fenia42
Member
- Μηνύματα
- 3.883
- Likes
- 14.441
- Επόμενο Ταξίδι
- Азербайджан
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γροιλανδία,Σβάλμπαρντ
Επίλογος
Κι άξαφνα, μας χτύπησε η πείνα. Μας άρεσε τόσο πολύ το φρούριο που ξεχάσαμε κυριολεκτικά πως ήταν καταμεσήμερο και πως έπρεπε κάποια στιγμή να πάρουμε το μεσημεριανό μας.
Η ώρα πρέπει να ήταν πια γύρω στις 15:30 και ευτυχώς ξέραμε ήδη που θα γευματίζαμε. Ο Αμρ μας είχε προτείνει ένα εστιατόριο –κυριλέ κατά τα δεδομένα του – το Fish Market για ολόφρεσκο ψαράκι. Μάλιστα ήταν σε πολύ κοντινή απόσταση έτσι σε ένα δεκάλεπτο ήμασταν εκεί. Δεν άργησα να καταλάβω πως η πολιτική του καταστήματος ήταν να διαλέγει ο πελάτης μόνος του το ψάρι που θέλει.
Διαλέξαμε ένα όμορφο τραπέζι μπροστά στη θάλασσα και περιμέναμε πώς και πώς το φαγάκι μας. Λατρεύω τα ψάρια και οι γεύσεις του με αποζημίωσαν. Ψαρόσουπα για αρχή, γλώσσες, τσιπούρες και μπαρμπουνάκια. Όλα συνοδευμένα φυσικά με γενναίες σαλάτες, ταραμάδες, τζατζίκια. Και καθώς το μπαρμπουνάκι θέλει μπυρίτσα και το κορίτσι θάλασσα, παραγγείλαμε και από μια αιγυπτιακή μπυρίτσα Sakkara. Δε θα συμβιβαζόμουν με τίποτα λιγότερο. Το φαγητό ήταν υπέροχο, οι σερβιτόροι ευγενέστατοι, το περιβάλλον όμορφο και πολύ καθαρό και οι τιμές ασύγκριτες με τα ελληνικά δεδομένα.
Αφού φάγαμε, μείναμε να κοιτάζουμε την απεραντοσύνη της θάλασσας που λατρεύουμε και οι δυο. Κάτω από το εστιατόριο, σε ένα μικρό κολπάκι που σχηματίζονταν 5-6 γυναίκες τσαλαβουτούσαν στα νερά, φυσικά φορώντας τα ρούχα και τις μαντίλες τους. Αρκετά πιο πέρα μια παρέα νεαρών τσαλαβουτά επίσης, φορώντας φυσικά μόνο το μαγιώ τους. (γκρρρρρρ )
Και κάπου εκεί απέναντι , να και η Βιβλιοθήκη . Κοιταζόμαστε με το Χάρη και λες και ήμασταν συννενοημένοι, τιναχτήκαμε σαν ελατήρια και βουρ μέσα στο πρώτο ταξί που βρέθηκε μπροστά μας. Φυσικά όταν μιλάμε για Αλεξανδρινή Βιβλιοθήκη, δεν εννοούμε την παλιά που είχε δημιουργηθεί επί Πτολεμαίου Α’ και καταστράφηκε, αλλά για τη Νέα, η οποία έχει δημιουργηθεί το 2002 υπό την αιγίδα της UNESCO ως μια προσπάθεια αναβίωσης της παλαιάς. Βρίσκεται δίπλα στο Πανεπιστήμιο της πόλης και στην ίδια περιοχή με την παλιά.
Με το που κατεβαίνουμε από το ταξί, το θέαμα μας εντυπωσιάζει. Ακριβώς μπροστά μας μια μάζωξη νεαρών με πανό. Μάλλον είχαν δημοτικές εκλογές γιατί υπήρχαν διάσπαρτα σε όλη την πόλη πολλά πανό με υποψηφίους. Οι νεαροί όμως αυτοί δεν είχαν καμιά απολύτως σχέση με αυτούς που είχαμε δει τις προηγούμενες μέρες. Γυαλί ray-ban, τζιν, ζελέ στα μαλλιά, μοντέρνα ρούχα.
Όλο το συγκρότημα ήταν τόσο μοντέρνο. Το πανεπιστήμιο, η Βιβλιοθήκη, το εστιατόριο, η καφετέρια, το αναγνωστήριο, το πλανητάριο . Και στα δυτικά μια τεράστια πισίνα σα συντριβάνι ενώ παντού τριγύρω δέσποζαν πανύψηλοι φοίνικες.
Υπήρχαν κοπέλες που δε φορούσαν μαντίλα αλλά οι περισσότερες φορούσαν, και ήταν και οι πιο κομψές πάραυτα. Και όλες ήταν γελαστές και με πολύ θετική αύρα.
Είτε δυο – δυο, είτε πλάι σε κάποιο αγόρι, κρατώντας βέβαια και τις απαραίτητες αποστάσεις . Εκεί είδα και πώς γίνεται το φλερτ «με τα μάτια» . Και ήταν πολύ όμορφο και αγνό. Μια μοντέρνα μουσουλμανική κοινωνία εν ολίγοις. Ο χώρος ήταν άψογος και θέλαμε να πάρουμε όσο το δυνατόν καλύτερες φωτογραφίες. Ούτε καταλάβαμε πώς πέρασε η ώρα και βασίλευε ο ήλιος χαρίζοντας στον ουρανό μοναδικά χρώματα στις αποχρώσεις του πορτοκαλί και στη συνέχεια του ροζ. Το τρένο μας έφευγε στις 8 έτσι πήραμε το δρόμο της επιστροφής κοιτάζοντας πάντα προς το ηλιοβασίλεμα. Αποχαιρετίσαμε την Αλεξάνδρεια μαζί με τον ήλιο που έπεφτε πίσω από τις πολυκατοικίες λούζοντας τες σε ροζ χρώματα.
Βέβαια , πριν μπούμε στο τρένο βρήκαμε το χρόνο να χτυπήσουμε κι ένα παγωτάκι από άγνωστης προελεύσεως γάλα – ίσως βουβαλίσιο να ήταν- . Πάντως εμένα μου άρεσε. Κατάφερα να αντισταθώ στο μπακλαβά που με κοιτούσε απειλητικά. Στις 8 είχαμε μπει στο τρένο. Ο Αμρ μας έστειλε μήνυμα ότι ήθελε να βρεθούμε για να μας αποχαιρετίσει. 8 και τέταρτο κλασσικά η Fenia 42 κοιμότανε.
Στην επιστροφή το τραίνο παραδόξως έκανε 3 ώρες, κι όχι 2 όπως το πρωί. Οπότε το ραντεβού μας με τον Αμρ έγινε στις 12. Ο καημένος ήθελε να μας δείξει την πιο χλιδάτη πλευρά του Καΐρου, έτσι μας έκλεισε ραντεβού στην περιοχή της Ηλιούπολης, σε ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο. Που να ήξερε ότι δε με εντυπωσιάζουν αυτά…
Κάναμε τη βόλτα μας λοιπόν στο αδιάφορο εμπορικό κέντρο όπου ομολογουμένως το επίπεδο των ανθρώπων δεν είχε καμιά σχέση με αυτό των υπολοίπων που είχαμε δει. Τα μαγαζιά έκλειναν 12 παρά. Πολλές κοπέλες περνούσαν με τεράστιες σακούλες στα χέρια από επώνυμα καταστήματα ρούχων. Οι τιμές ήταν όμοιες με τις ελληνικές. Η νεολαία της Αιγύπτου φαίνεται πως μεγαλώνει τελείως διαφορετικά από τις προγενέστερες γενιές.
