Φιλιππίνες Παμε Φιλιππινεs!

[go2dbeach]

Πισω από τις φυτειες με τα ζαχαροκαλαμα που σχεδον αγγιζουν τις ακτες , υψωνονται ομορφες κορυφογραμμες με τη φιγουρα του ορους Talinis να κυριαρχει στο τοπιο.

Το εισιτηριο για το φερυ που θα μας περνουσε στο Σεμπου ειχε κανονιστει για το απογευμα , οποτε ολη μερα ηταν δικη μας για μια ακομη εξερευνηση γυρω από το Dumaguete. Η περιοχη εχει αρκετες ομορφιες και οτιδηποτε σπανιο από χλωριδα , πανιδα , καταρραχτες , καταφυτες πλαγιες θα το βρεις εδώ , με αφετηρια την επισης σπανια Valencia. Βρισκεται προς την ενδοχωρα μολις 9,5 χλμ δυτικα του Dumaguete κι όμως οι διαφορες της από την παραθαλασσια πρωτευουσα του Νεγκρος οριενταλ είναι πολλες.

Το πρωτο που προσεχεις είναι το ισπανοφωνο ονομα της , κληρονομια της ισπανικης αποικιοκρατιας. Το δευτερο που προσεχεις είναι η ελαφρα πτωση της θερμοκρασιας που οφειλεται στο υψομετρο που βρισκεται και στο δροσερο αερακι που κατεβαζει το βουνο. Το τριτο που προσεχεις είναι ότι προκειται για μια πολη-κηπο σφηνωμενη στους προποδες του δευτερου ψηλοτερου βουνου των Βισαγιας που χωρις αμφιβολια εχει το πιο ομορφο background. Η μεγαλυτερη εκταση της περιοχης καλυπτεται από καταφυτα δαση και καλλιεργημενα χωραφια και η πολη στο ιδιο μοτιβο φροντιζει κάθε σπιτι να εχει από έναν φροντισμενο κηπο με τις μπανανιες όχι απλα να πρωταγωνιστουν , αλλα να κρεμονται σε τεραστια τσαμπια μεχρι τα πεζοδρομια. Απλα απλωνεις το χερι και κοβεις..Στο κεντρο της πολης βρισκεται το παρκο , με κιοσκια μεσα στο πρασινο , πεντακαθαρο , με την καθολικη εκκλησια Nuestra Señora de los Desamparados στη δυτικη πλευρα να κλεβει τις εντυπωσεις. Θαυματουργη η εικονα της Παρθενου της εκκλησιας όπως λενε οι ντοπιοι , αφου κατά τον 2ο παγκοσμιο πολεμο μια βομβα επεσε στο καμπαναριο της αλλα δεν εσκασε και η εκκλησια γλιτωσε από θαυμα. Απεναντι από το παρκο μια σειρα από ψηλες τετραστηλες παλαπες περιμενουν να στηθουν οι παγκοι κάθε εβδομαδα που γινεται εδώ η λαικη αγορα.

Βγαινοντας από την πολη ακολουθωντας τη διαδρομη του ποταμου Banica , φτανεις στο Forest camp , μια περιοχη που καποτε χρησιμοποιουσε ιδιωτικα η οικογενεια Vicuna για τις εκδρομες και τα πικνικ της. Φιλοξενωντας φιλους στην αρχη , και καποιους περαστικους τουριστες που τους αρεσε το μερος , σιγα σιγα καταλαβαν το θησαυρο που κρυβει η περιοχη και εφιαξαν μερικα σπαρτιατικα καλυβια σε Φιλιππινεζικο στυλ και μερικα cottages και ένα δεντροσπιτο και χωρους που μπορει κανεις να κατασκηνωσει. Για οσους θελουν απλα να περασουν εδώ λιγες ωρες μπορουν να πληρωσουν ένα μικρο ποσο για εισοδο. Εκανα μια μικρη βολτα ακολουθωντας το ποταμι και εφτασα στις φυσικες πισινες που μπορεις και να κολυμπησεις αν και το νερο είναι κρυο και η ψυχρολουσια είναι δεδομενη.

