Klair
Member
- Μηνύματα
- 2.500
- Likes
- 31.342
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Κεφάλαιο 2ο
Αποφασίσαμε να πραγματοποιήσουμε αυτήν την απόδραση στη Βουλγαρία, όχι γιατί η Σόφια και η Φιλιππούπολη ήταν ψηλά στον ταξιδιωτικό χάρτη των πόλεων που επιθυμούσαμε να δούμε, αλλά για 2 άλλους διαφορετικούς λόγους. Ο πρώτος ήταν τα πολύ φθηνά αεροπορικά εισιτήρια που βρήκαμε, λίγους μήνες πριν το ταξίδι, δηλαδή 5 ευρώ με Ryan η μετάβαση και 15 ευρώ με Aegean η επιστροφή. Ο δεύτερος και πιο σημαντικός λόγος ήταν ότι στη Σόφια θα συναντιόμασταν με τον γιο μας, ο οποίος θα επέστρεφε από ένα δεκαήμερο ταξίδι στη Σκωτία και έτσι θα είχαμε την ευκαιρία να χαρούμε μερικές ταξιδιωτικές μέρες όλοι μαζί.
Το πλάνο ήταν τρεις μέρες Σόφια και δύο μέρες Φιλιππούπολη.
Η αρχική κράτηση εισιτηρίων με τη Ryan ήταν για την Κυριακή 5 Νοεμβρίου 2017 στις 8:15 το πρωί, αλλά λόγω των τελευταίων προβλημάτων της εταιρείας που όλοι γνωρίζουμε, περίπου 15 μέρες πριν το ταξίδι έρχεται ένα μήνυμα ότι η ώρα αλλάζει και αντί για 8:15 το πρωί η πτήση μετατίθεται στις 18.00 το απόγευμα. Αυτό αυτομάτως σήμαινε ότι η μια από τις τρεις μέρες της Σόφιας πήγαινε χαμένη και ω!! της γκαντεμιάς ήταν η μοναδική μέρα, η Κυριακή 5 Νοεμβρίου, που άλλαζε η ώρα της πτήσης. Σε όλες τις υπόλοιπες μέρες της εβδομάδας οι πτήσεις εξακολουθούσαν να γίνονται στην κανονική τους ώρα, δηλαδή στις 8:15 το πρωί. Ακολούθησε συνεννόηση με την εταιρεία, η οποία μας άλλαξε την πτήση για την προηγούμενη μέρα, Σάββατο 4 Νοεμβρίου 8:15 το πρωί και έτσι προέκυψαν τέσσερις ολόκληρες μέρες στη Σόφια. Τις δύο πρώτες μέρες θα ήμασταν ο σύζυγος και εγώ και τις επόμενες μέρες και οι τρεις μας.
Το ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει καιρό πριν βρίσκεται ακριβώς δίπλα στον κεντρικό σταθμό του μετρό της πόλης, ο οποίος ονομάζεται Serdika. Ήταν μια καλή επιλογή γιατί μπορούσες να κινηθείς παντού με τα πόδια και αν χρειαζόταν να χρησιμοποιήσεις το μετρό ο σταθμός ήταν στα 50- 60 βήματα από την πόρτα του καταλύματος.
Δε θα αναφέρω όμως το όνομα του ξενοδοχείου γιατί τελικά δεν το συνιστώ. Παρ’ όλο που ήταν πολύ οικονομικό, καθαρό, άλλαζε καθημερινά πετσέτες και είχε πολύ ευγενικό και εξυπηρετικό προσωπικό είχε ένα δυνατό ελάττωμα: μύριζε έντονα και πολύ άσχημα το σιφόνι του μπάνιου, σε σημείο που αναγκαζόμασταν να βρέχουμε μια μικρή πετσέτα και να το καλύπτουμε, προσπαθώντας να μετριάσουμε τη δυσοσμία. Εκ των υστέρων τελικά, δεν απεδείχθη και τόσο καλή επιλογή.
Σάββατο λοιπόν, 4 Νοεμβρίου 2017 και μετά από μια πολύ καλή πτήση φτάσαμε στο terminal 2 του αεροδρομίου της Σόφιας, περάσαμε γρήγορα τον έλεγχο, βγήκαμε έξω και κατευθυνθήκαμε προς τον σταθμό του μετρό για τη μετάβασή μας στο κέντρο.
Βγάλαμε εισιτήρια με κόστος 1,60 lev/άτομο (ισοτιμία 1€=1.95 lev) και μπήκαμε στον συρμό. Όλη η διαδικασία ήταν πανεύκολη και δε συναντήσαμε καμία δυσκολία.
Το μετρό της Σόφιας ξεκίνησε τη λειτουργία του στις 28/1/1998, είναι καινούργιο και διαθέτει μοντέρνους σταθμούς. Αποτελείται από δύο γραμμές την μπλε Μ2 και την κόκκινη Μ1.
https://www.metrosofia.com/en/
Αν θυμάμαι καλά, από το αεροδρόμιο μέτρησα 12 στάσεις μέχρι τον κεντρικό σταθμό Serdika, στον οποίο κατεβήκαμε μετά από 35 λεπτά διαδρομής.
Τακτοποιηθήκαμε στο ξενοδοχείο και αμέσως ξεκινήσαμε για την πρώτη μας γνωριμία με την πόλη.
Βγαίνοντας από την πόρτα του καταλύματος, κοιτώντας δεξιά αντικρίσαμε αυτήν την εικόνα:
O ναός του Αγίου Ιωσήφ είναι o μεγαλύτερος καθολικός ναός της Βουλγαρίας. Τα έργα κατασκευής ξεκίνησαν το 1878 και σύμφωνα με το σχέδιο έπρεπε να οικοδομηθεί μια μικρή εκκλησία με συγκρότημα δίπλα της. Στο συγκρότημα θα έπρεπε να υπάρχει ένα μοναστήρι και μια αίθουσα για συναυλίες. Όλο το συγκρότημα ολοκληρώθηκε κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά καταστράφηκε από τους βομβαρδισμούς τον Μάρτιο του 1944. Έμεινε μόνο η αίθουσα για τις συναυλίες. Το 2002 ο Πάπας Ιωάννης Παύλος ο 2ος παρέστη στην ίδρυση του καινούριου ναού. Τα χρήματα συγκεντρώθηκαν με δωρεές από Καθολικούς από όλον τον κόσμο. Ο νέος ναός είναι πολύ μεγαλύτερος από τον παλιό και μπορεί να φιλοξενήσει χίλιους πιστούς.
Στρέφοντας το βλέμμα αριστερά είδαμε την περίφημη πλατεία Largo, πρώην έδρα του Κομμουνιστικού Κόμματος, όπου δεσπόζουν κυβερνητικά κτίρια εκείνης της εποχής, τα οποία κατασκευάστηκαν τη δεκαετία του 1950. Είναι από τα σημαντικά αξιοθέατα της πόλης και οι τεράστιοι όγκοι των κτιρίων δείχνουν το ύφος της Σοσιαλιστικής αρχιτεκτονικής και το δέος που επεδίωκαν να προκαλέσουν με την παρουσία τους.
Το κεντρικό κτίριο ήταν το αρχηγείο του Βουλγαρικού Κομμουνιστικού Κόμματος, που τώρα στεγάζει την Εθνοσυνέλευση της Βουλγαρίας ενώ τα δύο πλευρικά οικοδομήματα, φιλοξενούν το εμπορικό κέντρο TZUM, το Υπουργικό Συμβούλιο της Βουλγαρίας, καθώς επίσης το Προεδρικό Μέγαρο, το Υπουργείο Παιδείας και το Sofia Hotel Balkan. Τα κομμουνιστικά σύμβολα στη διακόσμηση των κτιρίων απομακρύνθηκαν μετά τις αλλαγές του 1989. Ειδικά η αφαίρεση του κόκκινου αστεριού από την κορυφή του αρχηγείου του Κομμουνιστικού Κόμματος θεωρήθηκε συμβολική πράξη και τη θέση του κατέλαβε η σημαία της Βουλγαρίας. Η πλατεία που περιβάλλεται από τα κτίρια ονομάζεται Ανεξαρτησίας.
Περπατώντας μόλις 50-60 βήματα βρεθήκαμε στα σκαλιά του σταθμού Serdika. Eδώ στις 20/4/2016 άνοιξε το αρχαιολογικό συγκρότημα της αρχαίας Σερντίκας προσφέροντας στους επισκέπτες μια περιήγηση στο Αρχαίο Ρωμαϊκό παρελθόν της πρωτεύουσας.
Η Σερντίκα ή Σερντόπολη ιδρύθηκε από τη θρακική φυλή Σέρδη, που εγκαταστάθηκε στην περιοχή γύρω από τις θερμές ιαματικές πηγές, τον 1ο αιώνα μ.Χ. Η πόλη κατακτήθηκε από τους Ρωμαίους, οι οποίοι εκτιμούσαν τη σημαντική στρατηγική θέση, αλλά και τις ιαματικές πηγές. Η πόλη ήταν σημαντική κατά το παρελθόν και ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ο Μέγας αναφερόταν σε αυτήν ως: η “Ρώμη μου”.
Το συγκρότημα καλύπτει έκταση περίπου 9 χιλιάδων τετραγωνικών μέτρων και σε μεγάλο βαθμό βρίσκεται κάτω από το επίπεδο του δρόμου. Περιλαμβάνει 8 δρόμους, μια παλαιοχριστιανική Βασιλική που πιστεύεται ότι έχει χτιστεί σε δύο χρονικά στάδια, καθώς επίσης έξι μεγάλα κτίρια και μια μεσαιωνική εκκλησία. Διάφορα σημάδια εξηγούν τα αξιοθέατα που πρέπει να δει ο επισκέπτης μέσα στο Αρχαίο αυτό συγκρότημα.
Το Felix House είναι ένα κτίριο 650 τετραγωνικών μέτρων, αρκετών δωματίων, γύρω από μια εσωτερική αυλή που χρονολογείται από τον 4ο έως τον 6ο αιώνα. Aπό το ψηφιδωτό δάπεδο του σπιτιού υπάρχει η ένδειξη, ότι το όνομα του ιδιοκτήτη ήταν Felix, ο οποίος ήταν ένας σημαντικός κάτοικος της Σερδικής.
Σε άλλο σημείο υπάρχει ο οίκος Λεοντίου, 600 τετραγωνικά μέτρα. Οι αρχαιολόγοι πιστεύουν ότι αυτό το σπίτι μπορεί να ήταν το σπίτι του Λεοντίου Αρχιεπισκόπου της Σερντίτσας, κατά το τέλος του 6ου αιώνα.
Ένα σημαντικό αξιοθέατο μέσα στο συγκρότημα αποτελεί ο κεντρικός δρόμος της πόλης κατά τη ρωμαϊκή εποχή, ο Decumanus Maximus.
Κάτω από μια σειρά μεγάλων γυάλινων θόλων, μέσω των οποίων είναι ορατά τα κτίρια της πλατείας Largo υπάρχει μια σκηνή που προορίζεται για θέατρο, συναυλίες και άλλα.
Σημαντικό αξιοθέατο είναι και η εκκλησία Sveta Petka Samardzhiiska (Πέτκα των Σελοποιών). Αυτή η γραφική εκκλησία χτίστηκε τον 14ο αιώνα κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής κυριαρχίας, γεγονός που εξηγεί γιατί είναι κάτω από το επίπεδο του εδάφους και πολύ απλή στο εσωτερικό της. Εκτός από έναν μικρό φεγγίτη, ο οποίος πλέον είναι αποκλεισμένος, δεν υπάρχει φυσικό φως ημέρας.
Ο Εθνικός ήρωας Vasil Levski λέγεται ότι θάφτηκε εδώ, αφού κρεμάστηκε από τους Οθωμανούς ηγεμόνες και μια χάλκινη πλάκα στον τοίχο μνημονεύει το γεγονός, αν και δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι τα λείψανα βρίσκονται εδώ. Λειτουργεί ως κανονική εκκλησία και το παρατσούκλι “Σελοποιών” προέρχεται από τους τεχνίτες δερμάτινων σελών, που υποστήριζαν την εκκλησία και είχαν την αγορά τους εδώ κοντά.
Βγήκαμε έξω από τον αρχαιολογικό χώρο, στην κεντρική πλατεία Sveta Nedelya, η οποία είναι από τα παλαιότερα σημεία της πόλης και σημείο συνάντησης των κατοίκων, που παλαιότερα ονομαζόταν Λένιν. Το τωρινό της όνομα το οφείλει στην ομώνυμη εκκλησία που δεσπόζει στο κέντρο της πλατείας.
Ο ναός θεωρείται ότι χτίστηκε τον 10ο αιώνα, αλλά με βεβαιότητα μπορούμε να πούμε ότι η εκκλησία υπάρχει από τον 12ο αιώνα, όταν η λατρεία της Αγίας Κυριακής έγινε επίσημη, ως προστάτιδα των Βασιλέων. Στην αυλή του ναού, σύμφωνα με την παράδοση, υπήρχαν Χριστιανικοί τάφοι. Ο ναός μέσα στο πέρασμα των χρόνων καταστράφηκε και ξαναχτίστηκε. Η καινούρια εκκλησία είναι μεγαλύτερη και διαφορετική από τις προηγούμενες.
Εδώ υπήρχε ανδριάντας του Ρώσου ηγέτη, ο οποίος έχει αντικατασταθεί από το άγαλμα της Σοφίας, το οποίο αποτελεί και το σύμβολο της πόλης. Ανεγέρθη το 2000 και κοσμείται με τα σύμβολα της δύναμης (στέμμα), της ειρήνης (στεφάνι) και της σοφίας (κουκουβάγια). Το ύψος του ορειχάλκινου αγάλματος είναι 24 μέτρα.
Με το καλημέρα και την πρώτη επαφή με την πόλη είχαμε αρχίσει να βομβαρδιζόμαστε με ένα σωρό ιστορικές εικόνες χωρίς να έχουμε περπατήσει παρά μόνο ελάχιστα μέτρα. Συνεχίσαμε την πορεία μας περνώντας μπροστά από το Δικαστικό Μέγαρο
για να συναντήσουμε την πιο διάσημη, πολύβουη και πολυπερπατημένη λεωφόρο της Σόφιας, τη λεωφόρο Vitosha. Ο δρόμος είναι πεζοδρομημένος και εδώ χτυπάει η καρδιά ολόκληρης της πόλης. Εδώ σκοπεύαμε να κάνουμε μια μικρή στάση για να τσιμπήσουμε κάτι παίρνοντας δυνάμεις για τη συνέχεια. Η Vitosha αυτήν την ώρα ήταν κατάμεστη από κόσμο και που και που έπαιρνε το αυτί μας και Ελληνικές ομιλίες, αφού οι Έλληνες επισκέπτες της πρωτεύουσας της Βουλγαρίας αποτελούν έναν σημαντικά μεγάλο αριθμό.
Ο δρόμος είναι γεμάτος από καφέ, εστιατόρια, εμπορικά καταστήματα και μπαρ. Τα μαγαζιά είναι σχεδόν όλα καλόγουστα, μοντέρνα με εξωτερικούς κλειστούς χώρους για καπνιστές και στην τύχη διαλέξαμε ένα που μας ταίριαξε στο μάτι και καθίσαμε.
Φάγαμε το πρωινό μας και αποφασίσαμε να συνεχίσουμε τη βόλτα μας περνώντας από τα βασικότερα αξιοθέατα της πόλης για μια πρώτη ανάγνωση και επαφή με τον χαρακτήρα της.
Επόμενος προορισμός μας ήταν το Εθνικό Θέατρο Ivan Vazov, το παλαιότερο και πιο αξιόλογο θέατρο της χώρας, που ιδρύθηκε το 1904, βρίσκεται στο κέντρο της πόλης και μπροστά του απλώνεται το επίσης παλαιότερο πάρκο της Σόφιας, Gradska gradina.
Η αρχική ονομασία ήταν απλά Εθνικό Θέατρο. Συμπτωματικά το έργο “Οι απόκληροι” του Vazov ήταν η πρώτη παράσταση που δόθηκε στο θέατρο όταν άνοιξε. Nεοκλασικό κτίριο, σχεδιασμένο από διάσημους Βιεννέζους αρχιτέκτονες θεάτρων, ολοκληρώθηκε το 1906 και άνοιξε στις 3 Ιανουαρίου 1907. Υπέστη ζημιές από πυρκαγιά αλλά ανακατασκευάστηκε. Οι βομβαρδισμοί της Σόφιας κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο προκάλεσαν ζημιές στο κτίριο, αλλά πάλι ανακατασκευάστηκε το 1945.
Διαθέτει μια καλά εξοπλισμένη κεντρική σκηνή με 750 θέσεις, μια μικρότερη με 120 θέσεις και μια ακόμα 70 θέσεων, στον 4ο όροφο. Η πρόσοψη θυμίζει Αρχαιοελληνικό κτίριο με τις 6 άσπρες μαρμάρινες στήλες που απεικονίζουν τον Απόλλωνα και τις Μούσες.
Μπροστά από το θέατρο βρίσκεται το διάσημο σιντριβάνι με το γλυπτό της γυναίκας, που σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε τη δεκαετία του '80 και το 2012 ανακατασκευάστηκε πλήρως, για να είναι χωρίς νερό και να μη λειτουργεί το 2017 που βρεθήκαμε εμείς μπροστά του.
Το πάρκο πλαισιώνεται από διάφορα μεγαλοπρεπή εκτός του θεάτρου κτίρια, όπως η Εθνική Τράπεζα, η City Art Gallery, η Εθνική Πινακοθήκη, το μουσείο Εθνογραφίας κ.α. Είναι αγαπημένος χώρος συγκέντρωσης των κατοίκων, καθώς διαθέτει επίσης πολλά καφέ, πλανόδιους οργανοπαίχτες, μικρές μπάντες αλλά και τουρνουά ανοιχτού σκακιού.
Συνεχίσαμε τη διαδρομή μας φτάνοντας μπροστά στο μεγαλόπρεπο πρώην Βασιλικό Παλάτι, το οποίο σήμερα στεγάζει την Εθνική Πινακοθήκη της Σόφιας. Το κτίριο χρονολογείται από το 1882 και εδώ στεγάζονται εκθέματα και συλλογές σύγχρονης Αναγεννησιακής και Μεσαιωνικής ζωγραφικής.
Συνεχίσαμε στη λεωφόρο Tsar Osvoboditel και αφού περάσαμε το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας
βρεθήκαμε έξω από την εντυπωσιακή Ρωσική εκκλησία της Σόφιας με τους χρυσούς τρούλους, γνωστή και ως εκκλησία του Αγίου Νικολάου. Η κατασκευή της άρχισε το 1907 και εγκαινιάστηκε το 1914 εξυπηρετώντας τη Ρωσική κοινότητα. Η είσοδος είναι δωρεάν και δεν επιτρέπονται οι φωτογραφίες. Ο χώρος ήταν σκοτεινός όταν τον επισκεφθήκαμε και αρκετά επιβλητικός με σπουδαίες τοιχογραφίες.
Στη συνέχεια συναντήσαμε το πάρκο Crystal Garden με το ιδιαίτερο άγαλμα του Stefan Stambolov, του διακεκριμένου Βούλγαρου πολιτικού, που διετέλεσε και Πρωθυπουργός. Κυβέρνησε 8 χρόνια και το 1895 δολοφονήθηκε από τους πολιτικούς του αντιπάλους. Ο Stambolov δεν έχαιρε καμίας εκτίμησης από όλο, τον τότε Ελληνικό πολιτικό χώρο.
Ο τότε Έλληνας Πρωθυπουργός Χαρίλαος Τρικούπης, το 1890 ήταν ο πρώτος που οραματίστηκε μια συμμαχία των Χριστιανικών κρατών του Αίμου κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και γι΄ αυτόν τον λόγο είχε επισκεφθεί τον Stambolov, το 1891 στη Σόφια. Μόλις όμως αναχώρησε ο Έλληνας Πρωθυπουργός, ο Stambolov έσπευσε στην Κωνσταντινούπολη ζητώντας ακρόαση από τον Σουλτάνο, προκειμένου να μεταφέρει την Ελληνική πρόταση ως μεγάλη είδηση και έτσι να τύχει ευμενέστερων παροχών. Όλο αυτό το γεγονός είχε ως αποτέλεσμα να δημιουργηθεί έντονο διπλωματικό θέμα κατά της Ελλάδας.
Επόμενο σταθμό στην περιήγησή μας αποτέλεσε ο Καθεδρικός Ναός της Σόφιας, το στολίδι της πόλης, Alexander Nevsky. Χτισμένος σε νεοβυζαντινό ρυθμό, ένας από τους μεγαλύτερους Ορθόδοξους Καθεδρικούς στον κόσμο, καταλαμβάνει έκταση 3.170 τετραγωνικά μέτρα και χωράει στο εσωτερικό του 10.000 ανθρώπους.
Είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος Καθεδρικός στη Βαλκανική Χερσόνησο, μετά τον Καθεδρικό του Αγίου Σάββα στο Βελιγράδι. Η κατασκευή του ξεκίνησε το 1882, όταν τέθηκε ο θεμέλιος λίθος, αλλά το μεγαλύτερο τμήμα του χτίστηκε μεταξύ 1904 και 1912. Ο Άγιος Αλέξανδρος Νιέφσκι ήταν Ρώσος Πρίγκιπας και ο ναός κατασκευάστηκε προς τιμήν των Ρώσων στρατιωτών που έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια του Ρωσοτουρκικού πολέμου 1877-1878, αποτέλεσμα του οποίου ήταν να απελευθερωθεί η Βουλγαρία από την Οθωμανική κυριαρχία.
Ο επιχρυσωμένος τρούλος του ναού έχει ύψος 45 μέτρα και το καμπαναριό φτάνει τα 53 μέτρα. Ο ναός έχει 12 καμπάνες, με ανάγλυφες διακοσμήσεις, που κατασκευάστηκαν στη Μόσχα και η πιο βαριά ζυγίζει 12 τόνους.
Μπήκαμε στο εσωτερικό του ναού. Εκείνην την ώρα δεν είχε πολύ κόσμο και επικρατούσε ησυχία. Θαυμάσαμε την εσωτερική διακόσμηση για την οποία έχουν χρησιμοποιηθεί πολύχρωμα Ιταλικά μάρμαρα, όνυχας, αλάβαστρο και άλλα πολυτελή υλικά, ενώ τα ψηφιδωτά και τα γλυπτά, φιλοτεχνημένα από Βούλγαρους και Ρώσους ή άλλους καλλιτέχνες είναι ιδιαίτερα υψηλής τέχνης.
Ο κεντρικός θόλος του ναού είναι ζωγραφισμένος από τον διάσημο Ρώσο ζωγράφο Ιβάν Γκριγκόρεβιτς Μιασοέντοφ, με συνολική επιφάνεια 850 τετραγωνικά μέτρα, ενώ στην περίμετρο του θόλου είναι γραμμένο το “Πάτερ Ημών” με χρυσά γράμματα. Στα αριστερά της Αγίας Τράπεζας σε περίτεχνη λειψανοθήκη εκτίθενται τα λείψανα του Αγίου Αλεξάνδρου Νιέφσκι, που δωρήθηκαν από τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία.
Η είσοδος στον ναό είναι δωρεάν, όποιος όμως θέλει να επισκεφθεί και την Κρύπτη πληρώνει εισιτήριο. Εμείς δεν την επισκεφθήκαμε.
Σε αυτό το σημείο της βόλτας μας αποφασίσαμε να μη συνεχίσουμε άλλο πιο πέρα, αλλά να επιστρέψουμε προς το ξενοδοχείο μας για λίγη ξεκούραση και να βγούμε αργότερα το απόγευμα.
Όταν ξαναβγήκαμε είχε νυχτώσει και τα γύρω κτίρια ήταν όλα φωταγωγημένα.
Κάναμε ένα πέρασμα από την κλειστή αγορά Tsentralni Hali, η οποία βρίσκεται ακριβώς πίσω από το ξενοδοχείο μας, στα 200 μέτρα, μόλις 2 λεπτά περπάτημα.
Η αγορά άνοιξε το 1911 και σήμερα είναι μια από τις πιο πολυσύχναστες εμπορικές τοποθεσίες της πόλης. Το στυλ είναι νεοαναγεννησιακό και διαθέτει στοιχεία νεοβυζαντινής και νεομπαρόκ αρχιτεκτονικής. Στο ισόγειο υπάρχουν πάγκοι που πωλούν τρόφιμα όπως: ψωμί, αρτοσκευάσματα, ξηρούς καρπούς, ελιές, γλυκά, ψητά φαγητά και άλλα καλούδια. Λειτουργεί και καφέ. Στο πάνω επίπεδο τα καταστήματα πωλούν ρούχα, καλλυντικά και αξεσουάρ. Στο υπόγειο δεν κατεβήκαμε.
Απέναντι ακριβώς από την κλειστή αγορά, στη λεωφόρο Knyaginya Maria Luisa στέκεται το μεγαλοπρεπές Τζαμί Banya Bashi, γνωστό και με το όνομα το “Τζαμί του Μουλά Εφέντη” και στο βάθος του μικρού αυτού πάρκου-πλατείας εκτείνεται ένα ακόμη όμορφο και επιβλητικό κτίριο, το Sofia Central Mineral Baths που σήμερα στεγάζει το μουσείο Iστορίας της Σόφιας.
Στα δύο αυτά αξιοθέατα θα αναφερθώ αναλυτικότερα στη συνέχεια της ιστορίας, καθώς σήμερα κάναμε ένα απλό πέρασμα μόνο και μόνο για να έχουμε μια γρήγορη εικόνα, αφού πλέον ήταν νύχτα και ο φωτισμός στον χώρο δεν ήταν επαρκής.
Κατευθυνθήκαμε προς την πλατεία Ανεξαρτησίας με τα φωταγωγημένα, μεγαλοπρεπή Σοσιαλιστικά κτίρια, διασχίσαμε τη λεωφόρο Kniaz Aleksander Dondukov και ακολουθώντας την ul. Lege φτάσαμε στο Confetti, το εστιατόριο στο οποίο θα δειπνούσαμε το πρώτο μας βράδυ στη Βουλγαρική πρωτεύουσα. Υπήρχε ελεύθερο τραπέζι και καθίσαμε αμέσως.
Επιλέξαμε μια σαλάτα Caesar’s, μια καρμπονάρα, ένα ψητό φιλέτο κοτόπουλο με πουρέ, αναψυκτικά, μια μπίρα και για επιδόρπιο ένα μεγάλο κομμάτι γλυκό. Ήταν όλα ωραία και φυσικά πολύ πολύ οικονομικά. Μισή τιμή από τη χώρα μας.
https://foursquare.com/v/confetti/4b76bcb2f964a5209d5b2ee3
https://www.facebook.com/CONFETTIgelateria/
Τις υπόλοιπες μέρες του ταξιδιού μας στη Σόφια επισκεφθήκαμε και άλλα εστιατόρια, πιο παραδοσιακά, με Βουλγάρικη κουζίνα, αλλά το Confetti μας κέρδισε και το τιμήσαμε και άλλες φορές όχι μόνο για το φαγητό του, αλλά και για τα υπέροχα γλυκά και παγωτά του.
Κλείσαμε το πρώτο μας βράδυ στη Σόφια, με μια μεγάλη βόλτα στην πολύβουη Vitosha και αργά επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας.
Αποφασίσαμε να πραγματοποιήσουμε αυτήν την απόδραση στη Βουλγαρία, όχι γιατί η Σόφια και η Φιλιππούπολη ήταν ψηλά στον ταξιδιωτικό χάρτη των πόλεων που επιθυμούσαμε να δούμε, αλλά για 2 άλλους διαφορετικούς λόγους. Ο πρώτος ήταν τα πολύ φθηνά αεροπορικά εισιτήρια που βρήκαμε, λίγους μήνες πριν το ταξίδι, δηλαδή 5 ευρώ με Ryan η μετάβαση και 15 ευρώ με Aegean η επιστροφή. Ο δεύτερος και πιο σημαντικός λόγος ήταν ότι στη Σόφια θα συναντιόμασταν με τον γιο μας, ο οποίος θα επέστρεφε από ένα δεκαήμερο ταξίδι στη Σκωτία και έτσι θα είχαμε την ευκαιρία να χαρούμε μερικές ταξιδιωτικές μέρες όλοι μαζί.
Το πλάνο ήταν τρεις μέρες Σόφια και δύο μέρες Φιλιππούπολη.
Η αρχική κράτηση εισιτηρίων με τη Ryan ήταν για την Κυριακή 5 Νοεμβρίου 2017 στις 8:15 το πρωί, αλλά λόγω των τελευταίων προβλημάτων της εταιρείας που όλοι γνωρίζουμε, περίπου 15 μέρες πριν το ταξίδι έρχεται ένα μήνυμα ότι η ώρα αλλάζει και αντί για 8:15 το πρωί η πτήση μετατίθεται στις 18.00 το απόγευμα. Αυτό αυτομάτως σήμαινε ότι η μια από τις τρεις μέρες της Σόφιας πήγαινε χαμένη και ω!! της γκαντεμιάς ήταν η μοναδική μέρα, η Κυριακή 5 Νοεμβρίου, που άλλαζε η ώρα της πτήσης. Σε όλες τις υπόλοιπες μέρες της εβδομάδας οι πτήσεις εξακολουθούσαν να γίνονται στην κανονική τους ώρα, δηλαδή στις 8:15 το πρωί. Ακολούθησε συνεννόηση με την εταιρεία, η οποία μας άλλαξε την πτήση για την προηγούμενη μέρα, Σάββατο 4 Νοεμβρίου 8:15 το πρωί και έτσι προέκυψαν τέσσερις ολόκληρες μέρες στη Σόφια. Τις δύο πρώτες μέρες θα ήμασταν ο σύζυγος και εγώ και τις επόμενες μέρες και οι τρεις μας.
Το ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει καιρό πριν βρίσκεται ακριβώς δίπλα στον κεντρικό σταθμό του μετρό της πόλης, ο οποίος ονομάζεται Serdika. Ήταν μια καλή επιλογή γιατί μπορούσες να κινηθείς παντού με τα πόδια και αν χρειαζόταν να χρησιμοποιήσεις το μετρό ο σταθμός ήταν στα 50- 60 βήματα από την πόρτα του καταλύματος.
Δε θα αναφέρω όμως το όνομα του ξενοδοχείου γιατί τελικά δεν το συνιστώ. Παρ’ όλο που ήταν πολύ οικονομικό, καθαρό, άλλαζε καθημερινά πετσέτες και είχε πολύ ευγενικό και εξυπηρετικό προσωπικό είχε ένα δυνατό ελάττωμα: μύριζε έντονα και πολύ άσχημα το σιφόνι του μπάνιου, σε σημείο που αναγκαζόμασταν να βρέχουμε μια μικρή πετσέτα και να το καλύπτουμε, προσπαθώντας να μετριάσουμε τη δυσοσμία. Εκ των υστέρων τελικά, δεν απεδείχθη και τόσο καλή επιλογή.
Σάββατο λοιπόν, 4 Νοεμβρίου 2017 και μετά από μια πολύ καλή πτήση φτάσαμε στο terminal 2 του αεροδρομίου της Σόφιας, περάσαμε γρήγορα τον έλεγχο, βγήκαμε έξω και κατευθυνθήκαμε προς τον σταθμό του μετρό για τη μετάβασή μας στο κέντρο.
Βγάλαμε εισιτήρια με κόστος 1,60 lev/άτομο (ισοτιμία 1€=1.95 lev) και μπήκαμε στον συρμό. Όλη η διαδικασία ήταν πανεύκολη και δε συναντήσαμε καμία δυσκολία.
Το μετρό της Σόφιας ξεκίνησε τη λειτουργία του στις 28/1/1998, είναι καινούργιο και διαθέτει μοντέρνους σταθμούς. Αποτελείται από δύο γραμμές την μπλε Μ2 και την κόκκινη Μ1.
https://www.metrosofia.com/en/
Αν θυμάμαι καλά, από το αεροδρόμιο μέτρησα 12 στάσεις μέχρι τον κεντρικό σταθμό Serdika, στον οποίο κατεβήκαμε μετά από 35 λεπτά διαδρομής.
Τακτοποιηθήκαμε στο ξενοδοχείο και αμέσως ξεκινήσαμε για την πρώτη μας γνωριμία με την πόλη.
Βγαίνοντας από την πόρτα του καταλύματος, κοιτώντας δεξιά αντικρίσαμε αυτήν την εικόνα:
O ναός του Αγίου Ιωσήφ είναι o μεγαλύτερος καθολικός ναός της Βουλγαρίας. Τα έργα κατασκευής ξεκίνησαν το 1878 και σύμφωνα με το σχέδιο έπρεπε να οικοδομηθεί μια μικρή εκκλησία με συγκρότημα δίπλα της. Στο συγκρότημα θα έπρεπε να υπάρχει ένα μοναστήρι και μια αίθουσα για συναυλίες. Όλο το συγκρότημα ολοκληρώθηκε κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά καταστράφηκε από τους βομβαρδισμούς τον Μάρτιο του 1944. Έμεινε μόνο η αίθουσα για τις συναυλίες. Το 2002 ο Πάπας Ιωάννης Παύλος ο 2ος παρέστη στην ίδρυση του καινούριου ναού. Τα χρήματα συγκεντρώθηκαν με δωρεές από Καθολικούς από όλον τον κόσμο. Ο νέος ναός είναι πολύ μεγαλύτερος από τον παλιό και μπορεί να φιλοξενήσει χίλιους πιστούς.
Στρέφοντας το βλέμμα αριστερά είδαμε την περίφημη πλατεία Largo, πρώην έδρα του Κομμουνιστικού Κόμματος, όπου δεσπόζουν κυβερνητικά κτίρια εκείνης της εποχής, τα οποία κατασκευάστηκαν τη δεκαετία του 1950. Είναι από τα σημαντικά αξιοθέατα της πόλης και οι τεράστιοι όγκοι των κτιρίων δείχνουν το ύφος της Σοσιαλιστικής αρχιτεκτονικής και το δέος που επεδίωκαν να προκαλέσουν με την παρουσία τους.
Το κεντρικό κτίριο ήταν το αρχηγείο του Βουλγαρικού Κομμουνιστικού Κόμματος, που τώρα στεγάζει την Εθνοσυνέλευση της Βουλγαρίας ενώ τα δύο πλευρικά οικοδομήματα, φιλοξενούν το εμπορικό κέντρο TZUM, το Υπουργικό Συμβούλιο της Βουλγαρίας, καθώς επίσης το Προεδρικό Μέγαρο, το Υπουργείο Παιδείας και το Sofia Hotel Balkan. Τα κομμουνιστικά σύμβολα στη διακόσμηση των κτιρίων απομακρύνθηκαν μετά τις αλλαγές του 1989. Ειδικά η αφαίρεση του κόκκινου αστεριού από την κορυφή του αρχηγείου του Κομμουνιστικού Κόμματος θεωρήθηκε συμβολική πράξη και τη θέση του κατέλαβε η σημαία της Βουλγαρίας. Η πλατεία που περιβάλλεται από τα κτίρια ονομάζεται Ανεξαρτησίας.
Περπατώντας μόλις 50-60 βήματα βρεθήκαμε στα σκαλιά του σταθμού Serdika. Eδώ στις 20/4/2016 άνοιξε το αρχαιολογικό συγκρότημα της αρχαίας Σερντίκας προσφέροντας στους επισκέπτες μια περιήγηση στο Αρχαίο Ρωμαϊκό παρελθόν της πρωτεύουσας.
Η Σερντίκα ή Σερντόπολη ιδρύθηκε από τη θρακική φυλή Σέρδη, που εγκαταστάθηκε στην περιοχή γύρω από τις θερμές ιαματικές πηγές, τον 1ο αιώνα μ.Χ. Η πόλη κατακτήθηκε από τους Ρωμαίους, οι οποίοι εκτιμούσαν τη σημαντική στρατηγική θέση, αλλά και τις ιαματικές πηγές. Η πόλη ήταν σημαντική κατά το παρελθόν και ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ο Μέγας αναφερόταν σε αυτήν ως: η “Ρώμη μου”.
Το συγκρότημα καλύπτει έκταση περίπου 9 χιλιάδων τετραγωνικών μέτρων και σε μεγάλο βαθμό βρίσκεται κάτω από το επίπεδο του δρόμου. Περιλαμβάνει 8 δρόμους, μια παλαιοχριστιανική Βασιλική που πιστεύεται ότι έχει χτιστεί σε δύο χρονικά στάδια, καθώς επίσης έξι μεγάλα κτίρια και μια μεσαιωνική εκκλησία. Διάφορα σημάδια εξηγούν τα αξιοθέατα που πρέπει να δει ο επισκέπτης μέσα στο Αρχαίο αυτό συγκρότημα.
Το Felix House είναι ένα κτίριο 650 τετραγωνικών μέτρων, αρκετών δωματίων, γύρω από μια εσωτερική αυλή που χρονολογείται από τον 4ο έως τον 6ο αιώνα. Aπό το ψηφιδωτό δάπεδο του σπιτιού υπάρχει η ένδειξη, ότι το όνομα του ιδιοκτήτη ήταν Felix, ο οποίος ήταν ένας σημαντικός κάτοικος της Σερδικής.
Σε άλλο σημείο υπάρχει ο οίκος Λεοντίου, 600 τετραγωνικά μέτρα. Οι αρχαιολόγοι πιστεύουν ότι αυτό το σπίτι μπορεί να ήταν το σπίτι του Λεοντίου Αρχιεπισκόπου της Σερντίτσας, κατά το τέλος του 6ου αιώνα.
Ένα σημαντικό αξιοθέατο μέσα στο συγκρότημα αποτελεί ο κεντρικός δρόμος της πόλης κατά τη ρωμαϊκή εποχή, ο Decumanus Maximus.
Κάτω από μια σειρά μεγάλων γυάλινων θόλων, μέσω των οποίων είναι ορατά τα κτίρια της πλατείας Largo υπάρχει μια σκηνή που προορίζεται για θέατρο, συναυλίες και άλλα.
Σημαντικό αξιοθέατο είναι και η εκκλησία Sveta Petka Samardzhiiska (Πέτκα των Σελοποιών). Αυτή η γραφική εκκλησία χτίστηκε τον 14ο αιώνα κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής κυριαρχίας, γεγονός που εξηγεί γιατί είναι κάτω από το επίπεδο του εδάφους και πολύ απλή στο εσωτερικό της. Εκτός από έναν μικρό φεγγίτη, ο οποίος πλέον είναι αποκλεισμένος, δεν υπάρχει φυσικό φως ημέρας.
Ο Εθνικός ήρωας Vasil Levski λέγεται ότι θάφτηκε εδώ, αφού κρεμάστηκε από τους Οθωμανούς ηγεμόνες και μια χάλκινη πλάκα στον τοίχο μνημονεύει το γεγονός, αν και δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι τα λείψανα βρίσκονται εδώ. Λειτουργεί ως κανονική εκκλησία και το παρατσούκλι “Σελοποιών” προέρχεται από τους τεχνίτες δερμάτινων σελών, που υποστήριζαν την εκκλησία και είχαν την αγορά τους εδώ κοντά.
Βγήκαμε έξω από τον αρχαιολογικό χώρο, στην κεντρική πλατεία Sveta Nedelya, η οποία είναι από τα παλαιότερα σημεία της πόλης και σημείο συνάντησης των κατοίκων, που παλαιότερα ονομαζόταν Λένιν. Το τωρινό της όνομα το οφείλει στην ομώνυμη εκκλησία που δεσπόζει στο κέντρο της πλατείας.
Ο ναός θεωρείται ότι χτίστηκε τον 10ο αιώνα, αλλά με βεβαιότητα μπορούμε να πούμε ότι η εκκλησία υπάρχει από τον 12ο αιώνα, όταν η λατρεία της Αγίας Κυριακής έγινε επίσημη, ως προστάτιδα των Βασιλέων. Στην αυλή του ναού, σύμφωνα με την παράδοση, υπήρχαν Χριστιανικοί τάφοι. Ο ναός μέσα στο πέρασμα των χρόνων καταστράφηκε και ξαναχτίστηκε. Η καινούρια εκκλησία είναι μεγαλύτερη και διαφορετική από τις προηγούμενες.
Εδώ υπήρχε ανδριάντας του Ρώσου ηγέτη, ο οποίος έχει αντικατασταθεί από το άγαλμα της Σοφίας, το οποίο αποτελεί και το σύμβολο της πόλης. Ανεγέρθη το 2000 και κοσμείται με τα σύμβολα της δύναμης (στέμμα), της ειρήνης (στεφάνι) και της σοφίας (κουκουβάγια). Το ύψος του ορειχάλκινου αγάλματος είναι 24 μέτρα.
Με το καλημέρα και την πρώτη επαφή με την πόλη είχαμε αρχίσει να βομβαρδιζόμαστε με ένα σωρό ιστορικές εικόνες χωρίς να έχουμε περπατήσει παρά μόνο ελάχιστα μέτρα. Συνεχίσαμε την πορεία μας περνώντας μπροστά από το Δικαστικό Μέγαρο
για να συναντήσουμε την πιο διάσημη, πολύβουη και πολυπερπατημένη λεωφόρο της Σόφιας, τη λεωφόρο Vitosha. Ο δρόμος είναι πεζοδρομημένος και εδώ χτυπάει η καρδιά ολόκληρης της πόλης. Εδώ σκοπεύαμε να κάνουμε μια μικρή στάση για να τσιμπήσουμε κάτι παίρνοντας δυνάμεις για τη συνέχεια. Η Vitosha αυτήν την ώρα ήταν κατάμεστη από κόσμο και που και που έπαιρνε το αυτί μας και Ελληνικές ομιλίες, αφού οι Έλληνες επισκέπτες της πρωτεύουσας της Βουλγαρίας αποτελούν έναν σημαντικά μεγάλο αριθμό.
Ο δρόμος είναι γεμάτος από καφέ, εστιατόρια, εμπορικά καταστήματα και μπαρ. Τα μαγαζιά είναι σχεδόν όλα καλόγουστα, μοντέρνα με εξωτερικούς κλειστούς χώρους για καπνιστές και στην τύχη διαλέξαμε ένα που μας ταίριαξε στο μάτι και καθίσαμε.
Φάγαμε το πρωινό μας και αποφασίσαμε να συνεχίσουμε τη βόλτα μας περνώντας από τα βασικότερα αξιοθέατα της πόλης για μια πρώτη ανάγνωση και επαφή με τον χαρακτήρα της.
Επόμενος προορισμός μας ήταν το Εθνικό Θέατρο Ivan Vazov, το παλαιότερο και πιο αξιόλογο θέατρο της χώρας, που ιδρύθηκε το 1904, βρίσκεται στο κέντρο της πόλης και μπροστά του απλώνεται το επίσης παλαιότερο πάρκο της Σόφιας, Gradska gradina.
Η αρχική ονομασία ήταν απλά Εθνικό Θέατρο. Συμπτωματικά το έργο “Οι απόκληροι” του Vazov ήταν η πρώτη παράσταση που δόθηκε στο θέατρο όταν άνοιξε. Nεοκλασικό κτίριο, σχεδιασμένο από διάσημους Βιεννέζους αρχιτέκτονες θεάτρων, ολοκληρώθηκε το 1906 και άνοιξε στις 3 Ιανουαρίου 1907. Υπέστη ζημιές από πυρκαγιά αλλά ανακατασκευάστηκε. Οι βομβαρδισμοί της Σόφιας κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο προκάλεσαν ζημιές στο κτίριο, αλλά πάλι ανακατασκευάστηκε το 1945.
Διαθέτει μια καλά εξοπλισμένη κεντρική σκηνή με 750 θέσεις, μια μικρότερη με 120 θέσεις και μια ακόμα 70 θέσεων, στον 4ο όροφο. Η πρόσοψη θυμίζει Αρχαιοελληνικό κτίριο με τις 6 άσπρες μαρμάρινες στήλες που απεικονίζουν τον Απόλλωνα και τις Μούσες.
Μπροστά από το θέατρο βρίσκεται το διάσημο σιντριβάνι με το γλυπτό της γυναίκας, που σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε τη δεκαετία του '80 και το 2012 ανακατασκευάστηκε πλήρως, για να είναι χωρίς νερό και να μη λειτουργεί το 2017 που βρεθήκαμε εμείς μπροστά του.
Το πάρκο πλαισιώνεται από διάφορα μεγαλοπρεπή εκτός του θεάτρου κτίρια, όπως η Εθνική Τράπεζα, η City Art Gallery, η Εθνική Πινακοθήκη, το μουσείο Εθνογραφίας κ.α. Είναι αγαπημένος χώρος συγκέντρωσης των κατοίκων, καθώς διαθέτει επίσης πολλά καφέ, πλανόδιους οργανοπαίχτες, μικρές μπάντες αλλά και τουρνουά ανοιχτού σκακιού.
Συνεχίσαμε τη διαδρομή μας φτάνοντας μπροστά στο μεγαλόπρεπο πρώην Βασιλικό Παλάτι, το οποίο σήμερα στεγάζει την Εθνική Πινακοθήκη της Σόφιας. Το κτίριο χρονολογείται από το 1882 και εδώ στεγάζονται εκθέματα και συλλογές σύγχρονης Αναγεννησιακής και Μεσαιωνικής ζωγραφικής.
Συνεχίσαμε στη λεωφόρο Tsar Osvoboditel και αφού περάσαμε το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας
βρεθήκαμε έξω από την εντυπωσιακή Ρωσική εκκλησία της Σόφιας με τους χρυσούς τρούλους, γνωστή και ως εκκλησία του Αγίου Νικολάου. Η κατασκευή της άρχισε το 1907 και εγκαινιάστηκε το 1914 εξυπηρετώντας τη Ρωσική κοινότητα. Η είσοδος είναι δωρεάν και δεν επιτρέπονται οι φωτογραφίες. Ο χώρος ήταν σκοτεινός όταν τον επισκεφθήκαμε και αρκετά επιβλητικός με σπουδαίες τοιχογραφίες.
Στη συνέχεια συναντήσαμε το πάρκο Crystal Garden με το ιδιαίτερο άγαλμα του Stefan Stambolov, του διακεκριμένου Βούλγαρου πολιτικού, που διετέλεσε και Πρωθυπουργός. Κυβέρνησε 8 χρόνια και το 1895 δολοφονήθηκε από τους πολιτικούς του αντιπάλους. Ο Stambolov δεν έχαιρε καμίας εκτίμησης από όλο, τον τότε Ελληνικό πολιτικό χώρο.
Ο τότε Έλληνας Πρωθυπουργός Χαρίλαος Τρικούπης, το 1890 ήταν ο πρώτος που οραματίστηκε μια συμμαχία των Χριστιανικών κρατών του Αίμου κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και γι΄ αυτόν τον λόγο είχε επισκεφθεί τον Stambolov, το 1891 στη Σόφια. Μόλις όμως αναχώρησε ο Έλληνας Πρωθυπουργός, ο Stambolov έσπευσε στην Κωνσταντινούπολη ζητώντας ακρόαση από τον Σουλτάνο, προκειμένου να μεταφέρει την Ελληνική πρόταση ως μεγάλη είδηση και έτσι να τύχει ευμενέστερων παροχών. Όλο αυτό το γεγονός είχε ως αποτέλεσμα να δημιουργηθεί έντονο διπλωματικό θέμα κατά της Ελλάδας.
Επόμενο σταθμό στην περιήγησή μας αποτέλεσε ο Καθεδρικός Ναός της Σόφιας, το στολίδι της πόλης, Alexander Nevsky. Χτισμένος σε νεοβυζαντινό ρυθμό, ένας από τους μεγαλύτερους Ορθόδοξους Καθεδρικούς στον κόσμο, καταλαμβάνει έκταση 3.170 τετραγωνικά μέτρα και χωράει στο εσωτερικό του 10.000 ανθρώπους.
Είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος Καθεδρικός στη Βαλκανική Χερσόνησο, μετά τον Καθεδρικό του Αγίου Σάββα στο Βελιγράδι. Η κατασκευή του ξεκίνησε το 1882, όταν τέθηκε ο θεμέλιος λίθος, αλλά το μεγαλύτερο τμήμα του χτίστηκε μεταξύ 1904 και 1912. Ο Άγιος Αλέξανδρος Νιέφσκι ήταν Ρώσος Πρίγκιπας και ο ναός κατασκευάστηκε προς τιμήν των Ρώσων στρατιωτών που έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια του Ρωσοτουρκικού πολέμου 1877-1878, αποτέλεσμα του οποίου ήταν να απελευθερωθεί η Βουλγαρία από την Οθωμανική κυριαρχία.
Ο επιχρυσωμένος τρούλος του ναού έχει ύψος 45 μέτρα και το καμπαναριό φτάνει τα 53 μέτρα. Ο ναός έχει 12 καμπάνες, με ανάγλυφες διακοσμήσεις, που κατασκευάστηκαν στη Μόσχα και η πιο βαριά ζυγίζει 12 τόνους.
Μπήκαμε στο εσωτερικό του ναού. Εκείνην την ώρα δεν είχε πολύ κόσμο και επικρατούσε ησυχία. Θαυμάσαμε την εσωτερική διακόσμηση για την οποία έχουν χρησιμοποιηθεί πολύχρωμα Ιταλικά μάρμαρα, όνυχας, αλάβαστρο και άλλα πολυτελή υλικά, ενώ τα ψηφιδωτά και τα γλυπτά, φιλοτεχνημένα από Βούλγαρους και Ρώσους ή άλλους καλλιτέχνες είναι ιδιαίτερα υψηλής τέχνης.
Ο κεντρικός θόλος του ναού είναι ζωγραφισμένος από τον διάσημο Ρώσο ζωγράφο Ιβάν Γκριγκόρεβιτς Μιασοέντοφ, με συνολική επιφάνεια 850 τετραγωνικά μέτρα, ενώ στην περίμετρο του θόλου είναι γραμμένο το “Πάτερ Ημών” με χρυσά γράμματα. Στα αριστερά της Αγίας Τράπεζας σε περίτεχνη λειψανοθήκη εκτίθενται τα λείψανα του Αγίου Αλεξάνδρου Νιέφσκι, που δωρήθηκαν από τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία.
Η είσοδος στον ναό είναι δωρεάν, όποιος όμως θέλει να επισκεφθεί και την Κρύπτη πληρώνει εισιτήριο. Εμείς δεν την επισκεφθήκαμε.
Σε αυτό το σημείο της βόλτας μας αποφασίσαμε να μη συνεχίσουμε άλλο πιο πέρα, αλλά να επιστρέψουμε προς το ξενοδοχείο μας για λίγη ξεκούραση και να βγούμε αργότερα το απόγευμα.
Όταν ξαναβγήκαμε είχε νυχτώσει και τα γύρω κτίρια ήταν όλα φωταγωγημένα.
Κάναμε ένα πέρασμα από την κλειστή αγορά Tsentralni Hali, η οποία βρίσκεται ακριβώς πίσω από το ξενοδοχείο μας, στα 200 μέτρα, μόλις 2 λεπτά περπάτημα.
Η αγορά άνοιξε το 1911 και σήμερα είναι μια από τις πιο πολυσύχναστες εμπορικές τοποθεσίες της πόλης. Το στυλ είναι νεοαναγεννησιακό και διαθέτει στοιχεία νεοβυζαντινής και νεομπαρόκ αρχιτεκτονικής. Στο ισόγειο υπάρχουν πάγκοι που πωλούν τρόφιμα όπως: ψωμί, αρτοσκευάσματα, ξηρούς καρπούς, ελιές, γλυκά, ψητά φαγητά και άλλα καλούδια. Λειτουργεί και καφέ. Στο πάνω επίπεδο τα καταστήματα πωλούν ρούχα, καλλυντικά και αξεσουάρ. Στο υπόγειο δεν κατεβήκαμε.
Απέναντι ακριβώς από την κλειστή αγορά, στη λεωφόρο Knyaginya Maria Luisa στέκεται το μεγαλοπρεπές Τζαμί Banya Bashi, γνωστό και με το όνομα το “Τζαμί του Μουλά Εφέντη” και στο βάθος του μικρού αυτού πάρκου-πλατείας εκτείνεται ένα ακόμη όμορφο και επιβλητικό κτίριο, το Sofia Central Mineral Baths που σήμερα στεγάζει το μουσείο Iστορίας της Σόφιας.
Στα δύο αυτά αξιοθέατα θα αναφερθώ αναλυτικότερα στη συνέχεια της ιστορίας, καθώς σήμερα κάναμε ένα απλό πέρασμα μόνο και μόνο για να έχουμε μια γρήγορη εικόνα, αφού πλέον ήταν νύχτα και ο φωτισμός στον χώρο δεν ήταν επαρκής.
Κατευθυνθήκαμε προς την πλατεία Ανεξαρτησίας με τα φωταγωγημένα, μεγαλοπρεπή Σοσιαλιστικά κτίρια, διασχίσαμε τη λεωφόρο Kniaz Aleksander Dondukov και ακολουθώντας την ul. Lege φτάσαμε στο Confetti, το εστιατόριο στο οποίο θα δειπνούσαμε το πρώτο μας βράδυ στη Βουλγαρική πρωτεύουσα. Υπήρχε ελεύθερο τραπέζι και καθίσαμε αμέσως.
Επιλέξαμε μια σαλάτα Caesar’s, μια καρμπονάρα, ένα ψητό φιλέτο κοτόπουλο με πουρέ, αναψυκτικά, μια μπίρα και για επιδόρπιο ένα μεγάλο κομμάτι γλυκό. Ήταν όλα ωραία και φυσικά πολύ πολύ οικονομικά. Μισή τιμή από τη χώρα μας.
https://foursquare.com/v/confetti/4b76bcb2f964a5209d5b2ee3
https://www.facebook.com/CONFETTIgelateria/
Τις υπόλοιπες μέρες του ταξιδιού μας στη Σόφια επισκεφθήκαμε και άλλα εστιατόρια, πιο παραδοσιακά, με Βουλγάρικη κουζίνα, αλλά το Confetti μας κέρδισε και το τιμήσαμε και άλλες φορές όχι μόνο για το φαγητό του, αλλά και για τα υπέροχα γλυκά και παγωτά του.
Κλείσαμε το πρώτο μας βράδυ στη Σόφια, με μια μεγάλη βόλτα στην πολύβουη Vitosha και αργά επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας.
Last edited:
Σόφια πήγαμε αρχές Οκτωβρίου και μάλιστα μείναμε και στο ίδιο ξενοδοχείο 
Ωραίο ξενοδοχείο και όντως εξυπηρετικότατο προσωπικό αλλά αυτή η βρώμα στη τουαλέτα δεν παλευόταν!!
