hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.171
- Likes
- 14.604
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Bahir Dar (Ι)
Α! Δεν θέλω γκριμάτσες αποδοκιμασίας περί βασκανίας.
Διότι δεν ήμουν ο μόνος που ψυχανεμιζόμουν ότι το «μάτι το κακό» είχε καρφωθεί πάνω του: το trekking στα Simien κληροδότησε στoν Γ. ένα ελαφρύ –ευτυχώς- διάστρεμμα.
Αν και ήταν μόνο η αρχή...
Το επόμενο πρωί αποχαιρετήσαμε το Gonder με τις καλύτερες των εντυπώσεων και συνεχίσαμε οδικώς προς τη παραλίμνια πόλη του Bahir Dar.
Μιας κι εγώ ανάρρωνα, ο έτερος της παρέας ήταν κούτσαβλος κι ο τρίτος ήδη ξεγοφιασμένος καταλήξαμε να επιλέξουμε την ανετότερη αλλά κι ακριβότερη των λύσεων. Μεταφορά με βαν μέσω του ξενοδοχείου, με την δέσμευση να κάνουμε στάσεις για φωτογραφίες και κυρίως να επισκεφθούμε μια παραδοσιακή αγορά σε επαρχιακή πόλη.
Ο αφιλότιμος ο οδηγός ήταν ανένδοτος: οιαδήποτε παράκαμψη εκτός του κεντρικού δρόμου πληρωνόταν εξτρά, παρότι είχαμε πληρώσει για μια τρίωρη διαδρομή ένα σκασμό λεφτά με τα οποία θα μπορούσε να ζήσει ολόκληρη αιθιοπική οικογένεια για ένα μήνα. Συνεπώς έκανα λαϊκώς γαργάρα όλα τα πιθανά αξιοθέατα που αναγράφονταν στο οδηγό μου (κάστρα, εκκλησιές κι ιδιόρρυθμα χωριά) και κινηθήκαμε αυστηρά πάνω στον άνετο ασφαλτοστρωμένο οδικό άξονα μεταξύ Gonder – Bahir Dar.
Εικόνες από τη διαδρομή:
Κάπου στο πουθενά το υπαίθριο πλυντήριο/μπανιέρα (= ποταμάκι με νερό πολλαπλής χρήσης)
κι όπου συνάψαμε δημόσιες σχέσεις με την τοπική νεολαία
...που σε κάποιες περιπτώσεις αποδείχθηκε πολύ επιφυλακτική με το φακό της μηχανής...
Στην άσημη επαρχιακή κωμόπολη Wereta σταματήσαμε για να επισκεφθούμε τη τοπική αγορά.
Είμασταν οι μόνοι “λευκοί”, περιφερόμενοι εντελώς προκλητικά με τις φωτογραφικές μηχανές ανά χείρας, σ’ενα σκηνικό που κατά διαστήματα έμοιαζε απαράλλακτο στο διάβα του χρόνου.
Ήταν μια αυθεντική εμπειρία για μας κι η σπάνια (μάλλον) παρουσία faranji έγινε δεκτή με μια ποικιλία αντιδράσεων από τους ντόπιους. Κάποιοι χαμογελούσαν κι αλληλεπιδρούσαν μαζί μας (ειδικά τα παιδιά), κάποιοι μας περιεργάζονταν απορημένοι, κάποιοι έδειξαν ενοχλημένοι ως κι επιθετικοί όπως ο μισότρελλος που άρχισε να μας πετά πέτρες. Έκανα μια επιδέξια χορευτική κίνηση για να την αποφύγω, καθώς λίγο έλειψε να με βρει στο Δόξα Πατρί και να καταλήξουν άδοξα οι μέρες μου στο μάταιο τούτο κόσμο. Εδώ το “κακό μάτι” προσπάθησε αλλά απέτυχε…
Παρά το λιθοβολισμό εγώ ήμουν κατενθουσιασμένος κι άλλο τόσο συγκλονισμένοι οι συνοδοιπόροι μου από το βάπτισμα στις εικόνες μιας ανόθευτης αφρικάνικης αγοράς. Καταλαγιάσαμε για μια παγωμένη μπυρίτσα πριν συνεχίσουμε το δρόμο μας. Η Αιθιοπία επαίρεται για την τοπική παραγωγή μπύρας και η φίρμα St.George ήταν από εκείνες που τιμούσαμε ιδιαιτέρως.
Οι Αιθίοπες κατά κανόνα δεν είναι υπέρ των καταχρήσεων. Αλκοόλ και κάπνισμα. Ειδικά το δεύτερο απαγορεύεται και στον προαύλιο χώρο εκκλησιών ή μοναστηριών. Ίσως γιατί δεν αντέχει το ισχνό εισόδημα τέτοιου είδους κακές συνήθειες.
Το παραλίμνιο Bahir Dar ήταν μια έκπληξη.
Μας υποδέχθηκαν φαρδιές λεωφόροι περιστοιχισμένες από φοίνικες και κλίμα υποτροπικό, απουσία όμως τετράποδων να περιφέρονται και τις υπηρεσίες του δήμου να επιδίδονται μετά ζήλου στον ευπρεπισμό των πεζοδρομίων (τόσο που αναλογίστηκα με πίκρα ότι καταντήσαμε στη καθαριότητα χειρότεροι κι από Αφρική).
Τοπίο καθαρά αστικό σε αντιδιαστολή με το γοητευτικό επαρχιώτικο Gonder.
Η αιθιοπική Riviera (με πολλή φαντασία βέβαια).
Οι υπηρεσίες του δήμου επιδίδονται μετά ζήλου στον ευπρεπισμό των πεζοδρομίων (τόσο που αναλογίστηκα με πίκρα ότι καταντήσαμε στη καθαριότητα χειρότεροι κι από Αφρική)
Το Β&Β Αnnex αποδείχθηκε το καλύτερο κατάλυμμα που είχαμε στην Αιθιοπία και ω του θαύματος και το οικονομικότερο. Λίγα δωμάτια και μια γραφική αυλή για χαλάρωση τις βραδυνές ώρες σαν επιστρέφαμε.
Εκεί γνωρίσαμε μια γερμανίδα εξ’Αννόβερου η οποία είχε αποφασίσει να χαλαρώσει στο Bahir Dar για μερικές βδομάδες κι είχε γίνει πια ένα με το προσωπικό. Να χαλαρώσεις τόσο καιρό σ’ένα ελληνικό νησάκι το καταλαβαίνω, στο Bahir Dar πάλι... θα παραμείνει μυστήριο άλυτο για μένα.
Μ’αυτήν και τον υπεύθυνο του ξενώνα καταστρώσαμε τα πλάνα της διήμερης παραμονής μας στο Bahir Dar.
Το απόγευμα της άφιξής μας σκοπεύαμε να επισκεφθούμε τους εντυπωσιακούς (στα χαρτιά) καταρράκτες του Μπλέ Νείλου ή Tis Abay: το «νερό που καπνίζει» στα Amharic. Όμως από πρόσφατες φωτογραφίες που μας έδειξε η οικόσιτη αλλεμανή, απογοητευτήκαμε. Μια ότι ήταν εποχή ξηρασίας, μια το υδροηλεκτρικό εργοστάσιο που χτίστηκε εκεί το 2003, οι καταρράκτες της Έδεσσας φάνταζαν σαν της Βικτώρια μπροστά τους.
Έτσι αρκεστήκαμε αρχικά σε επίσκεψη (με την καθοδήγηση της αλλεμανής που την ήξερε σαν το δεξί της χέρι) στη Κεντρική Αγορά του Bahir Dar. Πολύβουη, μπιχλάτη ως όφειλε, σεβόμενη τον αφρικανικό της χαρακτήρα, είχε απ’όλα, σ'ένα γοητευτικό αχταρμά:
ζώα
ζαρζαβατικά,
μπαχαρικά,
είδη σπιτιού,
ως άδεια πλαστικά μπουκάλια προς πώληση εκτεθειμένα στον αφρικανικό ήλιο (άρα τίγκα στη τοξική δισφαινόλη)
μπουτίκ,
μέχρι και πέδιλα ανακυκλώσιμα από λάστιχα αυτοκινήτων.
Kι άμα το θελήσετε ρίχνετε κι ένα μοδάτο κούρεμα!
Χαλαρώσαμε καθ’υπόδειξη της αλλεμανής για ένα πάμφθηνο υπέροχο, υγιεινότατο, δροσιστικότατο, φρεσκοστειμμένο χυμό που ήταν μια οπτική πανδαισία.
