Βέλγιο Γερμανία Λουξεμβούργο Ολλανδία Πέντε μήνες γεμάτοι ταξίδια με βάση τις Βρυξέλλες

[χριστίναα95]

Επόμενο ταξίδι: Άμστερνταμ

Δύο μόλις εβδομάδες μετά την αναχώρηση των κοριτσιών, μου ήρθε η επόμενη επισκέπτρια, η οποία είχε το Άμστερνταμ πολύ ψηλά στο bucket list της. Περάσαμε τρεις όμορφες (και παγωμένες) ημέρες στις Βρυξέλλες και το πρωί της τέταρτης επιβιβαστήκαμε στο αγαπημένο flixbus με προορισμό το Άμστερνταμ. Τα εισιτήρια τα κλείσαμε ηλεκτρονικά περίπου τρεις εβδομάδες πριν και μας κόστισαν λιγότερο από 30 ευρώ πηγαινέλα στην κάθε μία (έναντι των 65 ευρώ το άτομο με νεανικό εισιτήριο τραίνου). Το λεωφορείο ήταν σχεδόν άδειο και πραγματικά ήταν από τα πιο άνετα ταξίδια που έχω κάνει. Αποκοιμηθήκαμε σχεδόν αμέσως κι όταν ξυπνήσαμε, ήμασταν ήδη στο Άμστερνταμ. Ακολουθώντας τους υπόλοιπους επιβάτες, φτάσαμε στο σταθμό του μετρό, όπου βγάλαμε εισιτήριο για τα μέσα για 72 ώρες με 17 ευρώ (το οποίο η πανέξυπνη φίλη μου κατάφερε να χάσει περίπου 2 ώρες αργότερα) και πήραμε το τραίνο για τον κεντρικό σταθμό του Άμστερνταμ. Κανονικά θα έπρεπε να είχαμε βγάλει άλλο εισιτήριο για το τραίνο, αλλά δεν υπήρχε μηχάνημα στην αποβάθρα, το τραίνο ερχόταν και η διαδρομή ήταν μόλις 3 λεπτά οπότε απλά μπήκαμε μέσα. Η φίλη μου δεν ήθελε να μείνει σε χόστελ και οι τιμές στα ξενοδοχεία κοντά στο κέντρο του Άμστερνταμ ήταν απαγορευτικές για το budget μας. Τα μόνα δωμάτια που δεν ήταν υπερβολικά ακριβά είχαν πολύ χαμηλές κριτικές και δεν πρόσφεραν βασικές παροχές , όπως δωρεάν wifi και τη δυνατότητα να αφήσουμε τις αποσκευές μας μετά το checkout. Γι αυτό, αποφασίσαμε να μείνουμε λίγο πιο μακριά από το κέντρο και κλείσαμε αυτό το airbnb. Η επιλογή μας αποδείχθηκε πολύ καλή, μιας και το δωμάτιο ήταν ευρύχωρο και πεντακάθαρο, η οικοδέσποινα ευγενέστατη και ευέλικτη με το check in και η πρόσβαση στο κέντρο της πόλης πολύ εύκολη. Αφού αφήσαμε τις βαλίτσες μας και πήραμε μια ανάσα, πήραμε το μετρό και κατεβήκαμε στον κεντρικό σταθμό του Άμστερνταμ. Μετά από ίσως το πιο κρύο σαββατοκύριακο που έζησα στις Βρυξέλλες, με σταθερή θερμοκρασία κάτω από το 0, οι 9 βαθμοί του Άμστερνταμ μας φαίνονταν καύσωνας. Περάσαμε την επόμενη ώρα κάνοντας βόλτες στους κεντρικούς δρόμους του Άμστερνταμ. Ο ήλιος είχε πλέον βγει στον ουρανό, οι δρόμοι ήταν γεμάτοι ζωή και η έντονη μυρωδιά του χόρτου και οι πολύχρωμες σημαίες στα γύρω κτίρια μας καλωσόριζαν στο Άμστερνταμ. Πήραμε κάτι στο χέρι να φάμε και βγήκαμε στην πλατεία Dam, όπου γινόταν χαμός από κόσμο και περιστέρια. Αφού απολαύσαμε για λίγο την πλατεία και τελειώσαμε το φαγητό, κατευθυνθήκαμε προς τα κανάλια, που σίγουρα αποδείχθηκαν αντάξια των προσδοκιών μας. Η φωτογραφική μηχανή πήρε φωτιά, όχι μόνο εξ’ αιτίας της ψύχωσης της φίλης μου με το να βγάλει την τέλεια φωτογραφία για το instagram, αλλά και χάρη στην απίστευτη ομορφιά του τοπίου. Η όμορφη αρχιτεκτονική, τα κανάλια, τα ποδήλατα που ήταν δεμένα σχεδόν σε κάθε γέφυρα πραγματικά δημιουργούσαν την ατμόσφαιρα που περιμέναμε από αυτό ταξίδι. Χωρίς να ακολουθούμε πλέον κάποιο χάρτη, συνεχίσαμε τη βόλτα μας, περνώντας από τα μεγαλύτερα κανάλια και συνεχίζοντας προς τα πιο μικρά και απομονωμένα. Όποιον δρόμο και να βγαίναμε, ανταμειβόμασταν με υπέροχες εικόνες και όπου και να κοιτάζαμε υπήρχε κάτι άξιο να φωτογραφηθεί. Ανακαλύψαμε και ένα μαγαζί με πανέμορφα χειροποίητα καλσόν και ρούχα απ' όπου αγοράστηκαν τα απαραίτητα δώρα.

Κουρασμένες από περίπου 4 ώρες περπατήματος, καθίσαμε να πιούμε μία ζεστή σοκολάτα και στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς το σπίτι της Άννα Φρανκ. Είχαμε κλείσει τα εισιτήρια ηλεκτρονικά, μιας και αυτό ήταν απαραίτητο κατά τη συγκεκριμένη περίοδο, λόγω κάποιων εργασιών στο χώρο. Όταν κάναμε την κράτηση περίπου 3 εβδομάδες πριν το ταξίδι, τα εισιτήρια για κάποιες ώρες είχαν ήδη εξαντληθεί, οπότε όσο το συντομότερο κλείσετε τόσο το καλύτερο. Είχαμε διαβάσει για πελώριες ουρές και τεράστια αναμονή, ακόμη και με ήδη κλεισμένα τα εισιτήρια, όμως δε συναντήσαμε τίποτα από αυτά. Πήγαμε περίπου 20 λεπτά νωρίτερα για να είμαστε σίγουρες και μας φώναξαν να μπούμε ακριβώς την ώρα που είχαμε κλείσει. Να είμαι ειλικρινής, δεν είχα ιδιαίτερες προσδοκίες από το σπίτι της Άννας Φρανκ, μιας και αρκετοί φίλοι μού το είχαν περιγράψει ως tourist trap, αλλά η επίσκεψη σίγουρα ξεπέρασε τις προσδοκίες. Σίγουρα δεν είναι αυτό που πολλοί θα όριζαν ως «αξιοθέατο» και καταλαβαίνω τη λογική της φίλης που μου είπε ότι «δεν έχει κάτι να δεις», αλλά έχοντας διαβάσει το ημερολόγιο ως παιδί, μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον το ότι είδα το χώρο που συνέβησαν τα γεγονότα, ενώ η ξενάγηση στο audio guide που περιλαμβάνεται στο εισιτήριο ήταν κατατοπιστική. Κάποια δωμάτια και ιστορίες σίγουρα σε κάνουν να ανατριχιάζεις, ενώ η ταινία που προβάλλεται στο τέλος είναι επίσης ενδιαφέρουσα. Η ξενάγηση κράτησε περίπου μιάμιση ώρα, ενώ ο αριθμός των επισκεπτών δεν ήταν υπερβολικός, ώστε να δημιουργεί αποπνικτική ατμόσφαιρα, όπως είχα διαβάσει ότι συχνά συμβαίνει. Σίγουρα, δε μετανιώνουμε αυτήν την επίσκεψη.

Όταν βγήκαμε από το σπίτι, είχε πλέον σκοτεινιάσει και τα νυχτερινά κανάλια ήταν πανέμορφα. Κατευθυνθήκαμε πάλι προς την Dam, όπου κάναμε μια ακόμα βόλτα, απολαμβάνοντας τους χριστουγεννιάτικα στολισμένους κεντρικούς δρόμους και πήγαμε προς το Red Light District, που επίσης έχει καθαρά τουριστική ατμόσφαιρα. Καμία σχέση με το Red Light District των Βρυξελλών, όπου είχα βρεθεί κατά λάθος, ακολουθώντας το gps και είχα φρικάρει λίγο με την εικόνα ενός μεθυσμένου πενηντάρη που κυριολεκτικά έγλειφε το τζάμι πίσω από το οποίο βρισκόταν η κοπέλα. Τελειώσαμε το βράδυ μας με μπύρες σε ένα από τα πολλά μαγαζιά του κέντρου, πήραμε κάτι να φάμε στο χέρι (είπαμε, είμαστε σε budget), και εξαντλημένες επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο.

Το επόμενο πρωί είχαμε κλείσει εισιτήρια για το μουσείο του Βαν Γκογκ. Η αλήθεια είναι πως όντας συνηθισμένη στις φοιτητικές εκπτώσεις ή ακόμη και τα δωρεάν μουσεία της Ευρώπης, τα 17 ευρώ μου φάνηκαν πολλά, Όμως, μας φαινόταν αδιανόητο να πάμε στο Άμστερνταμ και να μην επισκεφτούμε το συγκεκριμένο μουσείο. Πήραμε πρωινό από το σούπερ μάρκετ δίπλα στο δωμάτιό μας, βρήκαμε τη στάση του τραμ και σε περίπου ένα τέταρτο βρισκόμασταν έξω από το μουσείο. Μιας και δεν ταξιδεύαμε σε ιδιαίτερα τουριστική περίοδο, δεν υπήρχε καθόλου ουρά, οπότε και να μην είχαμε ήδη κλείσει τα εισιτήρια δε θα υπήρχε θέμα. Αυτό σίγουρα δεν ισχύει για άλλες εποχές του χρόνου. Αποφασίσαμε να πάρουμε και το audio guide (αφού είχαμε δώσει 17 ευρώ, τι ψυχή έχουν άλλα 5), και μετά από μια μικρή αναμονή μέχρι να παραδώσουμε τις τσάντες μας στο χώρο φύλαξης, ξεκινήσαμε την περιήγησή μας. Το μουσείο ήταν πραγματικά εξαιρετικό! Υπάρχουν αρκετά αναλυτικές περιγραφές με πληροφορίες κάτω από τους περισσότερους πίνακες, οπότε το audio guide δεν είναι απολύτως απαραίτητο, όμως είναι ίσως από τα καλύτερα audio guide που έχω χρησιμοποιήσει και έδινε πολλές επιπλέον πληροφορίες και για τους πίνακες, αλλά και για τη ζωή του Βαν Γκογκ.

Μετά από σχεδόν τρεις ώρες βγήκαμε από το μουσείο κουρασμένες αλλά και ενθουσιασμένες. Μπροστά στην έξοδο μας περίμενε μία Ολλανδή φίλη, την οποία είχα γνωρίζει όταν κάναμε μαζί Erasmus στην Πολωνία. Μετά τον αρχικό ενθουσιασμό του reunion κατευθυνθήκαμε όλες μαζί προς τη διάσημη πινακίδα του I am Amsterdam για να βγάλουμε τις απαραίτητες τουριστικές φωτογραφίες. Περάσαμε και από το Riksmuseum, το οποίο και αποφασίσαμε τελικά να μην επισκεφτούμε. Λόγω του ακριβού εισιτηρίου είχαμε να επιλέξουμε ανάμεσα σε αυτό και στου Van Gogh και προτιμούσαμε κι οι δύο το δεύτερο. Αφού πρώτα σταματήσαμε για ένα σάντουιτς, πήραμε το δρόμο για το VoldenPark. Παρόλο που ήταν Δεκέμβρης, το πάρκο ήταν πολύ όμορφο. Είμαι σίγουρη πως είναι ακόμα πιο ωραία το καλοκαίρι, που σύμφωνα με τη φίλη μου, ντόπιοι και τουρίστες απολαμβάνουν τον ήλιο, αλλά οι βόλτα μας στο πάρκο και δίπλα στη λίμνη ήταν πολύ ευχάριστη, αν εξαιρέσεις λίγη λάσπη που είχε μείνει από τη βραδινή βροχή. Στη συνέχεια, η φίλη μου επέμενε ότι έπρεπε να δοκιμάσουμε Ολλανδικές βάφλες και ότι ήξερε που μπορούμε να βρούμε τις καλύτερες. Οι βάφλες ήταν αρκετά πιο μακριά απ΄ ότι περιμέναμε και μετά από περίπου είκοσι λεπτά περπάτημα φτάσαμε σε μια υπαίθρια αγορά, όπου περπατήσαμε περίπου ένα τέταρτο ακόμη για να φτάσουμε στον τύπο που έφτιαχνε βάφλες. Η αλήθεια είναι πως εκείνη τη στιγμή αυτή η παράκαμψη μου φάνηκε λίγο ως χάσιμο χρόνου, αλλά χαίρομαι πολύ που την κάναμε μιας και τώρα που το σκέφτομαι, συνειδητοποιώ ότι ήταν ίσως η μόνη στιγμή του ταξιδιού που ακούγαμε παντού γύρω μας ολλανδικά και πήραμε μια γεύση από την καθημερινότητα των ντόπιων. Άλλωστε, είναι δύσκολο να μην απολαύσεις τη βόλτα, όταν είσαι με κάποια που έχει να σου πει για την καλοκαιρινή δουλειά της στη Νότια Αφρική, και το επικείμενο διδακτορικό της στο Cambridge. Όταν έβαλα τη βάφλα στο στόμα μου, είχα μια αναπαράσταση εκείνης της τελευταίας σκηνής από το Ρατατούι της Ντίσνευ, όπου ο κριτικός φαγητού τρώει μια μπουκιά από το φαγητό του και μεταφέρεται στα παιδικά του χρόνια. Αργότερα, οι γονείς μου μου είπαν ότι είχα ξαναδοκιμάσει αυτό το γλυκό πριν από χρόνια, όταν ο πατέρας μου μας το είχε φέρει μετά από ταξί στην Ολλανδία. Εγώ δε το θυμόμουν καθόλου, αλλά ο ουρανίσκος μου είχε μάλλον συγκρατήσει τη γεύση. Με γεμάτο στομάχι, πήραμε το δρόμο του γυρισμού, κατά τη διάρκεια των οποίων είδαμε και τα πρώτα boat houses του ταξιδιού, τα όποια δεν άργησαν να μου εξάψουν την περιέργεια.

Εδώ αποχαιρετήσαμε την Ολλανδή φίλη και πήραμε το τραμ μέχρι τον κεντρικό σταθμό, απ΄ όπου ξεκινάνε τα περισσότερα καραβάκια για κρουαζιέρα στα κανάλια. Επιλέξαμε το φθηνότερο που βρήκαμε, η τιμή του οποίου ήταν 11 ευρώ το άτομο. Δεν το λες και τσάμπα, αλλά η φίλη μου ήθελε πολύ την κρουαζιέρα και μετά από περίπου πέντε ώρες γεμάτες περπάτημα, η ιδέα του να δούμε την πόλη καθιστές και ζεστές ήταν πολύ δελεαστική. Βγάλαμε το εισιτήριο μία αγενέστατη πωλήτρια και μπήκα στο πλοίο, που θα ξεκίναγε σε 15 λεπτά. Εδώ θα ήθελα να πω ότι με εξαίρεση τη συγκεκριμένη, βρήκαμε τους ανθρώπους στο Άμστερνταμ ευγενέστατους. Για παράδειγμα, η φίλη μου περίμενε για περίπου 5 λεπτά στο σταθμό των τραίνων όσο ήμουν στην τουαλέτα και δύο διαφορετικοί ντόπιοι τη ρώτησαν αν χρειάζεται κάποια βοήθεια. Επίσης, με το που βγήκαμε από το σταθμό του μετρό την πρώτη μέρα με τις βαλίτσες στο χέρι, ένα ντόπιο ζευγάρι μας ρώτησε αν θέλουμε βοήθεια να βρούμε το δωμάτιό μας. Επιστρέφουμε τώρα στο πλοίο, το οποίο ήταν σχεδόν άδειο, με μόνο δύο ακόμη παρέες τουριστών. Δε θα έλεγα ότι η κρουαζιέρα στα κανάλια είναι κάτι που πρέπει να κάνετε οπωσδήποτε, όμως πράγματι, η βόλτα με το καράβι σου δίνει μια άλλη προοπτική της πόλης, αλλά και των boat houses των καναλιών, ενώ η ξενάγηση που γινόταν από τα μεγάφωνα δίνει κάποιες ενδιαφέρουσες πληροφορίες (από τις οποίες μου έχει μείνει ότι στο Άμστερνταμ ο μέσος όρος αμαξιών που πέφτουν στα κανάλια είναι ένα ανά βδομάδα!). Ο ήλιος είχε μόλις αρχίσει να δύει και τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος έκαναν τη διαδρομή μαγική. Περάσαμε κάτω από τις γέφυρες, απολαύσαμε τα σπίτια του Άμστερνταμ από χαμηλά, περάσαμε δίπλα από πολλά boat houses, παίρνοντας μία γεύση από τις "βεράντες" και το εσωτερικό τους και γενικά, είχαμε μια υπέροχη βόλτα. Πιο ξεκούραστες πλέον χαζέψαμε λίγο τους μουσικούς του δρόμου στην Dam, πήραμε δυο κομμάτια πίτσα από έναν φούρνο κι έπειτα πήραμε το τραμ για τη Leidseplein. Η πλατεία ήταν όμορφα στολισμένη και γεμάτη κόσμο. Κάναμε τις βόλτες μας και εκεί κι έπειτα περάσαμε το βράδυ σε ένα από τα μπαρ της πλατείας.

