Φιλιππίνες Παμε Φιλιππινεs!

[go2dbeach]

Ο ηλιος ειναι ειδος προς εξαφανιση κατα τη διαδρομη των 2 χιλιομετρων που οδηγουμε αναμεσα στο Bilar με το Loboc. Οι ντοπιοι λενε τη διαδρομη “tina-i sa manok” δηλαδη εντερα κοτοπουλου μαλλον γιατι ο δρομος εχει συνεχομενες στροφες και κλωθογυρισμα ανεβαινοντας στο βουνο. Διασχιζοντας το φημισμενο man-made forest του Μποχολ , το δασος για το οποιο περηφανευεται το νησι , περνα απο πανω μας μια ατελειωτη πρασινη αψιδα, απο δεντρα που σκυβουν να αγκαλιαστουν πανω απο το δρομο που το διασχιζει σαν κουλουριασμενο φιδι.

Κατεβαινουμε απο το αυτοκινητο και ενω περιμενω να με χτυπησει η γνωστη – μετα απο δυο εβδομαδες – υγρασια και ζεστη , παρατηρω την αισθητη μειωση της θερμοκρασιας ακομα και οταν ο ηλιος καταφερει να βρει μικρα ανοιγματα αναμεσα στα δεντρα και να με αγγιξει.
Ο αυτοκινητοδρομος περνα μεσα απο την καρδια του δασους κι ετσι ειναι ευκολο να το θαυμασεις ακομα και περαστικος με καποιο οχημα. Τουριστες μεσα σε κλιματιζομενα βανακια και ντοπιοι κρεμοντουσαν απο τα παραθυρα των τζιπνευ για μια τζουρα οξυγονου και απολαυση δροσιας που εξαφανιζοταν με την εξοδο απο το δασος. Οσοι ομως επιθυμουν να απομακρυνθουν απο το δρομο και τους θορυβους του , σε καποιο σημειο υπαρχει στενος χωματοδρομος που αν τον περπατησεις σε οδηγει σε εναν αλλο κοσμο! Χιλιαδες μαονενιοι κορμοι σε αποσταση 1-2 μετρων ο ενας απο τον αλλο , υψωνονται προς τον ουρανο με τα πυκνα φυλλωματα τους να φιαχνουν μια παχια πρασινη κουβερτα που κρυβει στο μεγαλυτερο μερος τον ουρανο. Αυτο που κανει το θεαμα εντυπωσιακο ειναι οτι αναμεσα στα δεντρα δε φυτρωνουν αλλα φυτα οπως π.χ. στα δαση του Νεγκρος οπου εβλεπες μια ζουγκλα απο ατελειωτη ποικιλα ειδων. Εδω το δασος εχει μονο τα συγκεκριμενα δεντρα τα οποια ειναι σχεδον πανομοιοτυπα σε υψος , πλατος , σχεδιο και φυλλωματα. Το τοπιο μοιαζει με εργο τεχνης , με συνεχως νεοτερα δεντρα να διεκδικουν το δικο τους χωρο αναμεσα στους χοντρους κορμους που καταληγουν σε τεραστιες ριζες σαν βαλσαμωμενα χταποδια , δημιουργωντας φυσικα καθισματα για να κανεις το πικνικ σου.

Δυσκολο να πιστεψεις οτι πριν απο λιγες δεκαετιες εδω δεν υπηρχε ουτε κλαρακι! Τη δεκαετια του ’60 παιρνοντας μερος σε ενα προγραμμα αναδασωσης , οι ντοπιοι φυτεψαν στην περιοχη σπορους μαονιου που λιγες δεκαετιες αργοτερα αναπτυχθηκαν σε ενα εντυπωσιακο δασος απο μαονοδεντρα. Οι Μποχολανος οχι απλα δημιουργησαν αυτο το δασος , αλλα το προσεχουν συνεχως εχοντας αναπτυξει μαζι του σχεση αλληλοπροσφορας. Το δασος πολλες φορες τους εχει γλιτωσει απο πλυμμυρες και καταστροφες απο μουσωνες που οι Μποχολανος δεν εχουν γνωρισει τα τελευταια χρονια , οπως αλλες περιοχες της χωρας. Η προστασια λοιπον ειναι αμφιδρομη και η φυση κανει αυτο που ξερει αιωνες τωρα και που , για καποιο λογο οι ανθρωποι , αδυνατουμε ή δεν θελουμε να καταλαβουμε: επιστρεφει στο πολλαπλασιο αυτο το ελαχιστο που της προσεφεραν.

Οχι μονο βγηκα απο το δωματιο με το aircon , αλλα εκλεισαν και την πορτα πισω μου αφηνοντας με να ψηθω στους 40 βαθμους! Ετσι αισθανθηκα βγαινοντας απο το man made forest! Βεβαια το συγκεκριμενο κομματι αποτελει απλα μερος ενος μεγαλυτερου δασους που καλυπτει την ευρυτερη περιοχη , αλλα πριν και μετα του man made forest , τα δαση ειναι παρομοια - παντα εντυπωσιακα – με τις τροπικες ζουγκλες του Νεγκρος. Πυκνοφυτα με πολλα διαφορετικα εξωτικα ειδη που καλυπτουν ολες τις αποχρωσεις του πρασινου , αληθινος παραδεισος για birdwatching.

Κατευθυνομενοι προς το Λομποκ και τον ομωνυμο ποταμο καναμε μια σταση σε ενα σημειο που αναφερεται στα αξιοθεατα , την Sipatan Hanging Bridge. Πολυς λογος για το τιποτα σκεφτηκα περνωντας την κρεμαστη γεφυρα που το μονο αξιοπροσεχτο που διαθετει ειναι η θεα προς τον ποταμο Λομποκ και αυτο απο μολις δυομιση μετρα υψος..

View attachment 20136
Πριν απο μερικα χρονια οι ντοπιοι που ζουσαν στα δυο barangay που βρισκονται εκατερωθεν του ποταμου , χρησιμοποιουσαν banca για να περασουν , ωσπου εφιαξαν αυτη τη μπαμπουδενια γεφυρα που τους εξυπηρετει μεχρι σημερα , αλλα πλεον ειναι και τουριστικο αξιοθεατο. Τουριστες προσπαθουσαν να ισορροπησουν στα πλεγμενα μπαμπου και να βγουν φωτογραφια με φοντο τα καφεπρασινα νερα του Λομποκ , πραγμα δυσκολο οταν περπατουσαν ταυτοχρονα επανω της πανω απο τρια ατομα. Οι ντοπιοι σιγουρα θα προσπαθουν να καταλαβουν τι εχει αυτη η γεφυρα που ολοι θελουν να σταθουν και να φωτογραφησουν! Το ιδιο κι εγω..Στην απεναντι οχθη εχουν στηθει παγκοι με σουβενιρ και σε ενα ανοιγμα περικυκλωμενος απο τουριστες να τον βιντεοσκοπουν , ο Buko king , ο βασιλιας της καρυδας δηλαδη , που ανοιγε καρυδες με τα δοντια του.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 25
• 26
• 27
• 28
• 29
• 30

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 27 of 30

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Defkalion]

Το σκηνικό γνωστό. Αρπάζω τα ποπκορν μου, παίρνω αγκαλιά ένα βαρέλι πορτοκαλάδα, αράζω στον καναπέ και περιμένω τη συνέχεια.

 

[NTINA]

Ξεκουράστηκα

αφήγηση που έχει μεταφέρει και εμένα σε μια αιώρα.
Μπράβο Ζωή ξέρεις να μας χαλαρώνεις

 

[Doug]

Το σκηνικό γνωστό. Αρπάζω τα ποπκορν μου, παίρνω αγκαλιά ένα βαρέλι πορτοκαλάδα, αράζω στον καναπέ και περιμένω τη συνέχεια.

DfL μαζι σου και γω!!

 

[Lthanos]

Μαζί κι εγώ. Θα χρειαστούμε τεράστιο καναπέ

 

[TENTEN]

Ελα, περιμένουμε, αργείς χαρακτηριστικά...Εχω πάρει και πατατάκια και θα αναγκαστώ να πάρω και άλλα εάν δεν ξεκινήσεις...

 

[go2dbeach]

Δε θα συνεχισω συντομα :roll:, οποτε μαζεψτε τουs τετραθεσιουs καναπεδεs και σκουπιστε τα ποπκορν προs το παρον

 

[Doug]

Δε θα συνεχισω συντομα :roll:, οποτε μαζεψτε τουs τετραθεσιουs καναπεδεs και σκουπιστε τα ποπκορν προs το παρον

Ετοιμοι...!

 

[vagantos]

Μας πετάς ενα μπανανα - ανανα σέικ και μας αφήνεις.
Και τα κείμενα τα μίκρυνες και τη συχνότητα μείωσες .
Γιατί μας το κάνεις τώρα που εθιστήκαμε;
Θέλεις λεφτά για το επόμενο ταξίδι;
Εγινες (πολυάσχολη ) φίρμα;
Ειναι συμβουλή του ατζέντη σου;
Ή απλώς ακολουθεις τους ρυθμούς της Ανατολής ( ενώ ανήκομεν εις την δύσιν
Μα ειναι Ζωή αυτή ...:jamaica01:

 

[go2dbeach]

Νησι Μακταν δυο μερες νωριτερα..
‘Στον παραδεισο δεν υπαρχει μπιρα , γι’αυτο την πινουμε εδω..’ , το τραγουδι μου ακουγεται γνωστο , μαλλον το εχω ακουσει στο Ραδιο Μανιλα σκεφτομαι αν και αυτη τη στιγμη θα προτιμουσα να μην ακουω τιποτα. Πιστευω οτι βρισκομαι σε λαθος μερος , η προκειται να με προσλαβουν για σερβιτορα αν δεν το ξεκαθαρισω γρηγορα..και με αργη φωνη ξαναλεω στην κοπελα οτι θελω δωματιο , -να με τυλιξουν με αλουμινοχαρτο σκεφτομαι-...οτιδηποτε αρκει να κοιμηθω. Ναι , μου απανταει , περιμενε να δω αν εχουμε... Αναρωτιεμαι που ειναι τα δωματια ενω κοιταζω το χωρο που βρισκομαι. Ασπρομαυρα πλακακια στο δαπεδο του μαγαζιου , τραπεζακια , μια μικρη πιστα και ενας χωρος υψωμενος για την ορχηστρα.
Η κοπελα επιστρεφει και μου λεει οτι υπαρχει δωματιο , μονο να περιμενω 10 λεπτα στην μπροστα αυλη.Βγαινω και φωναζω τον Mr , πληρωνω το ταξι που μας εφερε απο το αεροδρομιο ενω ο ταξιτζης μονο που δε με προσκυναει για το 1 ευρω που του δινω παραπανω.

Δεν ξερω ποιος ειναι πιο εκπληκτος στο προαυλιο που περιμενουμε. Οι τρεις κοπελες που βλεπουν μπροστα τους δυο ετοιμορροπους τουριστες μετα απο ταξιδι 20 ωρων να σερνονται πιο πολυ απο τις βαλιτσες τρειλερ , η εμεις που βλεπουμε εκεινες με τις σκωτσεζικες φουστιτσες σε μεγεθος ζωνης , καλτσοδετες μεχρι το γονατο και πουκαμισακια δεμενα ισα που να κρυβουν τα απαραιτητα.. Εκεινες αναρωτιουνται απο ποιον πλανητη πεσαμε , εγω αναρωτιεμαι τα δικα μου και ο Mr. αναρωτιεται που τον εφερα παλι , χωρις να παρει απαντηση.
Μια απο τις κοπελες μας φερνει χυμους και νερα ενω μου λεει οτι αν ερχομασταν χθες Σαββατο , θα πετυχαιναμε και το λαιβ γκρουπ που παιζει στο μαγαζι , ενω σημερα δεν εχει τιποτα δυστυχως..Δοξα το θεo σκεφτομαι!

Δευτερολεπτα πριν καταρρευσω η αλλη κοπελα μας καλει να την ακολουθησουμε. Και αντε παλι στο μαγαζι με την πιστα , σκαρφαλωνουμε με τις βαλιτσες στο χωρο που παιζουν τα οργανα και διπλα απο τον ντραμιστα ανοιγουμε την....εξοδο κινδυνου.Ειμαι πολυ χαλια για να γελασω η να σκεφτω γιατι μπαινουμε απο τη συγκεκριμενη πορτα κινδυνου , στο στενο σκοτεινο διαδρομο..διαβαζω μια ταμπελα που γραφει οτι αν το γκρουπ αργησει να βγει στη σκηνη , θα αφαιρουνται 10 ευρω απο την πληρωμη τους για καθε δεκαλεπτο αργοποριας ..
Ο διαδρομος περναει διπλα απο την κουζινα με τους υπαλληλους να μας κοιτανε με περιεργεια , αλλα ευτυχως μας βγαζει τελικα σε εναν ομορφο κηπο. Τουλαχιστον το δωματιο ειναι πολυ ωραιο για την τιμη του.Το μπανιο τεραστιο , κουζινα με ψυγειο και καφετιερα , καθιστικο με τηλεοραση , δερματινους καναπεδες , φοβερη διακοσμηση με περιεργα ξυλογλυπτα και ενα τεραστιο κρεβατι με ουρανο απ’οπου κρεμονται λευκα σατεν κουρτινακια που αιωρουνται απαλα στο χαδι του ερκοντισιον...τελειο!

 

[go2dbeach]

Οταν ανοιγουν επιτελους τα ματια μου η ωρα ειναι 7 αλλα εξω εχει ηδη νυχτωσει. Τωρα στο προαυλιο εκτος απο τα κοριτσια καθονται δυο παρεες αντρων τουριστων στα τραπεζακια.
Ξερω οτι στο ξενοδοχειο , μπαρ , και λιγο απ’ολα γενικως μαγαζι , νοικιαζουν μηχανακια και ζηταω να νοικιασουμε ενα για να βγουμε να δουμε το Μακταν , αλλα ειναι ολα νοικιασμενα.
Βγαινουμε εξω στο δρομο και περπαταμε ελπιζοντας οτι θα βρουμε ισως πιο κατω κατι να νοικιαζεται αλλα η περιοχη δεν νομιζω οτι ειναι η πιο τουριστικη του νησιου.Ξυλινες χαμοκελες δεξια κι αριστερα στο δρομο , μαγαζια στυλ παντοπωλειου με καγκελα τριγυρω εκτος απο ενα μικρο τετραγωνακι που χωραει ισα το χερι του αγοραστη και το προιον για να εξελθει του καταστηματος...δεν πρεπει να ειναι και η ασφαλεστερη περιοχη αργα το βραδυ..Τουριστας δε νομιζω να παταει εδω στο Lapu lapu , εκτος απο αυτους που ερχονται στα μπαρ σαν αυτο του ξενοδοχειου μας.Το επιβεβαιωνουν και οι περιεργες ματιες των ντοπιων που σταματανε οτι κανουν για να μας παρατηρησουν. Τζιπνει τρεχουν σαν παλαβα στο δρομο και οι κορνες δε σταματουν να χτυπουν. Παιδια ξυπολητα παιζουν στην ακρη του δρομου και φυσικα πεζοδρομιο δεν υπαρχει ουτε για δειγμα.
Δε χρειαζεται καν να ψαξω για ταξι , με ψαχνει και με βρισκει αυτο. Λεω του ταξιτζη να μας κανει μια βολτα να δουμε λιγο το νησι και τελος να μας παει στην περιοχη Marina που εχει εστιατορια και μαγαζια καπως καλυτερα απο την περιοχη που βρισκομαι τωρα.
Το νησι ειναι πολυ μικρο , αλλα παρολα αυτα μετρησα τρια αγαλματα του αρχηγου Lapu lapu ο οποιος το υπερασπιστηκε με το σπαθι του απεναντι στον Μαγγελανο και τους καλα οπλισμενους 45 αντρες του.
Υπαρχει και το αγαλμα του Μαγγελανου στο σημειο που εχασε τη ζωη του , αλλα λιγο πιο περα το μπρονζε αγαλμα του περηφανου Lapu lapu του εχει γυρισμενη την πλατη.
Κοντα στην περιοχη Maribago ειδα δεκαδες μαγαζια τελειως ανοιχτα μπροστα με δεκαδες γιουκαλιλι και κιθαρες να κρεμονται απο το ταβανι , αλλες ορθιες στη σειρα στο πεζοδρομιο προς πωληση και οι τεχνιτες να φιαχνουν , να γυαλιζουν ή να παιζουν με καποια.
Οι κατοικοι των νησιων Visayas λατρευουν το τραγουδι και νιωθουν σαν ψαρι εξω απ’το νερο χωρις κιθαρα.Σε καθε σπιτι υπαρχει οπωσδηποτε μια και τα ρομαντικα ρυθμικα τραγουδια των Visayas ειναι χαρακτηριστικα και αναγνωρισιμα σε ολεs τιs Φιλιππινεs.

Απο την περιοχη Marina και κατω εδω στην ανατολικη πλευρα του νησιου , ειναι αλλος κοσμος.Περιποιημενοι φαρδιοι δρομοι με νησιδες , 3-4 resorts καταπληκτικα με ολες τις ανεσεις για τους τουριστες και τα μαγαζια προσεγμενα , αν και δε νομιζω να βγαινει κανενας απο την ανεση του resort για να ερθει να φαει εδω..
Με το που βλεπω φωτεινη επιγραφη ‘Ντα βιντσι πιτσα’ θυμαμαι οτι εχω πανω απο 22 ωρες να φαω! Η πιτσα εδω ηταν τοσο καταπληκτικη που συμφωνησαμε οτι πριν φυγουμε για Ελλαδα , θα ερθουμε οπωσδηποτε να ξαναφαμε!
Μολις βγηκαμε στο δρομο , τα ταξι αρχισαν να μας πολιορκουν , αλλα εγω που ειχα παρει τα πανω μου πια , και αφου βρισκομουν στην πρωτευουσα των τζιπνει , με τι αλλο θα μπορουσα να μετακινηθω?

 

[go2dbeach]

Τα jeepneys ειναι το σημα κατατεθεν των Φιλιππινων.Ξεμειναν εδω απο τον β’ παγκοσμιο πολεμο και οι Φιλιππινεζοι με μαεστρια μετετρεψαν τα jeep του Αμερικανικου στρατου σε τεχνη πανω σε 4 τροχους!
Κανενας οδηγος jeepney που σεβεται τον εαυτο του δε θα αφησει το οχημα του να κυκλοφορει στο δρομο χωρις ενα , εως 45 διαφορετικα χρωματα πανω του , ή εστω ενα γκραφιτι βρε αδερφε!
Το καθε τζιπνει εχει διαφορετικο χρωμα , δεν υπαρχουν δυο ιδια σε ολη τη χωρα , καποια εχουν ολα τα χρωματα που υπαρχουν στον κοσμο , ζωγραφιες , ποιηματακια και οπωσδηποτε μια σειρα προβολεις στο εμπρος πανω μερος .Ακριβως απο κατω απο τους προβολεις υπαρχει μια επιγραφη με αυτο που θελει ο ιδιοκτητης ‘love you’ , ‘Ride if you dare’ ειναι μερικα που ειδα.
Απαραιτητο αξεσουαρ ειναι μια γιρλαντα με ευωδιαστα λουλουδια sampaguita τα οποια καταβαλουν προσπαθεια να επιβαλλουν το αρωμα τους πανω απο τα αρωματα των εξατμισεων και των καυσαεριων.Και φυσικα πανω στο ταμπλω υπαρχει το αγαλματακι της Παναγιας ή εστω ενα ομοιωμα ναου και στο πισω μερος ή καπου στο πλαι γραμμενο ενα θρησκευτικο ρητο ‘God bless our trip’..
Παραθυρα δεν υπαρχουν στα πλαινα και ολο το πισω μερος ειναι ανοιχτο με ενα σκαλοπατακι πισω που βοηθαει στο ανεβα-κατεβα. Δεν υπαρχει κανονας για το που θα γινονται στασεις και φυσικα στην οδηγηση τους ο κανονας ειναι περνα ελευθερα ακομα και με κοκκινο , αρκει να πατησεις την κορνα. Ο αλλος που περναει με πρασινο πρεπει να υποψιαστει οτι μπορει να σου ερθει ξαφνικα να περασεις.
Μπροστα στο τζιπνει καθονται συνηθως δυο ατομα , ο οδηγος και καποιος που παιρνει τα χρηματα και κανονιζει τις στασεις , αφου κατεβαινεις οπου θελειs. Για να κατεβεις , αρκει να στειλεις φιλακια δις , μουτς -μουτς δηλαδη και ο οδηγος θα σταματησει. Πισω στην καροτσα καθονται...οσοι χωρανε , και ξερουμε οτι ολοι οι καλοι χωρανε , οποτε ειχαμε στριμωχτει κι εγω δεν ξερω ποσοι , ενω ο οδηγος συνεχιζε να ανεβαζει κι αλλους , μεχρι που κρεμοντουσαν στην κυριολεξια απ’εξω.Υπαρχουν χειρολαβες εξωτερικες γι’αυτο το λογο , για τους..κρεμαμενους και πολλες φορες καποιος τζαμπατζης ετρεχε και κρεμοταν απο τη χειρολαβη και οταν εφτανε στον προορισμο του πηδουσε απο το εν κινησει jeepney , το οποιο ετρεχε σαν παλαβο με το χερι πατημενο στην κορνα συνεχως. Αααα!ολα κι ολα...μπορει να μην εχει αμορτισερ , μπορει να μην εχει λαστιχα , αλλα αν τυχον χαλασει η κορνα , κανεις δε βγαινει δρομολογιο.
Απο τα διπλανα τζιπνει στα φαναρια μας χαιρετουσαν οι παντες ...πιτσιρικια , γυναικες , ολοι μας εγνεφαν γεια! Συγνωμη για την jeepney-ολογια μου , αλλα τα λατρεψα , μεχρι που ανεβηκα σε τρικυκλο φυσικα , οποτε και αλλαξα αγαπημενο μεταφορικο μεσο.
Απολαυσα τη βολτα με το τζιπνει και ευτυχως που προλαβαμε να μπουμε στο ξενοδοχειο δευτερολεπτα πριν ανοιξουν οι ουρανοι!
Η βροχη ηταν ανεπαναληπτη και παρολο που βρισκομουνα πια στην ασφαλεια του δωματιου , η σκεψη μου ετρεχε στην αυριανη πτηση για Μπορακαι , τον παλιοκαιρο , το αεροπλανακι που θα κουναει , τα κουρτινακια που αιωρουνταν πανω απο το κεφαλι μου απαλα και με νανουριζαν..