go2dbeach
Member
- Μηνύματα
- 5.962
- Likes
- 9.344
- Επόμενο Ταξίδι
- Λατινική Αμερική
- Ονειρεμένο Ταξίδι
- Λατινική Αμερική
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο-Νησι Μακταν
- Νησι Μακταν
- Κεφάλαιο 4ο- Jeepneys
- Κεφάλαιο 5ο-Πτηση για Μπορακαι
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο-Welcome to Boracay
- Κεφάλαιο 8ο-Μπορακάι,Blue Mango
- Μπορακάι
- Μπορακάι
- Πάμε Λευκή παραλία
- Κεφάλαιο 12ο-Boracay snorkel trip
- Αντίο Μπορακάι
- Κεφάλαιο 14ο-Προς το νησι Νεγκρος
- Νησί Νέγκρος
- Κεφάλαιο 16ο-Νησί Μπαντάυαν
- Tanon strait
- Νέγκρος
- Νέγκρος Οριεντάλ]
- Κεφάλαιο 20ο
- Valencia και καταράχτες Casaroro
- Zamboanguita - Αγορά Malatapay
- Σεμπού - Moalboal
- Άφιξη στο νησί Μποχόλ
- Οι σοκολατένιοι λόφοι του Μποχόλ
- Τάρσιερ-Χαριτωμενα και εκπληκτα!
- Man made forest - Hanging bridge
- Ποταμός Λομπόκ-Πλωτά εστιατόρια
- Νησί Panglao
- Παραλία Αλόνα - Επίλογος]
Ενας ντοπιος ψαρας ασχολειται με τα συνεργα ψαρεματος του τη στιγμη που τον πλησιαζει καποιος Ισπανος εξερευνητης και δειχνοντας του τη γη τον ρωταει πως λεγεται αυτο το νησι. Ο ντοποιος που δεν καταλαβαινει λεξη , κοιταζει προς το σημειο που του δειχνει και βλεποντας τη μπαμπουδενια ψαροπαγιδα του , νομιζει οτι τον ρωταει τι ειναι αυτο και απανταει panggaw. Ετσι προεκυψε το ονομα του νησιου , απο μια παρεξηγηση και ομως του ταιριαζει απολυτα. Οι λατρεις των ηρεμων τροπικων νησιων και των λευκων παραλιων θα πιαστουν σαν ψαρια στο panggaw εχοντας αρχικα δαγκωσει το δολωμα που λεγεται ¨νεο Μπορακάι¨ , οπως πλασσαρεται τελευταια το νησι. Κι ομως το Panglao παραμενει προσκολλημένο στην ηρεμη βερσιον του και αφηνει τον κοσμο να αναπτυσσεται γυρω του χωρις να δινει σημασια. Αν ειναι να δωσουν σε κατι σημασια οι εγκαρδιοι ανθρωποι του , αυτο θα πρεπει να σχετιζεται με φιεστα , τραγουδι και San Miguel! Το διαπιστωσαμε την πρωτη φορα που αφησαμε τον κεντρικο δρομο που κυκλωνει το νησι και κατεβηκαμε το χωματοδρομο που μας οδηγησε σε παραλιακα κιοσκια στη σειρα με τις παρεες να κουβεντιαζουν στη δροσια και τα παιδια να λιωνουν στο παιχνιδι στην παραλια Momo. Το σκηνικο ιδιο και στη διπλανη παραλια Doljo , με τη θαλασσα να εχει τραβηχτει τοσο απο την παλιρροια , που καποιοι ντοπιοι πηγαιναν περπατωντας σε κιοσκια που πριν λιγες ωρες ηταν πλωτα , για πικνικ μεσα στο νερο.
Το καλυτερο που καναμε ηταν η ενοικιαση της μηχανης , αν και με ενα ποδηλατο γυρνας το νησι μια χαρα αφου ειναι μικρο και σχεδον φλατ. Οι λοφισκοι που κατρακυλουν τεμπελικα προς τις παραλιες ειναι χαμηλοι και τα αμμουδερα μονοπατια που οδηγουν στο εσωτερικο του νησιου και σε καποια απο τα δεκα barangays που κρυβονται στα φοινικοδεντρα , ειναι σε καλη κατασταση.
Την Κυριακη του Πασχα τη γιορτασαμε στην παραλια Bikini οπου ειχε κατακλυστει απο ντοπιους , οι περισσοτεροι απο το διπλανο χωριο Biking. Η παραλια ηταν πανεμορφη , με δεκαδες κιοσκια στη σειρα και επισης δεκαδες ψησταριες που εψηναν ψαρια και καποια μαγαζακια που υποσχοταν παγωμενες μπιρες.
Τα κιοσκια ηταν ηδη γεματα αν και συνεχιζαν να καταφτανουν γυναικες με κατσαρολες και αντρες με κιθαρες. Κατω απο τους φοινικες υπηρχαν κομμενοι κορμοι που επαιζαν ρολο τραπεζιου και καθισματων για μικροτερες παρεες δυο-τριων ατομων οπως η δικη μας. Παρατηρησα οτι κανενας δε φορουσε μαγιο , αλλα κολυμπουσαν με βερμουδες οι αντρες , σορτς , κολαν μεχρι το γονατο και μπλουζακια οι γυναικες , ετσι θεωρησα σωστο να κανω το ιδιο κι εγω.
Η διπλανη παραλια ειναι η Dumaluan και εδω βρισκεται το Bohol beach club resort οπου ενας φυλακας στεκοταν στο σημειο που ενα διχτυ οριοθετουσε τις δυο παραλιες και προσεχε να μην περασει καποιος απο τους ντοπιους προφανως , αφου εμενα οχι απλα με αφησε , αλλα μου ειπε να καθισω και στις ξαπλωστρες του ριζορτ αν ηθελα. Αμφιβαλλω αν καποιος απο τους οι ντοπιους θα αφηνε το φαγητο και το γλεντι που ειχε φουντωσει στα κιοσκια για να περασει στο beach club..κι εμεις μειναμε αρχικα στην παραλια του κεφιου , παραγγελνοντας ψητο ψαρι , ζεστα ψωμακια και μπιρες. Περιμενοντας στη σειρα για να πληρωσω ενας ντοπιος απο το διπλανο μας κιοσκι επιασε τις μπιρες μου και λεγοντας μου οτι ειναι ζεστες ζητησε απο την κοπελα να φερει πιο κρυες για τους φιλοξενουμενους. Παραλληλα μου εκανε διαλεξη για την υπεροχή της μπιρας San Miguel εναντι της Red Horse και οτι πρεπει να δινω προσοχη στη θερμοκρασια και ποτε να μην πηγαινω ζεστη μπιρα στον συζυγο μου. Στην παρεα του καθοταν και ενας Αγγλος που ηρθε και καθισε μαζι μας για λιγο. Παρατησε σπιτι στο Λονδινο , καλη δουλεια , κοστουμια και χαρτοφυλακες και τα τελευταια χρονια ζουσε στο Dumaguete. Σε ερωτηση μου αν του ειχε λειψει η πατριδα του κι αν ειχε μετανιωσει για την αποφαση του , σηκωθηκε , απλωσε τα χερια και με ρωτησε “που βλεπεις να βρισκομαι?” Με την παραλια πισω του και τα φοινικοφυλλα πανω απο το κεφαλι του , η απαντηση μου βγηκε αβιαστα: στον παραδεισο!
Στο Μποχολ ειχε ερθει για διακοπες πριν χρονια και καταλαβε οτι ηταν το μερος που θα περνουσε την υπολοιπη ζωη του και αν ειχε μετανιωσει για κατι , ηταν που δεν το τολμησε νωριτερα..
Την ωρα της σιεστα μεταφερθηκαμε με την αδεια του παραλιοφυλακα στις παλαπες της Dumaluan και στις ξαπλωστρες με το τελειο background.
Για να ειμαι ομως αντικειμενικη , πρεπει να αναφερω το εξης: Οπως φαινεται και απο το χρωμα του νερου στις φωτο , απο ενα σημειο και μετα η θαλασσα εχει γρασιδι που φτανει περιπου μεχρι το γονατο σε υψος. Αυτο δε θα πειραζε καθολου υπο αλλες συνθηκες , αλλα απο το μεσημερι με την παλιρροια , η θαλασσα ρηχαινει πολυ και αναγκαζεσαι να φτασεις στα φυκια για να κολυμπησεις και παλι ειναι ρηχα. Για σνορκελ ειναι μια χαρα , γιατι αφου περασεις τα πρωτα φυκια ο βυθος ειναι ζωντανος γεματος κοραλλια , παρεες απο μικρους και μεγαλους πορτοκαλι αστεριες και κοπαδια πολυχρωμα ψαρακια.
Μπορει για κολυμπι η Dumaluan να ειναι καταλληλη μονο το πρωι , αλλα ειναι καταλληλη ολες τις ωρες για χαλαρωση σε παραλια φανταστικη , με μια αμμο εκτυφλωτικα λευκη και με κρυσταλλινα νερα που εξαντλουσαν τις αποχρωσεις του γαλαζοπρασινου με το φως του ηλιου.
Αν ηθελα να γυρισω ταινια με τροπικο φοντο , αυτο θα ηταν το ιδανικο εξωτικο σκηνικο:
Το καλυτερο που καναμε ηταν η ενοικιαση της μηχανης , αν και με ενα ποδηλατο γυρνας το νησι μια χαρα αφου ειναι μικρο και σχεδον φλατ. Οι λοφισκοι που κατρακυλουν τεμπελικα προς τις παραλιες ειναι χαμηλοι και τα αμμουδερα μονοπατια που οδηγουν στο εσωτερικο του νησιου και σε καποια απο τα δεκα barangays που κρυβονται στα φοινικοδεντρα , ειναι σε καλη κατασταση.
Την Κυριακη του Πασχα τη γιορτασαμε στην παραλια Bikini οπου ειχε κατακλυστει απο ντοπιους , οι περισσοτεροι απο το διπλανο χωριο Biking. Η παραλια ηταν πανεμορφη , με δεκαδες κιοσκια στη σειρα και επισης δεκαδες ψησταριες που εψηναν ψαρια και καποια μαγαζακια που υποσχοταν παγωμενες μπιρες.
Τα κιοσκια ηταν ηδη γεματα αν και συνεχιζαν να καταφτανουν γυναικες με κατσαρολες και αντρες με κιθαρες. Κατω απο τους φοινικες υπηρχαν κομμενοι κορμοι που επαιζαν ρολο τραπεζιου και καθισματων για μικροτερες παρεες δυο-τριων ατομων οπως η δικη μας. Παρατηρησα οτι κανενας δε φορουσε μαγιο , αλλα κολυμπουσαν με βερμουδες οι αντρες , σορτς , κολαν μεχρι το γονατο και μπλουζακια οι γυναικες , ετσι θεωρησα σωστο να κανω το ιδιο κι εγω.
Η διπλανη παραλια ειναι η Dumaluan και εδω βρισκεται το Bohol beach club resort οπου ενας φυλακας στεκοταν στο σημειο που ενα διχτυ οριοθετουσε τις δυο παραλιες και προσεχε να μην περασει καποιος απο τους ντοπιους προφανως , αφου εμενα οχι απλα με αφησε , αλλα μου ειπε να καθισω και στις ξαπλωστρες του ριζορτ αν ηθελα. Αμφιβαλλω αν καποιος απο τους οι ντοπιους θα αφηνε το φαγητο και το γλεντι που ειχε φουντωσει στα κιοσκια για να περασει στο beach club..κι εμεις μειναμε αρχικα στην παραλια του κεφιου , παραγγελνοντας ψητο ψαρι , ζεστα ψωμακια και μπιρες. Περιμενοντας στη σειρα για να πληρωσω ενας ντοπιος απο το διπλανο μας κιοσκι επιασε τις μπιρες μου και λεγοντας μου οτι ειναι ζεστες ζητησε απο την κοπελα να φερει πιο κρυες για τους φιλοξενουμενους. Παραλληλα μου εκανε διαλεξη για την υπεροχή της μπιρας San Miguel εναντι της Red Horse και οτι πρεπει να δινω προσοχη στη θερμοκρασια και ποτε να μην πηγαινω ζεστη μπιρα στον συζυγο μου. Στην παρεα του καθοταν και ενας Αγγλος που ηρθε και καθισε μαζι μας για λιγο. Παρατησε σπιτι στο Λονδινο , καλη δουλεια , κοστουμια και χαρτοφυλακες και τα τελευταια χρονια ζουσε στο Dumaguete. Σε ερωτηση μου αν του ειχε λειψει η πατριδα του κι αν ειχε μετανιωσει για την αποφαση του , σηκωθηκε , απλωσε τα χερια και με ρωτησε “που βλεπεις να βρισκομαι?” Με την παραλια πισω του και τα φοινικοφυλλα πανω απο το κεφαλι του , η απαντηση μου βγηκε αβιαστα: στον παραδεισο!
Στο Μποχολ ειχε ερθει για διακοπες πριν χρονια και καταλαβε οτι ηταν το μερος που θα περνουσε την υπολοιπη ζωη του και αν ειχε μετανιωσει για κατι , ηταν που δεν το τολμησε νωριτερα..
Την ωρα της σιεστα μεταφερθηκαμε με την αδεια του παραλιοφυλακα στις παλαπες της Dumaluan και στις ξαπλωστρες με το τελειο background.
Για να ειμαι ομως αντικειμενικη , πρεπει να αναφερω το εξης: Οπως φαινεται και απο το χρωμα του νερου στις φωτο , απο ενα σημειο και μετα η θαλασσα εχει γρασιδι που φτανει περιπου μεχρι το γονατο σε υψος. Αυτο δε θα πειραζε καθολου υπο αλλες συνθηκες , αλλα απο το μεσημερι με την παλιρροια , η θαλασσα ρηχαινει πολυ και αναγκαζεσαι να φτασεις στα φυκια για να κολυμπησεις και παλι ειναι ρηχα. Για σνορκελ ειναι μια χαρα , γιατι αφου περασεις τα πρωτα φυκια ο βυθος ειναι ζωντανος γεματος κοραλλια , παρεες απο μικρους και μεγαλους πορτοκαλι αστεριες και κοπαδια πολυχρωμα ψαρακια.
Μπορει για κολυμπι η Dumaluan να ειναι καταλληλη μονο το πρωι , αλλα ειναι καταλληλη ολες τις ωρες για χαλαρωση σε παραλια φανταστικη , με μια αμμο εκτυφλωτικα λευκη και με κρυσταλλινα νερα που εξαντλουσαν τις αποχρωσεις του γαλαζοπρασινου με το φως του ηλιου.
Αν ηθελα να γυρισω ταινια με τροπικο φοντο , αυτο θα ηταν το ιδανικο εξωτικο σκηνικο:
Last edited: