10900km
Member
- Μηνύματα
- 392
- Likes
- 4.190
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο
- Κεφάλαιο 5ο
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο
- Κεφάλαιο 9ο
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο
- Κεφάλαιο 12ο
- Κεφάλαιο 13ο
- Κεφάλαιο 14ο
- Φωτογραφίες]Πολωνία: [URL="http://www.travelstories.gr/attachments/%F4%E1%EE%E9%E4%E9%F9%F4%E9%EA%DD%F2-%E9%F3%F4%EF%F1%DF%E5%F2-%F3%E5-%E5%EE%DD%EB%E9%EE%E7/8730d1314434879-%F0%EF%E4%EF%F3%F6%E1%E9%F1%EF%F0%E5%F1%E9%EF%E4%E5%DF%E1-%F3%E5-%E5%ED%ED%E9%DC-%F7%FE%F1%E5%F2-%DE-%E1%EB%EB%E9%FE%F2-%E7-%E1%F0%FC%E3%ED%F9%F3%E7-%E8%DD%EB%E5%E9-%EA%E1%EB%EF%F0%DD%F1%E1%F3%E7-auschwitz-jpg"][IMG]http://www.travelstories.gr/attachments/%F4%E1%EE%E9%E4%E9%F9%F4%E9%EA%DD%F2-%E9%F3%F4%EF%F1%DF%E5%F2-%F3%E5-%E5%EE%DD%EB%E9%EE%E7/8730d1314434879t-%F0%EF%E4%EF%F3%F6%E1%E9%F1%EF%F0%E5%F1%E9%EF%E4%E5%DF%E1-%F3%E5-%E5%ED%ED%E9%DC-%F7%FE%F1%E5%F2-%DE-%E1%EB%EB%E9%FE%F2-%E7-%E1%F0%FC%E3%ED%F9%F3%E7-%E8%DD%EB%E5%E9-%EA%E1%EB%EF%F0%DD%F1%E1%F3%E7-auschwitz-jpg[/IMG][/URL], Βοσνία: [URL="http://www.travelstories.gr/attachments/%F4%E1%EE%E9%E4%E9%F9%F4%E9%EA%DD%F2-%E9%F3%F4%EF%F1%DF%E5%F2-%F3%E5-%E5%EE%DD%EB%E9%EE%E7/8731d1314434893-%F0%EF%E4%EF%F3%F6%E1%E9%F1%EF%F0%E5%F1%E9%EF%E4%E5%DF%E1-%F3%E5-%E5%ED%ED%E9%DC-%F7%FE%F1%E5%F2-%DE-%E1%EB%EB%E9%FE%F2-%E7-%E1%F0%FC%E3%ED%F9%F3%E7-%E8%DD%EB%E5%E9-%EA%E1%EB%EF%F0%DD%F1%E1%F3%E7-cevapi-jpg"][IMG]http://www.travelstories.gr/attachments/%F4%E1%EE%E9%E4%E9%F9%F4%E9%EA%DD%F2-%E9%F3%F4%EF%F1%DF%E5%F2-%F3%E5-%E5%EE%DD%EB%E9%EE%E7/8731d1314434893t-%F0%EF%E4%EF%F3%F6%E1%E9%F1%EF%F0%E5%F1%E9%EF%E4%E5%DF%E1-%F3%E5-%E5%ED%ED%E9%DC-%F7%FE%F1%E5%F2-%DE-%E1%EB%EB%E9%FE%F2-%E7-%E1%F0%FC%E3%ED%F9%F3%E7-%E8%DD%EB%E5%E9-%EA%E1%EB%EF%F0%DD%F1%E1%F3%E7-cevapi-jpg[/IMG][/URL], Μαυροβούνιο: [URL="http://www.travelstories.gr/attachments/%F4%E1%EE%E9%E4%E9%F9%F4%E9%EA%DD%F2-%E9%F3%F4%EF%F1%DF%E5%F2-%F3%E5-%E5%EE%DD%EB%E9%EE%E7/8732d1314434957-%F0%EF%E4%EF%F3%F6%E1%E9%F1%EF%F0%E5%F1%E9%EF%E4%E5%DF%E1-%F3%E5-%E5%ED%ED%E9%DC-%F7%FE%F1%E5%F2-%DE-%E1%EB%EB%E9%FE%F2-%E7-%E1%F0%FC%E3%ED%F9%F3%E7-%E8%DD%EB%E5%E9-%EA%E1%EB%EF%F0%DD%F1%E1%F3%E7-img_1264-jpg"][IMG]http://www.travelstories.gr/attachments/%F4%E1%EE%E9%E4%E9%F9%F4%E9%EA%DD%F2-%E9%F3%F4%EF%F1%DF%E5%F2-%F3%E5-%E5%EE%DD%EB%E9%EE%E7/8732d1314434957t-%F0%EF%E4%EF%F3%F6%E1%E9%F1%EF%F0%E5%F1%E9%EF%E4%E5%DF%E1-%F3%E5-%E5%ED%ED%E9%DC-%F7%FE%F1%E5%F2-%DE-%E1%EB%EB%E9%FE%F2-%E7-%E1%F0%FC%E3%ED%F9%F3%E7-%E8%DD%EB%E5%E9-%EA%E1%EB%EF%F0%DD%F1%E1%F3%E7-img_1264-jpg[/IMG][/URL
Ξαραχνιάζω αυτήν την “ιστορία”, τώρα που επέστρεψα Θεσσαλονίκη και λόγω έλλειψης επαγγελματικών υποχρεώσεων έχω μπόλικο ελεύθερο χρόνο...
Λ'Βιβ, δυτική Ουκρανία... Ρώτησα την κοπέλα στη ρεσεψιόν του χόστελ μου πώς προφέρεται το όνομα της πόλης. Έμεινα με την αίσθηση ότι οι “Λβιβιανοί” είναι οι... Θεσσαλονικείς της Ουκρανίας, ερωτευμένοι με το λάμδα τους, τόσο που το “τραβάνε” όσο χρειάζεται για να αποτελεί σχεδόν ξεχωριστή, αυτόνομη λέξη, πριν το “βιβ”. Σαν παιδί που λατρεύει ένα παιχνίδι του, και χρειάζεται να του το τραβήξεις από τα χέρια για να το αποχωριστεί...
Το τι εστί Λλλβιβ μπορείτε να το βρείτε στη wikipedia. Εκείνο που εγώ μπορώ να μοιραστώ είναι η ανάμνησή μου να περπατάω στους δρόμους του ιστορικού κέντρου της πόλης και να αισθάνομαι ότι θα μπορούσα να το κάνω για ώρες, πολύ ευχάριστα, παίρνοντας διαφορετικούς δρόμους που θα έβγαζαν στις ίδιες πλατείες. Μπορώ να μοιραστώ τις αναμνήσεις μου από τις συναντήσεις μου με ντόπιους, οι οποίοι δήλωναν περήφανοι που ήταν Ουκρανοί, ουκρανόφωνοι Ουκρανοί, περήφανοι κι ανήσυχοι, επειδή δε βλέπουν πώς μπορεί η χώρα τους να παραμείνει ΜΙΑ χώρα, τη στιγμή που οι περισσότεροι στο ανατολικό μισό της αισθάνονται περισσότερο Ρώσοι παρά Ουκρανοί. Το πόσο περήφανοι είναι για την “ουκρανικότητά τους”, καθρεφτίζεται -και- στο ότι η μία από τις δύο κοπέλες που συνάντησα, δίνοντάς της το ελεύθερο να με πάει οπουδήποτε εκείνη ήθελε, με πήγε σε μίνι συναυλία νεανικού ουκρανικού συγκροτήματος, που έχει πάρει παραδοσιακά ουκρανικά “κομμάτια”, έχει προσδώσει σε αυτά κάποια μοντέρνα ηχητικά στοιχεία, με το παραγόμενο αποτέλεσμα να είναι πολύ-πολύ ενδιαφέρον. Επιπλέον, οι ντόπιοι λένε ότι το Λβιβ είναι ΤΟ μέρος για να μάθει κανείς Ουκρανικά, κάτι που μάλλον επιβεβαιώνεται από τον μεγάλο αριθμό ξένων φοιτητών που σπουδάζουν στην πόλη, και παράλληλα με οτιδήποτε είναι αυτό που σπουδάζουν, κάνουν (οι πιο... ανήσυχοι γλωσσικά) και μαθήματα Ουκρανικών, στην πόλη που είναι άκομψο να λες σε ντόπιο “συγγνώμη, αλλά δε μιλάω Ρωσικά”, όταν χωρίς να ξέρει ότι είσαι ξένος σου απευθύνει μία ερώτηση στα Ουκρανικά (τουλάχιστον ξέρουν ότι δεν το εννοείς “προκλητικά”).
Το Λβιβ θα το θυμάμαι και για ένα “περιστατικό” κοντά στο στάδιο που κτίζουν για το ποδοσφαιρικό Euro του επόμενου καλοκαιριού. Πήγα να... επιθεωρήσω τις εργασίες, χωρίς κι εγώ να καταλάβω πώς, βρέθηκα εντός του εργοταξίου, με την πύλη πίσω μου, όταν πήγα να πλησιάσω ακόμη περισσότερο για να βγάλω φωτογραφίες κάποιος φύλακας μου είπε ότι έπρεπε να φύγω, προσπάθησα να βρω κάποιον υπεύθυνο να μιλήσουμε Αγγλικά, μάταια, όπως έφευγα όμως, ένας τύπος που μιλούσε ψευτο-Αγγλικά, μου σφύριξε, μου φόρεσε ένα από εκείνα τα γιλέκα που φωσφορίζουν, μου έβαλε κι ένα κράνος στο κεφάλι, και μου είπε ότι είχα 15 λεπτά στη διάθεσή μου (πρόταση-σιδηρόδρομος). Μου έδωσε να καταλάβω ότι αν ήθελα να πάρω μηχανή μαζί μου, έπρεπε να την κρύψω κάτω από το “γιλέκο”. Πλάκα είχε... Με τα πολλά, αφού έφυγα από το στάδιο-εργοτάξιο, επιστρέφοντας στον... προαύλιο χώρο εμπορικού κέντρου στον οποίο τελειώνει η γραμμή του λεωφορείου που πηγαίνει στο στάδιο (είναι στα όρια της πόλης, “τέρμα Θεού”), είδα έκπληκτος τον Πλατινί να περνάει από δίπλα μου, καθισμένος στη θέση του συνοδηγού σε λεωφορείο. Πλατινί=πρόεδρος της UEFA, “μεγαλύτερο κεφάλι” σήμερα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Ήταν στο Λβιβ για επιθεώρηση των εργασιών στο στάδιο (και στο αεροδρόμιο). Νομίζοντας ότι πήγαινε στο στάδιο, βρήκα πάλι ένα μονοπάτι για να φθάσω στο εργοτάξιο από... την πίσω πόρτα, όμως πουθενά το λεωφορείο του. Αργότερα έμαθα ότι εκείνη τη μέρα είχε πάει στο αεροδρόμιο, κι από εκεί, πτήση για Κίεβο. Μαμώτο...
Τελευταίο για Λβιβ... Μετά το πόσο με “γέμισε” με θετικές εντυπώσεις το Κίεβο, ήμουν σαν καλοφαγάς που είχα το στομάχι γεμάτο μετά από λουκούλλειο γεύμα. Όπως όμως πάω στοίχημα ότι έχει συμβεί σε όλους σας, αν το επιδόρπιο που βάζουν μπροστά σου στο τέλος ενός “μέχρι σκασμού” γεύματος φαντάζει θεϊκό, όλο και λίγο χώρο βρίσκεις στο ήδη υπερπλήρες στομάχι σου για να το... στριμώξεις. Το Κίεβο σχεδόν με “μπούχτισε” με επιφωνήματα θαυμασμού (το πόσο με κέρδισε το περιέγραψα στο προηγούμενο κείμενό μου), όμως παρ' όλα αυτά, το “επιδόρπιο” Λβιβ το... βόλεψα κάπου στο στομάχι μου, χωρίς μάλιστα να ζοριστώ ιδιαίτερα.
Τελευταίο-τελευταίο για Λβιβ... Το βραδινό τρένο (σε κάτι σαν κρεβάτι, όχι σε απλή θέση) από Κίεβο, μου κόστισε κάτι λιγότερο από δέκα ευρώ, και ήταν η πιο value for money διαδρομή-μετακίνηση που έκανα τις σχεδόν 70 μέρες που κράτησε αυτό το ταξίδι. Στο δε Λβιβ, πλήρωσα το φθηνότερο κρεβάτι σε κοιτώνα, κάτι λιγότερο από τέσσερα ευρώ. Όπως έγραψα και την προηγούμενη φορά, οι τιμές στην Ουκρανία είναι -ακόμα- τόσο προσιτές, που ακόμη και ημι-άνεργος Έλληνας, μετά από περιπλάνηση δυόμισι ετών σε Λατινική Αμερική και Νοτιοανατολική Ασία, με τα οικονομικά του σε σχεδόν αξιογέλαστη κατάσταση, μπορεί εκεί να αισθάνεται -σχεδόν- βασιλιάς... Κάτι που δεν μπορώ να ισχυριστώ για τον επόμενο προορισμό μου, την Πολωνία...
Λ'Βιβ, δυτική Ουκρανία... Ρώτησα την κοπέλα στη ρεσεψιόν του χόστελ μου πώς προφέρεται το όνομα της πόλης. Έμεινα με την αίσθηση ότι οι “Λβιβιανοί” είναι οι... Θεσσαλονικείς της Ουκρανίας, ερωτευμένοι με το λάμδα τους, τόσο που το “τραβάνε” όσο χρειάζεται για να αποτελεί σχεδόν ξεχωριστή, αυτόνομη λέξη, πριν το “βιβ”. Σαν παιδί που λατρεύει ένα παιχνίδι του, και χρειάζεται να του το τραβήξεις από τα χέρια για να το αποχωριστεί...
Το τι εστί Λλλβιβ μπορείτε να το βρείτε στη wikipedia. Εκείνο που εγώ μπορώ να μοιραστώ είναι η ανάμνησή μου να περπατάω στους δρόμους του ιστορικού κέντρου της πόλης και να αισθάνομαι ότι θα μπορούσα να το κάνω για ώρες, πολύ ευχάριστα, παίρνοντας διαφορετικούς δρόμους που θα έβγαζαν στις ίδιες πλατείες. Μπορώ να μοιραστώ τις αναμνήσεις μου από τις συναντήσεις μου με ντόπιους, οι οποίοι δήλωναν περήφανοι που ήταν Ουκρανοί, ουκρανόφωνοι Ουκρανοί, περήφανοι κι ανήσυχοι, επειδή δε βλέπουν πώς μπορεί η χώρα τους να παραμείνει ΜΙΑ χώρα, τη στιγμή που οι περισσότεροι στο ανατολικό μισό της αισθάνονται περισσότερο Ρώσοι παρά Ουκρανοί. Το πόσο περήφανοι είναι για την “ουκρανικότητά τους”, καθρεφτίζεται -και- στο ότι η μία από τις δύο κοπέλες που συνάντησα, δίνοντάς της το ελεύθερο να με πάει οπουδήποτε εκείνη ήθελε, με πήγε σε μίνι συναυλία νεανικού ουκρανικού συγκροτήματος, που έχει πάρει παραδοσιακά ουκρανικά “κομμάτια”, έχει προσδώσει σε αυτά κάποια μοντέρνα ηχητικά στοιχεία, με το παραγόμενο αποτέλεσμα να είναι πολύ-πολύ ενδιαφέρον. Επιπλέον, οι ντόπιοι λένε ότι το Λβιβ είναι ΤΟ μέρος για να μάθει κανείς Ουκρανικά, κάτι που μάλλον επιβεβαιώνεται από τον μεγάλο αριθμό ξένων φοιτητών που σπουδάζουν στην πόλη, και παράλληλα με οτιδήποτε είναι αυτό που σπουδάζουν, κάνουν (οι πιο... ανήσυχοι γλωσσικά) και μαθήματα Ουκρανικών, στην πόλη που είναι άκομψο να λες σε ντόπιο “συγγνώμη, αλλά δε μιλάω Ρωσικά”, όταν χωρίς να ξέρει ότι είσαι ξένος σου απευθύνει μία ερώτηση στα Ουκρανικά (τουλάχιστον ξέρουν ότι δεν το εννοείς “προκλητικά”).
Το Λβιβ θα το θυμάμαι και για ένα “περιστατικό” κοντά στο στάδιο που κτίζουν για το ποδοσφαιρικό Euro του επόμενου καλοκαιριού. Πήγα να... επιθεωρήσω τις εργασίες, χωρίς κι εγώ να καταλάβω πώς, βρέθηκα εντός του εργοταξίου, με την πύλη πίσω μου, όταν πήγα να πλησιάσω ακόμη περισσότερο για να βγάλω φωτογραφίες κάποιος φύλακας μου είπε ότι έπρεπε να φύγω, προσπάθησα να βρω κάποιον υπεύθυνο να μιλήσουμε Αγγλικά, μάταια, όπως έφευγα όμως, ένας τύπος που μιλούσε ψευτο-Αγγλικά, μου σφύριξε, μου φόρεσε ένα από εκείνα τα γιλέκα που φωσφορίζουν, μου έβαλε κι ένα κράνος στο κεφάλι, και μου είπε ότι είχα 15 λεπτά στη διάθεσή μου (πρόταση-σιδηρόδρομος). Μου έδωσε να καταλάβω ότι αν ήθελα να πάρω μηχανή μαζί μου, έπρεπε να την κρύψω κάτω από το “γιλέκο”. Πλάκα είχε... Με τα πολλά, αφού έφυγα από το στάδιο-εργοτάξιο, επιστρέφοντας στον... προαύλιο χώρο εμπορικού κέντρου στον οποίο τελειώνει η γραμμή του λεωφορείου που πηγαίνει στο στάδιο (είναι στα όρια της πόλης, “τέρμα Θεού”), είδα έκπληκτος τον Πλατινί να περνάει από δίπλα μου, καθισμένος στη θέση του συνοδηγού σε λεωφορείο. Πλατινί=πρόεδρος της UEFA, “μεγαλύτερο κεφάλι” σήμερα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Ήταν στο Λβιβ για επιθεώρηση των εργασιών στο στάδιο (και στο αεροδρόμιο). Νομίζοντας ότι πήγαινε στο στάδιο, βρήκα πάλι ένα μονοπάτι για να φθάσω στο εργοτάξιο από... την πίσω πόρτα, όμως πουθενά το λεωφορείο του. Αργότερα έμαθα ότι εκείνη τη μέρα είχε πάει στο αεροδρόμιο, κι από εκεί, πτήση για Κίεβο. Μαμώτο...
Τελευταίο για Λβιβ... Μετά το πόσο με “γέμισε” με θετικές εντυπώσεις το Κίεβο, ήμουν σαν καλοφαγάς που είχα το στομάχι γεμάτο μετά από λουκούλλειο γεύμα. Όπως όμως πάω στοίχημα ότι έχει συμβεί σε όλους σας, αν το επιδόρπιο που βάζουν μπροστά σου στο τέλος ενός “μέχρι σκασμού” γεύματος φαντάζει θεϊκό, όλο και λίγο χώρο βρίσκεις στο ήδη υπερπλήρες στομάχι σου για να το... στριμώξεις. Το Κίεβο σχεδόν με “μπούχτισε” με επιφωνήματα θαυμασμού (το πόσο με κέρδισε το περιέγραψα στο προηγούμενο κείμενό μου), όμως παρ' όλα αυτά, το “επιδόρπιο” Λβιβ το... βόλεψα κάπου στο στομάχι μου, χωρίς μάλιστα να ζοριστώ ιδιαίτερα.
Τελευταίο-τελευταίο για Λβιβ... Το βραδινό τρένο (σε κάτι σαν κρεβάτι, όχι σε απλή θέση) από Κίεβο, μου κόστισε κάτι λιγότερο από δέκα ευρώ, και ήταν η πιο value for money διαδρομή-μετακίνηση που έκανα τις σχεδόν 70 μέρες που κράτησε αυτό το ταξίδι. Στο δε Λβιβ, πλήρωσα το φθηνότερο κρεβάτι σε κοιτώνα, κάτι λιγότερο από τέσσερα ευρώ. Όπως έγραψα και την προηγούμενη φορά, οι τιμές στην Ουκρανία είναι -ακόμα- τόσο προσιτές, που ακόμη και ημι-άνεργος Έλληνας, μετά από περιπλάνηση δυόμισι ετών σε Λατινική Αμερική και Νοτιοανατολική Ασία, με τα οικονομικά του σε σχεδόν αξιογέλαστη κατάσταση, μπορεί εκεί να αισθάνεται -σχεδόν- βασιλιάς... Κάτι που δεν μπορώ να ισχυριστώ για τον επόμενο προορισμό μου, την Πολωνία...
και καλο σου ταξιδι.
. Fenia42, εσύ με άφησες με την εντύπωση ότι ασχολείσαι με το “τόπι”. Dmdoc, εσένα μάλλον σε υπολογίζω στους “τακτικούς” μου. Θα πρέπει να είναι εντελώς απογοητευτικά τα πρώτα κείμενά μου (από Βουλγαρία) για να σε “χάσω” 
) στη μέση της Βενεζουέλας!
