Τυνησία Ρωμαϊκά Μνημεία, Οάσεις και παζάρια

[travelbreak]

Στις οάσεις και τα φαράγγια του Tozeur, παρέα με ένα Βέρβερο. Μέρος 1ο.

Από χρόνια πριν, που τα πρακτορεία πήγαιναν στην Τυνησία, δεν θέλαμε να πάμε και τόσο πολύ. Λέγαμε ότι αφού έχουμε πάει σε άλλες χώρες της Βορείου Αφρικής δηλαδή στην Αίγυπτο στη Λιβύη αλλά και στο Μαρόκο, τι να μας κάνει τώρα η Τυνησία; Έτσι δεν το είχαμε πάρει ποτέ απόφαση να κάνουμε ένα τέτοιο ταξίδι. Είχε πάει η κόρη μας πριν περίπου 10 χρόνια και δεν της έκανε ούτε κρύο ούτε ζέστη αυτή η χώρα. Έτσι λοιπόν δεν πιστεύαμε ότι θα έχει κάτι ιδιαίτερο και λέγαμε: Εντάξει, ας πάμε να περάσουμε μερικές ωραίες μέρες στο εξωτερικό. Όμως αυτά που είδαμε όλες τις μέρες ήταν πολύ έντονα. Αν και όχι πρωτόγνωρα, ήταν πάρα πολύ όμορφα.

Μέχρι αυτή τη μέρα βλέπαμε τα μνημεία της Ρωμαϊκής εποχής. Όμως είχε έρθει η μέρα για να δούμε και τα μνημεία της φύσης. Γι αυτό άλλωστε φτάσαμε και στην πόλη Τοζέρ της κεντρικής Τυνησίας. Το βράδυ που φτάσαμε φυσικά δεν μπορέσαμε να δούμε τίποτα από την πόλη. Στο ξενοδοχείο είχαμε ένα καλό πρωινό, αν και υποδεέστερο του πρωινού που είχαμε στην Τύνιδα. Μετά ρώτησα στη ρεσεψιόν ένα νεαρό και μου είπε ότι μπορούμε να επισκεφτούμε τις οάσεις, καθώς και τα φαράγγια της περιοχής κοντά στα σύνορα με την Αλγερία με το αυτοκίνητο που διαθέταμε. Δεν χρειαζόταν δηλαδή ένα αυτοκίνητο 4X4. Εγώ από την Αθήνα που το έψαχνα, το είχα καταλάβει, αλλά καλό είναι να το επιβεβαιώνεις και από κάποιον στα σίγουρα.

Στις 8:00 το πρωί ήμασταν έτοιμοι ξεκινήσαμε για τα βορειοδυτικά σύνορα της χώρας. Το πιο μακρινό σημείο σύμφωνα με το πρόγραμμα που είχα κάνει, ήταν και ο πρώτος σταθμός που έβαλα στο GPS και ήταν το φαράγγι Mides. Η απόσταση μέχρι εκεί ήταν κοντά στα 80 χιλιόμετρα. Στο δρόμο κάναμε αρκετές στάσεις για να πάρουμε φωτογραφίες στην έρημο. Δεν ήταν μόνο τα συνηθισμένα αλλά και κάποια σημεία όπου πριν από χρόνια θα υπήρχαν λίμνες και πλέον είχε εξαφανιστεί το νερό και υπήρχε μόνο λίγο αλάτι στην επιφάνεια του εδάφους. Κάπου φαινόταν και λίγο νερό ή υγρασία. Ωραίες εικόνες, που την επόμενη μέρα είδαμε σε μεγαλύτερη ένταση. Βλέποντας το χάρτη γίνεται φανερό πως είναι ένα κάτι σαν σύμπλεγμα λιμνών. Τα σημεία που εμείς σταματήσαμε καταλαμβάνονται από τη λίμνη Chott el Rahim.

Όπως προχωρούσαμε, έχοντας ξεπεράσει τη μισή απόσταση μέχρι τον τελικό μας προορισμό, εγώ σταμάτησα να κάνω την ανάγκη μου. Δεν σταμάτησα κάπου τυχαία αλλά σε ένα σημείο ώστε να βγάλουμε και μερικές φωτογραφίες τα βουνά και μία ωραία όαση εκεί κοντά. Όταν ήμασταν έτοιμοι να φύγουμε αποφασίσαμε να πάμε να δούμε αυτήν την όαση, η οποία δεν ξέραμε πως ονομάζεται. Ανεβήκαμε μία μικρή ανηφόρα με τα σπίτια ενός χωριού δεξιά και αριστερά. Μετά από ένα με δύο χιλιόμετρα φτάσαμε σε ένα σημείο όπου φαινόταν ότι ήταν ένα τουριστικό μέρος, αφού υπήρχαν μαγαζιά με σουβενίρ. Είπαμε να παρκάρουμε να δούμε τι ήταν αυτό εκεί. Πολύ σύντομα καταλάβαμε ότι ήταν ένας από τους προορισμούς της ημέρας μας, συγκεκριμένα ήταν το χωριό με την ομώνυμη όαση και το φαράγγι Chebika.

Παρκάραμε και πριν καταλάβουμε καλά-καλά που ήμασταν, ήρθε ένας ντόπιος ντυμένος με στολή Βερβέρου (αυτό το καταλάβαμε αργότερα που μας είπε ποιος ήταν) και μας ζήτησε να γίνει ο ξεναγός μας. Βασικά αυτός μας είπε που βρισκόμασταν. Δεν ζήτησε πολλά χρήματα, μόλις 20 δηνάρια για μισή ώρα που θα μας έκανε βόλτα. Επειδή το ποσόν των 5,5 ευρώ μας φάνηκε πολύ μικρό, αποφασίσαμε να τον προσλάβουμε για να μας δείξει το μέρος. Δεν κάναμε καθόλου άσχημα. Για μισή ώρα και παραπάνω κάναμε βόλτες με τον Χασάν σε αυτή την περιοχή.

Μας πήγε από τα σημεία που έπρεπε να πάμε για να δούμε τα πιο όμορφα μέρη της περιοχής. Μας εξηγούσε και διάφορα πράγματα και εμείς αρχίσαμε από την αρχή να εντυπωσιαζόμαστε από το τοπίο. Πρώτα περάσαμε από ένα χωριό Βερβέρων εγκαταλειμμένο. Μας είπε ότι το χωριό εγκαταλείφθηκε το 1969 όταν επί 10 μέρες έβρεχε συνέχεια και τα σπίτια καταστράφηκαν. Έτσι οι κάτοικοι του χωριού μεταφέρθηκαν λίγο πιο χαμηλά και έχτισαν καινούργιες κατοικίες παρακάτω. Ήταν το χωριό που είδαμε ανεβαίνοντας μέχρι εκεί. Προχωρήσαμε για να δούμε ένα μικρό καταρράκτη. Μέχρι να φτάσουμε εκεί βλέπαμε αρκετά μικρομάγαζα με πάγκους όπου πουλούσαν διάφορα πετρώματα και άλλα αναμνηστικά. Εμείς αγοράσαμε μερικά όμορφα μικρά από αυτά. Οι τιμές ήταν πολύ χαμηλές, αν και κάναμε και λίγο το επιβεβλημένο παζάρι. Να πω εδώ ότι στον ντόπιο οδηγό μας δεν κάναμε παζάρι στα 20 δηνάρια που μας ζήτησε. Ήμασταν ενθουσιασμένοι με το τοπίο που βλέπαμε. Ένα μικρό φαράγγι με νερό να τρέχει από ένα μικρό καταρράκτη περίπου 7-8 μέτρων και φοίνικες εδώ και εκεί μέσα στο φαράγγι.

Ο Χασάν ταίριαζε απόλυτα με το τοπίο:

Μέχρι να τελειώσουμε τη μικρή βόλτα στο φαράγγι της Τσεμπίκα είχα γεμίσει τις τσέπες μου με πετρούλες που στο εσωτερικό τους είχαν πολύ ωραίους κρυσταλλικούς σχηματισμούς. Ήταν πανέμορφες και κόστιζαν 2-3 ευρώ η μία. Οι μικρές ακόμα πιο λίγο. Και η Ντίνα είχε πάρει διάφορα αναμνηστικά.

Η μισή ώρα πέρασε πολύ γρήγορα και επιστρέψαμε στο σημείο που είχαμε παρκάρει το αυτοκίνητό μας. Όταν πλήρωσα τον οδηγό μας τον Χασάν, μας είπε ότι μπορεί να μας συνοδεύσει και στα υπόλοιπα μέρη που είχαμε σκοπό να πάμε. Μας ζήτησε 60 δηνάρια και από τους δύο μαζί, δηλαδή λίγο παραπάνω από 15 ευρώ. Εγώ συμφώνησα αλλά του είπα ότι δεν βιαζόμαστε και θα καθυστερούμε και να μη βιάζεται. Εκείνος απάντησε ότι δεν έχει πρόβλημα να κάνουμε όση ώρα θέλουμε στη βόλτα που θα πηγαίναμε. Εγγυήθηκε ότι ξέρει πολύ καλά όλα αυτά τα μέρη και γι αυτό δεχτήκαμε. Άλλωστε το ποσόν ήταν πολύ μικρό για περίπου 5 ώρες που τον είχαμε από εκείνο το σημείο μέχρι που τον γυρίσαμε πίσω. Ο Χασάν ήταν Βέρβερος πενήντα χρόνων και καταγόταν από την περιοχή. Στο τέλος πήρα το τηλέφωνό του αν το χρειαστεί κανένας γνωστός που θα βρεθεί σε αυτά τα μέρη.

Κάναμε όχι μόνο το πρόγραμμα που είχα εγώ αλλά και μερικά άλλα σημεία που δεν τα ήξερα καθόλου. Αρχικά πήγαμε να δούμε ένα μικρό καταρράκτη που ονομαζόταν Cascade de la Palmeraie, και ήταν πριν το χωριό Tamaghza. Κατεβήκαμε και από εκεί ξεκινούσε ένα φαράγγι, το οποίο εγώ δεν το είχα στο πρόγραμμά μου, αλλά ο Χασάν θεώρησε πως δεν αξίζει όσο τα επόμενα. Περπατήσαμε λίγο σε αυτό, αλλά μετά έπρεπε να βγάλουμε τα παπούτσια μας γιατί είχε νερά. Υπακούσαμε λοιπόν στην πρόταση του οδηγού μας να το αφήσουμε και να πάμε στα άλλα.
Εδώ και μερικές φωτογραφίες από τη διαδρομή μέχρι εκεί:

Πρώτα ήταν το φαράγγι της κωμόπολης Tamaghza. Ή αλλιώς το ονομαζόμενο χρυσό φαράγγι, Golden Canyon. Αφήσαμε το αμάξι στην άκρη του χωριού και προχωρήσαμε λίγη απόσταση μέχρι να φτάσουμε στον καταρράκτη, από όπου ξεκινούσε το φαράγγι. Αφού προχωρήσαμε 5-10 λεπτά ο Χασάν έλεγε να γυρίσουμε πίσω. Ήταν πολύ όμορφο και εκείνος πίστευε ότι εμείς θα πηγαίναμε λίγο στην αρχή του φαραγγιού και μετά θα γυρνούσαμε πίσω κουρασμένοι. Όμως του είπαμε ότι θέλουμε να προχωρήσουμε μέσα στο φαράγγι κι αν θέλει αυτός να μείνει πίσω. Όμως μας διαβεβαίωσε ότι ένας Βέρβερος σαν αυτόν, πάντα πηγαίνει με τους καλούς του φίλους. Έτσι μας θεωρούσε, και προχωρήσαμε αντάμα.

Σε κάποιο σημείο που εκείνος ήθελε να ανέβει ψηλά για να γυρίσει πίσω από ένα άλλο μονοπάτι, εγώ συνέχισα μόνος μέσα στο Φαράγγι και μετά γύρισα πίσω και βρήκα αυτόν με την Ντίνα που είχαν προχωρήσει λίγο. Το θέαμα ήταν πολύ όμορφο Δεν χρειάζεται να το λέω κάθε φορά. Επιστρέψαμε όχι από το ίδιο μονοπάτι αλλά από την επάνω πλευρά του φαραγγιού, βλέποντάς το από άλλα σημεία. Αυτό το καλό είχε η πρόσληψη του Χασάν: μας έδειξε τέτοια μονοπάτια και δρομάκια που μόνοι μας δεν θα τα βλέπαμε.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 5
• 6
• 7
• 8
• 9
• …

  Go to chapter

  Go
• 14

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 7 of 14

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[travelbreak]

Βόλτα στις αρχαιότητες Dougga και Bulla Regia​

Το ξενοδοχείο στην Τύνιδα κόστιζε 38 ευρώ τη βραδιά. Yadis Ibn Khaldoun 30 Rue Koweit, Tunis Belvedère, Τύνιδα, 1002.

Δε μπορώ να πω ότι έκανα ένα καλό ύπνο το πρώτο βράδυ στην Τύνιδα. Όμως πρόλαβα και ξεκουράστηκα. Το πρωί το πρόβλημα ήταν ότι με το που πάω στην τουαλέτα διαπίστωσα πως δεν έχει νερό. Θυμήθηκα τα καλά του Σουδάν στο Μερόε το τελευταίο βράδυ μας στη χώρα. Ευτυχώς η διακοπή στην Τύνιδα δεν κράτησε πολύ. Το πρωινό στο ξενοδοχείο ξεκινούσε στις 06:30 κι εμείς ήμασταν στις θέσεις μας πριν τις επτά. Το πρωινό ήταν σε μπουφέ και άξιζε. Το ξενοδοχείο ήταν τριών αστέρων και θα τα άξιζε αν το πρόσεχαν λίγο. Για παράδειγμα αυτό με τη διακοπή νερού, που δεν ήταν και η μοναδική κατά την διαμονή μας, τρεις βραδιές. Άλλο πρόβλημα είναι ότι δεν έχει επαρκείς κουβέρτες. Αναφέρω επίσης ότι οι πετσέτες φαίνονταν και ίσως και να ήταν βρώμικες, δηλαδή άπλυτες. Και ένα τελευταίο είναι ότι στην τουαλέτα δεν υπήρχει κλιματισμός, δηλαδή θέρμανση για την περίοδο του χειμώνα. Στο δωμάτιο η θέρμανση ήταν αρκετή και ο χώρος πολύ ευρύχωρος.

Ήμασταν στον 11ο όροφο, αλλά η θέα προς την πόλη που είχαμε δεν άξιζε κάτι ιδιαίτερο. Μόνο που το πρωί βλέπαμε την ανατολή του ήλιου από μία σχετικά καλή θέση. Οι θερμοκρασίες όλο το 24ωρο, εκτός από τις μεσημεριανές ώρες, ήταν κάτω από τους 10 βαθμούς Κελσίου.

Το πρωί ξεκινήσαμε πριν τις 8 με στόχο να δούμε ορισμένα αξιοθέατα στα νοτιοδυτικά της Τύνιδας. Το αυτοκίνητο είχε θερμόμετρο και συνέχεια έβλεπα τη θερμοκρασία. Μόνο μετά τις 11:00 ξεπέρασε τους οκτώ βαθμούς και κάποια στιγμή για λίγο έφτασε τους 15. Ο κόσμος σχεδόν όλο το 24ωρο όταν κυκλοφορεί φοράει κουκούλες στο κεφάλι. Ειδικά οι γέροι, και γενικά οι άνθρωποι πάνω από τα 40 μπορώ να πω, φοράνε ένα μεγάλο παλτό που έχει συνδεδεμένη μία χαρακτηριστική κουκούλα στο πίσω μέρος την οποία φοράνε συνέχεια.

Πρώτη μας στάση ήταν στο χωριό Tastour.

Στην αρχή Δεν είδαμε κάτι που να έχει ενδιαφέρον εκτός από κάποιες εικόνες στα καφενεία με τους ανθρώπους να ψάχνουν για ήλιο και οι περισσότεροι να κάθονται έξω. Ίσως επειδή μέσα δεν είχαν θέρμανση.

Ευτυχώς είδαμε από μακριά έναν μιναρέ και αποφασίσαμε να πάμε να τον δούμε από κοντά.

Έτσι είδαμε τον κεντρικό δρόμο της κωμόπολης που ήταν γεμάτος με μικρά καταστήματα. Είχε και μία καλή πλατεία που ήταν γεμάτη κόσμο που καθόταν και έπινε καφέ στα τραπέζια μέσα στο κρύο. Πολλοί βέβαια ήταν κουκουλωμένοι με το γνωστό ένδυμα που ανέφερα λίγο πριν.


Τελικά είχε κάποιο ενδιαφέρον το χωριό. Και το λέω έτσι γιατί όλα τα χωριά που περάσαμε σήμερα, και δεν ήταν λίγα, δεν είχαν αντίστοιχο ενδιαφέρον.

Ο επόμενος προορισμός μας ήταν ο αρχαιολογικός χώρος της Dougga. Είχα δει ένα σχεδιάγραμμα του χώρου αυτού και ήξερα ότι είναι μεγάλος. Πράγματι ήταν πολύ μεγάλος και είχε πολύ ενδιαφέρον. Τα κτίρια που υπήρχαν εκεί ήταν Ρωμαϊκής εποχής και τα κυριότερα ήταν το φόρουμ, το θέατρο και μερικοί ναοί. Είχαν γίνει σχετικά καλές αναστηλώσεις, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πλησιάζουν εκείνες των αρχαιολογικών χώρων στην Λιβύη, που είχαμε πάει το 2010 τα Χριστούγεννα. Στη Dougga φτάσαμε στις 11 το πρωί και με εισιτήριο 8 δηνάρια ο κάθε ένας μας, δηλαδή περίπου 2,5 ευρώ, μείναμε για λίγο παραπάνω από δύο ώρες. Δεν είδαμε όλα τα σημεία του χώρου. Πρώτον γιατί ορισμένα ήταν απομακρυσμένα και θα έπρεπε να σπαταλήσουμε αρκετό από το χρόνο μας και δεύτερον γιατί η αναστήλωση δεν ήταν ικανή να μας κρατήσει το ενδιαφέρον.

Να σημειώσουμε εδώ ότι οι διαδρομές που κάναμε όλη τη μέρα ήταν σε πολύ καλούς δρόμους. Έχει έναν Εθνικό δρόμο, ο οποίος έχει στο μεγαλύτερο του διάστημα δύο λωρίδες κυκλοφορίας, αλλά σε ορισμένα δύσκολα σημεία έχει και τρεις. Σε αυτό το δρόμο το όριο ταχύτητας είναι 110 χιλιόμετρα ανά ώρα. Όταν μπαίνεις στο δρόμο παίρνεις ένα εισιτήριο και σε όλη τη διαδρομή δεν σταματάς πουθενά παρά μόνο όταν βγαίνεις από τον δρόμο με τα διόδια, οπότε δίνεις το εισιτήριο σου και πληρώνεις ένα ελάχιστο χρηματικό ποσόν. Και για να το κάνω πιο συγκεκριμένο κάθε 100 χλμ περίπου δίνεις και ένα ευρώ δηλαδή είναι πολύ φθηνό το διόδιο που έχουν.

Μετά τον αρχαιολογικό χώρο, που μας άρεσε πάρα πολύ, πήγαμε σε έναν άλλον που απείχε άλλα 70 χλμ από την Dougga, η οποία ήταν 110 χλμ από την Τύνιδα. Ο χώρος αυτός ήταν η Bulla Regia. Εκεί βρίσκονται τα απομεινάρια από κάποιες ρωμαϊκές κατοικίες. Δεν έχουν γίνει ιδιαίτερες αναστήλωσης και γι αυτό ο χώρος δεν έχει το ενδιαφέρον του προηγούμενου αρχαιολογικού χώρου. Επίσης επειδή πρόκειται για κατοικίες κυρίως, δεν είχαν τρομερό ενδιαφέρον. Μόνο ένας μικρός Ναός υπήρχε και μία κατοικία σε καλή αναστήλωση πού μας άρεσε. Και εκεί ο χώρος ήταν πολύ μεγάλος και περπατήσαμε για περισσότερη από μία ώρα.
Η είσοδος στο χώρο.

Ένα μικρό θέατρο:

Πολλά κτίσματα ήταν μέσα στο χώμα:

Αυτά είναι μικρά κυλινδρικά τουβλάκια, στο εσωτερικό τους ήταν κενά, που χρησιμοποιούσαν για την κατασκευή των καμαρών:

Είχε υπέροχα ψηφιδωτά:

Όταν τελειώσαμε και από κει πήραμε το δρόμο για την πόλη και στο ξενοδοχείο μας φτάσαμε λίγο μετά τις 7:00 το βράδυ. Βέβαια βραδιάζει περίπου στις 6:30, ίσως και λίγο νωρίτερα. Αφού ξεκουραστήκαμε λίγο πήγαμε μία βόλτα στη γειτονιά όπου σε ένα σούπερ μάρκετ Carrefour αγοράσαμε ορισμένα πράγματα για να φάμε. Αυτό που δεν βρίσκουμε είναι καμιά μπύρα αν και μας είπαν, ο πορτιέρης στο ξενοδοχείο, ότι υπάρχουν μαγαζιά που πουλούν μπύρες ή κρασί. Εννοώ που πουλούν για να τα πάρεις μαζί σου και όχι να τα πιεις επί τόπου. Διότι για να πιεις υπάρχουν από ότι μάθαμε πολλά μπαρ όπως και εστιατόρια που σερβίρουν. Αργότερα βέβαια είδαμε και να σερβίρουν και κάβες που πουλούσαν ποτά σε μπουκάλια.
Η σημερινή μέρα ήταν κουραστική αλλά είχε περισσότερο ενδιαφέρον από τη χθεσινή που δεν είχε παρά μόνο τη μετακίνηση στην Τυνησία από την Ελλάδα.
Για πρώτη μέρα κάναμε κάπου 350 χλμ. Βάλαμε βενζίνη με 2,5 δηνάρια το λίτρο, που σημαίνει κάπου ογδόντα λεπτά του ευρώ. Στην Ελλάδα σήμερα η τιμή είναι κάπου 1,85 και σε μερικά βενζινάδικα πλησιάζει τα δύο ευρώ. Στην επαρχία της Ελλάδας βλέπεις και με λίγο πάνω από τα δύο ευρώ.

Μαγαζί για φαγητό δε βρήκαμε κάτι αξιόλογο, οπότε αυτός είναι ο λόγος που τρώμε στο δωμάτιο. Ένας άλλος είναι ότι είναι δύσκολο να βρούμε και μαγαζί να σερβίρει αλκοόλ. Το μεσημέρι στο δεύτερο Αρχαιολογικό χώρο που πήγαμε είδαμε να ψήνουν παϊδάκια, αλλά ήταν νωρίς κι εμείς αυτή την ώρα δεν τρώμε. Το βράδυ γύρω στο ξενοδοχείο δεν είχεκάτι της προκοπής. Και φυσικά τα φαγάδικα που βλέπαμε, κατά τις επτά το βράδυ άρχιζαν να κλείνουν τα περισσότερα.

Εδώ φαίνεται η διαδρομή που κάναμε σήμερα:

 

[travelbreak]

Καρχηδόνα ​

Εννοείται ότι και αυτή τη μέρα σηκωθήκαμε κάπου στις 6:00 το πρωί γιατί λίγο πριν τις 7:00 πήγαμε για το πρωινό στον πρώτο όροφο του ξενοδοχείου μας. Στις 7:45 πήραμε το αυτοκίνητο για να ξεκινήσουμε το σημερινό μας πρόγραμμα, το οποίο περιελάμβανε τα αξιοθέατα στην Καρχηδόνα αλλά και στην πρωτεύουσα της Τυνησίας την Τύνιδα.

Είπαμε να ξεκινήσουμε από τα πιο μακρινά. Έτσι κατευθυνθήκαμε στην παραλία Μάρσα, όπου φτάσαμε μετά από μισή ώρα περίπου οδήγησης. Εκείνη την ώρα η θερμοκρασία ήταν περίπου 7 βαθμοί Κελσίου. Επομένως το κρύο τσουχτερό, όμως κάναμε βόλτα μισή ώρα στην περιοχή να δούμε την παραλία και κάποια άλλη ακτή πιο κάτω αλλά και τα σπίτια της περιοχής. Δεν ήταν κάτι ιδιαίτερα όμορφο, αλλά το καλοκαίρι σίγουρα θα έχει πιο πολύ ενδιαφέρον.

Μετά πήραμε πάλι το αυτοκίνητο και κατευθυνθήκαμε στο λιμάνι Sidi Bou Said. Ούτε και εδώ είδαμε κάτι ιδιαίτερα εντυπωσιακό. Όμως ήταν όμορφο να κοιτάς από την παραλία προς τους λόφους που υψώνονταν κοντά στη θάλασσα, με πολύ όμορφες βίλες και γενικότερα κατοικίες.

Αυτές οι δύο πρώτες περιοχές που επισκεφθήκαμε είναι βόρεια της Καρθαγένης (ή Καρχηδόνας), αλλά πολύ κοντά σε αυτήν. Φαίνονται στο χάρτη στο τέλος. Επόμενος στόχος ήταν οι αρχαιολογικοί χώροι της Καρχηδόνας. Εμείς την Καρθαγένη την λέμε Καρχηδόνα όχι από το όνομα της πόλης αλλά από τους Καρχηδόνιους που ζούσαν κάποτε εκεί. Τώρα το όνομά της είναι στα αγγλικά (στα ντόπια δεν ξέρω) Carthage. Δεν είχαμε σκοπό να επισκεφτούμε όλους τους αρχαιολογικούς χώρους της πόλης, αλλά τελικά το κάναμε. Αυτό έγινε διότι αγοράζοντας ένα εισιτήριο στην τιμή των 12 δηναρίων, δηλαδή λιγότερα από 4 ευρώ, μπορούσαμε να επισκεφτούμε οκτώ διαφορετικούς αρχαιολογικούς χώρους. Επειδή δεν ξέραμε πόσο ενδιαφέρον είχε ο καθένας και ήταν και κοντά μεταξύ τους, δεν αντισταθήκαμε στην πρόκληση να πάμε παντού. Το εισιτήριο το αγοράσαμε από τα θερμά λουτρά του Αντωνίου, στα οποία πήγαμε αρχικά. Δεν θα περιγράψω με λεπτομέρειες όλα τα σημεία που είδαμε, απλά θα τα αναφέρω ονομαστικά όπως τα έγραφε το εισιτήριο που αγοράσαμε:
Μετά από κάθε χώρο που αναφέρω βάζω και μερικές αντιπροσωπευτικές φωτογραφίες.

• Thermes d’ Antonin

• Acropolium of Carthage

• Amphitheatre

• Theatre Romain

• Villas Romaines

• Punic ports of Carthage and Quartier Magon

• Tophet de Salambo

• Musee Paleochretien

Το μουσείο της Καρθαγένης, αλλά και το μουσείο της Τύνιδας, το Bardo, ήταν κλειστά αυτή την περίοδο γιατί γίνονται διάφορες εργασίες. Όμως από τον προηγούμενο κατάλογο το τελευταίο μουσείο, που είναι ένα μικρό και με λίγο ενδιαφέρον, ήταν ανοιχτό. Στο χώρο που πήγαμε πριν ακριβώς από αυτό το μικρό μουσείο, στο Punic ports, άρχισε μια ψιλή βροχή. Παρόλα αυτά επειδή είχαμε να δούμε και το μικρό μουσείο, συνεχίσαμε τις επισκέψεις.

Από τους αρχαιολογικούς χώρους της Καρθαγένης το μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει η Ακρόπολη, Acropolium of Carthage, αν και το μουσείο της ήταν κλειστό, όπως είπα. Από τα άλλα τα πιο ενδιαφέροντα ήταν το ρωμαϊκό θέατρο, Theatre Romain (όχι το αμφιθέατρο), τα θερμά λουτρά του Αντωνίου, Thermes d’ Antonin, και κάπως λιγότερο όλα τα υπόλοιπα.

Σε όλες αυτές τις στάσεις που κάναμε για να δούμε τα ενδιαφέροντα της Καρθαγένης, πηγαίναμε με το αυτοκίνητο. Μπορεί να μην ήταν πολύ μακριά το ένα από το άλλο τα μνημεία, αλλά γενικά η μετακίνηση με τα πόδια δεν είναι και η πιο εύκολη υπόθεση σε αυτούς τους χώρους. Λόγω της εποχής που είχε ελάχιστους επισκέπτες, το παρκάρισμα ήταν πανεύκολο. Σε πολλά από τα πάρκιν ήμασταν το μοναδικό αυτοκίνητο, αλλά σε μερικούς χώρους και οι μοναδικοί επισκέπτες.

Όταν τελειώσαμε με την Καρθαγένη, έπρεπε να δούμε και την Τύνιδα. Αύριο πάλι, με το καλό, γιατί με τόσες φωτογραφίες είναι κουραστικό.

Στον επόμενο χάρτη φαίνονται οι διαδρομές μας για τη σημερινή μέρα.

Στο κάτω χάρτη φαίνονται οι αρχαιότητες στην Καρχηδόνα όπως τις είχα προγραμματίσει να τις κάνουμε με τα πόδια. Όμως τελικά τις κάναμε με το αυτοκίνητο.

 

[MarieAries]

Τυνησία πήγα κι εγώ πέρσυ, τη βρήκα όμορφη και ενδιαφέρουσα χώρα. Και πολύ αδικημένη θα έλεγα. Προς το τέλος βρεθήκαμε και με τη @fenia42 στη Σους.

Για 11 ημέρες εμάς το αμάξι μας βγήκε με φουλ ασφάλεια 252ε. Κάναμε επίσης 2400χλμ σε έρημο, βουνά, λαγκάδια και παραλίες
Γενικά όλο το ταξιδι των 12 ημερών (μαζί με τα αεροπορικά και όλα τα έξοδα) μας κόστισε 500ε το άτομο (τσάμπα!!!).

Περιμένω τη συνέχεια!

(μία διόρθωση μόνο, Καρθαγένη ονομάζεται στα Ελληνικά η Καρταχένα-Cartagena de Indias-της Κολομβίας, οχι η Καρχηδόνα -Carthage- της Τυνησίας).

 

[travelbreak]

Για 11 ημέρες εμάς το αμάξι μας βγήκε με φουλ ασφάλεια 252ε. Κάναμε επίσης 2400χλμ σε έρημο, βουνά, λαγκάδια και παραλίες
Γενικά όλο το ταξιδι των 12 ημερών (μαζί με τα αεροπορικά και όλα τα έξοδα) μας κόστισε 500ε το άτομο (τσάμπα!!!).

Αυτό το κόστος δεν παίζεται!!! Με ποια αεροπορική εταιρία πήγατε τόσο φτηνά; Ξέρω ότι η Aegean, αν κλείσεις νωρίς είναι τα μισά αλλά θέλαμε τώρα.

(μία διόρθωση μόνο, Καρθαγένη ονομάζεται στα Ελληνικά η Καρταχένα-Cartagena de Indias-της Κολομβίας, οχι η Καρχηδόνα -Carthage- της Τυνησίας).

Την Καρθαγένη της Κολομβίας την ξέρω καλά και την έχω επισκεφθεί. Όμως αυτό το Carthage στην Τυνησία μου έβγαινε πιο καλά σε Καρθαγένη.
Σε ευχαριστώ που με διαβάζεις.

 

[MarieAries]

Όμως αυτό το Carthage στην Τυνησία μου έβγαινε πιο καλά σε Καρθαγένη.

Ναι, με ετζίαν. Είχαμε κλείσει με μία από τις πρώτες πτήσεις της χρονιάς για τέλος Απριλίου, την οποία μας ακύρωσαν και πήγαμε τελικά τέλος Μαϊου με την τιμή του Απριλίου. Φλεξ το είχα βρει νομίζω 160ε... δε θυμάμαι καλά κιόλας, ίσως και να μπερδεύομαι με τη Βηρυτό που εκλεισα στη συνέχεια. Πάντως κάτω από 200ε από Θεσνικη.

Ήταν απο τα πιο φθηνά μου ταξίδια, είναι η αλήθεια. Όλα σχεδόν τα δωμάτια ήταν πολύ οικονομικά γενικά. 1 βράδυ μας φιλοξένησε μια οικογένεια έξω απο την Τοζέρ και κοιμηθήκαμε στρωματσάδα στην ταράτσα τους, ένα άλλο σε ένα παμφθηνο τυχαίο μοτέλ αγκαλίτσα με τεράστιες κατσαρίδες και στη Ντουζ, σε σκηνή ενός κάμπινγκ που βρήκαμε επίσης τυχαία μέσα στην όαση.

Μιλάμε για σούπερ χλίδααααα

 

[travelbreak]

Όλα σχεδόν τα δωμάτια ήταν πολύ οικονομικά γενικά. 1 βράδυ μας φιλοξένησε μια οικογένεια έξω απο την Τοζέρ και κοιμηθήκαμε στρωματσάδα στην ταράτσα τους, ένα άλλο σε ένα παμφθηνο τυχαίο μοτέλ αγκαλίτσα με τεράστιες κατσαρίδες και στη Ντουζ, σε σκηνή ενός κάμπινγκ που βρήκαμε επίσης τυχαία μέσα στην όαση.

Μιλάμε για σούπερ χλίδααααα

Εντάξει, έχω λίγο διαφορετικό στυλ ταξιδιού.
Όμως, όταν γυρίσεις σώος και όχι τρομαγμένος, θεωρώ πως το ταξίδι πέτυχε.

 

[travelbreak]

Τύνιδα
Πρωί πρωί γράφω πίνοντας ένα ελληνικό καφέ σε αραβικό στυλ. Δηλαδή, μαύρος καφές, κομμένος για μπρίκι, με μπόλικο κάρδαμο.

Ερχόμαστε στην Τύνιδα, που έχω εξηγήσει πως είναι δίπλα στην Καρχηδόνα. Κυρίως θέλαμε να επισκεφτούμε την περιοχή μέσα και γύρω από την Μεδίνα. Μία σκέψη ήταν να πάμε εκεί με το αυτοκίνητο, αλλά επειδή θεώρησα ότι θα ήταν πολύ δύσκολο να παρκάρουμε προτίμησα να το αφήσουμε στο ξενοδοχείο και να πάμε εκεί με τα πόδια, αφού η απόσταση είναι μικρότερη από τα 2,5 χλμ. Ευτυχώς που κάναμε έτσι γιατί στη διαδρομή είδαμε πολύ όμορφα κτίρια της πόλης. Τα πιο όμορφα βέβαια είναι χτισμένα φαντάζομαι λίγο πριν ή λίγο μετά τον δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο. Στη Μεδίνα όταν φτάσαμε περάσαμε πολύ γρήγορα από κάποια μαγαζιά για να πάμε να δούμε το μεγάλο τζαμί, Ez-Zitouna Mosque, που όμως ήταν κλειστό για τους επισκέπτες.

Αυτή, όπως βλέπετε και από την Ελληνική σημαία, είναι η Ελληνορθόδοξη εκκλησία στην Τύνιδα. Μας άνοιξε και μπήκαμε ένας μουσουλμάνος.

Εκεί μας την έπεσε ένας τύπος, να πάμε λέει να δούμε ένα φεστιβάλ για χαλιά σε ένα παλάτι και εκεί να ανέβουμε στην ταράτσα για να δούμε από ψηλά όλη την Τύνιδα. Όλα αυτά για το φεστιβάλ ήταν ψέματα, για να πάμε να αγοράσουμε χαλιά, όμως ανεβήκαμε σε εκείνη την ταράτσα και είδαμε μερικούς μιναρέδες να υψώνονται οπότε όταν φεύγαμε ξέραμε που θα πηγαίναμε. Τα παλάτια τελικά ήταν μαγαζιά. Μας πλησίασαν και άλλοι που θα μας πήγαιναν σε φεστιβάλ αρωμάτων ή σε γιορτή κεραμικών. Φεύγοντας πήγαμε στην κατεύθυνση που είναι το δημαρχείο της πόλης και στην περιοχή είδαμε πολύ όμορφα κτίρια και τζαμιά.

Στο «παλάτι», που τώρα είναι κρατικό μαγαζί χαλιών, έτσι μας είπαν αλλά δεν τους πιστέψαμε, αυτό είναι το κρεβάτι του βασιλιά:

Εκείνο που μας φάνηκε πολύ παράξενο ήταν το εξής γεγονός: Προχωρώντας σε ένα κεντρικό δρόμο, πριν φτάσουμε στη Μεδίνα, και τραβώντας φωτογραφίες και βίντεο, ως κανονικοί τουρίστες, μας πλησιάζει ένα ευγενικός καλοντυμένος κύριος κάποιας ηλικίας και μας λέει σε καλά αγγλικά: γεια σας, τι κάνετε; Τον κοιτάμε περίεργα και συνεχίζει: δε με αναγνωρίζετε γιατί δεν φορώ τη στολή της δουλειάς. Δουλεύω στο ξενοδοχείο που μένετε και εργάζομαι ως σεκιούριτι. Εμείς τον πιστέψαμε και του μιλήσαμε φυσικά με εμπιστοσύνη και πολύ φιλικά. Αυτός ήταν ο πρώτος που μας είπε για κάποιο φεστιβάλ γιασεμιών που γινόταν, και ήταν η τελευταία μέρα. Δεν έπρεπε να το χάσουμε. Λέμε κι εμείς πόσο τυχεροί ήμασταν που το πετύχαμε. Μας είπε προς τα πού έπρεπε να πάμε και έφυγε να πάει στο σπίτι του, όπως είπε. Προχωρήσαμε προς την κατεύθυνση που μας είπε και δεν άργησε να μας πλησιάσει και ένας νεαρός, που μας είπε παρόμοια πράγματα: εργάζεται στο ξενοδοχείο μας και δε τον αναγνωρίζουμε γιατί δε φορά τη στολή. Μας ανέφερε κι αυτός για την τελευταία μέρα ενός φεστιβάλ κεραμικών και είπε προς τα πού να πάμε να δούμε από την ταράτσα ενός παλατιού όλη τη Μεδίνα. Λέμε κι εμείς, πόσο μεγάλη σύμπτωση ήταν να μας πετύχουν δυο εργαζόμενοι από το ξενοδοχείο μας σε διάστημα δέκα λεπτών. Τις επόμενες μέρες καταλάβαμε ότι ήταν ένα σύστημα που έχουν εκεί και δεν ξέρω που ακριβώς αποσκοπεί. Αν ξέρει κάποιος που διαβάζει ας με ενημερώσει. Μας έτυχε άλλη μια φορά αργότερα προς το τέλος του ταξιδιού.

Εκείνη την ώρα είχε σχεδόν νυχτώσει και επιστρέφοντας στο ξενοδοχείο από την Μεδίνα, είδαμε εκεί ότι έχει πολύ όμορφα μαγαζιά για να πιεις καφέ ή ένα ποτό. Τα περισσότερα είχαν αρκετό κόσμο, κυρίως νεολαία. Εμείς όμως προχωρούσαμε να δούμε και κάποια άλλα σημεία που είχαμε σημειώσει. Βασικά τα είχε δει η Ντίνα σε κάποιες ταξιδιωτικές εκπομπές για την Τύνιδα. Το αποτέλεσμα ήταν να βρεθούμε σε ένα πολύ εμπορικό δρόμο, Ave Habib Bourguiba, της πόλης και να κάνουμε βόλτες βλέποντας ωραία καταστήματα. Εκεί είδαμε και ένα μαγαζί το οποίο διέθετε μπύρες και όλος ο κόσμος που καθόταν μέσα έπινε μόνο αυτό το ποτό. Το ίδιο γινόταν και σε ένα άλλο μικρότερο μαγαζί λίγο παρακάτω. Όμως εμείς δεν καθίσαμε γιατί ήταν γεμάτα με καπνό αφού επιτρέπεται το κάπνισμα μέσα στους κλειστούς χώρους των καφέ και των εστιατορίων. Έτσι προτιμήσαμε να αγοράσουμε κεμπάπ από ένα τούρκικο μαγαζί και να τα πάρουμε να τα φάμε στο δωμάτιό μας στο ξενοδοχείο. Είχε χώρο να καθίσουμε εκεί αλλά ήταν εξωτερικός και με τόσο κρύο, ούτε σκέψη!

Η Τύνιδα, από όσο είδαμε έχει ενδιαφέρον, αλλά το ξενοδοχείο που μένουμε βρίσκεται σε μία περιοχή ναι μεν μέσα στο κέντρο, αλλά το λίγο υποβαθμισμένο κέντρο. Όμως σε 20 λεπτά με τα πόδια μπορούμε να βρεθούμε στην πιο κυριλέ περιοχή της πόλης, την λεωφόρο Habib Bourguiba. Εκεί ήταν που, όπως είπα, κάναμε βόλτα και μετά την επίσκεψη στην Μεδίνα, λίγο πριν επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο. Την πόλη θα τη βλέπαμε για λίγο και την επόμενη μέρα το πρωί, πριν φύγουμε.

Η απογευματινή βόλτα στην Τύνιδα κράτησε περίπου πέντε ώρες και είμαι σίγουρος ότι περπατήσαμε γύρω στα 10 χιλιόμετρα. Όμως όλη η μέρα ήταν πολύ κουραστική αφού και πολύ περπάτημα είχε αλλά και το να μπαίνεις και να βγαίνεις στο αυτοκίνητο πολλές φορές είναι κουραστικό. Η οδήγηση τις δυο πρώτες μέρες στη χώρα ήταν πολύ εύκολη αφού οι άνθρωποι στο Βορρά οδηγούν αρκετά σωστά, αν και μερικές φορές περνάνε με κόκκινο φανάρι, αλλά σίγουρα πάντα προσεκτικά. Γενικά στην οδήγηση δεν είχα πρόβλημα.

Στο ξενοδοχείο η Ντίνα πήγε από το μπαρ και αγόρασε μία μικρή μπύρα Beck’s την οποία πλήρωσε 5,5 δηνάρια, σχεδόν 2 ευρώ. Θεωρώ ότι είναι πολύ φθηνή, γιατί το ίδιο θα την πλήρωνε εάν την έπινε και στο μπαρ. Εγώ δεν ήθελα να πιω, γιατί το να πιω μία μικρή μπύρα θεωρώ ότι είναι μάλλον μαρτύριο παρά ευχαρίστηση. Αν είναι να πιω, να πιω όσο θέλω, αλλιώς καλύτερα τίποτα, ειδικά μπύρα. Συνεχίζω λοιπόν και πίνω την τσικουδιά μου.

 

[travelbreak]

Από την Τύνιδα στο Καϊρουάν.

Το δωμάτιο σε σπίτι στο Καϊρουάν κόστιζε 45 ευρώ. Maison d'hôte Chama. Rue Ibn Neji, Καϊρουάν, 3100.

Την Τρίτη το πρωί σηκωθήκαμε όπως κάθε μέρα πολύ πρωί και στις 7:30, αφού είχαμε πάρει πρωινό ξεκινήσαμε για μία βόλτα με τα πόδια στην Τύνιδα. Σε λιγότερο από 1,5 χλμ ήμασταν στον κεντρικότερο ίσως δρόμο της πόλης, τη Λεωφόρο Habib Bourguiba. Και το προηγούμενο βράδυ ήμασταν εκεί, αλλά θέλαμε να ξαναπεράσουμε για να δούμε καλύτερα και την ίδια τη Λεωφόρο αλλά και την προέκταση της, μέχρι το πολύ γνωστό ρολόι της πόλης. Μετά στρίψαμε αριστερά, βόρεια, και πήραμε έναν πάλι κεντρικό δρόμο, τον Hwy A1. Ουσιαστικά αυτός είναι ο Εθνικός τους δρόμος που πηγαίνει στη Νότια Τυνησία.

Καταλήξαμε στο ξενοδοχείο, για να πάρουμε το αυτοκίνητο, από όπου φύγαμε λίγο πριν τις 10:00 με τελικό προορισμό μας το Kairouan. Πριν φτάσουμε όμως εκεί, δεν ξέρω που είχα διαβάσει για δύο ενδιάμεσους σταθμούς, όπου δεν ήξερα καλά-καλά τι θα δούμε, και αποφασίσαμε να πάμε. Ξεκινήσαμε από αυτούς τους δύο. Ουσιαστικά το ταξίδι χωρίστηκε σε τρία κομμάτια, το καθένα από μία ώρα. Το κάθε κομμάτι ήταν 60 μέχρι 80 χιλιόμετρα. Οι δρόμοι πάλι ήταν πολύ καλοί, εκτός από ορισμένα σημεία στα οποία περνούσαν μέσα από χωριά και έτσι αναγκαστικά πέφταμε σε κίνηση και σε πολλά σαμαράκια. Όμως γενικά η μετακίνηση ήταν αρκετά εύκολη.

Λίγο μετά την Τύνιδα είδαμε στη διαδρομή μία μεγάλη γραμμή αρκετών χιλιομέτρων με ένα υπερυψωμένο αγωγό νερού, που βρίσκονταν πάνω σε Καμάρες φτιαγμένες από πέτρα. Είναι υδραγωγεία από τη ρωμαϊκή εποχή. Ήταν σε πολύ καλή κατάσταση και κάναμε μία στάση για να τραβήξουμε φωτογραφίες και βίντεο.

Αφού το κάναμε ξεκινήσαμε να φύγουμε και στα 200 μέτρα είχε μία κυκλική διασταύρωση, το λεγόμενο roundabout. Τέτοιες διασταυρώσεις είχε ατελείωτες στην Τυνησία. Στην Ελλάδα δεν τις συνηθίζουμε, αλλά νομίζω βοηθάνε στην κυκλοφορία. Εκεί λοιπόν μας σταματάει ένας αστυνομικός της τροχαίας. Περίμενα να μου ζητήσει άδεια και δίπλωμα αλλά αυτός μου έλεγε κάτι στα Γαλλικά για φωτογραφίες. Τον κοίταξα με απορία και μου εξήγησε δεν ξέρω και εγώ πώς για τις φωτογραφίες που τραβούσαμε όταν κάναμε στάση λίγο πριν. Νόμιζε ότι τραβούσαμε και αυτόν και εξήγησα δείχνοντας του τους αγωγούς με τις Καμάρες, τους οποίους τραβούσαμε φωτογραφία. Αυτός με ένα ύφος συγκατάβασης μας είπε να φύγουμε.

Στη χώρα είχε συνέχεια αστυνομικούς και στρατιωτικούς. Όπου και να πας στους δρόμους και στην ύπαιθρο αλλά και μέσα στις πόλεις. Από μία άποψη είναι καλό, αφού σου ανεβάζει το αίσθημα της ασφάλειας, από την άλλη είναι να τρομάζεις όταν βλέπεις στον πιο κεντρικό δρόμο της Τύνιδας να κυκλοφορούν στρατιώτες με αυτόματα όπλα και με θωρακισμένα οχήματα. Πολλές φορές έτυχε να μας κάνουν νόημα οι αστυνομικοί ή οι στρατιωτικοί να σταματήσουμε, αλλά μόλις μας έβλεπαν ότι ήμασταν τουρίστες μας έκαναν νεύμα να συνεχίσουμε την πορεία μας. Μερικοί μάλιστα μας έλεγαν και μια κουβέντα, αλλά μόλις καταλάβαιναν ότι δε μιλούσαμε γαλλικά μας άφηναν να προχωρήσουμε.

Ο πρώτος μας σταθμός ήταν το χωριό El Fahs. Το GPS μας πήγε μέσα σε αυτό το χωριό, το οποίο όμως ήταν μάλλον μία μεγάλη πόλη. Μας έβαλε μέσα σε κάτι στενά που σίγουρα δεν ήταν το κέντρο της πόλης, που συνήθως σε οδηγούν οι πλοηγοί. Σταματήσαμε και έβαλα στο GPS να μας πάει στο Δημαρχείο και όταν περάσαμε κι από εκεί διαπιστώσαμε ότι δεν είχε κάτι ιδιαίτερα ενδιαφέρον να μας δείξει αυτή η πόλη και λέγαμε να φύγουμε.

Όμως στο δρόμο πριν μπούμε στο El Fahs, η Ντίνα είχε δει μία πινακίδα που έλεγε για κάποιον αρχαιολογικό χώρο. Τότε και εγώ παρατήρησα στο κινητό μου ότι στο όνομα της πόλης είχε μία φωτογραφία από έναν αρχαιολογικό χώρο που φαινόταν πολύ ενδιαφέρων και είχε το όνομα Thuburbo Majus. Βασικά εγώ είδα μία φωτογραφία με κάποιες κολώνες που μου άρεσαν και επειδή δεν ήταν μακριά πήγαμε με το αυτοκίνητο. Πληρώσαμε το κλασικό εισιτήριο των 8 δηναρίων έκαστος και προχωρήσαμε να δούμε τις κολώνες που ήδη φαινόταν από μακριά. Τελικά ήταν μία Αρχαία Ρωμαϊκή πόλη. Μείναμε στο χώρο λίγο πάνω από μία ώρα και μας άρεσε πάρα πολύ. Είχε τόσα πράγματα να δούμε. Πραγματικά ενθουσιαστήκαμε. Όμως δεν είχε γίνει καμία σημαντική αναστήλωση, αλλά το να βλέπεις ένα τόσο μεγάλο χώρο σε ενθουσιάζει. Απλωνόταν σε μια περιοχή δεκάδων στρεμμάτων και το έδαφος ήταν αρκετά ομαλό και σε οδηγούσε σε κάποιους χαμηλούς λόφους. Παντού υπήρχαν κατοικίες Ρωμαίων και ναοί.
Όπως βλέπετε ήμασταν οι μοναδικοί επισκέπτες:

Φύγαμε και από εκεί ενώ η ώρα είχε πάει πλέον 12:00 το μεσημέρι και κατευθυνθήκαμε σε ένα άλλο χωριό το Takrouna. Πάλι μας οδήγησε το GPS σε κάτι άσχετα και δεν φαινόταν κάτι που να έχει ενδιαφέρον. Μόνο στην κορφή ενός λόφου φαινόταν κάποια παλιά σπίτια και αναρωτηθήκαμε μήπως αυτό ήταν το ενδιαφέρον του χωριού. Πράγματι προχωρήσαμε με το αυτοκίνητο μέχρι αρκετά ψηλά, το παρκάραμε και συνεχίσαμε με τα πόδια. Το θέαμα ήταν πάρα πολύ όμορφο. Υπήρχε ένα εγκαταλειμμένο χωριό, το οποίο ήταν στην κορυφή ενός λόφου, στην ουσία χτισμένο πάνω σε ένα βράχο. Τα μικρά σπίτια ήταν λίγα, μπορεί ας πούμε να ήταν μοναχά 20. Ουσιαστικά υπήρχαν τρεις συστάδες από εγκαταλειμμένα σπίτια. Μερικά ίσως να είχαν μερικούς ενοίκους, αλλά τα περισσότερα όχι. Εκεί υπήρχαν επίσης μερικά μαγαζιά με σουβενίρ. Τα περισσότερα ήταν κλειστά αφού δεν υπάρχει τουρισμός. Και δύο που ήταν ανοιχτά εμείς δεν τα επισκεφτήκαμε. Νομίζω υπήρχαν άλλοι δύο τουρίστες που ούτε καν τους είδαμε. Απλά είδαμε το αυτοκίνητό τους που πάρκαραν.

Κάναμε κι εκεί βόλτα σχεδόν μία ώρα, γιατί εκτός από την κορυφή του λόφου υπήρχαν και λίγο πιο κάτω και άλλα ενδιαφέροντα σπίτια που και αυτά ήταν εγκαταλελειμμένα. Άλλωστε φαινόταν ότι είχαν πέσει κάποιοι βράχοι και είχαν γκρεμίσει μερικά σπίτια. Δηλαδή ήταν επικίνδυνο να μένει κανείς, είτε επάνω γιατί μπορεί να έπεφτε το σπίτι του κάτω, είτε κάτω γιατί μπορεί να έπεφτε κάποιος βράχος πάνω στο σπίτι.

Αυτός είναι ένας ελαιώνας. Βλέπετε πόσο αραιά έχουν τις ελιές.

Το θέμα είναι ότι έκανε λίγο κρύο εκεί γιατί φυσούσε. Έτσι φύγαμε και από κει περίπου στις 3:00 το μεσημέρι και σε μια ώρα φτάναμε στο πολύ γνωστό Kairouan. Είχα επικοινωνία μέσω του WhatsΑpp με την ιδιοκτήτρια του σπιτιού που θα μας φιλοξενούσε στο Καϊρουάν, γιατί για να βρεις το σπίτι ήταν πολύ δύσκολο στα στενά της παλιάς πόλης. Καταφέραμε τελικά και το βρήκαμε.

Η ιδιοκτήτρια έμενε μόνη σε ένα σπίτι, που νοίκιαζε και 3-4 δωμάτια που υπήρχαν επί πλέον. Ήταν πολύ περιποιημένα. Μας έβαλε σε ένα δωμάτιο αρκετά ευρύχωρο, όμως ήταν γεμάτο έπιπλα και δεν είχες που να ακουμπήσεις τα δικά σου πράγματα. Ήταν φανερό ότι αυτό ήταν ένα σπίτι της παλιάς εποχής, το οποίο είχε για να μένει και η ίδια. Μας είπε ότι ήταν το πατρικό της σπίτι που ο αδερφός της τής είχε αφήσει ολόκληρο. Μου φαίνεται όμως ότι θα ήταν ακόμα παλιότερο, ίσως και από τον 19ο αιώνα. Ενδέχεται να έμενε στο δικό μας δωμάτιο, όταν δεν έχει επισκέπτες. Τόσο προσεγμένο ήταν. Δεν είδαμε τα άλλα δωμάτια για να δούμε πως ήταν. Όμως ανοίξαμε την ντουλάπα και είδαμε τα ρούχα της μέσα.

Είχε πολύ ενδιαφέρον σαν χώρος όλο το σπίτι, αλλά εμείς μέχρι να τακτοποιηθούμε είχε περάσει αρκετά η ώρα και έτσι είχαμε μόνο μία ώρα στη διάθεσή μας για να δούμε λίγο την πόλη με φως. Πράγματι περάσαμε από την αγορά και πήγαμε μονάχα μέχρι το μεγάλο τζαμί που δεν μπήκαμε μέσα γιατί είχε κλείσει. Θα πηγαίναμε την επομένη όταν θα είχε το επισκεπτήριο από τις οκτώ το πρωί ως τις δύο το μεσημέρι. Στην Τυνησία όταν σου λένε να μπεις στο τζαμί δεν εννοούν μέσα αλλά μόνο στην αυλή, ακόμα και αν έχεις πληρώσει εισιτήριο, αν δεν είσαι μουσουλμάνος. Έτσι σε όλο το ταξίδι δεν χρειάστηκε να βγάλουμε τα παπούτσια μας. Μόνο μια φορά το κάναμε και πήραμε την κρυάδα ότι επιτρέπεται η είσοδος μόνο στους μουσουλμάνους. Κρίμα! Τα ξαναβάλαμε σε ελάχιστα δευτερόλεπτα.

Κάναμε βόλτες στα στενά της παλιάς πόλης, καθώς επίσης και στο σουκ, την αγορά δηλαδή. Όμως τα περισσότερα καταστήματα είχαν κλείσει αφού είχε περάσει πλέον έξι η ώρα. Συνεχίσαμε τις βόλτες μας και στην παλιά αλλά και στην καινούργια πόλη με απώτερο σκοπό να βρούμε κάπου να καθίσουμε για φαγητό γιατί πεινούσαμε αλλά και για να περάσει η ώρα και να μην πάμε από τις εφτά στο δωμάτιο. Εκεί δεν είχαμε πολλά πράγματα να κάνουμε .

Πάλι ένας τύπος μας ανέβασε σε μια ταράτσα για να δούμε από ψηλά το τζαμί. Περίμενε να αγοράσουμε χαλιά αλλά εμείς δεν ήμασταν για τέτοια ψώνια.

Στην Τυνησία για φαγητό δεν έχει πολλά καταστήματα ανοιχτά το βράδυ, παρά μόνο αυτά που είναι για κάποιους οι οποίοι παίρνουν στα γρήγορα ένα σουβλάκι ή κάτι άλλο. Συνήθως τρώνε όρθιοι ένα fast food στυλ φαγητό. Ευτυχώς εμείς βρήκαμε ένα μαγαζί, που αφενός μεν είχε φαγητά, αφετέρου είχε και ένα ευπρεπή χώρο μέσα για να καθίσουμε και όχι να κάτσουμε στο κρύο έξω. Πήραμε πάλι κεμπάπ από αρνί με πατάτες και ρύζι και φάγαμε, αλλά βέβαια δεν ήπιαμε καθόλου αλκοόλ. Στις παραλίες του Βορρά είδαμε καλά μαγαζιά για φαγητό το βράδυ, στο Νότο όχι.

Επιστρέψαμε στο δωμάτιο λίγο μετά τις 8:00 για να ξεκουραστούμε και να κοιμηθούμε. Φυσικά έκανε κρύο και ανάψαμε το ηλεκτρικό καλοριφέρ λαδιού για να ζεσταθεί το δωμάτιο. Το δωμάτιο για θέρμανση είχε ένα καλοριφέρ λαδιού, το οποίο και χρησιμοποιήσαμε με προτροπή της ιδιοκτήτριας, έναντι ενός κλιματιστικού που διέθεται. Το δωμάτιο μετά από λίγες ώρες είχε ζεσταθεί καλά. Ο χώρος ήταν στενόμακρος με μήκος 7-8 μέτρα και πλάτος μόλις δύο. Στη μία άκρη είχε την τουαλέτα και στην άλλη ένα μεγάλο κρεβάτι που στήριζε τις άκρες του στα πλαϊνά του τοίχου. Το άσχημο είναι που είχε και άλλο ένα μονό κρεβάτι, ακριβώς παράλληλα και κολλητά με το προηγούμενο. Έτσι για να ξαπλώσουμε περνούσαμε πρώτα πάνω από το μικρό. Είχε κι αυτό την πλάκα του. Το δωμάτιο είχε μία πόρτα για να μπεις μέσα η οποία βλέπει σε μία αυλή. Η αυλή ήταν σχετικά μεγάλη και γύρω-γύρω είχε άλλες τρεις τέσσερις πόρτες για άλλα δωμάτια ή δεν ξέρω τι. Για να μπούμε σε αυτή την αυλή περνούσαμε πρώτα από ένα άλλο αντίστοιχο τέτοιο δωμάτιο στο οποίο θεωρητικά έμενε η γυναίκα που διαχειρίζεται το χώρο. Όταν βγήκαμε βόλτα εκείνη μας έδωσε ένα κλειδί της εξώπορτας της μήπως και απουσιάζει όταν επιστρέφαμε. Όμως γενικά από ό,τι είπε βρισκόταν συνεχώς στο σπίτι, αφού είχε εμάς να μένουμε.

Κάπως έτσι πιστεύω ήταν τα παλιά σπίτια και εδώ όπως και σε άλλες μουσουλμανικές χώρες. Δηλαδή είχαν μία αυλή και γύρω-γύρω από αυτήν είχαν μικρά διαμερίσματα ή δωμάτια για κάθε οικογένεια. Πιστεύω ότι ο χώρος στον οποίο μείναμε, εκεί που έχει την τουαλέτα θα είχε μία μικρή κουζίνα κάποτε. Και τώρα για τις ανάγκες της πανσιόν τη μετέτρεψε σε τουαλέτα. Προφανώς οι μουσουλμάνοι παλιά δεν είχαν τόσο πολλά έπιπλα που έχει γεμίσει αυτή το χώρο. Και διάφορα άλλα μπιμπελό πάνω σε αυτά τα έπιπλα, ώστε δεν μπορούσαμε εμείς να βολέψουμε τα δικά μας πράγματα. Ούτε μια κρεμάστρα για τα ρούχα μας.

Για μένα ως εμπειρία θεωρώ ότι ήταν μία χαρά το δωμάτιο. Για την ακρίβεια θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που το έζησα, έστω και τυχαία αυτό. Απλά δεν μου αρέσει που δεν είχα το δικό μου κλειδί να μπαίνω και να μην δίνω λογαριασμό στον ιδιοκτήτη, αφού έπρεπε πρώτα να περάσω από το δικό του το χώρο. Βέβαια η γυναίκα ήταν πολύ φιλική. Όμως εγώ ακόμα και αυτή την οικειότητα σε σχέσεις που είναι ουσιαστικά επαγγελματικές, δεν την πολυθέλω γιατί συνήθως το εκμεταλλεύεται όχι ο φιλοξενούμενος αλλά ο ιδιοκτήτης. Πάντως σε σχέση με τον ύπνο εγώ κοιμήθηκα αρκετά καλά. Μόνο το πρωί, μετά από περίπου 6,5 ώρες ύπνο ξύπνησα, πρώτον από τη ζέστη και δεύτερον από τα κοκόρια της γειτονιάς που είχαν αρχίσει να κακαρίζουν.

Το δωμάτιο που μείναμε είναι από τα πιο ακριβά του ταξιδιού μας, αφού δώσαμε 45 ευρώ τη βραδιά. Όμως και πάλι το λέω ότι ήταν πολύ παραδοσιακό και αξίζει που μείναμε ένα βράδυ. Είναι το δεύτερο ακριβότερο κατάλυμα, μετά το ξενοδοχείο που μείναμε στην Ματμάτα, το οποίο ήταν υπόσκαφο και κόστιζε 60 ευρώ τη βραδιά.
Η οδικ΄'η πορεία της ημέρας:

 

[fenia42]

Το booking δεν είχε πολλές οικονομικές επιλογές για την Καϊρουαν έτσι κι εμείς είχαμε την «τύχη» να μείνουμε σε αυτό το σπίτι. Νομίζω πως η κυρία θεωρεί πως μας παρέχει τυπική τυνησιακή φιλοξενία, εμείς ομως δεν είμασταν πολύ άνετοι να μένουμε στο χώρο της, να βάζουμε τις βαλίτσες μας δίπλα στα εσώρουχα της και να μπαίνουμε στο σπίτι την ώρα που βλέπει τηλεόραση. Είναι και το μόνο κατάλυμα που δεν ήθελα να βαθμολογήσω για να μη τη θάψω! Ευτυχώς στην πορεία είχαμε την ευκαιρία να ζήσουμε την αραβική φιλοξενία και να μπούμε σε σπίτια χωρίς το άγρυπνο μάτι του ιδιοκτήτη !

 

[travelbreak]

Το booking δεν είχε πολλές οικονομικές επιλογές για την Καϊρουαν έτσι κι εμείς είχαμε την «τύχη» να μείνουμε σε αυτό το σπίτι. Νομίζω πως η κυρία θεωρεί πως μας παρέχει τυπική τυνησιακή φιλοξενία, εμείς ομως δεν είμασταν πολύ άνετοι να μένουμε στο χώρο της, να βάζουμε τις βαλίτσες μας δίπλα στα εσώρουχα της και να μπαίνουμε στο σπίτι την ώρα που βλέπει τηλεόραση. Είναι και το μόνο κατάλυμα που δεν ήθελα να βαθμολογήσω για να μη τη θάψω! Ευτυχώς στην πορεία είχαμε την ευκαιρία να ζήσουμε την αραβική φιλοξενία και να μπούμε σε σπίτια χωρίς το άγρυπνο μάτι του ιδιοκτήτη !

Κοίτα σύμπτωση, να μείνετε κι εσείς εκεί!!! Εγώ της έβαλα 9 στην βαθμολογία μου. Δεν ήθελα να την απογοητεύσω, αν και η Ντίνα ήθελε να της βάλω κακό βαθμό. Πιστεύω όμως ότι σε κάποιους αρέσει αυτού του είδους η φιλοξενία.

 

[fenia42]

Κοίτα σύμπτωση, να μείνετε κι εσείς εκεί!!! Εγώ της έβαλα 9 στην βαθμολογία μου. Δεν ήθελα να την απογοητεύσω, αν και η Ντίνα ήθελε να της βάλω κακό βαθμό. Πιστεύω όμως ότι σε κάποιους αρέσει αυτού του είδους η φιλοξενία.

Ναι κάτι Γάλλοι και Γερμανοί όπως είδα στα σχόλια αρέσκονται. Προσωπικά ούτε μας άρεσε το στυλ, ούτε η φιλοξενία, ούτε ο παρεμβατισμός της, ούτε το ξερό ψωμί που μας σέρβιρε για πρωινό και έκατσε στο τραπέζι δίπλα μας να φάει!! Θεωρήσαμε ότι το θεωρεί φιλοξενία αλλά είχαμε αντίθετη άποψη ! Επίσης με ίδια τιμή μείναμε σε πολύ καλύτερα καταλύματα !!