Φιλιππίνες Παμε Φιλιππινεs!

[go2dbeach]

Το εστιατοριο μας πλεει απαλα κοντρα στο ρευμα του ποταμου Λομποκ.

Γυρω μας μικροτερες bancas και δυο-τρια ακομα πλωτα εστιατορια , καποια που επιστρεφουν , καποια ηδη στριβουν περα μακρια , ακολουθωντας τον υδατινο δρομο. Τα πλωτα εστιατορια ειναι φιαγμενα απο δυο bancas που πανω τους εχει προσαρμοστει μια ξυλινη πλατφορμα , στη μεση της οποιας βρισκεται ενας μπουφες και γυρω του τα τραπεζια. Επιασα το μπροστινο τραπεζι και αγνοησα εντελως τον μπουφε αφου εκτος του οτι ηταν νωρις για φαγητο , αυτο που με ενδιεφερε ηταν το εκπληκτικο τοπιο που μας περιεβαλε. Τα φαγητα ηταν Φιλιππινεζικα απ’οτι ειδα , αλλα για τις γευσεις δεν εχω ιδια γνωμη , πλην των εξαιρετικων χυμων απο τροπικα φρουτα.
Αν επρεπε να περιγραψω την ολη φαση με μια λεξη , θα ελεγα: τουριστικο. Που σημαινει οτι καπου χαθηκε η μαγεια απο τα πιρουνοκουταλα των υπολοιπων 25-30 ατομων που ετρεξαν στο μπουφε μολις ξεκινησαμε , συν μια μπαντα που επιβιβαστηκε μαζι μας παιζοντας και τραγουδωντας παλια Αμερικανικα τραγουδια. Την ηρεμια των νερων , την αντανακλαση των δεντρων που σου δημιουργουν μια αισθηση γαληνης , ερχονται να σου χαλασουν οι συμπαθεστατοι Φιλιππινεζοι τροβαδουροι και οι λοιποι επιβαινοντες που χειροκροτουσαν ρυθμικα ενα τραγουδι των Carpenders – το οποιο ακουσαμε δις! Λαθος τροπος για να απολαυσει κανεις το μαγευτικο περιβαλλον που δημιουργει η εντονη τροπικη βλαστηση που πλαισιωνει τον ποταμο... Κατευθυνομαστε προς τους καταρραχτες Busay οι οποιοι δεν ειναι ιδιαιτερα εντυπωσιακοι , με μολις 1-2 μετρα υψος και 12 πλατος , αλλα η διαδρομη ειναι πανεμορφη. Η κρουαζιερα παει μεχρι τους καταρραχτες και εδω σταματησαμε για μερικες φωτογραφιες και τις απαραιτητες μανουβρες για να επιστρεψει το εστιατοριο ξανα στο σημειο επιβιβασης. Και ξαφνικα μια βροχη μας εσωσε! Καταρραχτες επεφταν και απο τον ουρανο κανοντας τη μπαντα να σωπασει επιτελους και τον κοσμο να μαζευτει ξανα γυρω απο το μπουφε στο κεντρο της σχεδιας για να μη βραχουν. Το μονο που ακουγοταν ηταν η απροοπτη βροχη καθως ξεπλενε τις οχθες που ερωτοτροπουσαν , κανοντας την επιστροφη μας πολυ καλυτερη και κυριως πιο ησυχη ακομα και οταν η βροχη κοπασε αρκετα . Ξαφνικα το ποταμι σα να πηρε ζωη , με τα μπαμπου τους φοινικες και τη μανγκροβια βλαστηση να λαμπουν ξεπλυμενα απο το δυνατο ντουζ και το ποταμι απο πρασινωπο να παιρνει ενα ζεστο καφετι χρωμα απο τις λασπωμενες οχθες που επεφταν εκατερωθεν. Ψηλοι λοφισκοι κατρακυλουσαν πρασινες ζουγκλες προς το ποταμι μεσα απο μια μεθυστικη ομιχλη που εφιαχνε η βροχη καθως σερνοταν μακρια μας αφηνοντας μονο το αρωμα της. Τα παιδια απο τα γυρω χωρια δεν πτοηθηκαν απο τη βροχη , αντιθετως σκαρφαλωναν στα φοινικοδεντρα που εγερναν πανω απο τις οχθες και αφου εκαναν ακροβατικα απο σχοινια που ειχαν δεσει στους ψηλους κορμους , βουτουσαν στα νερα λιγο πριν περασει η σχεδια μας. Κολυμπουσαν , γραπωνονταν και σκαρφαλωναν πανω περιμενοντας την καταλληλη στιγμη για να βουτηξουν ξανα προς την οχθη.

Η μπαντα ευτυχως δεν ξαναπαιξε , αλλα αραξαμε διπλα σε μια σταθερη σχεδια με παγκακια οπου μας περιμενε μια rondalla , δηλαδη ενα μουσικο γκρουπακι απο παιδια και νεους του χωριου εδινε μινι παρασταση χορευοντας και τραγουδωντας Φιλιππινεζικα τραγουδια που τα συνοδευαν με μικρα κιθαρονια , τα bandurias.

Στη συγκεκριμενη rondalla εκαναν σταση με τη σειρα ολα τα πλωτα εστιατορια και οι τουριστες μπορουσαν να ανεβουν στη σχεδια και να φωτογραφηθουν με τα παιδια ριχνοντας κατι στο donation box για την ενισχυση του χωριου- οπως μας ειπαν. Φυσικα η ολη φαση ειναι για τους τουριστες και την οικονομικη ενισχυση , αλλα ηταν πολυ καλυτερη η rondalla με τα τραγουδια απο την περιοχη των Βισαγιας απο τους Φιλιππινεζους Carpenders!

Γενικα η ολη εμπειρια της κρουαζιερας στον Λομποκ ηταν ευχαριστη , ειδικα απο τη στιγμη που επιασε η βροχη και μετα. Αν ομως ξαναπηγαινα , θα δοκιμαζα και μια βαρκαδα με μικρη banca και ακομα καλυτερα προς την αντιθετη κατευθυνση απο την πολυσυχναστη ροτα που ακολουθουν τα πλωτα εστιατορια , για να απολαυσω με την ησυχια μου το τοπιο συντροφια με τους θορυβους της ζουγκλας. Λιγους μηνες αφου επεστρεψα , το καλοκαιρι του 2008 , εμαθα οτι ξεκινησαν και βραδινες κρουαζιερες τα πλωτα εστιατορια , με στασεις σε rondallas και χορευτικα σοου. Ταπεινη μου αποψη ειναι οτι το βραδυ που δεν καλοβλεπεις και το τοπιο γυρω , δε σε πειραζει αν γινεται τζερτζελες γυρω σου. Τουριστικη-ξετουριστικη ακουγεται ενδιαφερουσα η νυχτερινη κρουαζιερα. Θα συμβουλευα επομενους ταξιδιωτες να απολαυσουν και με τους δυο τροπους μια βαρκαδα στον Λομποκ. Νωρις το πρωι με μικρη banca και δειπνο σε πλωτο εστιατοριο με θεα τον φωτισμενο ποταμο.

Η βαρκαδα τελειωσε αλλα οχι και η εξερευνηση του Μποχολ. Σειρα ειχε η νοτιοδυτικη ακτη με μια σειρα απο χαρμα οφθαλμων παραλιες απο την Imelda μεχρι την Anda. Λευκη αμμος και φοινικες παντου , ελαχιστοι τουριστες , καποιοι ντοπιοι ψαραδες να φιαχνουν τα δυχτια τους και ενας υφαλος στα ανοιχτα να υποσχεται αξεχαστες εικονες. Η οδηγηση στο νησι ηταν απολαυση για τα ματια μου!

Το εσωτερικο του Μποχολ ειναι απιστευτα ομορφο , με μια αφανταστη ποικοιλια απο δενδρα και φυτα ενω οι κατοικοι διατηρουν πολυχρωμους κηπους με λουλουδια , μπανανιες και φυσικα μανγκο αφου ειναι και το φρουτο της περιοχης. Λογω Πασχα , εξω απο καθε σπιτι υπηρχε ενας λευκος λευκος σταυρος υψους ενός μετρου περιπου. Μεσα στα χωρια αναγκαζομασταν να κανουμε ζιγκ-ζαγκ για να αποφυγουμε απλωμενους πολυχρωμους μουσαμαδες με βουναλακια ρυζιου που τα χτενιζαν με τσουγκρανες.
View attachment 20141
Γυναικες περπατουσαν με πολυχρωμες ομπρελες για προστασια απο τον καυτο ηλιο και τρικυκλα ετρεχαν σαν τρελα με πατημενες κορνες.

Εξω απο τα χωρια και εκατερωθεν του δρομου υπεροχες εικονες απο μινι ταρατσουλες ρυζιου εξω απο τη Lila , νεροβουβαλοι να ξεδιψουν σε νερολακουβες , βοιδαμαξες να σηκωνουν συννεφακια σκονης στους χωματοδρομους και ντοπιους καλλιεργητες με ψαθινα κινεζικα καπελα να επιστρεφουν απο τα ρυζοχωραφα και να μας γνεφουν γεια!

Δεν κολυμπησα πουθενα στο Μποχολ και σιγουρα εμειναν πολλα ακομα που δεν ειδα λογω ελλειψης χρονου , αλλα το νησι μου εδωσε την εντυπωση ενος παραδεισου που περιμενει να εξερευνηθει πανω και κατω απο το νερο.
Μετα απο μια υπεροχη μερα στο Μποχολ , επιστρεφουμε το αυτοκινητο στον Αντωνη και παιρνουμε τη μηχανη για το τελευταιο κομματι του ταξιδιου μας και την εξερευνηση του Πανγκλαο. Και φυσικα οι υπολοιπες μερες ηταν αφιερωμενες στην παραλια!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 26
• 27
• 28
• 29
• 30

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 28 of 30

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Defkalion]

Το σκηνικό γνωστό. Αρπάζω τα ποπκορν μου, παίρνω αγκαλιά ένα βαρέλι πορτοκαλάδα, αράζω στον καναπέ και περιμένω τη συνέχεια.

 

[NTINA]

Ξεκουράστηκα

αφήγηση που έχει μεταφέρει και εμένα σε μια αιώρα.
Μπράβο Ζωή ξέρεις να μας χαλαρώνεις

 

[Doug]

Το σκηνικό γνωστό. Αρπάζω τα ποπκορν μου, παίρνω αγκαλιά ένα βαρέλι πορτοκαλάδα, αράζω στον καναπέ και περιμένω τη συνέχεια.

DfL μαζι σου και γω!!

 

[Lthanos]

Μαζί κι εγώ. Θα χρειαστούμε τεράστιο καναπέ

 

[TENTEN]

Ελα, περιμένουμε, αργείς χαρακτηριστικά...Εχω πάρει και πατατάκια και θα αναγκαστώ να πάρω και άλλα εάν δεν ξεκινήσεις...

 

[go2dbeach]

Δε θα συνεχισω συντομα :roll:, οποτε μαζεψτε τουs τετραθεσιουs καναπεδεs και σκουπιστε τα ποπκορν προs το παρον

 

[Doug]

Δε θα συνεχισω συντομα :roll:, οποτε μαζεψτε τουs τετραθεσιουs καναπεδεs και σκουπιστε τα ποπκορν προs το παρον

Ετοιμοι...!

 

[vagantos]

Μας πετάς ενα μπανανα - ανανα σέικ και μας αφήνεις.
Και τα κείμενα τα μίκρυνες και τη συχνότητα μείωσες .
Γιατί μας το κάνεις τώρα που εθιστήκαμε;
Θέλεις λεφτά για το επόμενο ταξίδι;
Εγινες (πολυάσχολη ) φίρμα;
Ειναι συμβουλή του ατζέντη σου;
Ή απλώς ακολουθεις τους ρυθμούς της Ανατολής ( ενώ ανήκομεν εις την δύσιν
Μα ειναι Ζωή αυτή ...:jamaica01:

 

[go2dbeach]

Νησι Μακταν δυο μερες νωριτερα..
‘Στον παραδεισο δεν υπαρχει μπιρα , γι’αυτο την πινουμε εδω..’ , το τραγουδι μου ακουγεται γνωστο , μαλλον το εχω ακουσει στο Ραδιο Μανιλα σκεφτομαι αν και αυτη τη στιγμη θα προτιμουσα να μην ακουω τιποτα. Πιστευω οτι βρισκομαι σε λαθος μερος , η προκειται να με προσλαβουν για σερβιτορα αν δεν το ξεκαθαρισω γρηγορα..και με αργη φωνη ξαναλεω στην κοπελα οτι θελω δωματιο , -να με τυλιξουν με αλουμινοχαρτο σκεφτομαι-...οτιδηποτε αρκει να κοιμηθω. Ναι , μου απανταει , περιμενε να δω αν εχουμε... Αναρωτιεμαι που ειναι τα δωματια ενω κοιταζω το χωρο που βρισκομαι. Ασπρομαυρα πλακακια στο δαπεδο του μαγαζιου , τραπεζακια , μια μικρη πιστα και ενας χωρος υψωμενος για την ορχηστρα.
Η κοπελα επιστρεφει και μου λεει οτι υπαρχει δωματιο , μονο να περιμενω 10 λεπτα στην μπροστα αυλη.Βγαινω και φωναζω τον Mr , πληρωνω το ταξι που μας εφερε απο το αεροδρομιο ενω ο ταξιτζης μονο που δε με προσκυναει για το 1 ευρω που του δινω παραπανω.

Δεν ξερω ποιος ειναι πιο εκπληκτος στο προαυλιο που περιμενουμε. Οι τρεις κοπελες που βλεπουν μπροστα τους δυο ετοιμορροπους τουριστες μετα απο ταξιδι 20 ωρων να σερνονται πιο πολυ απο τις βαλιτσες τρειλερ , η εμεις που βλεπουμε εκεινες με τις σκωτσεζικες φουστιτσες σε μεγεθος ζωνης , καλτσοδετες μεχρι το γονατο και πουκαμισακια δεμενα ισα που να κρυβουν τα απαραιτητα.. Εκεινες αναρωτιουνται απο ποιον πλανητη πεσαμε , εγω αναρωτιεμαι τα δικα μου και ο Mr. αναρωτιεται που τον εφερα παλι , χωρις να παρει απαντηση.
Μια απο τις κοπελες μας φερνει χυμους και νερα ενω μου λεει οτι αν ερχομασταν χθες Σαββατο , θα πετυχαιναμε και το λαιβ γκρουπ που παιζει στο μαγαζι , ενω σημερα δεν εχει τιποτα δυστυχως..Δοξα το θεo σκεφτομαι!

Δευτερολεπτα πριν καταρρευσω η αλλη κοπελα μας καλει να την ακολουθησουμε. Και αντε παλι στο μαγαζι με την πιστα , σκαρφαλωνουμε με τις βαλιτσες στο χωρο που παιζουν τα οργανα και διπλα απο τον ντραμιστα ανοιγουμε την....εξοδο κινδυνου.Ειμαι πολυ χαλια για να γελασω η να σκεφτω γιατι μπαινουμε απο τη συγκεκριμενη πορτα κινδυνου , στο στενο σκοτεινο διαδρομο..διαβαζω μια ταμπελα που γραφει οτι αν το γκρουπ αργησει να βγει στη σκηνη , θα αφαιρουνται 10 ευρω απο την πληρωμη τους για καθε δεκαλεπτο αργοποριας ..
Ο διαδρομος περναει διπλα απο την κουζινα με τους υπαλληλους να μας κοιτανε με περιεργεια , αλλα ευτυχως μας βγαζει τελικα σε εναν ομορφο κηπο. Τουλαχιστον το δωματιο ειναι πολυ ωραιο για την τιμη του.Το μπανιο τεραστιο , κουζινα με ψυγειο και καφετιερα , καθιστικο με τηλεοραση , δερματινους καναπεδες , φοβερη διακοσμηση με περιεργα ξυλογλυπτα και ενα τεραστιο κρεβατι με ουρανο απ’οπου κρεμονται λευκα σατεν κουρτινακια που αιωρουνται απαλα στο χαδι του ερκοντισιον...τελειο!

 

[go2dbeach]

Οταν ανοιγουν επιτελους τα ματια μου η ωρα ειναι 7 αλλα εξω εχει ηδη νυχτωσει. Τωρα στο προαυλιο εκτος απο τα κοριτσια καθονται δυο παρεες αντρων τουριστων στα τραπεζακια.
Ξερω οτι στο ξενοδοχειο , μπαρ , και λιγο απ’ολα γενικως μαγαζι , νοικιαζουν μηχανακια και ζηταω να νοικιασουμε ενα για να βγουμε να δουμε το Μακταν , αλλα ειναι ολα νοικιασμενα.
Βγαινουμε εξω στο δρομο και περπαταμε ελπιζοντας οτι θα βρουμε ισως πιο κατω κατι να νοικιαζεται αλλα η περιοχη δεν νομιζω οτι ειναι η πιο τουριστικη του νησιου.Ξυλινες χαμοκελες δεξια κι αριστερα στο δρομο , μαγαζια στυλ παντοπωλειου με καγκελα τριγυρω εκτος απο ενα μικρο τετραγωνακι που χωραει ισα το χερι του αγοραστη και το προιον για να εξελθει του καταστηματος...δεν πρεπει να ειναι και η ασφαλεστερη περιοχη αργα το βραδυ..Τουριστας δε νομιζω να παταει εδω στο Lapu lapu , εκτος απο αυτους που ερχονται στα μπαρ σαν αυτο του ξενοδοχειου μας.Το επιβεβαιωνουν και οι περιεργες ματιες των ντοπιων που σταματανε οτι κανουν για να μας παρατηρησουν. Τζιπνει τρεχουν σαν παλαβα στο δρομο και οι κορνες δε σταματουν να χτυπουν. Παιδια ξυπολητα παιζουν στην ακρη του δρομου και φυσικα πεζοδρομιο δεν υπαρχει ουτε για δειγμα.
Δε χρειαζεται καν να ψαξω για ταξι , με ψαχνει και με βρισκει αυτο. Λεω του ταξιτζη να μας κανει μια βολτα να δουμε λιγο το νησι και τελος να μας παει στην περιοχη Marina που εχει εστιατορια και μαγαζια καπως καλυτερα απο την περιοχη που βρισκομαι τωρα.
Το νησι ειναι πολυ μικρο , αλλα παρολα αυτα μετρησα τρια αγαλματα του αρχηγου Lapu lapu ο οποιος το υπερασπιστηκε με το σπαθι του απεναντι στον Μαγγελανο και τους καλα οπλισμενους 45 αντρες του.
Υπαρχει και το αγαλμα του Μαγγελανου στο σημειο που εχασε τη ζωη του , αλλα λιγο πιο περα το μπρονζε αγαλμα του περηφανου Lapu lapu του εχει γυρισμενη την πλατη.
Κοντα στην περιοχη Maribago ειδα δεκαδες μαγαζια τελειως ανοιχτα μπροστα με δεκαδες γιουκαλιλι και κιθαρες να κρεμονται απο το ταβανι , αλλες ορθιες στη σειρα στο πεζοδρομιο προς πωληση και οι τεχνιτες να φιαχνουν , να γυαλιζουν ή να παιζουν με καποια.
Οι κατοικοι των νησιων Visayas λατρευουν το τραγουδι και νιωθουν σαν ψαρι εξω απ’το νερο χωρις κιθαρα.Σε καθε σπιτι υπαρχει οπωσδηποτε μια και τα ρομαντικα ρυθμικα τραγουδια των Visayas ειναι χαρακτηριστικα και αναγνωρισιμα σε ολεs τιs Φιλιππινεs.

Απο την περιοχη Marina και κατω εδω στην ανατολικη πλευρα του νησιου , ειναι αλλος κοσμος.Περιποιημενοι φαρδιοι δρομοι με νησιδες , 3-4 resorts καταπληκτικα με ολες τις ανεσεις για τους τουριστες και τα μαγαζια προσεγμενα , αν και δε νομιζω να βγαινει κανενας απο την ανεση του resort για να ερθει να φαει εδω..
Με το που βλεπω φωτεινη επιγραφη ‘Ντα βιντσι πιτσα’ θυμαμαι οτι εχω πανω απο 22 ωρες να φαω! Η πιτσα εδω ηταν τοσο καταπληκτικη που συμφωνησαμε οτι πριν φυγουμε για Ελλαδα , θα ερθουμε οπωσδηποτε να ξαναφαμε!
Μολις βγηκαμε στο δρομο , τα ταξι αρχισαν να μας πολιορκουν , αλλα εγω που ειχα παρει τα πανω μου πια , και αφου βρισκομουν στην πρωτευουσα των τζιπνει , με τι αλλο θα μπορουσα να μετακινηθω?

 

[go2dbeach]

Τα jeepneys ειναι το σημα κατατεθεν των Φιλιππινων.Ξεμειναν εδω απο τον β’ παγκοσμιο πολεμο και οι Φιλιππινεζοι με μαεστρια μετετρεψαν τα jeep του Αμερικανικου στρατου σε τεχνη πανω σε 4 τροχους!
Κανενας οδηγος jeepney που σεβεται τον εαυτο του δε θα αφησει το οχημα του να κυκλοφορει στο δρομο χωρις ενα , εως 45 διαφορετικα χρωματα πανω του , ή εστω ενα γκραφιτι βρε αδερφε!
Το καθε τζιπνει εχει διαφορετικο χρωμα , δεν υπαρχουν δυο ιδια σε ολη τη χωρα , καποια εχουν ολα τα χρωματα που υπαρχουν στον κοσμο , ζωγραφιες , ποιηματακια και οπωσδηποτε μια σειρα προβολεις στο εμπρος πανω μερος .Ακριβως απο κατω απο τους προβολεις υπαρχει μια επιγραφη με αυτο που θελει ο ιδιοκτητης ‘love you’ , ‘Ride if you dare’ ειναι μερικα που ειδα.
Απαραιτητο αξεσουαρ ειναι μια γιρλαντα με ευωδιαστα λουλουδια sampaguita τα οποια καταβαλουν προσπαθεια να επιβαλλουν το αρωμα τους πανω απο τα αρωματα των εξατμισεων και των καυσαεριων.Και φυσικα πανω στο ταμπλω υπαρχει το αγαλματακι της Παναγιας ή εστω ενα ομοιωμα ναου και στο πισω μερος ή καπου στο πλαι γραμμενο ενα θρησκευτικο ρητο ‘God bless our trip’..
Παραθυρα δεν υπαρχουν στα πλαινα και ολο το πισω μερος ειναι ανοιχτο με ενα σκαλοπατακι πισω που βοηθαει στο ανεβα-κατεβα. Δεν υπαρχει κανονας για το που θα γινονται στασεις και φυσικα στην οδηγηση τους ο κανονας ειναι περνα ελευθερα ακομα και με κοκκινο , αρκει να πατησεις την κορνα. Ο αλλος που περναει με πρασινο πρεπει να υποψιαστει οτι μπορει να σου ερθει ξαφνικα να περασεις.
Μπροστα στο τζιπνει καθονται συνηθως δυο ατομα , ο οδηγος και καποιος που παιρνει τα χρηματα και κανονιζει τις στασεις , αφου κατεβαινεις οπου θελειs. Για να κατεβεις , αρκει να στειλεις φιλακια δις , μουτς -μουτς δηλαδη και ο οδηγος θα σταματησει. Πισω στην καροτσα καθονται...οσοι χωρανε , και ξερουμε οτι ολοι οι καλοι χωρανε , οποτε ειχαμε στριμωχτει κι εγω δεν ξερω ποσοι , ενω ο οδηγος συνεχιζε να ανεβαζει κι αλλους , μεχρι που κρεμοντουσαν στην κυριολεξια απ’εξω.Υπαρχουν χειρολαβες εξωτερικες γι’αυτο το λογο , για τους..κρεμαμενους και πολλες φορες καποιος τζαμπατζης ετρεχε και κρεμοταν απο τη χειρολαβη και οταν εφτανε στον προορισμο του πηδουσε απο το εν κινησει jeepney , το οποιο ετρεχε σαν παλαβο με το χερι πατημενο στην κορνα συνεχως. Αααα!ολα κι ολα...μπορει να μην εχει αμορτισερ , μπορει να μην εχει λαστιχα , αλλα αν τυχον χαλασει η κορνα , κανεις δε βγαινει δρομολογιο.
Απο τα διπλανα τζιπνει στα φαναρια μας χαιρετουσαν οι παντες ...πιτσιρικια , γυναικες , ολοι μας εγνεφαν γεια! Συγνωμη για την jeepney-ολογια μου , αλλα τα λατρεψα , μεχρι που ανεβηκα σε τρικυκλο φυσικα , οποτε και αλλαξα αγαπημενο μεταφορικο μεσο.
Απολαυσα τη βολτα με το τζιπνει και ευτυχως που προλαβαμε να μπουμε στο ξενοδοχειο δευτερολεπτα πριν ανοιξουν οι ουρανοι!
Η βροχη ηταν ανεπαναληπτη και παρολο που βρισκομουνα πια στην ασφαλεια του δωματιου , η σκεψη μου ετρεχε στην αυριανη πτηση για Μπορακαι , τον παλιοκαιρο , το αεροπλανακι που θα κουναει , τα κουρτινακια που αιωρουνταν πανω απο το κεφαλι μου απαλα και με νανουριζαν..