Klair
Member
- Μηνύματα
- 2.500
- Likes
- 31.342
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Κεφάλαιο 5ο
Τρίτη 7 Νοεμβρίου, η τέταρτη μέρα στη Σόφια ξεκίνησε με πρωινό στο Raffy Bar & Gelato στη Vitosha. Στο πρόγραμμα της μέρας πρωτοστατούσε μια εξόρμηση σε ένα κοντινό προάστιο της πρωτεύουσας για να δούμε ένα μνημείο UNESCO, την εκκλησία της Boyana και το Εθνικό Ιστορικό Μουσείο στην ίδια συνοικία. Σκεφτήκαμε να πάρουμε ταξί για να μην ταλαιπωρηθούμε με συγκοινωνίες και να κερδίσουμε χρόνο.
Έτσι, βρήκαμε ένα ταξί σε κάποιο στενό της Vitosha και ρωτήσαμε τον ταξιτζή πόσα χρήματα θέλει για να μας μεταφέρει μέχρι την εκκλησία. Μας απάντησε ότι θα βάλει το ταξίμετρο και θα πληρώσουμε όσα γράψει, οπότε συμφωνήσαμε και ξεκινήσαμε.
Η απόσταση μέχρι το προάστιο αυτό είναι περίπου 10 χιλιόμετρα και η συνοικία θεωρείται μια καλή περιοχή, με πιο ακριβά σπίτια, κυρίως μονοκατοικίες, χτισμένες μέσα σε ένα πανέμορφο φυσικό τοπίο, αφού η Boyana βρίσκεται στους πρόποδες του όρους Vitosha.
Mετά από 25 λεπτά διαδρομής και 30 lev (15€), το ταξί μας άφησε έξω από την πόρτα της εκκλησίας. Στο ταμείο βγάλαμε ενιαίο εισιτήριο, για την εκκλησία και το μουσείο, με κόστος 12 lev (6€). Το εισιτήριο μόνο για την εκκλησία κοστίζει 10 lev (5€).
Μπαίνοντας στην αυλή, αριστερά υπάρχει ένα τεράστιο δέντρο και χρειάστηκαν τρεις φωτογραφίες για να χωρέσει.
Είχα διαβάσει ότι γίνεται 15λεπτη ξενάγηση στο εσωτερικό της εκκλησίας και ότι οι επισκέπτες μπορούν να παραμείνουν μόνον αυτά τα 15 λεπτά. Εμείς ήμασταν οι μοναδικοί επισκέπτες εκείνην την ώρα και δεν έγινε καμία ξενάγηση.
Ήρθε ένας ηλικιωμένος Βούλγαρος που δε μίλαγε γρι Αγγλικά, ξεκλείδωσε την πόρτα, μας έκανε νοήματα ότι απαγορεύονται οι φωτογραφίες και μας παρακολουθούσε να περιεργαζόμαστε τον ναό με τις σπάνιες τοιχογραφίες. Που και που προσπαθούσε κάτι να μας εξηγήσει, στα Βουλγάρικα πάντα, εμείς να του κάνουμε νοήματα ότι δεν καταλαβαίνουμε τι μας λέει και αυτός να συνεχίζει τον χαβά του!
Ευτυχώς είχα κάνει την έρευνά μου και ήμουν προετοιμασμένη για το τι θα δούμε, οπότε τα καταφέραμε μόνοι μας. Κρατώντας τις σημειώσεις μου στα χέρια, έκανα μόνη μου την ξενάγηση και στα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς μου.
Η Boyana είναι Βουλγαρική Ορθόδοξη εκκλησία μνημείο UNESCO από το 1979. Αποτελείται από τρία κτίρια, χτισμένα το καθένα σε διαφορετική χρονική περίοδο. Χτίστηκε σε τρία στάδια, στα τέλη του 10ου αιώνα με αρχές του 11ου αιώνα, στα μέσα του 13ου αιώνα και στα μέσα του 19ου αιώνα.
Η εκκλησία έκλεισε για το κοινό το 1954 προκειμένου να συντηρηθεί. Ως μέτρο προστασίας εγκαταστάθηκε κλιματισμός για να διατηρείται η θερμοκρασία στους 17-18 βαθμούς Κελσίου και φωτισμός χαμηλής θερμότητας. Οι καλύτερα σωζόμενες τοιχογραφίες στο εσωτερικό του ναού, χρονολογούνται από το 1259 και είναι από τα σπουδαιότερα δείγματα Βουλγαρικής μεσαιωνικής ζωγραφικής.
Εκτός από το πρώτο στρώμα των τοιχογραφιών του 11ου-12ου αιώνα (από τις οποίες σώζονται μόνο θραύσματα) και το περίφημο δεύτερο στρώμα τοιχογραφιών από το 1259, η εκκλησία διαθέτει επίσης έναν μικρότερο αριθμό μεταγενέστερων τοιχογραφιών του 14ου και του 16ου-17ου αιώνα.
Η εκκλησία οφείλει την παγκόσμια φήμη της, κυρίως στις τοιχογραφίες του 1259, δηλαδή στο δεύτερο στρώμα. Υπάρχει το πορτραίτο του Αγίου Ιωάννη της Ρίλας, προστάτη του Βουλγαρικού λαού, ο οποίος ίδρυσε και το μοναστήρι της Ρίλας, καθώς και η μορφή του Ιησού σαν έφηβος: “Ιησούς ανάμεσα στους λoγίους στον ναό”.
Βγήκαμε στην αυλή της εκκλησίας, η οποία περιτριγυρίζεται από όμορφο πάρκο. Στη μια πλευρά εκτίθενται πέτρινα κηροπήγια που ανακαλύφθηκαν στο έδαφος καθώς και μαρμάρινα στοιχεία από παλιά κτίρια.
Στην άλλη πλευρά βρίσκεται ο τάφος της Ελεονώρας, συζύγου του Φερδινάνδου. Η βασίλισσα ήταν ερωτευμένη με το μέρος, καταλάβαινε την ανεκτίμητη αξία των αγιογραφιών και έκανε πολλά για τη διατήρησή τους. Παραχώρησε χώρο για την οικοδόμηση νέας εκκλησίας εμποδίζοντας με αυτόν τον τρόπο την καταστροφή του μικρού ναού.
Αφού τελειώσαμε με την επίσκεψή μας στην εκκλησία, βγήκαμε από τον περίβολο, στρίψαμε αριστερά στην ul. Mladost (υπάρχει στάση λεωφορείου στη γωνία)
και αμέσως δεξιά στην ul. Pop Evstati Vitoshki, ακολουθώντας αυτόν τον πολύ ανηφορικό δρόμο, ο οποίος οδηγεί στην αρχή του μονοπατιού για τους καταρράκτες της Boyana.
Tο τοπίο ήταν καταπληκτικό. Δάσος με πυκνά δέντρα και έδαφος στρωμένο με πεσμένα φύλλα σε υπέροχα φθινοπωρινά χρώματα, σπίτια μέσα στο πράσινο και στο βάθος η πρωτεύουσα τυλιγμένη σε μια απαλή θολούρα.
Στην αρχή του μονοπατιού συναντήσαμε και έναν πεζοπόρο, ο οποίος ετοιμαζόταν να ξεκινήσει τη διαδρομή του προς τους καταρράκτες.
Πολύ θα ήθελα και εγώ να κάνω αυτήν την πεζοπορία, αφού η μέρα ήταν η ιδανική θα έλεγα για ένα τέτοιο εγχείρημα, αλλά δυστυχώς ούτε κουράγιο υπήρχε (ήδη τα πόδια είχαν αρχίσει να διαμαρτύρονται από τις προηγούμενες εξορμήσεις στη Σόφια), αλλά ούτε και χρόνος, αφού η συνολική διαδρομή πήγαινε-έλα διαρκεί περίπου τρεις ώρες.
Ο καταρράκτης πάντως μπορεί να προσεγγιστεί από τρία κύρια μονοπάτια. Το πιο εύκολο είναι από το ξενοδοχείο Kopitoto και το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής είναι ομαλό εκτός από το τελευταίο κομμάτι που οδηγεί στον καταρράκτη, όπου το έδαφος είναι βραχώδες, τραχύ και γλιστερό. O καταρράκτης θεωρείται ο πιο όμορφος και μεγαλύτερος του όρους Vitosha. Η καλύτερη εποχή για επίσκεψη είναι φυσικά η άνοιξη, όταν λιώνουν τα χιόνια και ο όγκος και η ορμή του νερού είναι αχαλίνωτα.
Φωτογραφίες από το Internet
Μείναμε αρκετή ώρα περπατώντας ανάμεσα στα δέντρα, ενώ τα πόδια βούλιαζαν μέσα στο παχύ στρώμα των πορτοκαλοκόκκινων φύλλων.
Κατηφορίσαμε τον απότομο αυτόν δρόμο και επόμενος προορισμός μας ήταν το Εθνικό Ιστορικό Μουσείο, το οποίο απέχει από την εκκλησία περίπου 2 χιλιόμετρα.
Αποφασίσαμε να πάμε με τα πόδια για να δούμε καλύτερα όλη τη συνοικία της Boyana, τα σπίτια, τους δρόμους, τα μεγάλα πάρκα με τη βλάστηση και να χαρούμε τη Βουλγάρικη εξοχή.
Βρήκαμε στους χάρτες τη διαδρομή που θα ακολουθούσαμε και ξεκινήσαμε προς αυτήν την κατεύθυνση. Το Μουσείο βρίσκεται επίσης μέσα σε ένα μεγάλο περιφραγμένο πάρκο και μετά από 1,5 χιλιόμετρο ποδαρόδρομου, καταλήξαμε μπροστά σε μια μεγάλη κλειστή σιδερένια πόρτα, από την οποία φυσικά δεν μπορούσαμε να εισέλθουμε στο πάρκο και να φτάσουμε στο Μουσείο, οπότε έπρεπε να γυρίσουμε όλον αυτόν τον δρόμο πίσω, γιατί η είσοδος ήταν από άλλο σημείο του πάρκου. Οι χάρτες αυτήν τη φορά μας είχαν παραπλανήσει.
Προσπαθήσαμε να σταματήσουμε κάποιο ταξί, αλλά πάνω στη λεωφόρο Daskal Stoyan Popandreev που βρισκόμασταν, κανείς δε σταματούσε. Συνεχίσαμε να περπατάμε πάλι προς τα πίσω μέχρι που φτάσαμε στη διασταύρωση με την boulevard Aleksandar S. Pushkin, όπου εκεί πλέον υπήρχε άπλωμα και ευτυχώς σταμάτησε ένα ταξί, το οποίο μας μετέφερε στην είσοδο του Μουσείου.
Δείξαμε τα εισιτήρια που είχαμε ήδη βγάλει και εισήλθαμε στο πάρκο. Και εδώ, γύρω από το κτίριο, απλώνεται μια μεγάλη έκταση με πολλά και διάφορα δέντρα, ακόμη και έλατα. Μπορεί λοιπόν κανείς να φανταστεί τις πολύ χαμηλές θερμοκρασίες που επικρατούν στην περιοχή, αλλά και το υψόμετρο, ώστε να ευδοκιμούν μέχρι και τα έλατα.
Το Εθνικό Μουσείο της Σόφιας είναι ένα από τα μεγαλύτερα στα Βαλκάνια, με πάνω από 600.000 αντικείμενα. Έξω και γύρω από το Μουσείο υπάρχουν διάφορα μνημεία, κολώνες και άλλα εκθέματα από την αρχαιότητα, διάσπαρτα και χωρίς καμία ιδιαίτερη προστασία.
Ανεβήκαμε μια μεγάλη μαρμάρινη σκάλα όπου, δεξιά και αριστερά, υπήρχαν διάφορα αγάλματα Ρωμαϊκής εποχής και στη συνέχεια, μπήκαμε σε μια αίθουσα με μεγάλες τζαμαρίες, θέα στο δάσος και μια πανέμορφη ξύλινη σκαλιστή οροφή.
Ήταν η αίθουσα για την οποία είχαμε κάνει όλον αυτόν τον δρόμο: η αίθουσα ΘΡΑΚΗ.
Πολλά εκθέματα σε αυτήν την αίθουσα δείχνουν την ακμή του Βασιλείου των Οδρυσών, με διάφορα είδη θρακικού οπλισμού
και μαρμάρινα ευρήματα με Ελληνικά κείμενα.
Ο λόγος όμως, που μας έφερε μέχρις εδώ, ήταν ένας και μοναδικός και δεν ήταν άλλος, από τον παγκοσμίου φήμης θησαυρό του Παναγκίουριστε, το έργο δηλαδή των χρυσοχόων μαστόρων από την πρώιμη Ελληνιστική εποχή που συνδυάζει αρχαία Ελληνικά μοτίβα με Θρακικές Αχαιμενιδικές τεχνικές.
Το μοναδικό χρυσό σερβίτσιο ανήκει σε κάποιον Θρακιώτη βασιλιά και ανακαλύφθηκε τον Δεκέμβριο του 1949 στην περιοχή Μερούλ. Ο εκάστοτε βασιλιάς της Θράκης έθαβε έναν θησαυρό, ενώ σε κάθε ταφή επιφανούς ανδρός, τοποθετούνταν πολύτιμα κτερίσματα. Για παράδειγμα, ο θησαυρός του Παναγκίουριστε ήταν αρκετός ώστε να μισθωθεί ένα ολόκληρο στράτευμα 500 ανδρών.
Παρ’ όλο που την εποχή εκείνη οι Κέλτες βρίσκονταν στα σύνορα της Θράκης, ο βασιλιάς δεν έλιωσε τον χρυσό, αλλά τον έθαψε, γιατί η αξία του θησαυρού υπερτερούσε για αυτόν, αφού αποτελούσε τεκμήριο της εξουσίας του.
Το 1949 ο θησαυρός ανακαλύφθηκε από τρία αδέλφια, ενώ επεξεργάζονταν πηλό για πλίνθους. Περιλαμβάνει εννέα χρυσά αντικείμενα, συνολικού βάρους έξι κιλών. Όλα αυτά τα αντικείμενα παρέχουν μια πλήρη εικόνα για τον πολιτισμό των Θρακών, για τις αντιλήψεις τους, για το πώς πολεμούσαν και πώς πανηγύριζαν.
Οι Θράκες ζούσαν στην περιοχή της Σκυθίας και η ανταλλαγή δώρων πραγματοποιούνταν κατά το διάστημα του 5ου-4ου αιώνα π.Χ.
Οι αρχαίοι Έλληνες και ιδιαίτερα η Αθήνα, κατά τον Πελοποννησιακό πόλεμο είχαν τεράστια ανάγκη από συμμάχους. Οι βασιλείς της Θράκης ήταν ισχυροί σύμμαχοι και ως διπλωματικά δώρα ελάμβαναν χρυσά αντικείμενα φτιαγμένα από Έλληνες. Πάνω στα δώρα οι Έλληνες σχεδίαζαν αναπαραστάσεις από τη δική τους μυθολογία. Τα αντικείμενα του θησαυρού έγιναν με τη μέθοδο της χύτευσης. Ξεχωριστές χυτεύσεις έγιναν στις λαβές και στα κεφάλια των ζώων.
Ρώτησα την φύλακα της αίθουσας, αν αυτά που βλέπουμε μέσα στη βιτρίνα είναι τα αυθεντικά κομμάτια και εκείνη μου απάντησε, ότι τα αυθεντικά αυτήν την περίοδο βρίσκονται σε έκθεση στη Νορβηγία. Αυτά που εκτίθενται μέσα στη βιτρίνα, είναι μεν χρυσά, αλλά όχι τα αυθεντικά.
Κάναμε ένα γρήγορο πέρασμα και από τις υπόλοιπες αίθουσες βλέποντας παραδοσιακές στολές, παλιά σκαλιστά έπιπλα, φωτογραφίες και διακοσμητικά αντικείμενα, εικόνες και διάφορα άλλα αξιόλογα εκθέματα.
Βγήκαμε στην αυλή του Μουσείου και καθίσαμε για λίγο στα παγκάκια απολαμβάνοντας το υπέροχο φθινοπωρινό τοπίο του όρους Vitosha.
Λόγω των συνοικιών που έχουν χτιστεί τα τελευταία χρόνια στους πρόποδες του όρους, το βουνό έχει γίνει στην ουσία κομμάτι της πρωτεύουσας και μάλιστα θεωρείται ο πνεύμονάς της. Αποτελεί επίσης δημοφιλή προορισμό των κατοίκων αλλά και των ξένων, καθώς διαθέτει τις κατάλληλες υποδομές για χειμερινά σπορ και προσφέρει δυνατότητες για πεζοπορία και εξερεύνηση της φύσης. Στο προάστιο Simeonovo υπάρχει τελεφερίκ που ανεβαίνει μέχρι την κορυφή του βουνού. Το ψάξαμε γιατί θέλαμε να κάνουμε την ανάβαση στο βουνό, αλλά λειτουργούσε μόνο τα Σαββατοκύριακα.
Από το ξεκίνημα αυτού του ταξιδιού, μου είχε καρφωθεί στο μυαλό ένα περίεργο αξιοθέατο το οποίο βρίσκεται επίσης στο προάστιο Simeonovo της Σόφιας και ήθελα πάση θυσία να το επισκεφθώ.
Σε αυτήν λοιπόν την περιοχή της Βουλγαρικής πρωτεύουσας, είναι χτισμένο, από το 2008, ένα από τα 50 πιο παράξενα κτίρια του κόσμου. Υπάρχει μια ιστοσελίδα, η οποία έχει συγκεντρώσει σε μια κατάταξη όλα αυτά τα περίεργα οικοδομήματα και μάλιστα το σπίτι-σαλιγκάρι (Snail House) της Σόφιας κατέχει μια από τις υψηλότερες θέσεις της κατάταξης. Τρίτη ή τέταρτη θέση νομίζω.
Αρχίσαμε να ψάχνουμε με ποιον τρόπο μπορούμε να πάμε στο Simeonovo, από το σημείο που βρισκόμασταν. Στην αρχή, μπερδευτήκαμε λίγο με τις συγκοινωνίες, αλλά τελικά βγάλαμε άκρη από αυτό εδώ το site: www.sofiatraffic.bg
H ul. Okolovrasten pat περνάει μπροστά από την έξοδο του Μουσείου και εκεί φυσικά υπάρχει στάση λεωφορείου, απ’ όπου διέρχεται το Νο 111. Αυτό το λεωφορείο πήραμε εμείς και μετά από 3 στάσεις κατεβήκαμε για να αλλάξουμε λεωφορείο, παίρνοντας το No 98, το οποίο μετά από 7 στάσεις μας άφησε στο Simeonovo.
Όταν σταθήκαμε μπροστά από το σπίτι-σαλιγκάρι, δεν πιστεύαμε στα μάτια μας.
Πόση φαντασία μπορεί να είχε ο πολιτικός μηχανικός Συμεών Συμεώνοφ, ο οποίος σκέφτηκε και κατασκεύασε αυτό το οικοδόμημα, το οποίο δεν προορίζεται ούτε για Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, ούτε για παιδικό σταθμό, αλλά για κανονική πολυκατοικία. Ο ίδιος έχει σχεδιάσει πολλά γήπεδα γκολφ στην Ιαπωνία και τη Γαλλία και εργάστηκε επίσης στο παλάτι του Εμίρη του Κουβέιτ.
Όλοι οι τοίχοι χτίστηκαν με ελαφρύ μπετόν. “Τέσσερις φορές ελαφρύτερο από το νερό”, εξηγεί ο μηχανικός. Σύμφωνα με τα όσα έχει πει ο ίδιος, το σπίτι-σαλιγκάρι, έχει οκτώ φορές μεγαλύτερη ενεργειακή αποδοτικότητα από οποιοδήποτε κτίριο. Δεν έχει κάθετους τοίχους και ορθές γωνίες. Η κίτρινη μέλισσα στην πλάτη εκτελεί χρέη καμινάδας και οι κεραίες της λειτουργούν ως φώτα τη νύχτα και αλεξικέραυνα, ενώ ο αέρας μπαίνει στο κτίριο από τα μάτια του σαλιγκαριού.
Πήραμε το λεωφορείο Νο 98 με ένα χαμόγελο για το παράξενο αυτό θέαμα που μόλις είχαμε δει και μετά από 11 στάσεις κατεβήκαμε έξω από το Paradise Center, στην bulevard Cherni vrah, απ’ όπου πήραμε το μετρό από τον σταθμό Vitosha.
Kατεβήκαμε στη στάση NDK και ανεβήκαμε τις σκάλες για να βρεθούμε σε άλλο ένα μεγάλο πάρκο-πλατεία της πρωτεύουσας. Εδώ βρίσκεται το Εθνικό Παλάτι του Πολιτισμού, το μεγαλύτερο πολυλειτουργικό συνεδριακό και εκθεσιακό κέντρο στη νοτιοανατολική Ευρώπη.
Να σας πω και κάτι πρωτότυπο? Το τεράστιο σιντριβάνι μπροστά από το κτίριο δε λειτουργούσε.
Το κέντρο άνοιξε το 1981 για τον εορτασμό της 1300ης επετείου της Βουλγαρίας. Τον Ιούλιο του 2005 ανακηρύχθηκε το καλύτερο συνεδριακό κέντρο στον κόσμο για το έτος, από τον διεθνή οργανισμό συνεδριακών κέντρων.
Είναι εξοπλισμένο για να φιλοξενήσει διάφορες εκδηλώσεις όπως: συναυλίες, πολυγλωσσικά συνέδρια, εκθέσεις και παρουσιάσεις. Έχει 8 ορόφους και τρία υπόγεια επίπεδα. Διαθέτει 13 αίθουσες, 15.000 τ.μ εκθεσιακού χώρου, εμπορικό κέντρο και φυσικά χώρο στάθμευσης. Η κύρια αίθουσα μπορεί να φιλοξενήσει 3.000 άτομα. Το διεθνές φεστιβάλ κινηματογράφου της Σόφιας πραγματοποιείται στο κέντρο αυτό.
Πλησιάζοντας πολύ κοντά στο κτίριο είδαμε ότι γύρω από αυτό γίνονταν έργα. Το πάρκο ωστόσο είχε ζωή. Skaters έκαναν φιγούρες ανεβαίνοντας σε πεζούλια και ράμπες και κόσμος καθόταν στα παγκάκια ή έκανε βόλτες.
Temple of Bulgarian Martyrs
Το μνημείο για τους στρατιώτες του 1ου και του 6ου συντάγματος, της 1ης ταξιαρχίας του Πεζικού της Σόφιας, οι οποίοι σκοτώθηκαν στη μάχη.
Πίσω από τα ψηλά κτίρια του δρόμου ο ήλιος έδυε, ενώ λευκές γραμμές από το πέρασμα κάποιου αεροπλάνου αυλάκωναν τον ουρανό, ο οποίος είχε αρχίσει πλέον να παίρνει ένα γλυκό γκρίζο χρώμα.
Σκεφτήκαμε να δοκιμάσουμε για δεύτερη φορά την τύχη μας, πηγαίνοντας χωρίς κράτηση στο εστιατόριο με το όνομα γλωσσοδέτη: Hadjidraganovite Izbi ! Το θυμάστε από προηγούμενο κεφάλαιο?
Κινήσαμε για κει. Αυτή τη φορά η ώρα ήταν περίπου 5 το απόγευμα, καθημερινή και υποθέσαμε ότι μπορεί να σταθούμε τυχεροί και να βρούμε τραπέζι για να δοκιμάσουμε Βουλγάρικη κουζίνα.
Πράγματι μπαίνοντας στο εστιατόριο όλα τα τραπέζια ήταν άδεια.
Ο σερβιτόρος συμβουλεύτηκε πάντως το βιβλίο κρατήσεων και μας έβαλε να καθίσουμε σε ένα τραπέζι στην κάτω αίθουσα. Στην παρούσα φάση, που ήμασταν κουρασμένοι από την ολοήμερη εξόρμηση και πεινασμένοι, εκτίμησα πολύ το γεγονός ότι δεν καθόμασταν ο ένας πάνω στον άλλον, με μουσικές, γλέντια και νταβαντούρια, όπως συνηθίζεται άλλες μέρες σε αυτό το εστιατόριο. Εκείνο που θα μείνει στη μνήμη μου από αυτό το μαγαζί (εκτός από το φαγητό) είναι δύο πολύ χαρακτηριστικά στοιχεία της διακόσμησής του, όπως τα μεγάλα ξύλινα βαρέλια και τα υφαντά κιλίμια που κυριαρχούσαν σε ολόκληρο τον χώρο.
https://www.tripadvisor.com.gr/Rest...Hadjidraganovite_Izbi-Sofia_Sofia_Region.html
https://translate.google.gr/translate?hl=el&sl=bg&u=https://www.izbite.com/&prev=search
Ήρθαν οι κατάλογοι και αρχίσαμε να ψάχνουμε τι θα πρωτοπαραγγείλουμε. Καταλήξαμε, μετά από ένα σωρό διαβουλεύσεις, σε κότσι χοιρινό με ολόκληρες πατάτες φούρνου,
σε κομματάκια χοιρινού σβησμένα με κρασί,
και σε ψητό φιλέτο κοτόπουλο,
σαλάτα φυσικά και επειδή φοβηθήκαμε ότι όλα αυτά μπορεί να μη μας φτάσουν, παραγγείλαμε και μια έξτρα μερίδα πατάτες φούρνου. Όταν ήρθαν οι πατάτες σοκαριστήκαμε, γιατί μέσα σε ένα μεγάλο σκεύος σαν τηγάνι, υπήρχαν 6-7 μεγάλες ολόκληρες πατάτες, καλοψημένες με το βουτυράκι τους και η τιμή τους !! 3 lev (1,5€).
Περιττό να πω ότι ήταν όλα νοστιμότατα και φυσικά σκάσαμε. Ο συνολικός λογαριασμός μαζί με αναψυκτικά ήρθε 69 lev (35€).
Βγήκαμε ξανά στους δρόμους κατά τις 19:00. Το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε μετά από τόσο φαγητό ήταν ξανά περπάτημα για χώνεψη. Ό,τι ήταν να δούμε το είχαμε δει, οπότε χωρίς πρόγραμμα πλέον, επιδοθήκαμε στο να χαζεύουμε βιτρίνες στη Solunska, να τριγυρνάμε γύρω από την πλατεία Rayko Daskalov, όπου υπήρχαν υπαίθριοι πάγκοι με βιβλία, παλιά αντικείμενα, σουβενίρ, είδη ταξιδίου και διάφορα άλλα αταίριαστα μεταξύ τους εμπορεύματα και στη συνέχεια να βολτάρουμε στην πλατεία Petko R. Slaveykov και στην οδό Graf Ignatiev με την αγορά βιβλίου.
Φτάσαμε μέχρι και στο πολυκατάστημα TZUM, το οποίο εσωτερικά ήταν μεγαλοπρεπές ντυμένο παντού με μάρμαρα, κυλιόμενες σκάλες, επώνυμα μαγαζιά…... αλλά νεκροταφείο! Δεν κυκλοφορούσε ψυχή. Ακόμα και οι υπάλληλοι των καταστημάτων έμοιαζαν ναρκωμένοι από τη βαρεμάρα και την απραξία. Κλείσαμε την τελευταία μας μέρα στη Σόφια με βόλτα στην οδό Pirotska, έναν πεζόδρομο στο πλάι της κλειστής αγοράς, ο οποίος έχει πολλά “συνοικιακά” μαγαζιά και μου θύμισε την οδό Αιόλου της Αθήνας, όπως ήταν κάποια χρόνια πριν.
Μαζευτήκαμε σχετικά νωρίς στο ξενοδοχείο κατάκοποι πλέον, γιατί την επόμενη μέρα αναχωρούσαμε για Φιλιππούπολη!!
Τρίτη 7 Νοεμβρίου, η τέταρτη μέρα στη Σόφια ξεκίνησε με πρωινό στο Raffy Bar & Gelato στη Vitosha. Στο πρόγραμμα της μέρας πρωτοστατούσε μια εξόρμηση σε ένα κοντινό προάστιο της πρωτεύουσας για να δούμε ένα μνημείο UNESCO, την εκκλησία της Boyana και το Εθνικό Ιστορικό Μουσείο στην ίδια συνοικία. Σκεφτήκαμε να πάρουμε ταξί για να μην ταλαιπωρηθούμε με συγκοινωνίες και να κερδίσουμε χρόνο.
Έτσι, βρήκαμε ένα ταξί σε κάποιο στενό της Vitosha και ρωτήσαμε τον ταξιτζή πόσα χρήματα θέλει για να μας μεταφέρει μέχρι την εκκλησία. Μας απάντησε ότι θα βάλει το ταξίμετρο και θα πληρώσουμε όσα γράψει, οπότε συμφωνήσαμε και ξεκινήσαμε.
Η απόσταση μέχρι το προάστιο αυτό είναι περίπου 10 χιλιόμετρα και η συνοικία θεωρείται μια καλή περιοχή, με πιο ακριβά σπίτια, κυρίως μονοκατοικίες, χτισμένες μέσα σε ένα πανέμορφο φυσικό τοπίο, αφού η Boyana βρίσκεται στους πρόποδες του όρους Vitosha.
Mετά από 25 λεπτά διαδρομής και 30 lev (15€), το ταξί μας άφησε έξω από την πόρτα της εκκλησίας. Στο ταμείο βγάλαμε ενιαίο εισιτήριο, για την εκκλησία και το μουσείο, με κόστος 12 lev (6€). Το εισιτήριο μόνο για την εκκλησία κοστίζει 10 lev (5€).
Μπαίνοντας στην αυλή, αριστερά υπάρχει ένα τεράστιο δέντρο και χρειάστηκαν τρεις φωτογραφίες για να χωρέσει.
Είχα διαβάσει ότι γίνεται 15λεπτη ξενάγηση στο εσωτερικό της εκκλησίας και ότι οι επισκέπτες μπορούν να παραμείνουν μόνον αυτά τα 15 λεπτά. Εμείς ήμασταν οι μοναδικοί επισκέπτες εκείνην την ώρα και δεν έγινε καμία ξενάγηση.
Ήρθε ένας ηλικιωμένος Βούλγαρος που δε μίλαγε γρι Αγγλικά, ξεκλείδωσε την πόρτα, μας έκανε νοήματα ότι απαγορεύονται οι φωτογραφίες και μας παρακολουθούσε να περιεργαζόμαστε τον ναό με τις σπάνιες τοιχογραφίες. Που και που προσπαθούσε κάτι να μας εξηγήσει, στα Βουλγάρικα πάντα, εμείς να του κάνουμε νοήματα ότι δεν καταλαβαίνουμε τι μας λέει και αυτός να συνεχίζει τον χαβά του!
Ευτυχώς είχα κάνει την έρευνά μου και ήμουν προετοιμασμένη για το τι θα δούμε, οπότε τα καταφέραμε μόνοι μας. Κρατώντας τις σημειώσεις μου στα χέρια, έκανα μόνη μου την ξενάγηση και στα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς μου.
Η Boyana είναι Βουλγαρική Ορθόδοξη εκκλησία μνημείο UNESCO από το 1979. Αποτελείται από τρία κτίρια, χτισμένα το καθένα σε διαφορετική χρονική περίοδο. Χτίστηκε σε τρία στάδια, στα τέλη του 10ου αιώνα με αρχές του 11ου αιώνα, στα μέσα του 13ου αιώνα και στα μέσα του 19ου αιώνα.
Η εκκλησία έκλεισε για το κοινό το 1954 προκειμένου να συντηρηθεί. Ως μέτρο προστασίας εγκαταστάθηκε κλιματισμός για να διατηρείται η θερμοκρασία στους 17-18 βαθμούς Κελσίου και φωτισμός χαμηλής θερμότητας. Οι καλύτερα σωζόμενες τοιχογραφίες στο εσωτερικό του ναού, χρονολογούνται από το 1259 και είναι από τα σπουδαιότερα δείγματα Βουλγαρικής μεσαιωνικής ζωγραφικής.
Εκτός από το πρώτο στρώμα των τοιχογραφιών του 11ου-12ου αιώνα (από τις οποίες σώζονται μόνο θραύσματα) και το περίφημο δεύτερο στρώμα τοιχογραφιών από το 1259, η εκκλησία διαθέτει επίσης έναν μικρότερο αριθμό μεταγενέστερων τοιχογραφιών του 14ου και του 16ου-17ου αιώνα.
Η εκκλησία οφείλει την παγκόσμια φήμη της, κυρίως στις τοιχογραφίες του 1259, δηλαδή στο δεύτερο στρώμα. Υπάρχει το πορτραίτο του Αγίου Ιωάννη της Ρίλας, προστάτη του Βουλγαρικού λαού, ο οποίος ίδρυσε και το μοναστήρι της Ρίλας, καθώς και η μορφή του Ιησού σαν έφηβος: “Ιησούς ανάμεσα στους λoγίους στον ναό”.
Βγήκαμε στην αυλή της εκκλησίας, η οποία περιτριγυρίζεται από όμορφο πάρκο. Στη μια πλευρά εκτίθενται πέτρινα κηροπήγια που ανακαλύφθηκαν στο έδαφος καθώς και μαρμάρινα στοιχεία από παλιά κτίρια.
Στην άλλη πλευρά βρίσκεται ο τάφος της Ελεονώρας, συζύγου του Φερδινάνδου. Η βασίλισσα ήταν ερωτευμένη με το μέρος, καταλάβαινε την ανεκτίμητη αξία των αγιογραφιών και έκανε πολλά για τη διατήρησή τους. Παραχώρησε χώρο για την οικοδόμηση νέας εκκλησίας εμποδίζοντας με αυτόν τον τρόπο την καταστροφή του μικρού ναού.
Αφού τελειώσαμε με την επίσκεψή μας στην εκκλησία, βγήκαμε από τον περίβολο, στρίψαμε αριστερά στην ul. Mladost (υπάρχει στάση λεωφορείου στη γωνία)
και αμέσως δεξιά στην ul. Pop Evstati Vitoshki, ακολουθώντας αυτόν τον πολύ ανηφορικό δρόμο, ο οποίος οδηγεί στην αρχή του μονοπατιού για τους καταρράκτες της Boyana.
Tο τοπίο ήταν καταπληκτικό. Δάσος με πυκνά δέντρα και έδαφος στρωμένο με πεσμένα φύλλα σε υπέροχα φθινοπωρινά χρώματα, σπίτια μέσα στο πράσινο και στο βάθος η πρωτεύουσα τυλιγμένη σε μια απαλή θολούρα.
Στην αρχή του μονοπατιού συναντήσαμε και έναν πεζοπόρο, ο οποίος ετοιμαζόταν να ξεκινήσει τη διαδρομή του προς τους καταρράκτες.
Πολύ θα ήθελα και εγώ να κάνω αυτήν την πεζοπορία, αφού η μέρα ήταν η ιδανική θα έλεγα για ένα τέτοιο εγχείρημα, αλλά δυστυχώς ούτε κουράγιο υπήρχε (ήδη τα πόδια είχαν αρχίσει να διαμαρτύρονται από τις προηγούμενες εξορμήσεις στη Σόφια), αλλά ούτε και χρόνος, αφού η συνολική διαδρομή πήγαινε-έλα διαρκεί περίπου τρεις ώρες.
Ο καταρράκτης πάντως μπορεί να προσεγγιστεί από τρία κύρια μονοπάτια. Το πιο εύκολο είναι από το ξενοδοχείο Kopitoto και το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής είναι ομαλό εκτός από το τελευταίο κομμάτι που οδηγεί στον καταρράκτη, όπου το έδαφος είναι βραχώδες, τραχύ και γλιστερό. O καταρράκτης θεωρείται ο πιο όμορφος και μεγαλύτερος του όρους Vitosha. Η καλύτερη εποχή για επίσκεψη είναι φυσικά η άνοιξη, όταν λιώνουν τα χιόνια και ο όγκος και η ορμή του νερού είναι αχαλίνωτα.
Φωτογραφίες από το Internet
Μείναμε αρκετή ώρα περπατώντας ανάμεσα στα δέντρα, ενώ τα πόδια βούλιαζαν μέσα στο παχύ στρώμα των πορτοκαλοκόκκινων φύλλων.
Κατηφορίσαμε τον απότομο αυτόν δρόμο και επόμενος προορισμός μας ήταν το Εθνικό Ιστορικό Μουσείο, το οποίο απέχει από την εκκλησία περίπου 2 χιλιόμετρα.
Αποφασίσαμε να πάμε με τα πόδια για να δούμε καλύτερα όλη τη συνοικία της Boyana, τα σπίτια, τους δρόμους, τα μεγάλα πάρκα με τη βλάστηση και να χαρούμε τη Βουλγάρικη εξοχή.
Βρήκαμε στους χάρτες τη διαδρομή που θα ακολουθούσαμε και ξεκινήσαμε προς αυτήν την κατεύθυνση. Το Μουσείο βρίσκεται επίσης μέσα σε ένα μεγάλο περιφραγμένο πάρκο και μετά από 1,5 χιλιόμετρο ποδαρόδρομου, καταλήξαμε μπροστά σε μια μεγάλη κλειστή σιδερένια πόρτα, από την οποία φυσικά δεν μπορούσαμε να εισέλθουμε στο πάρκο και να φτάσουμε στο Μουσείο, οπότε έπρεπε να γυρίσουμε όλον αυτόν τον δρόμο πίσω, γιατί η είσοδος ήταν από άλλο σημείο του πάρκου. Οι χάρτες αυτήν τη φορά μας είχαν παραπλανήσει.
Προσπαθήσαμε να σταματήσουμε κάποιο ταξί, αλλά πάνω στη λεωφόρο Daskal Stoyan Popandreev που βρισκόμασταν, κανείς δε σταματούσε. Συνεχίσαμε να περπατάμε πάλι προς τα πίσω μέχρι που φτάσαμε στη διασταύρωση με την boulevard Aleksandar S. Pushkin, όπου εκεί πλέον υπήρχε άπλωμα και ευτυχώς σταμάτησε ένα ταξί, το οποίο μας μετέφερε στην είσοδο του Μουσείου.
Δείξαμε τα εισιτήρια που είχαμε ήδη βγάλει και εισήλθαμε στο πάρκο. Και εδώ, γύρω από το κτίριο, απλώνεται μια μεγάλη έκταση με πολλά και διάφορα δέντρα, ακόμη και έλατα. Μπορεί λοιπόν κανείς να φανταστεί τις πολύ χαμηλές θερμοκρασίες που επικρατούν στην περιοχή, αλλά και το υψόμετρο, ώστε να ευδοκιμούν μέχρι και τα έλατα.
Το Εθνικό Μουσείο της Σόφιας είναι ένα από τα μεγαλύτερα στα Βαλκάνια, με πάνω από 600.000 αντικείμενα. Έξω και γύρω από το Μουσείο υπάρχουν διάφορα μνημεία, κολώνες και άλλα εκθέματα από την αρχαιότητα, διάσπαρτα και χωρίς καμία ιδιαίτερη προστασία.
Ανεβήκαμε μια μεγάλη μαρμάρινη σκάλα όπου, δεξιά και αριστερά, υπήρχαν διάφορα αγάλματα Ρωμαϊκής εποχής και στη συνέχεια, μπήκαμε σε μια αίθουσα με μεγάλες τζαμαρίες, θέα στο δάσος και μια πανέμορφη ξύλινη σκαλιστή οροφή.
Ήταν η αίθουσα για την οποία είχαμε κάνει όλον αυτόν τον δρόμο: η αίθουσα ΘΡΑΚΗ.
Πολλά εκθέματα σε αυτήν την αίθουσα δείχνουν την ακμή του Βασιλείου των Οδρυσών, με διάφορα είδη θρακικού οπλισμού
και μαρμάρινα ευρήματα με Ελληνικά κείμενα.
Ο λόγος όμως, που μας έφερε μέχρις εδώ, ήταν ένας και μοναδικός και δεν ήταν άλλος, από τον παγκοσμίου φήμης θησαυρό του Παναγκίουριστε, το έργο δηλαδή των χρυσοχόων μαστόρων από την πρώιμη Ελληνιστική εποχή που συνδυάζει αρχαία Ελληνικά μοτίβα με Θρακικές Αχαιμενιδικές τεχνικές.
Το μοναδικό χρυσό σερβίτσιο ανήκει σε κάποιον Θρακιώτη βασιλιά και ανακαλύφθηκε τον Δεκέμβριο του 1949 στην περιοχή Μερούλ. Ο εκάστοτε βασιλιάς της Θράκης έθαβε έναν θησαυρό, ενώ σε κάθε ταφή επιφανούς ανδρός, τοποθετούνταν πολύτιμα κτερίσματα. Για παράδειγμα, ο θησαυρός του Παναγκίουριστε ήταν αρκετός ώστε να μισθωθεί ένα ολόκληρο στράτευμα 500 ανδρών.
Παρ’ όλο που την εποχή εκείνη οι Κέλτες βρίσκονταν στα σύνορα της Θράκης, ο βασιλιάς δεν έλιωσε τον χρυσό, αλλά τον έθαψε, γιατί η αξία του θησαυρού υπερτερούσε για αυτόν, αφού αποτελούσε τεκμήριο της εξουσίας του.
Το 1949 ο θησαυρός ανακαλύφθηκε από τρία αδέλφια, ενώ επεξεργάζονταν πηλό για πλίνθους. Περιλαμβάνει εννέα χρυσά αντικείμενα, συνολικού βάρους έξι κιλών. Όλα αυτά τα αντικείμενα παρέχουν μια πλήρη εικόνα για τον πολιτισμό των Θρακών, για τις αντιλήψεις τους, για το πώς πολεμούσαν και πώς πανηγύριζαν.
