Αίγυπτος Πυρετός στον Νείλο

[saudade]

ΗΜΕΡΑ 6 ΑΣΟΥΑΝ - ΑΜΠΟΥ ΣΙΜΠΕΛ
Αφιερωμένο από μένα για μένα

Ξυπνήσαμε πολύ πριν από τα χαράματα, στις 3 το πρωί να ξεκινήσουμε για το Abu Simbel 3.30 ώρες μακριά. Ενώ περάσαμε με βάρκα το Νείλο μέσα στα μαύρα σκοτάδια για να φτάσουμε στο Ασουαν στην ώρα μας, περιμέναμε σχεδόν 2 ώρες μέσα στο λεωφορείο για να ξεκινήσουμε. Το κλείσαμε με deal από το ξενοδοχείο και πληρώσαμε 1250 λίρες (25 ευρώ) μόνο για το λεωφορειάκι. Το εισιτήριο για την είσοδο του Abu Simbel κοστίζει 785 λίρες. Η διαδρομή ήταν μέσα από την έρημο.

Το τοπίο ένα αχανές τίποτα, μόνο άμμος, άσφαλτος και ορίζοντας. Είδαμε τον ήλιο να ανατέλλει μέσα από την απέραντη έρημο. Καθόλου περίεργο να εμπνευστούν οι αρχαίοι Αιγύπτιοι τη Νουτ, τη θεά του Ουρανού που κάθε βράδυ καταπίνει τον ήλιο και τον γεννά κάθε πρωί.

Όταν φτάσαμε στο ναό η zozac είχε την πρώτη έκρηξη θυμού όταν ένας νούβιος της ζήτησε λεφτά για να την αφήσει να πάει στην τουαλέτα. “No money man” του λέει δείχνοντας τις άδειες τσέπες της εκνευρισμένη και μπαίνει μέσα προσπερνώντας τον. Ευτυχώς κατέφθασαν ορδές δυτικών προθύμων να δώσουν τις 10 λίρες για την τουαλέτα και ασχολήθηκε με αυτούς.

Ο ναός είναι χτισμένος από τον Ραμσή Β’ και τον αφιέρωσε κυρίως στον εαυτό του αλλά και στους θεούς. Είναι ένας από τους λόγους που πολλοί ονειρεύονται να έρθουν στην Αίγυπτο και να φτάσουν εδώ στα σύνορα με το Σουδάν. Σε έναν λόφο είναι σκαλισμένα τέσσερα τεράστια αγάλματα του Ραμση Β’ ύψους 20 μέτρων το καθένα και σε πιο μικρή κλίμακα έχει σκαλίσει την γυναίκα του Νεφερτάρι, τη μητέρα και μερικά από τα παιδιά του (τα νόμιμα).

Βέβαια στη Νεφερτάρι έχει αφιερώσει έναν εξίσου όμορφο ναό λίγο πιο μικρό σε έναν διπλανό λόφο. Εδώ στο Αμπου Σιμπελ δύο μέρες το χρόνο συμβαίνει κάτι μαγικό, ο ήλιος ευθυγραμμίζεται με την είσοδο του ναού και το φως λούζει το εσωτερικό του ναού μέχρι πίσω στο ιερό που βρίσκονται τα τέσσερα αγάλματα των θεών. Από τα τέσσερα αγάλματα που κάθονται το ένα δίπλα στο άλλο φωτίζονται μόνο τα τρία. Το ένα άγαλμα ο θεός Πταχ μένει πάντα σκοτεινός γιατί είναι ο θεός του σκότους!

Στην επιστροφή παρατηρούσαμε με τις ώρες τη μαύρη λωρίδα δρόμου που κόβει στα δυο την αχανή έκταση της ερήμου. Παρατηρούσαμε επίσης και την ακατανόητη οδήγηση των Αιγυπτίων. Προσπεράσεις ενώ βλέπουμε ότι από το αντίθετο ρεύμα έρχεται άλλο όχημα, ζιγκ ζαγκ στη μέση του δρόμου χωρίς κανένα λόγο, χώρια τα σκουπίδια που πετούσαν από το παράθυρο.

Όταν φτάσαμε στο Ασουαν με πήρε τηλέφωνο ο πατέρας του μικρού Νούβιου. Ήταν ένας πολύ ευγενικός άνθρωπος. Δεν τον άκουγα και τόσο καλά και έπιασα τις λέξεις sorry, my son. Του είπα ότι θα περάσω λίγο αργότερα από το εστιατόριο οπότε θα τα πούμε από κοντά. Υπέθεσα ότι ήθελα να μου ζητήσει συγγνώμη για τον γιο του και ότι ο μικρός είπε στον πατέρα του την αλήθεια. Φτάνοντας αργότερα στο εστιατόριο με χαιρετάει εγκάρδια και με ρωτάει αν θα καθίσω να φάω. Του λέω ότι ίσως περάσω το βράδυ για φαγητό. Τον ρωτάω αν του είπε κάτι ο γιος του. Μου απαντάει ότι μου είπε απλά ότι θα περάσεις κάποια στιγμή από το εστιατόριο. Λέω, ναι δεν είχα χρήματα να τον πληρώσω χθες και του είπα ότι θα σας δώσω 200 λίρες να του τις δώσετε. Του δίνω τα χρήματα και του λέω τα λέμε αργότερα. Πήρα το δρόμο για το ξενοδοχείο απογοητευμένος. Η κούραση των ημερών και αυτός ο διαρκής αγώνας να αποφεύγουμε οποιαδήποτε λεκτική παγίδα για υπερχρέωση με είχε καταβάλει. Επειδή με το νεαρό Νούβιο είχαμε περάσει αρκετό χρόνο μαζί, πίστεψα ότι ήθελε να μου ζητήσει συγγνώμη μέσω του πατέρα του. Προφανώς και δεν συνέβη αυτό. Συνέβη όμως κάτι άλλο. Λίγο πριν φτάσω στο ξενοδοχείο εξουθενωμένος ψυχολογικά χτυπάει το κινητό μου και ήταν ένας άγνωστος αιγυπτιακός αριθμός. Το σηκώνω σκεπτόμενος ότι μπορεί να είναι η συγγνώμη που περίμενα. Ήταν κάτι πολύ καλύτερο από αυτό. Ήταν ο ξάδερφος του φίλου μου του Νούβιου, το πλουσιόπαιδο που είχε έρθει μαζί μας με τη βάρκα. Με πήρε στο κινητό μου και με ρώτησε αν μπορώ να του δώσω τη zozac γιατί θέλει να της μιλήσει. Δεν απαντάω για λίγα δευτερόλεπτα και σκεφτόμουν αν το ζω πραγματικά όλο αυτό. Μετά επανήλθα στη πραγματικότητα αλλά ας σταματήσω την αφήγηση εδώ.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 5
• 6
• 7
• 8
• 9
• …

  Go to chapter

  Go
• 17

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 7 of 17

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[eco05140]

οοοοοο επιτέλους! αναμένουμε την ιστορία και λεπτομέρειες! έχω μία Ασουαν που με περιμένει!

 

[saudade]

ΗΜΕΡΑ 1 ΚΑΙΡΟ
Welcome to cairo

Κάιρο, μια πόλη πισωγύρισμα στο χρόνο, μια από τις πιο ιδιαίτερες πρωτεύουσες του κόσμου που βρίσκεται σε λιγότερο από μιάμιση ώρα από την Αθήνα με εξωφρενικό πληθυσμό κοντά στα 25 εκατομμύρια. Όταν προσγειωθήκαμε αγοράσαμε μια κάρτα sim Orange για ιντερνετ και κλήσεις γύρω στα 7 ευρώ. Ανοίγοντας η πόρτα του αεροδρομίου μας πλησίασαν ταξιτζήδες για να μας προσφέρουν cheap taxi γύρω στα 15 ευρώ. Εμείς είχαμε κατεβάσει την εφαρμογή uber γιατί θέλαμε να αποφύγουμε την υπερχρέωση. Το ξενοδοχείο μας βρίσκεται στο κέντρο κοντά στην πλατεία Ταχριρ, δηλαδή για μια απόσταση 20 χιλιομέτρων με την εφαρμογή πληρώσαμε 3,20 ευρώ ενώ οι ταξιτζήδες μας πρόσφεραν πενταπλάσιες τιμές.

Η κίνηση απίστευτη, λωρίδες υπήρχαν μόνο θεωρητικά κι ο καθένας έκανε προσπεράσεις απ’ όπου κι όποτε ήθελε. Κόρνες παντού και κάθε στιγμή ακόμη και όταν δεν υπάρχει λόγος, τετρακάβαλο στα μηχανάκια και κράνη άφαντα. Η βενζίνη κοστίζει γύρω στα 30 λεπτά. Τα λεωφορεία είναι βανάκια από το '80 χωρίς πόρτες. Όμως η πρώτη στιγμή που καταλάβαμε ότι βρισκόμασταν σ’εναν εντελώς άλλο κόσμο ήταν όταν είδαμε τη θέα από την ταράτσα του ξενοδοχείου. Ένα χάος από ψηλά καφέ κτίρια, δορυφορικές και σκόνη.

Κοιμηθήκαμε σε ένα βασικό δωμάτιο υπό ήχους ιμάμη και κόρνας και ξυπνήσαμε νωρίς το απόγευμα να πάμε για φαγητό. Σήμερα η μέρα δεν έχει κάτι στο πρόγραμμα Κλασικά κίνηση, τα φανάρια δεν τα υπολόγιζε κανείς και μας πήρε αρκετή ώρα να διασχίσουμε τρέχοντας ένα μεγάλο δρόμο. Κάθε φορά που καταφέρναμε να περάσουμε το δρόμο νιώθαμε υπερένταση. Φαγητό στο εστιατόριο Taboula στο Garden City όπου υπάρχουν οι περισσότερες πρεσβείες. Ήταν ακριβό εστιατόριο γιατί δώσαμε 8 ευρώ το άτομο. Αντικρίσαμε από κοντά αυτό το μεγάλο ποτάμι που για χιλιάδες χρόνια δίνει ζωή στο μέρος αυτό. Περιήγηση στο κέντρο κοντά στην πλατεία Ταχριρ, στη γέφυρα Qasr El Nil που ενώνει την Ταχριρ με το Ζαμαλεκ και μετά πορεία προς πλατεία Talaat Harb.

Μόνο και μόνο το να περπατάς στο Κάιρο, γεμίζεις με εικόνες, συμβαίνουν γύρω σου ένα εκατομμύριο πράγματα ταυτόχρονα. Και να πούμε επίσης ότι παρόλο που γινόταν χαμός γύρω μας, δεν νιώθαμε ανασφάλεια. Οι άνθρωποι μας φαινόταν πιο χαρούμενοι από τους δυτικούς παρά το χάος των δρόμων, τη φτώχεια και τις συνθήκες διαβίωσης .

Καταλήξαμε για τσάι και ναργιλέ σε ένα δρόμο που είχαν βγάλει πλαστικές καρέκλες, δηλαδή καφετέρια. Πληρώσαμε για δύο τσαι και ναργιλέ 2 ευρώ (100 λίρες). Μετά πήραμε από ένα τίμιο μίνι μάρκετ 2 μεγάλα νερά, 2 πατατάκια και μία σοκοφρέτα με 1 ευρώ συνολικά.

 

[saudade]

ΗΜΕΡΑ 2 ΚΑΪΡΟ
Ισλαμικό Κάιρο

Οι σκληρές εικόνες που αντικρίζουμε από το πρωί έχουν αλλάξει τη διάθεσή μας και μας κάνουν να σκεφτόμαστε ότι στο Κάιρο είναι αδύνατο να επιβιώσεις χωρίς να τρελαθείς αν είσαι ευαίσθητος. Δεν υπάρχει χώρος και χρόνος για αυτολύπηση. Αν επιβίωσες σχετικά καλά μια ακόμα ημέρα είσαι τυχερός. Στον δρόμο μας λέγανε όλοι “welcome” “welcome to Cairo”, “have a nice day”. Άραγε ειρωνικά εννοώντας “Καλωσήρθατε στο χαος”; Οι άνθρωποι φαίνονται σκληραγωγημένοι. Δεν δείχνει να τους νοιάζει ή να τους ταλαιπωρεί ιδιαίτερα η κατάσταση γύρω τους. Σε κάποια στενά έχει τόσο καυσαέριο που ο αέρας είναι θολός και νιώθεις τη μύτη σου να καίει.

Παρ’όλα αυτά εκεί μέσα έχουν τα μαγαζιά τους, εκεί πίνουν καφέ και παίζουν τα παιδιά τους. Μέσα σε αυτά τα στενά κυκλοφορεί κάθε λογής όχημα μέσα από ατελείωτα κορναρίσματα και μανούβρες περνώντας ξυστά ανάμεσα σε ανθρώπους, ζώα και άλλα οχήματα.

Ξεκινήσαμε από το Ισλαμικό Κάιρο, την αγορά που βρίσκεται στην απέναντι μεριά του δρόμου από την αγορά Αλ Χαλίλι, εκεί που είναι και το τέμενος Αλ Αζχάρ.

Είναι η αγορά των ντόπιων και είναι αυθεντική. Οι έμποροι δεν ασχολούνται με τους τουρίστες και πιθανόν να μην ξέρουν και αγγλικά. Ακόμη κι όταν στεκόμασταν έξω από το μαγαζί τους, δεν μας μιλούσαν καν. Η περιήγησή μας σε αυτά τα στενά είχε μια γερή δόση Αιγύπτου, γεμίσαμε εικόνες και μυρωδιές.

Μετά πήγαμε και από την αγορά του Αλ Χαλίλι. Εδώ προφανώς τα πράγματα είναι πιο τουριστικά. Οι κράχτες μας πρότειναν να πάμε στο μαγαζί τους αλλά δεν ηταν επίμονοι. Γενικά όποιος μας μιλούσε στο δρόμο επειδή ήθελε να αγοράσουμε κάτι ή να μας πάει κάπου δεν ήταν τόσο επίμονος όσο διαβάζαμε. Ήρθαμε πολύ κουμπωμενοι με το τι θα συναντήσουμε αλλά καταλαβαίνουμε ότι όλοι είναι συζητήσιμοι και δέχονται να μην θες να αγοράσεις. Μπορείς αν θες να μην λες τίποτα και να προχωράς, μπορείς αν θες να αρνείσαι ευγενικά. Είναι μεγάλο πράγμα τελικά αυτό το ότι πάμε να δούμε μόνοι μας πως θα είναι. Και μέχρι στιγμής μας φέρονται πολύ καλύτερα απ' ότι φανταζόμασταν και νιώθουμε ότι μπορούμε να κυκλοφορούμε ελεύθερα όπου θέλουμε. Προς το παρόν είμαστε άναυδοι με αυτά που βλέπουμε, τα οποία δεν περιγράφονται ούτε με λόγια ούτε με εικόνες. Πρέπει να έρθετε να τα δείτε μόνοι σας.

Μια εικόνα που μου έχει μείνει από αυτή τη βόλτα είναι ένας άνθρωπος ξαπλωμένος δίπλα σε άλλους ανθρώπους που καθόταν σε παγκάκια με το πληγιασμένο του πόδι να έχει γεμίσει μύγες όπως και το στόμα του. Με τόσες μύγες μέσα στο στόμα του νόμιζα ότι σε λίγο θα πέθαινε αλλά μετά τον είδα να περπατάει.

Στη συνέχεια ξανά στο Ισλαμικό Κάιρο που μας γοήτευσε. Το διασχίσαμε με τα πόδια για να φτάσουμε στους πρόποδες της Ακρόπολης του Σαλαντίν να την δούμε με το φως της Δύσης. Μέσα σε αυτά τα στενά από χώμα ενώ περπατούσαμε και μαζεύαμε εικόνες, ένας σκύλος με μεγάλες πληγές στο χτυπημένο του πόδι καθόταν αγκαλιά με μια γάτα στη οροφή ενός αυτοκινήτου, τριβόταν κεφάλι με κεφάλι με την γάτα και έγλυφε το ένα το άλλο. Ο σκύλος είχε μελαγχολικά μάτια. Η πραγματικότητα γύρω είναι τόσο σκληρή και αυτά τα πλάσματα είναι τόσο αβοήθητα σε αυτόν τον κόσμο. Νιώθουμε όλο και περισσότερο στο πετσί μας ότι δεν υπάρχει κανένα έλεος ούτε για ζώα αλλά ούτε για ανθρώπους. Το φεγγάρι βγήκε και φαίνεται γεμάτο.

Βράδιαζε, πήραμε τουκ τουκ (τα κιτρινόμαυρα τρίκυκλα που εκτελούν και αυτά χρέη ταξί) για το ξενοδοχείο που ήταν κοντά στην πλατεία Ταχριρ. Η απόσταση ήταν 3 χιλιόμετρα. Συμβουλευτήκαμε την εφαρμογή για το πόσο κοστίζει μια τέτοια απόσταση κι έγραφε 50 λίρες (1 €), το τουκ τουκ που σταματήσαμε μας είπε 100 λίρες (2€) εμείς του λέμε 40 λέει όχι, μετά του λέμε 50. Πάμε να φύγουμε και μας λέει να μπούμε. Μας λέει 80 λίρες (1,6 €) του λέμε οκ. Η οδήγηση αυτή ήταν ότι πιο τρελό έχουμε κάνει. Παράνοια. Σαν σίφουνας περνούσε στο εκατοστό από πεζούς, μέσα από στενά, δίπλα σε αυτοκίνητα. Το μόνο που δεν έκανε ήταν να περάσει μέσα από σπίτι και από τοίχο. Το αδιανόητο γι’ αυτό που ζούσαμε ήταν λίγο. Στο τέλος του δίνω 100 λίρες και περιμένω ρέστα. Μου λέει εντάξει χαμογελαστά. Του λέμε κι εμείς χαμογελαστά ότι είπαμε 80 λίρες. Σκύβει και μας δίνει ρέστα 10. Τον κοιτάω χαμογελαστά και του λέω οκ. Μου λέει ευχαριστώ πολύ και κατεβαίνουμε.

 

[saudade]

ΗΜΕΡΑ 3 ΚΑΪΡΟ
Look the pyramids

Σήμερα είδα πεντακάβαλο σε μηχανάκι με τον πέμπτο να κάθεται στο τιμόνι. Είδα ένα μικρό παιδί να κρατιέται πίσω από ένα βανάκι εν κινήσει πατώντας στον προφυλακτήρα του. Ένας πλανόδιος πουλούσε χυμούς σε νάιλον σακουλάκια να τους πιεις με καλαμάκι. Είδα δύο άλογα που έτρεχαν να μπερδεύονται μεταξύ τους και να πέφτουν μπροστά στον κόσμο, κοντά στη Σφίγγα. Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή.


Το πρόγραμμα έχει επίσκεψη στις πυραμίδες της Γκίζας και τη Σφίγγα. Το πρωί επιλέξαμε από την εφαρμογή uber να καλέσουμε uber taxi αντί για συμβατικο uber αυτοκίνητο. Θέλαμε να δώσουμε κανένα μεροκάματο και στον κλάδο των ταξιτζήδων που τους έχει φάει τη δουλειά η uber. Τι το θέλαμε; Ξεκινήσαμε για τις πυραμίδες αλλά δεν φτάσαμε ποτέ. Ο οδηγός δεν μιλούσε αγγλικά αλλά είχε όλη την προθυμία να επικοινωνήσει μαζί μας μέσω google translate. Πρόσφερε στη zozac τσιγάρο. Μας ρώτησε αν είναι η πρώτη μας φορά στην Αίγυπτο, αν έχουμε πάει στον πύργο του Καΐρου και άλλα τέτοια ώστε μετά να πάει την κουβέντα στο ότι η περιοχή των πυραμιδών είναι μεγαλύτερη από 12 χιλιόμετρα και ότι είναι ωραία να τη γυρίσουμε με καμήλα ή άλογο. Kάλεσε αμέσως κι έναν φίλο του στο τηλέφωνο που έχει καμήλες και άλογα και μας τον έδωσε να του μιλήσουμε. Τον ρωτήσαμε πόσο κοστίζει η βόλτα με τις καμήλες αλλά αυτός άρχισε τα εξαρτάται και θα τα βρούμε. Όσο επίμονα και να ρωτούσαμε δεν μας είπε τιμή και του ρίξαμε άκυρο.

Οι πυραμίδες απ’ όσο ψάξαμε έχουν δύο εισόδους. Εμείς θέλαμε να πάμε στην βόρεια είσοδο που είχα διαβάσει ότι έχει λιγότερο κόσμο και βρίσκεται δίπλα στην πυραμίδα του Χέοπα. Λέγεται Giza Pyramid Cairo Pass στο maps.

Ο οδηγός μας έλεγε ότι η πύλη που θέλουμε να πάμε είναι κλειστή και θα μας αφήσει στην μπροστινή πύλη, της Σφίγγας. Tου λέμε ότι δεν θέλουμε να πάμε στην μπροστινή πύλη, θέλουμε να πάμε στο σημείο που βάλαμε εξ’ αρχής και δεν έχουμε ακούσει ότι θα είναι κλειστή. Ωστόσο πλησιάζοντας στις πυραμίδες χαζέψαμε λιγάκι από την επιβλητικότητα τους, ειδικά σε εκείνο το σημείο του δρόμου που ενώ βλέπεις συνέχεια τεράστιες καφέ ασυντήρητες πολυκατοικίες πετάγονται από το πουθενά πίσω από τα κτίρια αυτά τα τεράστια τριγωνικά μυσταγωγικά οικοδομήματα. Ο ταξιτζής να μας λέει συνέχεια look the pyramids και look the pyramids και χωρίς να το καταλάβουμε πήρε τον δρόμο για την πύλη που ντε και καλά ήθελε να μας πάει. Όταν επανήλθα στη πραγματοκότητα και τσέκαρα το gps συνειδητοποιώ ότι έπρεπε να είχαμε στρίψει νωρίτερα. Του λέμε ότι η διαδρομή δεν είναι από εδώ και μας λέει άλλη δικαιολογία ότι ο δρόμος για την είσοδο που θέλουμε είναι κλειστός. Πριν είπε ότι η πύλη είναι κλειστή, τώρα λέει ο δρόμος είναι κλειστός. Σκεφτήκαμε για μια στιγμή μήπως είναι αλήθεια κλειστή αλλά δεν τον πιστέψαμε. Του λέμε ότι για να το βγάζει στον χάρτη είναι ανοιχτός ο δρόμος και θέλουμε να πάμε. Κάνει αναστροφή μουρμουρίζοντας κάτι στα αιγυπτιακά.

Ενώ πήγαινε προς το σημείο που είχαμε βάλει, λίγα χιλιόμετρα πριν φτάσουμε σε μια διασταύρωση που έπρεπε να στρίψει αριστερά κάνει κάτι πολύ έξυπνο. Στρίβει αριστερά σε έναν άλλον δρόμο 100 μέτρα νωρίτερα και μας λέει “να δεν πάει” και συνεχίζει ξανά για την άλλη είσοδο. Εντωμεταξύ εγώ παρακολουθούσα το gps καθ’ όλη τη διάρκεια. Του λέμε με έντονο ύφος “Stop here” γιατί παρατράβηξε το αστείο και κατέβουμε στο πουθενά στην άκρη ενός αυτοκινητόδρομου. Σταμάτησε χωρίς να πει κουβέντα και εννοείται δεν του δώσαμε μπαξίσι.

Καλούμε άλλο uber. Στο μεταξύ βλέπω μήνυμα από τον προηγούμενο ταξιτζή ότι μας ζητάει να του δώσουμε 10 δολάρια! Ήρθε ο νέος οδηγός να μας παραλάβει και φαινόταν κομπλέ. Όταν όμως ξεκινάει το παραμύθι ότι η περιοχή είναι 12 χιλιόμετρα λέμε να τα μας πάλι. Εκεί που φτάνει στον τελευταίο δρόμο που έπρεπε απλά να στρίψει δεξιά για να φτάσουμε στην πύλη μας αυτός κάνει αριστερά και μας πάει κι αυτός από την είσοδο της Σφίγγας. Του λέμε ότι πήρε άλλο δρόμο και μας εξηγεί ότι κανονικά μπαίνουμε από την είσοδο της Σφίγγας και ότι αυτή που έχουμε βάλει είναι για λεωφορεία και αυτοκίνητα που μπαίνουν μέσα στην περιοχή των πυραμιδών. Η zozac αρχίζει να πείθεται και μου λέει να πάμε σε αυτή που λένε να ξεμπερδεύουμε. Εγώ επιμένω ότι θέλουμε να πάμε σε αυτή που έχω βάλει από την αρχή! Ο οδηγός μας ζητάει συγγνώμη και μας πάει εκεί που θέλαμε από την αρχή κάνοντας αναγκαστικά λίγα χιλιόμετρα παραπανω αφού πήρε άλλο δρόμο από τον προβλεπόμενο. Στην είσοδο που θέλαμε να πάμε είχε τεράστια ουρά από αυτοκίνητα. Αυτός είναι ένας λόγος που την απέφευγαν και ένας άλλος είναι ότι ήθελαν να μας πανε στους δικούς τους ανθρώπους να μας πουλήσουν βόλτες με καμήλες. Επειδή είχε μεγάλη ουρά του είπαμε να μας αφήσει νωρίτερα έτσι ώστε κι εμείς να μην περιμένουμε μέσα στην κίνηση και αυτός να συνεχίσει για τις δουλειές του.

Το εισιτήριο εισόδου στις πυραμίδες της Γκίζας κοστίζει 700 λίρες (14 ευρώ). Θεωρώ πολύ καλή επιλογή αυτή την είσοδο γιατί χωρίς περπάτημα βγαίνεις κατευθείαν στις πυραμίδες. Στη συνέχεια αν θες περπατάς μέχρι τους απέναντι λόφους για να δεις όλες τις πυραμίδες μαζί και να βγάλεις φωτογραφίες, αν θες παίρνεις καμήλα ή άλογο. Εμάς μας πλησίασε ένας καμηλιέρης και μας είπε μια πολύ δελεαστική τιμή μόνος του, 300 λίρες το άτομο να μας πάει με καμήλες μέχρι τους απέναντι λόφους, να βγάλουμε φωτογραφίες τις πυραμίδες που θα φαίνονται όλες μαζί, και να επιστρέψουμε. Ξεκαθαρίσαμε ένα εκατομμύριο φορές την τιμή και ότι δεν θα υπάρξουν κρυφές χρεώσεις και άλλα τέτοια και δεχτήκαμε.

Είχε δύο καμήλες, ανεβαίνω εγώ στη δικιά μου και η zozac στη δικιά της. Είναι διασκεδαστικό το ανέβασμα γιατί νιώθεις ότι κρέμεσαι για λίγα δευτερόλεπτα. Ανεβήκαμε λοιπόν και μας λέει μισό λεπτό και έρχομαι. Μας αφήνει μόνους μας χωρίς να δέσει κάπου τις καμήλες. Η καμήλα της zozac ήταν δεμένη πίσω μου. Ξαφνικά οι καμήλες αρχίζουν και προχωράνε μόνες τους μεσα στον κόσμο. Εμείς πάνω τους να μην μπορούμε να πιστέψουμε αυτό που γίνεται. Καβαλάμε δύο ακυβέρνητες καμήλες στις πυραμίδες και από κάτω μας να περνάει κόσμος δεξιά κι αριστερά. Θεωρήσαμε ότι είναι κόλπο να μας τρομάξουν και να μας ζητήσουν παραπάνω χρήματα. Τον έψαχνα ανάμεσα στον κόσμο για να μας σταματήσει αλλά δεν τον έβρισκα. Ώσπου έπειτα από λίγο ένας Αιγύπτιος που κατάλαβε ότι κάτι δεν πάει καλά έπιασε τις καμήλες και τις οδήγησε πίσω κρατώντας τες από το σχοινί.

Αργότερα εμφανίστηκε και ο καμηλιέρης. Είχε πάει να φέρει τον οδηγό μας ένα 14χρονο αγόρι να μας πάει στους πέρα λόφους. Το αγόρι φορούσε ένα στυλάτο μπουφάν, παντόφλες και φαινόταν ότι βαριόταν τη ζωή του που τον έστειλε ο θείος του να κάνει αυτή τη δουλειά. Όταν περπατήσαμε λίγο πιο μέσα στην έρημο, το αγόρι χωρίς να με ρωτήσει μου είπε να κάνω λίγο πιο πίσω και ανέβηκε κι αυτό δικάβαλο στην καμήλα μου για να μην περπατάει. Δεν είχα κανένα θέμα γιατί δεν μπορούσα να τον βλέπω να περπατάει μέσα στον ήλιο. Όλα καλά με την βόλτα, δεν μας πήγε μέχρι τους μακρινούς αμμόλοφους αλλά και πάλι ήμασταν ευχαριστημένοι.

Η Σφίγγα συνεχίζει να είναι πανέμορφη και δεν μπορούμε να διανοηθούμε πως ήταν αυτά τα μνημεία στην εποχή τους. Πόσο δέος θα προκαλούσαν σε όποιον άνθρωπο τα έβλεπε.

Εκεί που καθόταν η zozac πήγε ένα κοριτσάκι και τη ρώτησε πώς την λένε. Πριν καν το καταλάβει είχαν μαζευτεί καμιά 15αρια κορίτσια που ήθελαν να την δουν, να την ακουμπήσουν, να μάθουν το όνομά της, από που είναι και να της πουν τα δικά τους ονόματα. Κάποια την φιλούσαν στο μάγουλο. “I love you” “you're so pretty!” “selfie?”. Μετά τις πολλές αγάπες η δασκάλα τις μάζεψε να φύγουν. Ένα κοριτσάκι όμως επιστρέφει και της δίνει δώρο ένα αγαλματάκι. Ήταν πολύ αγνό και γλυκό αυτό που έκανε. Αυτό το κοριτσάκι ήρθε να σώσει την εικόνα των Αιγυπτίων στα μάτια μας με μια απλή κίνηση.

Στο δρόμο για την επιστροφή, το χάος. Άπειρος κόσμος δεξιά και αριστερά να περιμένει να πηδήξει σε λεωφορεία. Ένα αγόρι κρέμεται από το πίσω φανάρι σε ένα βανάκι που τρέχει κάνοντας γκελ ανάμεσα σε οχήματα. Γυναίκες με μωρά στιβαγμένες σε μικροσκοπικά βανάκια. Αγοράκια και κοριτσάκια μας κοιτάνε επίμονα, ιδιαίτερα τη zozac. Σκόνη, σβουνιές αλόγων και καμήλας. Τα παπούτσια μας απο μαύρα έγιναν άσπρα, μέχρι και τα μαλλιά σκονίστηκαν. Παιδιά με άλογα καλπάζουν φωνάζοντας πάνω στους αμμόλοφους, ανάμεσα στις πυραμίδες. Η ζωή τους ελευθερία και πόνος μαζί.

Θέλαμε να πάμε στο Koshary Abu Tarek. Το πατάω στην εφαρμογή και καλώ αυτοκίνητο. Είχα βάλει λάθος μαγαζί και μας πάει σε μια περιοχή που δεν ξέραμε. Του λέω κάναμε λάθος, πόσα θες να μας πας στο Koshary abu tarek στο κέντρο. Μας λέει ότι το κέντρο είναι πολύ μακριά και θέλει 10 ευρώ. Δεν υπάρχει περίπτωση γιατι η απόσταση αυτή αξίζει το πολύ 4 ευρω. Καλώ καινούργιο uber. Και επειδή η μέρα μας δεν ήταν καθόλου γεμάτη από απρόοπτα, όταν πατάω επιβεβαίωση μου σβήνει το κινητό από μπαταρία. Αλλάξαμε sim με την zozac αλλά στο κινητό της δεν λειτουργούσε η εφαρμογή. Σταματούσαμε κάτι τουκ τουκ αλλά δεν ήξεραν αγγλικά και δεν μπορούσαμε να συνεννοηθούμε. Μάλλον δεν ήταν καθόλου τουριστική περιοχή.

Σε εκείνο το σημείο είδα τον πλανόδιο που πουλούσε χυμούς σε σακουλάκια. Θυμάστε πως μεταφέρουμε τα χρυσόψαρα, που κρατάμε το πάνω μέρος μιας σακουλας με νερό και μέσα κολυμπάει το ψάρι; Έτσι πουλούσε και τους φρέσκους χυμούς. Βάζεις ένα καλαμάκι από πάνω μέσα στη σακούλα και απολαμβάνεις.

Ήμασταν πολύ κουρασμένοι και αποφασίσαμε να πάμε να βρούμε κάποιο μαγαζί να φορτίσουμε το κινητό. Τελευταία στιγμή σταματάει μπροστά μας ένα αυτοκίνητο, ανοίγει το παράθυρο και ένας Αιγύπτιος φωνάζει το όνομά μου. Ξαφνιαστήκαμε. Μετά μας δείχνει την εφαρμογή uber και μας κάνει νόημα να μπούμε. Απ΄ότι φαίνεται η εφαρμογή είχε επιβεβαιώσει τη διαδρομή και μετά έκλεισε από μπαταρία και ο οδηγός μας κατάλαβε γιατί ήμασταν οι μόνοι ξένοι στο σημείο αυτό. Νιώσαμε τεράστια ανακούφιση.

Το Abu Tarek Koshary είναι ένα τριώροφο εστιατόριο με αυθεντική κιτς αισθητική που σερβίρουν μόνο κόσαρι. Είχαμε έρθει και χθες βέβαια και είχαμε ένα κόσαρι και ένα γλυκό και πληρώσαμε 180 λιρες (3,60 ευρώ), σήμερα πήραμε δύο κόσαρι και δύο γλυκά και πληρώσαμε 130 λίρες (2,60 ευρώ). Ο χθεσινός σερβιτόρος κατάλαβε ότι ήταν η πρώτη μας φορά και ότι δεν είχαμε ιδέα και μας υπερχρέωσε, στο σημερινό σερβιτόρο φανήκαμε σαν να ξέρουμε τι θέλουμε και δεν το ρίσκαρε να μας πάρει παραπάνω λεφτά (μάλλον!). Το φαγητό πάντως μας άρεσε αλλά η διακόσμηση με χρωματιστά λαμπάκια, το χρυσό χρώμα παντού, το συντριβάνι με τις πλαστικές πάπιες, το ψιλόλιγνο μαύρο αγόρι ντυμένο με στολή αχθοφόρου μέσα σε ένα μαγαζί που οι ντόπιοι έτρωγαν κόσαρι μας είχε σκαλώσει.

 

[Sassenach77]

@saudade άσχετο αλλά το Εθνικό Πάρκο της Σούτιεσκα που έχεις στο προφίλ σου μου άρεσε πάρα πολύ!

Κατα τ' άλλα αναμένω την συνέχεια για την πολύ ενδιαφέρουσα Αίγυπτο!

 

[saudade]

@saudade άσχετο αλλά το Εθνικό Πάρκο της Σούτιεσκα που έχεις στο προφίλ σου μου άρεσε πάρα πολύ!

Κατα τ' άλλα αναμένω την συνέχεια για την πολύ ενδιαφέρουσα Αίγυπτο!

Χαχαχα κι εμένα μου άρεσε! Οπότε έχεις πιθανότητες να σου αρέσει και η Αίγυπτος!

 

[Sassenach77]

Οπότε έχεις πιθανότητες να σου αρέσει και η Αίγυπτος!

Οι πιθανότητες είναι περιττές στη δική μου περίπτωση.... Η Αίγυπτος θα μου αρέσει σίγουρα όταν πάω, με όλα τα στραβά της, καθώς μου αρέσει ήδη πριν καν πάω! Η Αίγυπτος είναι Μ-Ο-Ν-Α-Δ-Ι-Κ-Η !

 

[saudade]

ΗΜΕΡΑ 4 ΑΣΟΥΑΝ
Νησί Ελεφαντινής


Πτήση για Ασουάν. Πετάμε πάνω από την έρημο ακολουθώντας το Νείλο για μιάμιση ώρα. Το νοτιότερο σημείο που έχουμε φτάσει ποτέ. Μας περιμένει δύσκολη διαπραγμάτευση για ταξί γιατί η εφαρμογή δεν δουλεύει στο Ασουαν. Η πρώτη προσφορά που μας έδωσαν ήταν 1000 λίρες (20 ευρώ) και εμείς θέλαμε να δώσουμε κοντά στις 200. Γενικά στο αεροδρόμιο δεν υπήρχε ψυχή, λεωφορεία δεν βλέπαμε και υπήρχαν μόνο λίγα ταξί από τα οποία στα μισά είχαμε ρίξει άκυρο για τις τρελές τιμές που μας πρόσφεραν. Μετά από πολλές διαπραγματεύσεις, Γιουνάν είμαστε λέμε, νο ριτς, κλείνουμε ταξί με 550 λίρες (11 ευρώ). Μας πείραξε λίγο το γεγονός ότι οι περισσότεροι ταξιτζήδες ήταν Νούβιοι και είχαμε ακούσει τα καλυτερα γι’ αυτούς και εν τέλει μας μεταχειρίστηκαν ακριβώς όπως οι Αιγύπτιοι, σαν αγελάδες που αρμέγουν λεφτά. Αργότερα πιάσαμε φιλίες με έναν Αιγύπτιο φαρμακοποιό ο οποίος απ’ ότι μάθαμε πλήρωσε για την ίδια διαδρομή 300 λίρες.

Το ξενοδοχείο μας βρίσκεται στο νησί της Ελεφαντινής. Για να περάσουμε απέναντι παίρνουμε βάρκα με 10 λίρες το άτομο. Οι γυναίκες κάθονται χωριστά από τους άντρες. Είναι νησί Νουβιων. Οι Νούβιοι είναι ένας λαός που ζει στην νότια Αίγυπτο και βόρειο Σουδάν. Είναι πιο σκουρόχρωμοι από τους Αιγύπτιους και το περίεργο είναι ότι ενώ έχουν δική τους γλώσσα, δεν έχουν γραφή. Το νησάκι μυρίζει καμένο πλαστικό, τα σκουπίδια τους τα καίνε στους κήπους ανάμεσα στα σπίτια, δεν υπάρχουν δρόμοι αλλά δρομάκια από λάσπη και άμμο που κυκλοφορούν κότες, γαϊδουράκια και πολλά σκουπίδια. Οι άντρες φοράνε κελεμπία, οι γυναίκες μακριές φορεσιές με μαντήλα. Φαίνονται χαρούμενοι άνθρωποι και συνηθισμένοι στους τουρίστες. Τα ζώα είναι σκελετωμένα, κατσίκες βόσκουν σε καμένα σκουπίδια.

Το νησί έχει αρκετά συμπαθητικά εστιατόρια και τρώγαμε με περίπου 5 ευρώ το άτομο (250 λίρες). Το δωμάτιό μας ήταν πολύ βασικό αλλά η ταράτσα που αράζαμε είχε πολύ όμορφη θέα στο Νείλο και τους χρυσούς αμμόλοφους απέναντι προς την ανατολή.

Ο ιδιοκτήτης παρόλο που φαινόταν λίγο πιο κουλ για Αιγύπτιος και μπορούσες να ανοίξεις χαλαρά συζητήσεις μαζί του, ήταν σαν πασάς. Είχε για προσωπικό έναν νέο μπορεί και 30 χρονών, κανονικός παραγιός, που του άναβε τον ναργιλέ ενώ αυτός ήταν ξαπλωμένος στον καναπέ, του έφερνε και του άνοιγε την μπύρα (ναι έπινε μπύρα) και έκανε και όλες τις άλλες δουλειές του ξενοδοχείου. Μαζί του δούλευε και μια 15χρονη Νούβια με πανέμορφο χαμόγελο. Πολλές φορές ήθελε να επικοινωνήσει μαζί μας αλλά δεν ήξερε καθόλου αγγλικά και το βλέπαμε στα μάτια της ότι στενοχωριόταν γι αυτό, οπότε επικοινωνούσαμε μόνο με νοήματα. Μια Γαλλίδα της υψηλής κοινωνίας μας έλεγε με θαυμασμό την ιστορία της μικρής, ότι δεν θέλει να πάει σχολείο και ότι της αρέσει να δουλεύει εκεί και ότι είναι πολύ καλή στη δουλειά της. Πολλές φορές βλέπαμε την μικρή από το πρωί μέχρι το βράδυ να δουλεύει στο ξενοδοχείο και θέλαμε να κάνουμε κάτι γι αυτό, να μιλήσουμε πχ στον ιδιοκτήτη αλλά αποφασίσαμε ότι δεν μπορούμε να επέμβουμε γιατί δεν ξέρουμε το καλό της. Επίσης να σημειώσω ότι δεν υπάρχει δημόσια εκπαίδευση στην Αίγυπτο και τα παιδιά για να πάνε σχολείο πρέπει να πληρώνουν.

Το σούρουπο πήγα μία βόλτα στα βόρεια του νησιού προς τον αρχαίο ναό του Κνουμ. Με πλησίασε ένας μικρός Νούβιος για να με ξεναγήσει. Αρνήθηκα. Μου πρότεινε βόλτα με τη βάρκα. Αρνήθηκα. Του λέω ότι θέλω απλά να κάνω μια βόλτα. Μετά από λίγο γίναμε φίλοι και άρχισε να μου λέει ιστορίες. Μου είπε για τον φίλο του από το Σικάγο τον Αμερικάνο που του έμαθε αγγλικά και όταν έφυγε για Αμερική του έστειλε 2000 δολάρια να επισκευάσει τη βάρκα του. Για ένα Νορβηγό μεσήλικα που πήγαν σε αυτά τα δωμάτια που κλείνονται, παίζουν playstation και εκεί μπορείς να πιεις και να καπνίσεις ότι θες. Μου είπε ότι ο Νορβηγός είχε μεθύσει τόσο πολύ που δεν μπορούσε να κουνηθεί. Πήγε να του πάρει να φάει για να συνέλθει ώστε να βγουν από το δωμάτιο. Για τον Κινέζο που είχαν συμφωνήσει βόλτα με τη βάρκα με 450 λίρες την ώρα, τον πήγε 4 ώρες και στο τέλος ο Κινέζος του έδωσε 600 λίρες και άρχισε να τρέχει.

Είχε αρχίσει να νυχτώνει και είχαμε αράξει στη βάρκα του. Γνώρισα και τα άλλα παιδιά του χωριού που εκείνη την ώρα όλα έκαναν καθαριότητες στις βάρκες τους και άκουγαν νουβιακά τραγούδια από το youtube. Του πρότεινα αν θέλει να πάμε στην πόλη απέναντι να φάμε κάτι γρήγορο. Πήρα τη @zozac από το ξενοδοχέιο και δώσαμε ραντεβού στο λιμανάκι. Ήρθε μαζί με ένα φίλο του που δεν ήξερε να μιλάει αγγλικά. Κάναμε μια ωραία βόλτα, μας πρότεινε ένα ωραίο φαστφουνταδικο και πήραμε όλοι σαουαρμα με κοτόπουλο και λιωμένο τυρί. Δηλαδή μια αραβική πίτα με κομματάκια κοτόπουλο μαζί με λιωμένο τυρί τυλιγμένη λίγο περίεργα. Θα μπορούσαμε να πούμε κάτι σαν πίτα με γύρο κοτόπουλο. Η @zozac του είπε ότι δεν θέλει να φάει κρέας και αυτός της απάντησε σοβαρά ότι το κοτόπουλο δεν είναι κρέας, κρέας έχουν τα μεγάλα ζώα. Και το κοτόπουλο τι είναι, ρωτάμε. Απλά κοτόπουλο!

Έδωσα τα χρήματα στο μικρό Νούβιο να πληρώσει ώστε να τα πάρουμε σε λοκαλ τιμή. Κόστιζε 50 λίρες (1 ευρώ) το ένα. Μάθαμε επίσης ότι κότα στα αιγυπτιακά σημαίνει γάτα. Μας είπε κι άλλες ιστορίες. Μας είπε ότι στο νησί της Ελεφαντινής στο ναό του Κνουμ κυκλοφορεί και ο Κίκο, στην αρχή στο παίζει καλός και μετά σου ζητάει λεφτά και αν δεν του δώσεις κάνει φασαρίες και μπορεί να παίξει και ξύλο. Οπότε να προσέχετε.
Στο τέλος της βραδιάς του λέω άντε πάμε βόλτα αύριο με τη βάρκα στις 16.00 και όπως είπαμε 300 λίρες (6 ευρώ) η ώρα. Και πήγαμε σπίτια μας να κοιμηθούμε.

 

[saudade]

ΗΜΕΡΑ 5 ΑΣΟΥΑΝ - ΝΗΣΙ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ
Ημέρα διαπραγματεύσεων

Σήμερα επίσκεψη στο νησί των Φιλών και το απόγευμα βόλτα με τη βάρκα του φίλου μας. Παίρνουμε το πρωινό μας στο νησί της Ελεφαντινής και περνάμε απένατι με τη βάρκα στην πόλη Ασουαν. Έτοιμοι να μπούμε στην μάχη για ταξί.

Διαπραγμάτευση Νο 1
Εδώ στο Ασουαν δεν δουλεύει η uber, δουλεύει όμως μια άλλη εφαρμογή που λέγεται inDrive. Εμείς συμβουλευόμασταν την εφαρμογή για το κόστος της διαδρομής που θέλαμε να κάνουμε και ψάχναμε για ταξί, ξέροντας όμως πόσα θέλουμε να πληρώσουμε. Το κόστος λοιπόν από το Ασουαν για το νησί των Φιλών είναι 65 λίρες (1,30 ευρώ). Δεν χρειάστηκε να ψάξουμε πολύ γιατί μας είδε στο δρόμο ο Χασάμ, ο ταξιτζής που μας έφερε από το αεροδρόμιο και μας χρέωσε 550 λίρες αντί για 300. Μας είχε δώσει τον αριθμό του και μας είχε πει να τον καλέσουμε αν χρειαστούμε ταξί. Του είχαμε απαντήσει “Φυσικά και θα σε καλέσουμε” αλλά εννοούσαμε “Φυσικά και δεν θα σε καλέσουμε”. Πέρα από ότι μας υπερχρέωσε όπως προσπαθούν να κάνουν όλοι μας φαίνοταν καλός. Μας κάνει μπείτε παιδιά και εμείς του λέμε ναι αλλά με 80 λίρες. Με 100 μας λέει, γιατί 80 πλέον είναι πολύ λίγα χρήματα. Ας είναι 100, έχει και 3-4 παιδιά να θρέψει. Πάμε να μπούμε και σκέφτομαι ας ξεκαθαρίσω και κάτι τελευταίο “100 λίρες συνολικά, όχι το άτομο” του λέω. Λέει 100 το άτομο, 100 συνολικά είναι λίγα. Καλά δεν υπάρχει περίπτωση ή 100 συνολικά ή αλλιώς φεύγουμε. Μας λέει οκ 100 συνολικά και αν θέλετε θα σας περιμένω να τελειώσατε. Εννοείται δεν θέλαμε να μας περιμένει γιατί αυτή η υπηρεσία θα κοστίζει σίγουρα έξτρα. Στο τέλος δεν μας πήρε λεφτά και μας λέει πάρτε με τηλ όταν τελειώσετε να έρθω να σας πάρω και τα πληρώνετε όλα μαζί στο τέλος. Αυτή η συμφωνία είναι οκ γιατί θα έχουμε ταξί μόλις τελειώσουμε σε φιξ τιμή, χωρίς νέες διαπραγματεύσεις. Στο δρόμο μας ρωτάει αν θέλουμε παιδιά και πόσα. “΄Οσο πιο πολλά παιδιά τόσο πιο πολλά λεφτά θα φέρει ο Αλλάχ”.

Διαπραγμάτευση Νο 2
Στο είσοδο της νήσου των Φιλών οι έμποροι σου ορμάνε σαν κοράκια να σου πουλήσουν το καθετί, ημιπολύτιμους λίθους, μπαχαρικά, μουσικά όργανα, σείστρα, ξύλινες κόμπρες, κοχύλια, ξύλινες νουβιακές μάσκες, μαντήλια, κ.α. Το εισιτήριο κοστίζει 550 λίρες (11 ευρώ) και χρειάζεται να πάρουμε βάρκα για το νησί. Η τιμή ήταν στάνταρ από το κράτος και αναγράφεται σε πίνακα, 391 λίρες (4 ευρώ) η βάρκα. Αυτό δεν λέει κάτι όμως στους Αιγύπτιους και πάλι έπρεπε να διαπραγματευτούμε την τιμή!

Βρήκαμε και ένα ζευγάρι Γάλλων για να μοιραστούμε τα έξοδα της βάρκας. Η τιμή που μας έδιναν ήταν 800 λίρες η βάρκα, για οποία έπρεπε να πληρώσουμε 391 λιρες σύμφωνα με τον επίσημα αναρτημένο πίνακα! Οι βαρκάρηδες έκαναν ότι δεν ξέρουν για ποιο πράγμα μιλάμε όταν τους λέγαμε ότι η τιμή είναι φιξ και αναγράφεται σε εκείνον τον πίνακα εκεί πίσω. Τσαντίζομαι γιατί ήμασταν ώρα στον ήλιο. Γυρνάω να βγάλω φωτογραφία την ταμπέλα με την τιμή. Τους την δείχνουμε και μετά άρχισαν άλλο παραμύθι, η τιμή είναι παλιά, τα καύσιμα έχουν ανέβει και ένα σωρό άλλα πράγματα. Σαν επιχείρημα χρησιμοποιούσαν επίσης ότι δώσαμε 550 λίρες για είσοδο να δούμε τα αρχαία και τσιγκουνευόμαστε 200 λίρες το άτομο για τη βάρκα που είναι πήγαινε-έλα. (Εδώ να πω ότι οι βαρκάρηδες φαινόντουσαν ντόπιοι μεροκαματιάρηδες άνθρωποι και δεν ήξεραν αγγλικά. Εμείς διαπραγματευόμασταν τόσοι ώρα με κάποιους μεσάζοντες που αυτοί έγραφαν τα ονόματά μας σε ένα τετράδιο και μας έδειχναν σε ποια βάρκα θα μπούμε). Τέλος κλείσαμε τιμή 600 λίρες η βάρκα δηλαδή 150 λίρες το άτομο γιατί πραγματικά είχαμε κουραστεί από την παράνοια. Να γράφει η επίσημη ταμπέλα την τιμή και να μην μπορείς να βρεις το δίκιο σου.

Ο ναός στο Philae island είναι αφιερωμένος στην Ίσιδα και έχει φτιαχτεί από τους Πτολεμαίους, την τελευταία δυναστεία των Φαραώ. Οι οποίοι Πτολεμαίοι είναι Έλληνες αφού είναι οι απόγονοι του στρατηγού του Μ. Αλεξάνδρου του Πτολεμαίου Α’ με τελευταία φαραώ την Κλεοπάτρα την γνωστή.

Οι τουρίστες εδώ μπορούσαν να περιηγηθούν παντού ακόμα και να αγγίξουν τα ιερογλυφικά, αφου οι έλεγχοι ήταν χαλαροί. Από τη μια σκεφτόμασταν, καλά οι Αιγύπτιοι δεν νοιάζονται τόσο για όλα αυτά, όλοι αυτοί οι “δυτικοί” που ακουμπάνε πολύχρωμες τοιχογραφίες 3000 ετών με το ιδρωμένο χέρι τους, τι φάση; Να τους βλέπεις να σέρνουν το χέρι τους σε όλο τον τοίχο.

Επίσης στο νησί είδαμε σκαλιστά ελληνικά ονόματα από το 1870! Πάρα πολλοί Έλληνες που επισκέφτηκαν τότε το νησί άφησαν τη στάμπα τους όπου μπορούσαν πάνω στα αρχαία. Στην επιστροφή ο γερο-βαρκάρης μας περίμενε στο λιμανάκι που είχαμε δώσει ραντεβού. Καταμεσής της διαδρομής καθώς απολαμβάναμε το τοπίο χάλασε η μηχανή της βάρκας.

Ο παππούς έκανε πολλές προσπάθειες να την κάνει να δουλέψει αλλά δεν τα κατάφερε και μας έπαιρνε αργά αργά το ρεύμα του ποταμού. Η επόμενη βάρκα που πέρασε είδε ότι κάτι δεν πάει καλά και σταμάτησε να βοηθήσει. Μας έδεσε πλάι της και πηγαίναμε αγκαζέ προς το λιμάνι. Κάποια στιγμή ο παππούς την έφτιαξε, λυθήκαμε από την άλλη βάρκα και όλα καλά.

Διαπραγμάτευση Νο 3
Το απόγευμα είχαμε την βαρκάδα μας με τον φίλο μας τον Νούβιο. Ήταν πολύ κομπλέ άτομο και είχαμε συμφωνήσει από χθες 300 λίρες η ώρα με τη βάρκα. Μαζί του από σεβασμό δεν έκανα κανένα παζάρι στην τιμή. Που να ήξερα! Το ραντεβού μας ήταν 16.00 το απόγευμα και 17.30 νύχτωνε. Με πήρε τουλάχιστον 4 τηλέφωνα να μου ζητήσει συγγνώμη και ότι θα καθυστερήσει 5 λεπτά. Τελικά ήρθε 16.30 παρέα με δύο φίλους του. Μου είπε ότι χάλασε η βάρκα του οπότε για να μην χάσουμε τη βόλτα είπε στα παιδιά να πάμε βόλτα με τη δική τους. Οι ηλικίες τους ήταν μεταξύ 14-16. Το παιδί που οδηγούσε την βάρκα, μάλλον δεν ήξερε αγγλικά και δεν μιλήσαμε. Ο άλλος ήταν ο ξάδερφός του που φαινόταν σαν πλουσιόπαιδο που έχει βγει από τη μεξικάνικη σειρά Καρουζελ. Αυτός μιλούσε μόνο με τη zozac με περίσσεια αυτοπεποίθηση, ήταν γιος του διευθυντή του σχολείου και μας είπε με καμάρι ότι αυτός δεν πληρώνει για το σχολείο ενώ οι άλλοι πληρώνουν υποχρεωτικά. Η στανταρ βόλτα που κάνουν στο Ασουάν είναι στον Βοτανικό Κήπο που βρίσκεται σε ένα νησάκι δυτικά της Ελεφαντινής, και μετά προς τα νότια περνώντας ανάμεσα από διάσπαρτα νησάκια μέσα στο Νείλο για στάση στο Νουβιακό χωριό. Εμείς λόγω χρόνου, δεν πήγαμε στον Βοτανικό Κήπο και πήγαμε νότια κατευθείαν ανάμεσα στα νησάκια.

Ήταν πολύ όμορφα εκεί αλλά το ποτάμι ήταν αρκετά άγριο γιατί τα ρεύματα του άλλαζαν συνεχώς, ήθελε μια παραπάνω προσοχή από τον οδηγό. Ο δικός μας φαίνοταν καλός. Τα παιδιά επέμεναν να πάμε και στο Νουβιακό Χωριό, ήταν ένα χωριό πάρα πολύ τουριστικό και δεν μας ενδιέφερε καθόλου. Τους είπαμε ότι δεν ενδιαφερόμαστε για μαγαζιά και τόσο τουριστικά πράγματα αλλά τα παιδιά δεν καταλάβαιναν τι εννοούμε, αφού είμαστε τουρίστες και στους τουρίστες αρέσει το χωριό. Στο τέλος λέμε οκ ας κάνουμε μια στάση να περπατήσουμε 10 λεπτά και να γυρίσουμε. Ο ξάδερφος μας έπρηξε αν θέλουμε να κάνουμε το ένα ή αν θέλουμε να κάνουμε το άλλο. Σε κάποια φάση μας ρωτάει αν θέλουμε να πάμε στον θείο του να δούμε από κοντά κροκόδειλο. Τον ρωτάω “Είναι δωρεάν?” και μου απαντάει ότι “Τίποτα δεν είναι δωρεάν στην Αίγυπτο”.

Το Νουβιακό Χωριό δεν μας άρεσε, γυρίσαμε στην βάρκα για την επιστροφή, άρχιζε να νυχτώνει κιόλας. Είχαμε κλείσει ήδη μία ώρα με τη βάρκα και παρατήρησα ότι ο βαρκάρης πήγαινε ελεεινά αργά. Κατάλαβα ότι τα παιδιά το κάνουν για να κερδίσουν λίγο ακόμα χρόνο για να κλείσουμε δύο ώρες βαρκάδας στο τέλος.

-Έπαθε κάτι η βάρκα και πάει τόσο αργά?
-Δεν έχει πολύ καύσιμο και κάνει οικονομία.
-Αα εντάξει, του λέω χαμογελώντας

Συζητούσαμε διάφορα για τη ζωή στην Αίγυπτο και για τα όνειρά του. Ήθελε να τελειώσει το σχολείο και να σπουδάσει μηχανικός. Η νύχτα ωστόσο είχε πέσει για τα καλά και καθώς βλέπαμε από μακριά το νησί της Ελεφαντινής του κάνω την εξής ερώτηση, οι οποία μας άναψε φωτιές.

-Πόσα θα δώσεις στα παιδιά για την βάρκα?
-Δεν θα κρατήσω λεφτά για μένα. Στα παιδιά θα δώσω 300 λίρες ΤΟ ΑΤΟΜΟ την ώρα όπως συμφωνήσαμε.

Τότε ήταν που άρχισα να βλέπω αστεράκια. Ποτέ δεν είχαμε πει 300 λίρες το άτομο. Είχαμε πει απλά με τη βάρκα 300 λίρες η ώρα. Ταυτόχρονα ενώ είχε νυχτώσει για τα καλά αντί να μας πάνε κατευθείαν στο ξενοδοχείο μας κάνουν το γύρο του νησιού της Ελεφαντινής για να κερδίσουν παραπάνω χρόνο. Του λέω σταμάτα εδώ στην ακτή να κατέβουμε τώρα! Μου κάνει ότι δεν μπορουν να μας αφήσουν εδώ και θα μας γυρίσουν πίσω εκεί που μας πήραν. Του είπα με έντονο ύφος ότι δεν ήταν καθόλου τίμιο αυτό που έκανε και στο τέλος μου ζήτησε συγγνώμη. Τον ρωτάω στα ίσια πόσο θα πληρώσει τα παιδιά για την βάρκα και μου απαντάει 600 λίρες αλλά δεν χρειάζεται να δώσω τίποτα, θα τα βάλεις αυτός από την τσέπη του. Του δίνω 600 λίρες και του λέω θα περάσω αύριο από το εστιατόριο που δουλεύει ο πατέρας σου να του δώσω και άλλες 200 λίρες για σένα και τέλος. Είχα στεναχωρηθεί πολύ με αυτή την υπόθεση γιατί είχαμε γνωρίσει μέχρι και τον πατέρα του και τους συμπαθούσαμε πολύ. Γι’ αυτούς όμως θα είμαστε πάντα τουρίστες που προσπαθούν να πάρουν λίγα χρήματα παραπάνω, γιατί τα λίγα χρήματα για εμάς, για αυτούς είναι αρκετά στο να καλύψουν βασικές ανάγκες.

 

[saudade]

ΗΜΕΡΑ 6 ΑΣΟΥΑΝ - ΑΜΠΟΥ ΣΙΜΠΕΛ
Αφιερωμένο από μένα για μένα

Ξυπνήσαμε πολύ πριν από τα χαράματα, στις 3 το πρωί να ξεκινήσουμε για το Abu Simbel 3.30 ώρες μακριά. Ενώ περάσαμε με βάρκα το Νείλο μέσα στα μαύρα σκοτάδια για να φτάσουμε στο Ασουαν στην ώρα μας, περιμέναμε σχεδόν 2 ώρες μέσα στο λεωφορείο για να ξεκινήσουμε. Το κλείσαμε με deal από το ξενοδοχείο και πληρώσαμε 1250 λίρες (25 ευρώ) μόνο για το λεωφορειάκι. Το εισιτήριο για την είσοδο του Abu Simbel κοστίζει 785 λίρες. Η διαδρομή ήταν μέσα από την έρημο.

Το τοπίο ένα αχανές τίποτα, μόνο άμμος, άσφαλτος και ορίζοντας. Είδαμε τον ήλιο να ανατέλλει μέσα από την απέραντη έρημο. Καθόλου περίεργο να εμπνευστούν οι αρχαίοι Αιγύπτιοι τη Νουτ, τη θεά του Ουρανού που κάθε βράδυ καταπίνει τον ήλιο και τον γεννά κάθε πρωί.

Όταν φτάσαμε στο ναό η zozac είχε την πρώτη έκρηξη θυμού όταν ένας νούβιος της ζήτησε λεφτά για να την αφήσει να πάει στην τουαλέτα. “No money man” του λέει δείχνοντας τις άδειες τσέπες της εκνευρισμένη και μπαίνει μέσα προσπερνώντας τον. Ευτυχώς κατέφθασαν ορδές δυτικών προθύμων να δώσουν τις 10 λίρες για την τουαλέτα και ασχολήθηκε με αυτούς.

Ο ναός είναι χτισμένος από τον Ραμσή Β’ και τον αφιέρωσε κυρίως στον εαυτό του αλλά και στους θεούς. Είναι ένας από τους λόγους που πολλοί ονειρεύονται να έρθουν στην Αίγυπτο και να φτάσουν εδώ στα σύνορα με το Σουδάν. Σε έναν λόφο είναι σκαλισμένα τέσσερα τεράστια αγάλματα του Ραμση Β’ ύψους 20 μέτρων το καθένα και σε πιο μικρή κλίμακα έχει σκαλίσει την γυναίκα του Νεφερτάρι, τη μητέρα και μερικά από τα παιδιά του (τα νόμιμα).

Βέβαια στη Νεφερτάρι έχει αφιερώσει έναν εξίσου όμορφο ναό λίγο πιο μικρό σε έναν διπλανό λόφο. Εδώ στο Αμπου Σιμπελ δύο μέρες το χρόνο συμβαίνει κάτι μαγικό, ο ήλιος ευθυγραμμίζεται με την είσοδο του ναού και το φως λούζει το εσωτερικό του ναού μέχρι πίσω στο ιερό που βρίσκονται τα τέσσερα αγάλματα των θεών. Από τα τέσσερα αγάλματα που κάθονται το ένα δίπλα στο άλλο φωτίζονται μόνο τα τρία. Το ένα άγαλμα ο θεός Πταχ μένει πάντα σκοτεινός γιατί είναι ο θεός του σκότους!

Στην επιστροφή παρατηρούσαμε με τις ώρες τη μαύρη λωρίδα δρόμου που κόβει στα δυο την αχανή έκταση της ερήμου. Παρατηρούσαμε επίσης και την ακατανόητη οδήγηση των Αιγυπτίων. Προσπεράσεις ενώ βλέπουμε ότι από το αντίθετο ρεύμα έρχεται άλλο όχημα, ζιγκ ζαγκ στη μέση του δρόμου χωρίς κανένα λόγο, χώρια τα σκουπίδια που πετούσαν από το παράθυρο.

Όταν φτάσαμε στο Ασουαν με πήρε τηλέφωνο ο πατέρας του μικρού Νούβιου. Ήταν ένας πολύ ευγενικός άνθρωπος. Δεν τον άκουγα και τόσο καλά και έπιασα τις λέξεις sorry, my son. Του είπα ότι θα περάσω λίγο αργότερα από το εστιατόριο οπότε θα τα πούμε από κοντά. Υπέθεσα ότι ήθελα να μου ζητήσει συγγνώμη για τον γιο του και ότι ο μικρός είπε στον πατέρα του την αλήθεια. Φτάνοντας αργότερα στο εστιατόριο με χαιρετάει εγκάρδια και με ρωτάει αν θα καθίσω να φάω. Του λέω ότι ίσως περάσω το βράδυ για φαγητό. Τον ρωτάω αν του είπε κάτι ο γιος του. Μου απαντάει ότι μου είπε απλά ότι θα περάσεις κάποια στιγμή από το εστιατόριο. Λέω, ναι δεν είχα χρήματα να τον πληρώσω χθες και του είπα ότι θα σας δώσω 200 λίρες να του τις δώσετε. Του δίνω τα χρήματα και του λέω τα λέμε αργότερα. Πήρα το δρόμο για το ξενοδοχείο απογοητευμένος. Η κούραση των ημερών και αυτός ο διαρκής αγώνας να αποφεύγουμε οποιαδήποτε λεκτική παγίδα για υπερχρέωση με είχε καταβάλει. Επειδή με το νεαρό Νούβιο είχαμε περάσει αρκετό χρόνο μαζί, πίστεψα ότι ήθελε να μου ζητήσει συγγνώμη μέσω του πατέρα του. Προφανώς και δεν συνέβη αυτό. Συνέβη όμως κάτι άλλο. Λίγο πριν φτάσω στο ξενοδοχείο εξουθενωμένος ψυχολογικά χτυπάει το κινητό μου και ήταν ένας άγνωστος αιγυπτιακός αριθμός. Το σηκώνω σκεπτόμενος ότι μπορεί να είναι η συγγνώμη που περίμενα. Ήταν κάτι πολύ καλύτερο από αυτό. Ήταν ο ξάδερφος του φίλου μου του Νούβιου, το πλουσιόπαιδο που είχε έρθει μαζί μας με τη βάρκα. Με πήρε στο κινητό μου και με ρώτησε αν μπορώ να του δώσω τη zozac γιατί θέλει να της μιλήσει. Δεν απαντάω για λίγα δευτερόλεπτα και σκεφτόμουν αν το ζω πραγματικά όλο αυτό. Μετά επανήλθα στη πραγματικότητα αλλά ας σταματήσω την αφήγηση εδώ.

 

[Sassenach77]

Το σηκώνω σκεπτόμενος ότι μπορεί να είναι η συγγνώμη που περίμενα.

Μη περιμένεις ποτέ συγνώμη απο ανθρώπους που δεν έχουν καταλάβει τι έχουν κάνει ή (ακόμα χειρότερα) δεν θέλουν να καταλάβουν/παραδεχθούν τι έχουν κάνει...