19/10/2012
Αυτή ήταν η μέρα του μεγάλου ταξιδιού με αυτοκίνητο. Ο οδηγός μας έκανε μία πολύ καλή προσφορά. Αφού θα πάτε Τελ - Αβίβ, γιατί δεν κάνετε ένα μεγάλο γύρο και αντί να πάτε απ' ευθείας Τελ Αβίβ, να κάνετε ένα γύρο σε όλη τη χώρα με φορά από τα Ιεροσόλυμα και κατεύθυνση βόρεια - δυτική και μετά νότια, περνώντας δηλ. από τα βασικά σημεία της Γαλιλαίας και βγαίνοντας Άκκο και συνεχίζοντας Χαίφα και Τελ Αβίβ? Μας κόστισε αρκετά, αλλά άξιζε τον κόπο με το παραπάνω. Βέβαια, κανονικά θα έπρεπε να σπάσουμε τη διαδρομή στα δύο με μία διανυκτέρευση, γιατί νύκτωνε νωρίς, αλλά και έτσι καλά ήταν. Πρώτη στάση έξω από τα Ιεροσόλυμα το Μοναστήρι του Αγίου Γερασίμου, ελληνορθόδοξο. Πολύ ευγενικοί οι μοναχοί, μας καλωςόρισαν, θαυμάσαμε τα όμορφα ψηφιδωτα, ιδίως με το λιοντάρι και συνεχίσαμε με κατεύθυνση βόρεια στον αυτοκινητόδρομο στα σύνορα με την Ιορδανία. Καθ' όλο το μήκος βλέπαμε το συρματόπλεγμα που χωρίζει τις δύο χώρες και στο βάθος ανατολικά η Ιορδανία. Το τοπίο γενικά ακόμη ερημικό. Λίγο έξω από την πόλη Μπετ Σεάν βιώσαμε το πιο ενδιαφέρον σκηνικό της εβδομαδιαίας παραμονής μας στο Ισραήλ. Στα σύνορα μεταξύ Παλαιστίνης και κυρίως Ισραήλ υπήρχε πολύ αυστηρό μπλόκο. Μόλις είδαν ότι ο οδηγός είναι Παλαιστίνιος μας κατέβασαν όλους κάτω και έκαναν το αυτοκίνητο φύλλο και φτερό. Έφεραν σκυλιά, πέρασαν τις αποσκευές μας από ακτίνες. Διεξοδικός έλεγχος. Φάγαμε περίπου μισή ώρα εκεί. Στο τέλος, όμως, μας περίμενε μία ευχάριστη έκπληξη. Κοιτάξαμε τα διαβατήρια μας και πίσω είδαμε ότι είχαν κολλήσει και στους δύο μας ένα κίτρινο χαρτάκι που έγραφε "V.I.P.". Πλέον λοιπόν ήμασταν δύο Έλληνες τουρίστες υψηλού κύρους..Άξιζε η ταλαιπωρία. Αφού πλέον είχαμε πάρει τα διαπιστευτήρια μας ως υψηλού επιπέδου επισκέπτες, συνεχίσαμε για Τιβεριάδα μεριά. Πρώτα κάναμε στάση στον Ιορδάνη ποταμό. Στο σημείο αυτό οι Ισραηλινοί έχουν φράγμα και κλείνουν τη ροή του νερού προς το Νότο, για να το διατηρούν για πόσιμο. Κατεβήκαμε και βαπτιστήκαμε, στην όχθη του ποταμού ήταν ένα γκρουπ Ρουμάνων και βαφτίζονταν. Βέβαια, όταν λέμε ποτάμι, κατ' ευφημισμό. Πιο πολύ έμοιαζε με ρυάκι. Πάντως, ήταν σχετικά καθαρό. Ο συνοδοιπόρος μου που είχε πάει Ιορδανία και είχε βαπτιστεί και εκεί μου είπε ότι εκεί ότι το νερό ήταν ακόμη λιγότερο, σχεδόν μόνο λάσπη.
Φεύγοντας από το σημείο βάπτισης του Ιησού στον Ιορδάνη ποταμό, συνεχίσαμε την περιήγησή μας στην περιοχή της Τιβεριάδας. Η Τιβεριάδα είναι ο κύριος ταμιευτήρας νερού για το Ισραήλ και είναι τουριστική περιοχή με πολλά ξενοδοχεία. Έχει πολύ πράσινο σε αντίθεση με τις νοτιότερες περιοχές, ώστε να δικαιολογείται ως προς αυτήν ο χαρακτηρισμός "Γη της Επαγγελίας". Ως γνωστό στην περιοχή αυτή κυρίως έζησε ο Ιησούς και έκανε τη διδασκαλία του, τα θαύματά του κτλ. Επομένως, είναι λογικό ότι υπάρχουν μοναστήρια που μνημονεύουν διάφορα περιστατικά της ζωής του Χριστού που έλαβαν χώρα στην περιοχή. Εδώ τα μοναστήρια που επισκεφθήκαμε είναι Ρωμαιοκαθολικά. Πρώτη στάση στο όρος των Μακαρισμών για επίσκεψη στο ομώνυμο Μοναστήρι. Είναι χτισμένο στην κορυφή λόφου όπου ο Ιησούς δίδαξε την επί του Όρους ομιλία. Η αυλή είναι γεμάτη με λουλούδια και η θέα από την κορυφή του λόφου προς τη λίμνη είναι όμορφη. Στη συνέχεια κατηφορίσαμε και βρεθήκαμε στο επίπεδο της λίμνης στην Τάμπχα για να επισκεφθούμε τη γερμανική καθολική εκκλησία του πολλαπλασιασμού των άρτων, όπου ο Ιησούς έκανε το σχετικό θαύμα χορτάζοντας το πλήθος με πέντε άρτους και δύο ιχθύες. Στην εκκλησία έχουν διασωθεί ψηφιδωτά με το θέμα αυτό. Στη συνέχεια επισκεφθήκαμε την εκκλησία του Αγίου Πέτρου που βρίσκεται βόρεια του ναού του πολλαπλασιασμού και η οποία βρίσκεται, επίσης, στην όχθη της λίμνης. Στο σημείο αυτό πιστεύεται ότι εμφανίστηκε ο Ιησούς τέταρτη φορά μετά την Ανάστασή Του. Επόμενη στάση η Καπερναούμ, όπου διασώζονται τα ερείπια του σπιτιού του Σίμωνος Πέτρου και ακριβώς δίπλα σε αυτό τα ερείπια μίας από τις παλαιότερες σωζόμενες συναγωγές εποχής περίπου 4-5 αιώνα.
Μετά την Καπερναούμ αφήσαμε την περιοχή της Τιβεριάδας και με αριστερή στροφή κατευθυνόμαστε πλέον προς τη Ναζαρέτ, την πολή των παιδικών χρόνων του Ιησού, κτισμένη σε λόφο, που χαρακτηρίζεται ως αραβική πρωτεύουσα του Ισραήλ, καθώς κατοικείται αποκλειστικά σχεδόν από Άραβες (Μουσουλμάνους κατά το 70%, Χριστιανούς κατά το 30%). Στο δρόμο για τη Ναζαρέτ περάσαμε από την Κανά, όπου υπάρχει εκκλησία που μηνομνεύει το θαύμα μετατροπής του νερού σε κρασί στο γάμο που τελέστηκε εκεί, αλλά δεν την επισκεφθήκαμε, ελλείψει χρόνου. Στη Ναζαρέτ το βασικό αξιοθέατο που επισκεφθήκαμε είναι ο Ναός του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, που είναι ο μεγαλύτερος Ρωμαιοκαθολικός Ναός στη Μέση Ανατολή και ξεχωρίζει από μακριά λόγω του εντυπωσιακού του τρούλου. Ο βασικότερος λόγος, όμως, που απαιτείται επίσκεψη στην εκκλησία αυτή δεν είναι το εντυπωσιακό εσωτερικό της ούτε η παρακείμενη σε αυτήν