Με λίγο από το πανίσχυρο όπλο της γυναικείας γκρίνιας, τους κατάφερα και φύγαμε από εκεί. Αλλά ο Αμρ είχε βαλθεί οπωσδήποτε να μας δείξει το πλουσιοπάροχο κομμάτι της Αιγύπτου. Έτσι μας πήγε σε έναν πολυχώρο στις όχθες του Νείλου, κοντά στο ξενοδοχείο μας, όπου στο ένα πάτωμα ήταν καφετερία, στο άλλο εστιατόριο και στο 3ο κλαμπ. Οι δυνάμεις μας δεν ήταν για clubbing, οπότε προτιμήσαμε το εστιατόριο για να τσιμπήσουμε κάτι ελαφρύ και να πιούμε και ένα ποτάκι, το τελευταίο μας βράδυ στην Αίγυπτο.
Στο μέρος αυτό έμεινα άναυδη. Πέρα από τα υπερπολυτελή αυτοκίνητα που ήταν παρκαρισμένα έξω από αυτό (και μιλάμε αποκλειστικά για Mercedes, BMW, Jaguar & Porsche ) οι γυναίκες δεν είχαν καμιά σχέση με τις υπόλοιπες. Φορούσαν σούπερ μίνι, φανταχτερά κοσμήματα και παρδαλά ρούχα, 12ποντη γόβα και πολλά κιλά σοβά στα μούτρα τους με εντελώς αλλοιωμένο το αποτέλεσμα. Κάτι τέτοιο θα περίμενα να δω μόνο σε χώρε όπως το Ντουμπάι. Προσωπικά δε μου άρεσε το αποτέλεσμα, όχι μόνο γιατί είμαι υπέρ της ανάδειξης της φυσικής ομορφιάς αλλά και γιατί πρόδιδε την υπερβολή που προήλθε από προηγούμενη καταπίεση. Σαν απελπισμένη αντίδραση κάτι.
Anyways, έτσι κύλησαν και οι τελευταίες ώρες μας στο Κάιρο. Αργά το βράδυ, αποχαυνωμένοι από την κούραση ο Αμρ μας συνόδευσε ως το ξενοδοχείο. Εκεί, ξαφνικά, ως δια μαγίας εμφάνισε δυο κουτιά . Είχαν μέσα αιγυπτιακό μπακλαβά και μας τα έκανε δώρο για να τα πάρουμε μαζί μας στην Ελλάδα. Τον αποχαιρέτισα δίνοντάς του το χέρι μου για μια ακόμα φορά κι αυτός με αγκάλιασε και με φίλησε πρώτη φορά. Και ναι, ντράπηκα πάρα πολύ :xmas_redface::xmas_redface: . Και κρατάω αυτό το κομμάτι , της αγνότητας που μου άρεσε πολύ και δίνει μια γλύκα στις διαπροσωπικές σχέσεις των νεαρών με τις κοπέλες.
Η επόμενη μέρα το πρωί μας βρίσκει στο αεροδρόμιο με πολλές ώρες καθυστέρηση. Στη Θεσσαλονίκη έφτασα αργά το βράδυ κουβαλώντας πάνω μου τη μυρωδιά και τη σκόνη της Αιγύπτου. Όμως την Αίγυπτο δε την έχασα ποτέ. Είναι εδώ και μου το υπενθυμίζει κάθε μέρα. Στον παλιατζή που περνάει κάθε Σάββατο πρωί από τη γειτονιά μου και με ξυπνάει, στον τύπο με το ντάτσουν που πουλάει πατάτες Νευροκοπίου έξω από το Γυμναστήριό μου, πάνω από την Αριστοτέλους, στις κεραίες των ταρατσών, στα μισοχτισμένα σπίτια που παραμένουν έτσι,στους κακοτράχαλους δρόμους, στους άντρες που κάθονται στην απέναντι καφετερία και σχολιάζουν τις κοπέλες με πονηρό τρόπο. Δυο βδομάδες μετά βρέθηκα στη Στοκχόλμη –όπως ξέρετε- Και εκεί το επιβεβαίωσα.
ΤΕΛΟΣ
Κι άξαφνα, μας χτύπησε η πείνα. Μας άρεσε τόσο πολύ το φρούριο που ξεχάσαμε κυριολεκτικά πως ήταν καταμεσήμερο και πως έπρεπε κάποια στιγμή να πάρουμε το μεσημεριανό μας.
Η ώρα πρέπει να ήταν πια γύρω στις 15:30 και ευτυχώς ξέραμε ήδη που θα γευματίζαμε. Ο Αμρ μας είχε προτείνει ένα εστιατόριο –κυριλέ κατά τα δεδομένα του – το Fish Market για ολόφρεσκο ψαράκι. Μάλιστα ήταν σε πολύ κοντινή απόσταση έτσι σε ένα δεκάλεπτο ήμασταν εκεί. Δεν άργησα να καταλάβω πως η πολιτική του καταστήματος ήταν να διαλέγει ο πελάτης μόνος του το ψάρι που θέλει.
Διαλέξαμε ένα όμορφο τραπέζι μπροστά στη θάλασσα και περιμέναμε πώς και πώς το φαγάκι μας. Λατρεύω τα ψάρια και οι γεύσεις του με αποζημίωσαν. Ψαρόσουπα για αρχή, γλώσσες, τσιπούρες και μπαρμπουνάκια. Όλα συνοδευμένα φυσικά με γενναίες σαλάτες, ταραμάδες, τζατζίκια. Και καθώς το μπαρμπουνάκι θέλει μπυρίτσα και το κορίτσι θάλασσα, παραγγείλαμε και από μια αιγυπτιακή μπυρίτσα Sakkara. Δε θα συμβιβαζόμουν με τίποτα λιγότερο. Το φαγητό ήταν υπέροχο, οι σερβιτόροι ευγενέστατοι, το περιβάλλον όμορφο και πολύ καθαρό και οι τιμές ασύγκριτες με τα ελληνικά δεδομένα.
Αφού φάγαμε, μείναμε να κοιτάζουμε την απεραντοσύνη της θάλασσας που λατρεύουμε και οι δυο. Κάτω από το εστιατόριο, σε ένα μικρό κολπάκι που σχηματίζονταν 5-6 γυναίκες τσαλαβουτούσαν στα νερά, φυσικά φορώντας τα ρούχα και τις μαντίλες τους. Αρκετά πιο πέρα μια παρέα νεαρών τσαλαβουτά επίσης, φορώντας φυσικά μόνο το μαγιώ τους. (γκρρρρρρ )
Και κάπου εκεί απέναντι , να και η Βιβλιοθήκη . Κοιταζόμαστε με το Χάρη και λες και ήμασταν συννενοημένοι, τιναχτήκαμε σαν ελατήρια και βουρ μέσα στο πρώτο ταξί που βρέθηκε μπροστά μας. Φυσικά όταν μιλάμε για Αλεξανδρινή Βιβλιοθήκη, δεν εννοούμε την παλιά που είχε δημιουργηθεί επί Πτολεμαίου Α’ και καταστράφηκε, αλλά για τη Νέα, η οποία έχει δημιουργηθεί το 2002 υπό την αιγίδα της UNESCO ως μια προσπάθεια αναβίωσης της παλαιάς. Βρίσκεται δίπλα στο Πανεπιστήμιο της πόλης και στην ίδια περιοχή με την παλιά.
Με το που κατεβαίνουμε από το ταξί, το θέαμα μας εντυπωσιάζει. Ακριβώς μπροστά μας μια μάζωξη νεαρών με πανό. Μάλλον είχαν δημοτικές εκλογές γιατί υπήρχαν διάσπαρτα σε όλη την πόλη πολλά πανό με υποψηφίους. Οι νεαροί όμως αυτοί δεν είχαν καμιά απολύτως σχέση με αυτούς που είχαμε δει τις προηγούμενες μέρες. Γυαλί ray-ban, τζιν, ζελέ στα μαλλιά, μοντέρνα ρούχα.
Όλο το συγκρότημα ήταν τόσο μοντέρνο. Το πανεπιστήμιο, η Βιβλιοθήκη, το εστιατόριο, η καφετέρια, το αναγνωστήριο, το πλανητάριο . Και στα δυτικά μια τεράστια πισίνα σα συντριβάνι ενώ παντού τριγύρω δέσποζαν πανύψηλοι φοίνικες.
Υπήρχαν κοπέλες που δε φορούσαν μαντίλα αλλά οι περισσότερες φορούσαν, και ήταν και οι πιο κομψές πάραυτα. Και όλες ήταν γελαστές και με πολύ θετική αύρα.
Είτε δυο – δυο, είτε πλάι σε κάποιο αγόρι, κρατώντας βέβαια και τις απαραίτητες αποστάσεις . Εκεί είδα και πώς γίνεται το φλερτ «με τα μάτια» . Και ήταν πολύ όμορφο και αγνό. Μια μοντέρνα μουσουλμανική κοινωνία εν ολίγοις. Ο χώρος ήταν άψογος και θέλαμε να πάρουμε όσο το δυνατόν καλύτερες φωτογραφίες. Ούτε καταλάβαμε πώς πέρασε η ώρα και βασίλευε ο ήλιος χαρίζοντας στον ουρανό μοναδικά χρώματα στις αποχρώσεις του πορτοκαλί και στη συνέχεια του ροζ. Το τρένο μας έφευγε στις 8 έτσι πήραμε το δρόμο της επιστροφής κοιτάζοντας πάντα προς το ηλιοβασίλεμα. Αποχαιρετίσαμε την Αλεξάνδρεια μαζί με τον ήλιο που έπεφτε πίσω από τις πολυκατοικίες λούζοντας τες σε ροζ χρώματα.
Βέβαια , πριν μπούμε στο τρένο βρήκαμε το χρόνο να χτυπήσουμε κι ένα παγωτάκι από άγνωστης προελεύσεως γάλα – ίσως βουβαλίσιο να ήταν- . Πάντως εμένα μου άρεσε. Κατάφερα να αντισταθώ στο μπακλαβά που με κοιτούσε απειλητικά. Στις 8 είχαμε μπει στο τρένο. Ο Αμρ μας έστειλε μήνυμα ότι ήθελε να βρεθούμε για να μας αποχαιρετίσει. 8 και τέταρτο κλασσικά η Fenia 42 κοιμότανε.
Στην επιστροφή το τραίνο παραδόξως έκανε 3 ώρες, κι όχι 2 όπως το πρωί. Οπότε το ραντεβού μας με τον Αμρ έγινε στις 12. Ο καημένος ήθελε να μας δείξει την πιο χλιδάτη πλευρά του Καΐρου, έτσι μας έκλεισε ραντεβού στην περιοχή της Ηλιούπολης, σε ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο. Που να ήξερε ότι δε με εντυπωσιάζουν αυτά…
Κάναμε τη βόλτα μας λοιπόν στο αδιάφορο εμπορικό κέντρο όπου ομολογουμένως το επίπεδο των ανθρώπων δεν είχε καμιά σχέση με αυτό των υπολοίπων που είχαμε δει. Τα μαγαζιά έκλειναν 12 παρά. Πολλές κοπέλες περνούσαν με τεράστιες σακούλες στα χέρια από επώνυμα καταστήματα ρούχων. Οι τιμές ήταν όμοιες με τις ελληνικές. Η νεολαία της Αιγύπτου φαίνεται πως μεγαλώνει τελείως διαφορετικά από τις προγενέστερες γενιές.
Με λίγο από το πανίσχυρο όπλο της γυναικείας γκρίνιας, τους κατάφερα και φύγαμε από εκεί. Αλλά ο Αμρ είχε βαλθεί οπωσδήποτε να μας δείξει το πλουσιοπάροχο κομμάτι της Αιγύπτου. Έτσι μας πήγε σε έναν πολυχώρο στις όχθες του Νείλου, κοντά στο ξενοδοχείο μας, όπου στο ένα πάτωμα ήταν καφετερία, στο άλλο εστιατόριο και στο 3ο κλαμπ. Οι δυνάμεις μας δεν ήταν για clubbing, οπότε προτιμήσαμε το εστιατόριο για να τσιμπήσουμε κάτι ελαφρύ και να πιούμε και ένα ποτάκι, το τελευταίο μας βράδυ στην Αίγυπτο.
Στο μέρος αυτό έμεινα άναυδη. Πέρα από τα υπερπολυτελή αυτοκίνητα που ήταν παρκαρισμένα έξω από αυτό (και μιλάμε αποκλειστικά για Mercedes, BMW, Jaguar & Porsche ) οι γυναίκες δεν είχαν καμιά σχέση με τις υπόλοιπες. Φορούσαν σούπερ μίνι, φανταχτερά κοσμήματα και παρδαλά ρούχα, 12ποντη γόβα και πολλά κιλά σοβά στα μούτρα τους με εντελώς αλλοιωμένο το αποτέλεσμα. Κάτι τέτοιο θα περίμενα να δω μόνο σε χώρε όπως το Ντουμπάι. Προσωπικά δε μου άρεσε το αποτέλεσμα, όχι μόνο γιατί είμαι υπέρ της ανάδειξης της φυσικής ομορφιάς αλλά και γιατί πρόδιδε την υπερβολή που προήλθε από προηγούμενη καταπίεση. Σαν απελπισμένη αντίδραση κάτι.
Anyways, έτσι κύλησαν και οι τελευταίες ώρες μας στο Κάιρο. Αργά το βράδυ, αποχαυνωμένοι από την κούραση ο Αμρ μας συνόδευσε ως το ξενοδοχείο. Εκεί, ξαφνικά, ως δια μαγίας εμφάνισε δυο κουτιά . Είχαν μέσα αιγυπτιακό μπακλαβά και μας τα έκανε δώρο για να τα πάρουμε μαζί μας στην Ελλάδα. Τον αποχαιρέτισα δίνοντάς του το χέρι μου για μια ακόμα φορά κι αυτός με αγκάλιασε και με φίλησε πρώτη φορά. Και ναι, ντράπηκα πάρα πολύ :xmas_redface::xmas_redface: . Και κρατάω αυτό το κομμάτι , της αγνότητας που μου άρεσε πολύ και δίνει μια γλύκα στις διαπροσωπικές σχέσεις των νεαρών με τις κοπέλες.
Η επόμενη μέρα το πρωί μας βρίσκει στο αεροδρόμιο με πολλές ώρες καθυστέρηση. Στη Θεσσαλονίκη έφτασα αργά το βράδυ κουβαλώντας πάνω μου τη μυρωδιά και τη σκόνη της Αιγύπτου. Όμως την Αίγυπτο δε την έχασα ποτέ. Είναι εδώ και μου το υπενθυμίζει κάθε μέρα. Στον παλιατζή που περνάει κάθε Σάββατο πρωί από τη γειτονιά μου και με ξυπνάει, στον τύπο με το ντάτσουν που πουλάει πατάτες Νευροκοπίου έξω από το Γυμναστήριό μου, πάνω από την Αριστοτέλους, στις κεραίες των ταρατσών, στα μισοχτισμένα σπίτια που παραμένουν έτσι,στους κακοτράχαλους δρόμους, στους άντρες που κάθονται στην απέναντι καφετερία και σχολιάζουν τις κοπέλες με πονηρό τρόπο. Δυο βδομάδες μετά βρέθηκα στη Στοκχόλμη –όπως ξέρετε- Και εκεί το επιβεβαίωσα.
ΤΕΛΟΣ
Attachments
Last edited by a moderator:
