Βουλγαρία Σόφια: Η πόλη που μεγαλώνει αλλά δεν γερνάει. Φιλιππούπολη: Η επτάλοφος.

[Klair]

Κεφάλαιο 8ο

Πέμπτη 9 Νοεμβρίου, Μέρος Α'

Σχεδόν όλο το βράδυ έβρεχε, αλλά η Πέμπτη 9 Νοεμβρίου ξημέρωσε ηλιόλουστη και ζεστή. Φάγαμε ένα πολύ πλούσιο πρωινό στην κουζίνα του σπιτιού μας και καταστρώσαμε τα σημερινά μας σχέδια. Θα ξεκινούσαμε από την παλιά πόλη, βλέποντας ό,τι είχαμε δει το προηγούμενο απόγευμα, κατά το σούρουπο με το ψιλόβροχο και θα συνεχίζαμε με όλα τα υπόλοιπα αξιοθέατα (που δεν είναι και λίγα) και δεν προλάβαμε να επισκεφθούμε χθες.

Ανηφορίσαμε την πλακόστρωτη κεντρική οδό της παλιάς πόλης Saborna

και αντικρίσαμε πάλι τα σκαλιά μπροστά από την εκκλησία Sveta Bogoroditsa.

Τα ανεβήκαμε και αρχίσαμε να εξερευνούμε την εκκλησία και τον περιβάλλοντα χώρο, υπό το φως της μέρας αυτήν τη φορά.

Είναι μια τρίκλιτη Βασιλική χωρίς τρούλο, λόγω των υφιστάμενων περιορισμών στους Χριστιανικούς ναούς την εποχή εκείνη. Το Καμπαναριό χτίστηκε τρία χρόνια μετά την απελευθέρωση της Βουλγαρίας.

Αρχικά η αυλή του ναού ήταν μικρότερη απ’ ότι είναι τώρα, αλλά το 1930 επεκτάθηκε και διαμορφώθηκε σαν τεράστια βεράντα.

Στα νότια, η αυλή περιβάλλεται από ψηλό πέτρινο τοίχο, ο οποίος φτάνει σε ύψος τα 10 μέτρα. Στην Πύλη εισόδου φύεται μια αρχαία βελανιδιά,

ενώ γύρω από τον ναό υπάρχουν διάφοροι τάφοι μητροπολιτών, καθώς επίσης και ο τάφος του Ιωακείμ Γκρουέφ και της συζύγου του, Μαρίας.

Η θέα της Πόλης από την αυλή της εκκλησίας:

Απέναντι, μπροστά από τον μικρό ναό του Αγίου Νικολάου τα έργα συνεχίζονταν:

Η Gallery-Museum Philippopolis χτισμένη το 1865 με το εστιατόριο Philippopolis:

Η θέα της bul. Tsar Boris III Obedinitel από την οδό Saborna:

Δίπλα η Ακαδημία μουσικής:

Η City Gallery of Fine Arts:

Το κτίριο με τα έργα του διάσημου Βούλγαρου καλλιτέχνη Zlatyn Boyadzhiev:

Ο ναός των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης στην καρδιά της παλιάς πόλης:

Πριν από αυτόν τον ναό, κατά τον 4ο αιώνα, υπήρχε στην ίδια θέση ναός αφιερωμένος στους Αγίους Σεβερίνο και Μέμνο, οι οποίοι μαζί με άλλους κατοίκους της Φιλιππούπολης είχαν μαρτυρήσει, κατά την περίοδο των διωγμών του αυτοκράτορα Διοκλητιανού. Κάτω από το ιερό της εκκλησίας υπήρχαν τα υπόγεια οκταγωνικού Πύργου του αρχαίου κάστρου, τα οποία την περίοδο των διωγμών, χρησιμοποιούνταν ως κατακόμβες και νεκροταφείο των πρώτων Χριστιανών.

Το 313, μετονομάστηκε σε Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης. Η εκκλησία υπέστη σοβαρές ζημιές το 1830 πιθανότατα από φωτιά. Στη θέση της ανοικοδομήθηκε νέος ναός. Για τον σκοπό αυτό ένας πλούσιος ράφτης συγκέντρωσε και έδωσε 200.000 γρόσια.

Το εικονοστάσι σε στυλ μπαρόκ, μοναδικό για την πόλη, φιλοτεχνήθηκε στη Βιέννη από τον Μετσοβίτη ξυλογλύπτη, Γιάννη Πασκούλη και παραδόθηκε στην εκκλησία το 1839. Στην εκκλησία υπάρχει η θαυματουργή εικόνα των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης του 14ου αιώνα. Στη μικρή Βιβλιοθήκη της εκκλησίας υπάρχουν πάνω από 150 λειτουργικά βιβλία, κάποια από τα οποία είναι 120 ετών.

Φτάσαμε στη μικρή πλατεία της οδού Saborna:

Στη γωνία υπάρχει γραφείο πληροφοριών και ακριβώς απέναντι, ένα μαγαζάκι με σουβενίρ και μαγνητάκια, απ’ όπου κάναμε λίγα ψώνια.

Επόμενη στάση, για ημερήσιες φωτογραφίες, στην ιστορική Πύλη του Plovdiv, την Hisar Kapiya και το Historical Museum-Exhibition Renaissance, το οποίο λειτουργεί καθημερινά από 9:00 έως 18:00 το καλοκαίρι και 9:00 έως 17:00 τον χειμώνα.

Σειρά είχε το Eθνογραφικό Μουσείο, το στολίδι της Φιλιππούπολης. Όπως ανέφερα και στο προηγούμενο κεφάλαιο, στεγάζεται στην οικία του Αργύρη Κουγιουμτζόγλου και θεωρείται το ωραιότερο δείγμα μπαρόκ αρχιτεκτονικής στη Βουλγαρία.

Ο Αργύρης Κουγιουμτζόγλου ήταν Ελληνικής καταγωγής, κάτοικος της Φιλιππούπολης, ο οποίος διατηρούσε εμπορική επιχείρηση στη Βιέννη και ήταν πολύ πλούσιος.

Η οικία οικοδομήθηκε το 1847, μετά την απελευθέρωση της Βουλγαρίας από τον Οθωμανικό ζυγό. Ο Κουγιουμτζόγλου έφυγε από τη Φιλιππούπολη και εγκαταστάθηκε στην Κωνσταντινούπολη, λόγω των διώξεων που υπέστη το Ελληνικό στοιχείο. Έκτοτε η κατοικία λειτούργησε αρχικά ως Παρθεναγωγείο και αργότερα ως αποθήκη καπνών. Σαν Εθνογραφικό Μουσείο εγκαινιάστηκε το 1917.

Η είσοδος κοστίζει 3 lev και άλλα τόσα, αν θέλεις να τραβήξεις φωτογραφίες στο εσωτερικό. Πλήρωσα μόνο το εισιτήριο εισόδου και όχι τα 3 lev για τις φωτογραφίες. Όχι γιατί τα 3 lev είναι κάποιο σοβαρό ποσό, αλλά γιατί το θεωρώ κοροϊδία, από τη στιγμή που πληρώνεις εισιτήριο, να σου ζητούν επιπλέον χρήματα για τις φωτογραφίες. Ας βάλουν κατ’ ευθείαν 6 lev το εισιτήριο εισόδου, να τελειώνουμε. Να μπούμε, να βγάλουμε και τις φωτογραφίες μας και όλα καλά. Τέλος πάντων, φωτογραφίες από το καταπληκτικό εσωτερικό αυτού του κοσμήματος δεν έχω.

Στις υπέροχες αίθουσες της οικίας υπάρχουν πλούσιες συλλογές παραδοσιακών ενδυμασιών, κεντήματα, συλλογές μουσικών οργάνων καθώς και εκθέματα που σηματοδοτούν την εξέλιξη της γεωργίας, της χειροτεχνίας και του εμπορίου. Εκείνες που είναι άκρως εντυπωσιακές είναι οι ξυλόγλυπτες οροφές των δωματίων. Διάβασα πως διαθέτει ακόμα και τούνελ διαφυγής, που οδηγεί έξω από τα τείχη.

Στην αυλή υπάρχει ένας μικρός χώρος με τζαμαρία, στον οποίο φυλάσσονται 2 άμαξες.

Ανηφορίσαμε την ul. Doctor Stoyan Chomakov, η οποία αποτελεί συνέχεια της οδού Saborna γιατί θέλαμε να καταλήξουμε στην κορυφή του λόφου Nebet Tepe. Έξω από το House-Museum of Atanas Krastev ο δρόμος στενεύει πολύ και στη συνέχεια εκτείνεται η περιοχή που αναπτύχθηκε 6.000 χρόνια π.X.

Οι Θράκες έχτισαν την Evmolpiya και αργότερα η περιοχή αναπτύχθηκε από τον Φίλιππο Β’ και στη συνέχεια από τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Καθώς η πόλη εκτεινόταν ο Nebet Tepe έγινε η Ακρόπολή της. Υπάρχουν ερείπια του αρχαίου τείχους, πύργοι και ένα τούνελ, το οποίο οδηγεί στον ποταμό Μαρίτσα. Σήμερα αυτή η τοποθεσία αποτελεί μια από τις πιο δημοφιλείς θέες προς την πόλη του Plovdiv. Tο όνομα Nebet στα Τούρκικα σημαίνει “φύλακας” και Tepe σημαίνει “λόφος”.

Αφού είχαμε απολαύσει μια πανοραμική θέα της Φιλιππούπολης και των γύρω λόφων, συνεχίσαμε να εξερευνούμε την παλιά πόλη, τρυπώνοντας σε όποιο δρομάκι μας τραβούσε την προσοχή, θαυμάζοντας αρχοντικά σπίτια και γειτονιές που κέντριζαν όλο και περισσότερο το ενδιαφέρον μας.

Η Αγία Κυριακή είναι από τις μεγαλύτερες εκκλησίες της πόλης:

Η αρχική εκκλησία είχε χτιστεί το 1578. Από εκείνην την εκκλησία σήμερα, σώζεται μόνο η εικόνα της Αγίας Κυριακής. Η σημερινή τρίκλιτη βασιλική χτίστηκε την περίοδο 1831-1832.

House of Veren Stambolyan:

Χτίστηκε το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα. Είναι ένα διώροφο συμμετρικό κτίριο που βρίσκεται στην ανατολική πλευρά του Dzhambar Tepe. Για πολλά χρόνια χρησιμοποιείτο σαν κέντρο δημιουργίας της ένωσης των Βούλγαρων καλλιτεχνών και της κοινωνίας των καλλιτεχνών της Φιλιππούπολης. Από τον Μάιο του 2010, μια μόνιμη έκθεση αφιερωμένη στη δουλειά του διάσημου καλλιτέχνη Dimitar Kirov, παρουσιάζεται στον χώρο.

Ανηφορίσαμε αυτά τα πέτρινα σκαλάκια περνώντας ανάμεσα από υπέροχα χρωματιστά σπίτια με ξύλινα υποστηρίγματα,

για να βγούμε στην κορυφή του λόφου, όπου συναντήσαμε το διάσημο Lamartine’ s House.

Eίναι ένα αναγεννησιακό σπίτι στην κορυφή του λόφου Dzhambar Tepe, στη γωνία των οδών Knyaz Tseretelev 19 και Zora. Χτίστηκε το 1829-1830 για τον πλούσιο έμπορο Γεώργιο Μαυρίδη.

Το 1833, για τρεις μέρες, ο Γάλλος Εθνικός ποιητής Alfons de Lamartine έμεινε εδώ, καθώς επέστρεφε από την Ανατολή. Από τότε, το σπίτι πήρε το όνομά του.

Είναι από τα μεγαλύτερα συμμετρικά σπίτια στην παλιά πόλη. Λόγω του απότομου εδάφους στο οποίο xτίστηκε το σπίτι, η πρόσοψη προς τον δρόμο είναι τριών ορόφων, ενώ προς την αυλή είναι δύο ορόφων. Επειδή λοιπόν, το έδαφος είναι επικλινές, το σπίτι “διορθώθηκε” στους δύο πάνω ορόφους με κλιμακωτά παράθυρα.

Χαρακτηρίστηκε πολιτιστικό μνημείο και από το 1978 χρησιμοποιείται ως δημιουργική βάση της ένωσης Βούλγαρων Συγγραφέων. Ένα από τα δωμάτια είναι αφιερωμένο σε μόνιμη έκθεση στον Γάλλο ποιητή.

Έξω από το σπίτι συναντήσαμε ένα τσούρμο ανθρώπων κάθε ηλικίας, οι οποίοι έτρεχαν πίσω από τον ξεναγό τους. Ήταν το free Tour of Plovdiv.

Στην απέναντι γωνία από το Lamartine’s House εκτείνεται ένα υπέροχο χρωματιστό κτίριο, το House-Museum Klianty, οποίο χτίστηκε το 1816 και είναι ένα από τα παλαιότερα διατηρημένα σπίτια από την περίοδο της Βουλγαρικής Αναγέννησης.

Οι οικοδόμοι ήταν οι ίδιοι τεχνίτες που έχτισαν την εκκλησία της Παναγίας. Το 1882 το δυτικό τμήμα του σπιτιού καταστράφηκε και με τη διαίρεση του οικοδομήματος δημιουργήθηκαν δύο ξεχωριστά σπίτια.

Το διώροφο κτίριο είναι ένα σημαντικό αρχιτεκτονικό στοιχείο στο αρχαίο αρχιτεκτονικό και ιστορικό αποθεματικό της παλιάς πόλης. Το σπίτι αυτό, όπως και πολλά άλλα αρχοντικά, αποτελεί αδιαμφισβήτητη απόδειξη της ανάπτυξης της διακοσμητικής και αρχιτεκτονικής τέχνης του Plovdiv. Στο εσωτερικό υπάρχουν πολλά ξύλινα γλυπτά και πολύχρωμα γεωμετρικά σχέδια, ενώ τους τοίχους κοσμούν διακοσμημένες κόγχες, ντουλάπια και ξύλινες πόρτες. Σήμερα, το οίκημα είναι δημοτική ιδιοκτησία.

Βρισκόμασταν πλέον σε απόσταση αναπνοής από το σημαντικότερο αξιοθέατο της πόλης. Στα 100 μέτρα από αυτό το υπέροχο κτίριο συναντήσαμε το Ρωμαϊκό θέατρο, ένα από τα καλύτερα διατηρημένα αρχαία θέατρα στον κόσμο, το οποίο κατασκευάστηκε τον 12ο αιώνα μ.Χ. από τον αυτοκράτορα Τραϊανό. Φιλοξενεί μεταξύ 5.000-7.000 θεατές.

Οι θέσεις είναι προσανατολισμένες προς τον νότο και χωρίζεται στο αμφιθέατρο και στη σκηνή. Ολόκληρο το Ρωμαϊκό θέατρο είναι ορατό από ψηλά και μάλιστα το καφέ Arena βγάζει τραπεζάκια στην άκρη του δρόμου, όπου μπορεί κάποιος να πιει τον καφέ του θαυμάζοντας αυτό το αριστούργημα με τις ώρες.

Στο ημικύκλιο που σχηματίζεται πάνω από τις μαρμάρινες κερκίδες υπάρχουν δύο πολύ μεγάλα κτίρια: το Πανεπιστήμιο Βιολογίας

και η Ακαδημία Μουσικής, Χορού και εικαστικών Τεχνών και μάλιστα έξω στην αυλή μια μικρή ομάδα σπουδαστών έπαιζε διάφορα όργανα και τραγουδούσε.

Μπροστά από τα κτίρια ορθώνονται πανύψηλα δέντρα προσφέροντας παχιά σκιά.

Η μέρα ήταν υπέροχη, ηλιόλουστη και πολύ ζεστή και όλοι, ταξιδιώτες και κάτοικοι, την απολάμβαναν με όλες τους τις αισθήσεις.

Είχαμε πλέον δει όλα τα αξιοθέατα της παλιάς πόλης που είχαμε σημειώσει στο πρόγραμμά μας. Όχι ότι δεν έχει και άλλα! Όρεξη και χρόνος να υπάρχει και από αρχοντικά, μουσεία και εκκλησίες άλλο τίποτα! Αλλά εμείς ήμασταν ικανοποιημένοι ως εδώ και αποφασίσαμε να επιστρέψουμε προς το κέντρο, να δούμε και το υπόλοιπο κομμάτι της Knyaz Alexander I, προς την πλατεία Stefan Stambolov και προς το Δημαρχείο.

Έτσι ακολουθήσαμε την ul. Todor Samodumov,

περάσαμε από τον ναό του Αγίου Δημητρίου ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά στον αυλόγυρο της εκκλησίας,

ενώ λίγο πιο κάτω συναντήσαμε μια παλιά ξύλινη πόρτα με σκαλιστό κάγκελο και δίπλα μια ταμπέλα που έγραφε: “Τhe Yellow School” First Bulgarian Gymnasium, 1868.

Αργότερα έψαξα για πληροφορίες και βρήκα ότι το σχολείο ιδρύθηκε στα πρότυπα του επαρχιακού σχολείου των Αγίων Κύριλλου και Μεθόδιου. Ονομάζεται κίτρινο σχολείο εξαιτίας του χρώματος της πρόσοψης του κτιρίου και ήταν όντως το πρώτο Βουλγαρικό Γυμνάσιο, το οποίο χτίστηκε από τον Todor Damov. Λέγεται μάλιστα ότι το σχολείο χτίστηκε με χορηγία του σουλτάνου Abdul Azis Han.

Στη συνέχεια η ul. Mitropolit Paisiy μας έβγαλε στη Saborna και έτσι καταλήξαμε στο κέντρο.

Στην Knyaz Alexander I γινόταν ένας μικρός χαμός. Από τα ήσυχα σοκάκια της παλιάς πόλης βρεθήκαμε ανάμεσα σε πλήθος κόσμου, ο οποίος ήταν σε μια αέναη κίνηση, πηγαίνοντας πάνω- κάτω, δεξιά- αριστερά.

Φτάσαμε μετά από λίγο στην πλατεία Stefan Stambolov και επιτέλους είδαμε το σιντριβάνι μπροστά από το Δημαρχείο να λειτουργεί, εκτοξεύοντας έναν μεγάλο πίδακα νερού προς τον ουρανό.

Τα καφέ γύρω από το σιντριβάνι ήταν κατάμεστα από κόσμο. Η αλήθεια είναι ότι η μέρα ήταν ιδανική για αραλίκι, καφέ, φαγητό, κουβεντολόι και χάζεμα κάτω από τον ζεστό Βουλγάρικο ήλιο.

Ψαχτήκαμε λίγο για να βρούμε και εμείς κάποιο ωραίο μαγαζί να καθίσουμε για ένα σνακ αλλά και ξεκούραση, μετά από τον ποδαρόδρομο στα ανηφορικά δρομάκια της παλιάς πόλης.

Στην ul. General Gurko 10 βρίσκεται το εστιατόριο Hemingway με καλές κριτικές στο Tripadvisor. Ρίξαμε μια ματιά στο μενού για να πάρουμε μια ιδέα για την κουζίνα του, ώστε να το έχουμε υπ’ όψιν για το βραδινό φαγητό μας και στη συνέχεια στρίψαμε δεξιά στην ul. Otets Paisiy αναζητώντας ένα μικρό καφέ, το Art News Cafe, για το οποίο είχα διαβάσει ότι είναι ένα έντονα καλλιτεχνικό καφέ με ωραία μουσική, φιλικό προσωπικό, μοντέρνο και με μεγάλη συλλογή περιοδικών και βιβλίων. Φτάνοντας όμως απ’ έξω, δεν μας γέμισε και πολύ το μάτι. Ο χώρος ήταν άδειος και έξω δεν είχε τραπέζια για να καθίσεις.

Ήταν δυνατόν να κλειστούμε μέσα σε ένα άδειο μαγαζί με τόσο ωραίο καιρό, όταν μάλιστα λίγα μέτρα παραδίπλα, στην πλατεία, γινόταν παρέλαση από κόσμο και επικρατούσε ζωντάνια και κέφι?

Καταλήξαμε σε ένα δοκιμασμένο από τη Σόφια μαγαζί το Raffy bar, απέναντι από το Δημαρχείο, έχοντας θέα στο σιντριβάνι, ενώ ο ήλιος μας έλουζε και μας ζέσταινε.

Το σνακ έγινε κανονικό φαγητό. Πώς να κρατηθείς? Burger και πίτσα με λεπτή ζύμη. Όλα νοστιμότατα!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 6
• 7
• 8
• 9
• 10

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 8 of 10

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Klair]

Κεφάλαιο 2ο

Αποφασίσαμε να πραγματοποιήσουμε αυτήν την απόδραση στη Βουλγαρία, όχι γιατί η Σόφια και η Φιλιππούπολη ήταν ψηλά στον ταξιδιωτικό χάρτη των πόλεων που επιθυμούσαμε να δούμε, αλλά για 2 άλλους διαφορετικούς λόγους. Ο πρώτος ήταν τα πολύ φθηνά αεροπορικά εισιτήρια που βρήκαμε, λίγους μήνες πριν το ταξίδι, δηλαδή 5 ευρώ με Ryan η μετάβαση και 15 ευρώ με Aegean η επιστροφή. Ο δεύτερος και πιο σημαντικός λόγος ήταν ότι στη Σόφια θα συναντιόμασταν με τον γιο μας, ο οποίος θα επέστρεφε από ένα δεκαήμερο ταξίδι στη Σκωτία και έτσι θα είχαμε την ευκαιρία να χαρούμε μερικές ταξιδιωτικές μέρες όλοι μαζί.

Το πλάνο ήταν τρεις μέρες Σόφια και δύο μέρες Φιλιππούπολη.

Η αρχική κράτηση εισιτηρίων με τη Ryan ήταν για την Κυριακή 5 Νοεμβρίου 2017 στις 8:15 το πρωί, αλλά λόγω των τελευταίων προβλημάτων της εταιρείας που όλοι γνωρίζουμε, περίπου 15 μέρες πριν το ταξίδι έρχεται ένα μήνυμα ότι η ώρα αλλάζει και αντί για 8:15 το πρωί η πτήση μετατίθεται στις 18.00 το απόγευμα. Αυτό αυτομάτως σήμαινε ότι η μια από τις τρεις μέρες της Σόφιας πήγαινε χαμένη και ω!! της γκαντεμιάς ήταν η μοναδική μέρα, η Κυριακή 5 Νοεμβρίου, που άλλαζε η ώρα της πτήσης. Σε όλες τις υπόλοιπες μέρες της εβδομάδας οι πτήσεις εξακολουθούσαν να γίνονται στην κανονική τους ώρα, δηλαδή στις 8:15 το πρωί. Ακολούθησε συνεννόηση με την εταιρεία, η οποία μας άλλαξε την πτήση για την προηγούμενη μέρα, Σάββατο 4 Νοεμβρίου 8:15 το πρωί και έτσι προέκυψαν τέσσερις ολόκληρες μέρες στη Σόφια. Τις δύο πρώτες μέρες θα ήμασταν ο σύζυγος και εγώ και τις επόμενες μέρες και οι τρεις μας.

Το ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει καιρό πριν βρίσκεται ακριβώς δίπλα στον κεντρικό σταθμό του μετρό της πόλης, ο οποίος ονομάζεται Serdika. Ήταν μια καλή επιλογή γιατί μπορούσες να κινηθείς παντού με τα πόδια και αν χρειαζόταν να χρησιμοποιήσεις το μετρό ο σταθμός ήταν στα 50-60 βήματα από την πόρτα του καταλύματος.

Δε θα αναφέρω όμως το όνομα του ξενοδοχείου γιατί τελικά δεν το συνιστώ. Παρ’ όλο που ήταν πολύ οικονομικό, καθαρό, άλλαζε καθημερινά πετσέτες και είχε πολύ ευγενικό και εξυπηρετικό προσωπικό είχε ένα δυνατό ελάττωμα: μύριζε έντονα και πολύ άσχημα το σιφόνι του μπάνιου, σε σημείο που αναγκαζόμασταν να βρέχουμε μια μικρή πετσέτα και να το καλύπτουμε, προσπαθώντας να μετριάσουμε τη δυσοσμία. Εκ των υστέρων τελικά, δεν απεδείχθη και τόσο καλή επιλογή.

Σάββατο λοιπόν, 4 Νοεμβρίου 2017 και μετά από μια πολύ καλή πτήση φτάσαμε στο terminal 2 του αεροδρομίου της Σόφιας, περάσαμε γρήγορα τον έλεγχο, βγήκαμε έξω και κατευθυνθήκαμε προς τον σταθμό του μετρό για τη μετάβασή μας στο κέντρο.

Βγάλαμε εισιτήρια με κόστος 1,60 lev/άτομο (ισοτιμία 1€=1.95 lev) και μπήκαμε στον συρμό. Όλη η διαδικασία ήταν πανεύκολη και δε συναντήσαμε καμία δυσκολία.

Το μετρό της Σόφιας ξεκίνησε τη λειτουργία του στις 28/1/1998, είναι καινούργιο και διαθέτει μοντέρνους σταθμούς. Αποτελείται από δύο γραμμές την μπλε Μ2 και την κόκκινη Μ1.
https://www.metrosofia.com/en/

Αν θυμάμαι καλά, από το αεροδρόμιο μέτρησα 12 στάσεις μέχρι τον κεντρικό σταθμό Serdika, στον οποίο κατεβήκαμε μετά από 35 λεπτά διαδρομής.

Τακτοποιηθήκαμε στο ξενοδοχείο και αμέσως ξεκινήσαμε για την πρώτη μας γνωριμία με την πόλη.

Βγαίνοντας από την πόρτα του καταλύματος, κοιτώντας δεξιά αντικρίσαμε αυτήν την εικόνα:

O ναός του Αγίου Ιωσήφ είναι o μεγαλύτερος καθολικός ναός της Βουλγαρίας. Τα έργα κατασκευής ξεκίνησαν το 1878 και σύμφωνα με το σχέδιο έπρεπε να οικοδομηθεί μια μικρή εκκλησία με συγκρότημα δίπλα της. Στο συγκρότημα θα έπρεπε να υπάρχει ένα μοναστήρι και μια αίθουσα για συναυλίες. Όλο το συγκρότημα ολοκληρώθηκε κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά καταστράφηκε από τους βομβαρδισμούς τον Μάρτιο του 1944. Έμεινε μόνο η αίθουσα για τις συναυλίες. Το 2002 ο Πάπας Ιωάννης Παύλος ο 2ος παρέστη στην ίδρυση του καινούριου ναού. Τα χρήματα συγκεντρώθηκαν με δωρεές από Καθολικούς από όλον τον κόσμο. Ο νέος ναός είναι πολύ μεγαλύτερος από τον παλιό και μπορεί να φιλοξενήσει χίλιους πιστούς.

Στρέφοντας το βλέμμα αριστερά είδαμε την περίφημη πλατεία Largo, πρώην έδρα του Κομμουνιστικού Κόμματος, όπου δεσπόζουν κυβερνητικά κτίρια εκείνης της εποχής, τα οποία κατασκευάστηκαν τη δεκαετία του 1950. Είναι από τα σημαντικά αξιοθέατα της πόλης και οι τεράστιοι όγκοι των κτιρίων δείχνουν το ύφος της Σοσιαλιστικής αρχιτεκτονικής και το δέος που επεδίωκαν να προκαλέσουν με την παρουσία τους.

Το κεντρικό κτίριο ήταν το αρχηγείο του Βουλγαρικού Κομμουνιστικού Κόμματος, που τώρα στεγάζει την Εθνοσυνέλευση της Βουλγαρίας ενώ τα δύο πλευρικά οικοδομήματα, φιλοξενούν το εμπορικό κέντρο TZUM, το Υπουργικό Συμβούλιο της Βουλγαρίας, καθώς επίσης το Προεδρικό Μέγαρο, το Υπουργείο Παιδείας και το Sofia Hotel Balkan. Τα κομμουνιστικά σύμβολα στη διακόσμηση των κτιρίων απομακρύνθηκαν μετά τις αλλαγές του 1989. Ειδικά η αφαίρεση του κόκκινου αστεριού από την κορυφή του αρχηγείου του Κομμουνιστικού Κόμματος θεωρήθηκε συμβολική πράξη και τη θέση του κατέλαβε η σημαία της Βουλγαρίας. Η πλατεία που περιβάλλεται από τα κτίρια ονομάζεται Ανεξαρτησίας.

Περπατώντας μόλις 50-60 βήματα βρεθήκαμε στα σκαλιά του σταθμού Serdika. Eδώ στις 20/4/2016 άνοιξε το αρχαιολογικό συγκρότημα της αρχαίας Σερντίκας προσφέροντας στους επισκέπτες μια περιήγηση στο Αρχαίο Ρωμαϊκό παρελθόν της πρωτεύουσας.

Η Σερντίκα ή Σερντόπολη ιδρύθηκε από τη θρακική φυλή Σέρδη, που εγκαταστάθηκε στην περιοχή γύρω από τις θερμές ιαματικές πηγές, τον 1ο αιώνα μ.Χ. Η πόλη κατακτήθηκε από τους Ρωμαίους, οι οποίοι εκτιμούσαν τη σημαντική στρατηγική θέση, αλλά και τις ιαματικές πηγές. Η πόλη ήταν σημαντική κατά το παρελθόν και ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ο Μέγας αναφερόταν σε αυτήν ως: η “Ρώμη μου”.

Το συγκρότημα καλύπτει έκταση περίπου 9 χιλιάδων τετραγωνικών μέτρων και σε μεγάλο βαθμό βρίσκεται κάτω από το επίπεδο του δρόμου. Περιλαμβάνει 8 δρόμους, μια παλαιοχριστιανική Βασιλική που πιστεύεται ότι έχει χτιστεί σε δύο χρονικά στάδια, καθώς επίσης έξι μεγάλα κτίρια και μια μεσαιωνική εκκλησία. Διάφορα σημάδια εξηγούν τα αξιοθέατα που πρέπει να δει ο επισκέπτης μέσα στο Αρχαίο αυτό συγκρότημα.

Το Felix House είναι ένα κτίριο 650 τετραγωνικών μέτρων, αρκετών δωματίων, γύρω από μια εσωτερική αυλή που χρονολογείται από τον 4ο έως τον 6ο αιώνα. Aπό το ψηφιδωτό δάπεδο του σπιτιού υπάρχει η ένδειξη, ότι το όνομα του ιδιοκτήτη ήταν Felix, ο οποίος ήταν ένας σημαντικός κάτοικος της Σερδικής.

Σε άλλο σημείο υπάρχει ο οίκος Λεοντίου, 600 τετραγωνικά μέτρα. Οι αρχαιολόγοι πιστεύουν ότι αυτό το σπίτι μπορεί να ήταν το σπίτι του Λεοντίου Αρχιεπισκόπου της Σερντίτσας, κατά το τέλος του 6ου αιώνα.

Ένα σημαντικό αξιοθέατο μέσα στο συγκρότημα αποτελεί ο κεντρικός δρόμος της πόλης κατά τη ρωμαϊκή εποχή, ο Decumanus Maximus.

Κάτω από μια σειρά μεγάλων γυάλινων θόλων, μέσω των οποίων είναι ορατά τα κτίρια της πλατείας Largo υπάρχει μια σκηνή που προορίζεται για θέατρο, συναυλίες και άλλα.

Σημαντικό αξιοθέατο είναι και η εκκλησία Sveta Petka Samardzhiiska (Πέτκα των Σελοποιών). Αυτή η γραφική εκκλησία χτίστηκε τον 14ο αιώνα κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής κυριαρχίας, γεγονός που εξηγεί γιατί είναι κάτω από το επίπεδο του εδάφους και πολύ απλή στο εσωτερικό της. Εκτός από έναν μικρό φεγγίτη, ο οποίος πλέον είναι αποκλεισμένος, δεν υπάρχει φυσικό φως ημέρας.

Ο Εθνικός ήρωας Vasil Levski λέγεται ότι θάφτηκε εδώ, αφού κρεμάστηκε από τους Οθωμανούς ηγεμόνες και μια χάλκινη πλάκα στον τοίχο μνημονεύει το γεγονός, αν και δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι τα λείψανα βρίσκονται εδώ. Λειτουργεί ως κανονική εκκλησία και το παρατσούκλι “Σελοποιών” προέρχεται από τους τεχνίτες δερμάτινων σελών, που υποστήριζαν την εκκλησία και είχαν την αγορά τους εδώ κοντά.

Βγήκαμε έξω από τον αρχαιολογικό χώρο, στην κεντρική πλατεία Sveta Nedelya, η οποία είναι από τα παλαιότερα σημεία της πόλης και σημείο συνάντησης των κατοίκων, που παλαιότερα ονομαζόταν Λένιν. Το τωρινό της όνομα το οφείλει στην ομώνυμη εκκλησία που δεσπόζει στο κέντρο της πλατείας.

Ο ναός θεωρείται ότι χτίστηκε τον 10ο αιώνα, αλλά με βεβαιότητα μπορούμε να πούμε ότι η εκκλησία υπάρχει από τον 12ο αιώνα, όταν η λατρεία της Αγίας Κυριακής έγινε επίσημη, ως προστάτιδα των Βασιλέων. Στην αυλή του ναού, σύμφωνα με την παράδοση, υπήρχαν Χριστιανικοί τάφοι. Ο ναός μέσα στο πέρασμα των χρόνων καταστράφηκε και ξαναχτίστηκε. Η καινούρια εκκλησία είναι μεγαλύτερη και διαφορετική από τις προηγούμενες.

Εδώ υπήρχε ανδριάντας του Ρώσου ηγέτη, ο οποίος έχει αντικατασταθεί από το άγαλμα της Σοφίας, το οποίο αποτελεί και το σύμβολο της πόλης. Ανεγέρθη το 2000 και κοσμείται με τα σύμβολα της δύναμης (στέμμα), της ειρήνης (στεφάνι) και της σοφίας (κουκουβάγια). Το ύψος του ορειχάλκινου αγάλματος είναι 24 μέτρα.

Με το καλημέρα και την πρώτη επαφή με την πόλη είχαμε αρχίσει να βομβαρδιζόμαστε με ένα σωρό ιστορικές εικόνες χωρίς να έχουμε περπατήσει παρά μόνο ελάχιστα μέτρα. Συνεχίσαμε την πορεία μας περνώντας μπροστά από το Δικαστικό Μέγαρο

για να συναντήσουμε την πιο διάσημη, πολύβουη και πολυπερπατημένη λεωφόρο της Σόφιας, τη λεωφόρο Vitosha. Ο δρόμος είναι πεζοδρομημένος και εδώ χτυπάει η καρδιά ολόκληρης της πόλης. Εδώ σκοπεύαμε να κάνουμε μια μικρή στάση για να τσιμπήσουμε κάτι παίρνοντας δυνάμεις για τη συνέχεια. Η Vitosha αυτήν την ώρα ήταν κατάμεστη από κόσμο και που και που έπαιρνε το αυτί μας και Ελληνικές ομιλίες, αφού οι Έλληνες επισκέπτες της πρωτεύουσας της Βουλγαρίας αποτελούν έναν σημαντικά μεγάλο αριθμό.

Ο δρόμος είναι γεμάτος από καφέ, εστιατόρια, εμπορικά καταστήματα και μπαρ. Τα μαγαζιά είναι σχεδόν όλα καλόγουστα, μοντέρνα με εξωτερικούς κλειστούς χώρους για καπνιστές και στην τύχη διαλέξαμε ένα που μας ταίριαξε στο μάτι και καθίσαμε.

Φάγαμε το πρωινό μας και αποφασίσαμε να συνεχίσουμε τη βόλτα μας περνώντας από τα βασικότερα αξιοθέατα της πόλης για μια πρώτη ανάγνωση και επαφή με τον χαρακτήρα της.

Επόμενος προορισμός μας ήταν το Εθνικό Θέατρο Ivan Vazov, το παλαιότερο και πιο αξιόλογο θέατρο της χώρας, που ιδρύθηκε το 1904, βρίσκεται στο κέντρο της πόλης και μπροστά του απλώνεται το επίσης παλαιότερο πάρκο της Σόφιας, Gradska gradina.

Η αρχική ονομασία ήταν απλά Εθνικό Θέατρο. Συμπτωματικά το έργο “Οι απόκληροι” του Vazov ήταν η πρώτη παράσταση που δόθηκε στο θέατρο όταν άνοιξε. Nεοκλασικό κτίριο, σχεδιασμένο από διάσημους Βιεννέζους αρχιτέκτονες θεάτρων, ολοκληρώθηκε το 1906 και άνοιξε στις 3 Ιανουαρίου 1907. Υπέστη ζημιές από πυρκαγιά αλλά ανακατασκευάστηκε. Οι βομβαρδισμοί της Σόφιας κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο προκάλεσαν ζημιές στο κτίριο, αλλά πάλι ανακατασκευάστηκε το 1945.

Διαθέτει μια καλά εξοπλισμένη κεντρική σκηνή με 750 θέσεις, μια μικρότερη με 120 θέσεις και μια ακόμα 70 θέσεων, στον 4ο όροφο. Η πρόσοψη θυμίζει Αρχαιοελληνικό κτίριο με τις 6 άσπρες μαρμάρινες στήλες που απεικονίζουν τον Απόλλωνα και τις Μούσες.

Μπροστά από το θέατρο βρίσκεται το διάσημο σιντριβάνι με το γλυπτό της γυναίκας, που σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε τη δεκαετία του '80 και το 2012 ανακατασκευάστηκε πλήρως, για να είναι χωρίς νερό και να μη λειτουργεί το 2017 που βρεθήκαμε εμείς μπροστά του.

Το πάρκο πλαισιώνεται από διάφορα μεγαλοπρεπή εκτός του θεάτρου κτίρια, όπως η Εθνική Τράπεζα, η City Art Gallery, η Εθνική Πινακοθήκη, το μουσείο Εθνογραφίας κ.α. Είναι αγαπημένος χώρος συγκέντρωσης των κατοίκων, καθώς διαθέτει επίσης πολλά καφέ, πλανόδιους οργανοπαίχτες, μικρές μπάντες αλλά και τουρνουά ανοιχτού σκακιού.

Συνεχίσαμε τη διαδρομή μας φτάνοντας μπροστά στο μεγαλόπρεπο πρώην Βασιλικό Παλάτι, το οποίο σήμερα στεγάζει την Εθνική Πινακοθήκη της Σόφιας. Το κτίριο χρονολογείται από το 1882 και εδώ στεγάζονται εκθέματα και συλλογές σύγχρονης Αναγεννησιακής και Μεσαιωνικής ζωγραφικής.

Συνεχίσαμε στη λεωφόρο Tsar Osvoboditel και αφού περάσαμε το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας

βρεθήκαμε έξω από την εντυπωσιακή Ρωσική εκκλησία της Σόφιας με τους χρυσούς τρούλους, γνωστή και ως εκκλησία του Αγίου Νικολάου. Η κατασκευή της άρχισε το 1907 και εγκαινιάστηκε το 1914 εξυπηρετώντας τη Ρωσική κοινότητα. Η είσοδος είναι δωρεάν και δεν επιτρέπονται οι φωτογραφίες. Ο χώρος ήταν σκοτεινός όταν τον επισκεφθήκαμε και αρκετά επιβλητικός με σπουδαίες τοιχογραφίες.

Στη συνέχεια συναντήσαμε το πάρκο Crystal Garden με το ιδιαίτερο άγαλμα του Stefan Stambolov, του διακεκριμένου Βούλγαρου πολιτικού, που διετέλεσε και Πρωθυπουργός. Κυβέρνησε 8 χρόνια και το 1895 δολοφονήθηκε από τους πολιτικούς του αντιπάλους. Ο Stambolov δεν έχαιρε καμίας εκτίμησης από όλο, τον τότε Ελληνικό πολιτικό χώρο.

Ο τότε Έλληνας Πρωθυπουργός Χαρίλαος Τρικούπης, το 1890 ήταν ο πρώτος που οραματίστηκε μια συμμαχία των Χριστιανικών κρατών του Αίμου κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και γι΄ αυτόν τον λόγο είχε επισκεφθεί τον Stambolov, το 1891 στη Σόφια. Μόλις όμως αναχώρησε ο Έλληνας Πρωθυπουργός, ο Stambolov έσπευσε στην Κωνσταντινούπολη ζητώντας ακρόαση από τον Σουλτάνο, προκειμένου να μεταφέρει την Ελληνική πρόταση ως μεγάλη είδηση και έτσι να τύχει ευμενέστερων παροχών. Όλο αυτό το γεγονός είχε ως αποτέλεσμα να δημιουργηθεί έντονο διπλωματικό θέμα κατά της Ελλάδας.

Επόμενο σταθμό στην περιήγησή μας αποτέλεσε ο Καθεδρικός Ναός της Σόφιας, το στολίδι της πόλης, Alexander Nevsky. Χτισμένος σε νεοβυζαντινό ρυθμό, ένας από τους μεγαλύτερους Ορθόδοξους Καθεδρικούς στον κόσμο, καταλαμβάνει έκταση 3.170 τετραγωνικά μέτρα και χωράει στο εσωτερικό του 10.000 ανθρώπους.

Είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος Καθεδρικός στη Βαλκανική Χερσόνησο, μετά τον Καθεδρικό του Αγίου Σάββα στο Βελιγράδι. Η κατασκευή του ξεκίνησε το 1882, όταν τέθηκε ο θεμέλιος λίθος, αλλά το μεγαλύτερο τμήμα του χτίστηκε μεταξύ 1904 και 1912. Ο Άγιος Αλέξανδρος Νιέφσκι ήταν Ρώσος Πρίγκιπας και ο ναός κατασκευάστηκε προς τιμήν των Ρώσων στρατιωτών που έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια του Ρωσοτουρκικού πολέμου 1877-1878, αποτέλεσμα του οποίου ήταν να απελευθερωθεί η Βουλγαρία από την Οθωμανική κυριαρχία.

Ο επιχρυσωμένος τρούλος του ναού έχει ύψος 45 μέτρα και το καμπαναριό φτάνει τα 53 μέτρα. Ο ναός έχει 12 καμπάνες, με ανάγλυφες διακοσμήσεις, που κατασκευάστηκαν στη Μόσχα και η πιο βαριά ζυγίζει 12 τόνους.

Μπήκαμε στο εσωτερικό του ναού. Εκείνην την ώρα δεν είχε πολύ κόσμο και επικρατούσε ησυχία. Θαυμάσαμε την εσωτερική διακόσμηση για την οποία έχουν χρησιμοποιηθεί πολύχρωμα Ιταλικά μάρμαρα, όνυχας, αλάβαστρο και άλλα πολυτελή υλικά, ενώ τα ψηφιδωτά και τα γλυπτά, φιλοτεχνημένα από Βούλγαρους και Ρώσους ή άλλους καλλιτέχνες είναι ιδιαίτερα υψηλής τέχνης.

Ο κεντρικός θόλος του ναού είναι ζωγραφισμένος από τον διάσημο Ρώσο ζωγράφο Ιβάν Γκριγκόρεβιτς Μιασοέντοφ, με συνολική επιφάνεια 850 τετραγωνικά μέτρα, ενώ στην περίμετρο του θόλου είναι γραμμένο το “Πάτερ Ημών” με χρυσά γράμματα. Στα αριστερά της Αγίας Τράπεζας σε περίτεχνη λειψανοθήκη εκτίθενται τα λείψανα του Αγίου Αλεξάνδρου Νιέφσκι, που δωρήθηκαν από τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία.

Η είσοδος στον ναό είναι δωρεάν, όποιος όμως θέλει να επισκεφθεί και την Κρύπτη πληρώνει εισιτήριο. Εμείς δεν την επισκεφθήκαμε.

Σε αυτό το σημείο της βόλτας μας αποφασίσαμε να μη συνεχίσουμε άλλο πιο πέρα, αλλά να επιστρέψουμε προς το ξενοδοχείο μας για λίγη ξεκούραση και να βγούμε αργότερα το απόγευμα.

Όταν ξαναβγήκαμε είχε νυχτώσει και τα γύρω κτίρια ήταν όλα φωταγωγημένα.

Κάναμε ένα πέρασμα από την κλειστή αγορά Tsentralni Hali, η οποία βρίσκεται ακριβώς πίσω από το ξενοδοχείο μας, στα 200 μέτρα, μόλις 2 λεπτά περπάτημα.

Η αγορά άνοιξε το 1911 και σήμερα είναι μια από τις πιο πολυσύχναστες εμπορικές τοποθεσίες της πόλης. Το στυλ είναι νεοαναγεννησιακό και διαθέτει στοιχεία νεοβυζαντινής και νεομπαρόκ αρχιτεκτονικής. Στο ισόγειο υπάρχουν πάγκοι που πωλούν τρόφιμα όπως: ψωμί, αρτοσκευάσματα, ξηρούς καρπούς, ελιές, γλυκά, ψητά φαγητά και άλλα καλούδια. Λειτουργεί και καφέ. Στο πάνω επίπεδο τα καταστήματα πωλούν ρούχα, καλλυντικά και αξεσουάρ. Στο υπόγειο δεν κατεβήκαμε.

Απέναντι ακριβώς από την κλειστή αγορά, στη λεωφόρο Knyaginya Maria Luisa στέκεται το μεγαλοπρεπές Τζαμί Banya Bashi, γνωστό και με το όνομα το “Τζαμί του Μουλά Εφέντη” και στο βάθος του μικρού αυτού πάρκου-πλατείας εκτείνεται ένα ακόμη όμορφο και επιβλητικό κτίριο, το Sofia Central Mineral Baths που σήμερα στεγάζει το μουσείο Iστορίας της Σόφιας.

Στα δύο αυτά αξιοθέατα θα αναφερθώ αναλυτικότερα στη συνέχεια της ιστορίας, καθώς σήμερα κάναμε ένα απλό πέρασμα μόνο και μόνο για να έχουμε μια γρήγορη εικόνα, αφού πλέον ήταν νύχτα και ο φωτισμός στον χώρο δεν ήταν επαρκής.

Κατευθυνθήκαμε προς την πλατεία Ανεξαρτησίας με τα φωταγωγημένα, μεγαλοπρεπή Σοσιαλιστικά κτίρια, διασχίσαμε τη λεωφόρο Kniaz Aleksander Dondukov και ακολουθώντας την ul. Lege φτάσαμε στο Confetti, το εστιατόριο στο οποίο θα δειπνούσαμε το πρώτο μας βράδυ στη Βουλγαρική πρωτεύουσα. Υπήρχε ελεύθερο τραπέζι και καθίσαμε αμέσως.

Επιλέξαμε μια σαλάτα Caesar’s, μια καρμπονάρα, ένα ψητό φιλέτο κοτόπουλο με πουρέ, αναψυκτικά, μια μπίρα και για επιδόρπιο ένα μεγάλο κομμάτι γλυκό. Ήταν όλα ωραία και φυσικά πολύ πολύ οικονομικά. Μισή τιμή από τη χώρα μας.

https://foursquare.com/v/confetti/4b76bcb2f964a5209d5b2ee3
https://www.facebook.com/CONFETTIgelateria/

Τις υπόλοιπες μέρες του ταξιδιού μας στη Σόφια επισκεφθήκαμε και άλλα εστιατόρια, πιο παραδοσιακά, με Βουλγάρικη κουζίνα, αλλά το Confetti μας κέρδισε και το τιμήσαμε και άλλες φορές όχι μόνο για το φαγητό του, αλλά και για τα υπέροχα γλυκά και παγωτά του.

Κλείσαμε το πρώτο μας βράδυ στη Σόφια, με μια μεγάλη βόλτα στην πολύβουη Vitosha και αργά επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας.

 

[Στάθης]

Πολύ όμορφη η ιστορία σου και εξαιρετικές φωτογραφίες!!
Σας ακολουθήσαμε στο ταξίδι της Βουδαπέστης αφού πήγαμε λίγο μετά από σας και εσείς μας "ακολουθήσατε" στο ταξίδι της Σόφιας! Σόφια πήγαμε αρχές Οκτωβρίου και μάλιστα μείναμε και στο ίδιο ξενοδοχείο Ωραίο ξενοδοχείο και όντως εξυπηρετικότατο προσωπικό αλλά αυτή η βρώμα στη τουαλέτα δεν παλευόταν!!
Κάποια στιγμή θα ανεβάσουμε και εμείς την ιστορία μας,προς το παρόν περιμένω με ανυπομονησία την συνέχεια της δικιάς σου ιστορίας!!

 

[Klair]

Πολύ όμορφη η ιστορία σου και εξαιρετικές φωτογραφίες!!
Σας ακολουθήσαμε στο ταξίδι της Βουδαπέστης αφού πήγαμε λίγο μετά από σας και εσείς μας "ακολουθήσατε" στο ταξίδι της Σόφιας! Σόφια πήγαμε αρχές Οκτωβρίου και μάλιστα μείναμε και στο ίδιο ξενοδοχείο Ωραίο ξενοδοχείο και όντως εξυπηρετικότατο προσωπικό αλλά αυτή η βρώμα στη τουαλέτα δεν παλευόταν!!
Κάποια στιγμή θα ανεβάσουμε και εμείς την ιστορία μας,προς το παρόν περιμένω με ανυπομονησία την συνέχεια της δικιάς σου ιστορίας!!

Γειά σου Στάθη
Πρώτα απ' όλα να σε ευχαριστήσω για τα καλά σου λόγια.
Μου αρέσει όλο αυτό το παιχνίδι που τυχαίνει μεταξύ μας, με τα ταξίδια που επιλέγουμε να κάνουμε και πολύ εύστοχα παρατήρησες.
Το επόμενο δικό μας είναι τον Μάρτιο στο Λονδίνο. Μη μου πεις ότι πάλι θα συναντηθούν οι δρόμοι μας στον ίδιο προορισμό?
Χαχα ακόμη και στο ξενοδοχείο τέτοια σύμπτωση? Μάλλον κάτι καρμικό μας ενώνει ταξιδιωτικά.
Άντε πιάστε δουλειά με την ιστορία σας να δω και τη δική σας ματιά και άποψη για την Σόφια.

 

[Στάθης]

Ναι ναι ετοιμάζετε η ιστορία μας! Καλά εμείς για 2 μερούλες πήγαμε και νομίζω πως καλά ήταν,αν μπορούσαμε να κάτσουμε κ άλλο θα πηγαίναμε και εμείς Φιλιππούπολη.
Μάλλον το ταξιδιωτικό μας παιχνίδι δεν θα συνεχιστεί,προς το παρόν τουλάχιστον τον Απρίλιο εμείς κανονίζουμε για Ρουμανία. Λονδίνο είναι ένας προορισμός που θέλουμε να πάμε αλλά επειδή και εγώ και η Γεωργία έχουμε ξαναπάει,το αφήνουμε για αργότερα...

 

[Klair]

τον Απρίλιο εμείς κανονίζουμε για Ρουμανία.

Ρουμανία, τέλεια!!
Να λοιπόν που θα ξανασυναντηθούν οι ταξιδιωτικοί μας δρόμοι, αφού και εγώ σχεδιάζω να κάνω ένα οδικό ταξίδι στη Ρουμανία αλλά μάλλον για τον Σεπτέμβριο το βλέπω.
Εύχομαι να πάνε όλα καλά και να πραγματοποιήσετε αυτό το ταξίδι, επιστρέφοντας με πληροφορίες που σίγουρα θα μου φανούν πολύ χρήσιμες.

 

[Στάθης]

Σ'ευχαριστούμε! Εννοείτε ότι επιστρέφοντας θα γραφτεί και η ανάλογη ιστορία!!

Περί Σόφιας τώρα,το συντριβάνι μπροστά από το θέατρο Ιβάν Βαζόφ όταν πήγαμε εμείς λειτουργούσε. Ίσως μετά από κάποια ημερομηνία σταματάνε την λειτουργία του.
Την υπαίθρια αγορά με τους μικροπωλητές μπροστά από τον ναό του Alexander Nevsky την είδατε?
Περιμένω την συνέχεια για να δω τι άλλο επισκεφτήκατε μιας και στην πρώτη μέρα ήδη τα έχετε δει σχεδόν όλα!!

 

[escursione]

Πολύ καλογραμμένη μέχρι στιγμής η ιστορία σου με πολύ όμορφες φωτογραφίες που βάζει σοβαρή υποψηφιότητα για ιστορία του μήνα.....αναμένουμε τη συνέχεια....αν και η Σόφια δεν βρίσκεται στους τοπ προορισμούς έχει την ομορφιά της και μέρη που αξίζει να επισκεφτείς.
Αυτό που με χαλάει στη Σόφια είναι οι μεγάλες αντιθέσεις στους ανθρώπους που βλέπεις να κυκλοφορούν στο κέντρο όπου κυκλοφορούν πολλοί άστεγοι, ζητιάνοι κλπ κάτι το οποίο είναι αρκετά περιορισμένο στις μικρότερες πόλεις της Βουλγαρίας Πλόβντιβ, Στάρα Ζαγόρα, Μπουργκας κλπ.

 

[Klair]

Σ'ευχαριστούμε! Εννοείτε ότι επιστρέφοντας θα γραφτεί και η ανάλογη ιστορία!!

Περί Σόφιας τώρα,το συντριβάνι μπροστά από το θέατρο Ιβάν Βαζόφ όταν πήγαμε εμείς λειτουργούσε. Ίσως μετά από κάποια ημερομηνία σταματάνε την λειτουργία του.
Την υπαίθρια αγορά με τους μικροπωλητές μπροστά από τον ναό του Alexander Nevsky την είδατε?
Περιμένω την συνέχεια για να δω τι άλλο επισκεφτήκατε μιας και στην πρώτη μέρα ήδη τα έχετε δει σχεδόν όλα!!

Μάλλον ήμασταν άτυχοι με τα σιντριβάνια, γιατί δεν πετύχαμε κανένα σε λειτουργία. Όπου υπήρχε λιμνούλα ή σιντριβάνι, ήταν άδεια από νερό.
Στη συνέχεια της ιστορίας θα αναφερθώ και σε αυτά.

Ναι, την αγορά με τους μικροπωλητές την είδαμε. Έρχεται στο τρίτο κεφάλαιο.
Μείνε συντονισμένος τα καλύτερα έρχονται.

 

[Klair]

Πολύ καλογραμμένη μέχρι στιγμής η ιστορία σου με πολύ όμορφες φωτογραφίες που βάζει σοβαρή υποψηφιότητα για ιστορία του μήνα.....αναμένουμε τη συνέχεια....αν και η Σόφια δεν βρίσκεται στους τοπ προορισμούς έχει την ομορφιά της και μέρη που αξίζει να επισκεφτείς.
Αυτό που με χαλάει στη Σόφια είναι οι μεγάλες αντιθέσεις στους ανθρώπους που βλέπεις να κυκλοφορούν στο κέντρο όπου κυκλοφορούν πολλοί άστεγοι, ζητιάνοι κλπ κάτι το οποίο είναι αρκετά περιορισμένο στις μικρότερες πόλεις της Βουλγαρίας Πλόβντιβ, Στάρα Ζαγόρα, Μπουργκας κλπ.

Σε ευχαριστώ πολύ για τα όμορφα λόγια σου και με τιμά ιδιαιτέρως το σχόλιο περί υποψηφιότητας για ιστορία του μήνα, αλλά δεν έχω τέτοιες βλέψεις. Υπάρχουν ικανότεροι και πιο δημοφιλείς συγγραφείς για αυτές τις θέσεις. Σε ευχαριστώ και πάλι πάντως.
Εγώ προσπαθώ πάντα με τις ιστορίες μου, να είμαι όσο πιο αναλυτική και κατατοπιστική γίνεται και να μεταφέρω στους αναγνώστες αυτά που είδα και βίωσα στο ταξίδι μου, ώστε ο μελλοντικός επισκέπτης να οργανώσει καλύτερα το δικό του ταξίδι, έχοντας έτοιμες και τις ιστορικές πληροφορίες που χρειάζεται και ενδεχομένως δεν έχει το χρόνο να αναζητήσει ο ίδιος. Ίσως σε κάποια σημεία να γίνομαι κουραστική με τις εκτενείς ιστορικές αναφορές, αλλά αυτός είναι ο τρόπος που εγώ ψάχνω και ζω ένα ταξίδι.

Σίγουρα η Σόφια δεν συγκαταλέγεται στους τοπ προορισμούς αλλά αν αφεθείς χαλαρός και δεν πας προκατειλημμένος σίγουρα έχει ενδιαφέροντα στοιχεία για να σου κρατήσουν το ενδιαφέρον και να περάσεις λίγες μέρες καλά.

Δεν ξέρω αν ήταν τυχαίο, αλλά εμείς άστεγους δεν είδαμε. Ίσως έπαιξε ρόλο και το ότι δεν κινηθήκαμε πολύ με το μετρό, το βράδυ δε καθόλου.

Είδαμε μόνο ελάχιστους ζητιάνους στη Vitosha οι οποίοι δεν ήταν ενοχλητικοί.
Απλώς έστεκαν σε ένα σημείο με απλωμένα χέρια.
Όντως στη Φιλιππούπολη δεν είδαμε ούτε έναν άστεγο ή ζητιάνο.

Ας μας πει και ο @Στάθης την εμπειρία του πάνω σε αυτό.

Πάντως εμείς με τους ντόπιους δεν είχαμε καμία άσχημη εμπειρία ή περιστατικό.

 

[Στάθης]

Προσπαθώ να θυμηθώ αλλά δεν πρέπει να είδαμε ούτε εμείς άστεγο. Ζητιάνους είδαμε αρκετούς και μάλιστα ήταν και έξω απο την ρώσικη εκκλησία αλλά και από την Αγ.Σοφία.
Από τους ντόπιους όχι απλά δεν είχαμε άσχημη εμπειρία αλλά μπορώ να πω πως μας εξέπληξαν ευχάριστα. Όποτε χρειαστήκαμε βοήθεια για να πάμε κάπου έκαναν τα πάντα για να μας βοηθήσουν ακόμα και αν δεν ήξεραν γρι αγγλικά! Χαρακτηριστικά το δεύτερο βράδυ ψάχναμε ένα εστιατόριο και το μόνο μέρος που βρήκαμε να ρωτήσουμε πληροφορίες ήταν ένα μανάβικο που εκείνη την ώρα έκλεινε,τα παιδιά που ήταν εκεί δεν ήξεραν αγγλικά,παρόλα αυτά μπήκαν από το κινητό τους στο ίντερνετ να βρουν το μαγαζί και μετά μέσω google τρανσλειτ να μας δείξουν τι ήθελαν να μας πουν!! Σε μία βόλτα με το τραμ που πήγαμε δε,γιαγιάδες μας έπιαναν την "κουβέντα" και το βάζω σε εισαγωγικά για μιλάγαμε με νοήματα Η μία προσπαθούσε να μας πει διάφορα πράγματα γι αυτά που βλέπαμε στην διαδρομή και η άλλη για την ιστορία της οικογένεια της που πριν πολλά χρόνια είχε έρθει απο την Ελλάδα στην Βουλγαρία.

 

[Klair]

Από τους ντόπιους όχι απλά δεν είχαμε άσχημη εμπειρία αλλά μπορώ να πω πως μας εξέπληξαν ευχάριστα. Όποτε χρειαστήκαμε βοήθεια για να πάμε κάπου έκαναν τα πάντα για να μας βοηθήσουν ακόμα και αν δεν ήξεραν γρι αγγλικά!

Συμφωνώ μαζί σου!
Ακόμα και οι ταξιτζήδες (αυτοί τουλάχιστον που εμείς συναντήσαμε) στις όποιες διαδρομές κάναμε με ταξί, ήταν φιλικοί, εξυπηρετικοί, προσπαθούσαν να συνεννοηθούν με τα λίγα Αγγλικά που ήξεραν και επαγγελματίες. Πάντα έβαζαν το ταξίμετρο και ποτέ δεν μας ζήτησαν χρήματα για μία κούρσα αυθαίρετα.