Αυστρία Βοσνία-Ερζεγοβίνη Ουγγαρία Π.Γ.Δ.Μ. Σερβία Σλοβακία Οι νύμφες του Δούναβη και άλλες ομορφιές!

[dimosf]

ΣΤ΄ Η Θάλασσα της ….Ουγγαρίας

Το προστατευόμενο «κοράκι» και το «ελληνικό» χωριό!
Η αναχώρησή μας από τη Σλοβακία ήταν σχετικά επεισοδιακή. Από το προηγούμενο βράδυ, φτάνοντας στο ξενοδοχείο άναψε το λαμπάκι του ρεζερβουάρ. Αυτό σήμαινε ότι είχα ακόμα βενζίνα για περίπου 60χμ. και έτσι δεν ανησύχησα. Το πρωί φορτώσαμε, πληρώσαμε και ξεκινήσαμε να βρούμε βενζινάδικο. Το ένα μετά το άλλο κλειστά. Άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια μέχρι που κάνοντας περίπου 50χμ, και μάλιστα σε αντίθετη κατεύθυνση από εκεί που θα έπρεπε να πάμε, βρήκαμε επιτέλους ένα ανοικτό. Έτσι έληξε η «περιπέτειά» μας. Λες και η Σλοβακία αποχαιρετώντας μας, μας έκανε πλάκα! Τέλος καλό, όλα καλά!
Σε ένα από τα φυλλάδια που είχα πάρει σε κάποιο από τα τουριστικά γραφεία, είχα δει μια φωτογραφία που με καθήλωσε. Ένα πέτρινο καταρράκτη!! Στα σύνορα Σλοβακίας και Ουγγαρίας, κοντά στον οικισμό Siatorska Bukovinkaαπλώνεται ένα Εθνικό Πάρκο, στην καρδιά του οποίου βρίσκεται το μοναδικό αυτό θαύμα της φύσης. Πρόκειται για κολώνες βασάλτη αρκετών εκατομμυρίων χρόνων που έχουν καμπύλο σχήμα σχηματίζοντας ένα «καταρράκτη». Η εικόνα και οι πληροφορίες με έκαναν να ψάξω που ακριβώς βρίσκεται. Βλέποντας πως είναι σχεδόν ακριβώς πάνω στο δρόμο μας, αποφασίσαμε πως ήταν ευκαιρία για μια μικρή επίσκεψη. Όταν φτάσαμε στην είσοδο του πάρκου μάθαμε πως για να φτάσουμε στον «καταρράκτη» έπρεπε να περπατήσουμε πάνω από μισή ώρα, κάτι που δεν μπορούσαμε να κάνουμε μιας και είχαμε μπροστά μας περίπου άλλα 500χμ.
Περάσαμε λοιπόν τα σύνορα και περίπου 50 χμ μετά στρίψαμε δεξιά για να πάμε στο χωριό που φιγουράρει στη λίστα της παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO (από το 1987), το χωριό Hollókö.
Πρόκειται για ένα παραδοσιακό χωριό των Παλός, της σημαντικότερης εθνοτικής ομάδας των ορεινών της Ουγγαρίας (όσο ορεινά μπορεί να έχει αυτή η σχεδόν επίπεδη χώρα), που διατηρείται σχεδόν ανέπαφο από τον 17ο αι.

Στο κέντρο έχει μια γοτθική εκκλησία με ξύλινο καμπαναριό και γύρω αναπτύσσεται το χωριό με καλντερίμια, ξύλινα σπίτια, ένα πανδοχείο, μια ταβέρνα κ.λ.π. Η βόλτα εκεί είναι σα τη μηχανή του χρόνου που σε πάει κάτι αιώνες πίσω.

Παρκάραμε τα αυτοκίνητα σε ένα πλάτωμα-είσοδο στο χωριό με μια ξυλόγλυπτη πινακίδα με το όνομα του και ένα κοράκι. Αυτό σημαίνει άλλωστε το Hollókö. Μιας και ήταν Σάββατο βοηθούσε στο να έχει πολύ κόσμο.

Κάναμε μια μεγάλη βόλτα και απολαύσαμε εικόνες. Στην ταβέρνα γινόταν κάτι σα γλέντι. Είχε πολύ κόσμο, ορχήστρα και ο κόσμος χόρευε.
Φεύγοντας κινηθήκαμε προς τα νότια, περάσαμε έξω από τη Βουδαπέστη και με νοτιοανατολική κατεύθυνση, ύστερα από 160χμ περίπου φτάσαμε σε ένα χωριό που το είχαμε ακουστά από τα χρόνια της νιότης μας.

Το θρυλικό «Μπελογιάννης»!
Από τα νεώτερα χωριά αυτής της χώρας φτιάχτηκε το 1950 με την εθελοντική εργασία των ελλήνων πολιτικών προσφύγων και ονομάστηκε αρχικά «Ελληνοχώρι» (Görögfalva). Δύο χρόνια μετά οι κάτοικοί του αποφάσισαν να το μετονομάσουν σε «Μπελογιάννης» (Beloiannisz), για να τιμήσουν τον σπουδαίο κομμουνιστή αγωνιστή που μόλις είχε εκτελεστεί στην Ελλάδα. Μετά την πτώση της χούντας πολλοί από τους έλληνες κατοίκους του επέστρεψαν στην Ελλάδα και σήμερα η πλειοψηφία των περίπου 1200 κατοίκων είναι Ούγγροι. Η ελληνική «παρουσία» όμως είναι παρούσα στο χωριό.

Η εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου με το πάρκο της στην είσοδο του χωριού

και οι πινακίδες για καλωσόρισμα και καλό κατευόδιο είναι γραμμένες στα ουγγρικά και τα ελληνικά.
Κάναμε μια βόλτα στο χωριό, αλλά όσους συναντήσαμε κανείς δεν μίλαγε ελληνικά. Κατά τα άλλα το χωριό έχει καλή ρυμοτομία μιας και φτιάχτηκε σχετικά πρόσφατα και σε τελείως επίπεδο έδαφος, αλλά δεν λέει κάτι το ιδιαίτερο.
Όταν φύγαμε είχε σουρουπώσει πια. Σε 70χμ είδαμε στο μισοσκόταδο να γυαλίζουν τα νερά της «Θάλασσας» των Ούγγρων, της λίμνης Balaton. Ακολουθήσαμε όλη τη νότια όχθη της (περίπου 100χμ) και φτάσαμε στο παραλίμνιο κάμπινγκ που είχαμε κλείσει δωμάτιο στη δυτική της άκρη, κοντά στην πόλη Keszthely. Όταν ξεφορτώσαμε ήταν τελείως νύχτα. Πεινάγαμε και ήμασταν ψόφιοι στην κούραση. Κάτσαμε για φαΐ και μια μπύρα δίπλα στο κάμπινγκ και αφού χαλαρώσαμε λίγο, πήγαμε στα κρεβάτια μας να ξεκουράσουμε λίγο τα κορμάκια μας!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 39
• 40
• 41
• 42
• 43
• …

  Go to chapter

  Go
• 53

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 41 of 53

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[hydronetta]

Ευχαριστούμε εκ των προτέρω που θα μοιραστείς ένα τόσο ενδιαφέρον ταξίδι - οδική υπερπαραγωγή. Είμαι σίγουρος ότι θα το διανθίσεις με αρκετές φωτογραφίες

 

[dimosf]

Αρχή του ταξιδιού
Μετά από μια εβδομάδα με άραγμα και μπάνια στη Νότια Εύβοια γυρνάμε στην Αθήνα να ετοιμαστούμε. Πρωί της 10ης Ιουλίου φορτώσαμε και ξεκινήσαμε με αρκετή ζέστη. Αργά το μεσημέρι φτάσαμε στη Χαλκηδόνα, 20χμ δυτικά της Θεσσαλονίκη, όπου και θα διανυκτερεύαμε. Είναι και κοντά στο δρόμο που πάει για τους Ευζώνους και από εκεί στη FYROM. Κατά τη γνώμη μου ιδανική για διανυκτέρευση πριν από τη έξοδο από τη χώρα. Έχει όμως ένα μειονέκτημα. Κουνούπια!!!

Το πρωί ξεκινάμε για το τελωνείο των Ευζώνων όπου έχουμε το ραντεβού με τους φίλους μας. Αν και νωρίς η ζέστη ήταν γερή. Από λάθος παίρνουμε τον παράδρομο και έτσι περάσαμε από όλα τα χωριά του Νομού του Κιλκίς μέχρι τα σύνορα. Οι διαδικασίες στα σύνορα σύντομες και νάμαστε στη FYROM. Τα πρώτα 70 χμ ο δρόμος πηγαίνει παράλληλα με τον Αξιό, τον Βαρδάρη όπως τον λένε οι ντόπιοι, μέσα στο πανέμορφο φαράγγι του. Έχει μια λωρίδα σε κάθε ρεύμα και δεν έχει διαχωριστικό. Γι αυτό και η κίνηση γίνεται με αργό ρυθμό. Μετά όμως από αυτά τα 70χμ γίνεται αυτοκινητόδρομος αλλά με μέτριας ή και κακής ποιότητας οδόστρωμα. Δε βαριέσαι όμως! Είμαστε σε ταξίδι και αυτό είναι που μετράει. Περίπου 40 χμ αυτοκινητόδρομου και βγαίνουμε για την πρώτη μας στάση. Στη μικρή πόλη Veles, που όμως δεν έμελλε να μας χαρίσει τα κάλλη της. Και εξηγούμαι.

​

Μπήκαμε στην πόλη που απλώνεται αμφιθεατρικά από τη μια και την άλλη του ποταμού με αρκετά σπίτια κεραμοσκέπαστα. Η πρώτη εικόνα πολύ όμορφη. Ο δρόμος κατεβαίνει μέχρι το ποτάμι, όπου και ελπίζαμε να βρούμε να παρκάρουμε για ένα καφέ. Αμ δε!! Φοβερή κίνηση και από χώρους στάθμευσης, ούτε για πατίνι. Περάσαμε τη γέφυρα και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε από την άλλη μεριά, ώσπου φτάσαμε σε μια πλατεία στο καινούριο τμήμα της πόλης. Εκεί κάτι βρήκαμε αλλά ήταν τόσο άχαρα και η ζέστη αφόρητη που αποφασίσαμε να φύγουμε.

Ξανά στον αυτοκινητόδρομο και σταματήσαμε μόνο για βενζίνη όπου και πήραμε και ένα καφέ με σκοπό να μπούμε στη Σερβία και να σταματήσουμε για φαΐ στην Nis.

Και στα Σερβοσκοπιανά σύνορα οι διαδικασίες απλές και γρήγορες και σύντομα τρέχαμε σε Σέρβικους δρόμους. Και στη Σερβία είχαμε μια επανάληψη αυτών που συναντήσαμε στη FYROM. Κάτι τα έργα στην αρχή και μετά η υπέροχη διαδρομή μέσα στα στενά του Μοράβα είχε σαν αποτέλεσμα στενό δρόμο με περισσότερη κίνηση από την προηγούμενη χώρα και το ίδιο χαμηλά όρια ταχύτητας. Αυτά για κάτι λιγότερο από 100χμ γιατί μετά βγήκαμε σε αυτοκινητόδρομο πολύ καλό θα έλεγα. Βγήκαμε για Nis μεσημέρι αργά πια.

​

Παρκάραμε και κατεβήκαμε. Θεέ μου τι ζέστη! Μέσα στο αυτοκίνητο δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε το μέγεθός της. Σε συνδυασμό με την υγρασία έκανε την κατάσταση αφόρητη. Μη βρίσκοντας και κάποιο εστιατόριο κάπου εκεί αποφασίσαμε να φύγουμε και να φάμε σε κάποιο βενζινάδικο στο δρόμο. Έτσι και χάσαμε χρόνο και δεν είδαμε και τίποτα από την πόλη, ούτε κι αυτή τη φορά. Κάναμε μια στάση να τσιμπήσουμε κάτι και πλησιάσαμε πια το Βελιγράδι. Δεν είχαμε σκοπό να μπούμε μέσα αλλά να συνεχίσουμε από τον αυτοκινητόδρομο περιφερειακά. Έλα όμως που εκείνη τη μέρα όλο και κάτι στράβωνε και έτσι κάναμε το λάθος και μπήκαμε σε κάποια προάστια γεμάτα τεράστιες (σύγχρονες όμως και όχι «σοσιαλιστικές») πολυκατοικίες! Αλλά και απέραντα πάρκα!!! Παρά την καθυστέρηση, οι εικόνες εκείνες άξιζαν.

Είχε ακόμα ήλιο όταν φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας στο Novi Sad, μετά από περίπου 12 ώρες στο τιμόνι!! Ωραίο το ξενοδοχείο, κάναμε ένα μπανάκι και με ένα ταξί πήγαμε για φαΐ σε μια ταβέρνα με σέρβικη κουζίνα που μας πρότειναν στη ρεσεψιόν. Πολύ καλό το μαγαζί, πολύ καλό το φαΐ,

​

είχε και ένα γλέντι μέσα με όργανα και χορό. Πολύ ωραία ήταν. Άλλο ένα ταξί μας γύρισε για να πέσουμε ξεροί από την κούραση. Το ράδιο αρβύλα είχε πάθει μεγάλο στραπάτσο. Είχαμε διασχίσει κατά μήκος σχεδόν όλη την πρώην Γιουγκοσλαβία και όλα είχαν πάει μια χαρά. Με το καλό η συνέχεια!! Καληνύχτα!

 

[villi]

Πάνω στην ώρα!Ουγγαρία και Σλοβακία είναι στα άμεσα σχέδιά μου!Διαβάζω με ευλάβεια!!!

 

[dimosf]

NoviSad, μια από τις νύμφες του Δούναβη!
Το πρωινό στο ξενοδοχείο ήταν πλούσιο και ο καφές βοήθησε να «ανοίξει το μάτι». Αν και ήταν αρκετά νωρίς το πρωί η ζέστη ήταν γερή.
Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και κατεβήκαμε προς το κέντρο. Το GPS άρχισε να κάνει νερά, κάτι που θα γινόταν και άλλες μέρες στις Βαλκανικές χώρες αλλά και στη Σλοβακία. Μάλλον πρόβλημα χαρτών.
Χαθήκαμε λιγάκι αλλά τελικά φτάσαμε στο κάστρο Petrovaradin αφού περάσαμε το Δούναβη. Το κάστρο είναι πολύ μεγάλο χτισμένο τον 18ο αι. από τους Αψβούργους, πάνω από το ποτάμι και με θέα προς την πόλη απέναντι.
Τις μέρες εκείνες είχε ένα μουσικό φεστιβάλ και υπήρχαν παντού εξέδρες, καρέκλες, κιόσκια, χημικές τουαλέτες και πολλοί εργάτες δούλευαν για το στήσιμο και τη διαμόρφωση του χώρου. Έτσι η περιήγηση σ’ αυτόν δεν ήταν και ότι πιο ευχάριστο. Κάναμε μια μικρή βόλτα στην άκρη προς το ποτάμι να θαυμάσουμε τη θέα με τον υδάτινο γίγαντα να κυλλά κάτω από τα πόδια μας. Υπέροχες εικόνες!

​

Αφού θαυμάσαμε και αποτυπώσαμε όσα περισσότερα μπορούσαμε, κινήσαμε για την παλιά πόλη. Περάσαμε και πάλι το ποτάμι και φτάσαμε στα όρια της έξω από το Μουσείο της Βοϊβοντίνας στην οδό Dunavska. Εκεί, στο πάρκο παρκάραμε για να περπατήσουμε στους πεζόδρομους της πόλης.
Η πόλη είναι η δεύτερη σε μέγεθος της χώρας, πρωτεύουσα της επαρχίας της Βοϊβοντίνας. Χτισμένη σε μια καμπή του Δούναβη, στο Παννονικό Λεκανοπέδιο, γύρω στα 80 χμ βόρεια του Βελιγραδίου, υπήρξε σπουδαίο εμπορικό αλλά και πνευματικό κέντρο. Αναπτύχθηκε κυρίως τον 18ο αι. και παραμένει κέντρο εμπορίου για την πλούσια αγροτική παραγωγή της περιοχής αλλά και βιομηχανικό κέντρο.
Στην αρχή του πεζόδρομου ZmajJovina κάποιοι από την παρέα έκατσαν για ένα καφεδάκι. Ένα καταπληκτικό αεράκι έκανε τα πράγματα, όχι απλά ανεκτά, αλλά ευχάριστα!

​

Απέναντι από εκεί που κάτσαμε είναι η Ορθόδοξη εκκλησία του Αγίου Γεωργίου των μέσων του 19ου αι. Εκεί λοιπόν κατευθύνθηκα για μια μικρή επίσκεψη.

​

Την ώρα που έφτανα ένας μεγαλόσχημος ιερέας με την ακολουθία του έβγαινε. Μέσα στο ναό ετοίμαζαν για βάφτιση. Έκατσα λίγο να δω τι γίνεται.

​

Παρόντες μόνο οι γονείς και ο νονός!!!! Βγήκα, πήγα και ταχυδρόμησα μια κάρτα και μαζί με τους υπόλοιπους πήραμε τον πεζόδρομο προς την κεντρική πλατεία TrgSlobode όπου βρίσκεται και το Δημαρχείο της πόλης.

​

Σε όλο το μήκος του δρόμου, δεξιά και αριστερά, όμορφα κτίρια, που στο ισόγειό τους στεγάζουν καταστήματα, εστιατόρια και καφέ.

​

Ένα χαρακτηριστικό σε όλους τους δρόμους είναι οι στοές με τα καταστήματα. Που όλες σχεδόν καταλήγουν σε κάποια αυλή.

 

[dimosf]

​

Φτάνοντας στην πλατεία είναι ο Καθολικός ναός της Παναγίας, του 19ου αι., γνωστός και σαν Καθεδρικός. Είναι εντυπωσιακός ναός με τον πολύ ψηλό πύργο-καμπαναριό του και την ακόμα πιο εντυπωσιακή, «ψηφιδωτή» στέγη!
Απέναντι ακριβώς βρίσκεται άλλο ένα εντυπωσιακό κτίριο.

​

Αυτό του Δημαρχείου! Δεσπόζει σε όλη την νοτιοδυτική πλευρά της πλατείας. Φυσικά ένα γύρω όλα τα κτίρια είναι ένα κι ένα.

​

Όλα υπέροχα νεοκλασικά ή νεομπαρόκ, στεγάζουν τράπεζες, ξενοδοχεία και φυσικά καταστήματα. Υπέροχη η πλατεία. Ο πεζόδρομος εδώ αλλάζει όνομα και γίνεται KraljaAleksandra. Κατά μήκος της και από τις δύο πλευρές, έχει δύο σειρές από κιόσκια όπου πουλάνε διάφορα χειροποίητα αντικείμενα, πολλά από αυτά εξαιρετικά καλόγουστα! Φυσικά και ψωνίσαμε κάτι ψιλοπράγματα.
Είχαμε φτάσει στο τέλος του πεζόδρομου. Στρίψαμε αριστερά με ανατολική κατεύθυνση προς το ποτάμι. Θέλαμε να βρούμε κάτι δίπλα σ’ αυτό να κάτσουμε να φάμε. Περάσαμε έξω από το διοικητήριο της Βοϊβοντίνας και φτάσαμε στο ποτάμι.

​

Η εικόνα του κάστρου ακριβώς απέναντι με το ρολόϊ που φαίνεται από παντού είναι από τις ωραιότερες της πόλης. Δυστυχώς δεν βρήκαμε κάπου να κάτσουμε. Ίσως δεν πήγαμε στην κατάλληλη περιοχή.
Γυρίσαμε μέσα από στενά και πάρκα στον πεζόδρομο και χωθήκαμε σε μια στοά που βγάζει σε μια αυλή.

​

Εκεί κάτσαμε και απολαύσαμε ωραία Σέρβικη κουζίνα (με την πάπρικα να ξεχειλίζει από παντού!!!). Έτσι πέρασε αρκετή ώρα με την κάψα στο αποκορύφωμά της. Ευτυχώς εκεί μέσα είχε αρκετή δροσιά. Για καφέ πήγαμε στη μικρή πλατεία πίσω από τον Καθολικό ναό, στο Café Atina(!!). Εκεί ήρθε να μας βρει και το τρίτο ζευγάρι της παρέας που είχε φύγει μια μέρα μετά από μας και μόλις είχε φτάσει.
Μετά τον καφέ η παρέα αποφάσισε πάρκο για δροσιά. Τους άφησα και πήγα να δω το Μουσείο της Βοϊβοντίνας. Αν και ανοικτό δεν είχε κανένα επισκέπτη. Άνοιξαν τα φώτα για μένα (!!). Πολύ ενδιαφέρον.

​

Τα εκθέματα του εκτείνονται χρονικά από το βαθύ γεωλογικό παρελθόν, με απολιθώματα και την προϊστορία, μέχρι τα μέσα του 20ου αι. Αν και οι επιγραφές είναι στα Σέρβικα (με κυριλλικό αλφάβητο) έχει μερικά κεντρικά επεξηγηματικά κείμενα στα αγγλικά και έτσι δεν είναι καθόλου δύσκολο να παρακολουθήσει κανείς τις εκθέσεις. Έχει και ένα πολύ πλούσιο λαογραφικό τμήμα. Γενικά είναι αρκετά μεγάλο και πολύ, πολύ ενδιαφέρον! Το κτίριο είναι παλιό νεοκλασικό αρχοντικό, με δύο ημικυκλικές σκάλες στο εσωτερικό που ανεβάζουν στον πάνω όροφο απ’ όπου ξεκινάν οι εκθέσεις.
Βγήκα να βρω τους υπόλοιπους. Η σύσκεψη έφερε διχασμό!! Οι νιοφερμένοι αποφάσισαν να μείνουν για βράδυ στην πόλη και οι υπόλοιποι να πάμε λίγο πιο έξω.

 

[dimosf]

Περίπου 10 χμ νοτιότερα, πάνω στο ποτάμι είναι μια μικρή πόλη, η Sremski Karlovci. Η πόλη απλώνεται στην πλαγιά ενός χαμηλού λόφου πάνω από το ποτάμι.

​

​

Έχει πολύ όμορφα νεοκλασικά κτίρια και μέγαρα, κυρίως γύρω από την πλατεία, όπως το BermetVilla,

​

ή την εκκλησία με τα δύο εντυπωσιακά καμπαναριά.
Φτάσαμε, μπήκαμε στην πόλη και αφού τη διασχίσαμε κατά μήκος βγήκαμε πηγαίνοντας προς το ποτάμι. Εκεί έχει ένα εστιατόριο (μάλλον ακριβό μας φάνηκε) και δίπλα ένα ναυταθλητικό όμιλο με μια καντίνα που πρόσφερε καφέ και μπύρα δίπλα στο ποτάμι.

​

Ξύλινα τραπέζια και πάγκοι κάτω από τα δέντρα βόλευαν την κατάσταση

​

και οι εικόνες του ποταμού μπροστά μας με τα διάφορα μικρά σκάφη που πήγαιναν πάνω κάτω ομόρφαιναν ακόμα πιο πολύ το έτσι κι αλλιώς όμορφο δειλινό. Εμάς όμως μας είχε κολλήσει η λαχτάρα για πίτσα. Έτσι αφού κάτσαμε για λίγο δίπλα στο ποτάμι, μπήκαμε και πάλι στο αυτοκίνητο και πήγαμε στο κέντρο όπου και κάτσαμε στην πλατεία απέναντι από την εκκλησία. Εκεί τέλειωσε η παραμονή μας στη Σερβία. Η υπόσχεση για μελλοντική επιστροφή έκλεισε τη μέρα μας την ώρα που τα βλέφαρα έκλειναν βαριά από κούραση και όμορφες εικόνες!

(το ταξίδι συνεχίζεται)​

 

[dimosf]

Περισσότερες φωτογραφίες: https://picasaweb.google.com/104516864688424120740/FYROMPartIVeles1172011?noredirect=1
και https://picasaweb.google.com/104516864688424120740/SERBIA111272011?noredirect=1

Από το http://disaki.blogspot.gr/2014/08/blog-post_29.html

 

[dimosf]

Β΄ Βουδαπέστη, η Βασίλισσα του Δούναβη!


Στο δρόμο για τη Βουδαπέστη
Το πρωί, μετά το πλούσιο πρωινό, πληρώσαμε, φορτώσαμε και ξεκινήσαμε. Ο αυτοκινητόδρομος, λόγω έργων, είχε μόνο μια λωρίδα ανά κατεύθυνση και έτσι το όριο ήταν χαμηλό. Και αυτό για πάνω από 100 χμ, για τα οποία πληρώσαμε διόδια 3,50 ΕΥΡΩ (!!!). Στην περιοχή της Subotica φτάσαμε στα σύνορα με την Ουγγαρία. Ο έλεγχος από τους Ούγγρους ήταν αρκετά σχολαστικός. Μου ζήτησαν να κατέβω, κοίταξαν κάτω από τα καθίσματα, στο πορτμπαγκάζ κλπ. Έψαχναν άραγε για κάτι ή απλά ήταν έλεγχος ρουτίνας και «ψαρώματος»; Τέλος πάντων. Μετά τον έλεγχο πήραμε τη βινιέτα. Μας κατάκλεψαν κανονικά. Για ένα μήνα πληρώσαμε 21,00 ΕΥΡΩ, ενώ αν είχαμε φιορίνια, με την επίσημη ισοτιμία θα ήταν σκάρτα 18,00 ΕΥΡΩ! Χαλάλι τα χρήματα μιας και οι Ουγγρικοί αυτοκινητόδρομοι είναι από τους καλύτερους που έχω οδηγήσει! Η βινιέτα δεν είναι αυτοκόλλητο όπως σε άλλες χώρες αλλά μια απόδειξη με τα στοιχεία του αυτοκινήτου.
Λίγο μετά τα σύνορα βγήκαμε για μια μικρή επίσκεψη στην πόλη Szeget. Τη διαρρέει ο ποταμός Tisza, παραπόταμος του Δούναβη. Το ιστορικό της κέντρο είναι γεμάτο με όμορφα νεοκλασικά και μπαρόκ κτίρια.

​

Και φυσικά πολλά και μεγάλα πάρκα, κυρίως στις όχθες του ποταμού. Κοντά σε ένα τέτοιο παραποτάμιο πάρκο άφησα το αυτοκίνητο

​

και με τα πόδια πήγαμε μέχρι την περίτεχνη μεταλλική γέφυρα. Το ποτάμι έχει κι αυτό, αυτό το άσχημο καφετί χρώμα. Κι όμως δίπλα στο πάρκο έχει «πλαζ» και ο κόσμος κολυμπούσε(!!). Να μου πεις και τι θα κάνουνε;
Κάτω από τη γέφυρα, στο πάρκο είχε μια καντίνα και κάτσαμε για ένα «βρώμικο», μιας και η μέρα είχε προχωρήσει αρκετά. Η ζέστη κράταγε γερά και η δροσιά στο πάρκο ήταν πολύ ευχάριστη. Έπρεπε όμως να φύγουμε. Το μεσημέρι είχε περάσει κι εμείς κάναμε μια μεγάλη βόλτα με το αυτοκίνητο, να δούμε όσο πιο πολύ από εκείνη την πόλη μπορούσαμε.
Ξανά στον αυτοκινητόδρομο με κατεύθυνση βόρεια, και λίγο πριν τη Βουδαπέστη, το GPS μας οδηγεί στον περιφερειακό δρόμο. Περνάμε από μια μεγάλη γέφυρα πάνω από τον Δούναβη και βγαίνουμε βόρεια της πόλης στο δρόμο για την μικρή παραδουνάβια πόλη Szentendre (Άγιος Ανδρέας), πόλη με ιστορία που σχετίζεται με ορθόδοξους, κυρίως Σέρβους, αλλά και Έλληνες και στις μέρες μας τόπος κατοικίας πολλών καλλιτεχνών. Είναι πολύ τουριστική, και όλοι σχεδόν οι επισκέπτες της Ουγγρικής πρωτεύουσας θα κάνουν και μια επίσκεψη σ’ αυτήν. Απέχει μόνο 25 χμ από τη Βουδαπέστη. Αμέσως έξω από την πόλη προς τα βόρεια, το ποτάμι σχηματίζει ένα μικρό νησί, στο οποίο βρίσκεται το κάμπινγκ που θα μέναμε, το PapSziget.

​

Τα σπιτάκια που είχαμε νοικιάσει είναι υπερυψωμένα και τα χωρίζει από το ποτάμι ένα ανάχωμα, πρόληψη για τις πλημμύρες. Ο Δούναβης στα πόδια μα;!!!!!

​

Τι υπέροχες εικόνες απολαμβάναμε!
Μέχρι να τακτοποιηθούμε πήρε να βραδιάζει.

​

Κουρασμένοι πήγαμε στο εστιατόριο όπου απολαύσαμε ένα Λουκούλλειο δείπνο που το συνόδεψε πολύ καλή ουγγαρέζικη μπύρα.
Αρχόντισσα του Δούναβη, καλώς σε βρήκαμε! Καλή μας νύχτα!

 

[makisg]

μπράβο σου Δήμο. απίθανη περιγραφή..... απίθανες και οι φωτογραφίες.

 

[dimosf]

«Αναγεννησιακό» γεύμα!!

Ένα πρόβλημα υγείας της φίλης μας άλλαξε τα σχέδιά μας. Όλο το πρώτο πρωινό μας το περάσαμε στο Κέντρο Υγεία της μικρής πόλης.

10 χρόνια πριν, τις πρώτες μέρες του Γενάρη του 2001, με την ίδια παρέα, είχαμε έρθει και τότε στη Βουδαπέστη. Μια από τις πιο ωραίες αναμνήσεις εκείνου του ταξιδιού ήταν η εκδρομή κατά μήκος του Δούναβη προς τα βόρεια. Szentendre, Visegrad, Esztergom.

​

Είχαμε ανέβει στο εντυπωσιακό κάστρο του Visegrad από όπου είχαμε απολαύσει το θέαμα της «Καμπής του Δούναβη». Μετά εκείνη την επίσκεψη στο κάστρο, κάτσαμε για φαΐ στο εστιατόριο Renessance. Δίπλα στο ποτάμι

​

με φαγητό και διάκοσμο από την Αναγέννηση και το προσωπικό ήταν ντυμένο ανάλογα. Ένας μουσικός, ντυμένος κι αυτός με ρούχα εποχής, συνόδευε το γεύμα μας παίζοντας αναγεννησιακή μουσική στο εκείνης της εποχής λαούτο του. Μας είχε ενθουσιάσει και ο χώρος και το φαγητό.
Μιας και η φίλη μας δεν ήταν για περπάτημα και ταλαιπωρία, είπαμε να επαναλάβουμε το προ δεκαετίας γεύμα, με την ανάλογη βόλτα. Πήραμε λοιπόν τον παραποτάμιο δρόμο. Απίθανος δρόμος, με πυκνό πράσινο, κινείται ακριβώς δίπλα στο ποτάμι και περνά μέσα από κάποιους οικισμούς. Φτάσαμε στο Visegrad και παρκάραμε δίπλα στο ποτάμι, μπροστά από το Renessance. Ο χώρος δεν έχει αλλάξει καθόλου. Τα γκαρσόνια με τις στολές τους,

​

ο μουσικός με το λαούτο του και τα χάρτινα στέμματα (!!!) που δίνουν στους πελάτες τα ίδια. Όταν μας φέρανε τον κατάλογο στα Ελληνικά, θυμήθηκα ότι και τότε αυτό μας είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση.

​

Και το φαΐ, όπως και τότε, ήταν υπέροχο!
Αφού απολαύσαμε το «αναγεννησιακό» μας γεύμα μπήκαμε στα αυτοκίνητα και συνεχίσαμε προς τα δυτικά, για τη θρησκευτική πρωτεύουσα της χώρας, το Esztergom, με τον εντυπωσιακό Ναό πάνω από το Δούναβη. Παρκάραμε μπροστά στο Ναό

​

και κάναμε μια μικρή επίσκεψη στο εσωτερικό του. Στη συνέχεια πήγα στην πίσω μεριά της εκκλησίας που βλέπει προς το ποτάμι. Νομίζω πως είναι το καλύτερο σημείο.

​

Η θέα προς της στέγες της παλιάς πόλης από κάτω με τον νερένιο γίγαντα να γυαλίζει από τον ήλιο του απομεσήμερου ήταν μοναδικές εικόνες. Έβγαλα κάμποσες φωτογραφίες και πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Στη θέση Domos σταματήσαμε για ένα καφέ δίπλα στο ποτάμι.

​

Ένα μεγάλο κρουαζιερόπλοιο που πήγαινε για τη Βιέννη, πέρασε επιβλητικό μπροστά μας παλεύοντας με το αντίθετο ρεύμα!
Το απόγευμα είχε προχωρήσει για τα καλά όταν ξεκινήσαμε για την επιστροφή. Λίγο πριν το Visegrad στρίψαμε δεξιά στην πινακίδα προς Szentendre, και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε. Σε λίγο μπήκαμε σε ένα καταπληκτικό και πυκνό δάσος. Τι διαδρομή Θεέ μου!! Από τις ωραιότερες του ταξιδιού μας, μέχρι στιγμής. Ανεβήκαμε το λόφο και κατεβήκαμε ακριβώς μέσα στο Szentendre. Σε λίγα λεπτά φτάσαμε στο κάμπινγκ και το υπόλοιπο της μέρας πέρασε με απόλυτη χαλάρωση!

 

[dimosf]

Βόλτες όπως και παλιά!
Το μεσημέρι της επόμενης κατεβήκαμε για μια βόλτα στο Szentendre. Τι όμορφο που είναι! Αν και η πλατεία του ήταν κλειστή λόγω έργων,

​

η βόλτα στα πλακόστρωτα με τα παλιά σπίτια ήταν μια σκέτη απόλαυση. Αν και έντονα τουριστικό, δεν υπολείπεται καθόλου σε γοητεία!

​

Ψωνίσαμε κι εμείς κάποια μικρά αναμνηστικά και κάμποσα σακουλάκια πάπρικα, το εθνικό μπαχαρικό της χώρας, ξεχωριστό και γευστικό δωράκι για δικούς και φίλους! Στην συνέχεια κάτσαμε για φαΐ στον παραποτάμιο δρόμο. Δυστυχώς το ποτάμι δεν το βλέπαμε, μιας και μεταξύ μας μεσολαβούσε το αντιπλημμυρικό ανάχωμα.
Το απόγευμα κατεβήκαμε στην πόλη για μια πρώτη βόλτα. Έχοντας επισκεφτεί, πριν δέκα χρόνια, τα βασικά αξιοθέατα, σε αυτό το ταξίδι, μας ενδιέφερε περισσότερο να περπατήσουμε στην πόλη και να δούμε πράγματα που συνήθως δεν αφορούν τους τουρίστες ή μάλλον τους ξεναγούς τους.
Αφήσαμε το αυτοκίνητο στη μεριά της Πέστης,

​

κοντά στη γέφυρα της Ελευθερίας.

​

Φτάσαμε έξω από την υπέροχη σκεπαστή αγορά με την πανέμορφη και περίτεχνη πρόσοψη και στέγη, τη θαυμάσαμε, βγάλαμε φωτογραφίες,

​

και πήραμε την κεντρική τουριστική αρτηρία της πόλης την Váci Uca. Γεμάτη καφέ, εστιατόρια και μαγαζιά με σουβενίρ, δεν έχει τίποτα το ξεχωριστό εκτός από μερικά όμορφα κτίρια,

​

αρκεί να κοιτάξει κανείς λίγο ψηλά.

​

Στο ύψος της γέφυρας της Ελισάβετ, στρίψαμε δεξιά στην κεντρική λεωφόρο Szabadsajto, την οποία ανεβήκαμε αρκετά θαυμάζοντας όμορφα κτίρια. Το απόγευμα είχε προχωρήσει αρκετά και εμείς θέλαμε πριν γυρίσουμε στο κάμπινγκ να κάτσουμε να τσιμπήσουμε κάτι. Στρίψαμε δεξιά και μέσα από τα στενάκια φτάσαμε στην πίσω μεριά του Εθνικού Μουσείου.

​

Πρόκειται για ενδιαφέρον κτίριο, νεοκλασικού ρυθμού, χτισμένο στο πρώτο μισό του 19ου αι. Οι εκθέσεις καλύπτουν όλη την ιστορία της χώρας από την παλαιολιθική εποχή μέχρι τα τέλη του 20ου αι. Το είχα επισκεφτεί δέκα χρόνια πριν και θυμάμαι πως μου είχε κάνει πολύ θετική εντύπωση. Βγάλαμε μερικές φωτογραφίες και περνώντας απέναντι, κάτσαμε σε ένα τούρκικο.
Μια ώρα μετά, και ενώ είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει σηκωθήκαμε να φύγουμε. Τα φώτα είχαν αρχίσει να ανάβουν δίνοντας στην πόλη μια άλλη όψη, μοναδική που όμοιά της έβλεπα για πρώτη φορά. Η γέφυρα των Αλυσίδων καταπληκτικά φωτισμένη ήταν ο προάγγελος. Μπαίνοντας στη Βούδα, στρίψαμε δεξιά ακολουθώντας την κοίτη του ποταμού.

​

Το Καταπληκτικό κτίριο του Κοινοβουλίου απέναντι, φωτισμένο δημιουργούσε μια εικόνα απίστευτη. Σταμάτησα και κατέβηκα.

​

Ένα γύρο όλα φωτισμένα έμοιαζαν παραμυθένια! Το Κοινοβούλιο, οι γέφυρες, το Κάστρο, ο Πύργος των ψαράδων, η πόλη ολάκερη! Τι εικόνες! Η Βουδαπέστη είναι τελικά η αδιαμφισβήτητη Βασίλισσα του Δούναβη! Δεν έχω ξαναδεί τόσο όμορφες νυχτερινές εικόνες στη ζωή μου! Δεν μου έκανε καρδιά να φύγω. Υποσχέθηκα στον εαυτό να ξαναδώ την πόλη φωτισμένη άλλη μια φορά πριν φύγουμε! Με αυτόν τον όμορφο, τον υπέροχο τρόπο τέλειωσε η μέρα μας, γεμίζοντας τα μάτια, το νου, την ψυχή ανεπανάληπτες εικόνες, εικόνες που χαράχτηκαν βαθιά μέσα μου!! Υπέροχη Αρχόντισσα με έκανες να σε ερωτευθώ! Να είσαι πάντα τόσο λαμπερή και να χαρίζεις υπέροχες εικόνες σε όσους αποφασίζουν το «προσκύνημα» στα κάλλη σου!!!