Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα Μπαχρέιν Ομάν ΟΜΑΝ, Ντουμπάι και Μπαχρέιν, αν είσαι τυχερός

[travelbreak]

Νίζουα, βουνά και βόλτα στη Μασκάτ.

Τελευταία μέρα στη Νίζουα και έπρεπε να εγκαταλείψουμε το διαμέρισμα. Σιγά-σιγά να αφήσουμε την πάρα πολύ όμορφη εκείνη περιοχή και πόλη. Όμως ενώ είχαμε ήδη μείνει συνολικά τρεις βραδιές, δεν είχαμε ακόμα δει σχεδόν τίποτε από την ίδια την πόλη, διότι κάθε φορά τρέχαμε τη μια στη Σαλαλά και την άλλη στις γύρω πόλεις. Μόνο το προηγούμενο βράδυ είχαμε κάνει μία βόλτα για να δούμε ορισμένα πράγματα στο κέντρο της πόλης, και να είμαστε ενήμεροι για το πού θα πηγαίναμε βόλτα την επομένη το πρωί. Από τη βραδινή βόλτα είχαμε καταλάβει ότι ήταν πολύ όμορφη. Έτσι το πρωί αφήσαμε τα πράγματα στο διαμέρισμα και φύγαμε για να τη δούμε με το φως του ήλιου.

Και η μέρα δεν ήταν τυχαία. Ήταν Παρασκευή πρωί, που γινόταν το μεγάλο παζάρι της πόλης. Αυτό μου το είχε τονίσει ο @babaduma , όχι για όλες τις αγορές της χώρας αλλά στη Νίζουα έχει κάτι πολύ ιδιαίτερο. Πράγματι το διαπιστώσαμε πηγαίνοντας, ευτυχώς πολύ πρωί, από τις 7:30. Γιατί η αλήθεια είναι ότι μετά τις 10:00 τα πάντα έχουν τελειώσει. Όχι μόνο για την αγορά των ζώων αλλά και για τις υπόλοιπες αγορές, οι οποίες αφορούν όπλα, πουλιά, ψάρια, κρέατα, κηπευτικά.

Στο πάρκιν, χαμός:

Είχαμε διαπιστώσει ότι το διαμέρισμα που μέναμε ήταν πάρα πολύ κοντά στο κέντρο και έτσι σε λιγότερο από 10 λεπτά ήμασταν με τα πόδια εκεί και είδαμε τον τρόπο που γινόταν η πώληση των κατσικιών. Ακολούθησε και η πώληση των αγελάδων. Ο τρόπος που γίνεται η πώληση είναι ο εξής: οι πολίτες κρατάνε τα κατσίκια τους και κάνουν βόλτες γύρω-γύρω σε μία διάμετρο περίπου 15 μέτρων και ο κόσμος εξωτερικά αυτής της διαμέτρου του κύκλου βλέπει τα κατσίκια και κάνει προσφορά για την αγορά ζώου. Όσο οι πολίτες κάνουν κύκλους παίρνουν τις προσφορές και στο τέλος καταλήγουν στην πιο συμφέρουσα τιμή πώλησης και γίνεται η συναλλαγή.

Τρομερές φυσιογνωμίες:

--Αγοράστε τοοοοο. Είναι καλό πράμα:

Η κυρία περιμένει το σύζυγο να πουλήσει την πρώτη κατσίκα και αν πάρει και τη δεύτερη:

Αφού καθίσαμε μισή ώρα βλέποντας αυτόν τον πολύ περίεργο τρόπο πώλησης, φύγαμε για να πάμε να δούμε και τις άλλες αγορές.

Πουλώντας τα χαρακτηριστικά μαχαίρια τους:

Αφού κάναμε μία βόλτα σε όλες αυτές τις αγορές, αποφασίσαμε να πάμε να δούμε και το κάστρο της πόλης. Το εισιτήριο ήταν λίγο τσουχτερό, περίπου 12 ευρώ το άτομο. Όντως όμως άξιζε πάρα πολύ. Πρώτον, διότι ήταν ένα όμορφο κτίριο, το οποίο βέβαια ήταν ένα κάστρο που φαινόταν λες και ήταν κατασκευασμένο πριν από λίγα χρόνια, διότι εδώ κάνουν πολύ καλές ανακατασκευές. Δεύτερον, μέσα είχε ένα σωρό δραστηριότητες των ντόπιων για να μας δείξουν διάφορα από την παραδοσιακή ζωή των ανθρώπων.

Στο ταμείο, δυο πολύ όμορφα κορίτσια:

Λίγο πριν πιάσουν δουλειά:

Αυτές οι δραστηριότητες ήταν κατ’ αρχάς τραγούδι από μία ομάδα τουλάχιστον 15 ατόμων που κρατούσε όπλα και διάφορα μουσικά όργανα και τραγουδούσαν. Σε μία άλλη γωνία μία δασκάλα είχε μαζεμένα 5-6 παιδάκια και διάβαζαν το κοράνι. Σε άλλο σημείο είχε μία μεγάλη σκηνή, σε στυλ βεδουίνων, όπου ένας αγγειοπλάστης έφτιαχνε πήλινα. Κάπου αλλού γυναίκες μαγείρευαν ή έπλεκαν και διάφορα τέτοια. Εκτός από όλα αυτά είχε και χώρους μουσείου, όπου έβλεπες πολύ όμορφα αντικείμενα. Εννοείται ότι μπορούσες να ανέβεις στους πιο ψηλούς πύργους και να δεις από ψηλά τη θέα της πόλης, που είναι πολύ αραιοκατοικημένη με μικρά κτήρια και γεμάτη με φοίνικες.

Η Νίζουα από ψηλά:

Στο μάθημα:

Αυτός ο σοβάς, πολύ σπαστικός:

Αφού τελειώσαμε τη βόλτα μας στο κάστρο, κάναμε πάλι τη βόλτα εκεί στην αγορά της πόλης και στις 10:30 ήμασταν στο διαμέρισμα έτοιμοι για αναχώρηση. Από την πολύ όμορφη πόλη, νομίζω οι πωλήσεις ζώων ήταν ό,τι πιο όμορφο από την Νίζουα. Βέβαια, όσο ήμασταν στο κάστρο έγιναν οι πωλήσεις των αγελάδων και όταν φτάσαμε εκεί όλα είχαν τελειώσει.

Κτήρια από την παλιά πόλη:

Φεύγοντας από την πόλη οι σκέψεις ήταν δύο για το ποια διαδρομή θα ακολουθούσαμε: η μία περίπτωση ήταν να φύγουμε κατευθείαν για την πρωτεύουσα του Ομάν όπου σε 2 ώρες θα είχαμε φτάσει μέσα από ένα πολύ καλό αυτοκινητόδρομο. Φυσικά στη διαδρομή θα γινόταν 2-3 στάσεις σε ενδιαφέροντες προορισμούς. Η άλλη περίπτωση ήταν να ακολουθήσουμε μία διαδρομή από τα βουνά. Συγκεκριμένα από το πιο ψηλό βουνό της χώρας, το Jebel Akhdar. Αυτό είναι προτεινόμενο από όλους τους οδηγούς και δε θέλαμε να το χάσουμε. Όμως δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε πως θα φτάναμε στα ενδιαφέροντα σημεία του βουνού. Η προσπάθεια όμως άξιζε. Εγώ το πρότεινα και ο Γιάννης φυσικά το δέχτηκε. Είχα δει σε ένα φυλλάδιο του Lonely Planet, ότι μπορούσαμε να βγούμε από αυτό το δρόμο στη Μασκάτ, δηλαδή στο βόρειο μέρος της χώρας. Όμως δεν έλεγε με σαφήνεια το δρόμο. Γι’ αυτό είχα αφήσει ανοιχτό το ενδεχόμενο, αν δεν βρούμε διέξοδο μέσα από τα βουνά να επιστρέψουμε πίσω. Και τελικά αυτό κάναμε.

Φύγαμε από την πόλη στις 10:30 και ακολουθώντας μία διαδρομή, που είχαμε κάνει και την προηγούμενη μέρα, πηγαίναμε προς την κορυφή των βουνών, που είναι η Jebel Shams. Φτάσαμε μέχρι το υψόμετρο περίπου 2.100 μέτρων, ενώ η κορυφή είναι στα 3.000 μέτρα. Προχωρήσαμε και λίγο χωματόδρομο αλλά δεν οδηγούσε προς την θάλασσα (το βορρά που θέλαμε να πάμε) και έτσι επιστρέψαμε πίσω. Μέχρι εκείνη την ώρα, και ανεβαίνοντας επί 60 και πλέον λεπτά το βουνό, είχαμε δει ωραίες εικόνες αλλά όχι εντυπωσιακές. Είχαμε κάνει δυο-τρεις στάσεις για φωτογραφίες. Αφού δεν είχαμε δει από πού θα βγαίναμε προς τη θάλασσα αποφασίσαμε να επιστρέψουμε πίσω.

Αυτή πρέπει να είναι η κορυφή:

Σε μια από αυτές τις στάσεις που κάναμε για φωτογραφίες, είχε πολλά αυτοκίνητα σε ένα μικρό πάρκιν και για να βγει ο Γιάννης του έκανα κουμάντο. Ξαφνικά ακούω ένα τουρίστα, στην ηλικία μου περίπου, να μας δίνει κι αυτός οδηγίες σε σπασμένα ελληνικά, αστειευόμενος. Τον είδα ότι είχε όρεξη για επαφή και τον ρώτησα από πού είναι: Ολλανδός.
─Από πού ξέρεις τα ελληνικά; Έχεις πάει Ελλάδα;
─Όχι, μου λέει, από το σχολείο.
Εννοείται ότι πλέον μιλούσαμε στα αγγλικά. Του λέω λοιπόν:
─Πριν σαράντα χρόνια γνώρισα μια κοπέλα από την Ολλανδία και ήξερε κι εκείνη ελληνικά που τα έμαθε στο σχολείο. Μάλιστα ήξερε και Όμηρο. Και συνεχίζω στα ελληνικά: ἄνδρα μοι ἔννεπε, μοῦσα, πολύτροπον.
Και μου απαντά ο τύπος γεμάτος χαρά: ὃς μάλα πολλὰ πλάγχθη, ἐπεὶ Τροίης ἱερὸν πτολίεθρον ἔπερσεν.
Ενθουσιαστήκαμε και οι δύο.

Επιστρέφοντας είδαμε μέσα στο χωματόδρομο μία άσφαλτο προς τα αριστερά μας, η οποία είχε μία ταμπέλα που έλεγε ότι οδηγούσε σε ένα ξενοδοχείο. Είπαμε, αφού ήταν άσφαλτος, ας την ακολουθήσουμε. Πηγαίνοντας γύρω στα 2-3 χιλιόμετρα σε αυτό το δρόμο, είδαμε από μακριά πολλά παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Καταλάβαμε ότι κάτι ενδιαφέρον θα είχε εκεί και όντως ήταν μία υπέροχη χαράδρα στο βάθος. Ήταν αυτό το μέρος που όλοι οι τουριστικοί οδηγοί δείχνουν από τα υπέροχα βουνά. Ήταν το μέρος των βουνών που ψάχναμε. Κάναμε βόλτα επί μισή ώρα απολαμβάνοντας το τοπίο. Αυτή και μόνο η εικόνα στο σημείο αυτό, αντάμειψε και το χρόνο, αλλά και τα χιλιόμετρα που κάναμε για να ανέβουμε μέχρι εκεί. Κρίμα που οι φωτογραφίες δε δείχνουν την ομορφιά του τοπίου!

Και ιδού η πρώτη εικόνα;

Διακρίνεται (κάνετε κλικ) το μονοπάτι για τους τολμηρούς:

Στο μονοπάτι διακρίνονται και δυο νεαροί που βγάζουν φωτογραφία:

Επιστρέφοντας κάναμε μια στάση να δούμε μια παλιά πόλη. Εκεί είχε και άλλο κόσμο αλλά εντύπωση μου έκανε μια παρέα με μηχανές, τουλάχιστον δέκα. Μιλούσαν Ιταλικά και ρώτησα μια κοπέλα να μου πει αν ήρθαν από εκεί οδικά. Οι μισές μηχανές είχαν έρθει με πλοίο από την Ιταλία και οι οι άλλες ήταν νοικιασμένες.

Κάναμε βόλτα και στο γουάντι:

Μετά πήραμε τον αυτοκινητόδρομο για τη Μασκάτ. Μέχρι τις 6:30 το απόγευμα είχαμε φτάσει στη Μασκάτ. Στη διαδρομή δεν είδαμε κάτι ιδιαίτερα ενδιαφέρον κοντά μας και έτσι κάναμε μονάχα μία στάση σε ένα από τα περίφημα πλέον και πολύ γνωστά σε μας Wadi. Ήταν όμορφο αλλά ήθελε αρκετό χρόνο για να το περπατήσουμε και έτσι αφού τράβηξα μερικές φωτογραφίες πήραμε το δρόμο μας για την πόλη.

Φτάσαμε στο διαμέρισμα που έχει και αυτό όπως και στην Νίζουα δυο δωμάτια, και δυο μπάνια με μία κουζίνα. Βρίσκεται σχετικά κοντά στο κέντρο της πόλης. Γι’ αυτό και αφού ξεκουραστήκαμε λίγο, πήγαμε και κάναμε πρώτα μία στάση κοντά στο παλάτι και το εθνικό μουσείο και μετά μία άλλη στην αγορά, όπου κάναμε αρκετή βόλτα.
Το πρώτο σημείο ήταν εντυπωσιακό γιατί μέσα σε μικρή απόσταση βλέπαμε φωτισμένα υπέροχα κτίρια και τα κάστρα επάνω σε ψηλούς βράχους.

Στην αγορά είχε τα συνηθισμένα και πήγαμε με τον Γιάννη να πάρουμε μερικά σουβλάκια να φάμε το βράδυ. Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο και τα φάγαμε.

Τελικά μου έστειλε η εταιρία που είχα νοικιάσει το αυτοκίνητο στο Ντουμπάι τον επιπλέον λογαριασμό, ο οποίος αφορούσε τα διόδια που έπρεπε να πληρώσουμε και ήταν γύρω στα 18 ευρώ συνολικά και το πρόστιμο από την παράνομη στάθμευση το οποίο και αυτό ήταν περίπου στα 45. Δεν νομίζω ότι είναι πολλά χρήματα όλο αυτό το ποσόν γιατί τα έχουμε γλιτώσει από τα φτηνά ξενοδοχεία που πηγαίνουμε. Μέσος όρος είναι 40 ευρώ το δίκλινο.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 10
• 11
• 12
• 13
• 14
• …

  Go to chapter

  Go
• 17

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 12 of 17

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[travelbreak]

Ας ξεκινήσει επί τέλους αυτή η ιστορία για το ταξίδι μας!

Τον περασμένο Σεπτέμβριο σκεφτόμασταν που να πηγαίναμε τα Χριστούγεννα. Η Μαρ έριξε την ιδέα του Ομάν και έγινε αμέσως δεκτή.

Το σκεφτόμουν κάποτε το Ομάν και είχα ακούσει καλά λόγια, αλλά ποτέ δεν είχε πέσει στα σοβαρά στο τραπέζι που ρίχνουμε τις ιδέες. Είχαμε άλλες προτεραιότητες. Στην Αραβική Χερσόνησο δεν έχουμε ξαναπάει, αν και έχουμε επισκεφτεί αρκετές αραβικές χώρες. Περιμέναμε σε αυτό το ταξίδι να δούμε ερήμους με καμήλες και οάσεις. Διαβάζοντας όμως για τα ενδιαφέροντα που έχει η χώρα, ανακαλύψαμε ότι έχει πολύ πιο ενδιαφέροντα μέρη: τα γουάντι, wadi. Είναι μικρές κοιλάδες που έχουν ένα ποτάμι με νερό ή όχι. Πολλές φορές, και είναι οι καλύτερες περιπτώσεις, στην κοιλάδα υπάρχουν φοίνικες και άλλη βλάστηση, ακόμα και καλλιέργειες. Ακόμα πιο καλή είναι η περίπτωση να υπάρχουν φαράγγια, που πιστεύω αν ήταν στην Αμερική θα τα ξέραμε όλα από τις ταινίες που θα είχαν γυριστεί εκεί. Τα απολαύσαμε.
Η κοιλάδα που βλέπετε αριστερά στη φωτογραφία είναι ένα wadi:

Από τις αρχές Οκτωβρίου κλείστηκαν όλα: αεροπορικά, αυτοκίνητα και ξενοδοχεία.

