Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα Μπαχρέιν Ομάν ΟΜΑΝ, Ντουμπάι και Μπαχρέιν, αν είσαι τυχερός

[travelbreak]

Βόλτες στο Μπαχρέιν και επιστροφή

Αρχίζει η μέρα γνωριμίας μας με το μικρό Μπαχρέιν.
Πρωί-πρωί, γύρω στις 8:00, ήμασταν στο γραφείο της Budget, το οποίο μου έκανε εντύπωση γιατί άνοιξε με καθυστέρηση 10 λεπτών. Κανονίσαμε να πάρουμε ένα αυτοκίνητο, το οποίο ήταν Nissan Sunny και πληρώσαμε περίπου 45 ευρώ για να το έχουμε όλη τη μέρα με πλήρη κάλυψη. Είμαι σίγουρος ότι αν το κλείναμε από το internet δεν θα μας κόστιζε πάνω από 30 ευρώ, αλλά δυστυχώς δεν μπορούσα να το κάνω με παραλαβή από το συγκεκριμένο κατάστημα, το οποίο ήταν και το μοναδικό που ήταν κοντά σε μας, δηλαδή σε απόσταση να πας με τα πόδια. Να πω ότι το κόστος για το αυτοκίνητο που ανέφερα αφορούσε μέχρι 120 χιλιόμετρα απόσταση. Αλλά εμείς τελικά κάναμε 33 χιλιόμετρα παραπάνω. Και για βενζίνη επίσης πληρώσαμε άλλα 10 ευρώ και το συνολικό κόστος μας έφτασε περίπου στα 65 ευρώ.Όμως δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Λευτά υπάρχουν.

Στο αυτοκίνητο μπήκαμε περίπου στις 8:30 και ήμασταν έτοιμοι να κατακτήσουμε το «τεράστιο» Μπαχρέιν. Κάναμε βόλτες όλη μέρα μέχρι τις 18:00 το απόγευμα, που το αυτοκίνητο το πήγαμε στο ξενοδοχείο και από εκεί ήρθε το βράδυ ο υπάλληλος για να το παραλάβει.

Από τα ωραιότερα κτήρια της Μανάμα:

Κάναμε αρκετές βόλτες στην περιοχή της πόλης, αλλά και εκτός, στο νησί του Μπαχρέιν, όπως επίσης πήγαμε και σε μερικά άλλα νησάκια οδικώς (τα έχουν συνδέσει με μπαζώματα).

Ξεκινήσαμε πρώτα απ’ όλα να πάμε να δούμε το κάστρο Bahrai Fort. Όντως ήταν πάρα πολύ ωραίο και βρισκόταν λίγο έξω από την πόλη. Μέχρι να φτάσουμε εκεί περάσαμε από γειτονιές που δεν είχαν καμία σχέση με τη μεγαλούπολη Μανάμα, που είναι η πρωτεύουσα του Μπαχρέιν. Το κάστρο αυτό ήταν κοντά στη θάλασσα και είχε και κάποιες άλλες αρχαιότητες εκεί γύρω. Το κάστρο ήταν πανέμορφο και περιηγηθήκαμε, και δεν είχε εισιτήριο για να μπούμε μέσα.

Φύγαμε από κει και αρχίσαμε να περιφερόμαστε στο κεντρικό και νότιο νησί. Βάζαμε στον πλοηγό κάποια σημεία ενδιαφέροντος, που είχαμε βρει στο διαδίκτυο, αλλά δυστυχώς στα περισσότερα δεν μπορούσε το maps.me να μας πάει. Δεν είχαμε και ίντερνετ. Τέλος πάντων κρίναμε από μόνοι μας που θα μπορούσαμε να πάμε και συνήθως προτιμούσαμε να βρούμε κάποιες παραλιακές πόλεις ή χωριά για να δούμε το μέρος. Από όλα αυτά το μόνο που είχε κάποιο ενδιαφέρον ήταν η περιοχή της ερήμου, που είχε τις πετρελαιοπηγές. Από την άποψη δηλαδή ότι είδαμε τις πετρελαιοπηγές, αυτό μας άρεσε.

Εκεί γύρω υπήρχαν και εκατοντάδες τεράστιες σκηνές που πιστεύουμε ότι είναι για τους εργαζόμενους στην περιοχή, οι οποίοι φυσικά είναι από το Μπαγκλαντές, το Πακιστάν και την Ινδία.
Σε αυτές τις σκηνές μένουν οι μετανάστες (πιστεύω):

Βέβαια συναντήσαμε και ένα πολύ μεγάλο μποτιλιάρισμα στο δρόμο και για να το αποφύγουμε, αφού βέβαια το αντέξαμε για μισή ώρα περίπου, μπήκαμε σε μία πόλη που και εκείνη φυσικά δεν είχε κανένα ενδιαφέρον.

Κατόπιν θελήσαμε να πάμε σε μία μεγάλη γέφυρα (την είδαμε σε ένα χάρτη της μικρής χώρας, αλλά και από μακριά φαινόταν να δεσπόζει στον ορίζοντα) που οδηγούσε σε ένα από τα νησιά του Μπαχρέιν, αλλά ανακαλύψαμε ότι είχε διόδια. Σταματάω το αυτοκίνητο στην άκρη και πηγαίνω και ρωτάω στα διόδια αν μπορούμε να τα πληρώσουμε με κάρτα, αλλά μας είπαν ότι δεν μπορούμε, οπότε έπρεπε να επιστρέψουμε πίσω. Ευτυχώς είχαν μία πύλη από την οποία έβγαινες και σε έστελναν κατευθείαν προς τα πίσω με κάποιους δρόμους που υπήρχαν. Μετρητά δεν είχαμε, αν και είχαμε αλλάξει στο αεροδρόμιο κάτι λίγα, γιατί τα δώσαμε όλα στην ενοικίαση του αυτοκινήτου, να μη μας μείνουν.

Τελικά σε αυτό το νησάκι δεν πήγαμε, ούτε και περάσαμε τη γέφυρα. Προχωρήσαμε για αλλού, αλλά όπως είπα ο πλοηγός δε μας πήγαινε και στα καλύτερα μέρη. Είχαμε σημειώσει αυτά που θέλαμε να δούμε αλλά πήγαμε σε ελάχιστα. Κι αυτά που δεν είδαμε δε νομίζω ότι ήταν κάτι ιδιαίτερο. Κάπου θέλαμε να πάμε και ο πλοηγός μας πήγαινε από κάτι χωματόδρομους, που είχε και κάποια απαγορευτικά αφού ήταν στρατιωτική περιοχή εκεί στην έρημο. Μετά την απογοήτευση που νιώσαμε πηγαίνοντας στους χωματόδρομους, ανάμεσα στις πετρελαιοπηγές, αποφασίσαμε να γυρίσουμε στην Μανάμα για να δούμε κάποια άλλα ενδιαφέροντα σημεία.

Πήγαμε πρώτα στο μεγάλο τζαμί, όπου δεν καθίσαμε πολύ γιατί έπρεπε να περιμένουμε έναν ξεναγό. Μάζευαν τον κόσμο για να του κάνουν ξενάγηση, αφού πρώτα σταματούσαν την προσευχή τους οι ντόπιοι. Ωραίο πάντως ήταν και πρόλαβα να τραβήξω μια φωτογραφία τους προσευχόμενους, πριν με πετάξουν έξω.

Στις τουαλέτες τεράστιος χώρος για πλύσιμο ποδιών και χεριών:

Μετά πήγαμε στο κάστρο που είναι δίπλα στο αεροδρόμιο, το Arab Fort, του 15ου αιώνα. Εκεί ήταν πολύ όμορφη η βόλτα, γιατί βλέπαμε στο βάθος τους ουρανοξύστες, οι οποίοι τελικά στο Μπαχρέιν είναι πάρα πολλοί, ενώ αρχικά νόμιζα ότι ήταν λίγοι, γιατί δεν τους έβλεπα όλους από την περιοχή του ξενοδοχείου μας.

Μετά το Arab Fort, επιστρέφοντας για το ξενοδοχείο, σταματήσαμε σε μία περιοχή που είχαμε καλή θέα προς την πόλη και από σχετικά κοντά. Ήταν δίπλα στο νησάκι στο οποίο βρίσκεται το ξενοδοχείο Four Seasons, το οποίο είναι αρκετά ιδιαίτερο, όπως και όλοι πλέον οι ουρανοξύστες. Εννοώ κτίρια που έχουν πάνω από 30-40 ορόφους. Γίνονται πλέον με ιδιαίτερη αρχιτεκτονική μορφή. Προσπαθούν να δώσουν περίεργα σχήματα στη μορφή του κτιρίου και δίνουν μεγάλη σημασία στον φωτισμό ο οποίος υπάρχει το βράδυ και τα παιχνίδια τα οποία μπορεί να κάνει με τα φώτα το εξωτερικό μέρος του κτιρίου.

Άλλο εμβληματικό κτήριο:

Στις 19:00 πήγαμε για (δωρεάν) φαγητό στο ξενοδοχείο, το οποίο πραγματικά το ευχαριστηθήκαμε αυτή τη φορά, γιατί ήταν πολύ νόστιμο κοτόπουλο με μπάμιες. Είχε και ωραία κεφτεδάκια.

Φυσικά μετά το φαγητό πήγαμε πάλι μία βόλτα. Πήγαμε και προς το εμπορικό κέντρο της πόλης, που δεν είχαμε δει καθόλου. Απείχε μόλις ένα χιλιόμετρο από το ξενοδοχείο και εκεί είχε πολλά μικρά μαγαζιά μεταναστών. Ούτε εκεί είχε κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Έπρεπε να βιαστούμε γιατί είχα ραντεβού με τον Ινδό της Βudget, να παραλάβει το αυτοκίνητο από το ξενοδοχείο στις δέκα. Δεν μπορούσε νωρίτερα γιατί πήγαινε για προσευχή από τις πέντε και μισή μέχρι τότε. Βασικά είχε ασπαστεί το χριστιανισμό από ινδουιστής που ήταν και ασχολιόταν πολύ. Το θέμα είναι δικό του, αλλά εγώ τελικά τον περίμενα μέχρι τις έντεκα μέχρι να τελειώσει την προσευχή και να έρθει. Ας είναι.

Από όσο είδαμε το Μπαχρέιν, δε λέει πολλά. Αν μέναμε άλλη μια μέρα δε θα είχαμε τίποτα να κάνουμε.
Εδώ η θερμοκρασία ήταν κατά τι χαμηλότερη από το Ντουμπάι.
Ημέρα Τετάρτη. Πρωί, και όλη η παρέα είναι στο αεροδρόμιο για την αναχώρηση για Αθήνα. Από τις 6:00 που φύγαμε από το ξενοδοχείο μέσα σε 30 λεπτά είχαμε φτάσει, είχαμε κάνει το check-in και είχαμε περάσει και όλες τις πύλες για να μπούμε στις αναχωρήσεις και να είμαστε στην πύλη μας. Πάρα πολύ γρήγορα αφού, φυσικά, τέτοια ώρα το πρωί δεν είχε καθόλου κόσμο και η πτήση μας ήταν στις 9:35.

Θα επανέλθω με μια σύνοψη του ταξιδιού μας.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 14
• 15
• 16
• 17

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 16 of 17

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[travelbreak]

Ας ξεκινήσει επί τέλους αυτή η ιστορία για το ταξίδι μας!

Τον περασμένο Σεπτέμβριο σκεφτόμασταν που να πηγαίναμε τα Χριστούγεννα. Η Μαρ έριξε την ιδέα του Ομάν και έγινε αμέσως δεκτή.

Το σκεφτόμουν κάποτε το Ομάν και είχα ακούσει καλά λόγια, αλλά ποτέ δεν είχε πέσει στα σοβαρά στο τραπέζι που ρίχνουμε τις ιδέες. Είχαμε άλλες προτεραιότητες. Στην Αραβική Χερσόνησο δεν έχουμε ξαναπάει, αν και έχουμε επισκεφτεί αρκετές αραβικές χώρες. Περιμέναμε σε αυτό το ταξίδι να δούμε ερήμους με καμήλες και οάσεις. Διαβάζοντας όμως για τα ενδιαφέροντα που έχει η χώρα, ανακαλύψαμε ότι έχει πολύ πιο ενδιαφέροντα μέρη: τα γουάντι, wadi. Είναι μικρές κοιλάδες που έχουν ένα ποτάμι με νερό ή όχι. Πολλές φορές, και είναι οι καλύτερες περιπτώσεις, στην κοιλάδα υπάρχουν φοίνικες και άλλη βλάστηση, ακόμα και καλλιέργειες. Ακόμα πιο καλή είναι η περίπτωση να υπάρχουν φαράγγια, που πιστεύω αν ήταν στην Αμερική θα τα ξέραμε όλα από τις ταινίες που θα είχαν γυριστεί εκεί. Τα απολαύσαμε.
Η κοιλάδα που βλέπετε αριστερά στη φωτογραφία είναι ένα wadi:

Από τις αρχές Οκτωβρίου κλείστηκαν όλα: αεροπορικά, αυτοκίνητα και ξενοδοχεία.

Πρώτα από όλα το αεροπορικό. Σκεφτήκαμε να μείνουμε και λίγο στο Ντουμπάι από περιέργεια περισσότερο, οπότε η πτήση μας ήταν για εκεί. Θα μέναμε τρεις βραδιές, για να έχουμε και μια μέρα χρόνο να επισκεφτούμε το Αμπού Ντάμπι.

Αρχικά θέλαμε να νοικιάσουμε αυτοκίνητο στο Ντουμπάι και να πάμε οδικώς στο Ομάν και να επιστρέψουμε ξανά στο Ντουμπάι. Με αυτή τη σκέψη κλείσαμε τα αεροπορικά για δώδεκα διανυκτερεύσεις. Όταν όμως μας ήρθε η ιδέα να πάμε στη Σαλαλά, που βρίσκεται στο νότιο Ομάν, φάνηκαν λίγες. Και το χειρότερο ήταν ότι από το Ντουμπάι, οι λίγες εταιρίες που νοίκιαζαν αυτοκίνητο και σου επέτρεπαν να το πας στο Ομάν, δε σου εξασφάλιζαν την κάλυψη για οτιδήποτε συμβεί στην ξένη χώρα. Μου έλεγαν ότι πρέπει να μεταφέρω το όχημα στα σύνορα των Εμιράτων και από εκεί θα αναλάμβαναν εκείνοι. Γι’ αυτό αφήσαμε την ιδέα αυτή και αγοράσαμε άλλο αεροπορικό εισιτήριο από το Ντουμπάι για τη Μασκάτ (πρωτεύουσα του Ομάν) με επιστροφή. Στη Σαλαλά θέλαμε να πάμε οδικώς, και δεν το αλλάζαμε με τίποτα. Χίλια χιλιόμετρα στην έρημο θέλαμε να τα ζήσουμε. Και άλλα τόσα η επιστροφή.

Τετάρτη, την επομένη των Χριστουγέννων του 2018, φτάσαμε, μέσω Μπαχρέιν, στο Ντουμπάι. Φύγαμε από την Αθήνα το μεσημέρι και κάπου στα μεσάνυχτα φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας. Είμαστε η γνωστή παρέα του καλοκαιριού που πήγαμε στον Καύκασο: εγώ, η γυναίκα μου η Ντίνα, ο Γιάννης και η γυναίκα του η Μαρ. Σούπερ παρέα για ένα τέτοιο ταξίδι. Το θέλαμε όλοι και ξέρουμε ο ένας τον άλλον χρόνια τώρα.

Φτάνουμε αισίως στο αεροδρόμιο του Ντουμπάι, παίρνομε το αυτοκίνητο (Chevrolet Trax) και βάζω το Γιάννη στο τιμόνι, αν και ξέρω ότι είναι το χειρότερο γι αυτόν να οδηγεί σε μεγάλες πόλεις. Όμως εγώ κρατούσα τον πλοηγό. Ορισμένες φορές τα κάνω και τα δυο, αλλά στο Ντουμπάι, όχι. Καλά τα πήγαμε. Το ξενοδοχείο μας ήταν καλό και είχα πετύχει κάλλιστη τιμή στο booking.com: τρεις φορές χαμηλότερη από την τιμή πόρτας. Ήταν και σχετικά κοντά στο κέντρο, αν και σε αυτή την πόλη δεν μάθαμε ποτέ τι ακριβώς σημαίνει κέντρο.
Μια πρώτη γεύση από το Ντουμπάι:

Αυτό που βλέπετε στη πιο πάνω φωτογραφία επαναλαμβάνεται επί πολλά χιλιόμετρα. Ευτυχώς η πόλη έχει και περιοχές που μπορείς να περπατήσεις ήσυχα ή και να κολυμπήσεις.
Όταν φτάναμε αναρωτιόμουν πως θα είναι με το πάρκιν σε αυτό το ξενοδοχείο. Τελικά ήταν πολύ απλό και κυριλέ: μπαίνουμε οδηγώντας μέχρι την είσοδο, το αφήνουμε εκεί και μας δίνουν μία κάρτα. Όταν θέλουμε να τον πάρουμε για να φύγουμε, μας το δίνουν, αφού τους δώσουμε πρώτα την κάρτα. Οι υπάλληλοι το πηγαίνουν στο πάρκιν. Άριστα!

 

[travelbreak]

Πρώτη μέρα, στο Αμπού Ντάμπι.
Η πρώτη στην ουσία μέρα του ταξιδιού στα Εμιράτα ξεκίνησε στις οκτώ το πρωί της Πέμπτης, με πιστή εφαρμογή του προγράμματος. Θα πηγαίναμε στο Αμπού Ντάμπι. Ο Γιάννης κάθισε στο τιμόνι και εν μέσω χιλιάδων φρενηρών αυτοκινήτων στο κέντρο του Ντουμπάι, ακολουθούσε τις οδηγίες μου, όπως αυτές προέρχονταν από την ανάγνωση του πλοηγού στο κινητό μου. Χιλιόμετρα επί χιλιομέτρων και συνέχεια να βλέπουμε δίπλα μας ουρανοξύστες και δρόμους με 5 και 6 λωρίδες κυκλοφορίας, που να χωρίζονται οδηγώντας τους οδηγούς στις διάφορες συνοικίες. Τρελοί ρυθμοί ζωής που ευτυχώς στην Αθήνα δεν τους έχουμε ακόμα δει.

Φτάσαμε στην πρωτεύουσα των Εμιράτων, το Αμπού Ντάμπι, χωρίς να σταματήσουμε πουθενά. Την πρώτη μας στάση εκεί την κάναμε κοντά σε ένα τζαμί, που νομίζαμε ότι θα είναι το τέμενος Grand Sheikh Zayed (το μεγάλο τζαμί του σεΐχη Ζαγιέντ, από τα μεγαλύτερα του κόσμου) αλλά ήταν απλά το τζαμί Sheikh Zayed. Το καταλάβαμε και από το μικρό του μέγεθος και από το πάρκιν που ήταν σχεδόν άδειο. Ρωτώ ένα τύπο με στολή παρκαδόρου, αν το παρκάρισμα είναι ελεύθερο και μου απαντά θετικά. Μάλλον νόμισε ότι ρώτησα αν πρέπει να πληρώσουμε, γιατί στην επιστροφή βρήκαμε μια ωραιότατη κλίση των 45 ευρώ. Όταν τον ρώτησα γιατί πήραμε την κλίση (ήταν ακόμα εκεί), μου απάντησε ότι έπρεπε να έχω κόψει εισιτήριο. Όσες διαμαρτυρίες και να κάναμε η απάντηση ήταν: κι εγώ τι κάνω εδώ; Ελέγχω τη στάθμευση. Η Ντίνα παρ’ ολίγο να τον δείρει. Σίγουρα θα ήταν η πρώτη φορά που θα έτρωγε ξύλο από γυναίκα. Σίγουρα θα έχει δείρει εκείνος πολλές.

Σε αυτές τις χώρες τα διάφορα σκεύη τα έχουν περί πολλού και τα εκθέτουν σε τεράστια μεγέθη:

Εκεί κοντά ήταν ο παραλιακός δρόμος, η επονομαζόμενη Corniche Road. Έτσι θα περπατούσαμε ως εκεί για την πρώτη βόλτα μας. Περπατήσαμε περίπου ένα χιλιόμετρο για να φτάσουμε στην παραλία και κάναμε μία όμορφη βόλτα, αφού ο καιρός ήταν πολύ καλός με θερμοκρασία γύρω στους 23 βαθμούς Κελσίου. Το θέαμα ήξταν καλό αλλά για μας όχι εντυπωσιακό.

Μετά από την ανακάλυψη για το παράνομο παρκάρισμα στην επιστροφή και την ψυχρολουσία μας, πήγαμε στο Emirates Palace το οποίο είναι ένα πολυτελέστατο ξενοδοχείο, πραγματικά υπέροχο. Με τέτοιο όνομα και τόση επισκεψιμότητα εγώ νόμιζα πως θα ήταν κάτι σαν μουσείο, ή έστω ένα μεγάλο παλάτι. Κάναμε βόλτα μέσα, με δωρεάν πάρκιν του αυτοκινήτου, και απολαύσαμε και τις καταπληκτικές τουαλέτες, όλο μάρμαρο.

Απ' έξω:

Και στο εσωτερικό του:

Οι τουαλέτες:

Με αυτά και με αυτά η ώρα πέρασε (στις μεγάλες πόλεις οι ώρες περνούν πολύ γρήγορα, λόγω αποστάσεων, κίνησης και παρκαρίσματος) και έπρεπε να πάμε να δούμε και το μεγάλο τζαμί. Πήγαμε και με τρελές και χρονοβόρες διαδικασίες καταφέραμε και μπήκαμε μέσα, όλοι μας εκτός από τον Γιάννη, γιατί κρατούσε ένα μικρό μαχαίρι στην τσέπη του και φοβήθηκε ότι μπορεί να του την έπεφταν οι σεκιουρητάδες. Δεν πήγε καν στον έλεγχο που σου κάνουν πριν μπεις στο τζαμί. Για να μπεις, πρώτα περνάς από ένα τεράστιο κύκλο που κάνει ζικ-ζακ, υποτίθεται για να συμπληρώσεις σε ένα μικρό κομπιούτερ κάποια στοιχεία για σένα (αλλά οι περισσότεροι βιαζόταν και δεν τα δήλωναν). Στο τέλος παίρναμε ένα βραχιολάκι που ήταν απαραίτητο για να μπούμε στο τζαμί. Μετά μας περνούσαν από ένα ακόμα έλεγχο, λες και έμπαινες σε αεροπλάνο, και διαπίστωναν ότι δεν κινδύνευε κανένας. Όλοι εμείς οι τουρίστες προχωρούσαμε μέσα από μια υπόγεια στοά προς το τζαμί που ήταν σε μία απόσταση περίπου ένα χιλιόμετρο, που όμως μέχρι εκεί ευτυχώς είχε και κυλιόμενες σκάλες.Στις γυναίκες έδιναν μαντήλα και μακρύ φόρεμα υποχρεωτικά.

Το θέαμα στο τζαμί ήταν καταπληκτικό και άξιζε όλη την κούραση. Ιδιαίτερα όμορφοι ήταν οι πολυέλαιοι, και γενικώς η διακόσμηση. Επίσης απ' έξω ήταν πάρα πολύ όμορφο, λευκό όπως το Ταζ Μαχάλ. Ωραία εμπειρία.

Κοντά στο τζαμί αυτό βρισκόταν μία αγορά, souq όπως τις λένε εδώ, με πολύ ωραία θέα προς το τζαμί και προς την θάλασσα γενικότερα. Είχε μέσα και ένα μικρό κανάλι στο οποίο όποιος ήθελε έκανε βαρκάδα.

Η ώρα όμως είχε προχωρήσει και η νύχτα είχε αρχίσει να πέφτει. Έτσι αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο μας. Κατά τις 20:00 φτάσαμε στα δωμάτιά μας.

Γενικά εδώ όλα μας φάνηκαν πολύ ακριβά. Λίγα πράγματα είναι φτηνά. Το διαπίστωσα στο σούπερ μάρκετ που πήγαμε το απόγευμα, να πάρουμε φαγώσιμα.

Στις 21:30 μόνο εγώ με τον Γιάννη πήγαμε μία βόλτα εδώ γύρω για περίπου 90 λεπτά. Δεν μπορώ να πω ότι είχε κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αφού μέσα στο σκοτάδι και στην κίνηση των αυτοκινήτων, πιο πολύ βλέπαμε εργάτες να δουλεύουν στα γιαπιά, παρά κάποια καταστήματα. Πάει η πρώτη κουραστική μέρα. Όχι ότι οι υπόλοιπες δεν ήταν κουραστικές, αλλά την πρώτη φορά θες και μια καλή ξεκούραση.
Στο βάθος φαινόταν το Μπουρζ Χαλίφα, αλλά ήταν κουραστικό να πάμε ως εκεί με τα πόδια:

 

[mariagl]

Συγνωμη αλλα καπου χαθηκα... η τελευταία φωτο δεν ειναι απο Ντουμπάι?

 

[travelbreak]

Συγνωμη αλλα καπου χαθηκα... η τελευταία φωτο δεν ειναι απο Ντουμπάι?

Ναι, εκεί είναι. Ίσως δεν έγινε κατανοητό ότι όλες οι διαμονές μας (οι τρεις στα Εμιράτα) ήταν στο Ντουμπάι. Επιστρέψαμε λοιπόν στο ξενοδοχείο μας από το Αμπού Ντάμπι. Άρα η βραδινή βόλτα ήταν στο Ντουμπάι.

 

[mariagl]

Ναι, εκεί είναι. Ίσως δεν έγινε κατανοητό ότι όλες οι διαμονές μας (οι τρεις στα Εμιράτα) ήταν στο Ντουμπάι. Επιστρέψαμε λοιπόν στο ξενοδοχείο μας από το Αμπού Ντάμπι. Άρα η βραδινή βόλτα ήταν στο Ντουμπάι.

Ναι δεν το καταλαβα ή μαλλον δεν το προσεξα... με συγχωρείς.

 

[travelbreak]

Βόλτα στην περιοχή του Ντουμπάι.

Η επόμενη μέρα ήταν αφιερωμένη στην περιοχή του Ντουμπάι.
Το πρωί ξεκινήσαμε πηγαίνοντας βόρεια της πόλης για να δούμε κάποια σημεία που περιμέναμε να είναι όμορφα, όμως μας προσέφεραν μια μικρή απογοήτευση. Τελικά σε αυτή τη χώρα το μόνο που δε σε απογοητεύει είναι τα μεγάλα κτήρια.

Αρχίσαμε την περιήγησή μας πηγαίνοντας στην ψαραγορά. Εκεί αυτό που μας έκανε εντύπωση ήταν η καθαριότητα και ο τρόπος πώλησης των ψαριών. Δεν ήταν η αγορά της χονδρικής αλλά της λιανικής και εκτός από ψάρια υπήρχε δυνατότητα ο πελάτης να αγοράσει και άλλα είδη τροφίμων, όπως λαχανικά και οτιδήποτε άλλο από τρόφιμα. Αλλά ακόμα και παιχνίδια ή και κάποια λίγα ρούχα. Μας έκανε πιο πολύ εντύπωση ο χώρος της ψαραγοράς γιατί ήταν τεράστιος και τα μαγαζιά που είχε ήταν όλα πεντακάθαρα και τακτοποιημένα. Ο κόσμος είχε μεγάλη άνεση με το καρότσι του να περιδιαβαίνει τους πάγκους, έτσι ώστε να αγοράσει εκείνο που ήθελε. Μπορώ να πω ότι δεν μυρίζει καθόλου εκεί μέσα. Καταλαβαίνεται ότι το πάω στην κακοσμία της ψαραγοράς στην Αθηνάς. Εμείς βγάλαμε βέβαια μόνο φωτογραφίες, αλλά οι ιχθυοπώλες μας πρότειναν να αγοράσουμε ψάρια και να πάμε σε ένα άλλο χώρο δίπλα, για να μας τα καθαρίσουν και ακολούθως μπορούσαμε να πάμε και σε κάποιο μαγαζί εκεί δίπλα για να μας τα μαγειρέψει. Ήταν απίθανο το ότι ο χώρος καθαρισμού των ψαριών ήταν ξεχωριστός από το χώρο πώλησης.

Η είσοδος στην ψαραγορά:

Οι πάγκοι τους:

Από χουρμάδες, άλλο τίποτα:

Να αγοράσετε χύμα, γιατί οι συσκευασμένοι δεν είναι τόσο καλοί.

Και το καθάρισμα των ψαριών:

Μετά συνεχίσαμε βόρεια πορεία για να επισκεφθούμε μία άλλη πόλη, που στην ουσία όμως είναι συνέχεια του Ντουμπάι και απέχει αρκετά χιλιόμετρα από το κέντρο της πόλης. Το όνομά της ήταν Sharjah και είναι ένα από τα επτά εμιράτα. Ξεκινήσαμε πηγαίνοντας να δούμε μία μικρή περιοχή με καταστήματα για φαγητό και ποτό και ένα πολύ όμορφο κανάλι, η οποία λεγόταν Al Qasba. Το μέρος αυτό το γνωρίσαμε πολύ καλύτερα αρκετές μέρες μετά, αφού το ξενοδοχείο μας για μια βραδιά στην επιστροφή ήταν εκεί ακριβώς.

Δεν μείναμε πολύ εκεί γιατί θέλαμε να πάμε ακόμα λίγο πιο βόρεια, δηλαδή πέντε με έξι χιλιόμετρα για να δούμε μία περιοχή που κυρίως είχε μουσεία. Πήγαμε και σπαταλήσαμε μία ώρα κάνοντας βόλτα, χωρίς όμως να μπούμε σε κάποιο μουσείο, αλλά βλέποντας τα μαγαζιά να ανοίγουν. Αυτό που είναι εντυπωσιακό εδώ είναι ότι τα μαγαζιά ανοίγουν σίγουρα μετά τις 10:00, αλλά και στις 11:00 βρίσκεις πολύ λίγα ανοιχτά. Πήγαμε σε αυτή την περιοχή, όμως εκεί το 90% των καταστημάτων ήταν κλειστά. Ευτυχώς εμείς βρήκαμε ένα κατάστημα και αγοράσαμε ορισμένα σουβενίρ σε καλή τιμή, αφού στο Ντουμπάι και στο Άμπου Ντάμπι όλα ήταν πανάκριβα. Ένα μικρό μαγνητάκι στο Ντουμπάι κόστιζε γύρω στα 3 με 4 ευρώ ενώ εμείς εδώ το παίρναμε ένα ευρώ.