Το μερος είναι πανεμορφο , αληθινος παραδεισος για τους λατρεις των τροπικων και όχι μονο δασων. Εξωτικα πουλια του δασους μας καλοσωρισαν μεσα σε ευηχο σαματα , ενωνοντας το κελαηδημα τους με αυτό του νερου. Διαφορετικα ειδη από πανυψηλα δεντρα καποια με τοσο πλατια φυλλα που θα μπορουσες να τα χρησιμοποιησεις για ομπρελα και δε θα βρεχοσουν ακομα κι αν εριχνε τουβλα! Η φυση ειχε καλυψει τα παντα με αναρριχώμενα φυτα στρωμενα σαν πρασινα χαλια για να μας υποδεχτει. Ηθελα να φτασω μεχρι τους καταρραχτες Casaroro και μου ειπαν ότι από εδώ ηταν μιαμιση ωρα τρεκινκ στο δασος , μπορει και παραπανω. Αφου δεν ειχα χρονο αλλα ειχα αυτοκινητο όμως , μπορουσα να παω από την άλλη πλευρα , ανεβω πρωτα στο βουνο και να κατεβω από τα διαμορφωμενα σκαλια και μονοπατια.

Εδώ εγινε λαθος συνενοηση , γιατι εγω καταλαβα ότι το βουνο θα το ανεβαινα με το αυτοκινητο..Το αυτοκινητο ομως πηγαινει μεχρι ένα σημειο , γιατι ο δρομος είναι χωματινος και οσο ανεβαινεις τοσο χαλαει. Ειχαμε ηδη σκασει ένα λαστιχο φευγοντας από το χωματοδρομο του Antulang το πρωι και η ρεζερβα ειχε χρησιμοποιηθει , οποτε ο μονος τροπος ηταν να συνεχισουμε με τα ποδια την αναβαση. Ξεψυχισμενοι φτασαμε στην εισοδο και αρχισαμε την καταβαση στο φαραγγι από τα σκαλια και τα τσιμεντενια γεφυρακια. Ανακουφισμενη που επιτελους φταναμε αρχισα να μαζευω ηχους και εικονες , ξεχνωντας οτι τα σκαλια δε θα τα κατεβαινα μονο..θα επρεπε και να τα ανεβω! Και ηταν 350!

Τα 350 σκαλια και τα μονοπατια φιαχτηκαν σχετικα προσφατα οπως μας ενημερωσαν στο Forest camp και ειλικρινα δε μπορω να φανταστω πως κατεβαιναν πριν οι ανθρωποι απο εδω , αφου το φαραγγι ειναι εξαιρετικα αποτομο. Αφου φτασεις στο τελος των σκαλιων και στη βαση του φαραγγιου , ακολουθεις μια σειρα απο μικροτερα σκαλια και μικρα τσιμεντενια μονοπατια που φιδογυριζουν σε μια καταπρασινη στενη κοιλαδα , ακολουθωντας αντιθετη φορα με το ρεμα που τροφοδοτειται απο τον καταραχτη. Τις οχθες σκιαζουν τροπικα φυτα και στολιζουν ποικιλοχρωμες πεταλουδες. Εχει κι αλλο περπατημα μεχρι να φτασεις στον πολυποθητο προορισμο , αφου η φυση κραταει το κοσμημα της καλα κρυμμενο στα βαθη του φαραγγιου αν και καθε στροφη , καθε σπιθαμη αυτου του μερους ειναι ενας θησαυρος. Ο καταρραχτης θεωρειται απο τους πιο πολυφωτογραφημενους του Νεγκρος οριενταλ , και αν η δυσκολη προσβαση δεν ειχε βοηθησει , σιγουρα οι επισκεπτες θα ηταν παμπολλοι. Τωρα υπηρχε μονο μια παρεα Φιλιππινεζων που απ’οτι ειδα στην εισοδο ειχαν φτασει εδω με ATV .
Τον καταραχτη τον ακους πολυ προτου τον δεις οπως βρισκεται τοποθετημενος πισω απο μια στροφη και αφου περασεις τη σχοινενια γεφυρα.

Εδω το μονοπατι σταματαει και πρεπει να ισορροπησεις πανω σε γλιστερες πετρες για να φτασεις στη στενη βαθια λεκανη στην οποια καταληγει με δυναμη ο υδατινος ογκος. Συναυλια απο περιεργα κακοηχα κρωξιματα απο την αντικρυνη οχθη του φαραγγιου ενωσαν τις δυναμεις τους σε μια προσπαθεια θαρρεις να ξεπερασουν το δυνατο βρυχηθμο του νερου. Μπορει να μην ειναι ιδιαιτερα ψηλος ή πλατυς ο καταραχτης.. για την ακριβεια μοιαζει σα μια λευκη λωριδα που πεφτει απο το γκρεμο με αποστολη να σπασει το μονοπωλειο του πρασινου. Ομως σε συνεργασια με τα καταφυτα , κατακορυφα βραχια που φιαχνουν ενα βαραθρο που περικλειει την υδατινη στηλη , δημιουργειται μια αισθηση απομονωσης που εντυπωσιαζει. Ειναι απο τα μερη οπου ανθρωπος και φυση συνυπαρχουν για λιγο σε ειρηνικο περιβαλλον και κυριως με σεβασμο οπως πολλα χρονια πριν.
Η αληθεια ειναι οτι θα εντυπωσιαζομουν και χωρις τον καταρραχτη..
Οι βραχοι δημιουργουσαν κατα τοπους φυσικα καθισματα , αλλα εχουν φροντισει να στολισουν το μερος με κιοσκια δημιουργωντας σκιερες γωνιες για ξεκουραση ή και για πικνικ μετα τη βολτα και τη βουτια στη φυσικη πισινα. Η πεζοπορια μας ανοιξε την ορεξη και ευτυχως που αγορασα απο ενα φουρνο στη Valencia μαλακα κεικακια cassava με αρωμα καρυδας τα οποια και απολαυσαμε θαυμαζοντας τη μαγεια της φυσης. Το ολο μερος ειναι ενα παζλ απο φωτογενη σκηνικα σε ολες τις αποχρωσεις του πρασινου που σου κοβει την ανασα. Σε μια μερια φαρδιες συσταδες μπαμπου υψωνονται σαν εξωτικα χερια στον ουρανο, ενω πλατυφυλλες φτερες σχηματιζουν αψιδες πανω απο αγριες ορχιδεες και περιεργα φυτα που γεμιζουν καθε σχισμη των βραχων.

Και ηρθε η πολυποθητη ωρα της αναβασης που ξεκινησα χωρις κανενα προβλημα , ενω σταματουσα να βγαλω και καμια φωτογραφια και να θαυμαζω απο ολο και πιο ψηλα τα διαφορα κομματια του φαραγγιου , που εμφανιζονταν σε καθε στροφη και που τωρα ελουζε ο ηλιος..Ο καυτος ηλιος που τωρα ειχε σκαρφαλωσει ψηλα στον ουρανο και δεν καταλαβαινε αν φοραγες καπελο ή στολη αστροναυτη! Καπου στο διακοσιοστο σκαλι επεσα ανημπορη , κρεμασμενη απο το πλαινο καγκελο ψελιζοντας αφηστε με να πεθανω εδω κι ας βρει το κουφαρι μου η επομενη παρεα που θα κατεβει.. Η επομενη παρεα ομως ηδη κατεβαινε και ευτυχως που ηταν ιδιαιτερα φωνακλαδικη και προλαβα να σηκωθω και να κανω οτι χαζευα το τοπιο αδιαφορα , γλιτωνοντας το ρεζιλικι!
Φιλιππινεζες κουβαλουσαν κατσαρολες και ταψακια με φαγητα προφανως πηγαινοντας για πικνικ στα κιοσκια ενω στην παρεα ξεχωριζε ενας ηλικιωμενος μη Φιλιππινεζος που σταματησε και με ρωτησε αν ο καταρραχτης ηταν κοντα. Η παρεα συνεχισε με γελια και πειραγματα την καταβαση ενω ηδη εβλεπα τους Φιλιππινεζουν στην αναβαση να φιαχνουν αυτοσχεδιο φορειο για να ανεβασουν τον 65χρονο και βαλε κυριο..Εγω παντως παρολιγον να το χρειαστω , αλλα παρολα αυτα εφτασα σερνοντας στην εισοδο και κατεβηκα και το βουνο σχεδον κουτρουβαλωντας στο δρομο μεχρι το αυτοκινητο στο οποιο και σωριαστηκα.

Πλησιαζε μεσημερι και ωρα φαγητου και διαλεξα ενα πολυ ξεχωριστο μερος για να αποχαιρετησουμε το Νεγκρος με πολυ γευστικο και ντοπιο χρωμα..

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 19
• 20
• 21
• 22
• 23
• …

  Go to chapter

  Go
• 30

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 21 of 30

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Defkalion]

Το σκηνικό γνωστό. Αρπάζω τα ποπκορν μου, παίρνω αγκαλιά ένα βαρέλι πορτοκαλάδα, αράζω στον καναπέ και περιμένω τη συνέχεια.

 

[NTINA]

Ξεκουράστηκα

αφήγηση που έχει μεταφέρει και εμένα σε μια αιώρα.
Μπράβο Ζωή ξέρεις να μας χαλαρώνεις

 

[Doug]

Το σκηνικό γνωστό. Αρπάζω τα ποπκορν μου, παίρνω αγκαλιά ένα βαρέλι πορτοκαλάδα, αράζω στον καναπέ και περιμένω τη συνέχεια.

DfL μαζι σου και γω!!

 

[Lthanos]

Μαζί κι εγώ. Θα χρειαστούμε τεράστιο καναπέ

 

[TENTEN]

Ελα, περιμένουμε, αργείς χαρακτηριστικά...Εχω πάρει και πατατάκια και θα αναγκαστώ να πάρω και άλλα εάν δεν ξεκινήσεις...

 

[go2dbeach]

Δε θα συνεχισω συντομα :roll:, οποτε μαζεψτε τουs τετραθεσιουs καναπεδεs και σκουπιστε τα ποπκορν προs το παρον

 

[Doug]

Δε θα συνεχισω συντομα :roll:, οποτε μαζεψτε τουs τετραθεσιουs καναπεδεs και σκουπιστε τα ποπκορν προs το παρον

Ετοιμοι...!

 

[vagantos]

Μας πετάς ενα μπανανα - ανανα σέικ και μας αφήνεις.
Και τα κείμενα τα μίκρυνες και τη συχνότητα μείωσες .
Γιατί μας το κάνεις τώρα που εθιστήκαμε;
Θέλεις λεφτά για το επόμενο ταξίδι;
Εγινες (πολυάσχολη ) φίρμα;
Ειναι συμβουλή του ατζέντη σου;
Ή απλώς ακολουθεις τους ρυθμούς της Ανατολής ( ενώ ανήκομεν εις την δύσιν
Μα ειναι Ζωή αυτή ...:jamaica01:

 

[go2dbeach]

Νησι Μακταν δυο μερες νωριτερα..
‘Στον παραδεισο δεν υπαρχει μπιρα , γι’αυτο την πινουμε εδω..’ , το τραγουδι μου ακουγεται γνωστο , μαλλον το εχω ακουσει στο Ραδιο Μανιλα σκεφτομαι αν και αυτη τη στιγμη θα προτιμουσα να μην ακουω τιποτα. Πιστευω οτι βρισκομαι σε λαθος μερος , η προκειται να με προσλαβουν για σερβιτορα αν δεν το ξεκαθαρισω γρηγορα..και με αργη φωνη ξαναλεω στην κοπελα οτι θελω δωματιο , -να με τυλιξουν με αλουμινοχαρτο σκεφτομαι-...οτιδηποτε αρκει να κοιμηθω. Ναι , μου απανταει , περιμενε να δω αν εχουμε... Αναρωτιεμαι που ειναι τα δωματια ενω κοιταζω το χωρο που βρισκομαι. Ασπρομαυρα πλακακια στο δαπεδο του μαγαζιου , τραπεζακια , μια μικρη πιστα και ενας χωρος υψωμενος για την ορχηστρα.
Η κοπελα επιστρεφει και μου λεει οτι υπαρχει δωματιο , μονο να περιμενω 10 λεπτα στην μπροστα αυλη.Βγαινω και φωναζω τον Mr , πληρωνω το ταξι που μας εφερε απο το αεροδρομιο ενω ο ταξιτζης μονο που δε με προσκυναει για το 1 ευρω που του δινω παραπανω.

Δεν ξερω ποιος ειναι πιο εκπληκτος στο προαυλιο που περιμενουμε. Οι τρεις κοπελες που βλεπουν μπροστα τους δυο ετοιμορροπους τουριστες μετα απο ταξιδι 20 ωρων να σερνονται πιο πολυ απο τις βαλιτσες τρειλερ , η εμεις που βλεπουμε εκεινες με τις σκωτσεζικες φουστιτσες σε μεγεθος ζωνης , καλτσοδετες μεχρι το γονατο και πουκαμισακια δεμενα ισα που να κρυβουν τα απαραιτητα.. Εκεινες αναρωτιουνται απο ποιον πλανητη πεσαμε , εγω αναρωτιεμαι τα δικα μου και ο Mr. αναρωτιεται που τον εφερα παλι , χωρις να παρει απαντηση.
Μια απο τις κοπελες μας φερνει χυμους και νερα ενω μου λεει οτι αν ερχομασταν χθες Σαββατο , θα πετυχαιναμε και το λαιβ γκρουπ που παιζει στο μαγαζι , ενω σημερα δεν εχει τιποτα δυστυχως..Δοξα το θεo σκεφτομαι!

Δευτερολεπτα πριν καταρρευσω η αλλη κοπελα μας καλει να την ακολουθησουμε. Και αντε παλι στο μαγαζι με την πιστα , σκαρφαλωνουμε με τις βαλιτσες στο χωρο που παιζουν τα οργανα και διπλα απο τον ντραμιστα ανοιγουμε την....εξοδο κινδυνου.Ειμαι πολυ χαλια για να γελασω η να σκεφτω γιατι μπαινουμε απο τη συγκεκριμενη πορτα κινδυνου , στο στενο σκοτεινο διαδρομο..διαβαζω μια ταμπελα που γραφει οτι αν το γκρουπ αργησει να βγει στη σκηνη , θα αφαιρουνται 10 ευρω απο την πληρωμη τους για καθε δεκαλεπτο αργοποριας ..
Ο διαδρομος περναει διπλα απο την κουζινα με τους υπαλληλους να μας κοιτανε με περιεργεια , αλλα ευτυχως μας βγαζει τελικα σε εναν ομορφο κηπο. Τουλαχιστον το δωματιο ειναι πολυ ωραιο για την τιμη του.Το μπανιο τεραστιο , κουζινα με ψυγειο και καφετιερα , καθιστικο με τηλεοραση , δερματινους καναπεδες , φοβερη διακοσμηση με περιεργα ξυλογλυπτα και ενα τεραστιο κρεβατι με ουρανο απ’οπου κρεμονται λευκα σατεν κουρτινακια που αιωρουνται απαλα στο χαδι του ερκοντισιον...τελειο!

 

[go2dbeach]

Οταν ανοιγουν επιτελους τα ματια μου η ωρα ειναι 7 αλλα εξω εχει ηδη νυχτωσει. Τωρα στο προαυλιο εκτος απο τα κοριτσια καθονται δυο παρεες αντρων τουριστων στα τραπεζακια.
Ξερω οτι στο ξενοδοχειο , μπαρ , και λιγο απ’ολα γενικως μαγαζι , νοικιαζουν μηχανακια και ζηταω να νοικιασουμε ενα για να βγουμε να δουμε το Μακταν , αλλα ειναι ολα νοικιασμενα.
Βγαινουμε εξω στο δρομο και περπαταμε ελπιζοντας οτι θα βρουμε ισως πιο κατω κατι να νοικιαζεται αλλα η περιοχη δεν νομιζω οτι ειναι η πιο τουριστικη του νησιου.Ξυλινες χαμοκελες δεξια κι αριστερα στο δρομο , μαγαζια στυλ παντοπωλειου με καγκελα τριγυρω εκτος απο ενα μικρο τετραγωνακι που χωραει ισα το χερι του αγοραστη και το προιον για να εξελθει του καταστηματος...δεν πρεπει να ειναι και η ασφαλεστερη περιοχη αργα το βραδυ..Τουριστας δε νομιζω να παταει εδω στο Lapu lapu , εκτος απο αυτους που ερχονται στα μπαρ σαν αυτο του ξενοδοχειου μας.Το επιβεβαιωνουν και οι περιεργες ματιες των ντοπιων που σταματανε οτι κανουν για να μας παρατηρησουν. Τζιπνει τρεχουν σαν παλαβα στο δρομο και οι κορνες δε σταματουν να χτυπουν. Παιδια ξυπολητα παιζουν στην ακρη του δρομου και φυσικα πεζοδρομιο δεν υπαρχει ουτε για δειγμα.
Δε χρειαζεται καν να ψαξω για ταξι , με ψαχνει και με βρισκει αυτο. Λεω του ταξιτζη να μας κανει μια βολτα να δουμε λιγο το νησι και τελος να μας παει στην περιοχη Marina που εχει εστιατορια και μαγαζια καπως καλυτερα απο την περιοχη που βρισκομαι τωρα.
Το νησι ειναι πολυ μικρο , αλλα παρολα αυτα μετρησα τρια αγαλματα του αρχηγου Lapu lapu ο οποιος το υπερασπιστηκε με το σπαθι του απεναντι στον Μαγγελανο και τους καλα οπλισμενους 45 αντρες του.
Υπαρχει και το αγαλμα του Μαγγελανου στο σημειο που εχασε τη ζωη του , αλλα λιγο πιο περα το μπρονζε αγαλμα του περηφανου Lapu lapu του εχει γυρισμενη την πλατη.
Κοντα στην περιοχη Maribago ειδα δεκαδες μαγαζια τελειως ανοιχτα μπροστα με δεκαδες γιουκαλιλι και κιθαρες να κρεμονται απο το ταβανι , αλλες ορθιες στη σειρα στο πεζοδρομιο προς πωληση και οι τεχνιτες να φιαχνουν , να γυαλιζουν ή να παιζουν με καποια.
Οι κατοικοι των νησιων Visayas λατρευουν το τραγουδι και νιωθουν σαν ψαρι εξω απ’το νερο χωρις κιθαρα.Σε καθε σπιτι υπαρχει οπωσδηποτε μια και τα ρομαντικα ρυθμικα τραγουδια των Visayas ειναι χαρακτηριστικα και αναγνωρισιμα σε ολεs τιs Φιλιππινεs.

Απο την περιοχη Marina και κατω εδω στην ανατολικη πλευρα του νησιου , ειναι αλλος κοσμος.Περιποιημενοι φαρδιοι δρομοι με νησιδες , 3-4 resorts καταπληκτικα με ολες τις ανεσεις για τους τουριστες και τα μαγαζια προσεγμενα , αν και δε νομιζω να βγαινει κανενας απο την ανεση του resort για να ερθει να φαει εδω..
Με το που βλεπω φωτεινη επιγραφη ‘Ντα βιντσι πιτσα’ θυμαμαι οτι εχω πανω απο 22 ωρες να φαω! Η πιτσα εδω ηταν τοσο καταπληκτικη που συμφωνησαμε οτι πριν φυγουμε για Ελλαδα , θα ερθουμε οπωσδηποτε να ξαναφαμε!
Μολις βγηκαμε στο δρομο , τα ταξι αρχισαν να μας πολιορκουν , αλλα εγω που ειχα παρει τα πανω μου πια , και αφου βρισκομουν στην πρωτευουσα των τζιπνει , με τι αλλο θα μπορουσα να μετακινηθω?

 

[go2dbeach]