εκκλησία του Ιωσήφ, με τις σπηλιές της, που θρυλείται ότι είναι το σπίτι ή το εργαστήριο του Ιωσήφ, αλλά οι εικόνες που βρίσκονται στον περίβολο της εκκλησίας και στο εσωτερικό, οι οποίες παρουσιάζουν τη Θεοτόκο είτε μόνη της είτε να κρατά το Θείο Βρέφος και έχουν φιλοτεχνηθεί από χριστιανούς καλλιτέχνες ανά τον κόσμο. Είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον πώς αντιλαμβάνονται τις θείες μορφές και τις αποτυπώνουν οι καλλιτέχνες ανάλογα με τη χώρα προέλευσής τους, καθώς αποτυπώνται σε αυτές τα βιώματά τους. Λ.χ. στην εικόνα από την Κίνα η Θεοτόκος παρουσιάζεται ωσάν Κινέζα με σχιστά μάτια, στην εικόνα από τη Χιλή στο βάθος της Βρεφοκρατούσας Παναγίας διακρίνονται οι Άνδεις, στην εικόνα από την Ταιλάνδη υπάρχει μείξη χριστιανικών και βουδιστικών στοιχείων, καθώς στα πόδια της Παναγίας υπάρχει ένα δράκος, κτλ. Είναι πολύ χαρακτηριστικό πώς τα βιώματα κάθε καλλιτέχνη έχουν αποτυπωθεί στην εικόνα που έχει φιλοτεχνήσει.
Η ώρα έχει περάσει και κατευθυνόμαστε γρήγορα προς τα παράλια, όπου θα παραμείνουμε για το υπόλοιπο της διαμονής μας στο Ισραήλ.
Πρώτη στάση η πόλη Άκκρα ή Ακκό, της οποίας η παλαιά πόλη προστατεύεται από την Ουνέσκο. Επισκεφθήκαμε το μεγαλύτερο εκτός Ιερουσαλήμ τζαμί του Ισραήλ, δηλ. το τζαμί του Πασά Τζεζάρ, του Βοσνίου Πασά, που ήταν γνωστός για την αγριότητά του ως "χασάπης". Εκεί ένας Άραβας ανέλαβε "με το ζόρι" να μας ξεναγήσει. Η ξενάγηση ήταν κατατοπιστική. Όμως, ήταν φορτικός και ενώ είχε πει ότι η ξενάγηση περιλαμβάνεται στο εισιτήριο μετά ζητούσε φιλοδώρημα. Η παλιά πόλη δεν είναι μεγάλη σε έκταση και σε 2-3 ώρες πιστεύω ότι κάποιος τη γυρίζει καλά. Εμείς, όμως, δεν είχαμε τόσο χρόνο στη διάθεσή μας. Έπρεπε σε μία το πολύ ώρα να δούμε τα πιο βασικά, καθώς ήταν ήδη απόγευμα. Η περιήγηση στα σοκάκια της Παλιάς Πόλης είναι ευχάριστη και υπάρχουν ταμπέλες που δείχνουν τα βασικά μνημεία, όπως τα τούρκικα λουτρά, το χάνι αλ ουμντάν με τον πύργο με το ρολόι, το τζαμί Σινάν Μπασχά κτλ. Φυσικά υπάρχουν αγορές και η παλιά πόλη τελειώνει στο λιμάνι της Άκκρα, όπου είναι αγκυροβολημένες πολλές βαρκούλες. Ο περίπατος στα τείχη με θέα τη Μεσόγειο είναι ευχάριστος και ανακαλύψαμε την εκκλησία του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή του Φραγκισκανικού Τάγματος. Στο νοτιοδυτικό άκρο του τείχους υπάρχει φάρος που κατασκευάστηκε το 1912. Γενικά η Ακκό είναι μία όμορφη πόλη (η παλιά πόλη) όπου αξίζει κανείς να αφιερώσει 2-3 ώρες για να περιπλανηθει στα σοκάκια της και να ζήσει την ατμόσφαιρα της εποχής των Σταυροφόρων και των Οθωμανών που κυρίως έκαναν εμφανή την παρουσία τους στην πόλη. Όμως, είχε αρχίσει ήδη να σουρουπώνει και έπρεπε να βιαστούμε για να προλάβουμε τους κήπους Μπαχάι στη Χάιφα, που είναι το τελευταίο αξιοθέατο που προλαβαίναμε να φωτογραφίσουμε έστω από ψηλά τη μεγάλη αυτή μέρα. O Μπαχαισμός είναι μία λίγο γνωστή μονοθειστική θρησκεία με καταβολές το 19ο αιώνα στην Περσία. Υπάρχουν 5-6 εκατομμύρια πιστοί σε όλον τον κόσμο. Στο Ισραήλ στην πόλη Χάιφα στο όρος Καρμέλ έχουν χτίσει ένα πολύ όμορφο ναό, αλλά περισσότερο γνωστοί είναι οι κήποι που είναι σε βαθμίδες ξεκινώντας απότην κορυφή του λόφου. Την ώρα που φτάσαμε εμείς είχε αρχίσει να νυχτώνει, οι κήποι φυσικά ήταν δυστυχώς κλειστοί και ίσα - ίσα που προλάβαμε να βγάλουμε 4-5 φωτογραφίες. Όμως, η θέα από την κορυφή του λόφου στους κήπους και από κει στη Μεσόγειο με φόντο το πολύβουο λιμάνι της Χάιφα ήταν το κάτι άλλο. Και μόνο για να δεις αυτή τη θέα, έστω και αν δεν προλάβεις τους κήπους ανοικτούς, αξίζει να βρεθείς στην κορυφή του όρους (λόφου) Καρμέλ.
Αφού φωτογραφήσαμε αυτήν την όμορφη θέα, πήραμε πλέον το δρόμο για το Τελ Αβίβ, χωρίς στάση, αφού είχε ήδη νυχτώσει. Φτάσαμε στο Τελ Αβίβ βραδάκι, κατάκοποι από το μεγάλο οδικό γύρο που είχαμε κάνει αλλά τόσο γεμάτοι εικόνες, τοπία, μνημεία..
Αυτή ήταν η μέρα του μεγάλου ταξιδιού με αυτοκίνητο. Ο οδηγός μας έκανε μία πολύ καλή προσφορά. Αφού θα πάτε Τελ - Αβίβ, γιατί δεν κάνετε ένα μεγάλο γύρο και αντί να πάτε απ' ευθείας Τελ Αβίβ, να κάνετε ένα γύρο σε όλη τη χώρα με φορά από τα Ιεροσόλυμα και κατεύθυνση βόρεια - δυτική και μετά νότια, περνώντας δηλ. από τα βασικά σημεία της Γαλιλαίας και βγαίνοντας Άκκο και συνεχίζοντας Χαίφα και Τελ Αβίβ? Μας κόστισε αρκετά, αλλά άξιζε τον κόπο με το παραπάνω. Βέβαια, κανονικά θα έπρεπε να σπάσουμε τη διαδρομή στα δύο με μία διανυκτέρευση, γιατί νύκτωνε νωρίς, αλλά και έτσι καλά ήταν. Πρώτη στάση έξω από τα Ιεροσόλυμα το Μοναστήρι του Αγίου Γερασίμου, ελληνορθόδοξο. Πολύ ευγενικοί οι μοναχοί, μας καλωςόρισαν, θαυμάσαμε τα όμορφα ψηφιδωτα, ιδίως με το λιοντάρι και συνεχίσαμε με κατεύθυνση βόρεια στον αυτοκινητόδρομο στα σύνορα με την Ιορδανία. Καθ' όλο το μήκος βλέπαμε το συρματόπλεγμα που χωρίζει τις δύο χώρες και στο βάθος ανατολικά η Ιορδανία. Το τοπίο γενικά ακόμη ερημικό. Λίγο έξω από την πόλη Μπετ Σεάν βιώσαμε το πιο ενδιαφέρον σκηνικό της εβδομαδιαίας παραμονής μας στο Ισραήλ. Στα σύνορα μεταξύ Παλαιστίνης και κυρίως Ισραήλ υπήρχε πολύ αυστηρό μπλόκο. Μόλις είδαν ότι ο οδηγός είναι Παλαιστίνιος μας κατέβασαν όλους κάτω και έκαναν το αυτοκίνητο φύλλο και φτερό. Έφεραν σκυλιά, πέρασαν τις αποσκευές μας από ακτίνες. Διεξοδικός έλεγχος. Φάγαμε περίπου μισή ώρα εκεί. Στο τέλος, όμως, μας περίμενε μία ευχάριστη έκπληξη. Κοιτάξαμε τα διαβατήρια μας και πίσω είδαμε ότι είχαν κολλήσει και στους δύο μας ένα κίτρινο χαρτάκι που έγραφε "V.I.P.". Πλέον λοιπόν ήμασταν δύο Έλληνες τουρίστες υψηλού κύρους..Άξιζε η ταλαιπωρία. Αφού πλέον είχαμε πάρει τα διαπιστευτήρια μας ως υψηλού επιπέδου επισκέπτες, συνεχίσαμε για Τιβεριάδα μεριά. Πρώτα κάναμε στάση στον Ιορδάνη ποταμό. Στο σημείο αυτό οι Ισραηλινοί έχουν φράγμα και κλείνουν τη ροή του νερού προς το Νότο, για να το διατηρούν για πόσιμο. Κατεβήκαμε και βαπτιστήκαμε, στην όχθη του ποταμού ήταν ένα γκρουπ Ρουμάνων και βαφτίζονταν. Βέβαια, όταν λέμε ποτάμι, κατ' ευφημισμό. Πιο πολύ έμοιαζε με ρυάκι. Πάντως, ήταν σχετικά καθαρό. Ο συνοδοιπόρος μου που είχε πάει Ιορδανία και είχε βαπτιστεί και εκεί μου είπε ότι εκεί ότι το νερό ήταν ακόμη λιγότερο, σχεδόν μόνο λάσπη.
Φεύγοντας από το σημείο βάπτισης του Ιησού στον Ιορδάνη ποταμό, συνεχίσαμε την περιήγησή μας στην περιοχή της Τιβεριάδας. Η Τιβεριάδα είναι ο κύριος ταμιευτήρας νερού για το Ισραήλ και είναι τουριστική περιοχή με πολλά ξενοδοχεία. Έχει πολύ πράσινο σε αντίθεση με τις νοτιότερες περιοχές, ώστε να δικαιολογείται ως προς αυτήν ο χαρακτηρισμός "Γη της Επαγγελίας". Ως γνωστό στην περιοχή αυτή κυρίως έζησε ο Ιησούς και έκανε τη διδασκαλία του, τα θαύματά του κτλ. Επομένως, είναι λογικό ότι υπάρχουν μοναστήρια που μνημονεύουν διάφορα περιστατικά της ζωής του Χριστού που έλαβαν χώρα στην περιοχή. Εδώ τα μοναστήρια που επισκεφθήκαμε είναι Ρωμαιοκαθολικά. Πρώτη στάση στο όρος των Μακαρισμών για επίσκεψη στο ομώνυμο Μοναστήρι. Είναι χτισμένο στην κορυφή λόφου όπου ο Ιησούς δίδαξε την επί του Όρους ομιλία. Η αυλή είναι γεμάτη με λουλούδια και η θέα από την κορυφή του λόφου προς τη λίμνη είναι όμορφη. Στη συνέχεια κατηφορίσαμε και βρεθήκαμε στο επίπεδο της λίμνης στην Τάμπχα για να επισκεφθούμε τη γερμανική καθολική εκκλησία του πολλαπλασιασμού των άρτων, όπου ο Ιησούς έκανε το σχετικό θαύμα χορτάζοντας το πλήθος με πέντε άρτους και δύο ιχθύες. Στην εκκλησία έχουν διασωθεί ψηφιδωτά με το θέμα αυτό. Στη συνέχεια επισκεφθήκαμε την εκκλησία του Αγίου Πέτρου που βρίσκεται βόρεια του ναού του πολλαπλασιασμού και η οποία βρίσκεται, επίσης, στην όχθη της λίμνης. Στο σημείο αυτό πιστεύεται ότι εμφανίστηκε ο Ιησούς τέταρτη φορά μετά την Ανάστασή Του. Επόμενη στάση η Καπερναούμ, όπου διασώζονται τα ερείπια του σπιτιού του Σίμωνος Πέτρου και ακριβώς δίπλα σε αυτό τα ερείπια μίας από τις παλαιότερες σωζόμενες συναγωγές εποχής περίπου 4-5 αιώνα.
Μετά την Καπερναούμ αφήσαμε την περιοχή της Τιβεριάδας και με αριστερή στροφή κατευθυνόμαστε πλέον προς τη Ναζαρέτ, την πολή των παιδικών χρόνων του Ιησού, κτισμένη σε λόφο, που χαρακτηρίζεται ως αραβική πρωτεύουσα του Ισραήλ, καθώς κατοικείται αποκλειστικά σχεδόν από Άραβες (Μουσουλμάνους κατά το 70%, Χριστιανούς κατά το 30%). Στο δρόμο για τη Ναζαρέτ περάσαμε από την Κανά, όπου υπάρχει εκκλησία που μηνομνεύει το θαύμα μετατροπής του νερού σε κρασί στο γάμο που τελέστηκε εκεί, αλλά δεν την επισκεφθήκαμε, ελλείψει χρόνου. Στη Ναζαρέτ το βασικό αξιοθέατο που επισκεφθήκαμε είναι ο Ναός του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, που είναι ο μεγαλύτερος Ρωμαιοκαθολικός Ναός στη Μέση Ανατολή και ξεχωρίζει από μακριά λόγω του εντυπωσιακού του τρούλου. Ο βασικότερος λόγος, όμως, που απαιτείται επίσκεψη στην εκκλησία αυτή δεν είναι το εντυπωσιακό εσωτερικό της ούτε η παρακείμενη σε αυτήν εκκλησία του Ιωσήφ, με τις σπηλιές της, που θρυλείται ότι είναι το σπίτι ή το εργαστήριο του Ιωσήφ, αλλά οι εικόνες που βρίσκονται στον περίβολο της εκκλησίας και στο εσωτερικό, οι οποίες παρουσιάζουν τη Θεοτόκο είτε μόνη της είτε να κρατά το Θείο Βρέφος και έχουν φιλοτεχνηθεί από χριστιανούς καλλιτέχνες ανά τον κόσμο. Είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον πώς αντιλαμβάνονται τις θείες μορφές και τις αποτυπώνουν οι καλλιτέχνες ανάλογα με τη χώρα προέλευσής τους, καθώς αποτυπώνται σε αυτές τα βιώματά τους. Λ.χ. στην εικόνα από την Κίνα η Θεοτόκος παρουσιάζεται ωσάν Κινέζα με σχιστά μάτια, στην εικόνα από τη Χιλή στο βάθος της Βρεφοκρατούσας Παναγίας διακρίνονται οι Άνδεις, στην εικόνα από την Ταιλάνδη υπάρχει μείξη χριστιανικών και βουδιστικών στοιχείων, καθώς στα πόδια της Παναγίας υπάρχει ένα δράκος, κτλ. Είναι πολύ χαρακτηριστικό πώς τα βιώματα κάθε καλλιτέχνη έχουν αποτυπωθεί στην εικόνα που έχει φιλοτεχνήσει.
Η ώρα έχει περάσει και κατευθυνόμαστε γρήγορα προς τα παράλια, όπου θα παραμείνουμε για το υπόλοιπο της διαμονής μας στο Ισραήλ.
Πρώτη στάση η πόλη Άκκρα ή Ακκό, της οποίας η παλαιά πόλη προστατεύεται από την Ουνέσκο. Επισκεφθήκαμε το μεγαλύτερο εκτός Ιερουσαλήμ τζαμί του Ισραήλ, δηλ. το τζαμί του Πασά Τζεζάρ, του Βοσνίου Πασά, που ήταν γνωστός για την αγριότητά του ως "χασάπης". Εκεί ένας Άραβας ανέλαβε "με το ζόρι" να μας ξεναγήσει. Η ξενάγηση ήταν κατατοπιστική. Όμως, ήταν φορτικός και ενώ είχε πει ότι η ξενάγηση περιλαμβάνεται στο εισιτήριο μετά ζητούσε φιλοδώρημα. Η παλιά πόλη δεν είναι μεγάλη σε έκταση και σε 2-3 ώρες πιστεύω ότι κάποιος τη γυρίζει καλά. Εμείς, όμως, δεν είχαμε τόσο χρόνο στη διάθεσή μας. Έπρεπε σε μία το πολύ ώρα να δούμε τα πιο βασικά, καθώς ήταν ήδη απόγευμα. Η περιήγηση στα σοκάκια της Παλιάς Πόλης είναι ευχάριστη και υπάρχουν ταμπέλες που δείχνουν τα βασικά μνημεία, όπως τα τούρκικα λουτρά, το χάνι αλ ουμντάν με τον πύργο με το ρολόι, το τζαμί Σινάν Μπασχά κτλ. Φυσικά υπάρχουν αγορές και η παλιά πόλη τελειώνει στο λιμάνι της Άκκρα, όπου είναι αγκυροβολημένες πολλές βαρκούλες. Ο περίπατος στα τείχη με θέα τη Μεσόγειο είναι ευχάριστος και ανακαλύψαμε την εκκλησία του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή του Φραγκισκανικού Τάγματος. Στο νοτιοδυτικό άκρο του τείχους υπάρχει φάρος που κατασκευάστηκε το 1912. Γενικά η Ακκό είναι μία όμορφη πόλη (η παλιά πόλη) όπου αξίζει κανείς να αφιερώσει 2-3 ώρες για να περιπλανηθει στα σοκάκια της και να ζήσει την ατμόσφαιρα της εποχής των Σταυροφόρων και των Οθωμανών που κυρίως έκαναν εμφανή την παρουσία τους στην πόλη. Όμως, είχε αρχίσει ήδη να σουρουπώνει και έπρεπε να βιαστούμε για να προλάβουμε τους κήπους Μπαχάι στη Χάιφα, που είναι το τελευταίο αξιοθέατο που προλαβαίναμε να φωτογραφίσουμε έστω από ψηλά τη μεγάλη αυτή μέρα. O Μπαχαισμός είναι μία λίγο γνωστή μονοθειστική θρησκεία με καταβολές το 19ο αιώνα στην Περσία. Υπάρχουν 5-6 εκατομμύρια πιστοί σε όλον τον κόσμο. Στο Ισραήλ στην πόλη Χάιφα στο όρος Καρμέλ έχουν χτίσει ένα πολύ όμορφο ναό, αλλά περισσότερο γνωστοί είναι οι κήποι που είναι σε βαθμίδες ξεκινώντας απότην κορυφή του λόφου. Την ώρα που φτάσαμε εμείς είχε αρχίσει να νυχτώνει, οι κήποι φυσικά ήταν δυστυχώς κλειστοί και ίσα - ίσα που προλάβαμε να βγάλουμε 4-5 φωτογραφίες. Όμως, η θέα από την κορυφή του λόφου στους κήπους και από κει στη Μεσόγειο με φόντο το πολύβουο λιμάνι της Χάιφα ήταν το κάτι άλλο. Και μόνο για να δεις αυτή τη θέα, έστω και αν δεν προλάβεις τους κήπους ανοικτούς, αξίζει να βρεθείς στην κορυφή του όρους (λόφου) Καρμέλ.
Αφού φωτογραφήσαμε αυτήν την όμορφη θέα, πήραμε πλέον το δρόμο για το Τελ Αβίβ, χωρίς στάση, αφού είχε ήδη νυχτώσει. Φτάσαμε στο Τελ Αβίβ βραδάκι, κατάκοποι από το μεγάλο οδικό γύρο που είχαμε κάνει αλλά τόσο γεμάτοι εικόνες, τοπία, μνημεία..