fenia42
Member
- Μηνύματα
- 3.883
- Likes
- 14.441
- Επόμενο Ταξίδι
- Азербайджан
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γροιλανδία,Σβάλμπαρντ
Στον τροπικό όπως θα'σαι του Καρκίνου
Μα τι περίεργο πράγμα . Οι στομαχικές διαταραχές ποτέ δεν εμφανίστηκαν! Τελικά ό,τι αφορά τις διαταραχές και τις ταραχές στην Αίγυπτο αγγίζει τα όρια της υπερβολής.
Κι εφόσον νυχτώνει αργά στην Αίγυπτο, ξημερώνει και νωρίς. Από τις 6μιση λοιπόν ήμασταν στο πόδι θαυμάζοντας την πόλη λουσμένη στο φως του ήλιου και στη σκόνη της ερήμου . Φροντίσαμε να πάρουμε καλό πρωινό μιας κι επίκειτο η μεγάλη μέρα, η επίσκεψη δηλαδή στις Πυραμίδες.
Γνωρίζαμε που θα λέγαμε στον ταξιτζή να μας πάει, ξέραμε τι θέλαμε και ξέραμε πως έπρεπε να μας πάει στην κύρια είσοδο του οροπεδίου της Γκίζας. Με το που βγήκαμε από το ξενοδοχείο, βρήκαμε έναν ταξιτζή και με λίγα παζάρια δέχτηκε να μας πάει σε τρία βασικά μέρη : Γκίζα, Σακκάρα και στην παλαιότερη Πυραμίδα, του Ντασχούρ. Η τιμή που μας πρότεινε δεν ήταν και η καλύτερη για τα αιγυπτιακά δεδομένα ( γύρω στα 35 ? ) , αλλά είπαμε χαλάλι του, έχει και 3 γυναίκες να θρέψει. Αρκεί να μας πάει σε αυτά που θέλουμε.
Δυστυχώς όμως, όσο διαβασμένοι κι αν ήμασταν, δε μπορέσαμε να αποφύγουμε τη λαμογιά του. Μας πήγε από τη δευτερεύουσα είσοδο γιατί δήθεν στην κεντρική δεν είχαν πρόσβαση τα ταξί. Μάταια προσπαθούσα να τον πείσω ότι δεν είμαστε ανίδεοι τουρίστες και ότι στην Ελλάδα έχουμε το travel stories και ενημερωνόμαστε για τα πάντα. Μη τα πολυλογούμε, δώσαμε και άλλα 12 ? για να επισκεφτούμε το χώρο με καμήλες, διότι από εκεί που μας πήγε οι Πυραμίδες απείχαν 2 χιλιόμετρα. Γκρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρ.
Δε μας έπαιρνε να το διαπραγματευόμαστε άλλο, κάτω από τον καυτό ήλιο, κάναμε την καρδιά μας πέτρα και καβαλήσαμε τις καμήλες. Ο καμηλιέρης ήταν 30 ετών και πριν φύγει από το σπίτι του πρέπει να είχε λουστεί με την κολώνια. Όσο μοιραζόμασταν την ίδια καμήλα (σιγά μη πήγαινε με τον Χάρη
) μου μίλησε για τις τρεις γυναίκες του, τη 45χρονη Ουγγαρέζα, την 35χρονη Νεοζηλανδη και την 22χρονη Αιγύπτια. Αυτά είναι. Τρεις γυναίκες από μια ήπειρο η κάθε μία. Γι’αυτό δούλευε, λέει σκληρά, για να τις έχει καλά όλες. Αναρωτήθηκα που να τις γνώρισε, και γιατί να φοράει τόση κολώνια. Πάντως δεν ήταν κι άσχημος.
Μετά δυο ώρες όμως ορκίστηκα ότι δε πρόκειται να ξανανέβω σε καμήλα. Είδαμε τις Πυραμίδες αλλά με τις παρούσες συνθήκες και τους πονεμένους μας πισινούς, δε νιώθαμε καν το πρέπον δέος. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να ξαναπάω στην Αίγυπτο με την κόρη μου και να δω τη Γκίζα όπως της αρμόζει.
Στο οροπέδιο της Γκίζας λοιπόν υπάρχουν 3 μεγάλες Πυραμίδες, του Χέοπα, του Χεφρήνου και του Μυκερίνου (πατέρας, γιος κι εγγονός) κι 6 μικρές. Όμως δεν είναι οι μοναδικές. Η Αίγυπτος αριθμεί 80 Πυραμίδες (και περισσότερες από 100 το Βόρειο Σουδάν) .
Οι Πυραμίδες, δε χτίστηκαν από σκλάβους όπως λανθασμένα πιστεύεται, αλλά κατά τη διάρκεια των μηνών που πλημμύριζε ο Νείλος, οπότε και σταματούσαν οι γεωργικές εργασίες κι έτσι χιλιάδες Αιγυπτίων προσέφεραν την υπηρεσία τους στο θεό, κάνοντας εργασιοθεραπεία ταυτόχρονα. Πάνω από πλινθόκτιστες ράμπες, οι εργάτες μετέφεραν προς τα πάνω τους ογκόλιθους που έσερναν πάνω σε έλκηθρα. Με το αυξανόμενο ύψος της Πυραμίδας, έπρεπε και οι ράμπες να ανυψωθούν και να μεγαλώσουν ταυτόχρονα. Κι έτσι έχουμε μπροστά μας το μοναδικό διασωζόμενο από τα 7 θαύματα του κόσμου.
Είχαμε αποφασίσει με το Χάρη να βγάλουμε τελείως από το μυαλό μας το ενδεχόμενο της κατάβασης σε Πυραμίδα, διότι υποφέρω από κλειστοφοβία και μόνο στη σκέψη μου ερχόταν λιποθυμία. Έτσι, αφού επισκεφτήκαμε και τη Σφίγγα αποχωρήσαμε από το οροπέδιο και ξεκινήσαμε για τη Σακάρα. Στον ταξιτζή δε ξαναμίλησα και του κρατούσα μούτρα. Ήθελε να με προξενέψει κι όλας σε κάποιον που είχε μαγαζί με αρώματα.
Στη Σακκάρα επισκεφτήκαμε την κλιμακωτή Πυραμίδα του Φαραώ Ζοζέρ, η οποία αποτελεί και το πρώτο μνημειώδες πέτρινο κτίσμα στον κόσμο και το Μουσείο, όπου υπήρχε και μια μούμια, έτσι πήραμε μια ιδέα του τι θα βλέπαμε στο φημισμένο Αιγυπτιακό Μουσείο.
Το τελευταίο κομμάτι της εκδρομής όμως ήταν και αυτό που μας αποζημίωσε. Σύμφωνα με τις συμβουλές του Αμρ, θα επισκεπτόμασταν τις Πυραμίδες στην περιοχή Dahshur. Εδώ υπήρχαν δυο Πυραμίδες, η Κόκκινη και η Καμπυλωτή. Ο ταξιτζής, αφού μας πέρασε από μερικές φτωχογειτονιές και είχαμε την ευκαιρία να δούμε πώς ζουν οι άνθρωποι εκεί, μας πήγε κατευθείαν στη δεύτερη Πυραμίδα και ανεβήκαμε τα άπειρα σκαλοπάτια θαυμάζοντας από ψηλά την υπέροχη θέα της κοιλάδας του Νείλου. Στην κορυφή της Πυραμίδας, μας περίμενε ξαπλωμένος ένας ντόπιος : « Τι στέκεσαι, άντε μπες! » Με παρότρυνε. Το σκέφτηκα, το ξανασκέφτηκα, κοίταξα προς τα κάτω, του άφησα το καπέλο μου, πήρα μια βαθιά ανάσα και ξεδιπλώθηκα για να κατέβω στην κλειστοφοβική Πυραμίδα. Είπα στο Χάρη να μη μπει μέχρι να του δώσω σήμα, πάντως βοήθησε το γεγονός ότι η Πυραμίδα ήταν άδεια από κόσμο. Τα κατάφερα εν τέλει να κατέβω, έστω και αν το ύψος της εισόδου δεν ήταν μεγαλύτερο του 1,40 , βέβαια αυτή την κατάβαση θα την πληρώναμε τις επόμενες μέρες, τόσο εγώ όσο και ο Χάρης.
Στην έξοδο, έδωσα το μπαξίσι στον γεράκο και πολύ το χάρηκα. Μπήκαμε καταϊδρωμένοι στο ταξί για την επιστροφή, η ώρα είχε πάει 4, η ανάβαση- κατάβαση της Πυραμίδας ήταν δύσκολη έτσι δεν άργησε να με πάρει ο ύπνος. Όταν είχαμε μπει πια στο κέντρο με ξύπνησε η φωνή του Χάρη : « κοίτα πόσος κόσμος και αστυνομία έξω από την Πρεσβεία του Ισραήλ»
- « Έλα μωρέ. Μη με ξυπνάς. Το πολύ πολύ να γίνει κανένα σκηνικό»
Κι επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για να ξεκουραστούμε διότι το απόγευμα θα πηγαίναμε στην αγορά του Αλ Χαλίλι !
Μα τι περίεργο πράγμα . Οι στομαχικές διαταραχές ποτέ δεν εμφανίστηκαν! Τελικά ό,τι αφορά τις διαταραχές και τις ταραχές στην Αίγυπτο αγγίζει τα όρια της υπερβολής.
Κι εφόσον νυχτώνει αργά στην Αίγυπτο, ξημερώνει και νωρίς. Από τις 6μιση λοιπόν ήμασταν στο πόδι θαυμάζοντας την πόλη λουσμένη στο φως του ήλιου και στη σκόνη της ερήμου . Φροντίσαμε να πάρουμε καλό πρωινό μιας κι επίκειτο η μεγάλη μέρα, η επίσκεψη δηλαδή στις Πυραμίδες.
Γνωρίζαμε που θα λέγαμε στον ταξιτζή να μας πάει, ξέραμε τι θέλαμε και ξέραμε πως έπρεπε να μας πάει στην κύρια είσοδο του οροπεδίου της Γκίζας. Με το που βγήκαμε από το ξενοδοχείο, βρήκαμε έναν ταξιτζή και με λίγα παζάρια δέχτηκε να μας πάει σε τρία βασικά μέρη : Γκίζα, Σακκάρα και στην παλαιότερη Πυραμίδα, του Ντασχούρ. Η τιμή που μας πρότεινε δεν ήταν και η καλύτερη για τα αιγυπτιακά δεδομένα ( γύρω στα 35 ? ) , αλλά είπαμε χαλάλι του, έχει και 3 γυναίκες να θρέψει. Αρκεί να μας πάει σε αυτά που θέλουμε.
Δυστυχώς όμως, όσο διαβασμένοι κι αν ήμασταν, δε μπορέσαμε να αποφύγουμε τη λαμογιά του. Μας πήγε από τη δευτερεύουσα είσοδο γιατί δήθεν στην κεντρική δεν είχαν πρόσβαση τα ταξί. Μάταια προσπαθούσα να τον πείσω ότι δεν είμαστε ανίδεοι τουρίστες και ότι στην Ελλάδα έχουμε το travel stories και ενημερωνόμαστε για τα πάντα. Μη τα πολυλογούμε, δώσαμε και άλλα 12 ? για να επισκεφτούμε το χώρο με καμήλες, διότι από εκεί που μας πήγε οι Πυραμίδες απείχαν 2 χιλιόμετρα. Γκρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρ.
Δε μας έπαιρνε να το διαπραγματευόμαστε άλλο, κάτω από τον καυτό ήλιο, κάναμε την καρδιά μας πέτρα και καβαλήσαμε τις καμήλες. Ο καμηλιέρης ήταν 30 ετών και πριν φύγει από το σπίτι του πρέπει να είχε λουστεί με την κολώνια. Όσο μοιραζόμασταν την ίδια καμήλα (σιγά μη πήγαινε με τον Χάρη
) μου μίλησε για τις τρεις γυναίκες του, τη 45χρονη Ουγγαρέζα, την 35χρονη Νεοζηλανδη και την 22χρονη Αιγύπτια. Αυτά είναι. Τρεις γυναίκες από μια ήπειρο η κάθε μία. Γι’αυτό δούλευε, λέει σκληρά, για να τις έχει καλά όλες. Αναρωτήθηκα που να τις γνώρισε, και γιατί να φοράει τόση κολώνια. Πάντως δεν ήταν κι άσχημος. Μετά δυο ώρες όμως ορκίστηκα ότι δε πρόκειται να ξανανέβω σε καμήλα. Είδαμε τις Πυραμίδες αλλά με τις παρούσες συνθήκες και τους πονεμένους μας πισινούς, δε νιώθαμε καν το πρέπον δέος. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να ξαναπάω στην Αίγυπτο με την κόρη μου και να δω τη Γκίζα όπως της αρμόζει.
Στο οροπέδιο της Γκίζας λοιπόν υπάρχουν 3 μεγάλες Πυραμίδες, του Χέοπα, του Χεφρήνου και του Μυκερίνου (πατέρας, γιος κι εγγονός) κι 6 μικρές. Όμως δεν είναι οι μοναδικές. Η Αίγυπτος αριθμεί 80 Πυραμίδες (και περισσότερες από 100 το Βόρειο Σουδάν) .
Οι Πυραμίδες, δε χτίστηκαν από σκλάβους όπως λανθασμένα πιστεύεται, αλλά κατά τη διάρκεια των μηνών που πλημμύριζε ο Νείλος, οπότε και σταματούσαν οι γεωργικές εργασίες κι έτσι χιλιάδες Αιγυπτίων προσέφεραν την υπηρεσία τους στο θεό, κάνοντας εργασιοθεραπεία ταυτόχρονα. Πάνω από πλινθόκτιστες ράμπες, οι εργάτες μετέφεραν προς τα πάνω τους ογκόλιθους που έσερναν πάνω σε έλκηθρα. Με το αυξανόμενο ύψος της Πυραμίδας, έπρεπε και οι ράμπες να ανυψωθούν και να μεγαλώσουν ταυτόχρονα. Κι έτσι έχουμε μπροστά μας το μοναδικό διασωζόμενο από τα 7 θαύματα του κόσμου.
Είχαμε αποφασίσει με το Χάρη να βγάλουμε τελείως από το μυαλό μας το ενδεχόμενο της κατάβασης σε Πυραμίδα, διότι υποφέρω από κλειστοφοβία και μόνο στη σκέψη μου ερχόταν λιποθυμία. Έτσι, αφού επισκεφτήκαμε και τη Σφίγγα αποχωρήσαμε από το οροπέδιο και ξεκινήσαμε για τη Σακάρα. Στον ταξιτζή δε ξαναμίλησα και του κρατούσα μούτρα. Ήθελε να με προξενέψει κι όλας σε κάποιον που είχε μαγαζί με αρώματα.
Στη Σακκάρα επισκεφτήκαμε την κλιμακωτή Πυραμίδα του Φαραώ Ζοζέρ, η οποία αποτελεί και το πρώτο μνημειώδες πέτρινο κτίσμα στον κόσμο και το Μουσείο, όπου υπήρχε και μια μούμια, έτσι πήραμε μια ιδέα του τι θα βλέπαμε στο φημισμένο Αιγυπτιακό Μουσείο.
Το τελευταίο κομμάτι της εκδρομής όμως ήταν και αυτό που μας αποζημίωσε. Σύμφωνα με τις συμβουλές του Αμρ, θα επισκεπτόμασταν τις Πυραμίδες στην περιοχή Dahshur. Εδώ υπήρχαν δυο Πυραμίδες, η Κόκκινη και η Καμπυλωτή. Ο ταξιτζής, αφού μας πέρασε από μερικές φτωχογειτονιές και είχαμε την ευκαιρία να δούμε πώς ζουν οι άνθρωποι εκεί, μας πήγε κατευθείαν στη δεύτερη Πυραμίδα και ανεβήκαμε τα άπειρα σκαλοπάτια θαυμάζοντας από ψηλά την υπέροχη θέα της κοιλάδας του Νείλου. Στην κορυφή της Πυραμίδας, μας περίμενε ξαπλωμένος ένας ντόπιος : « Τι στέκεσαι, άντε μπες! » Με παρότρυνε. Το σκέφτηκα, το ξανασκέφτηκα, κοίταξα προς τα κάτω, του άφησα το καπέλο μου, πήρα μια βαθιά ανάσα και ξεδιπλώθηκα για να κατέβω στην κλειστοφοβική Πυραμίδα. Είπα στο Χάρη να μη μπει μέχρι να του δώσω σήμα, πάντως βοήθησε το γεγονός ότι η Πυραμίδα ήταν άδεια από κόσμο. Τα κατάφερα εν τέλει να κατέβω, έστω και αν το ύψος της εισόδου δεν ήταν μεγαλύτερο του 1,40 , βέβαια αυτή την κατάβαση θα την πληρώναμε τις επόμενες μέρες, τόσο εγώ όσο και ο Χάρης.
Στην έξοδο, έδωσα το μπαξίσι στον γεράκο και πολύ το χάρηκα. Μπήκαμε καταϊδρωμένοι στο ταξί για την επιστροφή, η ώρα είχε πάει 4, η ανάβαση- κατάβαση της Πυραμίδας ήταν δύσκολη έτσι δεν άργησε να με πάρει ο ύπνος. Όταν είχαμε μπει πια στο κέντρο με ξύπνησε η φωνή του Χάρη : « κοίτα πόσος κόσμος και αστυνομία έξω από την Πρεσβεία του Ισραήλ»
- « Έλα μωρέ. Μη με ξυπνάς. Το πολύ πολύ να γίνει κανένα σκηνικό»
Κι επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για να ξεκουραστούμε διότι το απόγευμα θα πηγαίναμε στην αγορά του Αλ Χαλίλι !
Attachments
Last edited by a moderator:
