delmem2233
Member
- Μηνύματα
- 392
- Likes
- 4.199
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο
- Κεφάλαιο 5ο
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο
- Κεφάλαιο 9ο
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο
- Κεφάλαιο 12ο
- Κεφάλαιο 13ο
- Κεφάλαιο 14ο
- Φωτογραφίες]Πολωνία: [URL="http://www.travelstories.gr/attachments/%F4%E1%EE%E9%E4%E9%F9%F4%E9%EA%DD%F2-%E9%F3%F4%EF%F1%DF%E5%F2-%F3%E5-%E5%EE%DD%EB%E9%EE%E7/8730d1314434879-%F0%EF%E4%EF%F3%F6%E1%E9%F1%EF%F0%E5%F1%E9%EF%E4%E5%DF%E1-%F3%E5-%E5%ED%ED%E9%DC-%F7%FE%F1%E5%F2-%DE-%E1%EB%EB%E9%FE%F2-%E7-%E1%F0%FC%E3%ED%F9%F3%E7-%E8%DD%EB%E5%E9-%EA%E1%EB%EF%F0%DD%F1%E1%F3%E7-auschwitz-jpg"][IMG]http://www.travelstories.gr/attachments/%F4%E1%EE%E9%E4%E9%F9%F4%E9%EA%DD%F2-%E9%F3%F4%EF%F1%DF%E5%F2-%F3%E5-%E5%EE%DD%EB%E9%EE%E7/8730d1314434879t-%F0%EF%E4%EF%F3%F6%E1%E9%F1%EF%F0%E5%F1%E9%EF%E4%E5%DF%E1-%F3%E5-%E5%ED%ED%E9%DC-%F7%FE%F1%E5%F2-%DE-%E1%EB%EB%E9%FE%F2-%E7-%E1%F0%FC%E3%ED%F9%F3%E7-%E8%DD%EB%E5%E9-%EA%E1%EB%EF%F0%DD%F1%E1%F3%E7-auschwitz-jpg[/IMG][/URL], Βοσνία: [URL="http://www.travelstories.gr/attachments/%F4%E1%EE%E9%E4%E9%F9%F4%E9%EA%DD%F2-%E9%F3%F4%EF%F1%DF%E5%F2-%F3%E5-%E5%EE%DD%EB%E9%EE%E7/8731d1314434893-%F0%EF%E4%EF%F3%F6%E1%E9%F1%EF%F0%E5%F1%E9%EF%E4%E5%DF%E1-%F3%E5-%E5%ED%ED%E9%DC-%F7%FE%F1%E5%F2-%DE-%E1%EB%EB%E9%FE%F2-%E7-%E1%F0%FC%E3%ED%F9%F3%E7-%E8%DD%EB%E5%E9-%EA%E1%EB%EF%F0%DD%F1%E1%F3%E7-cevapi-jpg"][IMG]http://www.travelstories.gr/attachments/%F4%E1%EE%E9%E4%E9%F9%F4%E9%EA%DD%F2-%E9%F3%F4%EF%F1%DF%E5%F2-%F3%E5-%E5%EE%DD%EB%E9%EE%E7/8731d1314434893t-%F0%EF%E4%EF%F3%F6%E1%E9%F1%EF%F0%E5%F1%E9%EF%E4%E5%DF%E1-%F3%E5-%E5%ED%ED%E9%DC-%F7%FE%F1%E5%F2-%DE-%E1%EB%EB%E9%FE%F2-%E7-%E1%F0%FC%E3%ED%F9%F3%E7-%E8%DD%EB%E5%E9-%EA%E1%EB%EF%F0%DD%F1%E1%F3%E7-cevapi-jpg[/IMG][/URL], Μαυροβούνιο: [URL="http://www.travelstories.gr/attachments/%F4%E1%EE%E9%E4%E9%F9%F4%E9%EA%DD%F2-%E9%F3%F4%EF%F1%DF%E5%F2-%F3%E5-%E5%EE%DD%EB%E9%EE%E7/8732d1314434957-%F0%EF%E4%EF%F3%F6%E1%E9%F1%EF%F0%E5%F1%E9%EF%E4%E5%DF%E1-%F3%E5-%E5%ED%ED%E9%DC-%F7%FE%F1%E5%F2-%DE-%E1%EB%EB%E9%FE%F2-%E7-%E1%F0%FC%E3%ED%F9%F3%E7-%E8%DD%EB%E5%E9-%EA%E1%EB%EF%F0%DD%F1%E1%F3%E7-img_1264-jpg"][IMG]http://www.travelstories.gr/attachments/%F4%E1%EE%E9%E4%E9%F9%F4%E9%EA%DD%F2-%E9%F3%F4%EF%F1%DF%E5%F2-%F3%E5-%E5%EE%DD%EB%E9%EE%E7/8732d1314434957t-%F0%EF%E4%EF%F3%F6%E1%E9%F1%EF%F0%E5%F1%E9%EF%E4%E5%DF%E1-%F3%E5-%E5%ED%ED%E9%DC-%F7%FE%F1%E5%F2-%DE-%E1%EB%EB%E9%FE%F2-%E7-%E1%F0%FC%E3%ED%F9%F3%E7-%E8%DD%EB%E5%E9-%EA%E1%EB%EF%F0%DD%F1%E1%F3%E7-img_1264-jpg[/IMG][/URL
Κισινάου, Μολδαβία... Το μεγαλύτερο ερωτηματικό αυτού του ταξιδιού, η χώρα για την οποία ήξερα τα λιγότερα, από τις εννιά που συνολικά θα δω πριν επιστρέψω στη Θεσσαλονίκη. Πρώτες εντυπώσεις; “Είμαστε ακόμα στο 2011; Και στην Ευρώπη;” Ανταλλάξαμε χρήματα σε κάτι κυράτσες αμέσως μετά τα σύνορα (οι οποίες πλάκα-πλάκα έδιναν καταπληκτική ισοτιμία, καλύτερη από εκείνες που βρήκα στο Κισινάου), εκεί όπου στη μολδαβική πλευρά μάς υποδέχθηκε μία οικογένεια... παπιών, που βολτάριζε από τη μία πλευρά του δρόμου στην άλλη. Μετά, αναγούλα... Με το που μπήκαμε στη Μολδαβία, η ποιότητα του οδοστρώματος είχε τόσα κοινά με την άσφαλτο στη ρουμανική πλευρά, όσα κι ένας Αθηναίος τραπεζίτης με Πακιστανό λαθρομετανάστη... Ανακατεύτηκα μέσα σε δέκα λεπτά, σε έναν δρόμο που ουσιαστικά ήταν μία μεγάλη ευθεία. Κατάλαβα δε γιατί το Ιάσιο-Κισινάου το κάνεις σε τέσσερις ώρες με μίνιμπας, κι όχι σε δυόμισι-τρεις, κάτι που θα ήταν πιο λογικό. Δεν ήταν εξαιτίας των διατυπώσεων στα σύνορα, αλλά επειδή ο οδηγός σταματούσε κάθε δύο λεπτά για να πάρει κόσμο, Μολδαβούς, που χρειάζονταν “αγώγι” για λίγα χιλιόμετρα...
Το Κισινάου με κέρδισε πριν ακόμη κατέβω από το μίνιμπας. Χωρίς περιστροφές, ομολογώ ότι ήταν οι γυναίκες που με εντυπωσίασαν. Όχι μόνο λόγω χαρακτηριστικών και θηλυκότητας, αλλά λόγω του ποσοστού των γυναικών που σε έκανε να “κολλάς” και να σκουπίζεις το πηγούνι σου. Είχα ακούσει ύμνους για τις Μολδαβές, και πριν ακόμη μας αφήσει το μίνιμπας κάπου στο κέντρο, είχα ήδη καταλάβει προς τι όλοι εκείνοι οι ύμνοι...
Την πρώτη μέρα πήγα στο Ζίμπρου-CSCA Ραπίντ, παιχνίδι πρωταθλήματος, και το χάιλαϊτ του αγώνα ήταν -για μένα- οι κοπέλες με μίνι και ψηλά τακούνια που δεν κάθονταν, αλλά στέκονταν, στην κερκίδα των “φανατικών” της Ζίμπρου, και χοροπηδούσαν πάνω στις καρέκλες, τραγουδώντας με τις γροθιές σφιγμένες. Πρώτη φορά στη ζωή μου είδα τέτοιο θέαμα σε γήπεδο... Priceless, πραγματικά...
Τη δεύτερη μέρα πήρα συνέντευξη από μία κοπέλα που έχει γράψει βιβλίο για την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της Μολδαβίας(!). Μου έδωσε κουράγιο η περίπτωσή της. Παρά το γεγονός ότι σχεδόν όλοι και όλα ήταν εναντίον της, εκείνη επέμεινε, κι έκανε το όνειρό της πραγματικότητα. Μπράβο της... Από τα ενδιαφέροντα της κουβέντας μας, εξωποδοσφαιρικά, το ότι αν γινόταν δημοψήφισμα για την ένωση της Μολδαβίας με τη Ρουμανία, η συγκεκριμένη κοπέλα θα ψήφιζε “ναι”. Τα Ρουμανικά είναι η πρώτη γλώσσα της, κι έχει ήδη ρουμανικό διαβατήριο, λόγω γιαγιάς...
Την επόμενη μέρα συνάντησα μία κοπέλα που μέχρι πριν από λίγο καιρό ήταν στη Θεσσαλονίκη με Εράσμους, σπουδάζοντας δημοσιογραφία. Πρώτη γλώσσα της τα Ρωσικά. Εννοείται ότι στο ίδιο δημοψήφισμα θα ψήφιζε “όχι”... δαγκωτό. Γενικά μου παρουσίασε την κατάσταση στη σημερινή Μολδαβία από την οπτική γωνία της Μολδαβής που μιλάει άψογα Ρωσικά αλλά φτωχά Ρουμανικά, και δεν υπάρχει στον κύκλο της κανείς που να έχει τα Ρουμανικά σαν πρώτη γλώσσα...
Την τελευταία μέρα μου πέρασα χρόνο με τον “γενικό υπεύθυνο” ενός όμορφα φτιαγμένου ελληνικού μαγαζιού στο μεγαλύτερο εμπορικό κέντρο της Μολδαβίας, ακριβώς δίπλα στον ξενώνα μου. “Περίπτωση” ο τύπος, με αμέτρητες ιστορίες να διηγηθεί. Μου είπε για τα καλά και τα άσχημα (όπως τα βλέπει εκείνος) της Μολδαβίας, και μοιραία μιλήσαμε για γυναίκες, οι οποίες ούτως ή άλλως όλη την ώρα περνούσαν από δίπλα μας, εκεί που καθόμασταν και τα λέγαμε... Απ' όσα μου είπε (προϊόν της πενταετούς παραμονής του στη Μολδαβία), κάτι που θέλω να μεταφέρω είναι το “αν αυτή η χώρα διοικούταν από γυναίκες, θα ήταν παράδεισος. Οι γυναίκες εδώ είναι εργατικές, σκέτα σκυλιά, υπεύθυνες, φιλότιμες, αξιόπιστες, μυαλωμένες. Οι άνδρες είναι... χαμένα κορμιά. Οι περισσότεροι πηγαίνουν στη δουλειά μεθυσμένοι, ή μεθάνε πριν σχολάσουν. Για να κάνουν αυτό που τους ζητάς, χρειάζεται να βάλεις τις φωνές. Δεσμεύονται να κάνουν κάτι, περνάει η μέρα, και βλέπεις ότι δεν το έκαναν. Αν οι γυναίκες έκαναν κουμάντο σε αυτήν τη χώρα, θα ήταν η καλύτερα οργανωμένη χώρα του κόσμου”...
Κάτι που μου έκανε μεγάλη εντύπωση στο γήπεδο, αλλά και στους δρόμους, ήταν ότι οι γυναίκες ήταν θεές, οι άνδρες “λίγοι”, αλλά ήταν οι γυναίκες εκείνες που ήταν “κρεμασμένες” από τους ώμους των ανδρών, που είχαν συνέχεια τα χέρια τους πάνω τους, που επιδίωκαν συνέχεια να αρπάξουν ένα φιλί. Είμαι αρκετά μεγάλος για να ξέρω ότι δεν είναι η εμφάνιση εκείνη που βαρύνει κυρίως και αποκλειστικά στο πώς βλέπει μία γυναίκα έναν άνδρα, όμως αν βλέπατε πώς ήταν οι γυναίκες, και πώς ήταν οι άνδρες, νομίζω ότι θα μοιραζόσασταν την έκπληξή μου...
Το Κισινάου το χάρηκα επειδή πήγα κρατώντας μικρό καλάθι. Αν δεν ήταν Πρωτεύουσα μίας μικρής χώρας, αν ήταν πόλη άλλης χώρας, θα ήταν απλά ένα περιφερειακό κέντρο. Δε με άφησε με την αίσθηση της μεγαλούπολης, επειδή πολύ απλά... δεν είναι. Φυσική ομορφιά; Επόμενη ερώτηση... Κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα; Δε θα το 'λεγα... Μολδαβική πόλη, ρουμανική, ή ρωσική; Λίγο απ' όλα... Μαλαισία της ανατολικής Ευρώπης. Εκείνοι που μιλάνε Ρωσικά κάνουν παρέα με άλλους που μιλάνε Ρωσικά, εκείνοι που βασικά μιλάνε Ρουμανικά κάνουν παρέα με κόσμο που επίσης βασικά μιλάει Ρουμανικά, κι έτσι έχεις μία χώρα στην οποία, στο Κισινάου τουλάχιστον, δεν υπάρχουν... συρματοπλέγματα, το χάσμα όμως είναι υπαρκτό.
Εκεί που υπάρχουν συρματοπλέγματα είναι λίγο ανατολικά του Κισινάου, στα “σύνορα” με την Υπερδνειστερία, την Τρανσνίστρια. Με το που ανέβηκα στο λεωφορείο στο Κισινάου, μου έδωσαν ένα χαρτί για δήλωση εισόδου/εξόδου σε/από χώρα. Νόμιζα ότι ήταν για την Ουκρανία, μια και το λεωφορείο είχε προορισμό το Κίεβο. Μετά από 45 λεπτά κατάλαβα ότι το χαρτί ήταν για τη “χώρα” που βασικά δεν είναι χώρα όμως παλεύει να γίνει χώρα, να αναγνωριστεί σαν τέτοια. Η διαδικασία στα “σύνορα” ολοκληρώθηκε σύντομα, και... όλα καλά.
Μετά από τέσσερις ημέρες στο Κισινάου, ξύπνησα το πρωί, στο τέλος της διαδρομής, στην ομορφότερη, την πιο επιβλητική, την πιο μεγαλοπρεπή, την πιο κοσμοπολίτικη, την πιο σαγηνευτική, ακόμη και στις “αφημένες στη μοίρα τους” γωνιές της, πόλη αυτού του ταξιδιού (μέχρι στιγμής τουλάχιστον), το Kyiv/Kiev. Άλλη μία διχασμένη, γλωσσικά, πόλη/χώρα (η Ουκρανία)... Στο επόμενο “επεισόδιο”...
Το Κισινάου με κέρδισε πριν ακόμη κατέβω από το μίνιμπας. Χωρίς περιστροφές, ομολογώ ότι ήταν οι γυναίκες που με εντυπωσίασαν. Όχι μόνο λόγω χαρακτηριστικών και θηλυκότητας, αλλά λόγω του ποσοστού των γυναικών που σε έκανε να “κολλάς” και να σκουπίζεις το πηγούνι σου. Είχα ακούσει ύμνους για τις Μολδαβές, και πριν ακόμη μας αφήσει το μίνιμπας κάπου στο κέντρο, είχα ήδη καταλάβει προς τι όλοι εκείνοι οι ύμνοι...
Την πρώτη μέρα πήγα στο Ζίμπρου-CSCA Ραπίντ, παιχνίδι πρωταθλήματος, και το χάιλαϊτ του αγώνα ήταν -για μένα- οι κοπέλες με μίνι και ψηλά τακούνια που δεν κάθονταν, αλλά στέκονταν, στην κερκίδα των “φανατικών” της Ζίμπρου, και χοροπηδούσαν πάνω στις καρέκλες, τραγουδώντας με τις γροθιές σφιγμένες. Πρώτη φορά στη ζωή μου είδα τέτοιο θέαμα σε γήπεδο... Priceless, πραγματικά...
Τη δεύτερη μέρα πήρα συνέντευξη από μία κοπέλα που έχει γράψει βιβλίο για την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της Μολδαβίας(!). Μου έδωσε κουράγιο η περίπτωσή της. Παρά το γεγονός ότι σχεδόν όλοι και όλα ήταν εναντίον της, εκείνη επέμεινε, κι έκανε το όνειρό της πραγματικότητα. Μπράβο της... Από τα ενδιαφέροντα της κουβέντας μας, εξωποδοσφαιρικά, το ότι αν γινόταν δημοψήφισμα για την ένωση της Μολδαβίας με τη Ρουμανία, η συγκεκριμένη κοπέλα θα ψήφιζε “ναι”. Τα Ρουμανικά είναι η πρώτη γλώσσα της, κι έχει ήδη ρουμανικό διαβατήριο, λόγω γιαγιάς...
Την επόμενη μέρα συνάντησα μία κοπέλα που μέχρι πριν από λίγο καιρό ήταν στη Θεσσαλονίκη με Εράσμους, σπουδάζοντας δημοσιογραφία. Πρώτη γλώσσα της τα Ρωσικά. Εννοείται ότι στο ίδιο δημοψήφισμα θα ψήφιζε “όχι”... δαγκωτό. Γενικά μου παρουσίασε την κατάσταση στη σημερινή Μολδαβία από την οπτική γωνία της Μολδαβής που μιλάει άψογα Ρωσικά αλλά φτωχά Ρουμανικά, και δεν υπάρχει στον κύκλο της κανείς που να έχει τα Ρουμανικά σαν πρώτη γλώσσα...
Την τελευταία μέρα μου πέρασα χρόνο με τον “γενικό υπεύθυνο” ενός όμορφα φτιαγμένου ελληνικού μαγαζιού στο μεγαλύτερο εμπορικό κέντρο της Μολδαβίας, ακριβώς δίπλα στον ξενώνα μου. “Περίπτωση” ο τύπος, με αμέτρητες ιστορίες να διηγηθεί. Μου είπε για τα καλά και τα άσχημα (όπως τα βλέπει εκείνος) της Μολδαβίας, και μοιραία μιλήσαμε για γυναίκες, οι οποίες ούτως ή άλλως όλη την ώρα περνούσαν από δίπλα μας, εκεί που καθόμασταν και τα λέγαμε... Απ' όσα μου είπε (προϊόν της πενταετούς παραμονής του στη Μολδαβία), κάτι που θέλω να μεταφέρω είναι το “αν αυτή η χώρα διοικούταν από γυναίκες, θα ήταν παράδεισος. Οι γυναίκες εδώ είναι εργατικές, σκέτα σκυλιά, υπεύθυνες, φιλότιμες, αξιόπιστες, μυαλωμένες. Οι άνδρες είναι... χαμένα κορμιά. Οι περισσότεροι πηγαίνουν στη δουλειά μεθυσμένοι, ή μεθάνε πριν σχολάσουν. Για να κάνουν αυτό που τους ζητάς, χρειάζεται να βάλεις τις φωνές. Δεσμεύονται να κάνουν κάτι, περνάει η μέρα, και βλέπεις ότι δεν το έκαναν. Αν οι γυναίκες έκαναν κουμάντο σε αυτήν τη χώρα, θα ήταν η καλύτερα οργανωμένη χώρα του κόσμου”...
Κάτι που μου έκανε μεγάλη εντύπωση στο γήπεδο, αλλά και στους δρόμους, ήταν ότι οι γυναίκες ήταν θεές, οι άνδρες “λίγοι”, αλλά ήταν οι γυναίκες εκείνες που ήταν “κρεμασμένες” από τους ώμους των ανδρών, που είχαν συνέχεια τα χέρια τους πάνω τους, που επιδίωκαν συνέχεια να αρπάξουν ένα φιλί. Είμαι αρκετά μεγάλος για να ξέρω ότι δεν είναι η εμφάνιση εκείνη που βαρύνει κυρίως και αποκλειστικά στο πώς βλέπει μία γυναίκα έναν άνδρα, όμως αν βλέπατε πώς ήταν οι γυναίκες, και πώς ήταν οι άνδρες, νομίζω ότι θα μοιραζόσασταν την έκπληξή μου...
Το Κισινάου το χάρηκα επειδή πήγα κρατώντας μικρό καλάθι. Αν δεν ήταν Πρωτεύουσα μίας μικρής χώρας, αν ήταν πόλη άλλης χώρας, θα ήταν απλά ένα περιφερειακό κέντρο. Δε με άφησε με την αίσθηση της μεγαλούπολης, επειδή πολύ απλά... δεν είναι. Φυσική ομορφιά; Επόμενη ερώτηση... Κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα; Δε θα το 'λεγα... Μολδαβική πόλη, ρουμανική, ή ρωσική; Λίγο απ' όλα... Μαλαισία της ανατολικής Ευρώπης. Εκείνοι που μιλάνε Ρωσικά κάνουν παρέα με άλλους που μιλάνε Ρωσικά, εκείνοι που βασικά μιλάνε Ρουμανικά κάνουν παρέα με κόσμο που επίσης βασικά μιλάει Ρουμανικά, κι έτσι έχεις μία χώρα στην οποία, στο Κισινάου τουλάχιστον, δεν υπάρχουν... συρματοπλέγματα, το χάσμα όμως είναι υπαρκτό.
Εκεί που υπάρχουν συρματοπλέγματα είναι λίγο ανατολικά του Κισινάου, στα “σύνορα” με την Υπερδνειστερία, την Τρανσνίστρια. Με το που ανέβηκα στο λεωφορείο στο Κισινάου, μου έδωσαν ένα χαρτί για δήλωση εισόδου/εξόδου σε/από χώρα. Νόμιζα ότι ήταν για την Ουκρανία, μια και το λεωφορείο είχε προορισμό το Κίεβο. Μετά από 45 λεπτά κατάλαβα ότι το χαρτί ήταν για τη “χώρα” που βασικά δεν είναι χώρα όμως παλεύει να γίνει χώρα, να αναγνωριστεί σαν τέτοια. Η διαδικασία στα “σύνορα” ολοκληρώθηκε σύντομα, και... όλα καλά.
Μετά από τέσσερις ημέρες στο Κισινάου, ξύπνησα το πρωί, στο τέλος της διαδρομής, στην ομορφότερη, την πιο επιβλητική, την πιο μεγαλοπρεπή, την πιο κοσμοπολίτικη, την πιο σαγηνευτική, ακόμη και στις “αφημένες στη μοίρα τους” γωνιές της, πόλη αυτού του ταξιδιού (μέχρι στιγμής τουλάχιστον), το Kyiv/Kiev. Άλλη μία διχασμένη, γλωσσικά, πόλη/χώρα (η Ουκρανία)... Στο επόμενο “επεισόδιο”...
και καλο σου ταξιδι.
. Fenia42, εσύ με άφησες με την εντύπωση ότι ασχολείσαι με το “τόπι”. Dmdoc, εσένα μάλλον σε υπολογίζω στους “τακτικούς” μου. Θα πρέπει να είναι εντελώς απογοητευτικά τα πρώτα κείμενά μου (από Βουλγαρία) για να σε “χάσω” 
) στη μέση της Βενεζουέλας!
