Βέλγιο Γερμανία Λουξεμβούργο Ολλανδία Πέντε μήνες γεμάτοι ταξίδια με βάση τις Βρυξέλλες

[χριστίναα95]

Ντινάν

Μόλις μιάμιση ώρα μακριά από τις Βρυξέλλες, το Ντινάν αποτελεί ιδανικό προορισμό για μονοήμερη εκδρομή, παρόλο που δε βρίσκεται στην κορυφή της λίστας των πόλεων που πρέπει κανείς να επισκεφτεί στο Βέλγιο. Χωρίς να έχει την ομορφιά της Γάνδης ή της Μπρυζ, η μικρή αυτή πόλη έχει τη γοητεία της και κατά τη γνώμη μου αξίζει λίγο από το χρόνο σας. Έχω μια αδυναμία στα ποτάμια και τις όμορφες θέες, οπότε για μένα το Ντινάν ήταν μια προφανής επιλογή. Όμως, ακόμη και η φίλη που ουσιαστικά έσυρα μαζί μου το ερωτεύτηκε.

Κατεβήκαμε από το τραίνο και βγήκαμε από το σιδηροδρομικό σταθμό χωρίς πρόγραμμα ή χάρτη. Το μέγεθος της πόλης τα καθιστά και τα δύο αχρείαστα. Οι περισσότεροι επιβάτες που κατέβηκαν μαζί μας ήταν νέοι με μικρές χειραποσκευές. Υποθέσαμε πως είναι ντόπιοι που επέστρεφαν από ένα σαββατοκύριακο κάπου αλλού. Τους ακολουθήσαμε και σε λίγα μόλις λεπτά βρισκόμασταν στο κέντρο της πόλης. Η εικόνα που βρισκόταν μπροστά μας ήταν σαν να είχε βγει από καρτ ποστάλ: η εκκλησία και τα χρωματιστά κτίρια καθρεπτίζονταν στο ποτάμι, με το μεγάλο βράχο του citadel να δεσπόζει επιβλητικός από πάνω τους. Είδαμε το άγαλμα του Charles de Gaulle και στη συνέχεια περάσαμε την ομώνυμη γέφυρα, πάνω στην οποία βρίσκονται σαξόφωνα διακοσμημένα με βάση διαφορετικές χώρες (άλλωστε το Ντινάν είναι η γενέτειρα του δημιουργού του σαξοφώνου). Κάναμε την πρώτη μας στάση στην Notre Dame de Dinant, έξω από την οποία υπήρχε πινακίδα με πληροφορίες στα ολλανδικά, τα γαλλικά και τα γιαπωνέζικα (!). Όταν μπήκαμε, δεν υπήρχε κανείς άλλος στην εκκλησία και η ησυχία, σε συνδυασμό με το επιβλητικό κτίριο, τα όμορφα βιτρό και τα αναμμένα ρεσό δημιουργούσε μια ξεχωριστή ατμόσφαιρα. Υπάρχουν πολλές πινακίδες σχετικά με την ιστορία της εκκλησίας και των εκθεμάτων που βρίσκονται μέσα σε αυτήν, αλλά είναι όλες στα γαλλικά, οπότε η ανάγνωσή τους μας πήρε αρκετό χρόνο. Όταν πια είχαμε ολοκληρώσει την περιήγηση, εισέβαλε στο χώρο μια παρέα Αμερικανών τουριστών που πόζαραν πάνω στα στασίδια χαζογελώντας, οπότε δεν καθυστερήσαμε καθόλου την αναχώρησή μας.

Σειρά είχε το citadel, που φυσικά είναι και το βασικό αξιοθέατο του Ντινάν. Το εισιτήριο κόστιζε 8 ευρώ και συμπεριλάμβανε την ανάβαση με τελεφερίκ. Νομίζω πως τους καλοκαιρινούς μήνες υπάρχει ένα ελαφρώς ακριβότερο εισιτήριο που περιλαμβάνει και κρουαζιέρα στο ποτάμι. Και ενώ το τελεφερίκ βρισκόταν ακόμη στα μισά της διαδρομής, κατεβαίνοντας από τον επιβλητικό βράχο, μπορούσαμε ήδη να ακούσουμε μία φωνή που τσίριζε στα ελληνικά να χαλάει τη μαγεία της στιγμής. Μετά τον απαραίτητο χαιρετισμό με τους πατριώτες, αρχίσαμε κι εμείς την ανάβασή μας. Το τελεφερίκ απομακρυνόταν από το έδαφος και η όμορφη θέα μας προετοίμαζε για αυτό που θα αντικρίζαμε αργότερα από το ίδιο το φρούριο. Το citadel αποδείχθηκε ανώτερο των προσδοκιών μας. Περιμέναμε ένα μέτριο μουσείο για το οποίο θα μας αποζημίωνε μία συγκλονιστική θέα, όμως τελικά η έκθεση ήταν ενδιαφέρουσα και καλοστημένη. Κατά τη διάρκεια της περιήγησης μας συναντήσαμε μπουντρούμια κρατουμένων, όργανα βασανισμού, φωτογραφίες, μακέτες σχετικές με τη μάχη του Ντινάν και μαρτυρίες των επιζώντων, πάντα συνοδευόμενα από περιεκτικές και κατατοπιστικές πληροφορίες. Δε μπορώ να εγγυηθώ ότι το μουσείο θα εντυπωσίαζε έναν ειδήμονα στην ιστορία της περιόδου, αλλά ήταν παραπάνω από αρκετό για εμάς. Μετά τη λήξη του εκπαιδευτικού σκέλους της εκδρομής, ήταν επιτέλους η ώρα να απολαύσουμε την πολυαναμενόμενη θέα. Το θέαμα που απλωνόταν από κάτω μας όταν βγήκαμε στο μπαλκόνι ήταν πραγματικά πανέμορφο. Και το καλύτερο: το είχαμε όλο δικό μας. Ήμασταν μόνες μας και μπορούσαμε να απολαύσουμε και να φωτογραφήσουμε το τοπίο χωρίς να σπρωχνόμαστε με άλλους πενήντα τουρίστες. Περάσαμε περίπου μισή ώρα βγάζοντας φωτογραφίες και χαζεύοντας το ποτάμι που διασχίζει την πόλη κι αποφασίσαμε να φύγουμε μόνο όταν άρχισε πια ένας δυνατός αέρας.

Τα στομάχια μας άρχισαν να διαμαρτύρονται από την πρώτη στιγμή που πατήσαμε το πόδι μας έξω από το τελεφερίκ. Μία γρήγορη έρευνα στο ίντερνετ μας πρότεινε το Cafe Solbrun, ο όμορφος χώρος του οποίου μας κέρδισε από την πρώτη στιγμή. Καθίσαμε σε ένα τραπέζι ακριβώς μπροστά στην τζαμαρία και φάγαμε αφράτα pancakes, ενώ για πρώτη φορά μετά από καιρό, ο ήλιος αποφάσισε να μας τιμήσει με την παρουσία του. Ήλιος, θέα στο ποτάμι και καλό φαγητό. Τι παραπάνω θα μπορούσαμε να ζητήσουμε;

Αφήσαμε το μαγαζί απόλυτα ικανοποιημένες και απολαύσαμε τις ακτίνες του ήλιου κάνοντας μια υπέροχη βόλτα κατά μήκος του ποταμού. Τα βήματά μας, μας έβγαλαν μπροστά στο σπίτι του Αντόλφ Σαξ, εφευρέτη του σαξοφώνου. Μη έχοντας κάνει την παραμικρή έρευνα, περιμέναμε να δούμε το χώρο που είχε ζήσει ο μουσικός, αλλά αντί γι αυτό συναντήσαμε ένα μικρό χαριτωμένο μουσείο σχετικά με τη ζωή και τη μουσική του. Διαβάσαμε τις πληροφορίες, ακούσαμε όμορφους ήχους και συνεχίσαμε να περπατάμε κατά μήκος του ποταμού.

Από την κορφή του citadel είχαμε δει ότι στην απέναντι πλευρά του ποταμιού είχε λόφους με χωράφια. Εγώ δε θα τους έριχνα δεύτερη ματιά, αλλά η φίλη μου μάλλον νοστάλγησε τα καλοκαίρια της στο χωριό και πρότεινε να κινηθούμε προς τα κει, λέγοντας ότι ίσως προσφέρουν μια διαφορετική θέα της πόλης. Υπήρχε ένας δρόμος ανάμεσα στα περιφραγμένα χωράφια κι εγώ όπου ακούω θέα τρέχω, οπότε ξεκινήσαμε το σκαρφάλωμα. Τελικά, θέα δεν καταφέραμε να βρούμε, όμως αναπνεύσαμε καθαρό αέρα, πιάσαμε φιλίες με άλογα και γαϊδούρια, πήραμε μια αίσθηση της ζωής των μόνιμων κατοίκων της πόλης κι είδαμε ένα όμορφο ηλιοβασίλεμα. Κάποια στιγμή συνειδητοποιήσαμε ότι αυτά τα υπέροχα χρώματα στον ουρανό σήμαιναν ότι σύντομα το λιγοστό φως που είχε απομείνει θα εξαφανιζόταν και μιας και δε θέλαμε να κατεβαίνουμε λόφους στα σκοτάδια, πήραμε βιαστικά το δρόμο της επιστροφής. Είχε πια νυχτώσει και η αντανάκλαση της φωτισμένης πόλης στο ποτάμι ήταν μαγική. Παρά την ψύχρα, καθίσαμε για αρκετή ώρα δίπλα στο ποτάμι, απολαμβάνοντας το τοπίο και αναπολώντας όλες τις ωραίες στιγμές στο Βέλγιο.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 8
• 9
• 10
• 11
• 12
• 13

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 10 of 13

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[North66]

Ωραία αρχή κι έμενες και σε μια απ' τις αγαπημένες μου συνοικίες του κέντρου!
Για δώσε πληροφορίες για τη βελγική πρωτεύουσα που κάποιοι λαθεμένα παρακάμπτουν για να κατευθυνθούν αποκλειστικά προς Μπρυζ και Γάνδη.

 

[χριστίναα95]

Μέρα 2η (Parc de Cinquantenaire, Parc Leopold, Ευρωπαϊκά κτίρια, Parlamentarium, Palais Royale, Atomium)

Την επόμενη μέρα προβλεπόταν καλός καιρός, οπότε αποφασίσαμε να εκμεταλλευτούμε τη ζεστή αυτή μέρα (τους 8 βαθμούς τους λες και καύσωνα) για μία βόλτα σε κάποια από τα πάρκα των Βρυξελλών. Το να ετοιμαστούμε το πρωί τέσσερις κοπέλες σε μία γκαρσονιέρα με προφανώς ένα μπάνιο ήταν ένας μικρός άθλος, οπότε ποτέ δεν καταφέρναμε να ξεκινήσουμε όσο νωρίς όσο θέλαμε. Ελπίζαμε να πάμε και στο Atomium, οπότε μιας και η μέρα προέβλεπε πολλές διαδρομές με τα μέσα, τα κορίτσια έβγαλαν από μια ημερίσια κάρτα η κάθε μία. Οι Βρυξέλλες έχουν πολύ καλές συγκοινωνίες, αλλά τα εισιτήρια είναι πανάκριβα οπότε αν κάνετε πάνω από 3 διαδρομές μέσα στη μέρα, αξίζει η ημερήσια κάρτα. Υπάρχει επίσης και το εισιτήριο των 10 διαδρομών με 14 ευρώ που μειώνει το κόστος χωρίς να έχει τον περιορισμό της μίας ημέρας, αλλά για αυτό πρέπει να πληρώσετε και την ίδια την κάρτα που κοστίζει 5 τα οποία δεν επιστρέφονται, όπως συμβαίνει για παράδειγμα με την Oyster του Λονδίνου. Πήραμε το λεωφορείο, αφού πρώτα προμηθευτήκαμε πρωινό από τον αγαπημένο μαροκινό φούρνο κοντά στην Porte de Hal και σε περίπου 15 λεπτά ήμασταν στο Parc du Cinquantenaire. Κάναμε τη βόλτα μας στο πάρκο, κάνε γνωριμίες με τέσσερα διαφορετικά υπέροχα σκυλιά (γενικά, τα σκυλιά στο Βέλγιο είναι πανέμορφα), θαυμάσαμε πύλη που θυμίζει την πύλη του Βραδεμβούργου και βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες. Το πάρκο αξίζει μια επίσκεψη ανεξαρτήτως εποχής, όμως σίγουρα είναι στα καλύτερά του το καλοκαίρι, που είναι γεμάτο παρέες και οικογένειες που κάθονται στο γρασίδι. Συνεχίσαμε την πορεία μας προς το επίσης όμορφο Parc Leopold, όπου καθίσαμε για λίγο δίπλα στην όμορφη λίμνη κι έπειτα κατευθυνθήκαμε προς το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Χαζέψαμε λίγο το εξωτερικό των κτιρίων και τις σημαίες κι όταν άρχισε πια να ψιχαλίζει μπήκαμε στο Parlamentarium. Το μουσείο είναι δωρεάν και μας πήρε αρκετά παραπάνω ώρα απ' ότι περιμέναμε, μιας και είχε πλούσιο φωτογραφικό υλικό και διάφορα διαδραστικά παιχνίδια που μας τράβηξαν την προσοχή (τα παιδία παίζει). Περίπου 2 ώρες αργότερα, πήραμε το λεωφορείο μέχρι την Trone κι από κει περπατήσαμε ως το Palais Royale που δεν είχαμε προλάβει να δούμε την προηγούμενη μέρα. Πάντα προτιμάω τη συγκεκριμένη διαδρομή, μιας και μου αρέσει η αντίθεση ανάμεσα στον κεντρικό δρόμο και τα ψηλά σύγχρονα κτίρια γύρω από την Trone με τον πλακόστρωτο δρόμο και την τελείως διαφορετική αρχιτεκτονική γύρω από το παλάτι. Το παλάτι δεν είναι ανοιχτό για το κοινό το χειμώνα, όμως αξίζει σίγουρα να αφιερώσετε λίγο χρόνο να θαυμάσετε το εξωτερικό του. Αφού απολαύσαμε το κτίριο, καθίσαμε για λίγο στο (όχι ιδιαίτερα εντυπωσιακό) Parc Royale, όπου φάγαμε τα σάντουιτς που είχαμε φτιάξει από το πρωί κι έπειτα πήραμε το μετρό για το Atomium.

Αν και ήμουν ήδη αρκετό καιρός στις Βρυξέλλες, δεν είχα αξιωθεί να πάω στο Atomium επειδή αν και η πρόσβαση με το μετρό είναι πολύ εύκολη, βρίσκεται αρκετά μακριά από το κέντρο της πόλης. Επιλέξαμε να πάμε νωρίς το απόγευμα, επειδή ελπίζαμε να ανέβουμε και να δούμε τη θέα όσο υπήρχε ακόμη φως, αλλά και να το δούμε αργότερα φωτισμένο. Εξωτερικά, το Atomium είναι πραγματικά εντυπωσιακό και κατά τη γνώμη μου αξίζει σίγουρα μία βόλτα ακόμη και για αυτούς που δεν ενδιαφέρονται να μπουν μέσα. Περάσαμε αρκετή ώρα θαυμάζοντας την αρχιτεκτονική του κτιρίου κι έπειτα πήραμε σειρά στη μικρή ουρά για να βγάλουμε εισιτήριο. Περιμέναμε περίπου 10 λεπτά για να περάσουμε από τον έλεγχο ασφαλείας και άλλα 10 για να μπούμε στο ασανσέρ που μας οδήγησε κατευθείαν στην κορυφή. Η θέα που προσφέρει δεν είναι και η καλύτερη της Ευρώπης (ή του Βελγίου), αλλά είναι σίγουρα εντυπωσιακή. Από ψηλά είδαμε και το διπλανό Mini Europe που τελικά δεν επισκέφτηκα ποτέ. Αν και είμαι σίγουρη ότι είναι μια ευχάριστη βόλτα, ιδίως για μικρά παιδιά, η τιμή εισόδου είναι αρκετά ακριβή και δε θεωρήσαμε ότι αξίζει για αυτό που προσφέρει. Περάσαμε περίπου μισή ώρα απολαμβάνοντας το θέαμα της πόλης από ψηλά και προσπαθώντας να αναγνωρίσουμε διάφορα κτίρια και στη συνέχεια κατεβήκαμε πάλι κάτω με το ασανσέρ για να πάρουμε τις κυλιόμενες σκάλες που οδηγούν στο υπόλοιπο κτίριο. Στην πρώτη σφαίρα που μπήκαμε υπήρχε ένα αφιέρωμα στο Μαγκρίτ που μας φάνηκε μάλλον αδιάφορο, αφού είχαμε επισκεφτεί το μουσείο του. Πολύ ενδιαφέρουσες ήταν όλες οι πληροφορίες και οι φωτογραφίες σχετικά με την κατασκευή του Atomium, ενώ πραγματική εντυπωσιαστήκαμε από τα φώτα και τις τεράστιες κυλιόμενες σκάλες που σε κάνουν να νιώθεις σαν να είσαι σε ταινία επιστημονικής φαντασίας. Όταν βγήκαμε από το Atomium, περίπου μιάμιση ώρα αργότερα, είχε ήδη αρχίσει να σκοτεινιάζει και πολύ σύντομα απολαύσαμε το φωτισμένο Atomium, που ήταν πραγματικά υπέροχο. Το κρύο είχε αρχίσει να γίνεται τσουχτερό, αλλά το θέαμα ήταν τόσο εντυπωσιακό που δεν μας έκανε καρδιά να φύγουμε μέχρι να το εξετάσουμε και να το φωτογραφίσουμε (ή τουλάχιστον να προσπαθήσουμε παρόλο που ο φωτισμός δε βοηθούσε ιδιαίτερα) απ' όλες τις γωνίες. Εμάς το Atomium μας άρεσε πολύ, όμως φαντάζομαι ότι στις πιο τουριστικές περιόδους γίνεται χαμός από κόσμο και η αναμονή θα είναι σίγουρα μεγάλη επειδή πρέπει να περιμένεις σε 3 διαφορετικές ουρές.

Μετά από δύο μέρες με φαγητό στο χέρι, νομίζω είχαμε πλέον κερδίσει ένα δείπνο της προκοπής, οπότε πήραμε το δρόμο της επιστροφής και καθίσαμε να φάμε στο αγαπημένο μου Le Bistro κοντά στην Porte de Hal, που είναι μια εξαιρετική επιλογή και για φαγητό και για μπύρα. Το εσωτερικό του μαγαζιού είναι πανέμορφο και το προσωπικό (που περιλαμβάνει και έναν Έλληνα) είναι εξαιρετικό. Γενικά, τα εστιατόρια στις Βρυξέλλες είναι αρκετά ακριβά και προτιμούσαμε να ξοδέψουμε τα λεφτά σε μονοήμερες εκδρομές και βελγικές μπύρες, όμως σίγουρα άξιζε μια εξαίρεση. Θέλοντας να δοκιμάσουμε βελγική κουζίνα, μοιραστήκαμε τα παραδοσιακά βέλγικα μύδια, τη φλαμανδική carbonade, κεφτέδες Λιέγης σε κόκκινη σάλτσα και ήταν όλα εξαιρετικά. Στη συνέχεια συναντήσαμε κάποιους φίλους για μπύρες στο Maison du Peuple, όπου γινόταν χαμός από κόσμο.

 

[fenia42]

Αν και έχω πάει τρεις ή τέσσερις φορές στις Βρυξέλλες, δε γνώριζα για το μουσείο του Μαγκρίτ. Απέκτησα ένα επιπλέον κίνητρο για να τις ξαναεπισκεφτώ, μιας και το ξαδερφάκι μου έγινε και καθηγητής σε βελγικό πανεπιστήμιο και θα ξαναβρεθώ στην πανέμορφη αυτή χώρα σύντομα.

 

[χριστίναα95]

Μέρα 3η: Γάνδη και Μπρυζ

Προσπαθώντας να δούμε όσες περισσότερες πόλεις γίνεται σε περιορισμένο χρονικό διάστημα και ξοδεύοντας όσο το δυνατόν λιγότερα χρήματα αποφασίσαμε να επισκεφτούμε τη Γάνδη και τη Μπριζ την ίδια μέρα. Δε σκοπεύαμε να πάμε σε μουσεία σε καμία από τις δύο πόλεις και οι αποστάσεις με το τραίνο ήταν πολύ μικρές οπότε αν ξεκινούσαμε νωρίς το πρωί θα καταφέρναμε να τις δούμε και τις δύο. Στην τελική, αν βλέπαμε ότι κουραζόμασταν πολύ, απλά θα αφήναμε τη δεύτερη πόλη για άλλη μέρα. Το τραίνο για τη Μπριζ περνάει και από τη Γάνδη, οπότε βγάλαμε το νεανικό εισιτήριο για άτομα κάτω των 25 προς τη Μπρυζ, με τιμή 12 ευρώ με επιστροφή. Όταν το βγάλαμε νόμιζα ότι με αυτό το εισιτήριο δικαιούμαστε να κάνουμε τη στάση μας στη Γάνδη. Αργότερα, κάποιοι φίλοι μου είπαν ότι αυτό κανονικά δεν επιτρέπεται κι ότι θα έπρεπε να είχαμε βγάλει ξεχωριστό εισιτήριο για το κομμάτι Γάνδη - Μπρυζ, αλλά τέλος πάντων, μας έλεγξαν μόνο μία φορά κατά τη διάρκεια του ταξιδιού και δεν υπήρξε κάποιο πρόβλημα.

Έχοντας ετοιμάσει τα μεσημεριανά μας σάντουιτς από το σπίτι κι έχοντας προμηθευτεί κρουασάν από το Carrefour Express του Gare du Midi, πήραμε το τραίνο γύρω στις 9 το πρωί και στις 10 παρά τέταρτο βρισκόμασταν ήδη στη Γάνδη. Είναι απίστευτο το πως μετά από μισή ώρα διαδρομή με το τραμ, βγαίνεις από το τραίνο και όλα γύρω σου είναι σε άλλη γλώσσα! Βγήκαμε από το σταθμό του τραίνου όπου μας καλωσόρισε το θέαμα χιλιάδων παρκαρισμένων ποδηλάτων. Πραγματικά, δεν έχω δει ποτέ τόσο πολλά ποδήλατα μαζί. Ακολουθήσαμε τον κόσμο μέχρι τη στάση του τραμ και βγάλαμε εισιτήρια από το μηχάνημα. Δεν ξέρω αν έκανα εγώ κάτι λάθος, αλλά και τις δύο φορές που πήγα στη Γάνδη, το google maps μας έλεγε να πάρουμε το τραμ προς τη λάθος κατεύθυνση. Την πρώτη φορά είχαμε κάνει αυτό το λάθος και είχαμε καταλάβει ότι κάτι πήγε στραβά όταν βρεθήκαμε στο ΙΚΕΑ της πόλης στο τέλος της διαδρομής. Αυτή τη φορά είχε μάθει πια από αυτό το λάθος κι απλά μπήκαμε στο ίδιο τραμ που μπήκαν και όλοι οι υπόλοιποι επισκέπτες και σε περίπου 10 λεπτά βρισκόμασταν στο κέντρο της πόλης. Τα μηχανήματα μέσα στο τραμ ήταν χαλασμένα, οπότε δεν καταφέραμε να επικυρώσουμε τα εισιτήρια μας, γεγονός που μας χαροποίησε αρκετά μιας και θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε το ίδιο εισιτήριο στην επιστροφή. Ξεκινήσαμε τη βόλτα μας από τo πανέμορφο ιστορικό κέντρο της Γάνδης, όπου περάσαμε περίπου σαράντα λεπτά θαυμάζοντας και φωτογραφίζοντας τα όμορφα κτίρια. Κάναμε μία στάση για να ανέβουμε στο καμπαναριό, ώστε να δούμε τη θέα της πόλης από ψηλά. Το νεανικό εισιτήριο ήταν γύρω στα τρία ευρώ, η πρόσβαση στην κορυφή ήταν εύκολη, μιας και υπάρχει ασανσέρ και η θέα πραγματικά κόβει την ανάσα.

Κατεβήκαμε από το καμπαναριό και πήραμε το δρόμο προς τα κανάλια. Ο καιρός ήταν καλός, ο κόσμος δεν ήταν υπερβολικός και η ατμόσφαιρα ήταν υπέροχη. Περάσαμε από τα κανάλια, σταματώντας σχεδόν σε κάθε γέφυρα για να απολαύσουμε τη θέα, θαυμάζαμε τα όμορφα κτίρια κατά μήκος των καναλιών και τις γραφικές σκάλες, τις μικρές πόρτες και τα παράθυρα που έβγαζαν κατευθείαν στο νερό. Η Γάνδη είναι μια υπέροχη πόλη, θα ήθελα πολύ να είχα την ευκαιρία να ζήσω σε αυτήν για λίγους μήνες και πιστεύω θα ήταν ιδανικός προορισμός για Erasmus. Συνεχίζοντας τη βόλτα μας, φτάσαμε στο κάστρο, το οποίο δημιουργεί μια πανέμορφη εικόνα δίπλα στο ποτάμι και αφού κοντοσταθήκαμε να το απολαύσουμε συνεχίσαμε προς τη μεγάλη γέφυρα με την υπέροχη θέα προς τα επιβλητικά κτίρια της παλιάς πόλης.

Η ώρα ήταν σχεδόν δύο, το επόμενο τραίνο για Μπρυζ έφευγε σε περίπου είκοσι λεπτά και το τραμ για το σταθμό των τραίνων πλησίαζε από την άκρη του δρόμου. Έτσι, αποχαιρετήσαμε την όμορφη Γάνδη και τρέξαμε να προλάβουμε το τραμ. Αυτή τη φορά καταφέραμε να επικυρώσουμε τα εισιτήρια μας και φτάσαμε στο σταθμό ακριβώς την κατάλληλη στιγμή. Θα ήθελα να είχαμε λίγο παραπάνω χρόνο να δούμε και το πιο σύγχρονο κομμάτι της πόλης. Είχα προλάβει να το κάνω κατά την πρώτη μου επίσκεψη στη Γάνδη και παρόλο που σίγουρα δεν έχει την ομορφιά της παλιάς πόλης, μου είχε δώσει μια καλή γεύση από τον ρυθμό ζωής, μιας και οι δρόμοι και οι καφετέριες γύρω από το πανεπιστήμιο ήταν γεμάτοι φοιτητές.

Το τραίνο για την Μπρυζ έφτασε σχεδόν αμέσως και δε δυσκολευτήκαμε να βρούμε μία τετράδα θέσεων. Για να κερδίσουμε χρόνο φάγαμε το μεσημεριανό που είχαμε ετοιμάσει από το σπίτι μέσα στο τραίνο και σε μισή ώρα βρισκόμασταν στον προορισμό μας. Ακολουθώντας τον κόσμο έξω από το σταθμό αρχίσαμε να κατευθυνόμαστε προς το κέντρο της πόλης. Πρώτα φτάσαμε στο υπέροχο minnewaterpark, όπου σταματήσαμε για τις απαραίτητες φωτογραφίες, και συνεχίσαμε τη διαδρομή μας κατά μήκος της λίμνης. Ο καιρός ήταν σύμμαχός μας και το το τοπίο πανέμορφο.

Φτάσαμε στο τέλος του πάρκου, όπου μαζί με πολλούς ακόμα τουρίστες χαζέψαμε για λίγο τους δεκάδες κύκνους και συνεχίσαμε τη διαδρομή μας στα γραφικά στενά της Μπριζ. Η Μπριζ είναι από τις πόλεις που δε χρειάζονται πρόγραμμα. Όποιον δρόμο και να πάρεις, όσο και να χαθείς, πάντα θα υπάρχει κάτι όμορφο να δεις. Είναι σίγουρα πολύ τουριστική και πάντα μου κάνει εντύπωση το πως δεν υπάρχουν πολλά στοιχεία που να μαρτυρούν την παρουσία των ντόπιων (π.χ. ένα ανοιχτό παράθυρο που να σου ανοίγει την πόρτα στην καθημερινότητα των ντόπιων ή έστω των τουριστών που νοικιάζουν το δωμάτιο, ένα απλωμένο ρούχο, μια σακούλα σκουπίδια, ένα ίχνος ζωής βρε παιδί μου), αλλά ολόκληρη η πόλη είναι σαν ένα μεγάλο κουκλόσπιτο και κάθε σπίτι αξίζει να φωτογραφηθεί. Ο κόσμος ήταν αισθητά περισσότερος από τη Γάνδη και δεν τολμήσαμε καν να ανέβουμε στο όμορφο γεφυράκι στο τέλος του πάρκου, επειδή έμοιαζε ήδη ότι θα βυθιστεί από τους τουρίστες. Περιπλανηθήκαμε για αρκετή ώρα στα όμορφα δρομάκια, κάναμε μία στάση στο Sint-Janshospitaal και τελικά φτάσαμε στην κεντρική πλατεία, όπου ήταν ακόμη στημένη η χριστουγεννιάτικη αγορά. Αυτήν την πλατεία παράπονο το έχω ότι ποτέ δεν κατάφερα να την απολαύσω άδεια. Την πρώτη φορά που είχα πάει γινόταν κάποιου είδους μαραθώνιος και η πλατεία ήταν γεμάτη κόσμο και πανό διαφημίσεων, ενώ τώρα κατακλύζεται από τα σπιτάκια της αγοράς.

Ο κόσμος ήταν πάρα πολύς και λόγω της αγοράς ο χώρος ήταν λίγος, οπότε αποφασίσαμε να απομακρυνθούμε από τα πλήθη και να επιστρέψουμε να δούμε την πλατεία αργότερα. Κάναμε μια στάση σε ένα μαγαζί με σοκολάτες, όπου πήραμε ζεστή σοκολάτα στο χέρι. Ένα από τα πράγματα που μου λείπουν πιο πολύ από το Βέλγιο είναι αυτές οι ζεστές σοκολάτες. Σου δίνουν ένα ποτήρι γεμάτο ζεστό γάλα κι ένα κουτάλι που έχει στην άκρη ένα κομμάτι σοκολάτας. Η σοκολάτα λιώνει μέσα στο γάλα και το αποτέλεσμα είναι ένα όνειρο. Με τη σοκολάτα στο χέρι κάναμε μια όμορφη βόλτα στα κανάλια της Μπριζ και τελικά, κουρασμένες από το περπάτημα, καθίσαμε στο πεζούλι μπροστά στο κεντρικό κανάλι.

Αν και είχαμε αμφιβολίες λόγω της τιμής των 8 ευρώ, αποφασίσαμε να κάνουμε την τουριστική βόλτα με καραβάκι και δεν το μετανιώσαμε, μιας και περάσαμε από κανάλια στα οποία δεν υπάρχει άλλος τρόπος πρόσβασης και είδαμε όμορφες εικόνες από μια διαφορετική οπτική γωνία. Ήμασταν λίγο στριμωγμένη αλλά ήταν σίγουρα μια ευχάριστη εμπειρία.

Μέσα από το καραβάκι είδαμε δυο τρία σημεία της πόλης που δεν είχαμε εξερευνήσει ακόμη, οπότε με το που αποβιβαστήκαμε ψάξαμε να τα βρούμε. Όταν είχαμε πια καλύψει κάθε σπιθαμή της Μπρυζ, ο ήλιος είχε αρχίσει να χαμηλώνει και ο κόσμος είχε αρχίσει να αραιώνει, οπότε επιστρέψαμε στη χριστουγεννιάτικη αγορά, την οποία πλέον μπορούσαμε να απολαύσουμε χωρίς το προηγούμενο ποδοπάτημα και στη συνέχεια χαζέψαμε τα μαγαζιά με τα σουβενίρ και τις σοκολάτες. Καθίσαμε στο πεζούλι μπροστά από ένα κανάλι για να ξεκουράσουμε τα πόδια μας, ενώ ο ήλιος είχε ήδη δύσει και τα φώτα σιγά σιγά άρχισαν να ανάβουν, δημιουργώντας μια παραμυθένια ατμόσφαιρα. Αποφασίσαμε ότι θα περιμέναμε να δούμε και την πόλη το βράδυ. Η νυχτερινή, στολισμένη Μπρυζ σίγουρα άξιζε την αναμονή. Ξεκούραστες πλέον, απολαύσαμε τη χριστουγεννιάτικη διακόσμηση της πλατείας και τα φωτισμένα κανάλια. Ο πολύς κόσμος είχε φύγει, η πόλη είχε ηρεμήσει και το σκηνικό ήταν πανέμορφο. Μετά από πολλές αποτυχημένες απόπειρες φωτογράφησης στο κεντρικό κανάλι, το πήραμε απόφαση ότι το φλας της φωτογραφικής δε συνεργαζόταν με το τοπίο χωρίς τρίποδα και έχοντας πλέον απολαύσει την πόλη με και χωρίς φως, πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Γυρίσαμε στις Βρυξέλλες γύρω στις 9:30 και μετά από μια τόσο γεμάτη μέρα, ούτε λόγος για βραδινή έξοδο. Ετοιμάσαμε το βραδινό μας στο σπίτι και πέσαμε ξερές για ύπνο.

 

[North66]

Οι Βρυξέλλες έχουν πολύ καλές συγκοινωνίες, αλλά τα εισιτήρια είναι πανάκριβα οπότε αν κάνετε πάνω από 3 διαδρομές μέσα στη μέρα, αξίζει η ημερήσια κάρτα. Υπάρχει επίσης και το εισιτήριο των 10 διαδρομών με 14 ευρώ που μειώνει το κόστος χωρίς να έχει τον περιορισμό της μίας ημέρας, αλλά για αυτό πρέπει να πληρώσετε και την ίδια την κάρτα που κοστίζει 5 τα οποία δεν επιστρέφονται, όπως συμβαίνει για παράδειγμα με την Oyster του Λονδίνου.

Την επόμενη φορά αγοράστε μία Mobib Basic (5€), φορτώστε τη με πακέτα των 10 και χρησιμοποιείστε τη περνώντας την πάνω απ' το ακυρωτικό μηχάνημα τόσες φορές όσες και τα άτομα που ταξιδεύετε μαζί.

 

[χριστίναα95]

Την επόμενη φορά αγοράστε μία Mobib Basic (5€), φορτώστε τη με πακέτα των 10 και χρησιμοποιείστε τη περνώντας την πάνω απ' το ακυρωτικό μηχάνημα τόσες φορές όσες και τα άτομα που ταξιδεύετε μαζί.

Ισχύει ότι αυτό είναι συχνά η πιο οικονομική λύση, αλλά μιας και τις πιο πολλές μέρες δε χρησιμοποιούσαμε τα μέσα, θεωρήσαμε ότι η ημερήσια κάρτα έβγαινε πιο φτηνή. (π.χ. τη συγκεκριμένη μέρα κάναμε 5 διαδρομές, οπότε θα έπρεπε να είχαν φορτώσει την κάρτα με 2 πακέτα των 10, που συνολικά θα έβγαινε 11 ευρώ το άτομο μαζί με τα πέντε ευρώ της κάρτας, ενώ η ημερήσια κάρτα κόστιζε 7. Τη δεύτερη μέρα που χρησιμοποιήσαμε τα μέσα κάναμε 6 διαδρομές την ίδια μέρα). Αλλά ναι, σίγουρα αυτή είναι καλή συμβουλή για κάποιος που θέλουν να χρησιμοποιούν τα μέσα 2 φορές τη μέρα μέσα στην ίδια βδομάδα.

 

[χριστίναα95]

Ημέρα 4η

Είχαμε ήδη κάνει μια υπέροχη και κουραστική εκδρομή την προηγούμενη ημέρα και σκοπεύαμε να κάνουμε το ίδιο και την επόμενη, οπότε αποφασίσαμε να περάσουμε μία ξεκούραστη Κυριακή, ώστε να ανανεώσουμε τις δυνάμεις μας. Ξυπνήσαμε χωρίς βιασύνη, φάγαμε πρωινό στο σπίτι και ξεκινήσαμε τη βόλτα μας από την υπαίθρια αγορά της Place du Jeu de Balle, όπου περάσαμε αρκετή ώρα χαζεύοντας τους πολύχρωμους πάγκους ανάμεσα στους ντόπιους. Συνεχίσαμε τη βόλτα μας στο Marolles και το Sablon, που είναι ίσως οι αγαπημένες μου περιοχές των Βρυξελλών και κατά τη γνώμη μου αξίζουν λίγες ώρες από το χρόνο κάθε επισκέπτη της πόλης. Περιπλανηθήκαμε τα γραφικά, πλακόστρωτα στενά, ανακαλύπτοντας όμορφα γκράφιτι και μπαινοβγαίνοντας στα μαγαζιά με αντίκες. Είχε αρχίσει να ψιχαλίζει, όμως ήμασταν εξοπλισμένες με ομπρέλες και ο μουντός καιρός κι η συννεφιά απλά συμπλήρωναν το όμορφο, ρομαντικό τοπίο. Στη συνέχεια συναντήσαμε κάποιος φίλους για καφέ, όπου απολαύσαμε μία ακόμη υπέροχη ζεστή σοκολάτα και μετά από μία στάση στο σούπερ μάρκετ (να σημειωθεί ότι αρκετά σούπερ μάρκετ στις Βρυξέλλες είναι ανοιχτά τις Κυριακές, τουλάχιστον μέχρι το μεσημέρι) γυρίσαμε σπίτι για μεσημεριανό. Η βροχή είχε πλέον δυναμώσει, οπότε προτιμήσαμε να περάσουμε το απόγευμα στο σπίτι, παίζοντας επιτραπέζια και ετοιμάζοντας τα σνακ μας για την αυριανή εκδρομή.

Το βράδυ, συναντήσαμε κάποιους φίλους στην Place Flagey, όπου ήπιαμε την πρώτη μας μπύρα στο αγαπημένο μου L' Amere a boire. Όταν συμπληρώθηκε η παρέα κι ήμασταν πια πάρα πολλοί για να καθίσουμε στο υπέροχο, αλλά μικρό μαγαζί, μετακομίσαμε στο διάσημο Cafe Belga που αποτελεί μια ασφαλή επιλογή, μιας και πάντα έχει και κόσμο και άδεια τραπέζια, ενώ συνεχίσαμε. Σε κάθε μαγαζί που πηγαίναμε, προσπαθούσαμε πάντα να παίρνουμε διαφορετικές μπύρες και να δοκιμάζουμε όλες από όλες, πράγμα που δεν είναι καθόλου δύσκολο στη συγκεκριμένη χώρα. Ένα από τα βασικά μειονεκτήματα της ζωής στο Βέλγιο, είναι πως όταν επιστρέψεις στην Ελλάδα θα σε πιάνει κατάθλιψη κάθε φορά που πιάνεις κατάλογο με μπύρες στα χέρια σου. Πριν έρθω στο Βέλγιο, ήμουν ο τύπος του ανθρώπου που θεωρούσε πως δεν έχει σημασία τι μπύρα πίνεις, αρκεί να παγωμένη και ακόμη κι ένα εξάμηνο μπυροποσίας στην Πολωνία δεν είχε καταφέρει να μου αλλάξει τη γνώμη. Όλοι οι φίλοι μου από χώρες με παράδοση στην μπύρα θεωρούσαν ότι είμαι ανεπίδεκτη μαθήσεως, όμως τελικά, ένα εξάμηνο στο Βέλγιο ήταν αρκετό για να με κάνει να εκτιμήσω την καλή μπύρα. Αγαπημένες μου επιλογές είναι η Stouterik, η Chimay bleu και η tripel Karmeliet, ενώ έχω μια αδυναμία και στις μπύρες φρούτων, την κλασική Kriek (κεράσι) και κυρίως την pecheresse (ροδάκινο) και τη leffe ruby. Τα κορίτσια δικαίως παραπονέθηκαν ότι τόσες μέρες στο Βέλγιο και δεν έχουμε φάει ακόμη πατάτες και έσπευσα αμέσως να διορθώσω αυτό το τρομερό λάθος, πηγαίνοντάς τες στη friterie της Flagey, που είναι και μία από τις αγαπημένες μου στις Βρυξέλλες. Πήραμε όλες μεγάλες μερίδες. Μέχρι να γυρίσουμε σπίτι, τα στομάχια μας ήταν χορτάτα και τα δάχτυλά μας πασαλειμμένα με andalouse σος.

 

[χριστίναα95]

Ημέρα 5η (Ρόττερνταμ και Ντελφτ)

Παρόλο που δεν είχαμε κοιμηθεί ιδιαίτερα νωρίς το προηγούμενο βράδυ, καταφέραμε να ξυπνήσουμε νωρίς και να ετοιμαστούμε αρκετά γρήγορα, ώστε να πάρουμε το τραίνο των 8 για Ρόττερνταμ. Το πρόγραμμά μας ήταν αρκετά φιλόδοξο, μιας και σκοπεύαμε να επισκεφτούμε όχι μόνο το Ρόττερνταμ, αλλά και το γειτονικό του Ντελφτ, το οποίο είχαμε δει τυχαία σε φωτογραφίες στο ίντερνετ. Είχαμε ήδη κλείσει εισιτήρια στην τιμή των 45 ευρώ με επιστροφή. Η διαδρομή του τραίνου ήταν ευχάριστη, και μέσα σε κάτι παραπάνω από δύο ώρες βρισκόμασταν ήδη στον προορισμό μας. Είχαμε αποφασίσει να πάμε πρώτα στο Ντελφτ, ώστε να περάσουμε το δεύτερο μισό της ημέρας στο Ρόττερνταμ και να δούμε την πόλη φωτισμένη. Βγήκαμε στον κεντρικό σταθμό για να αγοράσουμε τα εισιτήρια για το Ντελφτ, τα οποία δεν είχαμε καταφέρει να κλείσουμε μέσω ίντερνετ. Περάσαμε δέκα κωμικοτραγικά λεπτά προσπαθώντας να φτάσουμε στα μηχανήματα έκδοσης εισιτηρίων, μιας και τα μηχανήματα του σταθμού δε μπορούσαν να διαβάσουν το barcode από το pdf που είχαμε στο κινητό μας κι έτσι δεν άνοιγαν τα πορτάκια. Τελικά, μία από εμάς κατάφερε να κάνει την ηρωική έξοδο, έβγαλε τα εισιτήρια από το μηχάνημα που βρισκόταν λίγα μέτρα πιο πέρα και επέστρεψε νικήτρια.

Τα τραίνα που σταματάνε στο Ντελφτ μετά το Ρόττερνταμ ήταν πάρα πολλά. Μπήκαμε σε ένα από αυτά και σε περίπου 10 λεπτά βρισκόμασταν ήδη στον προορισμός μας. Το Ντελφτ ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά: πανέμορφα κανάλια, υπέροχες γεφυρούλες, γραφικά δρομάκια, κουκλίστικα μαγαζιά και απροσδιορίστου προέλευσης ήχοι από καμπανάκι. Η πόλη μας μάγεψε από την πρώτη στιγμή. Δε μπορέσαμε να αντισταθούμε στους πάγκους με παραδοσιακά ολλανδικά γλυκά κατά μήκος του κεντρικού καναλιού και μοιραστήκαμε υπέροχα μηλοπιτάκια και κεκάκια με βατόμουρο. Ακολουθήσαμε τις πινακίδες μέχρι την κεντρική πλατεία, όπου ξαφνικά άρχισε να φυσάει ένας απίστευτα δυνατός αέρας που φάνηκε να περνάει τελείως απαρατήρητος από τους ντόπιους. Αφού απολαύσαμε τα κτίρια της πλατείας συναντήσαμε ένα τεράστιο μαγαζί με τυριά και περάσαμε ένα ντροπιαστικά μεγάλο χρονικό διάστημα δοκιμάζοντας τα πεντανόστιμα δωρεάν δείγματα. Συνεχίσαμε τη βόλτα μας στους δρόμους γύρω από την πλατεία, όπου την υπέροχη ολλανδική ατμόσφαιρα έσπασε η φωνή μιας Ελληνίδας μάνας που φώναζε στα τρία παιδιά της να κουμπώσουν τα μπουφάν τους, επειδή η ελληνική παρουσία είναι αισθητή ακόμα και στις μικρές ολλανδικές πόλεις. Κατευθυνθήκαμε προς την Eastern Gate, όπου καθίσαμε να ξεκουραστούμε απολαμβάνοντας το όμορφο τοπίο της πύλης και των πλωτών σπιτιών. Η πόλη μας άρεσε πάρα πολύ, ήμασταν υπερβολικά κουρασμένες για να συνεχίσουμε το περπάτημα και είχαμε δει κάποια υπέροχα μαγαζιά για φαγητό, οπότε αποφασίσαμε να αφήσουμε τα σάντουίτς μας για αργότερα και να καθίσουμε για μεσημεριανό. Επιλέξαμε το Stads-koffyhuis, που αποδείχθηκε εξαιρετική επιλογή. Τόσο το μπέργκερ, όσο και τα ολλανδικά pancakes που μοιραστήκαμε ήταν πεντανόστιμα.

Φτάσαμε στο Ρόττερνταμ γύρω στις δύο και μισή και αποφασίσαμε να περπατήσουμε από το σταθμό του τραίνου, ώστε να πάρουμε ένα πρώτο άρωμα της ατμόσφαιρας της πόλης. Με το που βγήκαμε από το σταθμό μείναμε με το στόμα ανοιχτό. Ακόμη και η μοντέρνα αρχιτεκτονική του ίδιου του σταθμού μας προϊδέαζε για το τι θα βλέπαμε στη συνέχεια. Μετά τα γραφικά κανάλια, τα δρομάκια και την ηρεμία του Ντελφτ, οι λεωφόροι, τα ψηλά κτίρια και οι γρήγοροι ρυθμοί του Ρόττερνταμ έμοιαζαν σαν άλλος κόσμος. Το google maps υπολόγιζε ότι ο δρόμος μέχρι τα κυβικά σπίτια, που ήταν και ο πρώτος προορισμός μας, ήταν περίπου 20 λεπτά, όμως η βόλτα μας κράτησε πολύ παραπάνω γιατί δε χορταίναμε τα κτίρια γύρω μας. Περπατήσαμε ανάμεσα σε τεράστια κτίρια ενδιαφέρουσας αρχιτεκτονικής, περάσαμε από διάφορα μοντέρνα γλυπτά και γεμάτα εμπορικά κέντρα, κάναμε τη βόλτα μας στο εντυπωσιακό πολύχρωμο Markthal, που έσφιζε από ζωή, και τελικά φτάσαμε στα κυβικά σπίτια. Από κοντά το κτίριο είναι ακόμη πιο αλλόκοτο κι εντυπωσιακό απ' ότι στις φωτογραφίες του και περάσαμε αρκετή ώρα προσπαθώντας να το επεξεργαστούμε. Υπέροχο ήταν και το λιμανάκι ακριβώς μπροστά από τα κυβικά σπίτια, όπου παλέψαμε για μία καλή θέση για φωτογραφία ανάμεσα στους συνωστισμένους τουρίστες.

Εντυπωσιασμένες από όσα είχαμε ήδη δει συνεχίσαμε το δρόμο μας προς το ποτάμι και σύντομα βρισκόμασταν μπροστά στην Willemsbrug. Η κόκκινη γέφυρα έκανε υπέροχη αντίθεση με το συννεφιασμένο τοπίο, ενώ η θέα με τους ουρανοξύστες και την Erasmusbrug στην άλλη άκρη του ποταμού έκοβε την ανάσα. Ξεκινήσαμε να περπατάμε κατά μήκος του ποταμού, χωρίς να ξεκολλάμε τα μάτια μας από την υπέροχη θέα. Η διαδρομή μέχρι την Erasmusbrug ήταν λίγο μεγαλύτερη απ' ότι φαινόταν κι είχε αρχίσει να φυσάει αρκετά. Έτσι, όταν περάσαμε την πολύχρωμη παρέλαση των σημαιών απ' όλον τον κόσμο και φτάσαμε μπροστά στην γέφυρα, ήμασταν εξαντλημένες. Βέβαια, όσο κουρασμένος κι αναμαλλιασμένος και να είσαι και όσο κι αν βουίζουν τα αυτιά σου από τον αέρα, είναι αδύνατο να μείνεις ασυγκίνητος μπροστά στο υπέροχο θέαμα. Αφού όμως βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες, χρειαζόμασταν απεγνωσμένα να καθίσουμε κάπου. Τα κορίτσια πρότειναν να γυρίσουμε προς το κέντρο και να βρούμε κάποιο ωραίο μαγαζί εκεί, όμως ο ήλιος είχε μόλις δύσει και τα φώτα που είχαν μόλις ξεκινήσει να ανάβουν μου υπόσχονταν ένα υπέροχο νυχτερινό τοπίο που δεν ήθελα να χάσω με τίποτα Γκρίνιαξα αρκετά ώστε να μου κάνουν τη χάρη και μπήκαμε στο πρώτο μαγαζί που βρήκαμε μπροστά μας και περιμέναμε να νυχτώσει. Ήταν η καφετέρια ενός ξενοδοχείου, οπότε δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο, αλλά ήταν ζεστή, είχε καρέκλες και μια μεγάλη τζαμαρία που μας επέτρεπε να απολαμβάνουμε τη θέα.

Όταν είχε πια σκοτεινιάσει, ήταν ξεκάθαρο ότι είχαμε κάνει τη σωστή επιλογή. Σίγουρα, ένα βράδυ στο κέντρο του Ρόττερνταμ θα ήταν εξαιρετικό, όμως με τίποτα δε θα μπορούσε να συγκριθεί με τη μαγευτική εικόνα της φωτισμένης Erasmusbrug. Αρχίσαμε να διασχίζουμε τη γέφυρα και όσο περπατάγαμε, τόσο πιο εντυπωσιακή γινόταν η θέα των φωτισμένων ουρανοξυστών. Αρχικά, σταματούσαμε κάθε 5 δευτερόλεπτα προσπαθώντας να αποτυπώσουμε τη μαγεία της στιγμής με τη φωτογραφική μηχανή. Αφού πια το πήραμε απόφαση ότι αυτό ήταν αδύνατον, συνεχίσαμε να περπατάμε αργά, κάνοντας συνέχεια στάσεις για να απολαύσουμε το τοπίο. Περάσαμε τόση πολλή ώρα κοιτάζοντας τη θέα που μας πήρε σαράντα λεπτά να διασχίσουμε τη γέφυρα. Κάναμε μια μικρή βόλτα στην απέναντι πλευρά κι έπειτα πήραμε το δρόμο της επιστροφής.

(είπαμε, οι φωτογραφικές μας απόπειρες απέτυχαν)

Είχαμε πια εξαντλήσει ό,τι είχε μείνει από την αντοχή μας, οπότε αποφασίσαμε ομόφωνα να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Τα αυτόματα μηχανήματα του σταθμού και πάλι δε διάβαζαν το barcode από το κινητό, αλλά ευτυχώς είχαμε τα τυπωμένα εισιτήρια για το Ντελφτ για να μπούμε μέσα. Στο τραίνο της επιστροφής τσακίσαμε όλα τα σνακ που είχαμε μαζί μας και όταν πια φτάσαμε στο Gare du Midi των Βρυελλών, σχεδόν υπνοβατήσαμε μέχρι το σπίτι, όπου προφανώς πέσαμε ξερές.

Παρά την τεράστια κούραση στο τέλος του ταξιδιού, θεωρώ πως ήταν από τις καλύτερες μονοήμερες που έχω κάνει. Είδαμε δύο πόλεις που δε θα μπορούσαν να είναι περισσότερο διαφορετικές μεταξύ τους και τις λατρέψαμε και τις δύο. Σίγουρα, το Ρόττερνταμ δε το είδαμε όπως του άξιζε και θα ήθελα πολύ να έχω την ευκαιρία να μείνω εκεί μία παραπάνω μέρα. Όμως, αφού δεν υπήρχε η οικονομική δυνατότητα διανυκτέρευσης, χαίρομαι που πήραμε μία γεύση από αυτό. Θα μπορούσαμε ίσως να είχαμε παραλείψει το Ντελφτ, όμως και αυτή η πόλη μας άρεσε τόσο πολύ που θα ήταν κρίμα να μην την είχαμε δει και οι τιμές των εισιτηρίων των τραίνων δεν επέτρεπαν δύο ξεχωριστά ταξίδια. Το Ρόττερνταμ με εντυπωσίασε επειδή ήταν τελείως διαφορετική απ' ότι είχα δει στα μέχρι τότε ταξίδια μου. Μέσα σε αυτό το εξάμηνο είχα πάει σε πόλεις όπως η Γάνδη, η Μπρυζ, η Κολωνία, το Άμστερνταμ, η Λουβένη και η Ουτρέχτη και είχα χορτάσει κανάλια, καθεδρικούς ναούς και μεγαλοπρεπή δημαρχεία. Η φουτουριστική αρχιτεκτονική του Ρόττερνταμ ήταν κάτι που δεν είχα ξαναδεί.

 

[χριστίναα95]

Μέρα 6η

- Τι θα κάνουμε σήμερα;
Κάθε φορά που άκουγα αυτή την ερώτηση κάτι μέσα μου πέθαινε γιατί όχι μόνο είχα φτιάξει το πρόγραμμα για όλο το ταξίδι, αλλά το είχα ανεβάσει κιόλας σε google docs όπου είχαμε πρόσβαση όλες. Κανείς δεν εκτιμάει την αφοσίωση και σκληρή δουλειά.

Αφού φάγαμε πρωινό πήραμε το μετρό μέχρι τη στάση Botanique, όπου κάναμε την πρώτη μας βόλτα στο Βοτανικό κήπο, μέχρι που οι ψιχάλες μας ανάγκασαν να βιαστούμε προς το μουσείο κόμικς. Το συγκεκριμένο μουσείο δε θα ήταν στη λίστα μου, όμως οι δυο φίλες μου είναι λάτρεις του είδους και επέμεναν να πάμε. Συμφώνησα κυρίως επειδή θα μπορούσαμε να το συνδυάσουμε με μεσημεριανό στην αγαπημένη μου πάμφθηνη βουλγάρικη ταβέρνα που βρίσκεται στην ίδια περιοχή, αλλά τελικά, το μουσείο αποδείχθηκε μια ευχάριστη έκπληξη. Οι πληροφορίες για την ιστορία των κόμικς ήταν ενδιαφέρουσες, τα διάφορα κόμικς της έκθεσης ήταν ξεκαρδιστικά και γενικά το όλοι στήσιμο ήταν πολύ πετυχημένο. Θεωρώ πως είναι λίγο ακριβό για αυτό που είναι, όμως περάσαμε ένα πολύ ευχάριστο πρωινό. Θα είναι σίγουρα μια ωραία επίσκεψη για οικογένειες με μικρά παιδιά.

Μετά από περίπου δύο ώρες περιήγησης καθίσαμε για φαγητό στο Μehana Chevermeto, μία υπέροχη και ΠΑΜΦΘΗΝΗ βουλγάρικη ταβέρνα που με έσωσε πολλές φορές σε ώρες πείνας. Αυτό το μαγαζί και τους ιδιοκτήτες του το έχω μέσα στην καρδιά μου. Δε λέω πως πρέπει σόνι και καλά να βγείτε από το δρόμο σας για να φάτε εκεί. Αλλά αν βρίσκεστε στη συγκεκριμένη περιοχή και ψάχνετε φτηνό και νόστιμο φαγητό, είναι εξαιρετική επιλογή. Στους γύρω δρόμους υπάρχουν και πολλά φτηνά τούρκικα κεμπαμπτζίδικα/εστιατόρια. Μοιραστήκαμε μία ποικιλία κρεατικών, πήραμε δυο έξτρα μπριζόλες, πατάτες και μία μερίδα μανιτάρια στη σχάρα και πληρώσαμε πέντε ευρώ η κάθε μία!

Με γεμάτο στομάχι πήραμε το τραμ 94 με τελικό προορισμό το Bois de la Cambre, με την όμορφη λίμνη και το εντυπωσιακό Chalet Robinson. Σε αυτό το πάρκο είχα περάσει πολλές ώρες τον Οκτώβριο, όταν ο καιρός ήταν καλός και δεκάδες οικογένειες και παρέες έκαναν πινκίκ γύρω από τη λίμνη. Είχα καιρό να πάω, οπότε είχα ένα άγχος για το πως θα ήταν το χειμώνα, αλλά όπως αποδείχθηκε δεν υπήρχε λόγος ανησυχίας. Ο κόσμος ήταν φυσικά λιγότερος, αλλά το θέαμα του σαλέ στη μέση της λίμνης ήταν εξίσου εντυπωσιακό και το νερό είχε παγώσει δημιουργώντας ένα υπέροχο θέαμα. Κάναμε μια μεγάλη βόλτα γύρω από την παγωμένη λίμνη, χαζέψαμε τις πάπιες που περπατούσαν πάνω στον πάγο και καθίσαμε στο γρασίδι απολαμβάνοντας τη θέα. Όταν αρχίσαμε να κρυώνουμε, σκεφτήκαμε ότι θα ήταν ιδανική στιγμή για μια ζεστή σοκολάτα. Το chalet Robinson αποτελούσε μια προφανή επιλογή, αλλά παρά το πανέμορφο εξωτερικό του, δεν είναι ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό μέσα, οπότε προτίμησα να πάρουμε το τραμ προς το Bailie. Αφού περπατήσαμε για λίγο ανάμεσα στα γεμάτα μαγαζιά, καθίσαμε στο Belga & Co, όπου βρήκαμε ελεύθερο το υπέροχο τραπέζι μπροστά στη βιβλιοθήκη. Αφού ήπιαμε τη σοκολάτα μας, γυρίσαμε σπίτι.

Μετά από δυο ώρες ξεκούρασης ετοιμαστήκαμε για τη βραδινή έξοδο με φίλους. Ξεκινήσαμε τη βραδιά μας με υπέροχη live jazz μουσική στο Le Bison και τη συνεχίσαμε με χορό στο υπέροχο Madame Moustache.

 

[danev]

Αγαπημένη και παρεξηγημένη πόλη στην οποία αφιέρωσα κάποια χρόνια από τη ζωή μου και αυτή ως ανταμοιβή μου χάρισε ανεπαναληπτες στιγμές συγκινήσεις εμπειρίες και ... Χρήματα.
Χαίρομαι που έχω την ευκαιρία να περιπλανηθω σε αυτή για μια ακόμη φορά μεσα από την ιστορία σου.

 

[χριστίναα95]

Αρχικά, κάναμε μία στάση στο Βασιλικό Μουσείο Καλών Τεχνών. Θέλαμε να δούμε συγκεκριμένους πίνακες, όπως το Θάνατο του Μαράτ, την πτώση του Ικάρου και την πτώση των επαναστατημένων αγγέλων, οπότε περάσαμε περίπου μία ώρα στο μουσείο. Όμως, κάποιος που θέλει να θαυμάσει όλα τα έργα που εκτίθενται και δεν είναι απελπισμένος να προλάβει τις λίγες ώρες ήλιου που υποσχόταν η πρόβλεψη του καιρού, μπορεί εύκολα να περάσει εκεί ολόκληρο το πρωινό.

Οι προβλέψεις μας υπόσχονταν ήλιο από τις 12 μέχρι τις 2, οπότε φυσικά επιλέξαμε να περάσουμε αυτές τις ώρες έξω. Αρχικά περπατήσαμε μέχρι τον Καθεδρικό Ναό των Βρυξελλών, τον οποίο δεν είχαμε δει μέχρι τότε κι έπειτα επιστρέψαμε στο Mont Des Arts για μια τελευταία βόλτα στο κέντρο της πόλης. Κατεβήκαμε στην Grand Place, περιπλανηθήκαμε στα όμορφα δρομάκια που δεν είχαμε επισκεφτεί την προηγούμενη φορά, σταματήσαμε στο όμορφο Theatre de la Monnaie, χαζέψαμε στη Χριστουγεννιάτικη αγορά, πήγαμε προς την Place Saint Catherine και φτάσαμε μέχρι το κανάλι (που σίγουρα δε συγκρίνεται με αυτά της Γάνδης ή του Ντελφτ). Τελικά, βγήκαμε στον εμπορικό δρόμο rue de neuve. Κι εκεί που όλος ο κόσμος ήταν στους δρόμους απολαμβάνοντας τον καλό καιρό (τι; οι 13 βαθμοί δεν είναι καύσωνας, φυσικά άρχισε να βρέχει. Κάναμε μία στάση στο Primark, ίσα ίσα για να σοκαριστούν τα κορίτσια από τις χαμηλές τιμές κι έπειτα, αποφασίσαμε να αποχαιρετίσουμε τις Βρυξέλλες με ένα καλό μεσημεριανό στο Fin de Siecle. Το συγκεκριμένο εστιατόριο έχει πραγματικά εξαιρετικό φαγητό κι ήταν ιδιαίτερα αγαπητό σε όλους τους φίλους μου που έκαναν Erasmus, και ήταν το μέρος όπου όλοι πηγαίναμε τους γονείς μας για φαγητό όταν μας επισκέπτονταν.

Η ώρα είχε πάει πια τέσσερις, τα κορίτσια έφευγαν το επόμενο πρωί, οι βαλίτσες τους ήταν άδειες και τα ρούχα τους πεταμένα εδώ κι εκεί στο σπίτι μου, οπότε έπρεπε κάποια στιγμή να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Γυρνώντας, σταματήσαμε σε κάποια μαγαζιά με σουβενίρ και στο Zanneken Pis, είδαμε για μια τελευταία φορά τη θέα από την Place Polaert και πήραμε μια τελευταία βάφλα για το δρόμο. Το βράδυ, πήγαμε για τις τελευταίες μας μπύρες στο αγαπημένο RamDam. Η ατμόσφαιρα στο μαγαζί ήταν υπέροχη και αυτό που μας κινητοποίησε να φύγουμε νωρίς δεν ήταν το αυριανό πρωινό ξύπνημα, αλλά η επιθυμία μας να φάμε και τις τελευταίες μας πατάτες από τη Friterie de la Barrière, που κατά την ταπεινή μου γνώμη έχει τις καλύτερες βελγικές πατάτες στις Βρυξέλλες, σε μεγάλες μερίδες και καλές τιμές. Τις φάγαμε στα σκαλιά του εντυπωσιακού δημαρχείο του Saint Gilles, απ΄ όπου τα κορίτσια αποχαιρέτησαν το Βέλγιο.

Το επόμενο πρωί ξυπνήσαμε νωρίς, και αφού οι πανέξυπνες πήγαν να με κλειδώσουν έξω από το σπίτι μου, κλείνοντας την πόρτα πίσω μας χωρίς να πάρουν μαζί τους τα κλειδιά, πήραν το τραίνο προς το αεροδρόμιο.

Σε γενικές γραμμές, ήταν ένα πολύ ωραίο ταξίδι χωρίς δυσάρεστες εκπλήξεις, το οποίο είναι αρκετά παράξενο για εμάς, μιας και τα ταξίδια μας (εντός και εκτός Ελλάδας) είναι πάντα γεμάτα απρόοπτα, όπως σπασμένοι σωλήνες που πλημμυρίζουν τα δωμάτια με καυτό νερό, ατυχήματα με νταλίκες που κλείνουν τις ράγες του τραίνου, εγκαύματα δευτέρου βαθμού, λιποθυμίες σε παραλίες που καταλήγουν σε νοσοκομεία και όλα τα σχετικά. Αυτή τη φορά όμως καταφέραμε να δούμε πέντε πόλεις μέσα σε περίπου μία εβδομάδα, γεμίσαμε το μυαλό και τις φωτογραφικές μας με υπέροχες εικόνες, δοκιμάσαμε πάνω από τριάντα διαφορετικές μπύρες και όλα αυτά, χωρίς καμία παράπλευρη απώλεια.