Οι Θράκες ζούσαν στην περιοχή της Σκυθίας και η ανταλλαγή δώρων πραγματοποιούνταν κατά το διάστημα του 5ου-4ου αιώνα π.Χ.
Οι αρχαίοι Έλληνες και ιδιαίτερα η Αθήνα, κατά τον Πελοποννησιακό πόλεμο είχαν τεράστια ανάγκη από συμμάχους. Οι βασιλείς της Θράκης ήταν ισχυροί σύμμαχοι και ως διπλωματικά δώρα ελάμβαναν χρυσά αντικείμενα φτιαγμένα από Έλληνες. Πάνω στα δώρα οι Έλληνες σχεδίαζαν αναπαραστάσεις από τη δική τους μυθολογία. Τα αντικείμενα του θησαυρού έγιναν με τη μέθοδο της χύτευσης. Ξεχωριστές χυτεύσεις έγιναν στις λαβές και στα κεφάλια των ζώων.
Ρώτησα την φύλακα της αίθουσας, αν αυτά που βλέπουμε μέσα στη βιτρίνα είναι τα αυθεντικά κομμάτια και εκείνη μου απάντησε, ότι τα αυθεντικά αυτήν την περίοδο βρίσκονται σε έκθεση στη Νορβηγία. Αυτά που εκτίθενται μέσα στη βιτρίνα, είναι μεν χρυσά, αλλά όχι τα αυθεντικά.
Κάναμε ένα γρήγορο πέρασμα και από τις υπόλοιπες αίθουσες βλέποντας παραδοσιακές στολές, παλιά σκαλιστά έπιπλα, φωτογραφίες και διακοσμητικά αντικείμενα, εικόνες και διάφορα άλλα αξιόλογα εκθέματα.
Βγήκαμε στην αυλή του Μουσείου και καθίσαμε για λίγο στα παγκάκια απολαμβάνοντας το υπέροχο φθινοπωρινό τοπίο του όρους Vitosha.
Λόγω των συνοικιών που έχουν χτιστεί τα τελευταία χρόνια στους πρόποδες του όρους, το βουνό έχει γίνει στην ουσία κομμάτι της πρωτεύουσας και μάλιστα θεωρείται ο πνεύμονάς της. Αποτελεί επίσης δημοφιλή προορισμό των κατοίκων αλλά και των ξένων, καθώς διαθέτει τις κατάλληλες υποδομές για χειμερινά σπορ και προσφέρει δυνατότητες για πεζοπορία και εξερεύνηση της φύσης. Στο προάστιο Simeonovo υπάρχει τελεφερίκ που ανεβαίνει μέχρι την κορυφή του βουνού. Το ψάξαμε γιατί θέλαμε να κάνουμε την ανάβαση στο βουνό, αλλά λειτουργούσε μόνο τα Σαββατοκύριακα.
Από το ξεκίνημα αυτού του ταξιδιού, μου είχε καρφωθεί στο μυαλό ένα περίεργο αξιοθέατο το οποίο βρίσκεται επίσης στο προάστιο Simeonovo της Σόφιας και ήθελα πάση θυσία να το επισκεφθώ.
Σε αυτήν λοιπόν την περιοχή της Βουλγαρικής πρωτεύουσας, είναι χτισμένο, από το 2008, ένα από τα 50 πιο παράξενα κτίρια του κόσμου. Υπάρχει μια ιστοσελίδα, η οποία έχει συγκεντρώσει σε μια κατάταξη όλα αυτά τα περίεργα οικοδομήματα και μάλιστα το σπίτι-σαλιγκάρι (Snail House) της Σόφιας κατέχει μια από τις υψηλότερες θέσεις της κατάταξης. Τρίτη ή τέταρτη θέση νομίζω.
Αρχίσαμε να ψάχνουμε με ποιον τρόπο μπορούμε να πάμε στο Simeonovo, από το σημείο που βρισκόμασταν. Στην αρχή, μπερδευτήκαμε λίγο με τις συγκοινωνίες, αλλά τελικά βγάλαμε άκρη από αυτό εδώ το site: www.sofiatraffic.bg
H ul. Okolovrasten pat περνάει μπροστά από την έξοδο του Μουσείου και εκεί φυσικά υπάρχει στάση λεωφορείου, απ’ όπου διέρχεται το Νο 111. Αυτό το λεωφορείο πήραμε εμείς και μετά από 3 στάσεις κατεβήκαμε για να αλλάξουμε λεωφορείο, παίρνοντας το No 98, το οποίο μετά από 7 στάσεις μας άφησε στο Simeonovo.
Όταν σταθήκαμε μπροστά από το σπίτι-σαλιγκάρι, δεν πιστεύαμε στα μάτια μας.
Πόση φαντασία μπορεί να είχε ο πολιτικός μηχανικός Συμεών Συμεώνοφ, ο οποίος σκέφτηκε και κατασκεύασε αυτό το οικοδόμημα, το οποίο δεν προορίζεται ούτε για Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, ούτε για παιδικό σταθμό, αλλά για κανονική πολυκατοικία. Ο ίδιος έχει σχεδιάσει πολλά γήπεδα γκολφ στην Ιαπωνία και τη Γαλλία και εργάστηκε επίσης στο παλάτι του Εμίρη του Κουβέιτ.
Όλοι οι τοίχοι χτίστηκαν με ελαφρύ μπετόν. “Τέσσερις φορές ελαφρύτερο από το νερό”, εξηγεί ο μηχανικός. Σύμφωνα με τα όσα έχει πει ο ίδιος, το σπίτι-σαλιγκάρι, έχει οκτώ φορές μεγαλύτερη ενεργειακή αποδοτικότητα από οποιοδήποτε κτίριο. Δεν έχει κάθετους τοίχους και ορθές γωνίες. Η κίτρινη μέλισσα στην πλάτη εκτελεί χρέη καμινάδας και οι κεραίες της λειτουργούν ως φώτα τη νύχτα και αλεξικέραυνα, ενώ ο αέρας μπαίνει στο κτίριο από τα μάτια του σαλιγκαριού.
Πήραμε το λεωφορείο Νο 98 με ένα χαμόγελο για το παράξενο αυτό θέαμα που μόλις είχαμε δει και μετά από 11 στάσεις κατεβήκαμε έξω από το Paradise Center, στην bulevard Cherni vrah, απ’ όπου πήραμε το μετρό από τον σταθμό Vitosha.
Kατεβήκαμε στη στάση NDK και ανεβήκαμε τις σκάλες για να βρεθούμε σε άλλο ένα μεγάλο πάρκο-πλατεία της πρωτεύουσας. Εδώ βρίσκεται το Εθνικό Παλάτι του Πολιτισμού, το μεγαλύτερο πολυλειτουργικό συνεδριακό και εκθεσιακό κέντρο στη νοτιοανατολική Ευρώπη.
Να σας πω και κάτι πρωτότυπο? Το τεράστιο σιντριβάνι μπροστά από το κτίριο δε λειτουργούσε.
Το κέντρο άνοιξε το 1981 για τον εορτασμό της 1300ης επετείου της Βουλγαρίας. Τον Ιούλιο του 2005 ανακηρύχθηκε το καλύτερο συνεδριακό κέντρο στον κόσμο για το έτος, από τον διεθνή οργανισμό συνεδριακών κέντρων.
Είναι εξοπλισμένο για να φιλοξενήσει διάφορες εκδηλώσεις όπως: συναυλίες, πολυγλωσσικά συνέδρια, εκθέσεις και παρουσιάσεις. Έχει 8 ορόφους και τρία υπόγεια επίπεδα. Διαθέτει 13 αίθουσες, 15.000 τ.μ εκθεσιακού χώρου, εμπορικό κέντρο και φυσικά χώρο στάθμευσης. Η κύρια αίθουσα μπορεί να φιλοξενήσει 3.000 άτομα. Το διεθνές φεστιβάλ κινηματογράφου της Σόφιας πραγματοποιείται στο κέντρο αυτό.
Πλησιάζοντας πολύ κοντά στο κτίριο είδαμε ότι γύρω από αυτό γίνονταν έργα. Το πάρκο ωστόσο είχε ζωή. Skaters έκαναν φιγούρες ανεβαίνοντας σε πεζούλια και ράμπες και κόσμος καθόταν στα παγκάκια ή έκανε βόλτες.
Temple of Bulgarian Martyrs
Το μνημείο για τους στρατιώτες του 1ου και του 6ου συντάγματος, της 1ης ταξιαρχίας του Πεζικού της Σόφιας, οι οποίοι σκοτώθηκαν στη μάχη.
Πίσω από τα ψηλά κτίρια του δρόμου ο ήλιος έδυε, ενώ λευκές γραμμές από το πέρασμα κάποιου αεροπλάνου αυλάκωναν τον ουρανό, ο οποίος είχε αρχίσει πλέον να παίρνει ένα γλυκό γκρίζο χρώμα.
Σκεφτήκαμε να δοκιμάσουμε για δεύτερη φορά την τύχη μας, πηγαίνοντας χωρίς κράτηση στο εστιατόριο με το όνομα γλωσσοδέτη: Hadjidraganovite Izbi ! Το θυμάστε από προηγούμενο κεφάλαιο?
Κινήσαμε για κει. Αυτή τη φορά η ώρα ήταν περίπου 5 το απόγευμα, καθημερινή και υποθέσαμε ότι μπορεί να σταθούμε τυχεροί και να βρούμε τραπέζι για να δοκιμάσουμε Βουλγάρικη κουζίνα.
Πράγματι μπαίνοντας στο εστιατόριο όλα τα τραπέζια ήταν άδεια.
Ο σερβιτόρος συμβουλεύτηκε πάντως το βιβλίο κρατήσεων και μας έβαλε να καθίσουμε σε ένα τραπέζι στην κάτω αίθουσα. Στην παρούσα φάση, που ήμασταν κουρασμένοι από την ολοήμερη εξόρμηση και πεινασμένοι, εκτίμησα πολύ το γεγονός ότι δεν καθόμασταν ο ένας πάνω στον άλλον, με μουσικές, γλέντια και νταβαντούρια, όπως συνηθίζεται άλλες μέρες σε αυτό το εστιατόριο. Εκείνο που θα μείνει στη μνήμη μου από αυτό το μαγαζί (εκτός από το φαγητό) είναι δύο πολύ χαρακτηριστικά στοιχεία της διακόσμησής του, όπως τα μεγάλα ξύλινα βαρέλια και τα υφαντά κιλίμια που κυριαρχούσαν σε ολόκληρο τον χώρο.
https://www.tripadvisor.com.gr/Rest...Hadjidraganovite_Izbi-Sofia_Sofia_Region.html
https://translate.google.gr/translate?hl=el&sl=bg&u=https://www.izbite.com/&prev=search
Ήρθαν οι κατάλογοι και αρχίσαμε να ψάχνουμε τι θα πρωτοπαραγγείλουμε. Καταλήξαμε, μετά από ένα σωρό διαβουλεύσεις, σε κότσι χοιρινό με ολόκληρες πατάτες φούρνου,
σε κομματάκια χοιρινού σβησμένα με κρασί,
και σε ψητό φιλέτο κοτόπουλο,
σαλάτα φυσικά και επειδή φοβηθήκαμε ότι όλα αυτά μπορεί να μη μας φτάσουν, παραγγείλαμε και μια έξτρα μερίδα πατάτες φούρνου. Όταν ήρθαν οι πατάτες σοκαριστήκαμε, γιατί μέσα σε ένα μεγάλο σκεύος σαν τηγάνι, υπήρχαν 6-7 μεγάλες ολόκληρες πατάτες, καλοψημένες με το βουτυράκι τους και η τιμή τους !! 3 lev (1,5€).
Περιττό να πω ότι ήταν όλα νοστιμότατα και φυσικά σκάσαμε. Ο συνολικός λογαριασμός μαζί με αναψυκτικά ήρθε 69 lev (35€).
Βγήκαμε ξανά στους δρόμους κατά τις 19:00. Το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε μετά από τόσο φαγητό ήταν ξανά περπάτημα για χώνεψη. Ό,τι ήταν να δούμε το είχαμε δει, οπότε χωρίς πρόγραμμα πλέον, επιδοθήκαμε στο να χαζεύουμε βιτρίνες στη Solunska, να τριγυρνάμε γύρω από την πλατεία Rayko Daskalov, όπου υπήρχαν υπαίθριοι πάγκοι με βιβλία, παλιά αντικείμενα, σουβενίρ, είδη ταξιδίου και διάφορα άλλα αταίριαστα μεταξύ τους εμπορεύματα και στη συνέχεια να βολτάρουμε στην πλατεία Petko R. Slaveykov και στην οδό Graf Ignatiev με την αγορά βιβλίου.
Φτάσαμε μέχρι και στο πολυκατάστημα TZUM, το οποίο εσωτερικά ήταν μεγαλοπρεπές ντυμένο παντού με μάρμαρα, κυλιόμενες σκάλες, επώνυμα μαγαζιά…... αλλά νεκροταφείο! Δεν κυκλοφορούσε ψυχή. Ακόμα και οι υπάλληλοι των καταστημάτων έμοιαζαν ναρκωμένοι από τη βαρεμάρα και την απραξία. Κλείσαμε την τελευταία μας μέρα στη Σόφια με βόλτα στην οδό Pirotska, έναν πεζόδρομο στο πλάι της κλειστής αγοράς, ο οποίος έχει πολλά “συνοικιακά” μαγαζιά και μου θύμισε την οδό Αιόλου της Αθήνας, όπως ήταν κάποια χρόνια πριν.
Μαζευτήκαμε σχετικά νωρίς στο ξενοδοχείο κατάκοποι πλέον, γιατί την επόμενη μέρα αναχωρούσαμε για Φιλιππούπολη!!
Last edited:
Σόφια πήγαμε αρχές Οκτωβρίου και μάλιστα μείναμε και στο ίδιο ξενοδοχείο 
Ωραίο ξενοδοχείο και όντως εξυπηρετικότατο προσωπικό αλλά αυτή η βρώμα στη τουαλέτα δεν παλευόταν!!
