αγγλικά και έκανε πολλές στάσεις παντού. Αν είδαμε καλά όλα τα μέρη σε ένα βαθμό το οφείλουμε και σε αυτόν.
Όσο για την τιμή: δύο άτομα πληρώσαμε συνολικά για 3 ολοήμερες ξεναγήσεις 600 ευρώ, δηλ. 300 ευρώ το άτομο. Ακούγονται πολλά λεφτά. Τελικά, όμως, δεν ήταν πολλά, καθώς με το ταξί κάναμε συνολικά και τις 3 μέρες 900 (εννιακόσια) χιλιόμετρα, Πιστεύω οργώσαμε τη χώρα και θα σας πω αναλυτικά πού πήγαμε σε καθεμία από τις 3 μέρες.
Την πρώτη μέρα (17/10/2012) κάναμε το Γύρο της Νεκράς Θάλασσας.
Ξεκινήσαμε κατά τις 8 το πρωί και γυρίσαμε με τη Δύση του Ηλίου κατά τις πέντε και μισή το απόγευμα.
Το πρόγραμμα είχε ως εξής:
Πρώτα ξεκινήσαμε από τη Μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου του Χοζεβίτη.
Αφήνοντας τα Ιεροσόλυμα προς τα Ανατολικά, μετά το Όρος των Ελαιών, ο δρόμος πέφτει απότομα και το υψόμετρο πέφτει γρήγορα και η θερμοκρασία ανεβαίνει. Το τοπίο αλλάζει γρήγορα και μετατρέπεται σε ερημικό. Αυτό το ερημικό τοπίο που κυριαρχεί ανατολικά της Ιερουσαλήμ ήταν ιδανικό για μοναστήρια. Γι' αυτό υπάρχουν αρκετά που χρήζουν επίσκεψης. Εκείνη τη μέρα επισκεφθήκαμε τη Μονή του Αγίου Γεωργίου του Χοζεβίτη που βρίσκεται στο δρόμο μεταξύ Ιερουσαλήμ και Ιεριχούς, σε ένα επιβλητικό τοπίο, μέσα στο Φαράγγι Ουάντι Κελτ. Αν θα τολμούσα μία σύγκριση προσαρμοσμένη στα δεδομένα του Ισραήλ, μοιάζει λίγο με Μετέωρα, καθώς το μοναστήρι είναι σκαρφαλωμένο πάνω στα βράχια. Τα αυτοκίνητα σταματάνε σε ένα πλάτωμα απ' όπου το Μοναστήρι δεν φαίνεται και μετά είναι 20 λεπτά περπάτημα, αλλά τι περπάτημα.. Μέσα Οκτώβρη πήγαμε εμείς και μας βγήκε η γλώσσα έξω από την ανηφόρα και την κούραση της ανάβασης. Μιλάμε για πολλή ανηφόρα αλλά πάρα πολύ! Φυσικά υπάρχουν γαιδουράκια με πρόθυμους Παλαιστινίους να σε ανεβάσουν και να σε κατεβάσουν έναντι ανταλλάγματος, που, όμως, δεν ρώτησα πόσο είναι, καθώς το πήραμε απόφαση να πάμε και να γυρίσουμε με τα πόδια. Φυσικά το Μοναστήρι είναι Ελληνορθόδοξο και οι Μοναχοί, ευγενέστατοι, μας υποδέχθηκαν με καλοσύνη και εγκαρδιότητα. Προσκυνήσαμε τον τάφο του Αγίου Γεωργίου του Χοζεβίτη. Το Μοναστήρι είναι επίσης αφειρωμένο και σε ένα πολύ πιο σύγχρονο Άγιο, ο οποίος ήταν Ρουμάνος στην καταγωγή. Γι' αυτό το Μοναστήρι επισκέπτονται συχνά Ρουμάνοι προσκυνητές. Αυτό συνέβη και την ώρα που ήμασταν εμείς εκεί.
Αφού χαιρετήσαμε τους ευγενικούς μοναχούς, αναχωρήσαμε με κατεύθυνση ανατολική για τη Νεκρά Θάλασσα. Προηγουμένως, όμως, κάναμε μία στάση να φωτογραφηθούμε στο σημείο που υπάρχει η στήλη για το Σημείο Μηδέν (δηλ. αυτό το Σημείο βρίσκεται στο ύψος της Θάλασσας, από εκεί και πέρα πέφτει κάτω από το επίπεδο της Θάλασσας. Εξού και στη Νεκρά Θάλασσα βρίσκεται το σημείο με το χαμηλότερο υψόμετρο στη Γη, όπου και εκεί βγάλαμε στη συνέχεια αναμνηστική φωτογραφία.
Πριν φτάσουμε στη Νεκρά Θάλασσα, κάναμε μία σύμτομη παράκαμψη για το Nabi Mosa, το μέρος όπου πιστεύεται ότι βρίσκεται ο τάφος του Μωυσή. Αυτό που πραγματικά απολαύσαμε εκεί ήταν η παντελής έλλειψη τουριστών. Εισιτήριο δεν είχε, ένα ευγενικό αγόρι μας άνοιξε τις κουρτίνες και βγάλαμε φωτογραφία τον υποτιθέμενο τάφο που είναι καλυμμένος με πράσινο ύφασμα. Αφού χαιρετήσαμε ευγενικά 2-3άντρες που έπιναν το τσάι τους στην αυλή μπήκαμε στο ταξί με κατεύθυνση αυτή τη φορά για τη Νεκρά Θάλασσα. Σύντομα μπήκαμε στον Εθνικό Δρόμο 90 που διατρέχει τη Νεκρά Θάλασσα και εμείς στρίψαμε νότια. Στο αριστερό μας χέρι (ανατολικά) ήταν η Νεκρά Θάλασσα που, ως γνωστό είναι κατ' ευφημισμό Θάλασσα, αλλά στην πραγματικότητα είναι λίμνη, χωρισμένη μεταξύ Ισραήλ και Ιορδανίας. Ο οδηγός μας μας εξήγησε ότι έχει πέσει η στάθμη της νερού, γιατί οι Εβραίοι έχουν περιορίσει τη ροή νερού από τον Ιορδάνη ποταμό (τη μεθεπόμενη μέρα είδαμε το σημείο, όπου περιορίζεται η ροή του νερού), φυσικά οι βροχπτώσεις είναι ελάχιστες εκεί, ενώ στις δυτικές όχθες είδαμε τις εγκαταστάσεις του εργοστασίου Ahava, που φτιάχνει τα γνωστά καλλυντικά της Νεκράς Θάλασσας, το οποίο, επίσης, δεσμεύει πολλές ποσότητες νερού για την επιχείρησή του. Ήταν χαρακτηριστικό ότι τα νερά φαίνονταν ότι είχαν τραβηχτεί σε αρκετά σημεία. Φυσικά, το τοπίο ήταν γενικά ερημικό.
Μετά από λίγη ώρα φτάσαμε στη περίφημη Μασάντα.
Είναι το γνωστό φρούριο της εποχής του Ηρώδη, αποτελεί από τους σημαντικότερους αρχαιολογικούς χώρους στο Ισραήλ. Μετά την κατάληψη των Ιεροσολύμων από τους Ρωμαίους το 70 μ.Χ. και την καταστροφή του Δεύτερου Ναού αρκετοί Εβραίοι είχαν οχυρωθεί σε αυτό το φρούριο που βρίσκεται σε ένα ψηλό απόκρημνο λόφο δυτικά της Νεκράς Θάλασσας. Το 73 μ.Χ. Ρωμαικά στρατεύματα στρατοπέδευσαν στη δυτική πλευρά του λόφου (τα απομεινάρια των στρατοπέδων φαίνονται και σήμερα από ψηλά) και μετά από πολιορκία κατέλαβαν το φρούριο. Η πολιορκία έγινε από τη δυτική πλευρά, που ήταν πιο ομαλή σε σχέση με τις υπόλοιπες. Και σήμερα φαίνεται ένα στρωμένο μέρος εδάφους απ' όπου οι Ρωμαίοι μπήκαν στο φρούριο. Για τους περισσότερους η πρόσβαση γίνεται από τα ανατολικά, δηλ. από την πλευρά που κοιτά στη Νεκρά Θάλασσα μέσω του Αυτοκινητόδρομου 90. Υπάρχει το φιδίσιο μονοπάτι, αλλά μόνο για όσους είναι αποφασισμένους για εξαντλητική πεζοπορία. Δεν θα το πρότεινα, γιατί αξίζει να αφιερωθεί περισσότερος χρόνος πάνω. Το εισιτήριο του λιφτ είναι ακριβό αλλά επιβάλλεται. Επίσης, η Μασάντα πρέπει να αποφεύγεται μεσημέρι και καλοκαίρι λόγω της ζέστης. Η περιήγηση είναι απολαυστική και υπάρχουν πολλές επεξήγησεις στα αγγλικά, δεν χρειάζεται ξεναγός. Αφιερώσαμε περίπου 2 ώρες πάνω. Το πιο φωτογραφημένο είναι το Κρεμαστό Παλάτι του Ηρώδη το οποίο όμως βρίσκεται ένα επίπεδο πιο κάτω και δεν είχαμε κουράγιο να ανέβουμε και να ξανανέβουμε. Σώζονται ωραία ψηφιδωτά σε πολλά κτίσματα. Ό, τι είναι αυθεντικό βρίσκεται κάτω από μία μαύρη γραμμή και οι μεταγενέστερες προσθήκες είναι από πάνω. Εντυπωσιακά είναι τα μπάνια (μικβέθ), όπου σώζονται και τα 3 δωμάτια (με κρύο, χλιαρό και ζεστό νερό).