Τα jeepneys ειναι το σημα κατατεθεν των Φιλιππινων.Ξεμειναν εδω απο τον β’ παγκοσμιο πολεμο και οι Φιλιππινεζοι με μαεστρια μετετρεψαν τα jeep του Αμερικανικου στρατου σε τεχνη πανω σε 4 τροχους!
Κανενας οδηγος jeepney που σεβεται τον εαυτο του δε θα αφησει το οχημα του να κυκλοφορει στο δρομο χωρις ενα , εως 45 διαφορετικα χρωματα πανω του , ή εστω ενα γκραφιτι βρε αδερφε!
Το καθε τζιπνει εχει διαφορετικο χρωμα , δεν υπαρχουν δυο ιδια σε ολη τη χωρα , καποια εχουν ολα τα χρωματα που υπαρχουν στον κοσμο , ζωγραφιες , ποιηματακια και οπωσδηποτε μια σειρα προβολεις στο εμπρος πανω μερος .Ακριβως απο κατω απο τους προβολεις υπαρχει μια επιγραφη με αυτο που θελει ο ιδιοκτητης ‘love you’ , ‘Ride if you dare’ ειναι μερικα που ειδα.
Απαραιτητο αξεσουαρ ειναι μια γιρλαντα με ευωδιαστα λουλουδια sampaguita τα οποια καταβαλουν προσπαθεια να επιβαλλουν το αρωμα τους πανω απο τα αρωματα των εξατμισεων και των καυσαεριων.Και φυσικα πανω στο ταμπλω υπαρχει το αγαλματακι της Παναγιας ή εστω ενα ομοιωμα ναου και στο πισω μερος ή καπου στο πλαι γραμμενο ενα θρησκευτικο ρητο ‘God bless our trip’..
Παραθυρα δεν υπαρχουν στα πλαινα και ολο το πισω μερος ειναι ανοιχτο με ενα σκαλοπατακι πισω που βοηθαει στο ανεβα-κατεβα. Δεν υπαρχει κανονας για το που θα γινονται στασεις και φυσικα στην οδηγηση τους ο κανονας ειναι περνα ελευθερα ακομα και με κοκκινο , αρκει να πατησεις την κορνα. Ο αλλος που περναει με πρασινο πρεπει να υποψιαστει οτι μπορει να σου ερθει ξαφνικα να περασεις.
Μπροστα στο τζιπνει καθονται συνηθως δυο ατομα , ο οδηγος και καποιος που παιρνει τα χρηματα και κανονιζει τις στασεις , αφου κατεβαινεις οπου θελειs. Για να κατεβεις , αρκει να στειλεις φιλακια δις , μουτς -μουτς δηλαδη και ο οδηγος θα σταματησει. Πισω στην καροτσα καθονται...οσοι χωρανε , και ξερουμε οτι ολοι οι καλοι χωρανε , οποτε ειχαμε στριμωχτει κι εγω δεν ξερω ποσοι , ενω ο οδηγος συνεχιζε να ανεβαζει κι αλλους , μεχρι που κρεμοντουσαν στην κυριολεξια απ’εξω.Υπαρχουν χειρολαβες εξωτερικες γι’αυτο το λογο , για τους..κρεμαμενους και πολλες φορες καποιος τζαμπατζης ετρεχε και κρεμοταν απο τη χειρολαβη και οταν εφτανε στον προορισμο του πηδουσε απο το εν κινησει jeepney , το οποιο ετρεχε σαν παλαβο με το χερι πατημενο στην κορνα συνεχως. Αααα!ολα κι ολα...μπορει να μην εχει αμορτισερ , μπορει να μην εχει λαστιχα , αλλα αν τυχον χαλασει η κορνα , κανεις δε βγαινει δρομολογιο.
Απο τα διπλανα τζιπνει στα φαναρια μας χαιρετουσαν οι παντες ...πιτσιρικια , γυναικες , ολοι μας εγνεφαν γεια! Συγνωμη για την jeepney-ολογια μου , αλλα τα λατρεψα , μεχρι που ανεβηκα σε τρικυκλο φυσικα , οποτε και αλλαξα αγαπημενο μεταφορικο μεσο.
Απολαυσα τη βολτα με το τζιπνει και ευτυχως που προλαβαμε να μπουμε στο ξενοδοχειο δευτερολεπτα πριν ανοιξουν οι ουρανοι!
Η βροχη ηταν ανεπαναληπτη και παρολο που βρισκομουνα πια στην ασφαλεια του δωματιου , η σκεψη μου ετρεχε στην αυριανη πτηση για Μπορακαι , τον παλιοκαιρο , το αεροπλανακι που θα κουναει , τα κουρτινακια που αιωρουνταν πανω απο το κεφαλι μου απαλα και με νανουριζαν..