Πρώτα από όλα το αεροπορικό. Σκεφτήκαμε να μείνουμε και λίγο στο Ντουμπάι από περιέργεια περισσότερο, οπότε η πτήση μας ήταν για εκεί. Θα μέναμε τρεις βραδιές, για να έχουμε και μια μέρα χρόνο να επισκεφτούμε το Αμπού Ντάμπι.

Αρχικά θέλαμε να νοικιάσουμε αυτοκίνητο στο Ντουμπάι και να πάμε οδικώς στο Ομάν και να επιστρέψουμε ξανά στο Ντουμπάι. Με αυτή τη σκέψη κλείσαμε τα αεροπορικά για δώδεκα διανυκτερεύσεις. Όταν όμως μας ήρθε η ιδέα να πάμε στη Σαλαλά, που βρίσκεται στο νότιο Ομάν, φάνηκαν λίγες. Και το χειρότερο ήταν ότι από το Ντουμπάι, οι λίγες εταιρίες που νοίκιαζαν αυτοκίνητο και σου επέτρεπαν να το πας στο Ομάν, δε σου εξασφάλιζαν την κάλυψη για οτιδήποτε συμβεί στην ξένη χώρα. Μου έλεγαν ότι πρέπει να μεταφέρω το όχημα στα σύνορα των Εμιράτων και από εκεί θα αναλάμβαναν εκείνοι. Γι’ αυτό αφήσαμε την ιδέα αυτή και αγοράσαμε άλλο αεροπορικό εισιτήριο από το Ντουμπάι για τη Μασκάτ (πρωτεύουσα του Ομάν) με επιστροφή. Στη Σαλαλά θέλαμε να πάμε οδικώς, και δεν το αλλάζαμε με τίποτα. Χίλια χιλιόμετρα στην έρημο θέλαμε να τα ζήσουμε. Και άλλα τόσα η επιστροφή.

Τετάρτη, την επομένη των Χριστουγέννων του 2018, φτάσαμε, μέσω Μπαχρέιν, στο Ντουμπάι. Φύγαμε από την Αθήνα το μεσημέρι και κάπου στα μεσάνυχτα φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας. Είμαστε η γνωστή παρέα του καλοκαιριού που πήγαμε στον Καύκασο: εγώ, η γυναίκα μου η Ντίνα, ο Γιάννης και η γυναίκα του η Μαρ. Σούπερ παρέα για ένα τέτοιο ταξίδι. Το θέλαμε όλοι και ξέρουμε ο ένας τον άλλον χρόνια τώρα.

Φτάνουμε αισίως στο αεροδρόμιο του Ντουμπάι, παίρνομε το αυτοκίνητο (Chevrolet Trax) και βάζω το Γιάννη στο τιμόνι, αν και ξέρω ότι είναι το χειρότερο γι αυτόν να οδηγεί σε μεγάλες πόλεις. Όμως εγώ κρατούσα τον πλοηγό. Ορισμένες φορές τα κάνω και τα δυο, αλλά στο Ντουμπάι, όχι. Καλά τα πήγαμε. Το ξενοδοχείο μας ήταν καλό και είχα πετύχει κάλλιστη τιμή στο booking.com: τρεις φορές χαμηλότερη από την τιμή πόρτας. Ήταν και σχετικά κοντά στο κέντρο, αν και σε αυτή την πόλη δεν μάθαμε ποτέ τι ακριβώς σημαίνει κέντρο.
Μια πρώτη γεύση από το Ντουμπάι:

Αυτό που βλέπετε στη πιο πάνω φωτογραφία επαναλαμβάνεται επί πολλά χιλιόμετρα. Ευτυχώς η πόλη έχει και περιοχές που μπορείς να περπατήσεις ήσυχα ή και να κολυμπήσεις.
Όταν φτάναμε αναρωτιόμουν πως θα είναι με το πάρκιν σε αυτό το ξενοδοχείο. Τελικά ήταν πολύ απλό και κυριλέ: μπαίνουμε οδηγώντας μέχρι την είσοδο, το αφήνουμε εκεί και μας δίνουν μία κάρτα. Όταν θέλουμε να τον πάρουμε για να φύγουμε, μας το δίνουν, αφού τους δώσουμε πρώτα την κάρτα. Οι υπάλληλοι το πηγαίνουν στο πάρκιν. Άριστα!

 

[travelbreak]

Πρώτη μέρα, στο Αμπού Ντάμπι.
Η πρώτη στην ουσία μέρα του ταξιδιού στα Εμιράτα ξεκίνησε στις οκτώ το πρωί της Πέμπτης, με πιστή εφαρμογή του προγράμματος. Θα πηγαίναμε στο Αμπού Ντάμπι. Ο Γιάννης κάθισε στο τιμόνι και εν μέσω χιλιάδων φρενηρών αυτοκινήτων στο κέντρο του Ντουμπάι, ακολουθούσε τις οδηγίες μου, όπως αυτές προέρχονταν από την ανάγνωση του πλοηγού στο κινητό μου. Χιλιόμετρα επί χιλιομέτρων και συνέχεια να βλέπουμε δίπλα μας ουρανοξύστες και δρόμους με 5 και 6 λωρίδες κυκλοφορίας, που να χωρίζονται οδηγώντας τους οδηγούς στις διάφορες συνοικίες. Τρελοί ρυθμοί ζωής που ευτυχώς στην Αθήνα δεν τους έχουμε ακόμα δει.

Φτάσαμε στην πρωτεύουσα των Εμιράτων, το Αμπού Ντάμπι, χωρίς να σταματήσουμε πουθενά. Την πρώτη μας στάση εκεί την κάναμε κοντά σε ένα τζαμί, που νομίζαμε ότι θα είναι το τέμενος Grand Sheikh Zayed (το μεγάλο τζαμί του σεΐχη Ζαγιέντ, από τα μεγαλύτερα του κόσμου) αλλά ήταν απλά το τζαμί Sheikh Zayed. Το καταλάβαμε και από το μικρό του μέγεθος και από το πάρκιν που ήταν σχεδόν άδειο. Ρωτώ ένα τύπο με στολή παρκαδόρου, αν το παρκάρισμα είναι ελεύθερο και μου απαντά θετικά. Μάλλον νόμισε ότι ρώτησα αν πρέπει να πληρώσουμε, γιατί στην επιστροφή βρήκαμε μια ωραιότατη κλίση των 45 ευρώ. Όταν τον ρώτησα γιατί πήραμε την κλίση (ήταν ακόμα εκεί), μου απάντησε ότι έπρεπε να έχω κόψει εισιτήριο. Όσες διαμαρτυρίες και να κάναμε η απάντηση ήταν: κι εγώ τι κάνω εδώ; Ελέγχω τη στάθμευση. Η Ντίνα παρ’ ολίγο να τον δείρει. Σίγουρα θα ήταν η πρώτη φορά που θα έτρωγε ξύλο από γυναίκα. Σίγουρα θα έχει δείρει εκείνος πολλές.

Σε αυτές τις χώρες τα διάφορα σκεύη τα έχουν περί πολλού και τα εκθέτουν σε τεράστια μεγέθη:

Εκεί κοντά ήταν ο παραλιακός δρόμος, η επονομαζόμενη Corniche Road. Έτσι θα περπατούσαμε ως εκεί για την πρώτη βόλτα μας. Περπατήσαμε περίπου ένα χιλιόμετρο για να φτάσουμε στην παραλία και κάναμε μία όμορφη βόλτα, αφού ο καιρός ήταν πολύ καλός με θερμοκρασία γύρω στους 23 βαθμούς Κελσίου. Το θέαμα ήξταν καλό αλλά για μας όχι εντυπωσιακό.

Μετά από την ανακάλυψη για το παράνομο παρκάρισμα στην επιστροφή και την ψυχρολουσία μας, πήγαμε στο Emirates Palace το οποίο είναι ένα πολυτελέστατο ξενοδοχείο, πραγματικά υπέροχο. Με τέτοιο όνομα και τόση επισκεψιμότητα εγώ νόμιζα πως θα ήταν κάτι σαν μουσείο, ή έστω ένα μεγάλο παλάτι. Κάναμε βόλτα μέσα, με δωρεάν πάρκιν του αυτοκινήτου, και απολαύσαμε και τις καταπληκτικές τουαλέτες, όλο μάρμαρο.

Απ' έξω:

Και στο εσωτερικό του:

Οι τουαλέτες:

Με αυτά και με αυτά η ώρα πέρασε (στις μεγάλες πόλεις οι ώρες περνούν πολύ γρήγορα, λόγω αποστάσεων, κίνησης και παρκαρίσματος) και έπρεπε να πάμε να δούμε και το μεγάλο τζαμί. Πήγαμε και με τρελές και χρονοβόρες διαδικασίες καταφέραμε και μπήκαμε μέσα, όλοι μας εκτός από τον Γιάννη, γιατί κρατούσε ένα μικρό μαχαίρι στην τσέπη του και φοβήθηκε ότι μπορεί να του την έπεφταν οι σεκιουρητάδες. Δεν πήγε καν στον έλεγχο που σου κάνουν πριν μπεις στο τζαμί. Για να μπεις, πρώτα περνάς από ένα τεράστιο κύκλο που κάνει ζικ-ζακ, υποτίθεται για να συμπληρώσεις σε ένα μικρό κομπιούτερ κάποια στοιχεία για σένα (αλλά οι περισσότεροι βιαζόταν και δεν τα δήλωναν). Στο τέλος παίρναμε ένα βραχιολάκι που ήταν απαραίτητο για να μπούμε στο τζαμί. Μετά μας περνούσαν από ένα ακόμα έλεγχο, λες και έμπαινες σε αεροπλάνο, και διαπίστωναν ότι δεν κινδύνευε κανένας. Όλοι εμείς οι τουρίστες προχωρούσαμε μέσα από μια υπόγεια στοά προς το τζαμί που ήταν σε μία απόσταση περίπου ένα χιλιόμετρο, που όμως μέχρι εκεί ευτυχώς είχε και κυλιόμενες σκάλες.Στις γυναίκες έδιναν μαντήλα και μακρύ φόρεμα υποχρεωτικά.

Το θέαμα στο τζαμί ήταν καταπληκτικό και άξιζε όλη την κούραση. Ιδιαίτερα όμορφοι ήταν οι πολυέλαιοι, και γενικώς η διακόσμηση. Επίσης απ' έξω ήταν πάρα πολύ όμορφο, λευκό όπως το Ταζ Μαχάλ. Ωραία εμπειρία.

Κοντά στο τζαμί αυτό βρισκόταν μία αγορά, souq όπως τις λένε εδώ, με πολύ ωραία θέα προς το τζαμί και προς την θάλασσα γενικότερα. Είχε μέσα και ένα μικρό κανάλι στο οποίο όποιος ήθελε έκανε βαρκάδα.

Η ώρα όμως είχε προχωρήσει και η νύχτα είχε αρχίσει να πέφτει. Έτσι αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο μας. Κατά τις 20:00 φτάσαμε στα δωμάτιά μας.

Γενικά εδώ όλα μας φάνηκαν πολύ ακριβά. Λίγα πράγματα είναι φτηνά. Το διαπίστωσα στο σούπερ μάρκετ που πήγαμε το απόγευμα, να πάρουμε φαγώσιμα.

Στις 21:30 μόνο εγώ με τον Γιάννη πήγαμε μία βόλτα εδώ γύρω για περίπου 90 λεπτά. Δεν μπορώ να πω ότι είχε κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αφού μέσα στο σκοτάδι και στην κίνηση των αυτοκινήτων, πιο πολύ βλέπαμε εργάτες να δουλεύουν στα γιαπιά, παρά κάποια καταστήματα. Πάει η πρώτη κουραστική μέρα. Όχι ότι οι υπόλοιπες δεν ήταν κουραστικές, αλλά την πρώτη φορά θες και μια καλή ξεκούραση.
Στο βάθος φαινόταν το Μπουρζ Χαλίφα, αλλά ήταν κουραστικό να πάμε ως εκεί με τα πόδια:

 

[mariagl]

Συγνωμη αλλα καπου χαθηκα... η τελευταία φωτο δεν ειναι απο Ντουμπάι?

 

[travelbreak]

Συγνωμη αλλα καπου χαθηκα... η τελευταία φωτο δεν ειναι απο Ντουμπάι?

Ναι, εκεί είναι. Ίσως δεν έγινε κατανοητό ότι όλες οι διαμονές μας (οι τρεις στα Εμιράτα) ήταν στο Ντουμπάι. Επιστρέψαμε λοιπόν στο ξενοδοχείο μας από το Αμπού Ντάμπι. Άρα η βραδινή βόλτα ήταν στο Ντουμπάι.

 

[mariagl]

Ναι, εκεί είναι. Ίσως δεν έγινε κατανοητό ότι όλες οι διαμονές μας (οι τρεις στα Εμιράτα) ήταν στο Ντουμπάι. Επιστρέψαμε λοιπόν στο ξενοδοχείο μας από το Αμπού Ντάμπι. Άρα η βραδινή βόλτα ήταν στο Ντουμπάι.

Ναι δεν το καταλαβα ή μαλλον δεν το προσεξα... με συγχωρείς.

 

[travelbreak]

Βόλτα στην περιοχή του Ντουμπάι.

Η επόμενη μέρα ήταν αφιερωμένη στην περιοχή του Ντουμπάι.
Το πρωί ξεκινήσαμε πηγαίνοντας βόρεια της πόλης για να δούμε κάποια σημεία που περιμέναμε να είναι όμορφα, όμως μας προσέφεραν μια μικρή απογοήτευση. Τελικά σε αυτή τη χώρα το μόνο που δε σε απογοητεύει είναι τα μεγάλα κτήρια.

Αρχίσαμε την περιήγησή μας πηγαίνοντας στην ψαραγορά. Εκεί αυτό που μας έκανε εντύπωση ήταν η καθαριότητα και ο τρόπος πώλησης των ψαριών. Δεν ήταν η αγορά της χονδρικής αλλά της λιανικής και εκτός από ψάρια υπήρχε δυνατότητα ο πελάτης να αγοράσει και άλλα είδη τροφίμων, όπως λαχανικά και οτιδήποτε άλλο από τρόφιμα. Αλλά ακόμα και παιχνίδια ή και κάποια λίγα ρούχα. Μας έκανε πιο πολύ εντύπωση ο χώρος της ψαραγοράς γιατί ήταν τεράστιος και τα μαγαζιά που είχε ήταν όλα πεντακάθαρα και τακτοποιημένα. Ο κόσμος είχε μεγάλη άνεση με το καρότσι του να περιδιαβαίνει τους πάγκους, έτσι ώστε να αγοράσει εκείνο που ήθελε. Μπορώ να πω ότι δεν μυρίζει καθόλου εκεί μέσα. Καταλαβαίνεται ότι το πάω στην κακοσμία της ψαραγοράς στην Αθηνάς. Εμείς βγάλαμε βέβαια μόνο φωτογραφίες, αλλά οι ιχθυοπώλες μας πρότειναν να αγοράσουμε ψάρια και να πάμε σε ένα άλλο χώρο δίπλα, για να μας τα καθαρίσουν και ακολούθως μπορούσαμε να πάμε και σε κάποιο μαγαζί εκεί δίπλα για να μας τα μαγειρέψει. Ήταν απίθανο το ότι ο χώρος καθαρισμού των ψαριών ήταν ξεχωριστός από το χώρο πώλησης.

Η είσοδος στην ψαραγορά:

Οι πάγκοι τους:

Από χουρμάδες, άλλο τίποτα:

Να αγοράσετε χύμα, γιατί οι συσκευασμένοι δεν είναι τόσο καλοί.

Και το καθάρισμα των ψαριών:

Μετά συνεχίσαμε βόρεια πορεία για να επισκεφθούμε μία άλλη πόλη, που στην ουσία όμως είναι συνέχεια του Ντουμπάι και απέχει αρκετά χιλιόμετρα από το κέντρο της πόλης. Το όνομά της ήταν Sharjah και είναι ένα από τα επτά εμιράτα. Ξεκινήσαμε πηγαίνοντας να δούμε μία μικρή περιοχή με καταστήματα για φαγητό και ποτό και ένα πολύ όμορφο κανάλι, η οποία λεγόταν Al Qasba. Το μέρος αυτό το γνωρίσαμε πολύ καλύτερα αρκετές μέρες μετά, αφού το ξενοδοχείο μας για μια βραδιά στην επιστροφή ήταν εκεί ακριβώς.

Δεν μείναμε πολύ εκεί γιατί θέλαμε να πάμε ακόμα λίγο πιο βόρεια, δηλαδή πέντε με έξι χιλιόμετρα για να δούμε μία περιοχή που κυρίως είχε μουσεία. Πήγαμε και σπαταλήσαμε μία ώρα κάνοντας βόλτα, χωρίς όμως να μπούμε σε κάποιο μουσείο, αλλά βλέποντας τα μαγαζιά να ανοίγουν. Αυτό που είναι εντυπωσιακό εδώ είναι ότι τα μαγαζιά ανοίγουν σίγουρα μετά τις 10:00, αλλά και στις 11:00 βρίσκεις πολύ λίγα ανοιχτά. Πήγαμε σε αυτή την περιοχή, όμως εκεί το 90% των καταστημάτων ήταν κλειστά. Ευτυχώς εμείς βρήκαμε ένα κατάστημα και αγοράσαμε ορισμένα σουβενίρ σε καλή τιμή, αφού στο Ντουμπάι και στο Άμπου Ντάμπι όλα ήταν πανάκριβα. Ένα μικρό μαγνητάκι στο Ντουμπάι κόστιζε γύρω στα 3 με 4 ευρώ ενώ εμείς εδώ το παίρναμε ένα ευρώ.

Μετά γυρίσαμε προς την κατεύθυνση του Ντουμπάι, που είχαμε πολλά πράγματα να δούμε και ο χρόνος μας πίεζε. Ξεκινήσαμε πρώτα από μία περιοχή βόρεια πάλι της πόλης, αλλά σχετικά κοντά στο ξενοδοχείο μας. Το μέρος που πήγαμε ήταν πολύ όμορφο και ονομάζεται Al Fahidi. Είναι μία περιοχή σε ένα μεγάλο κανάλι της θάλασσας, που έχουν χτίσει χαμηλά κτήρια, με τον παλιό παραδοσιακό τρόπο των σπιτιών και των καταστημάτων και κάνεις βόλτα για μία απόσταση περίπου ένα χιλιόμετρο. Ήταν όμορφα εκεί αλλά πολύ τεχνητό όλο αυτό το πράγμα. Είδαμε και μια ταμπέλα που έγραφε για κάποιες εκδηλώσεις που γίνονται μετά τις 5 το απόγευμα, αλλά εμείς φυσικά δεν επιστρέψαμε. Και πάλι, εδώ ο κόσμος ήταν λιγοστός. Ακόμα και οι ντόπιοι δεν είχαν πάει στα μαγαζιά τους. Ίσως πηγαίνουν μετά το μεσημέρι.

Από την περιοχή Al Fahidi:

Σχεδόν όλα κλειστά:

Ο επόμενος προορισμός μας ήταν νότια της πόλης και ονομάζεται Palm Jumeirah. Εκεί είχε πολύ κόσμο, κυρίως τουρίστες, αλλά ήταν όντως αρκετά όμορφα. Είχε και πολλά ξενοδοχεία. Βέβαια από εκεί που βρίσκεσαι, κάτω χαμηλά στους δρόμους, δεν μπορείς να καταλάβεις το σχήμα του φοίνικα που έχει η περιοχή. Με επιχωματώσεις στη θάλασσα και σε διάμετρο πέντε χιλιομέτρων κατασκεύασαν μια πόλη σε σχήμα φοίνικα με ένα μεγάλο πλήρες τόξο να τον περιβάλλει. Αυτό που βλέπεις είναι ωραίες παραλίες και λίγο κόσμο να κολυμπάει. Αναγνωρίζεις και την πολυτέλεια στα ξενοδοχεία. Από κει βγάλαμε πολλές φωτογραφίες την πόλη του Ντουμπάι με τους ουρανοξύστες, που φαινόταν μακριά, αλλά και το ξενοδοχείο Burj al Arab, το οποίο ήταν αρκετά κοντά σε μας, σε ευθεία περίπου 4 χιλιόμετρα.
Από τη διαδρομή μας:

Το Ντουμπάι από μακριά:

Καλό μπάνιο!

Προσέξτε πως έχουν "ντύσει" τη γέφυρα για να φαίνεται όμορφη:

Φεύγοντας από κει είπαμε να πάμε σε αυτό το Burj al Arab, αλλά δυστυχώς δεν επιτρεπόταν να μπεις μέσα για περισσότερες φωτογραφίες, εκτός εάν αγοράσεις εισιτήριο, ώστε να μπεις εκεί για να φας είτε να πιεις καφέ. Εμείς ούτε ρωτήσαμε πόσο έκανε αφού δεν είχαμε χρόνο. Η εποχή τώρα είναι τέτοια που από τις 6 το απόγευμα βραδιάζει και έτσι δεν έχεις ώρα να κάνεις πολλά πράγματα με το φως.

Δεν μας ένοιαζε όμως γιατί αποφασίσαμε να προχωρήσουμε προς το κέντρο της πόλης πηγαίνοντας στο ψηλότερο κτήριο του κόσμου, το Μπουρτζ Χαλίφα και στο Mall που υπάρχει εκεί.

Από το δρόμο:

Απολαύστε το Burj Khalifa:

Πήγαμε στο υπόγειο του Mall για να παρκάρουμε και ψάχνοντας για θέση μισή ώρα δεν βρήκαμε τίποτα και έτσι φύγαμε. Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας. Το πάρκιν που προσπαθήσαμε να αφήσουμε το αυτοκίνητο ήταν τεράστιο και σίγουρα ήταν πάνω από 100 στρέμματα. Χιλιάδες κόσμος έψαχνε να παρκάρει και μπαίνανε τα αυτοκίνητα λες και ήσουν στα διόδια της εθνικής σε μια ομαδική έξοδο από την Αθήνα για τις γιορτές. Επόμενο ήταν να μη βρουν οι άνθρωποι μέρος για πάρκιν.

Στο ξενοδοχείο φτάσαμε στις 18:30 περίπου, οπότε ήταν και πολύ νωρίς για να μην κάνουμε κάτι άλλο. Όμως ο Γιάννης με τη Μαρ δεν ήθελαν να βγουν άλλο έξω και εμείς αποφασίσαμε με την Ντίνα να πάμε μια βόλτα προς το Burj Khalifa.
Στις 7 περίπου βγήκαμε από το ξενοδοχείο ψάχνοντας για ταξί. Ρωτώντας έναν υπάλληλο του ξενοδοχείου, μας είπε ότι μπορούσαμε να πάρουμε ένα ταξί από εκεί και ζητούσε 40 Dirham (περίπου 11 ευρώ). Όμως εμείς πήγαμε λίγο πιο κάτω και πήραμε ένα από το δρόμο και δεν μας κόστισε ούτε 15 Dirham μέχρι να φτάσουμε στο κέντρο της πόλης. Πήγαμε στο Μπουρτζ Χαλίφα για να θαυμάσουμε την περιοχή γύρω από αυτό γιατί μέσα δεν μπήκαμε. Πιο πολύ να δούμε τα σιντριβάνια και το φωτισμό του κτηρίου, που ήταν καταπληκτικά. Αφού είδαμε δυο-τρεις φορές τον χορό των νερών στο τεράστιο σιντριβάνι, ο οποίος γίνεται για 3 λεπτά κάθε μισή ώρα και τους φωτισμούς του τεράστιου κτιρίου, πήγαμε στο Mall να κάνουμε μία μικρή βόλτα. Όχι για ψώνια αλλά μόνο για να το δούμε. Στις 22:00 πήραμε ένα άλλο ταξί και επιστρέψαμε στο δωμάτιό μας για να ξεκουραστούμε και να ετοιμαστούμε για την αυριανή αναχώρηση προς το Ομάν με το αεροπλάνο.

Οι ξετρελαμένοι θεατές εν δράσει με τα κινητά τους:

Και από το Mall μια φωτογραφία:

 

[travelbreak]

Ήμουν λίγο αρνητικός με τις μεγάλες πόλεις Ντουμπάι και Αμπού Ντάμπι και είναι λίγο άδικο. Καμιά φορά θέλουμε να χαλαρώσουμε λίγο, να νιώσουμε μια νωθρότητα και να πιούμε ένα καφέ χωρίς να σκεφτόμαστε ότι χάνουμε την ώρα μας. Έτσι κάνω στις παραλίες της Ελλάδας το καλοκαίρι. Γιατί όχι και στα Εμιράτα; Ήταν σαν καλοκαίρι.

Επίσης ταξιδεύουν άνθρωποι με τα παιδιά τους ή πάνε να ξεκουραστούν ή πάνε κάπου κυρίως για να δουν φίλους εκεί. Τότε ναι, θα έχουν ένα διαφορετικό τρόπο αντιμετώπισης τέτοιων πόλεων. Κι εγώ συχνά το σκέφτομαι, ότι δηλαδή καλά θα ήταν να αφιέρωνα το 20% από το χρόνο μου σε χαλαρότητα. Δε μπορώ όμως. Κάτι μέσα μου δε με αφήνει. Και παραπάνω μέρες να είχα πάλι θα έτρεχα σε άλλα μέρη των Εμιράτων που δεν είδα. Και είναι αλήθεια ότι η άποψή μας για τη χώρα είναι μόνο από όσα είδαμε στις δυο πόλεις. Την ύπαιθρο δεν την είδαμε καθόλου. Όμως ο σκοπός του ταξιδιού μας ήταν το Ομάν και εκεί είδαμε όσο περισσότερα μπορούσαμε και με μεγάλη ποικιλία. Τα Εμιράτα ήταν ένα μικρό μπόνους στο ταξίδι μας.

Ακολουθεί ένα βίντεο που ετοιμάσαμε για τις δυο πόλεις των Εμιράτων.

 

[travelbreak]

Πρώτη μέρα στο Ομάν

Έφτασε και η άγια μέρα που θα φεύγαμε από την πολύβουη πόλη του Ντουμπάι και θα πηγαίναμε στο ήσυχο Ομάν. Το περίμενα πως και πως! Αλλά λες και ήθελε ακόμα λίγο να μας βασανίσει αυτή η πόλη και μέχρι να βρούμε το σημείο που θα αφήναμε το αυτοκίνητο στο αεροδρόμιο κάναμε τρεις κύκλους και ρωτήσαμε 4-5 ανθρώπους. Αφού τέλειωσε το ταξίδι είδα στα χαρτιά που μου είχαν δώσει όταν το παραλάβαμε ότι σε μια σελίδα παρείχαν λεπτομερείς οδηγίες για την επιστροφή. Λίγες μέρες αργότερα, όταν επιστρέφαμε το αυτοκίνητο στο αεροδρόμιο της Μασκάτ, αφού κάναμε ένα κύκλο θυμήθηκα ότι στο γραφείο μου το είχαν πει ότι έχουν οδηγίες για την επιστροφή και τις ακολουθήσαμε. Χωρίς αυτές ακόμα θα ψάχναμε να βρούμε το σημείο για το drop off. Στα περισσότερα αεροδρόμια έχει επιγραφές που σε οδηγούν στο σημείο Car rentals return. Εδώ τίποτα.

Αφού αφήσαμε το αυτοκίνητο στο Ντουμπάι, στον τερματικό σταθμό 1, ρωτάμε για τον 2, από όπου είχαμε αναχώρηση. Αμ δε! Πάρτε ταξί μας λένε για να πάτε. Τι να κάνουμε. Ευτυχώς είχαμε κρατήσει ντιράμ για την επιστροφή μας στο Ντουμπάι και σκάσαμε 41 από δαύτα, δηλαδή 12 ευρώ. Μόνο η σημαία ήταν 25, δέκα φορές παραπάνω από την κανονική που έχουν, εκτός αεροδρομίου. Στην Europcar δεν είπαμε τίποτα για την κλίση στο Αμπού Ντάμπι, και σε λίγες μέρες είδα τη χρέωση στην κάρτα μου. Μια χαρά. Επειδή αναφέρθηκα στις ενοικιάσεις αυτοκινήτων, σημειώνω ότι στα ταξίδια συνήθως κλίνω τα αυτοκίνητα μέσω της εταιρίας rentalcars και κατά την παραλαβή συμπληρώνω δεύτερο οδηγό και πλήρη κάλυψη.

Εδώ, για το μέρος του ταξιδιού στο Ομάν, θέλω να αφιερώσω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον συμφορουμίτη @babaduma , που είχαμε πολλές φορές επικοινωνία για να έχω τις σωστές οδηγίες σε ορισμένα θέματα της επίσκεψης στη χώρα αυτή.

Το μεσημέρι φτάσαμε στην πρωτεύουσα του Ομάν, στην Μασκάτ, στο καινούργιο αεροδρόμιο. Και ενώ είχα προετοιμαστεί ώστε να μην πληρώσουμε βίζα, τελικά την πατήσαμε διότι ήθελε μία επιπλέον σφραγίδα από το αεροδρόμιο του Ντουμπάι. Για να διευκρινίσω την κατάσταση, στο Ομάν χρειάζεται βίζα από τους Έλληνες επισκέπτες. Όμως αν έχουν επισκεφθεί προηγουμένως το Ντουμπάι και εκεί πουν ότι θέλουν να έρθουν μετά από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα στο Ομάν, τους βάζουν μία επιπλέον σφραγίδα για να μπορέσουν να κάνουν την επίσκεψη δωρεάν, χωρίς βίζα. Εμείς το γνωρίζαμε και όταν φτάσαμε στο αεροδρόμιο του Ντουμπάι τους ζητήσαμε να το κάνουν και εκείνοι μας είπαν: Βεβαίως, όμως δεν το έκαναν και έτσι πληρώσαμε σαν βλάκες άλλα 15 ευρώ ο καθένας για την βίζα. Αυτό βέβαια προκάλεσε μία μεγαλούτσικη καθυστέρηση πάνω από μισή ώρα μέχρι να ολοκληρώσουμε τις διαδικασίες και πήγαμε καθυστερημένοι να παραλάβουμε το αυτοκίνητο. Όπως μας είπε εκ των υστέρων ο αγαπητός @taver , πρέπει στο Ντουμπάι να επιμείνετε γιατί οι υπάλληλοι όση καλή θέληση και να έχουν δε βοηθάνε με τις γνώσεις τους.

Για να βλέπετε δρόμους που έχουν στο Ομάν!

Εννοείται ότι επί το΄που στο αεροδρόμιο της Μασκάτ πήραμε το αυτοκίνητο που είχαμε κλείσει. Ήταν ένα καταπληκτικό Mitsubishi Outlander στο οποίο πληρώσαμε και περίπου 220 ευρώ για να έχουμε πλήρη κάλυψη και δεύτερο οδηγό όλες αυτές τις 9 μέρες που θα το χρησιμοποιούσαμε. Έτσι μας ήρθε περίπου 100 ευρώ η κάθε μέρα ενοικίασης αφού είχα πληρώσει και άλλα 700 ευρώ από την Αθήνα. Τελικά μας ήρθε ακριβότερα γιατί δώσαμε άλλα 200 ευρώ, αφού στην τιμή αυτή περιλαμβάνονταν μόλις 250 χιλιόμετρα ημερησίως. Αυτό σημαίνει ότι για εννιά μέρες έπρεπε να μην ξεπεράσουμε τα 2250 χλμ, αλλά εμείς φτάσαμε τα 4000 χλμ. Σιγά μην κάνουμε πίσω! Πήγαμε Σαλαλά και γυρίσαμε και μόνο η διαδρομή είναι 2000 χιλιόμετρα.

Μετά τις διατυπώσεις έβαλα τον Γιάννη στο τιμόνι και εγώ με το GPS τον οδηγούσα στην κατεύθυνση για την πόλη Σουρ, απόσταση 200 χλμ.

Στην αρχή η διαδρομή έξω από τα περίχωρα της πρωτεύουσας, ήταν καταπληκτική, με βραχώδη μέρη και ψηλά βουνά στο βάθος και σχεδόν κανένα δέντρο. Όμως προχωρούσαμε σχετικά γρήγορα γιατί ο δρόμος ήταν καλός και δεν είχαμε πολύ χρόνο. Εννοώ ότι δεν κάναμε στάση ούτε για φωτογραφία. Θέλαμε να επισκεφτούμε μία τουλάχιστον από τις κοιλάδες, τα Wadi.

Κάναμε μόνο μία στάση για να δούμε ένα συγκεκριμένο μέρος που είδαμε πολλά αυτοκίνητα σταματημένα. Δεν την είχαμε στο πρόγραμμα αλλά με τόσο κόσμο μαζεμένο δεν είχαμε αμφιβολία ότι θα ήταν κάτι καλό. Και πέσαμε διάνα! Από τότε το έχουμε δει αυτό το μέρος αρκετές φορές στην τηλεόραση. Ήταν μία μεγάλη στρογγυλή σκαμμένη σε βάθος αρκετών μέτρων λίμνη, με διάμετρο περίπου 50 μέτρα και πολύς κόσμος στο νερό έκανε μπάνιο και βουτιές. Ήταν ένα όμορφο μέρος και για μας πρωτόγνωρο. Και το όνομα αυτού: Bimmah Sinkhole. Αν πάτε μην το χάσετε, όπως παρ’ ολίγο εμείς.

Προσέξτε το τύπο με το κόκκινο μαγιό που πέφτει:

Και σε ένα δευτερόλεπτο:

Η επόμενη στάση μας ήταν το Wadi Shab. Εκεί θέλαμε να κάνουμε κανονική επίσκεψη γιατί είναι διάσημο και όμορφο. Έπρεπε όμως να έχουμε στη διάθεση μας τουλάχιστον τρεις ώρες και εμείς δεν είχαμε ούτε τις δυο. Έτσι αποφασίσαμε να μην κάνουμε τη διαδρομή, η οποία είχε μία μικρή βαρκάδα και μετά αρκετό περπάτημα και πολύ πιθανόν και μπάνιο στο τέλος. Θα το κάναμε την επόμενη μέρα το πρωί, αφού επιστρέψαμε πίσω γύρω στα 50 χιλιόμετρα. Ευτυχώς η διαδρομή είναι πολύ καλή και ο δρόμος γρήγορος. Μια μικρή βόλτα όμως την κάναμε εκεί καθώς και στο διπλανό χωριό.

Επίσης έχει εκεί κοντά και το Wadi Tiwi, το οποίο και αυτό κάναμε την επομένη μέρα, αφού με λίγη βόλτα που προλάβαμε να κάνουμε είδαμε ότι ήταν πανέμορφο. Έτσι μερικά πράγματα που θέλαμε να κάνουμε αυτή τη μέρα τα είχαμε αφήσει για την επομένη και δεν ξέραμε τι θα γινόταν με τα της επομένης.

Λίγο πριν φτάσουμε στην πόλη που θα μέναμε, τη Sur, σταματήσαμε σε ένα σούπερ μάρκετ να ψωνίσουμε φαγώσιμα και φυσικά και νερό, από το οποίο είχαμε ξεμείνει. Φτάσαμε στο ξενοδοχείο και τα δωμάτια ήταν τεράστια. Όμως σαν ξενοδοχείο δεν λέει και πολλά πράγματα. Για φαγητό με την Ντίνα φάγαμε ένα κοτόπουλο που ψωνίσαμε στο σούπερ μάρκετ. Ήταν ψητό και μπορώ να πω αρκετά νόστιμο, αφού στο δωμάτιο είχε και φούρνο μικροκυμάτων και το ζεστάναμε.

Το ξενοδοχείο εδώ το διαχειρίζονταν Ινδοί, όπως και τα περισσότερα από τα ξενοδοχεία, για να μην πω όλα, που πήγαμε. Οι ντόπιοι είναι σε κυριλέ δουλειές.

Αφού φάγαμε και ξεκουραστήκαμε λίγο, μόνο εγώ με τον Γιάννη, περίπου στις 20:30 πήγαμε για μία βόλτα μέχρι τις 10 το βράδυ στην πόλη. Εμένα γενικά μου άρεσε αν και δεν είχαμε πολλά πράγματα να κάνουμε γιατί υπήρχε μία ερημιά. Η θερμοκρασία ήταν πάρα πολύ όμορφη και ο καιρός γλυκός. Με ένα κοντομάνικο ήσουνα μία χαρά και κάναμε έτσι αρκετή βόλτα. Ιδιαίτερα μου άρεσε η βόλτα στα μαγαζιά της πόλης που ήταν πάρα πολύ όμορφα και μικρά και δεν είχαν καμία σχέση με τα καταστήματα του Dubai που κυρίως βρίσκονται σε Mall, αλλά ούτε και με εκείνα τα τελείως φτιαχτά που βρίσκονται σε ορισμένα σουκ. Αργότερα βέβαια είδαμε και καλύτερα.

Σε αυτό το ταξίδι δεν είχαμε jet lag, διότι η διαφορά των ωρών είναι μόλις δύο. Απλά το πρωί που σηκωνόμαστε μας φαίνεται ότι ξυπνάμε πάρα πολύ πρωί και ας έχουμε κοιμηθεί και 7 ώρες ολόκληρες. Η πρώτη μέρα στη χώρα, αν και είδαμε λίγα μας άρεσε και ήμασταν σίγουροι ότι η συνέχεια θα ήταν ακόμα καλύτερη.

 

[taver]

Όπως μας είπε εκ των υστέρων ο αγαπητός @taver , πρέπει στο Ντουμπάι να επιμείνετε γιατί οι υπάλληλοι όση καλή θέληση και να έχουν δε βοηθάνε με τις γνώσεις τους.

Και εκ των προτέρων:
https://www.travelstories.gr/community/threads/Ομαν.60069/page-2#post-721232

Και χαιρετίσματα από το μέρος που συζητάγαμε στη συνάντηση...

 

[travelbreak]

Και εκ των προτέρων:
https://www.travelstories.gr/community/threads/Ομαν.60069/page-2#post-721232

Και χαιρετίσματα από το μέρος που συζητάγαμε στη συνάντηση...

Ευχαριστώ για τα χαιρετίσματα από την πατρίδα.
Όσον αφορά στο «εκ των προτέρων», ας σε πρόσεχα!

 

[travelbreak]

Τα περίφημα Wadi. Από τη Sur στη Nizwa

Η επόμενη μέρα ήταν από τις δύσκολες, όσον αφορά στο να βγει το πρόγραμμα. Όπως έλεγα και πριν έπρεπε να επιστρέψουμε στην περιοχή των γουάντι, να τα επισκεφτούμε και να καταλήξουμε στην πόλη Νίζουα. Στο δρόμο για εκεί είχαμε και άλλα να δούμε. Ο συντομότερος χρονικά δρόμος από τα Wadi που θα ήμασταν για τη Νίζουα είναι μέσω Μασκάτ. Όμως εμείς θα πηγαίναμε από πιο επαρχιακούς δρόμους για να δούμε και κάποια άλλα σημεία, ευτυχώς όχι πολλά. Λίγο μετά τη Σουρ έχει το Ras al Jinz (Al Hadd) με τις θαλάσσιες χελώνες που βγαίνουν το βράδυ και γεννούν στην κατάλευκη αμμουδιά. Αυτό έτσι κι αλλιώς το χάσαμε αλλά δεν είναι και πολύ εύκολο να τις δεις, ειδικά αυτή την περίοδο.

Φυσικά όμως δε θέλαμε να φύγουμε από τη Σουρ χωρίς να δούμε την πόλη. Πρωί-πρωί πήγαμε σε ένα υπαίθριο μουσείο πλοίων, στο καρνάγιο και γενικά στην παραλία για λίγη ώρα. Είδαμε όμορφες εικόνες από πλοία που επισκευάζονταν και πύργους στους γύρω λόφους. Οι πύργοι στο Ομάν είναι κάτι πολύ συνηθισμένο και πάντα τους φωτογραφίζεις γιατί είναι όμορφα στημένοι.

Μετά πήγαμε προς Μασκάτ και στα εξήντα χιλιόμετρα παρκάραμε για να επισκεφτούμε το wadi Al shab. Πήραμε βαρκούλα για εκατό μέτρα να πάμε απέναντι στο ποτάμι και μετά σε πενήντα λεπτά περπατώντας στο φαράγγι φτάσαμε στο μέρος με τα νερά. Εγώ έκανα και ένα μικρό μπάνιο, αφού πολύς κόσμος κολυμπούσε στα καθαρά πιστεύω νερά του ποταμιού. Μας είχαν πει ότι μπορούμε να κολυμπήσουμε για αρκετή ώρα μέχρι ένα μικρό καταρράκτη. Όμως δεν ήθελα να έχω τους υπόλοιπους της παρέας να περιμένουν. Άλλωστε είπαμε ότι βιαζόμαστε. Για την ομορφιά του φαραγγιού δεν έχω λόγια! Νομίζω αν δεν πας εκεί δε μπορείς να πεις ότι είδες το Ομάν. Τελεία.

Τρομάρα μου!

Μετά πήγαμε στο Wadi Tiwi όπου με το αμάξι φτάσαμε σε ένα σημείο, που όμως είχε λίγο χώρο για πάρκινγκ και φύγαμε. Σίγουρα αν περπατούσαμε έστω και λίγο θα βλέπαμε σίγουρα ωραίο θέαμα και εκεί. Όμως στη διαδρομή είχαμε δει όμορφο τοπίο. Η αλήθεια είναι ότι είχε σχεδόν φτάσει το μεσημέρι και η διαδρομή είχε αρκετά αυτοκίνητα και ο δρόμος ήταν πολύ στενός. Ένας μέτριος οδηγός δύσκολα θα φύγει χωρίς γρατζουνιές.

Μετά έπρεπε να πάμε στη Νίζουα. Πήγαμε από τη Σουρ ξανά και κόψαμε δεξιά. Είπα ότι το κάναμε για να δούμε καλύτερη διαδρομή. Στο δρόμο επισκεφτήκαμε το Wadi Bani Khaled. Μάλλον δεν φτάσαμε μέχρι το τέλος, γιατί παρακάτω είδαμε άλλη ταμπέλα που πήγαινε στο ίδιο μέρος από άλλο δρόμο και από εκεί είχε πολλά αυτοκίνητα που επέστρεφαν. Ήταν όμως αργά και γι αυτό δεν μπορούσαμε να κάνουμε όλη τη διαδρομή. Όμως το θέαμα με βράχια και βουνά ήταν απίθανο. Ίσως τα πιο όμορφα χρώματα σε βουνά που έχω δει ποτέ.Θα το δείτε και με το όνομα Wadi Bani Khalid αντί για το Khaled. Το θέμα είναι να πάρεις τη σωστή διασταύρωση, που είναι εκείνη που παίρνουν οι τυχεροί. Εμείς βέβαια είδαμε το θέαμα των βουνών και μάλλον νομίζω πως είχαμε την τύχη με το μέρος μας, αφού γουάντι είδαμε κι άλλα.Τέτοια βουνά όχι. Θαυμάστε τα παρακάτω:

Να και το τέλος του δρόμου. Αναγκαστική επιστροφή. Άλλωστε νυχτώνει:

Πήραμε το δρόμο για Νίζουα (άλλοι τη λένε Νάζουα) και πια είχε βραδιάσει. Ταμπέλες δεν είχε ή δεν τις προσέξαμε και όπως είχαμε πάρει το δρόμο (με το ωραίο όριο των 120 χλμ/ώρα) θα πηγαίναμε μέσω Μασκάτ. Ευτυχώς σταματήσαμε για τρόφιμα σε ένα μαγαζί και μου ήρθε να ρωτήσω για το δρόμο. Οι άνθρωποι μου είπαν ότι ακριβώς εκεί έπρεπε να στρίψουμε για να φτάσουμε το συντομότερο. Ήταν μια δύσκολη διαδρομή λόγω του σκότους, αλλά όλα πήγαν καλά.

Φτάσαμε στις εννιά και με ταλαιπωρία βρήκαμε το διαμέρισμα που θα μέναμε. Μιλάμε για μεγάλη νίλα. Από το αεροδρόμιο της Μασκάτ είχα αγοράσει μια κάρτα SIM με πέντε ρεάλ, δηλαδή 12 ευρώ. Η κάρτα λοιπόν αυτή είχε 50 λεπτά δωρεάν ομιλίας προς όλους, ακόμα και για το εξωτερικό, 50 SMS και 3000 MB ίντερνετ. Εγώ την πρώτη μέρα χρησιμοποίησα λίγα ΜΒ και από τότε δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Τώρα στη Νίζουα που τη χρειαζόμουν δεν μπορούσα να επικοινωνήσω με τον ιδιοκτήτη, ο οποίος ήταν εκεί μόνο μια ώρα το απόγευμα. Από Ελλάδα μου είχε πει να του τηλεφωνήσω όταν φτάσω το βράδυ. Εγώ όμως τηλέφωνο δεν είχα και δε θα είχα ποτέ ξανά, μέχρι το τέλος του ταξιδιού μας.

Ο πλοηγός μας είχε μπερδέψει (αυτός καλά τα έδειχνε) και δε βρίσκαμε το διαμέρισμα, οπότε βγήκαμε στους δρόμους με τα πόδια εγώ και ο Γιάννης να το βρούμε. Ξέραμε ότι βρισκόμασταν δίπλα, αλλά θέλαμε να πάρουμε και τηλέφωνο. Μπαίνουμε σε ένα μαγαζί, την ώρα που έκλεινε και παρακαλέσαμε τον ιδιοκτήτη να πάρει τηλέφωνο για πάρτι μας. Μην τα πολυλογώ, ο άνθρωπος μίλησε με τον ιδιοκτήτη και μας οδήγησε ο ίδιος στο διαμέρισμα (που ήταν εκεί κοντά) και μας έδωσε το κλειδί που ήταν κρυμμένο στην πόρτα. Την επόμενη μέρα, όταν ήμασταν στο δρόμο για τη Σαλαλά, με παίρνει τηλέφωνο ο ιδιοκτήτης (του είχα στείλει το νούμερο του τηλεφώνου μας με mail και ευτυχώς μπορούσα και δεχόμουν κλείσεις) και μου ζητούσε τα λεφτά του διαμερίσματος. Του είπα ότι θα του τα δώσω όλα μαζί σε λίγες μέρες, αφού θα μέναμε άλλες δυο βραδιές επιστρέφοντας από τη Σαλαλά. Όταν φεύγαμε την δεύτερη φορά πήγαμε ξανά στον ίδιο καταστηματάρχη και τηλεφώνησε ξανά στον ιδιοκτήτη και τελικά αφήσαμε σε εκείνον τα χρήματα. Ωραία να τα λες αλλά τότε είχαμε το άγχος με την πληρωμή και ο ιδιοκτήτης μας έλεγε ότι δεν μπορεί να τα τραβήξει από την πιστωτική κάρτα. Αφήσαμε τα χρήματα και σε έναν ξένο άνθρωπο, αλλά καταλάβαμε ότι στο Ομάν οι άνθρωποι ακόμα είναι απλοί και καλοί.

Το βράδυ ψάχναμε για φαγητό και βενζίνη με το Γιάννη και τη Ρίτα. Μόνο βενζίνη βρήκαμε, αφού θέλαμε να είμαστε γεμάτοι για το ταξίδι στη Σαλαλά. Μόνο εγώ είμαι ψύχραιμος με το θέμα της βενζίνης. Όλοι φοβούνται πως δε θα βρούμε βενζινάδικο. Δύσκολο, αφού εδώ τα περισσότερα είναι ανοιχτά 24 ώρες. Η βενζίνη κοστίζει λίγο πάνω από μισό ευρώ το λίτρο.