Μετά γυρίσαμε προς την κατεύθυνση του Ντουμπάι, που είχαμε πολλά πράγματα να δούμε και ο χρόνος μας πίεζε. Ξεκινήσαμε πρώτα από μία περιοχή βόρεια πάλι της πόλης, αλλά σχετικά κοντά στο ξενοδοχείο μας. Το μέρος που πήγαμε ήταν πολύ όμορφο και ονομάζεται Al Fahidi. Είναι μία περιοχή σε ένα μεγάλο κανάλι της θάλασσας, που έχουν χτίσει χαμηλά κτήρια, με τον παλιό παραδοσιακό τρόπο των σπιτιών και των καταστημάτων και κάνεις βόλτα για μία απόσταση περίπου ένα χιλιόμετρο. Ήταν όμορφα εκεί αλλά πολύ τεχνητό όλο αυτό το πράγμα. Είδαμε και μια ταμπέλα που έγραφε για κάποιες εκδηλώσεις που γίνονται μετά τις 5 το απόγευμα, αλλά εμείς φυσικά δεν επιστρέψαμε. Και πάλι, εδώ ο κόσμος ήταν λιγοστός. Ακόμα και οι ντόπιοι δεν είχαν πάει στα μαγαζιά τους. Ίσως πηγαίνουν μετά το μεσημέρι.

Από την περιοχή Al Fahidi:

Σχεδόν όλα κλειστά:

Ο επόμενος προορισμός μας ήταν νότια της πόλης και ονομάζεται Palm Jumeirah. Εκεί είχε πολύ κόσμο, κυρίως τουρίστες, αλλά ήταν όντως αρκετά όμορφα. Είχε και πολλά ξενοδοχεία. Βέβαια από εκεί που βρίσκεσαι, κάτω χαμηλά στους δρόμους, δεν μπορείς να καταλάβεις το σχήμα του φοίνικα που έχει η περιοχή. Με επιχωματώσεις στη θάλασσα και σε διάμετρο πέντε χιλιομέτρων κατασκεύασαν μια πόλη σε σχήμα φοίνικα με ένα μεγάλο πλήρες τόξο να τον περιβάλλει. Αυτό που βλέπεις είναι ωραίες παραλίες και λίγο κόσμο να κολυμπάει. Αναγνωρίζεις και την πολυτέλεια στα ξενοδοχεία. Από κει βγάλαμε πολλές φωτογραφίες την πόλη του Ντουμπάι με τους ουρανοξύστες, που φαινόταν μακριά, αλλά και το ξενοδοχείο Burj al Arab, το οποίο ήταν αρκετά κοντά σε μας, σε ευθεία περίπου 4 χιλιόμετρα.
Από τη διαδρομή μας:

Το Ντουμπάι από μακριά:

Καλό μπάνιο!

Προσέξτε πως έχουν "ντύσει" τη γέφυρα για να φαίνεται όμορφη:

Φεύγοντας από κει είπαμε να πάμε σε αυτό το Burj al Arab, αλλά δυστυχώς δεν επιτρεπόταν να μπεις μέσα για περισσότερες φωτογραφίες, εκτός εάν αγοράσεις εισιτήριο, ώστε να μπεις εκεί για να φας είτε να πιεις καφέ. Εμείς ούτε ρωτήσαμε πόσο έκανε αφού δεν είχαμε χρόνο. Η εποχή τώρα είναι τέτοια που από τις 6 το απόγευμα βραδιάζει και έτσι δεν έχεις ώρα να κάνεις πολλά πράγματα με το φως.

Δεν μας ένοιαζε όμως γιατί αποφασίσαμε να προχωρήσουμε προς το κέντρο της πόλης πηγαίνοντας στο ψηλότερο κτήριο του κόσμου, το Μπουρτζ Χαλίφα και στο Mall που υπάρχει εκεί.

Από το δρόμο:

Απολαύστε το Burj Khalifa:

Πήγαμε στο υπόγειο του Mall για να παρκάρουμε και ψάχνοντας για θέση μισή ώρα δεν βρήκαμε τίποτα και έτσι φύγαμε. Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας. Το πάρκιν που προσπαθήσαμε να αφήσουμε το αυτοκίνητο ήταν τεράστιο και σίγουρα ήταν πάνω από 100 στρέμματα. Χιλιάδες κόσμος έψαχνε να παρκάρει και μπαίνανε τα αυτοκίνητα λες και ήσουν στα διόδια της εθνικής σε μια ομαδική έξοδο από την Αθήνα για τις γιορτές. Επόμενο ήταν να μη βρουν οι άνθρωποι μέρος για πάρκιν.

Στο ξενοδοχείο φτάσαμε στις 18:30 περίπου, οπότε ήταν και πολύ νωρίς για να μην κάνουμε κάτι άλλο. Όμως ο Γιάννης με τη Μαρ δεν ήθελαν να βγουν άλλο έξω και εμείς αποφασίσαμε με την Ντίνα να πάμε μια βόλτα προς το Burj Khalifa.
Στις 7 περίπου βγήκαμε από το ξενοδοχείο ψάχνοντας για ταξί. Ρωτώντας έναν υπάλληλο του ξενοδοχείου, μας είπε ότι μπορούσαμε να πάρουμε ένα ταξί από εκεί και ζητούσε 40 Dirham (περίπου 11 ευρώ). Όμως εμείς πήγαμε λίγο πιο κάτω και πήραμε ένα από το δρόμο και δεν μας κόστισε ούτε 15 Dirham μέχρι να φτάσουμε στο κέντρο της πόλης. Πήγαμε στο Μπουρτζ Χαλίφα για να θαυμάσουμε την περιοχή γύρω από αυτό γιατί μέσα δεν μπήκαμε. Πιο πολύ να δούμε τα σιντριβάνια και το φωτισμό του κτηρίου, που ήταν καταπληκτικά. Αφού είδαμε δυο-τρεις φορές τον χορό των νερών στο τεράστιο σιντριβάνι, ο οποίος γίνεται για 3 λεπτά κάθε μισή ώρα και τους φωτισμούς του τεράστιου κτιρίου, πήγαμε στο Mall να κάνουμε μία μικρή βόλτα. Όχι για ψώνια αλλά μόνο για να το δούμε. Στις 22:00 πήραμε ένα άλλο ταξί και επιστρέψαμε στο δωμάτιό μας για να ξεκουραστούμε και να ετοιμαστούμε για την αυριανή αναχώρηση προς το Ομάν με το αεροπλάνο.

Οι ξετρελαμένοι θεατές εν δράσει με τα κινητά τους:

Και από το Mall μια φωτογραφία:

 

[travelbreak]

Ήμουν λίγο αρνητικός με τις μεγάλες πόλεις Ντουμπάι και Αμπού Ντάμπι και είναι λίγο άδικο. Καμιά φορά θέλουμε να χαλαρώσουμε λίγο, να νιώσουμε μια νωθρότητα και να πιούμε ένα καφέ χωρίς να σκεφτόμαστε ότι χάνουμε την ώρα μας. Έτσι κάνω στις παραλίες της Ελλάδας το καλοκαίρι. Γιατί όχι και στα Εμιράτα; Ήταν σαν καλοκαίρι.

Επίσης ταξιδεύουν άνθρωποι με τα παιδιά τους ή πάνε να ξεκουραστούν ή πάνε κάπου κυρίως για να δουν φίλους εκεί. Τότε ναι, θα έχουν ένα διαφορετικό τρόπο αντιμετώπισης τέτοιων πόλεων. Κι εγώ συχνά το σκέφτομαι, ότι δηλαδή καλά θα ήταν να αφιέρωνα το 20% από το χρόνο μου σε χαλαρότητα. Δε μπορώ όμως. Κάτι μέσα μου δε με αφήνει. Και παραπάνω μέρες να είχα πάλι θα έτρεχα σε άλλα μέρη των Εμιράτων που δεν είδα. Και είναι αλήθεια ότι η άποψή μας για τη χώρα είναι μόνο από όσα είδαμε στις δυο πόλεις. Την ύπαιθρο δεν την είδαμε καθόλου. Όμως ο σκοπός του ταξιδιού μας ήταν το Ομάν και εκεί είδαμε όσο περισσότερα μπορούσαμε και με μεγάλη ποικιλία. Τα Εμιράτα ήταν ένα μικρό μπόνους στο ταξίδι μας.

Ακολουθεί ένα βίντεο που ετοιμάσαμε για τις δυο πόλεις των Εμιράτων.

 

[travelbreak]

Πρώτη μέρα στο Ομάν

Έφτασε και η άγια μέρα που θα φεύγαμε από την πολύβουη πόλη του Ντουμπάι και θα πηγαίναμε στο ήσυχο Ομάν. Το περίμενα πως και πως! Αλλά λες και ήθελε ακόμα λίγο να μας βασανίσει αυτή η πόλη και μέχρι να βρούμε το σημείο που θα αφήναμε το αυτοκίνητο στο αεροδρόμιο κάναμε τρεις κύκλους και ρωτήσαμε 4-5 ανθρώπους. Αφού τέλειωσε το ταξίδι είδα στα χαρτιά που μου είχαν δώσει όταν το παραλάβαμε ότι σε μια σελίδα παρείχαν λεπτομερείς οδηγίες για την επιστροφή. Λίγες μέρες αργότερα, όταν επιστρέφαμε το αυτοκίνητο στο αεροδρόμιο της Μασκάτ, αφού κάναμε ένα κύκλο θυμήθηκα ότι στο γραφείο μου το είχαν πει ότι έχουν οδηγίες για την επιστροφή και τις ακολουθήσαμε. Χωρίς αυτές ακόμα θα ψάχναμε να βρούμε το σημείο για το drop off. Στα περισσότερα αεροδρόμια έχει επιγραφές που σε οδηγούν στο σημείο Car rentals return. Εδώ τίποτα.

Αφού αφήσαμε το αυτοκίνητο στο Ντουμπάι, στον τερματικό σταθμό 1, ρωτάμε για τον 2, από όπου είχαμε αναχώρηση. Αμ δε! Πάρτε ταξί μας λένε για να πάτε. Τι να κάνουμε. Ευτυχώς είχαμε κρατήσει ντιράμ για την επιστροφή μας στο Ντουμπάι και σκάσαμε 41 από δαύτα, δηλαδή 12 ευρώ. Μόνο η σημαία ήταν 25, δέκα φορές παραπάνω από την κανονική που έχουν, εκτός αεροδρομίου. Στην Europcar δεν είπαμε τίποτα για την κλίση στο Αμπού Ντάμπι, και σε λίγες μέρες είδα τη χρέωση στην κάρτα μου. Μια χαρά. Επειδή αναφέρθηκα στις ενοικιάσεις αυτοκινήτων, σημειώνω ότι στα ταξίδια συνήθως κλίνω τα αυτοκίνητα μέσω της εταιρίας rentalcars και κατά την παραλαβή συμπληρώνω δεύτερο οδηγό και πλήρη κάλυψη.

Εδώ, για το μέρος του ταξιδιού στο Ομάν, θέλω να αφιερώσω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον συμφορουμίτη @babaduma , που είχαμε πολλές φορές επικοινωνία για να έχω τις σωστές οδηγίες σε ορισμένα θέματα της επίσκεψης στη χώρα αυτή.

Το μεσημέρι φτάσαμε στην πρωτεύουσα του Ομάν, στην Μασκάτ, στο καινούργιο αεροδρόμιο. Και ενώ είχα προετοιμαστεί ώστε να μην πληρώσουμε βίζα, τελικά την πατήσαμε διότι ήθελε μία επιπλέον σφραγίδα από το αεροδρόμιο του Ντουμπάι. Για να διευκρινίσω την κατάσταση, στο Ομάν χρειάζεται βίζα από τους Έλληνες επισκέπτες. Όμως αν έχουν επισκεφθεί προηγουμένως το Ντουμπάι και εκεί πουν ότι θέλουν να έρθουν μετά από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα στο Ομάν, τους βάζουν μία επιπλέον σφραγίδα για να μπορέσουν να κάνουν την επίσκεψη δωρεάν, χωρίς βίζα. Εμείς το γνωρίζαμε και όταν φτάσαμε στο αεροδρόμιο του Ντουμπάι τους ζητήσαμε να το κάνουν και εκείνοι μας είπαν: Βεβαίως, όμως δεν το έκαναν και έτσι πληρώσαμε σαν βλάκες άλλα 15 ευρώ ο καθένας για την βίζα. Αυτό βέβαια προκάλεσε μία μεγαλούτσικη καθυστέρηση πάνω από μισή ώρα μέχρι να ολοκληρώσουμε τις διαδικασίες και πήγαμε καθυστερημένοι να παραλάβουμε το αυτοκίνητο. Όπως μας είπε εκ των υστέρων ο αγαπητός @taver , πρέπει στο Ντουμπάι να επιμείνετε γιατί οι υπάλληλοι όση καλή θέληση και να έχουν δε βοηθάνε με τις γνώσεις τους.

Για να βλέπετε δρόμους που έχουν στο Ομάν!

Εννοείται ότι επί το΄που στο αεροδρόμιο της Μασκάτ πήραμε το αυτοκίνητο που είχαμε κλείσει. Ήταν ένα καταπληκτικό Mitsubishi Outlander στο οποίο πληρώσαμε και περίπου 220 ευρώ για να έχουμε πλήρη κάλυψη και δεύτερο οδηγό όλες αυτές τις 9 μέρες που θα το χρησιμοποιούσαμε. Έτσι μας ήρθε περίπου 100 ευρώ η κάθε μέρα ενοικίασης αφού είχα πληρώσει και άλλα 700 ευρώ από την Αθήνα. Τελικά μας ήρθε ακριβότερα γιατί δώσαμε άλλα 200 ευρώ, αφού στην τιμή αυτή περιλαμβάνονταν μόλις 250 χιλιόμετρα ημερησίως. Αυτό σημαίνει ότι για εννιά μέρες έπρεπε να μην ξεπεράσουμε τα 2250 χλμ, αλλά εμείς φτάσαμε τα 4000 χλμ. Σιγά μην κάνουμε πίσω! Πήγαμε Σαλαλά και γυρίσαμε και μόνο η διαδρομή είναι 2000 χιλιόμετρα.

Μετά τις διατυπώσεις έβαλα τον Γιάννη στο τιμόνι και εγώ με το GPS τον οδηγούσα στην κατεύθυνση για την πόλη Σουρ, απόσταση 200 χλμ.

Στην αρχή η διαδρομή έξω από τα περίχωρα της πρωτεύουσας, ήταν καταπληκτική, με βραχώδη μέρη και ψηλά βουνά στο βάθος και σχεδόν κανένα δέντρο. Όμως προχωρούσαμε σχετικά γρήγορα γιατί ο δρόμος ήταν καλός και δεν είχαμε πολύ χρόνο. Εννοώ ότι δεν κάναμε στάση ούτε για φωτογραφία. Θέλαμε να επισκεφτούμε μία τουλάχιστον από τις κοιλάδες, τα Wadi.

Κάναμε μόνο μία στάση για να δούμε ένα συγκεκριμένο μέρος που είδαμε πολλά αυτοκίνητα σταματημένα. Δεν την είχαμε στο πρόγραμμα αλλά με τόσο κόσμο μαζεμένο δεν είχαμε αμφιβολία ότι θα ήταν κάτι καλό. Και πέσαμε διάνα! Από τότε το έχουμε δει αυτό το μέρος αρκετές φορές στην τηλεόραση. Ήταν μία μεγάλη στρογγυλή σκαμμένη σε βάθος αρκετών μέτρων λίμνη, με διάμετρο περίπου 50 μέτρα και πολύς κόσμος στο νερό έκανε μπάνιο και βουτιές. Ήταν ένα όμορφο μέρος και για μας πρωτόγνωρο. Και το όνομα αυτού: Bimmah Sinkhole. Αν πάτε μην το χάσετε, όπως παρ’ ολίγο εμείς.

Προσέξτε το τύπο με το κόκκινο μαγιό που πέφτει:

Και σε ένα δευτερόλεπτο:

Η επόμενη στάση μας ήταν το Wadi Shab. Εκεί θέλαμε να κάνουμε κανονική επίσκεψη γιατί είναι διάσημο και όμορφο. Έπρεπε όμως να έχουμε στη διάθεση μας τουλάχιστον τρεις ώρες και εμείς δεν είχαμε ούτε τις δυο. Έτσι αποφασίσαμε να μην κάνουμε τη διαδρομή, η οποία είχε μία μικρή βαρκάδα και μετά αρκετό περπάτημα και πολύ πιθανόν και μπάνιο στο τέλος. Θα το κάναμε την επόμενη μέρα το πρωί, αφού επιστρέψαμε πίσω γύρω στα 50 χιλιόμετρα. Ευτυχώς η διαδρομή είναι πολύ καλή και ο δρόμος γρήγορος. Μια μικρή βόλτα όμως την κάναμε εκεί καθώς και στο διπλανό χωριό.

Επίσης έχει εκεί κοντά και το Wadi Tiwi, το οποίο και αυτό κάναμε την επομένη μέρα, αφού με λίγη βόλτα που προλάβαμε να κάνουμε είδαμε ότι ήταν πανέμορφο. Έτσι μερικά πράγματα που θέλαμε να κάνουμε αυτή τη μέρα τα είχαμε αφήσει για την επομένη και δεν ξέραμε τι θα γινόταν με τα της επομένης.

Λίγο πριν φτάσουμε στην πόλη που θα μέναμε, τη Sur, σταματήσαμε σε ένα σούπερ μάρκετ να ψωνίσουμε φαγώσιμα και φυσικά και νερό, από το οποίο είχαμε ξεμείνει. Φτάσαμε στο ξενοδοχείο και τα δωμάτια ήταν τεράστια. Όμως σαν ξενοδοχείο δεν λέει και πολλά πράγματα. Για φαγητό με την Ντίνα φάγαμε ένα κοτόπουλο που ψωνίσαμε στο σούπερ μάρκετ. Ήταν ψητό και μπορώ να πω αρκετά νόστιμο, αφού στο δωμάτιο είχε και φούρνο μικροκυμάτων και το ζεστάναμε.

Το ξενοδοχείο εδώ το διαχειρίζονταν Ινδοί, όπως και τα περισσότερα από τα ξενοδοχεία, για να μην πω όλα, που πήγαμε. Οι ντόπιοι είναι σε κυριλέ δουλειές.

Αφού φάγαμε και ξεκουραστήκαμε λίγο, μόνο εγώ με τον Γιάννη, περίπου στις 20:30 πήγαμε για μία βόλτα μέχρι τις 10 το βράδυ στην πόλη. Εμένα γενικά μου άρεσε αν και δεν είχαμε πολλά πράγματα να κάνουμε γιατί υπήρχε μία ερημιά. Η θερμοκρασία ήταν πάρα πολύ όμορφη και ο καιρός γλυκός. Με ένα κοντομάνικο ήσουνα μία χαρά και κάναμε έτσι αρκετή βόλτα. Ιδιαίτερα μου άρεσε η βόλτα στα μαγαζιά της πόλης που ήταν πάρα πολύ όμορφα και μικρά και δεν είχαν καμία σχέση με τα καταστήματα του Dubai που κυρίως βρίσκονται σε Mall, αλλά ούτε και με εκείνα τα τελείως φτιαχτά που βρίσκονται σε ορισμένα σουκ. Αργότερα βέβαια είδαμε και καλύτερα.

Σε αυτό το ταξίδι δεν είχαμε jet lag, διότι η διαφορά των ωρών είναι μόλις δύο. Απλά το πρωί που σηκωνόμαστε μας φαίνεται ότι ξυπνάμε πάρα πολύ πρωί και ας έχουμε κοιμηθεί και 7 ώρες ολόκληρες. Η πρώτη μέρα στη χώρα, αν και είδαμε λίγα μας άρεσε και ήμασταν σίγουροι ότι η συνέχεια θα ήταν ακόμα καλύτερη.

 

[taver]

Όπως μας είπε εκ των υστέρων ο αγαπητός @taver , πρέπει στο Ντουμπάι να επιμείνετε γιατί οι υπάλληλοι όση καλή θέληση και να έχουν δε βοηθάνε με τις γνώσεις τους.

Και εκ των προτέρων:
https://www.travelstories.gr/community/threads/Ομαν.60069/page-2#post-721232

Και χαιρετίσματα από το μέρος που συζητάγαμε στη συνάντηση...

 

[travelbreak]

Και εκ των προτέρων:
https://www.travelstories.gr/community/threads/Ομαν.60069/page-2#post-721232

Και χαιρετίσματα από το μέρος που συζητάγαμε στη συνάντηση...

Ευχαριστώ για τα χαιρετίσματα από την πατρίδα.
Όσον αφορά στο «εκ των προτέρων», ας σε πρόσεχα!

 

[travelbreak]

Τα περίφημα Wadi. Από τη Sur στη Nizwa

Η επόμενη μέρα ήταν από τις δύσκολες, όσον αφορά στο να βγει το πρόγραμμα. Όπως έλεγα και πριν έπρεπε να επιστρέψουμε στην περιοχή των γουάντι, να τα επισκεφτούμε και να καταλήξουμε στην πόλη Νίζουα. Στο δρόμο για εκεί είχαμε και άλλα να δούμε. Ο συντομότερος χρονικά δρόμος από τα Wadi που θα ήμασταν για τη Νίζουα είναι μέσω Μασκάτ. Όμως εμείς θα πηγαίναμε από πιο επαρχιακούς δρόμους για να δούμε και κάποια άλλα σημεία, ευτυχώς όχι πολλά. Λίγο μετά τη Σουρ έχει το Ras al Jinz (Al Hadd) με τις θαλάσσιες χελώνες που βγαίνουν το βράδυ και γεννούν στην κατάλευκη αμμουδιά. Αυτό έτσι κι αλλιώς το χάσαμε αλλά δεν είναι και πολύ εύκολο να τις δεις, ειδικά αυτή την περίοδο.

Φυσικά όμως δε θέλαμε να φύγουμε από τη Σουρ χωρίς να δούμε την πόλη. Πρωί-πρωί πήγαμε σε ένα υπαίθριο μουσείο πλοίων, στο καρνάγιο και γενικά στην παραλία για λίγη ώρα. Είδαμε όμορφες εικόνες από πλοία που επισκευάζονταν και πύργους στους γύρω λόφους. Οι πύργοι στο Ομάν είναι κάτι πολύ συνηθισμένο και πάντα τους φωτογραφίζεις γιατί είναι όμορφα στημένοι.

Μετά πήγαμε προς Μασκάτ και στα εξήντα χιλιόμετρα παρκάραμε για να επισκεφτούμε το wadi Al shab. Πήραμε βαρκούλα για εκατό μέτρα να πάμε απέναντι στο ποτάμι και μετά σε πενήντα λεπτά περπατώντας στο φαράγγι φτάσαμε στο μέρος με τα νερά. Εγώ έκανα και ένα μικρό μπάνιο, αφού πολύς κόσμος κολυμπούσε στα καθαρά πιστεύω νερά του ποταμιού. Μας είχαν πει ότι μπορούμε να κολυμπήσουμε για αρκετή ώρα μέχρι ένα μικρό καταρράκτη. Όμως δεν ήθελα να έχω τους υπόλοιπους της παρέας να περιμένουν. Άλλωστε είπαμε ότι βιαζόμαστε. Για την ομορφιά του φαραγγιού δεν έχω λόγια! Νομίζω αν δεν πας εκεί δε μπορείς να πεις ότι είδες το Ομάν. Τελεία.

Τρομάρα μου!

Μετά πήγαμε στο Wadi Tiwi όπου με το αμάξι φτάσαμε σε ένα σημείο, που όμως είχε λίγο χώρο για πάρκινγκ και φύγαμε. Σίγουρα αν περπατούσαμε έστω και λίγο θα βλέπαμε σίγουρα ωραίο θέαμα και εκεί. Όμως στη διαδρομή είχαμε δει όμορφο τοπίο. Η αλήθεια είναι ότι είχε σχεδόν φτάσει το μεσημέρι και η διαδρομή είχε αρκετά αυτοκίνητα και ο δρόμος ήταν πολύ στενός. Ένας μέτριος οδηγός δύσκολα θα φύγει χωρίς γρατζουνιές.

Μετά έπρεπε να πάμε στη Νίζουα. Πήγαμε από τη Σουρ ξανά και κόψαμε δεξιά. Είπα ότι το κάναμε για να δούμε καλύτερη διαδρομή. Στο δρόμο επισκεφτήκαμε το Wadi Bani Khaled. Μάλλον δεν φτάσαμε μέχρι το τέλος, γιατί παρακάτω είδαμε άλλη ταμπέλα που πήγαινε στο ίδιο μέρος από άλλο δρόμο και από εκεί είχε πολλά αυτοκίνητα που επέστρεφαν. Ήταν όμως αργά και γι αυτό δεν μπορούσαμε να κάνουμε όλη τη διαδρομή. Όμως το θέαμα με βράχια και βουνά ήταν απίθανο. Ίσως τα πιο όμορφα χρώματα σε βουνά που έχω δει ποτέ.Θα το δείτε και με το όνομα Wadi Bani Khalid αντί για το Khaled. Το θέμα είναι να πάρεις τη σωστή διασταύρωση, που είναι εκείνη που παίρνουν οι τυχεροί. Εμείς βέβαια είδαμε το θέαμα των βουνών και μάλλον νομίζω πως είχαμε την τύχη με το μέρος μας, αφού γουάντι είδαμε κι άλλα.Τέτοια βουνά όχι. Θαυμάστε τα παρακάτω:

Να και το τέλος του δρόμου. Αναγκαστική επιστροφή. Άλλωστε νυχτώνει:

Πήραμε το δρόμο για Νίζουα (άλλοι τη λένε Νάζουα) και πια είχε βραδιάσει. Ταμπέλες δεν είχε ή δεν τις προσέξαμε και όπως είχαμε πάρει το δρόμο (με το ωραίο όριο των 120 χλμ/ώρα) θα πηγαίναμε μέσω Μασκάτ. Ευτυχώς σταματήσαμε για τρόφιμα σε ένα μαγαζί και μου ήρθε να ρωτήσω για το δρόμο. Οι άνθρωποι μου είπαν ότι ακριβώς εκεί έπρεπε να στρίψουμε για να φτάσουμε το συντομότερο. Ήταν μια δύσκολη διαδρομή λόγω του σκότους, αλλά όλα πήγαν καλά.

Φτάσαμε στις εννιά και με ταλαιπωρία βρήκαμε το διαμέρισμα που θα μέναμε. Μιλάμε για μεγάλη νίλα. Από το αεροδρόμιο της Μασκάτ είχα αγοράσει μια κάρτα SIM με πέντε ρεάλ, δηλαδή 12 ευρώ. Η κάρτα λοιπόν αυτή είχε 50 λεπτά δωρεάν ομιλίας προς όλους, ακόμα και για το εξωτερικό, 50 SMS και 3000 MB ίντερνετ. Εγώ την πρώτη μέρα χρησιμοποίησα λίγα ΜΒ και από τότε δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Τώρα στη Νίζουα που τη χρειαζόμουν δεν μπορούσα να επικοινωνήσω με τον ιδιοκτήτη, ο οποίος ήταν εκεί μόνο μια ώρα το απόγευμα. Από Ελλάδα μου είχε πει να του τηλεφωνήσω όταν φτάσω το βράδυ. Εγώ όμως τηλέφωνο δεν είχα και δε θα είχα ποτέ ξανά, μέχρι το τέλος του ταξιδιού μας.

Ο πλοηγός μας είχε μπερδέψει (αυτός καλά τα έδειχνε) και δε βρίσκαμε το διαμέρισμα, οπότε βγήκαμε στους δρόμους με τα πόδια εγώ και ο Γιάννης να το βρούμε. Ξέραμε ότι βρισκόμασταν δίπλα, αλλά θέλαμε να πάρουμε και τηλέφωνο. Μπαίνουμε σε ένα μαγαζί, την ώρα που έκλεινε και παρακαλέσαμε τον ιδιοκτήτη να πάρει τηλέφωνο για πάρτι μας. Μην τα πολυλογώ, ο άνθρωπος μίλησε με τον ιδιοκτήτη και μας οδήγησε ο ίδιος στο διαμέρισμα (που ήταν εκεί κοντά) και μας έδωσε το κλειδί που ήταν κρυμμένο στην πόρτα. Την επόμενη μέρα, όταν ήμασταν στο δρόμο για τη Σαλαλά, με παίρνει τηλέφωνο ο ιδιοκτήτης (του είχα στείλει το νούμερο του τηλεφώνου μας με mail και ευτυχώς μπορούσα και δεχόμουν κλείσεις) και μου ζητούσε τα λεφτά του διαμερίσματος. Του είπα ότι θα του τα δώσω όλα μαζί σε λίγες μέρες, αφού θα μέναμε άλλες δυο βραδιές επιστρέφοντας από τη Σαλαλά. Όταν φεύγαμε την δεύτερη φορά πήγαμε ξανά στον ίδιο καταστηματάρχη και τηλεφώνησε ξανά στον ιδιοκτήτη και τελικά αφήσαμε σε εκείνον τα χρήματα. Ωραία να τα λες αλλά τότε είχαμε το άγχος με την πληρωμή και ο ιδιοκτήτης μας έλεγε ότι δεν μπορεί να τα τραβήξει από την πιστωτική κάρτα. Αφήσαμε τα χρήματα και σε έναν ξένο άνθρωπο, αλλά καταλάβαμε ότι στο Ομάν οι άνθρωποι ακόμα είναι απλοί και καλοί.

Το βράδυ ψάχναμε για φαγητό και βενζίνη με το Γιάννη και τη Ρίτα. Μόνο βενζίνη βρήκαμε, αφού θέλαμε να είμαστε γεμάτοι για το ταξίδι στη Σαλαλά. Μόνο εγώ είμαι ψύχραιμος με το θέμα της βενζίνης. Όλοι φοβούνται πως δε θα βρούμε βενζινάδικο. Δύσκολο, αφού εδώ τα περισσότερα είναι ανοιχτά 24 ώρες. Η βενζίνη κοστίζει λίγο πάνω από μισό ευρώ το λίτρο.