Φιλιππίνες Παμε Φιλιππινεs!

[go2dbeach]

Απο νωρις το πρωι αμετρητες bancas παρκαρισμενες στην παραλια , περιμεναν για τα καθιερωμενα day trips. Σνορκελ τριπς σε υποβρυχιους παραδεισους και island hop σε μικρα εξωτικα νησακια του Ροβινσωνα που επλεαν στα ανοιχτα. Αλλα αυτη η μερα ειχε ανακυρηχθει η μερα της αιωρας και η μερα της Αλονα.

Η Αλονα ειναι η πιο ανεπτυγμενη παραλια του νησιου με εστιατορια και μπαρακια να συγκεντρωνονται εδω , αλλα σε συγκριση με το Μπορακάι ειναι ησυχη. Ψησταριες ψηνουν και σερβιρουν ψαρομεζεδες σε τραπεζακια στην αμμο , αλλα εκτος απο μια συντομη βολτα δε με τραβηξε κατι ιδιαιτερα για να ξαναπαω. Οπως φαινεται και στη φωτο , το δυτικο κομματι της Αλονα συγκεντρωνει τις bancas , τους τουριστες και τα μαγαζια με τις τιμες να ειναι λιγο τσιμπημενες για αυτο που προσφερουν , ισως ετυχε και λογω Πασχα. Για να ειμαι ειλικρινης οι εξορμησεις μου στην Αλονα περιοριστηκαν στο τελος του ανατολικου κομματιου , απο το Alona Palm και περα και ο ενας λογος φαινεται στη φωτο..

Το συγκεκριμενο κομματι παραλιας δεν ειναι προσβασιμο απο καποιο καθετο δρομο , αλλα μοιραζεται στα δυο ριζορτ (το Palm αριστερα της λευκης τεντας και το Tropical αυτο με την κεραμιδί σκεπη) και πρεπει να περασεις αναγκαστικα απο τους κηπους τους για να πας στη θαλασσα. Αν δε μου ειχαν πει απο το χοτελ που μεναμε οτι επιτρεπεται να περασω χωρις προβλημα , δε θα το τολμουσα πιστευοντας οτι η περιοχη ειναι ιδιωτικη. Φαινεται οτι και αλλοι δεν το τολμουσαν κι ετσι δεχεται πιο λιγο κοσμο αν και εχει μεγαλυτερη θαλασσια εκταση καθαρη απο φυκια και βαρκες.
Ο αλλος λογος που δε φαινεται στην φωτο , ειναι οτι το Alona Palm με ειχε κακομαθει με τη χλιδατη , ηρεμη , υπεροχη ατμοσφαιρα του. Με το που φταναμε στον κηπο του το προσωπικο ερχοταν να στρωσει μαλακα στρωματακια στις ξαπλωστρες ενω φρουτα , χυμοι και παγωτα εφταναν στην παραλια με ενα νευμα μας.
Καθε βραδυ με περιμενε το γωνιακο τραπεζακι στην επανω βεραντα ενω οι νοστιμιες εκαναν παρελαση στο τραπεζι μας.

Εφτασε η τελευταια μερα του ταξιδιου και πλεον ημουν σιγουρη οτι το να ριξω μια ματια σε αυτη την πλευρα των Βισαγιας , ηταν σα να ανοιξα το κουτι με τα κοσμηματα.
Αμετρητες οι ομορφιες των Μποχολ-Πανγκλαο. Ονειρο το Μπορακάι. Γοητευτικο το Σεμπου. Μεγαλη εκπληξη το Νεγκρος. Η καλυτερη κινηση μου , το Μπαντάυαν.
Ενα κι ενα σαν αστραφτερα πετραδια , νησακια καλυμενα με πλουσια βλαστηση , αλευρωμενα στις αμμουδιες τους , βυθιζονται σε κρυσταλλινα νερα κυκλωμενα απο ολες τις αποχρωσεις του τυρκουαζ.

Διασχιζω το λομπι του Alona Palm , ενα ψηλοταβανο χωρο , ανοιχτο εκατερωθεν με μπαμπου επιπλα και ντεκορ σε φιλιππινεζικο στυλ. Κρυμμενο μεσα στους κοκοφοινικες , αποτελει τον τελειο τροπικο παραδεισο, καθως ειναι απομονωμενο απο ολα και ολους.
Η θέα προς τον κηπο και το μπαρ της πισινας ειναι πανεμορφη. Τη ζεστη τροπικη ατμοσφαιρα δροσιζει το αερακι που ερχεται απο την παραλια. Το μονοπατι που ξεκινα διπλα απο την πισινα διασχιζει μια εκταση καταφυτη απο φοινικοδεντρα και καταληγει στα ποδια της μεγαλης σταρ , της Αλονα.

Η παραλια λεγοταν καποτε Tawala Seaside , μεχρι τις αρχες του ‘80 οποτε μια Φιλιππινεζα σταρ , η Αλονα Αλεγκρε ηρθε εδω , στην ερημη τοτε παραλια για να γυρισει μια ταινια. Η σταρ υποδυόταν μια γοργονα που ερωτευτηκε εναν θνητο και οι ντοπιοι συνέρρεαν στην παραλια για να δουν απο κοντα την Αλονα που ετρεχε στην αμμουδια προς χαρη των γυρισματων. ¨Παμε στην Αλονα , παμε στην Αλονα¨ , ηταν το συνθημα κι ετσι η παραλια πηρε το ονομα της.. Καποιοι τουριστικοι οδηγοι αρχισαν να διαφημιζουν το Μποχολ χαριτολογωντας οτι μπορουσε καποιος να τρεξει σε καποια απο τις ερημικες παραλιες οπως εκανε η Αλονα και να της δωσουν το ονομα του..

Εκεινο το βραδυ λιγο μετα τα μεσανυχτα αποχαιρετησα τις Φιλιππινες.
Δε θυμαμαι την επιστροφη στο Σεμπού , ουτε τις ωρες στο Μακταν μεχρι την απογειωση.
Το μονο που θυμαμαι ειναι ενα μικρο νησι στο αρχιπελαγος Βισαγιας. Ενα αμμωδες μονοπατι με τους φοινικες να παραμεριζουν ευγενικα στο τερμα του , αποκαλυπτωντας τη μυστικη παραλια.
Ενα τροπικο αερακι να χαιδευει τα φοινικοφυλλα που λικνιζονταν με χαρη σαν πολυνησιες χορευτριες χουλα. Μια αιωρα , τη δικη μου , να χορευει περα δωθε πανω απο τη λευκη αμμουδια.
Δε θα σηκωθω απο αυτη την αιωρα , παρα μονο για να τρεξω στην παραλια με τα εκπληκτικα νερα...Και τοτε , ποιος ξερει? Μπορει και να της δωσουν το ονομα μου!

ΤΕΛΟΣ

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 28
• 29
• 30

First Προηγούμενη 30 of 30

Go to chapter

Go

[Defkalion]

Το σκηνικό γνωστό. Αρπάζω τα ποπκορν μου, παίρνω αγκαλιά ένα βαρέλι πορτοκαλάδα, αράζω στον καναπέ και περιμένω τη συνέχεια.

 

[NTINA]

Ξεκουράστηκα

αφήγηση που έχει μεταφέρει και εμένα σε μια αιώρα.
Μπράβο Ζωή ξέρεις να μας χαλαρώνεις

 

[Doug]

Το σκηνικό γνωστό. Αρπάζω τα ποπκορν μου, παίρνω αγκαλιά ένα βαρέλι πορτοκαλάδα, αράζω στον καναπέ και περιμένω τη συνέχεια.

DfL μαζι σου και γω!!

 

[Lthanos]

Μαζί κι εγώ. Θα χρειαστούμε τεράστιο καναπέ

 

[TENTEN]

Ελα, περιμένουμε, αργείς χαρακτηριστικά...Εχω πάρει και πατατάκια και θα αναγκαστώ να πάρω και άλλα εάν δεν ξεκινήσεις...

 

[go2dbeach]

Δε θα συνεχισω συντομα :roll:, οποτε μαζεψτε τουs τετραθεσιουs καναπεδεs και σκουπιστε τα ποπκορν προs το παρον

 

[Doug]

Δε θα συνεχισω συντομα :roll:, οποτε μαζεψτε τουs τετραθεσιουs καναπεδεs και σκουπιστε τα ποπκορν προs το παρον

Ετοιμοι...!

 

[vagantos]

Μας πετάς ενα μπανανα - ανανα σέικ και μας αφήνεις.
Και τα κείμενα τα μίκρυνες και τη συχνότητα μείωσες .
Γιατί μας το κάνεις τώρα που εθιστήκαμε;
Θέλεις λεφτά για το επόμενο ταξίδι;
Εγινες (πολυάσχολη ) φίρμα;
Ειναι συμβουλή του ατζέντη σου;
Ή απλώς ακολουθεις τους ρυθμούς της Ανατολής ( ενώ ανήκομεν εις την δύσιν
Μα ειναι Ζωή αυτή ...:jamaica01:

 

[go2dbeach]

Νησι Μακταν δυο μερες νωριτερα..
‘Στον παραδεισο δεν υπαρχει μπιρα , γι’αυτο την πινουμε εδω..’ , το τραγουδι μου ακουγεται γνωστο , μαλλον το εχω ακουσει στο Ραδιο Μανιλα σκεφτομαι αν και αυτη τη στιγμη θα προτιμουσα να μην ακουω τιποτα. Πιστευω οτι βρισκομαι σε λαθος μερος , η προκειται να με προσλαβουν για σερβιτορα αν δεν το ξεκαθαρισω γρηγορα..και με αργη φωνη ξαναλεω στην κοπελα οτι θελω δωματιο , -να με τυλιξουν με αλουμινοχαρτο σκεφτομαι-...οτιδηποτε αρκει να κοιμηθω. Ναι , μου απανταει , περιμενε να δω αν εχουμε... Αναρωτιεμαι που ειναι τα δωματια ενω κοιταζω το χωρο που βρισκομαι. Ασπρομαυρα πλακακια στο δαπεδο του μαγαζιου , τραπεζακια , μια μικρη πιστα και ενας χωρος υψωμενος για την ορχηστρα.
Η κοπελα επιστρεφει και μου λεει οτι υπαρχει δωματιο , μονο να περιμενω 10 λεπτα στην μπροστα αυλη.Βγαινω και φωναζω τον Mr , πληρωνω το ταξι που μας εφερε απο το αεροδρομιο ενω ο ταξιτζης μονο που δε με προσκυναει για το 1 ευρω που του δινω παραπανω.

Δεν ξερω ποιος ειναι πιο εκπληκτος στο προαυλιο που περιμενουμε. Οι τρεις κοπελες που βλεπουν μπροστα τους δυο ετοιμορροπους τουριστες μετα απο ταξιδι 20 ωρων να σερνονται πιο πολυ απο τις βαλιτσες τρειλερ , η εμεις που βλεπουμε εκεινες με τις σκωτσεζικες φουστιτσες σε μεγεθος ζωνης , καλτσοδετες μεχρι το γονατο και πουκαμισακια δεμενα ισα που να κρυβουν τα απαραιτητα.. Εκεινες αναρωτιουνται απο ποιον πλανητη πεσαμε , εγω αναρωτιεμαι τα δικα μου και ο Mr. αναρωτιεται που τον εφερα παλι , χωρις να παρει απαντηση.
Μια απο τις κοπελες μας φερνει χυμους και νερα ενω μου λεει οτι αν ερχομασταν χθες Σαββατο , θα πετυχαιναμε και το λαιβ γκρουπ που παιζει στο μαγαζι , ενω σημερα δεν εχει τιποτα δυστυχως..Δοξα το θεo σκεφτομαι!

Δευτερολεπτα πριν καταρρευσω η αλλη κοπελα μας καλει να την ακολουθησουμε. Και αντε παλι στο μαγαζι με την πιστα , σκαρφαλωνουμε με τις βαλιτσες στο χωρο που παιζουν τα οργανα και διπλα απο τον ντραμιστα ανοιγουμε την....εξοδο κινδυνου.Ειμαι πολυ χαλια για να γελασω η να σκεφτω γιατι μπαινουμε απο τη συγκεκριμενη πορτα κινδυνου , στο στενο σκοτεινο διαδρομο..διαβαζω μια ταμπελα που γραφει οτι αν το γκρουπ αργησει να βγει στη σκηνη , θα αφαιρουνται 10 ευρω απο την πληρωμη τους για καθε δεκαλεπτο αργοποριας ..
Ο διαδρομος περναει διπλα απο την κουζινα με τους υπαλληλους να μας κοιτανε με περιεργεια , αλλα ευτυχως μας βγαζει τελικα σε εναν ομορφο κηπο. Τουλαχιστον το δωματιο ειναι πολυ ωραιο για την τιμη του.Το μπανιο τεραστιο , κουζινα με ψυγειο και καφετιερα , καθιστικο με τηλεοραση , δερματινους καναπεδες , φοβερη διακοσμηση με περιεργα ξυλογλυπτα και ενα τεραστιο κρεβατι με ουρανο απ’οπου κρεμονται λευκα σατεν κουρτινακια που αιωρουνται απαλα στο χαδι του ερκοντισιον...τελειο!

 

[go2dbeach]

Οταν ανοιγουν επιτελους τα ματια μου η ωρα ειναι 7 αλλα εξω εχει ηδη νυχτωσει. Τωρα στο προαυλιο εκτος απο τα κοριτσια καθονται δυο παρεες αντρων τουριστων στα τραπεζακια.
Ξερω οτι στο ξενοδοχειο , μπαρ , και λιγο απ’ολα γενικως μαγαζι , νοικιαζουν μηχανακια και ζηταω να νοικιασουμε ενα για να βγουμε να δουμε το Μακταν , αλλα ειναι ολα νοικιασμενα.
Βγαινουμε εξω στο δρομο και περπαταμε ελπιζοντας οτι θα βρουμε ισως πιο κατω κατι να νοικιαζεται αλλα η περιοχη δεν νομιζω οτι ειναι η πιο τουριστικη του νησιου.Ξυλινες χαμοκελες δεξια κι αριστερα στο δρομο , μαγαζια στυλ παντοπωλειου με καγκελα τριγυρω εκτος απο ενα μικρο τετραγωνακι που χωραει ισα το χερι του αγοραστη και το προιον για να εξελθει του καταστηματος...δεν πρεπει να ειναι και η ασφαλεστερη περιοχη αργα το βραδυ..Τουριστας δε νομιζω να παταει εδω στο Lapu lapu , εκτος απο αυτους που ερχονται στα μπαρ σαν αυτο του ξενοδοχειου μας.Το επιβεβαιωνουν και οι περιεργες ματιες των ντοπιων που σταματανε οτι κανουν για να μας παρατηρησουν. Τζιπνει τρεχουν σαν παλαβα στο δρομο και οι κορνες δε σταματουν να χτυπουν. Παιδια ξυπολητα παιζουν στην ακρη του δρομου και φυσικα πεζοδρομιο δεν υπαρχει ουτε για δειγμα.
Δε χρειαζεται καν να ψαξω για ταξι , με ψαχνει και με βρισκει αυτο. Λεω του ταξιτζη να μας κανει μια βολτα να δουμε λιγο το νησι και τελος να μας παει στην περιοχη Marina που εχει εστιατορια και μαγαζια καπως καλυτερα απο την περιοχη που βρισκομαι τωρα.
Το νησι ειναι πολυ μικρο , αλλα παρολα αυτα μετρησα τρια αγαλματα του αρχηγου Lapu lapu ο οποιος το υπερασπιστηκε με το σπαθι του απεναντι στον Μαγγελανο και τους καλα οπλισμενους 45 αντρες του.
Υπαρχει και το αγαλμα του Μαγγελανου στο σημειο που εχασε τη ζωη του , αλλα λιγο πιο περα το μπρονζε αγαλμα του περηφανου Lapu lapu του εχει γυρισμενη την πλατη.
Κοντα στην περιοχη Maribago ειδα δεκαδες μαγαζια τελειως ανοιχτα μπροστα με δεκαδες γιουκαλιλι και κιθαρες να κρεμονται απο το ταβανι , αλλες ορθιες στη σειρα στο πεζοδρομιο προς πωληση και οι τεχνιτες να φιαχνουν , να γυαλιζουν ή να παιζουν με καποια.
Οι κατοικοι των νησιων Visayas λατρευουν το τραγουδι και νιωθουν σαν ψαρι εξω απ’το νερο χωρις κιθαρα.Σε καθε σπιτι υπαρχει οπωσδηποτε μια και τα ρομαντικα ρυθμικα τραγουδια των Visayas ειναι χαρακτηριστικα και αναγνωρισιμα σε ολεs τιs Φιλιππινεs.

Απο την περιοχη Marina και κατω εδω στην ανατολικη πλευρα του νησιου , ειναι αλλος κοσμος.Περιποιημενοι φαρδιοι δρομοι με νησιδες , 3-4 resorts καταπληκτικα με ολες τις ανεσεις για τους τουριστες και τα μαγαζια προσεγμενα , αν και δε νομιζω να βγαινει κανενας απο την ανεση του resort για να ερθει να φαει εδω..
Με το που βλεπω φωτεινη επιγραφη ‘Ντα βιντσι πιτσα’ θυμαμαι οτι εχω πανω απο 22 ωρες να φαω! Η πιτσα εδω ηταν τοσο καταπληκτικη που συμφωνησαμε οτι πριν φυγουμε για Ελλαδα , θα ερθουμε οπωσδηποτε να ξαναφαμε!
Μολις βγηκαμε στο δρομο , τα ταξι αρχισαν να μας πολιορκουν , αλλα εγω που ειχα παρει τα πανω μου πια , και αφου βρισκομουν στην πρωτευουσα των τζιπνει , με τι αλλο θα μπορουσα να μετακινηθω?

 

[go2dbeach]

Τα jeepneys ειναι το σημα κατατεθεν των Φιλιππινων.Ξεμειναν εδω απο τον β’ παγκοσμιο πολεμο και οι Φιλιππινεζοι με μαεστρια μετετρεψαν τα jeep του Αμερικανικου στρατου σε τεχνη πανω σε 4 τροχους!
Κανενας οδηγος jeepney που σεβεται τον εαυτο του δε θα αφησει το οχημα του να κυκλοφορει στο δρομο χωρις ενα , εως 45 διαφορετικα χρωματα πανω του , ή εστω ενα γκραφιτι βρε αδερφε!
Το καθε τζιπνει εχει διαφορετικο χρωμα , δεν υπαρχουν δυο ιδια σε ολη τη χωρα , καποια εχουν ολα τα χρωματα που υπαρχουν στον κοσμο , ζωγραφιες , ποιηματακια και οπωσδηποτε μια σειρα προβολεις στο εμπρος πανω μερος .Ακριβως απο κατω απο τους προβολεις υπαρχει μια επιγραφη με αυτο που θελει ο ιδιοκτητης ‘love you’ , ‘Ride if you dare’ ειναι μερικα που ειδα.
Απαραιτητο αξεσουαρ ειναι μια γιρλαντα με ευωδιαστα λουλουδια sampaguita τα οποια καταβαλουν προσπαθεια να επιβαλλουν το αρωμα τους πανω απο τα αρωματα των εξατμισεων και των καυσαεριων.Και φυσικα πανω στο ταμπλω υπαρχει το αγαλματακι της Παναγιας ή εστω ενα ομοιωμα ναου και στο πισω μερος ή καπου στο πλαι γραμμενο ενα θρησκευτικο ρητο ‘God bless our trip’..
Παραθυρα δεν υπαρχουν στα πλαινα και ολο το πισω μερος ειναι ανοιχτο με ενα σκαλοπατακι πισω που βοηθαει στο ανεβα-κατεβα. Δεν υπαρχει κανονας για το που θα γινονται στασεις και φυσικα στην οδηγηση τους ο κανονας ειναι περνα ελευθερα ακομα και με κοκκινο , αρκει να πατησεις την κορνα. Ο αλλος που περναει με πρασινο πρεπει να υποψιαστει οτι μπορει να σου ερθει ξαφνικα να περασεις.
Μπροστα στο τζιπνει καθονται συνηθως δυο ατομα , ο οδηγος και καποιος που παιρνει τα χρηματα και κανονιζει τις στασεις , αφου κατεβαινεις οπου θελειs. Για να κατεβεις , αρκει να στειλεις φιλακια δις , μουτς -μουτς δηλαδη και ο οδηγος θα σταματησει. Πισω στην καροτσα καθονται...οσοι χωρανε , και ξερουμε οτι ολοι οι καλοι χωρανε , οποτε ειχαμε στριμωχτει κι εγω δεν ξερω ποσοι , ενω ο οδηγος συνεχιζε να ανεβαζει κι αλλους , μεχρι που κρεμοντουσαν στην κυριολεξια απ’εξω.Υπαρχουν χειρολαβες εξωτερικες γι’αυτο το λογο , για τους..κρεμαμενους και πολλες φορες καποιος τζαμπατζης ετρεχε και κρεμοταν απο τη χειρολαβη και οταν εφτανε στον προορισμο του πηδουσε απο το εν κινησει jeepney , το οποιο ετρεχε σαν παλαβο με το χερι πατημενο στην κορνα συνεχως. Αααα!ολα κι ολα...μπορει να μην εχει αμορτισερ , μπορει να μην εχει λαστιχα , αλλα αν τυχον χαλασει η κορνα , κανεις δε βγαινει δρομολογιο.
Απο τα διπλανα τζιπνει στα φαναρια μας χαιρετουσαν οι παντες ...πιτσιρικια , γυναικες , ολοι μας εγνεφαν γεια! Συγνωμη για την jeepney-ολογια μου , αλλα τα λατρεψα , μεχρι που ανεβηκα σε τρικυκλο φυσικα , οποτε και αλλαξα αγαπημενο μεταφορικο μεσο.
Απολαυσα τη βολτα με το τζιπνει και ευτυχως που προλαβαμε να μπουμε στο ξενοδοχειο δευτερολεπτα πριν ανοιξουν οι ουρανοι!
Η βροχη ηταν ανεπαναληπτη και παρολο που βρισκομουνα πια στην ασφαλεια του δωματιου , η σκεψη μου ετρεχε στην αυριανη πτηση για Μπορακαι , τον παλιοκαιρο , το αεροπλανακι που θα κουναει , τα κουρτινακια που αιωρουνταν πανω απο το κεφαλι μου απαλα και με νανουριζαν..