...πριν κινηθούμε με bajaj για 2,5 χλμ στα περίχωρα στο λόφο Bewazit.
Εκεί βρίσκεται το πρώην παλάτι του αυτοκράτορα Haile Selassie (περισσότερο με βίλα αισθητικής 60’s έμοιαζε) όπου δεν επιτρεπόταν η επίσκεψη και η φωτογράφηση. Φαίνεται πως ο λόφος Bewazit είναι δημοφιλές σημείο να φέρνουν ομαδικώς τους τουρίστες σαν γέρνει ο ήλιος.
Πανοραμική θέα της λίμνης Tana, του Μπλέ Νείλου και της πόλης, αλλά εμείς δεν πετάξαμε και τη σκούφια μας.
Στην επιστροφή απαιτήσαμε στάση στην Γέφυρα του Μπλέ Νείλου.
Με παρακάλια μας επέτρεψαν οι αστυνομικοί να μείνουμε μερικά λεπτά της ώρας για να φωτογραφίσουμε τον ποταμό και τους ιπποπόταμους που βούλιαζαν νωχαλικά στα νερά του, αλλά μόλις διακρίνονταν.
Κι αφού το «κακό μάτι» φρόντισε να μας βρει και λάστιχο,
...ξεκουραστήκαμε στο ξενώνα μας πριν απολαύσουμε δείπνο με λιμνίσιο ψάρι στο Lake Shore Resort (πώς είναι η πελαγίσια τσιπούρα; καμία σχέση).
Η διαδρομή δίπλα από τη λίμνη Tana ήταν απογοητευτική καθώς η ακτή παραμένει εντελώς αναξιοποίητη τουριστικά. Αντί για καφενεδάκια ή ταβέρνες, μποστάνια!
Με τα χρώματα του δειλινού επιστρέψαμε στο ξενώνα μας.
Συντροφιά μας μερικά κουνουπάκια.
Σποραδικά καταγράφεται ελονοσία στην περιοχή έγραφαν οι οδηγοί...
Mα δεν είναι κουκλάκια;
Α! Δεν θέλω γκριμάτσες αποδοκιμασίας περί βασκανίας.
Διότι δεν ήμουν ο μόνος που ψυχανεμιζόμουν ότι το «μάτι το κακό» είχε καρφωθεί πάνω του: το trekking στα Simien κληροδότησε στoν Γ. ένα ελαφρύ –ευτυχώς- διάστρεμμα.
Αν και ήταν μόνο η αρχή...
Το επόμενο πρωί αποχαιρετήσαμε το Gonder με τις καλύτερες των εντυπώσεων και συνεχίσαμε οδικώς προς τη παραλίμνια πόλη του Bahir Dar.
Μιας κι εγώ ανάρρωνα, ο έτερος της παρέας ήταν κούτσαβλος κι ο τρίτος ήδη ξεγοφιασμένος καταλήξαμε να επιλέξουμε την ανετότερη αλλά κι ακριβότερη των λύσεων. Μεταφορά με βαν μέσω του ξενοδοχείου, με την δέσμευση να κάνουμε στάσεις για φωτογραφίες και κυρίως να επισκεφθούμε μια παραδοσιακή αγορά σε επαρχιακή πόλη.
Ο αφιλότιμος ο οδηγός ήταν ανένδοτος: οιαδήποτε παράκαμψη εκτός του κεντρικού δρόμου πληρωνόταν εξτρά, παρότι είχαμε πληρώσει για μια τρίωρη διαδρομή ένα σκασμό λεφτά με τα οποία θα μπορούσε να ζήσει ολόκληρη αιθιοπική οικογένεια για ένα μήνα. Συνεπώς έκανα λαϊκώς γαργάρα όλα τα πιθανά αξιοθέατα που αναγράφονταν στο οδηγό μου (κάστρα, εκκλησιές κι ιδιόρρυθμα χωριά) και κινηθήκαμε αυστηρά πάνω στον άνετο ασφαλτοστρωμένο οδικό άξονα μεταξύ Gonder – Bahir Dar.
Εικόνες από τη διαδρομή:
Κάπου στο πουθενά το υπαίθριο πλυντήριο/μπανιέρα (= ποταμάκι με νερό πολλαπλής χρήσης)
κι όπου συνάψαμε δημόσιες σχέσεις με την τοπική νεολαία
...που σε κάποιες περιπτώσεις αποδείχθηκε πολύ επιφυλακτική με το φακό της μηχανής...
Στην άσημη επαρχιακή κωμόπολη Wereta σταματήσαμε για να επισκεφθούμε τη τοπική αγορά.
Είμασταν οι μόνοι “λευκοί”, περιφερόμενοι εντελώς προκλητικά με τις φωτογραφικές μηχανές ανά χείρας, σ’ενα σκηνικό που κατά διαστήματα έμοιαζε απαράλλακτο στο διάβα του χρόνου.
Ήταν μια αυθεντική εμπειρία για μας κι η σπάνια (μάλλον) παρουσία faranji έγινε δεκτή με μια ποικιλία αντιδράσεων από τους ντόπιους. Κάποιοι χαμογελούσαν κι αλληλεπιδρούσαν μαζί μας (ειδικά τα παιδιά), κάποιοι μας περιεργάζονταν απορημένοι, κάποιοι έδειξαν ενοχλημένοι ως κι επιθετικοί όπως ο μισότρελλος που άρχισε να μας πετά πέτρες. Έκανα μια επιδέξια χορευτική κίνηση για να την αποφύγω, καθώς λίγο έλειψε να με βρει στο Δόξα Πατρί και να καταλήξουν άδοξα οι μέρες μου στο μάταιο τούτο κόσμο. Εδώ το “κακό μάτι” προσπάθησε αλλά απέτυχε…
Παρά το λιθοβολισμό εγώ ήμουν κατενθουσιασμένος κι άλλο τόσο συγκλονισμένοι οι συνοδοιπόροι μου από το βάπτισμα στις εικόνες μιας ανόθευτης αφρικάνικης αγοράς. Καταλαγιάσαμε για μια παγωμένη μπυρίτσα πριν συνεχίσουμε το δρόμο μας. Η Αιθιοπία επαίρεται για την τοπική παραγωγή μπύρας και η φίρμα St.George ήταν από εκείνες που τιμούσαμε ιδιαιτέρως.
Οι Αιθίοπες κατά κανόνα δεν είναι υπέρ των καταχρήσεων. Αλκοόλ και κάπνισμα. Ειδικά το δεύτερο απαγορεύεται και στον προαύλιο χώρο εκκλησιών ή μοναστηριών. Ίσως γιατί δεν αντέχει το ισχνό εισόδημα τέτοιου είδους κακές συνήθειες.
Το παραλίμνιο Bahir Dar ήταν μια έκπληξη.
Μας υποδέχθηκαν φαρδιές λεωφόροι περιστοιχισμένες από φοίνικες και κλίμα υποτροπικό, απουσία όμως τετράποδων να περιφέρονται και τις υπηρεσίες του δήμου να επιδίδονται μετά ζήλου στον ευπρεπισμό των πεζοδρομίων (τόσο που αναλογίστηκα με πίκρα ότι καταντήσαμε στη καθαριότητα χειρότεροι κι από Αφρική).
Τοπίο καθαρά αστικό σε αντιδιαστολή με το γοητευτικό επαρχιώτικο Gonder.
Η αιθιοπική Riviera (με πολλή φαντασία βέβαια).
Οι υπηρεσίες του δήμου επιδίδονται μετά ζήλου στον ευπρεπισμό των πεζοδρομίων (τόσο που αναλογίστηκα με πίκρα ότι καταντήσαμε στη καθαριότητα χειρότεροι κι από Αφρική)
Το Β&Β Αnnex αποδείχθηκε το καλύτερο κατάλυμμα που είχαμε στην Αιθιοπία και ω του θαύματος και το οικονομικότερο. Λίγα δωμάτια και μια γραφική αυλή για χαλάρωση τις βραδυνές ώρες σαν επιστρέφαμε.
Εκεί γνωρίσαμε μια γερμανίδα εξ’Αννόβερου η οποία είχε αποφασίσει να χαλαρώσει στο Bahir Dar για μερικές βδομάδες κι είχε γίνει πια ένα με το προσωπικό. Να χαλαρώσεις τόσο καιρό σ’ένα ελληνικό νησάκι το καταλαβαίνω, στο Bahir Dar πάλι... θα παραμείνει μυστήριο άλυτο για μένα.
Μ’αυτήν και τον υπεύθυνο του ξενώνα καταστρώσαμε τα πλάνα της διήμερης παραμονής μας στο Bahir Dar.
Το απόγευμα της άφιξής μας σκοπεύαμε να επισκεφθούμε τους εντυπωσιακούς (στα χαρτιά) καταρράκτες του Μπλέ Νείλου ή Tis Abay: το «νερό που καπνίζει» στα Amharic. Όμως από πρόσφατες φωτογραφίες που μας έδειξε η οικόσιτη αλλεμανή, απογοητευτήκαμε. Μια ότι ήταν εποχή ξηρασίας, μια το υδροηλεκτρικό εργοστάσιο που χτίστηκε εκεί το 2003, οι καταρράκτες της Έδεσσας φάνταζαν σαν της Βικτώρια μπροστά τους.
Έτσι αρκεστήκαμε αρχικά σε επίσκεψη (με την καθοδήγηση της αλλεμανής που την ήξερε σαν το δεξί της χέρι) στη Κεντρική Αγορά του Bahir Dar. Πολύβουη, μπιχλάτη ως όφειλε, σεβόμενη τον αφρικανικό της χαρακτήρα, είχε απ’όλα, σ'ένα γοητευτικό αχταρμά:
ζώα
ζαρζαβατικά,
μπαχαρικά,
είδη σπιτιού,
ως άδεια πλαστικά μπουκάλια προς πώληση εκτεθειμένα στον αφρικανικό ήλιο (άρα τίγκα στη τοξική δισφαινόλη)
μπουτίκ,
μέχρι και πέδιλα ανακυκλώσιμα από λάστιχα αυτοκινήτων.
Kι άμα το θελήσετε ρίχνετε κι ένα μοδάτο κούρεμα!
Χαλαρώσαμε καθ’υπόδειξη της αλλεμανής για ένα πάμφθηνο υπέροχο, υγιεινότατο, δροσιστικότατο, φρεσκοστειμμένο χυμό που ήταν μια οπτική πανδαισία.
...πριν κινηθούμε με bajaj για 2,5 χλμ στα περίχωρα στο λόφο Bewazit.
Εκεί βρίσκεται το πρώην παλάτι του αυτοκράτορα Haile Selassie (περισσότερο με βίλα αισθητικής 60’s έμοιαζε) όπου δεν επιτρεπόταν η επίσκεψη και η φωτογράφηση. Φαίνεται πως ο λόφος Bewazit είναι δημοφιλές σημείο να φέρνουν ομαδικώς τους τουρίστες σαν γέρνει ο ήλιος.
Πανοραμική θέα της λίμνης Tana, του Μπλέ Νείλου και της πόλης, αλλά εμείς δεν πετάξαμε και τη σκούφια μας.
Στην επιστροφή απαιτήσαμε στάση στην Γέφυρα του Μπλέ Νείλου.
Με παρακάλια μας επέτρεψαν οι αστυνομικοί να μείνουμε μερικά λεπτά της ώρας για να φωτογραφίσουμε τον ποταμό και τους ιπποπόταμους που βούλιαζαν νωχαλικά στα νερά του, αλλά μόλις διακρίνονταν.
Κι αφού το «κακό μάτι» φρόντισε να μας βρει και λάστιχο,
...ξεκουραστήκαμε στο ξενώνα μας πριν απολαύσουμε δείπνο με λιμνίσιο ψάρι στο Lake Shore Resort (πώς είναι η πελαγίσια τσιπούρα; καμία σχέση).
Η διαδρομή δίπλα από τη λίμνη Tana ήταν απογοητευτική καθώς η ακτή παραμένει εντελώς αναξιοποίητη τουριστικά. Αντί για καφενεδάκια ή ταβέρνες, μποστάνια!
Με τα χρώματα του δειλινού επιστρέψαμε στο ξενώνα μας.
Συντροφιά μας μερικά κουνουπάκια.
Σποραδικά καταγράφεται ελονοσία στην περιοχή έγραφαν οι οδηγοί...
Mα δεν είναι κουκλάκια;
Last edited:
