10900km
Member
- Μηνύματα
- 392
- Likes
- 4.190
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο
- Κεφάλαιο 5ο
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο
- Κεφάλαιο 9ο
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο
- Κεφάλαιο 12ο
- Κεφάλαιο 13ο
- Κεφάλαιο 14ο
- Φωτογραφίες]Πολωνία: [URL="http://www.travelstories.gr/attachments/%F4%E1%EE%E9%E4%E9%F9%F4%E9%EA%DD%F2-%E9%F3%F4%EF%F1%DF%E5%F2-%F3%E5-%E5%EE%DD%EB%E9%EE%E7/8730d1314434879-%F0%EF%E4%EF%F3%F6%E1%E9%F1%EF%F0%E5%F1%E9%EF%E4%E5%DF%E1-%F3%E5-%E5%ED%ED%E9%DC-%F7%FE%F1%E5%F2-%DE-%E1%EB%EB%E9%FE%F2-%E7-%E1%F0%FC%E3%ED%F9%F3%E7-%E8%DD%EB%E5%E9-%EA%E1%EB%EF%F0%DD%F1%E1%F3%E7-auschwitz-jpg"][IMG]http://www.travelstories.gr/attachments/%F4%E1%EE%E9%E4%E9%F9%F4%E9%EA%DD%F2-%E9%F3%F4%EF%F1%DF%E5%F2-%F3%E5-%E5%EE%DD%EB%E9%EE%E7/8730d1314434879t-%F0%EF%E4%EF%F3%F6%E1%E9%F1%EF%F0%E5%F1%E9%EF%E4%E5%DF%E1-%F3%E5-%E5%ED%ED%E9%DC-%F7%FE%F1%E5%F2-%DE-%E1%EB%EB%E9%FE%F2-%E7-%E1%F0%FC%E3%ED%F9%F3%E7-%E8%DD%EB%E5%E9-%EA%E1%EB%EF%F0%DD%F1%E1%F3%E7-auschwitz-jpg[/IMG][/URL], Βοσνία: [URL="http://www.travelstories.gr/attachments/%F4%E1%EE%E9%E4%E9%F9%F4%E9%EA%DD%F2-%E9%F3%F4%EF%F1%DF%E5%F2-%F3%E5-%E5%EE%DD%EB%E9%EE%E7/8731d1314434893-%F0%EF%E4%EF%F3%F6%E1%E9%F1%EF%F0%E5%F1%E9%EF%E4%E5%DF%E1-%F3%E5-%E5%ED%ED%E9%DC-%F7%FE%F1%E5%F2-%DE-%E1%EB%EB%E9%FE%F2-%E7-%E1%F0%FC%E3%ED%F9%F3%E7-%E8%DD%EB%E5%E9-%EA%E1%EB%EF%F0%DD%F1%E1%F3%E7-cevapi-jpg"][IMG]http://www.travelstories.gr/attachments/%F4%E1%EE%E9%E4%E9%F9%F4%E9%EA%DD%F2-%E9%F3%F4%EF%F1%DF%E5%F2-%F3%E5-%E5%EE%DD%EB%E9%EE%E7/8731d1314434893t-%F0%EF%E4%EF%F3%F6%E1%E9%F1%EF%F0%E5%F1%E9%EF%E4%E5%DF%E1-%F3%E5-%E5%ED%ED%E9%DC-%F7%FE%F1%E5%F2-%DE-%E1%EB%EB%E9%FE%F2-%E7-%E1%F0%FC%E3%ED%F9%F3%E7-%E8%DD%EB%E5%E9-%EA%E1%EB%EF%F0%DD%F1%E1%F3%E7-cevapi-jpg[/IMG][/URL], Μαυροβούνιο: [URL="http://www.travelstories.gr/attachments/%F4%E1%EE%E9%E4%E9%F9%F4%E9%EA%DD%F2-%E9%F3%F4%EF%F1%DF%E5%F2-%F3%E5-%E5%EE%DD%EB%E9%EE%E7/8732d1314434957-%F0%EF%E4%EF%F3%F6%E1%E9%F1%EF%F0%E5%F1%E9%EF%E4%E5%DF%E1-%F3%E5-%E5%ED%ED%E9%DC-%F7%FE%F1%E5%F2-%DE-%E1%EB%EB%E9%FE%F2-%E7-%E1%F0%FC%E3%ED%F9%F3%E7-%E8%DD%EB%E5%E9-%EA%E1%EB%EF%F0%DD%F1%E1%F3%E7-img_1264-jpg"][IMG]http://www.travelstories.gr/attachments/%F4%E1%EE%E9%E4%E9%F9%F4%E9%EA%DD%F2-%E9%F3%F4%EF%F1%DF%E5%F2-%F3%E5-%E5%EE%DD%EB%E9%EE%E7/8732d1314434957t-%F0%EF%E4%EF%F3%F6%E1%E9%F1%EF%F0%E5%F1%E9%EF%E4%E5%DF%E1-%F3%E5-%E5%ED%ED%E9%DC-%F7%FE%F1%E5%F2-%DE-%E1%EB%EB%E9%FE%F2-%E7-%E1%F0%FC%E3%ED%F9%F3%E7-%E8%DD%EB%E5%E9-%EA%E1%EB%EF%F0%DD%F1%E1%F3%E7-img_1264-jpg[/IMG][/URL
Κίεβο (έστω και δέκα μέρες μετά το βραδινό τρένο που πήρα από εκεί για Λβιβ)...
Το γεγονός ότι με τόση καθυστέρηση αξιώνομαι να γράψω για την Πρωτεύουσα των Ουκρανών, ίσως έχει και τα καλά του. Πριν από λίγο διάβασα τι έγραψα στο άλλο σάιτ φεύγοντας καταγοητευμένος από το Κίεβο, και παρά το γεγονός ότι έχουν περάσει δέκα μέρες από τότε, κι έχω περάσει χρόνο ήδη σε τρεις άλλες πόλεις, το Κίεβο εξακολουθώ να το θεωρώ “περίπτωση”. Πού είναι το “καλό”; Έχω την αίσθηση ότι μερικές φορές, όταν πηγαίνεις από ένα μέρος σε άλλο, το μέρος στο οποίο πήγες πιο πρόσφατα τείνει να κερδίζει στα σημεία το αμέσως προηγούμενο, ίσως επειδή οι αναμνήσεις είναι πιο “φρέσκες”. Αν όντως ισχύει αυτός ο κανόνας (ΑΝ πρόκειται για κανόνα), το Κίεβο τον κάνει κομμάτια και τον πετάει στα σκουπίδια...
Με βάση τα δικά μου κριτήρια αξιολόγησης μίας πόλης, το Κίεβο... άρχισε το παιχνίδι (των εντυπώσεων) με γκολ από τα αποδυτήρια, με ΔΥΟ γκολ από τα αποδυτήρια. Έχει λόφους ΚΑΙ ποτάμι, κάτι που εξ ορισμού σημαίνει ότι οι οπτικές γωνίες από τις οποίες μπορείς να το δεις-θαυμάσεις-αγναντέψεις, είναι περισσότερες από εκείνες που έχεις... στη Σόφια, για παράδειγμα. Το “γεύμα” είναι πιο πλήρες. Έχεις ορεκτικό, κυρίως πιάτο, κάτι συνοδευτικό, φρούτο, γλυκό, ΚΑΙ καφέ στο τέλος. Αντίθετα, από πλευράς... οπτικών γωνιών, η Σόφια δεν είναι καν γεύμα. Περισσότερο με κρύο σάντουιτς που το τρως περπατώντας γρήγορα στον δρόμο για να μην αργήσεις στη δουλειά είναι...
Επιπλέον, αυτά που έχεις να αγναντέψεις, είναι όμορφα. Λατρεύω τα κτήρια με αψίδες, αυτά με εισόδους-αψίδες που βγάζουν σε εσωτερική αυλή. Αυτό που μου έκανε εντύπωση στο Κίεβο ήταν ότι πολλά κτήρια είχαν ΨΗΛΕΣ αψίδες, κάτι που στα μάτια μου τα έκανε να φαντάζουν σχεδόν... σκηνικό φαντασμαγορικών ταινιών, κάτι από “Άρχοντας των Δαχτυλιδιών”...
Στο δε... μπρα-ντε-φερ μεταξύ κτηρίων άψογα διατηρημένων, και κτηρίων που τα -κομψότατα- μπαλκόνια τους φαίνονται έτοιμα να καταρρεύσουν, τη μονομαχία την κερδίζουν τα πρώτα. Είναι ΕΚΕΙΝΑ, έτσι όπως στέκονται δίπλα-δίπλα στα δεύτερα, που... επιβλητικά-επιβλητικά, μεταδίδουν κάποια από αυτήν την ιδιότητά τους στα “ερείπια”, κάνοντάς τα να φαντάζουν “αφημένα γοητευτικά”, αντί για “ετοιμόρροπα χαλάσματα”...
Γενικά το Κίεβο με άφησε με την εντύπωση ότι είναι “μεγαλούπολη”, όχι μόνο σε μέγεθος, αλλά και σε... προφίλ, σε στιλ, σε “αέρα” και “ατμόσφαιρα”, κάτι που δεν μπορώ να γράψω ούτε για τη Σόφια, ούτε για το Βουκουρέστι, πόσο μάλλον για το Κισινάου. Αν Βουλγαρία, Ρουμανία, Μολδαβία και Ουκρανία, ήταν ΜΙΑ χώρα, Πρωτεύουσα θα ήταν το Κίεβο, και οι άλλες τρεις πόλεις θα ήταν “περιφερειακά κέντρα”. Έτσι το βλέπω.
Την πρώτη μέρα είδα ένα μικρό παιχνίδι Κυπέλλου Ουκρανίας, από το οποίο εκείνο που κράτησα περισσότερο ήταν ότι για πρώτη φορά στη ζωή μου πλήρωσα για εισιτήριο ποδοσφαιρικού αγώνα λιγότερο από ένα ευρώ. Αρκετές φορές, σε άλλες χώρες, κυρίως της Λατινικής Αμερικής, είχα... φλερτάρει με το “ψυχολογικό όριο” του ενός ευρώ, όμως πάντα έβγαινε κάτι περισσότερο. Κι επιστρέφοντας στον ξενώνα μου, πριν πάρω το εξευτελιστικά φθηνό μετρό (λιγότερο από 20 λεπτά του ευρώ το εισιτήριο), γέμισα τον μικρό σάκο που είχα μαζί μου και μία πλαστική σακούλα με πράγματα από ένα σούπερ μάρκετ, δίνοντας κάτι λιγότερο από πέντε ευρώ. Το ζήτημα των εξόδων το αναφέρω συχνά-πυκνά, όχι μόνο για να δίνω μια ιδέα του πόσο κοστίζουν κάποια πράγματα σε κόσμο που μπορεί να με διαβάζει και να μελετάει ταξίδι σε χώρες από τις οποίες μόλις έχω περάσει, αλλά κι επειδή πεποίθησή μου είναι ότι αν ταξιδεύεις με τον δικό μου -πενιχρό- προϋπολογισμό, το να είσαι σε μία χώρα στην οποία δε χρειάζεται να μετράς μέχρι και το τελευταίο ευρώ που ξοδεύεις, σου επιτρέπει να χαρείς το ταξίδι περισσότερο. Το Κίεβο με κέρδισε ΚΑΙ για αυτόν τον λόγο (παρεμπιπτόντως, εφτά ευρώ η βραδιά σε εντυπωσιακό χόστελ, με τζακούζι στα μπάνια του!).
Είδα ακόμη το Ντινάμο Κιέβου-Σαχτάρ, που είναι κάτι σαν το δικό μας ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός, δηλαδή η μάχη μεταξύ των δύο μεγαλύτερων ομάδων (συγγνώμη φίλοι Παναθηναϊκοί και Αρειανοί), των δύο βασικών πόλεων της χώρας (τουλάχιστον ποδοσφαιρικά). Εκείνο που κρατάω από το συγκεκριμένο παιχνίδι είναι ότι οι Ουκρανοί δεν είναι τόσο... άγριοι (στα γήπεδα) όσο μου τους είχαν περιγράψει. Οι λιγοστοί οπαδοί της Σαχτάρ κάθισαν σε απόσταση 20-30 μέτρων από το πέταλο των φανατικών της Ντινάμο, και τους οπαδούς των δύο ομάδων χώριζε μία και μοναδική σειρά αστυνομικών. Ούτε “νεκρές ζώνες” στην κερκίδα, ούτε πεταμένα στα σκουπίδια χιλιάδες καθίσματα, για να κρατήσει τους οπαδούς των δύο ομάδων “σε απόσταση ασφαλείας”. Το πόσα καθίσματα “χαραμίζονταν” στην Τούμπα όταν ταξίδευαν οπαδοί του Ολυμπιακού, το θυμάμαι και... εκνευρίζομαι (όχι επειδή συνέβαινε, αλλά επειδή το θεωρούσαμε όλοι απαραίτητο να συμβαίνει).
Κάτι ακόμα που μου έκανε μεγάλη εντύπωση στο Κίεβο ήταν η... διχασμένη προσωπικότητα, γλωσσικά, της πόλης. Όλες οι ταμπέλες, ακόμη και το χαρτί με τις συνθέσεις και τα στοιχεία του αγώνα που μας μοίρασε ο υπεύθυνος Τύπου της Ντινάμο πριν το παιχνίδι, ήταν στα Ουκρανικά, όμως στον δρόμο είναι πιο εύκολο να ακούσεις Ρωσικά. Όχι ότι μπορώ να πω τη διαφορά μεταξύ των δύο... Απλά μεταφέρω όσα μου είπαν άτομα που συνάντησα στο Κίεβο. Εκείνοι που έχουν τα Ρωσικά σαν πρώτη γλώσσα λένε ότι είναι τόσοι όσοι κι εκείνοι που πρώτη γλώσσα έχουν τα Ουκρανικά, όμως οι τελευταίοι πολλές φορές “το γυρίζουν” στα Ρωσικά, επειδή οι ρωσόφωνοι δε φαίνονται πολύ... ζεστοί να μάθουν καλά Ουκρανικά. Όχι ότι οι διαφορές μεταξύ των δύο γλωσσών είναι τόσες όσες μεταξύ των Ρωσικών και των Ρουμανικών (στο Κισινάου), όμως...
Κι όπως και στο Κισινάου, οι ρωσόφωνοι που συνάντησα μου είπαν ότι κάνουν παρέα με ρωσόφωνους, κι οι ουκρανόφωνοι με ουκρανόφωνους. Πάλι τη Μαλαισία θυμήθηκα (και τη Σιγκαπούρη), στην οποία η Κυβέρνηση παλεύει εδώ και χρόνια να κάνει τις διαφορετικές κοινότητες να μπολιαστούν η μία στην άλλη, όμως οι κινεζικής καταγωγής εξακολουθούν να κάνουν παρέα με κόσμο κινεζικής καταγωγής, οι ινδικής καταγωγής με άτομα επίσης ινδικής καταγωγής, και οι Malays να κάνουν παρέα με Malays (φυσικά με εξαιρέσεις, όχι όμως και αμέτρητες).
Όσο για τις γυναίκες, το σχόλιό μου είναι ότι λατρεύουν τα ψηλά τακούνια. Πολωνή στο Βρότσλαβ (όπου βρίσκομαι) μου είπε χθες το βράδυ ότι τον χειμώνα, πάνω σε παγωμένη επιφάνεια, εκείνη μπορεί να γλιστρήσει και να πέσει, έστω και φορώντας ορειβατικά μποτάκια. “Αλλά οι γυναίκες στην ανατολική Πολωνία είναι όπως στην Ουκρανία. Ακόμη και πάνω σε πάγο μπορούν να περπατήσουν με ψηλά τακούνια, χωρίς να πέσουν, χωρίς καν να γλιστρήσουν”...
Πέντε μέρες πέρασα στο Κίεβο, κι έφυγα για Λβιβ αισθανόμενος ότι... το αδικούσα, μη μένοντας -πολύ- περισσότερο. Με κέρδισε. Έτσι απλά. Το μόνο που μου έλειψε ήταν χρόνος για να συναντήσω περισσότερο κόσμο. Ένας επιπλέον λόγος για να επιστρέψω μία μέρα, κατά προτίμηση σύντομα, κατά προτίμηση (με ένα... θαύμα) το ερχόμενο καλοκαίρι για το ποδοσφαιρικό Euro.
Λεπτομέρεια: το κρεβάτι που εμένα μου έβγαινε εφτά ευρώ τη βραδιά, τον ερχόμενο Ιούνιο και αρχές Ιουλίου κοστίζει 45-50 ευρώ, και ο ξενώνας στον οποίο έμεινα είναι ΗΔΗ “κλεισμένος” για τις μισές ημέρες που θα διαρκέσει το Euro... Όσοι επένδυσαν τα τελευταία δύο χρόνια ανοίγοντας -αρκετά έως πολλά- χόστελ, θέλουν να κάνουν... απόσβεση μέσα σε τρεις εβδομάδες...
Επόμενο κείμενο, για Λβιβ.
Χαιρετίσματα σε όλους από “Βρότσγουαφ”
Το γεγονός ότι με τόση καθυστέρηση αξιώνομαι να γράψω για την Πρωτεύουσα των Ουκρανών, ίσως έχει και τα καλά του. Πριν από λίγο διάβασα τι έγραψα στο άλλο σάιτ φεύγοντας καταγοητευμένος από το Κίεβο, και παρά το γεγονός ότι έχουν περάσει δέκα μέρες από τότε, κι έχω περάσει χρόνο ήδη σε τρεις άλλες πόλεις, το Κίεβο εξακολουθώ να το θεωρώ “περίπτωση”. Πού είναι το “καλό”; Έχω την αίσθηση ότι μερικές φορές, όταν πηγαίνεις από ένα μέρος σε άλλο, το μέρος στο οποίο πήγες πιο πρόσφατα τείνει να κερδίζει στα σημεία το αμέσως προηγούμενο, ίσως επειδή οι αναμνήσεις είναι πιο “φρέσκες”. Αν όντως ισχύει αυτός ο κανόνας (ΑΝ πρόκειται για κανόνα), το Κίεβο τον κάνει κομμάτια και τον πετάει στα σκουπίδια...
Με βάση τα δικά μου κριτήρια αξιολόγησης μίας πόλης, το Κίεβο... άρχισε το παιχνίδι (των εντυπώσεων) με γκολ από τα αποδυτήρια, με ΔΥΟ γκολ από τα αποδυτήρια. Έχει λόφους ΚΑΙ ποτάμι, κάτι που εξ ορισμού σημαίνει ότι οι οπτικές γωνίες από τις οποίες μπορείς να το δεις-θαυμάσεις-αγναντέψεις, είναι περισσότερες από εκείνες που έχεις... στη Σόφια, για παράδειγμα. Το “γεύμα” είναι πιο πλήρες. Έχεις ορεκτικό, κυρίως πιάτο, κάτι συνοδευτικό, φρούτο, γλυκό, ΚΑΙ καφέ στο τέλος. Αντίθετα, από πλευράς... οπτικών γωνιών, η Σόφια δεν είναι καν γεύμα. Περισσότερο με κρύο σάντουιτς που το τρως περπατώντας γρήγορα στον δρόμο για να μην αργήσεις στη δουλειά είναι...
Επιπλέον, αυτά που έχεις να αγναντέψεις, είναι όμορφα. Λατρεύω τα κτήρια με αψίδες, αυτά με εισόδους-αψίδες που βγάζουν σε εσωτερική αυλή. Αυτό που μου έκανε εντύπωση στο Κίεβο ήταν ότι πολλά κτήρια είχαν ΨΗΛΕΣ αψίδες, κάτι που στα μάτια μου τα έκανε να φαντάζουν σχεδόν... σκηνικό φαντασμαγορικών ταινιών, κάτι από “Άρχοντας των Δαχτυλιδιών”...
Στο δε... μπρα-ντε-φερ μεταξύ κτηρίων άψογα διατηρημένων, και κτηρίων που τα -κομψότατα- μπαλκόνια τους φαίνονται έτοιμα να καταρρεύσουν, τη μονομαχία την κερδίζουν τα πρώτα. Είναι ΕΚΕΙΝΑ, έτσι όπως στέκονται δίπλα-δίπλα στα δεύτερα, που... επιβλητικά-επιβλητικά, μεταδίδουν κάποια από αυτήν την ιδιότητά τους στα “ερείπια”, κάνοντάς τα να φαντάζουν “αφημένα γοητευτικά”, αντί για “ετοιμόρροπα χαλάσματα”...
Γενικά το Κίεβο με άφησε με την εντύπωση ότι είναι “μεγαλούπολη”, όχι μόνο σε μέγεθος, αλλά και σε... προφίλ, σε στιλ, σε “αέρα” και “ατμόσφαιρα”, κάτι που δεν μπορώ να γράψω ούτε για τη Σόφια, ούτε για το Βουκουρέστι, πόσο μάλλον για το Κισινάου. Αν Βουλγαρία, Ρουμανία, Μολδαβία και Ουκρανία, ήταν ΜΙΑ χώρα, Πρωτεύουσα θα ήταν το Κίεβο, και οι άλλες τρεις πόλεις θα ήταν “περιφερειακά κέντρα”. Έτσι το βλέπω.
Την πρώτη μέρα είδα ένα μικρό παιχνίδι Κυπέλλου Ουκρανίας, από το οποίο εκείνο που κράτησα περισσότερο ήταν ότι για πρώτη φορά στη ζωή μου πλήρωσα για εισιτήριο ποδοσφαιρικού αγώνα λιγότερο από ένα ευρώ. Αρκετές φορές, σε άλλες χώρες, κυρίως της Λατινικής Αμερικής, είχα... φλερτάρει με το “ψυχολογικό όριο” του ενός ευρώ, όμως πάντα έβγαινε κάτι περισσότερο. Κι επιστρέφοντας στον ξενώνα μου, πριν πάρω το εξευτελιστικά φθηνό μετρό (λιγότερο από 20 λεπτά του ευρώ το εισιτήριο), γέμισα τον μικρό σάκο που είχα μαζί μου και μία πλαστική σακούλα με πράγματα από ένα σούπερ μάρκετ, δίνοντας κάτι λιγότερο από πέντε ευρώ. Το ζήτημα των εξόδων το αναφέρω συχνά-πυκνά, όχι μόνο για να δίνω μια ιδέα του πόσο κοστίζουν κάποια πράγματα σε κόσμο που μπορεί να με διαβάζει και να μελετάει ταξίδι σε χώρες από τις οποίες μόλις έχω περάσει, αλλά κι επειδή πεποίθησή μου είναι ότι αν ταξιδεύεις με τον δικό μου -πενιχρό- προϋπολογισμό, το να είσαι σε μία χώρα στην οποία δε χρειάζεται να μετράς μέχρι και το τελευταίο ευρώ που ξοδεύεις, σου επιτρέπει να χαρείς το ταξίδι περισσότερο. Το Κίεβο με κέρδισε ΚΑΙ για αυτόν τον λόγο (παρεμπιπτόντως, εφτά ευρώ η βραδιά σε εντυπωσιακό χόστελ, με τζακούζι στα μπάνια του!).
Είδα ακόμη το Ντινάμο Κιέβου-Σαχτάρ, που είναι κάτι σαν το δικό μας ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός, δηλαδή η μάχη μεταξύ των δύο μεγαλύτερων ομάδων (συγγνώμη φίλοι Παναθηναϊκοί και Αρειανοί), των δύο βασικών πόλεων της χώρας (τουλάχιστον ποδοσφαιρικά). Εκείνο που κρατάω από το συγκεκριμένο παιχνίδι είναι ότι οι Ουκρανοί δεν είναι τόσο... άγριοι (στα γήπεδα) όσο μου τους είχαν περιγράψει. Οι λιγοστοί οπαδοί της Σαχτάρ κάθισαν σε απόσταση 20-30 μέτρων από το πέταλο των φανατικών της Ντινάμο, και τους οπαδούς των δύο ομάδων χώριζε μία και μοναδική σειρά αστυνομικών. Ούτε “νεκρές ζώνες” στην κερκίδα, ούτε πεταμένα στα σκουπίδια χιλιάδες καθίσματα, για να κρατήσει τους οπαδούς των δύο ομάδων “σε απόσταση ασφαλείας”. Το πόσα καθίσματα “χαραμίζονταν” στην Τούμπα όταν ταξίδευαν οπαδοί του Ολυμπιακού, το θυμάμαι και... εκνευρίζομαι (όχι επειδή συνέβαινε, αλλά επειδή το θεωρούσαμε όλοι απαραίτητο να συμβαίνει).
Κάτι ακόμα που μου έκανε μεγάλη εντύπωση στο Κίεβο ήταν η... διχασμένη προσωπικότητα, γλωσσικά, της πόλης. Όλες οι ταμπέλες, ακόμη και το χαρτί με τις συνθέσεις και τα στοιχεία του αγώνα που μας μοίρασε ο υπεύθυνος Τύπου της Ντινάμο πριν το παιχνίδι, ήταν στα Ουκρανικά, όμως στον δρόμο είναι πιο εύκολο να ακούσεις Ρωσικά. Όχι ότι μπορώ να πω τη διαφορά μεταξύ των δύο... Απλά μεταφέρω όσα μου είπαν άτομα που συνάντησα στο Κίεβο. Εκείνοι που έχουν τα Ρωσικά σαν πρώτη γλώσσα λένε ότι είναι τόσοι όσοι κι εκείνοι που πρώτη γλώσσα έχουν τα Ουκρανικά, όμως οι τελευταίοι πολλές φορές “το γυρίζουν” στα Ρωσικά, επειδή οι ρωσόφωνοι δε φαίνονται πολύ... ζεστοί να μάθουν καλά Ουκρανικά. Όχι ότι οι διαφορές μεταξύ των δύο γλωσσών είναι τόσες όσες μεταξύ των Ρωσικών και των Ρουμανικών (στο Κισινάου), όμως...
Κι όπως και στο Κισινάου, οι ρωσόφωνοι που συνάντησα μου είπαν ότι κάνουν παρέα με ρωσόφωνους, κι οι ουκρανόφωνοι με ουκρανόφωνους. Πάλι τη Μαλαισία θυμήθηκα (και τη Σιγκαπούρη), στην οποία η Κυβέρνηση παλεύει εδώ και χρόνια να κάνει τις διαφορετικές κοινότητες να μπολιαστούν η μία στην άλλη, όμως οι κινεζικής καταγωγής εξακολουθούν να κάνουν παρέα με κόσμο κινεζικής καταγωγής, οι ινδικής καταγωγής με άτομα επίσης ινδικής καταγωγής, και οι Malays να κάνουν παρέα με Malays (φυσικά με εξαιρέσεις, όχι όμως και αμέτρητες).
Όσο για τις γυναίκες, το σχόλιό μου είναι ότι λατρεύουν τα ψηλά τακούνια. Πολωνή στο Βρότσλαβ (όπου βρίσκομαι) μου είπε χθες το βράδυ ότι τον χειμώνα, πάνω σε παγωμένη επιφάνεια, εκείνη μπορεί να γλιστρήσει και να πέσει, έστω και φορώντας ορειβατικά μποτάκια. “Αλλά οι γυναίκες στην ανατολική Πολωνία είναι όπως στην Ουκρανία. Ακόμη και πάνω σε πάγο μπορούν να περπατήσουν με ψηλά τακούνια, χωρίς να πέσουν, χωρίς καν να γλιστρήσουν”...
Πέντε μέρες πέρασα στο Κίεβο, κι έφυγα για Λβιβ αισθανόμενος ότι... το αδικούσα, μη μένοντας -πολύ- περισσότερο. Με κέρδισε. Έτσι απλά. Το μόνο που μου έλειψε ήταν χρόνος για να συναντήσω περισσότερο κόσμο. Ένας επιπλέον λόγος για να επιστρέψω μία μέρα, κατά προτίμηση σύντομα, κατά προτίμηση (με ένα... θαύμα) το ερχόμενο καλοκαίρι για το ποδοσφαιρικό Euro.
Λεπτομέρεια: το κρεβάτι που εμένα μου έβγαινε εφτά ευρώ τη βραδιά, τον ερχόμενο Ιούνιο και αρχές Ιουλίου κοστίζει 45-50 ευρώ, και ο ξενώνας στον οποίο έμεινα είναι ΗΔΗ “κλεισμένος” για τις μισές ημέρες που θα διαρκέσει το Euro... Όσοι επένδυσαν τα τελευταία δύο χρόνια ανοίγοντας -αρκετά έως πολλά- χόστελ, θέλουν να κάνουν... απόσβεση μέσα σε τρεις εβδομάδες...
Επόμενο κείμενο, για Λβιβ.
Χαιρετίσματα σε όλους από “Βρότσγουαφ”
και καλο σου ταξιδι.
. Fenia42, εσύ με άφησες με την εντύπωση ότι ασχολείσαι με το “τόπι”. Dmdoc, εσένα μάλλον σε υπολογίζω στους “τακτικούς” μου. Θα πρέπει να είναι εντελώς απογοητευτικά τα πρώτα κείμενά μου (από Βουλγαρία) για να σε “χάσω” 
) στη μέση της Βενεζουέλας!