Το λεωφορείο μας για Βρυξέλλες έφευγε κατά τις 6, οπότε είχαμε αρκετές ώρες μπροστά μας. Η ευγενέστατη ιδιοκτήτρια του airbnb μας, μας επέτρεψε να κάνουμε check out το απόγευμα, μιας και δεν περίμενε κάποιον άλλον επισκέπτη. Σκεφτόμασταν να κάνουμε μία εκδρομή στο Zaanse Schans, αλλά κάτι ο συννεφιασμένος ουρανός, κάτι το ότι δεν είχαμε χορτάσει το Άμστερνταμ, κάτι ένα άγχος μη γίνει καμία στραβή και αργήσουμε να γυρίσουμε, δεν το αποφασίσαμε. Πήραμε το μετρό προς το Bloemenmarkt, όπου χαζέψαμε τις τουλίπες και αγοράσαμε κάποια σουβενίρ σε τιμές πολύ καλύτερες από αυτές στους δρόμους γύρω από την Dam και καθώς κάναμε μια ακόμη όμορφη βόλτα δίπλα στο κανάλι συναντήσαμε το Café Blue, το οποίο μας είχαν προτείνει φίλοι που είχαν επισκεφτεί την πόλη. Έχουμε κι οι δύο μια αδυναμία στις ωραίες θέες (οι οποίες δεν είναι και πολλές στο Άμστερνταμ), οπότε είπαμε να δοκιμάσουμε να ανέβουμε, αν και ήμασταν σίγουρες ότι δε θα βρίσκαμε τραπέζι. Προς έκπληξή μας, ένα υπέροχο τραπέζι ακριβώς μπροστά στην κεντρική τζαμαρία του μαγαζιού είχε μόλις αδειάσει και οι τιμές δεν ήταν υψηλότερες από οποιαδήποτε άλλη καφετέρια είχαμε κάτσει. Οι πολυθρόνες ήταν τόσο άνετες και η θέα ήταν τόσο όμορφη που δεν γκρίνιαξα καν όταν η φίλη μου απαίτησε να μη φάω το γλυκό μου μέχρι να έρθει το κρουασάν της, ώστε να τα βγάλει μαζί φωτογραφία. Μετά από αυτό το εξαιρετικό διάλειμμα αποφασίσαμε να κάνουμε μια βόλτα στους πιο εμπορικούς δρόμους της πόλης, χαζέψαμε τα μαγαζιά κι έπειτα κατευθυνθήκαμε προς τα εντυπωσιακά μεγάλα εμπορικά γύρω από την Dam, που πουλάνε επώνυμα προϊόντα σε απλησίαστες τιμές. Κάναμε την τελευταία μας βόλτα στην πλατεία και τα κανάλια κι έπειτα ήταν δυστυχώς η ώρα να γυρίσουμε να πάρουμε τα πράγματά μας και να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Χωρίς ιδιαίτερα απρόοπτα, βρήκαμε το λεωφορείο προς Βρυξέλλες και είπαμε αντίο σε μια πόλη που μας άφησε με τις καλύτερες εντυπώσεις.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 6
• 7
• 8
• 9
• 10
• …

  Go to chapter

  Go
• 13

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 8 of 13

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[North66]

Ωραία αρχή κι έμενες και σε μια απ' τις αγαπημένες μου συνοικίες του κέντρου!
Για δώσε πληροφορίες για τη βελγική πρωτεύουσα που κάποιοι λαθεμένα παρακάμπτουν για να κατευθυνθούν αποκλειστικά προς Μπρυζ και Γάνδη.

 

[χριστίναα95]

Μέρα 2η (Parc de Cinquantenaire, Parc Leopold, Ευρωπαϊκά κτίρια, Parlamentarium, Palais Royale, Atomium)

Την επόμενη μέρα προβλεπόταν καλός καιρός, οπότε αποφασίσαμε να εκμεταλλευτούμε τη ζεστή αυτή μέρα (τους 8 βαθμούς τους λες και καύσωνα) για μία βόλτα σε κάποια από τα πάρκα των Βρυξελλών. Το να ετοιμαστούμε το πρωί τέσσερις κοπέλες σε μία γκαρσονιέρα με προφανώς ένα μπάνιο ήταν ένας μικρός άθλος, οπότε ποτέ δεν καταφέρναμε να ξεκινήσουμε όσο νωρίς όσο θέλαμε. Ελπίζαμε να πάμε και στο Atomium, οπότε μιας και η μέρα προέβλεπε πολλές διαδρομές με τα μέσα, τα κορίτσια έβγαλαν από μια ημερίσια κάρτα η κάθε μία. Οι Βρυξέλλες έχουν πολύ καλές συγκοινωνίες, αλλά τα εισιτήρια είναι πανάκριβα οπότε αν κάνετε πάνω από 3 διαδρομές μέσα στη μέρα, αξίζει η ημερήσια κάρτα. Υπάρχει επίσης και το εισιτήριο των 10 διαδρομών με 14 ευρώ που μειώνει το κόστος χωρίς να έχει τον περιορισμό της μίας ημέρας, αλλά για αυτό πρέπει να πληρώσετε και την ίδια την κάρτα που κοστίζει 5 τα οποία δεν επιστρέφονται, όπως συμβαίνει για παράδειγμα με την Oyster του Λονδίνου. Πήραμε το λεωφορείο, αφού πρώτα προμηθευτήκαμε πρωινό από τον αγαπημένο μαροκινό φούρνο κοντά στην Porte de Hal και σε περίπου 15 λεπτά ήμασταν στο Parc du Cinquantenaire. Κάναμε τη βόλτα μας στο πάρκο, κάνε γνωριμίες με τέσσερα διαφορετικά υπέροχα σκυλιά (γενικά, τα σκυλιά στο Βέλγιο είναι πανέμορφα), θαυμάσαμε πύλη που θυμίζει την πύλη του Βραδεμβούργου και βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες. Το πάρκο αξίζει μια επίσκεψη ανεξαρτήτως εποχής, όμως σίγουρα είναι στα καλύτερά του το καλοκαίρι, που είναι γεμάτο παρέες και οικογένειες που κάθονται στο γρασίδι. Συνεχίσαμε την πορεία μας προς το επίσης όμορφο Parc Leopold, όπου καθίσαμε για λίγο δίπλα στην όμορφη λίμνη κι έπειτα κατευθυνθήκαμε προς το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Χαζέψαμε λίγο το εξωτερικό των κτιρίων και τις σημαίες κι όταν άρχισε πια να ψιχαλίζει μπήκαμε στο Parlamentarium. Το μουσείο είναι δωρεάν και μας πήρε αρκετά παραπάνω ώρα απ' ότι περιμέναμε, μιας και είχε πλούσιο φωτογραφικό υλικό και διάφορα διαδραστικά παιχνίδια που μας τράβηξαν την προσοχή (τα παιδία παίζει). Περίπου 2 ώρες αργότερα, πήραμε το λεωφορείο μέχρι την Trone κι από κει περπατήσαμε ως το Palais Royale που δεν είχαμε προλάβει να δούμε την προηγούμενη μέρα. Πάντα προτιμάω τη συγκεκριμένη διαδρομή, μιας και μου αρέσει η αντίθεση ανάμεσα στον κεντρικό δρόμο και τα ψηλά σύγχρονα κτίρια γύρω από την Trone με τον πλακόστρωτο δρόμο και την τελείως διαφορετική αρχιτεκτονική γύρω από το παλάτι. Το παλάτι δεν είναι ανοιχτό για το κοινό το χειμώνα, όμως αξίζει σίγουρα να αφιερώσετε λίγο χρόνο να θαυμάσετε το εξωτερικό του. Αφού απολαύσαμε το κτίριο, καθίσαμε για λίγο στο (όχι ιδιαίτερα εντυπωσιακό) Parc Royale, όπου φάγαμε τα σάντουιτς που είχαμε φτιάξει από το πρωί κι έπειτα πήραμε το μετρό για το Atomium.

Αν και ήμουν ήδη αρκετό καιρός στις Βρυξέλλες, δεν είχα αξιωθεί να πάω στο Atomium επειδή αν και η πρόσβαση με το μετρό είναι πολύ εύκολη, βρίσκεται αρκετά μακριά από το κέντρο της πόλης. Επιλέξαμε να πάμε νωρίς το απόγευμα, επειδή ελπίζαμε να ανέβουμε και να δούμε τη θέα όσο υπήρχε ακόμη φως, αλλά και να το δούμε αργότερα φωτισμένο. Εξωτερικά, το Atomium είναι πραγματικά εντυπωσιακό και κατά τη γνώμη μου αξίζει σίγουρα μία βόλτα ακόμη και για αυτούς που δεν ενδιαφέρονται να μπουν μέσα. Περάσαμε αρκετή ώρα θαυμάζοντας την αρχιτεκτονική του κτιρίου κι έπειτα πήραμε σειρά στη μικρή ουρά για να βγάλουμε εισιτήριο. Περιμέναμε περίπου 10 λεπτά για να περάσουμε από τον έλεγχο ασφαλείας και άλλα 10 για να μπούμε στο ασανσέρ που μας οδήγησε κατευθείαν στην κορυφή. Η θέα που προσφέρει δεν είναι και η καλύτερη της Ευρώπης (ή του Βελγίου), αλλά είναι σίγουρα εντυπωσιακή. Από ψηλά είδαμε και το διπλανό Mini Europe που τελικά δεν επισκέφτηκα ποτέ. Αν και είμαι σίγουρη ότι είναι μια ευχάριστη βόλτα, ιδίως για μικρά παιδιά, η τιμή εισόδου είναι αρκετά ακριβή και δε θεωρήσαμε ότι αξίζει για αυτό που προσφέρει. Περάσαμε περίπου μισή ώρα απολαμβάνοντας το θέαμα της πόλης από ψηλά και προσπαθώντας να αναγνωρίσουμε διάφορα κτίρια και στη συνέχεια κατεβήκαμε πάλι κάτω με το ασανσέρ για να πάρουμε τις κυλιόμενες σκάλες που οδηγούν στο υπόλοιπο κτίριο. Στην πρώτη σφαίρα που μπήκαμε υπήρχε ένα αφιέρωμα στο Μαγκρίτ που μας φάνηκε μάλλον αδιάφορο, αφού είχαμε επισκεφτεί το μουσείο του. Πολύ ενδιαφέρουσες ήταν όλες οι πληροφορίες και οι φωτογραφίες σχετικά με την κατασκευή του Atomium, ενώ πραγματική εντυπωσιαστήκαμε από τα φώτα και τις τεράστιες κυλιόμενες σκάλες που σε κάνουν να νιώθεις σαν να είσαι σε ταινία επιστημονικής φαντασίας. Όταν βγήκαμε από το Atomium, περίπου μιάμιση ώρα αργότερα, είχε ήδη αρχίσει να σκοτεινιάζει και πολύ σύντομα απολαύσαμε το φωτισμένο Atomium, που ήταν πραγματικά υπέροχο. Το κρύο είχε αρχίσει να γίνεται τσουχτερό, αλλά το θέαμα ήταν τόσο εντυπωσιακό που δεν μας έκανε καρδιά να φύγουμε μέχρι να το εξετάσουμε και να το φωτογραφίσουμε (ή τουλάχιστον να προσπαθήσουμε παρόλο που ο φωτισμός δε βοηθούσε ιδιαίτερα) απ' όλες τις γωνίες. Εμάς το Atomium μας άρεσε πολύ, όμως φαντάζομαι ότι στις πιο τουριστικές περιόδους γίνεται χαμός από κόσμο και η αναμονή θα είναι σίγουρα μεγάλη επειδή πρέπει να περιμένεις σε 3 διαφορετικές ουρές.

Μετά από δύο μέρες με φαγητό στο χέρι, νομίζω είχαμε πλέον κερδίσει ένα δείπνο της προκοπής, οπότε πήραμε το δρόμο της επιστροφής και καθίσαμε να φάμε στο αγαπημένο μου Le Bistro κοντά στην Porte de Hal, που είναι μια εξαιρετική επιλογή και για φαγητό και για μπύρα. Το εσωτερικό του μαγαζιού είναι πανέμορφο και το προσωπικό (που περιλαμβάνει και έναν Έλληνα) είναι εξαιρετικό. Γενικά, τα εστιατόρια στις Βρυξέλλες είναι αρκετά ακριβά και προτιμούσαμε να ξοδέψουμε τα λεφτά σε μονοήμερες εκδρομές και βελγικές μπύρες, όμως σίγουρα άξιζε μια εξαίρεση. Θέλοντας να δοκιμάσουμε βελγική κουζίνα, μοιραστήκαμε τα παραδοσιακά βέλγικα μύδια, τη φλαμανδική carbonade, κεφτέδες Λιέγης σε κόκκινη σάλτσα και ήταν όλα εξαιρετικά. Στη συνέχεια συναντήσαμε κάποιους φίλους για μπύρες στο Maison du Peuple, όπου γινόταν χαμός από κόσμο.

 

[fenia42]

Αν και έχω πάει τρεις ή τέσσερις φορές στις Βρυξέλλες, δε γνώριζα για το μουσείο του Μαγκρίτ. Απέκτησα ένα επιπλέον κίνητρο για να τις ξαναεπισκεφτώ, μιας και το ξαδερφάκι μου έγινε και καθηγητής σε βελγικό πανεπιστήμιο και θα ξαναβρεθώ στην πανέμορφη αυτή χώρα σύντομα.

 

[χριστίναα95]

Μέρα 3η: Γάνδη και Μπρυζ

Προσπαθώντας να δούμε όσες περισσότερες πόλεις γίνεται σε περιορισμένο χρονικό διάστημα και ξοδεύοντας όσο το δυνατόν λιγότερα χρήματα αποφασίσαμε να επισκεφτούμε τη Γάνδη και τη Μπριζ την ίδια μέρα. Δε σκοπεύαμε να πάμε σε μουσεία σε καμία από τις δύο πόλεις και οι αποστάσεις με το τραίνο ήταν πολύ μικρές οπότε αν ξεκινούσαμε νωρίς το πρωί θα καταφέρναμε να τις δούμε και τις δύο. Στην τελική, αν βλέπαμε ότι κουραζόμασταν πολύ, απλά θα αφήναμε τη δεύτερη πόλη για άλλη μέρα. Το τραίνο για τη Μπριζ περνάει και από τη Γάνδη, οπότε βγάλαμε το νεανικό εισιτήριο για άτομα κάτω των 25 προς τη Μπρυζ, με τιμή 12 ευρώ με επιστροφή. Όταν το βγάλαμε νόμιζα ότι με αυτό το εισιτήριο δικαιούμαστε να κάνουμε τη στάση μας στη Γάνδη. Αργότερα, κάποιοι φίλοι μου είπαν ότι αυτό κανονικά δεν επιτρέπεται κι ότι θα έπρεπε να είχαμε βγάλει ξεχωριστό εισιτήριο για το κομμάτι Γάνδη - Μπρυζ, αλλά τέλος πάντων, μας έλεγξαν μόνο μία φορά κατά τη διάρκεια του ταξιδιού και δεν υπήρξε κάποιο πρόβλημα.

Έχοντας ετοιμάσει τα μεσημεριανά μας σάντουιτς από το σπίτι κι έχοντας προμηθευτεί κρουασάν από το Carrefour Express του Gare du Midi, πήραμε το τραίνο γύρω στις 9 το πρωί και στις 10 παρά τέταρτο βρισκόμασταν ήδη στη Γάνδη. Είναι απίστευτο το πως μετά από μισή ώρα διαδρομή με το τραμ, βγαίνεις από το τραίνο και όλα γύρω σου είναι σε άλλη γλώσσα! Βγήκαμε από το σταθμό του τραίνου όπου μας καλωσόρισε το θέαμα χιλιάδων παρκαρισμένων ποδηλάτων. Πραγματικά, δεν έχω δει ποτέ τόσο πολλά ποδήλατα μαζί. Ακολουθήσαμε τον κόσμο μέχρι τη στάση του τραμ και βγάλαμε εισιτήρια από το μηχάνημα. Δεν ξέρω αν έκανα εγώ κάτι λάθος, αλλά και τις δύο φορές που πήγα στη Γάνδη, το google maps μας έλεγε να πάρουμε το τραμ προς τη λάθος κατεύθυνση. Την πρώτη φορά είχαμε κάνει αυτό το λάθος και είχαμε καταλάβει ότι κάτι πήγε στραβά όταν βρεθήκαμε στο ΙΚΕΑ της πόλης στο τέλος της διαδρομής. Αυτή τη φορά είχε μάθει πια από αυτό το λάθος κι απλά μπήκαμε στο ίδιο τραμ που μπήκαν και όλοι οι υπόλοιποι επισκέπτες και σε περίπου 10 λεπτά βρισκόμασταν στο κέντρο της πόλης. Τα μηχανήματα μέσα στο τραμ ήταν χαλασμένα, οπότε δεν καταφέραμε να επικυρώσουμε τα εισιτήρια μας, γεγονός που μας χαροποίησε αρκετά μιας και θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε το ίδιο εισιτήριο στην επιστροφή. Ξεκινήσαμε τη βόλτα μας από τo πανέμορφο ιστορικό κέντρο της Γάνδης, όπου περάσαμε περίπου σαράντα λεπτά θαυμάζοντας και φωτογραφίζοντας τα όμορφα κτίρια. Κάναμε μία στάση για να ανέβουμε στο καμπαναριό, ώστε να δούμε τη θέα της πόλης από ψηλά. Το νεανικό εισιτήριο ήταν γύρω στα τρία ευρώ, η πρόσβαση στην κορυφή ήταν εύκολη, μιας και υπάρχει ασανσέρ και η θέα πραγματικά κόβει την ανάσα.

Κατεβήκαμε από το καμπαναριό και πήραμε το δρόμο προς τα κανάλια. Ο καιρός ήταν καλός, ο κόσμος δεν ήταν υπερβολικός και η ατμόσφαιρα ήταν υπέροχη. Περάσαμε από τα κανάλια, σταματώντας σχεδόν σε κάθε γέφυρα για να απολαύσουμε τη θέα, θαυμάζαμε τα όμορφα κτίρια κατά μήκος των καναλιών και τις γραφικές σκάλες, τις μικρές πόρτες και τα παράθυρα που έβγαζαν κατευθείαν στο νερό. Η Γάνδη είναι μια υπέροχη πόλη, θα ήθελα πολύ να είχα την ευκαιρία να ζήσω σε αυτήν για λίγους μήνες και πιστεύω θα ήταν ιδανικός προορισμός για Erasmus. Συνεχίζοντας τη βόλτα μας, φτάσαμε στο κάστρο, το οποίο δημιουργεί μια πανέμορφη εικόνα δίπλα στο ποτάμι και αφού κοντοσταθήκαμε να το απολαύσουμε συνεχίσαμε προς τη μεγάλη γέφυρα με την υπέροχη θέα προς τα επιβλητικά κτίρια της παλιάς πόλης.

Η ώρα ήταν σχεδόν δύο, το επόμενο τραίνο για Μπρυζ έφευγε σε περίπου είκοσι λεπτά και το τραμ για το σταθμό των τραίνων πλησίαζε από την άκρη του δρόμου. Έτσι, αποχαιρετήσαμε την όμορφη Γάνδη και τρέξαμε να προλάβουμε το τραμ. Αυτή τη φορά καταφέραμε να επικυρώσουμε τα εισιτήρια μας και φτάσαμε στο σταθμό ακριβώς την κατάλληλη στιγμή. Θα ήθελα να είχαμε λίγο παραπάνω χρόνο να δούμε και το πιο σύγχρονο κομμάτι της πόλης. Είχα προλάβει να το κάνω κατά την πρώτη μου επίσκεψη στη Γάνδη και παρόλο που σίγουρα δεν έχει την ομορφιά της παλιάς πόλης, μου είχε δώσει μια καλή γεύση από τον ρυθμό ζωής, μιας και οι δρόμοι και οι καφετέριες γύρω από το πανεπιστήμιο ήταν γεμάτοι φοιτητές.

Το τραίνο για την Μπρυζ έφτασε σχεδόν αμέσως και δε δυσκολευτήκαμε να βρούμε μία τετράδα θέσεων. Για να κερδίσουμε χρόνο φάγαμε το μεσημεριανό που είχαμε ετοιμάσει από το σπίτι μέσα στο τραίνο και σε μισή ώρα βρισκόμασταν στον προορισμό μας. Ακολουθώντας τον κόσμο έξω από το σταθμό αρχίσαμε να κατευθυνόμαστε προς το κέντρο της πόλης. Πρώτα φτάσαμε στο υπέροχο minnewaterpark, όπου σταματήσαμε για τις απαραίτητες φωτογραφίες, και συνεχίσαμε τη διαδρομή μας κατά μήκος της λίμνης. Ο καιρός ήταν σύμμαχός μας και το το τοπίο πανέμορφο.

Φτάσαμε στο τέλος του πάρκου, όπου μαζί με πολλούς ακόμα τουρίστες χαζέψαμε για λίγο τους δεκάδες κύκνους και συνεχίσαμε τη διαδρομή μας στα γραφικά στενά της Μπριζ. Η Μπριζ είναι από τις πόλεις που δε χρειάζονται πρόγραμμα. Όποιον δρόμο και να πάρεις, όσο και να χαθείς, πάντα θα υπάρχει κάτι όμορφο να δεις. Είναι σίγουρα πολύ τουριστική και πάντα μου κάνει εντύπωση το πως δεν υπάρχουν πολλά στοιχεία που να μαρτυρούν την παρουσία των ντόπιων (π.χ. ένα ανοιχτό παράθυρο που να σου ανοίγει την πόρτα στην καθημερινότητα των ντόπιων ή έστω των τουριστών που νοικιάζουν το δωμάτιο, ένα απλωμένο ρούχο, μια σακούλα σκουπίδια, ένα ίχνος ζωής βρε παιδί μου), αλλά ολόκληρη η πόλη είναι σαν ένα μεγάλο κουκλόσπιτο και κάθε σπίτι αξίζει να φωτογραφηθεί. Ο κόσμος ήταν αισθητά περισσότερος από τη Γάνδη και δεν τολμήσαμε καν να ανέβουμε στο όμορφο γεφυράκι στο τέλος του πάρκου, επειδή έμοιαζε ήδη ότι θα βυθιστεί από τους τουρίστες. Περιπλανηθήκαμε για αρκετή ώρα στα όμορφα δρομάκια, κάναμε μία στάση στο Sint-Janshospitaal και τελικά φτάσαμε στην κεντρική πλατεία, όπου ήταν ακόμη στημένη η χριστουγεννιάτικη αγορά. Αυτήν την πλατεία παράπονο το έχω ότι ποτέ δεν κατάφερα να την απολαύσω άδεια. Την πρώτη φορά που είχα πάει γινόταν κάποιου είδους μαραθώνιος και η πλατεία ήταν γεμάτη κόσμο και πανό διαφημίσεων, ενώ τώρα κατακλύζεται από τα σπιτάκια της αγοράς.

Ο κόσμος ήταν πάρα πολύς και λόγω της αγοράς ο χώρος ήταν λίγος, οπότε αποφασίσαμε να απομακρυνθούμε από τα πλήθη και να επιστρέψουμε να δούμε την πλατεία αργότερα. Κάναμε μια στάση σε ένα μαγαζί με σοκολάτες, όπου πήραμε ζεστή σοκολάτα στο χέρι. Ένα από τα πράγματα που μου λείπουν πιο πολύ από το Βέλγιο είναι αυτές οι ζεστές σοκολάτες. Σου δίνουν ένα ποτήρι γεμάτο ζεστό γάλα κι ένα κουτάλι που έχει στην άκρη ένα κομμάτι σοκολάτας. Η σοκολάτα λιώνει μέσα στο γάλα και το αποτέλεσμα είναι ένα όνειρο. Με τη σοκολάτα στο χέρι κάναμε μια όμορφη βόλτα στα κανάλια της Μπριζ και τελικά, κουρασμένες από το περπάτημα, καθίσαμε στο πεζούλι μπροστά στο κεντρικό κανάλι.

Αν και είχαμε αμφιβολίες λόγω της τιμής των 8 ευρώ, αποφασίσαμε να κάνουμε την τουριστική βόλτα με καραβάκι και δεν το μετανιώσαμε, μιας και περάσαμε από κανάλια στα οποία δεν υπάρχει άλλος τρόπος πρόσβασης και είδαμε όμορφες εικόνες από μια διαφορετική οπτική γωνία. Ήμασταν λίγο στριμωγμένη αλλά ήταν σίγουρα μια ευχάριστη εμπειρία.

Μέσα από το καραβάκι είδαμε δυο τρία σημεία της πόλης που δεν είχαμε εξερευνήσει ακόμη, οπότε με το που αποβιβαστήκαμε ψάξαμε να τα βρούμε. Όταν είχαμε πια καλύψει κάθε σπιθαμή της Μπρυζ, ο ήλιος είχε αρχίσει να χαμηλώνει και ο κόσμος είχε αρχίσει να αραιώνει, οπότε επιστρέψαμε στη χριστουγεννιάτικη αγορά, την οποία πλέον μπορούσαμε να απολαύσουμε χωρίς το προηγούμενο ποδοπάτημα και στη συνέχεια χαζέψαμε τα μαγαζιά με τα σουβενίρ και τις σοκολάτες. Καθίσαμε στο πεζούλι μπροστά από ένα κανάλι για να ξεκουράσουμε τα πόδια μας, ενώ ο ήλιος είχε ήδη δύσει και τα φώτα σιγά σιγά άρχισαν να ανάβουν, δημιουργώντας μια παραμυθένια ατμόσφαιρα. Αποφασίσαμε ότι θα περιμέναμε να δούμε και την πόλη το βράδυ. Η νυχτερινή, στολισμένη Μπρυζ σίγουρα άξιζε την αναμονή. Ξεκούραστες πλέον, απολαύσαμε τη χριστουγεννιάτικη διακόσμηση της πλατείας και τα φωτισμένα κανάλια. Ο πολύς κόσμος είχε φύγει, η πόλη είχε ηρεμήσει και το σκηνικό ήταν πανέμορφο. Μετά από πολλές αποτυχημένες απόπειρες φωτογράφησης στο κεντρικό κανάλι, το πήραμε απόφαση ότι το φλας της φωτογραφικής δε συνεργαζόταν με το τοπίο χωρίς τρίποδα και έχοντας πλέον απολαύσει την πόλη με και χωρίς φως, πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Γυρίσαμε στις Βρυξέλλες γύρω στις 9:30 και μετά από μια τόσο γεμάτη μέρα, ούτε λόγος για βραδινή έξοδο. Ετοιμάσαμε το βραδινό μας στο σπίτι και πέσαμε ξερές για ύπνο.

 

[North66]

Οι Βρυξέλλες έχουν πολύ καλές συγκοινωνίες, αλλά τα εισιτήρια είναι πανάκριβα οπότε αν κάνετε πάνω από 3 διαδρομές μέσα στη μέρα, αξίζει η ημερήσια κάρτα. Υπάρχει επίσης και το εισιτήριο των 10 διαδρομών με 14 ευρώ που μειώνει το κόστος χωρίς να έχει τον περιορισμό της μίας ημέρας, αλλά για αυτό πρέπει να πληρώσετε και την ίδια την κάρτα που κοστίζει 5 τα οποία δεν επιστρέφονται, όπως συμβαίνει για παράδειγμα με την Oyster του Λονδίνου.

Την επόμενη φορά αγοράστε μία Mobib Basic (5€), φορτώστε τη με πακέτα των 10 και χρησιμοποιείστε τη περνώντας την πάνω απ' το ακυρωτικό μηχάνημα τόσες φορές όσες και τα άτομα που ταξιδεύετε μαζί.

 

[χριστίναα95]

Την επόμενη φορά αγοράστε μία Mobib Basic (5€), φορτώστε τη με πακέτα των 10 και χρησιμοποιείστε τη περνώντας την πάνω απ' το ακυρωτικό μηχάνημα τόσες φορές όσες και τα άτομα που ταξιδεύετε μαζί.

Ισχύει ότι αυτό είναι συχνά η πιο οικονομική λύση, αλλά μιας και τις πιο πολλές μέρες δε χρησιμοποιούσαμε τα μέσα, θεωρήσαμε ότι η ημερήσια κάρτα έβγαινε πιο φτηνή. (π.χ. τη συγκεκριμένη μέρα κάναμε 5 διαδρομές, οπότε θα έπρεπε να είχαν φορτώσει την κάρτα με 2 πακέτα των 10, που συνολικά θα έβγαινε 11 ευρώ το άτομο μαζί με τα πέντε ευρώ της κάρτας, ενώ η ημερήσια κάρτα κόστιζε 7. Τη δεύτερη μέρα που χρησιμοποιήσαμε τα μέσα κάναμε 6 διαδρομές την ίδια μέρα). Αλλά ναι, σίγουρα αυτή είναι καλή συμβουλή για κάποιος που θέλουν να χρησιμοποιούν τα μέσα 2 φορές τη μέρα μέσα στην ίδια βδομάδα.

 

[χριστίναα95]

Ημέρα 4η

Είχαμε ήδη κάνει μια υπέροχη και κουραστική εκδρομή την προηγούμενη ημέρα και σκοπεύαμε να κάνουμε το ίδιο και την επόμενη, οπότε αποφασίσαμε να περάσουμε μία ξεκούραστη Κυριακή, ώστε να ανανεώσουμε τις δυνάμεις μας. Ξυπνήσαμε χωρίς βιασύνη, φάγαμε πρωινό στο σπίτι και ξεκινήσαμε τη βόλτα μας από την υπαίθρια αγορά της Place du Jeu de Balle, όπου περάσαμε αρκετή ώρα χαζεύοντας τους πολύχρωμους πάγκους ανάμεσα στους ντόπιους. Συνεχίσαμε τη βόλτα μας στο Marolles και το Sablon, που είναι ίσως οι αγαπημένες μου περιοχές των Βρυξελλών και κατά τη γνώμη μου αξίζουν λίγες ώρες από το χρόνο κάθε επισκέπτη της πόλης. Περιπλανηθήκαμε τα γραφικά, πλακόστρωτα στενά, ανακαλύπτοντας όμορφα γκράφιτι και μπαινοβγαίνοντας στα μαγαζιά με αντίκες. Είχε αρχίσει να ψιχαλίζει, όμως ήμασταν εξοπλισμένες με ομπρέλες και ο μουντός καιρός κι η συννεφιά απλά συμπλήρωναν το όμορφο, ρομαντικό τοπίο. Στη συνέχεια συναντήσαμε κάποιος φίλους για καφέ, όπου απολαύσαμε μία ακόμη υπέροχη ζεστή σοκολάτα και μετά από μία στάση στο σούπερ μάρκετ (να σημειωθεί ότι αρκετά σούπερ μάρκετ στις Βρυξέλλες είναι ανοιχτά τις Κυριακές, τουλάχιστον μέχρι το μεσημέρι) γυρίσαμε σπίτι για μεσημεριανό. Η βροχή είχε πλέον δυναμώσει, οπότε προτιμήσαμε να περάσουμε το απόγευμα στο σπίτι, παίζοντας επιτραπέζια και ετοιμάζοντας τα σνακ μας για την αυριανή εκδρομή.

Το βράδυ, συναντήσαμε κάποιους φίλους στην Place Flagey, όπου ήπιαμε την πρώτη μας μπύρα στο αγαπημένο μου L' Amere a boire. Όταν συμπληρώθηκε η παρέα κι ήμασταν πια πάρα πολλοί για να καθίσουμε στο υπέροχο, αλλά μικρό μαγαζί, μετακομίσαμε στο διάσημο Cafe Belga που αποτελεί μια ασφαλή επιλογή, μιας και πάντα έχει και κόσμο και άδεια τραπέζια, ενώ συνεχίσαμε. Σε κάθε μαγαζί που πηγαίναμε, προσπαθούσαμε πάντα να παίρνουμε διαφορετικές μπύρες και να δοκιμάζουμε όλες από όλες, πράγμα που δεν είναι καθόλου δύσκολο στη συγκεκριμένη χώρα. Ένα από τα βασικά μειονεκτήματα της ζωής στο Βέλγιο, είναι πως όταν επιστρέψεις στην Ελλάδα θα σε πιάνει κατάθλιψη κάθε φορά που πιάνεις κατάλογο με μπύρες στα χέρια σου. Πριν έρθω στο Βέλγιο, ήμουν ο τύπος του ανθρώπου που θεωρούσε πως δεν έχει σημασία τι μπύρα πίνεις, αρκεί να παγωμένη και ακόμη κι ένα εξάμηνο μπυροποσίας στην Πολωνία δεν είχε καταφέρει να μου αλλάξει τη γνώμη. Όλοι οι φίλοι μου από χώρες με παράδοση στην μπύρα θεωρούσαν ότι είμαι ανεπίδεκτη μαθήσεως, όμως τελικά, ένα εξάμηνο στο Βέλγιο ήταν αρκετό για να με κάνει να εκτιμήσω την καλή μπύρα. Αγαπημένες μου επιλογές είναι η Stouterik, η Chimay bleu και η tripel Karmeliet, ενώ έχω μια αδυναμία και στις μπύρες φρούτων, την κλασική Kriek (κεράσι) και κυρίως την pecheresse (ροδάκινο) και τη leffe ruby. Τα κορίτσια δικαίως παραπονέθηκαν ότι τόσες μέρες στο Βέλγιο και δεν έχουμε φάει ακόμη πατάτες και έσπευσα αμέσως να διορθώσω αυτό το τρομερό λάθος, πηγαίνοντάς τες στη friterie της Flagey, που είναι και μία από τις αγαπημένες μου στις Βρυξέλλες. Πήραμε όλες μεγάλες μερίδες. Μέχρι να γυρίσουμε σπίτι, τα στομάχια μας ήταν χορτάτα και τα δάχτυλά μας πασαλειμμένα με andalouse σος.

 

[χριστίναα95]

Ημέρα 5η (Ρόττερνταμ και Ντελφτ)

Παρόλο που δεν είχαμε κοιμηθεί ιδιαίτερα νωρίς το προηγούμενο βράδυ, καταφέραμε να ξυπνήσουμε νωρίς και να ετοιμαστούμε αρκετά γρήγορα, ώστε να πάρουμε το τραίνο των 8 για Ρόττερνταμ. Το πρόγραμμά μας ήταν αρκετά φιλόδοξο, μιας και σκοπεύαμε να επισκεφτούμε όχι μόνο το Ρόττερνταμ, αλλά και το γειτονικό του Ντελφτ, το οποίο είχαμε δει τυχαία σε φωτογραφίες στο ίντερνετ. Είχαμε ήδη κλείσει εισιτήρια στην τιμή των 45 ευρώ με επιστροφή. Η διαδρομή του τραίνου ήταν ευχάριστη, και μέσα σε κάτι παραπάνω από δύο ώρες βρισκόμασταν ήδη στον προορισμό μας. Είχαμε αποφασίσει να πάμε πρώτα στο Ντελφτ, ώστε να περάσουμε το δεύτερο μισό της ημέρας στο Ρόττερνταμ και να δούμε την πόλη φωτισμένη. Βγήκαμε στον κεντρικό σταθμό για να αγοράσουμε τα εισιτήρια για το Ντελφτ, τα οποία δεν είχαμε καταφέρει να κλείσουμε μέσω ίντερνετ. Περάσαμε δέκα κωμικοτραγικά λεπτά προσπαθώντας να φτάσουμε στα μηχανήματα έκδοσης εισιτηρίων, μιας και τα μηχανήματα του σταθμού δε μπορούσαν να διαβάσουν το barcode από το pdf που είχαμε στο κινητό μας κι έτσι δεν άνοιγαν τα πορτάκια. Τελικά, μία από εμάς κατάφερε να κάνει την ηρωική έξοδο, έβγαλε τα εισιτήρια από το μηχάνημα που βρισκόταν λίγα μέτρα πιο πέρα και επέστρεψε νικήτρια.

Τα τραίνα που σταματάνε στο Ντελφτ μετά το Ρόττερνταμ ήταν πάρα πολλά. Μπήκαμε σε ένα από αυτά και σε περίπου 10 λεπτά βρισκόμασταν ήδη στον προορισμός μας. Το Ντελφτ ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά: πανέμορφα κανάλια, υπέροχες γεφυρούλες, γραφικά δρομάκια, κουκλίστικα μαγαζιά και απροσδιορίστου προέλευσης ήχοι από καμπανάκι. Η πόλη μας μάγεψε από την πρώτη στιγμή. Δε μπορέσαμε να αντισταθούμε στους πάγκους με παραδοσιακά ολλανδικά γλυκά κατά μήκος του κεντρικού καναλιού και μοιραστήκαμε υπέροχα μηλοπιτάκια και κεκάκια με βατόμουρο. Ακολουθήσαμε τις πινακίδες μέχρι την κεντρική πλατεία, όπου ξαφνικά άρχισε να φυσάει ένας απίστευτα δυνατός αέρας που φάνηκε να περνάει τελείως απαρατήρητος από τους ντόπιους. Αφού απολαύσαμε τα κτίρια της πλατείας συναντήσαμε ένα τεράστιο μαγαζί με τυριά και περάσαμε ένα ντροπιαστικά μεγάλο χρονικό διάστημα δοκιμάζοντας τα πεντανόστιμα δωρεάν δείγματα. Συνεχίσαμε τη βόλτα μας στους δρόμους γύρω από την πλατεία, όπου την υπέροχη ολλανδική ατμόσφαιρα έσπασε η φωνή μιας Ελληνίδας μάνας που φώναζε στα τρία παιδιά της να κουμπώσουν τα μπουφάν τους, επειδή η ελληνική παρουσία είναι αισθητή ακόμα και στις μικρές ολλανδικές πόλεις. Κατευθυνθήκαμε προς την Eastern Gate, όπου καθίσαμε να ξεκουραστούμε απολαμβάνοντας το όμορφο τοπίο της πύλης και των πλωτών σπιτιών. Η πόλη μας άρεσε πάρα πολύ, ήμασταν υπερβολικά κουρασμένες για να συνεχίσουμε το περπάτημα και είχαμε δει κάποια υπέροχα μαγαζιά για φαγητό, οπότε αποφασίσαμε να αφήσουμε τα σάντουίτς μας για αργότερα και να καθίσουμε για μεσημεριανό. Επιλέξαμε το Stads-koffyhuis, που αποδείχθηκε εξαιρετική επιλογή. Τόσο το μπέργκερ, όσο και τα ολλανδικά pancakes που μοιραστήκαμε ήταν πεντανόστιμα.

Φτάσαμε στο Ρόττερνταμ γύρω στις δύο και μισή και αποφασίσαμε να περπατήσουμε από το σταθμό του τραίνου, ώστε να πάρουμε ένα πρώτο άρωμα της ατμόσφαιρας της πόλης. Με το που βγήκαμε από το σταθμό μείναμε με το στόμα ανοιχτό. Ακόμη και η μοντέρνα αρχιτεκτονική του ίδιου του σταθμού μας προϊδέαζε για το τι θα βλέπαμε στη συνέχεια. Μετά τα γραφικά κανάλια, τα δρομάκια και την ηρεμία του Ντελφτ, οι λεωφόροι, τα ψηλά κτίρια και οι γρήγοροι ρυθμοί του Ρόττερνταμ έμοιαζαν σαν άλλος κόσμος. Το google maps υπολόγιζε ότι ο δρόμος μέχρι τα κυβικά σπίτια, που ήταν και ο πρώτος προορισμός μας, ήταν περίπου 20 λεπτά, όμως η βόλτα μας κράτησε πολύ παραπάνω γιατί δε χορταίναμε τα κτίρια γύρω μας. Περπατήσαμε ανάμεσα σε τεράστια κτίρια ενδιαφέρουσας αρχιτεκτονικής, περάσαμε από διάφορα μοντέρνα γλυπτά και γεμάτα εμπορικά κέντρα, κάναμε τη βόλτα μας στο εντυπωσιακό πολύχρωμο Markthal, που έσφιζε από ζωή, και τελικά φτάσαμε στα κυβικά σπίτια. Από κοντά το κτίριο είναι ακόμη πιο αλλόκοτο κι εντυπωσιακό απ' ότι στις φωτογραφίες του και περάσαμε αρκετή ώρα προσπαθώντας να το επεξεργαστούμε. Υπέροχο ήταν και το λιμανάκι ακριβώς μπροστά από τα κυβικά σπίτια, όπου παλέψαμε για μία καλή θέση για φωτογραφία ανάμεσα στους συνωστισμένους τουρίστες.

Εντυπωσιασμένες από όσα είχαμε ήδη δει συνεχίσαμε το δρόμο μας προς το ποτάμι και σύντομα βρισκόμασταν μπροστά στην Willemsbrug. Η κόκκινη γέφυρα έκανε υπέροχη αντίθεση με το συννεφιασμένο τοπίο, ενώ η θέα με τους ουρανοξύστες και την Erasmusbrug στην άλλη άκρη του ποταμού έκοβε την ανάσα. Ξεκινήσαμε να περπατάμε κατά μήκος του ποταμού, χωρίς να ξεκολλάμε τα μάτια μας από την υπέροχη θέα. Η διαδρομή μέχρι την Erasmusbrug ήταν λίγο μεγαλύτερη απ' ότι φαινόταν κι είχε αρχίσει να φυσάει αρκετά. Έτσι, όταν περάσαμε την πολύχρωμη παρέλαση των σημαιών απ' όλον τον κόσμο και φτάσαμε μπροστά στην γέφυρα, ήμασταν εξαντλημένες. Βέβαια, όσο κουρασμένος κι αναμαλλιασμένος και να είσαι και όσο κι αν βουίζουν τα αυτιά σου από τον αέρα, είναι αδύνατο να μείνεις ασυγκίνητος μπροστά στο υπέροχο θέαμα. Αφού όμως βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες, χρειαζόμασταν απεγνωσμένα να καθίσουμε κάπου. Τα κορίτσια πρότειναν να γυρίσουμε προς το κέντρο και να βρούμε κάποιο ωραίο μαγαζί εκεί, όμως ο ήλιος είχε μόλις δύσει και τα φώτα που είχαν μόλις ξεκινήσει να ανάβουν μου υπόσχονταν ένα υπέροχο νυχτερινό τοπίο που δεν ήθελα να χάσω με τίποτα Γκρίνιαξα αρκετά ώστε να μου κάνουν τη χάρη και μπήκαμε στο πρώτο μαγαζί που βρήκαμε μπροστά μας και περιμέναμε να νυχτώσει. Ήταν η καφετέρια ενός ξενοδοχείου, οπότε δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο, αλλά ήταν ζεστή, είχε καρέκλες και μια μεγάλη τζαμαρία που μας επέτρεπε να απολαμβάνουμε τη θέα.

Όταν είχε πια σκοτεινιάσει, ήταν ξεκάθαρο ότι είχαμε κάνει τη σωστή επιλογή. Σίγουρα, ένα βράδυ στο κέντρο του Ρόττερνταμ θα ήταν εξαιρετικό, όμως με τίποτα δε θα μπορούσε να συγκριθεί με τη μαγευτική εικόνα της φωτισμένης Erasmusbrug. Αρχίσαμε να διασχίζουμε τη γέφυρα και όσο περπατάγαμε, τόσο πιο εντυπωσιακή γινόταν η θέα των φωτισμένων ουρανοξυστών. Αρχικά, σταματούσαμε κάθε 5 δευτερόλεπτα προσπαθώντας να αποτυπώσουμε τη μαγεία της στιγμής με τη φωτογραφική μηχανή. Αφού πια το πήραμε απόφαση ότι αυτό ήταν αδύνατον, συνεχίσαμε να περπατάμε αργά, κάνοντας συνέχεια στάσεις για να απολαύσουμε το τοπίο. Περάσαμε τόση πολλή ώρα κοιτάζοντας τη θέα που μας πήρε σαράντα λεπτά να διασχίσουμε τη γέφυρα. Κάναμε μια μικρή βόλτα στην απέναντι πλευρά κι έπειτα πήραμε το δρόμο της επιστροφής.

(είπαμε, οι φωτογραφικές μας απόπειρες απέτυχαν)

Είχαμε πια εξαντλήσει ό,τι είχε μείνει από την αντοχή μας, οπότε αποφασίσαμε ομόφωνα να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Τα αυτόματα μηχανήματα του σταθμού και πάλι δε διάβαζαν το barcode από το κινητό, αλλά ευτυχώς είχαμε τα τυπωμένα εισιτήρια για το Ντελφτ για να μπούμε μέσα. Στο τραίνο της επιστροφής τσακίσαμε όλα τα σνακ που είχαμε μαζί μας και όταν πια φτάσαμε στο Gare du Midi των Βρυελλών, σχεδόν υπνοβατήσαμε μέχρι το σπίτι, όπου προφανώς πέσαμε ξερές.

Παρά την τεράστια κούραση στο τέλος του ταξιδιού, θεωρώ πως ήταν από τις καλύτερες μονοήμερες που έχω κάνει. Είδαμε δύο πόλεις που δε θα μπορούσαν να είναι περισσότερο διαφορετικές μεταξύ τους και τις λατρέψαμε και τις δύο. Σίγουρα, το Ρόττερνταμ δε το είδαμε όπως του άξιζε και θα ήθελα πολύ να έχω την ευκαιρία να μείνω εκεί μία παραπάνω μέρα. Όμως, αφού δεν υπήρχε η οικονομική δυνατότητα διανυκτέρευσης, χαίρομαι που πήραμε μία γεύση από αυτό. Θα μπορούσαμε ίσως να είχαμε παραλείψει το Ντελφτ, όμως και αυτή η πόλη μας άρεσε τόσο πολύ που θα ήταν κρίμα να μην την είχαμε δει και οι τιμές των εισιτηρίων των τραίνων δεν επέτρεπαν δύο ξεχωριστά ταξίδια. Το Ρόττερνταμ με εντυπωσίασε επειδή ήταν τελείως διαφορετική απ' ότι είχα δει στα μέχρι τότε ταξίδια μου. Μέσα σε αυτό το εξάμηνο είχα πάει σε πόλεις όπως η Γάνδη, η Μπρυζ, η Κολωνία, το Άμστερνταμ, η Λουβένη και η Ουτρέχτη και είχα χορτάσει κανάλια, καθεδρικούς ναούς και μεγαλοπρεπή δημαρχεία. Η φουτουριστική αρχιτεκτονική του Ρόττερνταμ ήταν κάτι που δεν είχα ξαναδεί.

 

[χριστίναα95]

Μέρα 6η

- Τι θα κάνουμε σήμερα;
Κάθε φορά που άκουγα αυτή την ερώτηση κάτι μέσα μου πέθαινε γιατί όχι μόνο είχα φτιάξει το πρόγραμμα για όλο το ταξίδι, αλλά το είχα ανεβάσει κιόλας σε google docs όπου είχαμε πρόσβαση όλες. Κανείς δεν εκτιμάει την αφοσίωση και σκληρή δουλειά.

Αφού φάγαμε πρωινό πήραμε το μετρό μέχρι τη στάση Botanique, όπου κάναμε την πρώτη μας βόλτα στο Βοτανικό κήπο, μέχρι που οι ψιχάλες μας ανάγκασαν να βιαστούμε προς το μουσείο κόμικς. Το συγκεκριμένο μουσείο δε θα ήταν στη λίστα μου, όμως οι δυο φίλες μου είναι λάτρεις του είδους και επέμεναν να πάμε. Συμφώνησα κυρίως επειδή θα μπορούσαμε να το συνδυάσουμε με μεσημεριανό στην αγαπημένη μου πάμφθηνη βουλγάρικη ταβέρνα που βρίσκεται στην ίδια περιοχή, αλλά τελικά, το μουσείο αποδείχθηκε μια ευχάριστη έκπληξη. Οι πληροφορίες για την ιστορία των κόμικς ήταν ενδιαφέρουσες, τα διάφορα κόμικς της έκθεσης ήταν ξεκαρδιστικά και γενικά το όλοι στήσιμο ήταν πολύ πετυχημένο. Θεωρώ πως είναι λίγο ακριβό για αυτό που είναι, όμως περάσαμε ένα πολύ ευχάριστο πρωινό. Θα είναι σίγουρα μια ωραία επίσκεψη για οικογένειες με μικρά παιδιά.

Μετά από περίπου δύο ώρες περιήγησης καθίσαμε για φαγητό στο Μehana Chevermeto, μία υπέροχη και ΠΑΜΦΘΗΝΗ βουλγάρικη ταβέρνα που με έσωσε πολλές φορές σε ώρες πείνας. Αυτό το μαγαζί και τους ιδιοκτήτες του το έχω μέσα στην καρδιά μου. Δε λέω πως πρέπει σόνι και καλά να βγείτε από το δρόμο σας για να φάτε εκεί. Αλλά αν βρίσκεστε στη συγκεκριμένη περιοχή και ψάχνετε φτηνό και νόστιμο φαγητό, είναι εξαιρετική επιλογή. Στους γύρω δρόμους υπάρχουν και πολλά φτηνά τούρκικα κεμπαμπτζίδικα/εστιατόρια. Μοιραστήκαμε μία ποικιλία κρεατικών, πήραμε δυο έξτρα μπριζόλες, πατάτες και μία μερίδα μανιτάρια στη σχάρα και πληρώσαμε πέντε ευρώ η κάθε μία!

Με γεμάτο στομάχι πήραμε το τραμ 94 με τελικό προορισμό το Bois de la Cambre, με την όμορφη λίμνη και το εντυπωσιακό Chalet Robinson. Σε αυτό το πάρκο είχα περάσει πολλές ώρες τον Οκτώβριο, όταν ο καιρός ήταν καλός και δεκάδες οικογένειες και παρέες έκαναν πινκίκ γύρω από τη λίμνη. Είχα καιρό να πάω, οπότε είχα ένα άγχος για το πως θα ήταν το χειμώνα, αλλά όπως αποδείχθηκε δεν υπήρχε λόγος ανησυχίας. Ο κόσμος ήταν φυσικά λιγότερος, αλλά το θέαμα του σαλέ στη μέση της λίμνης ήταν εξίσου εντυπωσιακό και το νερό είχε παγώσει δημιουργώντας ένα υπέροχο θέαμα. Κάναμε μια μεγάλη βόλτα γύρω από την παγωμένη λίμνη, χαζέψαμε τις πάπιες που περπατούσαν πάνω στον πάγο και καθίσαμε στο γρασίδι απολαμβάνοντας τη θέα. Όταν αρχίσαμε να κρυώνουμε, σκεφτήκαμε ότι θα ήταν ιδανική στιγμή για μια ζεστή σοκολάτα. Το chalet Robinson αποτελούσε μια προφανή επιλογή, αλλά παρά το πανέμορφο εξωτερικό του, δεν είναι ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό μέσα, οπότε προτίμησα να πάρουμε το τραμ προς το Bailie. Αφού περπατήσαμε για λίγο ανάμεσα στα γεμάτα μαγαζιά, καθίσαμε στο Belga & Co, όπου βρήκαμε ελεύθερο το υπέροχο τραπέζι μπροστά στη βιβλιοθήκη. Αφού ήπιαμε τη σοκολάτα μας, γυρίσαμε σπίτι.

Μετά από δυο ώρες ξεκούρασης ετοιμαστήκαμε για τη βραδινή έξοδο με φίλους. Ξεκινήσαμε τη βραδιά μας με υπέροχη live jazz μουσική στο Le Bison και τη συνεχίσαμε με χορό στο υπέροχο Madame Moustache.

 

[danev]

Αγαπημένη και παρεξηγημένη πόλη στην οποία αφιέρωσα κάποια χρόνια από τη ζωή μου και αυτή ως ανταμοιβή μου χάρισε ανεπαναληπτες στιγμές συγκινήσεις εμπειρίες και ... Χρήματα.
Χαίρομαι που έχω την ευκαιρία να περιπλανηθω σε αυτή για μια ακόμη φορά μεσα από την ιστορία σου.

 

[χριστίναα95]

Αρχικά, κάναμε μία στάση στο Βασιλικό Μουσείο Καλών Τεχνών. Θέλαμε να δούμε συγκεκριμένους πίνακες, όπως το Θάνατο του Μαράτ, την πτώση του Ικάρου και την πτώση των επαναστατημένων αγγέλων, οπότε περάσαμε περίπου μία ώρα στο μουσείο. Όμως, κάποιος που θέλει να θαυμάσει όλα τα έργα που εκτίθενται και δεν είναι απελπισμένος να προλάβει τις λίγες ώρες ήλιου που υποσχόταν η πρόβλεψη του καιρού, μπορεί εύκολα να περάσει εκεί ολόκληρο το πρωινό.

Οι προβλέψεις μας υπόσχονταν ήλιο από τις 12 μέχρι τις 2, οπότε φυσικά επιλέξαμε να περάσουμε αυτές τις ώρες έξω. Αρχικά περπατήσαμε μέχρι τον Καθεδρικό Ναό των Βρυξελλών, τον οποίο δεν είχαμε δει μέχρι τότε κι έπειτα επιστρέψαμε στο Mont Des Arts για μια τελευταία βόλτα στο κέντρο της πόλης. Κατεβήκαμε στην Grand Place, περιπλανηθήκαμε στα όμορφα δρομάκια που δεν είχαμε επισκεφτεί την προηγούμενη φορά, σταματήσαμε στο όμορφο Theatre de la Monnaie, χαζέψαμε στη Χριστουγεννιάτικη αγορά, πήγαμε προς την Place Saint Catherine και φτάσαμε μέχρι το κανάλι (που σίγουρα δε συγκρίνεται με αυτά της Γάνδης ή του Ντελφτ). Τελικά, βγήκαμε στον εμπορικό δρόμο rue de neuve. Κι εκεί που όλος ο κόσμος ήταν στους δρόμους απολαμβάνοντας τον καλό καιρό (τι; οι 13 βαθμοί δεν είναι καύσωνας, φυσικά άρχισε να βρέχει. Κάναμε μία στάση στο Primark, ίσα ίσα για να σοκαριστούν τα κορίτσια από τις χαμηλές τιμές κι έπειτα, αποφασίσαμε να αποχαιρετίσουμε τις Βρυξέλλες με ένα καλό μεσημεριανό στο Fin de Siecle. Το συγκεκριμένο εστιατόριο έχει πραγματικά εξαιρετικό φαγητό κι ήταν ιδιαίτερα αγαπητό σε όλους τους φίλους μου που έκαναν Erasmus, και ήταν το μέρος όπου όλοι πηγαίναμε τους γονείς μας για φαγητό όταν μας επισκέπτονταν.

Η ώρα είχε πάει πια τέσσερις, τα κορίτσια έφευγαν το επόμενο πρωί, οι βαλίτσες τους ήταν άδειες και τα ρούχα τους πεταμένα εδώ κι εκεί στο σπίτι μου, οπότε έπρεπε κάποια στιγμή να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Γυρνώντας, σταματήσαμε σε κάποια μαγαζιά με σουβενίρ και στο Zanneken Pis, είδαμε για μια τελευταία φορά τη θέα από την Place Polaert και πήραμε μια τελευταία βάφλα για το δρόμο. Το βράδυ, πήγαμε για τις τελευταίες μας μπύρες στο αγαπημένο RamDam. Η ατμόσφαιρα στο μαγαζί ήταν υπέροχη και αυτό που μας κινητοποίησε να φύγουμε νωρίς δεν ήταν το αυριανό πρωινό ξύπνημα, αλλά η επιθυμία μας να φάμε και τις τελευταίες μας πατάτες από τη Friterie de la Barrière, που κατά την ταπεινή μου γνώμη έχει τις καλύτερες βελγικές πατάτες στις Βρυξέλλες, σε μεγάλες μερίδες και καλές τιμές. Τις φάγαμε στα σκαλιά του εντυπωσιακού δημαρχείο του Saint Gilles, απ΄ όπου τα κορίτσια αποχαιρέτησαν το Βέλγιο.

Το επόμενο πρωί ξυπνήσαμε νωρίς, και αφού οι πανέξυπνες πήγαν να με κλειδώσουν έξω από το σπίτι μου, κλείνοντας την πόρτα πίσω μας χωρίς να πάρουν μαζί τους τα κλειδιά, πήραν το τραίνο προς το αεροδρόμιο.

Σε γενικές γραμμές, ήταν ένα πολύ ωραίο ταξίδι χωρίς δυσάρεστες εκπλήξεις, το οποίο είναι αρκετά παράξενο για εμάς, μιας και τα ταξίδια μας (εντός και εκτός Ελλάδας) είναι πάντα γεμάτα απρόοπτα, όπως σπασμένοι σωλήνες που πλημμυρίζουν τα δωμάτια με καυτό νερό, ατυχήματα με νταλίκες που κλείνουν τις ράγες του τραίνου, εγκαύματα δευτέρου βαθμού, λιποθυμίες σε παραλίες που καταλήγουν σε νοσοκομεία και όλα τα σχετικά. Αυτή τη φορά όμως καταφέραμε να δούμε πέντε πόλεις μέσα σε περίπου μία εβδομάδα, γεμίσαμε το μυαλό και τις φωτογραφικές μας με υπέροχες εικόνες, δοκιμάσαμε πάνω από τριάντα διαφορετικές μπύρες και όλα αυτά, χωρίς καμία παράπλευρη απώλεια.