Ειδικά αυτό με το ζεστό νερό όπου σώζονται οι κολώνες που χώριζαν το πάτωμα στο πάνω και κάτω μέρος, ώστε στο κάτω μέρος να κυκλοφορεί ατμός από βρασμό νερού και να ζεσταίνεται το πάνω μέρος όπου βρίσκονταν οι λουόμενοι. Περιηγηθήκαμε και στα άλλα κτίσματα (λ.χ. στο Δυτικό Παλάτι του Ηρώδη με την πισίνα κλπ.), ενώ υπάρχει και μία Βυζαντινή εκκλησία (ερείπια) που χτίστηκε βέβαια πολύ αργότερα. Εννοείται πως η θέα πανταχόθεν είναι πολύ όμορφη και οι φωτογραφίες είναι όμορφες. Χαρακτηριστικό ότι υπερίπταντο αρκετά αεροσκάφη πολεμικής αεροπορίας (υποθέτω θα έχει βάσεις στην έρημο Νέγκεβ κοντά στη Μασάντα). Έτσι λοιπόν ολοκληρώθηκε η επίσκεψη στην περίφημη Μασάντα που αποτελεί όρκο του ισραηλινού στρατού (Masada will never fall again). Είναι παράδειγμα αυτοθυσίας, διότι όταν οι Ρωμαίοι μπήκαν οι υποστηρικτές του φρουρίου είχαν αυτοκτονήσει, για να μην πέσουν στα χέραι του εχθρού εκτός από λίγα γυναικόπαιδα. Δυστυχώς, η Μασάντα μολονότι είναι τόσο σημαντικό αξιοθέατο, δεν περιλαμβάνεται στο τουρ των ελληνικών πρακτορείων, ένας λόγος να κάνετε το ταξίδι μόνοι σας.
Στην επιστροφή σταματήσαμε για να βγάλουμε φωτογραφία την ταμπέλα με το χαμηλότερο σημείο στη Γη, κοντά στο Εν Γκεντί και μετά επισκεφθήκαμε τον αρχαιλογικό χώρο του Κουμράν που είναι στην αρχή της Νεκράς Θάλασσας περίπου. Εκεί ανακαλύφθηκαν οι πάπυροι των Εσσαίων που εκτίθενται στο Μουσείο του Ισραήλ, για τους οποίους έγινε λόγος πριν. Ο αρχαιολογικός χώρος δεν αξίζει και πολλά και σε σχέση με την τιμή του εισιτηρίου μπορεί μάλλον να παραληφθεί. Τα λουτρά (μικβέθ κτλ) είναι επανάληψη όσων είχαμε δει πολύ πιο εντυπωσιακά στη Μασάντα. Η μέρα έκλεισε με την πόλη του Φεγγαριού, τη φερόμενη από τις αρχαιότερες πόλεις του κόσμου την Ιεριχώ. Η ώρα είχε πάει περασμένες τέσσερις και ίσα - ίσα προλαβαίναμε να πάμε στο Παλάτι του Χισάμ. Είναι το σημαντικότερο μνημείο ισλαμικής αρχιτεχτονικής στην Παλαιστίνη. Είναι παλάτι που ισοπεδώθηκε από σεισμό και έχουν μείνει κάποια ερείπια στα οποία περιδιαβαίνεις, κυρίως ερείπια από δωμάτια του παλατιού, λουτρά, τζαμί κτλ. Αυτό για το οποίο είναι πιο γνωστό είναι ένα πανέμορφο ψηφιδωτό που εμφανίζει το δέντρο της ζωής και κάτω από αυτό ένα λιοντάρι που επιτίθεται σε ένα κοπάδι από γαζέλες και κατασπαράζει μία. Δυστυχώς το ψηφιδωτό βρίσκεται σε κλειδωμένο δωμάτιο, αλλά μπορείς να το βγάλεις φωτογραφία από την πόρτα.
Η ώρα είχε περάσει και δεν προλαβαίναμε να πάμε στο Τελ Ιεριχώ, στον αρχαιολογικό χώρο (λόφο) με ευρήματα προιστορικά. Οπότε κατευθυνθήκαμε προς το Σαραντάριο όρος για να βγάλουμε το Μοναστήρι φωτογραφία από κάτω, γιατί δυστυχώς δεν προλαβαίναμε να ανέβουμε πάνω. Είναι το όρος όπου ο Διάβολος υπέβαλε το Χριστό στους Πειρασμούς. Η Θέα της Ιεριχούς είναι πολύ όμορφη από ψηλά, ιδίως καθώς ο ήλιος δύει και ο ουρανός βάφεται σε κόκκινο χρώμα. Μία σύντομη στάση για φωτογράφηση της συκομουριάς και επιστροφή στα Ιεροσόλυμα.